#komiks spoilers

[peow-31]

Best gorl is flattered

Sinag: UwU~

[adarlingmess]

Baldsilio doodles + hair care advice from Mal

Patience, Bas. It'll grow back HAHAHA

[cninzihni]

Bu sahneye her denk gelişimde aklıma şey geliyo jfdgfjd

[kortsitron]

Small thing for polish people who enjoy Loki:

Jesli lubicie Lokiego, bardzo polecam ten komiks. Ja czytałem wersję angielską kilka miesięcy temu i bawiłem się świetnie. Jedynym minusem była cena, bo za kosztuje na ten moment 180 zł (ale jednak mój komiks był sprowadzany z USA, więc to też napewno wpłynęło na cene) więc jest to dość dużo w porównaniu z tą z Empika. Oczywiście, możecie popatrzeć na innych stronach czy bedzie gdzies komiks taniej.

A jeśli nie chcecie wydawać pieniędzy, są strony z gdzie możecie znaleźć ten komiks za darmo do przeczytania. Ja używałem comiconlinefree do czytania.

Jeśli ktoś ma ochotę to polecam przeczytać Journey into Mystery (#622-645) i Young Avengers (2013). Polecam jeśli chcecie cały obraz historii Lokiego, ale z tego co słyszałem komiks sam w sobie też jest bardzo dobry nawet jeśli nie wiesz wszystkiego. (Ja jestem maniakiem i musiałem przeczytać wszystko XD)

Spoiler lub nie - w komiksie Loki jest w końcu oficjalnie genderfluid, jednakże nie ma tam nic (a przynajmniej z tego co pamiętam) o jego biseksualności.

Innym dobrym przykładem gdzie Loki jest genderfluid jest Loki (2023), a w Loki: Gdzie zaległy kłamstwa jest on pokazany jako osoba interpłciowa i są tam wątki o jego biseksualności. Ale jeśli to was nie interesuje, to polecam książkę ogólnie bo po prostu jest świetna!

O What if... Loki was Mighty nie mogę powiedzieć nic, nie wiem czy będzie polskie tłumaczenie, ani jeszcze tej książki nie czytałem więc za dużo na jej temat nie mogę powiedzieć.

Nie wiem czy kogoś udało mi się tym zainteresować, ale naprawdę polecam zajrzeć w komiksy i książki o Lokim. Nawet jeśli to nie jest ten sam Loki co w filmach, uwierzcie mi, warto!

[myslodsiewniav]

FINAŁ AOT

Odkładałam to długo - bo jak obejrzę ostatni odcinek (film o fabule kończącej materiał źródłowy - który przecież znam, a który już ochlipałam tęsknotą 2 lata temu lub jeszcze dawniej) to tym razem NAPRAWDĘ będzie tu zupełny koniec Ataku Tytanów. Żadnego nowego rozdziału komiksu, żadnej nowej ekranizacji. Koniec po prostu, finisz, zamknięcie historii, która towarzyszyła mi chyba ponad dekadę.

No, ale ten film wyszedł miesiąc temu, spoilerów się nie udało uniknąć (dobrze, że wcześniej znałam mangę, bo gdyby mi te spoiler zasadzono to miałabym ból dupy), maaaaaasę ludzi chce o tym ze mną rozmawiać, a na zajęcia z Socjologii będę miała do zrobienia prezentację i pomyślałam, że Atak Tytanów to jak ulał, po prostu cudownie pasuje.

Więc oglądam.

[Dla kontekstu: "Atak Tytanów" to fabularno-rysunkowy projekt scenarzysty i rysownika, Hajime Isayamy, nad takimi zagadnieniami jak "kto faktycznie ma predyspozycje do stania się masowym mordercą" oraz jego fabularne i luźne przetworzenie historii I i II wojny światowej w Europie ze szczególnym naciskiem na kwestie antysemityzmu. Co charakterystyczne dla "Ataku Tytanów" - mamy tu bohatera zbiorowego, nawet na pierwszym planie nie przewodzi nam tylko protagonista - którego łatwo określić - ale również na równym planie śledzimy historię dwójki jego najlepszych przyjaciół. Polecam. Dobry shit!]

Film otwiera baaaaardzo dynamiczna scena, która aż się prosiła o jakiś podkład muzyczny nawiązujący dynamiką i stylem (patosem i bitem, jakimiś takimi dźwiękami, że myślę o power metalu połączonym z muzą operową) do pierwszych openingów. Moim zdaniem tło muzycznie niedowiozło. Za delikatne jest. Widziałabym tam większe pierdolnięcie (zwarzywszy na to, że w powietrzu latają olbrzymie głazy), ale animacyjnie złoto. Szczególnie scena z transformacją Reinera (ostatnio dużo o postaciach z AoT rozmawiałam - właśnie z fanami w studium żałoby za swoim ulubionym show - i wyszło mi, że moim ulubionym bohaterem jest Reiner).

Co moim zdaniem animacja robi lepiej niż komiks: pokazuje nam faktyczny dramatyzm i "ludzkie", nie-nadprzyrodzone bohaterstwo i skille takich postaci jak Onyankopon (przecież jak on podrywa ten samolot do lotu i scena skacze między tytanami, ekipą głównych bohów i samolotem to można sobie odgryźć paznokcie kibicują chłopakowi by ten samolot poderwał do lotu).

Nie, dobra, jestem na 11 minucie i cofam to o muzyce, która niedowozi. Gdyby była bardziej dramatyczno-patetyczna to by nam, widzom pompy wysiadły. TYLE się tu dzieje, tyle tu walki o życie i zwrotów akcji, że masz efekt przedawkowania tauryny/kofeiny bez picia tauryny/kofeiny. Puls napierdala jak szalony.

Nadal mam z Mikasą problem. Mam wrażenie - i zastanawiam się czy to TYLKO wrażenie? - że w komiksie jest głębszą postacią. Niby w ekranizacji widzimy te sceny, które widzimy w mandze. Niby dziewczyna wymownie milczy tyle samo co w pierwowzorze, niby widzimy jej reakcje i gesty zgodnie z intencją autora... Ale manga poprzez CZAS i ilość klatek, miejsca, układ stron i wielkość rysunków zaznacza nam, odbiorcom, że gesty, grymasy czy inne reakcje (lub akcje) Mikasy są ważne - ze względu na jej introwertyczny charakter, ze wzgledu na to jaką osobą jest za pomocą przestrzeni doastajemy wiadomość, że to co robi Mikasa jest ważne, jest emocjonalne, chociaż nie mówi tego na głos lub chociaż mówi coś innego niż my domyślamy się, że czuje. Po prostu komiks nam zaznacza, że to jak reaguje na różne interakcje Mikasa jest diabelnie ważne, ważniejsze niż reakcje, gesty czy decyzje bohaterów 2-giego czy 3-ciego planu. Tym czasem w anime gdzieś mi się to zaciera. Mikasa z frontu co jakiś czas jest spychana na 3 plan.

Mam wrażenie, że Mikasa jako bohaterka jest ważna w anime, ale nie tak istotna i tak pełna niuansów jak w mandze. Widać, że animatorzy woleli przeznaczyć przestrzeń na animowanie jej w scenach walki - bo jest zajebista i to nie podlega dyskusji, tak jak to, że hajpuję każdej scenie batalistycznej z Mikasą. Jest to zawsze perełka animacyjna. Ale jednak... szkoda, bo to jak bardzo ona faktycznie jest zniuansowana jako bohaterka ma swój pay off właśnie na tym etapie historii - na finishu (a już widziałam spoilery-screeny na których twócy z JEJ momentu epilogu zrobili moment Erena, ech - bo Mikasa w wersji anime właśnie nie stoi na własnych nogach, twórcy nie wierzą, że epilog TYLKO z nią -jak w mandzie- i jej punktem widzenia na jej tragedię jest wystarczającym payoffem dla widza, bo być może zdają sobie sprawę, że nie zbudowali dostatecznie tej postaci by widz współodczuwał z nią, ech, tak mi się wydaje).

OMG właśnie doszłam do sceny w której Mikasa robi to:

OMG.

OMG!

Ta kwestia wygłoszona plus jak ONI TO ZAANIMOWALI (te kolory! i te skrzydła "tajemniczego potwora" w tle! *o* OMG to jest piękne! Od razu pomyślałam o scenie z Deanerys, tej z ostatniego sezonu, gdy została hitlerem, a styłu za jej plecami Drogon rozwiną skrzydła - ten sam vibe - historia opowiadana wizualnie, tyle, że tutaj anioł śmierci).

OMG jeszcze raz O,o szok, te koloery, ta animacja i ta przemowa w desperackiej chwili (i ten głos Anie w tle xD rujnujący epickość sceny xD w tłumaczeniu, które oglądam walnęła "Mikasa, posuń się jeśli łaska" xD):

Mega się cieszę, że przy całej presji i konieczności zwijania scenariusza do minimum dostajemy rozterki dotyczące poczucia lojalności Annie: zainteresowała się brakiem typa na którego ma crusha, ale przypomniało jej się, że typ walczy po innej ideologicznie stronie frontu (bo teraz to nie ma znaczenia xD), więc zaraz się poprawiła pytając o nieobecną koleżankę z jej formacji matki xD. Taka skołowana (i to do cholery buduje postać!).

I tak btw - uwielbiam to, że Isayama pisze tyle fajnych bohaterek.

MEGA podoba mi się sposób zaanimowania walki Pieck. Nie mogę fajnych screenów znaleźć w sieci, ale wyskakuje jak pocisk ze swojego tytana i napierdala od nowa. Naprawdę to robi wrażenie - w mandze robiło, a tu wizualnie też robi.

Mam błąd! Mam błąd! Mikasa i Connie skaczą z latającego Falco ZA PLECAMI Annie, która w powietrzy zmienia się w tytankę (w sumie to właśnie tytanka Anie to przykład braku polotu i utartego seksistwoskiego wzroca, którym podążał Isayama - jej supermocą jest to, że jest dużą kobietą. I tyle... Dobrze, że z upływem lat porzucił te płytkie schematy) - powinni być spaleni na chrupko.

Niezmienie BAWI mnie, że Levi pełnym nienawiści i pasji głosem oznajmia, że poluje na Dzika xD. Niby wiem, jak japończycy czytają sylaby zapisywane z "z" na początku, niby wiem, że to jest "dz" w różnym stopniu zmiękczenia, ale fizjonomia postaci i świat przedstawiony powodują, że imię bohatera poznanego najpierw w mandze jako "Zake" czytam jako "Zik" i będzie "Zikiem" w mojej głowie już na zawsze (tak jak "Levi" będzie "Liwajem" bez wzgledu na to, że w anime słyszę "Ri-waj"). Dlatego to zabawne dla mnie, że "Zik" jest czytany jako "Dziku", a jeszcze bardziej bawi mnie, że w polskim języku akurat istnieje słowo "dziku" i przez to Levi rządny zemsty na dzikiej świni zawsze mnie bawi. xD

Dobra, jeszcze, tak - w ostatnim akcie historii (w sensie, że od czasu wydarzeń z VI sezonu, po timeskipie) Armin mnie porusza i mocno się identyfikuję z nim, jako z bohaterem. W jednej ze scen mamy alegorię w której Armin mówi będąc w stanie letargu/omdlenia do swojego bezwładnego ciała w innym znaczeniu, ale zasadniczo TO SAMO co ja w chwilach słabości kiedyś do własnego ciała ciskałam. Czuję tą desperację i pogardę. Bardzo ta scena (i w mandze i w animacji) rezonuje ze mną, boli. Mocno ją czuję. :( Zarazem czuję zrozumienie, ale też wstyd, że człowiek sam siebie jest w taki sposób poniżyć...

OMG... scena z ratowaniem niemowlęcia przed Dudnieniem, to niby kilka sekund, ale MASAKRA. Aż miałam ciary z przerażenia... O_O

Kolejna rzecz: scena rozmowy Armina i Dzika w Ścieżkach, ta bardzo filozoficzna rozmowa o sensie istnienia, w której naprawdę łatwo się złapać na tym, że się wyłączasz, jeżeli trafisz na zbyt toporne tłumaczenie. Pięknie ją zrobili. Pięknie wizualnie przedstawiono symbol szczęścia płynącego z więzi (Armin widzi listek, a Dziku widzi piłkę basebalową, bo każdy ma inne skojarzenia prezentujące tę samą ideę) .

OMG, OMG! Sekwencja oswobadzania Armina to jest taki Marvel, MCU, holiłódy, że JAPIEROLEPROSZĘPAŃSTWA ile tu zwrotów akcji! AAAA! Muszę zrobić pauzę i się czegoś napić. xP Co za emołszyn!

HAHAHA! W komiksie scena w której następuje ostateczna konfrontacja Levia i Zeke jest komiczna i zarazem zaskakująca, dostarczająca i pełna spełnienia (o dziwo - dla obydy bohaterów! Wspominałam, że Isayama DOBRZE to napisał? Bardzo dobrze! Historia o zemście, która zarazem nie jest o zemście, a o pogodzeniu się ze swoim losem i ze swoją misją. Ech to JEST TAK DOBRZE napisane!). Ale w anime ta scena (obejrzana bez kontekstu) to jak wstęp do fanficka o quirowej miłości. xD I jeszcze ten drżący z niedowierzenia głos Levia, gdy wymawia imię faceta na którego punkcie miał obsesję "Dziku...", a tenże facet, goły i wesoły macha do niego z daleka - no i ja prosty człowiek jestem (a w tym przypadku to nawet prostacka jestem), Levi złowił dzika, cieszę się bardzo. xD

Przemiana Armina - jak zawsze piękna i straszna. Animacja grzybów atomowy to konik Japończyków (oczywiście nie bez przyczyny i nie bez zgrozy, nie pozbawione kulturowej, wielopokoleniowej traumy, której w pełni w Europie nie zrozumiemy, ALE możemy podziwiać te piękne w swojej bezwzględnej destrukcji animacje).

Dym. Scena z dymem. Dym... Kurde. Chociaż wiem co będzie dalej to mimo tego oglądając zaanimowaną tę scenę znowu poczułam ukłucie w sercu. :(

Isayama - typ budujący opresję w opresji, opresję w opresji. Po prostu znęca się nad swoimi bohaterami. Ech. No podnosi ciśnienie.

Dotarłam do sceny w której - jakkolwiek absurdalnie to nie zabrzmi - Mikase boli od tej strasznej, gorzkiej prawdy głowa i twierdzi, że chce wrócić do domu. I WIEM co zaraz zobaczę, a jeszcze nim zobaczyłam ronię krokodyle łzy. Co ze mną jest, że ostatnio byle co, a ja się wzruszam!!!!???

Tak fajnie było zobaczyć ich przytulonych...

Piękna jest scena w której Mikasa i Levi (oraz pozostała część ekipy) współpracuje nad ostatecznym desantem. Oglądanie tego na rzutniku robi dodatkową robotę. Piękna animacja. I pięknie zaanimowali ostatnie cięcie Mikasy - dodali detal w tle, jedną rzeczy, która dodaje całej scenie delikatności, a która w mandze nie była specjalnie efektowna (włosy *.* piękne).

ANYWAY - ponownie mam myśl taką samą jak po przeczytaniu mangi: jeżeli NAPRAWDĘ kogoś darzymy miłością to nie fundujemy tej osobie świadomie traumy w myśl tego, że nawet zmanipulowanie tej osoby do podjęcia odpowiedzialności za wykonanie podjętej przeze mnie (!) decyzji zapewni mi miłosiernie konsekwencje i złagodzi mój ból (związany z podjętą bez konsultacji decyzją, która rzutuje na obydwoje). To wciąż paskudny egoizm. To wciąż wykorzystywanie wiedzy o wartościach drugiej osoby i cyniczna, wykalkulowana manipulacja. I paskudne, toksyczne zachowanie, zabawa uczuciami drugiej osoby. To nie jest romantyczne. To jest upiorne dlatego, że bohaterowie uważają to za "romantyczne choć kurwsko bolesne". Dlatego to tym bardziej szokuje.

Część II, "sen" Armina zaczęłam. I w mandze ta cześć mi się bardzo podobała. Zobaczymy jak to wygląda w anime...

Hahaha xD Eren wyznaje Arminowi, że zaplanował wsyztsko pod konkretny scenariusz i że ma plan jakie role mają objąć na koniec jego przyjaciele. A Admin to wykoncypował, wyśmiał i asertywnie powiedział "nope, nie mam zamiaru skorzystać z Twojego planu". Kurde, lubię Armina! :D

Kurcze, ta scena jest świetna... Eren sobie tak bardzo nie radzi z własną banią. Armin go z taką empatią słucha - ale potrafi asertywnie postawić granice. Czuć dramat Erena. Czuć.

"Jestem niewolnikiem wolności" - mocne tłumaczenie.

Nie chcę tu wchodzić w analizę tego jak Eren rozumie wolność i dlaczego to jest stan bliższy psychopatii niż ruchowi hipisowskiemu, bo o tym w internecie pisali świetnie psychologie, łatwo znaleźć w sieci, polecam. Ale i tak mocne zdanie.

Pożegnanie Armina z Erenem - to ostateczne - jest bardziej wylewne i emocjonalne niż pożegnanie z Mikasą. Nie kminię tego... Znowu mam tu takie poczucie jak w Naruto - że homoerotyzm w sumie interesuje twórców (bo chłopaki żegnają się trochę jak bracia, a trochę jak pokrewne dusze, partnerzy znajdujący porozumienie na głębokim, emocjalnalnym poziomie, w poczuciu wzajemnej akceptracji pomimo urazów i różnic; obiecują sobie wzajemnie, że już zawsze będą razem - w piekle, i tak się spotkają), ale nie mogą tego napisać wprost. I jedcnocześnie dlatego mam poczucie spłycenia postaci Mikasy - ona nie ma scen tak głębokiego i pełnego wylewnych emocji porozumienia z Erenem. Dlaczego tak się nie pisze kobiet w mangach?

Zamknięcie wątku Reinera - RYYYYYYCZĘ! Mama go kocha! I RYCZĘĘĘĘĘĘĘĘ! Wzrusz.

Końcówka z dawną ekipą - priceless. :D Armin z fryzem jak mój chłopak, Reiner i Jean na odwiecznym banterze (między nimi jest to co bym nazwała męską przyjaźnią: trochę rywalizacji, w ogień za sobą skoczą, złośliwe odzywki rzucane z nawyku i masę sympatii).

Annie i Armin - <3 awwwwww.

Ooooo! Jednak oglądałam jakiś spreparowany fanart, a nie screen z ostatniej sceny Mikasy! Jednak to jest moment Mikasy. I to pięknie zaanimowany moment! Aż się wzruszyłam!

No i końcowa animacja też jest świetna. Bardzo mi się podoba.

Ech.

No i to jest koniec... i smuteczek...

Ech... muszę znowu znaleźć sobie mangę w która się wkręce... Nie lubię jak historie, które przez dekady ukazywały się regularnie, których współistnienie z czasem było oczywiste jak to, że po dniu nastanie noc NAGLE kończą się. Nawet jeżeli kończą się payoffem. Trudno w takich momentach jest. Zostawiają te historie pustkę po sobie.

[korelist]

YOUTH MT // KDRAMA DİZİ YORUMU

UYARI : Yazılar genel olarak spoiler içerebilir. İçermeyedebilir.

İmdb: 8,8 Benim Puanım: 9

Love in the Moonlight Team:

Park Bo-gum, Kim Yoo-jung, Jung Jin-young, Kwak Dong-yeon, Chae Soo-bin

Itaewon Class Team:

Park Seo-joon, Ahn Bo-hyun, Kwon Nara, Ryu Kyung-soo, Lee Joo-young

The Sound of Magic Team:

Ji Chang-wook, Choi Sung-eun, Hwang In-youp, Ji Hye-won, Kim Bo-yoon

Üç farklı dizinin oyuncularının bir araya getirildiği bir Variety show’du. Love in the Moonlight , Itaewon Class, The Sound of Magic dizilerinin sevilen karakterlerini doğal halleri ile izlemek çok keyifliydi. Karışık takımlar olarak çeşitli oyunlar oynadıkları bir yarışma formatındaydı. Her birinin ilk etapta inanılmaz utangaç olduğu, ilerleyen dakikalarda ise birbirlerini tanıdıkça kendilerine yakın kişilerle arkadaş oldukları bir ortam düşünün.

Hepsinin kendi özelinde ünlü olduğunu biz biliyoruz ama onlar bunun farkında bile değillerdi. Ne kadar ünlü olduğunu bilmeyen pırlanta gibi insanlardan oluşan bu yarışmada bir kez daha Koreli oyuncuların ne kadar alçak gönüllü olduklarını gördüm.

Keyifsiz bir dönemdeyseniz, kesinlikle ilaç gibi gelecektir. Park Seo-joon benim çok beğendiğim bir aktördü. Yarışma boyunca ne kadar haklı olduğumu gördükçe keyfim yerine geldi. Liderlik yapmak istemese bile takımını koruyup kollamadan duramaması, diğerleri için bir adım öne çıkması, kriz yönetimi gibi davranışları bir kez daha beni hayran bıraktı.

Ahn Bo-hyun ise Itaewon’un kötü adamı rolünde izlediğimiz bir oyuncuydu. Yarışmaya sonradan katılmak zorunda kaldığı için o geldiğinde herkes çoktan kaynaşmıştı. Buna rağmen o kadar kibar ve olgun yaklaştı ki, benim bütün ön yargılarımı yıktı geçti. Çok ısındım kendisine ayrıca sevdim.

Iteawon ekibindeki Ryu Kyung-soo ise, dizideki o sert mafya duruşuna göre son derece utangaçtı. Onu utangaç tavırları içinde göreceğimi hiç düşünmemiştim. Diğer dizilerin ekipleri ile tanışacakları için o kadar gerildi ki komik bir görüntü ortaya çıktı.

Park Bo-gum… Sen ne kadar güzel kalpli bir çocukmuşsun. Öncelerde de kendisini çok naif ve alçak gönüllü buluyordum ama bu kadar düşünceli, bu kadar temiz kalpli olduğunu bilmiyordum. Her durumda yanındaki kişiyi ön plana koyması, yeni tanışsa bile tavrını değiştirmemesi beni etkiledi. Hele yemek yerlerken kendisi ne kadar aç olursa olsun ilk önce odada ki çalışanlara ikram etmesi çok şık bir davranıştı.

Kwak Dong-yeon, my brother… Vincenzo dizisinden beri benim için onun adı “brother”.  Show boyunca sergilediği sımsıcak tavrı ve heyecanı görülmeye değerdi. Herkesten daha sıcak herkesin arkadaşı gibiydi. Çok sevdim. Daha çok sevdim.

Ji Chang-wook, ekibin en büyüğüydü sanırım. Değilse bile o kadar “benim burada ne işim var” havasındaydı ki öyle hissettiriyordu. Sanırım tek hayal kırıklığı yaşadığım aktör oldu. Üzgünüm ama eblek bakışları beni çok rahatsız etti. Sürekli mutsuz, sıkılmış bir tavrı vardı. Halbuki kendisini çok beğenirim. Ayrıca kendisinin kötü tercih yapılmış dizilerde oynadığını düşünüyorum. Her rolünde o bakışları sabit, yeni bir karakter yaratmasına alan tanınmıyor.

Hwang In-youp, utangaçlığını gizleyemeyen bir diğer oyuncuydu. Herkesten çekinip, her şeyden utanıyordu. Tekrar tanıştığıma çok memnun oldum.

Showdaki kadın oyunculardan hiç bahsetmemiş oldum ama doğruyu söylemek gerekirse, Magic ekibinin kızları gerçek hallerindeyken de ilgimi hiç çekmedi. Itaewon ekibinde ise esas kızımız yoktu. Gelenlerde ise Kwon Nara ön yargımı yıkmayı başardı. Oldukça anaç, cana yakın bir kızdı. Lee Joo-young ise favorimdi. Dizideki o cesur duruşu, doğal tavrı tam düşündüğüm gibiydi. Moonlight ekibinin kızlarına gelirsek; Kim Yoo-jung, adeta bir maskot gibiydi. Takım lideri seçilmesi ise hepimize sürpriz oldu. Bütün o sevimliliği ile ekibin sorumluluklarının altından kalkmayı başardı. Chae Soo-bin ise diğer bir hayal kırıklığı oldu. Genel kültürü, el becerisi, konsantrasyonu hiçbir şeyi yoktu maalesef. Unuttuğum biri kaldı mı diye bakıyorum… 

O kadar keyifle izledim ki, tavsiye ederim.

[ochrebones]

Komik

Of Marissa and yn

Spoilers for sposre parts

Two for robbery and such

And rapidly decreasing quality

[thegamerstationn]

Starfield Ebeveynlerinizle Tanışın

Starfield ebeveynlerinizle tanışın. Starfield’ın özelliklerinden biri size ebeveynlik verir. Ve vermeye devam eden bir hediye. Starfield’ı oynadığım süre boyunca yaptığım en iyi seçim Kid Stuff özelliğini seçmek oldu. Verilmeye devam eden bir hediyeydi ve tonlarca unutulmaz ve komik anlara yol açtı. Aslında, şu anda buna ağır bir spoiler uyarısı koyacağım, çünkü Kid Stuff özelliğine sahip…

[svenhemingway]

Eine Rezension zu "Der Trafikant"

Achtung: Rezension enthält Spoiler

Der Roman "Der Trafikant" von Robert Seethaler wurde vom Verlag Kein & Aber erstmals 2012 veröffentlicht; damit ist es ein Werk der Gegenwartsliteratur. Das Buch umfasst ungefähr 250 Seiten und kann als "Coming of Age"-Roman bezeichnet werden, da die Geschichte vom 17-jährigen Franz Huchel handelt, der im Wien der späten 30er-Jahre einer Trafikantenlehre nachgeht und eine Entwicklung vom ungeschickten Jugendlichen zum Erwachsenen durchmacht. Thematisiert wird außerdem der Anschluss Österreichs an das Dritte Reich.

Seine Lehre beginnt Franz auf Befehl seiner Mutter, die ihn vor der harten körperlichen Arbeit im Salzkammergut Österreichs bewahren möchte und deshalb nach Wien schickt, um dort in der Trafik von Otto Trsnjek zu arbeiten. Durch seine Arbeit lernt Franz mehrere Figuren kennen, die jeweils verschieden auf die sich zuspitzende politische Lage reagieren. Der Psychoanalytiker Sigmund Freund, der einst wirklich existiert hat, wird zu einer Art Mentor für Franz. Die vermeintlich große Liebe findet der 17-jährige in der Böhmerin Anezka.

Der Roman dürfte vorrangig zum Zwecke der Unterhaltung geschrieben worden sein, da Robert Seethaler beinahe meisterhaft umgeht, den Leser auf jegliche erdenkliche Weise zum Nachdenken anzuregen.

Die Anspruchslosigkeit des Werkes lässt sich bereits bei der Erzählweise feststellen, die eher frei und spontan als effizient und stilvoll ist. Überflüssige Aussagen blähen den Roman auf und lenken von der Handlung ab. Bei einem Gewitter, nach welchem "Jesus (..) noch immer am Kreuz [hing]", stellt sich die Frage, ob genannter Prophet je eine Chance hatte, zu flüchten. Mit Vergleichen wie dem zwischen Frauenbeinen und dem Holz des Lenkrads eines Austro-Daimlers wirkt Seethaler bisweilen wie eine klischeebehaftete Schriftstellerfigur aus einer Fernsehserie. Die Art des Erzählens leuchtet durchaus ein, wenn man bedenkt, dass Seethaler sich selbst nicht als Schriftsteller bezeichnet; eher sieht er sich als "Bildaufschreiber". So kommt es zustande, dass er lediglich beschreibt, was sich vor seinem geistigen Auge abspielt. Gleichzeitig lässt die Erzählweise aber selbst im Hinblick auf "Bildmalerei" zu wünschen übrig: So werden Figuren nur oberflächlich beschrieben und sind damit nur schwer vorstellbar. Es wirkt beinahe so, als wäre Der Trafikant nicht für ein Publikum, sondern rein zur Selbstunterhaltung des Autors geschrieben worden.

Laut Gustav Freytags Dramentheorie ist das erregende Moment der Punkt in einer Handlung, in welcher der Held entweder nach einem Verlangen handelt oder der Antagonist einen Vorgang in Bewegung setzt und dadurch der restliche Verlauf der Handlung bestimmt wird. Das Ereignis in Der Trafikant, das einem erregenden Moment am nächsten kommt, ist der Tod von Alois Preininger, der drittreichsten Person des Salzkammergutes. Es besteht durchaus eine Komik darin, wie der fürstlich lebende Mann ausgerechnet durch einen Blitzschlag beim Schwimmen verendet - nur leider wirkt dieser Handlungspunkt im Romanganzen deplatziert, da kein thematischer Bezug zum Rest der Geschichte besteht. Der Trafikant ist also kein strammes Gesamtwerk wie aus einem Guss; es gleicht eher einer lose verbundenen Ideensammlung, das noch eine oder zwei Revisionen hätte vertragen können.

Als positives Gegenbeispiel zu Preininger dient die Figur des Roten Egon, der mit dem Protagonisten Franz Huchel zwar nur tangential in Verbindung steht, aber vor dem Hintergrund des Settings von Österreich nach Anschluss an das NS-Regime durchaus zur Geschichte passt. Wobei auch er wie der Preininger nur einmal in der Geschichte auftaucht und sein Tod somit wenig bis keinen emotionalen Effekt hat. Ebenso haben beide Figuren logischerweise keine Zeit, sich zu entwickeln.

Charakterentwicklung ist etwas, das auch über die beiden genannten Figuren hinaus in Der Trafikant auf der Strecke bleibt. Bis auf Franz sind alle Figuren im Roman durchweg statisch, aber auch er entwickelt sich nur geringfügig: Abhängigkeit ist ein Motiv, das über den Verlauf der Handlung mehrfach auftaucht und etwas, das sich für Franz als unüberwindbar herausstellt. Zu Beginn der Handlung ist er abhängig von seiner Mutter, die sich den Lebensstandard der beiden über sexuelle Gefälligkeiten an Preininger sichert, womit sie selbst wiederum in einem Abhängigkeitsverhältnis steht. Nachdem dieses sich durch Preiningers Tod auflöst, verschafft Frau Huchel ihrem Sohn eine Lehre in Wien. Dort nimmt Otto Trsnjek den Jungen unter seine Fittiche. Des Weiteren sucht Franz wiederholt Rat von Sigmund Freud, der Stammkunde der Trafik ist und Franz zu einem weiteren Abhängigkeitsverhältnis verhilft: seiner unerfüllten Liebe zu Anezka. Der Roman endet damit, dass Franz trotz allem Widerstand nicht aufhört, bei der Gestapo nach Trsnjek zu fragen und damit selbst (vermutlich) sein Ende findet. Franz' einziger wirklicher Schritt in die Selbstständigkeit ist es, die Trafik nach Trsnjeks Verhaftung alleine weiterzuführen, was allerdings wenig glaubwürdig ist. Einerseits, weil Franz sich zum Zeitpunkt der Übernahme immer noch am Anfang seiner Lehre befindet und andererseits, weil das NS-Regime eine Trafik, die an Juden verkauft, umstandslos in den Boden stampfen würde.

Die Frau von Franz' Begierde ist Anezka, die sehr opportunistisch daherkommt. Zunächst tritt sie in einem Varieté auf, in welchem sich über Hitler lustig gemacht wird, lässt sich zum Ende der Handlung aber auf einen SS-Mann ein. Sie selbst sagt über sich, dass sie niemandem gehöre und zeigt das auch mit ihrer freizügigen Lebensweise. So tanzt sie nackt vor Publikum und verführt Franz, ohne jedoch eine feste Beziehung zu beabsichtigen. In gewisser Weise ähnelt Anezka Frau Huchel, die auch ungebunden ist, was für damalige Verhältnisse eher ungewöhnlich ist. Dieser Umstand wird im Roman nicht direkt hinterfragt, da Franz es scheinbar nicht anders kennt. Hierfür fehlt eine Kontrastfigur, die eventuell einen "Aha"-Moment in Franz hätte auslösen können. Ein möglicher Schritt in seiner Entwicklung wird liegen gelassen.

Sicherlich hätte sich der reale Sigmund Freud auch für Franz' Beziehung zu seiner Mutter und zu anderen Frauen interessiert, doch das Abbild von ihm, das Seethaler für den Roman geschaffen hat, wird dem wahren "Deppendoktor" nicht gerecht. Freud erscheint als oberflächlicher Charakter, der eine unwahrscheinliche Freundschaft mit dem Protagonisten eingeht und in seiner Funktion als Ratgeber Hinweise gibt, die die Handlung vorantreiben, ohne dabei annähernd gehaltvoll zu sein. Und obwohl sich der Roman die Zeit nimmt, eine Therapiesitzung darzustellen, wird Freuds Lebenswerk nie wirklich aufgegriffen. Das geht so weit, dass beim Gespräch über Franz' Träume Freuds berühmte Traumdeutung nicht einmal erwähnt wird. Seethaler wehrt sich mit aller Kraft gegen Intertextualität und einer möglichen Erziehung des Lesers. Freud werden gar die Worte in den Mund gelegt, dass er selbst nicht wisse, was Menschen an seinen Büchern fänden. Die Einbindung einer realen historischen Figur in diesem realen historischen Setting war an sich keine schlechte Idee, aber ein Unterfangen, das Seethaler sich angesichts aller Tatsachen hätte sparen können.

Letztendlich verbleiben wir mit einer Geschichte, die mit größter Sorgfalt versucht, trivial zu bleiben und weder ihren Figuren noch dem Leser auf der Lebensreise weiterhilft. Franz' Verschwinden lässt seine Entwicklung als unvollständig verbleiben und gibt dem Roman ein unbefriedigendes Ende, das die gesamte Handlung sinnlos macht. Mit der letzten Szene nach einem Zeitsprung, in der Anezka die verlassene Trafik betrachtet, kurz bevor die Alliierten einfliegen, versinkt Der Trafikant endgültig im Kitsch. Dies ist ein Roman, der ruhig in Vergessenheit geraten darf.

[tantunininblogu]

YORUM: Suikast sınıfı bir arkadaşımın önerisi üzerine 2-3 ay önce izlediğim bir animeydi 2 sezon ve yaklaşık 50 bölüm vardı bölüm sayısını hatırlamıyorum. Severek ve sonuna kadar gülerek izlediğim bir animeydi fakat finali üzdü ya.Bu şekilde bitmemesini isterdim şimdi spoiler vermiyimde işte bir yolu olmasını isterdim ya sonunda herneyse çok güzel bir animeydi benim için kesinlikle tavsiye ediyorum izlemek isteyenler için finaline kadar çok komik bir animeydi finali üzsede kaliteliydi.

KONUSU:son derece güçlü bir ahtapot benzeri bir öğretmenin ve Dünya'nın yok edilmesini önlemek için kendisine suikast yapmakla görevli öğrencilerinin günlük yaşamlarını izlemektedir.

[wafaauliya]

Twenty Five Twenty One

One thing I learned from this drama:

Sometimes, life doesn’t go the way we want. And that’s completely okay.

Pada akhirnya, kita nggak bisa benar-benar menggenggam hidup kita sendiri. There are many other factors that make things don't go the way we want them to. Faktor-faktor di luar diri kita yang nggak bisa kita kendalikan.

Tumbuh dewasa, kamu tahu bahwa earth doesn’t revolve around you. Ketika kamu punya mimpi, ada jutaan manusia lain di luar yang sana yang juga punya mimpi sama sepertimu. Layaknya kompetisi. Hidup di dunia ini, kamu nggak akan dikasihani. [disclaimer: this post contains lots of spoilers]

Menceritakan tentang kehidupan masa muda lima anak (dan alumni) SMA Taeyang: Heedo, Yijin, Yurim, Jiwoong, dan Seungwan. Walaupun ada lima tokoh utama dalam film ini, tapi aku pengin cerita soal tokoh yang menurutku paling menarik perhatian.

Namanya Baek Yijin, umurnya baru menginjak 22. Mahasiswa jurusan komputer di salah satu universitas ternama di Korea. He’s living his best life as anak orang kaya yang pinter dan ganteng sampai krisis moneter di tahun 1998 membuat ayahnya bangkrut. Keluarga Yijin harus pindah dari rumah mereka yang mewah ke rumah saudara mereka di pinggir pantai. Sementara ayahnya bersembunyi dari kejaran rentenir, sebagai anak pertama, Yijin yang akhirnya menggantikan peran ayahnya mencari nafkah. Ia berhenti kuliah, tinggal di kamar kos kecil, dan bekerja serabutan. Usianya baru 22, ia seharusnya menikmati masa kuliah dengan senang dan belajar untuk dapat bekerja di perusahaan ternama. Tapi, seperti yang aku bilang di awal, nggak segala hal di dunia bisa berjalan sesuai dengan apa yang kita mau.

Sebagai seseorang yang nggak punya gelar sarjana, nyari pekerjaan tentu susah buat dia. Yijin akhirnya kerja jadi apapun yang dia bisa. Dari mulai nganterin koran, jaga toko komik, sampai jualan ikan di pasar. Mungkin kelihatannya biasa. Tapi kalau dipikir-pikir, Yijin sejak lahir hidup sebagai anak orang kaya. Sebagai mahasiswa universitas terbaik, dia bisa dibilang punya masa depan karier yang “terjamin”. Tapi kenyataannya dia harus kerja nafkahin ibu dan adiknya di level pekerjaan yang pasti jauh banget dari bayangan dan mimpi-mimpinya selama ini. Aku ngebayangin kalau aku ada di posisi Yijin, belum tentu aku mau nurunin gengsi dengan kerja sebagai tukang ikan.

Tapi mungkin hal ini yang bikin Yijin akhirnya jadi hopeless dan nggak punya mimpi. Sampai dia ketemu Na Heedo, anak SMA yang punya cita-cita menang kejuaraan anggar. Berbeda dengan Yijin yang menjalani hidup dengan nyaris putus asa, Heedo justru punya tingkat kepercayaan diri level kakap dengan mimpinya. Pertemuan Yijin dengan Heedo ternyata numbuhin harapan-harapan baru buat  Yijin untuk bisa hidup lebih baik, nggak sekadar jadi tukang ikan. Berbekal pengalaman jadi penyiar di radio sekolah, Yijin lolos menjadi reporter di sebuah stasiun TV Korea sebagai satu-satunya karyawan lulusan SMA. Dengan menjadi reporter, satu per satu per satu ia mulai berhasil menggapai mimpi-mimpinya yang lain.

Bener banget jawaban Baek Yijin waktu ditanya ibunya Heedo apakah jadi reporter memang cita-citanya. “Hidup yang tidak sesuai impian bukanlah hidup yang gagal, dan hidup yang sesuai impian belum tentu hidup yang berhasil.”

Jadi reporter jelas-jelas nggak pernah masuk dalam daftar impiannya. Tapi bukan berarti hidupnya gagal kan? Nyatanya ada banyak hal lain yang bisa Yijin dapat justru karena gagal melanjutkan kuliahnya. Dia bisa punya pengalaman jadi reporter, punya koneksi dengan reporter senior lain, hingga dikirim tugas ke luar negeri sampai akhirnya jadi presenter berita televisi. Dan yang terpenting, kegagalannya melanjutkan kuliah mempertemukan dia dengan Heedo dan teman-teman Taeyang Squad yang lain. Nyatanya emang hidup itu terlalu sulit ditebak. Kita nggak pernah tahu hal-hal baik apa yang bakal kita capai setelah sekian banyak kesedihan yang kita alami.

Banyak hal sedih di episode-episode akhir drama ini. Setelah sekian banyak momen manis Heedo-Yijin sepanjang drama, episode terakhir ternyata berakhir dengan Heedo-Yijin nangis-nangisan dan berantem di terowongan. Jiwoong dan Yurim yang baru pacaran akhirnya LDR karena Yurim harus pindah ke Rusia. Seungwan, si ambis juara kelas, akhirnya memilih untuk berhenti sekolah demi mempertahankan idealismenya dan gap year masuk kuliah karena harus ikut ujian persamaan.

Walaupun banyak hal sedih yang didapet di episode terakhir, tapi aku rasa drama ini nggak bisa dibilang berakhir sad ending–kalau kita mau melihat suatu ending dari perspektif yang berbeda.

Karena nyatanya, di akhir cerita, setiap tokoh dari Taeyang Squad punya akhir bahagianya masing-masing.

Seungwan, walaupun sempat ketinggalan setahun dari teman-temannya yang lain, dia akhirnya bisa masuk universitas impiannya dan jadi ketua kelas (lagi) di jurusannya. Dia berhasil lulus dan sukses jadi produser di salah satu acara TV Korea.

Jiwoong, anak bandel dan nggak pernah belajar ini ternyata malah nemuin hobi baru selama LDR dengan Yurim. Dia jadi influencer di bidang fashion dan punya brand fashion miliknya sendiri. Cocok dengan kepribadiannya yang suka sok gaya dan selalu pengen jadi pusat perhatian.

Yurim, setelah sekian banyak kesedihan yang dia alami di masa SMA akibat masalah finansial sampai harus pindah ke Rusia, dia berhasil ngelewatin itu semua. Dia berhasil menggapai mimpinya buat bisa memenangkan banyak kejuaraan anggar, buka sekolah anggar setelah pensiun, dan yang terpenting–sebagai anak satu-satunya–dia bisa bantu orang tuanya dalam hal keuangan.

Heedo, dia berhasil wujudin impiannya jadi salah satu legenda di olahraga anggar Korsel, dia juga baikan dengan ibunya, dan hidup senang sebagai ibunya Minchae. Terlepas dari kegagalannya soal masalah cinta (baik sama Yijin maupun sama ayahnya Minchae), nyatanya Heedo dapet kebahagiaannya di tempat lain.

Yijin, he really got the happy ending he deserved. Mungkin kisah cinta dia sama Heedo nggak berakhir bahagia, tapi kita semua tahu kalau masalah hidup dia nggak cuma masalah cinta. Sebagai anak pertama di keluarga yang lagi susah secara keuangan, dia harus jadi tulang punggung keluarga dan bekerja cari uang di profesi yang 180 derajat berbeda dengan jurusannya dulu di kuliah. Tapi akhirnya dia berhasil. Berhasil jadi jurnalis profesional walaupun cuma lulusan SMA, berhasil menggapai impiannya jadi presenter berita di TV, berhasil bantu keluarganya buat balikin lagi masa kejayaan mereka yang pernah hilang gara-gara krisis moneter. Those are his happy endings.

Aku ngerasa drama ini emang ngajarin kita bahwa nggak segala hal di dunia bisa berjalan sesuai dengan apa yang kita mau. Tapi bukan hanya karena ada hal-hal yang nggak berjalan lancar berarti hidup kita nggak berhasil. Mungkin kita lagi disuruh untuk melihat makna keberhasilan secara lebih luas, nggak melulu soal mimpi-mimpi yang tercapai. Bisa jadi kegagalan-kegagalan yang kita alami dan mimpi-mimpi yang nggak bisa kita gapai justru yang nanti bakal mengantarkan kita ke keberhasilan yang lain di masa depan.

9.5/10 buat drama ini, semua orang wajib nonton karena masih banyak kisah-kisah dari anak-anak Taeyang Squad yang lain <3

salma wafa writing program day 2

[kirschtarte]

Perkenalan Perdana

Di masa muda  sekolah dulu, aku sering beli majalah di abang – abang penjual majalah eceran atau toko langganan majalah dekat rumah. Kenapa gak langganan? Di masa itu uang jajanku sistemnya harian dengan jatah Rp 2000 - 5000 perhari, harga langganan bulanan majalah mahal sekali. Belum ada Toko buku besar seperti Gramedia, Periplus, dll, adanya toko buku biasa yang stoknya terbatas dan majalahnya itu – itu aja. Harga majalah belum termasuk ongkos kirim karena dikirim dari jawa, sedangkan aku tinggal di Kalimantan. Jadi untuk mengakali harga yang mahal tadi, aku beli majalah secara eceran dari abang dan toko langganan. Jadwal kedatangan majalah gak sesuai jadwal terbitnya, kadang lebih sehari atau malah bisa telat seminggu. Kadang aku harus pesan dari jauh – jauh hari untuk majalah edisi tahunan atau edisi spesial, karena bisa aja majalah – majalah edisi spesial tadi stoknya gak ada di kotaku. Jadi di jaman teman – temanku lagi sibuk sms gebetan atau pacarnya, aku malah sms buat ngontak abang langganan majalah supaya nda ketinggalan stok majalah.

Waktu SD aku baca majalah bobo, jaman SMP baca majalah GADIS dan Donal Bebek, pas SMA masih baca majalah GADIS dan GoGirl. Dijaman sekolah dulu juga lagi marak komik manga, komik donal bebek, dan kumpulan komik – komik yang dijadikan 1 buku (ini lupa namanya apa), jadi semacam paket hemat dan gak bosenin karena isinya gak itu – itu aja. Sebenarnya masih ada banyak lagi majalah dan komiknya, tapi … aku lupa, hehehe. Dalam seminggu majalah terbit 1- 2x tergantung kelancaran jadwal kirim. Di hari terbit majalah, sepulang sekolah aku langsung ke toko majalah langganan, masuk toko langsung jalan lurus ke area majalah, abang penjual sampe hapal kapan waktunya aku datang buat cari majalah. Pernah waktu itu lagi trending Harry Potter, aku lomba cepat – cepatan dengan temanku buat dapetin Majalah Bobo Edisi khusus Harry Potter. Meeeeeen, udah kayak turnamen pas itu karna kami berdua sama – sama maniak majalah dan temanku itu ngefans berat sama Harry Potter. Untungnya abang penjual majalah langgananku itu gercep dan loyal, jadi aku menang dapat majalah duluan, makasi banyak ya abang.

Di majalah bobo aku lebih ke baca – baca cerita bergambar, kreasi kreatif dan interview kisah anak berprestasi. Beranjak ke majalah Gadis dan GoGirl, bacaanku mulai meluas ke preferensi musik, tontonan, fashion dan hal – hal terkini. Aku suka baca kata pengantar di majalah, berasa kayak baca spoiler gitu, ntar di edisi ini bakal ngebahas apa. Biasanya aku skip bagian percintaan karna …. waktu itu belum ada gebetan / pacar, jadi berasa kurang relate. Aku senang baca bagian event pensi – pensi sekolah, walaupun sayangnya disini … nda ada, jadi pas baca aku cuma bisa ngebayangin gimana serunya konser – konser pensi sekolah di kota – kota besar. Di sana ada acara prom, wisuda kelulusan, dll, disini nda ada cuy, mungkin karna aku tinggal di kota kecil. Bagian musik masih oke lah, bisa diikutin dari tv, waktu itu acara musik tv lagi bagus – bagusnya. Aku ingat baca top chart music di majalah trus nungguin video klipnya ditayangin di acara musik tv biar tau video klipnya gimana. Bisa juga request lagunya diputar di radio atau liat di internet. Untuk film harus sedikit sabar, well … disini nda ada bioskop, jadi cuma bisa nunggu ditayangin di tv (kalaupun tayang dan gak disensor), tunggu kasetnya ada di persewaan kaset langganan kami semua, itupun kalau stoknya ada karena kaset VCD/DVD legal belinya di toko kaset yang cuma ada di kota – kota besar. Opsi terakhir : download illegal, karena di masa itu belum ada layanan streaming film legal, orang - orang masih ke bioskop atau festival film, dan semua itu gak ada disini, cuma ada di kota - kota besar.

Aku suka baca – baca rubrik fashion, pengembangan diri, dan kolom khusus tulisan jurnalis atau penulis lainnya. Di rubrik fashion biasanya dibahas tentang fashion untuk teenager, bahasanya bilingual atau englonesian atau jaksel alias campur – campur. Jadi secara gak langsung aku juga belajar membiasakan untuk bilingual. Yang aku suka dari rubrik fashion karena selain membahas hal terkini seputar fashion, ada juga bahasan tentang fashion yang sesuai dengan bentuk tubuh, makeover sesuai bentuk muka. Ada rubrik kreasi DIY, yang biasanya bakal kulipat sebagai penanda atau kubikin jadi scrapbook khusus DIY yang walaupun pada akhirnya nda ku apa - apakan karena sejatinya aku adalah imposter sejati. Jadi dari remaja udah diajarin untuk dressed up properly sesuai budget dan kondisi masing – masing. Dressed up to express, not to impress. Di kolom khusus tulisan jurnalis atau kolumnis serasa diajak untuk deep thoughts tentang suatu hal, kadang aku kayak diajak mikir dan hasilnya malah dapat perspektif dan insights baru. Ketika majalahnya udah lama dan berumur tahunan, biasanya kubikin majalah dinding untuk hiasan di kelas atau kolase di binder dan bahan scrapbook.

Suatu hari pas lagi scrapbooking, aku dapat ide untuk bikin mading online yang isinya semua tulisanku dan hal – hal kesukaanku yang bisa ku post disana, sama seperti mading. Pas itu aku lagi senang – senangnya utak atik sosmed facebook, hias Friendster, dll, lebih ke set fitur dan tampilan sebenarnya. Seru aja bisa nemu media yang bisa ku atur sesuka hati, isi medianya rekomendasi film, musik, tulisan, atau hal apapun yang menurutku menarik untuk ku publish. Ada banyak fase berjalan sebelum akhirnya aku tau apa yang sebenarnya ku mau : aku tetap pengen punya platform atau media personal yang modelnya kayak mading (majalah dinding), bisa kuisi tulisan, gambar, video, suara, dan hal – hal lainnya. Tumblr itu semacam perwakilan dari diriku sendiri yang bebas, tidak terikat, cuek, straightforward, random dan serius tapi gak serius – serius amat.

[korelist]

ANGEL’S LAST MISSION : LOVE //  KDRAMA DİZİ YORUMU

UYARI : Yazılar genel olarak spoiler içerebilir. İçermeyedebilir.

İmdb puanı: 7,7 Benim puanım: 7

Drama: Angel's Last Mission: Love (English title) / Dan, Only Love (literal title)

Hangul: 단, 하나의 사랑

Director: Lee Jung-Sub

Writer: Choi Yoon-Kyo

Date: 2019

Language: Korean

Country: South Korea

Cast: Shin Hye-Sun, Kim Myung-Soo, Lee Dong-Gun, Kim Bo-Mi

2019 KBS Drama Awards - December 31, 2019

Best Actress (Shin Hye-Sun)

Best New Actor (Kim Myung-Soo)

Best Couple Award (Kim Myung-Soo & Shin Hye-Sun)

K-Drama Hanryu Star Award (Kim Myung-Soo)

   Baş rollerini Mr. Queen’nin başarılı oyuncusu Shin Hye-Sun ile INFINITE müzik grubunun üyesi Kim Myung-Soo‘nun paylaştığı fantastik bir diziydi. Kötü değildi ama ortalamanın üstüne çıkamamış bir dizi olduğunu söyleyebilirim. Konusu ilginç, oyuncuları oldukça başarılıydı. Buna rağmen bir noktada tıkandığını düşünüyorum.

Biraz bahsedelim; Lee Yeon-Seo (Shin Hye-Sun), üç yıl önce geçirdiği trafik kazasında anne- babasını ve görme yetisini kaybetmiş bir baş balerindir. Ailesinin kurucusu olduğu Fantasia bale-tiyatro şirketinin varisidir. Geçirdiği kaza sonrasında şirket ile ilgili bütün her şeyi halası ve eniştesi yönetmektedir. Yeon-Seo ise bütün zamanını hizmetçilere ve yardımcılarına eziyet ederek geçirir. Hayata karşı sert ve isyankar davranışlar sergiler, kibirli ve taş kalplidir.

Kim Dan (Kim Myung-Soo) ise görevi ölen hayvanları cennete göndermek olan bir melektir. Artık yer yüzündeki görevi sona ermek üzeredir ve son bir görev verilir. Görevini tamamladığında cennete yükselecektir. Birtakım talihsizlikler sonucunda son görevi bir insanın aşkı bulmasına yardım etmek olarak belirlenir. Ve bu insan Yeon-Seo’dur. Bu görev için Dan’a bir insan bedeni verilir ve görevi başarabilmesi için 100 günü vardır. Görevini başarırsa cennete gidecek, başaramaz ise yok olacaktır.

Fantastik yönü açısından kabul edilebilir bir dizi olduğunu söyleyebilirim. Klişeler yine yok değildi burada da birçoğuna yer vermişlerdi. Özünde çok rahatsız etmediler ama dizi bir süre sonra çok sıkıcı bir hal almaya başladı. Finale doğru izleyiciyi boğmaya başladı.

Shin Hye-Sun, Mr. Queen dizisinin yıldızı, oyunculuk anlamında şapka çıkarttığım kadın oyunculardan biri. Minyon görüntüsünün arkasında rolü gereği o buz gibi rolü hakkıyla oynamıştı. Sert, komik, üzgün, eğlenceli bütün duyguları yansıtabilen bir oyuncu kendisi. Diziye başlama nedenimde aslında Hye-Sun oldu ve beni şaşırtmadı. Ayrıca oynadığı güçlü, net kadın rolünü de ayrıca beğendim. Erkek oyuncuyu daha önce “One More Time” dizisinde izlemiştim. Şarkıcı olarak tanışmak nasip olmadı. Dizisi o kadar sinir bozucuydu ki, aklımda hiç kalmamıştı. Burada onu da oldukça beğendim.

Genel olarak çekim mekanlarını çok beğendim. OST’lerini ayrıca başarılı buldum. Görsel olarak izleyiciyi doyuran bir yönü vardı. Sonu biraz sakız gibi uzadı, garip bulduğum anlam veremediğim noktalar da vardı. Özellikle tanrı ile meleklerin mektuplaşma mantığı, rapor yazıları tuhaf olmuştu. Hele özellikle finalde tanrının cevap yazması konuya son noktayı koydu.

Sonuç olarak, çok da kafa yormayan, çerezlik bir dizi. İzlenir mi, izlenebilir.

 OST:

Jess Penner - Sweeter

Klang - Pray

Chai - Oh My Angel

Raven Melus

BAŞKA NELER VAR ?

FOTOĞRAFLAR

[eydi-andrius]

THE KAMBAL - Trese meeting their S/O for the first time....

CRISPIN

You two first met when he saved you from an aswang attack in MRT

Since then, you keep meeting him in a dire situation caused by the lurking supernatural beings residing in Manila

Every damn time he’s there to save your unlucky ass

From then on, you earned the “Miss ‘Di Pinagpala” or Miss Unfortunate nickname from him

It’s very unlike Crispin to tease someone but saving you, every time you’re in danger, created an unexpected bond with him

Even his brother, Basilio was surprised when he initiated the teasing because his brother is known to be serious and quieter than him

He just can’t stop talking about you to his brother, Alex and Hank

He doesn’t know why but he just loves to keep talking about you to his family

Everything and every talk reminds him of you

He sounds like a guy who is truly, madly, deeply in love with someone

With the way he was talking about you, Basilio decided to tease his brother

“Wag na mag-talk. Ligawan mo na kasi.” (Stop talking, court her.)

At first, he denied that he likes her

Until for almost 2 months, he didn’t get a chance to see you

Oh boy, the word misses you was an understatement

He was worried about what if you’ve been kidnapped or worse died without him saving you

The Diabolical was filled with an anxious Crispin

On the other hand, during those months, you were busy doing your thesis and was outside Manila

So when the panel approved your thesis, you and your groupmates decided to celebrate the good news

But you can’t really enjoy the celebration because your mind was filled with thoughts of a clean cut black haired guy, with chiseled jaw and big round pitch black eyes demi-god which you never got a chance to see for a while

During the walk to the area where you intended to party, you got lost and separated from the group

Fuck right?

You walk around the area and tries to find your friends

The nickname given by Crispin worked like a charm, unfortunately, and you saw yourself in front of an Amalanhig

Instead of confronting the monster, you run

Until, you collided to a firm chest of someone who smells familiar

You looked up and saw the familiar diamond shape mask of tragedy

“Crispin!” you sighed in relief and he immediately took care of the Amalanhig

You heard footsteps behind him and saw Basilio

“Oh! Miss ‘Di Pinagpala! Kumusta? It’s been a while since we last saw each-”

Your attention was pulled back from Basilio when Crispin squeezed you

His mask disintegrate and he stares at you nervously

“Let’s go on a date. Kahit sa may Dimsum Treats lang sa Asturias.”

BASILIO

He always complains about your bakery’s pandesal

But in the mornings, he made sure to buy on your store for whatever reason despite the endless complaint from him

You scratched your head in irritation and tried to remember the first time you met this guy

You were new here in Manila

You came from the province with lots of stories about aswangs so when the monster tried to eat you, you stabbed the creature’s left eye and chopped it’s head off using the butcher knife you picked up while running away

That’s when you saw a figure wearing a black suit and diamond mask of comedy not far from where you fought the monster

His mask disintegrated and you got a chance to see his face

Slick long black hair, strong jaw, broad nose and pitch black eyes

The moment you saw him, you know something will change

But not like this though

The moment Basilio saw how you killed that aswang easily, he knew he likes you

It’s not always you’ll see a badass lady aside from bossing around here

And he knew trying to get your attention will be twice as hard as any girls he used to hook up with

Every time he tried talking to you, you just nod, hmmm, and ah uh

The only words which earned a reaction on you was when he complain about the pandesal you were selling

Since then, he made it a habit to complain and visit you early in the morning

He also insists on taking you out on a date many times

Which you always refuse because anyone on this street knew he was a huge flirt

It was so unlike him but he asked Hank how to court you and make you say yes for a date

Hank smugly and willingly helped him

That’s when you regularly receives flowers and hand-written letters from him everyday

The letter were mostly jokes and pick-up lines which Hank taught him to write

The gesture is so darn cute!!!

You can’t help but smile while reading them

Despite the added efforts, he stills complain everyday just to have a reason to see you

You’ve decided to finally give in

“Kapag sinabi mo na hindi rin masarap ang pandesal namin ngayon, wala kang mapapalang date sa akin.” (If you came here just to complain again, I will never say yes going out with you)

Basilio’s jaw dropped for a moment but he recovers quickly and shouted, “Ikaw ang may pinakamasarap na pandesal sa Manila! Sa sanlibutan at karit-an!”

*Hello! You may drop a message to my inbox for fanfic ideas about trese or even suggest which character I should create imagines next!

[elfilibusterismo]

Mayor Santamaria is not the type of person you want to go up against, Alexandra. He has strong ties with the rich, the powerful, and the people who can make those who oppose him disappear.

[darlingxdarkling]

Things I wish they included in the Trese Anime, in no particular order

Spoilers for the comics, obviously! Tumblr mobile isn't letting me put a Read More so if you mind the spoilers, just scroll through please oof

Anton Trese driving through the dwende tunnels and running Datu Talagbusao over with a car

Basilio thwarting a MRT bombing because it cockblocked him from asking for a lady's number, the flirty mfer 🤧💖

THREE SANTELMOS

And speaking of Santelmos, teenage Alex summoning a Santelmo to play with him. Would explain why it addresses her like a childhood playmate on the pilot episode (also Alex doing a "mano po" to her dad. In Filipino culture, it's one way to greet and show respect to your elders and I wish they showed that too!)

Baby Basilio looking for his mom 😭 this scene would've made his "We're more momma's boys" remark heart wrenching

And speaking of his mama, Ramona dying to protect her boys (and baby Basilio going apeshit on his father). Seriously, just showing her stabbed corpse in the anime did her dirty

Revealing that Alex trapped Talagbusao in Eternos using the Dragon's Blood in her bloodstream, which Talagbusao drank in the comics. Eternos was the game Jobert was playing in an earlier episode. Why did they leave a crucial piece of info out? Hopefully season 2 will remedy that!