#upadam

[skrzywdzona]

Zimny władca mroku. Całkiem tracę grunt. Czuję lęk.

[dead0inside]

~A każda podjęta decyzja jest gorsza od poprzedniej~

[zginelamm]

W głowie mam głosy jakby było nas troje

Mam różne nastroje, pistolet, dwa naboje

Czysta wódka na stole, nowe wersy na stronie

W Twoich dłoniach się czułem jak w pierdolonym schronie

Niech już zło mnie pochłonie.

[samo-unicestwienie]

Krusze się

Rozpadam

I upadam

[odrzuconyromantyk]

Bez Ciebie wszystko straciło blask, W tęsknocie za Tobą upadam na kolana w łzach.

~odrzuconyromantyk

[zacpaniee]

nie chodzi nawet o to, że się skończyło. chodzi o to, że dosłownie powiedziałem ci słowo w słowo, dlaczego jestem taki, jaki jestem. dlaczego mam problemy z zaufaniem, dlaczego zaangażowanie zajmuje mi wieki, dlaczego boję się wchodzić w związki, dlaczego jestem smutny, dlaczego mam mur, dlaczego nie dopuszczam ludzi do siebie. powiedziałem ci, jak byłem traktowany w przeszłości, bo ci ufałem… powiedziałem ci, że łatwo upadam i że przekładam uczucia moich bliskich nad moje, powiedziałem ci, że kiedy upadam, upadam ciężko, a ty powiedziałaś, że nigdy mnie nie skrzywdzisz i nigdy nie potraktujesz mnie tak, jak oni mnie potraktowali. więc nie, nie chodzi o to, że skończyliśmy, tylko o to, że wykorzystałaś wszystko, gdy czułem się komfortowo, mówiąc ci, a potem odwróciłaś się i zrobiłaś to samo, a wiesz, że na to nie zasłużyłem.

[antyteza]

Z każdą kolejną wiadomością, wbija mnie w ziemię, upadam i nie potrafię się podnieść

[fairycruenta]

Śmierć

W trumnie się położę

Tam najpiękniejszy swój wiersz ułożę

Zleję na papier zimne serce

Niech każdy ujrzy w jakiej było rozterce

I wszystkie te nędze

Zamknę spisane w księdze

Za życie ci dziękuję

Lecz przepraszam ja dziś rezygnuję

By znów być wolna

Jak na wietrze rozhulana stokrotka polna

Niczego poza krzykiem nie słyszę

Lecz to tylko me wnętrze przerywa mi umysłu ciszę

W tej drodze szarej

Upadam lecz wstaję Idę dalej

Lecz brak mi sił już by się podnosić

Od teraz to obłoki będą mnie nosić

Czekam aż pożrą mnie płomienie

Śmierć

Moje to będzie zbawienie

[nieidealna-16]

Pomimo, że upadam to nie pokaże ludziom swej słabości

[mrocznaksiezniczka]

Coś we mnie pękło To chyba serce Coś we mnie umarło To chyba szczęście Czuję tylko pustkę Jest w sercu za zimno Zamykam się na kłódkę Jest tutaj za cicho Pragnę zapomnieć Bolesne wspomnienia Nie chcę pamiętać Chwile cierpienia Noc taka spokojna Oczy zapłakane Noc taka pogodna Serce złamane Kiedy zamykam oczy znowu słyszę złe głosy Czy one mogą w końcu wyjść z mej głowy? Czy nie może być tak jak dawniej? Każdego dnia, staczam się coraz bardziej Nie wiem co się ze mną dzieje Tracę już wszelkie nadzieję Nie wiem gdzie jestem niech ktoś wskaże mi drogę Pogubiłam się, nie wiem w którą iść stronę Spadam w coraz większe bagno już siebie nie poznaję Upadam niżej i chyba się poddaję Ja tylko chcę być chciana i kochana Byłoby mi łatwiej gdybym była normalna Nie pasuję do tego świata, to nie moja arkadia Ludzie tu mają mnie za wariata....

[motylekmei]

krąg

wznosze się, plynę, jestem na szczycie

upadam, tonę, powoli w głębinie

widzę, żyję, w wiosennym rozkwicie

ślepnę, umieram, w jesiennym przekwicie

~mei

[laniakearose]

ZAMKA (trigger warning)

Ovo piše moja ranjena unutrašnja tinejdžerka.

Sećam se alegorije o vuku. Zima je i izgladneli vuk upada u zamku koju mu lovac postavi a zamka je krvavi bodež, balčak mu je zariven u led. Glad je toliko jaka da vuk halapljivo liže krv sa nje i ne primećuje da se povređuje i da sopstvenu krv meša s krvlju na bodežu. Svi znamo kakav je kraj ove priče.

E pa...tako i ja. Celoga života upadam u sopstvene zamke. Kažem: "evo ti oružje, sama sam ga napravila." Kažem: "Jedino ono može da me ubije".

Stavljam ti oružje u ruke, kažem: "hoću da vidim da li ćeš me ubiti".

Još nisam naišla na osobu koja nije.

Umrla sam hiljadu puta. Je l postoji zavisnost od bola? Ako da, ja sam zavisnik. Od smrti isto. Pravila sam kućicu od bola. Moju zonu (ne)komfora. Zar i dalje misliš da ne zaslužuješ da budeš srećna, M? Da ne zaslužuješ ljubav? Ne, ne, ne...toliko smo dugo ušivali te rane, M. Ne otvaraj ih ponovo.

Pitam se, zašto se mrzim toliko? Gde je taj zaštitnik u meni koji me je čuvao od čudovišta dok sam bila mala?

Gde je zaštitnik, kad je unutrašnji mučitelj tu?

Gde?

Pa ja nikad ne bih povredila nekoga do koga mi je stalo! Ne namerno. Ne tako. Ne kad je najranjiviji. Vučem repove iz prošlih života, valjda. Zašto onda povređujem samu sebe iznova i iznova?

Zar nije moja dužnost da se čuvam? Da štitim svoje izranjavano srce? Ne znam koliko će me još trpeti.

To moje srce.

Nisam ja žrtva. Ja sam ratnica. Ali ratnica koja ratuje protiv sebe. Dokle? Dokle samo-sabotaža?

Dokle ogoljavanje pred lovcima? Dokle ću piti sopstvenu krv jer ne mogu da popunim tu prazninu u duši? Ne postoji ništa što može da je popuni.

Pa i ne treba mi ništa. Neka zjapi.

Da li je realno da sada, kada treba da se radujem, kada započinjem život iznova(ili po prvi put zapravo živim) opet radim istu stvar?

Opet sam tu, držim prostor nekome ko je previše sjeban da shvati šta misli i šta želi...a ne misli o meni. Ne želi mene. Tj. želi me kad mu je zgodno. Dok ne naiđe neka zgodnija (prilika).

Gde je granica između prijatelja i benefita? Da li je istina ono što zapravo tražim? Da li je istina da nemam nimalo samopoštovanja? Kažeš: "ali shvataš li da ako ovome dodje kraj, to nema veze sa tvojom vrednošću?" "Mmmmmm. Da. Važi."

Ili su to samo tvoje projekcije? Uveče kažeš da se sa mnom osećaš bezbedno, ujutru mi zariješ nož u srce. Da, odgurni me jer sam ti previše blizu.

Da li sam zapravo samo preuzela tvoje demone na sopstvena pleća? Ako jesam, odričem ih se.

Odričem se odgovornosti za tudje mrakove.

Nisam ti ja terapeut. Nemam kapacitet da ti budem i terapeut i ljubavnica. Ne želim.

Nije fer. Ja nisam žrtva.

Ovo prestaje sada.

Vučem granicu kod krvavog bodeža.

Povlačim svu energiju koju sam ti dala.

Ne možeš da imaš moć nad mojom dušom i telom.

Samo ja imam tu moć.

Ne treba mi tvoja "ne-ljubav".

Evo ti tvoj krvavi bodež nazad.

Zbogom.

[t-oksycznosc]

L Ę K P R Z E D R E L A C J A M I

budzę się o poranku szukając czegoś nowego

popadam w marazm umysłu który wkręci mi kolejne fakty

więc szukam persony chodziaż trochę akceptującej

ale co jeśli jej zależy tylko na fizyczności.

jak innym

i znowu zwycięża strach

strach o szczerość

strach o moje ciało

strach o otwieranie się przed kimkolwiek zalewa niczym kolba amoniaku

upadam.

łapie chrapliwie powietrze trując się własną osobą

mam na starcie dosyć więc staczam się niczym kula gradowa

grad wypłukuje na powierzchnie resztę wyrzutów sumienia

a one zalewają mnie od środka

więc nie mówię o tym nikomu.

jestem tak żałosna.

/overthinking/

[princesmaja]

Jeśli chcesz coś osiągnąć, to musisz wierzyć w siebie.

Dlatego możesz zobaczyć mnie jak płacze, ale później i tak chodzę z uśmiechem.

Możesz zobaczyć jak mam zły humor, ale i tak później jestem w dobrym.

Możesz zobaczyć jak upadam, ale później i tak wstanę i pójdę dalej.

Bo los mi rzucał wiele problemów, które pokonałam, dla tego nie poddam się od tak i dalej będę szła tą ścieżką w której najważniejsza jest wiara i nadzieja. Bo zaufanie straciłam już dawno.

[bojesvemira]

Dva ujutro

Trčim prema taksiju razmišljam da li da idem da spavam ili ipak kažem tvoju adresu preko usta mi prelazi ona adresa gdje smo živjele skupa. Dva sata u noći je lupam ispred zgrade, poželim da te dozivam jakim glasom ali umjesto toga upadam u haustor i kucam ti na vrata razmišljam kako ću tu ispred i zaspati ako mi ipak ne otvoriš, pa onda razmislim možda zaista ne želiš da me vidiš, pa razmišlajm o tome šta ako zaista ne želiš pa taj tok misli ide u krug i krug. Otvaraš vrata onaj tvoj pijani hod, otkopčane hlače sa remenom ti u grudnjaku i zavezane kose, samo si jednostavno spavala. "Ti si luda" iz nekih razloga meni omiljena tvoja rečenica i epiteti koji krase mene kao pojavu u tvom životu, znam da želiš sada da ostanem kraj tebe da utonemo u novu zoru samo to da ti prste držim u kosi i znam da želiš da prisloniš svoje usne na moje ali ne želim da to radimo, želim da te presvučem, skinem ti šminku otpustim gumicu na kosi, i kažem da probaš zaspati jer se bojiš povraćanja. Mislim da sam istinski zbog toga i došla, da ne povraćaš sama. Jebote, stvarno sam jebeno luda, a sada ne znam šta me više boli ovo što sam od ljubavi otišla skroz na skroz ili to što me ljubiš u čelo evo po deseti put u par minuta, provlačiš svoju nogu između mojih butina da promnađeš utočište i mrmljaš da ostanem do jutra, zaista bih voljela ostati da te gledam kako padaš u san, i sanjaš i sanjaš ko zna šta ali se bojim jutarnje reakcije i toga da ćemo puno da šutimo, s toga biram da odlazim. Neka sam ja tebe umotala u dekicu, neka sam ti poljubila oko i neka te ništa ne steže pa ni gumica za kosu, nekako mi je najbitnije da mi tebe u životu ništa ne steže. Možda sam zato onaj dan i otišla, jer sam osjetila da gubiš osobnost jer te jako stežem, uvijek sam imala potrebu da ti ne dam dalje od mojih ruku. Ali ovaj put zaista nisu tu da te stežu, već da ti daju slobodu odluke, da promisliš da li želiš pronaći utočišće između mojih nogu bez stezanjaka uz poljubac u oko, toliko sam u mogućnosti da ti se približim. Laku noć anđele, vidimo se nekad opet u dva ujutro to je nekako postalo naše vrijeme.

[lara-dethangel]

Sama upadam na dno.

#lara