thequietcollapse

[thequietcollapse]

Different timezone

You said, “The only thing that keeps us apart is a different timezone,” but I knew you meant more — I heard it in your tone. Not just the hours that split up our day, but the space where the silence began to stay.

We woke at different ends of night, lost in the dark, chasing different light. You’d send a message, I’d send a breath, and we’d both pretend we weren’t close to death.

You’d smile through screens, I’d fake the same, but nothing behind us still burned like flame. Your voice grew faint, my faith grew thin, the distance outside crept under our skin.

I counted hours like broken glass, each one a wound from a fading past. I wore your hoodie, you wore a mask — you said, “I’m okay,” I didn’t ask.

Love turned to echoes, static, clicks, buffered moments, dirty tricks. And you still burned like I was air — but only when I wasn’t there.

I tried to save you — held the phone, but calls can’t hold a heart alone. You fed the fire, I watched it grow, and let you go… too slow to know.

So don’t say time was all we lost, we paid for love — we knew the cost. It wasn’t clocks that sealed our fate — it was how we both showed up too late.

[thequietcollapse]

Lucyfer

Na twojej twarzy jest coś do zbicia,

jakby fałsz sam błyszczał z odbicia.

Twój uśmiech — to kłamstwo, co ślizga się gładko,

jak jad, co spływa pod język nie rzadko.

Byłeś kiedyś nikim — jak każdy z nas,

potem wyrósł w tobie piekielny głaz.

Patrzyłeś, jak dusze się łamią w pół,

a sam się śmiałeś, jak ludzie wpadają w ten dół.

Mówisz jak prorok, co krzyczy z ambony,

lecz każde twe słowo jest cięższe niż gromy.

Widziałam przez ciebie — przez skórę i kość,

że twoją jedyną modlitwą jest złość.

Dla ciebie w piekle trzymają już tron,

z kolcami w siedzeniu, niech wbije Ci się w dłoń.

Wyryte imię na żarze i stali —

bo nawet demony z tobą nie wytrwały.

Niech każde twe słowo się w szkło zamieni,

i tnie ci język, aż w ciszę się zmieni.

Nie musisz umierać, by płonąć bez winy —

wystarczy, że żyjesz wśród swojej krainy.

I tak, wciąż pamiętam, co robisz i z kim —

choć chciałbyś być cieniem, ja widzę przez dym.

Nie licz na spokój, nie licz na „żal” —

nie jestem ofiarą. To ja rzucam teraz czar.

Więc idź. Spal się w swoim pustym blasku,

król bez sumienia, diabeł o piekielnym wrzasku.

Módl się, bym kiedyś zapomniała cię w snach,

lecz nie zapomnę. Więc pierdol się tak.