#matthew pusti

[spilladabalia]

In the year 2427

Makeup And Vanity Set music + The Curious Female movie excerpts

[conceptalbum]

listen.

[daily-quote]

Przez cały czas czuje się otępiały.  Pusty.  Smutny.  Czasem zły.  Głównie smutny.  Trochę wkurzony.  Niewiele wart.  Zmęczony.  Oszukany.  Samotny.

Matthew Quick (”Niezbędnik obserwatorów gwiazd”)

[mustasiipi]

Recenzie de carte:  Un bărbat, o fată, o insulă pustie - un roman de dragoste - Volumul 6 - Uirebit

https://www.goodreads.com/book/show/53450341-un-b-rbat-o-fat-o-insul-pustie---un-roman-de-dragoste---volumul-6

Un pic de context: nu am citit celelalte volume din serie, dar am auzit de ele mai demult și am citit câteva recenzii, ca să știu la ce să mă aștept. Nu este genul de carte pe care aș citi-o de obicei, dar am zis să-i dau o șansă, că deh, e pandemie și mă plictisesc în izolare. Mi-am propus să trec peste scepticismul inițial și să încep lectura cu o minte deschisă. Mi-a luat cam 2 zile să o termin; limbajul este accesibil, dar poate nu prea confortabil pentru cei care citesc mai mult opere clasice. Scenele fara perdea nu sunt exagerat de frecvente, iar umorul presărat strategic după momentele mai tensionate binedispune și relaxează. În acest volum, Tiberiu continuă să-și povestească trecutul, după o încercare nu prea convinsă de sinucidere, dejucată cu măiestrie de Eva (pe care mi-am imaginat-o ca un fel de Harley Quinn/Margot Robbie), prin psihologie inversă. Impresia mea este că, în raport cu Tiberiu, femeile sunt cele care dețin controlul. Nici nu vreau să mă gândesc ce ar spune Dana Budeanu de Tiberiu!:)) Tabita este cea care uită de ziua lui de naștere, acest clișeu fiind de obicei despre bărbați, ceea ce demonstrează că de fapt ea poartă pantalonii în familie. De dragul Tabitei, Tiberiu este dispus să trăiască la țară, decizie care îi solicită foarte mult capacitatea de adaptare la tot ce presupune viața la țară. Proba de foc este sacrificarea iepurelui, o experiență traumatizantă care îl face să propună o dietă strict vegetariană, pe care Tabita o respinge prompt însă. Tiberiu vrea să demonstreze de ce este capabil pentru a-i putea câștiga respectul și dragostea Tabitei, care mai mult îl tolerează, fiind mai interesată de biserică și de compania sfinților. Nu am prea înțeles de ce e așa disperat Tiberiu să se însoare cu ea (credeam că bărbații au mai degrabă aversiune față de ideea căsătoriei). Probabil că ceea ce obții mai greu devine irezistibil. Temele atinse în acest volum includ durerea, frica, vulnerabilitatea, reprimarea, pierderea controlului, viciile și tentațiile, justiția și dreptatea, politica, iluzia controlului asupra propriei vieți sau ironia sorții, iluzia permanentului, catharsis-ul sau purificarea de dorințe lumești (reprezentat prin „ceremonia” de ardere a patului și prin sacrificarea simbolică pe rug a demonului), familia, maturizarea. Tiberiu nu ia întotdeauna cele mai bune decizii și trebuie să suporte consecințele impulsivității. Este un om care nu se lasă până nu termină ce a început, chiar dacă își face rău singur. Se descrie pe sine ca fiind pașnic și totuși recurge cam prea ușor la gânduri și fapte violente, defect pe care îl pun pe seama educației primite de la tatăl său iresponsabil. Nu sunt sigură dacă are doar gânduri violente intruzive sau chiar e un psihopat. Oscilează între starea stabilă, empatică, vie și starea insensibilă, violentă, cinică, de mort pe dinăuntru. Această oscilare se aplică și în ceea ce privește religia și credința. La un moment dat, Tiberiu găsește totuși un motiv de optimism în ciuda absurdului vieții. Este un personaj care inspiră milă, cel puțin atunci când nu este acaparat de impulsul violent, caz în care chiar nu am pic de simpatie pentru el. Îl vedem și în ipostaza de speculant la bursă (parcă îl și aud pe Matthew McConaughey: „Meanwhile, he thinks he's getting shit rich, which he is, on paper. But you and me, the brokers, we're taking home cold hard cash via commission, motherfucker!”). Câștigul rapid de bani aduce o detașare emoțională față de Tabita, pe care începe să nu o mai vadă ca pe o zeiță pe un piedestal. Nu înțeleg de ce Tabita îl consideră o povară, atât timp cât el își aduce contribuția prin banii câștigați, e adevărat prin asumarea riscului de a pierde totul. Văd o asemănare cu relația dintre Ilie Moromete și Catrina, prin raportarea la religie, credință și vicii („Mă bucur că ți-ai tocat toți banii la jocuri de noroc! Acum nu mai ai bani ca să-ți cumperi iarba dracului!”). Oricum, Tabita ca personaj este genială, orice i-ar spune Tiberiu se întoarce împotriva lui. Relația cea mai frumoasă și înduioșătoare a lui Tiberiu este cea cu Nas Rece, cel puțin în prima parte a cărții, probabil mai importantă decât cea cu Tabita. Văd o paralelă între mama lui Tiberiu și Nas Rece, adică ființele care îl iubesc, de care el fuge, pe care le abandonează - „Niciodată n-o să ai parte de ceea ce iubești, iar cine te va iubi nu va avea parte niciodată de tine!” sau „Chiar trebuie să iubesc mereu doar oameni care nu mă iubesc? Sau… să fiu iubit de oameni care-mi sunt indiferenți?”. Cu toate că este clasificată ca un roman de dragoste, cartea include nenumărate momente tip slice of life, ipostaze de viață banale, dar autentice, reale, cu imagini tipice esteticii urâtului, care s-ar putea să nu fie pe placul celor cu stomac mai sensibil. Fara plotholes, cu un ritm lin si alegru, fără timpi morti, fără descrieri plictisitoare, datorită tehnicii time-jump e ca și cum ai vedea un film (dar nu de ăla vechi, românesc, în care nu se întâmplă nimic) cu întorsături interesante și „bombe de adevăr” („Drumul spre Dreptate este pavat cu bancnote.”; „Necazurile te fac prost.” ; „Viața la țară este minunată, este mirifică, are o frumusețe imposibil de descris în cuvinte. Viața la țară este raiul pe pământ. Cu o singură condiție: să nu fii țăran!”). După un final emoționant, înduișător de volum șase, volumul șapte ar trebui sa adreseze cliffhanger-ul privind situația juridică în care s-a băgat Tiberiu, chiar vreau să știu ce a născocit pentru a se răzbuna.

[vulturehound]

“There’s A New Woman In Town” - A Good Woman Is Hard To Find (Film Review)

“There’s A New Woman In Town” – A Good Woman Is Hard To Find (Film Review)

(more…)

[badgaymovies]

A Good Woman Is Hard To Find (2019)

Films from Frakas Productions including A Good Woman Is Hard To Find by #AbnerPastoll starring #SarahBolger, today's review on MyOldAddiction.com

ABNER PASTOLL Bil’s rating (out of 5): BBB United Kingdom/Belgium/France, 2019. February Films, Frakas Productions, Superbe Films. Screenplay by Ronan Blaney. Cinematography by Richard C. Bell. Produced by Guillaume Benski, Junyoung Jang. Music by Matthew Pusti. Production Design by Gillan Devenney. Costume Design by Elise Ancion. Film Editing by Abner Pastoll. This intimate thriller sets its…

[bezciebienieistnieje]

Pusty. Smutny. Czasem zły. Głównie smutny. Trochę wkurzony. Niewiele wart. Zmęczony. Oszukany. Samotny.

Matthew Quick ,,Niezbędnik obserwatorów gwiazd” (via bezciebienieistnieje)

[hermionegranger]

Netflix’s Deathnote was pretty shit but that soundtrack was LITTTTT

1 Reckless (Don’t Be So…) – Australian Crawl 2 Optimistic Voices – Harold Arlen, Edgar Yispel Harburg, Herbert Stothart 3 Deceive – Trentemøller feat. Sune Rose Wagner 4 Skaters Carousel – Sourcerer 5 Stalemate – Io Echo 6 Don’t Change – INXS 7 Take My Breath Away – Berlin 8 Abandoned Streets – Jordan F 9 Feel My Love – Jordan F and Quails 10 Blood Oath – Makeup & Vanity Set 11 Ono-Sendai – Matthew Pusti 12 I Don’t Wanna Live Without Your Love – Chicago 13 The Power of Love – Air Supply

[ykrecordsblog]

My Fantasy Funeral with Makeup and Vanity Set

The podcast My Fantasy Funeral asks its guests to design their own funeral; what songs would be played? Who would speak your eulogy? Where would you be buried? 

The latest episode features Matthew Pusti, aka Makeup and Vanity Set, answering each of these questions and providing some anecdotes behind his inspiration, his interactions with death and near-death experiences and plenty more. It’s insightful and rather personal, a rare treat from the world of MAVS.

[chojraczek]

Your Guardian Angel - Rozdział Drugi

- Niezła ironia. Prowadzisz salon sukien ślubnych, przez który każdego dnia przewija się wiele kobiet, nie tylko panien młodych, ale też rozmarzonych, poszukujących prawdziwej miłości, samotnych dam, a mimo uroku osobistego i nieukrywanego pociągu do płci przeciwnej, wciąż pozostajesz singlem. Wytłumacz mi.

- Nie ma tutaj nic do tłumaczenia, tato. To jeszcze nie jest to. - pokręcił swoją głową, z wzrokiem utkwionym w tarczy zegarka na swoim nadgarstku. Ze zdenerwowania gryzł wnętrze swojego policzka, chociaż z zewnątrz wydawał się być całkowicie opanowany.

- Całe życie myślałem, że będziesz pierwszym, który się ożeni. Będziesz miał dzieci.

- Chyba nie w tym wieku.

- Twoja siostra ma niecałe dwadzieścia jeden lat, a już stawia tak duże kroki.

- Wątpię, aby Michelle i Peter planowali dzieci w tak młodym wieku. Nieważne, muszę wracać do pracy. - rzekł szorstko i podniósł teczkę z drewnianego stolika. Kiedy jego spojrzenie ponownie wylądowało na rosłym, wąsatym mężczyźnie, spoczywającym właśnie w fotelu, mógł odczytać z jego twarzy smutek i żal. Nienawidził, gdy tam gościł, ale kompletnie nie miał na to wpływu.

- Za dużo pracujesz, Harry. Zrób sobie wolne, tydzień, może dwa.

- Nie mam dość pracy. Chcę pracować. Nie jestem zmęczony, nie potrzebuję przerwy. Ten salon to całe moje życie, wkładam w niego całe swoje serce. Od pięciu lat ciężko pracuję, i chociaż jeden, jedyny raz doceń to, co robię.

To było, wprawdzie powiedziawszy, jednym z większych problemów. Salon był dla niego całym jego życiem, a rutyna stała się jego nieodłączną częścią. Nie wyobrażał sobie dnia lub dwóch bez papierkowej roboty, a co ważniejsze, nie wyobrażał sobie życia bez swoich klientów. Harry zatracał się w swojej pasji, a łączył dwie - miłość do kwiatów i do mody. Ale nie zwykłej mody. Mody, która wprowadzać miała w nowy etap życia kobiety, które już za chwilę stać się miały najszczęśliwszymi na świecie.

A im więcej ktoś od niego wymagał, tym bardziej uparty i nieugięty się stawał. Nacisk ze strony ojca, że powinien już dawno posiadać narzeczoną, był jedynym, co go wykańczało, jednocześnie nie dając mu spać po nocach. Potrafił wypomnieć mu to przy każdej, najbliższej okazji, i chociaż Harry wiedział, że kierowała nim jedynie troska, była ona zbędna. Harry radził sobie całkowicie sam i był zadowolony z takiego obrotu spraw.

- Wyślę Ci maila z danymi dotyczącymi księgowości. - oznajmił Harry, odpinając jeden guzik swojej śnieżnobiałej koszuli i ruszył na dół, z ojcem depczącym mu po piętach.

- Choć raz porozmawiaj ze mną jak syn z ojcem.

- Nie, kiedy mam naprawdę dużo na głowie - westchnął, zatrzymawszy się na parterze. Zwrócił swój wzrok najpierw w prawo, do salonu pełnego luster i manekinów z modelami sukien ślubnych, i na lewo, tam, gdzie kolorowe kwiaty piętrzyły się aż po sufit. Zdecydowanie skręcił w prawo. - Nie mam za wiele czasu.

- Wpadnij chociaż na obiad, tak dawno nie bywałeś u mnie.

Harry posłał mu spojrzenie, stając za wysoką ladą. Jego dłonie zwinnie wertowały kartki z papierowej teczki w poszukiwaniu odpowiedniego dokumentu.

- Przyjdę - obiecał. - Ale nie dziś, mam dużo pracy.

Kiedy Harry został w końcu sam, na chwilę zaprzestał swojej pracy i zawiesił wzrok na swoich dłoniach. Palec serdeczny był pusty, podczas gdy za kilkanaście dni, na palcu Michelle zabłyśnie złota obrączka. Coraz częściej zaczęło go to dręczyć, i coraz bardziej zaczął go przytłaczać fakt, że jego życie od pięciu lat pozostawało takie same. Przez te kilka lat, nie poznał nikogo nowego (prócz niezobowiązującego seksu), nie wyjechał na wakacje, nie poczuł bliskości drugiej osoby. Ale te wszystkie rzeczy nie miały znaczenia. Nie czuł jeszcze potrzeby, aby cokolwiek zmieniać. Przynajmniej nie teraz.

Po południu został zaszczycony trzema wizytami, które znacznie poprawiły jego dzisiejszy nastrój. Uśmiech nie schodził mu z twarzy, a kiedy ruszył na zaplecze za namową Carlo, nie mógł wyjść ze zdumienia.

- Piękna kobieta, widzę was razem! - zawołał zachwycony. Harry musiał ponownie potrząsnąć swoją głową, aby dać mu do zrozumienia, że był w błędzie.

- To kobieta, która bierze ślub z mężczyzną, którego kocha. Nie będę tego niszczył, cieszę się, że tu przyszła. Każdy zasługuje na szczęście.

To były słowa, które powtarzał dość często. Nieważne, kogo napotkał na swojej drodze, zawsze powtarzał sobie, że zasługuje na wszystko, co najlepsze. Może gdyby zmienił swoje nastawienie, już dawno odnalazłby swoje szczęście, swoją miłość, ale było to niemożliwe - każdy zasługiwał na szczęście, ale nie z nim. Z Harrym nie da się stworzyć szczęścia.

Tymi właśnie słowami zatkał Carlo usta, który nie odezwał się już ani słowem i nie poruszył tematu aż do końca dnia. Przy wyjściu jedynie, posłał Harry'ego uważne spojrzenie, jakby chciał sprawić, czy wszystko było dobrze. Dlaczego miałoby nie być?

***

- Wychodzę - oznajmił, zarzucając na ramiona grafitowy płaszcz. Zwrócił tym uwagę wszystkich zebranych w pomieszczeniu. Każdy z osobna sączył kawę z kubka, podczas krótkiej, piętnastominutowej przerwy. - Wychodzę tylko po leki.

- Już myślałam - ciche westchnienie uciekło z ust Amber, jednej ze sprzedawczyń. Dziewczyna pokręciła głową zrezygnowana, a z nią wszyscy.

Harry zirytował się, ale postanowił tego nie skomentować. Opuścił w końcu sklep, ale wraz z przyjemnym, świeżym powietrzem, jego katar sienny nasilił się. Nie dawał mu spokoju od dziecka i przysięgał, że byłby w stanie oddać wszystko, aby się go pozbyć, nawet połowę swojego majątku.

Podczas swojej wędrówki, zaczął rozmyślać o swoim zespole, który w ciągu ostatnich, czterech lat nie zmienił się prawie w ogóle. Jedynie Amber, czarnoskóra, młoda dziewczyna zatrudniła się tutaj dopiero dwa lata wcześniej. Była najmłodsza, bo oprócz niej był tutaj jeszcze Carlo, projektant, Martha oraz Dorothy, które zajmowały się drobnym haftem i wyszywaniem wzorów, Kim i Matthew, zajmujący się kwiatami, oraz Harry. Tak naprawdę, Harry zajmował się wszystkim po trochu. Lubił przesiadywać z Carlo, czasami po prostu milcząc i obserwując, jak skupia się na swojej pracy (o ile mu na to pozwalał, bywał bowiem bardzo nerwowy), towarzyszyć Amber za ladą, bardzo często sam ja zastępując, gdy prosiła o wolne. A czasami, lubił po prostu przechadzać się korytarzami na każdym piętrze, wdychając przyjemną, kwiecistą woń. Kochał uczucie głuchej ciszy, na strychu, gdzie mieścił się jego osobisty gabinet, oraz dźwięk skrzypiących desek pod naciskiem jego stóp.

Zamyślił się tak bardzo, że nie spostrzegł się nawet, kiedy dotarł do apteki nieopodal. Zmarszczył swój nos i wszedł do środka, odwracając głowę na ułamek sekundy, aby upewnić się, że zamknął za sobą drzwi. Ale ten ułamek sekundy wystarczył, aby wpadł na kogoś, kto właśnie odwracał się od lady. Osoba odbiła się od jego ciała, a wszystkie opakowania leków, jakie miał w rękach, rozsypały się na ziemi.

Natychmiast się otrząsnął, w kompletnym szoku i cofnął się o krok.

- Przepraszam - rzekł bardzo szybko mężczyzna, przyciskając do piersi wszystko to, co mu pozostało. Był o wiele niższy od Harry'ego. Na uszy naciągniętą miał butelkową zieloną czapkę, a spomiędzy szalika Harry dostrzegł mały, guzikowaty  i zaczerwieniony nos. Jego policzki zdobiły rumieńce, prawdopodobnie wywołane mrozem na zewnątrz. Pociągał swoim nosem, jak gdyby był poważnie przeziębiony, lub cierpiał na tę samą przypadłość, co Harry.

Spod czapki wystawało kilka niesfornych, karmelowych kosmyków włosów, opadających mu na czoło. Jego błękitne oczy spoglądały na Harry'ego z dołu ze zmieszaniem, jakby nie wiedział, co powinien jeszcze powiedzieć lub zrobić.

Ale w tym momencie, Harry'ego to nie obchodziło. Był zły, że zderzył się z nim, chociaż tylko po części była to również jego wina.

- Uważaj jak chodzisz - powiedział jedynie, schylając się, aby pozbierać leki z podłogi i podał je mężczyźnie. Odsunął się w bok, aby go przepuścić, ale widząc, że jego dłonie były zajęte, złapał za klamkę i otworzył mu drzwi, jeszcze bardziej podirytowany.

- Do widzenia - usłyszał jeszcze i przeklął siebie w myślach za swoją nieuprzejmość. W tej sytuacji był osobą, która kulturą osobistą wykazała się najmniej.

Harry starał się nie myśleć o tym dłużej, gdy podszedł do lady, aby zakupić leki. Incydent ten zepsuł mu nastrój bardziej i wywołał wiele, negatywnych emocji, wskutek czego nie był pewien, czy powrót do pracy był odpowiednim wyjściem. Wrócił zatem jak najszybciej tylko po to, aby oznajmić wszystkim, że robi sobie dzień wolnego. Nie mylił się - spotkał się z ogromnym zaskoczeniem.

- Po prostu źle się czuję. Myślę, że oprócz tego kataru, porządnie się przeziębiłem. - wyjaśnił, zanim miał szansę otrzymać masę pytań.

W mieszkaniu nie zmieniło się wiele. Wszystko było na swoim stałym miejscu, w końcu nie było nikogo, kto mógłby coś zmienić, przestawić, przewrócić. Zrobił sobie ciepłej herbaty i niemal od razu udał się do łóżka, bardzo dużego i miękkiego. Idealnego do spędzenia w nim dni, gdy chorował i potrzebował po prostu odpoczynku. Ale odpoczynek miał dawać ukojenie nie tylko dla ciała, ale również dla duszy. Jeśli o to chodziło, Harry nie czuł mentalnego odpoczynku. Nie było niczego, co mogłoby go przynieść.

Wpatrywał się w sufit z nieodpartą chęcią zadzwonienia do kogoś i zapytania, jak minął dzień. Gdyby jednak podjął próbę, czy chciał słuchać o pełnych przygód i emocji dniach, spędzonych na korzystaniu z życia?

Zastanowił się również nad słowami ojca. Nie ukrywał, że jego słowa były prawdziwe, ale nie potrafił ot tak, na zawołanie się zmienić. Nie potrafił podejść do pierwszej, napotkanej na ulicy osoby i przedstawić się, a następnie zaprosić ją na kawę. Nie potrafił rozmawiać, nie wiedział nawet, czy potrafił poczuć coś do drugiej osoby. Był zamknięty w sobie, ale niewiele osób mogłoby to dostrzec. Wiele myślało po prostu, że Harry prowadzi styl bycia tajemniczego, wyrachowanego mężczyzny, że nie lubi zbyt dużo mówić, ponieważ po prostu go to nie interesuje. Ale jest wiele rzeczy, które go interesuje, ale o nich nie mówi. Trzyma wszystko w sobie.

Ale zawsze starał się również nie myśleć o tym wiele, ponieważ im więcej o tym myślał, tym więcej czuł. A Harry nie chciał czuć. Chciał wyzbyć się wszystkich uczuć. W jego ciele płonęła czysta żądza pieniędzy, za którą się krył. Kryła się za nią tęsknota i miłość, a najgłębiej ukryta, miłość do jego matki.

Na samo jej wspomnienie, przekręcił głowę w bok, aby ujrzeć najpiękniejszy uśmiech, jaki tylko istniał. Uniósł się na łokciach i chwycił za ramkę ze zdjęciem, spoglądając na kobietę o niebanalnej urodzie, z długimi, kasztanowymi oczami i oczami jak dwa, lśniące diamenty. Zdjęcie było naprawdę stare, ale posiadał je, odkąd skończył dziewięć lat. I chociaż jego mamy nie było z nim już prawie piętnaście lat, uczucia do niej nie ustawały, a każdego dnia tęsknił coraz bardziej i bardziej.

Niestety, Harry mógł czuć się samotny, nieważne, jak często się przed tym wzbraniał. Czasami nawet nie ukrywał tego sam przed sobą, gdy nie było nikogo w pobliżu. Ale samotność była jego drugim przyjacielem, może dlatego tak bardzo bał się ją zostawić. Bał się, że jeśli odejdzie i ona, nie zostanie mu nikt inny.

[conceptalbum]

listen.

[madaboutyoumatt]

Matt

- No widzicie, jest takie jak opowiadałem. No i ma wannę. – to ostatnie było dla Małego na tyle ważne, że od początku to podkreślał i nawet jeżeli była mała to ważne, że była.  - Synek, twoje „opowiadałem” prawie nic nam nie powiedziało. Czasami jesteś zbyt zwięzły w swoich opowieściach i trzeba z ciebie wszystko wyciągać. – pani Evans uśmiechnęła się do córki i wstała aby nałożyć Joshowi lasagnie, bo była gorąca. Chłopak dostał największy kawałek, a przynajmniej każdy przy stole tak stwierdził w swojej głowie. Matt nałożył tacie sałatki i nalał wszystkim multiwitaminy. - Ale wiesz, że to nie jest złe. I tak cię kocham. – kiedy nakładała mu porcję ucałowała go w czubek głowy na co rzecz jasna chłopak się speszył.  - Mamo, nie mam już pięciu lat.  - Wiem, wiem. Chociaż czasami żałuję. – nałożyła pozostałej dwójce zapiekankę i odstawiła pusty półmisek do zlewu aby od razu zalać go wodą. Zaraz po tym usiadła przy stole. - Smacznego.  Wszyscy zaczęli jeść. Oczywiście przy stole nie było cicho. Ktoś poprosił o podanie czegoś, inna osoba zachwalała jak dobrze wszystko smakowało. Było też kilka krótkich rozmówek na temat sąsiadów czy tego jak Mia sobie radzi w szkole. Ale bez dwóch zdań Josha pomysł wprawił panią Evans w euforię.  - Och, tak. Powinniśmy zajrzeć do tego dużego albumu, już dawno nie oglądaliśmy tych zdjęć. – uciszyła się. - Po co? Przecież znasz mnie od małego, widziałeś jaki byłem. – Matt wyczuwał w tym jakiś podstęp i nie czuł się pewnie. Mama oczywiście nie dawała już za wygraną, więc kiedy brunet załadowywał talerze po obiedzie do zmywarki ona już szukała w salonie albumów. Przy niej kręciła się Mia i Josh, bo oboje byli najbardziej tym zainteresowani. Pan Evans pozostał dłużej z synem w kuchni przygotowując herbatę. Nie musieli wymienić między sobą słów żeby wiedzieć, że oboje nie czuli się komfortowo. Przeglądanie wspomnień było czymś bardzo osobistym. Niestety, nakręcona mama i Josh to coś czego nie będą w stanie powstrzymać. Długo opóźniali swoje przyjście do salonu, ale w końcu musieli się pojawić. Tata zajął miejsce w fotelu, na uboczu. On za to podniósł Mię i usadził sobie na kolanach dzięki czemu miał wgląd w to co widzieli inni. Od razu w jej włosach schował twarz.  - A to mamo? A to kiedy było?  - Tutaj Matthew był mniej więcej w twoim wieku. Nie, chyba jednak o rok młodszy. – na zdjęciu stał w krótkich spodenkach, miał obdarte kolano i oczy pełne łez. Starał się jednak nie rozpłakać do końca. – To był szkolny piknik i nie wygrał głównej nagrody, bo kolega przewrócił go w trakcie biegu tuż przed metą. Tak długo powstrzymywałeś się od płaczu, że kiedy powiedzieliśmy ci, że kupimy tą książkę dla ciebie to wybuchłeś tak głośno, że wszyscy myśleli, że na ciebie krzyczeliśmy. - przewróciła kilka stron dalej. - O, a tutaj masz go w jego pierwszych okularach. Nic nie chciał powiedzieć, ale na samym początku był bardzo nimi poirytowany.  Jak dla Matta zbyt dużo te zdjęcia się nie zmieniały, wszędzie był szczupły, patyczkowaty z czupryną żyjących własnym życiem włosów.

[firstwerave-blog]

You Drive find the perfect balance on “Home in My Love” You Drive is the perfect example of a yin and yang balance presented through music. The vibey new collaboration blends the highly conceptual, experimental synth explorations of Matthew Pusti (better known as Makeup and Vanity Set) with the smooth pop vocals of Jasmin Kiset.

[conceptalbum]