#yorgun kaptan

[sabahci-baykus]

Sadece benim olanı isteteniz itiraf edin !!!

[emreandersson]

ÇEKİP GİDEN GEMİNİN EN ÜCRA KAMARASINDA*

mağlup kimsesiz küçük bir mandalinanın himayesiyle aşmıştı tüm öksüzlüklerini benim abim kendince saçlarında bir garip sarı hüzün gözlerinde uçsuz bucaksız denizler kucaklamıştı özgürlüğünü bilgelikle avuçlarında ki güvercinin teriyle hemde bir insanlık gelişiyordu gülüşünde nasıl sevmeli bir insan  yazıyordu bize defterinde bir dal sigaralık vakit bırakmadılar ona bir daha ayna karşısına geçipte geçmiş yaraları ile gurulanmayı çok gördüler bir bardak su bile yoktu bir gece kanunda yoktu adalette Kabil o gece insanlığa karşı işledi ne ilk ne son olan o adi ihaneti bıçak utandı onu tutan elden utandı alet olduğu cinayetten çeliği bile titredi deprem gibi göğsündeki baharlardan  kan değildi kelebeklerdi etrafa saçılan biz özledik seni kaptan! bütün yaraları aşan kalleşçe bir yara o akşam bizde yattık seninle yere kefenledik yaşanmamışlıkları şiirlerinle  bir kabir nasıl deniz kokabilir bir baba bir anne bir kardeş  nasıl sonsuza kadar veda diyebilir? “uzun olsun ömür dediğin, içi aşkla dolsun” derken utancın sonbaharına kaldık  öyle yorgun öyle beter uyandık *Sevgili ağabey Faruk Denktaş’a

[raconroll]

Kaptan-4

Saint Michel'de bir talebe kahvesindeyim yalnız Gündüz olduğu halde bütün ışıkları yakmışlar Bir cumartesi günü saat dört buçuğa beş var

Ellerim kırılsa ben senin için bu şiirleri yazmasam Dinamit taşırmış gibi gözlerini taşımasam Avenue Wagram'da bir akşam yeter bana Ağustos'ta Yapraklara serilmiş yirmi beş franklık yıldızlar

Bir mısra yeter geceleyin bir teren gibi pırıl pırıl Sen kendine yetmiyorsun hiç kimse sana yetmiyor Birini bitirmeden aklın öteki yolculukta

Dün gece Châtelet'de metronun yanıbaşında durdum Yağmur bilmediğim başka bir gökten yağıyordu Yağmur Saint-Jacques kulesine doğru yağıyordu Yanımda olduğun zaman her zamankinden yalnızım

Şimdi bir nefeste Cafe de I'ecluse'ü hatırladım Seine kıyısındaki küçük nehir kahvesini Kapısında bir gemici feneri asılmış duruyor Seine gemicileri her akşam burada toplanırlar Onlar için bir takım maceralar düşünürüm Seine sanki petrolmüş gibi iştahlı ve obur akıyor

Dupont'daki kızlar yalnız cıgara içerek yaşıyorlar Utrillo'nun bir sokağından seni çektim çıkardım Elin yüzün kirlenmiş üstün başın toz içinde Sana Mardi Gras için bir Japon maskesi aldım Sen bana kaptan diyorsun herkes bana kaptan diyor Sahici bir kaptanmışım gibi tükürüyorum

Yalın kılıç bir kasım sabahını Paris'te yaşadım Sokaklarda sonbahar şiirleri salkım salkım Faubourg Saint Denis'de işte yine pazar kurulmuş Beş franga çorba çorba içtiğimiz Julien'in kapısı önünde Kırmızı ve siyah ve sarı saçlı bir kadın durmuş Muzaffer patatesler satıyor üç renkli neşesi içinde Camların arkasında ekmekçi kızlar mavi beyaz Raflarda uzun uzun herifler gibi tâze ekmekler Üstüne bir yağmur yağdırmak hevesi uyanır içinde Ben bu mısraları yazarım Tout-va-bien kahvesinde

Concorde'da bütün fiskiyeler birden ayaklanacak Eğri bir demir gibi ensende hissedeceksin ebem kuşağını Paris'in göklerinden uzanıp bir yıldız kopardım Kırmızı bir karanfilmiş gibi yıldızı saçlarına taktım On beş dakika sonra Bordeaux'ya bir tren kalkacak Garın merdivenlerinde benim için ağlayacaksın Ellerim yağmura açılmış sakallarım ıslak Ben ki cehennemde bir Allah gibi yalnızım

St. Vincent de Paul Kilisesi benim otelin arkasına düşer Saat kulesi her gece uyur uykumdan uyandırıyor Her seferinde seni tékrar Bordeaux'ya yolcu ediyorum

Saadetin ızdırap çekmek olduğunu ben keşfettim Çarmıhta bir İsa gibi ben ızdırap çektim Bir sulfat acılığı sinerse parmaklarına şiirlerimden Gözyaşları sinerse eğer küstahça kafiyeli Anla ki ölümle hayat arasında zaman gibi mesudum

Kendimi öldürecek haldeyim seni öldürecek saadetimden Dona-Maria bir kahvede isyan halinde bulduğum Çekik gözleriyle Ermenice küfürler yazıp çizen çocuk Sen Bordeaux'ya yorgun bir Flâmingo gibi yolladığım Geceleri benim için dua etmelisiniz

Renault'daki grevciler toptan sokağa atıldılar Paris'in duvarlarını boydan boya afişler kapladı Seni hatırladıkça bir kadeh Armagnac içerim Armagnac demek yirmi beş damla gözyaşı demekmiş Demek her akşam yirmi beş damla gözyaşı içerim Senin dağlardan ve sarhoşlardan korktuğunu bilirim Ben sarhoş olduğum zaman korkmuyorsun hiç korkmuyorsun

Gözlüklerim kırılmasın diye sakladığını bilirim Kalbim bakır bir mangır gibi boynuma asılmış Ondan kurtulmak için sürgünlere gitmeye razıyım Nehir gemilerinde muçoluk etmeye ölmeye Seni terk etmeye razıyım parasız pulsuz çekip gitmeye Kur'andaki bütün belâlara Tevrat'taki bütün belâlara İbranice öğrenmeye razıyım hapis yatmaya Kalbim yüzünden madem ki ellerimi parçaladım Kalemimi kırdım hayatımı çiğnedim ağladım Madem ki en büyük düşmanım kalbim benim kendimin Onu inkâr ediyorum kalbimi inkâr ediyorum Geceleri benim için dua etmelisiniz

Üçüncü paralelde eski bir dünya gibi batacağım Malgaş halkı bir kaç yüz yıl hikâyemi anlatacak

[splendidaprincipessa]

Gel acı ilaç, gel ey tatsız kılavuz! Ey umutsuz kaptan, deniz tutmuş şu yorgun tekneyi yalçın kayalara bindiriver artık! Sevgilimin şerefine!

[hayallerinpesinde]

Ah,sevgili Juliet,

Neden böyle güzelsin hala?

Yoksa,ele avuca sığmayan ölüm mü aşık oldu sana?

...

Gel,acı ölüm;gel ey rezil yol gösterici!

Sen,umutsuz kaptan,deniz tutmuş şu yorgun tekneyi

Yalçın kayalara bindiriver artık!Sevgilime!Aşkıma!

...

Ey doğru sözlü eczacı gerçekten çabuk etkiliyor ilacın

Ölüyorum işte bir öpücükle.

[mimozacicegii]

Belki başka bir limanda oturmuşsundur,başka bir sahil kenarında oturmuş denizi izliyorsundur belki de başka bir kafede başka bir insanın yanındasındır,belki sana duyduğum sevgi kadardır senin ona duyduğun sevgi. Belki de onu düşünürken yanlız değilsindir. Belki de benim aksime sen yorgun da değilsindir,gözlerin uzaklara daldığında bir yolun habercisi gibi değilsindir,bekleyeni olmayan kendi yolunu ve yolunun yolcusunu bulmuş bir kaptan gibisindir,hedefin bellidir. Zaman senindir belki ama bilmeni isterim ki senin aksine ne bir liman,ne bir dahil ne de başka bir yerdeyim,ben hala aynı durakta oturmuş gözlüklerimin camını silerken kulağımda aynı melodiyle seni bekliyor ve hala daha o yolları geçmek için seni bekliyorum,senin yolunun yolcusu olmadığım yollar bana ters düşerken kahramanı sen olmayan hiçbir hikayeye hikayem diyemiyorum. Sen beni tanımazsın ama ben seni senin yollarına sen beni tanımazken bir yabancı olduğum halde çiçekler dikerek bekliyorum.

[huznefza]

Kafamın dalgın bozuk ve yorgun olmasından dolayı bir şeyler yazmak istedim kendimce. Hani aşk diye birşey var bilirsiniz yahu vardır çevrenizde, orada, burada, şurada falan görmüşsünüzdür illaki birilerini hatta siz bile aşık olmuşsunuzdur belki de şuan aşıksınızdır da. Her neyse işte o çok boktan bir şeydir ne anlayabiliyorsun ne de bir anlam verebiliyorsun. Fedakarlık istiyor bazen yapıyorsun fedakarlığın en kralını ama ne oluyor affedersiniz ama bir boka yaramıyor kısacası karşınızdaki kişi için değmiyor bile. Ulan diyorsun bir daha aşık olursam, seversem bilmem ne olayım bilmem bana ne yapsınlar falan filan ama gel gör ki tekrar oluyorsun veya gene eski anıların canlanıyor. Aklına geliyor ve unutamıyorsun da zaten hiçbir akşam rahat uyuyamıyorsun. Hiçbir zaman asla olmayacak deme çünkü en zor anında bile olsa son dakikada bile olsa yenisi gelecek daha iyisi gelecek ve seni kurtaracak. Önemli olan şu ki kafan yorulmadan çok geç olmadan o kurtarıcıyı bulmak ve ona bağlanmak. Bu işlerin tiple falanda alakası yoktur he sakın beni kızlar beğenmiyor, karizma yok, tip kötü diye düşünmeyin herkesin bir beğeneni vardır merak etmeyin. Ben bu aşktan çok çektim be iflahımı kuruttu resmen her gelen ayrı bir fırtına estirdi her giden ayrı bir iz bıraktı ki artık kim gelip ne şekilde iz bırakacak diye bekler oldum açıkçası. Siz bir gemisiniz ve sizin sadece bir kaptanınız olacak gerisi elbette mürettebat. Geçicidir ufak işleri yaparlar istemedik zamanlarda istenmedik yerlerden çıkarlar. O yüzden dümeni emanet edeceğiniz kişiyi iyi seçmelisiniz ki o kaptan öyle bir kaptan olmalı ki size en son o terk etmeli sizi yeri geldiği zaman sizle birlikte batmalı hatta beraber parçalanmalı ve beraber boğulmalısınız. Lakin çok aşk gören de üzüntülü yalnız kalan da üzüntülü şu zamanda. Yalnız olmak daha kötü be ilk gelen, her gelen, her gördüğünüzden hoşlanırsınız, otobüste, yolda, yemek yediğiniz mekanlarda göz göze geldiğiniz kişilerle 10 saniye de olsa mutlu olup ne hayaller kurarsınız o 10 saniye bir ömür gibi gelir adama içini eritir insanın ama sonunda anlarsınız ki yalnızsınızdır ve kimseniz yoktur. Bu kimseden kastım sevgili, eş, diğer yarınız anlamında, dostlarınızı saymıyorum. Bazen istersiniz ki bir sevgiliniz olsun, dışarı çıkarken size sıkı giyin desin, öpünce sakalınız battığı zaman şu sakalları kes artık desin ama aslında sakal sana çok yakışıyor boş ver şaka yaptım cümlesi de arkasından gelsin. Yağmur yağdığı zaman el ele yağmur altında ıslanmak istersiniz, beraber yürümek, hatta çıplak ayakla bile koşmak istemişimdir ben bazen sevgilimle ama olmadı. Bunlar çok güzel şeyler her fedakarlığı yapın hayatta yaptığınız hiçbir şey için de pişman olmayın. Gece gece yazmak istedim içimi boşaltmak istedim yanlışım olduysa affola...

[efsunkarbiri]

Çok yorgunum, beni bekleme kaptan. Seyir defterini başkası yazsın. Çınarlı, kubbeli, mavi bir liman. Beni o limana çıkaramazsın...

-Nazım Hikmet

[00-rosee-00]

undefined

Çok yorgunum,

Beni bekleme kaptanʼ

[karanfilsblog]

uyumayan uykusuz yorgun biri, aklında geçer bin bir türlü gemi, ağır belki yükü ama cesur belliki kaptan bu gemi hep mi ileri gitmeli? dalgalar aldı götürdü gemimi ağır yüklerim boşaldı gitti şimdi hangi tershanedeyim aklım gitti artık kaptan maptan yok her şey masalmış oldu bitti

yasindurgun..

[humaaaaaa1]

Çok yorgunum beni bekleme kaptan.''

Bunu yazmak için ne kadar yorgun olmak gerekir? Bunu böyle söylemek için kaç yorgunluktan geçilmiştir? Kaç haberin yalan, kaç habercinin kâzip çıkması lazım gelmiştir? Ümit nasıl kesmiş, bütünüyle iptal edilmiştir gelecek? Geçmiş zaten geçmiştir. Onca yangınlı şikayet nasıl böyle dingin bir akşam suyuna evrilmiştir? Ve sen. Bir şarkıyı böylesi dinleyebilmek, böylesi anlayabilmek için de ne kadar yorgun olmak gerekir?

Bir yorgunluk kaç kişide tekrarlanır, katmerlenir, katlanır? Bir yorgunluk ruhtan ruha, bedenden bedene çarpa çarpa nasıl yankılanır? Öznesini değiştire değiştire nasıl çoğalır? Ben'den sen'e geçse de hükmü bütün zamanlarda aynıdır.

Yorgunum, yorgunsun... öyle bir yorgunum

[siyah-kugu19]

Gözlerin kadar derin değildi hiçbir deniz..

Ben yorgun kaptan, hiçbir suda böyle boğulmadım..

Sular mı soğuk, yoksa gözlerin olmadığı için mi böyle üşüdüm?

Güneş kadar sıcaktı tenin..

Yoksa her dokunduğumda nasıl böyle yanabilirdin..

"Bir serçenin gözyaşı gibi sevdim seni,

Serçeler ağlayınca ölürmüş sevgilim... "🍂

[ayazsevercan]

By KaPTaN - Dün Gece Rüyamda Gördüm Gençliğimi - Bakışı Yorgun, Sevinçle...

[venusdiyebiri]

Gel acı ilaç, gel ey tatsız kılavuz! Ey umutsuz kaptan, deniz tutmuş şu yorgun tekneyi yalçın kayalara bindiriver artık! Sevgilimin şerefine!

[ahmetbilirkan]

By KaPTaN - Dün Gece Rüyamda Gördüm Gençliğimi - Bakışı Yorgun, Sevinçle...

[a-y-i-s-i-g-i]

I

gençtim şiire hevesim vardı

büyük sözlerden utanmıyordum henüz

alnım kırış kırıştı daha o yaşta

bir nalbant çırağı kadar sıkıntılıydım

atların toynaklarını yonta yonta

çöl gemileri yapıyordum

uçan gemiler

bej üstüne lacivert duygular

bırakan ruhumda

yelkenlerine su renginde atlar koşulmuş

içimizin karanlığından türemiş

sayısız hayaletin

mağripli cinlerin isimsiz ifritlerin

kum üstünde iterek yürüttüğü

can sıkıntısı ve boğuk neşidelerle yüklü

sahra gemileri

kaleleri yıkan

şehirleri ehramları yutan

şiir sefineleri.

II

eğilip taşgemiden bakıyorum şimdi

bozbulanık akşam saatlerinden geçen

silinmiş istim almış – iskelede

bekliyor gemi

çelik kasların sabrıyla öyle masum ve davetkâr

bütün yükümüzü almaya hazır

yüzlerimizi çukurlaştıran hüznü

zırhlarımızı ağırlaştıran

önce kuşlarımızı uçurup dallarımızı budayıp

gövdelerimizi soyan

sonra her boya uygun

bir çarmıh mıhlayan.

(çarmıh mı dedim, bağırdım mı?

bunu yolcular duydu mu?

göğüslerine indirip kafataslarını

mahzende uyuklayan şehirliler:

mezar komşularımız

beşkırkbeş vapurunun lahûtî figürleri

şişko tezgâhtarlar ebedî kızlar daktilolar

terziler hünsa çıraklar simsarlar

memurlar kâhinler duahanlar

gözlemci melekler

ve öteki ruhaniler

ufuktan belâlanmış kavimler geçiyorlar

yoksul günümüzün dumanları içinde

kaynıyor yukarda kazan

kaynıyor ve taşıyor – melekler

sirkeciye açılan sokaklara boşaltıyorlar onu

insan eti kokan ucuz otellerden

piyango gişelerinden plakçılardan

sızan cinneti

yarı bizans yarı taşra kılan akşamı

bu borulara üflenen dakikalar

kanallardan üstgeçitlerden taraçalardan

toprağın altından, ta yedi şehir aşağılardan

sızan fışkıran akan şehirliler

mezar komşularımız

ne serin avlularda göç-ricat hutbeleri

ne inzarcı divaneleri kavmin

ne de ‘şehrin ta ucundan koşarak gelen haberci’

hiç biri

uykunun karanfil kokulu

şerbetiyle ıslanmış bıyıkları

şehre inince küçülen omuzları

ve sıkılgan elleriyle

insanın dayısına benzettiği

köylüler de yok artık

hepsi geminin karanlık mahzenine gömüldü

topkapı minibüsleri yuttu onları.

III

nasıl da tükenmişiz biz yolcular

mağrur perçemlerimizden tutulmuş

göğüslerimiz kurumuş

erimiş hançeremiz

göz oyuklarımıza

batan şehirlerin kumu dolmuş

asık suratlarla geçiyoruz koridorları

yorgun / inançsız

günbatımının tabanıyla ezilmiş

gözden çıkarılmış

peygamber katleden kavimler gibi

ve eriyip akıyoruz

sulardan dışarı

yorgun develerimizin

biçimsiz atlarımızın üzerinde

mağlup omuzlarımıza sitemle

göğün ağırlığını indiren

gözdağı veren

meş’um çığlıkları içinde

sahra kuşlarının

IV

oturmak istiyorum

biraz sıkışır mısınız

bakın ellerim dolu

ellerim ceplerim ve kafam

yolcuyum/sorulur mu/nereye gidiyor bu gemi

biraz sıkışır mısınız

ruhumu kurtarmaya çalışıyorum

dualarla perhizlerle susarak somurtarak

ve gizlenerek kıyı bucak

– biz zavallı küçük sırlar –

biz zavallı sırlar

(küçük)

biraz sıkışır mısınız

öleceğim, efendim

bir gün mutlaka öleceğim

ama beşkırkbeş vapuru

– kim durdurabilir onu –

beşkırkbeşte kalkacak yine

biraz sıkışır mısınız

günahlarım

tövbelerim sadakalarım

heveslerim erdemlerim başarılarım

kâğıtlarım muskalarım madalyalarım

traşlı fotoğraflarım traşsız fotoğraflarım

ruhum cesedim göz yaşlarım

burda büyüğüm burda küçüğüm

burda büyüğüm

buraya sığarım buraya

sığarım buraya sığarım

biraz sıkışır mısınız biraz

sıkışır mısınız

biraz

sıkı

şır

mı

sı

n

ı

z

V

kalkıp bazı fikirleri bazı hacimlere

koymam gerekli

aklı sicimlerle bağlamam

kamçılamam kamçılamam

günlük hayatı balkondan yuvarlamam

delilleri yok etmem hatıraları yakmam

gerekli

gidip kâtipleri

muhasipleri uyandırmalı

karıncaları yuvadan çıkarmalı

gemiye katılsınlar

su/kereste

ve uzaklık

taşısınlar

bal güğümünü borazanımı

baltamı eşeğimi

ve önsezisini eşeğimin

almam gerekli

önce

‘gemiye bakmak’ için

su

ağaç

ve derinlik

sonra

‘gemiden bakmak’ için

susuzluk

ve

m

i

n

a

r

e

VI

düşünceyi kaptan köşküne koyuyorum

hayâlgücünü güverteye

uykuyu yelkenlere

ve ölümü dümene

sonra inip gemiye kıyıdan bakıyorum

ve bu fazlasıyla insanbiçimli

inkâr yüklü gemiyi

gaz döküp yakıyorum

şüphe’yi abesle azdırılmış zekâyı

o cam gözlü geometriyi

bin başlı levyetanı

kabaran sulara salıyorum

– biraz hafiflesin diye gemi –

sonra kırk yıl peşinde dolaşıyorum onun

ve inançla zıpkınlaya zıpkınlaya

sonunda, ‘iyi huylu’ bir merak

türetiyorum ondan

ilham’la yürüyen bir dağ,

yaklaştıkça gizemlenen ada:

yollarda bulunan

ve yollarda yitirilen ithaka

uykuyu çocuklara ayırıyorum

gençliği annelere babalara

umudu gemiden bakanlara bırakıyorum

korkuyu kıyıdan bakanlara

tufanı kendime ve biletsiz yolculara

Cahit Koytak

Ruhumun gıdası şiir 💜