#stemmingen

[twafordizzy]

Léon Spilliaert schilderde zijn innerlijk landschap

Léon Spilliaert (1881-1946, Belg) was een schilder, illustrator en graficus die vooral bekend stond om zijn mysterieuze, symbolistische werken. Spilliaerts oeuvre toont nachtelijke landschappen, winderige strandtaferelen en buitenaardse portretten en toont zijn voortdurende fascinatie voor het innerlijke emotionele landschap. Gedurende zijn hele werkzame leven stileerde hij zijn observaties van…

[iklees]

Infomocracy / Malka Older

Centenal Cycle #1

De verkiezingscampagne voor de derde verkiezingen is bijna gelopen. Binnenkort zullen alle 'centenals' -- gebieden met 100.000 inwoners -- kunnen kiezen voor hun micro-overheid voor de komende 10 jaar, en wordt de overheid met de meeste centenals de wereldwijde Supermajority. Koploper is Heritage, die de eerste twee stemmingen sinds het invoeren van de micro-democratie heeft gewonnen. Niet iedereen hoopt dat zij opnieuw winnen. Mishima, agent van Information, dat het wereldwijde internet beheert, denkt dat het beter is voor de democratie als er eens een ander wint. Ken, die campagne voert voor Policy1st, hoopt natuurlijk dat zij winnen. Rebel Domaine hoopt op het instorten van het hele systeem. En de partij Liberty heeft een hele eigen agenda.

She knows that neither elections nor Information are neutral, that subtle changes in where centenal boundaries are drawn would lead to completely different outcomes, and that as much as they try to balance it, Information workers end up transmitting their most minute preferences and prejudices through the subjective choices of their work. And she casts her lot with them anyway, because she can't think of anything better. If she were the one to choose the quote that is found above the entrances of Information offices world-wide, it would be the one that says democracy is the worst system, except for all the other ones. Information can get so overwrought that sometimes, she wants to take the whole organization and shake it, shake everyone in it and all of their huge, locally contexualized, beautifully designed buildings. Yes, they are right on principle, but democracy is of limited usefulness when there are no good choices, or when the good choices become bad as soon as you've chosen them, or when all the Informaton access in the world can't make people use it.

Door een combinatie van drie personages/standpunten en een vrij complexe wereld, duurde het zeker 50 pagina's eer ik een beetje in het verhaal kwam. Ik had het bijna opgegeven, en dat zou jammer zijn geweest, want uiteindelijk vond ik het een boeiend verhaal. Er zijn nog twee vervolgdelen: Null States, en State Tectonics. Dit boek komt uit 2016, alweer 8 jaar geleden, en speelt ver in de toekomst, maar is ook nog heel actueel.

But then, those may be exactly the people who pose the greatest threat to the system: the people who can still remember, with rancor and longing and the inevitable distortion of time, what things were like before.

[eurovisionpanorsk]

Tekniske problemer i Ukraina - resultatet utsettes

Ting gikk ikke helt som planlagt i Ukraina i kveld.

Foto: Vidbir 2024 / Suspilne Media Ukraina avholdt sin finale i kveld, men alt gikk ikke etter planen. Resultatet lot vente på seg, og til slutt ble det fortalt at det er vært tekniske problemer med stemmene. Såpass at de valgte å avslutte og utsette det hele. Stemmingen vil fortsette i morgen, og vil holde på under hele morgendagen. Resultatet presenteres i morgen ettermiddag eller kveld.

[lievelingsgedichtenvanmij]

Voor alles - Joost Zwagerman

Voor te veel mensen in een lift of streekbus

of gewoon een kamer. Voor de krans van

melkwegen, sluiers, nevels en hun zwarte gaten.

Voor je eigen brein, een stuk of wat insecten,

vrouwen, hun stemmingen en stemmen, voor

kokend water, vliezen, scharen, ademhaling.

Voor de meeste onbenulligheden, groot en groter.

Voor de ontijd van mijn ouders, toen vanaf kansels

en in kazuifels men met hel en nauwe poorten dreigde.

Voor sommige geluiden en het levende bij die geluiden.

Voor mails en sms’en, voor enveloppen op mijn tafel.

Voor dromen en demonen, voor uitsluiting en

vrijwel alle onbekenden. Voor woorden in zinnen.

Voor volwassenen die te hard lachen. Die lachen.

Voor de elementen. Voor volk en vaderland.

Voor grote drommen, de deurbel en voor straf.

Voor gepatenteerde gekken en sommige familieleden.

Natuurlijk ook voor ziektes waarover je op school iets leerde.

Voor school, en alles wat erna moest komen.

Voor de ontdekking dat die ziektes ook in dingen huizen

en dat dingen vaak mensen in vermomming zijn.

Voor de aanblik die ik bied en niet wil bieden.

Voor de benauwenis van aangeboren schaamte.

Voor de waarheid, of liever: de dynamiek van harde feiten.

Voor toekomst en verleden en het stuiterende

hier en nu. Voor saters, hufters, brede schouders

en voor types die met messen spelen.

Voor dieren, hoewel niet de meeste. Voor

personen die snoevend zeggen vrij te zijn

van alle vrees. Voor gedachten, andermans of eigen.

Voor tekens. Sporen. Hoogte. Diepte.

Voor alles wat aan taal ontsnapt

en voor vermoedens van om het even.

Voor God, toch nog. Voor mijn hartslag,

en nog net niet voor figuren

die spontaan aan goede doelen geven.

Voor, een fractie later, die figuren.

Voor alles altijd bang geweest,

niet vrijblijvend maar met recht en reden.

Voor zowel de grote greep

als laatste resten, rafelranden.

Voor de kleinste deeltjes, neutronen, elektronen,

ook de quark, alles groter dan het wijkend Zelf.

Voor sferen, suizingen en de zekerheid

ook thuis in één oogwenk alles kwijt te zijn.

Voor gebouwen zonder ramen, voor

doodgaan en voor alle doden, in films of van nabij.

Voor doodzijn misschien iets minder.

Voor deze constatering. Voor constateren.

Voor kinderen die vragen stellen. Maar

meer nog voor die vragen.

Voor schijnbewegingen, herhalingen

en de grandeur van allerhande eeuwigheden.

Voor alles altijd overtuigd, hoog in de adem

en zuiver in de leer tot in het merg bang geweest,

op het stupide en futiele af,

met oogkleppen en hondentrouw.

Voor alles altijd bang geweest,

ook in tijden waar je alles

op de vingers van één hand.

Voor alles altijd bang geweest,

maar niet voor jou,

nee, niet voor jou.

[futureoffashion]

Een Mode-Innovatie: Kledingcollectie Transformeert door UV-Licht

Tijdens de Paris Fashion Week Fall 2023 onthulde Anrealage een baanbrekende kledingcollectie die de modewereld versteld deed staan. Dankzij het gebruik van fotochrome technologie, die reageert op UV-licht, transformeren deze kledingstukken van een ogenschijnlijk gewone verschijning naar een levendig spectrum van kleuren zodra ze worden blootgesteld aan zonlicht. Wat in eerste instantie een eenvoudig wit kledingstuk lijkt, wordt plots een canvas van dynamische kleuren en patronen. Dit innovatieve concept is niet alleen visueel verbluffend, maar het benadrukt ook de unieke interactie tussen kleding en de omgeving.

De collectie van Anrealage belichaamt de samensmelting van twee werelden - de ene zichtbaar in gewoon licht, de andere onthuld door UV-straling. Dit verenigt twee verschillende perspectieven in één kledingstuk, waardoor een dans van kleuren en patronen ontstaat in het licht. De kleding fungeert als een middel om 'twee gelijke, maar verschillende werelden' uit te drukken. Deze stukken zijn niet alleen het toppunt van technologische vooruitgang in mode, maar ook een artistieke interpretatie van hoe we de complexiteit en diversiteit van onze percepties beleven.

Two equal worlds.

Two different worlds.

How we see the world.

How they see the world.

Wear equal.

But not equal.

Door de interactie van de kleding met UV-licht nodigt Anrealage ons uit om na te denken over onze eigen zienswijzen en hoe anderen de wereld mogelijk ervaren. Het herinnert ons eraan dat onze realiteit, net als de kleding, verandert afhankelijk van het perspectief en de omstandigheden. Net zoals het gedicht suggereert, dragen we misschien dezelfde kleding, maar de manier waarop we de wereld waarnemen en ervaren kan radicaal anders zijn. Deze collectie moedigt ons aan om voorbij het oppervlakkige te kijken en de diepgaande complexiteit van onze omgeving en onszelf te erkennen. Elk kledingstuk vertelt een uniek verhaal, dat tot leven komt met een simpele verschuiving van licht, waardoor we worden uitgenodigd de wereld door een kleurrijke lens van mogelijkheden en perspectieven te bekijken.

De mogelijkheid voor deze technologie om uit te groeien tot een trend ligt in de groeiende vraag naar personalisatie en dynamische mode. Consumenten van vandaag zijn op zoek naar unieke ervaringen en kleding die zich aanpast aan hun levensstijl en stemmingen. Deze innovatieve benadering in modeontwerp past perfect in deze trend, waarbij de kledingstukken veranderen en zich aanpassen aan de natuurlijke lichtomgeving, waardoor ze veelzijdiger en speelser worden.

Een vergelijkbaar voorbeeld van deze trend is de 'SPONDE UV Reactive Reversible Maxi Dress', die ook reageert op UV-straling en verandert van uiterlijk. Dit laat zien dat de mode-industrie begint te experimenteren met reactieve materialen, wat een nieuwe richting markeert in het ontwerp van kleding. Dergelijke innovaties zijn niet alleen esthetisch interessant, maar ze openen ook de deur naar een nieuwe manier van denken over hoe kleding ons dagelijks leven kan beïnvloeden en verrijken.

View this post on Instagram

A post shared by IZZI (@izzipoopi)

Het gebruik van UV-reactieve stoffen in modecollecties toont aan dat ontwerpers meer willen doen dan alleen kleding creëren; ze willen interactieve ervaringen bieden die zowel de drager als de toeschouwer betrekken. Dit soort mode spreekt tot de verbeelding en nodigt uit tot een diepere reflectie over de rol van kleding in onze levens en onze interactie met de natuurlijke wereld.

Anrealage's collectie is een prachtig voorbeeld van hoe mode kan evolueren van traditionele ontwerpen naar innovatieve kunstwerken die communiceren met hun omgeving. Deze ontwikkeling in de mode-industrie laat zien dat kleding meer kan zijn dan alleen een middel tot zelfexpressie; het kan een dynamisch element worden dat reageert op en interageert met de wereld om ons heen. Met deze stap zet Anrealage de toon voor een toekomst waarin mode niet alleen onze stijl weerspiegelt, maar ook onze interactie met de omgeving en onze ervaringen verrijkt.

[jurjenkvanderhoek]

DENKBEELDIGE DROOMWERELDEN BEVOLKEN DE GALERIE VAN HET MUSEUM

Loop ik door het landschap slaat mijn harde schijf allerlei indrukken op. In mijn brein worden gedachten gevormd die waarnemingen zijn van de werkelijkheid. Later kan ik deze ervaringen oproepen en mijmeren over wat ik zag. In die filosofie wordt wat ik heb gezien positief misvormd door het gevoel dat die omgeving bij me opriep. Ik zie in gedachten dus niet de realiteit, maar dat wat mijn beleving ervan tot werkelijkheid maakt. De gewaarwording is een samenspel van zien, horen en ruiken. Deze zintuiglijke observatie verwordt tot een abstract gevoel. In gedachten beleef ik de sensatie van mijn landschap opnieuw. Mijn landschap, want ik eigen mij dat wat ik zag toe. Zo beleeft ieder individu, elk mens, de omgeving op een eigen manier. Maakt er een eigen sfeer van. Een persoonlijk decor waarin de beleving een hoofdrol speelt.

Dat is wat Jacobien de Rooij doet. Al de indrukken die zij opdoet in de natuur, het landschap, worden tot haar omgeving, haar wereld. Naar de waarneming tekent zij het landschap uit. Maar het is haar waarneming, haar persoonlijke gewaarwording. In krijt verbeeldt zij kleurig wat ze tijdens tochten in gedachten opsloeg en meenam naar huis. In het atelier worden die flarden realiteit tot een nieuwe werkelijkheid. Als het ware als collage opgebouwd en nergens exact volgens de waarneming uitgewerkt. Het zijn deeltjes van die werkelijkheid tot een nieuwe realiteit gevormd.

Het lijkt naar de waarneming gemaakt te zijn en in feite is dat ook zo. Maar niet de waarneming zoals ik deze opsla en meeneem wanneer ik door het landschap ga. Want ieder mens neemt verschillende dingen waar, heeft oog voor andere details in het geheel. Van meerdere tijden en plaatsen kunnen die observaties tot een enkele compositie worden. Ieder werk van De Rooij is een reconstructie van indrukken en invalshoeken, gevoelens en stemmingen. Daar de emotie een grote rol speelt in het geziene beeld. Zoals de smaak een gerecht sensationeel kan maken, terwijl dat opgemaakte eten ook al oogstrelend is.

Jacobien de Rooij maakt van de natuur een persoonlijk systeem. Door alle waarnemingen bij elkaar te harken kan ze een samenspel van verbeeldingen maken. Een samenstelling van de zichtbare werkelijkheid, door deze te combineren met verborgen details die voor haar in gedachten meespelen. Het is zo dat het kunstenaarsoog, door jaren training van anders kijken en geconcentreerd zien, meer waarneemt dan dat het ‘gewone’ oog dat doet en kan. De kunstenaar kijkt om de waarneming heen en ontdekt een nieuwe wereld. Dat gezicht achter de werkelijkheid geeft een fris inzicht op de zichtbare realiteit.

De Rooij laat meer zien dan dat er in feite te zien is. En eigenlijk ook weer niet, want alles dat zij op papier zet bestaat en is, komt voor en speelt zich af. Alleen niet in de situatie zoals zij deze op papier zet. Jacobien misleidt met haar werk mijn blik. De tekeningen als schilderijen mystificeren mijn zien. Het is een mysterie hoe de verbeelding de aandacht zo kan concentreren op iets wat werkelijkheid lijkt maar dat niet is. Een imaginaire wereld herinnerend aan wat ik ooit in werkelijkheid eens gezien heb. In haar idee krijgt die wereld een dimensie meer. Een maat meer dan dat wat ik om mij heen zie. Denkend aan de werkelijkheid, een gedachte toevoegend. Een magisch denkbeeld.

Bij de tentoonstelling ‘Systema Naturae’ van haar werk in Museum Galerie Heerenveen tref ik de uitgave “Kijk dan!” aan. Een boek waarin De Rooij een overzicht van haar tekeningen laat zien tot de datum van verschijnen in het jaar 2020. Gelijktijdig was er in de maand september van dat jaar een tentoonstelling van dat werk aan huis en in haar atelier. Over de werken in die uitgave liet ik al eens eerder mijn gedachten gaan. “Telkens stelt ze zichzelf op de proef en probeert haar eigen kunnen voortdurend te overtroeven. Ieder volgend werk moet meer sprekend zijn. Elk vorig werk is dat zeker.” Nu, enkele jaren verder, heeft De Rooij haar plafond niet bereikt. Nog voortdurend bevecht zij gedetailleerd elk formaat. In handzame afmeting werkt zij even monumentaal als op menshoge composities. Eens schijn ik aan de oever van een kabbelende rivier te zitten, dan lijk ik al snorkelend een blik onder water te werpen, op een ander moment spiegelt mijn beeld zich in een raam waardoor ik de omgeving zie. Ook toont ze me de microscopische wereld, de aarde waaruit leven ontstaat. Kiezels die hun vorm krijgen in de tijd en kleuren naar het moment van beleven. Flora dirigeert het orkest van tinten, transparantie speelt de eerste viool.

Daarnaast schijnt het dat Jacobien de Rooij de traditie van de schoolplaat voortzet. Cornelis Jetses en Marinus Koekkoek onder andere propten hun tekeningen vol met details. Zo dat de meester zijn breedvoerige verhaal met behulp van de aanwijsstok kon illustreren. De wereld werd aanschouwelijk gemaakt, want één tekening zegt meer dan honderd woorden. Vaak werden deze platen bevolkt door bijvoorbeeld dieren en insecten die je normaal niet bij elkaar in de buurt ziet. Ze passen in een bepaalde habitat echter wel samen. Dat is wat De Rooij ook wel doet in haar werk. In haar jungle zitten dieren gebroederlijk naast elkaar, die zich gewoonweg tot op de dood bevechten. In dat opzicht kunnen het Bijbelse illustraties zijn, waarin de wolf bij het lam verblijft, de luiaard bij een geitenbok neerligt, een kalf, een jonge leeuw en gemest vee bij elkaar zijn, de koe en berin samen weiden. Een utopie, een ideale wereld. Kijk dan!

Systema Naturae, krijttekeningen van Jacobien de Rooij bij de MUGA van Museum Heerenveen, Minckelersstraat 11. Van 3 december 2023 tot en met 14 januari 2024.

[kikotapasando]

Drie Kamerleden geschorst

20 december 2023 Drie Kamerleden van Forum voor Democratie zijn vanaf woensdag 20 december voor zeven dagen uitgesloten van deelname aan vergaderingen van de Tweede Kamer, met uitzondering van stemmingen. Het gaat om de Kamerleden Thierry Baudet, Gideon van Meijeren en Freek Jansen. De Tweede Kamer heeft tot de schorsing besloten tijdens de stemmingen van dinsdag 19 december. Het betreft een…

[peterkoene]

Stemmingen stapelen

[tinyhappybunny]

Vertaling: The Mood Pack Mod van Lumpinou

Vertaling titel: Sfeerbank

Maker: Lumpinou

Vertaling: @tinyhappybunny

Beschrijving van de mod: Deze mod is een sfeerbank. Het 'doet' geen dingen op zichzelf, het is bedoeld om samen te gaan met andere mods. Het voegt tientallen stemmingen toe aan het spel, om beschikbaar te zijn voor andere mods om te gebruiken in hun stemmingen, voor meer variatie en scherpere verhalen.

Updates: v1.65 - 15/10/2023: nieuwe emoties, "dissociëren" en "hoopvol". v1.6 - 11/09/2023: 12 nieuwe emoties toegevoegd! v1.5 - 05/07/2023: nieuwe emoties "gerustgesteld" en "in conflict". v1.4 - 22/01/2023: nieuwe emotie "teruggetrokken". v1.4 - 03/01/2023

LINKS

Origineel: Lumpinou

Vertaling: Patreon

[mariusb]

Filmanmeldelse for 'The Thing (1982)'

Regi: John Carpenter

Spilletid: 109 minutter

Sjanger: Sci-fi/skrekk

Filmen starter med en hund som blir jaget av et norsk helikopter i Antarktis. Selv etter mange forsøk på å skyte etter den hunden så klarer den å løpe til utpost 31, en amerikansk forskningsstasjon der hoveddelen av filmen finner sted. På grunn av alt det bråket som dette lager løper amerikanerne ut for å se hva som skjer, og da en av nordmennene glipper en granat han prøvde å kaste og sprenger seg selv og helikopteret i lufta begynner den andre å rope til amerikanerne for å varsle dem. Men han snakker selvfølgelig ikke engelsk, så da han roper ut ‘Det er ikke en bikkje, der en slags ting! Det imiterer en bikkje! Det er ikke virkelig, kom dere vekk idioter’ så skjønner jo ikke de hva han sier, og etter at han skytter en av amerikanerne i beinet da han prøvde å skyte hunden så ble han skutt i stedet.

Dette er åpning som jeg syntes er veldig morsom å se som en nordmann, da vi kan forstå hva der varselet faktisk betyr, og gir en kjapp idé til hva som kommer til å skje videre. For det som denne filmen gjør så bra er at den skaper en konstant følelse av paranoia når man finner ut at den hunden ikke var en vanlig hund. Gjennom bruk av fantastisk bruk av praktiske effekter, ledet av Rob Bottin, så klarer de å virkelig skape den stemningen av hvor forferdelig Tingen er. Og Tingen er jo det store i denne filmen. Den finner seg ett mål som er alene og assimilerer med dem, og holder seg skjult helt til den føler seg truet. Det at man ofte ikke får se hvem som blir assimilert gjør at vi som publikum også konstant ikke vet hvem som kan stoles på.

Selv har jeg aldri være noen stor fan av skrekkfilmer, men jeg syntes denne var fantastisk. Jeg kjente jeg satt limt fast til skjermen under hele filmen, og musikken løftet den paranoiske stemmingen enda ett hakk.

[voordeelled]

Verlichting op Maat met VoordeelLED's Betoverende Lichtlijnen

Betreed een wereld van sublieme verlichting met de veelzijdige lichtlijnen van VoordeelLED. We nodigen je uit om jouw ruimtes te transformeren met onze unieke collectie lichtlijnen. Of je nu een vleugje warmte aan je interieur wilt toevoegen of een eigentijds statement wilt maken, onze lichtlijnen passen zich aan jouw visie aan. Ontdek de kunst van het spelen met licht terwijl onze lichtlijnen niet alleen ruimtes verlichten, maar ook emoties en stemmingen. Klaar om je wereld te laten stralen? Stap binnen in de betoverende reis van licht met VoordeelLED's lichtlijnen collectie.

[dagboekliesa3d]

12/03/2019

- Vandaag had ik een afspraak bij de psychologe. Ik zat minder in de intense emoties dan gisteren, dus ik voelde me stabiel genoeg maar wel nog met de nood om er over te praten - vooral over de kwestie E. dan. - 
Ik heb redelijk wat opgestoken en voelde vooral bevestiging:
 - ze maande ook aan om niet continu bezig te zijn met E., en het tijd te geven om een vriendschap te laten evolueren. Best dus om niet vast te klampen en af te wachten of zij ook interesse toont in een eventuele vriendschap.
 - ze begreep wel, omdat ik me zo doelloos voelde, dat het moeilijker is om afleiding te hebben. (Ik heb ‘r ook verteld van de alles-of-niets mentaliteit) Ze begreep ook de emoties die er bij kwamen kijken, dat is volgens haar normaal gezien mijn situatie en verleden.
 - ze merkte op dat ik vooral nood heb en zelfs snak naar verbinding, en daar kan ik me nu wel heel erg in vinden. Ik probeer alsmaar banden op te bouwen, maar niemand gaat er op in en dan voel ik me verloren en eenzaam. Ze stelde voor een wekelijkse cursus te volgen in bv het SLAC maar ze merkte dat ik daar nog niet klaar voor was. Ze geloofde wel dat het me heel veel deugd kan doen, dus het is wel het overwegen waard (kan toch pas vanaf augustus)
 - met E. voel ik nu die verbinding en ze vergeleek het met een snoepje waar ik zo lang naar zocht en nu weer opzij moet leggen, terwijl ik er net meer van wil, maar geduld moet uitoefenen.
 - ze deed me ook inzien dat ik mijn jeugdtrauma’s waarschijnlijk meeneem in mijn graf en het niet een kwestie is van 1 iemand die mij vervult (waar ik altijd op ingesteld was, gewoon 1 iemand die kon geven wat mama niet gaf) maar dat ik eerder op zoek moet naar meerdere mensen die het gemis en leegte verzachten. Terug oude vriendschappen opzoeken waar ik geen energie uit haal of me verbonden mee voel (bv met M.) hebben dan geen zin. 
Ze sprak ook van een sociaal trauma door in middelbaar om te gaan met mensen waarmee ik eigenlijk geen interesses deel of binding mee voel (maar ik voelde dat het dat was of niks). (…)
 - ze sprak ook van hypomanie(?), dat ik daar een mogelijke vorm van heb (alleszins milder van manische depressie). Het kan ook cyclothymia zijn (term net ontdekt) > stemmingswisselingen van milde depressie naar hypomania en terug) 
- zij zou ook wel veel twijfelen over intenties van anderen en gevoelig zijn voor hoe anderen over haar denken, dit zou iets zijn eigen aan hooggevoeligen. Met dit te horen voelde ik me een pak minder alleen.
 - Nu ik een soort van diagnose gekregen heb, voel ik mij weer helemaal opgewekt dat ik nu iets heb om research over te doen en wil ik weer vanalles tegelijk doen > typisch manisch depressief!
 Ik twijfel wel nog of het dat wel is, ik dacht dat iedereen die intense emoties beleeft en hoogsensitief is, zo’n stemmingswisselingen hebben omdat ze bv overprikkeld zijn, depressief worden maar dan door iets positief net heel gelukkig worden. Misschien is het bij mij vooral door die “alles-of-niets”-ingesteldheid? Ik heb daarover ook nog niet veel ontdekt waar dat mee te maken kan hebben (bipolair is wel veel zwart-wit denken). Maar waar liggen grenzen emotioneel/HSP zijn en bipolair?
 - Ik weet niet of het nu self-fulfilling prophecy is dat ik me ineens veel beter voel. Ik besef dat het even snel weer bergaf kan gaan.. 
Maar nu zijn wel veel dingen plots duidelijk: het alles-of-niets denken over bezigheden, projecten, relaties, etc., de kritiek dat ik me zo snel liet meeslepen in emoties en dat ik dit moest leren beheersen naar de buitenwereld toe volgens Myra, het feit dat ik elke dag een ander gemoed heb en dat als drempel om voor een baas te werken, snel beïnvloedbaar, als iets me niet geeft wat ik nodig heb, ban ik het uit mijn leven, in winkels elk object bekijken ipv snel over te gaan (dacht dat dit perfectionisme was maar kan ook hypomanie zijn), zot en depri op één dag.. Al weet ik dat ik mijn stemmingen niet in vakjes mag gaan steken. Dat op zich is weer obsessief gedrag. 
- Ik voel me ook vaak OF waardeloos OF narcistisch (“ik verdien veel meer erkenning en compassie. Geef mij die NU!”) - ene dag is iemand God, andere dag niks interesse, heel onafhankelijk (“independent Beaters”) of heel aanhankelijk en veeleisend. Snel afgeleid door externe zaken (tijdens studies!) 
- Cyclothymia: gaat gepaard met hoge verlatingsangst!
 Al sinds kind! > hoge emotionele gevoeligheid en reactie van emoties, sneller veranderingen in energie of gemoed, angstig en tegelijk impulsief > reageren vanuit triggers, snel afwisselen van manie en depressie, depressie gevolgd door hypomanie (zie ‘Circle of Beaters’)
 - “We neglect those around us because we are so entrapped in our minds: thinking about realities which are not yet real, planning for situations which do not yet exist”: bv nadenken of ik een koffiezetmachine zou kopen zodat E. hier koffie kan drinken terwijl er nog geen sprake is van een 2e afspraak
 - Ik heb eigenlijk 2 modussen: OF ik wil 100 dingen tegelijk doen en weet niet waar beginnen dus ik blokkeer helemaal door overweldiging, en doe niks (weinig impulsiviteit) OF ik wil niks doen en denk continu “alles is doelloos” > ik doe ook niks 
- Ik moet mezelf nu weerhouden van te handelen naar die bipolariteit: enerzijds ben ik blij dit te weten, anderzijds heeft het ook een negatief effect.
 - Het voelt alsof in elk aspect van mijn leven ik plots een manie krijg: in een week volop totebags maken, dan niks meer; 3 dagen koken, dan een week eten bestellen; 2 weken comics maken en posten, dan niks meer. Ik weet niet of het puur een perspectief is dat komt en gaat: plots geïnspireerd om dingen te doen, en dan is het wachten tot de volgende boost. Of is het dat ik in de flow zit en er niet meer uit wil? Van productieve periode naar productieve periode.. 
- Eens ik zo’n term als cyclothymia leer kennen, zie ik het wel in heel veel terug, het is moeilijk om duidelijk de grenzen te kennen: wat is normaal gedrag, wat is een stoornis? 
- De psychologe maande aan om niet meer constant te checken wanneer E. online was.. maar na iets te posten kon ik het me toch niet laten, dus sinds 16u30 regelmatig gekeken. Intussen is ze online geweest en ze heeft niks gereageerd, waarop ik weer ontgoocheld was. Ik besef dat het niet gezond was dus ik heb onze conversatie gearchiveerd opdat de stap groter wordt om te gaan kijken, en ik moet actief afstand nemen, minder op Facebook zitten, misschien beter niks meer posten (anderzijds durf ik nu wel opener te zijn, maar misschien om de verkeerde redenen?)
 Want als ik dingen blijf posten en ze toont nooit interesse heb ik al geen zin meer om nog ’ns af te spreken. (Ze zei ook niks van dat ze het leuk vond vorige keer.. En volgens Valerie ken ik ze nog niet goed genoeg om te weten of ze die “altijd welkom!” wel meent, gezien sommigen dit zeggen uit vriendelijkheid) 
Ik weet dat ik nooit impulsief actie ga ondernemen maar tegen mijn nieuwsgierigheid ingaan is toch moeilijk. 
- Met te zoeken naar de term die Valerie bedoelde, stootte ik ook op “hyperthymesia”: een conditie dat maakt dat iemand zich abnormaal veel levenservaringen kan herinneren in levendige details > ik herkende me daar ook wel wat in, maar ik kan moeilijk vergelijken met anderen (sommigen zijn soms toch verbaasd dat ik zo’n goed fotografisch geheugen heb..) Ik kan niet eender welke dag voor de geest halen, maar wel waar ik intense emoties beleefde bv toen ik eerste keer pasta maakte voor Flor voelde dat toen als iets dat me altijd zou bijblijven en ik herinner het me nu 5 jaar later ook nog goed (maar niet élk detail - wel dat ik dat toen dacht). Ik heb ook vaak beelden die plots opkomen bij bepaalde acties (bv momenten met vriendinnen van SMO als ik make-up opdoe)
 - E. gaf een hartje op mijn post van vandaag! Hihi! Ik weet dat het onnozel is, maar nu heb ik toch de bevestiging waar ik zo op hoopte. En nu wil ik natuurlijk meer daarvan. - Rachel Bloom had ook een excentrieke familie, anders dan de rest, met schaamte om het anders-zijn.
 - Ik lijk soms ook manisch te zijn maar dat tegelijk ik erg vermoeid ben en veel spierpijn heb, dat de energie er niet is om werkelijk iets te doen. 
- Vroeger waren mijn emotionele reacties en moodswings nog veel erger dan nu, ook volgens Flor. Dus wie weet wordt het alsmaar milder?


[twafordizzy]

Arto Paassilinna en de gekke molenaar

Arto Paassilinna en de gekke molenaar

Fin Arto Paassilinna was journalist (1942-2018, Kittila) maar ging romans schrijven net als twee van zijn broers. De Fin vond humor in zijn boeken van belang. In De huilende molenaar is er ook humor hoewel het onderwerp serieus is. Wat is normaal en wat is gek? Hoe verhoudt de eenling zich ten opzichte van de groep? In het boek volgen we molenaar Huttunen die zich net in een dorp in het noorden…

[jurjenkvanderhoek]

HET PAARD IN DE KUNST ALS SPIRITUEEL KUNSTSTUK

Als paardenmeisje ging de jonge Suzanne helemaal op in haar fascinatie voor het edele dier. Zij was te groot voor het hobbelpaard, maar nog te klein voor een paard. Dus verzorgde zij een pony. Tussen servet en tafellaken. Maar de viervoeter kreeg een verzorging als een volbloed draver in de koninklijke stallen. Het werd geborsteld en bereden, gevoerd  en verzorgt, maar vooral geknuffeld, veel. Het dier is meer dan een vriend voor het meisje. Het is een kameraad die haar stemmingen aanvoelt. Haar humeuren doorziet. Na verloop van tijd zijn meisje en pony een twee-eenheid. Voelen ze elkaar naadloos aan in de stal en op de  dressuurbaan. Dichterbij kan de mens niet bij het dier komen. Welhaast zou zij dat dier willen zijn, wilde Suzanne die pony zijn.

Wat doe je als paard. Ben je een centaur, half mens half paard. Of een hippantroop, nessus. Dan zou je een fabeldier zijn. Maar het meisje wil de pony zijn, het paard. Zitten in zijn vel, schrapen met de hoeven, slaan met zijn staart. Kunnen kijken door zijn ogen met een blik van verstandhouding. 's Nachts droomt zij van een weidse steppe om daar te draven met de andere paardenmeisjes, die dan ook paarden zijn. In volle galop over de velden rennen. Overdag gaat zij op in de verzorging en fluistert lieve woordjes in zijn oren.

Zo'n paardenmeisje is Suzanne Vellema eigenlijk nog. Door haar kunst kan zij als paard tot leven komen. In de kunst lijkt het paard een truttig thema. Maar gezien haar werk bij Galerie Noord vat zij het onderwerp volwassen bij de horens. In fotografische composities kan Vellema het beeld zo manipuleren dat zij het paard is. Nergens acteert zij als het figuur mens in het beeld. Alleen haar armen en handen zijn zichtbaar. Het geeft de afbeeldingen een mysterieus karakter. De mens hierin is werkelijk één met het dier. Ermee versmolten. Alsof het paard extra ledematen heeft gekregen, uit eigen hand eet. Mens en dier maken verbinding, er is een wisselwerking. De droom is waarheid geworden.

In het paard vindt Vellema een onuitputtelijke bron van inspiratie. "Ik heb het paard als onderwerp in mijn kunst naar me toe getrokken. En vind dat ik dat ook mag neerzetten zonder dat ik me daarvoor hoef te schamen." Deze uitspraak is te lezen op het bij de tentoonstelling horende tekstblad. Het is de verantwoording van het waarom, wat en hoe. De biografie van het paardenmeisje. Zo verbonden met haar eigen paard dat ze als het ware een kunstenaarsduo vormen. Ze reageren op elkaar en maken samen het beeld. Voor Vellema is het een spiegel. Het contact zorgt voor introspectie en troost. Edda is haar allesie, haar muze. Ze gaat letterlijk op in het dier. 'Tegearre as ien', samen één, is dan ook een veelzeggende titel voor een van de werken.

In ruimtelijke objecten gebruikt Vellema onderdelen van het paard. Het kunstwerk bestaat dan uit een opgezette paardenstaart, in zwart of wit. In polyester gegoten hoefijzers. Of een object dat op een stuk huid lijkt met rondom paardenhaar. Het meest tot de verbeelding sprekend in Galerie Noord is de synergie van beeldende kunst en poëzie. Collega beeldend kunstenaar Frieda de Witte schreef een gedicht over het zijn van het wezen paard. Deze woorden droeg zij op aan Suzanne Vellema. Op haar beurt borduurde Suzanne de letters op gene zijde van een paardendeken. Het begint met de titel van de expositie 'als ik een paard was' en eindigt met 'eeuwig in galop'. Dromen zijn geen bedrog.

Maar werkelijk kunstzinnig is Vellema bezig wanneer zij het thema een paard te zijn loslaat. Als ze het paard gebruikt als materiaal voor een schildering. Paardenharen mengt met acrylverf. Zwart van het Friese stamboek verwerkt in het donkerste pigment. 'Swarte skim' misstaat niet in een zero tentoonstelling. Bij deze uiting is ze op het positieve nulpunt van haar kunnen geraakt. Dicht op de huid van het paard en het persoonlijke wezen, zichzelf. Een monochrome compositie waarin kunst en paard perfect samengaan. Het is geen herkenning wanneer de kennis van het materiaal ontbreekt. Het is een gevoel dat spreekt door de huid van het schilderij. In dit werk doorleeft Vellema het sjamanistische gedachtengoed waarmee ze tijdens aan de academie in aanraking kwam. Ze had het altijd al zo gevoeld, maar daarin vindt ze het bewijs dat het paard een middel is om in contact te komen met hogere krachten. De kunst is daar een manier voor, want als kunstenaar raak je van de wereld. Om te kunnen creëren zweef je geïnspireerd boven jezelf. Met dit onderwerp stijgt Vellema tweemaal zo hoog. En komt tot spirituele verwerkingen.

Als ik een paard was. Expositie werken van Suzanne Vellema bij Galerie Noord, Nieuwstad 6 in Groningen. Te zien tot en met 27 juli 2023.

[tistje]

Over mijn blauwigheden … autisme en stemming Veronderstel even dat ik zou beginnen door te bekennen dat ik iets heb met blauw. Vertel het vooral niet door, ik ben er nog niet helemaal mee in het reine.