#έσπασε

[monaxia-mou-ola]

Απόγευμα Μαΐου .

Σε ένα μικρό μπαλκόνι, στο χωριό.

Σκέφτομαι το πόσο σε ήθελα 5 χρόνια.

Σκέφτομαι τις κουβέντες μας, τις πλάκες μας.

Έμεινα εδώ. Εδώ πίσω.

Κι εσυ; Θα μείνεις στο τέλος πίσω. Ως μια ακόμη ουδέτερη ανάμνηση.

[thenewsmag]

Τουρκία: Υψηλό 24 ετών για τον πληθωρισμό – Ξεπέρασε το 80% τον Αύγουστο

Τουρκία: Υψηλό 24 ετών για τον πληθωρισμό – Ξεπέρασε το 80% τον Αύγουστο

Νέο ρεκόρ 24 ετών έσπασε ο πληθωρισμός στην Τουρκία τον Αύγουστο, καταγράφοντας την υψηλότερη τιμή από το 1998, μετά την αναπάντεχη μείωση των επιτοκίων από την Κεντρική Τράπεζα της χώρας, που έφερε το βασικό επιτόκιό της σε 13% από 14%. Συγκεκριμένα ο πληθωρισμός άγγιξε το 80,21%, ελάχιστα χαμηλότερα από την εκτιμήσεις των αναλυτών και αυξημένος σε σύγκριση με το 79,6% που κατέγραψε τον Ιούλιο,…

[astratv]

Έσπασε αγωγός της ΔΕΥΑΛ στο κέντρο της Λάρισας

Έσπασε αγωγός της ΔΕΥΑΛ στο κέντρο της Λάρισας

Κεντρικός αγωγός της ΔΕΥΑΛ έσπασε νωρίτερα το μεσημέρι της Παρασκευής στο κέντρο της Λάρισας και πιο συγκεκριμένα στη συμβολή των οδών 28ης Οκτωβρίου και Κοτοπούλη, με αποτέλεσμα να προκληθεί μικρής διάρκειας διακοπή στην υδροδότηση. Στο σημείο έσπευσαν συνεργεία της ΔΕΥΑΛ και αποκατέστησαν άμεσα την βλάβη. Δείτε φωτογραφίες: newsroom onlarissa.gr Ακολουθήστε το onlarissa.gr στο Google News και…

[axristes-styseis]

Η πρώτη φορά που συναντάς κάποιον

η πρώτη φορα που αγαπάς κάποιον

Η πρώτη φορά που νιώθεις φανερός

Γιατί είναι η πρώτη φορά που σε θέλει κάποιος

Η πρώτη φορά που σε θέλει και αυτος

Η πρώτη φορά που λαχταράς κάποιον

Η πρώτη φορά που αναρωτιέσαι τι κάνει αυτός

Που είναι , γιατί δεν απαντάει , με ξεχασε ήδη, με ποιόν είναι και δεν είμαι αυτός ;

Η πρώτη φορά που αισθάνεσαι

Η πρώτη φορά που ακουμπάς κάποιον

Η πρώτη φορά που σε ακουμπάει και αυτός

Η πρώτη φορά που η καρδιά σου έσπασε , δεν θα ξανά σπάσει το ίδιο για κανέναν άλλο

Και όμως κάθε φορά το σπάσιμο θα είναι αρκετό

Δυσβάσταχτο Βαρύ, σαν αλάτι σε πληγή , το κόψιμο πάντα βαθύ και εσύ αμέτοχος σε μια γκρίζα ζωή

Εύχεσαι να μην ξανά νιώσεις για κάποιον

Και να μη σε ξανά νιώσει αυτός

Καλύτερα να μην ακουμπάς κάποιον

Γιατί ίσως σε πονέσει και αυτός

Και όσο δεν ακουμπάς κανένας

Και όλο και πιο άδειος σου μοιάζει ο δικό σου εαυτός

Ευχεσαι για πρώτη φορά να σε ξανά αγγίξει κάποιος , οποίο και αν είναι το αποτέλεσμα αυτό

Για πρώτη φορά ξανά να πονέσεις για κάποιον

Γιατί για άλλο λόγο ήρθες στον κόσμο αυτό

Να μην μπορέσεις στον κόσμο αυτό να ζεις άλλο, αρκει για μια φορά ακόμη να ε��σαι τυχερός

Να πονάς για κάποιον , να λαχταράς κάποιον, και ας είναι πάλι ο πόνος στο τέλος εδώ

Μα θα έχεις και πάλι ζήσει για κάποιον και για σένα θα έχει ζήσει κι αυτός

[atzatzoukalia]

έσπασε το νύχι μου 😀

[babygirlificationn]

Ο Αλέξης όταν απήγαγαν την Ντάλια :'(

Το background μου έσπασε τα νεύρα και ακόμη δεν μου αρέσει ιδιαίτερα αλλά. Τι να κνεις.

Βασισμένο σε αυτό το ποστ <3

Woe σκέτο λαιναρτ be upon ye.

[psychotiko-epeisodio]

Με κοιτάνε παράξενα κάθε που μιλάω για εσένα και μένα.Και αναρωτιέμαι γιατί,αφού είσαι η μόνη όμορφη ιστορία που έχω να αφηγηθώ.Πως γίνεται,ρωτάνε.Μετα από όλα όσα σου έκανε,εσύ να μπορείς να μιλάς με τόση αγάπη για εκείνον;Και εγώ αναρωτιέμαι πώς θα γινόταν αλλιώς;Δεν ήταν ένα πράγμα,όπως έλεγες και εσύ.Ηταν πολλά.Μπορει να εισαι ο μόνος που κατάφερε να βγάλει στην επιφάνεια τον χειρότερο μου εαυτό,αλλά εισαι επίσης εκείνος που κατάφερε να βγάλει τον καλύτερο και αυτό δεν θα μπορούσα ποτέ να το ξεχάσω.Μπορει να σταξαν κάμποσα δάκρυα από τα μάτια μου,αλλά επίσης χάραξαν τα μάγουλα μου,τα πιο αληθινά χαμόγελα.Καποτε υπήρξες εκείνος που ένωσε ένα ένα τα χίλια κομμάτια της καρδιάς μου,ακόμη και αν ήσουν ο ίδιος που την έσπασε ξανά στο τέλος.Για αυτό λοιπόν,θα ήταν άδικο να μιλώ με μίσος για εσένα,η να παριστάνω πως δεν υπήρξες ποτέ.Και ασχέτως με την κριτική που εισπράττω για αυτό,δεν θα σταματήσω ποτέ να υπερασπίζομαι τα συναισθήματα μου για εσένα.

Θα συνεχίσω λοιπόν να μιλώ για εσένα με όση αγάπη μου έχει απομείνει.Δεν περιμένω κανέναν τους να καταλάβει,ούτε καν εσένα.Και αν με ρωτάνε γιατί,θα απαντώ μονάχα πως ήσουν ο άνθρωπος που κατάφερε να με κάνει να νιώσω ανθρώπινη και που ήταν εκεί να μου κρατά το χέρι κάθε φορά που νόμιζα πως θα το έχανα αυτό.

Για αυτό,δεν χρωστάω πουθενά εξηγήσεις,ούτε καν στον ίδιο μου τον εαυτό.Ησουν ότι καλύτερο και ότι χειρότερο μου έχει συμβεί και ότι και αν γίνει εν τέλη,ποτέ το ένα δεν θα καταφέρει να αναιρέσει το άλλο.

Σ'αγαπω.

[spyskrapbook]

«Ιάννης Ξενάκης: Ηχητικές Οδύσσειες», Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης [ΕΜΣΤ] & Musée de la Musique-Philharmonie de Paris, Λεωφόρος Καλλιρρόης και Αμβροσίου Φραντζή [πρώην εργοστάσιο «Φιξ»], 117 43, Αθήνα _ 29.06.2023-07.01.2024 _ Φωτογραφίες: Σπύρος Καπρίνης [02.07.2023].

«Το ΕΜΣΤ ανοίγει τις πόρτες του στον Ιάννη Ξενάκη [1922-2001], από τους σημαντικότερους δημιουργούς του 20ού αιώνα, που με το πολυσχιδές και ρηξικέλευθο έργο του χάραξε νέους δρόμους για τον πολιτισμό του 21ου αιώνα. Σε συνεργασία με κορυφαίους μουσικούς θεσμούς από τις δύο πατρίδες του Ξενάκη, του Musée de la Musique-Philharmonie de Paris από την Γαλλία και το Ωδείο Αθηνών και το ΚΣΥΜΕ από την Ελλάδα, το ΕΜΣΤ διοργανώνει τη μεγαλύτερη εκθεσιακή παρουσίαση του Ιάννη Ξενάκη στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Η πρωτοβουλία για την έκθεση του Ξενάκη εντάσσεται στο πλαίσιο της αποστολής του Μουσείου, η οποία, μεταξύ άλλων, αποσκοπεί στην ανάδειξη του έργου διακεκριμένων ή και λιγότερο γνωστών αλλά σημαντικών πολιτιστικών δημιουργών της ελληνικής διασποράς. 

Στο ισόγειο του Μουσείου θα παρουσιαστεί η έκθεση Ιάννης Ξενάκης: Ηχητικές Οδύσσειες, η πρώτη ολοκληρωμένη μεγάλη έκθεση στην Ελλάδα για τον πρωτοπόρο συνθέτη, θεωρητικό της μουσικής, αρχιτέκτονα, μηχανικό, μαθηματικό και έναν από τους πιο προοδευτικούς και δημιουργικούς στοχαστές του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα. Κατά τη δεκαετία του 1950, ο Ξενάκης έσπασε τους κώδικες της σύγχρονης μουσικής και δημιούργησε ένα μουσικό είδος απολύτως δικό του. Άμεσα αναγνωρισμένος από τους ομότεχνούς του και από το κοινό, αλλά και σε διαρκή κατάσταση επανεφεύρεσης και επανάστασης, ο Ξενάκης συνέθεσε ριζοσπαστική μουσική που είναι ταυτόχρονα μια αναφορά στην Αρχαιότητα, μια ωδή στη φύση και τα στοιχεία της, ένας φόρος τιμής στον μοντερνισμό στο ακρότατο σημείο του, και ένα όραμα για τη χρήση της τεχνολογίας. Το έργο του, ευρύτατα αναγνωρισμένο διεθνώς, δεν έχει μέχρι σήμερα παρουσιαστεί σε βάθος στην Ελλάδα. 

Ο Ξενάκης πρωτοστάτησε στη χρήση μαθηματικών μοντέλων στη μουσική, παραδείγματος χάρη της θεωρίας των παιγνίων. Υπήρξε –και είναι ακόμη σήμερα– μία από τις κορυφαίες επιρροές διεθνώς στην ανάπτυξη της ηλεκτρονικής μουσικής και της μουσικής σύνθεσης από υπολογιστή. Η έκθεση, που εί��αι μια συμπαραγωγή της Musée de la Musique-Philharmonie de Paris και του ΕΜΣΤ, παρουσιάζει πρωτότυπο και ανέκδοτο υλικό από τα πολλαπλά στρώματα της ακατάβλητης δημιουργικότητας του Ιάννη Ξενάκη: φωτογραφίες, αρχιτεκτονικά σχέδια, απεικονιστικές παρτιτούρες, μακέτες και ανέκδοτο ακουστικό υλικό. 

Χωρισμένη σε έξι ενότητες, η έκθεση Ηχητικές Οδύσσειες επικεντρώνεται στο πιο σημαντικό και αντισυμβατικό κομμάτι του έργου του και ρίχνει φως στην προσωπική του ιστορία, όπως επίσης και στην εικαστική, λογοτεχνική και μουσική παραγωγή του. Ενσωματώνει τον συνθέτη στον καιρό του και στα πολιτικά και πολιτιστικά κινήματα που τον καθόρισαν ως καλλιτέχνη. Σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, σχεδιασμένο από την Εύα Μανιδάκη και τον Θανάση Δεμίρη [Flux Office], o επισκέπτης καλείται να βυθιστεί στην πολυτάραχη προσωπική ιστορία του Ιάννη Ξενάκη, να ανακαλύψει το εύρος του έργου του και των ενδιαφερόντων του και να ταξιδέψει στο μοναδικό και πολυδιάστατο σύμπαν του.»

[justforbooks]

ΦΕΛΙΤΣΙΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ όνομα μιας καλοθρεμμένης, ασπρόμαυρης γάτας που ζει στην οδό Αιόλου· το όνομά της δίνει στον τίτλο του νέου μυθιστορήματος της Μάρως Δούκα. Η Φελιτσιτά δεν είναι άστεγη. Ζει σε εκδοτικό οίκο της περιοχής. Και παρόλο που είναι ακατάδεκτη, καταδέχεται να δείξει τη συμπάθειά της και την αγάπη της σ’ έναν άστεγο που ζει γύρω από την Αγία Ειρήνη.

«Χώνεται στη σκέψη του και τον αναστατώνει με το μακρόσυρτο νιαούρισμά της η Φελιτσιτά, μη δίνεις σημασία σε όλα αυτά, σαν να θέλει να του πει, καλύτερα να αφεθείς στο ζωογόνο γουργουρητό μου, εφόσον το ξέρεις, δεν το ξέρεις; Άβυσσος το μέσα του ανθρώπου». Η Φελιτσιτά δεν θα αφήσει ποτέ τον άστεγο φίλο της, μέχρι την τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος, και το όνομά της και η παρουσία της θα λειτουργούν πάντα ως ειρωνεία για το τι είναι τελικά η ευτυχία.

Η Μάρω Δούκα έγραψε ένα μυθιστόρημα για το τι είναι αυτή η ευτυχία, έτσι όπως την ψάχνουν όμως τα μέλη μιας καθημερινής, μικροαστικής πενταμελούς οικογένειας που μένουν κάπου στα Σεπόλια. Τι είναι η ευτυχία; Ένα μπολ με κεράσια; Η ελευθερία που σου δίνει ο δρόμος χωρίς να έχεις καμία υποχρέωση, ούτε και απέναντι στην ίδια σου τη ζωή; Ένα σπίτι στην Κηφισιά ή ένα δυάρι κάπου στον Αρδηττό; Ένα πιάτο φρικασέ με καλοφτιαγμένο αυγολέμονο και ζωντανά αντίδια; Ένας μικρός κήπος με μυρωδικά; Η καλοσύνη που κουβαλάς εντός σου και μοιάζει ή είναι γιατρικό;

Αυτή η αναζήτηση περνάει μέσα από το ξεγύμνωμα της οικογένειας, της αγίας οικογένειας, μέσα από τις παράλληλες σκέψεις και δράσεις των πέντε μελών της που μιλούν για τον εαυτό τους αλλά και για τους άλλους. Πέντε διαφορετικές οπτικές, πέντε διαφορετικές ταυτότητες που αλλάζουν διαρκώς, αποκτούν νέες αποχρώσεις μέσα στην καταιγιστική αφήγηση της Μάρως Δούκα (χωρίς καμία τελεία), σαν εκείνο το σύνδρομο Ράσομον, όπου ο καθένας βλέπει και νιώθει κάτι διαφορετικό σε σχέση με κάποιον άλλον, με τον οποίο μοιράζονται όμως την ίδια εμπειρία. Κάθε μέλος της οικογένειας Καβουράκη έχει τη δική του εκδοχή για τη ζωή του αλλά και για τις ζωές των άλλων μέσα στην οικογενειακή τους ιστορία.

Ο Κώστας Καβουράκης ή Κάβουρας, η γυναίκα του Ελένη Βασιλάκη-Καβουράκη και τα τρία παιδιά τους, ο Βαγγέλης, ο Στέλιος και η Βούλα, αποτελούν τα μέλη της οικογένειας. Ο Κώστας μεγάλωσε ορφανός. Η μητέρα του πέθανε είκοσι ετών, αφήνοντας τον ίδιο και τον αδελφό του μωρά. Ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε μια καλή γυναίκα, με δικό της σπίτι στο Μοσχάτο. Μαζί της έζησε ο Κώστας και ο αδελφός του Στέλιος, ο οποίος σκοτώθηκε όμως σε τροχαίο. Ο Κώστας, που είχε όνειρο να σπουδάσει ή να μπει στη Σχολή Αστυνομικών, γνώρισε πολύ νωρίς την Ελένη.

Ερωτευτήκανε, η Ελένη έμεινε έγκυος στον τρίτο μήνα της γνωριμίας τους, παντρεύτηκαν και ο Κώστας βρήκε δουλειά σε μια αποθήκη χαρτικών. Έκαναν τρία παιδιά, και η Ελένη, με τη βοήθεια ενός θείου τους, βρήκε επίσης δουλειά, ως θυρωρός στο υπουργείο Ανάπτυξης. Τα παιδιά μεγάλωσαν. Κατά τον χρόνο της μυθιστορηματικής αφήγησης –μερικοί μήνες σχεδόν στο σήμερα– ο πρωτότοκος Βαγγέλης, φοροτεχνικός στο επάγγελμα και ανύπαντρος, πλησιάζει τα σαράντα, ο δεύτερος, Στέλιος, φιλόλογος σε σχολείο, παντρεμένος με την Αγγέλα, πανεπιστημιακό γλωσσολόγο, πλησιάζει τα τριάντα έξι, και η μικρότερη, η Βούλα, κομμώτρια στο επάγγελμα, με δικό της κομμωτήριο στο Παγκράτι, πανύψηλη, στο 1.85, είναι γύρω στα τριάντα τέσσερα.

Η Ελένη καμαρώνει στη γειτονιά για την οικογένειά της, για τα τρία καλά και ταχτοποιημένα παιδιά της, πράγμα που δεν είναι αυτονόητο σε τόσο δύσκολους καιρούς, αλλά δεν είναι όλα ρόδινα σε αυτήν την αγία οικογένεια των Σεπολίων. Πολλές φορές αναγκάζεται να δικαιολογηθεί στις γειτόνισσές της όταν οι φωνές και τα ουρλιαχτά που βγαίνουν από το σπίτι τους ακούγονται έως το επόμενο τετράγωνο.

Ο Κώστας συνήθιζε να δέρνει την Ελένη σε στιγμές μεγάλης έντασης ή και για ασήμαντη αφορμή. Και μια μοιραία Κυριακή την έπιασε από τα μαλλιά και την έσυρε με βία από ένα άκρο της κουζίνας στο άλλο. Παρενέβη ο μεγάλος τους γιος, ο Βαγγέλης, κι έσπασε τον πατέρα του στο ξύλο. Το σπίτι δεν κρατούσε πλέον τον Κώστα. Εκείνο το απόβραδο της Κυριακής άνοιξε την πόρτα κι έφυγε. Βρήκε ένα πεζούλι στην Αιόλου και εγκαταστάθηκε εκεί.

Από τις είκοσι οκτώ παράλληλες αφηγήσεις του μυθιστορήματος, δεκαπέντε ανήκουν στον Κωνσταντίνο Καβουράκη ή Κάβουρα, τρεις στην Ελένη Βασιλάκη-Καβουράκη, τρεις στον Ευάγγελο ή Βαγγέλη Καβουράκη, τρεις στον Στέλιο Καβουράκη και τέσσερις στη Βούλα Καβουράκη. Ο Κώστας Καβουράκης είναι προφανώς ο βασικός ήρωας, και όχι μόνο για ποσοτικούς λόγους. Σκέφτεται τον εαυτό του, την κατάντιά του αλλά και την τύχη του, σκέφτεται τη δουλειά του και το αφεντικό του που τον περιφρονούσε και τον κορόιδευε, σκέφτεται την Ελένη, που την αγάπησε και εξακολουθεί να την αγαπάει, σκέφτεται τα παιδιά του, ιδιαίτερα τη Βούλα, που τη λέει νταρντάνα λόγω του ύψους της, πιστεύοντας ότι μπορεί να μην είναι δική του κόρη.

Ταυτόχρονα, ζει στο κέντρο της Αθήνας, την «παλιά πόλη», Αιόλου, Μοναστηράκι, Θησείο, «αλλαγμένος και τρισάθλιος», μέρος ενός ορατού-αόρατου κόσμου των αστέγων και των ζητιάνων. Συγκατοικεί στο πεζοδρόμιο με μια Όλγα και γίνονται τρίο με τον επίσης άστεγο Γεράσιμο που παίζει φυσαρμόνικα. Γνωρίζει και τον μαγαζάτορα, αφεντικό της Φελιτσιτά, που του προτείνει να κοιμάται το βράδυ έξω από το μαγαζί του, σαν νυχτοφύλακας, με αντάλλαγμα φαγητό. Δεν δέχεται. Θέλει την ελευθερία του.

Τα άλλα μέλη της οικογένειάς του σκέφτονται τον πατέρα τους με αμφιθυμία, με αγάπη αλλά και με μίσος, σκέφτονται τους ίδιους τους εαυτούς τους, σκέφτονται τα αδέλφιά τους και τη μητέρα τους με αγάπη αλλά και με αμφισβήτηση, ίσως και με ζήλια. Η Ελένη αγαπάει τον άντρα της, κι ας μην τον άντεχε. Και θα τον ξαναδεχόταν στο σπίτι μόνο αν της ζητούσε συγγνώμη.

Καθώς διαβάζουμε το βιβλίο, αναρωτιόμαστε αν θα υπάρξει χάπι έντ, αν ο Κώστας θα γυρίσει στο σπίτι του κι αν όλα ξαναρχίσουν, αλλά κάπως διαφορετικά. Φτάνουμε στο τέλος και συγκλονιζόμαστε. Είναι αυτό χάπι έντ; Μπορεί. Η Μάρω Δούκα φτιάχνει μια καταιγιστική, πολυφωνική αφήγηση, όπως ήδη είπαμε, που κινείται στη λεπτή γραμμή όπου η ευτυχία συναντάει τη δυστυχία, η ζωή τον θάνατο, η αγάπη το μίσος, ο φόβος το θάρρος, η συμπάθεια την απάθεια, το ενδιαφέρον την αδιαφορία, το άτομο την κοινωνία.

Μία απλή κίνηση σε οδηγήσει από τη μία στην άλλη πλευρά, από οικογενειάρχη στα Σεπόλια άστεγο στην Αιόλου. Ταυτόχρονα, μέσα από τις ιστορίες της οικογένειας Καβουράκη βλέπουμε την Αθήνα, την γεωγραφία της, τις κοινωνικές συνθήκες της και το περιθώριό της, αλλά με τρόπο ειρωνικό, έτσι που ο ρεαλισμός να μη μοιάζει με ρεπορτάζ. Αισθάνομαι ότι σε αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα η Μάρω Δούκα δούλεψε πάνω στην παράδοση του μελοδράματος, την οποία υπονομεύει όμως διαρκώς και την κομματιάζει.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[theos-kai-kratos]

Η τελευταία

Και τελικά αγαπημένη μου, τελείωσε.

Καλώς ή κακώς με έσπρωχνες.

Άντεχα.

Μα πώς να αντέξω αγαπημένη μου, όταν με ρίχνεις σε απότομη πλαγιά;

Νόμισες ότι θα βγω αλώβητος ή έστω θα ζήσω;

Κι αν ζούσα, πίστευες ίσως πως θα ανέβαινα στην ίδια πλαγιά, για να με ξαναρίξεις.

Εύλογη υπόθεση, αφού αυτό έκανα για καιρό.

Μα δεν αντέχω άλλο να πέφτω αγαπημένη μου.

Καταλαβαίνεις έτσι;

Δεν ανέβηκα ξανά την πλαγιά, για να μην με ξανασπρώξεις.

Αν με έσπρωχνες πάλι, ενώ ήξερες πως δε θα άντεχα να πέσω ξανά, θα δυσανασχετούσα μαζί σου και δεν θέλω.

Γι'αυτό δεν ανέβηκα

Και τώρα δένω το χέρι μου, που κόπηκε από έναν θάμνο, το κεφάλι μου, που έσπασε από μια πέτρα

και βρίσκω γερά ξύλα, για να μπορώ να περπατήσω με σπασμένα πόδια.

δεν με πειράζει ωστόσο.

όσο έπεφτα μάθαινα που έχει αγκάθια, βράχια κι αδέσποτα ξύλα

αν στο μέλλον ξαναπέσω θα είμαι εντάξει.

Αν βρεθώ ξανά σε πλαγιά, θα πέσω καλύτερα

όμως δεν θα ξανανέβω στην ίδια

γιατί κάθε φορά που έπεφτα αγαπημένη μου, έσπαγε κάτι που δεν θα μπορώ ποτέ να δέσω, να στηρίξω ή να φτιάξω.

Φύγε κι εσύ απ'την πλαγιά αγαπημένη μου και βρες μια ήρεμη, πράσινη κοιλάδα.

Γιατί όσο κι αν με έσπασες, μέχρι να βρω γαλήνη, ελπίζω να βρεις την δική σου, χωρίς να χρειαστεί να πέσεις.

[mousmoula]

16, 22, 23 for the book ask <3

αριιι θενκιου<33

16. what is the most over-hyped book you read this year?

δεν ξέρω ποιο να διαλέξω 😂 γενικά φέτος κατέληξα να διαβάζω αρκετά βιβλία που είναι πολύ χαιπντ στο ίντερνετ και τα μισά ήταν μια αποτυχία. μακράν το χειρότερο πάντως ήταν το throttled της lauren asher που από το κεφάλαιο 3 και μετά ξεκάθαρα το διάβαζα για να το κοροϊδεύω με την αδελφή μου μετά 😔

22. what’s the longest book you read?

αν μετράνε re-reads το the dragon republic της r.f. kuang (658 σελίδες) 🫶 αν όχι το middlesex του jeffrey eugenides (529 σελίδες) που μου έσπασε τα νεύρα γιατί δεΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕ

23. what’s the fastest time it took you to read a book?

διάβασα αρκετά short stories φέτος τα οποία συνήθως μου έπαιρναν 1-2 ώρες, γενικά πάντως μακράν το πιο γρήγορο ήταν το tdr που μου πήρε συνολικά 2 μέρες αλλά ήταν re-read αυτό και το έχω ψιλομαθει απέξω πλέον, οπότε ναι 🥹 κάποια μέση λύση δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί οτιδήποτε πιάνω που έχει πάνω από 100 σελίδες το σέρνω για ένα μήνα τουλάχιστον

[thanosskillet]

Νέο tumblr exclusive, κάτι πιο βαρύ και ολοκληρωμένο από τα προηγούμενα. Είναι demo version, θα γίνει άλλο beat και ενδεχομένως να διορθωθούν στίχοι, αλλά απολαύστε το όπως είναι για την ώρα. Θα εκτιμούσα πολύ κάποιο feedback.

Από τον επερχόμενο δίσκο μου "Οι Φανταστικοί μου Φίλοι LP". Produced by Hanto / Rough mix by Thanos Skillet

[astratv]

Έσπασε το φράγμα των 40 βαθμών Κελσίου η περιοχή της Λάρισας

Έσπασε το φράγμα των 40 βαθμών Κελσίου η περιοχή της Λάρισας

Άνω των 40 βαθμών θερμοκρασίες καταγράφηκαν στην περιοχή της Λάρισας σήμερα Κυριακή, πρώτη πραγματικά “καυτή” ημέρα, του πολυήμερου καύσωνα που αναμένεται να πλήξει τη χώρα μας. Η θερμοκρασία έδειξε 40.4 βαθμούς Κελσίου στον σταθμό των Πλατανουλίων, μεταξύ Λάρισας και Τυρνάβου. Δείτε αναλυτικά τον πίνακα με τις μεγαλύτερες θερμοκρασίες που καταγράφθηκαν σήμερα στη χώρα από τους μετεωρολογικούς…

[h-xwra-twn-grammatwn]

"Να προσέχεις" Οι τελευταίες λέξεις που ήχησαν από δύο χείλη που άλλοτε είχαν αφήσει σημάδια σε κάθε πτυχή του σώματος μου Μια τόσο υποκειμενική και χιλιοπαιγμένη φράση, ωστόσο ποτέ δεν έβγαζε νόημα Τι να προσέχω; ποιόν να προσέχω και το κυριότερο πως να προσέχω; "Και συ." Η απάντηση... Μα δεν είναι οι λέξεις αυτές που πληγώνουν, είναι αυτή η τελεία που έμοιαζε σαν εκείνες τις κατακόκκινες κουρτίνες που πέφτουν στο θέατρο όταν κλείνει η αυλαία ή σαν εκείνη την ασπρόμαυρη κλακέτα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης μετά το τέλος της σκηνής. Τότε που ο εκάστοτε ο ηθοποιός συνειδητοποίει πως το τέρας μέσα του, ίσως και να μοιάζει με κείνο που υποδύεται στις ταινίες... Μάλλον και εγώ υπήρξα ηθοποιός Η μόνη διαφορά μου με τους υπόλοιπους ήταν πως εμένα στο τέλος δεν με περίμενε κάποιο ζεστό χειροκρότημα και κανένας θαυμαστής δεν έσπευσε στο καμαρίνι μου για κάποιο αυτόγραφο. Εμένα το χειροκρότημα ήταν τα κο��μάτια που έσπασε η καρδιά μου και το καμαρίνι, περισσότερο με σκοτεινό δωμάτιό έμοιαζε που με κοιτούσε επικριτικά παρά με κάποιον χώρο που ο κόσμος εκδήλωνε τον θαυμασμό του. Λένε πως η υποκριτική είναι η τέχνη των ψυχών και μάλλον για αυτόν ακριβώς τον λόγο ποτέ δεν κατάφερα να υποκριθώ απέναντι σου Η δική μου είναι άδεια...

[atzatzoukalia]

έσπασε ένα κλαμερ το οποίο μπορω να το ξανά χρησιμοποιήσω αλλά προτιμώ να το πετάξω στα σκουπίδια από το να παιδεύομαι να πιάνω τα μαλλια μου με αυτο (δεν μιλάω για κλαμερ) ✨🌸🙆🏻‍♀️🧚🏻‍♀️

[homomenhommes]

Αντώνης Ρέμος - Η νύχτα δυο κομμάτια (Έσπασε η νύχτα)

Eίναι οι στιγμές μου στα βλέφαρα πια κλεισμένες και οι χαρές μου ευθείες πια γραμμές Αχ και να 'ρχόντουσαν πίσω τα καλοκαίρια Αχ και να 'ρχόσουνα πίσω κι εσύ....*