#ko mi ja

[yourann]

"Don't resent Mi-ja."

Welcome to Samdal-ri (2023) | 웰컴투 삼달리 Episode 15

[drunkonluv]

I've always liked to play with fire

-  Sam Tinnesz

[besedar]

frazeološka enota dne: jagodni izbor

V vinarstvu se nanaša na vino, pridelano iz zelo zrelih ali plemenito plesnivih (če je to izraz) grozdnih jagod — vsebuje veliko alkohola in naj bi bilo boljše od navadnega. Predvidevam, da je to primarni pomeni, ki bi bil lahko kalkiran iz nemškega Beerenauslese (izbor jagod) v istem pomenu.

Sekundarni pomen: "izbor najboljših primerkov nečesa". (Vprašanje: "Bi bil tudi sekundarni pomen kalkiran?" In odgovor: po mojem ne? Kolikor gledam, ni videti, da bi ga tudi Nemci uporabljali metaforično, je pa res, da nemško špreham bolj švoh 😅.) Med konkordancami na Gigafidi sicer prevladuje vinski pomen, se pa vsekakor najde tudi sekundarni:

... jagodni izbor tabloidnega raziskovalnega novinarstva ... Lani je v domačem jeseniškem muzeju že postavil na ogled okoli 70 vojnih plakatov, sedaj pa z jagodnim izborom gostuje v malem vojnem muzeju ... Jagodni izbor iz njene glasbene knjižnice ter seveda novosti ...

In tako dalje. Trend na Gigafidi kaže, da raba izraza mogoče malo upada, je pa res, da konkordanc ni dovolj, da bi se dalo iz tega priti do kakšnih pomembnejših zaključkov. Prilagam grafikon:

Točno vem, kaj boste vprašali zdaj! "Se pozna kakšno teženje proti sekundarnemu pomenu? So starejše konkordance primarno vinarske in novejše metaforične?" In odgovor je ... ja? Se mi zdi. Nočem postavljati trditev vsevprek, ampak če primerjamo npr. leto 2018, ko je bilo 13 od 15 konkordanc metaforičnih, z letom 1997, ko ni bila niti ena od 17 konkordanc metaforična ...

Ampak ja, saj pravim: premajhen vzorec in treba bi bilo prešteti za vsako leto posebej, namesto da izberem dve naključni leti, ker imata slučajno podobno število konkordanc, ki se ju da prešteti na roko.

https://viri.cjvt.si/gigafida/Concordance/Search?Query=jagodni+izbor

[juliemolinaz]

As much as I don't like Yong-pil's dad, I do think that his storyline is doing a great job portraying an ugly side of grief. It's the side where you can only see your grief and your feelings that you can't recognize that the people around you are grieving too. The line where Sang-tae told Yong-pil something along the lines of "I'm the only one grieving your mother. You and Ko Mi-ja seem to remember her" really stuck out to me because it must have really seemed to Sang-tae that Yong-pil and Ko Mi-ja weren't grieving his wife in the way that he was. But, how could they show it to him? Despite how much they were hurting, they felt like they couldn't really share that with Sang-tae because of how much he was grieving his wife. They were still grieving, they were just doing it on their own or with other people that weren't Sang-tae. Mi-ja felt really guilty for her part in her best friend's death but didn't feel like she deserved to talk about that grief with Sang-tae and Yong-pil didn't want to add onto his dad's pain by talking about his own with the way he saw his dad hurting. And because they were doing that, Sang-tae became more and more stuck in his grief. So, yeah, I think that Sang-tae's actions over the years are a great example of how you become so centered in your own grief that people have to hide their own grief from you out of fear of making it worse, but it creates this vicious cycle where they're inadvertently enabling you to act out in your grief.

I'm still really going to need Sang-tae to get his head out of his ass and do so hard core work to show Yong-pil, Mi-ja, and Sam-dal that he's sorry for being such an asshole to them.

[linkemon]

(yandere) Schoenheit Vil x Reader x LeBlanche Neige

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ɴᴇɪɢᴇ ᴏᴅ ᴢᴀᴡsᴢᴇ ᴢᴀʙɪᴇʀᴀᴌ ᴡsᴢʏsᴛᴋᴏ, ᴄᴏ ɴᴀʟᴇᴢ̇ᴀᴌᴏ ᴅᴏ ᴠɪʟᴀ. ᴄᴢʏ ᴛᴀᴋ sᴀᴍᴏ ʙʏᴌᴏʙʏ ᴡ ᴘʀᴢʏᴘᴀᴅᴋᴜ ᴍɪᴌᴏśᴄɪ? ᴍᴀɢɪᴄᴢɴᴀ sᴛᴜᴅɴɪᴀ, ᴛʀᴜᴄɪᴢɴᴀ ɪ ᴘʀᴇғᴇᴋᴛᴋᴀ ʀᴀᴍsʜᴀᴄᴋʟᴇ ᴢɴᴀᴊᴀ̨ ᴏᴅᴘᴏᴡɪᴇᴅᴢ́.

ʜɪsᴛᴏʀɪᴀ ᴏᴘᴀʀᴛᴀ ɴᴀ ʟᴜᴢ́ɴʏᴄʜ ᴘᴏᴡɪᴀ̨ᴢᴀɴɪᴀᴄʜ ᴠɪʟᴀ ɪ ɴᴇɪɢᴇ'ᴀ ᴢ ᴏʀʏɢɪɴᴀʟɴᴀ̨ ʙᴀśɴɪᴀ̨ ᴏ ᴋʀᴏ́ʟᴇᴡɴɪᴇ śɴɪᴇᴢ̇ᴄᴇ.

ᴅᴏᴅᴀᴛᴋᴏᴡᴇ ɪɴғᴏʀᴍᴀᴄᴊᴇ:

ᴏɴᴇsʜᴏᴛ ᴢᴀᴡɪᴇʀᴀ sᴘᴏɪʟᴇʀʏ ᴅᴏ 5 ᴋsɪᴇ̨ɢɪ.

ᴘᴏɴɪᴢ̇sᴢʏ ᴛᴇᴋsᴛ ᴢᴀᴡɪᴇʀᴀ ᴛᴏᴋsʏᴄᴢɴᴇ ᴢᴀᴄʜᴏᴡᴀɴɪᴀ ɪ ᴡʏᴘᴀᴄᴢᴏɴᴇ ᴘᴏᴊᴇ̨ᴄɪᴇ ᴍɪᴌᴏśᴄɪ.

— Czy powtórzysz jej, że czekam? — Śpiewny głos rozlegał się coraz bliżej.

[Reader] rozglądała się pomiędzy zielonymi drzewami, próbując znaleźć jego źródło. Z początku mocno się przestraszyła, gdy Grim oznajmił jej, że słyszał coś lub kogoś obcego na terenie ich dormitorium. Założyła, że to duchy, ale kiedy je o to zapytała, zaprzeczyły. Tak więc, narzekając na bojaźliwego kota, ruszyła sprawdzić sytuację. Nie dało się powiedzieć niczego dobrego o ich rozpadającym się i zarośniętym kawałku szkoły, ale wciąż był to ich teren. Jeśli ktoś z uczniów przyszedł tu ot tak, musiała z nim pogadać. Crowley i tak nic by z tym nie zrobił, o ile znała leniwego dyrektora. W najgorszym wypadku mogła spróbować zgłosić to do prefekta odpowiedzialnego za tę osobę.

Dziewczyna minęła kolejny smętnie wyglądający krzak. A za nim ujrzała intruza. Wybrał sobie miejsce przy nieużywanej od dawna studni. Jej nowsza wersja znajdowała się na głównym dziedzińcu szkoły, w związku z czym ta została zapomniana przez wszystkich. Cegły porośnięte były mchem, który starał się je utrzymać w ryzach. Chłopak opierał oba łokcie na niestabilnym murku i wpatrywał się w swoje odbicie w wodzie poniżej. Musiała przyznać, że miał przepiękny głos. Nigdy nie słyszała tej piosenki, ale nuty były czyste i wydawały się przenikać ją całą. To, z jakim uczuciem śpiewał, było naprawdę poruszające. Co nie zmieniło faktu, że jego mundurek zdecydowanie różnił się od tych, które noszono w Night Raven College. Zamiast czerni miał na sobie biel. Co tu robił ktoś spoza liceum? Berecik z czerwoną tasiemką spoczywał przekrzywiony na jego głowie. Dopiero gdy podeszła do niego bliżej, zorientowała się, że na czapce siedzą ptaki. Zrobiła jeszcze kilka kroków i nagle, nie wiedzieć czemu, chłopaka otoczył wianuszek zwierząt. Wszystkie wiewiórki, myszki, jeże, a nawet żaby z okolicy wyszły ze swoich kryjówek i wpatrywały się w nią oskarżycielsko, starając się ją odgrodzić od śpiewającego.

[Reader] cofnęła się. Trzask gałęzi pod jej butem spłoszył wszystkich, w tym nastolatka. Urwał w pół zdania i odwrócił się w jej kierunku. Niestety oparł się o studnię w miejscu, gdzie cegły były obluzowane. Dziewczyna złapała go za rękę zanim zdążył wpaść w ciemną czeluść. Chłopak głośno przełknął ślinę. Widziała, jak powoli dociera do niego, czego właśnie uniknął.

— Dziękuję bardzo... ummm... jak ci na imię? — Zakłopotany wciąż trzymał jej dłoń.

— Wydaje mi się, że to ja pierwsza powinnam zapytać, kim jesteś. Nie chodzisz do naszej szkoły. Jestem prefektem Ramshackle i z oczywistych przyczyn nikt nie powinien się tu zapuszczać.

Czy [Reader] kłamała? Oczywiście. Nikt nie wydał żadnego zakazu przebywania w tej części lasu. Co nie znaczyło, że obcy będzie o tym wiedział. Po serii Overblotów i coraz dziwniejszych wydarzeń, jakie miały miejsce, odkąd przybyła do magicznej szkoły, miała serdecznie dość kłopotów. Chciała, by po prostu stąd zniknął i dał jej spędzić wolne popołudnie na czymkolwiek innym. Na przykład na kupieniu obiecanej Grimowi puszki tuńczyka.

— Naprawdę? Przepraszam cię bardzo! — Złapał jej obie dłonie i zamknął w swoich w geście skruchy. — Nie wiedziałem, że tu nie wolno wchodzić! Dyrektor Ambrose o niczym nie wspominał, ale też przyznaję, że trochę się zgubiłem i...

Jeśli kłamał, to był w tym naprawdę dobry. Z jakiegoś powodu jednak nie wydawało jej się, by tak właśnie było. Brązowe oczy wyglądały na naprawdę szczere. Był w nich jakiś błysk, którego jej zdaniem brakowało u wielu uczniów NRC.

— Kim jest dyrektor Ambrose? — spytała [Reader], uwalniając swoje ręce z uścisku.

— Ach... to on przewodzi Royal Sword Academy. To szkoła bliźniacza do waszej. Ja nazywam się Neige. Neige LeBlanche. — Uśmiechnął się delikatnie.

Jeśli rzeczywiście istniało takie liceum, to dziewczyna nigdy wcześniej o nim nie słyszała. Coś obiło jej się o uszy przy turnieju w Spelldrive, ale miała wtedy na głowie inne rzeczy. Nie, żeby było jej to kiedykolwiek wcześniej potrzebne. Wielu rzeczy o świecie Twisted Wonderland dowiadywała się właśnie w taki sposób. Przez przypadek. Ponieważ dla ludzi wokół niej wiele faktów stanowiło tak oczywiste podstawy, że nie przychodziło im do głowy, by ją uświadomić.

Wydawało jej się, jakby chłopak na coś czekał. Nie wiedziała jednak na co. Postanowiła więc zlitować się nad nim i zaoferować pomoc.

— Cóż... Odprowadzę cię do wyjścia — oznajmiła, ruszając przodem.

Przez całą drogę Neige opowiadał jej, po co przyjechał do jej szkoły. Okazało się, że co roku odbywa się festiwal, o którym (jak zawsze) nie miała pojęcia. Zamierzał wystąpić na nim jako jeden z uczestników, tańcząc i śpiewając ze swoimi przyjaciółmi. Dyrektor postanowił go zabrać ze sobą, by oswoił się z nieznanym miejscem. Drapiąc się po karku, przyznał, że nigdy nie był zbyt dobry w rozpoznawaniu kierunków, przez co wylądował dzisiaj nie tam, gdzie powinien.

— Myślę, że naprawdę pięknie śpiewasz — stwierdziła dziewczyna, widząc bramę Ramshackle w zasięgu wzroku.

Musiała przyznać, że gdy porównywała jego głos do piosenkarzy, których znała z domu, żaden nie wydawał się mu dorównywać. Miał w sobie swego rodzaju czar i urok.

— Słyszałaś to przy studni?! — Zażenowany chłopak zmusił się do uśmiechu. — To nie było nic wielkiego... chociaż oczywiście cieszę się, że ci się podobało! — dodał szybko.

— Powinieneś zająć się muzyką na poważnie. Grasz może ze swoimi kolegami w zespole albo coś takiego? — spytała [Reader].

— To ty nic nie wiesz? — Jego czoło zmarszczyło się na moment w oznace zdziwienia.

— O czym?

A więc nie miała pojęcia, że był gwiazdą. To była dla niego nowość. Zwykle każdy, kto go spotkał, prędzej czy później wiedział, z kim ma do czynienia.

— Neige! Mój drogi, tutaj jesteś!

[Reader] nigdy wcześniej nie widziała tego człowieka. Mogła jednak zakładać, że to właśnie on był dyrektorem RSA. Ubrany był w długą, ciemnoniebieską szatę. Raz za razem głaskał śnieżnobiałą brodę i poprawiał okulary. Poza tym pojawił się w towarzystwie Crowleya, co zdecydowanie było niecodzienne.

— Musimy już iść — oznajmił starzec, rzucając wyzywające spojrzenie dyrektorowi NRC. — Zobaczymy się na festiwalu. Życzę wam powodzenia — pożegnał się niezbyt szczerze.

— Niech wygra najlepszy! — Crowley uśmiechnął się zjadliwie.

Wszystkie kruki w okolicy zaczęły skrzeczeć.

LeBlanche podążył za Ambrosem, ale w pewnej chwili odwrócił się i pobiegł z powrotem.

— Nie zapytałem o twoje imię! — wydyszał, opierając ręce na kolanach i próbując złapać oddech.

— [Reader] — odpowiedziała dziewczyna, rzucając pytające spojrzenie swojemu dyrektorowi.

Mężczyzna wzruszył ramionami, po czym odszedł, zostawiając ją bez słowa wyjaśnienia. Będzie musiała dowiedzieć się czegoś więcej od pierwszorocznych znajomych.

— Do zobaczenia na festiwalu! — Z tymi słowami Neige zniknął za zakrętem.

***

Vil spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Jego twarz była perfekcyjna. Jak zawsze. W obliczu odbijały się godziny spędzone na doprowadzaniu jej do doskonałości. Zdrowa dieta, treningi i wyrzeczenia. Godziny poświęcone na doskonalenie siebie. Wszystko po to, by zostać aktorem, którego pokochają tłumy. A jednak znów wygrał on. Neige LeBlanche. Dostał kolejną rolę. Schoenheit miał pozostać już na zawsze czarnym charakterem. Nigdy nie udało mu się przejść castingu na głównego bohatera. Może dlatego, że nigdy nie był dobry z natury. Choć w przypadku jego rywala podchodziło to pod wręcz dziecięcą naiwność, co szczerze go irytowało.

— Mira, Mira, kto jest najpopularniejszym aktorem?

— Twoje wyniki wyszukiwania to: Neige LeBlanche, Vil Schoenheit... — Chłopak rzucił telefon na kanapę. Nie potrzebował słyszeć dalszych rezultatów.

Wszystko na nic. Pokonał tyle trudności, by dotrzeć aż tu i wciąż był na drugim miejscu. Przeżył nawet ten durny Overblot. Ciemne, lepkie macki z przeholowania magii wciąż tkwiły gdzieś głęboko w nim. Nie fizycznie, lecz w umyśle. Koniec końców, chłopak o sarnich oczach liczył się bardziej dla wszystkich dookoła niego. Nawet dla Rooka, któremu tak ufał. Nie udało mu się wytrzymać ze swoim Fairest One of All, ani otruć Neige'a, ani nawet wygrać tego głupiego konkursu.

Jedyną osobą, która po tym wszystkim wciąż była przy nim, była [Reader]. Prefektka Ramshackle nie zawahała się pobiec mu wprost na spotkanie, gdy jego klątwa unosiła się w powietrzu. I choć denerwowało go wtedy, że stała po przeciwnej stronie, był świadomy, że zrobiła to dla niego. Powiedziała mu o tym, kiedy już było po wszystkim. Ona jedna naprawdę była tuż obok. Idealnie nieidealna dziewczyna. Tak niepasująca do jego wizerunku. A jednak się zakochał. Zmieścił ją gdzieś w swoim zabieganym, pełnym sławy i fanów życiu.

Dlaczego więc ta myśl nie dawała mu spokoju? Czy naprawdę musiał to sprawdzić? Potrząsnął głową. Nie miał się czego obawiać. Wiedział, że byli dla siebie stworzeni. To nie był test ani gra. To był dowód. Potwierdzenie tego, jak bardzo są ze sobą związani.

Pomyślał o Wielkiej Siódemce. Wielka Królowa też korzystała ze swoich talentów. Astrologia, eliksiry i alchemia. Wszystko to, by stać się lepszą. Czemu nie miałby być jak ona? Powinien użyć swojego daru. Jego owocem będzie piękny prezent. Świadomość, którą zatrzymają z [Reader] jako para na zawsze.

Zaparzył herbatę. Przysłała ją rodzina Epela. Ich jabłkowe sady cieszyły się popularnością, odkąd ich zareklamował na Magicamie. Odcedził fusy i przelał napar do filiżanki. Mała. Biała. Czysta jak śnieg. Ze złotym wzorem na brzegach. Delikatna. Łatwo można ją było zniszczyć, jeśli nie miało się wystarczająco dużo wprawy.

Usłyszał kroki na korytarzu i zawahał się na moment nad tacką. Może jednak zrobienie tego dzisiaj to nie był dobry pomysł.

— Przepraszam za spóźnienie. Wpadłam na kogoś po drodze i się zagadałam. — [Reader] domknęła drzwi i usadowiła się na fioletowej kanapie.

— Ach tak? Na kogoż takiego? — Vil dołożył cukierniczkę na srebrną tacę.

Cukier oczywiście był trzcinowy. Jeśli już musieli się truć od czasu do czasu, to choć trochę zdrowszą wersją.

— Na Neige'a — odpowiedziała dziewczyna po krótkiej chwili ciszy. — Nie widzieliśmy się od czasu SDC.

Mistrzostwa tańca i śpiewu. To nieszczęsne wydarzenie, które stanowiło moment, gdy jego życie wymknęło się całkowicie spod kontroli.

Jego ręka nie zadrżała, gdy dosładzał herbatę dokładnie tak, jak lubiła. W końcu był aktorem przez prawie całe swoje życie. Czy był zły? Nie. Może raczej zawiedziony, że w ogóle poświęciła LeBlanche'owi jakąkolwiek uwagę.

— O czym rozmawialiście? — spytał.

— Głównie o tobie. On naprawdę chciałby być twoim przyjacielem, Vil... Chyba nie do końca rozumie, że za nim nie przepadasz. Nawet po tym wszystkim, co między wami zaszło.

Przyjacielem. To słowo przyprawiało go o ból głowy. Ten chłopak z jakiegoś powodu ubzdurał sobie, że mogą zostać kimkolwiek więcej niż wrogami. Neige był jasny jak słońce. Vil był jak księżyc. To, co wychodziło mu najlepiej, to odbijanie jego blasku. I nieważne, ilu sesji modelingowych się podjął, w ilu artykułach wystąpił, ilu fanów na Magicamie zdobył, ile premier zaliczył, zawsze był tym gorszym. Nienawidził go. Do tego stopnia, że był gotowy go otruć kilka miesięcy temu. Cieszył się, że został powstrzymany. Takie zwycięstwo byłoby niewiele warte. Pewnego dnia pokona go umiejętnościami i dostąpi pełnej doskonałości. Prawdziwego piękna.

— Nie mam zamiaru się z nim przyjaźnić — oznajmił twardo Vil.

— Wiem. Nie będę naciskać. Po prostu chciałam ci to powiedzieć, bo pewnie będziemy go częściej widywać.

— Dlaczego? — Usiadł naprzeciwko niej, stawiając tackę na pozłacanym stoliku.

— Crowley zgodził się na nowy program wymiany uczniowskiej. Część osób z RSA pojawi się u nas na kilka tygodni. Dostaliśmy razem z Grimem dosyć niewdzięczne zadanie. Mamy ich zakwaterować na ten czas. Żaden z pozostałych prefektów nie zgodził się mieć ich pod swoim dachem. Nie bardzo chciałam ulec, ale utrzymanie tego demonicznego kota kosztuje. No i Neige prosił w imieniu dyrektora Ambrose'a.

Vil dotknął różdżki ukrytej w kieszeni i musnął palcem filiżankę z jej naparem. Może to jednak był dobry dzień, by to zrobić. To nie była zazdrość. To było jedynie potwierdzenie tego, co już wiedział. Fairest One of All. Jego unikalne zaklęcie nakładające klątwę pod dowolnym warunkiem. Sen, z którego obudzić może jedynie pocałunek prawdziwej miłości. Czyż nie było to romantyczne?

Jego ukochana podniosła herbatę do ust. Wypiła łyk. Powieki zamknęły się niemal natychmiast. W jej oczach zdążył zobaczyć zdziwienie. Jednak ten wyraz twarzy szybko zastąpiło spokojne, śpiące oblicze. Złapał porcelanę zanim zdążyła upaść na podłogę.

Delikatnie pogładził kciukiem jej twarz. Uroczo wyglądała, drzemiąc. Musiał ją jednak zbudzić. Nie mieli całego dnia.

— Będziesz miała jeszcze mnóstwo czasu, by się wyspać — wyszeptał.

Z tymi słowami złączył ich usta. Dziwnie było nie czuć, że odwzajemnia pocałunek, jak za każdym razem przedtem. Odsunął się. Odczekał kilka sekund, jednak nic się nie zmieniło. Jego serce zaczęło szybciej bić. Ponowił próbę. Wciąż nic.

Czuł, jak jego myśli przyspieszają. Przecież poprawnie rzucił klątwę. Przemyślał każde słowo. Dlaczego więc nic się nie działo?

Gorąco uderzyło w jego ciało, gdy bezradnie próbował potrząsnąć śpiącą dziewczyną. Prawda dotarła do niego niczym przebijająca ciszę burza oklasków po występie na scenie. Jego zaklęcie nigdy nie kłamało. A więc istniało tylko jedno wytłumaczenie. Nie byli idealną parą. A to dlatego, że Vil nie był prawdziwą miłością [Reader]...

***

Neige rozglądał się po dormitorium. Widać było, że dyrektor oszczędnie gospodarował thaumarkami, gdy chodziło o Ramshackle. Stare zasłony, skrzypiące podłogi i nieciekawe obejście. Co nie zmieniało faktu, że panował tu porządek. Grim zdążył mu wyłożyć, jak ciężką pracę wykonał (z niewielką pomocą prefektki, oczywiście, nie żeby jej potrzebował), by doprowadzić budynek do stanu używalności. I rzeczywiście, mimo starości było coś przytulnego w kolorowych kocach, pluszowej kanapie oraz starym odbiorniku telewizyjnym.

Było tu miło. Przynajmniej jego zdaniem. Uczniowie z RSA, którzy przyjechali razem z nim, wydawali się nie podzielać tej opinii. A przynajmniej nie wszyscy. Jeden z trzeciorocznych zawiązał sobie chustkę na głowie, po czym zabrał się do szorowania podłogi od razu po przyjeździe, narzekając na bakterie. Kilku innych zaczęło się natomiast kłócić z pierwszymi osobami, jakie spotkali, mówiąc, że to niesprawiedliwe, by żyli w takich warunkach. Wiedział o rywalizacji między szkołami od dawna, ale miał wrażenie, że niektórzy naprawdę przesadzają.

Choć Ramshackle samo w sobie nie było takie złe, nie tak sobie wyobrażał swój pobyt tutaj. Miał nadzieję na wspólną naukę i spędzanie czasu. Na kilka spokojnych chwil, kiedy będzie się cieszył życiem ucznia. Kochał swoich fanów, a muzyka była wielką jego częścią, ale czasem potrzebował przerwy. Tymczasem gdy przybył, zastał zmartwionego demonicznego kota w towarzystwie zaniepokojonych duchów. [Reader] spała już trzeci dzień z rzędu i nie mogła się obudzić. Jej zmartwieni znajomi, których znał z festiwalu, przychodzili, by ją odwiedzać. Według dyrektora nie była to regeneracyjna drzemka, lecz jakiegoś rodzaju choroba albo klątwa. Nie był w stanie orzec. Uczniowie z Heartslabyul rozmawiali między sobą, że Crowley niezbyt stara się jakkolwiek zmienić sytuację uczennicy.

LeBlanche bardzo lubił [Reader]. Głupio było mu się przyznać, ale kiedy się poznali, życzył sobie przy studni, by znaleźć prawdziwą miłość. Wrzucił nawet thaumarka do wody. Zniknął w niej z cichym pluskiem. To nie do końca tak, że chłopak wierzył w to, że jego życzenie się spełni. Kiedy jednak dziewczyna złapała go za rękę, poczuł, że może przeznaczenie nie jest tylko wymysłem, o którym czytał w księgach. Miał szczerą nadzieję, że pozna ją lepiej, gdy przyjedzie na wymianę uczniowską. Ich rozmowy rzadko trwały długo, bo zwykle od razu musiał wracać do szkoły. Chciał to zmienić. Jednak trafił na tę całą niefortunną sytuację i teraz jedyne, o czym myślał, to jak pomóc chorej. Może powinien dołączyć do protestu, który organizowali Ace i Deuce. Jej przyjaciele bardzo się o nią martwili i oznajmili, że nie będą czekać, aż dyrektor łaskawie zrobi cokolwiek.

Wkroczył do pokoju [Reader]. Jej stan wciąż się nie zmienił. Oddychała miarowo. Słońce wpadało przez zakurzone okno, oświetlając jej nienaturalnie bladą twarz. W pomieszczeniu znajdowali się uczniowie z Pomefiore. Rozpoznał Rooka. Chłopak uśmiechnął się ciepło w jego kierunku. Był w końcu jego pierwszym fanem, o czym dowiedział się podczas festiwalu. Epel natomiast popatrzył na niego dość obojętnie. Musiał przyznać, że jego występ na SDC był naprawdę wspaniały. Wysoki głos, którym operował, zapadał mu w pamięć. Vil za to zmarszczył czoło, widząc Neige'a w drzwiach. Chłopak zrzucił to na karby zmartwienia z powodu przyjaciółki. Musiało mu być naprawdę trudno, bo wyglądał na wściekłego.

— Cześć wszystkim — przywitał się cicho, podchodząc do łóżka.

— Właśnie wychodziliśmy — oznajmił Epel, ciągnąc wice prefekta za sobą.

Blondyn wyglądał na szczerze niepocieszonego, że musi już odejść. Jego kolega wręcz przeciwnie. Chyba miał już dość siedzenia.

— Jak się czujesz, Vil? — spytał brunet, stając tuż obok niego.

— Jak mam się czuć, skoro moja dziewczyna leży tu już trzeci dzień? — Ton jego głosu był chłodny niczym lód. Przebijał się groźnie przez ciszę panującą w pokoju.

— Dziewczyna?

Jeśli była jedna rzecz, której LeBlanche się nie spodziewał, to właśnie ta. Nigdy wcześniej nie słyszał, że byli parą.

— Nie afiszowaliśmy się z naszym związkiem.

Zapewne przez karierę. W branży Schoenheita dość nieprzychylnie patrzono na pary. Samotni ludzie byli lepiej postrzegani przez fanów. Sam coś o tym wiedział. Choć w jego przypadku nigdy wcześniej nie musiał wybierać.

Popatrzył na [Reader]. A więc przez ten cały czas niepotrzebnie robił sobie nadzieję. Miał nadzieję, że wszystko będzie z nią w porządku i wkrótce znów będą z Vilem szczęśliwi. I, choć gdzieś w okolicy serca poczuł delikatne ukłucie, postanowił je zignorować. Jego przyjaciel był naprawdę wspaniałym i ciężko pracującym człowiekiem. Nic dziwnego, że go wybrała.

Usiadł na starym, podniszczonym stołku, tuż obok wezgłowia.

— Ummm... hej, [Reader]. Nie wiem za bardzo, co powinno się mówić w takich sytuacjach. Pierwszy raz spotykam się z czymś takim — zaśmiał się cicho Neige. — Mam nadzieję, że niedługo poczujesz się lepiej i...

— Nie masz nic innego do roboty? — spytał blondyn, rzucając mu gniewne spojrzenie.

Stał w ciemnej części pokoju, z dala od okna. Skrzyżował ręce na piersi. Jego szpilki raz po raz uderzały o stare deski.

To nie było miłe. Chłopak postanowił mimo wszystko nie przejmować się słowami przyjaciela. Musiał być zdenerwowany. To naturalne w takiej sytuacji. Na pewno niedługo mu przejdzie, dlatego należało być wyrozumiałym.

— Już wychodzę — przytaknął.

Właściwie niewiele zdążył powiedzieć. Nie chciał jednak jeszcze bardziej zdenerwować Vila. Złapał [Reader] za dłoń. Była chłodna w dotyku. Miał nadzieję, że niedługo znów stanie się ciepła. Kiedy już będzie zdrowa, porozmawiają jak dawniej. Nawet jeśli tylko przez moment, będzie zadowolony. Ucałował delikatnie jej knykcie.

— Zbudź się szybko — wyszeptał.

Odwrócił się z zamiarem wyjścia z pokoju. W myślach prosił o szybki powrót do zdrowia chorej. Nagle usłyszał głośne ziewnięcie. Nie dowierzał własnym oczom. [Reader] już nie spała. Przecierała powieki, rozglądając się dookoła.

— Vil. — Jej głos był cichy, ale zdecydowanie nie przyjazny. — Wpatrywała się w swojego chłopaka, zaciskając palce na pościeli.

Wstała, chwiejąc się, i Neige od razu podbiegł, by pomóc jej utrzymać pion. Była wściekła. Jeszcze nigdy jej takiej nie widział.

Głośny śmiech poniósł się po całym dormitorium. To Vil, zaczynając od chichotu, przeszedł do dźwięku, który zakrawał na szaleńczy.

— On? — Wskazał na bruneta. — Ze wszystkich ludzi to musiał być akurat on?

Wyciągnął różdżkę. Fioletowa mgła zaczęła wypełzać spod jego nóg. Fairest One of All płynęło po podłodze, starając się wypełnić pomieszczenie.

— Wszystko w porządku? Słyszeliśmy... — Rook omal nie oberwał zaklęciem.

Magia przeleciała tuż nad jego głową.

Vil patrzył przed siebie. Miał świadomość tego, co się dzieje. Znów był na drodze do Overblotu. Ciemna maź zapełniała kryształ w jego długopisie. Z każdą sekundą coraz szybciej. A jednak nie miał ochoty tego zatrzymywać. Jaki był sens?

Stali tuż przed nim. [Reader] z przodu. Jakże to do niej pasowało. Była pierwszą gotową rzucić się w stronę niebezpieczeństwa, mimo braku magii. Tak było od momentu, gdy tu trafiła. Imponowało mu to. Była niczym legendarny książę w lśniącej zbroi. Za nią zaś stał Neige. Ze swoją naiwną dobrocią jako tarczą przeciw wszystkiemu, co życie rzucało w jej stronę. Jakże idiotycznie. Niczym księżniczka w opałach.

— Vil, porozmawiajmy...

Książę i księżniczka. Idealna para. Nigdy nie pozwolono mu zagrać głównego bohatera. Zawsze był czarnym charakterem. Więc tu, gdzie stał, było jego miejsce na scenie. Po przeciwnej stronie.

— Pocałunek prawdziwej miłości! — Słyszał siebie samego, jakby z oddali, śmiejącego się histerycznie.

Ze wszystkich możliwych osób, to musiał być akurat LeBlanche. Człowiek, którego nienawidził. Miał wszystko to, czego zawsze pragnął. A teraz miał nawet ją. Zamknął oczy, dając się pochłonąć nadchodzącej ciemności.

Jeśli nie mógł zostać tym dobrym, będzie tym złym. 

[svemir-u-glavi]

Mnogo sam naporna i dosadna. Volim paznju ali ne preterano. Obozavam da provociram i da glumim da se svadjam. Moras da znas kad da mi kazes “Ne moze” i da to bude pravi trenutak jer cu u suprotnom namerno uraditi to. Volim da me juris i nikad ne uhvatis iako znas da mozes. Volim da komandujem i budem glavna uvek i u svemu ali ti da znas da si na kraju dana ti dominantniji. Volim da sam u pravu i tako mora da bude cak iako nisam. Volim da me paze i maze cak iako stalno odbijam i govorim da ne volim fizicki dodir. Zudim za dodirom i paznjom. Zudim za leptiricima i drhtajem. Ne znam da flertujem znam da se svadjam i to je moj love language. Obozavam da pricam gluposti i brbljam non stop. I volim ruze i lale, mogu i sama sebi da ih kupim, ali vise volim da ih ti kupis a da ne moram ja to da ti kazem, jer mi ih onda neces kupiti zato sto ti to zelis vec zato sto ja zelim da mi ih kupis. I to isto moras da razumes… :)

Ali nekako se uvek ovako zivahna zakucam u neki zid, hladan i siv. I nekako se tu uvek nadju ona ista pitanja: “Ti mislis ja cu tebe da molim?”, “Ko ce tebe da trpi takvu?”, “Je l mozes da prestanes vise da pricas?”.

A nikada ne bude “Sidji da te vidim makar na 5 minuta”, “Kupio sam ti ruzu, crvenu naravno jer takvu najvise volis”, “Izvoli duks, tvoj je od sad”, “Napisao sam ti pismo”.

Mozda takve ljubavi vise ne postoje, mozda sam samo previse razmazena, mozda…

[osjetimojubol]

ne volim to prihvatanje okoline

šta ja imam kome pokazivati kakav sam ja

ako te zanimam prijatelju, zadubices se ti u moje oči da mi vidiš dušu

da vidiš ko sam stvarno ja

[belog-grada-crna-princeza]

04.05.2024. 00:10 am. "Okej si, mala."

(...)

Da li drvo proizvede zvuk u šumi kad padne, a nema nikog da ga čuje? Da li cela ja, takva kakva jesam, postojim, ako me niko do sad nije stvarno video i doživeo? Evo opet sam se rasplakala. Ubola sam živac, jebeš tu usamljenost koja me prati ceo život. Do sada od svih osećanja, to je bilo uvek najbolnije, to su želje deteta i jedina osoba koja je moja sam ja. Pa čak i to, ako sledimo duhovnost je kao - ko si ti? Da li uopšte postoji sopstvo? Oduzmi sećanja, okruženje, ljude, stvari i šta je još ostalo? Ako izbrišemo sve, počnemo od nule, postoji samo potencijal. Sopstvo, koje, iako je iluzija, takođe je nešto što se stalno menja, stalno teče, stalno evoluira. Možda je moja prednost što nemam nešto čvrsto u šta bih se uobličila.

(...)

Nedostaje mi taj život od pre, nedostaje mi da budem zdrava, da živim. Ali i sad živim, i sad sam živa, zar ne? Evo ovaj tren. Bolest mi je dosta toga i uzela i dala. Zar mi nije uzela toliko iluzija, zar mi nije pomogla da pogledam mnogo dublje u sebe, u život, u stvarnost, zar mi nije dala iskrenost, a oduzela izgovore i obmane, pogotovo sebe? Tačno je da sam drugačija osoba nego pre svega ovoga, vrednujem drugačije stvari i drugačije posmatram mnogo toga iako sam se tako dugo trudila da budem neka koja više nisam. (..) Biće kako mora, kontrola je odavno iluzija koju sam takođe izgubila. Ja kontrolišem evo ovo, jedino ovo, a i ovo je previše kompleksno da bih do kraja sebi davala zasluge. I to je Bog, to je ta, kao, ljubav prema "sebi". Volim to u meni što me prevazilazi. 

(..) sve sam zbrkala u sebi i iz nekog štita povredila sve uključene. A opet bez neke ekstremne megalomanije jer nisam samo ja sjebala, doneli su i oni svoju prošlost, svoje traume, svoje želje, snove, strahove, tripove i sve se lepo zbrčkalo u jednu čorbu gde više ne znaš šta je čije i od koga je počelo uopšte. Vasko Popa je rekao "vrati mi moje krpice", sad razumem tu pesmu na jednom totalno novom nivou. To su puste želje i pozivi, nema na kraju moje, tvoje. Kako ide ona pesma, od Dade Glišića, ček da guglam tekst. "Nema moje i tvoje, kad ljubav prođe, sve je ničije, i samo hrabri se bore al' tvoje srce za moje nije". Jebeni Dado Glišić. 

(..) 

Terapeutkinja je rekla da vizualizujem sebe kao drvo koje je nekako uzemljeno, postojano, stabilno, zajedno smo došle do te vizualizacije. Malo me je trigerovala danas ali ajde, možda ima nešto u tom geštaltu zbog čega vredi istrajati. Dopada mi se što nema predubeđenje o tome ko sam i što sam do sad bila skroz iskrena sa njom. I sa sobom, isto. Dopada mi se što se osećam pozvano na to, kao da mogu da dođem "as I am". Come as you are. Pitam se da li može da me razume, ali definitivno me oseća, i vraća mi, imenuje, to što dobija. To je dobro, možda mi to treba. Ranije je dosta bilo fokusa na to da nisam ja kriva itd, sistemsko viđenje i shvatanje i nekog uzroka i posledica, ovde je kao ok, da, i? Šta ćeš s tim? Pogledaj u sebe. Neka tvoja glava bude samo tvoja briga.. ne daj da joj govore, neka sama otkrije, Kaća.

[yourann]

"Forgiving her doesn't mean you'll forget your wife."

Welcome to Samdal-ri (2023) | 웰컴투 삼달리 Episode 15

[aristotels]

----

Baš san išla udrit đir marjanom

I tako na putu sa mobitelom

Uslikam par slika da pošaljem djevojci

Slovenki

Iz ljubljane, gradska cura

Iz te slovenije

A kad sam jednom išla na neki grupni izlet

U sloveniju

Išli smo ja, jedna cura iz splita, lik iz trogira

I jedna iz imotskog

I kad bi nas slovenci pitali odakle smo

Mi smo svi rekli iz splita

Čak i oti iz trogira

Jedino je ta iz imotskog govorila iz imotskog

Ko da oni znaju di je imotski

Jebe se njih za imotski

I nas su slovenci vozili preko granice

I mi smo tu prvi put vidjeli travu

Polja trave, zelene trave, mala brdašca

Vijugavu cestu, sa strane tu travu

I mi smo svi gledali kroz prozor

I govorili vidite, trava, prava zelena trava

I slovenci su nam se smijali, od dragosti

Pitali kako nikad nismo vidili travu

Pa jebeš me, di ja da vidim travu

Osim one u kesici, one šta ide u rizlu

Jebate trava, zelena trava

Kako smo je gledali

Ko da je oćemo pojest

Ko irci kad su ih oni šupci inglezi izgladnjivali

Mi ih molili da otvore vrata, te slovence

Da se odemo kotrljat po toj travi

Zelenoj travi

Da se vratim na poantu

Prolazim pored tih dalmatinskih borova

I uslikam par fotografija, da joj pošaljem

I gledam, kako da pošaljem

Ta žgoljava, žilava stabla

Nefotogenična

Uvik zelena, tamno zelena, sa iglicama

Češerima, šiškama

Šta padaju

I ako jednog dana izbije požar

Odosmo i ja i marjan i split u pičku materinu

I šta će ona misliti, kakva su to stabla

Šta stoje, preživljavaju

Kakva stabla takav narod

I slikajem ta stabla, polako, do prve vode

Plaža sa kamenčićima, kamenjem

Na koje čovik more i sist

Kakva će druga plaža i bit u dalmaciji

Naravno plaža sa kamenjem

A tako mi i volimo, kad odemo na pješčanu plažu

Psujemo i govorimo

"Jebem ti pijesak

Uđe ti u šlape u šugaman

U auto, po sicu, po podu

Nemoš ga se nikako rišit"

Bene još kako tako i mogu proć

Kad sam bila mala znali smo ponekad do Duća

Eto tamo ima pijesak

"Jeben ti pijesak" ukratko

Mantra svakog dalmatinca

I sjednem tako na plažu

I ta stabla oko nas, i more, jadransko more

Nemoš ga falit

Upalili nedavno gentlemen od guya ritchija

Loša serija, stali nakon treće epizode

Al u prvoj sceni ide granica turske i sirije

Sa mediteranom u kadru

Nemoš ga falit

Ma nemoš da se na glavu okreneš

Sa cestom i borovima, ma ko u nas

Ja mislila to negdi u nas snimano

Eto cesta ko magistralom do ploča

Ma točno takva cesta

I točno takvo more

More koje stoji, more ko ne ide nigdi

Mirno, ponekad burno

Pogotovo kad okrene na jugo

Kad i mi isto popizdimo i okrenemo

Kakvo more takav narod

Šta će ona mislit o tim stablima

Pa oni takva stabla nemaju u sloveniji

Nemaju u ljubljani

A nemaju ni more

Ma nemaju, imaju veće plaće doduše

Al eto more nemaju

Ma imaju onih dvadeset metara

Al ne u ljubljani, a ovo je ipak o njoj

Slike, kakve da pošaljem

Prorijeđena stabla, ostalo od potkornjaka

Svi smo se bavili tim potkornjacima

Žilava stabla

(Kakva stabla takav narod)

Ništa ne raste osim kadulje ružmarina

Lavande

Naravno i brnistre

Po kojoj je grad i dobio ime

Ma poslat ću joj ta stabla

Neka vide kakva su

Neka vidi i kakva sam ja

Doduše ni žgoljava ni žilava

Ima mene i previše, ja i stabla

Obujmom oko struka isti

Al sa voljom da preživim i da rastem

Tamo di ništa ne raste

Eto

Kakva stabla

Takav narod

[tamarica11]

Samo bih htela da znas

Da si imao priliku

Da te voli neko

Od glave do pete

Od duse do kosti

Od noci do jutra

Imao si prliku

Da te voli neko

Ko bi se na svaki tvoj uspeh

Veselio i slavio

I cestitao kao da je rodjendan

Ko bi na tvoj neuspeh

Sacekao i ohrabrio

I onda pruzio ruku uz reci

“Alo, pa nisi ti bilo ko, ti mozes sve!”

Imao si priliku sa te voli

Neko ko ti nikada ne bi brojao

Case i flase

Niti to sto nekada kasnis

Neko ko bi za tebe ucinio sve

Neko kao ja

Savrsen spoj

Ljubavi i ludosti

Sna i stvarnosti

Imao si priliku

Da neko bude uz tebe

Bez obzira koliko ga guras od sebe, uz tebe!

Da te pazi, cuva, motri, sugerise,zanoveta, svadja, oprasta i voli

Da te prati.

Imao si priliku da te voli

Ona sa kojom mozes o poslu

I problemima sa prijateljima i roditeljima

S kojom mozes o buducnosti i proslosti

Imao si priliku da te voli posebna.

Ona kojoj jos znaci nesto

“Dok nas smrt ne rastavi”

Takve su retke danas, pazi.

Imao si priliku… Itekako, stvarno.

Zao mi je sto me nisi upoznao takvu

Sto ce neko drugi.

A htela sam,

Stvarno sam htela,

Molila se svemiru

Da to budes ti!

Ti!

Od svih ti!

Mozda ti nisam nikada rekla

Mozda sam nekada bila previse hladna

Ali opet sam se nadala

Da barem malo znas

Da me osecas

I kada nismo bili zajedno

Da znas da te osecam

Imao si priliku

Milion zapravo

Jer tebi nikada nisam

Mogla i znala

Reci NE.

Samo sam htela da znas,

Da si priliku imao.

Tvoja T

[normalniljudi]

Zanima me da li se i dalje ogledaš u izlozima

i da li te i dalje zanima kako bi ti koji kaput stajao,

da li i dalje jedeš kinesku hranu na ulici,

al' da ne bude mnogo ljuta

i tek onako prošetaš praznim

bulevarom

i staneš na sred tramvajskih šina da uhvatiš horizont

i da li još uvek na krovu Sinnera naručuješ hladnu vodu i sediš sama dok mi pišeš poruke da jedva čekaš da dođem

i da su ti dani kao godine?

Vidiš,

meni jesu,

pogotovo kada o tebi sve manje znam

i da li si promenila te tvoje blesave navike.

Ko bi rekao da sam ja sve to popamtio.

Ja,

za kog kažeš da sam zaboravan.

I da sam najveća greška tvog života.

Pamtim i kad si uporno grešila

i da ti je bilo lepo dok grešiš.

I kad si kupovala stare stripove ispod podzemnog puta na Terazijama.

I kad smo na crveno prelazili ulicu.

Tad me jače uhvatiš za ruku,

posle je i ne puštaš,

iako ni ti ni ja nismo voleli da se držimo za ruke.

I kad si išla ispred mene i pravila se da ne znaš da te slikam.

I kad smo bili razočarani, jer prodavac ni ovaj put nije našao Merlinove ploče niti Azrine,

iako nismo imali gramofon.

Da li bi još jednom pogrešila?

Jer ja grešim svaki dan bez tebe.

I sad u grad navraćam kada moram.

Znaš da ga nešto nisam puno i voleo.

Eto, sad ne voli ni on mene.

[devil-in-lovee]

Ti si bila moje najljepse ljeto, sjecas se koliko sam bio ponosan sto sam imao tebe, koliko sam te samo volio to je znao i moj najbolji drug, nekada nas kum a sada ko zna cij. A onda je izasla ona najljepsa pjesma „Moje leto“ koju smo pjevusili i ako nismo znali pjevati, kada smo plesali po kisi uz tu nasu pjesmu, ali voljeli smo se, bilo je stvarno. Uvijek sam mislio kako ces ti biti ona zena koju cu ja ozeniti, zena koja ce mi roditi djecu, ali nista nije islo kako smo planirali. Bili smo djeca ali nikada vise nisam volio kao tebe, ti si bila moj prvi jaki osjecaj. I sada 10 godina poslije ja cu postati otac, dobit cu sina. Zamisli ja kao otac, smirio sam se nakon tebe, ona je divna dala mi je srce na dlanu, voli me mozda cak i vise od tebe, ali me nikada nije gledala kao ti. Sjecas se onih sitnica koje sam radio za tebe? Otvarao ti vrata, uvijek imao buket ruza za tebe, drzao tvoju jaknu da je mozes lakse obuci, ili izmicao stolicu. Onaj romanticni ja koji je pravio budalu od sebe samo da tebi izmami osmijeh na lice, i onda kada si me pitala sta ako vise ne budem zaljubljena u tebe? A ja sam ti rekao kako si uspjela jednom da se zaljubis i da ces uspjeti opet, da cu ja naci 1001 nacin da se ti opet zaljubis u mene, a ona je ostala uskracena te paznje, tih sitnica koje sam nekada za tebe radio. Ostala je uskracena samo za to sto se zaljubila u covjeka koji nema duse a ni srca da voli, covjeka cije si srce ti slomila prije 10 godina, valjda sam se opekao jednom i to mi je bilo dovoljno i za deset zivota, mada bih opet sve dao samo da jos jednom drhtim od straha da te ne izgubim.

Ig: Pisac_u_tami_

[belog-grada-crna-princeza]

Kako preboleti?

Preboleti. Šta znači „preboleti”? Vratiti se u vreme „pre bola”? Ili, kada te toliko boli da „pre-boli” do tačke kada više ne osećaš ništa?

„Možda sam solo al' nisam preboleo ništa i nikoga što sam ikad iskreno voleo”/ „Kada vreme oboli da li čovjek sve baš sve na kraju preboli?”

Ne verujem u preboljevanje. Ne umem. Sanjam te i dalje i boli me sve što nismo postali. Boli me tvoj život koji sam želela da bude naš, boli me moj život nad kojim se večno naginje jedna senka onoga što smo bili. Najlepša noć u mom životu - nas dvoje na plaži, tišina, mesec, zvezde, talasi. I onda je kvare neki ljudi, dvoje turista poput nas nailaze niotkuda sa nekim svojim pričama. Na kraju uspemo da im pobegnemo i smejemo se. Ti i ja, tim. Naš svet unutar njihovog. Nedodirljiv. Nesalomiv.

Krenula sam dalje, ali nisam prebolela. Postoji razlika i ne razumeju je samo oni koji nikad nisu voleli ovako. Život je nastavio dalje, onako kako život ume, onako kako mu je svojstveno. Kosa mi doseže do kukova i nekad u ogledalu uočim po koju jedva vidljivu crticu na čelu. Ljubila sam druge usne, čekala jutra sa drugima na nekim drugim obalama. Imam neke nove teme i malo bolje razumem sebe. Naravno da život ide dalje. Ali onda čujem pesmu na radiju koja vrati uspomene, ili odgledam neki film gde se neki par baš onako žustro posvađa, ili prođem nekom ulicom u kojoj koraci na trotoaru odzvanjaju u poznatom ritmu i na tren ne mogu da dišem. Nekad pričam o tebi. Služim se glagolima u prošlom vremenu, ali naučila sam na psihoterapiji da mozak ne zna razliku. Njemu se sve događa sada. To je objašnjenje, govorim sebi tada, samo nervni impulsi, ništa drugo. Ali malo jače se pridržavam za dršku od stolice. I primećujem poglede sažaljenja, za koje misle da ih dobro sakrivaju. Verovatno misle da sam jadnica. Ili ludača. Ili oba. Možda i jesam, i to je u redu. Znam da nije normalno ovako pričati o nekome posle toliko godina. O nekome ko i dalje živi i diše i hoda ovom planetom samo nekoliko kilometara udaljen od tebe, a opet vas svetlosne godine sada dele. Briga me. Ne živiš ti negde tamo. Pocepaću grudi i pustiti da se sva krv razlije po podu, pa im možda tada postane jasno. Nisi ti negde tamo, tu si. Ovde si. I zauvek ćeš ostati.

Neka mi ne pričaju o preboljevanju. Ja tu reč ne razumem. Ne postoji u mom vokabularu. Ako si preboleo, nisi ni boleo. Nisi ni voleo. Živim bez tebe i nekada mi je baš lepo. Nekad sam tužna zbog hiljadu i jednog razloga koji nemaju nikakve veze sa tobom. Dani i nedelje mogu proći da mi se ni ne pojaviš u mislima. Ali u nekim noćima stežem jorgan malo jače i gušim jecaje koji su u stanju da zalede krv u žilama ako bi ih iko ikada čuo.

I molim se da si srećan.

- Katarina

[pogledomdosrzi]

Šta da radim s ljubavlju

Nisam nikad nikom rekla

Pa ni sebi samoj

Naglas posebno

Ni u jastuk

Ni u zrak šapatom

Ni u vodu

Ni papiru

Ali uvijek sam htjela da budem voljena

I da povjerujem u tu ljubav

Da živim u toj ljubavi

Nije da je bilo do drugih ljudi

Određeni su bili

I više nego velikodušni u svojoj ljubavi

Pažnji

Ali ja sam imala problema

Sama sa sobom

Ja nisam znala da budem voljena

Nisam bila uvjerena u nju

I ne radi tuđina

Već radi same sebe

Ponekad mi se činilo

Kao da nisam dala pristupa

Možda nesvjesno nisam htjela ljubav

Pa nisam znala šta da radim s njom

Kao da sam na svoje srce

Stavila znak stop

Možda jer sam se grčila u strahu

Da tako voljena urpljam istu tu emociju

Moguće je da sam vjerovala

Kako sam sposobna

Pokvariti sve što mi je na drumu

Ili sam se pribojavala

Da kad jednom čitavim bićem osjetim ljubav

Drugi put osjetim

Kako iščezava

Ne samo iz mene

Već iz čitave moje okoline

Da nešto što sam jednom imala

Sutradan ne budem znala

Ni gdje je mogu pronaći

Makar kod drugih ljudi

Možda sam za samu sebe mislila

Da je ne zaslužujem

Samu sebe sam voljela tek toliko

Da funkcionišem u svojoj glavi

I s drugima u prostoriji

Tek toliko da imam ljude

S uzajamnim poštovanjem i razumijevanjem

Ali ne i da vide kako je i jedna

Zabarakadirana tvrđava

Nekada bila plačljivo more

Ili čak čitava planeta

Možda nisam htjela opet slušati ono

Previše je krhka

Slomit će je svijet

Jesu li u mene stavili sigurnost

Da će se narod na mene obrušiti

Ako pokažem imalo emocije drugima

Pa čak i sebi

S vremena na vrijeme imam osjećaj

Da bih trebala bar na sat

Postati opet ono malo dijete

Osjetljivo i razmaženo najiskrenijim namjerama

Kako bih znala da je sasvim u redu

Bit onaj kome se pomaže

I onaj koga voliš

Onaj ko plače

S kojim plačeš

Onaj koji se ruši

A ne stijena od koju se more sudara

Hoću da budem opet dijete

Koje vjeruje

Da moraš biti voljen

Da si zaslužio biti voljen

Osjetim da je nužno

Ponijeti samu sebe

Iz djetinjstva

I urazumiti je

Nikom nikad nisam rekla

Ali sam uvijek htjela

Da se nekom sklupčam u krilu

I da me zagrli snažno

Kao da ću se svakog momenta

Raspasti na komadiće

Da ne da da se raspadnem

Ili ako se to i desi

Da budem sigurna kako će pokupiti

Sve moje djeliće i ponovo sastaviti u cjelinu

Bez imalo muke

Želim da mi neko napokon poljubi ruke

Lice

Da me stavi na svoja prsa

Kako bih bila smirena tuđim srcem

Da mi kaže da će sve biti okej

Da me voli

I da napokon u to povjerujem

Da osjetim svu ljubav

Onakvu kakva stvarno i jest

Ali kad bih i imala takvu priliku

Ja bih se vjerovatno nekako

Uspjela otrgnuti

A ne znam kako

Da to ne uradim

Ne znam čime da srušim zidove oko sebe

Kako da otključam sve brave

Kad ne mogu naći ključ

Odakle da počnem

Kada prihvatim ljubav

Gdje ću je ostaviti

Mama

Znaš li možda ti

Gdje ću da posložim svu silnu ljubav

Šta se radi s ljubavlju

Kad je dobiješ

I napokon prihvatiš

Mama

Ili bilo ko

Kako ću biti voljena

Kada većinom i zaboravim

Da me ljudi vide

Odakle da krenem

Šta se radi s ljubavlju

[myslodsiewniav]

Wybory + jutjuberzy-drama-kejz

I jeszcze takie dwie rzeczy, które za mną chodzą, że warte są spisania, a nie spisuję xD bo zapominam (thx my dear ADHD).

1

Robiłam sobie te testy na sprawdzenie programów wyborczych, chociaż jestem zdania, że nie ma na kogo głosować, ale ofc na wybory i tak pójdę.

Wyszło mi - i tu kisnę ze śmiechu - że mam najbardziej zbieżne poglądy z PIS xD. Buhahahhaa. Miałam z tego bekę chwilę, a potem poczytałam, że chodziło o procentowy wynik: że coś ekonomia i środowisko jestem jak PIS, a stosunki społeczne jak Lewica, coś tam innego jak KO i tak dalej (nawet jakiś procent Konfederacji, a tfu, było). No i na sam koniec testu na skali miarki podpisanej przy lewym jej końcu "poglądy lewicowe", a po prawy "poglądy prawicowe" kropeczka reprezentująca moje poglądy była dokładnie tak 5 milimetrów od brzegu lewego, a jakieś 5 centymetrów od prawego (co pokazuje jak te testy mają tworzone tendencyjnie pytania xD - wychodzi, że partia zgodna z moimi poglądami i tuż przy lewej stronie to PIS buahhahaa, cudowny żart).

Mój chłopak robił test też. I za chwilę mi podesłał swój wynik: Lewica. A po chwili wysłał suwak na miarce: jego kropeczka była dokładnie na brzegu lewej strony miarki.

Wyjaśniłam mu jaki ja mam wynik, a on z tego trzęsię do tej pory (a test robiliśmy tydzień temu) "chcesz mi powiedzieć, że mam bardziej lewicowe poglądy niż moja postępowa dziewczyna FEMINISTKA!?" xD I przypomina mi co rusz, że to on jest prawdziwym lewakiem, a nie ja.

Podobną reakcję na te wieści miał mój przyjaciel Programista - też, tak niezależnie, podesłał mi swój wynik: wyszło mu KO i też bliziutko lewej strony miarki. Wkurzał się, że w ogóle konfederacja mu tam na 3 miejscu tańczyła ex aequo (dokładnie ex aequo, taki sam procent punktów) z Lewicą - co jest jeszcze bardziej zabawne, jak musiał mieć nietypowe odpowiedzi, by poglądy tych dwóch stron mu się zrównały procentowo i wyprzedziły jakimś cudem poglądy PISu? xD Anyway - on się cieszy, że ma KO, jakby zdał test na dobrą ocenę. Jak mu wraz z moim chłopakiem opowiedziałam o moim teście i pokazałam wyniki to typy ze mnie się śmieją do tej pory, że jestem taką PISiarą feministyczną xD

Śmieszne te testy...

Ale wybory poniekąd zdecdują co zrobię w przyszłości... bo jak się zradykalizujemy i zostaniemy przy coraz bardziej reżimowym porządku to chyba pomyślę o emigracji...

2

Dramy z Youtuberami z polskiego podwórka.

Gargamel [*] i Krzysztof Gonciarz [*] dla mnie to olbrzymi zawód.

Olbrzymi.

I prawdopodobnie Kasia się jeszcze w tej sprawie odezwie sądząc po jej stories...

Smutno mi.

I strasznie...

To jak Grargamel mówił do swojej dziewczyny na tych nagraniach, ten ton, ta gwałtowność TO JEST TO czego i ja doświadczałam w moim poprzednim związku. Gwałtowność, agresja, manipulacja... nie nagrywałam tego i nie mam słów na tego opisanie... Po prostu słuchając głosówek i czytając widomości udostępnione przez Klaudię miałam takie deja vu... Trzęsłam się. To nie jest do opisania... ale może wysłuchanie tego, tego jak do swojej partnerki zwraca się osoba, którą ta laska kocha i jak bardzo to co on do niej mówi jest dewastujące; jak w dodatku ten pełen agresji, pretensji, wyrzutów , oszalałej zazdrości mężyczyzna przy tym cierpi - bo to jest ewidentne! Ale w poczuciu krzywdy nie widzi jakim potworem dla tej kobiety się staje...

Bardzo to przeżywam.

Bardzo się zawiodłam.

Bardzo.