#ik ben niet boos. alleen teleurgesteld.

[madeliefkrans]

we zijn twee weken in noord-italië en drie keer verlies je jezelf in je emoties en één keer moet je huilen boven je tagliatelle en je vraagt, herhaalt, want dit is een van je grootste angsten: knap je niet op me af als ik zo ben? duw ik je niet van me weg als ik zo ben?

ik schud mijn hoofd, mijn hart zwelt. ik zeg, herhaal, want zo reageer ik op jouw grote angst: hoe kan ik boos, teleurgesteld, verdrietig worden wanneer je bepaalde emoties voelt en daarop reageert zoals veel andere mensen dat ook zouden doen? emoties die een oorzaak hebben, emoties die zullen passeren? je kan me niet wegduwen door te voelen wat je voelt.

soms reageer je als je moeder: kortaf, miskend. soms reageer je als je vader: gevangen, bekneld. je slaat de muur (krassen op je knokkels), je denkt dat alle mannen die naar ons staren ons willen beroven of ontvoeren, je steekt een sigaret op, je uit kritiek op jezelf, soms op mij.

ik hoef alleen je hand vast te houden, je komt zo snel tot de kern. ik ben opgegroeid op eieren: reageren op andermans gedrag, versterkte het gedrag alleen maar. uit angst onderging ik. nu, uit liefde, omarm ik. ik laat je. ik weet dat het tijdelijk is, dat het niet persoonlijk is.

in die momenten denk jij: ik ben zwak, want ik kan deze emoties niet onder controle houden. ik geloof daarentegen: je voelt je vrij, veilig om dit aan mij te tonen. je vertrouwt in dat ik begripvol zal zijn. je bent mens en hoeft niet perfect te zijn.

en in dat licht, verdwijnt de intensiteit. en daarna, vrijwel altijd, komt het verdriet, de onzekerheid. je mist je vader. je maakt je zorgen om je broertje. je wil goed zijn voor mij. maak je wel de juiste keuzes?

ik wrijf over de rug van je hand.

[eveniks]

Verdwaald #21

Hoe verknipt, pijnlijk en lelijk het ook is. Ik baal er ook gewoon van dat ik een vriend kwijt ben. Ik heb Steef verteld dat ik geen vrienden met hem kan zijn. Ik denk dat ik dat ook echt niet kan want het is liefde of het is niks. Maar dat betekend niet dat ik dat niet mis. Ik miste dat al heel lang wel. Ik weet hoe lief hij kon zijn, maar die lieve woordjes bleven de laatste tijd steeds vaker uit.

Steef heeft in meer dan één bericht geschreven dat hij meerdere keren heeft gezegd dat hij geen zin in me had en dat ik toch maar doorging. Ik zie dat anders, ja hij schreef dat hij het niet leuk meer vond, maar hij heeft meerdere keren geen antwoord gegeven op de vraag of hij mij dan niet meer leuk vond. Ja misschien ben ik te lang door gegaan. Maarja, ik ga altijd net over de grens. Dat houdt het spannend. Zeg ik met buikpijn..

Vandaag is echt zo'n dag dat ik lekker bipolair ben. Het ene moment ben ik boos en teleurgesteld, het andere moment denk ik fuck it en door. Het gaat alle kanten op.

Heb gisteren met mezelf nog maar eens afgesproken een jaar niet te drinken. Vandaag dacht ik ook, ik wilde zo graag een mannenlijke man in mijn leven. Nou die kreeg ik, en hoe..

Ja ik voel mij vandaag een beetje verdwaald. Steef heeft in één ding wel gelijk van alle keren ben ik degene geweest die toch weer het contact opzocht.

Ik vraag me af waarom we nooit echt echt hebben kunnen praten. Ik stelde een paar keer voor om elkaar te gaan zien en gewoon te praten. Maar ik heb hem ook nooit gevraagd waarom hij niet met me wilde praten.

Alles is stuk door slechte communicatie dat weet ik zeker. Maar inmiddels is er zoveel meer bijgekomen. Ik snap heus ook wel dat als het niet wederzijds is dat het dan niets wordt. Maar stiekem denk ik dat die jongen net zo gek was op mij dan ik op hem. Als dat niet zo is dan heb ik echt verkeerd gezien.

Schrijven is wel echt fijn merk ik. Ik baal alleen van spelfouten hahaha. Soms lees ik het wel eens terug en dan denk ik, hoe dan? Schrijven vind ik fijn maar aan spelling en grammatica ontbreekt het echt!

Heb trouwens weer een liedje gevond wat bij me past. Tot de volgende!

[dagboekliesa3d]

10/09/2019

- Het is 0u30 en ik voelde me heel moe, totdat Flor te moe was om nog te luisteren naar iets wat ik wou vertellen. Nu ben ik weer te opgefokt en boos. Voornamelijk teleurgesteld omdat ik mij wel zou forceren om alsnog te kunnen luisteren, maar hij niet hetzelfde voor mij over heeft. Terwijl ik rationeel besef dat zijn noden voorop komen, al is iets kunnen vertellen een nood van mij dat ik dan weer moet inslikken en dat ik me weer onderdanig stel. Het maakt me vooral boos omdat ik weer het gevoel heb dat mijn noden er niet toe doen. Maar wiens nood is dan het belangrijkst..
 - Hij was ook al een hele avond alleen weg naar een concert, zodra hij thuis kwam keek hij TV en vlak nadien gaan slapen. Net voor hij sliep en ik me klaarmaakte vroeg hij naar mijn job, waar ik dan meer over wou vertellen maar voor ik klaar was, sliep hij al. Ik wil hem niet storen als hij bezig is of zich op iets concentreert, dus ik moet al bijna tijd reserveren om hem iets te kunnen zeggen of vragen (ik wou ‘m ook nog vragen wat hij van de mail van ons mama vond ivm bezoekmomenten van het appartement)
 Ik heb schrik dat hij op den duur niks meer over zichzelf gaat delen, omdat hij asociaal wordt of hij misschien vindt dat ik geen goede luisteraar ben..
 - Het is echt al een moeilijk jaar geweest.. Toch al met de positieve verandering dat ik ben beginnen werken. En dan binnenkort verhuizen wat positief of negatief kan uitdraaien. De eerste helft was alleszins stom en verloren tijd (ivm E.)
 De zomer was ook moeilijk dus ik hoop het beste voor de komende maanden.. (Het zal alleszins niet zo saai zijn als de eerste helft van 2019 - vastzittend in mijn angsten en loze pogingen om het te overwinnen)

[sinterklaasjournaal]

"*mept jullie sinterfuckers met een zak pepernoten*" um sla harder dan, daddyklaas

ik zei expres niet de roe maar ik heb onderschat waar jullie allemaal horny voor zijn

[inktvlekken]

Quarantainenotities / Dingen die ik je wil vragen of vertellen maar die ik je niet kan vertellen omdat je nog altijd zwijgt

Heb je je Pride mondkapje gedragen toen je ging stemmen? Heb je op de achterkant van het rode potloodje gebeten en het potloodje met de afdruk van je tanden mee naar huis genomen? Heb je die avond NOS gekeken met je ouders en je zussen en waren jullie allemaal boos bij de eerste exitpolls? Zijn je ouders teleurgesteld dat Rutte niet is afgetreden, heb je het ‘ik geef een nier voor geen Rutte vier′ nog voor je raam hangen?

Sinds L. is ontslagen en het weer beter wordt, blowen we veel. Omdat we het samen doen en omdat we ook praten, soms, vaker muziek luisteren, denk ik dat het niet erg is. Hij zoekt een plek voor zichzelf, en ik weet niet of ik hier zonder hem wil blijven wonen. 

(Weet je dat het eerste wat ik dacht was dat we samen wat zouden kunnen zoeken?)

M. drinkt vrijwel dagelijks, F. heeft voor het eerst een vak niet gehaald. We houden ons aan de regels en we zeuren minder, misschien omdat we weten dat het niet beter voelt als we dat doen. F. vroeg me om hulp voor haar tentamen maar ik heb niet lang genoeg natuurkunde gedaan en uiteindelijk kon ik alleen koffie voor haar zetten, beloven dat het goed zou komen.

Komt het dat? Ik doe mijn best. Ik slaap het aantal voorgeschreven uur zonder medicatie. Ik ren elke ochtend op mijn nieuwe schoenen en ik werk veel en ik ben mijn scriptie aan het afronden en ik at de spaghetti die M. maakte en ik probeer niet te denken aan de geruststellende leegte die achterblijft nadat mijn honger weg is. 

Maar ik mis je. Ik mis je als ik koffie zet voor alleen mezelf, ik mis je als ik jointjes rol, ik mis je soms gewoon willekeurig terwijl ik uitleg geef of een boek lees. Ik miste je toen een vriend me feliciteerde met 20 jaar homohuwelijk en daarna vroeg wanneer hij een uitnodiging voor onze bruiloft kreeg en ik niet wist hoe ik moest uitleggen dat -

(Weet je dat ik nog nooit eerder met iemand heb willen samenwonen? Dat ik me nooit eerder heb voorgesteld hoe het is om oud te worden met iemand? Wat kan ik je meer geven dan dit? Wie kan ik voor je zijn zodat je terug wil komen?)

L. vroeg hoe het met mijn moeder ging omdat ik hem had gezegd dat ze ziek was. Ze drinkt weer. Dat heb ik hem niet verteld, dat heb ik niemand verteld omdat ik niet weet hoe ik dat moet doen, of wie ik dat kan vertellen. Ze is niet helemaal beter geworden en ze kon niet terugkomen op haar werk en het ging al niet zo goed en de laatste keer dat ik daar was, stonk haar huis. De laatste keer dat we belden, wist ik het zeker. Ze liegt tegen me. Ik droom over afwassen, bleekmiddel, het gerinkel van glasafval.

Haar vriend zegt dat het wel goed komt. Ik heb hem nog nooit verteld wat ik denk.

Mijn hart bonkt luid tegen mijn ribben. Ik slaap, ik ren, en ik schrijf. Ik schrijf veel, ik schrijf veel slechte teksten over de zee en storm aan de kust en ik schrijf veel brieven voor –. ik probeer je gedichten te schrijven soms en ik wil zo graag weten

komt dit goed? tussen ons?

[0401o]

je wilt me “humble” houden... je snapt niet dat ik een heel laag zelfvertrouwen heb door de jarenlange “opvoeding” die je me gegeven hebt. Je zegt dat je me kent maar dat is absoluut niet waar. De persoon die je denkt dat je kent is iemand waarvan ik gekozen heb om aan jou te tonen. De persoonlijkheid die ik speciaal voor jou gefabriceerd heb, is iemand die voor geen discussies, geen problemen en geen lastige dingen doet. De persoon die jij kent, heb je nooit zien huilen omdat ze zo “sterk” is. Ik huil zo vaak in mijn eentje, ik huil om verschillende redenen. Redenen die je nooit zult weten omdat ik weet dat je er misbruik van gaat maken. Redenen die volgens jou niet goed genoeg zijn om emoties door te voelen. Redenen die niet geldig zijn omdat jij het toch moeilijker hebt gehad. Ik troost mezelf keer op keer, zonder je steun. Ik wil het ook niet hebben. Positieve noch negatieve ervaringen deel ik niet met je. Ik krijg toch je ongevraagde mening. Ik krijg dan toch weer een verhaal wat uiteindelijk over jou gaat. Je kent niks van me en ik wil ook niet dat je me leert kennen. 

Je zegt dat je in 1 blik weet wat er met de persoon is. Absoluut niet waar. Ik ben suïcidaal geweest, ik heb ongelofelijk veel wonden gehad door mezelf. Ik heb me uitgehongerd. Ik heb mezelf gehaat. Ik stond op het randje van te wenen. Ik voelde me super gestrest, ik voelde me kwaad, verdrietig, teleurgesteld, ik was aan het rouwen, mijn hart was gebroken, ik was super gelukkig, ik was bang. Je wist niks, he-le-maal niks. Je zegt “ik bemoei me niet met je zaken”, je bemoeit je pas wanneer het goed voor je uitkomt? Pas wanneer je weer commentaar hebt? Of wanneer je weer iemand moet kleineren? Ah nee, het is weer wanneer JIJ je hart wilt luchten bij iemand. De enige keren wanneer jij (eens) door had dat er iets was, was wanneer ik het wou tonen. En dan zelfs maar af en toe. Wanneer ik een week lang verdrietig was, besluit je om toch eens te vragen “wat is er?”. Is toch wel anders dan de gewoonlijke preek die ik krijg over dat andere mensen het moeilijker hebben dan mij. Is toch anders dan “je hebt een huis, eten en drinken. Wees dankbaar” Ik ben dankbaar, ik uit mijn dankbaarheid ook. Je weet alleen niet om welke manieren omdat ik je commentaar niet wil horen. Ik doe toch alles verkeerd volgens jou. 

Ik bied keer op keer mijn excuses aan. Voor wat? Ik weet het niet, ik weet niet wat ik mis doe. Ik doe het enkel om de situatie te de-escaleren. Ik doe het om mezelf mentaal in orde te houden. Ik kleineer mezelf, ik buig me voorover om rust te bewaren. Het is toch altijd mijn fout, hé. Het is toch altijd de fout van de vieze, ondankbare, sletterige, domme, lelijk ik, hé. Ik heb me hier al bij neergelegd, discussiëren heeft geen zin. Mezelf verdedigen heeft geen zin. Pas wanneer iemand anders mij verdedigd, dan pas geloof je in mijn onschuldigheid. Mijn woorden zijn toch niet genoeg. Wat is dan nog het nut om mijn mond te openen? Ik verspil enkel mijn energie en tijd ermee. Ik ben gewoon efficiënt, het eindigt toch altijd in dezelfde scenario. Jij boos -> ik bied mijn excuses aan. 

Ik vertrouw je niet. Ik vertrouw je niet met mijn emoties, met mijn verhalen en met mijn geheimen. Ik heb zoveel geheimen voor je. Maarja, je kent me toch vanbinnen en vanbuiten he...

[cheyennemijdam]

‘Jij begrijpt ook helemaal niets!’

Mijn dochter ligt in bed. Dit zou mijn kans kunnen zijn om even mijn ogen te sluiten. Lekker languit op de bank liggen. Even een uurtje helemaal niets. ‘Mam, mag ik dan Netflix kijken?’ Snot, mijn zoon is er ook nog. Die heeft nog helemaal geen school (stomme corona). ‘Ja liefje, dat mag.’ De televisie springt aan en ik verbaas me nog altijd over het gemak waarmee de kleine man alles zelf weet te bedienen. Binnen een mum van tijd heeft hij niet alleen Netflix aan, maar is hij ook zorgvuldig door zijn favoriete programma’s aan het bladeren. Keuzes maken blijft lastig, want zo snel de televisie aanging, zo lang duur het voordat het juiste programma het scherm mag kleuren. Ik kijk eens om mij heen. Wat een ravage. Ik weet dat er minstens twee volle wasmanden in het washok op mij staan te wachten (gelukkig kan ik die vanuit hier niet zien), de vloer ligt bezaaid met verdwaald speelgoed,  wat broodkruimels en een hoopje zand naast de bank. Schouderophalend bedenk ik me dat het juist nu een goed moment is om het huis schoon te maken. Slapen doen we vanavond wel. Ietwat geërgerd pak ik de stofzuiger uit de kast. Ik zet hem aan en dat is het teken voor mijn zoon om met ongekende enthousiasme van de bank te springen, zijn zelfgemaakte vlieger te pakken en achter de blazende stofzuiger te kruipen. Mijn zoon heeft een, voor mij totaal onbegrijpelijke, fascinatie voor wind en alles wat daardoor ook maar een beetje wappert. Wanneer je denkt snel te kunnen stofzuigen, valt dit zeker onder de categorie bijster irritant. ‘Schat, ik dacht dat jij graag Netflix wilde kijken?’ vraag ik geïrriteerd. ‘Dit vind ik veel leuker,’ gilt hij vermakelijk boven het gebrul van de stofzuiger uit, waarop ik besluit die even uit te zetten. Teleurgesteld kijkt hij omhoog. ‘Ga even op de bank zitten. Dan kan mama even snel poetsen, voordat je zusje weer wakker wordt. Daarna hebben we dan alle tijd om lekker samen naar buiten te gaan,’ probeer ik zo lief mogelijk. Mijn zoon wordt boos. Hij gromt zelfs min of meer naar me. Althans, zo lijkt het. ‘Ik mag ook nooit iets doen wat ik leuk vind,’ roept hij boos. Verbaasd kijk ik hem aan. Tijd om te reageren krijg ik niet. ‘Altijd wanneer ik iets leuk vind om te doen, moet mijn zusje zich er mee bemoeien en daarom kan ik dan niets doen. Nu ligt ze eindelijk in bed wanneer ik wakker ben en mag ik nog niets van jou,’ ratelt hij boos verder. Eigenlijk weet ik niet zo heel erg goed wat ik hier op moet zeggen. Het overvalt me een beetje. Waar heeft hij het over? ‘Mama doet toch best veel met jou, zonder dat je zusje erbij is,’ probeer ik nog. ‘Jij begrijpt echt he-le-maal niets!’ roept hij dan. Normaal gesproken zou ik zeker een beetje boos zijn geworden. Nu niet. Alles is anders. Ik ben bang dat hij misschien wel eens gelijk zou kunnen hebben. ‘Misschien dat je mama even kan uitleggen wat je dan precies bedoeld?’ Hij zegt niets. Dus ga ik verder: ‘mama had gedacht dat het juist nu handig was om snel even op te ruimen, zodat we daarna tijd zouden hebben om iets leuks te doen.’ Aan de blik in zijn ogen te zien, zeg ik dingen die nergens op slaan. In mijn hoofd vraag ik me af hoe we in vredesnaam op dit punt beland zijn. Ik doe nog een vermoeide poging. ‘Ik dacht dat je het juist fijn vond om even televisie te kijken zonder je zusje?’ Inmiddels zit mijn zoon op de bank met zijn armen over elkaar. Hij kijkt me aan alsof ik zo juist eigenhandig een wereldramp begonnen ben. Wederom wijst hij me er op dat ik er he-le-maal niets van begrijp. Ik luister niet! Dat doet wel even pijn. Ik voel me gefrustreerd en bijna voelt het alsof ik ergens vals van beschuldigt word. De ernst is van zijn gezicht af te lezen. Het is menens, dus ik probeer rustig te blijven. ‘Leg het me dan uit, lieverd. Mama wil het wel graag begrijpen.’ Heel even is het stil. Ik denk erover om het te laten rusten en er later misschien nog eens op terug te komen, maar dan begint hij te vertellen. ‘Ik mag niets. Alleen maar binnen zijn of de tuin in. Wandelen of fietsen telt niet. Ik wil spelen met mijn vrienden. Niet altijd met mijn zusje of met jou en papa. Ik wil naar school en wanneer mag ik weer zwemmen? Ik ben toch een leeuw met klauwen en samen met Janpieterklaasduikelaar zijn wij superhelden! Stomme coronaaaa!’ Ik ruim de stofzuiger op. ‘Kom schat, mama zal de ventilator voor je aanzetten. Nu wappert je vlieger vast nog veeeel harder.’ Hij straalde weer een beetje. Na tien minuten had hij het koud en was zijn zusje wakker. 

Opruimen? Misschien morgen. 

[offtoljubljana]

23. Je moet hier ook betalen voor papieren tassen

25/02/2020

Hallo vanuit mijn warme bedje. Ja, het is 12:33 en ik lig nog in mijn pyjama in bed, maar er is een reden.

Ik heb namelijk weer eens slecht geslapen. Deze keer niet wegens een rare droom (ik herinner me de andere nachtmerrie weer: ons huis stond in de fik) of wegens de hitte... nu had ik knallende koppijn.

Toch had ik gedroomd dat Lego Harry Potter 5 - 7 geen Lego had??? Huh????? Is dit een teken dat ik 1 - 4 even moet laten voor wat het is om verder te gaan met 5 - 7?

Ergens ben ik toch in slaap gevallen. Ik werd wakker met iets minder erge hoofdpijn en ik heb ontbeten. Ma zegt dat je geen paracetamol op een lege maag moet nemen, dus ik moest maar iets langer lijden.

De anderen waren al wakker en iedereen heeft het over Corona. De universiteit heeft al gezegd dat mensen die recentelijk in Italië zijn geweest, niet meer maar de lessen mogen komen en 14 dagen binnen moeten blijven. Mijn faculteit heeft ook voorzorgsmaatregelen verspreid. Slovenië wilde zelfs de grenzen dicht doen, maar dat mag niet zomaar.

Barbara is boos daarover. Slovenië beloofde Italië te helpen als er iets zou gebeuren en nu is er iets gebeurd en draaien ze Italië de rug toe. Ik snap Barbara's frustraties. Ik vroeg of haar familie in de besmette gebieden zit. Gelukkig niet, maar de gemeente naast die van haar familie is wel dicht wegens het virus, dus natuurlijk is ze ongerust.

Dus ja dat was het leuke gespreksonderwerp van het ontbijt.

Toen heb ik eindelijk een paracetamol gepakt en ben ik mijn bedje in gegaan. Iets later heb ik nog een halve paracetamol genomen. Ik heb altijd maar 1 paracetamol genomen wegens ondergewicht, maar ik ben iets bijgekomen, dus ik denk soms dat het niet meer genoeg is 🤷🏻‍♀️. Ik ben geen arts. Anouk van appartement 3 was toevallig bij ons om de magnetron te gebruiken en zij heeft een pilletje door midden gesneden voor mij. Zelf ben ik te zwak.

Er is een reden dat pap me Spongebob noemt.

Ik was eigenlijk van plan om mijn vrije dag anders te besteden. Mijn plan was om de main street richting het centrum te ontdekken. Er is namelijk de Mantis (can't let it go, can I?), een Action-achtige winkel, een Aziatische supermarkt en nog wat andere kleine dingen.

Ik voel me iets beter dan eerder. Ik zit nu zelfs op mijn telefoon. Net ging dat niet met de hoofdpijn, dus ik denk dat ik weer eens migraine had, maar nu niet. Ach, ik heb geen haast. Ik heb een vrije dag.

Wel wil ik iets doen. De hele dag in bed liggen helpt niet echt met het plan om mijn slaapritme te verbeteren. Morgen heb ik mijn eerste ochtendcollege (hoera) dus ik wil een beetje fris en fruitig aanwezig zijn. Het is een 4 uur lange les. En daarna heb ik rond 16:00 weer een 4 uur lange les, want ik heb dus toch nog dat vak toegevoegd.

Gisteravond heb ik wel de film To All The Boys I've Loved Before gekeken terwijl ik een shitte waterverf landschap aan het schilderen was (ten ere van mijn favoriete kunstenaar Hector, oftewel Shitty Watercolor?) en uhm ik vond de film niet goed. Ik keek de film eigenlijk alleen maar voor de Aesthetics(TM), maar toch was ik teleurgesteld. 

Een andere film die ik echt geweldig vond, namelijk Spiderman: Into The Spiderverse, keek ik ook alleen maar voor de aesthetics (uiterlijk, kleurgebruik, animatie etc.) maar dat was ook nog een echt geweldige film.

To All The Boys viel een beetje tegen en ik heb door de laatste 50 minuten geskimd. Ik denk niet dat ik de sequel ga kijken.

Kijk... Er waren best veel goede dingen aan die film. De kostuums, de aesthetics, de cinematografie, de sets, de soundtrack, het feit dat het een Aziatisch hoofdpersonage heeft, het lichtgebruik, het kleurenpalet ... Het plot vond ik gewoon niets.

Ik denk dat ik nu nog even ga liggen, net zoals Lara Jean hierboven, en dan zie ik wel hoe de dag eruit gaat zien.

***

14:22 en ik probeer weer eens te koken. Nou ten eerste spetterde de boter in mijn gezicht (gelukkig niet loeiheet) en daarna lukte het niet om mijn ei om te draaien.

Deze foto heb ik gemaakt nadat ik alles weer in de pan kreeg. Mijn poging om mijn omelet te draaien ging echt niet goed.

Ik heb net Derry Girls afgekeken. Dit is niet de beste serie, maar het hele punt van Derry Girls is dat je het kan kijken zonder echt na te denken, want eigenlijk slaat het helemaal nergens op. Soms is er iets serieus, maar de meeste tijd is er alleen maar onzin. De personages zijn allemaal dom. In een serieus iets als To All The Boys I’ve Loved Before kan dat zeer irritant zijn, maar in een serie zoals Derry Girls werkt het.

Ik heb wel echt zitten janken tijdens de laatste scène van seizoen 2, waarin James realiseert dat hij echt een Derry Girl is en hij keert terug naar Noord-Ierland. En de andere Derry Girls besluiten om het belangrijke historische moment (president Bill Clinton in Derry) te verlaten om bij hem te zijn.

Inmiddels ben ik mijn soort van omelet/soort van roerei met spek aan het eten. Mijn plan was om daarna alsnog naar de main street te gaan, maar het regent.

Het regent niet al te hard, maar dat maakt het niet beter. Aan de andere kant, volgens mijn weer app gaat het nog harder regenen rond 16:00 dus als ik wil gaan, moet het nu.

**

Nu is het 16:39

Aangezien jullie de titel allang gelezen hebben, weten jullie dat ik dus even naar de main street ben gegaan. Het was fris buiten, maar het was droog. Ik luister nu naar de NO-BC (? New Off-Broadway Recording) van The Last Five Years. Deze musical gaat over een vijfjarige relatie die helemaal misloopt. Zowel Jamie als Cathy vertellen dus versie van het verhaal en ze wisselen elkaar af. Maar Cathy vertelt het verhaal vanaf het eind naar het begin, terwijl Jamie het vanaf het begin naar het eind vertelt. Ze ontmoeten elkaar in het midden op hun huwelijksdag.

Maar ja, main street!

Het is niet echt een mooi plaatje. Het is gewoon een mega drukke straat met allerlei winkels en bedrijfspanden aan de zijkant. 

Als eerste ging ik naar de TEDi, een origineel Duitse winkel. Het is de Action + Flying Tyger + Big Bazaar in één. Hier kocht ik wat markeerstiften en een kussentje voor deze zeer oncomfortabele bureaustoel. 

Er was ook een rij met nep doodshoofden, maar ik had echt geen reden om een glanzend doodshoofd mee te nemen.

Dus ja, een grote papieren zak kost 30 cent. Ik dacht al dat je hier ook betaalt voor een papieren zak, want bij de H&M kostte het 10 cent. Gelukkig had ik Ed the Cat bij me, dus ik heb weer een paar cent bespaard. Nu snap ik wel waarom zoveel winkels in Slovenië zoveel shoppers verkopen. 

Toen ging ik naar de Hoffner, oftewel de Aldi, gewoon om te kijken. Ana en Tadeja praatten altijd over hoe dit de beste supermarkt is. Het is gewoon een Aldi, dus niets speciaals, zoals verwacht. Ik wilde niet awkward overkomen, dus ik kocht een doosje mini Bueno’s en een kleine bus naturel Pringles. 

Ik ging nog een keer proberen om de Mantis te vinden en ik kon alleen oversteken m.b.v. een subway (Britse versie, niet de Amerikaanse, helemaal niet de broodzaak). Nou, blijkbaar was deze subway een ondergronds afvallige winkelcentrum.

Het stonk en het zag er niet uit, maar er waren veel winkels (grotendeels naaiateliers en kledingwinkels) en ook een groot aantal mensen. Er was nog een deel, maar de deur naar dit andere deel zat dicht met gele duct tape, dus ik besloot weer naar boven te gaan om de Mantis te zoeken.

Zoals gedacht moest ik weer een ondergronds winkelcentrum in. Deze was veel schoner en moderner, maar helemaal leeg. De leegstand in Heerlen is er niets bij.

Ik zie nu pas dat deze foto heel slecht is, maar je ziet het verschil tussen de twee ondergrondse winkelcentra. Er waren wel een paar winkeltjes open en er was een restaurant, maar ik had de hele tijd zo’n horrorfilm gevoel. Ik liep daar in mijn eentje in een zeer kale en zeer schone lange gang. Eén deel leidde me zelfs naar de duct tape deur.

En de Mantis? Niet gevonden. Er was wel nog een andere ingang en ik denk dat er misschien nog een verdieping onder deze kelder zat, maar uhm, ik had dus een horrorfilm gevoel. Of de winkel is permanent gesloten. Alsnog, veel leegstand.

Fuck de Mantis. Ik heb vrij op de de dag dat Animal Crossing uitkomt, dus ik heb tijd om naar BTC te gaan. Of ik koop het alsnog digitaal.

Als laatste ging ik naar de kleine Thaise supermarkt genaamd Thai Asia Shop. Deze winkel ligt bovengronds, maar hiervoor moest ik ook weer een gebouw in. Vanaf de buitenkant is dat niet te zien, dus ik moest even zoeken voor de ingang. Gelukkig weet ik inmiddels dat vhod het Sloveense woord voor ingang is. Is dit hele gedeelte van de main street (Astra) gewoon een deel met vage winkelcentra? 

Ach, hier kocht ik drie bapaos. Ze hadden ook nog eens Nederlandse verpakkingen. Toen nam ik de mega volle bus naar huis. Dichtbij de uitstap stonden een paar mensen met Bijbels. Deze mensen zijn ook echt overal met hun doel om zieltjes te winnen.

Dus ja, dat is mijn grote uitstap vandaag. Ik dacht er gisteren aan om misschien naar de Parliament Tour te gaan, net zoals Caroline en Sanne, maar die werd last minute geannuleerd. Ze stonden allemaal te wachten in de regen en toen kregen ze een e-mail met het nieuws. 

Bless.

[anoniemus]

Wil gewoon dat je weet dat ik niet alleen boos ben maar daarnaast ook heel erg teleurgesteld

[brievenaansilke]

84/175

Lieve Silke,

Je haar begint lang te worden. Ik zag het op de foto die je stuurde en even voelde je zo onbekend en ver weg. Ik ben soms bang dat ik je weer helemaal op nieuw moet leren kennen. Je verandert voor mijn ogen, niet alleen fysiek, maar soms ook in hoe je je naar mij gedraagt. Je voelt dan zo ontzettend ver weg. Ik kan niet bij je en ik weet niet hoe ik dat kan veranderen. Óf ik dat kan veranderen. Misschien dat deze periode even een hobbeltje is, dat het weer beter wordt, maar het gebeurt ook dat ik bang ben dat dit misschien wel een meer fundamenteel iets is dan dat. Daar vrees ik voor, want ik weet niet wat dat voor ons zou betekenen. 

Maar ook: het is maar angst, als een droom die wel bestaat, maar geen werkelijkheid is. Ik denk dat het goed komt, allemaal, want iets anders denken zou een bepaalde vorm van opgeven zijn. Het is lastig dat er muren zijn die je specifiek om mij buiten te houden opgetrokken hebt. Ik twijfel opeens aan allerlei dingen die eerder onbetwist waren, er komen vraagtekens te staan achter zinnen waar eerst een punt stond. De manier waarop we communiceren, hoe we dit soort uitdagingen te lijf gaan, is tussen ons zo verschillend en ik vind het echt erg moeilijk hoe daarmee om te gaan. 

Gisterochtend zei je dat het je misschien een goed idee leek om niet naar Sri Lanka te gaan. Dat idee loslaten is, in elk geval momenteel, iets wat me bijna een beetje onmogelijk lijkt. Het is een gelaagd iets. In de eerste plaats is het feit dat je weg zou gaan, en dat ik je zou komen opzoeken, heel erg waarop we onze relatie vanaf het begin gesitueerd hebben, dat is het perspectief waarmee we hierin zijn gestapt. De verwachtingen die we van elkaar en van ons samen hebben, liggen op een bepaalde manier, gedeeltelijk, daarin vast gelegd. Ik vind het lastig om dat idee los te laten, omdat het voelt alsof het ook iets over ons samen zegt. Ten tweede is het ook een heel banaal iets. Ik kijk al maanden uit naar het moment dat we weer samen kunnen zijn en bovendien dat we dat kunnen doen op een plek en op een manier waar we geen (of in elk geval nauwelijks, in elk geval slechts triviale) echte verantwoordelijkheden hebben, naast zorgen dat we een plek hebben om te slapen en eten voor die dag. Dat we op die manier, los van het dagelijks leven, weer aan elkaar zouden kunnen wennen, weer op elkaar ingespeeld konden raken, samen dingen konden ervaren die we nog nooit ervaren hadden en aan de hand daarvan iets nieuws, iets groters bouwen, verder bouwen, samen. Dat aspect eraan loslaten zorgt ervoor dat we de manier waarop we dat gaan aanpakken, dat weer bij elkaar zijn, ook moeten heroverwegen en onze verwachtingen en verlangens moeten revalueren. Dat vind ik ook eng, omdat het iets groots en belangrijks is in het verdere verloop van onze relatie. Andere banale feiten: Ik heb er al geld in gestoken, en best veel ook, ik heb ervoor al vaccinaties in mijn lichaam gestopt, ik heb tegen iedereen die het wilde horen gezegd “Dit gaat gebeuren, ik ga dit doen, ik ga haar opzoeken!” en bovenal: Ik heb er al zo lang zoveel zin in.  Dat allemaal bij elkaar maakt dat ik het een gevoelig punt vind. Ik begreep ook meteen wel dat je voorstel niet voortkwam uit niet naar Sri Lanka met me willen, maar dat je even geen andere opties zag. Dat begrijp ik. Maar het feit dat je het met zoveel gemak los kan laten, dat het, zoals uit je voorstel bleek, voor jou toch wel iets anders betekent dan voor mij, dat is iets wat me tegelijkertijd bang maakt als frustreert. De angst begrijp je denk ik wel. De frustratie zit hem er vooral in dat hieruit blijkt dat we ergens eerder blijkbaar toch al iets over het hoofd gezien hebben, dat we niet onszelf en elkaar in bescherming genomen hebben tegen de mogelijkheid van andere scenario’s. Geen frustratie naar jou toe dus, maar naar hoe we ons hier samen beter op hadden kunnen voorbereiden, en dat we dat niet gedaan hebben. Dat we beter op de hoogte hadden kunnen zijn van hoe de ander erover nadacht, bijvoorbeeld.

Jouw manier van met moeilijke dingen omgaan gaat, zo heb ik gemerkt de afgelopen weken, vaak gepaard met afstand. Je loopt weg van een situatie als deze je boven het hoofd gaat. Ik denk dat dat in heel veel situaties absoluut heel handig en verstandig is. Het geeft je de tijd en de ruimte die soms nodig is om een gebalanceerd perspectief te krijgen. Ik heb dat nooit zo geleerd. Niet mezelf aangeleerd, niet door anderen, niet door situaties. Integendeel: wat ik altijd geleerd heb, is om erover te praten. Altijd maar praten, uitdrukken, onder woorden brengen. Dat is soms ook juist mijn valkuil, omdat het zo diep geworteld zit, dat ik inmiddels mijn gevoelens bijna niet kán ervaren, laat staan verwerken, zonder ze uit te drukken, op wat voor manier dan ook. Ik heb zelfexpressie nodig om orde te scheppen in de chaos van mijn gedachten, maar soms kan dat niet. Soms ben ik alleen, soms is degene met wie ik wil praten er niet, hetzij fysiek, hetzij mentaal, hetzij beide. Soms heb ik te maken met iemand wiens aanpak tegengesteld is aan die van mij. Dat is gemakkelijk om te vergeten. Dat doe ik wellicht te vaak, te snel.  Ik weet dat er iets gebeurd is waardoor je een beetje (? heel erg?) boos (? teleurgesteld? gekwetst? ) op me bent. Volgens mij getuigt het van een nijpend tekort zelfkennis dat ik niet weet waarom. Ik zou het zo graag beter maken. Ik heb ons gesprek terug gelezen en ik denk dat ik wel zie waar het een beetje mis gegaan is, ik reageerde te snel te bits, zonder nadenken, dat spijt me. Daardoor zette ik een reeks van reacties in gang die niet fijn waren, van mij uit en voor mij niet en van jou uit en voor jou niet. Het spijt me. Ik gedroeg me kinderachtig en onvriendelijk, bekoeld, dat was onnodig en dat spijt me. Ik liet met teveel leiden door mijn emoties in plaats van stil te staan bij wat je nou eigenlijk echt zei en probeerde te zeggen. Ik hoop dat we meer en groter kunnen zijn dan dit, het achter ons laten en verder kijken naar wat er komen gaat, met nieuw vertrouwen en nieuwe moed. Ik hoop dat we tot een consensus kunnen komen waar we ons allebei in kunnen vinden en dat jij voor jezelf al enigszins een idee hebt van wat je wilt, zodat we daarover kunnen overleggen. 

Ik hoop dat het goed komt, ik hou van je,

Je Eli

[cebuddy-blog]

Examen

Vorig jaar ben je vol goede moed aan de studie commerciële economie begonnen. Het leek je een hele leuke opleiding, vooral omdat veel vrienden van je vorige klas van het ROC ook deze opleiding gingen volgen. Nu heb je eindelijk je propedeuse gehaald, gelukkig! Op dit moment zit je in het tweede jaar van CE. De opleiding is leuk maar de kwartielen gaan wel erg snel. Je stelt alles vaak uit en het leren gaat ook niet lekker. Vooral het studeren uit boeken gaat langzaam en langdradig.

Binnenkort een super moeilijk examen.. Je had het al weken uitgesteld tot het allerlaatste moment. Dat examen waar je zo tegenop keek. Daarom stel je het maar uit. Op het laatste moment schiet je nog erger in de stress en begin je toch maar hard te studeren. Maar het had al geen zin meer. De woorden en zinnen komen al niet meer binnen en je stopt ermee en gooit je laptop snel dicht. De volgende ochtend kom je maar met moeite je bed uit. Het examen is vandaag. Snel ga je van huis weg en gaat op weg naar school. Je komt nog maar net op tijd het lokaal binnen, je zet je handtekening op het formulier en gaat zitten. Je handen zweten en je kijkt een beetje om je heen. Iedereen heeft het over het examen en ze herhalen enkele onderdelen van de stof nog met elkaar. Je hebt geen idee waar ze het over hebben. Toch begin je maar aan dat stomme examen. Een week later krijg je je cijfer terug, een 3. Je bent toch nog teleurgesteld ook al wist je al dat je het examen niet hebt gehaald. Het studeren ging niet goed en je had alles uitgesteld. Nu denk je wat had ik toch anders kunnen doen? Je verteld het maar niet aan je ouders want die zouden vast boos worden. Of teleurgesteld zijn. Al je vrienden uit de klas hebben het examen wel gehaald. Zij lijken allemaal geen problemen te hebben met het studeren.

Was er maar een plek waar je alle samenvattingen van examens en aantekeningen van colleges kon vinden. Dit zou je erg helpen in het voorbereiden van het examen. Of een plek waar je tips en tricks van andere studenten kunt vinden, met dezelfde struikelblokken als jij? Wij van CEbuddy kennen dit verhaal maar al te goed. Wij hebben dit namelijk zelf ook vaak meegemaakt. Daarom hebben wij; 5 commerciële economie studenten een website opgericht. De website CEbuddy is een oplossing voor elke CE student geworden. Op de website is alle informatie te vinden die jij maar nodig kan hebben om jouw examen te halen. Wij hebben samenvattingen van examens verzameld zodat jij veel tijd kan besparen om te studeren. Ook kun je hier alle aantekeningen vinden van de colleges. Heb jij dus een college gemist, niet gevreesd, CEbuddy helpt jou jouw studie door!

Ons team van studenten heeft niet alleen samenvattingen en aantekeningen verzameld, maar ook alle tips en tricks van medestudenten. Of ga je binnenkort op stage maar weet je hier nog niet veel over? Ook daar is informatie over te vinden, zelfs over stages in het buitenland.

Over het volgen van een minor is ook vaak onduidelijkheid. CEbuddy geeft jou alle nodige informatie. Lijkt CEbuddy jou ook het ideale hulpmiddel voor de commerciële economie student? Al honderden anderen zijn jou voorgegaan. Tot ziens op CEbuddy!

[mijngedachtenzee]

Ik hield van jou.. tot in de diepste krochten van mijn ziel. En nu, een zwijgzame verbintenis. Van een eind van eenzaam liefdevol samen zijn, naar het worden van vreemdelingen van elkaar. 

Ik ben verscheurd van verdriet. Er is een gigantische leegte in mij ontstaan. Ik kan het je niet kwalijk nemen, maar ik weet niet of ik het je ooit kan vergeven. Ik kan niet boos op je zijn, maar ik ben zo enorm teleurgesteld in je keuze. 

Zo enorm teleurgesteld.

Ik, waarom word ik verlaten, ik ben altijd de leukste van ons tweeën geweest. De meest stabiele factor. De vrolijkheid zelve. Samen waren we fantastisch. We vulden elkaar aan. We hadden het zo goed samen. Jij houdt van mij, ik hou van jou. We waren zo goed voor elkaar. We zorgden voor elkaar, waren zo liefdevol. 

Je krijgt ooit spijt van je keuze, ik ben daar zo zeker van. Ik weet alleen niet hoe lang dat duurt. Een jaar, of twee, of drie.. Of tien misschien. Ik kan toch niet op je wachten? En waarom zou je überhaupt nog met iemand willen samen zijn die dat niet met jou wil? Maar het ligt niet aan mij, dat is het hele punt ook niet. Je bent gek op me, ik weet dat tot diep van binnen, ik zag het in je ogen zelfs toen ik mijn spullen bij je op kwam halen. Je wilde het me niet vertellen om mij geen valse hoop te geven, maar toen ik er naar vroeg kon je er niet onderuit het toe te geven. Je lachte betrapt toen ik zei dat je ogen niet logen, en keek weg. 

En nu probeer ik dat te doen, wegkijken. Voorgoed. En ik kan het niet. Het lukt me gewoon niet, nu. Hoe kan ik na 4,5 jaar vrolijk doorgaan met mijn leven alsof ik simpelweg een boek sluit dat ik uitgelezen heb. Ik ben zo verbonden met je geraakt in al die jaren, na alles wat we mee hebben gemaakt, dat dat gewoon niet zo simpel gaat. En ik spreek je niet, en ik vraag me constant af hoe het met je gaat, en of je me nog mist, en wat je aan het doen bent. Of er wel mensen zijn die je genoeg op kunnen vangen als je dat voor wat dan ook nodig hebt. Ik zou je zo graag nog over je haar willen aaien. Op de bank samen, ‘nuffen’ met elkaar. Lachen om domme dingen. Lief zijn voor elkaar. Thuisbezorgd raadplegen in de nacht om onze trek te stillen. Er zijn zo onwijs veel dingen die ik mis, en zo onwijs veel dingen die ik nog met je wilde doen. Ik ben zo trouw aan jou geweest, ondanks alles wat we hebben moeten meemaken rondom jou. Dat was echt niet makkelijk altijd, en dat weet je heel goed. En dat ik zo’n grote steun voor je ben geweest, dat ik zoveel voor je heb kunnen betekenen, dat is zoiets moois. En ik was er altijd met liefde voor je. Letterlijk altijd. Ik was niet eens van plan om nu zoveel te typen maar het rolt er gewoon uit. 

Ik hou het hierbij voor nu. Ik schrijf later meer.

[trainingsacteuragressietrainer]

WEERBAARHEIDSTRAININGEN

Weerbaarheids trainingen zijn bedoeld om je weerbaarder te maken in de verbale en non verbale communicatie met iemand die dominant, agressief of lastig gedrag vertoont. Het geeft je meer zelfvertrouwen. Agressietrainingen of anti-agressietrainingen vallen min of meer in dezelfde categorie maar of je nu veel of weinig zelfvertrouwen hebt, dan nog zijn er handvaten nodig om agressie op de juiste manier te de-escaleren. Nu hoeft het niet zo te zijn dat iemand per se agressief gedrag vertoont door te gaan schelden of met zijn vuist op tafel te slaan. Andere vormen van lastig gedrag kunnen zijn: manipuleren, slijmen, klagen, zeuren, zin doordrijven of valse complimenten maken. Dat hoeven ook niet altijd klanten te zijn. Het kan ook een drammerige collega die jou voor zijn karretje wil spannen. Welke vormen van agressie zijn er? Hoe herken je het gedrag dat daarbij hoort?

 Frustratie agressie en instrumentele agressie

 We onderscheiden twee hoofdgroepen van agressie: frustratie en instrumentele agressie. Een persoon kan in beide gevallen lastig of agressief gedrag vertonen waar je op een aparte manier mee om moet gaan. Daarover in een volgende blog meer. Het is allereerst van groot belang dat we deze twee soorten uit elkaar houden. Daar gaan we.

 Frustratie agressie

 Mensen die agressief gedrag vertonen vanuit frustratie doen dat veelal omdat een bepaalde emotie zich van hen meester maakt: ze voelen zich boos, niet gehoord, beledigd, teleurgesteld of genegeerd. Ze zetten het vervolgens op een klagen of gaan zich slachtofferig gedragen. Ze verzetten zich of raken geïrriteerd. De boosheid die ze kunnen laten zien is vaak een uiting van onmacht. De emoties gaan met hen op de loop. We hebben het hier dan over oprechte emoties. Ze hoeven geen gelijk te hebben. in jouw ogen zijn het misschien muggenzifters of zeurpieten. Wat zij willen is gehoord worden, ze willen een luisterend oor. Ze verwachten begrip.

 Nature-nurture

 Sommige mensen zijn gevoeliger dan anderen. Tenminste, dat hoor je vaak. Maar we zijn toch allemaal gevoelsmensen? Hoe komt het dan dat de een toch net iets gevoeliger reageert in een bepaalde situatie dan een ander? Dat kan te maken hebben met het nature-nurture (aanleg-opvoeding) principe. Werd jij als kind niet serieus genomen door je ouders? Mocht je niet zijn wie je bent? Moest je de schijn ophouden? Grote kans dat dit gevolgen heeft op de rest van je leven.  Ben je, net als ik, nogal opvliegend van aard, dan kan dat daarmee te hebben. Het kan ook zijn dat het het aard van het beestje is. Wellicht is een van jouw ouders ook opvliegend van aard. Het kan zelfs zo zijn dat dat hun stijl van opvoeden heeft bepaald et voila….het nature-nurture principe is geboren. Eigenlijk best oneerlijk. Je hebt mensen die een onbezonnen jeugd hebben gehad met positief ingestelde ouders. Dan word je dus dubbel beloond. Je hebt het stabiele gen van je ouders die dusdanig positief in het leven staan dat het je opvoeding ook nog eens ten goede komt. Andersom komt helaas vaker voor. Het is aan onszelf om tijdig in te zien waar het mis gaat, waarom je je vaak ontevreden, gefrustreerd of unhappy voelt. Therapie kan een uitkomst zijn of dat je steun krijgt van een goede vriend of familielid. Een goed gesprek met een lotgenoot of meelevende buurman kan ook wonderen doen. Hoe dan ook, je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen gedrag en gevoel. Logischerwijs gaat dat met vallen en opstaan en kan je dat vele tientallen jaren kosten.

 Jee, wat een verhaal. waar gaat dit heen? Ik ben hardop aan het nadenken. Hoe komt het toch dat de communicatie soms zo lastig kan verlopen tussen twee mensen? Waarom voelt de een zich sneller aangebrand en kan een ander ogenschijnlijk veel meer hebben? Waarom is de ene gevoeliger voor onrecht dan de ander? waarom klaagt de een meer dan de ander? Ik denk dat opvoeding en genetische aanleg (nature-nurture) een hele belangrijke factor is.  Op latere leeftijd kan er ook veel ellende ontstaan in je leven die niets te maken hebben met je opvoeding of karakter. Je ouders overlijden vroegtijdig, je krijg een miskraam. Een onverwachte belastingaanslag, een tsunami die je huis vernietigt, je bent gediagnosticeerd met kanker. Al deze omstandigheden kunnen een mens vormen. Bewust en onbewust wordt dat allemaal in het brein opgeslagen en sleep je de last met je mee. Dat bepaalt hoeveel een mens kan verdragen

 Verbale agressie

 Er hoeft dan nog maar iets kleins te gebeuren (een parkeerbon, een onverschillige reactie van een baliemedewerker, een eindeloze rij voor de kassa van de supermarkt) en de vlam kan zomaar in de pan vliegen. Een misverstand in de communicatie, een gepikeerde reactie, het kan zo gebeurd zijn. Er zijn dus talloze factoren die bepalen hoe het er in de communicatie aan toe kan gaan. Als die ander heel boos wordt, is dat natuurlijk niet meteen jouw schuld maar…jouw verbale en non verbale houding bepalen wel degelijk hoe de communicatie verder kan verlopen. Laten we elkaar dus geen mietje noemen: we hebben allemaal onze bagage, ons eigen DNA, onze vooroordelen.

 Kortom, een hoop frustratie die tot ontlading komt tenzij jij als caissière, ober, leraar, buurman of gemeenteambtenaar een bewuste houding aanneemt in de verbale of non-verbale communicatie. Tot zover frustratie agressie…hè-hè, poeh-poeh

  Instrumentele agressie

  Gedrag dat kenmerkend is voor instrumentele agressie manifesteert zich of heel onderhuids of juist overdreven fel. Mensen zetten dit gedrag vaak in om een doel te bereiken. Heel anders dan bij frustratie agressie, waarbij het vaak draait om oprechte emoties, wordt er in dit geval flink gescholden, beledigd en gemanipuleerd. Dreigen, vloeken, minachten, sarcasme, onbeheerste woede, valse complimenten of seksuele toespelingen maken: het valt allemaal onder instrumentele agressie. Fysiek geweld valt ook onder dit hoofdstuk. Als mensen onder invloed van drugs, alcohol of medicijnen zijn, is dit gedrag vaak lastig te beïnvloeden. In andere gevallen is deze vorm van agressie wel een halt toe te roepen door 'simpelweg' grenzen te stellen.  Heel belangrijk om deze vorm van agressie te laten de-escaleren want je wilt fysiek geweld uiteraard voorkomen.

 Communicatieve vaardigheden

 Nu zul je denken: 'appeltje-eitje!' Een duidelijker onderscheid is er niet tussen beide vormen van agressie. Helaas ligt het ook weer niet zo eenvoudig. Iemand die frustratie agressie laat zien en zich niet gehoord voelt, kan doorschieten in instrumentele agressie: het kan ontaarden in woede, beledigen, schelden, dreigen! Communicatieve vaardigheden aanleren tijdens een agressietraining of weerbaarheidstraining is van groot belang.

 Grensoverschrijdend gedrag

 Het zijn dus niet alleen maar de berekende, gewiekste manipulatoren die ergens een slaatje uit willen slaan. Ook mensen die zich in eerste instantie gefrustreerd of machteloos voelen kunnen op een later moment in de communicatie grensoverschrijdend gedrag vertonen.

Instrumentele agressie moet je in een bredere context zien. Niet alleen dominante schoften of narcisten betreden het terrein van grensoverschrijdend gedrag. We hebben allemaal wel eens gedrag ingezet om ons doel te bereiken. Voorbeeldje: je weet dat je je auto ergens verkeerd hebt geparkeerd. Je komt terug en treft op hetzelfde moment een parkeerwachter bij je auto. Je hebt dan twee keuzes: heel boos worden maar dan weet je zeker dat je een bon krijgt. Of je probeert een beetje te slijmen of onnozel te reageren: 'goh, mocht ik hier niet staan? Dat wist ik niet'. Bij kleine kinderen komt dit gedrag al voor. Als jij als kind iets gedaan wilde krijgen van je vader of moeder, wat deed je dan? Slijmen natuurlijk. 'oh, mama, je bent de liefste van de hele wereld. Mag ik een ijsje?'

Het gedrag zit in ons allemaal: frustratie agressie of instrumentele agressie maar het draait natuurlijk om de context. Bovendien, al is het gedrag gegrond van die verongelijkte klant, dan nog heeft hij (of zij) niet het recht om grensoverschrijdend gedrag te laten zien. Je zult dus moeten begrenzen. Hoe doe je dat? Daarover later meer!

[stefselfslagh]

Goedele Liekens: “Gelukkig heb ik geen feestjes gemist. Er waren er geen.”

Dit stuk verscheen in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Haar 'grote muil' raakte ze kwijt op de afdeling oncologie. Maar ze kreeg er wél nieuw speelgoed voor in de plaats: relativeringsvermogen. Open VLD-parlementslid Goedele Liekens (58), hersteld van huidkanker, maakt zich niet langer druk. "Ik heb in mijn leven al alles kunnen doen waar ik van droomde."

Goedele Liekens mag haar Miss België-lintje dan al lang geleden op de zolder hebben gepleurd, ze weet nog altijd hoe ze ergens een entree moet maken. Wanneer ze het terras van Willem Hiele betreedt, draagt ze een roodblauwe jurk tot boven de knieën, een stel hooggehakte zomersandalen en een goudomrande zonnebril van het XXL-type. Ook heeft ze haar lippen vuurrood gestift en laat ze zich vergezellen door een wat poenig, maar verder bijzonder gedienstig Louis Vuitton-handtasje. Haar verschijning doet in geen tijd gesprekken stokken en hoofden draaien.

'Die Liekens heeft eindelijk een nieuw lief', hoor ik sommige mensen denken als ze ons samen aan een tafel zien plaatsnemen. Tot ze mij een bandopnemer uit de vroege bronstijd uit mijn rugzak zien opdiepen en begrijpen dat ik maar een armzalig lid van het journaille ben. Een toekomstige voetnoot. Een briesje, nog vergankelijker dan een mening van Wouter Beke.

"Dag, excellentie", zegt Liekens tegen Willem Hiele wanneer de chef ons komt begroeten. "Dag, majesteit', antwoordt Hiele grijnzend. Toch schuilt achter de ironisch getinte hyperbolen wederzijdse waardering. "Geef die man een tv-programma", zal Liekens later op de avond zeggen als Hiele één van zijn gerechten van gastronomische duiding voorziet. Zolang het maar niet SOS Willem heet, zal ik onhoorbaar mompelen.

Wanneer we na het aperitief van het terras naar het restaurant verhuizen, informeert ze of de wifi in het voormalige vissershuis een beetje van betrouwbare kwaliteit is. "Niet dat ik van plan ben om de smartphoneverslaafde tiener uit te hangen. Maar ik moet zo meteen via de app van het parlement kunnen meestemmen over een resolutie die vanavond besproken wordt."

De resolutie in kwestie is een tekst die ze samen met Open VLD-collega Marianne Verhaert opstelde. Een dwingende oproep aan onze federale regering om de manier waarop China zijn Oeigoerse minderheid behandelt in niet al te diplomatische woorden te veroordelen. 

"De Oeigoeren - en andere moslimminderheden - worden massaal opgesloten in heropvoedingskampen. Ze worden er gehersenspoeld en gemarteld. Ze krijgen soms geen eten, worden geslagen met ijzeren staven en de vrouwen moeten er verplicht een abortus of sterilisatie ondergaan. Het is een etnische zuivering, zonder meer. Een zeer grove schending van de mensenrechten. China moet op andere gedachten gebracht worden."

Is een grootmacht als China onder de indruk van wat een geopolitieke lilliputter als België te zeggen heeft? "Blijkbaar wel. De Chinezen proberen ons al te intimideren door bepaalde handels-akkoorden opnieuw in vraag te stellen. Dat onze resolutie hen zo zenuwachtig maakt, bewijst dat ons initiatief wel degelijk nut heeft. Andere landen overwegen trouwens om ons voorbeeld te volgen en zich ook tegen de Oeigoerenpolitiek van China uit te spreken. De kans dat ik China nooit meer binnen geraak, wordt met de dag groter. (lachje) Maar goed, dat is dan maar zo. In Myanmar mag ik ook al niet meer binnen. Daar maakte ik voor VTM ooit een reportage over de Rohingya's. Toen ik er wat later opnieuw naartoe wilde, kreeg ik geen visum meer. Zelfs niet met de hulp van de Belgische ambassadeur in Bangkok."

Misschien moet u uw wetsvoorstellen in het vervolg toch even afstemmen op uw vakantieplannen. (lacht) "Het zou kunnen dat Israël mij straks ook op een zwarte lijst zet: ik bereid een wetsvoorstel voor over de besnijdenis van jongens. Ik vind het waanzin dat België als enige Europese land de kosten van medisch niet noodzakelijke besnijdenissen terugbetaalt. Dat is een kwalijke vorm van medische overconsumptie. Urologen gaan ervan uit dat slechts één procent van de besnijdenissen medisch noodzakelijk is. We sponsoren dus eigenlijk een religieus-cultureel ritueel. En hoewel ik het grootste respect heb voor religieuze gebruiken, vind ik niet dat onze ziekenfondsen ze moeten financieren."

Ze onderbreekt het gesprek even om voor haar eigen China-resolutie te stemmen. Niet veel later verschijnt de uitslag van de stemming op haar telefoonscherm: nul tegenstemmen, negen onthoudingen. Dat resultaat is geen verrassing: parlementaire stemrondes zijn vaak niets meer dan de formele bekrachtiging van wat al lang in de parlementaire commissies beslist is. Maar toch maakt de volksvertegenwoordiger in Goedele Liekens een vreugdesprongetje. 

"Met de goedkeuring van deze resolutie bevestigt België zijn status van voorloper inzake mensenrechten. Mooi, toch? Je kán gewoon niet tegen onze resolutie zijn. Die negen onthoudingen komen allemaal uit het PVDA- en PTB-kamp. Blijkbaar is het voor communisten nog altijd moeilijk om tegen de kar van China te rijden. Wat mij in dit geval toch wel shockeert. Mensenrechten zijn mensenrechten, punt."

De thema's waarop u in het parlement focust - mensenrechten, de reproductieve rechten van vrouwen, seksueel geweld - lijken me grosso modo dezelfde als degene waar u ook als seksuologe en VN-ambassadeur mee bezig was. Geeft u dat meer politieke geloofwaardigheid dan andere zogenaamde witte konijnen? "Dat denk ik wel, ja. Waarmee ik niet gezegd heb dat de andere witte konijnen in het parlement niet goed bezig zijn. De meesten onder hen zijn heel geëngageerd."

Het werk van een volksvertegenwoordiger blijft vaak onder de radar. Had u als goodwill ambassadeur van de Verenigde Naties niet méér maatschappelijke impact dan als parlementslid? "Die vraag heb ik me de voorbije maanden ook al een paar keer gesteld. Het is in het parlement soms echt de processie van Echternach: twee stappen achteruit en één vooruit. Electorale strategieën staan verandering vaak in de weg. Veel collega's hebben me al laten weten dat ze mijn wetsvoorstel over de besnijdenis van jongens gaan steunen. Maar ik wil het nog zien gebeuren. Want wat als hun partijtop beslist dat het electoraal niet zo slim is om een wetsvoorstel te onderschrijven dat mogelijk niet goed onthaald zal worden door de moslimgemeenschap, die óók jongens besnijdt? Gaan de electorale overwegingen dan primeren op het gezond verstand of niet? Ik ben benieuwd. Zelf hou ik nooit rekening met electorale factoren. Als de kiezers mij niet lusten, verkiezen ze mij de volgende kaar maar niét. Ik heb de politiek niet nodig om te overleven."

Horen we u nu een tikje teleurgesteld zijn over uw prille politieke carrière? "Integendeel: ik heb het gevoel dat ik in de parlementaire rivier toch al een paar steentjes heb kunnen verleggen. Onder meer mijn wetsvoorstel voor een betere bestraffing van seksueel geweld is inmiddels in een voorontwerp van wet gegoten. Dat is niet niks. Maar het boetseren van de publieke opinie gaat altijd traag. Of je nu een politicus bent of een tv-persoonlijkheid. Vijftien jaar geleden werd ik door de intellewelen - ik noem ze opzettelijk geen intellectuelen, maar intellewelen - uitgekotst omdat ik transseksuelen interviewde. Ze beschuldigden mij van sensatiezucht. Ze vonden het niet kunnen dat ik een stem gaf aan 'weirdo's die een hekel hebben aan hun penis'. En kijk hoeveel terechte aandacht er vandaag is voor de verzuchtingen van transseksuelen."

Andere tijden, andere zeden, wist Cicero al in 63 voor Christus. "Empathie is nooit een Vlaamse specialiteit geweest, maar dat is gelukkig aan het veranderen. Als mensen van mijn generatie vroeger boos waren, kregen ze van hun ouders te horen: 'Ga maar naar je kamer en kom terug als het voorbij is.' Waaróm we boos waren, interesseerde niemand. Vandaag is er veel meer aandacht voor gevoelens en hun onderliggende oorzaken. Ook in de media. Sofie Lemaire behandelt in de De Wereld van Sofie exact dezelfde onderwerpen als ik twintig jaar geleden. Maar dan wél op de openbare omroep. En onder luid applaus. Terecht overigens, want wat Sofie doet, is fantastisch. Alleen jammer dat Radio 1 in de namiddag altijd weer overschakelt op: 'En nu gaan we jullie vertellen wie de eerste gitaar van The Dire Straits heeft gemaakt.'" (lacht)

Vóór u op de Open VLD-lijst belandde, stond u op het punt om tot de Vlaamse Esther Perel uit te groeien: u was goed op weg om een seksuologisch begrip te worden in Engeland, Frankrijk, Duitsland en Australië. Waarom bent u ondanks die lonkende wereldfaam tóch in de politiek gegaan? "Ik ben een Vlaamse, geen Amerikaanse. Ik zal toch altijd het meisje van onder de kerktoren blijven. Zonder die verschroeiende ambitie van een Esther Perel. En zonder haar gigantische marketingmachine. Ik kon Sex in Class - het programma dat het in Engeland zo goed gedaan heeft - inderdaad ook in Australië en Frankrijk gaan maken. Ik heb de contracten die mij werden aangeboden thuis nog liggen. Maar zodra ik verkozen was als volksvertegen-woordiger, heb ik gezegd: ik ga passen, jongens. En daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad. Ik denk oprecht dat ik vandaag niet gelukkiger was geweest als ik een vedette in Australië was geworden. Ook al kon ik er een veelvoud gaan verdienen van wat ik als parlementslid verdien. Als iemand beweert dat ik voor het geld in de politiek ben gestapt, kom ik niet meer bij van het lachen."

U was goed bevriend met wijlen Steve Stevaert, voormalig SP.A-voorzitter. Heeft hij u ooits iets bijgebracht waar u vandaag als politica uw voordeel mee doet? "Goh. Wij babbelden eigenlijk vaker over de media dan over de politiek. (denkt na) Wat Steve me zeker geleerd heeft, is dat niks is wat het lijkt. Hij legde verborgen machtsverhoudingen voor me bloot. Gaf me inzicht in de schaakspelletjes die overal gespeeld worden. In de politiek, maar ook in de media."

De politieke erfenis van Steve Stevaert lijkt na zijn dood geslonken. Bij leven was hij nog een politieke halfgod, na zijn dood hebben nogal wat mensen hun best gedaan om zijn reputatie van socialistisch wonderkind drastisch bij te stellen. Raakte dat u? "Het heeft me verbaasd - én geraakt, ja - dat zijn gedachtengoed na zijn dood zo snel is neergehaald. Ik vind dat niet terecht. De logica achter zijn gratis bussen gratis was sluitend. Om zijn eigen woorden te recycleren: waarom zouden bussen lucht moeten vervoeren? Zeker als we voor het milieu beter wat vaker het openbaar vervoer zouden gebruiken? Elke keer als ik een lege bus zie rijden, denk ik aan Steve. In mijn ogen was hij een visionair."

Wat had hij dat anderen niet hadden? "Steve bezat de gave om de wereld op een totaal andere manier te bekijken dan de doorsnee politicus. Op een dag had ik het met hem over het seksueel misbruik in de kerk. Hij zei: 'Eigenlijk zouden de paters soms de kinderen moeten dagvaarden. Toen ik zelf nog een kind was, wisten mijn vrienden en ik perfect welke paters pedofiele neigingen hadden. Om hen te treiteren, gingen we hen weleens opzoeken. Dan zei ik: 'Oh pater, ik heb zo'n pijn aan mijn lies, hier net boven mijn shortje.' Waarop ik de pater in kwestie een zalfje op mijn lies liet smeren en we met z'n drieën brullend van het lachen wegliepen zodra we zagen dat hij daar opgewonden van werd. Ocharme, die man.' Steve bedoelde uiteraard niet dat we het seksueel misbruik van kinderen in de kerk moesten relativeren. Hij bedoelde vooral dat we heel goed wísten wat er gebeurde en dat we er niks aan deden. Dat we allemáál boter op ons hoofd hadden. Dat typeerde hem: hij zorgde wel vaker voor een contrapunt in het maatschappelijke debat. En hij kon dat intellectueel nog prima onderbouwen ook. Ik had weleens een debat tussen Steve en Bart De Wever willen meemaken. De bitsigheid van De Wever versus de vrolijke lossigheid van Steve: dat had vonken kunnen geven. (na een stilte) Het is lang geleden dat iemand mij nog vragen over Steve heeft gesteld. Ik vind dat wel fijn. Hij was een briljant man. Zijn ideeën kunnen ons ook vandaag nog wakker schudden."

Na zijn zelfmoord in 2015 zei u: 'Ik had meer voor Steve kunnen doen.' Wat bedoelde u daarmee? "Ik wist al een tijdje dat hij het emotioneel moeilijk had. Dat er donkere gedachten in hem woekerden. Dan is het onvermijdelijk dat je je na zijn dood afvraagt of je niet meer had kunnen doen om hem uit de put te helpen. (blijft even stil) Maar eigenlijk wil ik daar niet teveel over zeggen. Laat het verleden in dit geval maar rusten."  

We verwijzen 2015 opnieuw naar de catacomben van de geschiedenis en brengen daarmee hulde aan de woorden van de Romeinse filosoof Seneca: 'Wijsheid is een beetje minder treuren om het verleden, een beetje minder hopen op de toekomst, en een beetje meer houden van het heden.' Dat laatste lukt des te beter wanneer Willem Hiele ons een weldadige bisque van noordzeegarnaal serveert. Goedele Liekens proeft er van en zegt: "Man, man, man, het zit ons toch mee in het leven. Zie ons hier zitten."

Het zijn woorden die ze tijdens haar onmatige bestaan ongetwijfeld al vaker heeft uitgesproken. Maar vanavond vertolken ze zowaar een catharsis: het is haar eerste avondvullende restaurantbezoek sinds er eind 2019 een malicieuze huidkanker in haar lichaam werd gespot. Over die diagnose, en over de behandeling die erop volgde, schreef ze columns voor Het Laatste Nieuws: verslagen uit de oncologische loopgraven, waarin hoop en angst fanatiek haasje-over speelden. 

"Het schrijven van die columns heeft mij ontzettend geholpen. Ze dwongen mij tot een diepere vorm van introspectie. Al schrijvend nam ik geen genoegen met de vaststelling 'ik voel mij slecht.' Ik wilde ook onder woorden brengen waarom ik mij slecht voelde en wat ik kon doen om me weer beter te voelen. Dat luchtte telkens enorm op. Al hoop ik dat mijn columns mij niet voor altijd met het etiket van 'Miss Kanker' hebben opgezadeld. In België krijgen elke dag achttien mensen te horen dat ze kanker hebben. Aan hen vraagt niémand om doorleefde stukjes te schrijven. Alleen al uit respect voor al die anonieme patiënten wil ik niet als één of ander kankerboegbeeld door het leven gaan."

Toen u op Facebook uw diagnose aankondigde, schreef u strijdlustig: 'Cancer, you picked the wrong bitch.' Maar mensen die het kunnen weten, verzekeren me dat je tegen kanker niet kán vechten. Dat je kanker alleen maar kan ondergaan. Is dat uiteindelijk ook uw ervaring geworden? "Ja, absoluut. Op sommige dagen geraakte ik niet eens de trap op. Dan komt er van strijden tegen kanker niet veel in huis. Het enige wat je dan kan doen, is de dag proberen door te komen."

U onderging uw behandeling in volle lockdown. Was dat een voor- of een nadeel? "Een voordeel. Ik miste geen feestjes, want er waren er geen." (lacht)

Was u een berustende patiënt of een opstandige? Iemand die zich overgeeft aan de wetenschap? Of iemand die met een verbeten trekje om de mond voor dokter Google speelt? "Ik was zoals een kat: ik trok mij terug in een hoekje en wachtte tot het voorbij was. Ik moet mij al héél belabberd voelen voor ik om hulp vraag."

Ondertussen bent u genezen verklaard. Maar zelf zegt u: 'Ik weet niet goed of ik nu kankervrij ben of dat de kanker gewoon een pauze heeft genomen.' Die angst om te hervallen, lijkt me geen futiliteit. "En toch blijf ik er redelijk rustig onder, zoals je ziet. Al kan ik niet ontkennen dat ik bij de minste hoofdpijn geneigd ben om te denken: 'Shit, de kankercellen zijn naar mijn hersenen aan het migreren.' In Nederland krijg je na een kankerbehandeling psychosociale begeleiding. Bij ons helaas niet."

U bent psychologe. Kon u uzelf psychosociaal begeleiden? "Deels wel. Op een gegeven moment waren mijn cognitieve vermogens er zo op achteruit gegaan dat het me niet meer lukte om een eenvoudig woord als 'koelkast' uit te spreken. Omdat ik als psychologe weet dat hersenen spieren zijn die getraind moeten worden, heb ik mijn spraakmoeilijkheden aangepakt door vaak naar films te kijken en luidop alle ondertitels mee te lezen. Maar er zijn grenzen aan wat je voor jezelf kan betekenen. Tijdens een zware fase in mijn behandeling voelde ik een depressie dichterbij sluipen: ik begon al te huilen als er geen melk meer in huis was. Dan is het zelfs als psychologe moeilijk om jezelf te helpen. Eens je je onder de waterlijn bevindt, geraak je niet meer op eigen houtje weer naar boven."

'Ik heb geen grote muil meer', zei u na uw behandeling. Dat lijkt me niet zo handig nu u opnieuw in het parlement zit. Of heeft uw grote muil inmiddels een triomfantelijke comeback gemaakt? "Nee. Maar dat is niet erg. Dat ik geen grote muil meer heb, komt vooral omdat ik me minder druk maak dan vroeger. En dat wil ik graag zo houden. Weet je wat mijn grootste angst is? Dat de positieve dingen die mijn ziekte heeft teweeggebracht - zoals dat heerlijke, stukken beter functionerende relativeringsvermogen - binnenkort weer gaan verdwijnen. Dat zou ik ontzettend jammer vinden."

Staat u nu gehaaster in het leven? Wilt u uw bucketlist zo snel mogelijk kunnen afvinken, 'want je weet maar nooit'? "Nee, helemaal niet. Ik heb in mijn leven al alles gedaan waar ik ooit van droomde. Ik ben opgegroeid in een modelgezin - The Little House On The Prairie, maar dan maal tien - ik heb fantastische tv-programma's mogen maken, ik heb tijdens mijn missies voor de Verenigde Naties een aanzienlijk deel van de wereld gezien, je kan niet anders dan besluiten dat ik gezegend ben. In die mate zelfs dat ik me - je komt uit een katholiek nest of niet - weleens schuldig voel over dat waanzinnig leuke leven dat ik tot nu toe heb mogen leiden. Ik heb een veel groter stuk taart gekregen dan de andere genodigden op het feestje. Daar ben ik dankbaar voor."

In een preventiecampagne van Euromelanoma, een organisatie van dermatologen, drukt u ons op het hart dat we ons vaker moeten insmeren met zonnecrème. Het chemogif heeft uw lichaam nog niet verlaten en u staat alweer op het spreekgestoelte. Waar komt de missionaris in u vandaan? "Die heeft er altijd al ingezeten. Toen ik negen was, heb ik op school eens de turnles stilgelegd omdat de juf gemeen deed tegen een zwaarlijvige klasgenote. Dat meisje geraakte niet over de bok, ze liep er gewoon tegenaan. En toch dwong de turnjuf haar om die sprong keer op keer opnieuw te proberen. Ik vond dat een vorm van pesten. En dus improviseerde ik ter plekke een staking."

Waarmee u uw reputatie van groot bakkes meteen alle eer aandeed. U en uw vier zussen werden in Begijnendijk 'de mannen van Liekens' genoemd. Het dorp kreunde onder jullie verbale terreur? "Laten we het erop houden dat we nogal op onze strepen stonden. Achter ons huis lag er een pad dat recht naar het bos liep. Als je daar gebruik van wou maken, moest je ons betalen met vlinders. En we waren onverbiddelijk: geen vlinders, geen toegang. Wie ons niet wilde betalen, bekogelden we vanuit de dichtstbijzijnde boom met eikels. Ik zei toch dat ik een ontroerend harmonieuze jeugd heb gehad?" (lacht)

De zon laat zich stilaan naar de horizon zakken, tijd om de zomeravond nog wat feeërieke beelden te ontfutselen. Terwijl fotograaf Wouter Van Dooren met Goedele Liekens naar het strand van Oostduinkerke trekt, luister ik ongegeneerd naar het gesprek dat een tafel verderop gevoerd wordt. Twee meisjes die nog maar net de poort naar de volwassenheid hebben opengezwierd, vragen hun ouders om uit de doeken te doen hoe ze elkaar hebben leren kennen. 'Wanneer hebben jullie voor het eerst gesmost?' 'Wat dacht je nadien, papa? Interessante vrouw, maar wel heftig? Niet rond de pot draaien, we willen alle details.' Prima interviewtechniek, denk ik, en zodra Goedele Liekens opnieuw aan tafel zit, pas ik hem onverwijld ook op haar toe.

U valt naar eigen zeggen op alfamannen. Laat dat nu net een mensensoort zijn die zich de afgelopen jaren niet echt populair heeft gemaakt. "Klopt. Bij mij ook niet. (lacht) Maar het probleem is: ook al zullen al mijn ex-partners je vertellen dat ik in relationeel opzicht een kwetsbaar vogeltje ben, toch denken alle mannen dat ik een sterke, dominante vrouw ben. Waardoor ik alleen mannen aantrek die denken: 'Die Goedele, die kan ik wel aan.' Resultaat: het frêle vogeltje belandt bij een alfaman en wordt binnen de kortste keren opgegeten. Ik moet dus dringend eens iemand anders uitproberen dan de alfa-aap. Eigenlijk zou ik graag lesbisch worden. De zus van een vriendin van mij is lesbisch: we begrijpen elkaar uitstekend, we zouden samen heel gelukkig kunnen zijn. Alleen lukt het me maar niet om van geaardheid te veranderen." (lacht)

Moet iemand die een boek schreef met als titel 'Superseks' in haar eigen leven soms de verwachtingen temperen voor ze met iemand de chachacha danst? "Zeker. Ik kan nooit uitsluiten dat een nieuwe partner zegt: 'Breng de theorie nu maar in de praktijk, Liekens. Maak mij gek!' Of dat hij denkt: 'Ik zal haar eens tonen dat ik al haar boeken heb gelezen.' Maar in beide gevallen heb je dan toch niet goed begrepen waar seks over gaat. Voor de eerste keer met iemand vrijen, is voor iedereen eng. Je moet elkaar geruststellen in plaats van uit te dagen. Niemand zegt trouwens dat je de hele Kamasutra moet afwerken om goeie seks te hebben. Slow seks kan ook fantastisch zijn. Als je echt een seksuele klik hebt met iemand, kan je vrijen zonder veel te bewegen. Of zeg ik dat nu omdat ik ouder word?" (lacht)

Heeft het beroepshalve bestuderen van de menselijke seksualiteit weleens een negatieve impact op het libido? Als je al de hele dag met seks bezig bent geweest, heb je 's avonds dan niet méér zin om te pingpongen? "Nee, het is precies het tegenovergestelde: als seksuologe ervaar je al werkend een soort van voorspel. Ik heb voor Playboy jarenlang een column geschreven waarin ik lezersvragen beantwoordde. Dat vond ik vaak heel opwindend. Zowel het schrijven zelf als de research die eraan voorafging. Het hing natuurlijk wel een beetje van het onderwerp af. Een column over spermavocht deed me minder dan eentje over seksuele fantasieën. (lacht) Maar over het algemeen heeft mijn job me vaker opgewonden dan ontgoocheld."

Acteurs die naar een film of theaterstuk kijken, beleven daar zelden plezier aan. Omdat ze vooral oog hebben voor de technische kant van de acteerprestaties. Geldt iets gelijkaardigs voor seksuologen? Kan u... "Wat bedoel je? Dat ik als seksuologe niet van porno zou kunnen genieten? (Uitgerekend op dit moment is het muisstil in het restaurant: Willem Hiele staat klaar om zijn volgende gerecht aan te kondigen.) Oei. Dat klonk plots wel héél luid. (fluisterend) Natúúrlijk kan ik van porno genieten."

In de biologiehandboeken voor scholieren zal straks meer aandacht besteed worden aan de clitoris. Mede dankzij uw nimmer aflatende lobbywerk? "Absoluut. Ik pleit al vijftien jaar voor de bevrijding van de clitoris. Die 3D-clitoris die ze tijdens de lessen seksuele opvoeding gaan gebruiken, toonde ik jaren geleden al op de Nederlandse televisie. Ik werd daarvoor uitgescholden op manieren die je vandaag niet meer voor mogelijk houdt. Iedereen is het inmiddels een beetje vergeten, maar ik heb als seksuologe echt wel mijn nek uitgestoken. Toen ik in 2010 Het Vaginaboek uitbracht, ontving Kofi Annan, de toenmalige secretaris-generaal van de Verenigde Naties, brieven uit Vlaanderen waarin werd aangedrongen op mijn ontslag als VN-ambassadeur. En toch ben ik altijd blijven doorgaan. De seksuologen van vandaag kunnen rustig achteroverleunen en ontspannen over seks kletsen. Maar voor mij was het keihard werken. En voortdurend tegen de stroom ingaan."

Het is bijna middernacht. Hoewel we onze hersenen niet in aangepaste wijnen gemarineerd hebben, slaat de vermoeidheid ongenadig toe. Ik maak mijn bandopnemer technisch werkloos en beschouw het gezegde als waar en waarachtig.

Goedele Liekens zet koers naar Beachhouse, een bed & breakfast op nauwelijks 800 meter van het restaurant. In een opwelling van galanterie biedt Wouter Van Voren aan om haar met de auto naar haar logeerplek te brengen. De alfamannen kunnen het voortaan wel schudden.

[avondurenvanroos]

#3.5 ‘We moeten even praten,’

Ik probeerde mijn eigen, vrolijke zelf te zijn, te lachen en te doen alsof ik niet merkte dat Jack me niet aan wilde kijken. We zaten nog een tijdje met z’n drieën tussen ons tentenkamp in, Jack, Chris en ik. We kletsen wat over de voorgaande dag, beaamden hoe kapot we al niet waren en Jack klaagde over pijn in zijn schouder. Ik voelde een stilte in me groeien en verzette me er tegen. Mijn maag had zich omgekeerd, dus gooide ik er wijn in, mijn gedachten raasden door mijn hoofd, dus draaide ik een joint, mijn gevoelens lagen overhoop dus duwde ik ze weg. Ik kamde mijn haar, dwong mezelf wat te eten en poetste mijn tanden. Uiteindelijk was iedereen wakker en klaar om weer te gaan, dus snoven we pep om de vermoeidheid uit onze ledematen te verjagen. Een voor een doken we de tent van Chris en Simon in om een snuifje tot ons te nemen en we lachten erom. In mijn achterhoofd maalde constant het doembeeld: dat Jack zich had bedacht.

Onderweg naar het festivalterrein kwam hij naast me lopen. Mijn veter schoot los en terwijl ik hem strikte bleef hij wachten. We raakten achteraan de groep, ze liepen een paar meter voor ons. Toen ik mijn pas versnelde hield Jack me tegen.

‘We moeten even praten, Roos.’

Hoe had ik zo dom kunnen zijn? Het was alsof mijn hart door mijn voetzolen heen de grond in zonk. Ik staarde naar de vertrapte aarde van het pad en keek het na voor ik de moed had Jack’s blik te beantwoorden. Ik zei niets en wachtte af.

‘Over vannacht, ik denk dat ik een beetje verliefd was door de drugs.’ Hij lachte schaapachtig. Ik kon er niet om lachen. Ik staarde alleen naar hem.

‘Gewoon een beetje verliefd door de drugs.’ Tranen welden op in mijn ogen en ik probeerde ze verwoed weg te knipperen. Ik haatte mezelf, ik schaamde me. Ik wilde niet huilen op een festival, vooral niet wanneer onze vrienden een paar meter voor ons liepen. Het waren niet eens echt mijn vrienden. Jack had me meegesleept en ik kende ze wel redelijk goed ondertussen, maar het waren zijn mensen. ‘Oké. Top, Jack.’

‘Sorry, ik weet ook niet waarom het zo is gelopen.’ Met nog steeds die onnozele uitdrukking op zijn gezicht bestudeerde hij mijn reactie.

‘Sorry?’ Ik blikte omhoog naar de bomen zodat mijn ogen niet zouden overlopen. Mijn binnenste verslond zichzelf. Alles wat ik die nacht en ochtend had gevoeld kwam op me af razen en ontbond zich, want het was allemaal gebaseerd op iets wat niet waar was. De pep die ik nog geen kwartier daarvoor had gesnoven beukte in op mijn hersenen en maakte alles rauw en hard. De stilte die ik had gevoeld slokte mijn woorden op maar ik hield het tegen.

‘Sorry.’ Deze keer kwam het woord harder, kwader. Ik klemde mijn kaken op elkaar. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Het was allemaal te veel. Ik kon geen wijs maken van wat er in me om ging, er was een bom ontploft en ik waande me in wolken stof en de brokstukken. ‘Je vertelt me dat je me aantrekkelijk vind, vertelt me dat ik mooi ben en praat me om met woorden die ik wil horen, om vervolgens te zeggen dat het allemaal niet waar is? Dat het door de drugs kwam?’

Naast me liep mijn beste vriend bezorgd naar me te kijken, maar het voelde nep. Hij had me mooie dingen verteld en ze daarna terug genomen alsof het helemaal niks was. De woorden die hij had gezegd nam hij terug alsof ze niks betekenden, hij had ze alleen gebruikt voor zijn eigen gewin. Hij had het zo ver gekregen dat alles nu een leugen was. Hoe was hij zo meegegaan in zijn eigen gevoelens, zonder ook maar een moment te luisteren naar de mijne? Ik was duidelijk geweest, had geprobeerd sterk in mijn schoenen te blijven staan. Alles was niets meer. Alles was helemaal niets meer.

‘Ik kan er niet meer van maken, Roos.’

‘Ik ook niet.’ Er rolden tranen over mijn wangen en ik veegde ze boos weg. Mijn stem was bars en koud. ‘Ik wil niet huilen, godverdomme.

‘Het spijt me, Roos.’

Ik knikte alleen maar. Mijn lijf hield op dat moment alles zo krampachtig vast dat ik niet meer kon benoemen of ik nu boos, verdrietig of teleurgesteld was. Ik was alles tegelijkertijd.

Jack sloeg een arm om me heen, maar ik had geen kracht hem weg te slaan. Op dat moment wilde ik dat ook niet. Ik wilde dat hij zijn woorden terug nam en me weer de liefde verklaarde. Wat er was gebeurt die nacht was alles geweest waar ik van droomde en hij had me wederom voor even laten geloven dat het mogelijk was, om me vervolgens te vertellen dat het toch niet zo was.

Jack was de jongen waar ik altijd alles voor zou laten vallen, wat ik ook had gedaan. Ik had mezelf laten vallen. En ik zag mezelf blijven vallen. Ik lag op het stoffige pad. Iedereen liep over me heen en dat zou de rest van mijn leven blijven gebeuren als ik niet zou stoppen met zo fucking naïef te zijn.

Ik wilde Jack haten, maar het lukte niet. Ik hield te veel van hem. Dus alles wat ik voelde hield ik maar binnen. Ik kon het niet naar buiten laten. We waren op een festival, het was geen tijd voor drama. Dus liet ik hem me vastpakken ter geruststelling en stelde ik hem daarmee gerust, want dat was wat ik deed. Ik zorgde voor de hele wereld en vergat mezelf. Klemde mijn kaken op elkaar en slikte het maar.

We voegden ons weer bij de rest. Mijn ogen verlieten de grond niet. Ik durfde niemand aan te kijken in angst dat ze zouden weten wat er was gebeurt. Ik was met een groep mensen die allemaal meer om Jack gaven dan om mij en ik wist niet wat ik moest doen, behalve dat ik voor de buitenwereld moest verbergen wat er was gebeurd.

Ik appte Flip dat ik een grote fout had gemaakt en stuurde Lola een berichtje. Mijn hoofd was gevuld met wazige, chaotische gedachten. Mijn focus lag op de storm in mezelf en hoe ik die in bedwang kon houden.

Lola appte me meteen haar rooster, want ze was op het festival aan het werk met haar vriendin. Ik kende de schat van een meid van de Uitvlucht. We waren na onze ontmoeting bij haar eerste vergadering meteen in de coffeeshop gaan chillen en dat had een verstandshouding gecreëerd die stiekem vet speciaal was. Als vanzelf waren we in een vriendschap gerold waar we beiden ons ei kwijt konden en het allemaal vanzelfsprekend was. Ze snapte mij en ik snapte haar en dat voelde goed. Ze wist wie Jack was, ze wist van ons ingewikkelde verleden en ze had wonderbaarlijk genoeg net pauze op het moment dat we met onze groep voor de ingang van een stage stonden.

‘Ik ga even naar een vriendin van me toe, die is hier ook. Ik app jullie straks wel, goed?’ De gemaakte vrolijkheid in mijn stem snerpte na in mijn oren. Jack keek me nog even aan en ik zag schaamte in zijn ogen. Ik kon er niks mee, behalve me weer schuldig voelen dat ik hem een kutgevoel bezorgde. Wat natuurlijk onzin was, maar hé, zo steek ik in elkaar, jammer genoeg.

Zodra ik me omdraaide en wegliep vervloog mijn opgeplakte nep-glimlach. Ik vocht tegen mijn tranen en liep met grote passen tussen de mensen door. Mijn binnenste kolkte, mijn gedachten raakten alleen maar verder in de knoop. Waarom? Waarom? Waarom?

Waarom kon Jack me niet met rust laten? Waarom trapte ik er telkens in? Ik hoorde hem weer vragen of ik dacht dat hij misbruik van me maakte. Het antwoord was nu definitief ja. Dat was de enige concrete schreeuw die zich losmaakte. Ja.

Ik vond Lola toen het net begon te regenen. De eerste druppels vielen op mijn gezicht en maskeerden de tranen die uit mijn ogen begonnen te lekken zonder dat ik het echt door had. Ik liep leeg, ik smolt, ik verdween. Maar helaas niet echt. Ze zag me aan komen lopen en spreidde haar armen al, knuffelde me dicht tegen zich aan en klopte zachtjes op mijn rug. Ik verborg mijn gezicht in haar schouder en dikke trui en ontplofte. Ongecontroleerd snikte ik en ze hield me vast tot ik mijn lichaam weer onder controle had. Beschaamd keek ik naar haar vriendin en begroette de andere meisjes waarmee ze waren.

‘Moet ik Jack in elkaar gaan slaan?’ Vroeg ze toen ik me van haar los maakte om met mijn mouw langs mijn wangen te boenen. Ik schudde mijn hoofd.

‘Ik ben zo boos op mezelf, Lola,’ mijn woorden kronkelden spastisch van de zelfhaat. ‘Ik ben er gewoon weer in getrapt. Ik snap het niet. Hoe kan ik godverdomme zo stom zijn? Ik voel me zo wazig.’

Ik boog me wat naar Lola toe en fluisterde: ‘Hij vertelde het me een kwartier nadat ik pep had gesnoven, ik ben zo opgefokt.’

‘Oh, schatje toch.’ Lola streek over mijn haar in een liefkozend gebaar.

‘Wat is er allemaal aan de hand, meiske?’ Een van de meisjes keek me bezorgd aan.

‘Gewoon een beetje guytrouble,’ zei Lola, die meteen zag dat ik niet per se mijn problemen op tafel wilde gooien voor mensen die ik niet kende.

‘Nou, fuck die stomme jongen dan. Je bent veel te leuk om zo verdrietig te zijn meid. Vergeet hem lekker.’ Ze hief haar glas speciaalbier naar me op.

Haar uitspraak zette de sluizen weer open.

‘Maar ik ben hier met hem en zijn vrienden,’ snotterde ik. God, wat haatte ik mijn zwakte.

‘Roos, je kunt altijd bij ons terecht. Je hebt mijn rooster, je kunt me appen als je me nodig hebt. Het komt allemaal goed,’ Lola glimlachte naar me en gaf me nog een knuffel. Het was heerlijk om even bij mensen te zijn die voor mij vertrouwd waren. Het meisje sloeg haar armen ook om me heen en bleek vrij dronken te zijn, want ze liet me haar nummer opslaan en beloven dat we nog zouden gaan chillen.

De vrouwelijke liefde en steun waarmee ik werd overladen liet me weer wat bedaren. Mijn hoofd voelde weer wat lichter, mijn hart lag nog steeds ergens op de bodem, maar dat was minder erg dan een paar minuten daarvoor. Ik was niet alleen, ik had mensen waar ik naartoe kon vluchten. Maar ik besloot wel dat ik terug wilde naar de groep en was erop gebrand het geen groot ding te laten worden. Ik wilde het festival doorlopen met de mensen waarmee ik was, waarbij ik mijn tent op had gezet. Ik wilde niet met hangende pootjes afdruipen en me verstoppen. Met een hervonden felheid wilde ik het godverdomme leuk hebben en stiekem wilde ik dit ook aan Jack laten zien. Dat ondanks dat hij wederom mijn hart had gebroken hij me niks kon maken.

Lola en haar liefje moesten weer aan de slag dus liep ik met ze mee tot de tent waar ze backstage moesten helpen en gaf beiden nog een stevige knuffel.

‘Jullie hebben me echt gered, dankjewel.’

‘Fuck Jack en heb plezier,’ drukten ze me nog op het hart.

En dat ging ik doen.

Ik vond de groep weer, zag Jack’s schuldbewuste blik en stevende op hem af.

‘Ik wil straks nog even met je praten,’ zei ik resoluut.

‘Dat is goed,’ zei Jack.

‘Dat is je geraden.’ Mompelde ik bars voor ik me weer van hem weg draaide om bier te halen. Er werd me een joint aangeboden en ik zette mijn vrolijkste gezicht op en rookte enthousiast. De waas was er nog steeds, maar mijn gevoelens werden concreter, waardoor ik er iets mee kon. Ik was woedend. Maar ik danste, ik goot bier in mijn dorstige keel en ik voelde dat ik leefde, ook al was het schrijnender dan ik zou willen.

Jack leek niet te weten of ie dicht bij me moest blijven of me juist uit de weg moest gaan en uiteindelijk stonden we naast elkaar. Ik zag hem naar me kijken, met zijn blik vol met dingen die ik niet meer kon lezen. Ik wilde het ook niet meer lezen. Zijn gevoelens hadden me verraden en ik wilde er geen rekening meer mee houden, ook al zat dat verweven in alles waar ik van was gemaakt. Wel was ik klaar om hem te vertellen wat ik over de situatie dacht.

‘Zullen we?’ Ik tikte hem aan en knikte naar de uitgang van de tent.

‘Oké,’ even zag ik angst in zijn ogen. Terecht. Ik stapte met grote passen voor hem uit, waardoor ik hem bijna moest zoeken toen we buiten stonden. De zon brak af en toe weer door het wolken dek. Om ons heen had iedereen het naar zijn zin. We gingen naast een bar op het veld staan.

‘Dus,’ zei Jack opgelaten. ‘Je wilde nog praten.’

Ik boorde mijn ogen in de zijne en voelde paniek opborrelen, maar de pep liet een waterval aan woorden uit mijn mond stromen.

‘What the fucking fuck, Jack? Je was een beetje verliefd door de drugs, zeg je. Als ik aan de drugs zit, dan kan ik nog steeds nadenken. De volgende keer als je iets voelt, wil ik het pas horen als je het zeker weet. Want dit, dit wil ik nooit meer. Alles wat je hebt gezegd vannacht was een leugen. Het was niet waar. Waarom heb je het dan gezegd? Waarom heb je me dan overgehaald om er aan toe te geven? Het voelde echt. En jij, jij weet hoe ik me voel. Ik heb het je nog verteld zelfs, en toch heb je alleen naar je eigen gevoel geluisterd. Sorry dat ik het zeg, want ik vind het heel moeilijk dit soort dingen te zeggen, maar je bent af en toe zo egoïstisch. Je hebt alleen maar aan jezelf gedacht.’

‘Roos, ik wil je helemaal geen pijn doen. Je bent zo belangrijk voor me. Onze vriendschap betekent gewoon heel veel voor me. Ik denk dat ik niet helemaal het onderscheid meer kon maken tussen vriendschap en verliefdheid.’

‘Maar waarom doe je dit dan? Waarom vertel je me weer allemaal mooie dingen als het niet waar is?’

‘Ik weet het ook niet. Ik schaam me.’

‘Nou, Jack, ik ook. Ik schaam me kapot. Ik ben er weer ingetrapt. Weet je hoe dat voelt? Weet je hoe ontzettend stom ik me nu voel?’

‘Het spijt me, Roos. Ik had het niet zo bedoeld.’ Als een geschopte hond stond hij voor me, met zijn ene arm in een mitella. Hij was zielig. Ik vond hem zielig. Alleen was dat even niet genoeg om mijn tirade te laten stoppen. Ik was mezelf ontzettend bewust van de tranen die onophoudelijk over mijn gezicht rolden en ik probeerde ze te verbergen met mijn zonnebril.

‘Maar wat was vanochtend dan? We hebben vanochtend ook nog gezoend. Vanochtend wilde je me ook nog. Waar sloeg dat dan op? Want het voelde echt, Jack. Vanochtend zat je niet meer aan de drugs, dus dat is geen excuus.’

Er dwarrelde bellenblaas voorbij. Ik zag mensen naar me kijken, al beeldde ik het me misschien in. Er was weinig te zien behalve een huilend meisje en een schuldbewuste jonge man.

‘Ik weet het, Roos. Ik schaam me. Het spijt me. Ik weet ook niet waarom ik het heb gedaan.’ Jack staarde naar zijn schoenen.

Hij wist niet wat hij moest doen en stiekem genoot ik daar een beetje van. Niet dat ik dat op dat moment bewust registreerde, mijn hele lichaam zat te vol van alles om daadwerkelijk dingen te verwerken. Ik schaamde me alleen omdat mijn ogen weer vol sprongen met tranen, omdat ik er weer ingestonken was en omdat ik zelf een verschrikkelijke fout had gemaakt. Maar ik had niks aan zijn excuses. Ik was boos, in de war, ontzettend verdrietig. Ik was in één nacht weer compleet voor hem gevallen en hij had me alleen maar verder de grond in gestampt door zijn egoïsme, doordat hij alleen maar aan zichzelf had gedacht.

‘Oké, luister dan maar even naar me. Want ik heb niks aan sorry. Ik heb niks aan spijt. Je hebt me echt pijn gedaan, Jack. Waarom kies je zo’n ontzettend kut moment om voor de tweede keer mijn hart te breken? We moeten plezier hebben en ik sta hier godverdomme te huilen. Ik sta te huilen op een festival, dankjewel. Ik schaam me echt kapot. Ik wil niet dat mensen me zien huilen, ik wil dit niet voelen. En dan ben ik hier met jou en je vrienden, mensen die helemaal niet weten wat er speelt en ik heb ineens iets te verbergen. Weet je hoe kut dat voelt? Weet je hoe kut ik me nu voel?’ Hysterisch kwam de woordenstroom uit mijn mond, ik kon hem amper aankijken maar durfde mijn blik ook niet te ver af laten dwalen in angst dat ik zou zien dat mensen me aanstaarden.

‘Ik weet niet wat ik moet doen, Roos. Wat kan ik voor je doen?’ Wanhopig zocht hij zijn eigen waardigheid op de grond. Ik was de mijne überhaupt vergeten in te pakken.

‘Helemaal niks. Ik weet ook niet wat ik moet doen. Ik voel me verschrikkelijk kut. Ik ben helemaal fucked up, heb pep gesnoven en alles is zo in de war. Maar ik ben blij dat ik uit mijn woorden kom. Want jezus, Jack, je kent me. Je weet hoe ik ben. Je weet wat ik voor je voel, je weet wat je voor me betekent. En zo laat je zien dat ik niks voor jou beteken, weet je dat? Dat je gewoon niet capabel bent om rekening te houden met mij, terwijl ik dat wel doe voor jou. Dat doe ik nu zelfs, want ik vind het ontzettend lastig om dit allemaal tegen je te zeggen. Je weet hoe moeilijk ik het vind om slechte dingen te zeggen.’ Als een sneltrein stoomde ik door. Jack stond daar maar. Te zeggen dat het hem speet en dat het niet de bedoeling was.

‘Ik wilde mezelf helemaal geen hoop geven hè, dat heb ik tegen geprobeerd te houden. Maar ik geloofde je. Hoop is een ding met vleugels maar dit was een dode mus. Een fucking dode mus, hoor je me?’ Het liefst wilde ik hem slaan, maar dat kon niet. Ik had mezelf geprobeerd te beschermen en afstand te houden, maar hij had doorgedramd. Ja, ik was in zijn tent gaan liggen en ik wenste vurig dat ik dat niet had gedaan, maar we hadden niet gezoend als hij het niet had gewild. Opeens dacht ik aan wat hij me had gevraagd.

‘Je vroeg me vannacht of ik dacht dat je misbruikt van me maakt.’ Ik veegde in een boos gebaar langs mijn wangen en deed mijn zonnebril even af om zijn blik te vangen.

‘Ja,’ bracht mijn beste vriend gekweld uit.

‘Was dat om je geweten te sussen? Was dat om het voor jezelf goed te praten?’

‘Ik weet het niet,’ jammerde hij. ‘Ik wil helemaal geen misbruik van je maken.’

‘Dat heb je wel gedaan.’ Ik boorde mijn ogen in de zijne en hij keek weg. Zijn schaamte was fucking terecht. Even stonden we daar in stilte. Ik zette mijn zonnebril weer op. Jack keek toch alleen maar naar het vertrapte gras onder zijn voeten. Ik zag mezelf in stukjes liggen tussen de gelige sprieten. Alle energie waarmee ik mezelf had geuit was mee naar buiten gevloeid. Ik was op.

‘Wat denk je nu?’ Vroeg ik Jack.

‘Ik weet het niet, Roos. Het voelde gewoon heel fijn. Het is altijd fijn met jou. De grens tussen vriendschap en liefde, die kan ik niet onderscheiden. Sorry daarvoor. Ik weet ook niet wat ik voel. Je bent heel veilig en dat voel ik met niemand anders echt zo. Maar ik weet niet of ik me aan je kan binden. Ik weet niet of ik me aan iemand kan binden.’

Ik kon alleen maar denken, wat bedoel je nu precies? Wat zeg je nu eigenlijk tegen me?

Het klonk weer alsof er iets zat. Ik kon er niets mee.

‘De volgende keer als je weer denkt iets voor me te voelen, vertel het me alsjeblieft pas als je het zeker weet.’

‘Dat zal ik doen.’

Hij zag er nog steeds uit alsof iemand hem had geschopt. Het maakte me nu meer verdrietig dan boos. Ik wilde het gewoon naar mijn zin hebben en me niet zo ontzettend zwaar voelen. We bleven stil tegenover elkaar staan.

‘En nu? Hoe voel je je?’ Jack leek zich een beetje te herpakken.

‘Kut,’ zei ik.

‘Wat wil je doen, Roos?’

‘Ik wil me niet zo voelen.’

‘Kom hier,’ hij trok me in een knuffel. En aan de ene kant was dat precies wat ik wilde, maar aan de andere kant was het totaal niet wat ik kon gebruiken. ‘Kan ik iets voor je doen?’

‘Nee.’

‘Wil je weer terug?’ Vroeg Jack. Ik schudde mijn hoofd.

‘Nog even niet. Ik wil niet dat iedereen me zo ziet. Ik wil een joint roken en dit vergeten.’

‘Oké.’

Alleen kon ik het niet vergeten. Het was alsof ik niet meer op de aarde liep en tegelijkertijd waren al mijn ledematen zo zwaar dat het voelde alsof ik door drijfzand waadde. Ik had alles eruit gegooid maar daarmee was ik zelf leeggelopen. Maar ik ben koppig. Ik besloot dat ik niet wilde dat dit het hele weekend zou verpesten. Dus zette ik hoge muren om mijn gebroken hart en sloot ik al mijn verwarde gedachten op in een verre uithoek van mijn hoofd. In de leegte sloop de woedde langzaam terug. Jack irriteerde me, maar ik verborg het zo goed als ik kon. Toen we ons uiteindelijk weer bij de groep voegden kon ik beter acteren dan hijzelf en dat maakte me iets sterker.

Ik was er gebrand op om het naar mijn zin te hebben, dus dat deed ik. Toen Jack ‘s avonds eerder naar de camping ging dan de rest gaf ik hem nog wiet voor een jointje en hij keek me zo verbaasd aan dat ik me in dat moment even groter voelde dan hij. Want ja, ik kon wel gewoon normaal doen, ook al zat ik aan de xtc. Ik kon wel gewoon mijn eigen gevoelens in bedwang houden. Hij had dat niet gekund en daardoor mij, in zijn eigen woorden een van de belangrijkste vrouwen in zijn leven, gekwetst. Misschien zelfs wel gebroken. Ik was er ook bij, ik draag ook een gedeelte schuld aan de situatie, want er zijn altijd twee partijen. 

Maar de gevolgen waren ook voor hem. 

En dat zie ik nu in. Dat ik niet vast hoef blijven te houden als het mij kapot maakt. Dat ik niet mijn best hoef blijven te doen als ik het niet meer trek.

 Want dat heb ik al gedaan. 

Sidenote: ik ben mezelf kwijtgeraakt op een festival. Samen met mijn tas die ik op de camping ben vergeten omdat ik iemand wilde helpen met het dragen van haar tassen. De grootste les is: blijf dicht bij jezelf en zorg voor jezelf. Niemand anders doet het voor je. Je bent eigenlijk alleen op jezelf aangewezen in deze wereld. 

En dat is kut. Maar we moeten het maar accepteren. 

[apricotluvr]

Verkiezingen

Fucking forum heeft ZES zetels er bij. Like ik moet gewoon lachen. Aan de ene kant denk ik hoe the fuck kun je op zo een clown (TB) stemmen aan de andere kant kom het niet als shock omdat ik weet dat er ZOOOOOOOO fucking veel buitenlanders zijn in NL die niet stemmen. Ik kan me zo boos maken tbh. Like je stemt niet alleen voor je zelf, je stemt ook voor je community. Kijk die rechtse mensen gaan tenminste stemmen en weten hun partij in de 2e kamer te krijgen. Veel van de mensen die eigenlijk getroffen worden door de slechte economie en verdeling in maatschappij maken niet eens gebruik van hun stemrecht en dat vind ik eerlijk waar zo jammer. Ze denken allemaal het zelfde : “is maar 1 stem. Mijn ene stem maakt geen verschil” maar er zijn dus duizenden die dit denken en gewoon niet stemmen waardoor de rechtse mensen hun zin krijgen. Idk man ik ben een beetje teleurgesteld.