#jean gaven

[letterboxd-loggd]

One Deadly Summer (L'Été meurtrier) (1983) Jean Becker

November 27th 2022

[byneddiedingo]

Udo Kier and Corinne Cléry in The Story of O (Just Jaeckin, 1975)

Cast: Corinne Cléry, Udo Kier, Anthony Steel, Jean Gaven, Christiane Minazzoli, Martine Kelly, Jean-Pierre Andréani, Gabriel Cattand, Li Sellgren, Albane Navizet, Nadine Perles, Laure Moutoussamy. Screenplay: Sébastien Japrisot, based on a novel by Dominique Aubry as Pauline Réage. Cinematography: Robert Fraisse, Yves Rodallec. Art direction: Jean-Baptiste Poirot. Film editing: Francine Pierre. Music: Pierre Bachelet. 

The interiority of novels is what makes them so difficult to film. The characters and action of a novel exist only in the mind of the reader encountering them on the page. When we see those characters and that action on the screen, they usually have a very different effect, especially when the novel and the film deal with sex. When The Story of O, a novel written by a woman, was transferred to the screen by a director who's a man, the "male gaze" inevitably informed the movie, particularly because the story is about a woman submitting to sadomasochistic discipline. So the film, whose subject matter and abundant female nudity got it banned in Britain and labeled NC-17 in the States, was also subject to charges that it was antifeminist. There are those who assert that it's actually a feminist fable, since O (Corinne Cléry) is given frequent opportunities to escape from her submissive role and asserts her equality, if not dominance, at the film's end, but they seem to be in a minority. In any case, The Story of O is not a very good movie. It's drenched in soft-core porn clichés and its soft-focus photography gives it a candy-box ambiance. On the page, the novel could be intellectually and erotically provocative. But on the screen it's just tedious and repetitive. 

[headstoned]

S T O C K H O L M 🍒 S Y N D R O M E

《Toki Wartooth, Metalocalypse》

Warnings: occult and idolatry, light violence, drug and alcohol use/mention, I AM NATHAN EXPLOSION.

Chapter 1, Heaven Beside You

"like the coldest winter will; heaven beside you, hell within; and you wish you had it still; heaven beside you..."

-Alice In Chains

°•♡

As the rain poured down outside, music and rainfall echoed off the aged walls of the store. The noirette, clad in retro white sneakers and a red-velvet mini dress, stocked vinyl records and sung gently to the music. It was an old Diamond Head album, the song "I Need Your Love" to be spesific. The store was empty except for her. It was almost half passed seven, which was closing time. She put up the last 10,000 Days record, a new release from TOOL, which had its special place in the front's "Employee Favorites". Though, she was much more than an employee- the owner and manager to be exact- she had her picks up front like everyone else.

The bell rung, signaling that the door had been open. She made no effort to look over, only broke the seal of another box with her long red nail. The sound of her light singing had stopped and wet boots squeaking against the floor arose. A customer this late was rare- the hours were right outside the door. And it was a special occasion where if they weren't a total asshole about it (purposefully coming in right before closing to loiter around), she'd let them off the hook with a smile and a kind, "I hope you found everything." Usually it was night shift people from over at the 24/7 gas station across the street who rarely get the time to come during a more reasonable time. But something told her that this presence was new... and familiar in a way. She picked the heavy box of CDs up and carried it to the displayed ones. The sound of the boots followed her sneakers' patters. When she stopped, the boots continued until she could feel their presence behind her.

"Looking for anything spesific?"

Her voice was barely audible over the crash of the now heavy rain and the gentle rhythm of the music. Her tone yet stayed sweet and genuine despite her rising fear.

"It ams... you..."

Her heart dropped, as anyone's would to those words. But not exactly why everyone's would.

She put the box down at her feet and turned, brows furrowed. This guy had a heavy accent, definitely unforgettable, but she had no memory of his unique sound. She faced him now. He was a tall, lean man. He had straight, wet, long, light brown, side parted hair and facial hair that reminded her of a catfish. He almost loomed over her. He wore a plain, damp, bluish-gray tee and dark brown jeans with black boots that went up over his calves. He had these dull blue eyes... dull blue eyes...

"You's the lady froms my dreams..."

Dreams... dull blue eyes...

She was put in with the Dreamweavers, gaven a photo, and instructed to put herself in a person's dream. It was her first training session, and she wasn't a Dreamweaver. She was a Lockheart. "I am afraid you have made a mistake..." She had said politely to the woman wearing white. "Do you question the work of The One, Lockheart?" A brow raised, her finger pointed. "No, but-" A sudden stinging sensation in her left cheek sprouted. The woman had slapped her. "Punishment Call! One hour less of literature!" She called out, the jewel on her circlet glimmering in the candle light. A sharp breath of air shot out the noirette's nose. "May I ask a question!" She huffed angrily. "Proceed," the woman nodded. "Why am I training with Dreamweavers when I am a Lockheart?"

The woman just laughed, but she soon figured out.

It's been over two years since she escaped the community-... the cult. And now she's reliving it all. The Induction. The Punishment Calls. The Object. The One. The Angels, Keepers, and Leader...

His voice... "Cherry, born number four thirty-two, Lockheart!" She remembered the way the room went quiet. She went from smiling to frowning. Her little handprint had stung the man's forehead. He looked at her with a shine in his eyes and called out her Specialty and the room went silent. No claps. No cheers. Silence. The other girls in her year were instructed to keep quiet during the ceremony, but there was prominent confusion in their eyes also. And she sat down, trembling as the man moved on to the next little girl. As it went on, there was no other "Lockheart". It wasn't until the next year, when their training would begin, that she learned she was of rare importance.

To understand why it was so rare and important, you have to understand what the community was. It indeed was a cult, but they didn't call it that themselves. They were das Geist community: a collection of people who worshipped an unknown God they called "The One" for mind manipulating... powers. It originated in Germany, but quickly got discovered, so they fled to the U.S. Men in the community held the positions of Keepers and Leader, women were the Angels and Kinders, or the teachers and students. All their first records were burned in the German discovery, so it is unknown what or who The One is and who the first girl to get a Specialty was or who even started it. There were 5 different Specialties as they called these powers: Dreamweavers, who had the ability to manipulate one's dreams through as little as a glance of the head, Dreadfears, who could manipulate emotions like fear and dread, Joyclads, who could manipulate happiness and contentment, Pleasers, who could manipulate emotional pain and pleasure, and finally Lockhearts, whose name disguised the horror and power of the breed.

Lockhearts were special because they could manipulate and control the whole brain. They could cause physical pain and emotional pain. Their name was supposed to appear to describe their Specialty as the manipulation of love and hatred, but they can do much more. It is rumored that the founder was a Lockheart, and anyone inducted to be so was a decedent. Over time, pride and selflessness got in the way and the secret holding barriers crashed down. With power came pride, though power realistically meant nothing in the community. Every position, except Kinders, wore restricting circlets with a crystal which blocked the powers of die Geist. And the Kinders were intelligent enough to keep their own guard up. Long after the pride era of Lockhearts began, others despised them and labelled them evil and nasty. Though a lot were fueled with jealousy.

You got these said Specialties during the Induction Ceremony on the start of your tenth year past birth. The Leader, who got re-chosen every millennia, had the power to tell which Specialty one has. The Leader was a man who sacrificed a body part to live to 1,000 without visible age and with this came that ability. Usually these men were chosen in their 20's, ripped from their homes and re-wired to lead the community. You'd press your hand to the Leader's forehead and he'd declare your Specialty to the others in your year and the Angels. Eight years later on the anniversary of your birth, you'd give a sacrifice to become an Angel. What you would sacrifice was your innocence. Then you'd give birth to a Kinder. The Leader chose which of the 13 Keepers, who are re-chosen every generation to keep incestuous beings from forming in the community, would help you sacrifice your innocence. There's been only 2 recorded times that it was the Leader himself. After the Kinder was born, you lived out the rest of your life doing your assigned Angel job.

She remembered the Dreamweaver training, all the punishments and failures, but most of all: she remembered the short haired boy with an odd hat ontop his head. The picture was obviously taken without his acknowledgment and from a distance. And now that young boy was standing right before her.

It was supposed to be a failed attempt... the Keeper said so... He said she hadn't even made it to his subconscious thoughts, but she had apparently been in his dreams for 10 years. She knew, back then, that he was for some reason lying.

Her eyes dropped from his to the ground. She didn't want to be reminded of that time. She forced herself to forget it all as soon as she left that forest. Now it was all flooding back. She took in a deep breath and let it out shakenly. She laughed tensely and smiled at him.

Her eyes were big and dark. Like two endless voids. Her lips were painted red, reminding him of a cherry. Her hair was short and fluffy, her bangs fell over her eyes, and she brushed them back as he stared. He noticed her gloved hand. It was only the left one and it was a leather, fingerless glove. Every finger homed a decorative metal ring. And not like a small crystaled ring, but a big skull or cross. Her nails were of course also painted red, and sharp. He shivered but it remained unnoticed. Her sunkissed body practically glowed in the lighting. She was just as she was in his dreams. His literal dream girl stood right under him.

"That is quite peculiar, huh?" She chuckled. The sound of her laughter was like music to his ears. Her eyes glimmered in the light. The rain had stopped and neither of them noticed. "I guess I do see you in mine occasionally."

"Really?"

She nodded. It wasn't just a bluff, he did in fact show up in her dreams along with the others they made her affect. Her hand found it's way to her hip and a smile on her face. "What brings you here, dreamy?" She asked jokingly. He smiled gently, then frowned. "My friends lefts me." He told her. She frowned, too. She didn't blame this guy for bringing up her childhood unconsciously, she thought this nostalgia was enlightening. She felt a bit bad for him as he seemed so sweet and gentle. "Oh... I am very sorry."

"They cans be reals dicksweed, but... they ams family." He chuckled softly, his hands knocked against each other as he played with them. She smiled and let a out a little laugh from her nose. "My closest friends are my bandmates, I really relate to that." She shrugged and crossed her arms. "You haves a bands? Me too!" His excitement and expression made her blush. "What is it named?" She asked, her confidence slowly deteriorating the more he shows interest. "I uhm-..." He looked around panickedly. He couldn't let her know the truth: that he's the rhythm guitarist of the most popular death metal band, and band in general, on earth. He didn't want her to know he was famous. He wanted to keep it hidden, so she liked him for him. "Thunderhorse." He finally blurted out. Thunderhorse was just a side band he was in: a tribute band for his own band. Except he was the lead guitarist, as he always wanted. "Whats abouts you?"

"It is like a for fun thing... we do not really have a name.."

"Oh! That still sounds cools!"

"I am Cherry." She smiled bashfully, her fingers brushing through the back of her hair. "Toki," the brunet responded. Her eyes locked with his and it was like they were sucking him in. It was like instead of her making him fall in love, it was him with the powers. He had already fallen in love. He inhaled her candy sent with a sigh. "I have never seen you around here before."

"We ams in towns for a special concerts."

"Oh, what concert?"

"Paranoias and The Smokers."

"Paranoia, huh? They are pretty impressive." She scoffed with a proud smile. "Oh yeahs! Even populars than Dethklok!" He exclaimed, and his face went white. "Dethklok? Oh yeah! I have heard of them. I do not listen to much death metal, but that is only because I do not get the time to explore different ganres." She explained and he sighed in relief. Dethklok was that band of his. The death of him and the life. He sometimes hated it and sometimes loved it. "They'res not too bads." He sighed. She gave him a smile warm enough to melt his heart.

Oh, this ladys... He returned the smile with color in his cheeks.

"When is this concert?" Her head tilted. Like a puppy. He could practically wilt. This chick who had haunted his dreams since 16 just might be the love of his life. Was it because of her familiarity? Or just... her? Either way, he didn't care. He only wanted her. "Eights" She looked over to her left. "Toki," Wowee, his name rolled off her tongue like honey... "it is almost eight now... You should get going if you want to catch it in time." There was a frown on her face and genuine sadness in her eyes. He didn't want to leave, but he knew his friends would get mad at him not being there for this special mission. He glanced at the clock himself in vain. His eyebrows fell and he turned back to her. She was looking down at her feet, twisting one of the rings on her fingers. "Will I ever see you again?" Her voice was so small. It broke his heart. He could cry at her disappointment. "I hopes so..."

"I will give you my number." She finally looked back up at him with a sparkly in her eye. She suddenly left him to stand there and came back with a paper. She handed it to him with a sad smile and he took it cautiously. "Byes, Cherry." He said, putting it into his pocket. She was closer to him this time and his heartbeat was fast and strong. He swore she could hear it if she stopped to listen. Then, her hand went up and rested on his chest. Butterflies got caught in his stomach. A blush crept onto her sunkissed face. Her perfect face. "Come back sometime, please. You're not like anyone I have ever met. I like you." She whispered. It was a breathy whisper. He knew she could feel his heartbeat at this point: it was beating out of his chest! His breathing was heavy and he searched desperately in his mind for something to say. Her hand started to slip away and he wanted to grab it and keep it there forever. "Bye, Toki."

°•♡

The band Paranoia and The Smokers was fairly new in the scene of rock and metal, even surpased Dethklok in popularity within their short rise to fame. They were a cover band. And they didn't even do Dethklok songs. They did Metallica and Megadeth and Mötley Crüe and others as such. They weren't even that brutal! Naturally, a phenomenon like this hit the news, spesifically the Dethklok Minute. The band was enraged, except for the rhythm guitarist of course, and in a drunken fit got themselves last minute backstage passes while their manager persistently insisted that it was only a fad. What fueled their anger was not only the fact that a cover band surpassed them, but a cover band with a chick frontman and stoners for the rest. They had no albums no record deal, only themselves and a large enough audience to fill an arena.

The place was packed when they arrived without their rhythm guitarist. They left him in front of a pet store with kittens in the window on their way to a nearby pub. He's finally reunited with the drunken rest, nearly out of breath as he ran to make it. The four stumbled on their own feet just outside the area where hundreds were shouting before the band even came on stage.

"Tokis!" The blonde lead guitarist exclaimed. He was taller than a tree, a real Skandanavian ladys' man. His long wavy blonde hair flowed behind him in the after storm wind. His eyes were piercingly blue and his features sharp. He wore a black tank top tucked into black jeans with a skull belt buckle and knee high boots. "Yous didn'ts evens comes to the bar!"

"I knows, Skwisgaar! But I ams heres now!" Toki shot back at his slightly slurred speech. He despised Skwisgaar and everything he stood for.

Though, he yearned to be him. He was his idol, his inspiration.

"Yo, dood, where have you been?" The drummer asked, voice heavily laced with alcohol. He teetered on his feet, his red dreads swinging in unison. His eyebrow piercings and ripped sleeves were probably done by himself. Toki remembered the girl, and reached into his back pocket, just brushing his fingers over the paper. "The pets store." He answered hesitantly. No one would believe him if he told the truth. The real truth.

"Everyone's here, great! Uh... let's get this plan into action!" The noir put out, slamming a beer bottle to the ground. It shattered upon impact. His long hair strung over his face, only showing his dagger shooting green eyes and mean frown. His grey shirt stained with some liquid, most likely beer, at the neck. Toki wasn't for this plan at all. That's why he stalled so much at the pet store before it started to rain. The rest of the band had chosen to kidnap their newborn rival. That was it. Just kidnap them. They had nothing to follow that up with. Really proves that it was an idiotic plan. He admittedly liked the band and their mysterious singer, lead guitarist lady. Spesificly for her decorative cat skull mask and the rumor that if she kissed a pic and gave it to you it was good luck. And he was convicted he had bad luck. They were just a band doing band things, surely they didn't plan on hitting #1. "Let'sh get them shonsh'abitcshesh!" Their bassist exclaimed with a prominent lisp. There was a gash in his navy blue shirt revealing his tattooed beer-belly. "Pobody's Nerfect" it said. Influential.

"Oh boys..." Toki groaned to himself. Little did he know.

[blackramhall]

Who Is Killing the Great Chefs of Europe? Ted Kotcheff (1978)

Manor Murder Mystery

[clemsfilmdiary]

Rider on the Rain / Le passager de la pluie (1970, René Clément)

6/23/21

[nanamisflowerfield]

BENNETT PUSHED ME AWAY UGHHHH HOWEVER I DID GET JEAN THOUGHHH I HAVE GAVEN UP SAVING UP FOR BAE GOROU IF BENNETT DOSENT WANNA COME HOME GOROU BETTER D:<

— 🐸 anon

WHAT THE HELL!? I will punch Bennett in the face!! How dare he!! I will even kill him in my game, so he will know to not mess with me!! Dx I HOPE HE HEARS IT SO HE WILL FINALLY COME! And I hope that doggy Gorou will at least come to!!😭 I wanna have the doggy too! And also Itto! Then I'm gonna save it for another 5 star character, who will start hating me😭

Froggie... WHY DO OUR FAV BOYS HATE US!?😭😭😭

[jeanschoonbroodt]

God... en Jezus Christus... waarschuwen...

Ernstige waarschuwingen van God en van Jezus de Christus aan hen, die nog oren hebben om te horen hetgeen de GEEST spreekt…

TOETST ALLES, maar veracht deze boodschappen van de Heer niet. Leven en welzijn… of ellende en dood hangen af van uw keuzen.

Onder de woorden van God… een uitstekend onderwijs/profetische update van J.D. Farag…. op zijn eigen website/URL

https://jeanschoonbroodt.tumblr.com/post/639015809468006400/ernstig-woord-van-god-nu

https://jeanschoonbroodt.tumblr.com/post/639579279667200000/waarschuwing-en-openbaring-tot-het-ware-volk-van

https://jeanschoonbroodt.tumblr.com/post/638098349556367361/jezus-spreekt-in-deze-ernstige-tijd

https://jeanschoonbroodt.tumblr.com/post/638204899882057729/vervulling-van-opb-13-14-nu

https://jeanschoonbroodt.tumblr.com/post/637708678057869313/attention-warning-by-god

Profetische update van J.D. Farag./ Zijn website :

JDFarag    ( “Decision Time..” )  Deze tijd is te ernstig. Sommige christenen en kerkleiders nemen het met de vaccins te licht op. Ze waarschuwen vaak niet eens echt indringend de Gemeenteleden. Levensgevaarlijk !!!

Heb in de afgelopen 2 dagen al meerdere video's gezien van verpleegsters, die mede als eersten zich moesten laten vaccineren… en die nu al gehandicapt zijn … van verlammings-verschijnselen in het gezicht tot een soort totale motorieke storing in hun lichaam, waardoor zij voortduren trillen, shaken/schudden etc. Ze zijn wrakken geworden….

Wee die duivels, die dit vaccin gemaakt hebben… en toedienen tegen beter weten in… en die helpen om allen te vaccineren om zo hun duivelse NWO-agenda door te drukken.

Helaas wordt dit door de MSM totaal genegeerd/verborgen gehouden.. We worden besodemieterd ( Ja waarlijk, we leven ten tijde van Sodom en Egypte. 

Spoedig, en wel zeer spoedig, zullen de twee olijfbomen/twee kandelaren/twee getuigen/twee profeten, die voor de Here der aarde staan, in Jeruzalem optreden… en ik begrijp NU waarom deze twee onbarmhartig keihard zullen optreden tegen dit AI-robot Sophia-Beast-system/Mammon-wereld… en allen, die daar op ingeënt zullen worden/zijn) op alle niveau's.

Het profetisch woord is een licht in de duisternis.

Ik hoop dat U, die U dit leest, geen lafaard bent, doordat U deze profetiën verloochent…. oftewel ze de ware gelovigen onthoudt. Mijn indringend advies volgens Titus 2 ; 15 en 1 Thess. 5 ; 18-20. is dan ook :

Geef ze door, opdat allen gewaarschuwd zijn… en  U geen bloed aan uw handen hebt kleven.

God's zegen over allen, die Christus Jezus onvergankelijk lief hebben tot het einde toe… en wee hen, die lauw zijn en onverschillig. 

Ik zou wensen een andere toon te kunnen aanslaan, maar ik kan niet anders, want de liefde van Christus Jezus/Yeshua ha Mashiach dringt mij er toe dit zo te formuleren. Bedenk de woorden van God door Paulus in 1 Kor. 3 ; 16-23.

Wee, die kerkleiders of oudsten of voorgangers, die deze boodschap negeren of gewoon, zoals zo vaak in de geschiedenis geschiedde, ze als "niet ter zake doende" of als "niet relevant" of als "een dwaling van een of andere gek, die denkt dat ie profeet is"  of als "een  valse profetie" afdoen of  in een of andere la of file opslaan, maar ze niet doorgeven of voorlezen in hun gemeentelijke samenkomsten !!!

Wee hen, die de Here zelf verachten in Zijn eigen profetiën in Zijn eigen naam geschreven.

Laat dit duidelijk zijn. Ik, schreef de profetiën niet in mijn eigen naam ! Ik zoek niet mijn eigen eer ! Het gaat mij puur om het welzijn van Zijn schapen. Zijn ware kudde. Zijn ware Lichaam. Zijn ware Tempel/Tabernakel/heilige samenkomsten/heilige vergaderingen/ware Gemeente/Zijn ware behuizing van GOD in/door de Geest. Ef. 2.

Wie mij iets anders wil onderschuiven veronteert mijn Heer en God en Redder en Hoofd Jezus de Christus/Yeshua ha Mashiach en God de Vader, die mij deze heilige waarschuwingen gaven voor Hun ware gelovigen, maar ook om alle andere mensen te waarschuwen, die vaak onwetend/misleidt/verleidt werden/worden door de propaganda-machine van de NWO, die gelijk is aan die van Goebbels in de 2 e wereldoorlog. 

Das 4  e Reich is zich NU aan het propageren dag en nacht met alle middelen die hen ter beschikking staan. Opb. 13+14.

Wee hen die er in mee gaan. De weg naar het verderf is breed en velen gaan er op…. Maar de poort/deur/hek naar het eeuwig leven is heel nauw… en het pad er achter heel smal…. en zalig zullen zij zijn en worden, die daardoor gaan… en er op wandelen en daar in volharden tot het einde toe. Amen. Hallelu-YHVH. Amen.

Met oprechte liefde tot… mijn en uw GOD en Vaderen en uw en… onze Heer en God en Redder Yeshua ha Mashiach/Jezus de Christus… en tot al de Zijnen over de gehele aarde, die in Zijn heilige naam samenkomen als Zijn broeders en zusters en geliefde kinderen… en Zijn God en Vader aanbidden in Geest en waarheid, want dezulken zoekt HIJ. Als zijn afgezonderd/heilig koninklijk priesterschap hebben wij de heilige taak en verantwoordelijkheid om Zijn belangen te vertegenwoordigen in TROUW. Amen.

God's zegen en hartelijke broedergroet.

Jean Schoonbroodt/getuige van Jezus Christus in deze laatste dagen.. D.d. 15.01.2021.

[ao3feed-erwinlevi]

by Mp10514

Gaven and Eren were known as the Yeager twins when Wall Maria was still standing. They lost everything that day, their mother was eaten by a titan in front of them. The boys hide from the Titans but one finds them somehow and a soldier from the Scout Regiment saves them. Another soldier appears after the titan is killed and scolds the other solder. Gaven and Eren go with the soldiers, Levi and Erwin. Gaven knew about their titan formation but never told Eren about it. Levi and Erwin decided to keep Eren and Gaven, and they headed back to Scout Regiment headquarters.

When will their titan forms appear? Will Levi and Erwin allow Hange to experiment on the twin?

Words: 2742, Chapters: 3/?, Language: English

Fandoms: Shingeki no Kyojin | Attack on Titan

Rating: Teen And Up Audiences

Warnings: Graphic Depictions Of Violence, Major Character Death

Categories: Gen, M/M

Characters: Levi (Shingeki no Kyojin), Erwin Smith, Eren Yeager, Eren Yeager's Parents, Armin Arlert, Sasha Blouse, Mikasa Ackerman, Jean Kirstein, Isayama Hajime, Connie Springer, Moblit Berner, Eld Jinn, Oluo Bozado, Petra Ral, Gunther Schultz, Mike Zacharias

Relationships: Levi/Erwin Smith, Levi & Eren Yeager, Levi & Male OC, Erwin Smith & Eren Yeager

Additional Tags: Original Male Character - Freeform, Orphan Eren Yeager, Adopted Eren Yeager, Parent Levi (Shingeki no Kyojin), Parent Erwin Smith

[lucadescheemaeker-blog]

EXPO: Openmonumentendag in Brussel

Toen ik de e-mail van u over de open monumentendag in Brussel ontving, had ik al meteen zin om er met mijn vrienden op uit te trekken. Na veel gesukkel, zijn we erin geslaagd om met de trein tot in Brussel te geraken.

Omdat we allemaal niet zoveel in Brussel rondhangen, hadden we de hulp van Google Maps nodig om tot in de Sint-Gorikshallen te geraken. Daar pikten we nog een infoboekje mee, ook al hadden we deze eerder op het internet geraadpleegd. We konden daar dan ook even proeven van een kleine tentoonstelling over de geschiedenis van het skaten. Op het moment zelf verstonden we niet veel waarom ze ons uitleg gaven hoe skaten eraan toeging vroeger. Maar na achteraf de volgende link te raadplegen: http://sintgorikshallen.be/event/against-the-grain/. Weet ik dat deze expo speciaal georganiseerd was op de dag dat het autovrije zondag was in Brussel, want daar was het onderwerp rechtstreeks mee verbonden.

Verder gingen we dan nog naar de Sint-Jan-Baptist  ten Begijnhofkerk. Daar was een zeer actuele expo aan de gang over de slaven van het verleden en nu. De expo opende echt mijn ogen. Veel extra informatie over de expo, vond ik echter niet op het internet. In het infoboekje kregen we wel nog extra informatie over het gebouw, de Begijnhofkerk, maar meer niet. Als volgt de informatie gegeven door het programmaboekje: In het midden van de 17de eeuw besloten de Brusselse begijnen een nieuwe kerk te laten bouwen op de funderingen van het bestaande gotische gebedshuis dat aan Sint-Jan was toegewijd. De werkzaamheden begonnen in 1657. Eerst werd het oude koor vernieuwd, daarna het schip en de barokke gevel naar het model van de vlakbij gelegen jezuïetenkerk van de Augustijnen die omstreeks 1620 door Jacques Francart was gebouwd. In het begin van de 18de eeuw, toen het begijnhof niet minder dan 1.084 huizen telde op een oppervlakte van 7 hectare, werd de kerk met een sierlijke opengewerkte klokkentoren bekroond. Net als de voorgevel, die tot de rijkst gedecoreerde van België behoort, kreeg het interieur een zeer verzorgde afwerking. Aan de buitenkant vertolken de talrijke in- en uitzwenkingen, de superpositie van ordes, de frontons met voluten en de rijke ornamentering volop het vocabularium van de barok. Die barokke vormentaal keert terug in de aankleding van het interieur met zijn uitkragende kroonlijsten, de met voluten geflankeerde nissen en de vele gevleugelde putti met bolle wangen in stuc. Daarbij komt nog een rijk geheel van barokmeubilair bestaande uit de altaren, de biechtstoelen en de preekstoel. Want ik me goed herinner waren enkele artistieke, schrijnende beelden. Ze waren zeer actueel en gingen over de slaven van vroeger en nu, maar ook over vluchtelingen die tijdens hun vlucht op zee sterven.

Vervolgens gingen we ook nog naar het Martelaarsplein. Door de informatie van het organisatieboekje, kwamen te weten dat het typeerde van zijn neoclassicistische architectuur. Achteraf gezien als we de les zagen over de verschillende stijlen, en viel het mij inderdaad op dat we in de wereld van de Grieken en de Romeinen werden gezogen maar toch in een recente bebouwing zaten. Toen we rondliepen in de ondergrondse ruimte, konden we ook de informatie van een toevallig passerende gids meepikken, hij vertelde dat er duizenden mensen daaronder begraven waren. We hebben dan nog veel rondgedwaald en gekeken naar enkele namen van mensen die er begraven lagen. Er werd ook telkens een plaats bij vernoemd. Zo vonden we enkele mensen uit Halle en moesten we toegeven, dat dit ook een deel van onze voorgangers hun leven moet uitgemaakt hebben. Uit de informatie van het boekje is op te maken dat de naam van het plein meermaals is veranderd. Maar voorlopig heet het toch nog altijd het Martelaarsplein, dit is ter nagedachtenis naar de slachtoffers die vielen in 1830. Er staat ook een memoriaal in het midden van het plein dat typeert voor de onafhankelijkheidsstrijd van België.

Tenslotte liepen we ook nog door de koninklijke Sinthubertusgalerijen. Ik had er al vaak doorgelopen met mijn ouders, als we naar de kerstmarkt in Brussel gingen. Maar deze keer had ik extra informatie over het bouwwerk. De plannen voor de bouw werden ontworpen door de architect Jean-Pierre Cluysenaer. De bouw begon dan in 1846 en was dan klaar tegen de officiële opening op 20 juli 1847. Cluysenaer ontwierp een galerij van 210 meter lang, zoals er al bestonden in Parijs, en gaf ze een architecturale allure die kon wedijveren met de grote Europese steden. Door de onregelmatigheden van het terrein maakt de galerij halverwege, aan het centrale zuilenportaal, een lichte knik. De architectuur en de decoratie zijn bijzonder verzorgd en geïnspireerd op de Italiaanse palazzi uit de 16de eeuw. De gevel aan de Grasmarkt vertoont een superpositie van de Toscaanse, Ionische en Korinthische orde, die binnen in de galerij herhaald wordt. Aan de buitenkant is de bepleistering grijs en zet ze de architecturale versieringen in blauwe hardsteen luister bij; binnenin is de bepleistering dan weer roze. De vernuftige glazen overkapping op zelfdragende gebogen spanten, met ruiten die als visschubben over elkaar zijn geplaatst, is een buitengewoon voorbeeld van zenitale verlichting uit de tweede helft van de 19de eeuw. De koninklijke galerijen vormden een modieuze promenade die van meet af aan een ruim publiek lokte naar de luxewinkels, de elegante cafés en cultuurhuizen zoals het Théâtre royal des Galeries, het voormalige Théâtre du Vaudeville en de Taverne du Passage. Dat laatste heette tot 1892 Café des Arts heette en was een trefpunt voor de schilders en schrijvers van die tijd.

[visplay]

Chris: This attempt at a sequel for The Mimic is more of a short B movie but consistent with the original, saw this on HBO Max in hd, nothing special, nothing terrible, only recommended for those following The Mimic series of films, Watch: On Subscription Service.

Richie: It doesn’t live up to the original, and it is a B movie, Watch: On Subscription Service.

[overwijs]

Dag 95 – “Ik heb het allemaal niet bij me”

Werkdruk. Een hot topic in het onderwijs. Altijd. Waar dan ook. Het schijnt dat de werkdrukbeleving in het onderwijs gemiddeld boven gemiddeld is als je het vergelijkt met andere beroepsgroepen. En dat voor een sector waar veel anderen van denken “korte werkdagen en lange vakanties, hoe zwaar kan het zijn.”

Ik kan enkel beamen dat ik werkdruk beleef in mijn werk. Ook kan ik beamen dat de bron van de werkdruk heel variabel is. Tussen primair, voortgezet en hoger onderwijs, bijvoorbeeld. Maar ook tussen individuele collega’s. Waar mijn ene collega stress van krijgt, kan mij volkomen koud laten. Of dingen die mij vroeger stress gaven, raken mij niet. Zo kon gedrag van een klas mij nog dagen bezig houden en heb ik nu zelf meer bewust invloed op dit gedrag en kan ik soms alleen nog van mezelf balen.

Als grootverbruiker van alles met een scherm, krijg ik weinig stress van apparaten die het niet doen. Dus toen mij gevraagd werd welk stuk apparaat mij het meeste werkdruk zou opleveren, wist ik het antwoord echt even niet. Tot op heden heb ik in elke les wel weer een oplossing gevonden als iets niet werkte.

Zo kwam ik gehaast een lokaal binnen, snel uit een bespreking waar ik al te laat kwam en dus had ik mijn spullen niet mee. Geen tas, geen iPad, geen etui, geen pencil voor op mijn iPad, geen bordstiften. Alleen mijn laptop.

Een laptop die ik net gebruikt had voor het notuleren, wat ik in de haast niet had opgeslagen (dat doe ik in de les wel) en die door het dichtklappen van de klep had besloten af te sluiten, terwijl ik hem had ingesteld om in sluimerstand te gaan waardoor de programma’s altijd aan zouden blijven. Niet dus, zo ontdekte ik bij het openklappen om mijn les te starten. Vloekte ik op dat moment? Dat laat ik maar even in het midden… Ik voelde de frustratie even opborrelen uitte dat via de chat bij een paar collega’s en ik kon door naar mijn les.

De les van 25 minuten ging nog best goed, als je bedenkt dat mijn lesvoorbereiding op mijn iPad stond, de aantekening die ik wilde maken handiger was op een whiteboard maar ik een prima tekening uiteindelijk maakte met de vormen in Word. Het enige wat ik kon denken was: “wat zullen die kinderen wel niet denken?!”. Ik had op dat moment geen enkele stress.

Dat terwijl als ik paar uur later als een heks in het praktijklokaal rondloop, iedereen achterna jagend zodat ze dit keer wel alle kwastjes netjes afwassen, ik de stress voel gieren. Mijn collega zou het zeker andersom hebben. Stress van het apparaat, chill bij het opruimen.

Suffig zit ik een paar uur later de notulen opnieuw te schrijven, diepgravend in mijn geheugen en (figuurlijk) leunend op mijn collega, Geen stress. Terwijl werkverschaffing en tijdverspilling toch echt tegen mijn natuur in gaan.

Zen tik ik de woorden in en sla het werk op en bedenk mij hoe fijn het is dat iedereen andere stressfactoren heeft. En dat zelfs mijn triggers per dag kunnen verschillen. Want wat ik toen nog niet wist, was de boosheid die ik een paar uur laten zou voelen als mijn laptop mij weer in de steek liet. Zo ver dus dit mooie verhaal over mijn werkdruk.

Kijk ik in onze prachtige leerlingvolgsysteem. En mijn huiswerk? Helemaal kwijt!Al drie keer er netjes ingezet en wederom door een roosterwijziging, alles weg. Bij poging vier zou het goed moeten zijn, ontvang ik ’s avonds netjes een bericht. “Mevrouw, u had gezegd dat het huiswerk er op zou staan, maar ik denk dat mijn app dan niet werkt want er staat niets…”.

Arggghhh! Alles kwijt! Behalve mijn werkdruk! De silver lining van het verhaal? Mijn collega’s heb ik er niet over gehoord dus de werkdrukbeleving is hopelijk ook hier weer persoonlijk én de leerling bedankte mij toen ik het huiswerk er weer op had gezet. Was mijn dag toch weer goed. Goede mensen zijn voor mij belangrijker dan werkende apparaten, dat blijkt maar weer.

Potje lijm en lineaal en lekker pijpie krijt

Heremetijd, helemaal kwijt

Donald Duck en Guus Geluk en lekker stukkie koek

Niet in m'n broek, helemaal zoek

Waar is mijn geheugen

Heeft u het soms misschien

Ja, voor vergeten krijgt dit kind een tien

Ik heb het allemaal niet bij me

Ik zou niet weten waar het ligt

Ik zit met raadsels en geheimen

En met een vraagtekengezicht

Zij heeft het allemaal niet bij zich

Zij zou niet weten waar het ligt

Het is heel griezelig en ijzig

En het verstoort het evenwicht

Zwart op wit en nieuw gezicht en ouwe trouwe jeans

Waar zal het zijn, nergens te zien

Gympies, pukkel, pakkie kauwgom, punky spijkerjek

Niet op z'n plek, 't is toch te gek

Waar is mijn geheugen

Ik zoek het al een jaar

En daarom horen wij nu weer van haar

Ik heb het allemaal niet bij me

Ik zou niet weten waar het ligt

Ik zit met raadsels en geheimen

En met een vraagtekengezicht

…

Zij heeft het allemaal niet bij zich

Zij zou niet weten waar het ligt

Het is heel griezelig en ijzig

Want zo verlies je je gezicht

[pedaalridder]

Jean Nelissen Classic

Vrijdag 24 mei/zaterdag 25 mei

Lang had ik er naar uitgekeken. Maar nu ik een dag vantevoren, zittende in de auto, voor me uit aan het dommelen was bij een stralende zon, moest ik bekennen dat toch ook wel aantrekkelijk te vinden. We waren opweg naar Luxemburg. Voor ons het lag het uitnodigende landschap van de Belgische Ardennen. Grote billboards gaven aan waar je kon parkeren bij het circuit van Francorchamps, en daarna kregen we nog de kans om patat te eten bij de laatste frietkot voor de Belgische-Luxemburgse grens. Wij reden echter door naar Michelau. Een klein dorpje, met een paar huizen, waar hangouderen zaten op de stoeltjes van de bushalte en het hotel waar wij zouden overnachten. Waar was ik weer eens aan begonnen? Om morgen deel te nemen aan de Jean Nelissen Classic. Een toertocht van 125 km, waarbij 14 beklimmingen en een hoogte van tenminste 2200 meter te overbruggen zou zijn...

Deze gedachten vielen echter weg toen ik samen met 1.500 deelnemers op de fiets zat. Al heel snel wist ik mijn cadans te vinden. In een soort van cocon beleefde ik de tocht. Het weer was heerlijk. De hele dag zonneschijn bij een graad van 18, en nauwelijks wind. Gaandeweg wist ik helemaal niet waar we waren, het ging op- en neer. Ach wat kan klimmen toch mooi zijn. Ik ondervond het als behoorlijk pittig en voelde op een gegeven moment al mijn spieren, maar toch was daar vlak voor de finish nog even een uitdaging. Je kon kiezen voor een wegverkorting of om alvorens weer in Vianden te belanden, toch nog de Mont St Nicolas te beklimmen. Uiteraard voelde ik de beklimmingen van vanmorgen half negen tot nu even voor vijfen in de middag, toch koos ik voor de beklimming. Nog even genieten van weer zo’n klein charmant weggetje in het groothertogdom. Maar oei....hier kreeg je helemaal niets cadeau, met een maximale stijging van 21%, was het niet de stijlste beklimming van vandaag, maar toen ik éénmaal op de top, her en daar andere fietsers voor Pampus zag liggen in de wei, zei dat alles. De beloning volgde...het uitzicht op het gave kasteel van Vianden was femonaal. Nog een klein eindje door de klinkerstraatjes van het stadje moest ik op weg naar de finish. Ondanks dat het een dagetappe was, was ik er helemaal uit. Uiteindelijk bleek ik na 125 km, iets meer dan 2500 meter aan hoogte overbrug te hebben in het fietsparadijs dat Luxemburg heet.

[jeanschoonbroodt]

De Onzichtbare, die alles bestuurt....

Dit zegt GOD YHWH tot de eindtijd-mensheid van deze laatste dagen voor Zijn wederkomst :

Ziet, IK ken U en weet om al uw omstandigheden. Ik ken de rijken, de middenstanders en de armeren en echt armen. IK weet hoe U ten opzichte van elkaar staat... en hoor en zie u woorden schrijven... en denken en handelen. IK ken uw levenswandel en weet precies hetgeen uw eindbestemming zal zijn, daar IK U immers formeerde in uw moeders schoot... en daarmede al vele dingen in uw leven bepaalde. IK vorm/kneed mensen en hun harten en wezen in hen, zoals IK beschik, opdat zij in de schepping doen hetgeen Mij behaagt. Dit kan voor velen van U een harde noot zijn om te kraken, maar IK weet waartoe IK wie schiep. IK BEN. IK schiep de goddeloze voor de boze dag, opdat hij de anderen tot beproeving of verzoeking zou zijn. IK BEN. En IK schiep de rechtvaardige, die Mij erkent naar hetgeen IK hem toonde of openbaarde of profeteerde of onderwees... en in wie IK het willen en volbrengen bewerkte/bewerk dat Mij behaagde en behaagt en Ons verheerlijkte/verheerlijkt en Ons Evangelie van de redding en Ons heilswerk en genade. IK BEN. Mijn gedachten zijn altijd hoger dan uw gedachten en Mijn wegen zijn vaak hoger dan uw wegen... en vaak doorziet de mens niets van hetgeen IK deed of doe, tenzij IK het hem toon, onderwijs, openbaar of profeteer. IK BEN. Mijn verborgenheid, onzichtbare wezen, is Mijn eeuwige kracht en Godheid en heerlijkheid, want niemand is zoals IK BEN. Want doordat IK onzichtbaar ben kan IK allen en alles beïnvloeden en sturen... naar Mijn plan en heilige en rechtvaardige en barmhartige en liefdevolle en heilige, maar ook oordelende wil en woord en plan. IK BEN. Mijn Geest sprankelt in en door allen, die Mijn Geest de ruimte geven... en door Mijn Geest vervult profeteren, openbaren, apostolisch en evangelistisch en herderlijk en leerstellig en getuigend dienen... naar de genade-diensten van Mijn Geest via hen of via Zijn genade-bedieningen en genade-gaven/charisma’s, die HIJ uitdeelt gelijk HIJ WIL... tot opbouw van de ware Ekklesia / het ware Lichaam/Tempel/Tabernakel van Christus Jezus/ Jeshua HaMashiach, Mijn geliefde en verheerlijkte Zoon. IK BEN.”

Profetie d.d. 26.07.2022.

The Voice in The Wind / The Candle / Jean Schoonbroodt.NL. EU.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘De Bourgondiërs: Aartsvaders van de Lage Landen’ van Bart Van Loo: de  spannende epiek van onze voorvaders

Toen schrijver en conferencier Bart Van Loo (°1973) rond zijn veertiende de zes aandoenlijke delen nationale geschiedenis van ’s Lands Glorie had verslonden, draaide naar eigen zeggen de poort van de grote geschiedenis open. In het bijzonder een prent van de hand van Jean-Léon Huens — de illustrator van de immens populaire reeks die verscheen bij uitgeverij Historia tussen 1949 en 1961 — zou Van Loo nooit meer loslaten. Op die bewuste prent 182 zijn twee soldaten te zien die het onderbesneeuwde lijk van Karel de Stoute vinden na de veldslag bij Nancy in 1477. Meer dan dit tot de verbeelding sprekend beeld had Van Loo niet nodig om, een goede dertig jaar later, op zoek te gaan naar de oorsprong van onze contreien. Zijn queeste mondde uit in De Bourgondiërs, een duizelingwekkende tijdreis door de late middeleeuwen die zo klaar als een klontje voor eens en altijd aantoont dat de Lage Landen niet meer of minder waren dan een, jawel, Bourgondische uitvinding. 

Met zijn felgesmaakte Frankrijk-boeken keek Van Loo regelmatig ‘over het muurtje, de blik ging steevast zuidwaarts.’ Maar zo vraagt hij zich in een proloog af: ‘Hoe kon ik al die jaren mijn wortels zo hebben verwaarloosd?’ Om dit euvel recht te trekken begon Van Loo — al langer gebeten door de geschiedenismicrobe, zie bijvoorbeeld zijn voortreffelijke Napoleon-biografie — alle facetten van de oerbron van onze geschiedenis uit te spitten, namelijk de eenmaking van de Nederlanden. Een nieuw schrijfdoel was geboren. Al snel moest hij echter vaststellen dat hij, één, niet onder de Bourgondiërs uit kon en, twee, hij eigenlijk zowat een millennium terug in de tijd moest gaan om tot de échte oorsprong van onze ontstaansgeschiedenis te komen. Zijn verhaal over de roemrijke hertogen uit de veertiende en de vijftiende eeuw start hij dus bij de oude Bourgondiërs, de primitieve Germaanse volksstam die voor het eerst opdoemt in 406, uit ‘een grotendeels in nevelen gehuld tijdperk.’ 

Gearrangeerde huwelijken, moord en brand 

De structuur van De Bourgondiërs noemt Van Loo een omgekeerde piramide. De meer dan 600 pagina’s tellende pil bestaat uit vijf delen, die zich inderdaad degressief per tienvoud naar de spitse apotheose toe werken: het eerste deel bestrijkt bijna duizend jaar (406-1369), het volgende beslaat een eeuw (1369-1467). In het derde deel komt een decennium (1467-1477) aan bod en delen vier en vijf, tot slot, duren welgeteld respectievelijk een jaar (1482) en een dag. In het eerste deel, ‘Het vergeten millennium (406-1369)’, komt de voorgeschiedenis van de Bourgondiërs aan bod (hun Germaanse roots). In ‘De Bourgondische eeuw (1369-1467)’ maken we kennis met de pracht en praal van de machtige Bourgondische hertogen. In ‘Het fatale decennium (1467-1477)’ neemt de ultieme zakkenwasser Karel de Stoute de touwtjes in handen en in ‘Een beslissend jaar (1482)’ komen we alles te weten over het tragische lot van Maria van Bourgondië (en hoe haar lepe echtgenoot Maximiliaan er alles aan deed de Bourgondische macht eerst en vooral te bestendigen maar ook te vergroten). ‘Een gedenkwaardige dag (20 oktober 1496)’ behandelt het noodlottige huwelijk van Filips de Schone met Johanna van Castilië en in een iets kortere epiloog komt ‘De laatste Bourgondiër’, keizer Karel V, aan bod, de man wiens onderkaak minstens evenveel uit de kluiten was gewassen dan zijn rijk, waar de zon — zo wil de legende — nimmer onderging.   Al snel blijkt dat de Bourgondiërs qua smeerlapperij en machtswellust moeiteloos het goorste janhagel uit pakweg Game of Thrones naar de kroon steken. Intriges, wraak, moorden, verraad, overspel (met als resultaat kleine legers bastaardkinderen), bloedvergieten, onderdrukking, megalomanie, praalzucht: geen enkele zichzelf respecterende Bourgondische leider draaide er zijn hand voor om of zag er graten in. Voeg daar nog strategische huwelijken en flink wat politiek gekonkel bij en je hebt het geheime recept beet om een ongenaakbaar Bourgondisch rijk uit te bouwen. Om maar een frappant voorbeeld te schetsen van de oog om oog, tand om tand-principes van onze voorvaders: Jan zonder Vrees, zoon van Filips de Stoute, gaf in 1407 opdracht om zijn neef Lodewijk I van Orléans, de jongere broer van de Franse koning Karel VI, te vermoorden. Het was het begin van een Franse burgeroorlog. Twaalf jaar later nam de dauphin, de latere Karel VII en zoon van de waanzinnige Karel VI, wraak en vermoordde Jan zonder Vrees op de brug van Montereau. Jans opvolger, zijn zoon Filips de Goede, wreekte zich op zijn beurt op de dauphin door zich te alliëren met de Engelsen en het verdrag van Troyes af te sluiten, waardoor de dauphin werd onterfd van de troon van Frankrijk in het voordeel van koning Hendrik VI van Engeland. What comes around, goes around.   Het verhaal van Jeanne d’Arc is minstens even hallucinant. Van Loo geeft haar terecht een prominente rol in zijn Bourgondische kroniek, zo gretig zelfs dat het vermoeden rijst dat hier weleens een volgend boek zou kunnen inzitten. Als jonge boerendochter die stemmen hoorde, speelde La Pucelle een beslissende rol in de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk. Na een aantal verbijsterende militaire overwinningen overhaalde ze de dauphin, — ongetwijfeld een van de grootste slapjanussen en tweezakken uit de Europese geschiedenis — om zich tot Karel VII, koning van Frankrijk, te laten kronen in Reims op 17 juli 1429. Karel VII slaagde er evenwel niet in de Franse eenheid te herstellen en liet zijn weldoenster Jeanne d'Arc vallen als een steen. Uiteindelijk werd Jeanne door een kerkelijke rechtbank veroordeeld en eindigde ze op een brandstapel in Rouen (Van Loos beschrijving van dit vreselijk onrecht gaat door merg en been: het is een sterk staaltje van hoe hij geschiedenis echt tot leven weet te brengen).

Het culturele weefsel 

De Bourgondiërs is niet alleen de verbazingwekkende beschrijving van de rise to power van een zootje ongeregeld noordelijke barbaren, maar ook een pregnante en begeesterende cultuurgeschiedenis. Zo probeert Van Loo te achterhalen waarom wij ons tot op vandaag met enig aplomb nog steeds Bourgondiërs durven te noemen. En wat die niet in te tomen drang naar overmatig gevreet en gezuip, of milder verwoord, die overvloedige en gulle levenskunst, te maken heeft met de aartsvaders van de Lage Landen. De omstandige beschrijvingen van de decadente huwelijksbanketten lichten alvast een tipje van de sluier, net als het onweerlegbaar feit dat het bekendste exportproduct van de Bourgondiërs eeuwenlang wijn was. Maar het is vooral in de kleinere details, de petites histoires, dat Van Loo zijn lezers een unieke inkijk biedt op het dagelijkse reilen en zeilen in het Bourgondische rijk. Erg leerrijk zijn bijvoorbeeld de stukken over de groeiende en dan weer tanende macht van steden als Brugge en Gent of de beschrijving van de opkomst van de boekdrukkunst.   Maar dé hoogtepunten in de omschrijving van het Bourgondische culturele weefsel zijn toch de passages over de kunstenaars Klaas Sluter, Jan van Eyck, Rogier Van der Weyden en Hugo van der Goes, die onder impuls van de Bourgondiërs hun meesterlijke werken konden maken. Het fragment over de totstandkoming van het Lam Gods is fenomenaal. Van Loo is van opleiding geen historicus, maar romanist. In het biografisch tabblad op zijn site formuleert hij het zo: ‘Mijn eerste liefde is en blijft de literatuur, maar sinds enkele jaren is de geschiedenis een gewaardeerde maîtresse geworden.’ Het is dan ook weinig verwonderlijk dat hij aan de hand van citaten en levensschetsen een grote brok literatuur verwerkte in zijn volumineus geschiedenisboek, waardoor de lezer een mooi en coherent beeld krijgt van de schone letteren in het Bourgondische rijk. Passeren onder anderen de revue: Karel van Orléans, François Villon, Dante Alighieri, Erasmus en Jacob van Maerlant. Zelfs het Nibelungenlied komt aan bod. 

Meester van het gevleugelde woord

Van Loo werkte meer dan drie jaar aan De Bourgondiërs. En dat is er aan te merken: het is een uitzonderlijk goed gedocumenteerd boek. Achterin zorgt een uitvoerig notenapparaat voor meer duiding over onder meer de oorsprong van de aangehaalde citaten. Eveneens opgenomen: een bibliografie, een chronologie van de belangrijkste feiten (van 406 — de Bourgondiërs steken de Rijn over — tot 1585 — de val van Antwerpen), een namenlijst met alle historische figuren, een illustratieverantwoording, stambomen, kaarten en een exhaustief register. De royale bibliografie is meer dan alleen maar een uitputtende opsomming van informatiebronnen en heeft de vorm van een soort vademecum met nuttige en concrete leestips (inclusief een lijstje met historische romans rond het onderwerp). Het werk van vier gerenommeerde historici licht Van Loo eruit: Henri Pirenne, Wim Blockmans, Walter Prevenier en Johan Huizinga (van die laatste verscheen het standaardwerk Herfsttij der middeleeuwen precies 100 jaar geleden). 

Andere belangrijke bronnen waren de Bourgondische en Dietse kroniekschrijvers, zoals onder anderen Georges Chastellain, Olivier de la Marche, Jan van Boendale, Eustache Deschamps en Enguerrand de Monstrelet. Zij waren een soort vliegende reporters van de tijd en gaven in hun kronieken een levendig beeld van bepaalde hoofdpersonages in het verhaal van de Bourgondiërs. Gelukkig voor historici werden de geldzaken van de Bourgondiërs scrupuleus bijgehouden door een rekenhof. Die boekhouding, waarin overijverige pennenlikkers de meest absurde onbenulligheden over de uitgaves van hun meesters rigoureus bijhielden en noteerden, is grotendeels overgeleverd. Dient het gezegd dat Van Loo zich gretig laafde aan deze zo goed als eindeloze bron van spitante details?   Wie Van Loo reeds op een podium bezig zag, weet dat deze bevlogen spring in ’t veld begiftigd is met een ongebreideld flux de bouche. Dat is niet anders in De Bourgondiërs. Hij hanteert de toon en schrijfstijl die we al kennen uit Napoleon (een personage waar Van Loo duidelijk nog niet van is afgekickt, want hier en daar steekt de kleine keizer aan de hand van een quote de kop nog even op). Van Loo schuwt de gezwollen taal niet, verre van. Zelfs met enkele oubollige oprispingen van narratieve metalepsis, waarin Van Loo de lezer direct aanspreekt, loopt hij moeiteloos weg. Hij is de meester van het gevleugelde woord en hanteert een heus arsenaal aan uitdrukkingen, zegswijzes en gezegdes, dit alles in grotendeels actieve zinnen die een enorme vaart generen en het verhaal een persoonlijke toets geven. Hoewel Van Loo bezig is met zeer ernstige materie sluipt er ook humor in het verhaal, maar altijd precies op de juiste momenten en in de juiste dosis. Het is maar een van de vele pluspunten van dit wonderlijke boek.   Van Loo tilt in De Bourgondiërs de teloorgegane kunst van de historische vulgarisatie tot een hoger niveau. Gedurende de hele rit heeft hij de teugels stevig in handen, zonder zich te verliezen in anekdotiek of speculaties. Van Loo presenteert veel feiten en weetjes (over de etymologie van sommige woorden bijvoorbeeld), maar hoe hij erin slaagt een even episch als complex verhaal aan de man te brengen, dwingt respect af. Hij is de ultieme geschiedenisleraar, de bezielde chroniqueur aan wiens lippen je hangt, de feilloze gids die je vakkundig langs de meest spectaculaire episodes van onze geschiedenis loodst en nieuwe inzichten biedt op lappen historiek die voorheen als duister te boek stonden. Wat mij betreft legt Van Loo met dit wervelend boek de nodige adelbrieven voor om aanspraak te kunnen maken op een Bourgondische titel, iets in de trant van Bartholomé Le Téméraire, of beter nog, Bartolomeus de Stralende, dan doet hij ten eerste meer recht aan de Germaanse betekenis van zijn voornaam én, ten tweede, aan de glans van zijn indrukwekkende prestatie. Ic houd, Bartolomeus.

Vanaf februari 2019 gaat Van Loo de hort op met een nieuw programma rond de Bourgondiërs. Bekijk de hele kalender van de tournee hier.

Verschenen op: Mappalibri, februari 2019 De Bourgondiërs: Aartsvaders van de Lage Landen van Bart Van Loo, De Bezige Bij 2019, ISBN 9789403139005, 607 pp.

[marvelfront]

X-Men: Extermination #2

Na het doden van Cable en het gijzelen van Ice-Man verspilt Kleine Cable geen seconde en zet zijn verborgen jacht onmiddellijk voort. Zijn eerstvolgende doelwit is op het eerste gezicht een hoofdkrabbertje. Mimic, een mutant uit de oude doos die na herhaaldelijke confrontaties met de originele vijf X-Men  hun gaven permanent heeft gekopieerd.

In de X-Mansion heeft het nieuws van Cable’s dood een hoop (ex-)X-Men en X-Forceleden bij elkaar gebracht. Na een korte brainstormsessie (en een filosofische/metafysische intermezzo tussen Ice-Man en Beast of een moord op Tiener Ice-Man hem zou doen verdwijnen of niet) komen ze tot de pijnlijke conclusie dat ze eigenlijk nog niet zoveel weten.

Gelukkig weet Rachel Summers, de halfzus van wijlen Cable, wel iets meer over Ahab. Hij kan tijdreizen, heeft een kunstje waarmee hij mutanten kan hersenspoelen en probeert alleen de tijdlijn te veranderen wanneer deze veranderingen leiden tot de nare, dystopische toekomst waar hij van droomt. Het is dus van levensbelang dat de overige vier originele X-Men worden beschermd en Kitty Pryde wil ze opsplitsen in vier teams op verschillende locaties om de zoektocht van Ahab moeilijker te maken en zo tijd te winnen.

Tiener Cyclops bewijst dat Cyclops toch zeker niet de makkelijkste is en stormt als een boze puber naar buiten. Hij wil niet gebabysit worden en is ervan overtuigd dat de vier tieners het klusje zelf wel kunnen klaren. De andere tieners proberen hem te kalmeren maar moeten dit al snel staken omdat ze vanuit het bos worden beschoten. Terwijl Beast en Angel neervallen, ontdekt Cyclops dat de schutter niemand minder is dan Kleine Cable. Kleine Cable maakt handig gebruik van de verwarring en neutraliseert Boze Cyclops.

Tiener Jean Grey vindt dat Kleine Cable na al dat dit geweld wel een verklaring schuldig is maar daar moet Kleine Cable niets van weten: “Je mag hier niet zijn. Dat is je al verteld. Je weet dit al. Toch ben je nog hier. De tijd om te praten is allang voorbij”. Kleine Cable grijpt het bewusteloze lichaam van Angel en teleporteert weg. Er begint een gevoel te ontstaan dat Kleine Cable, iemand die toch beschikt over een zekere strategische aanleg, behoorlijk wanhopig moet zijn om zo stoutmoedig te handelen. 

Kitty Pryde wil niet langer wachten en stuurt Tiener Jean en Tiener Cyke naar veilige locaties en blijft zelf met Tiener Beast en een groep X-Men in de X-Mansion om hem te beschermen. De rust krijgt niet de tijd om terug te keren want Ahab en zijn groep van SM-goblins kloppen hardhandig op de deur en Rachel Summers krijgt nonchalant een speer (want tuurlijk heeft Ahab een speer) door haar schouder gegooid. Het is al een zwaar gevecht voor de X-Men, maar dan belooft het nog een stuk zwaarder te worden zodra het Ahab lukt om Old Man Logan in zijn macht te krijgen.

Tenslotte schakelen we nog even kort terug naar het feestpaleis van Kleine Cable, waar hij onder het genot van een warm drankje toekijkt hoe een machine bezig is met het afzagen van de mechanische vleugels van Tiener Angel. Proost. 

[classylandangel-blog]

5 ongelooflijke dingen die je niet wist over Jean-Claude Van Damme

We hebben geweldige acteurs die al deel van ons uitmaken. De eerste waar we aan denken zijn zeker de grote Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger , hoewel er nog veel meer zijn. Een van de meest geliefde bij het grote publiek is Jean Claude Van Damme . Hoewel hij niet meer zo beroemd is als in de jaren tachtig en negentig, doet hij nog steeds veel dingen en blijft hij werken. Zijn carriere kende ook een paar hobbels vanwege zijn verslavingen, die hij volledig heeft overwonnen. Hier zijn enkele dingen over Jean-Claude Van Damme die je zeker niet weet.

1 - Je kennis van vechtsporten

Als we erover praten Jean Claude Van Damme we kunnen niet stoppen met praten over zijn gaven voor vechtsporten. Hij begon heel jong toen hij nog maar tien jaar oud was, en dat was te danken aan zijn vader. Op een dag nam zijn vader hem mee naar een karateschool en diezelfde dag schreef hij hem in. Op twaalfjarige leeftijd sloot hij zich aan bij het nationale karatecentrum en trainde hij gedurende vier jaar, waardoor hij in het Belgische nationale karateteam kon zitten. Op zijn vijftiende deed hij al mee. Op zijn zestiende had hij al zijn zwarte band en dit was nog maar het begin.

De waarheid is dat we Jean-Claude Van Damme vooral zien als een acteur die goed kan vechten, maar de waarheid is ongelooflijker. In tegenstelling tot veel andere acteurs, heeft Van Damme een indrukwekkende carriere in de vechtsport achter de rug (zo veel als Steven Seagal is van streek ). Van 1976 tot 1980 behaalde hij 44 overwinningen en slechts vier nederlagen in karategevechten. Hij wijdde zich niet alleen aan deze krijgskunst sinds hij deze begon te combineren met Full Contact, waar hij ook deelnam aan toernooien.

avanafil

In zijn Full Contact-wedstrijden had hij slechts een verlies tegen 18 overwinningen. Dit alles combineerde hij ook met bodybuilding. Hij deed het om zijn fysieke uiterlijk te verbeteren, maar hij nam ook deel aan toernooien van dit type. Hij won uiteindelijk de titel van Mr Belgium in een nationaal bodybuildingkampioenschap. Dit alles voordat hij zich wijdt aan acteur. Trouwens, tijdens het studeren van vechtsporten ging ze ook in ballet. Hij beoefende deze klassieke dans vijf jaar lang. Naar eigen zeggen was ballettraining zwaarder dan karate en Full Contact gecombineerd.

2 - Zijn begin in de bioscoop

In 1983 stopte Jean-Claude Van Damme met worstelen. Hij was gehypnotiseerd met de filmwereld en besloot zijn geluk als acteur te beproeven. In Belgie was dit beroep zeer beperkt, dus werd besloten om naar het filmparadijs te gaan, dat wil zeggen de Verenigde Staten. Het was met een jeugdvriend genaamd Michael Qissi en ze begonnen allebei het leven te vinden om acteurs te worden.

Van Damme werd ingehuurd voor kleine rollen waar hij niet eens sprak. Het was een begin, maar het lijkt erop dat hij niet de grote ster kon worden met waar hij van droomde. Hij was extra in films als " Vermist in actie" en " Oorlog en herdenking " waar hij de grote acteur kon ontmoeten Robert Mitchum . Het was in de film " Geef nooit op, geef nooit op " waar hij de aandacht begon te trekken als een slechterik met geweldige vaardigheden voor het gevecht. Hierdoor kreeg hij een rol aangeboden " Roofdier " naast Arnold Schwarzenegger . Wat ze hem aanboden, was de rol van buitenaardse jager, die Van Damme niet leuk vond. Het probleem is dat je zijn gezicht niet kon zien en je hem niet zou herkennen.

Het lot veroorzaakte een ommekeer in het leven van Jean-Claude Van Damme

Eindelijk was er een herontwerp van de Predator-outfit en werd Van Damme uit het project verwijderd. Het is ook niet iets waar hij zich zorgen over maakte. Ondertussen werkte hij nog steeds als ober in een restaurant, zodat hij kon leven tot hij de droomkrant vond. Het lot heeft het filmproduct gemaakt Menahem Golan en enkele vrienden betreden het restaurant waar de Belg werkte.

Jean-Claude Van Damme zag zijn kans om zijn gaven te laten zien en toen hij de kans kreeg, deed hij iets ongelooflijks. Voor de tafel waar Menahem Golan en zijn vrienden waren, maakte hij een complete roundhouse-kick zonder een enkele druppel van de soep die hij bij zich had op een dienblad te gooien. Golan besteedde aanvankelijk niet veel aandacht aan hem, maar een van de mensen aan tafel vertelde hem dat hij bijna in de film zat " Roofdier " met Schwarzenegger. Dit bracht de interesse van de producent terug en gaf hem uiteindelijk de hoofdrol " Bloedig contact ." Dit was de lancering van het sterrendom van Jean-Claude Van Damme.

3 - Drugsproblemen en psychische stoornissen

Er is veel gepraat over de verslavingsproblemen van de Belgische acteur. De waarheid is dat hij, voordat hij drugs gebruikte, al een probleem had dat de oorzaak was van zijn latere verslavingen. In 1998 werd bij hem de diagnose bipolaire stoornis gesteld, waarover ik vele jaren later openlijk spreek. Hij vocht het grootste deel van zijn leven tegen deze ziekte. Hij wist niet wat er met hem gebeurde, maar zijn meedogenloze stemmingswisselingen waren een teken dat er iets aan de hand was.

Juist om deze problemen van ups en downs in zijn karakter te kunnen dragen, wendde hij zich tot drugs. Jean-Claude Van Damme heeft het vaak gezegd en het is geen geheim. Hij was vooral verslaafd aan cocaine, waar hij wekelijks tienduizend dollar aan besteedde. Hij probeerde het vaak zonder succes achter te laten. Hij kreeg het eindelijk en vandaag is het schoon en volledig hersteld.

Hij had alleen een probleem met justitie en het was in 1999 dat de politie hem arresteerde wegens rijden onder invloed. Hij werd veroordeeld tot een boete van $ 1.200 en woonde bewustmakingsbijeenkomsten bij om dronken rijden te voorkomen. Ze hebben ook zijn rijbewijs voor drie maanden weggenomen.

4 - Spreekt geen Spaans maar begrijpt het perfect

 Jean-Claude Van Damme spreekt perfect Frans en Nederlands. Hij spreekt ook vloeiend Engels, wat hij naar eigen zeggen leerde door tekenfilms te kijken " De vuurstenen ." Wat veel mensen niet weten, is dat ze Spaans perfect begrijpen. De reden is dat hij als kind een huisvrouw had die lang Spaans thuis was. Hoewel hij heel goed Spaans verstaat, spreekt hij het niet vloeiend. Ze interviewden hem zelfs in Chili en alle vragen werden in het Spaans gesteld. Om het te beantwoorden, moest hij het echter in het Engels doen.

5 - De ongelooflijke advertentie voor Volvo

Wist je dat Van Damme een aankondiging deed voor Volvo zonder dubbelspel te gebruiken en dat het meer dan 85 miljoen views heeft? Alles wat u in de bovenstaande advertentie kunt zien, is echt. Hij is echt de Belgische acteur tussen twee vrachtwagens in een van zijn beroemde filmposities. Het was niet makkelijk en er was veel voorbereiding voor nodig. De timing moest perfect zijn en er waren bepaalde risico's. Toch nam Van Damme ze over en ging alles perfect. Uit nieuwsgierigheid werd de advertentie in Spanje opgenomen en in een keer gemaakt.