Tumgik
#si quiere me lo llevo señora
whenthegoldrays · 1 year
Text
Did you really grow up Mexican if your parents didn't, at least once, threaten to give you away to a stranger when you were acting up in public?
0 notes
depoesiaypoetas · 1 year
Text
La maleta se hizo más rápido de lo que se había desempacado. Olvidé el bote de champú, el cepillo de pelo, una falda y un scrunchie, las sandalias también. El hogar que creía mío ya no se siente más hogar. La familia ya no se siente familia. Tomé la mochila y salí con lágrimas en los ojos y dolorcito de pecho. Nadie me siguió. De alguna forma hubiera deseado que alguien lo hiciera o al menos dijera algo tras la discusión familiar. La puerta no se abrió para decirme que me quedara. Si no hay cumpables, hay heridas familiares de las que nadie se responsabiliza, y he tomado una decisión quizás apresurada, pero necesaria, y no di la vuelta atrás. No soy católica pero creo en Dios y caminando por una hora me detuve en el parque de la iglesia lleno de aves y palomas donde el viento pega fuerte y los árboles murmuran con vaivén, he llorado por dos horas, el dolorcito en el pecho seguía ahí, hubiese querido que el aire me secara los ojos, pero como se sabe, cuando empiezas a llorar por una cosa lloras por todas las veces anteriores, y es difícil cerrar las fuentes. Una señora creo que intentó acercarse pero me hice bolita sobre mis rodillas y dejé que siguiera el raudal, ni siquiera la respiración me ayudaba. Y esperé un rato. Me despedí de los planes cuando me hube calmado un poquito, que había hecho con los amigos y familiares. Y recibí en el chat familiar un único mensaje de "ojalá algún día me entiendas", y el corazón se arrugó más, y seguí llorando un rato lentamente como quien quiere quedarse dormido y olvidarse un ratito. Tomé un autobús a la central para cambiar mi boleto y tomar el siguiente en regresar, debía esperar 4 horas y me quedé sentadita en la terminal, viendo a los familiares despedirse y a los amantes con besos en la frente y lágrimas en los ojos: la terminal sigue siendo de mis lugares favoritos, sigue habiendo amor honesto del que no hay en otro tipo. Y mi autobús salió de noche, con nada en mi estómago, los ojos hinchados y la opresión en el pecho. Llegué a la terminal norte y esperé 20 minutos para trasbordar. Viajo ligero pese a que mi mochila parece caparazón de tortuga, sólo tengo ropa, libros y dulces en sus bolsas. Son más historias las que me pesan al hombro que la carga física la que llevo. Dormí más tiempo y, al despertar me sentí extraña creyendo que todo había sido un sueño, pero ya estoy acá de nuevo; he llegado a un hogar que no se siente hogar por ahora llamaré mi casa. El dolorcito en el pecho tomará su tiempo en desaparecer, dicen mis amigos cardiólogos que es un Síndrome de Takotsubo, yo digo que el amor romántico no es el único que puede romperte el corazón.
Clara Ajc
429 notes · View notes
cherrynwinesk · 1 year
Note
holaaaaa, espero que estes bien :)))
sera que puedes hacer unos headcanons de roier como novio, tanto nsfw como sfw:)))
si puedes también incluir a reborn, shadoune y misho
que tengas un buen día/noche 🫶🏼🫶🏼🫶🏼
Holaaa!<3 espero estemos hablando del mismo Misho, siento la espera, tuve que verme muchos edits para la inspiración
Boyfriend Headcanon's
Género de historia/escrito: sfw ~ nsfw
Idioma: Español/Spanish
⚠️: Mención de temas como s e x o, m a s t u r b a c i ó n, o r a l, f e t i c h e s, s o b r e e s t i m u l a c i o n, y m a s
CC's: Roier, Rebornlive, Shadoune666, MishoAmoli
Género de lector: Lector femenino
📝: Todo el contenido es ficticio y se intenta adaptar la personalidad PÚBLICA de los cc's, es decir, la personalidad que se muestra ante camaras, no conozco la verdadera personalidad y cualquier parecido con la realidad es mera coincidencia.
🍒: Hola, las peticiones para todo tipo de escritos como escenarios o fics siempre están abiertas, puedes pedir de cualquier creador de contenido y el tipo de escrito, pregunta sin miedo c:
Master list
Tumblr media
Roier
•Antes de que fueran novios, siempre te veía desde lejitos
•Aldo siempre le trataba de dar el empuje para que te hablara
•"Nooo!, más al rato mejor"
•Cuando por fin te hablo por primera vez sería con su típico "Hola, hola, cómo estás!?" Y su sonrisita nerviosa
•Después de que se le quitó el miedo a hablarte, buscaría cualquier cosa para hablar contigo
•Tipo "No mancheees, fui al Oxxo de aquí y la señora no quería pagar"
•Más que nada con la intención de que ambos agarren confianza de contarse cualquier cosa
•Cuando se hicieron más cercanos te llamaría a tu celular por cualquier cosa, todavía con la intención de poner a prueba sus nervios
•Cuando por fin se decidió a pedir que fueran novios le pregunto a Mariana que podía hacer
•"No sé loco, es que tienes que saber que le gusta a ella" le dijo Mariana– "Ándale pues culero, pero cuando me pidas algo así te voy a mandar a chingar a tu madre "
•Al final si le ayudo y se les sumo Rocio y Aldo para darle consejos de como declararse
•Te compro un ramo de tus flores favoritas y te llevo a desayunar a un restaurante muy bonito
•En todo momento se tocó el rostro en señal de mucho nerviosismo
•"¿Me das oportunidad de estar contigo? ¿De ser tu novio?"
•Para él, él es el afortunado de estar contigo por lo que recalca que TU le des la oportunidad de ser tú novio y no la típica "¿Quieres ser mi novia?
•Aceptaste al instante y por fin pudo respirar después de casi dos horas desde que fue a recogerte a tu casa
•Ya siendo novios estaría siempre pegado a ti
•Tal vez mientras habla con un amigo suyo tiene un brazo sobre tus hombros para darte a entender que cualquier cosa que digas o hagas está al pendiente y al mínimo movimiento tuyo voltea a mirarte
•Te haría reír siempre
•Del tipo que dice "Lele pansha?" Y se reía de forma escandalosa para tapar el hecho de que se sintió avergonzado
•Siempre que va a verte te lleva algo, ya sea tu chocolate favorito o algo que pudo comprar en un Oxxo mientras iba camino a tu casa
•"Le voy a llevar unas galletas y una coca para que se los coma más tarde"
•Tu nuevo nombre para él es "mi amor", te diría así incluso cuando pelearán y estuviera molesto
•Te diría por tu nombre solo cuando se quiera hacer el que está enojado contigo, pero cuando menciona tu nombre con el ceño fruncido, las esquinas de sus labios lo delatan porque se levantan ligeramente
•Sus celos no serían de enojo, sino de tristeza, vería como alguien más intenta coquetearte y en su mente se imagina que lo vas a cambiar, pero no dice nada, te das cuenta cuando se mantiene serio siendo él el más ambientado
•Te agarra de los costados de tu rostro sorprendiendote y te besaría por todos lados y terminaría en tus labios
•Te perrearia en la cara a modo de broma
•"Ay tienes un novio bien culon"
•Te flexiona su brazo frente a tu cara después de llegar del gimnasio
•Le gusta que te sientes en su regazo para poder abrazarte de la cintura
Reborn
•Reborn no se deja llevar por un solo "me gusta", así que ignoro el hecho de que le gustabas por mucho tiempo
•Nadie sabía que le gustabas, incluso lo oculto tan bien manteniendo ese tono "serio" al hablarte, ni siquiera tu te diste cuenta
•Cuando vio que paso bastante tiempo y seguías manteniendo esa presión en su estómago cada vez que hablabas, por fin lo acepto
•"Si, que pasa!? Ya uno no se puede enamorarse porque los gilipollas lo agarran como objetivo de burlas"
•Cuando te lo dijo a ti personalmente estaba muy nervioso, sentía su cara caliente pero quiso mantener su porte
•"Traes loco a este hombre"
•En su primera cita te llevo a cenar a un lugar un poco elegante pero no tanto, solo dónde el pudiera llevar esa camisa negra de vestir un poco desabrochada para verse un poco "hot" para ti
•"Te lo digo en serio, quiero que intentemos estar juntos, porque joder, estoy enamorado de ti"
•Despues de que aceptaste y oficialmente eran novios, esa misma noche te trato con exceso de caballerosidad (ya lo hacía desde un principio pero ahora que te tenía sintió la necesidad de tratarte impecable)
•Seria del tipo que esperaría a besarte, queriendo respetar tu espacio y a qué estuvieras lista por lo que tal vez no te besaría hasta dos citas más y aún así lo hizo con tanto miedo de dar un paso en falso
•Estabas lista, por lo que esa noche después de otra cena se te acerco muy lentamente tomando tu mejilla, cuando vio que no te negabas simplemente te beso en forma muy dulce y suave
•Despues de un tiempo saliendo tenían la suficiente confianza de dejarse entrar a la casa del otro
•Por lo que muchas veces las cenas ya eran en su casa
•Cocinaban juntos
•En lugar de ropa elegante para los restaurantes a los que iban, ya cenaban en su sala en pijama
•Terminarian viendo una película, de terror para reírse de ti por como te asustas con los jumpscare y te abrazaría
•Despues de eso se dormirían un poco temprano porque él "ya es mayor y tiene que dormir bien", acepto que los 30s lo están llevando para abajo en cuestión de energía
•A la mañana siguiente cocinaría el desayuno él porque "ya le habías ayudado a hacer la cena ayer"
•Te tiraría datos random de repente, por lo que siempre estás aprendiendo algo nuevo con este hombre
•Te "regañaría" si no te comes las verduras
•Tu estarías tipo "si papá" rodando los ojos
•"No quieras darme una responsabilidad que no me corresponde como la de ser tu padre y educarte"
•O "no creo que tú padre te bese de la misma manera que yo"
•Su paciencia y tolerancia aumenta en un 200% solo porque eres tú
•Cuando se acurrucan, le gusta poner tu cabeza sobre su pecho
•Siempre te tomaría por la cintura de manera muy delicada
•Te trataría como princesa todo el tiempo
•No tendrían tantas peleas o problemas porque sabe comunicarse en una relación
•Te cocinaría siempre que se lo pidas sin ninguna queja
•Se sube las mangas de la camisa para que veas los fuerte que son sus brazos
•Te besaría la mano siempre que tenga la oportunidad
•Abriria todas las puertas para ti
•Acercaria todas las sillas para ti
•Siempre tomaría tu mano para que bajes ya sea escaleras o para que subas a su auto
•Se siente orgulloso de si mismo por tenerte como pareja porque para él eres una mujer de valor
Shadoune
•Shadoune acepto que le parecias muy bonita y solo eso
•Pero conforme iba pasando el tiempo ibas gustandole más
•Se suponía que eran buenos amigos y algo cercanos ya, por lo que el hecho de que empezarás a gustarle lo ponía muy nervioso
•Se la pasaba pensando en declararse, pero luego sus pensamientos lo atormentaban diciéndole que arruinaría su amistad contigo
•Esa tormenta de pensamientos que tenía constantemente hizo que, sin darse cuenta, se alejara un poco de ti
•Te preocupaste, creíste que ya no le caías bien o algo así
•"Como ya eres amigo de los gringos, ya no me necesitas" "Ahora Sylveey es tu mejor amiga, entiendo" solo tu molestandolo, pero con la intención de que te dijera que era lo que pasaba
• Y probablemente si uso a Sapnap algunas veces para distraerse, jugando Minecraft offline para dejar de pensar en que hacer acerca de ti
•"Nooo! Nunca te cambiaria"
•Al final Conter le daría una plática dónde le dijo que no valía la pena seguir sufriendo y que solo se vive una vez y que era muy joven para tenerle miedo a lo que pudiera pasar
•Te invitaria a una feria con la excusa de que quería subir a la montaña rusa
•Pagaría todo por ti, "yo te invite así que yo pago todo" según él
•Te la pasaste muy bien, platicaron todo el rato, subieron a los juegos mecánicos
•Se pondría muy nervioso si lo abrazabas por el miedo que te provocaba la altura de los juegos
•Como típico adolescente enamorado te llevaria a la noria justo después de que el sol se metiera, no había luz solar pero el cielo seguía iluminado
•A mi parecer, lo veo aún un poco inocente, por lo que comenzaría a contarte cómo poco a poco le gustabas cada vez más y de sus tormentosos pensamientos y que era por eso que estaban ahí
•Él al igual que Roier te pide oportunidad de estar contigo
•Pero dice "¿Quieres ser mi novia?" Porque solo sabe decirlo así, no lo juzgues
•Cuando aceptaste te abrazaría tan fuerte y se pondría muy feliz
•Ya siendo novios, sería del tipo "tiempo de calidad"
•Le gusta hacer llamadas largas por discord o celular cuando cada quien está en casa y no pueden verse
•Te enseñaría a jugar videojuegos que le gustan a él porque le hace ilusión
•Te llevaría de viaje con él siempre
•Paga todo por tí porque así le nace
•Visitas a muchos restaurantes de comida de diferentes países, le gusta probar de todo y quiere que seas parte de ello
•Te lleva a todos lados tomados de la mano, le gusta entrelazar sus dedos
•Te pediría verse varias veces en la semana
•Se mantiene muy cerca de ti siempre
•Si se sientan en una banca en algún parque, se sentaría con sus piernas pegadas a las tuyas
•Si no te tiene tomada de la mano, está abrazando tu cintura
•Te da besos de piquito en público
•Besos más duraderos mientras estén solos
•Le gusta que pongas tus manos alrededor de su cuello y le parece tierno como te paras un poco de puntitas para alcanzarlo porque es ligeramente más alto
Misho
•Misho es un poco distraído con las cosas que no importan tanto
•No recuerda muy bien dónde te vio o como consiguió tu Instagram
•Pero sería del tipo que tiene un crush contigo por medio de tus publicaciones, y ahora está aquí viendo un post de una foto tuya en Instagram y abrió tu perfil para seguir viendo tus demás fotos
•Le gustas demasiado y aún que él sea el mismísimo Misho guapo, fuerte, tatuado, ojo claro, no se atrevería a hablarte
•Le daría like a todas tus fotos como "indirecta"
•Y tú serías como "Ah visito mi perfil una vez y ya está", fallando en su intento para hacerte saber
•Si se da la casualidad que estás presente mientras está de Chill jugando básquet con sus amigos, se pondría muy nervioso y fallaría tiros
•Del tipo que agacha la cabeza "viendo al suelo", pero te está viendo de reojo
•Trataría de "encontrarse" tipo en alguna fiesta tranquila para poder hablarte
•O sino cancelaria su juego o su ida al gimnasio porque sus amigos le dijeron que estarías en ese evento o fiesta
•Buscaría la excusa mas tonta para hablarte o se haría el que cometa un error contigo para disculparse y quedarse a seguir la platica
•Tipo en una fiesta, si estas en una barra se pararía al lado de ti dejando su trago al lado de tu bebida y haría como que "quiere agarrar su vaso" pero terminaría tomando el tuyo
•"Ya decía yo que sabia diferente" y se queda a preguntarte de ti
•O sino alguno de sus amigos te robaría el celular o algo del bolso y se lo darían para que fuera a dártelo
•Diría la excusa de que te vio con el objeto en la mano y lo reconoció en el suelo
•Probablemente ni siquiera has sacado ese objeto en todo el día de tu bolso
•No lo veo haciendo algo muy romántico para pedirte que fueras su novia
•Pero las veces que te vio en persona y tus fotos en redes sociales le dieron una idea acerca de tu gusto por la ropa
•En lugar de darte flores o dulces te regalaría ropa de tu gusto
•Esto con la intención de que veas que esta interesado en ti y en tu personalidad
•Terminaste convencida porque lo que te regalo era exactamente de tu gusto
•Te convencería de ser lo que buscas
•Ya siendo novios seria cariñoso pero no tan soft
•Mientras están fuera o en publico te tendría siempre agarrada de la cintura
•En publico pero en confianza como con amigos te tomaría mas de la cadera
•Sino rozaría tu trasero con la palma de la mano muy suavemente de forma cariñosa
•Contigo seria del tipo que te compraría todo lo que quisieras
•Siempre que salgan, regresarias a tu casa con bolsas de ropa que te gusta
•O tal vez ropa con la que el le gustaría verte
•Siempre te tendría bien cambiada y guapa
•Te llamaría "baby/beibi"
•Del tipo que se sienta a mirar como te arreglas y se embobaría con tu cuerpo
⚠️ Contenido nsfw apartir de aquí ⚠️
Tumblr media
Roier
•Al principio le daría un poco de vergüenza que te des cuenta que tiene una "casa de campaña" en sus shorts negros
•Es del tipo que junta sus cuerpos para darte a entender que está caliente de forma disimulada
•Te agarraría de la cintura y te pegaría hacía el para que sientas su erección en tu vientre (se haría el que no sabe que pasa)
•No podrían ver películas estando solos porque el simple hecho de que estén relajados le hace pensar en tu cuerpo desnudo
•Si se diera que estuvieran viendo una película, solo te movería un poco el cabello de tu cuello y comenzaría a darte besos húmedos pero lentos ignorando completamente la pantalla frente a ustedes
•Besos muy acalorados en habitaciones oscuras
•Ya una vez muy caliente te pediría que follen en un susurro muy cerca de tu oído mientras hace tu cabello atrás de tu oreja
•"Mi amor por favor, ¿Si?, Un rapidín"
•Le gusta hacerlo en el sillón por la accesibilidad de movimiento
•Siempre empezarían contigo montandolo
•Tendría una mano en tu cintura y su otro brazo lo usaría para recostar su propia cabeza
•Le gusta que lo montes porque tiene vista libre de tus gestos, tu cuello y hombros, pecho, cintura y puede ver el punto exacto dónde conectan
•Tambien le gusta ver cómo tus senos rebotan
•Sonreiria mientras se muerde el labio del placer
•Siempre podrás ver como mira tu cuerpo de arriba a bajo
•Cuando siente que se va a correr o que está cerca, se levanta y aún dentro tuyo te da la vuelta para que ahora tú estés recostada
•Te tomaría más fuerte de las caderas y comenzaría a embestirte más rápido
•Pondría una de tus piernas sobre su hombro y la otra la levantaría levemente desde donde se flexiona tu pierna para lograr un mejor ángulo
•¿Así te gusta o lo hago más fuerte?
•Gime bajo pero te deja escucharlo
•Le gusta correrse en tu vientre para que con la fuerza con la que sale su semen pueda cubrir hasta tus senos
Reborn
•Caballeroso siempre
•Se pondría caliente más fácil con el alcohol
•Me los imagino acabando la cena en su casa y tomando vino aún en su cocina
•Te daría besos acalorados sabor vino
•Te tomaría de la cintura para juntar la pelvis de ambos mientras se besan
•Te mordería el labio inferior y esa es la señal de que está excitado
•Le gustaría que le ruegues por qué te toque
•Por lo que al principio te tocaría por sobre tu ropa para provocarte
•"Tocame ya por favor!~" logro que le rogaras
•Con ello te subiría a la isla de la cocina quitando tus pantalones y bragas
•Quiere provocarte al 100% antes de entrar en ti
•Por lo que comenzarían la mayoría de veces con él comiendote y chupando tu clítoris muy suavemente
•Te provocaría muchos espasmos
•Sabria los puntos dónde tus nervios hacen temblar tus piernas y siempre tocaría ahí
•Inmoviliza tus piernas para que no te alejes mientras te come
•Te llevaría a su cama mientras te quita la demás ropa en el transcurso
•Él se quitaría toda la ropa, pero a ti te dejaría con tu sostén un poco desabrochado para que los elásticos caigan por debajo de tus hombros y tú pezones se asomen solo un poco
•Si estás usando lencería de encaje, las bragas también las dejaría y solo las haría a un lado
•Le gusta pasar sus dedos por el elástico de tu ropa interior
•Pondría una mano sobre tu cuello, sin apretar mucho para no incomodarte
•Te penetraria contigo sobre él, tu espalda recargada en su pecho, tu cabeza recostada hacia atrás en su hombro y una de sus manos tocando tu clítoris
Shadoune
•Él nunca daría el primer paso por nervios a incomodarte
•Se ha guardado muchas veces su erección y trabajaría en ella una vez que ya no estuvieras con él
•Se masturbaría mucho pensando en ti
•"¿Estás segura que quieres hacerlo?"
•Se muere por tocarte y estar dentro de ti, pero se controla hasta que tú te sientas lista
•Se haría el que está haciendo esto por ti, como si estuviera "sacrificándose" por darte gusto
•Él comenzaría dándote besos acalorados con su lengua explorando tu boca y lamiendo la tuya
•Quitaría tu blusa de primera
•Para calentarte más, sus manos irían directamente a tus senos
•Los apretaría suavemente, masajeandolos
•Tocaría la punta de tus pezones para estimularlos
•Jugaria con ellos apretandolos, rozandolos incluso bajaría a chuparlos jalandolos un poco
•Sus toques en tus pezones se sentían directamente en tu centro
•Mientras te comenzaría a tocar tus pliegues con la punta de su dedo índice y medio
•Esparceria tu humedad por todos tus pliegues para no rasguñar o rozar mal tu piel delicada
•Ya húmeda, haría círculos en la punta de tu clítoris por un tiempo y luego deslizaría sus dedos hacia abajo hasta introducirlos en ti, luego los sacaría y acariciaria tus pliegues con nueva humedad de adentro
•Tendrías que separarte de su boca para abrir la tuya en un gemido ahogado
•Te haría montarlo también, pero en lugar de mirarse frente a frente, te sentarías sobre él de espaldas
•Mientras tu rebotas en su pene, él te abrazaría por detrás para seguir tocando tus senos
Misho
•Sea cuál sea tu altura, Misho es mucho más grande
•Tendrían algún fetiche con el tamaño
•Le gusta tenerte completamente desnuda al principio
•Tocar y mirar tu pequeño cuerpo antes de empezar es como una rutina para ambos
•Tu recibes estimulación y él imagina todas las posibles formas de follarte
•Tambien le gusta que uses solo una camisa en ti
•No sostén, no bragas, no nada. Solo su gran camisa sin estampado para que nada lo distraiga de la vista de tus pezones duros casi perforando la tela
•Este chico es más de culos
•La camisa es con el fin de que la gruesa tela (por ser ropa de hombre) haga el trabajo de rozar tus pezones
•Asi él puede poner toda su atención y manos en tus caderas y culo
•Te follaria de perrito
•A cuatro patas para que levantes ese culo para él
•Te tomaría de la cintura para levantar tu culo un poco más porque es muy alto
•Tus rodillas ni siquiera tocan la cama, y solo tus codos y ante brazos te sostienen firme en la superficie
•Por ley su pene es muy grande para ti, y para cualquiera porque está proporcionado a su enorme cuerpo
•Por lo que aprietas demasiado a su alrededor
•Tendría que pensar en algo más para no correrse de lo bien que se sienten tus paredes
•Gruñidos muy fuertes
•Te jalaría el cabello desde atrás
•O te empujaría hacía atrás desde una mano en tu cuello
•Con el movimiento fuerte, tus senos cuelgan y rozan con la tela de la camisa agregándole un estímulo extra
•Se correría fuera de ti pero intentando esparcir todo su semen por tu bonitas nalgas
•Terminarias con sus manos marcadas en cada una de tus nalgas
•Tan rojas que te pediría permiso para fotografiarlas mientras usas algunas bragas que él te compro.
98 notes · View notes
karmaduck1 · 1 year
Text
Si los huevos mueren por putrefacción te juro que voy a sufrir como nunca, porque llevo semanas pensando en ello, en que los huevos nunca eclosionaron y todo huevo termina por pudrirse después de un tiempo, esto es terrible, Juanito...
Pero es que además me parecería simplemente deprimente que mueran solo así, ¿Saben? Digo, si se mueren en batalla por lo menos es épico, pero que mueran por una condición fuera de su control me haría llorar ojete.
Por otro lado a lo mejor sacan la mítica de Una Película de Huevos y un Pollo.
Si no son mexas les explico, en la película se nos presentan varios personajes, en su mayoría ya conocidos por parte de la primera película (Una Película de Huevos), pero nos vamos a enfocar en Toto y Willy.
Toto en la película era un huevo, su misión era llegar a una granja para eclosionar y convertirse en un gran pollo. Él termina en una tienda para que lo compren y se lo desayunen, y una señora compra su cartón de huevos.
En la casa de esa señora conoce a Willy, un huevo soldado bastante simpático y divertido, y aunque no se llevan bien al principio, se vuelven los mejores amigos y juntos llegan a una granja.
Ahora sí vamos a lo interesante. En la segunda película, Toto es un pollo, y es secuestrado por un huevo brujo que quiere arrancarle el corazón. Willy y los demás huevos (y un tocino) se embarcan en una aventura para rescatar a Toto. Toto, mientras tanto, ha logrado escapar de la casa del brujo y está vagando por el desierto, como el brujo lo necesita pero no puede ir por él por su cuenta, contrata a los huevos de escorpión para que rastreen, encuentren, y traigan a Toto con vida de regreso.
Toto se reencuentra con sus amigos una vez es acorralado por los huevos de escorpión, con la estrategia de Willy logran derribar a prácticamente todos los huevos de escorpión... Menos a uno, este último huevo se escondió detrás de Willy y lo picó, por lo que su caparazón se comenzó a pudrir, y así como Willy rescató a Toto, ahora era el turno de Toto de rescatar a Willy.
Toto (y Tocino) terminan por encontrar a un huevo muy anciano y sabio, y con su guía descubren que pueden salvar a Willy vaciandole el cascarón y rellenandolo con unas plantitas especiales, además de que con dichas plantas se puede hacer una crema especial que ayuda a conservar el cascarón, por lo que hacen dicha crema y la untan con cuidado en la herida de Willy.
Willy logra salvarse y vive para pelear un día más contra el huevo brujo.
¿A dónde quiero llegar con todo esto? Pues que si se están pudriendo estaría padre que metieran una misión tipo Una Película de Huevos y un Pollo para rescatar a los huevijos 👉👈
Sí, tanto para esa conclusión puñetera, gracias por leer jsjsjsjs
8 notes · View notes
monvria · 1 year
Text
16 Cartas.
Javiera:
  En momentos como estos me alegra haber estudiado con los jesuitas, me enseñaron a leer y escribir, y gracias a ello puedo seguir manteniendo comunicaciones contigo. Vea, aunque me hayan botado de la hacienda, me imagino porque su señora madre supo de lo nuestro, tenga por seguro que esto no acabará aquí. Por eso, corazón, extiendo mis saberes para ti por medio de estas cartas que le estaré enviando de a poquito, y en cambio, quiero que usted haga lo mismo para conmigo. Ponga su carta, por favor, en el mismo lugar donde yo deposito las mías, así cuando pase por las noches podré tomarlas y leerlas y después enviarles mis respuestas.
No las fecho porque, ya sabe, por la clandestinidad de esto.
____________________
Javiera:
  Me complace que me hayas hecho caso. Cuando pasé por la noche cerca de la ventana de su habitación y ahí vi la carta, debo de admitir que el aliento se me escapó. Más se me escapó cuando lo leí justo ahí. Lo sé, qué imprudencia la mía, pero las emociones me pudieron más. Su mensaje fue corto ¿es por el miedo a esto? Le comprendo, estoy igual. Pero mire, habrá sido corto pero igual me hizo sentir cosas. Y cuando llegué al final del mensaje, cuando me pedías que me cuidase, que comiera y durmiera bien, se me ha escapado la sonrisa boba. ¿Cómo lo haces, mujer? ¿Esto de hacerme sonreír con tan poco? Usted parece bruja ¿Qué maleficio me ha echado? Pero no importa, me gusta.
Usted que me deseó tantas buenas cosas, yo le deseo eso y algo más: sueña con los angelitos.
____________________
Javiera:
  Comprendo que queme las cartas por su seguridad. Yo las tuyas las tengo guardadas, me puedo dar ese lujo, usted no. No importa ¿sabe por qué? Porque usted tiene un gran corazón, el cual dicen que alberga todo esto a lo que llamamos sentimientos y sé que aunque queme mis escritos, ahí donde tiene el corazón, ahí está mi tinta como recuerdo. Creo en esto. Sabes, mi madre también tenía un gran corazón, uno demasiado grande, y era así. Daba igual cuánto pasara, recordaba a pie juntillas todas las veces que le dije “te amo”, y mi corazonada dice justo eso, que usted recuerda todo lo que le he escrito y lo recita como mantra, tal como yo, en mi trabajo, recito el suyo, porque esto que nos escribimos es un “te amo” aunque la frase no haga presencia.
____________________
Javiera:
  Hoy fui a misa, el Padre en su sermón dijo “todos los caminos llevan a Roma”. No me pregunte por el sermón, no presté atención, sabe cómo soy. En eso que iba para mi casa me topo con esta división de caminos. Uno va para mi hogar, el otro para el suyo. Ahí exclamé “¡oh!” porque justo me vino de nuevo esa frase cuando vi el camino. Yo digo que tú eres mi Roma, y sí, todos los caminos siempre me conducen a usted. Estoy seguro que puedo irme a la montaña más alta de por aquí, vivir ahí una temporada, y cuando baje, aun sin conocer el camino, sin duda terminaría frente a su hacienda porque eres Roma. La altiva, la recia y la necia. Esa Roma es usted.
____________________
Javiera:
  ¿Cómo puede decir que se le ha olvidado montar a caballo? Tanto que me costó enseñarle; eso nunca se olvida, cariño. Creo que me estás mintiendo. Cuando leas esto dirás “¿cómo?” pero no se haga. Es una trampa. Quieres que vaya allá y nos veamos, eso quiere. Se hace la tonta, pues, para vernos una vez más las caras. Sí, sí. Estate atenta la próxima semana y tendrá que estar en vela, iré allá y me verá, aún en la oscuridad de la noche, pero me verá.
____________________
Muchachita:
  ¿Te puede decir así? Verá, ayer soñé contigo y te volví a ver y caí en cuenta que eres bastante bajita. Me reí al verla. Le llevo una cabeza de alto, quizás una y media. Entonces para burlarme de usted le puse mi codo en su cabeza y apoyé ahí mi peso. Se enojó. Yo me reí, porque así mismo es usted en vida real.
A veces siento que mis sueños son realidades, que la usted de ahí es verdadera. Debe imaginarse mi decepción cuando me despierto y no es así. ¿Usted sueña conmigo también? Porque si es así, quizás sea cierto lo que me dijo el indio aquel, que a veces los sueños son realidades y estas se dan cuando dos personas sueñan con ellas al unísono. Si ayer soñó conmigo. . . Tengo el corazón en la garganta, mujer. Solo de pensar esa posibilidad.
____________________
Javiera querida, muchachita mía:
  No se preocupe por mí, le aseguro que el accidente no fue tan malo como lo describí en mi anterior carta. Creo que me entró la vena dramática y por eso lo redacté como tal. Pero no te enojes tampoco, por favor, que desde acá siento cuando estás hecha un huracán. Me quedó solamente una cicatriz en la frente, un tanto prominente pero nada catastrófico. Le juro que sigo siendo guapo, mujer, que no me volví el feo del pueblo. Tan así que le pedí a mi hermano Francisco que me retratara, ya sabe, él dibuja bonito, y ahí verá. Y después con ese retrato lo puede guardar o quemar, lo que mejor le convenga, pero yo insto a lo primero ¿sí? Temo a veces que se olvide de cómo me veo.
____________________
Mi corazoncito:
  Vea, anteayer andaba por la plaza del pueblo y por ahí había un artesano vendiendo sus cosas. No tenía absolutamente planeado comprarle algo pero vi una cuestión que me llamó la atención. Había una muñeca de porcelana y era igualita a ti, pero es que igualita se queda corto. Era tu viva imagen. Solo le faltaba un poco de rosa en los mofletes y eras tú. Se hizo el día el artesano conmigo. Ahí lo tengo bien guardado en una cajita para dártelo, no sé cómo porque las cartas pasan bien entre las ranuras de la ventana, no así una caja, pero usted lo tendrá más pronto que tarde y podrá confirmar lo que le dije.
____________________
Muchachita:
  Usted no sabe cuánto me complace saber que le ha gustado el regalo ¿vio que se parece a ti? Su comentario me hizo sonrojar, Dios mío, tenía los cachetes a candela viva. ¿Me da permiso para sonrojarme? Le pregunto porque dicen que esto de sonrojarse no es cosa de varones, y que ustedes las mujeres odian eso de nosotros, pero también dicen que pedirle permiso a una mujer es incorrecto, pero yo digo que sí quiero estar con usted, que lo nuestro trascienda, debo saber lo que piensas y lo que quieres, y cumplir (juntos) esos deseos.
____________________
Javiera, corazón:
  Sé que he tardado mucho en escribirle. No piense que me he olvidado de ti. Antes muerto que eso. Mire, me salió un trabajo a un pueblo más alejado de donde estás y por eso ha costado poder enviarle mis escritos. Calma, sí, es un trabajo temporal así que no se asuste, cuando vuelva a donde estaba seguiremos la correspondencia con la misma frecuencia de siempre. En esto que he estado más lejos de ti hice introspección sobre cuánto te amo. ¿Sabe a qué tan lejos estamos? Los cálculos que saqué fueron de 10 leguas. Entonces puedo decirte una cosa: mi amor por ti es tan grande como 10 leguas de distancia.
____________________
Amor mío:
  Quiero hacerte una pregunta retórica ¿Sabes cuántos llevamos en esto de las correspondencias? Nunca feché mis cartas, usted hizo lo mismo, pero recuerdo vívidamente el día en que escribí mi primera carta a usted. 16 de enero de 1871. No hay en absoluto nada especial en esas fechas, hasta ahora; ya dos años de eso es prueba suficiente como para decirte que el 16 de enero es de mis días favoritos porque recuerdo esto que hemos mantenido con tanto receloso entre ambos y es especial por ello. Mis hermanos se burlaron de mí la primera vez que les conté sobre estas correspondencias. Me dijeron “¡eso no va a funcionar!” y yo les dije que se mordieran la lengua los tres. Lo que más me llena es que justo no parece perecer este ejercicio, seguimos en lo mismo, con una frecuencia envidiable, eso me dice que aún no se ha aburrido de mí y ya sabe, yo no me he aburrido de usted.
Pero también otro pensamiento me ha invadido la cabeza. Eso que hemos durado me parece casi que inverosímil. Lo que le quiero decir es que nunca me consideré buen hombre. Usted si estuviera cara a cara conmigo me habría dicho que lo contrario, lo sé, pero me explicaré. No me considero buen hombre porque no lo soy. Para entrar a trabajar en su hacienda me valí de tretas para sacar del paso a uno que poseía más experiencias que yo. Antes de eso, con Ángel hacíamos cuatrerismo por ahí y de hecho, casi me meto a bandolero en una vuelta, sino fuera que Rodrigo me sapeo sobre que ustedes buscaban un caporal y que era mejor eso que acabar colgado de un árbol. Yo solo estaba ahí para ganar dinero, hasta que la conocí. Después de eso no he sido el mismo.
A usted le debo de agradecer muchas cosas; primero, su amistad; segundo, su amor; tercero, mi salvación por usted. Porque verá, cuando comenzó nuestras andadas me dije que cambiaría porque usted se merece algo mejor que ese diablillo que llegó ahí por puras artimañas y que quería seguir en esas sendas. Me dije que no se merecía eso. Por eso cambiaba, más buena gente quería ser, y sí vino de corazón, si no, no hubiera llegado hasta donde estoy. Y como un acto de esos, de buena gente, yo le confieso esto sobre mí a sabiendas que puede cambiar su percepción de mí, pero como la amo mucho mucho y sé que es lo correcto, no tengo más opción que hacer esta prueba de fuego y esperar su respuesta.
____________________
Javiera:
  Mi pregunta para ti es: ¿estás loca? He demorado en contestarle porque he estado analizando su propuesta. Es bastante osado. Si falla estaré yo colgado en algún árbol de la zona, lanceado por alguien de su escuadra o bien, muerto a hierro. Pero lo que más temo es por ti, lo que te pueda suceder. Pero si es así, habrá que irse lejos, muy lejos de estas montañas ¿Aguantarás el calor de las llanuras? Porque solo yendo para allá o lugares así estaremos a salvo.
____________________
Javiera:
  He logrado convencer a mis hermanos para raptarte, porque por más que lo quieras vender de otra forma, lo que haremos es un rapto. “Convencer”, bueno, no será la palaba correcta porque solo se los comenté y aceptaron de una vez. Ahora los quiero mucho. Pero en fin. Estate atenta en esta luna menguante que viene por ahí se hará esto. Ten a mano solo lo necesario. Eso es lo único que te recomiendo.
____________________
                                                                                     Moreno. 1 de agosto 1888.
Muchachita mía:
  Lastimosamente ha de esperar más. Este señor que no es más que un desgraciado aún no me paga las reses, así que le dije “aquí estaré” y heme aquí, día a día yéndole a cobrar. Pero pese a ello me puse a pensar en ti y me volvió a salir la risa boba. ¿Sabes qué recuerdo? Pues mire. Oficialmente me llamo Juan Jáuregui y usted Manuela del Cid, pero yo la conocí por Javiera Gonzáles y usted a mí por Andrés Gómez. Por cosas de la vida acá me han apodado André, que no Andrés, y he sonreído tan grande porque hacía tiempo que alguien que no fuese cercano mío se refiriese por mi nombre, o en este caso, algo cercano a mi nombre. Ahora que lo pienso, y es que ni gente cercana. Esos chiquillos endiablados tuyos me dicen “papá Juan”, pero me gustaría que me dijeran “papá Andrés” pero no se puede. ¿A usted le gustaría que le dijeran “mamá Javiera”? Me temo que sí, por los nombres eran necesarios para disipar cualquier persecución.  
Nos casamos como Juan Jáuregui y Manuela del Cid, pero para mí siempre serás Javiera y es el nombre con el cual te llamo sea aquí, en tinta, o allá, con voz. Cuando canto es el nombre que sale, cuando pienso en ti pienso es en Javiera. Mi vida la estoy edificando con Javiera Gonzáles. Por eso a veces cuando andamos en público me enerva no poder decir tu nombre a la otra persona, porque quiero decirles “sí, ella es mi esposa Javiera” y no eso de Manuela. Se me pasó por la cabeza rápido proponerte usar nuestros verdaderos nombres, pero caí en cuenta que ya ha pasado mucho tiempo y todos nos conocen por Juan y Manuela, solo nos queda ese nombre para nosotros, y mis hermanos supongo, y unos que otros amigos tuyos. Pero ya le digo y le repito que para mí eres Javiera. La altiva, la recia y la necia. Mi Roma. Mi bruja. La de muy gran corazón.
                                                                                                    —Andrés Gómez.
____________________
                                                                            La Espiga. 16 de enero de 1920.
Amor mío:
  Vieras lo que me pasó. Acá esperando a que el señor arregle la muñequita de porcelana me vino una niñita muy parecida a uno de los chiquillitos de tus endiablados chiquillos. Me dijo “¡qué pelo más blanco tiene, señor!” y yo me he reído y sonreído. Cómo pasa el tiempo, tanto que uno de mis hermanos ya no está con nosotros y cada tanto tengo que hacer un recuento de cuántos nietos llevamos porque siento que cada año salen dos más. El tiempo pasa muy deprisa y ahí me imaginé tu rostro y se me magulló el corazón. Estás como yo, con el pelo muy blanquito pero al menos mis cejas siguen siendo oscuras, las tuyas no. Y tu rostro, muy arrugado, como el mío también. Mas me alegra que podamos seguir caminando a la par; me gusta ir contigo a la plaza y sentarnos ahí a ver la gente pasar. Gracias a eso volvió a latir mi corazón, porque aún sigues conmigo a mi lado. Se me pudo haber magullado un poco el corazón pero siempre se recupera gracias a ti.
                                                                                                    —Andrés Gómez.
____________________
                                                                                           20 de octubre de 1926.
Mi querido:
  De todo lo que vivimos tengo una queja, quizás la única queja que te pueda tener: me consentiste mucho, demasiado. Como no estás espero paciente tus cartas, como siempre has hecho cuando no estamos juntos, pero no llegan. Creo que mis “endiablados” chiquillos se han dado cuenta de mi tristeza, sino no se explica que me haya visitado uno de tus hermanos. Hablamos un poco. Hablamos de ti. Me reí mucho con sus cuentos y sonreí bastante gracias a esas tertulias. Aún recuerdo cómo me hiciste “incivilizarme” (tus palabras, no las mías) solo para que calzara entre el campesinado porque según tú andaba muy de fina. No te mentiré, sí me costó, me costó pasar de mi casa de adobe a tu rancho de pencas que suelo de tierra poseía; me costó trabajar lo suyo el campo, me costó entender a las bestias y domarlas. Te maldecí una vez. Pero a las finales te lo agradezco. Sé más gracias a estar contigo a lo que sabría si me hubiera quedado allá. Gracias a ti puedo tocar la guitarra, y cantar algo, ¿recuerdas cuando canté para el cumpleaños número treinta de Ángel? Se me salieron los gallos pero no me dijiste nada, solo me sonreíste, pero no por gracia, sino por orgullo.
Dijiste que tengo un muy gran corazón. Creo que ahora me está siendo contraproducente. Sí cariño, recuerdo todas esas cartas quemadas en la chimenea. Las releía muchas veces, tantas que me sabía línea por línea lo que decía. En efecto, eran “te amos” no puestos. Pero ahora ese gran corazón lo siento un poco quebrado. Cuando me despierto siento un peso en el otro lado de la cama y me volteó rápido pensando que eres tú. Mi decepción es mayúscula cuando no te veo. Quiero que estés aquí conmigo, pero eso sería muy egoísta ¿no? Porque me imagino que allá donde estés andarás muy feliz con tu madre y cantando con tu hermano. Aún me queda tiempo aquí. A veces quiero que sea poco y otras no, porque si no ¿quién cuidará de tus endiablados chiquillos y sus chiquillitos?
Así que heme aquí, escribiéndote aunque sé que no tendré respuestas, pero lo seguiré haciendo Andrés, ¿sabes por qué? Porque este ejercicio que llevamos haciendo más de cinco décadas solo puede morir cuando los dos ya no estemos aquí. Por tanto aquí estaré llenando esa cajita de madera con estas cartas mías y las tuyas, las que ahora sí guardé, ahí al ladito de la muñeca de porcelana.
                                                                                                 —Javiera Gonzáles.
__________________________________________________________________
@animeluci-98thpg Aprovechando que aún poseía un ápice de inspiración y que a la vez estoy desempleada así que tiempo tengo, le hice esto para emendar la trapeada que le he hecho a su OTP porque donde aparezca la Javiera es para andar de loca o tener más cuernos que un vena’o. Así que algo más feliz. 
Eso no quita que es mucho más entretenido pensar a Javiera con más cacho que un toro o que los poderes sobrenaturales de Diomedes sean tal que pueda volver cuck a Andrés. Por lo menos acá nos podemos reír un poco que los hermanos hayan dicho «hell yeah, raptemos a la cuñada» sin pensarlo dos veces. 
Más tarde subo esto a AO3 para mejor lectura.
Editado
Para mejor lectura »aquí«.
15 notes · View notes
shadow-of-lady · 7 months
Text
Es la 1:45 am, es el segundo día con insomnio, me siento agotada mentalmente, pero ya sabía que sería así esto, ¿porque me sigue afectando?, ya debería estar acostumbrada ¿no?. Cuando entré a trabajar en HO al 100% hice todo lo que estuvo en mis manos para regresarme a vivir al pueblo, sola, sorprendentemente y con muchísimos conflictos y trabas lo logré, pero mis padres me hacen venir al departamento a verlos, y lo hago o ellos van a darse sus vueltas, pero no entiendo cómo carajo he logrado sobrevivir, si sobrevivir 24 años conviviendo con ellos 24/7; es que desde que me regrese a vivir allá, he logrado dormir 8-9 horas hay días en que hasta más tiempo, rara vez he tenido insomnio o pesadillas, como 3 veces al día jajaja 3, siento que estoy agotada por que estando allá no necesito estar en modo supervivencia todo el tiempo, puedo respirar, he disfrutado comer como no lo había hecho en tantos años, he vuelto a comer cosas que me gustan, solo he tenido 2 atracones en los 2 meses que llevo viviendo allá, me he vuelto más ordenada, me maquillo más seguido, me procuro más; pero luego llega el día de la “inspección” como le dice mi papá brulonamente, llega de visita mi madre, ni siquiera ha saludado cuando ya está criticando, porque moví las cosas de la cocina de una manera que a ella no le gustan, me hace ponerlas como ella quiere, ¿justificación? Es su casa, si, su casa, no la mía, solo lo es cuando ve algo de polvo en los muebles, y ahí reclama que porque no limpio si también es mi casa, jajaja claro, solo cuando conviene; cuando se le agotan las cosas por criticar de la casa, sigue conmigo, claro, mi cuerpo, porque he subido de peso, rápidamente, mmm perdón señora pero tengo SOP, subo de peso por respirar, y estoy comiendo 3 veces al día y comidas bien, no chatarra, no excesos, comiendo lo más sano posible, pero 3 veces al día por supuesto que después de comer 1 máximo 2 veces en los días más buenos con ellos, jajaja claro que iba a recuperar peso, es la costumbre por matarme de hambre, viene la crítica porque no le gusta como me visto, quiere que use ropa que oculte mi aumento de volumen en mi estómago, que suma la panza o que use una faja porque se ve que estoy gorda, que debería verme más femenina, pero cuando tengo mi pico de autoestima alta, no le parece que se vea que me siento bien conmigo misma, hace lo posible por hacerme sentir que no soy lo suficientemente bonita, sino es la ropa, es el comentario tan característico de ella "deberías ponerte otra cosa para verte más delgada, para verte bonita, recuerda que siempre hay una más bonita que tú y si tu novio te deja por eso, no te quejes" usa esa frase especialmente cuando me arreglo para salir con el, ¿cómo saco eso de mi cabeza?. Cuando vengo al departamento es tan cansado, no se realmente a que vengo, bueno si lo sé, es cumplir una obligación porque de no hacerlo la amenaza de regresarme así sea a rastras suena bastante fuerte cuando sale de la boca de mi madre, pero venir es, bueno, yo le digo ser cenicienta, me acumulan los trastes, porque si estoy aquí debo ser agradecida y lavarlos, vengo a verlos y hacen planes para no estar, así que estoy sola la mayor parte del tiempo, y estaría bien sino fuera por el sentimiento de estar siendo ignorada adrede, como una especie de castigo, cuando llegan de trabajar mi madre es el centro de atención por completo, literal mi atención no puede estar en otra cosa que no sea ella, sino un berrinche monumental se hace presente, debo limpiar lo que usa de la comida, mientras ella solo se levanta y se va, y vuelvo a ser ignorada, yo tengo que buscarles la cara siempre y estoy tan cansada de hacer eso, de buscar su atención, de rogarle, de suplicarle, de no ser suficientemente buena para ser su hija, sé que prefiere a mi hermano sobre mi, por mucho, pero que además prefiera a otras niñas como hija sobre mi, es algo que nunca voy a poder superar ni perdonar.
3 notes · View notes
ntsuuu · 1 year
Text
Capítulo l - Marcos
Estaba esperando nerviosa la llegada del tren, eran las 7:00 de la mañana y tenía que ir a Madrid para entrevistar a una actriz muy conocida y respetada en el ámbito de la televisión.
 A las 10:00 ya estaba en el centro de Madrid, y como aún tenía tiempo, me fui a un Hotel para acomodarme esta semana. Por el camino, me encontré un niño llorando en la acera, justo enfrente de la panadería. Nadie miraba para él, es como si no existiera o no lo escuchara. Me acerqué a él, y poco a poco, dejó de llorar, como si por arte de magia fuera.
- ¿Estás bien? ¿porque llorabas? ¿y tus padres? - pregunté al chiquillo
- No lo sé, llevo dos meses esperándolos y aún no aparecieron. - me respondió mirándome fijamente a los ojos, como si no confiara en mí.
Es un niño de unos ocho años, rubio, con ojos verdes, muy tierno; llevaba una ropas un tanto peculiares un unos vaqueros azules con una camisa de rayas verticales, blanca y amarilla, con unos zapatos marrones, todo estaba sucio y viejo
- ¿Cómo te llamas? - Pregunté a un sorprendida por lo que me respondió.
- Me llamo Marcos, señora… ¿y usted cómo se llama? - Dejo de mirarme a los ojos y bajo la mirada.
- Yo soy Vanesa, ¿quieres venir conmigo? En unas horas tengo que hacer una entrevista, pero me gustaría ayudarte, ¿que dices? - le dije amablemente.
- bueno… vale… - respondió dudando y con poca confianza
Por el camino le compre algo para comer, ya que estaba muy delgado y hambriento y al llegar al Hotel le dije que se duchara y si quería podía dormir un poco.
Ya eran las 12:30, así que desperté a Marcos y le pregunté si quería venir conmigo a lo que me dijo que sí.
Llegamos al lugar de la entrevista y dejé a Marcos con mi compañero de trabajo, puesto que aún tenía que arreglarme.
- Y en tres… dos… Uno… Acción
- Bien, Emily, por lo que me dicen en toda la redes sociales, vas a sacar la segunda temporada de tu maravilloso serie “yo, Emily” , ¿podrías contarnos qué tas o aspectos de tu vida tratará?
- Sí, Vanesa, muy pronto saldrá en todas las plataformas. Ahí contaré todos los problemas por los que pasé mi infancia con algún adelanto, además de lo que será mi próximo libro, aparte de que te contará de dónde surgió la idea de seguir adelante, con esto de ser actriz.
Al terminar la entrevista, eran las 14:30, la hora exacta para comer, así que Marcos y yo fuimos al Burger King, así pudimos conocernos mutuamente para así yo poder ayudarlo.
- Bien, Marcos, ¿te acuerdas más o menos de dónde eres dónde vives? - Le pregunté mirando fijamente a sus ojos con la misma duda en mente, ¿quién es capaz de abandonar un niño de ocho años? ¿cómo sobrevivió dos meses en la calle solo? - Cuanto más recuerdes, antes, encontraremos a tus padres, ¿comprendes?
Nada más terminar de decir esa frase, Marcos dejó de comer y bajo la cabeza, no dijo nada, no se movía, solo murmuraba una frase una y otra vez mientras temblaba
- Una vez entras, no puedes salir… - repite una y otra vez sin parar, como si estuviera hipnotizado.
8 notes · View notes
lyon-amore · 1 year
Text
Contigo hasta el fin del mundo Capítulo 8
Capítulo 7
*Angel POV*
Fuimos al centro de la ciudad para comer. Jack me agarra con fuerza, mirando a todas partes asustado. Suspiro y le cojo en brazos, evitando así que puedan empujarlo.
  —Veamos, ¿Dónde te llevo a comer? —me pregunto más a mí misma, mirando a los diferentes lugares para comer.    Jack tira de mí y señala al McDonald’s.   —Eso no es bueno para un niño —le contesto, aunque soy la que menos debería hablar si soy capaz de comerme dos hamburguesas del McDonald’s, patatas fritas y un helado. Lo que no quiero es que se piense que voy a caer en su encanto de niño bueno. No estará con nosotros mucho tiempo. Además, quiero estar a solas con Jake—, tiene mucha grasa y, ¿Quién sabe qué otras cosas le meten a esa comida? ¡Puaj!    Comienza a mirarme con unos ojos de pena. Aparto la mirada, mordiéndome el interior de la mejilla. No. No caeré.
No caeré.
No lo haré.
Maldición.
Entramos en el McDonald’s y nos ponemos a la cola. Un menú infantil y listo, no necesita nada más. Nos sentamos alejados de todos y le observo comer. Quizás debería preguntarle si está bien, después de todo, puede hablar y quizás podamos crear su testimonio.   —Dime Jack ¿Recuerdas todo lo que ha sucedido cuando estabas con Jake y tu hermano?    Asiente mientras juega con el juguete del menú.   —¿Y Jake hizo algo? ¿Cogió algo importante de la casa? —no le pregunto porque no me fío de Jake, sino para que tenga en cuenta lo que vio. Confío en Jake, lo que no sé si confiar en un niño. Sí, los niños son sinceros, pero ¿Y si miente por proteger su hermano?    Niega con la cabeza y coge una patata. Suspiro intentando calmarme. No habla ahora. Apoyo en la mesa la cabeza. No sé cómo hacer para que me hable.   —No llores —escucho y levanto un poco la vista, notando una mano en mi cabeza. Jack intenta animarme—. No llores mami.   —No estoy llorando —me incorporo arreglándome el cabello, incómoda de que me llame de esa forma. Por mucho que vaya a servir para fingir, no me gusta que me llame así—, y te lo dije, no me llames mamá, no soy tu madre.   —Pe-pero me has comprado ropa y me has dado de comer —es la frase más larga que ha dicho hoy— ¿No es lo que hace una mamá?    ¿Puede terminar ya de comer y largarnos? No soy su madre, solo lo he hecho por pena.   —No es- —me muerdo la lengua, evitando decir algo que pueda herirle. Si mi madre, que ella es profesora de niños de primaria me viera ahora mismo, se sentiría orgullosa de mí seguro—. No puedes decidir que soy tu madre solo porque así lo has decidido, tan solo tenemos que parecerlo a los ojos de la gente, no tienes que… llamarme de ese modo.    Ladea la cabeza, mirándome confuso. Quizás debo de encontrar una manera de que lo entienda mejor.   —Vale, en realidad somos espías —me inclino un poco hacia delante, susurrando. Jack también se aproxima, con una sonrisa inocente— y como espías que somos, tenemos que aparentan ser una familia ¡Pero! Sin necesidad de llamarme ‘mamá’ ¿Lo entiendes?   — ¿Sois espías? —me pregunta emocionado.    Me quedo mirándolo, sintiéndome mal, pero no tengo otra opción.   —Exacto, pero —hago la señal del silencio— no puedes contárselo a nadie.   —No diré nada —hace una señal también del silencio, con una risa cómplice.    Vale, tengo al menos al niño controlado de que no nos delate. Es más fácil de lo que parece manejar a este niño.   —Oh, qué hijo más adorable tiene —nos dice una anciana con su nieta, sonriéndonos.   —Gra-   —En realidad no es mi mamá —dice Jack y me pongo nerviosa.   — ¿Cómo? —la señora me mira mal.   — ¡Estamos jugando! —exclamo intentando que el niño no siga hablando— Él es un príncipe salvador y yo una malvada bruja que quiere derrotarlo.   — ¡Ah! ¡Entiendo! —se aleja mientras se ríe.    Miro a Jack con el ceño fruncido, enfadada. Él se encoge en la silla con timidez. Tengo que arreglar esto.   —Jack, no puedes decirle a la gente que no soy tu madre.   —Pero tú has dicho-   —Sé lo que he dicho —inspiro profundamente. Tengo que calmarme para no matarlo—. Pero cuando la gente nos pregunte, debemos decir que lo somos.   —Es muy confuso —se echa hacia atrás en la silla, cruzándose de brazos.    Le miro detenidamente, no parece un niño que haya sufrido un evento traumático.   —Jack —me mira directamente a los ojos y le miro preocupada— ¿Estás bien después de lo ocurrido con tu hermano?    Veo cómo empieza a temblar. Quizás no debería haberlo preguntado.   —No… No debería llorar —dice en una vocecita fina—, Jonas me decía que si lloraba molestaba… Llorar es malo.    Inspiro profundamente, apretando con fuerza los puños. Tampoco a mí me gusta oír a llorar a los niños, pero esto es diferente, es obligar a un pequeño a cerrarse. Extiendo la mano para poder consolarle, pero me detengo. No quiero ser cercana a él. Y tampoco quiero encariñarme. Solo quiero ayudarle, buscarle un nuevo hogar y estar otra vez Jake y yo solos. Suspiro intentando relajarme, sonriendo un poco.   —¿Ya has terminado? —Pregunto viendo que no queda ningún resto de comida.   —Sí —responde cogiendo el juguete de nuevo.   —Pues nos vamos.    Cojo la bandeja y llevo el contenido a la basura. Noto a Jack que tira de mí sudadera y le miro.   —¿Ahora qué? —pregunto, soltando aire cargado.   —Quiero un helado.    Pongo los ojos en blanco. Estupendo, ahora le tengo que comprar el postre al niño.
Quizás me aproveché un poco de que el niño quería un helado para comprarme yo otro, creo que tengo el derecho de darme una recompensa por estar cuidando de él ¿No? Miro a Jack mientras regresamos a casa. Está feliz con el juguete. Me fijo que no podemos entrar por la puerta principal, hay demasiada gente por la calle. Damos un rodeo y le ayudo a sentarse en el contenedor y me impulso para subir corriendo. Jake me enseñó algunos trucos para subir más rápido. Cuando me coloco de pie encima del contenedor, Jack me mira sorprendido.   —Ha sido genial ¿Puedo hacerlo yo?   —Mmm… Quizás cuando seas un poco más alto —le respondo mientras me coloco en posición para subirlo—, vamos, te ayudaré a subir.   — ¿Quieres que lo haga yo? —giro la cabeza al escuchar la voz de Jake y sonrío al verle.   —¡Jake! —Jack se emociona al verle, como si estuviera viendo a su héroe.    Jake le hace una señal para que no grite su nombre y se tapa la boca rápidamente.   —Perdón —se disculpa el pequeño, apenado.   —Tranquilo, solo… Ten cuidado la próxima vez ¿De acuerdo? —le contesta un poco incómodo, subiendo con más facilidad que yo. Ni siquiera ha movido el contenedor un centímetro.    Me incorporo y no aparto la mirada de él, es más, mis pies se mueven solos para acercarse, bajándole la mascarilla un poco para besarlo. Me responde el beso con unos cuantos más pequeños.   — ¿Todo bien? —pregunto preocupada.   —Sí, no te preocupes —me acaricia la mejilla y me inclino hacia el lado de su mano, sin borrar la sonrisa.    Después se aleja y se acerca al niño, cogiéndolo en brazos hasta aproximarse a la ventana.   —Vale pequeño —le sube a sus hombros, colocándolo de pie—, adelante, entra por la ventana.   —Vale —Jack se agarra a la ventana y Jake le impulsa.   —Quédate ahí, ahora entramos.   —He estado hablando con Jack sobre lo ocurrido —le susurro para que no nos oiga— ¿Sabes lo que me ha contado? Que su hermano le prohibía llorar, porque eso es malo.    Jake suspira, puedo notar lo molesto que está. Comparto su enfado, Jack es un niño que está creciendo y desarrollándose, este aprendizaje no es bueno para él.   —Creo que deberías hablar con él —le aconsejo—, estuviste ahí con él, puede que contigo hablé.   —Le vi escondiéndose detrás del camello de su hermano —le miro sorprendida tras escuchar esas palabras—. Prefería un hombre que vende droga a su hermano y eso que antes le había gritado.   —Pobre niño —miro hacia arriba, sabiendo que está esperando—. Cuando te ha visto, se le ha iluminado la cara.   —Sí, lo he visto.   —Quizás necesite hablar con su héroe.    Asiente y doy un salto agarrándome a la ventana. Jake después entra y mira a Jack, que nos estaba esperando apoyado en la pared.   —Estaré en el cuarto escuchando música, si necesitáis algo —les sonrío a los dos, marchándome.    Quiero poder escribir también un poco una carta para mis padres, contándoles lo que ha sucedido y aunque no vaya a recibir respuesta, quiero imaginarme mientras escribo qué es lo que me dirían mis padres. Qué consejo me darían sobre cuidar a un niño pequeño.
Aun no entiendo qué es lo que de verdad tiene Jake en la cabeza para llevárnoslo.
*Jake POV*
Angel se marcha y yo me quedo a solas con Jack. Me pongo a su altura, observando el juguete en sus manos. Era un muñeco de un personaje de Sonic. Tails. Aunque está algo diferente, con unas colas metálicas.   — ¿Y eso? —pregunto mostrando curiosidad— ¿Te lo ha comprado Angel?    Asiente con una sonrisa.   —Sí, del Madonal —Intenta pronunciar McDonald’s, abrazando el muñeco—, venía con la hamburguesa.   —Vaya, pues te ha tocado el más listo —le revuelvo el pelo y se ríe.    Debería poder entablar la conversación sobre cómo se siente por la muerte de su hermano, intentar que pueda dar una pizca de emoción. Decido entonces hacer lo mismo que cuando entablé la relación hermano mayor-hermano menor con Henry. Como esa persona importante para mi madre me enseñó a mí.   —Ven, te voy a enseñar una cosa chulísima —me incorporo ofreciendo mi mano, que la coge enseguida— ¿Se sigue diciendo es palabra?   —No lo sé —niega con la cabeza.
   Entramos en el cuarto donde tengo el ordenador. Me siento en la silla y le cojo en brazos, sentándole en mi regazo.   — ¿Sabes manejar un ordenador? —niega con la cabeza y asiento— Mejor, aún eres demasiado pequeño para navegar por páginas web.   — ¿Qué son páginas web? —pregunta y le miro sorprendido. O quizás es alivio.   —Son lugares digitales donde mirar cualquier cosa que desees buscar —intento explicárselo de la mejor manera que pueda entenderlo— ¿Pero sabes que puedo hacer? Entrar en los móviles de otros desde aquí.    Abre sus ojos, sorprendido, mirando después la pantalla.    —¿En serio?   —Por supuesto, mira —preparo el programa y busco el móvil de Macie, viendo en su pantalla que está el programa de Spotify—. Mira, esto ahora mismo es el móvil de Angel.   —Hala…   — ¿Hacemos algo divertido? —asiente deprisa y me río— Muy bien, hacemos esto para controlar su móvil —uso uno de mis programas y busco en YouTube la canción infantil que más le molesta a Angel y lo adelanto hasta el estribillo—. Ahora, quitamos Spotify y… —le doy a reproducir al vídeo y hago una señal para que espere.   — ¡Quítame está canción ahora mismo! —la escuchamos gritar desde el cuarto.    Nos reímos y finalmente quito el vídeo, dejando de controlar su móvil. Jack señala la pantalla con una gran sonrisa.   — ¿Me enseñas a hacer eso? —pregunta con ilusión. Me veo reflejado en él, solo que yo tenía unos catorce años cuando empecé.   —Creo que de momento no es buena idea —contesto, aunque no pienso enseñarle. Sé a lo que llevaría eso y no es lo que quiero—. Angel me ha contado lo que tu hermano te dijo que no debías llorar.    Agacha la cabeza, sintiéndose culpable.   —Llorar es malo —me responde con un hilo de voz—, si lloro, molesto. Llorar no está bien.    Le observo con lástima. Tener que escuchar eso de un niño tan pequeño… No puedo imaginarme cómo debió vivir con él.   — ¿Sabes? Estuve muchos años apartando todo lo relacionado con sentir emociones —comienzo a explicarle mi historia, pero no entraré a detalles—. No me importaba si alguien era atacado, si le amenazaban, si… le mataban —recuerdo entonces esos momentos con los amigos de Macie, esos momentos que sé que fui frío, sin importarme nadie más que Hannah—. En muchos años, me volví un hombre muy frío, no quería tener nadie a mi lado.   —¿Tampoco llorabas? —pregunta curioso.   —No, porque por aquel entonces pensé que eso sería ser débil —le cuento no muy orgulloso. Pero entonces sonrío—. Pero todo cambió al conocer a Angel —le miro recordando el primer mensaje que la envié, el primer contacto después de mucho tiempo—, me enseñó que no era malo volver a sentir emociones. Y aunque todavía por aquél entonces me costaba mostrarlas, fue gracias a su ayuda que volví a ser el que era —se queda mirándome con esos ojos grandes y azules que penetraba mi alma. Recuerdo entonces cuando mi madre hablaba conmigo de esta forma—. No es malo llorar cuando lo necesitas, Jack, es mucho mejor que guardártelo todo dentro, tienes que expresarte. Puede que tengas que aprenderlo como yo tuve que hacerlo, pero te ayudaremos.    Se queda pensando unos instantes, para por fin hablar.   —Lloré mucho cuando mami murió —noto tristeza en su voz, incluso sus ojos brillan, como si ahora quisiera llorar—. Jason me dijo que me callara porque molestaba y me decía que murió porque yo era molesto y que si no lloraba, nadie más iba morir —me quedo mirándole sorprendido por sus palabras. Creo que nunca había oído algo tan cruel—. Así que para no molestar y que nadie muriera, hice caso y dejé de llorar —empieza a temblar y veo cómo comienza a llorar—. Echo de menos a mami, no quería que muriera por mi culpa.   —No fue tu culpa, Jack —le hablo de la manera más clara y suave posible, para que entienda mis palabras—, tu madre no murió porque le molestaba, de eso puedo estar seguro —le doy un pequeño apretón en el hombro sin hacerle daño, cariñoso— y estoy seguro de que ella te quería. Puedes llorar todo lo que necesites, no te lo guardes con nosotros ¿De acuerdo?    Asiente y me abraza. Suelto una pequeña risa, devolviéndole el abrazo. Veo a Angel apoyada en el marco de la puerta, cruzada de brazos. Puedo ver que tiene una pequeña sonrisa en su cara. Le respondo también con una sonrisa.
Se queda dormido tras llorar y lo metemos en el saco de dormir para que descanse. Nos quedamos en silencio mirándole.   —¿Y ahora qué? —me pregunta, suspirando— ¿Has cambiado de idea? ¿Lo dejamos a cargo de Leonardo? Ya ha conseguido llorar, no nos necesita más, lo hemos solucionado.    Me froto las manos nervioso. Parte de mí quiere dejarle aquí porque sabe que es peligroso. La otra parte, es como aquella sensación que tuve con Macie, el querer protegerla porque se veía indefensa. Ahora lo siento con Jack. El instinto de protección es claramente es diferente.   —Yo… —me mantengo mirando a Jack. Está solo en este mundo, no tiene a nadie. Nadie salvo nosotros—. Como te dije, solo confía en nosotros.   —Jake, entiendo que es fácil haberse encariñado con él —se aproxima a mí, cogiéndome la mano—, pero la diferencia entre unos adultos huyendo a un niño, es que necesitan más cuidados —aparta su mano y la veo abrazarse a sí misma, incómoda— y es complicado para mí, pierdo los nervios y por poco hoy no le grito por meter la pata. A mí esto no se me da igual de bien que tú.    La observo detenidamente, viendo cómo observa a Jack. Acaricio su mejilla con cuidado, subiendo despacio hasta colocar su cabello detrás de su oreja. Me acaba mirando, dolida.   —Yo creo que lo has hecho bien —contesto con una sonrisa—, no hay nadie mejor que tú para cuidarle.    Suspira aproximándose a mi cara. Comienza a besarme despacio y yo la correspondo. Nos acabamos levantando, saliendo del cuarto, para irnos al cuarto del ordenador y la siento en mi regazo, continuando con los besos.
Acaricio su cabello mientras que ella está acostada en mi pecho, respirando con tranquilidad. Me abraza con fuerza y alza la vista.   —¿Cuál es el plan? —me pregunta, con la voz casi sin aire.   —Cuando tengamos el carné de identidad y el pasaporte, necesito que compres dos billetes para Italia.   — ¿Por qué dos? —se incorpora mirándome con el ceño fruncido— Jake…   —Yo iré también, pero lo haré en autobús.   —O sea, que eso de que nuestro viaje será difícil no se aplica cuando hay un niño de por medio —va diciendo mientras se levanta y coge su ropa del suelo.   —Y porque tenemos dinero todavía para él —cojo también mi ropa y me visto, para después colocar mis manos en sus mejillas—. Ángel, no te enfades.    Le doy un pequeño beso, pero eso no hace que cambie la expresión.   —Es que… —inspira profundamente— Pensé que seríamos solo nosotros dos.   —Tú me has hecho volver a ser el hombre que una vez fui, alguien que ayudaba a quien más lo necesita —aparta la mirada, pero coloco mi mano en su mejilla, haciéndola mirarme— y no puedo dejarle solo, no sería correcto.    Asiente despacio, colocando ella ahora sus manos en mis mejillas para besarme.   —Pero nada de llamarnos ‘papá’ y ‘mamá’ en privado —dice finalmente.   —No sé, creo que te queda muy bien ese apodo —bromeo, cogiéndola de la cintura.   —Ni en sueños.    Me río y vuelvo a besarla. Es una manera diferente de huir que nunca había pensado. Sé que es peligroso, pero los tendré a ambos a salvo.
Tumblr media
Capítulo 9 pronto
4 notes · View notes
ochoislas · 2 years
Text
Tumblr media
LAS SIRACOSIAS O DEVOTAS DE ADONIS
«¿Praxínoa?» «¡Gorgo, amiga, qué de tiempo! ¡Pasa! ¡Mira que te vendes caro! Tráele una silla, Éunoa. Y ponle un cojín.» «Así está bien.» «Ea, siéntate.» «Vengo tarumba, hija mía; que por poco no llego, Praxínoa, con tanto gentío y tanto carro. ¡Cuánta bota y cuánto hombre con capa! ¡Y esta calle sin fin! ¿Dónde te fuiste a vivir?» «El bruto éste, que no pudo ir más lejos a buscar mechinal, que no casa, con tal que no fuéramos vecinas tú y yo; por chinchar, ya ves, el mal bicho.» «No hables así de Dinón, tu marido, estando delante el niño. Mira, mujer, qué cara pone. Zopirión, no te apures, que no habla de papá.» «¡Como si no entendiera, por la Señora!» «¡Papá bueno!» «Sí, al papá de marras el otro día —que igual te dijera siempre— lo mandamos a por natrón y rojete, y me trajo sal, ¡cuanto más grande más tonto!» «Las mismas cosas tiene mi Dioclidas, una ruina. ¡Siete dracmas dio ayer por cinco vellones de borra, pelada de zurrones viejos, todo cazcarria y trabajo! Pero, venga, échate la pañoleta y el manto, y vámonos al palacio del rico Tolomeo a ver el Adonis, que dicen que dispuso la reina algo precioso.» «¡En casa del grande a lo grande!» «Pero para contarlo luego hay que verlo primero. Vámonos ya.» «¡Para el vago cada día es fiesta! Éunoa, a ver si dejas mi hilado otra vez por medio, zarrapastrosa, ¡a los hurones les pirra lo blando! Despabila, trae agua, aprisa. ¡Niña, primero el agua! ¡Me trae el jabón! Venga dame. No tanto, gastosa. Vierte. ¡Desgraciada, qué haces! ¡me mojaste la túnica! Acaba. Bueno lavada estoy, como dios quiso. ¿Y la llave del arcón grande donde anda? Tráela.» «Praxínoa, ese manto de amplio vuelo, qué bien te cae. Dime, ¿por cuánto te salió este tejido?» «¡Ay, no me hables! Dos minas me costó de plata de la buena, y un trabajo, que casi me dejo la vida.» «Pues te resultó a pedir de boca.» «¡Y que lo digas! Dame ya el manto —que me haga pliegues— y el chapeo. A ti no te llevo, criatura. ¡Bu! ¡El caballo muerde! Sí, llora lo que quieras; no te he de ver yo lisiado. Vamos. Frigia, entretén al niño, y mete al perro dentro, echa bien la llave de la puerta del corral.
¡Ay dioses, qué gentío! ¡A ver cómo ni cuándo salimos de esta apretura! ¡Parecen hormigas sin cuento! ¡Mucho bien has hecho Tolomeo desde que tu padre está con los dioses, que ya no hay facinerosos que descalabren a los viandantes de estranjis, a la egipcia, como solían arrimarse esos tíos, carne de tralla, malas piezas, todos calaños! ¡Ay Gorgo del alma! ¿Qué hacemos? ¡La guardia real a caballo! Buen hombre, no me pises. ¡Cómo se encabrita el alazán! ¡Mira qué fiero! ¡No seas loca, Éunoa, quita de ahí! Matará al jinete. ¡Bendita la hora en que dejé al crío en casa!» «Ánimo, Praxínoa; ya nos dejaron atrás y van a formar al puesto.» «Ahora me sosiego. El caballo y la fría culebra son lo que más temo desde niña. Aprisa, mira el gentío que sube.» «¿Viene del palacio, madre?» «Sí, hijas.» «¿Es fácil entrar?» «A fuerza de intentos entraron los aqueos en Troya: el tesón todo lo vence, hermosas.» «Dictó su vaticinio y se fue la vieja sibila.» «Hasta del lecho de Zeus y Hera saben mujeres.» «¡Pásmate, Praxínoa: mira que masa en las puertas!» «Portentosa, Gorgo. Dame la mano. Éunoa, toma tú la de Éutiquis. Ten cuidado, no te separes. ¡Vamos todas a una! Pégate bien a nosotras, Éunoa. ¡Ay qué mala sombra! ¡Me rajaron por la mitad la estola, Gorgo! ¡Oiga, por Zeus, buen hombre, si quiere tener dicha, mire qué hace con mi ropa!» «De mi no depende, ya miro.» «¡Qué apreturas! ¡ni cerdos en chiquero!» «¡Temple, mujer, bien salimos!» «¡Y bien lleves tú, amigo, este año y muchos más, que así nos amparas! ¡Qué hombre bueno y decente! Nos aplastan a Éunoa. ¡Empuja fuerte, apocada! Hala, "dentro están", dice quien la nuera encierra.»
«Praxínoa, ven acá. Admira primero los tapices ¡qué finos y hermosos! ¡Obra de diosas parecen!» «Señora Atenea, ¿qué obreras labraron tales? ¿qué artistas dibujaron tan cabales figuras? ¡Veraces se yerguen, y veraces se mueven! ¡Vivas son, no bordadas! ¿Es hábil el hombre? ¡Y míralo qué gloria, echado en su lecho de plata, con el bozo bajándole de las sienes, a Adonis, tres veces amado, orillas del Aqueronte incluso!» «¡Dejad ya el parloteo interminable de cutusas, desgraciadas, que nos aturdís con las bocazas!» «¡Y éste de dónde sale! ¿A ti qué si charlamos? Manda a tus siervos, ¿a siracosias mandas? Y entérate también: corintias somos de casta, que ni Belerofonte. ¡El habla del Peloponeso, tendrán derecho a hablar las dorias, digo yo! ¡La de miel en la boca nos libre de tantos amos, que uno basta! ¡Ni caso! ¡No hables al aire!» «Calla, Praxínoa, que va a cantarle a Adonis la hija de la Argiva; es muy diestra cantante que ya el año pasado triunfó con la endecha, seguro que prepara algo bello; ya está en pose.»
«Señora, que amas Golgos e Idalio, y el sublime Érice, Afrodita que del oro haces tu juguete: ¡cuál es Adonis, que del Aqueronte sin mengua, al duodécimo mes, te traen Horas con paso blando! Tardas entre los felices son las Horas anheladas mas siempre llegan trayendo el bien a los mortales. Cipris dionea, de mortal inmortal, según dichos de la gente, hiciste a Berenice, destilando ambrosía en el pecho de la mujer; y para congraciarte, diosa de nombres sin cuento, la hija de Berenice, vera imagen de Hélena, Arsínoe, siempre apronta bienes a Adonis. Junto yace cuanto en sazón dan altos árboles, junto las tiernas almácigas guardadas en azafates de plata, y los aromas sirios en bujetas de oro. Cuanto manjar labran mujeres en dornajo, mezclando toda suerte de flores con blanca harina, y almibaran con miel o fríen en líquido aceite, a su lado está, figurando cuanto vuela o rampa. Hay verdes glorietas de tierno eneldo pensil cargadas, que sobrevuelan Amores rapaces, cual ruiseñores nuevos que arriba en los árboles revolotean de rama en rama probando las alas. ¡Oh abenuz! ¡Oro! ¡Oh águilas de blanco eburno que el escanciano niño a Zeus Crónida llevan! En alto, cárdenos doseles más blandos que el sueño. Dijeran los milesios y quien apacienta Samos: "Bien dispuesto está el lecho del bello Adonis". Él es de Cipris; ella del fresco arrebolado Adonis; dieciocho, diecinueve a lo más, tiene el novio. No pinchan sus besos, rufo bozo le cubre el labio. Disfrute ahora Cipris de su amante muchacho. De madrugada con el rocío fuera en tropel lo llevaremos a la orilla que salpican las olas, con el cabello suelto y el enfaldo en los tobillos, descubierto el pecho, rompiendo en agudo canto: "Tornas aquí, caro Adonis, viniendo del Aqueronte, único semidiós, según suena. Ni Agamenón tal gozó, ni Ayante el héroe de vesánica furia, ni Héctor, mayor de los veinte hijos de Hécabe, ni Patrocles, ni Pirro retornado de Troya, ni, mucho antes, lápitas ni Deucaliones, ni Pelópidas ni pelasgos, príncipes de Argos. Gracioso te muestra, caro Adonis, el año que viene. Como ahora, siempre, Adonis, bienvenido serás."»
«¡Praxínoa, extremada es la mujer en verdad! ¡Lo que sabe, dichosa, y entona que es un primor! Pero vamos ya a casa. Está sin comer Dioclidas. Y hambriento es como el vinagre: ni te le acerques. ¡Con bien queda y con bien nos tornes, niño Adonis!»
Teócrito
di-versión©ochoislas
*
ΣΥΡΑΚΟΥΣΙΑΙ Ἢ ΑΔΩΝΙΑΖΟΥΣΑΙ
Ἐνδοῖ Πραξινόα; Γοργοῖ φίλα, ὡς χρόνῳ. Ἐνδοῖ. Θαῦμ᾽ ὅτι καὶ νῦν ἦνθες. Ὅρη δίφρον, Εὐνόα, αὐτῇ· ἔμβαλε καὶ ποτίκρανον. Ἔχει κάλλιστα. Καθίζευ. Ὢ τᾶς ἀλεμάτω ψυχᾶς· μόλις ὔμμιν ἐσώθην, Πραξινόα, πολλοῦ μὲν ὄχλου, πολλῶν δὲ τεθρίππων. Παντᾷ κρηπῖδες, παντᾷ χλαμυδηφόροι ἄνδρες· ἁ δ᾽ ὁδὸς ἄτρυτος· τὺ δ᾽ ἑκαστατέρω μευ ἀποικεῖς. Ταῦθ᾽ ὁ πάραρος τῆνος ἐπ᾽ ἔσχατα γᾶς ἔλαβ᾽ ἐνθών, ἰλεόν, οὐκ οἴκησιν, ὅπως μὴ γείτονες ὦμες ἀλλάλαις, ποτ᾽ ἔριν, φθονερὸν κακόν, αἰὲν ὁμοῖος. Μὴ λέγε τὸν τεὸν ἄνδρα, φίλα, Δίνωνα τοιαῦτα, τῶ μικκῶ παρεόντος· ὅρη, γύναι, ὡς ποθορῇ τυ. Θάρσυ, Ζωπυρίων, γλυκερὸν τέκος· οὐ λέγει ἀπφύν. Αἰσθάνεται τὸ βρέφος, ναὶ τὰν πότνιαν. Καλὸς ἀπφύς. Ἀπφὺς μὰν τῆνος τὰ πρώαν λέγομες δὲ πρώαν θην πάντἀ νίτρον καὶ φῦκος ἀπὸ σκανᾶς ἀγοράσδων ἦνθε φέρων ἅλας ἄμμιν, ἀνὴρ τρισκαιδεκάπηχυς. Χὠμὸς ταυτᾷ ἔχει, φθόρος ἀργυρίω, Διοκλείδας· ἑπταδράχμως κυνάδας, γραιᾶν ἀποτίλματα πηρᾶν, πέντε πόκως ἔλαβ᾽ ἐχθές, ἅπαν ῥύπον, ἔργον ἐπ᾽ ἔργῳ. Ἄλλ᾽ ἴθι, τὠμπέχονον καὶ τὰν περονατρίδα λαζεῦ. Βᾶμες τῶ βασιλῆος ἐς ἀφνειῶ Πτολεμαίω, θασόμεναι τὸν Ἄδωνιν· ἀκούω χρῆμα καλόν τι κοσμεῖν τὰν βασίλισσαν. Ἐν ὀλβίω ὄλβια πάντα. Ὧν εἶδες χὦν εἶπας ἰδοῖσα τὺ τῷ μὴ ἰδόντι ... Ἕρπειν ὥρα κ᾽ εἴη. Ἀεργοῖς αἰὲν ἑορτά. Εὐνόα, αἶρε τὸ νᾶμα, καὶ ἐς μέσον, αἰνόθρυπτε, θὲς πάλιν· αἱ γαλέαι μαλακῶς χρῄσδοντι καθεύδειν. Κινεῦ δή, φέρε θᾶσσον ὕδωρ. Ὕδατος πρότερον δεῖ· ἃ δὲ σμᾶμα φέρει. Δὸς ὅμως. Μὴ πουλὺ δ᾽, ἄπληστε, ἔγχει ὕδωρ. Δύστανε, τί μευ τὸ χιτώνιον ἄρδεις; Παῦσαι. Ὁκοῖα θεοῖς ἐδόκει, τοιαῦτα νένιμμαι. Ἁ κλὰξ τᾶς μεγάλας πᾷ λάρνακος; Ὦδε φέρ᾽ αὐτάν. Πραξινόα, μάλα τοι τὸ καταπτυχὲς ἐμπερόναμα τοῦτο πρέπει. Λέγε μοι, πόσσω κατέβα τοι ἀφ᾽ ἱστῶ; Μὴ μνάσῃς, Γοργοῖ· πλέον ἀργυρίω καθαρῶ μνᾶν ἢ δύο· τοῖς δ᾽ ἔργοις καὶ τὰν ψυχὰν προτέθηκα. Ἀλλὰ κατὰ γνώμαν ἀπέβα τοι. Τοῦτο κάλ᾽ εἶπας. Τὠμπέχονον φέρε μοι, καὶ τὰν θολίαν κατὰ κόσμον ἀμφίθες. Οὐκ ἀξῶ τυ, τέκνον· μορμώ· δάκνει ἵππος. Δάκρυ᾽ ὅσσα θέλεις· χωλὸν δ᾽ οὐ δεῖ τυ γενέσθαι. Ἕρπωμες. Φρυγία, τὸν μικκὸν παῖσδε λαβοῖσα, τὰν κύν᾽ ἔσω κάλεσον, τὰν αὐλείαν ἀπόκλαξον.
Ὦ θεοί, ὅσσος ὄχλος· πῶς καὶ πόκα τοῦτο περᾶσαι χρὴ τὸ κακόν; Μύρμακες ἀνάριθμοι καὶ ἄμετροι. Πολλά τοι, ὦ Πτολεμαῖε, πεποίηται καλὰ ἔργα, ἐξ ὧ ἐν ἀθανάτοις ὁ τεκών· οὐδεὶς κακοεργὸς δαλεῖται τὸν ἰόντα παρέρπων Αἰγυπτιστί, οἷα πρὶν ἐξ ἀπάτας κεκροτημένοι ἄνδρες ἔπαισδον, ἀλλάλοις ὁμαλοί, κακὰ παίγνια, πάντες ἐρειοί. Ἁδίστα Γοργοῖ, τί γενώμεθα; Τοὶ πτολεμισταὶ ἵπποι τῶ βασιλῆος. Ἄνερ φίλε, μή με πατήσῃς. Ὀρθὸς ἀνέστα ὁ πυρρός· ἴδ᾽ ὡς ἄγριος. Κυνοθαρσὴς Εὐνόα, οὐ φευξῇ; Διαχρησεῖται τὸν ἄγοντα. Ὠνάθην μεγάλως, ὅτι μοι τὸ βρέφος μένει ἔνδον. Θάρσει, Πραξινόα· καὶ δὴ γεγενήμεθ᾽ ὄπισθεν, τοὶ δ᾽ ἔβαν ἐς χώραν. Καὐτὰ συναγείρομαι ἤδη. Ἵππον καὶ τὸν ψυχρὸν ὄφιν τὰ μάλιστα δεδοίκω ἐκ παιδός. Σπεύδωμες· ὄχλος πολὺς ἄμμιν ἐπιρρεῖ. Ἐξ αὐλᾶς, ὦ μᾶτερ;  Ἐγών, ὦ τέκνα. Παρενθεῖν εὐμαρές;  Ἐς Τροίαν πειρώμενοι ἦνθον Ἀχαιοί, καλλίστα παίδων· πείρᾳ θην πάντα τελεῖται. Χρησμὼς ἁ πρεσβῦτις ἀπῴχετο θεσπίξασα. Πάντα γυναῖκες ἴσαντι, καὶ ὡς Ζεὺς ἀγάγεθ᾽ Ἥραν. Θᾶσαι, Πραξινόα, περὶ τὰς θύρας ὅσσος ὅμιλος. Θεσπέσιος. Γοργοῖ, δὸς τὰν χέρα μοι. Λαβὲ καὶ τύ, Εὐνόα, Εὐτυχίδος· πότεχ᾽ αὐτᾷ, μή τι πλανηθῇς. Πᾶσαι ἅμ᾽ εἰσένθωμες· ἀπρὶξ ἔχευ, Εὐνόα, ἁμῶν. Οἶμοι δειλαία· δίχα μευ τὸ θερίστριον ἤδη ἔσχισται, Γοργοῖ. Ποττῶ Διός, εἴτι γένοιο εὐδαίμων, ὤνθρωπε, φυλάσσεο τὠμπέχονόν μευ. Οὐκ ἐπ᾽ ἐμὶν μέν, ὅμως δὲ φυλάξομαι. Ἄθροος ὄχλος. Ὠθεῦνθ᾽ ὥσπερ ὕες. Θάρσει, γύναι· ἐν καλῷ εἰμές. Κεἰς ὥρας κἤπειτα, φίλ᾽ ἀνδρῶν, ἐν καλῷ εἴης, ἄμμε περιστέλλων. Χρηστῶ κᾠκτίρμονος ἀνδρός. Φλίβεται Εὐνόα ἄμμιν. Ἄγ᾽, ὦ δειλά, τὺ βιάζευ. Κάλλιστ᾽· «Ἐνδοῖ πᾶσαι», ὁ τὰν νυὸν εἶπ᾽ ἀποκλάξας.
Πραξινόα, πόταγ᾽ ὧδε. Τὰ ποικίλα πρᾶτον ἄθρησον, λεπτὰ καὶ ὡς χαρίεντα· θεῶν περονάματα φασεῖς. Πότνι᾽ Ἀθαναία, ποῖαί σφ᾽ ἐπόνασαν ἔριθοι; Ποῖοι ζωογράφοι τἀκριβέα γράμματ᾽ ἔγραψαν; Ὡς ἔτυμ᾽ ἑστάκαντι, καὶ ὡς ἔτυμ᾽ ἐνδινεῦντι, ἔμψυχ᾽, οὐκ ἐνυφαντά. Σοφόν τοι χρῆμ᾽ ὥνθρωπος. Αὐτὸς δ᾽ ὡς θαητὸς ἐπ᾽ ἀργυρέω κατάκειται κλισμῶ, πρᾶτον ἴουλον ἀπὸ κροτάφων καταβάλλων, ὁ τριφίλητος Ἄδωνις, ὃ κεἰν Ἀχέροντι φιλεῖται. Παύσασθ᾽, ὦ δύστανοι, ἀνάνυτα κωτίλλοισαι τρυγόνες. Ἐκκναισεῦντι πλατειάσδοισαι ἅπαντα. Μᾶ, πόθεν ὥνθρωπος; Τί δὲ τίν, εἰ κωτίλαι εἰμές; Πασάμενος ἐπίτασσε· Συρακοσίαις ἐπιτάσσεις; Ὡς εἰδῇς καὶ τοῦτο. Κορίνθιαι εἰμὲς ἄνωθεν, ὡς καὶ ὁ Βελλεροφῶν· Πελοποννασιστὶ λαλεῦμες· δωρίσδεν δ᾽ ἐξεστι, δοκῶ, τοῖς Δωριέεσσι. Μὴ φύη, Μελιτῶδες, ὃς ἁμῶν καρτερὸς εἴη, πλὰν ἑνός, οὐκ ἀλέγω. Μή μοι κενεὰν ἀπομάξῃς. Σίγα, Πραξινόα· μέλλει τὸν Ἄδωνιν ἀείδειν ἁ τᾶς Ἀργείας θυγάτηρ, πολύϊδρις ἀοιδός, ἅτις καὶ πέρυσιν, τὸν ἰάλεμον, ἀρίστευσε. Φθεγξεῖται τι, σάφ᾽ οἶδα, καλόν· διαθρύπτεται ἤδη.
«Δέσποιν᾽, ἃ Γολγώς τε καὶ Ἰδάλιον ἐφίλασας, αἰπεινόν τ᾽ Ἔρυκα, χρυσῷ παίζοισ᾽ Ἀφροδίτα, οἷόν τοι τὸν Ἄδωνιν ἀπ᾽ ἀενάω Ἀχέροντος μηνὶ δυωδεκάτῳ μαλακαίποδες ἄγαγον Ὧραι. Βάρδισται Μακάρων, Ὧραι φίλαι, ἀλλὰ ποθειναὶ 105 ἔρχονται πάντεσσι βροτοῖς αἰεί τι φέροισαι. Κύπρι Διωναία, τὺ μὲν ἀθανάταν ἀπὸ θνατᾶς, ἀνθρώπων ὡς μῦθος, ἐποίησας Βερενίκαν, ἀμβροσίαν ἐς στῆθος ἀποστάξασα γυναικός· τὶν δὲ χαριζομένα, πολυώνυμε καὶ πολύναε, ἁ Βερενικεία θυγάτηρ, Ἑλένᾳ εἰκυῖα Ἀρσινόα πάντεσσι καλοῖς ἀτιτάλλει Ἄδωνιν. Πὰρ μέν οἱ ὥρια κεῖται, ὅσα δρυὸς ἄκρα φέρονται, πὰρ δ᾽ ἁπαλοὶ κᾶποι πεφυλαγμένοι ἐν ταλαρίσκοις ἀργυρέοις, Συρίω δὲ μύρω χρύσει᾽ ἀλάβαστρα. Εἴδατά θ᾽ ὅσσα γυναῖκες ἐπὶ πλαθάνῳ πονέονται, ἄνθεα μίσγοισαι λευκῷ παντοῖ᾽ ἁμ᾽ ἀλεύρῳ, ὅσσα τ᾽ ἀπὸ γλυκερῶ μέλιτος τά τ᾽ ἐν ὑγρῷ ἐλαίῳ, πάντ᾽ αὐτῷ πετεηνὰ καὶ ἑρπετὰ τεῖδε πάρεστιν. Χλωραὶ δὲ σκιάδες, μαλακῷ βρίθοντες ἀνήθῳ, δέδμανθ᾽· οἱ δέ τε κῶροι ὑπερπωτῶνται Ἔρωτες, οἷοι ἀηδονιδῆες ἀεξομένων ἐπὶ δένδρων πωτῶνται, πτερύγων πειρώμενοι, ὄζον ἀπ᾽ ὄζω. Ὤ ἔβενος, ὢ χρυσός, ὤ ἐκ λευκῶ ἐλέφαντος αἰετώ, οἰνοχὄον Κρονίδᾳ Διὶ παῖδα φέροντες. Πορφύρεοι δὲ τάπητες ἄνω («μαλακώτεροι ὕπνω», ἁ Μίλατος ἐρεῖ, χὠ τὰν Σαμίαν καταβόσκων), ἔστρωται κλίνα τῷ Ἀδώνιδι τῷ καλῷ ἄλλα»· τὰν μὲν Κύπρις ἔχει, τὰν δ᾽ ὁ ῥοδόπαχυς Ἄδωνις, ὀκτωκαιδεκέτης ἢ έννεακαίδεχ᾽ ὁ γαμβρός. Οὐ κεντεῖ τὸ φίλαμ᾽· ἔτι οἱ πέρι χείλεα πυρρά. Νῦν μὰν Κύπρις ἔχοισα τὸν αὑτᾶς χαιρέτω ἄνδρα· ἀῶθεν δ᾽ ἄμμες νιν ἅμα δρόσῳ ἀθρόαι ἔξω οἰσεῦμες ποτὶ κύματ᾽ ἐπ᾽ ἀιόνι πτύοντα, λύσασαι δὲ κόμαν καὶ ἐπὶ σφυρὰ κόλπον ἀνεῖσαι, στήθεσι φαινομένοις, λιγυρᾶς ἀρξώμεθ᾽ ἀοιδᾶς. «Ἔρπεις, ὦ φίλ᾽ Ἄδωνι, καὶ ἐνθάδε, κεἰς Ἀχέροντα, ἡμιθέων, ὡς φαντί, μονώτατος. Οὔτ᾽ Ἀγαμέμνων τοῦτ᾽ ἔπαθ᾽, οὔτ᾽ Αἴας ὁ μέγας, βαρυμάνιος ἥρως, οὔθ᾽ Ἔκτωρ, Ἑκάβας ὁ γεραίτατος εἴκατι παίδων, οὐ Πατροκλῆς, οὐ Πύρρος ἀπὸ Τροίας ἐπανελθών, οὔθ᾽ οἱ ἔτι πρότεροι, Λαπίθαι καὶ Δευκαλίωνες, οὐ Πελοπηϊαδᾶν τε καὶ Ἄργεος ἄκρα Πελασγοὶ. Ἵλαθι νῦν, φίλ᾽ Ἄδωνι, καὶ ἐς νέωτ᾽ εὐθυμήσαις. Καὶ νῦν ἦνθες, Ἄδωνι, καί, ὅκκ᾽ ἀφίκῃ, φίλος ἡξεῖς.»
Πραξινόα, τὸ χρῆμα σοφώτερον. Ἁ θήλεια ὀλβία ὅσσα ἴσατι, πανολβία ὡς γλυκὺ φωνεῖ. Ὥρα ὅμως κεἰς οἶκον. Ἀνάριστος Διοκλείδας χὠνὴρ ὄξος ἅπαν· πεινᾶντι δὲ μηδέποτ᾽ ἔνθῃς. Χαῖρε, Ἄδων ἀγαπατέ, καὶ ἐς χαίροντας ἀφίκευ.
Θεόκριτος
4 notes · View notes
somarie62 · 11 months
Text
Las voces de los niños . Part III
Los niños , si escucho muchos niños, y cada niño con su función lo que pasa que en esta locura que escucho, ellos tienen diferentes funciones, aquí no son amados, ni los cuidan. Según las voces, son niños que repiten lo que mi pensamiento habla para que mi familia y las otras voces? Personas? Demonios? Escuchen. Les pregunto porque repiten lo que digo? Para que los demás oigan lo que dices. Ellos pasan hambre andan por las calles!!! Buscando quien se los lleve, porque no tienen a nadie. QUE LOCURA! A CADA MUJER LE DAN UN NIÑO OH NIÑA... NO ENTIENDO . Según las voces de los niños a ellos se los roban, conoci al hablar con esas voces que este niño en particular como de unos 11 años, me puso un corte de periódico en mi celular y me dijo: " Ese soy yo, para mis padres estoy muerto en ese accidente, luego aparecí aquí en Puerto Rico . Ellos no saben que estoy vivo, estaré aquí un tiempo hasta que cumpla lo que me pidieron. Nosotros no somos niños somos esclavos y nadie nos quiere, solo satisfacemos los instintos de los hombres ricos. Cada domingo nos buscan diferentes personas y nos llevan a fiestas. A hospitales donde nos utilizan.. Esa fue la presentación de este niño. Luego vino otro valga aclarar que no los veo los escucho... Este niño vivía cerca (según la voz). Al caer la tarde corría a la casa donde vivia.con sus hermanos, osea decía: vivimos en la misma casa arios somos 6 una señora que nos cuida. Ellos me veían y yo a ellos no. Las.voces.de mi familia pasa lo mismo ellos me ven yo no. Solo los escucho. Hubo otro niño que vivía en La.Montaña Santa en San Lorenzo, que de allá se escapaba de su papá pero no biológico se los daban el , contaba papá deja que me abusen mis hermanos y papá mismo se acuesta conmigo. Ya estoy cansado no me dejan dormir y los domingos nos visten bonitos y nos llevan a la fiesta de los grandes do de nos abusan. Ya eran dos que decían lo mismo. Este en particular escuchaba su voz y le decía que haces por acá ? Me escapé llevo dis semanas caminando desde San Lorenzo aquí. Y comenzó a llorar ...nadie me quiere yo no quiero volver. Me preguntó si me podía quedar aquí conmigo. Le digo por mi encantada pero yo, a ustedes no los puedo ver...pero trata! Para quedarme conntigo Sonia estoy cansao'" salí lo escuché estoy aquí Sonia ...pero donde? No te veo, estoy frente de ti, si escuchaba su voz frente de mi..pero no lo veía y escuché su voz que se alejó detrás de mi verja de seme to a llorar , nadie me quiere! OTROS NIÑOS LOS USABAN COMO SI FUERAN GALLOS... me gritaban palabras soeces...y también decían cuando pasa a un vehículo.."él, te quiere " dame tu chocho( perdonen la expresión) para aquí eso no significa pero para muchos de ustedes si. Rosa Gómez los utiliza para llegar a la. Asa y romperme los alrededores y ensuciar mis pareces...estos si los veo y cuando bajan, ya me digo hoy esta noche.me.van a traer a la casa ese montón de niños... y al siguiente día todo es un caos... para la voz de mi hermana Annie Gómez esos son esclavos yo no quiero esos niños... Los niños dicen que ella los empuja, y les pega." Yo la odio" me dijo uno un día...la voz de otro me dijo voy a pasar por tu portón para que me veas, pues si, pero solo pude ver su pie y parte de su cuerpo. En otra noche mi hermana Annie, o sea su voz supuestamente mató a Marcelino de 2 años ... de hecho escucho todo lo que ocurre en la ñarye.de atrás de mi casa. Todas esas voces...
0 notes
daraneecc · 1 year
Text
Regresando al viejo blog que abri cuando tenia 15 años
Últimamente he sentido OTRA VEZ esa urgencia por escribir, siempre me propongo hacerlo y llenar diarios contando y narrando todas las historias que llevo en la cabeza pero ahora más que nunca no tengo tiempo ni paz mental para poder lograrlo.
Ahora soy mamá, estoy casada, y me hago cargo de una casa, así es, ahora me dedico al hogar... ahora soy esa señora que va al mercado y compra fruta de temporada porque esta a buen precio, soy esa señora que se enoja en el servicio medico porque no le atienden a tiempo a su hija. Soy esa señora que dice "que vuela o que" cuando algo está muy caro. Y a pesar de solo ser mamá, siento mucha responsabilidad y a pesar de que duermo no descanso por toda esa carga mental que traigo en la cabeza. Fechas, pagos, administración del hogar, citas con el médico, compras por hacer, cosas por vender; montones de ropa por lavar, ropa, ropa, ropa por todos lados, ser mamá y media puesto que un día de la semana me hago cargo de mi hija y de la hija de mi esposo de un matrimonio fallido, carga emocional pues no soy de mucho agrado para la familia de él y estar lejos de mi propia familia.
Llegue a un punto en el que me sentí la mujer más sola del mundo pero tampoco puedo derrotarme porque hay un bebé que depende de mí y de mi estado de ánimo, el cual solo come de mi, y solo se siente seguro cuando esta conmigo. No puedo tirar la toalla, no me puedo rendir....
Y apesar de todo eso estoy feliz, pues estoy convirtiendo en realidad esos sueños que tenia cuando era más joven y apsear de todo tengo un esposo que se preocupa mucho por mi y una hija que todo el tiempo está sonriendo, ese es mi mayor premio, verla sana y feliz y verlo a él descansar plácidamente después de un día duro de trabajo.
Hoy tengo una vida cotidiana tradicional, sedentaria, sin embargo no me quejo pues no me falta nada, todos los días me preparo algo rico de comer y todos los días tengo donde dormir muy cómodamente con mi hija y con mi esposo.
Apesar de todo esto siento que la persona que vivía en mi ya no existe, siento que una parte de mi propia identidad se esfumó en el momento que quede embarazada de mi bebé. Estoy muy feliz de ser madre de eso no hay dudas... a lo que voy es que cada vez estoy más lejos de la chica que era antes, creo que a veces le damos peso a ciertas cosas que definen nuestra personalidad y derrepente en la vida real, al convertirse en adulto ya nada de eso vale, nada de eso sirve, vaya, que tu "personaje" que te armaste desde que empezaste a ser adolescente hasta este punto no ha servido de absolutamente NADA, lo único que ha valido es el peso de tus acciones y de la manera en la que hayas crecido, con los valores que tus padres te han inculcado y con las costumbres que quieres para tu propia familia.
Hoy si me preguntan quien soy no podría responder concretamente pues me he dado cuenta que siempre cambiamos, siempre podemos aprender de los demás y de nosotros. No hay un "yo soy así y asa" puesto que mañana ya no somos así. No podemos aferrarnos a una sola versión de nosotros y seguir siendo igual siempre. Afuerzas para crecer, para entender y para madurar necesitamos cambiar y eso no está mal. Tampoco está mal quedarse con algunas cosas de nuestro pasado, con gustos y algunas acciones pero no todo.
Recuerdo que antes de ser mamá me gustaba muchísimo caminar, ahorarme unos pesos de pasaje del transporte público y caminar de un lado a otro pues me gustaba descubrir cosas, entre ellas algunos grafittis que me parecían interesantes, lugares a los que guardaba en un marcador en Google para visitarlos después, y gastar todo mi dinero en material de arte, pinturas, bastidores, pinceles... ahora no puedo salir a caminar así pues mi bebé todavía no camina, no puedo exponerla al sol o a la lluvia, o simplemente a tanto ruido, y menos darle de comer en lugares que tengan tantos estímulos visuales o auditivos porque sino no se concentra en comer. Ahora gasto mi dinero en taxis, cositas para ella, juguetes y ropa para mi media hija y a veces me doy el gusto de una planilla de stickers.
Con esto no quiero decir que estoy disgustada o que me preocupa que ya no hago lo que hacia antes, solo hago reflexión en que mis intereses han cambiado así como la manera en la que alcanzo a ver la vida y aun así estoy muy agradecida con lo que vivimos todos los dias
Ahora si prometo escribir más seguido, aunque solo me lean algunas personas. Esto lo hago para desahogar las palabras que se me quieren salir del corazón
💜💙💚💛🧡❤️
Tumblr media
1 note · View note
nyuthesmallkiller · 1 year
Text
No ha sido el dia
Esta tarde, me ha sabido muy mal, ver llorar a una personita, que no conozco muy a fondo pero se le ve buena persona. Y es que los cambios son muy jodidos y mas si todos te llegan de golpe y yo no he sabido actuar asi que le he empezado a hablar de sus gatos. LOS GATOS SON LA SOLUCION A TODO. Pero es que no se como actuar porque no la conozco demasiado a esta personita. Pero cuando nos hemos despedido, estaba mucho mejor y le acompañaba alguien que le hace muy bien y la calma y le da paz, así que me he ido tranquila a casa. 
PERO he llegado he estado con mi perro pensando en que coño voy a hacer mañana sola en una sala con un PC donde tengo vetado todo lo divertido y de golpe mi perro ha empezado a tener espasmos. ESPAMOS. LA PATA NO LA CONTROLABA, ESTABA ASUSTADO Y TEMBLABA Y NO SE PODIA PONER DE PIE. Yo como tampoco estoy bien, y menos si a mi perro le pasa algo, me he puesto a llorar y a calmarlo, me he quedado en estado de shock, me he sentido super inutil y pensaba que mi perro se me iba a morir. Ha tenido que venir mi señora hermana, porque no sabia como llevar la situacion, porque REAL que iba  a llevar el perro corriendo, el calcetines y en pijama al veterinario de urgencia. Asi tal cual, es que ni me lo he pensando. UN PANORAMA. O coger el coche corriendo, cuandoo llevo mas de cinco años sin conducir, pero es que me la ha sudado todo, es que si tengo que arruinarme para salvar a mi perro, me arruino. Kero ya esta bien, se ha calmado y parece ser un ataque de epilepsia. Me da pena, que si es asi, quiere decir, que tengo que afrontar que mi perro ya es un poco mayor y que lleva 10 años conmigo, todos los dias de mi vida. Para todo, en todas las situaciones, con depresion, sin depresion, cuando lo tuve que dejar en Andorra para estudiar fuera, y que no conozca la palabra rencor. No se como mentalizarme de que mi perro no va  a estar lo que me queda de vida conmigo. Y sigo llorando. VAYA DIA DE MIERDA
0 notes
Text
Extravío
La ultima función
"Voy a de the post.ya se termina y algo. Aldia siguiente la momento de irme a clases me doy cuenta que no esta mi mochila. Donde esta mi mochila ya empiezo a hacer conclusiones. Solo queda en último lugar donde buscar. Voy al cine y pido hablar con el gerente. Dilculpa ayer vine al cine y olvide mi mochila no se si. Si puedas Checar si la dejaron por aqui. Dejeme Checar. Que pelicula vino a ver y en que horario. Fue la ultima funcion de the post. Regresa y trae en mano. Como voy a saber que es tuya. Dime algo que traigas. Traigo mi pasaporte y trae un compartimientos secreto. La habre y la revisa y sonríe... Y el compartimientos secreto. Aqui mira... Gracias. Puedes revisar tu cartera a ver si nos te falta nada. No es necesario gracias. La llegar a la casa la reviso. Si nos falta nada".
En mi pueblo lo mas fácil hubiera sido que ya no la hibiera encontrado. O se la quedan los enpliados o los mismos clientes se la llevan. Una ocasión en olvidaron una bolsa en mi negocio... Una persona que conocíamos. Se la llevo. Al verla ahi solo ella se la habia encontrado. En la semana vuelve la clienta y nos pregunta y le decimos. Si a ver si pueden consegir que me devuelvan por los menos los documentos. Ya le figimos se hiso la ofendida y ya no nos hablo. No señora va ser imposible no quiere de volver. Nada.
Todas las cosas que he recomendando ya me han indultado por eso se que en los procimos mese recibire insultos por mi orientación de las cosas que he recomendando por eso ya cancele todos mis apps
Le doy a contar yo tenia un añoro que me hiba ir de viaje... Pues uno dia antes desaparece todo el dinero... Y ya no me voy. Como es posible qie hasta en mi mosma casa se pierdan 20 pesos.
El dia que me fui de viaje regreso a tiempo un dia mas y robo. Ya habían quitado la instalación electrica para que las camaras de vigolancia no funcionarán y poder hacer el atracó.
Tumblr media
ÁNGEL R. O.
0 notes
marcosrmz · 2 years
Text
Un día...
Un día iba caminando al trabajo y entonces paso que el puente peatonal que odiaba porque me llevaba 10 minutos cruzarlo, estaba lleno, la multitud no avanzaba, y no lograba ver nada, como pude fui haciéndome paso entre las personas -perdone senior, señora, llevo prisa- decía cada que esquivaba a una persona. Al fin descubrí lo que sucedía, alguien a quien no conocía estaba al borde del puente amenazando con lanzarse, pensando, llorando, quizás esperando ayuda. Nadie hacia nada, ni siquiera lo intentaban. -Perdona ¿puedo ayudarte?- exclamé-, parecía no escucharme o me ignoraba. Insistí nuevamente, sin embargo, no conseguía respuestas, tal vez otro ya lo habían intentado y al igual que a mi esa persona no le respondió. Amigo, -dije- no piensas delegarle la tarea a la naturaleza para que reclame tus átomos, quieres ser tú quien decida entregárselos y por lo que veo quieres hacerlo ya, a la brevedad posible, tus razones tienes y no debes compartirlas si no quieres, pero por favor date prisa que llego tarde a donde María. El amor me esperaba en la calle libertad, y aun era un buen tramo de camino cruzando el puente peatonal, no podía llegar tarde esta vez, hace 30 años que la deje partir, y ahora que estaba dispuesta a sentar cabeza quería ser yo su acompañante del resto de tiempo que nos quedara. En cambio de ti le dije aquel hombre, yo si quiero que la naturaleza reclame estos átomos que hace posible mi existencia aunque melancólica, que lo haga cuando ella lo prefiera. Se que mis palabras no conmovieron aquel hombre, pero igual bajo de la baranda y corrió para que nadie viera mas su llanto, pobre hombre me dije, proseguí a donde María. Siempre puntual, siempre ahí, para cuando ella me llamara, pero esta vez no llegó. Lo mismo que hace 30 años pero al revés, el karma como dice mi abuelo, a veces instantáneo y otras veces con los años.
0 notes
4-pork-maggot · 2 years
Text
Bueno, vamos a empezar con que yo y mi amiga pagamos 500 euros y 400 euros respectivamente por dos habitaciones. La señora tiene aporximadamente 45 - 50 años. Vamos a empezar por lo tranqui y vamos escalando, disfruten.
1. En nuestras habitaciones tenemos roperos, pero estan todos llenos con cosas de la señora y la hija (que vive en Australia actualmente) Osea nuestra ropa esta en el piso.
2. La ducha esta rota, y solo hay una. Salen dos gotas nada mas y se tapa frecuentemente, tambien esta mugrosa. Nunca hay agua caliente, y le tenemos que pedir que prenda el termotanque, a veces no lo hace.
3. La casa esta siempre sucia (muy sucia), hace un mes nos mudamos y no limpio la casa nunca. Especialmente el baño.
4. La bacha de la cocina esta permanentemente tapada y tiene restos de comida. El agua esta estancada y es asqueroso, a la mina no parece molestarle.
5. El perro de ella (Henry) nunca tiene agua o comida, ella le da mayormente restos de comida (Chocolate, helado, papas fritas, etc.) A veces le da leche en vez de agua.
6. Siguiendo con Henry, hace una semana estuvo muy enfermo y apenas lo llevo tres dias despues despues de que le insistamos.
7. Ella nos lava la ropa (no tenemos acceso propio al lavadero), no solo puede llevar a tardar dias para lavarla sino que tambien le pierde las medias a Eli (Eli quiere que lo especifique). El lavadero tambien esta sucio, a nivel de que hay sierras de ropa sucia.
8. No tiene secadora, por lo cual tenemos que tender la ropa en nuestras habitaciones (en la ventana y el radiador)
9. No nos deja hablar por telefono o hacer ruido despues de las 7PM, lo cual es bastante injusto porque tenemos 4 horas de diferencia con nuestras familias. Teniendo una hija en Australia, esperaria que fuera mas compresiva.
10. Siempre se queja de que hay gente en el fondo tratando de entrar a la casa  (Lo cual es imposible porque tiene una pared muy alta) o los vecinos hay gente haciendo fiestas y ruidos molestos a la noche, cosa que no es cierta porque las dos casas vecinas estan ocupadas por familias con niños pequeños (el mas grande no debe pasar los 7 años) y aparte, nosotras nunca escuchamos nada, y yo vuelvo del trabajo bastante tarde.
11. Piensa que porque la vecina tiene su contraseña de internet, le puede leer los mensajes.
12. No podemos usar las computadoras (o celulares) a la noche porque ella dice que “siente las energias de los aparatos”, es muy instintente con eso.
13. No tenemos permitido hacer llamadas en la cocina a cualquier hora (si ella esta presente), porque “le gusta mucho estar en su cocina” y “el ruido le molesta”
14. Solo tenemos una llave, somos dos viviendo y tenemos horarios muy diferentes por el trabajo (Nosotras tuvimos que hacer una copia despues de un mes insistiendole que necesitamos otra llave)
15. A la noche, despues de las 10PM cierra la puerta con llave y deja la llave colgada, de esta manera no podemos abrirla desde afuera aun con la llave de la casa que tenemos. Cosa que nos molesta mucho porque a veces trabajamos hasta la 1AM o 3AM. Y tenemos que esperar afuera hasta que ella se despierte (lo cual solo pasa porque se despierta Henry y empieza a ladrar). Segun ella se quiere asegurar de que la puerta este bien cerrada cuando volvemos, a pesar de que ella me mostro como cerrar correctamente la puerta y Eli le demostro que sabe cerrarla.
16. Hace una semana teniamos que pagar la renta, y ella nos propuso que pagemos la mitad y en 2 semanas pagemos el resto (de esa manera pagariamos de una manera bisemanal en vez de mensualmente). A los dos dias, nos insistio intensamente que le pagemos el resto de la rente sin razon alguna.
17. Un dia ella se fue de la casa a la ciudad, dejando asi a Eli encerrada en la casa. Lo cual provoco un gran problema ya que Eli tenia que trabajar en unas horas. Cuando yo la llame para decirle no me respondio, tampoco leyo mis mensajes. A las 4:30PM llego a la casa, Eli tenia que trabajar a las 4pm y tenemos 40minutos de viaje hasta la ciudad (en hora pico puede ser mas). Esto nos llevo a hacer una copia de la llave por nuestra cuenta. La mina tampoco se disculpo.
18. No puedo estresar lo sucia que es la casa, todo esta sucio, el inodoro no tiene tapa, el baño de abajo es un boliche porque la luz titila, en el baño hay telarañas y pelo por todos lados, la bacha del baño esta estancada y tiene restos de.... cosas, la pared de la ducha es un asco total. La escalera tiene pelo y manchas oscuras de liquido que nunca fue limpiado, quiero estresar que la mina dice que es decoradora de interiores.
19. No tenemos permitido tener visitas, especialmente de noche, y nos ah acusado de entrar gente a la casa mientras ella duerme (cosa que no es cierta)
Bueno, eso es todo lo que se me ocurre, diisfruten de mis condiciones de vida sobre-humanas.
Tumblr media
13 notes · View notes
josemmalaga · 3 years
Text
"Te he vuelto a ver desnuda
y se me han corrido los ojos de pena.
Debí borrar aquellas fotos
el día que te olvidé,
¿pero quién sabe cómo deshacerse
del rastro de una estrella fugaz
cuando ya te ha mirado a los ojos?
Uno es preso de todo lo que ha amado
porque el amor es una condena de cadena perpetua
en una cárcel sin rejas.
Estabas preciosa vestida de nada.
Solo eres verdad cuando eres silencio,
cuando eres paz y calma
y te pintas de blanco el pelo para mí.
Hubiera jurado que fuiste real
cuando te vi llorar por mí,
cuando temblaste de miedo por mí,
cuando te descubriste besándome a mí.
Nada me asusta más que pensar
que quizá solo existieras en mi cabeza.
Ojalá entendieras lo sola que me siento
cuando te pienso,
como si cargara con una tristeza que no me corresponde
y has hecho tuya
-ya ni mi pena es mía-.
Te empeñaste en ser la protagonista de mi vida
aunque fueras la mala,
no me quiero por haberte creado
aunque definas parte de mi historia.
Te regalo mi atención,
si es lo que quieres,
pero baja ya el puto telón
y deja que corte mi cabeza.
No hay nada más triste
que querer hacer un best-seller
de un libro solo para dos
ni una película rodada para un único espectador.
O quizá sí,
quizá sea más triste el silencio
cuando no es forzado.
Apareces cuando me quedo a solas
conmigo misma,
en ese infierno en el que la soledad
es una multitud de gente y ruido
y alguien llora al otro lado de la pared,
y entre la tentación de odiarte
o abandonarme a lo que depare tu recuerdo
-con suerte un suspiro,
sin ella un poema-
aprieto los dientes con fuerza
y dejo que pases,
como un dolor momentáneo,
como un golpe seco y certero,
como una palabra mal dicha
y a destiempo,
como las horas el peor día de tu vida:
sin remedio, con esfuerzo
y sin darle importancia.
Hay sueños
que son la estela de un deseo constante
y otros que reflejan anhelos secretos
y son casi pesadillas.
Adivina en cuáles sales tú.
No he superado este dolor
porque aún no he desaprendido
el placer de mis heridas.
El día que deje de escribir
y alguien me aplauda
sabré que existe la inocencia.
No te creas dueña y señora
de mi tristeza:
solo aquel que posee algo es capaz de liberarlo,
y hace ya demasiadas palabras
que sé que eres un motivo pero no la causa
-esa gran diferencia
que tan poca gente entiende-.
Un día me salvaré y el cielo caerá sobre mi cabeza.
Me siento mejor así,
de veras,
no te entristezcas y te vuelvas una nube gris por ello.
Tengo que aprender a llorar mejor,
olvidar la vida que no pasa,
volver a casa
y dejar que me noten ausente,
deshacerme de las armas
que coloqué hace un tiempo en un lado de la cama
y besar en la boca a la calma.
Escúchame:
mi bandera blanca es mi piel desnuda
y hace tiempo que no paso frío.
Quien me conoce sabe que no es fácil hacerlo:
por eso la mayoría huye al principio,
por eso los pocos que lo consiguen se quedan para siempre.
No dejo sin casa
a aquel que llega a mí atravesando bosques de lenguas extintas.
Tengo, del mismo modo,
que confesarte de una manera dulce
que te he olvidado,
que tus fotos son una caricia del pasado
pero en mi mañana ya no te miro,
que he aprendido que recordarte
no es más que un beso a mi herida
para que no se sienta tan sola
como yo cuando me la hiciste,
que aquí hace tiempo que ya es primavera
aunque haya días de tormentas torrenciales
pero mírame: he aprendido a bailar
-quién lo diría, amor,
con esta vida que llevo tan llena de tropiezos-.
No sé dónde estás
pero sé que en el lugar que sea
estarás orgullosa de mí por olvidarte.
Te he olvidado,
amor roto.
Pero no tengas miedo
a que nadie te recuerde:
la poesía jamás te olvidará".
"La poesía jamás te olvidará", Elvira Sastre
16 notes · View notes