anuncolouredpalette

[anuncolouredpalette]

petronella86.substack.com

[anuncolouredpalette]

[anuncolouredpalette]

You can now find me on substack! I chose for it to be DUTCH ONLY to make it more real for myself.

[anuncolouredpalette]

Again _ Weer

ENG

Woke up early again because of another bad dream. From now on I have ceiling duty, without the drugs, until I decide to get out of bed. My body is heavy, my thoughts are many and confused. I lie there again worrying about how I feel in certain situations and what my dream was about and then I had to cry.

I look like my mother and I am proud of that, how I have developed myself further, how far I have come. Someone else thinks that is too much, it still hurts. Pain, because I know that I will not change or adapt anymore. I have lived too much for others.

Sometimes, despite all the uncertainty that caused many problems (for adults), I would still like to go back to the past. The safe feeling at home. 2 parents who divided their responsibilities and tasks with us. Both in their own strength. All of them around the table in the evening, all strengths locked together.

Friends and classmates who were all children too. If you didn't like someone, you just didn't play with them. We didn't have time to make people's lives miserable, we had to play and have fun.

Oh, how times could change so quickly. Torn away from innocence and condemned for what you can't do anything about. Adult life, full of sadness, loss, stress, bad dreams, traumas and sometimes a bit of happiness. They call it participating in society and you just have to deal with it. I call it a big ego trip full of people who get tired of taking one step aside. No room for another normal, only concerned with themselves, material and money. People.

It's getting light outside and I just typed this text into my phone. I'd like to take a walk around the block, and try to drag myself out of bed. Fresh air always brings me that little bit of happiness, in my own world where I'm not condemned for who I am.

~.~____________________~.~____________________~.~

NL

Weer vroeg wakker door weer een nare droom. Vanaf nu heb ik plafonddienst, zonder de drugs, totdat ik besluit uit bed te gaan. Mijn lichaam is zwaar, mijn gedachten veel en in de war. Ik lig weer te malen over hoe ik mij voel in bepaalde situaties en waar ook mijn droom over ging en toen moest ik huilen.

Ik lijk op mijn moeder en daar ben ik zelf trots op, hoe ik mij verder heb ontwikkeld, hoe ver ik ben gekomen. Een ander vind dat teveel, dat doet toch pijn. Pijn, omdat ik weet dat ik mij niet meer ga veranderen of aanpassen. Ik heb teveel voor anderen geleefd.

Soms zou ik ondanks al het ongewisse wat veel problemen opleverde (bij de volwassenen) toch eens terug willen naar vroeger. Het veilige gevoel thuis. 2 Ouders die hun verantwoordelijkheden en taken tegenover ons verdeelden. Beide in hun eigen kracht. Met zijn alle rond de tafel avonds, alle krachten ineen gesloten.

Vriendjes, vriendinnetjes en klasgenootjes die ook allemaal kinderen waren. Mocht je iemand niet, dan speelde je er toch gewoon niet mee. We hadden geen tijd om mensen het leven zuur te maken, we moesten spelen en plezier hebben.

Oh, hoe de tijden zo snel konden veranderen. Weggerukt uit het onschuldige en veroordeeld worden voor waar je niks aan kunt doen. Het volwassen leven, vol verdriet, verlies, stress, nare dromen, trauma's en soms wat geluk. Ze noemen het meedraaien in de maatschappij en daar heb je maar mee te dealen. Ik noem het een grote egotrip vol met mensen die al moe worden van 1 stapje opzij zetten. Geen ruimte voor een ander normaal, alleen met zichzelf, materieel en geld bezig. Mensen.

Het wordt licht buiten en ik heb net deze tekst in mijn telefoon getypt. Ik zou graag een blokje om doen, en probeer mijzelf uit bed te hijsen. Frisse lucht brengt mij altijd dat kleine beetje geluk, in mijn eigen wereld waar ik niet veroordeeld wordt om wie ik ben.

[anuncolouredpalette]

Worthless _ Waardeloos

ENG

Worthless. That's me. That's how I feel. Constant pain, physical and mentally. Wanting to do the right thing and still failing. Keep persevering but never feel the satisfaction because it is not perfect.

It's another week where everything goes wrong. I want to open my curtains in the bedroom and the entire installation comes rushing down. Why? What did I do wrong in my previous life… Another thing on top of my already bad feeling. 

I feel completely exhausted. My fingers suddenly lose strength, of course always when I'm holding things. I stub the same toe 7 times a day which already has a bruise.

2 Or 3 likes when I present my art. Never before have I really felt the appreciation that people like my work. I feel like I'm apart of everything, all my life. That makes the feeling of little interest so extreme, especially in this failed week.

With art I express myself and my emotions and feelings. Still, it would be nice if I could exhibit somewhere. But no, I'm too worthless for that. It just doesn't work!

No one cares about my emotions. 

The eternal gloomy, frustrated artist, that is me. Worthless.

୨ㅤ࣪ㅤ︶︶︶︶ㅤㅤ꒰୨ ୧꒱ㅤㅤ︶︶︶︶ㅤ࣪ㅤ୧

NL

Waardeloos. Dat ben ik. Zo voel ik mij. Constante pijn, lichamelijk en geestelijk. Het goede willen doen en nog falen. Blijven volhouden maar nooit de voldoening voelen omdat het niet perfect is.

Het is weer zo'n week dat alles misgaat. Ik wil mijn gordijnen in de slaapkamer open doen en de gehele rails komt naar beneden zijlen. Waarom? Wat heb ik toch verkeerd gedaan in mijn vorige leven.. Weer iets bovenop mijn toch al slechte gevoel. 

Ik voel me helemaal uitgeput. Mijn vingers verliezen zomaar kracht, uiteraard altijd als ik spullen vast heb. Ik stoot 7 keer per dag dezelfde teen die al in het bezit is van een blauwe plek.

2 Of 3 likes als ik mijn kunst presenteer. Nog nooit heb ik echt de waardering gevoeld dat mensen mijn werk tof vinden. Ik voel mij overal buiten staan, al heel mijn leven. Dat maakt het gevoel van de weinige interesse zo extreem, vooral in deze mislukte week.

Met kunst uit ik mijzelf, kan ik mijn emoties en gevoelens neerzetten. Toch zou het leuk zijn als ik ook eens ergens kon exposeren. Maar nee, daar ben ik te waardeloos voor. Het lukt gewoon niet!

Niemand boeit mijn emotie. 

De eeuwige sombere, gefrustreerde kunstenaar, dat ben ik. Waardeloos.

[anuncolouredpalette]

Sensitive _ Sensitiviteit

ENG

Sensitivity takes over again. I can no longer focus on myself and everything I can already do goes into automatic mode. My thoughts are not directly with me, but with someone else. Which in turn has a huge effect on my coming days and weeks. Letting go seems almost impossible, and maybe it is. Because, why should I have fun or just live my life when someone else is suffering?

At first it felt like an art block, but suddenly I realized what my thoughts had been preoccupied with all day. I have the ideas, enough of them, but I can't implement them. I'm in a block with someone else.

It feels like selfishness and maybe it is, that someone else's problem should be shaped into my problem. I pause with the other and this feels like caring. But I actually spend the whole day thinking of solutions for the other person, how this person can get out of their misery, even though this is not always possible. I can't take care of this. I don't make this known, I will be identified as the egoist I fear. Because it's not about me, is it?

Maybe it is my way of feeling more connected to others. I keep trying to put it aside, show as much interest as possible in conversations, and find a way to get this back to the person in question in a detour.

⫘⫘⫘⫘⫘⫘⫘⫘⫘⫘

NL

Sensitiviteit neemt weer de overhand. Ik kan mij niet meer focussen op mijzelf en alles wat ik al kan doen, gaat in een automatische stand. Mijn gedachte zijn niet direct bij mij, maar bij een ander. Wat weer een enorm effect heeft op mijn komende dagen, weken. Loslaten lijkt haast onmogelijk, het is het misschien ook wel. Want, waarom zou ik plezier mogen hebben of gewoon mijn leven leven als een ander lijdt?

Het voelde in eerste instantie als een art block, maar ineens besefte ik mij weer waar mijn gedachte de hele dag mee bezig waren. De ideeën heb ik wel, genoeg zelfs, maar ik kan ze niet uitvoeren. Ik zit in een block met een ander.

Het voelt als egoïsme en misschien is het dat ook wel, dat een ander zijn probleem weer gevormd moet worden naar een probleem van mij. Ik sta stil met de ander en dit voelt als zorgzaamheid. Maar eigenlijk ben ik de hele dag bezig met oplossingen bedenken voor de ander, hoe deze persoon uit de lijdensweg kan komen, ook al kan dit niet altijd. Ik kan hier niet voor zorgen. Kenbaar maak ik dit niet, dan wordt ik aangewezen als de egoïst waar ik bang voor ben. Want het gaat toch ook niet om mij?

Misschien is het wel mijn manier om mij meer verbonden te voelen met de ander. Ik blijf proberen het van mij af te zetten, zoveel mogelijk interesse te tonen in gesprekken, een weg te vinden om dit met een omweg weer terug te krijgen bij de persoon waarom het gaat.

[anuncolouredpalette]

Back to square one _ Terug bij af

ENG

Most days feel like I'm back at the bottom of the mountain. My body is disappearing into my mattress like a concrete block. My neck is stiff as a rake again. It goes up and down. Memories keep coming back to my head. Good but mostly bad. Flashbacks.

I still remember how it feels to have a happy day, when I had some energy and could laugh a lot. Being myself. That makes the traumas so painful.

People who tried to suppress my emotions in all sorts of ways. And for what? It was never good. If I had a happy day, I would get comments like: "Gosh, you're so happy" (with a sarcastic undertone, because I could see that). "Well, normally you're grumpy.." "What cheerful clothes, but it's not carnival!"

If I had a bad day, or mostly just neutral, I had to be a bit more positive. Laugh a bit more and especially not show how I felt. Nobody asked how things were going. Emotions were out of the question.

I wasn't allowed to be on a bad day, I wasn't allowed to be on a good day.

It's mostly talking in the past tense, because, fortunately, I've been out of a certain toxic situation for almost 2 years now and I don't allow this to happen anymore. But it still feels like yesterday, and a lot still feels relevant.

Never being allowed to be myself by others. And if I do, they'll find a way to make me think that I'm wrong as a person. That my personality is a major center of misery. The self-confidence that I had built up for years has crumbled away again. With premeditation.

I can no longer look in the mirror, I find myself worthless in everything I do. I mainly see only sadness again, the same sadness that I saw in my own eyes when I last portrayed myself years ago.

· · ─────── ·𖥸· ─────── · ·

NL

De meeste dagen voelen alsof ik weer onderaan de berg sta. Mijn lichaam is als een betonblok in mijn matras aan het verdwijnen. Mijn nek staat weer zo stijf als een hark. Het gaat op en neer. Herinneringen blijven terug komen in mijn hoofd. Goede maar vooral slechte. Herbelevingen.

Ik weet nog hoe het voelt om een vrolijke dag te hebben, dat ik wat energie had en veel kon lachen. Mijzelf was. Dat maakt de trauma's zo pijnlijk.

Mensen die op allerlei manieren mijn emoties probeerde te onderdrukken. En voor wat? Het was nooit goed. Als ik vrolijke dag had dan kwamen er opmerkingen als in: "Goh, wat ben je vrolijk" (met een sarcastische ondertoon, want die had ik wel door). "Nou, normaal ben je sacherijnig.." "Wat een vrolijke kleren, maar het is geen carnaval hoor!" Als ik een mindere dag had, of meestal gewoon neutraal, dan moest ik maar eens wat positiever zijn. Wat meer lachen en vooral niet laten blijken hoe ik mij voelde. Niemand vroeg hoe het nou eigenlijk ging. Emoties waren uit den boze.

Met een slechte dag mocht ik niet zijn, met een goede dag mocht ik niet zijn.

Het is vooral in verleden tijd praten, want, gelukkig, ben ik al bijna 2 jaar uit een bepaalde giftige situatie weg en laat ik dit ook niet meer toe. Maar het voelt nog als de dag van gisteren, en veel voelt nog relevant.

Nooit mijzelf mogen zijn van anderen. En als ik dat toch doe, wordt er wel weer een manier gevonden mij te laten denken dat ik fout ben als mens. Dat mijn persoonlijkheid een groot middelpunt van ellende is. Het zelfvertrouwen waar ik jaren aan had gebouwd is secuur weer afgebrokkeld. Met voorbedachte rade.

Ik kan niet meer in de spiegel kijken, vind mijzelf waardeloos in alles wat ik doe. Ik zie vooral weer alleen maar verdriet, hetzelfde verdriet als wat ik in mijn eigen ogen zag toen ik mij jaren geleden voor het laatst portretteerde.

[anuncolouredpalette]

Autumn _ Herfst

ENG

Suddenly everything comes together again. Holidays, birthdays, house parties, drinks with old colleagues. There seems to be no end to it and I have to get everything back in order in my head. Whether that works is another story and that immediately puts panic in my head again.

"How should I arrange this with the 4-month-old kitten in the house in just a month's time? How should I get there? By bus or by car? If I go by car, I have to spend the night there and that is not possible because then someone has to look after the cats and I don't trust that. I better start wearing my watch again because I have to keep an eye on the hours that I am away."

All those questions and comments, if I were to write them all down there would be no end to this first blog. Doom scenarios, they all scream very loudly. My thoughts have no brakes and no longer absorb anything else that happens around me. The TV is on in the hope of distracting me from this debacle in my head.

But… but this needs to be figured out and completed by myself. I need a lot from myself. When I type it out like that, it is quite confrontational. I won't give myself any rest until this list of events is balanced. A calendar in mind that I can only write down neatly in real life if it is completely correct.

The best thing I can do now is take a shower, to rinse off all that energy that I am now so confused. It is a holiday after all…

Happy Halloween!

︶꒦︶꒷︶︶꒷꒦︶︶︶꒷꒦‧ ₊˚・

NL

Ineens komt alles weer samen. Feestdagen, verjaardagen, huisfeestjes, borrels met oude collega's. Er lijkt geen einde aan te komen en ik moet alles in mijn hoofd weer op een rijtje zien te krijgen. Of dat lukt is een ander verhaal en daardoor is er gelijk weer paniek in mijn hoofd.

"Hoe moet ik dat nu regelen met de 4 maanden jonge kitten in huis over pas een maand? Hoe moet ik er heen? Met de bus of met de auto? Als ik met de auto ga moet ik daar overnachten en dat kan ook niet want dan moet er iemand op de katten passen en dat vertrouw ik niet. Ik kan beter weer even mijn horloge gaan dragen want ik moet de uren in de gaten houden dat ik weg ben."

Al die vragen en opmerkingen, als ik ze allemaal zou noteren zou er geen einde komen aan dit eerste blog. Doem scenario's, ze schreeuwen allemaal heel hard. Mijn gedachten hebben geen rem en nemen niks meer op van wat er verder om mij heen gebeurd. De tv staat aan in de hoop wat afleiding te hebben van dit debacle in mijn hoofd.

Maar… maar dit moet uitgevogeld en afgerond worden van mijzelf. Ik moet heel veel van mijzelf. Als ik dat zo uit typ is dat best confronterend. Ik gun mijzelf geen rust voordat dit lijstje met evenementen in balans is. Een kalender in gedachten die ik pas netjes in het echt mag noteren als die helemaal klopt.

Het beste wat ik nu kan doen is gaan douchen, al die energie die mij nu zo verward van mij afspoelen. Het is tenslotte wel een feestdag..

Happy Halloween!