#kunstproject

[haarlemupdates]

Samen met zevenenvijftig maskers van hedendaagse kunstenaars uit het kunstproject Sign of the Times (SOTT) toont Dubbelfocus – Verwey en maskers een selectie van (zelf)portretten van Kees Verwey (1900-1995). Portretten van sculpturen, gezichten, maskers en koppen van dieren zijn een terugkerend onderwerp in het artistieke oeuvre van Verwey. Maskers en portretten worden door kunstenaars in alle tijden en kunststromingen als expressiemiddel gebruikt. Ze tonen aspecten van de innerlijke wereld, emoties, persoonlijkheid en identiteit. De zelfportretten van Verwey hebben vaak een mystiek karakter. Wie deze kent kan zich voorstellen dat hij zich soms achter zijn portretten verbergt. Het kunstproject SOTT werd gestart door kunsttransporteur en cultureel ondernemer Frank van der Linden. Het project ontleent zijn naam aan het nummer 'Sign of the Times' van Prince, en verwijst naar de 'handtekening' van de kunstenaars en naar de tijdsgeest waarin het masker wordt gecreëerd. In 2016 ontwierp Van der Linden een keramisch masker, waarna verschillende kunstenaars werden uitgenodigd om dit basisontwerp naar eigen inzicht te bewerken. Inmiddels hebben meer dan vijftig hedendaagse kunstenaars zich aangesloten bij SOTT, waardoor het project is uitgegroeid tot een uitgebreide, diverse collectie en een bron van onderlinge inspiratie. SOTT vormt hierdoor een representatie van de hedendaagse kunstwereld. Hoewel alle kunstenaars met hetzelfde basismasker werken, zijn de resultaten zeer divers. Sommigen zien het masker als een canvas om op te schilderen, terwijl anderen de vorm volledig aanpassen en extra elementen toevoegen. Zo gebruikt Roy Villevoye zijn eigen gezicht als een masker vóór het basismasker. Lisa Couwenbergh bewerkte het basismasker met purschuim om tot een vereenvoudigde vorm te komen, die ze voorzag van een ‘grasmatje’. Roos Hollemans, bekend om haar pasteltekeningen van bestaande of fictieve dieren, versierde haar masker met veren en haren en transformeerde het tot een uilenkop. De tentoonstelling toont (zelf)portretten van Kees Verwey naast de maskers van hedendaagse kunstenaars, waarmee de verschillende betekenissen van het masker worden belicht en de ware identiteit van de kunstenaar wordt onthuld: bevindt die zich voor of achter het masker? NQ Gallery Antwerpen Gelijktijdig met de tentoonstelling in het museum wordt in NQ Gallery in Antwerpen ook een expositie georganiseerd met de maskers uit SOTT. NQ Gallery is een Antwerpse galerie voor hedendaagse kunst, die zowel gevestigde als opkomende kunstenaars vertegenwoordigt. Kijk hier voor meer info: https://nqgallery.be/expositions/verwey-en-maskers-sign-of-the-times-sott-separate-room-nq-gallery/. Deelnemers aan de tentoonstelling zijn: Philip Akkerman, Eliot Allsop, David Bade, Dianne Bakker, Niels Brozat, Sjoerd Buisman, Elvis Chen, Stefan Cools, Brain Coutinho, Lisa Couwenbergh, Olphaert Den Otter, Sjors Driessen, Anne Forest, Niek Hendrix, Bram Hermen, Caren van Herwaarden, Roos Holleman Seet van Hout, Marja Kennis, Erwin Keustermans (BE), Fransje Killaars, Maartje Kostanje, Christina de Korte, Theo Kuijpers, Katinka Lampe, Cousijn van Leeuwen †, Jorn van Leeuwen, Gijs van Lith, Keetje Mans, Fang Mij, Marc Mulders, Remy Neumann, Michiel van Nieuwkerk, Joke Raes (BE), Karen Sargsyan, Charlotte Schleiffert, Timmer & Schoonewelle, Rik Smits, Josine Timmer, Francis Vanhee (BE), Roy Villevoye, Evi Vingerling, Reinoud van Vught, Sacha Zwiers De tentoonstelling is tot stand gekomen in samenwerking met de stichting Kees Verwey.              

[toosvanholstein]

Is mijn inspiratie nu echt verknipt?

Waar mijn inspiratie vandaan komt? Een vraag die ik vaak krijg. Hier in mijn blog 'TOOS&ART' van deze week een mogelijke verklaring met een poort, een wanddoek en gedwongen bedlegerigheid vanwege drang naar honing.

links ‘Origin II’ in de etalage van galerie Quadrige Het grote schilderij dat tijdens mijn afgelopen expositie bij galerie Quadrige in Nice in de etalage hing, hing daar dan wel, maar moest toch ook echt wel terug naar Nederland. Zo had ik dat geregeld met galerie-eigenaar Jean-Paul Aureglia. Net zoals voor een ander werk binnen. druk in gesprek met schrijver/dichter Raphaël Monticelli onder…

[chantalvdreijden]

Voor de oorwurm liefhebber 😉 🎼Alle duifjes op de Dam🎶 #gaatnietmeeruitjehoofd #duif #dove #duiven #art #artwork #artproject #artpiece #kunstproject #kunstobjekt #kunstobject #blackandwhite #blacknwhite #bnw #bw #bws #noir #zwartwit #lovephotography #photography #photographer #fotografie #fotograferen https://www.instagram.com/p/Ckbyn35Dg-M/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[rtvideaal]

Achterhoek Toerisme zoekt en traint nieuwe gidsen voor Silo Art Tour

Achterhoek Toerisme is actief op zoek naar nieuwe gidsen voor de Silo Art Tour, een kunstproject dat door de hele regio zichtbaar is op grote silo’s. De gidsen worden opgeleid om bezoekers van meer achtergrondinformatie te voorzien over de kunstwerken, de kunstenaars en de verhalen achter de schilderingen. “Met de ‘Gids in één dag’-training hopen we het aanbod uit te breiden, zodat zowel gasten…

[bucklemonster2]

5 September 2024 Dreams

Here are the final chapters of an art project I started more then 4 years ago. I hope you enjoy these weird texts! Remember this is fiction

Greetings Emilia Sameyn Desmet

Hier zijn de laatste hoofdstukken van een kunstproject waarmee ik meer dan 4 jaar geleden ben begonnen.

Geniet van deze rare teksten! Onthou: dit is fictie Groetje Emilia Sameyn Desmet

ENGLISH :

https://archive.org/details/5-september-2024-dreams-version-2_202409

NEDERLANDS / DUTCH:

https://archive.org/details/5-september-2024-dreams-dutch-dutch-version-2

[joostjongepier]

Wat?   Women te Go, #2 (sinds 2005) door Matilde ter Heijde en Restrisico (2009) door Peter Bux

Waar?   Kunstkammer Gegenwart, Residenzschloss, Dresden

Wanneer?   5 augustus 2024

Na een bezoek aan het Historisches en het Neue Grünes Gerwölbe met hun duizenden uiterst kostbare kunstvoorwerpen duizelt het me. En ik kan, al zeg ik het zelf, behoorlijk wat kunst op een dag aan. Maar na het zien van deze gigantische collectie, neig ik naar het Bauhaus-motto: ‘Less is more’.

Gelukkig kent kunst vele vormen en de volgende afdeling van het Residenzschloss is de Kunstkammer, een klein museum voor hedendaagse kunst. Even weg uit de wereld van barok vol  zilver, edelstenen en ivoor.

Eerst denk ik in de museumwinkel te zijn terechtgekomen, want ik zie kaartenmolens met ansichtkaarten. Een kassa ontbreekt echter, want bezoekers zijn uitgenodigd kaarten uit te zoeken en mee te nemen. Het gaat om een kunstproject van Matilde ter Heijde (1969-): Women to Go, #2. Elke kaart toont op de voorkant een foto van een vrouw, waarvan naam en identiteit ons inmiddels niet meer bekend zijn. Op de achterkant van de kaart beschrijft ze de levensgeschiedenis van een andere vrouw van wie we in deze tijd nog wel iets weten. Op deze manier wil de kunstenares vergeten vrouwen uit de geschiedenis zichtbaar maken. Aan de andere kant laat ze zien hoe weinig er ook nu nog wordt verteld over prestaties van vrouwen in de eeuwen voor ons.

Peter Bux (1964-) speelt op creatieve wijze met de elementen vuur en water. Brandblussers zijn in eerste instantie bedoeld om vuur te doven. Wanneer ze echter op de bodem van de zee hebben gelegen, zoals bij deze exemplaren het geval lijkt, verliezen ze hun functie. Ze eroderen en dienen als hechtingsobject voor mosselen. De kunstenaar thematiseert veiligheid en gevaar. Water is essentieel voor het menselijk leven, maar kan ook levensgevaarlijk zijn. Vuur kan zorgen voor warmte die mensen helpt overleven, maar is ook in staat leven te vernietigen. De mens probeert de natuurmachten onder controle te houden, maar er blijft altijd een restrisico.

[regioonlineofficial]

Heerlen - 'De Tuinen van Eden' is een participatief kunstproject van de kunstenaar Jean-Michel Crapanzano, dat kunst en natuureducatie combineert. Verschillende groepen inwoners gaan samen zich voorstellen wat een ideale tuin en toekomst zou kunnen zijn waarin de mens in harmonie leeft in hun Hof van Eden. Jean-Michel Crapanzano Jean-Michel Crapanzano neemt je met het project 'Tuinen van Eden' mee op een reis naar de toekomst en naar de schepping, door middel van een creatieve activiteit. Daarna wordt er een afsluitende tentoonstelling van de samen gemaakte werken georganiseerd. Het doel van dit project is om de toekomstvisie van de inwoners van Heerlen uit te beelden en om banden te creëren tussen mensen. Start en locatie project Het Juphuis, Schandelerstraat 81, Heerlen  14 september : 13.00 - 16.30 uur 5 okt en 12 okt : 13.30 - 16.30 uur Prijs per workshop : € 10,00 Hoeve de Corisberg, Corisbergweg 1, Heerlen   21 sept : 13.00 - 16.30 uur  28 sept en 19 okt : 13.30 - 16.30 uur Prijs per workshop : € 10,00 Meedoen aan 'De Tuinen van Eden'? Neem dat contact op met We nodigen je uit om contact met ons op te nemen: CrapanzanoArtSF@gmail.com Partners van het project zijn Stichting de Frisse Wind Heerlen, Stichting Parkstad in Transitie/De Dobbeltuin Heerlen en Höfke van Sint Antonius 

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Oostende viert Congolese onafhankelijkheidsdag met uniek kunstproject https://www.indegazette.be/2024/06/26/oostende-viert-congolese-onafhankelijkheidsdag-met-uniek-kunstproject/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[jurjenkvanderhoek]

MINIEME GEBAREN VAN PETER VAN LIER ZIJN MINIMALE GESTEN

Filosoof Peter van Lier liet zich met een representatieve dwarsdoorsnede in de bundel “Minieme gebaren / Minym ferweech” als dichter van diverse kanten zien. Met een kwinkslag, maar ook door het tonen van zijn gevoel. Hij doet dat niet op de orthodoxe manier van dichten, maar laat de regels in verzen vrijelijk over de dichtstukken bewegen. Zijn poëzie neigt naar abstractie, maar de zinnen zijn niet onsamenhangend – de emotie is geen object. Ik wil de gedichten wel weer lezen en nog eens, niet om de kern helder te krijgen maar omdat ze zo prettig poëtisch op papier staan. Eerst kon ik dat in zijn moerstaal doen met daarnaast een vertaling in de taal van de provincie waarin hij woonachtig is. Nu kan ik enkele daarvan tevens in de spraak van onze oosterburen declameren.

In een Nederlands-Duits kunstproject zijn 13 gedichten uit de bundel “Minieme gebaren” geselecteerd en door Gregor Seferens vertaald in “Minimale Gesten”. Een achttal kunstenaars, vier van Nederland en vier uit Duitsland, hebben op de poëzie met grafische werken gereageerd. Van woord en beeld is een kleine uitgave samengesteld, dat tijdens de Leipziger Buchmesse 2024 is gepresenteerd. Het muziekstuk dat componist Cees Hiep op “Koerend keren” tot “Sich Gurrend Wenden” maakte ontbreekt in het boekje. De compositie voor cembalo en stem, dat ontstond in samenwerking met de dichter, zal ik elders tot mij moeten laten komen. Bijvoorbeeld via YouTube:  https://www.youtube.com/watch?v=4eRWeWhpH80

Het dichten van Peter van Lier is weids en landelijk zonder belemmering op uitzicht en blikveld, schreef ik eerder over de bundel “Minieme gebaren” dat in 2022 ter beschouwing aan mij voorlag. Die karakteristieken van zijn poëzie toen kan ik nu welhaast één op één hier overnemen. Want het gaat toch zeker over dezelfde regels, het heeft eenzelfde sfeer. Hij neemt geen blad voor de mond, want zijn taal moet open zijn zoals de omgeving overzichtelijk is. Alles kan gezien, alles is geschreven. Maar de dichter kijkt niet over het veld, ziet niet de hoge luchten en de verre einder. Hij vleit zich in het gras, kruipt tussen het riet en waadt over het wad. Daardoor valt hem het detail in het grote geheel op. Ziet hij het kleinste klein en schrijft daar het liefste lief over. Zo is zijn ruimte afgemeten, maar hij ontloopt de onmetelijkheid niet. Zijn poëzie is handzaam, omdat het over gewone zaken gaat. Het zijn de kleine dingen die het hem doen. Datgene wat in een druk bestaan nauwelijks nog wordt opgemerkt zet Van Lier te kijk in zijn beeldende gedichten. Het is kijken en observeren, dàt waarnemen wat gewoon lijkt dus ongewoon is beschreven om het op te laten merken.

Peter van Lier lehrt mich, durch seine Worte anders zu sehen, besser zu sehen. Diepe gedachten, dubbele bodems, meerdere lagen. Hij mijmert en hij peinst, beschouwt en bespiegelt met als uitkomst abstracte verzen waarin de wereld wijsgerig is beredeneerd. Mijn zijn kan ik daar op reflecteren om een levensbeschouwing teruggekaatst te krijgen. Peter van Lier ademt de sfeer; hij snuift de geur, beziet het veld en hoort de stilte. Let op het detail, wordt gewaar de minieme bewegingen van het leven en dat vertaalt hij groots in zijn gedichten. En kunstenaars reageren daarop. Maken geen illustratie bij de tekst, maar een autonome uitdrukking van de emotie en sfeer die zij proeven in, uit en door de woorden. Een vertaling van de tekst in verbeeldingen derhalve. Daarbij valt op dat het alle vrouwelijke kunstenaars zijn die hun licht lieten schijnen op de dichtkunst van peter van Lier. Op één na, vriend en kameraad B.C. Epker maakte een houtsnede op de elegie voor een andere vriend. Hij reageert op “Wie hilft mann einem Freund, der sterben wird” met Sankt Antonius, een verhaal in een notendop. Al deze grafische tekeningen maken wel verbinding met de gedichten, leggen een relatie, maar kunnen zonder uitleggende woorden van Van Lier boekdelen spreken.

De oorspronkelijke tweetalige bundel “Minieme gebaren”, waaruit deze Duitse versie een doorsnee is, was eerder een experiment hoe de poëtische kracht van de woorden in de Friese taal nog overeind zou blijven. Het is niet eenvoudig om de bestaande gedichten in een andere taal evenveel kracht mee te geven. De vertaler maakt eigenlijk nieuw dichtwerk op de woorden van Peter van Lier. Toen in het Fries, nu in het Duits. Een hertaling dus, maar nauw schurend aan de bestaande woorden.

Minimale Gesten. Peter van Lier. Door Gregor Seferens Duits vertaalde gedichten. Met grafische tekeningen van B.C. Epker, Jacomijn den Engelsen, Inez Odijk, Hanneke van der Hoeven, Eleonora Damme, Andrea Lange, Gabriele Sperlich en Susann Hoch. Uitgave Hochdruckpartner Galerie+Werkstatt, 2024.

Het boekje "Minimale Gesten" is bij Peter van Lier te krijgen voor 10 euro (inclusief verzendkosten): petervanlier@gmail.com

[peecee-columns]

Stralend aanwezig door afwezigheid

Sinds de opkomst van de sociale media zijn onze omgangsvormen in een sneltreinvaart veranderd. Communiceren is tegenwoordig niet meer enkel gebaseerd op elkaar lijfelijk ontmoeten, het schudden van handen, het eventueel uitwisselen van subtiele aanrakingen, het opvangen van non-verbale signalen en het naar elkaar kijken tijdens het uitwisselen van woorden die uit onze mond komen. Daar waar het samenspel van klanken, mimiek en gebaren reeds vele honderden jaren zorgde voor het overbrengen van een boodschap van mens tot mens, heeft de huidige technologie daar resoluut korte metten mee gemaakt. We kunnen tegenwoordig immers overal tegelijkertijd digitaal hoor- en zichtbaar zijn.  

De Griekse filosoof Aristoteles liet al in de vierde eeuw voor Christus weten dat de mens een sociaal dier is en dat we niet gemaakt zijn om alleen te leven. Er was dus altijd al de behoefte om elkaar te ontmoeten, samen te leven en contacten te onderhouden. Op deze manier was je als individu een klein onderdeeltje van wat zich de samenleving noemde. Naarmate de eeuwen vorderden en de technologie in de twintigste eeuw ons keer op keer versteld liet staan van de nieuwste onmogelijk geachte mogelijkheden, veranderde langzaamaan onze omgangsvormen en manieren van communiceren. De telefoon maakte het in eerste instantie mogelijk om op langere afstanden, zonder gezien te hoeven worden, een boodschap over te brengen. Het ontstane gemak leidde vervolgens tot verdere ontwikkelingen om de mogelijkheden die dit met zich meebracht door te voeren en onze sociale en communicatieve behoeften verder te bevredigen.

Met de komst van de smartphones zijn we momenteel op een sociaal kantelpunt beland. Het eerdere enthousiasme rondom de luxe van communiceren via een kastje, in woord, beeld en geluid en op welke afstand dan ook, slaat steeds meer om in de behoefte om juist wat vaker onzichtbaar en afwezig te willen zijn. Er dreigt voor sommigen een leven te ontstaan waarbij de uren schermtijd per dag overheersen ten opzichte van de contacttijd in en met de echte wereld. De intentie van een routinematig geplaatst hartje, een vluchtig kiekje of een digitale duim verlangt soms naar meer menselijke context. Er zit blijkbaar een grens aan onze capaciteit om digitaal gehoord en gezien te moeten worden.

Daar waar sociale aspecten blijven veranderen en kantelen, hebben kunstenaars de gave en de vrijheid om in te spelen op actuele maatschappelijke thema’s en ons zodoende op creatieve wijze een spiegel voor te houden. Een van de meest (on)opvallendste kunstenaars van de laatste jaren is de Chinese camouflagekunstenaar Liu Bolin, ook wel treffend The Invisible Man genoemd. Bolin startte zijn opmerkelijke kunstproject Hiding In The City rond 2005, nadat het kunstenaarsdorp Suo Jia Cun in Beijing, waarin hij werkte, werd vernietigd. Hij liet zich fotograferen voor zijn atelier, dat volledig in puin lag. Om hem op de foto te ontdekken moet je goed kijken. Hij is namelijk in zijn geheel geschilderd in de kleuren van de plek waar hij voor staat, tot in de kleinste details aan toe, waardoor hij één lijkt te worden met de omgeving en op lijkt te lossen als individu.

Er volgden daarna vele andere foto’s waarin de kunstenaar in diverse settings onherkenbaar geportretteerd wordt. Zo wordt hij op een andere foto één geheel met een aantal supermarktrekken die vol staan met plastic flessen en blikjes frisdrank. Hiermee wil hij een statement maken tegen de wegwerp- en consumptiemaatschappij. Met zijn geëngageerde kunst is Bolin een menselijke kameleon met een bijzonder gevoel voor het overbrengen van een boodschap, door op de voorgrond te treden zonder zelf zichtbaar te willen zijn. Het is een ontnuchterende manier van jezelf uiten door aanwezige afwezigheid. Een bescheiden vorm van communiceren die vanwege zijn verstilling des te harder schreeuwt om aandacht.  

[haarlemupdates]

Rijnland maakt klimaatuitdagingen zichtbaar met kunstproject

[toosvanholstein]

Pionier Niki de Saint Phalle en haar droomproject Il Giardino dei Tarocchi (deel II)

Hier mijn deel 2 over Niki de Saint Phalle's Giardino dei Tarocchi. Haar droom om een plek van vreugde te creëren kwam uit, ondanks gezondheidsproblemen vanwege haar kunst. Nu genoot ik volop van haar indrukwekkende totaalkunstwerk en de blijvende impact

Twee weken geleden schreef ik er al over. Over dat grootse kunstproject van Niki de Saint Phalle (1930-2002). Haar Giardino dei Tarocchi in Italië. Waar ze een droom waarmaakte. “Het is mijn lotsbestemming een plek te maken waar mensen kunnen samenkomen en gelukkig kunnen zijn: een tuin van vreugde”, zo schreef ze eens. En het volgende statement van haar, als feministisch ingestelde kunstenaar,…

[chantalvdreijden]

Stoelendans voor volwassenen.... Chairdance for adults..... 😉 #artproject #kunstproject #chair #chairs #stoel #stoelen #amstelpark #park #nature #greennature #groenenatuur #trees #bomen #artwork #kunst #lovephotography #photography #photographer #fotografie #fotograferen #outside #buiten https://www.instagram.com/p/CjdZDyAjj4W/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[jufprisca]

Kunstproject 🎨

[sheltiechicago]

The Face of Nijmegen (Het Gezicht van Nijmegen) “Impressive Imposant Roman mask sculpture on a cloudy spring day in The Netherlands” by Marco Monster Via Flickr: Description in English and Dutch: English A century ago, a very special find was made during dredging work in the beautiful city of Nijmegen. An original Roman mask has then been extracted from the deepest caverns of the historic river Waal. It is very special, because worldwide only 150 to 200 such combat masks have been found. The mask dates from the first century AD and was worn in real battles as well as in parades and tournaments. The mask was attached to the helmet with some kind of hinge. The appearance of the mask was also intended to instill great fear in the opponent. The Roman owner will undoubtedly have enjoyed it a lot then. The mask has been an absolute showpiece in the Valkhof museum in Nijmegen for quite some time now. After seeing the mask in the museum, the Nijmegen artist Andreas Hertfeld fell in love with it and it inspired him to make a mega-sized replica of it. After he was elected to create a public artwork for the municipality, he decided to start this mega project 'De Uitkijk'. He has worked for years at a shipyard on the art project, better known in Nijmegen as 'The Face of Nijmegen'. The costs for this municipal project eventually ended up at about 100000 euros! The imposing and extremely impressive work of art is located on the city island of Veur-Lent in Nijmegen along the river Waal. At the back of the public artwork you can climb to the eye holes via a staircase. Through the eye holes you can see the city of Nijmegen with a Roman view. The design of the 6 meter meter high (6.5 yards) and 4.5 meter (4.9 yards) wide Roman face mask sculpture is made from several pieces of steel. These steel pieces are then welded together. The sculpture has also a layer of polyester and a filling of polyurethane foam. It has become a real landmark of the oldest city of The Netherlands. Nederlands Iets meer dan een eeuw geleden werd er tijdens baggerwerkzaamheden een zeer bijzondere vondst gedaan in de Nederlandse stad Nijmegen. Een origineel Romeins masker is toen uit de diepste krogten van de historische rivier de Waal tevoorschijn gekomen. Zo'n vondst is heel erg speciaal, want wereldwijd zijn er slechts 150 tot 200 van zulke gevechtsmaskers gevonden. Het masker stamt uit de eerste eeuw na Christus en werd zowel gedragen bij echte gevechten als ook bij parades en toernooien. Met een soort scharnier zat het masker vast aan de helm. Het uiterlijk van het masker was ook bedoeld om de tegenstander veel angst in te boezemen. De Romeinse ruiter die het gedragen heeft, zal er ongetwijfeld veel plezier aan beleefd hebben. Het masker is al geruime tijd een absoluut pronkstuk in museum Het Valkhof in Nijmegen. Op het moment dat de Nijmeegse kunstenaar Andreas Hertfeld het masker in het museum heeft gezien was hij zeer onder de indruk en heeft het hem geïnspireerd om er een megagrote replica van te maken. Het ontwerp van het zes meter hoge en 4,5 meter brede Romeinse gezichtsmasker van meer dan 2000 kilo is dus gebaseerd op het pronkstuk van Het Valkhof museum en ik raad het iedereen dan ook aan om dit museum ook te bezoeken. De creatieve genius met Duitse roots heeft jarenlang op een scheepswerf gewerkt aan het kunstproject 'De Uitkijk' dat in Nijmegen meer bekend is onder de naam 'Het gezicht van Nijmegen'. Het imposante en uiterst indrukwekkende beeldhouwwerk heeft een ton gekost en staat inmiddels op het eiland Veur-Lent in Nijmegen langs de Waal. Aan de achterkant van het openbare kunstwerk kun je naar de ooggaten klimmen via een trap. Door de ooggaten heen zie je dan de stad Nijmegen met een Romeinse blik.. Het sculptuur heeft een laagje polyester en een vulling van purschuim. De creatieve kunstenaar heeft het beeldhouwwerk gemaakt van verschillende stukken staal. Deze staalstukken zijn vervolgens aan elkaar gelast. Het is een echt herkenningspunt van de oudste stad van Nederland geworden.

[hansoete]

All the grass is dead (2/30)

“Nee, lucht, verkoop je niet, laat ze je niet vastzetten of samenpersen'. Schreef Pablo Neruda in zijn 'Ode aan de lucht'. “All the grass is dead” https://bit.ly/3mgDu9V #fotoboek #crowdfunding#kunstproject #allthegrassisdead #voordekunst

“Nee, lucht, verkoop je niet, laat ze je niet vastzetten of samenpersen’. Schreef Pablo Neruda in zijn ‘Ode aan de lucht’. Vijftig jaar later, tijdens de pandemie, stierven in Peru en andere landen uit het Zuiden, veel mensen omdat ze geen geld hadden om zuurstofflessen te kopen. Gehaaide zakenlui bieden ondertussen samengeperste zuivere lucht aan uit de Himalaya of de Rocky Mountains. In een…