#kinderjaren

[toosvanholstein]

Is mijn inspiratie nu echt verknipt?

Waar mijn inspiratie vandaan komt? Een vraag die ik vaak krijg. Hier in mijn blog 'TOOS&ART' van deze week een mogelijke verklaring met een poort, een wanddoek en gedwongen bedlegerigheid vanwege drang naar honing.

links ‘Origin II’ in de etalage van galerie Quadrige Het grote schilderij dat tijdens mijn afgelopen expositie bij galerie Quadrige in Nice in de etalage hing, hing daar dan wel, maar moest toch ook echt wel terug naar Nederland. Zo had ik dat geregeld met galerie-eigenaar Jean-Paul Aureglia. Net zoals voor een ander werk binnen. druk in gesprek met schrijver/dichter Raphaël Monticelli onder…

[devosopmaandag]

Gevangen levens

Ik zag een documentaire* over het leven van fotografe Gisèle Freund (1908–2000). Veel meer nog dan de fotografe zelf kennen we de portretten die ze maakte van beroemde schrijvers. Die van James Joyce en van Virginia Woolf bijvoorbeeld behoren tot het collectieve culturele geheugen. De documentaire vertelt haar levensverhaal en het verhaal van haar werk. Filmmaker Teri Wehn-Damish zoekt na jaren Freund, met wie zij zeer bevriend was, weer op. Freund is door Alzheimer dan al niet meer bereikbaar. De scène van het afscheid is ontluisterend. Dat woord is afgeleid van het Franse 'lustre' (glans) en heeft dus niets te maken met 'luisteren', maar voor Teri viel niets meer te zeggen, voor Gisèle niets meer te luisteren. Van een stralend tot een verzonken wezen – het is in de kern de weg van een mensenleven.

In biografieën en documentaires over leven en werk van een persoon wordt eigenlijk gezegd: 'hier, ik geef u dit ene mensenleven, zo zag dat leven eruit'. Hoe zorgvuldig ook, hoezeer de biograaf recht doet aan dat ene leven, op een of andere manier is hij of zij ook de cipier van een voorbij leven. Connie Palmen vindt het prachtig hoe Philip Roth zijn twee biografieën naar zijn hand wist te zetten. “Als je een beetje pech hebt”, zegt Palmen, “wordt die geschreven door iemand die eigenlijk een hekel aan je heeft. Dat heet dan een judasbiografie”.

Mijn kast staat vol met biografieën die schrijvers over zichzelf schreven, in de onvolprezen Privé Domeinreeks van uitgeverij De Arbeiderspers. Dat kunnen memoires zijn, dagboeken, kronieken en brieven. Achtentachtig bezit ik er, eigenlijk 89, maar onlangs deed ik er eentje impulsief in de doos van boeken die weg kunnen. De ijdele mannelijkheid van de schrijver in zijn dagboek stond me ongelooflijk tegen. Maar misschien mag het terug, omwille van de verzameling. Het is niet ondenkbaar dat er ook judas-autobiografieën bestaan.

Hillary Mantel gebruikt haar leven, met name haar kinderjaren, voor verhalen. In het onlangs verschenen 'Goed leren praten' geeft ze zelfs aan welke van de zeven verhalen als autobiografisch bestempeld kan worden. Over dat gebruik van haar eigen leven schrijft ze zo meesterlijk: “Vanaf een verafgelegen, hoog gezichtspunt ziet mijn schrijvende ik neer op een lichaam dat is gereduceerd tot een geraamte dat erop wacht door volzinnen vlees te krijgen.” Dat is niet gevangenneming maar bevrijding van een levend wezen, dat hoe dan ook opgesloten raakt in wat voorbij is en nooit terug keert. Dat levend wezen is elk van ons.

* Gisèle Freund, portrait intime d'une photographe visionnaire, Teri Wehn-Damish, 2021, 53 minuten

[peterpijls1965]

Op 4 september in het Boeddhistisch Dagblad:

De dorre levens van de sertao

Vertaler uit het Portugees August Willemsen is bijna twintig jaar dood. Hij was mijn sleutel tot de Braziliaanse literatuur. Willemsen vertaalde zich suf. 

De gloedvolle voor- en nawoorden bij de boeken van bijvoorbeeld Graciliano Ramos, Jao Guimaeres Rosa en Drummond de Andrade zijn legendarisch. De Portugees Pessoa deed Willemsen er even bij. Uiteindelijk dronk hij zich dood.

Het is moeilijk kiezen uit de schatkamer van hoogleraar Portugees August Willemsen, maar Graciliano Ramos is een lieveling, en niet alleen omdat hij de onafzienbare Braziliaanse sertao voor me definieerde.

De sertao, dat zijn de droge steppen waar broodmagere koeherders en rudimentair pratende inboorlingen van gemengd bloed meedogenloos en trefzeker hun wapens leegschieten op indringers, liefst het bevoegd gezag.

Graciliano Ramos kleedde zijn taal uit tot op het bot en ving zo in schaars overgebleven vocabulair de essentie van de sertao, in Brazilië ook een metafoor van de gelooide man op een tanig paard die vanonder een hoed met vlekken de gast langdurig nietszeggend aanstaart, mogelijk heel weinig denkend.

Kinderjaren, waarin de latere burgemeester Graciliano Ramos (zijn maatschappelijke functie) terugblikt op zijn jeugd, is zo mogelijk nog verbijsterender dan Dorre Levens. Het geheugen van Ramos voedt zijn vermogen in korte hoofdstukken een Brazilië levend te maken dat jaloersmakend overzichtelijk is - voor de blanke, welvarende auteur.

August Willemsen schreef een borend boek over zijn alcoholverslaving. Het heet: De Val. Samen.met Alcoholische Herinneringen van Jack London herlas ik het sinds mijn 35ste vaak. 

Op die leeftijd realiseerde ik me dat ik een alcoholist was. Het lukte me niet meer korter of langer te stoppen met drinken. Twaalf jaar later kostten de gevolgen van deze verslaving me mijn huwelijk. Ik vertrok uit Amsterdam om me in Limburg langdurig te laten behandelen.

[beelceem]

Het heeft geregend, de lucht is grijs. Geen fijn fietsweer. Ik probeer opnieuw mijn kamer te verlengen. Er is alleen een duurdere kamer over. Via Booking kan ik die een stuk goedkoper krijgen en ik stel een deal voor: ik boek de kamer, die mag naar de gast die anders die van mij zou krijgen in en ik blijf in de mijne. Scheelt ook weer een kamer schoonmaken. En zo geschiedt, iedereen blij. Tijd om nog eens wat e-mail af te handelen, waaronder het hinderlijk binnenkomen van een recensieverzoek van AirBnB. Dat is de spelregel, dat je een verblijf beoordeelt. Na het versturen daarvan komen nieuwe berichten binnen en een Whatsapp. De relaxte yogadame uit Lübeck is boos. Ik heb mijn verblijf naar haar zin te laag beoordeeld, met drie van maximaal vijf sterren. Ze draagt me op de reactie te verwijderen, anders zakt ze op de lijst van aanbieders. Nu herinner ik me ineens ook een eerdere mail van haar, met het dwingende verzoek niet minder dan vier sterren te geven. Tsja, wat is dan nog de waarde van een recensie? Ik besluit het verzoek maar te negeren. De Kunsthalle heeft maar een expositie, daarom is het entreekaartje goedkoper. Er hangt werk van Clemens Krauss. Een voor mij onbekend iemand, behalve schilder ook een psychoanalyticus die in de coronatijd via beeldverbinding sessies hield met bezoekers die dan daarvoor in hun eentje in specifieke ruimte in het museum mochten zijn. Het doet me denken aan Martina Abramovic. Van zijn werk hou ik niet, te veel dikke klodders verf. Videofilms uit zijn vroege kinderjaren laten wel een erg creatief menneke zien. In een klooster in het hartje van Rostock is nog een museum, met speelgoed uit de 19e eeuw, informatie over de watervoorziening van de stad, de geschiedenis van Rostock, een expositie over landschappen. Een erg leuk museum, waar kinderen zich ook uitstekend kunnen amuseren. Een filmpje en een aantal werken betreffen Entartete Kunst. Het werk komt ui de voorraad van een kunsthandelaar die rijk werd aan verkoop van werk, dat door de nazi‘s in beslag was genomen, maar zich er gelijktijdig voor inspande te voorkomen dat niet-verkocht werk vernietigd werd. Die collectie is nu bij het museum, dat er enkele werken van laat zien, waaronder een prachtig doek van Oskar Schlemmer. Nabij het klooster is een café, het wordt gerund door het Rode Kruis. Het is een werkervaringsplek voor mensen met een beperking. In een gezellig hoekje vlak naast de deur krijg ik een mooie wafel met ijs en kersen opgediend. Even later klinkt het lawaai van vallend serviesgoed. Het klettert goed op de stenen vloer in de gang. Een scherf land zowat bij mijn voeten. Het dienstdoend meisje staat wat er beteuterd naar te kijken, en komt pas weer in beweging als een ander met een bezem komt. Nog wat rondlopen en me verbazen over de onnoemelijke hoeveelheid woningen, in de buurt van de universiteit, die beklad zijn met graffiti. Echt jammer. De vele muurschilderingen op woningen lijken zo ook eerder een bescherming tegen bekladding, en die zijn dan soms weer erg inventief. Als is er ook een gebouw, dat met een draadje en een klein beetje Banksy verder schoon is gebleven. Maar misschien komt dat door wie erin huist.

[rotterdamvanalles]

Winkelende mensen op de Samuel Esmeijerplein in winkelcentrum LageLand, 1966.

Samuel Esmeijer (Driebergen, 20 december 1920 – Apeldoorn, 28 november 1944), was een Nederlandse verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Esmeijer was geboren in Driebergen en bracht daar zijn kinderjaren door. Het gezin verhuisde uiteindelijk naar Rotterdam. Na het behalen van zijn HBS-diploma keerde Esmeijer in de herfst van 1941 terug naar Driebergen. Hij ging als klerk aan de slag bij de plaatselijke politie en volgde in zijn vrije tijd een opleiding tot politie-inspecteur. Esmeijer begon zijn ondergrondse "carrière" in de zomer van 1942 met hulp aan Joodse onderduikers.

Esmeijer besloot in het najaar van 1943 terug te keren naar Rotterdam. In Driebergen had hij verschillende keren verzetsmensen gewaarschuwd voor een op handen zijnde politieactie. Het was de korpsleiding daardoor ook wel duidelijk geworden dat ergens gelekt werd, waardoor Esmeijers positie langzaam onhoudbaar wordt.

In Rotterdam leidde Esmeijer een kleine recherchegroep in Rotterdam voor de organisatie Trouw, die in januari 1944 tot knokploeg omgevormd werd. Esmeijer kwam bekend te staan als bezielend KP-leider en beramer van doeltreffende plannen. Onder zijn leiding werden bijvoorbeeld het Huis van Bewaring aan de Noordsingel, het Hoofdbureau van Politie aan het Haagse Veer, en het distributiekantoor op het Afrikaanderplein succesvol overvallen.

Op 22 november 1944 werd een aantal contactmannen van Esmeijer in Utrecht gearresteerd en gevangen gehouden in de Koning Willem III-kazerne buiten Apeldoorn. Jan van Bijnen, Landelijk Sabotage Commandant, wilde een bevrijdingsoverval opzetten en ging op 28 november samen met Esmeijer en hun chauffeur Huib Verschoor de kazerne verkennen. Zij liepen daar in het oog en werden aangehouden. Toen tot fouillering werd overgegaan, ontstond er een vuurgevecht, waarbij Esmeijer dodelijk getroffen werd.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[aandruetan]

Filmpje V - Kinderjaren van Jona Oberski - +/-120 pagina's gelezen

[se-coaching]

Wat moet een leerkracht in het onderwijs niet doen tegenover kwetsbare kinderen, kinderen met een beperking of kinderen die in hun kinderjaren trauma's hebben meegemaakt!

Als leerkracht in het lager onderwijs: moet je extra voorzichtig en empathisch zijn in je omgang met kwetsbare kinderen, kinderen met een beperking, of kinderen die trauma’s hebben meegemaakt. Hier zijn enkele dingen die je als leerkracht moet vermijden: Het negeren van individuele behoeften: Het is belangrijk om de unieke behoeften van elk kind te erkennen en erop te reageren. Negeer geen…

[keynewssuriname]

Mudieza Ankossie; veelzijdige juriste vol doorzettingsvermogen

Jurist zijn is voor weinigen een levensroeping om de medemens dienstbaar te zijn. Het is een taak waaraan de persoon met volle inzet invulling aan moet geven. Een zo iemand is Mudieza Ankossie; een veelzijdige juriste die zich laat leiden door optimisme en doorzettingsvermogen. In het intrigerende levensverhaal van Mudieza ontdekken we een zelfstandige Surinaamse vrouw en de liefdevolle moeder van een dochter. Als gedreven juriste, gespecialiseerd in het Surinaams recht met de focus op privaat- en publiekrecht, deelt Mudieza haar passie voor voornamelijk civiel recht, met een knipoog naar strafrecht. "Ik ben ook een gecertificeerde rechtendocent en diplomaat", laat ze in gesprek met Key News weten. Ze is een duizendpoot die niet bij de pakken blijft neerzitten en zich ook profileert als ondernemer in onder andere de mode- en kledingbranche. De zelfverzekerde Mudieza is ook advocaat in spe. Wanneer het zover is, zal ze zich niet beperken tot de rol van juridisch adviseur door cliënten bij te staan met adviezen, juridische documenten, brieven of in onderhandelingen, maar zal ze ook actief procederen bij de rechtbank na haar toelating als advocaat bij het Hof van Justitie. Dit zal volgens haar niet lang op zich laten wachten. "Het traject om toegelaten te worden is niet lang meer. Ik heb eigenlijk mijn verplichte stage en beroepsopleiding al afgerond." De juriste zou eigenlijk al sinds eind 2022 toegelaten worden, maar vanwege uiteenlopende redenen heeft ze het verzoek tot toelating uitgesteld. Haar patroon is de gerenommeerde advocaat Irvin Kanhai. "Hij is een van mijn favoriete advocaten, maar ook een rolmodel. Ik kijk naar hem op. Hij is een heel slimme man. Ik leer veel van hem en merk dat hij de stof onder de knieën heeft." Rechten studeren is een bewuste keus van Mudieza. Als student had ze altijd een antwoord klaar voor anderen. "Natuurlijk op een respectvolle manier. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in het waarom achter zaken." Mudieza doet uit de doeken dat ze geïnteresseerd is geraakt in de studie door inspiratie van de voormalige minister van Justitie en Politie, Martin Misiedjan. Misiedjan is een zwaargewicht in de advocatuur als het om mensenrechten gaat. "Hij heeft in grote mate een rol gespeeld in mijn keuze voor rechten als studierichting."  Echter was het niet makkelijk om deze keuze te maken, omdat ze als middelbaar student geïnteresseerd raakte in de studie delfstoffen. "Helaas moest ik daarvoor eerst schakelen op de universiteit. Meneer Misiedjan vroeg me toen of ik notaris wilde worden. Toen interesseerde hij mij in het vakgebied. Ik heb er helemaal geen spijt van." Mudieza wordt uiteindelijk geen notaris, maar wel advocaat. Het vak komt haar ook van pas, vooral omdat ze een praatster is. "Praten is een van mijn hobby’s. Ik houd echt van praten." Verder kunnen volgens Mudieza ook dansen, studeren, koken, schilderen en reizen aan het lijstje worden toegevoegd. Echter, ze koestert vooral de bezigheden uit haar kinderjaren. "Ik hield van vliegeren. Ik maakte ook zelf vliegers. Het waren echt prettige momenten die niet meer terug zullen komen." Mudieza ziet dat kinderen tegenwoordig lange uren maken op hun smartphones, tablets en PlayStation, in tegenstelling tot haar jeugdjaren waar vliegeren vooral in de grote vakantie de bezigheid bij uitstek was. "In mijn jeugdjaren heb ik ook gesport. Ik heb gevoetbald en aan atletiek gedaan", vertelt ze verder. Doorzettingsvermogen, oplossingsgericht en optimisme De duizendpoot merkt op dat het veel doorzettingsvermogen vergt om te balanceren tussen jurist, ondernemer en moeder zijn. "Het vereist heel veel moed en doorzettingsvermogen. Je moet je mentaal gezond maken, zodat je het kan combineren." Mudieza vindt een balans door goed te plannen en haar dag goed in te delen. "Natuurlijk gaat het niet altijd zoals gewenst. Er zijn altijd momenten waar je gaat moeten multitasken. Het is een ongoing proces." Ze is niet zo lang terug moeder geworden. Voor Mudieza is het dus passen en meten en een leerproces om met de werkdruk te kunnen omgaan. "Ik kan met trots zeggen dat ik oplossingsgericht kan werken", antwoordt de juriste op een vraag over haar sterke eigenschappen en competenties. Haar sterke eigenschap noemt ze het feit dat ze door stormen heen toch haar doelen bereikt. Ze is daarmee zeker een doorzetter met een sterke wil. "Met deze wil tracht ik altijd de obstakels die op mijn wegen komen, te overbruggen. Ik probeer altijd een oplossing te zoeken voor het bereiken van me doelen." Haar drang naar informatievergaring kan ook als een sterke eigenschap gekenmerkt worden. Mudieza probeert altijd onderzoek te doen om goed onderbouwd over iets te kunnen praten. De grote Zuid-Afrikaans anti-apartheidsstrijder en politicus, Nelson Mandela, is een van haar grootste rolmodellen. "Ik zie hem als een van de sleutelfiguren om door middel van optimisme doelen na te streven en die daadwerkelijk te bewerkstelligen. Hij was een echte doorzetter. Dat was een van zijn top karakteristieken." Zoals Mandela gerechtigheid nastreefde, is Mudieza ervan overtuigd dat ze met een actieve bijdrage binnen haar vakgebied gerechtigheid kan laten zegevieren. "Gerechtigheid is cruciaal. Natuurlijk heeft iedereen echt op rechtsbijstand. Dat is een basisbeginsel." Het is volgens haar principieel om zaken af te wegen en het recht te doen zegevieren. Ze wil zich ook sterk maken voor het onderwijs in Suriname en vooral diverse vraagstukken belichten. "Ik ben didactisch bekwaam." Via een Facebookpagina geeft Mudieza al gratis informatie over tal van juridische onderwerpen. De juriste roept Surinamers op om in eenheid op te trekken om het land naar grotere hoogten te tillen. "We moeten niet ervan uitgaan dat omdat een synagoge en een moskee naast elkaar staan, er geen discriminatie voorkomt in Suriname." Mudieza heeft als jonge zwarte vrouw op diverse momenten discriminatie ervaren. Ze merkt op dat discriminatie heel vaak voorkomt, vooral op werkplekken. De advocaat in spe is voorstander van gelijke rechten voor een ieder. "Discriminatie is zelfs strafbaar. We hebben internationale verdragen geratificeerd. Laten we mensen ook niet op basis van politieke oriëntatie discrimineren." Mudieza is er helemaal niet over te spreken hoe mensen in de politiek met elkaar omgaan. "Vooral tijdens de verkiezingsperiode zijn normen en waarden zoek." Haar boodschap aan jonge vrouwen is dat die zich financieel onafhankelijk maken. "Scholing is hierbij een belangrijk instrument. Volg opleidingen en trainingen. Zorg wel ervoor dat je niet de bosslady uithangt door de man niet de positie te geven die hij verdient." Volgens Mudieza is the sky not the limit, but your will to succeed it. De wil die je hebt zal je mindset creëren om verder te komen dan je bent.  Mudieza is trots op haar levensverhaal. Ze blikt vol bewondering terug hoe ze, als klein meisje uit een achterbuurt, is getransformeerd tot een succesvolle juriste en onderneemster. Haar ouders gingen uit elkaar toen ze 17 was. Dit en andere uiteenlopende situaties maakten haar ook depressief. "Ik was op een gegeven moment mentaal instabiel vanwege hevige stressmomenten. Het heeft een bepaalde impact gehad." De donkere momenten heeft ze overwonnen door volharding in het geloof. Ze laat zich dan ook leiden door het geloof in God. "Zoek de Here op. Er is een God die kracht geeft." Daar weet Mudieza alles van, getuige haar pad naar succes. Read the full article

[regioonlineofficial]

Stedelijk Museum Alkmaar presenteert de tentoonstelling 100XLucebert ter gelegenheid van het honderdste geboortejaar van dichter en beeldend kunstenaar Lucebert (Lubertus Jacobus Swaanswijk, 1924-1994). 100XLucebert toont honderd schilderijen, tekeningen, unieke geluidsopnames en andere objecten van dit dubbeltalent. Kunstenaar Michael Tedja reageert op het beeldende werk van Lucebert in de tentoonstelling Het Diagonale Instituut. De twee tentoonstellingen openen op 30 maart voor publiek en zijn te zien tot en met 1 september 2024. 100XLucebert: van eigen hand 100XLucebert bestaat uit honderd objecten van Lucebert: tekeningen uit zijn tienerjaren, een brief uit de oorlog, manuscripten, unieke geluidsopnames van door hem zelf voorgedragen gedichten, enkele van zijn bekendste schilderijen en zijn laatste onvoltooide werk. Alle werken in de tentoonstelling zijn van zijn eigen hand. Verschillende werken zijn nooit eerder geëxposeerd. Lucebert is een van de bekendste Nederlandse moderne kunstenaars van de twintigste eeuw. Hij woonde en werkte een groot deel van zijn leven in Bergen (NH), op een steenworp afstand van Alkmaar. Hij heeft een omvangrijk en veelzijdig oeuvre nagelaten. De tentoonstelling is een uitnodiging aan bezoekers om door te dringen tot de innerlijke belevingswereld van dit dubbeltalent. Conservator Hélène Webers werkte nauw samen met de erven van Lucebert om zo dicht mogelijk zijn leven en werk te naderen. Zij zegt over de tentoonstelling: “De tentoonstelling 100XLucebert toont het leven en werk van Lucebert in al zijn facetten. Lucebert wás zijn werk. Door de 100 objecten op volgorde te zetten loop je mee met zijn ontwikkeling en zit je dicht op zijn huid. We volgen hem via zeven hoofdstukken die beginnen bij zijn kinderjaren en eindigen bij het laatste onvoltooide schilderij dat in zijn atelier hing ten tijde van zijn overlijden in 1994.” Het Diagonale Instituut - Michael Tedja Schrijver, dichter en beeldend kunstenaar Michael Tedja verbleef in 2023 enkele maanden als artist-in-residence in het Luceberthuis in Bergen. Daar ontwikkelde hij een serie schilderijen op doek en papier. Met dit werk reageert hij op het beeldende werk van Lucebert, maar ook op diens status als cultureel icoon. De werken worden gedurende de tentoonstelling regelmatig gewisseld. Tegelijk met deze tentoonstelling verschijnt een roman van Tedja met dezelfde titel: Het Diagonale Instituut. De werken van Michael Tedja, gemaakt in opdracht van Stedelijk Museum Alkmaar zijn zowel in het museum als in de Grote Kerk van Alkmaar te zien. De tentoonstellingen openen op 30 maart voor publiek en zijn te zien tot en met 1 september 2024. Bij 100XLucebert verschijnt een speciale editie van literair tijdschrift De Gids, waarin auteurs reageren op een aantal objecten uit de tentoonstelling, plus verdiepende verhalen en gedichten. Journalist Tom Rooduijn maakt een podcast bij de tentoonstelling waarin hij mensen spreekt over het werk en leven van Lucebert. Door het museum wordt een programma ontwikkeld voor het voortgezet onderwijs dat ingaat op cancelcultuur.

[babystepsnl]

Laat je baby in stijl stappen met Babyschoentjes!!!

Babyschoentjes zijn niet alleen functionele voetbedekking; ze vormen een schattig statement en voegen een vleugje stijl toe aan de garderobe van de allerkleinsten. In deze verkenning duiken we dieper in de wereld van schoentjes, waar comfort, schattigheid en trendy ontwerpen samenkomen om kleine voetjes te omarmen.

De Rol van Babyschoentjes:

Babyschoentjes spelen een belangrijke rol bij het beschermen van kleine voetjes terwijl ze groeien en zich ontwikkelen. Deze zachte, schattige schoentjes bieden niet alleen ondersteuning aan kwetsbare voetjes, maar voegen ook een element van schattige stijl toe aan de outfits van de kleintjes.

Eerste Stapjes in Stijl:

Voor de kleintjes die hun eerste stapjes zetten, zijn schoentjes meer dan alleen bescherming voor de voetjes. Ze zijn een metgezel op het avontuur van ontdekking en groei. De schoentjes bieden comfort en stabiliteit, waardoor baby's vol vertrouwen de wereld om hen heen kunnen verkennen.

Diversiteit in Ontwerpen:

Een van de charmes van schoentjes is de diversiteit in ontwerpen. Van schattige instappers tot kleine sneakers, de keuzes zijn eindeloos. Ontwerpers creëren schoentjes met kleurrijke patronen, schattige dierenprints en zelfs miniatuurversies van trendy volwassenenschoenen, waardoor ouders een breed scala aan stijlen hebben om uit te kiezen.

Materialen voor Tere Voetjes:

Babyschoentjes worden vervaardigd uit zachte en ademende materialen om het comfort van tere babyvoetjes te waarborgen. Vaak gemaakt van katoen, leer of stoffen die flexibiliteit en bewegingsvrijheid bieden, zorgen deze schoentjes ervoor dat de voetjes van de kleintjes zich op natuurlijke wijze kunnen ontwikkelen.

Gemakkelijk Aan en Uit:

Ouders waarderen het praktische aspect van schoentjes. Met ontwerpen die zijn voorzien van klittenbandsluitingen, elastische banden of instapschoentjes, zijn deze schoentjes gemakkelijk aan en uit te trekken. Dit is vooral handig bij het omkleden van wriemelende kleintjes.

Speciale Gelegenheden en Dagelijks Gebruik:

Babyschoentjes zijn er niet alleen voor dagelijks gebruik; er zijn ook speciale ontwerpen voor feestelijke gelegenheden. Van schattige doopschoentjes tot kleine schoentjes voor een speciale fotoshoot, ouders hebben de mogelijkheid om schoentjes te kiezen die passen bij verschillende momenten in het leven van hun kleintjes.

Voeten in de Mode:

Met de groeiende nadruk op kindermode worden schoenen steeds meer beschouwd als een modeaccessoire. Ouders hebben de mogelijkheid om schoentjes te kiezen die passen bij de overige kleding van hun kinderen, waardoor ze er niet alleen schattig uitzien, maar ook in stijlvolle en trendy outfits kunnen pronken.

Herinneringen en Erfgoed:

Sommige ouders bewaren de eerste schoenen als kostbare herinneringen aan de vroege kinderjaren. Deze kleine schoentjes vertellen het verhaal van de eerste stapjes en de groei van de kleintjes. Het erfgoed van deze schattige schoentjes wordt soms doorgegeven van generatie op generatie als een bijzonder aandenken.

Conclusie:

Schoenen zijn niet alleen een noodzakelijkheid; ze zijn een uitdrukking van liefde en zorg voor de kleintjes. Met hun schattige ontwerpen, comfortabele materialen en praktische kenmerken zijn babyschoentjes een belangrijk onderdeel van de kindertijd. Ze vormen niet alleen een bescherming voor kleine voetjes, maar voegen ook een dosis schattige stijl toe aan de groeiende persoonlijkheid van baby's. Stap voor stap, in stijl, beginnen deze schoenen aan een reis vol ontdekkingen en avonturen.

[jurjenkvanderhoek]

IT’S ONLY ROCK ’N ROLL (BUT I LIKE IT)

Allereerst is het natuurlijk een collectors item voor de fanatieke fan. Daarnaast ook een standaardboekwerk voor de muziekverzamelaar. En uitermate interessante lectuur voor hen die de ins en outs van het leven van een stelletje muzikanten willen kennen. En zeker is het goede kost voor die mensen die in het begin dachten dat ze geen lang leven beschoren waren. Dat het wel snel zou overwaaien. En kijk, ze turven dit jaar de zestig. 2023 is het jaar van de Stones, die hun steentijd allang overleefd hebben. Maar ook zou de speciale uitgave van Lust for Life Magazine best kunnen doorgaan als catalogus bij de tentoonstelling Unzipped! in het Groninger Museum.

Eerstens de die hard liefhebber die alles spaart wat los en vast zit van het idool. De slaapkamer heeft behangen met foto's van de artiesten, zoals in de beginjaren te doen gebruikelijk was. Zoals ik, fan van het tweede uur want bij de start was ik nog te jong. Ik leerde de muziek van The Rolling Stones kennen via de platenspeler van mijn oudere broer. Hij hoorde bij de gang van dat langharig tuig dat niets moest hebben van die andere band uit Liverpool. En ik volgde trouw en raakte verknocht aan Mick Jagger cs. Ik was geen fan van de eerste jaren, maar haakte pas later aan. Een verzamelalbum van Boek en Plaat was mijn start van de Stones-collectie. Maar dat psychedelische album met die lenticulaire foto op de hoes werd mijn echte eerste kennismaking. Ik was daar helemaal weg van, maar zelfs de heren zelf waren niet kapot van dat album waarop zij staan afgebeeld als tovenaars, muziekmagiërs. Later volgden uiteraard meer platen in mijn kast, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar het dubbelalbum ‘Exile on Mainstr’. Na ‘Undercover’ ben ik de Stones uit het oog verloren.

Maar dan LFL’s Ode aan the Stones. Een gedegen boekwerk op magazine formaat. Waarin de groep als geheel en de bandleden individueel voor het voetlicht komen. Natuurlijk krijgt hun  muziek de nodige aandacht. De rode draad door het magazine vormen de albums, die ieder afzonderlijk worden beschreven. Het magazine LFL is bekend om de reviews van nieuw uitgebrachte albums, de sterren die eraan gegeven worden nodigen al dan niet uit tot aanschaf. De diverse recensenten hebben een zekere autoriteit waardoor hun mening onder verzamelaars heilig is. Ook de diverse albums van The Rollling Stones krijgen sterren. Daarbij heeft ieder album een in het oog springende song die als tiptrack beluistert kan  worden in een speciale playlist op Spotify.

Elke bijzonderheid en hoegenaamd alle details rond deze legendarische band komen aan de orde. Van het begin af wanneer ze nog geen eigen identiteit hebben, de kunst afkijken van Amerikaanse vakbroeders en hun platen vullen met covers. Maar al snel zet het schrijversduo Jagger en Richards de tanden in de stijl en ontwikkelen de eigen Stones-sound. De kinderjaren worden getekend met vallen en opstaan. De rol van publieksidool zet zich af tegen een leven waarin alles gedaan wordt wat God verboden heeft. De band ontwikkelt zich tot supergroep en is de kwade genius tegenover de band waarvan de groepsleden beste schoonzonen lijken te kunnen zijn. Schijn bedriegt, nog altijd. Hoewel de kevers en de stenen onderling goede contacten hadden, scheidden zij de muziekwereld in twee kampen. Je was voor de één en tegen de ander, twee goden dienen was uit de boze en op twee paarden wedden not done.

De beginjaren worden in de boeken gezet als een periode van hoge bergen en diepe dalen. De populaire muziek leek opnieuw te worden uitgevonden en kreeg een grote schare bewonderaars en liefhebbers achter zich. De ouderen spraken er schande van terwijl de jongeren zich de kelen schor schreeuwden. De beat was enorm populair, maar die mateloze waardering had ook een keerzijde. De oprichter van wat ooit de grootste rock & roll-band van de wereld genoemd zal worden gleed ondanks zijn genialiteit van het leven af. Onhandelbaar werd hij uit de band gezet en verdronk in zijn eigen zwembad. En dan gaat de groep de eigen weg zonder de hallucinerende inbreng van de voorman. Met beide benen landt de band op de vloer en is de slogan “it’s only rock ’n roll (and I like it)” geworden.

Natuurlijk wil ik alles wat er te weten valt rondom de groep kennen. De roddels en achterklap zijn altijd fijn te lezen, maar daar verlustigen de auteurs van Lust for Life zich niet aan. Zij schrijven zakelijk en volwassen over feiten en gebeurtenissen. Laten fans aan het woord en muzikanten die met de Stones hebben gewerkt. De ode is vooral een muzikale biografie. Niet enkel van de groep zelf, maar ook van de afzonderlijke leden. De gangen van de Stones als band worden nagegaan, maar ook de acties die de spelers zelf hebben gedaan. Dat is allemaal heel lezenswaardig en zorgt ervoor dat ik het magazine binnen afzienbare tijd heb doorgewerkt. Maar de mannen aan het woord laten op persoonlijk niveau is minstens zo wetenswaardig. Journalist Harry de Jong weet als geen ander het onderste uit de kan te krijgen bij zijn gesprekspartners. Hij heeft al vele groten der aarde op muziekgebied uitgehoord. En dan worden onderwerpen bij de kop genomen die voor de muziekscene niet alledaags zijn. Die andere kant van de artiest, waaruit blijkt dat het ook maar gewoon een mens is, maakt de verhalen van De Jong uiterst interessant. Met drie Stones heeft hij bijzondere ontmoetingen laten afdrukken in dit magazine, waarvan het voorwoord is verzorgd door niemand minder dan de broer van Mick, Chris Jagger. Uitgeleide doet Dave Davies van The Kinks. En daar tussendoor - welnee, het zijn niet de minsten - komen onder meer Dave Stewart, Tony Iommi, Blondie Chaplin en Chuck Leavell aan het woord: “Ik knijp mezelf nog iedere dag in mijn arm”.

‘Ode aan the Stones’ is een uitermate interessant boekwerk, dat zeker in de kast van fans van de band niet mag ontbreken. Als naslagwerk kan het dienen. Als fotoalbum werkt het goed, want door de verschillende decennia heen zijn er beelden van band en leden in afgedrukt. Een overzicht is niet compleet zonder lijstjes. De lezers van LFL is gevraagd naar hun beste drie Stones songs en Stones albums. Uit de opgaven zijn the best of tops zoveel samengesteld. En verhalen van fans, bijzondere herinneringen aan concerten, maken de ode meer dan compleet naast de schaduwkanten die nader worden belicht. Eigenlijk is de ‘Ode aan the Stones nu al een standaardwerk’ terwijl het nog maar onlangs is verschenen. Een klapper zoals de beginriff van ‘(I can’t get no) Satisfaction’ destijds in de muziekwereld geweest moet zijn. Gedegen opgezet na diepgaand onderzoek. Een ultieme special, even optimaal als de tentoonstelling in Groningen. Het drukwerk vormt dan een blijvende herinnering om nog eens door te bladeren, terwijl ‘Unzipped!’ van voorbijgaande aard is maar nog tot 21 januari 2024 valt te bezoeken.

Ode aan the Stones. De ultieme special over ’s werelds grootste rock & roll-band. Uitgave Music & License BV in samenwerking met Lust For Life Magazine, 2023.

[lapenseedehors]

"Tegen deze achtergrond wordt begrijpelijk hoe belangrijk de seks is geworden als inzet van de politiek. Ze is immers het scharnierpunt van de twee assen waarlangs zich de hele politieke technologie van het leven heeft ontwikkeld. Enerzijds resorteert ze onder de disciplines van het lichaam: dressuur, intensivering en verdeling van de krachten, aangepaste en zuinige energiehuishouding. Anderzijds resorteert ze, door al haar effecten op ruimere schaal, onder de bevolkingsregulatie. In beide registers voegt zij zich gelijktijdig in: zij geeft aanleiding tot minutieuze vormen van toezicht, tot permanente controle, tot angstvallig gedetailleerde ruimtelijke inrichtingen, tot eindeloze medische en psychologische onderzoeken, tot een hele micromacht over het lichaam. Maar ook leidt ze tot metingen op massaschaal, tot statistische schattingen en tot ingrepen in het maatschappelijke lichaam als geheel of in groepen in hun totaliteit. De seks is de toegang zowel tot het leven van het lichaam als tot het leven van de soort. Ze dient als matrix van de disciplines én als regulatiebeginsel. Om die reden heeft men in de negentiende eeuw de seksualiteit nageplozen tot in het kleinste detail van het individuele bestaan; ze wordt opgespoord in het gedrag, nagejaagd in de dromen; men vermoedt haar in de geringste dwaasheden en volgt haar spoor terug tot in de vroegste kinderjaren; zij wordt het geheimschrift van de individualiteit, datgene waardoor deze zowel geanalyseerd als gedresseerd kan worden. Maar we zien ook hoe ze het thema wordt van politieke operaties, van economische interventies (door stimulering of afremming van de voortplanting), van ideologische campagnes om moraal of verantwoordelijkheidsbesef in te prenten: men verheft haar tot maatstaf voor de kracht van een maatschappij, die zowel haar politieke energie als haar biologische kracht aangeeft. Tussen de twee polen van deze technologie van de seks ontvouwt zich een hele waaier van uiteenlopende tactieken, die in wisselende verhoudingen de doelstelling van de discipline van het lichaam combineren met die van de bevolkingsregulatie."

— De wil tot weten p.143-144, Michel Foucault

[etoko5]

De zoete geschiedenis en smaakvolle herinneringen van Kool-Aid

Kool-Aid: de naam alleen al roept bij velen een gevoel van nostalgie op en roept herinneringen op aan de zomers in de kindertijd, barbecues in de achtertuin en felgekleurde drankjes die de belofte van eindeloos plezier leken in te houden. Deze iconische drankmix in poedervorm is al generaties lang een basisproduct in Amerikaanse huishoudens, en door zijn aanhoudende populariteit is het nog steeds een geliefd onderdeel van ons culturele weefsel.

Kleurrijke smaken en dierbare herinneringen

Een van de blijvende charmes van Kool-Aid ligt in de reeks levendige smaken. Van klassieke favorieten zoals kers en druif tot tropische lekkernijen zoals piña colada en citroenlimoen, Kool-Aid heeft consequent een breed scala aan smaakervaringen geleverd. De simpele handeling van het mengen van een pakje Kool-Aid-poeder met water en suiker, vaak vergezeld van het kenmerkende geluid van roeren, werd een geliefd onderdeel van vele kinderjaren.

Voor ouders bood Kool-Aid een budgetvriendelijke manier om de dorst van hun kinderen te lessen, terwijl ze tegelijkertijd hun culinaire creativiteit konden ontdekken. Smaken mixen en matchen, 'Kool-Aid-kunst' creëren door verschillende kleuren in een glas te stapelen, of zelfs invriezen in verfrissende ijslolly's waren slechts een paar manieren waarop Kool-Aid plezier toevoegde aan zomerdagen.

Culturele betekenis en verder

De culturele betekenis van Kool-Aid reikt verder dan alleen de heerlijke smaak. Het is een symbool geworden van zorgeloze zomers, dierbare familiebijeenkomsten en een gevoel van gedeelde nostalgie tussen generaties. De mascotte met een smiley, Kool-Aid Man, crasht door muren met zijn kenmerkende "Oh, ja!" slogan, is een blijvend icoon in de reclame geworden.

Kool-Aid heeft ook invloed gehad op de populaire cultuur, door optredens in films, televisieshows en zelfs muziekteksten. De invloed ervan reikt tot ver buiten het glas, raakt ons hart en verbindt ons met eenvoudiger tijden.

De evolutie van een klassieker

De afgelopen jaren is Kool-Aid geëvolueerd om tegemoet te komen aan de veranderende smaak en voorkeuren van consumenten. Er zijn suikervrije en caloriearme versies geïntroduceerd om tegemoet te komen aan gezondheidsbewuste consumenten, en Kool-Aid Jammers en kant-en-klare opties hebben het nog handiger gemaakt.

Naarmate de wereld zich meer bewust wordt van de gezondheid, blijft Kool-Aid zijn plek vinden, een gevoel van nostalgie bieden en zich tegelijkertijd aanpassen aan de moderne smaak en voorkeuren.

Conclusie: een tijdloze verfrissing

Kool-Aid is meer dan alleen een drank; het is een smaakvolle herinnering aan het verleden, een katalysator voor dierbare herinneringen en een eenvoudig genot dat de tand des tijds heeft doorstaan. Met zijn regenboog aan smaken en tijdloze aantrekkingskracht zal Kool-Aid waarschijnlijk nog generaties lang een geliefd onderdeel van ons culturele tapijt blijven, altijd klaar om een glimlach op ons gezicht en een vleugje kleur in ons leven te brengen.

[levisgeekstuff]

Batman: Jaar Twee

Na enkele eerste probeersels met Europese strips (Johan en Pirrewiet 🙌) ben ik als kind vrij snel begonnen met het lezen van comics. Mijn allereerste was er meteen ook eentje van mijn nog steeds favoriete held: Batman 17 van Baldakijn Boeken. Ik was meteen verknocht aan die fascinerende kleine strips op krantenpapier met die coole helden. Ik ging dan ook snel op zoek naar meer Batman comics. Zo botste ik op de omnibus van Batman Jaar Twee uit 1988.

Ik kan je zeggen dat dit een comic was die toen (ik was 8 jaar oud) behoorlijk veel indruk op me maakte. De slechterik in deze strip was écht angstaanjagend en veegde dan ook nog eens de vloer aan met Batman. Het tekenwerk in het eerste deel van Alan Davis was prachtig én toegankelijk. De latere delen met werk van, jawel, Todd McFarlane oogden spectaculair.

Dat alles maakte deze strip op dat moment veel aangenamer voor mij dan Batman Jaar Eén, waarvan ik de omnibus toen op hetzelfde moment had gekocht. Nu, vele jaren later, zie ik dat toch wel even anders 😅. Uiteraard is Year One véél diepgaander en beter geschreven. Maar dat maakt het dus ook een meer volwassen strip dan Jaar Twee, dat dichter bij de traditionele superhelden-comic blijft. Ook al heeft het best wel wat serieuze thema's. We zien hier oa. hoe Batman zijn morele standpunt rond vuurwapens vorm krijgt.

Klantenservice

Die omnibus van Jaar Twee moet zowat mijn meest gelezen comic uit mijn kinderjaren zijn geweest. De bundel bevatte nummer 15 en 16 uit de reguliere Batman serie van Baldakijn. Dat waren toen niet de makkelijkste back-issues om te vinden. Ik heb mijn losse deeltjes toen uiteindelijk besteld via de klantenservice van Juniorpress/Baldakijn.

De cirkel is rond

Enkele jaren later, in 1993, zou bij Baldakijn trouwens ook het vervolg op Year Two verschijnen: Batman Full Circle. Deze one-shot, net als het originele verhaal geschreven door Mike W. Barr en getekend door Alan Davis, verscheen in België en Nederland in Batman Special 18. Alleen al vanwege dat prachtige tekenwerk en de fraaie inkleuring daarvan is deze special meer dan de moeite waard.

Nieuwe hardcover

In 2014 bracht RW Lion een nieuwe editie van Batman Year Two uit in de Lage Landen. Dit keer werd het een hardcover op oversized formaat. In deze nieuwe vertaling werd ook de nieuwe inkleuring van de strip gebruikt. Bovendien bevat deze hardcover ook het Full Circle vervolgdeel.

Vooral het tekenwerk van Todd McFarlane spat in deze editie van de pagina’s. Recent kocht ik als guilty pleasure trouwens nog het grote action figure van McFarlane Toys gebaseerd op de iconische 'giant cape' uit Year Two. 

[rotterdamvanalles]

Winkelende mensen op de Samuel Esmeijerplein in winkelcentrum LageLand, 1966.

Samuel Esmeijer (Driebergen, 20 december 1920 – Apeldoorn, 28 november 1944), was een Nederlandse verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Esmeijer was geboren in Driebergen en bracht daar zijn kinderjaren door. Het gezin verhuisde uiteindelijk naar Rotterdam. Na het behalen van zijn HBS-diploma keerde Esmeijer in de herfst van 1941 terug naar Driebergen. Hij ging als klerk aan de slag bij de plaatselijke politie en volgde in zijn vrije tijd een opleiding tot politie-inspecteur. Esmeijer begon zijn ondergrondse "carrière" in de zomer van 1942 met hulp aan Joodse onderduikers.

Esmeijer besloot in het najaar van 1943 terug te keren naar Rotterdam. In Driebergen had hij verschillende keren verzetsmensen gewaarschuwd voor een op handen zijnde politieactie. Het was de korpsleiding daardoor ook wel duidelijk geworden dat ergens gelekt werd, waardoor Esmeijers positie langzaam onhoudbaar wordt.

In Rotterdam leidde Esmeijer een kleine recherchegroep in Rotterdam voor de organisatie Trouw, die in januari 1944 tot knokploeg omgevormd werd. Esmeijer kwam bekend te staan als bezielend KP-leider en beramer van doeltreffende plannen. Onder zijn leiding werden bijvoorbeeld het Huis van Bewaring aan de Noordsingel, het Hoofdbureau van Politie aan het Haagse Veer, en het distributiekantoor op het Afrikaanderplein succesvol overvallen.

Op 22 november 1944 werd een aantal contactmannen van Esmeijer in Utrecht gearresteerd en gevangen gehouden in de Koning Willem III-kazerne buiten Apeldoorn. Jan van Bijnen, Landelijk Sabotage Commandant, wilde een bevrijdingsoverval opzetten en ging op 28 november samen met Esmeijer en hun chauffeur Huib Verschoor de kazerne verkennen. Zij liepen daar in het oog en werden aangehouden. Toen tot fouillering werd overgegaan, ontstond er een vuurgevecht, waarbij Esmeijer dodelijk getroffen werd.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.