#hoogvlieger

[erikvelema]

Integere (soep)kip!

[samsdei]

Josha Stradowski

[stradowskijosha]

josha stradowski in Hoogvliegers (2020)

[blackbety]

Hoogvliegers incorrect quote’s #4

Rutger: Some people are like slinkies.  Leyla: What?  Rutger: Not really good for much but bring a smile to your face when you push them down the stairs.  Leyla: Leyla: Please don't push Guus down the stairs.  Rutger, pushing Guus down the stairs: Too late.

[writerobscura]

Bart Harder's Insta with BTS and off-scene pics during Hoogvliegers (High Flyers)

[modernfilmcanon]

Cannes 2024 - Daily Dispatch 1

Mes amis du cinéma,

220, 120, 180 nondeju, 90. Dat waren de eerste woorden die vanochtend rond 06.58 uur in een appartement aan de Rue Georges Clemenceau in Cannes te horen waren. Team Lumière zit steevast vanaf 06.50 uur achter de laptop in de dagelijkse jacht op tickets voor de screenings van het Festival de Cannes, de jaarlijkse hoogmis voor Vrouwe Cinema. Om 7 uur gaat het online ticket office open, maar om te voorkomen dat de website overbelast raakt, wordt er gewerkt met een virtuele rij die bezoekers gespreid toegang geeft tot de website. Rond 06.58 uur gaat die rij open en verschijnt het aantal seconden in beeld dat je nog moet wachten totdat je met je reserveringen aan de slag mag. Hoe dat aantal seconden bepaald wordt, mag Joseph weten, maar feit is dat sommige leden van team Lumière (waaronder uw verslaggever) structureel beter scoren in de dagelijkse slag om de tickets dan anderen (waaronder de artistiek directeur van een filmtheater in het zuiden des lands dat net gekozen is tot beste filmtheater van Europa).

Enfin, dag 1 dus. Team Lumière is weer afgezakt naar de (voorlopig bewolkte en druilerige) Còte d’Azur. De komende dagen mogen we ons hier vergapen aan nieuw werk van grote namen als Francis Ford Coppola, Paolo Sorrentino, Jacques Audiard, Andrea Arnold, David Cronenberg en Yorgos Lanthimos. En daarnaast hopen we uiteraard fijne films te ontdekken van nu nog veelal onbekende regisseurs in de nevensectie Un Certain Regard en in de parallelfestivals (Semaine de la Critique, Quinzaine des Cinéastes).

Team Lumière arriveerde dinsdagavond en liet zich door een van de beste Kroatische chauffeurs van Zuid-Frankrijk vanaf de luchthaven Nice naar Cannes rijden. We verorberden vervolgens een op 63 graden gekookt eitje met verse doperwten en truffel; lieten een steak saignant bakken en een dood zeebeest op de huid bakken en togen tot slot naar de lokale tegenhanger van De Gewilde Dildo (Maastrichtse bijnaam van biowinkel De Gedeelde Weelde) om aldaar granola, geitenyoghurt en gewassen koffie in te slaan.

Vandaag werd het dan tijd voor Cinema. Als eerste gezien: de openingsfilm Le Deuxième Acte van Quentin Dupieux (13/20, out of competition). Een goede openingsfilm vinden is geen sinecure: serieuze kanshebbers op de Gouden Palm willen hun film niet gelijk op de eerste dag van het festival tonen, de film in kwestie moet wel wat grote sterren naar de rode loper brengen, de film moet niet dusdanig arty zijn dat de aanwezige politici en sponsors achteraf mopperen dat dit de laatste keer is geweest dat ze het festival geld geven, en dan moet ook nog de altijd kritische pers tevreden worden gehouden. Tel daarbij op dat het Festival de Cannes eist dat de betreffende film diezelfde dag in de Franse bioscopen wordt uitgebracht en het wordt een tamelijk ingewikkelde puzzel. Een komedie is dan vaak een prima oplossing. Dupieux – een veelfilmer die heerlijk debiele films als Deerskin en Rubber op zijn naam heeft – trakteerde het festival op grote sterren – Léa Seydoux, Vincent Lindon, Louis Garrel – in een luchtige maar ook nogal brave postmodernistische satire over de filmindustrie, waarbij zowel de rol van artificial intelligence als de woke-gemeenschap voorbijkomt en de acteurs regelmatig commentaar leveren op de banaliteit van het script. Zo’n spel met fictie en realiteit hebben we natuurlijk eerder gezien en de film ontbeert écht goede grappen – het is meer een film waarbij je mondhoeken flauwtjes omhoog krullen dan een film die hoorbaar gelach oplevert – maar de cast (let op Raphaël Quenard als Willy) weet er toch wel het maximale uit te slepen. Geen hoogvlieger, maar een prima openingsfilm. Paradiso brengt de film in Nederland uit.

Ook later (dit?) jaar in de Nederlandse bioscopen te zien is Gaucho Gaucho (13/20, Marché du Film) van Michael Dweck en Gregory Kershaw, die ons eerder op The Truffle Hunters trakteerden.

Deze antropologische documentaire – eerder dit jaar prijswinnaar tijdens het Sundance Film Festival – portretteert in adembenemend mooi zwart-wit het leven van gauchos en gauchas (cowboys/cowgirls) op de Argentijnse hoogvlakten. De contrastrijke zwart-wit fotografie verdient zonder meer een 20/20, maar uiteindelijk is het ook een iets te stereotiep portret van een langzaam verdwijnende manier van leven, met nogal wat overduidelijk geënsceneerde scènes waarin de gauchos hun tradities bespreken. De soundtrack is bijzonder, maar ook soms wel erg eclectisch. Zo wordt in de openingsscène een bloedmooie opname van galopperende paarden gecombineerd met de Parelvissers van Bizet. Critici komen superlatieven tekort, maar voor mij een twijfelgeval.

Twijfelen doe ik niet over de openingsfilm van de Semaine de La Critique: Les Fantômes (Ghost Trail) (16/20), het intense debuut van Johathan Millet. Les Fantômes volgt een Syrische medewerker van een geheime organisatie die in Straatsburg jacht maakt op een Syrische oorlogscrimineel. Millet neemt je vanaf de eerste minuut in een houdgreep en laat niet meer los, met dank ook aan de steengoede hoofdrol van Adam Bessa. Psychologisch doorwrocht en gemaakt door een regisseur die gelijk bij zijn debuut laat zien dat hij zijn vak tot in de kleinste details beheerst.

Daarna probeerde uw dienaar binnen te geraken bij een screening van de competitiefilm Diamant Brut van Agathe Riedinger. Het ging hier om een zogenaamde Marché screening in bioscoop Olympia. Uw dienaar was een uurtje voor aanvang aanwezig; nam plek op ongeveer de 30ste plek in de rij (voor een zaal met 128 stoelen), maar een half uur voor aanvang werd er opeens een aparte rij gemaakt voor mensen met de intens gehate paarse stip op hun badge, de ‘buyers’ die de distributierechten van films kopen. U raadt het al: na een uurtje in de rij kon uw dienaar onverrichter zake rechtsomkeer maken en aangezien het me niet gelukt was om tickets te boeken voor een van de avondvoorstellingen, bleef de teller vandaag op 3 titels staan. Hopelijk morgen meer geluk.

A bientôt,

Mark

[regioonlineofficial]

Het bestuur van zaalvoetbalvereniging ZVV Ede heeft op 28 april de Jan Hilgerspenning van de gemeente Ede ontvangen. Burgemeester René Verhulst reikte deze gemeentelijke onderscheiding uit tijdens de laatste wedstrijd van het seizoen. Na dit seizoen promoveert ZVV naar de eredivisie. ZVV Ede In 2013 is ZVV Ede opgericht door Elbert Schrier, Leon Verbakel en Henry Snetselaar. In de afgelopen tien jaar heeft de vereniging zich ontwikkeld op sportief, organisatorisch en maatschappelijk vlak. Met als beloning voor het harde werk de promotie naar de Eredivisie. Jan Hilgerspenning De Jan Hilgerspenning is een gemeentelijke onderscheiding. De penning staat voor je dromen najagen en nooit opgeven. De ontvanger van de penning draagt een waardevolle bijdrage aan de Edese samenleving. Het is een aanmoediging om een ‘hoogvlieger’ te worden. En een beloning voor doorzettingsvermogen en betrouwbaarheid. De burgemeester van Ede kent de penning toe.

[avetruth]

Tussen hemel en aarde : een ander vogelboek over nachtegalen en wielewalen, over zwaluwstenen en adelaarsgal, over mensen, vogels en andere hoogvliegers : Schildkamp, Theo, 1948-

Tussen hemel en aarde : een ander vogelboek over nachtegalen en wielewalen, over zwaluwstenen en adelaarsgal, over mensen, vogels en andere hoogvliegers : Schildkamp, Theo, 1948- https://www.avetruthbooks.com/2022/04/tussen-hemel-en-aarde-een-ander-vogelboek-over-nachtegalen-en-wielewalen-over-zwaluwstenen-en-adelaarsgal-over-mensen-vogels-en-andere-hoogvliegers-schildkamp-theo-1948.html?feed_id=11330

[kiggundu]

*{Tv—Show}* Hoogvliegers / High Flyer S01 (2020) Action Adventure Drama War 6.6/10 IMDb.com Synopsis… Three twenty-somethings enlist in the Royal Netherlands Air Force to become fighter pilots. Complete Season 01 now available (at Kampala, Uganda) https://www.instagram.com/p/Cnim3GUI2bP/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[vampedits]

Josha Stradowski in Hoogvliegers, Episode Two “Icarus”

Bonus:

[althcr]

As Tam had taught him long ago, he formed a single flame in his mind and fed his fears into it, seeking emptiness, the stillness of the void. The flame seemed to grow until it enveloped everything, until it was too large to contain or imagine any longer. With that it was gone, leaving in its place a sense of peace. At its edges, emotions still flickered, fear and anger like black blotches, but the void held. Thought skimmed across its surface like pebbles across ice.

[airmanisr]

Gippsland G.8 Airvan 'PH-KMR' by Alan Wilson Via Flickr: Registered to 'Stichting Ambulancevliegtuig', this Airvan is operated by 'Stichting Hoogvliegers, an organisation that provides free flights for sick and disabled children. c/n GA8-05-084. On static display at the '100th Anniversary of Dutch military aviation' airshow. Volkel Air Base, Netherlands. 14-6-2013

[blackbety]

Hoogvliegers incorrect quote’s #3

Rutger: Am I going to far?  Guus: No, no, no. You went too far about 7 hours ago. Now you’re going to prison.

[stradowskijosha]

Josha Stradowski Showreel with clips from Just Friends, Hoogvliegers and some of his short films

[modernfilmcanon]

Cannes 2023 - Dispatch 7

Mes amis du cinéma,

De Marché du Film is afgelopen en dat betekent dat het langzaam weer wat rustiger wordt in Cannes. De eerste prijzen van bijprogramma’s zijn uitgereikt (de Grote Prijs van de Semaine de la Critique is gewonnen door de Maleisische debuutfilm TIGER STRIPES) en we werken gestaag naar de grote prijsuitreiking van zaterdagavond toe, als juryvoorzitter Ruben Östlund bekend zal maken wie dit jaar de Gouden Palm mee naar huis neemt.

Dinsdagavond– op het moment dat andere leden van team Lumière naar films van Man Ray zaten te kijken met muziek van Jim Jarmusch: een hoogtepunt van dit festival, aldus artistiek directeur DD – schoof uw dienaar aan voor de wereldpremière van KUBI (Cannes Première: 11/20), de nieuwe Takeshi Kitano. De 76-jarige Japanner beloofde na afloop van de voorstelling terug te komen met een betere film. Het is hem geraden, want deze zotte samoeraifilm – zeg maar een Japanse lachfilm met veel onthoofdingen, dubbelgangers en harakiri-kolder – was geen hoogvlieger.

Ik ga al jaren naar Cannes en Berlijn met één vaste regel: als er een Iraanse film in de line-up zit, ga ik daar naartoe. En dat betaalde zich woensdag opnieuw uit. TERRESTRIAL VERSES (Un Certain Regard: 16/20) van Ali Asgari & Alireza Khatami is een reeks vignetten (telkens vanuit één vaste camerapositie gefilmd) over de absurditeit van het dagelijks leven in Iran, en dan met name de soms tot wanhoop drijvende interacties van gewone burgers met overheidsbureaucraten of andere mensen in een autoriteitspositie. Of je nu je zoon een westerse naam wil geven, een schoolkostuum voor je dochter gaat kopen, een rijbewijs wil aanvragen, of een vergunning om een film te maken: op al die momenten krijg je te maken met de lange arm van het Iraanse regime.

De Zuid-Koreaanse debuutfilm HOPELESS (Un Certain Regard: 11/20) is het soort ultragewelddadige, sadistische misdaadfilm dat we al veel te vaak uit Zuid-Korea hebben gezien. De film volgt een 17-jarige jongen in Myeongan City die droomt van een beter leven in Nederland (kennelijk had hij nog niks over Mia & Dion of de toeslagenaffaire gelezen), maar zich met een leven in de Mean Streets van Myeongan zal moeten behelpen.

Uw dienaar had daarna nog een ticket voor CROWRA (Un Certain Regard) van João Salaviza & Renée Nader Messora, een soort etnografisch docudrama over de inheemse Krahô-gemeenschap in Brazilië. De Man met de Hamer bleek ook een ticket te hebben en dus deed ik een tukje. Een 20-punts oordeel blijft achterwege, ik kan u wel vertellen dat het een soort soort etnografisch docudrama over de inheemse Krahô-gemeenschap in Brazilië is, en daarmee weet u waarschijnlijk toch al meer over deze film dan voor het lezen van deze dispatch.

Na een rode curry bij een Thais restaurant dat vooral bewees dat Google en Tripadvisor recensies volstrekt niet serieus te nemen zijn, was het tijd voor RAPITO (Competition: 12/20): een ouderwets kostuumdrama van de Italiaanse veteraanregisseur Marco Bellocchio (83 alweer). RAPITO vertelt het tamelijk ongelooflijke, maar op historische feiten gebaseerde verhaal van de ontvoering van een zevenjarige joodse jongen in 1858 in Bologna, in opdracht van Paus Pius IX. Omdat de jongen in het geniep door een huishoudster is gedoopt, schrijft de pauselijke wet voor dat de jongen katholiek moet worden opgevoed, en dus wordt de jongen ontvoerd naar het Vaticaan. Het budget schoot helaas tekort om het Rome van 1858 echt overtuigend tot leven te roepen en Paolo Pierobon is ronduit bespottelijk in zijn rol van Paus Pius IX (maar misschien is dat dan wel weer historisch accuraat). Toch was ik bij momenten echt mee, zij het dat dat meer de verdienste van de pompeuze, tot orkaansterke aanzwellende score van Fabio Massimo Capogrosso was, dan van de film zelf.

Al met al geen bijster inspirerende filmdag. Op weg naar huis passeerden we restaurant Su & Shi en die naam paste dan weer naadloos bij de kwaliteit van het filmaanbod van vandaag.

A bientot,

Mark

Ook gezien door team Lumière:

Asteroid City – Wes Anderson (Competition)

Return to Reason – Man Ray (Cannes Classics)

Carmen – Carlos Saura (Cinema de la Plage)

La Fille de Son Père – Erwan Le Duc (Semaine de la Critique)

Kadib Abyad – Asmae el Moudir (Un Certain Regard)

[jurjenkvanderhoek]

Hoe zit dat eigenlijk met vogels en de liefde?

Een volière vol zebravinken, een stel kuifparkieten, een bourkeparkiet en een enkele grasparkiet die is komen aanvliegen dus asiel zocht. Daarnaast een groot vogelhuis met kooi waarin een zwerm agaporniden, ook wel lovebirds genoemd. Omdat ze sociale trekjes, als genegenheid, hebben. Maar dat is een menselijke interpretatie. Want die dwergpapegaaien zijn helemaal niet zo liefhebbend, ze kunnen soortgenoten tot bloedens toe treiteren en andere vogels worden koelbloedig vermoord.

In mijn tuin zit ik regelmatig voor de kooien te kijken om de gedragingen van deze vogels in gevangenschap te beschouwen. Sneu en zielig, dat ze niet verder kunnen vliegen dan twee meter? Daar is iets van te zeggen, maar ze weten niet beter - zijn achter gaas geboren. Ze zullen buiten de kooi maar nauwelijks kunnen overleven.

Binnen heb ik nog een witte valkparkiet in een kooi, Flip geheten. Die heeft een naam, is minder onpersoonlijk dan de vogels buiten in de kooien. Hij wil niet anders, dan achter tralies de huiskamer inkijken. Heeft in de volière gezeten, maar had dezelfde gedragingen als binnen het geval was. Kwam niet verder dan zijn zitstok. En ik moest hem 's avonds in het nachthok zetten en 's morgens vangen om weer in de vliegkooi te plaatsen. Flip kon zelf het uitvlieggat niet vinden. In een kooi overleven met beperkte ruimte bevalt hem beter, zo schijnt. Hij heeft op zijn manier contact met ons. Waakt beter dan de hond dat doet.

Maar goed, die zebravinken. Hun acteren houd ik na het lezen van de uitgave "Vogels en de liefde" van Elvira Werkman nauwlettend in de gaten. Meermalen beschrijft zij onderzoeken in populaties van deze kleine vrolijke vogelsoort. Uit dat boekje, met illustraties van Stef den Ridder, blijkt dat niets dierlijks ons mensen vreemd is. Of draai het om: dieren zijn net mensen.

Wij denken op de hoogste trede van de ladder in het dierenrijk te staan als mens. Maar de meeste aspecten en karaktertrekken zien we terug op lagere treden en bij meerdere diersoorten. Alleen ons brein is een tikje uitgebreider en wij zouden een sterker ontwikkelde vindingrijkheid hebben. Wij zijn uitvinders, denkers, filosofen. Maar op het vlak van sociale verhoudingen, de emotie, verschillen we maar amper weinig met het dierenrijk. En zijn mensen net dieren.

Elvira Werkman schreef een meeslepend boekje vol wetenschappelijke waarnemingen bij vogels. Een diersoort die nogal wat treden lager staat dan ons mensen, denken wij. Maar ze vliegen hoger dan de luchtfietsers, blijkt. Het draait in het leesbare geschrift om de liefde bij deze hoogvliegers. Maar die emotie valt nu juist weer minder te ontdekken bij de gevederde vrienden. Althans de onderzoekers hebben het nog niet kunnen vinden. Aan de gedragingen kunnen we menselijke trekken hangen, maar ook na gedegen onderzoek is daarin weinig duidelijk nog.

Daarom schrijft Werkman meer over de toenadering van het andere geslacht en het voorspel op de daad. Hoe benaderen de elkaar en hebben ze voorkeur. Is het liefde op het eerste gezicht en is een relatie voor het leven. Elvira Werkman geeft antwoorden. Elke vogel heeft een eigen karakter en dus ook een wijze van toenadering zoeken. De voortplanting is niet slechts een noodzakelijk goed, maar wordt zeker ook bedreven uit wat wij noemen liefde. Vogels hebben nieuwsgierige manieren om bij elkaar in een goed blaadje te komen. Liefde kan een leven lang duren, maar er zijn ook vluchtige relaties. En overspel, maar niet met lustige gevoelens maar om de soort sterk te maken en overlevingskansen te geven.

Werkman bespreekt meerdere soorten vogels. Zo vliegen de heggenmus, de merel, de steenuil, ganzen, zwanen, eenden, ijsvogels en de ooievaar voorbij. De balts van de korhoen en de kraanvogel. De zilverreiger en de pimpelmees trekken hun beste veren aan en zingen een mooi lied. Alles is gericht op verleiden. De mannen die vechten tot de dood erop volgt, want de puntige ooievaarssnavel dwars door je hart dat vertel je niet na. Werkman beschrijft een keur aan gedragingen in haar boek. Haalt daarbij onderzoeken van vogelaars, ornithologen en biologen aan. Want ze is niet over één nacht ijs gegaan, getuige haar literatuurlijst. Ze laat een merelman aan het woord, de steenuilenman en de tureluuronderzoeker vertellen hun bevindingen.

Vogels zijn net mensen. Er komen homohuwelijken voorbij en adoptieouders. Er is veelwijverij en er zijn harems. Monogamie en polygamie. Vaders die vrouw en kinderen in de steek laten, het doen met de buren en echtscheidingen veroorzaken. Echter “we kunnen het gedrag bestuderen, maar wat er zich daadwerkelijk in het hart van een vogel roert, dat is iets waarnaar we slechts kunnen gissen”.

Meermalen komen de zebravinken voorbij, omdat deze kleine vogels hun gedragingen maar al te graag laten onderzoeken. Ik ben fan. En met Jac.P. Thijsse stem ik in: "Wij mogen wel zeggen dat wij een groot deel van de vreugde van ons bestaan te danken hebben aan de vogels en indien wij hen moesten missen, dan zouden de zee en de bosschen, de avondschemering en de morgenstond, de wisseling der jaargetijden ons lang niet zoo schoon toeschijnen als thans."

Boek “Vogels en de liefde”. Tekst Elvira Werkman, tekeningen Stef den Ridder. KNNV Uitgeverij, 3e druk 2019.