#overkomen

[hardhuilen]

*koopt een finaletestvraag* *het is de vraag 'Wie is de mol?'*

[majestic-salad]

Ik kan de luchtalarm post niet vinden maar kreeg vandaag voor het eerst in mijn leven een nl alert op mijn telefoon en ik schrok me een hoedje

[handlewithcare-delicate]

Ik vind wat Daniël nou doet zon janmol actie

[zoueriemandzijnopmars]

“Jij bent de enige die je scherm ziet. De rest ziet zijn scherm niet, we hebben jou speciaal uitgekozen.”

[madeliefkrans]

authentiek en eigen en oprecht worden genoemd maar jezelf dagelijks betrappen op liegen zonder dat je het doorhebt

[twafordizzy]

Hans Dorrestijn: rent rillend de branding in

bron beeld: deuxbleus.nl De zwartgallige schrijver en cabaretier Hans Dorrestijn (1940) weet zijn levenswandel met veel slecht nieuws onder de aandacht van een breed publiek te brengen. Dat heeft vooral te maken met leedvermaak. Dat heeft Dorrestijn goed begrepen. Het is herkenbaar en invoelbaar, maar als lezer/toehoorder ben je blij dat het jezelf niet overkomt, in die mate. Een voorbeeld in het…

[polldermodel]

ik moet dit kwijt. Er is mij iets bizars overkomen en ik ben benieuwd hoe anderen zouden reageren.

‐-----------

Ik loop de jumbo uit en ik zie een jongeman met een fietsslot strugglen.

Ik zeg: goh, ben je nou een slot aan het doorknippen op klaarlichte dag?

Hij: ja, ik dacht dat het vast veel verdachter zou zijn als ik dit in het donker zou doen.

Ik: goh, slim! Daar heb je wel gelijk in

Hij knikt.

Ik: mensen zouden zomaar denken dat je een fiets aan het jatten bent joh.

Hij: ja, ik wil niet dat de politie gebeld wordt.

Ik: nee snap ik. Maar ik denk dat ik toch de politie ga bellen.

Hij: hoezo?

Ik: dit is namelijk. MIJN FIETS.

Hij is 'm toen geboekt en ik ben naar huis gefietst.

Uhm vraag. I guess.

Had jij deze man aangesproken?

Ja sowieso

Ja als het mijn fiets was.

Nee, ik had politie gebeld

Nee, ik had een winkelmedewerker of beveiliging gehaald maar geen politie.

[fransopdefiets]

11-6 Viborg

Gisterenavond dacht ik nee, niet alweer pizza. Maar wat was het alternatief? Juist, kebab met patat en knoflooksaus. Ik had ook zelf kunnen koken, dat geef ik toe, maar het was koud, ik had nog geen boodschappen gedaan en ik geloofde het wel.

Ik ben altijd een keer wakker als de vogels beginnen, dat is hier rond vier uur. Dan draai ik me nog maar eens om, maar om kwart over zes riep de kebab, ik ben verteerd! Dat werd nog een sprintje op de fiets naar het verderop gelegen toiletgebouw. Op deze camping staan er drie toiletgebouwen naast de receptie en het trekkersveldje is daar zo’n 300 meter vandaan.

Terwijl ik onder dreigende grijze luchten zit te ontbijten met het brood dat ik 3 juni in Geeste kocht en maar niet wil beschimmelen, stuurt Mayke zonnige foto’s uit Cagliari met de subtiele verzuchting dat ze zomaar ineens jarig geworden is. O ja, dat is waar ook en ik zing een verjaardagslied voor haar.

Ik ben nauwelijks vertrokken of het eerste buitje valt, een heel licht miezerig buitje met een hoop wind. Dat zal de hele dag zo doorgaan, dus uiteindelijk hou ik mijn rainlegs maar gewoon aan.

Wat ik me niet meer herinner van de vorige keer, is die krankzinnige helling die je direct vanaf de camping moet beklimmen om op de route te komen. Met koude spieren en knieën is dat geen pretje. Maar als ik dan boven ben, is de beloning een 20 kilometer lang fietspad over een oude spoorlijn naar Silkeborg. Het is een hele lange gestage klim door de bossen en het is er doodstil. In Silkeborg drink ik koffie in een koffiebar waar je je bonen uit mag kiezen, doe mij maar de Italian roast, zeg ik, bij gebrek aan kennis op dit vlak.

Eerder schreef ik dat ik dit keer niet langs Kragelund zou komen, maar hoe ik daar nu op gekomen ben? Vanaf Silkeborg is het alweer een steile klim langs de provinciale weg daar naar toe. Onderweg koop ik nieuwe kaas (de oude uit Zaandijk was te erg beschimmeld), yoghurt, sinaasappels en pruimen. Geen bananen, hoewel veel afstandsfietsers daarbij zweren, vind ik ze onderweg nooit zo lekker. Natuurlijk bezoek ik het kerkje nog een keer, maar dit keer oefent er niemand op het orgel.

Er blijven maar buitjes overkomen met koude windvlagen, volgens mij is het niet meer dan een graad of tien. De wind blijft meer van opIj dan van achter, maar omdat ik veel door het bos fiets, meek ik er niet zoveel van. Maar dan gebeurt er toch een wonder, als ik in de buurt van Viborg kom, waaien de wolken langzaam uiteen en komt er steeds meer zon tevoorschijn.

Eerlijk gezegd, vond ik vandaag de zwaarste dag tot nu toe. Niet vanwege de afstand, maar vanwege de vele steile klimmen. Maar als ik het mij goed herinner, kom ik nu langzaamaan in vlakker gebied.

Afstand: 76,8 km

Tijd: 6 uur

Afstand tot de Noordkaap langs een rechte lijn: 1.813 km

[salernoah]

Vrijdag | 24-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 11

Waar moet ik beginnen..?

Sommige dingen moeten nu eenmaal zo zijn, maar klopt dat wel? Ik schijn een neus voor drama te hebben. Alsof ik het op mezelf afroep – soms wel. Vandaag was het echter niet mijn schuld. En omdat ik mijn verhalen toch nooit in de chronologische volgorde vertel, zal ik nu ook geen uitzondering maken.

In de tussentijd is er al zoveel gebeurd. In slechts drie dagen tijd. Dat terwijl ik (en met mij de rest van mijn leeftijdsgenoten) elke keer loop te mekkeren dat Salerno best wel saai is (wat tevens wel zo is). In deze drie dagen tijd heeft het een plaatsgemaakt voor het ander, net zo wisselvallig als het weer hier aan de kust; het heeft werkelijk waar geen nut om de weersvoorspelling te bekijken, want het weer verandert om de haverklap.

Vanavond voelde ik me namelijk vreselijk ongemakkelijk. Ik kon – en wilde bovendien – wel door de grond zakken. Hoe groot is de kans, dacht ik nog, en hoeveel restaurants zijn er wel niet in Salerno? Hoewel ik het antwoord schuldig moet blijven, weet ik zeker dat er behoorlijk veel restaurants zijn in Salerno. Hoe kan het dan dat ik vanavond met de meiden (Laura, Nadine en Louise) uiteten ben gegaan in het restaurant waar de Italiaanse man nummer 1 werkte, zonder te weten dat hij daar werkte, en nadat ik hem vanochtend doodleuk in een bericht heb laten weten dat ik hem niet meer wilde zien? Wist ik veel dat hij uiteraard in dat restaurant werkte? Neen, zeker niet. Nu denk je misschien: Maar wat bazelt ze toch nou allemaal? Nou, ik kan jullie verzekeren dat ik me enorm ongemakkelijk voelde, want ik had, ten eerste: helemaal niet verwacht de Italiaanse nummer 1 in kwestie te zien (ooit nog, bedoel ik dan), en ten tweede: had ik hem dan mogen tegenkomen, dan zeker niet op zijn thuisbasis, op deze dag nota bene. Maar snap je nu nog steeds niet wat het probleem is? Goh, neem van mij maar aan dat je niet gelijk de persoon in kwestie tegen het lijf wilt lopen nadat je hebt gezegd dat je hem/haar/hen niet meer bliefde te zien. En mocht je dat wel overkomen, hoe klein de kans dan ook, dan kan ik je met zekerheid zeggen: pijnlijker kan haast niet.

Het koste me enige moeite om mezelf bijeen te rapen, maar gelukkig was er geen plek meer in het restaurant (‘Al dente’) zelf, en werden we vriendelijk verzocht om naar de bar aan de overkant te gaan (hoorde bij het restaurant) om daar te eten. De meisjes bestelden pasta. Ik snakte naar een wijntje. Aangezien ik kort daarvoor al gesnackt had, bestelde ik geen pasta. Ik was enkel meegegaan voor de gezelligheid en ik had er al bijna spijt van. De pasta’s waren heerlijk (ik heb van iedereen een klein beetje geproefd) en werden geserveerd in een soort koekenpan (volgens mij wordt dit tonnarello genoemd). Na het eten ben ik gelijk naar huis gegaan. Ik had mezelf voorgenomen om op tijd te gaan slapen, maar morgen kan ik ook nog de hele dag slapen. Ik was erg moe.

Nu ik eenmaal aan het schrijven ben, merk ik dat ik me minder moe voel dan eerst. Ik heb vannacht hooguit vijf uur geslapen en heb daarom besloten vandaag niet naar de les te gaan. Ik was niet de enige die niet naar school is gegaan: Ilaria was zo dronken vannacht dat ze niet eens meer naar huis kon lopen en ze bij Carol is blijven slapen. Dat vertelde Ilaria zelf vandaag. Gisteravond ben ik met Valeria, Laura, Nadine en Louise naar een speakeasy geweest, The Black Monday Speakeasy, waar het décor een Franse bistro imiteerde. De cocktails waren goed en voor het eerst heb ik iemand een Blue Blazer zien maken, met de blauwe vlammen van de in de fik gezette alcohol. We hadden ons allemaal chic aangekleed en ons opgemaakt. Ik sprak met de meisjes af bij Louise thuis, waarna we Valeria in de bar ontmoetten. Onderweg naar de bar kwamen we Ilaria, Yves, Julien en Thijs tegen, die naar een feest gingen.

Rond elven zei ik de meiden gedag om met een nieuwe gedaagde af te spreken. Een andere Italiaanse man van bijna-negenentwintig (volgende weer dinsdag is zijn verjaardag) die net klaar was met zijn dienst. Ik had hem uitgenodigd in de bar, maar na een poosje touwtje trekken moest ik toch water bij de wijn doen en zodoende stapte ik in de auto bij een wildvreemde die ik diezelfde dag nog voor het eerst via Tinder had gesproken. Zo doet men dat als je jong en onverschrokken en tamelijk impulsief bent. Niks aan het handje, want ik leef nog. Gelukkig waren mijn vriendinnen wel bezorgd en dwongen ze me mijn livelocatie met hen te delen.

Wat doet men in de auto met een wildvreemde? Italiaans praten, natuurlijk. Ik oefende mijn Italiaans terwijl we richting Vietri sul Mare reden. De avond was sereen en er was weinig verkeer. ’s Avonds rondrijden is veel fijner dan overdag. ’s Avonds is de atmosfeer anders. Ook ’s avonds over straat fietsen vind ik heerlijk, maar dat terzijde. Ik werd thuis voor mijn deur afgezet (goddank, want ik had die dag al zo veel gelopen). Over de rest zullen we het maar niet hebben.

Ja, ik had die dag veel gelopen. Ik was die dag naar school gegaan (en weer terug naar huis), om vervolgens diezelfde middag weer naar school te lopen, omdat ik de meisjes (Laura, Louise en Nadine) zou ontmoeten om naar Vietri te gaan. De meisjes wilden naar het strand en ik was meegevraagd. Met de bus vertrokken we naar Vietri, in de hoop op het strand te kunnen genieten van de zon. Eenmaal aangekomen op het strand bleek het flink te waaien en deels bewolkt te zijn. De wolken dreven boven onze hoofden voorbij en erg genieten deden we niet. Die beloofde 28°C was een leugen. Er zat niets anders op dan aan de klim naar het centrumpje van Vietri te beginnen en dan maar terug naar Salerno te gaan. Hop, terug naar huis en omkleden en daarna weer naar het centrum om naar Louise’s huis te gaan voor de make-up. En zo kwam het dat ik op en neer bleef lopen. Onderweg naar Louise begon mijn been zelfs te zeuren en pijn te doen. Een fiets is zoveel makkelijker, maar al had ik hier een fiets, zou ik hier niet eens durven fietsen.

Eergisteren, woensdag, was daarentegen een vrij rustige en saaie dag. Na school had ik niks te doen. Nu kan ik me amper herinneren wat ik die dag heb gedaan behalve met Valeria en Ilaria op een terrasje te hebben gezeten en daarna met Ilaria souvenirs te hebben gekocht. Ik zag er tegenop om naar huis te gaan (wat moest ik daar immers doen?), dus besloot ik mezelf zo lang mogelijk bezig te houden in de stad. Beetje ronddwalen, beetje shoppen. Geld uitgeven is het enige wat ik doe, lijkt wel. Uiteindelijk ben ik na het kopen van een paar hebbedingetjes maar naar huis gelopen.

Ook vandaag heb ik weer geld uitgegeven; dit keer aan een ketting en een Italiaans non-fictief boek over Salerno. De kaft van het boek vind ik prachtig en de hoofdstukken zijn kort, wat het ideaal maakt om te lezen. Laura en Nadine waren met me meegegaan en hebben De kleine prins maar dan het Italiaans voor €3,90 gekocht. Ik wil die ook nog kopen, want het verhaal heb ik nooit gelezen.

Een kleine tip tussendoor: Geef nooit je blog door aan de mannen over wie je schrijft. Niet dat het uitmaakt wat ze van je vinden of over je denken, maar om verdere ongemakkelijke en/of pijnlijke situaties te voorkomen. (Misschien moet ik toch maar eens zorgvuldiger te werk gaan).

Het is nu 23:15 en laat zat. Zondag staat er een strandfeest op de planning, maar morgen zal het voor mij een rustdag zijn.

Oh ja, ik ben er deze week pas achtergekomen dat je hier gewoon uit de kraan kunt drinken. Ik had tot voorheen heel zuinig aan gedaan met water uit plastic flessen en bovendien water gekookt en laten afkoelen. Omdat Roni en ik in Napels niet zo goed reageerden op kraanwater, durfde ik het niet aan, maar zo blijkt het water toch te zuipen te zijn.

[beeldendewerken]

Luc Tuymans, Silent Music, 1993

Op dit schilderij laat Luc Tuymans een kamer zien met een bed, een tafel, een stoel en twee kasten. De kunstenaar heeft deze voorstelling zelf beschreven als een universele kinderkamer die in een gevangeniscel is veranderd. De kamer vol meubelstukken roept een gevoel van leegte op: het bed is niet opgemaakt, de stoel is leeg en de kasten zijn gesloten. Het interieur is geschilderd in pasteltinten en wordt verlicht door een onbekende lichtbron. Tuymans heeft kleuren gebruikt die in eerste instantie knus overkomen, maar door subtiele aanpassingen heeft hij de stemming veranderd in een gevoel van verlatenheid en melancholie, wat een sfeer van afwezigheid oproept.

https://www.stedelijk.nl/nl/collectie/325-luc-tuymans-silent-music

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

In de nieuwste iOS-app geeft Activiteit nu een volgerrelatie weer als die bestaat en worden gemarkeerde nieuwe items na het wegnavigeren gewist.

In de nieuwste iOS-app komt het standaard kleurenpalet nu overeen met de lichte of donkere modus van de iOS-app wanneer je inlogt of je aanmeldt.

Je kunt nu je standaard dashboard-tabblad wijzigen tussen ‘Volgend’ en ‘Voor jou’ door naar de configuratie-instellingen van je dashboard-tabblad te gaan (dit staat in de tabbladbalk zelf) en de ene of de andere optie vast te zetten. Dit is nu beschikbaar voor iedereen op het web en iedereen die versie 31.9+ van de iOS-app of versie 31.8+ van de Android-app gebruikt. Door je standaardtabblad op een platform in te stellen, worden de andere platforms bijgewerkt wanneer je ze de volgende keer opnieuw laadt.

Op het web zijn binnen groepsblogs met de optie ‘Auteursportretten weergeven’ het auteursportret en de avatar van de groepsblog vanaf nu in de koptekst van het bericht zichtbaar. (Zo werkte het al met de grotere zwevende avatars, maar nu is dit ook opgenomen op alle locaties waar we kleinere avatars in kopteksten gebruiken).

We hebben enkele visuele aanpassingen aan de blogkiezer van de antwoordinvoer aangebracht zodat het duidelijker is dat je erop kunt klikken om andere blogs dan je primaire blog te selecteren.

🛠️ Fixes

We hebben een paar gevallen gevonden waarbij gefilterde tags de weergave van bepaalde berichten niet blokkeerden. Dit is gecorrigeerd en gefilterde tags werken nu voor alle berichten.

We hebben een paar visuele foutjes verholpen bij het zoeken naar Audio terwijl je een bericht op het web opstelt of bewerkt.

We hebben de contrastverhouding verbeterd voor de sluitknop wanneer je een blog of bericht in een popup op de site bekijkt. De themakleuren van de blog werden gebruikt, maar we hebben dit bijgewerkt om een beter contrast te forceren wanneer een blog een kleurencombinatie met een laag contrast gebruikt.

We hebben een visuele storing in Safari verholpen waardoor de pijlen naar links en rechts in blog- en tagaanbevelingscarrousels konden flikkeren als je er met je cursor overheen ging.

🚧  Nog mee bezig

We zijn ons bewust van een probleem dat in sommige gevallen terugbetalingen verhindert. Het oplossen van dit probleem heeft onze topprioriteit. Als je een terugbetaling hebt aangevraagd en het tegoed niet binnen 10 werkdagen op je rekening ziet verschijnen, neem dan contact op met ons ondersteuningsteam!

We zijn ons bewust van een probleem in de iOS-app waarbij de lightbox niet de grootste versie van de afbeelding laadt. We werken aan een oplossing.

We zijn ons bewust van een zeer zeldzaam probleem dat 1:1 chatgesprekken onbruikbaar kan maken als een blog per ongeluk de andere deelnemer blokkeert en vervolgens deblokkeert. Het deblokkeren van de andere blog zou het gesprek weer moeten laten werken, we weten niet zeker waarom dit niet het geval is. Als dit je is overkomen, neem dan contact op met ons ondersteuningsteam om dit handmatig te verhelpen!

🌱 Binnenkort

Momenteel hebben we niets nieuws te melden.

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community. Wil je Tumblr rechtstreeks met wat geld steunen? Bekijk dan de nieuwe Abonneebadge in de TumblrMart!

[nature-played-a-trick-on-me]

Het is zo raar dat je jarenlang kan rondlopen met vage psychische problemen die steeds erger worden en dat je geen hulp krijgt,dat je dan tot twee keer toe zeg moet aankloppen met he ik heb last van dingen die mij zijn overkomen en aangedaan, en dat je de eerste keer gewoon naar huis wordt gestuurd met "ga maar leuke dingen doen" en de tweede keer blijkt dat je toch eigenlijk wel zieke ptss hebt. Oh zelfde met autisme btw, vanaf 10 jaar oud geeft school aan goh misschien is het autisme en dan duurt het tot ik bijna 16 ben voordat ik echt grondig word onderzocht en tadaa diagnose autisme. En nu kan het ook nog zo zijn dat na behandeling voor ptss er nog weinig 'autisme' overblijft, er is bij mij zo'n grote overlap tussen autisme en ptss symptomen, hoe fucked up is dat

[phoenix-positivity]

what else do you want to do with me

I already know the answer

it makes me vomit to know

it makes me want to stop living

it is by God's grace

that some things

didn't happen to me

-

wat wil jij nog doen met mij

ik weet het antwoord al

het antwoord doet mij overgeven

laat me niet meer willen leven

het is bij Gods gratie

dat sommige dingen

mij niet overkomen zijn

[liefsjojo]

Visuele stoornissen: meer dan alleen je ogen

Dit keer wil ik het graag hebben over visuele stoornissen. Nu denk je misschien gelijk aan problemen met je ogen, maar wist je dat visuele stoornissen ook kunnen optreden door schade in je brein? Dit komt vaak voor bij mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Helaas hebben veel artsen hier weinig kennis over, waardoor mensen vaak worden weggestuurd omdat de oogarts niets kan vinden. Gelukkig bestaan er gespecialiseerde centra zoals Koninklijke Visio die wel begrijpen wat er aan de hand is.

Laat me je eerst iets over mezelf vertellen. Als je mij persoonlijk kent, weet je dat ik altijd met een camera in mijn hand rondliep, op zoek naar prachtige plekken in de natuur om te fotograferen. Fotografie was mijn grote passie, totdat ik in 2019 een terugval kreeg.

In 2017 kreeg ik de diagnose Multiple Sclerose (MS), een chronische ziekte die ontstekingen veroorzaakt in het centrale zenuwstelsel, met name in de hersenen en het ruggenmerg. In 2019 kreeg ik een heftige terugval die mijn visuele vermogen opnieuw aantastte, maar dit keer in ernstige mate. Ik moest afscheid nemen van mijn leven als fotograaf.

Deze terugval veroorzaakte verschillende visuele stoornissen die helaas niet omkeerbaar zijn. Om je een idee te geven, hier zijn enkele van mijn visuele beperkingen:

Vonken/sterren Ruis Swirls Schaduwbeeld Nabeelden Vertraagd beeld Verminderde contrastgevoeligheid Gezichtsveldstoornis Stoornis in visuele verwerking Verminderde visuele aandacht Stoornis in visuele selectie Visuele ruimtelijke stoornis Stoornis in visuele waarneming Stoornis in visuele vormherkenning Stoornis in visueel schakelen Exoforie in oogstand Verstoorde volgbewegingen van de ogen (zowel horizontaal als verticaal)

Je ziet dus dat mijn problemen niet worden veroorzaakt door mijn ogen zelf, maar door mijn beschadigde brein. In de wereld van MS is hier nog weinig over bekend, maar het kan zeker iedereen overkomen die een terugval krijgt.

Wanneer je visuele wereld verandert, komt er een rouwproces bij kijken. Je moet afscheid nemen van het oude vertrouwde en tegelijkertijd de nieuwe "jij" verwelkomen en omarmen. Telkens wanneer ik moet toegeven dat ik iets niet kan zien, voel ik een vlaag van verdriet in mijn achterhoofd opkomen. Het is iets onverdraaglijks dat ik meestal voor mezelf houd, omdat ik anderen er niet mee wil belasten.

Opeens is mijn gezichtsvermogen onvoorspelbaar geworden. Ik moet leren leven met blijvende schade en niemand kan me garanderen dat de MS niet nog een keer toeslaat op visueel gebied.

Gelukkig ben ik terechtgekomen bij Koninklijke Visio, een gespecialiseerd centrum dat zich richt op visuele stoornissen. Wat een wereld van verschil! De expertise die zij hebben, zul je niet snel vinden in het ziekenhuis.

Mijn eigen neurologe zei zelfs: "Wat zij doen is ongelooflijk werk, dat gaat me boven de pet. Het is zoiets unieks en tegelijkertijd heel complex."

Ik heb bij Visio een Licht Verrichtingsonderzoek (LVO) laten doen, ook wel bekend als een "Lichtlab-onderzoek". Het doel van dit onderzoek is om een veiliger en fijner thuis te creëren met behulp van de juiste verlichting en contrast. Dit onderzoek vond plaats in een "Lichtbeleving Ruimte", die was ingericht als een thuisomgeving. Daar heb ik verschillende soorten verlichting uitgeprobeerd.

Het verlichtingsonderzoek was intens en duurde twee uur, maar het was de moeite waard. Tijdens het onderzoek moest ik aangeven welke objecten ik kon zien, of ik me prettig voelde, of ik veilig kon rondlopen en hoe het licht op mij van invloed was. Er zijn zoveel verschillende soorten verlichting en belichtingsmogelijkheden dat het onderzoek lang duurt. Dus als je eraan begint, moet je goed uitgerust zijn. Het is namelijk belangrijk dat je de test voltooit. Als dat niet lukt, mag je de test niet nog een keer in dezelfde ruimte doen en moet je het op een andere locatie proberen. Na afloop van het onderzoek krijg je advies over wat er nodig is om jouw huis zo prettig mogelijk te maken.

Uit mijn testresultaten bleek dat ik een soort "Maankind" ben (ik ben geboren bij volle maan, misschien heeft dat er iets mee te maken). Ik voel me namelijk het prettigst bij maanlicht, dat ongeveer 5 lux is. Ter vergelijking: daglicht is ongeveer 15.000 lux, zonlicht is 100.000 lux en een bewolkte dag is ongeveer 1.000 lux. Ik kan dus heel weinig licht verdragen, wat het lastig maakt om naar buiten te gaan. Hoe meer licht, hoe meer problemen ik ervaar.

Mijn appartement is echter heel licht, met een woonkamer en dakterras op het zuiden. In de zomer kan het hier binnen wel 34 graden worden en op mijn dakterras zelfs tot 50 graden. Het advies voor mij was om multifilms op de ramen aan de binnenkant te plaatsen en screens aan de buitenkant. De multifilms filteren het daglicht en verminderen de scherpte, speciaal afgestemd op mijn persoonlijke situatie. Dit zorgt voor meer rust. De screens aan de buitenkant helpen vooral omde warmte buiten te houden.

Met de resultaten van beide onderzoeken krijg ik een verslag waarmee ik naar de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) kan stappen. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat niet alle gemeenten even flexibel zijn als het gaat om het verstrekken van de benodigde aanpassingen. Het kan soms een uitdaging zijn om de juiste ondersteuning te krijgen.

Als ik één advies zou kunnen geven aan mensen die visuele klachten hebben maar waarbij de oogarts niets kan vinden, is het om niet op te geven. Vraag je neuroloog, huisarts of revalidatiearts om een doorverwijzing naar een expertisecentrum zoals Koninklijke Visio of Bartiméus. Deze centra zijn gespecialiseerd in visuele stoornissen en hebben de kennis en ervaring om jou verder te helpen.

Visuele stoornissen kunnen een grote impact hebben op je leven, maar het is belangrijk om te blijven zoeken naar oplossingen en ondersteuning. Het is een proces van acceptatie en aanpassing, waarbij je afscheid neemt van het oude en leert om de nieuwe "jij" te omarmen. Het is niet altijd makkelijk, maar met de juiste hulp en steun kun je jouw weg vinden in deze nieuwe realiteit.

Dus, mocht je ooit te maken krijgen met visuele stoornissen, onthoud dan dat je niet alleen bent en dat er experts zijn die je kunnen helpen. Blijf positief en geef niet op. Samen kunnen we leren omgaan met onze visuele uitdagingen en genieten van het leven, zelfs als de wereld er soms wat anders uitziet dan voorheen.

Liefs Jojo,

[madeliefkrans]

lol goed om te weten dat kimi ni todoke me na al die jaren nog steeds aan het huilen kan maken

[torche]

Geel met fuchsia strepen

Als kanker bij iedereen meteen zichtbaar zou zijn, zouden er veel minder mensen aan sterven, toch?

Als depressie bij iedereen meteen zichtbaar zijn, zouden er veel minder mensen aan sterven toch?

Als alle ziekten en aandoeningen zichtbaar zouden zijn, kunnen we dan minder wijzen? Kunnen we dan meer begrip tonen? Kunnen we dan meer verstaan?

Kunnen we dan minder verschieten, want: 'Je ziet er niet ziek uit.' Minder minimaliseren, want: 'Je kan toch nog alles doen?' Minder gekonkelfoezel van 'Die zit nu alweer/nog steeds thuis'. Minder uit de lucht vallen, want het kan iedereen overkomen en het is zoveel meer aanwezig dan je denkt.

Als we nu eens groen en paars of blauw met roze bollen zouden worden, zou de wereld dan misschien iets kleurrijker worden?