Bir kez sarılabilseydik, okuyacaktık canına tüm ayrılıkların... Ama o hep bana çattı kaşlarını. Hep benden el çekti. Dağ gibi bir ben dururdum arkasında, bir beni itti, bir beni istemedi, herkese güldü, güldü de... Bir bana can katardı gülüşleri. Bir bana gülmedi... Hiçbir şeyi olmayan bir çocuğun, oyuncaklarıyla oynayan arkadaşını seyretmesi gibi, başkalarına gülüşlerini seyrettim... İçim buruktu, kalbim kırık, ama hep heyecanlıydı bekleyişlerim. Böyle de yitiyor insan, yitiyorum. Allah şahidim. @olafkardanadam