#ήξερε

[romios-gr]

Αποκάλυψη – βόμβα: Η Ρωσία γνώριζε από το 2023 ότι η Ουκρανία είχε σκοπό να εισβάλει στο Kursk – Έμαθε όσα δεν ήξερε η ελίτ του Κιέβου Η βρετανική εφημερίδα φέρνει στο φως της δημοσιότητας έγγραφα του ρωσικού στρατού που φέρεται να γνώριζε εδώ και μήνες τα ουκρανικά σχέδια εισβολής στο Kursk Η στρατιωτική διοίκηση της Ρωσίας είχε προβλέψει την εισβολή της Ουκρανίας στην περιοχή του Kursk ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/apokalypsi-vomva-i-rosia-gnorize-apo-to-2023-oti-i-oykrania-eiche-skopo-na-eisvalei-sto-kursk-emathe-osa-den-ixere-i-elit-toy-kievoy/

[babygirlificationn]

ναι γειά σας ως ο αναγνώστης συναινενώ στην συμμετοχή τ@ άνον νσι

Σωστά, έχω δύο ολόκληρους αναγνώστες! Όχι αστεία!!

[pro-s-poihths]

There is death

There is death in these walls, there's been blood quite a while, there I shed my devotion- abolished my tears, it's been putrid and frayed, as are most of my years.

There is death and damnation and peril and hell, on the stone-mottled causeway that travels the well, I have delved on the path of the broken- and fell.

I am wroth and dyspeptic at all of the loss you have caused me depletion and sadness- I'm cross, and in sorrow- alone do I plead- my heart I shall toss. In the void of the darkness, the edge of the hurt I will foremost my bow make, diminished, but curt, and shall dance to the lip of the cliff and return to the dirt.

You were scared, you were haunted, afraid I will die, and you knew that despite all I never would lie, but it's poetry love, I shall say what I will, my own body to harm I could never commit.

Don't you worry, just leave me to die with my pen, I can always remember how in love you were then, ah- but so must it be that always am late, when my love truly flourished, did yours dissipate.

[psyxhmou]

Πράγματα που μου έμαθε το 2022 (15):

Μην φέρνεις τον πρώην σε επαφή με τον τοξικό μαλάκα. Τίποτα δεν θα πάει καλά και θα καταλήξεις να τσακώνεσαι στα κτελ τρεις ώρες (γιατί ο τοξικός μαλάκας την προηγούμενη σε έκανε να χάσεις το λεωφορείο και δεν ήθελε να πάτε με το αμάξι του μην χαλάσει λεφτά για τον πρώην).

[loulouditouheimona]

Νομίζω πως το σώμα μου ήξερε ότι δε θα εμενες

[groovalos]

την ήξερε αυτή την πόλη

Την γνώριζε από παιδί

Όλοι οι δρόμοι σαν βραχιόλι

βγάζαν πίσω στην αρχή

[v1ckymult1fand0m]

Random Headcanons !!

Η Αγγέλα έχει τις πιο τυχαίες δεξιότητες εβερ. Από πύργους τραπουλοχαρτων με 26 ορόφους μέχρι κλακέτες.

Η Ντάλια είναι κάτι σαν αστικός θρύλος μεταξύ των μεγαλοεπιχειρηματιών, με ό��ους τους να έχουν τουλάχιστον μία ιστορία σχετικά με αυτήν να πουν

Ο Φώτης διάβαζε υπερβολικά πολλά Λούκι Λουκ μικρός, ενώ ο Σπύρος διάβαζε Αστερίξ και Οβελίξ

Η Γαρυφαλλιά ήταν μεγάλη επαναστάτρια όταν πήγαινε λύκειο και έπαιρνε αποβολές με το τσουβαλι. Με τον Βασίλη γνωρίστηκαν επειδή αυτός είχε πάει πενθήμερη με το σχολείο στην Θεσσαλονίκη και εκείνη έτυχε να κάνει κοπάνα εκείνη την μέρα και να πέσει κυριολεκτικά πάνω του. (Οριακά βρηστηκαν)

Ο Φώτης έχει πάει στο φεστιβάλ της ΚΝΕ 11 φορές σύνολο. Πρώτη φορά τον πήγε ο Θωμάς όταν ήταν 7 χρόνων.

Ο Αντρέας, μέχρι τα 11 του ήταν το πιτσιρίκι που λάτρευαν όλες οι γιαγιάδες της γειτονιάς.

Τα παιδιά της Ντάλιας και του Αλέξη, η κόρη της Γαρυφαλλιας και του Βασίλη, ο μικρός Χαράλαμπος και το εγγόνι της Ζουμπουλίας, αναφέρονται στην πεντάδα ως θείους και θείες και μπερδεύονται υπερβολικά όταν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει κάποια συγγένεια.

Ο πέμπτος άντρας της Μαριλένας έτυχε να είναι ένας 2ος ξάδερφος της μητέρας του Νίκου. Ακόμα δεν έχει κάνει την σύνδεση.

Η Ντάλια από μικρή, έφτιαχνε ένα κάρο πράγματα μόνη τής, από πλεκτά κασκό�� μέχρι αυτοσχέδια κολάζ, αλλά λόγω των γονιών της, τα εκρυβε

Όταν δένεται πολύ με κάποιο άτομο, η Άννα μιλάει με έναν τρόπο πιο κοντινό με της Ζουμπουλίας. Με τον Αλέξανδρο, είχαν βαφτίσει όλους τους γνωστούς τους με παρατσούκλια της μορφής "ο Γιάννης ο κοντός".

Στα λυκειακά του χρόνια ο Φώτης ήταν ο τύπος που ήξερε όλα τα κουτσομπολιά του σχολείου , επειδή τα κορίτσια του τμήματος του τον είχαν υπό την προστασία τους

Όταν πρωτοεφυγε η Αγγέλα απ' το σπίτι της πόνταρε να μείνει με το τότε αγόρι της (υπάρχει μια φωτογραφία από την βραδιά που τράκαρε που είναι ��ίπλα με έναν τύπο που φοράει επίσης ένα τριαντάφυλλο) αλλά εκείνος την χώρισε οπότε για το πρώτο εξάμηνο έμεινε με την θεία της στην Ξάνθη (δεν την πείραξε ιδιαίτερα ο χωρισμός απλά εκνευρίστηκε που έπρεπε να βρει κάπου αλλού για να μείνε). Έφυγε επειδή παράκουσε την θεία της να μιλάει στο τηλέφωνο με την μητέρα της και πανικοβλήθηκε

Υπήρχε μια χρονική περίοδος που ο Φώτης πήγαινε στους προσκόπους και κάθε μέρα όταν τον γύριζε ο πατέρας του, πέρναγαν ακριβώς δίπλα από το σπίτι του Σπύρου.

Η πρώτη δουλειά της Αμαλίας ήταν ως σερβιτόρα σε σουβλατζίδικο

Ορισμένες φορές που η πεντάδα ανέβηκε βόρεια για διακοπές, η Ζουμπουλία χαιρετούσε κάθε 8 λεπτά κάποιον γνωστό της που είχε να δει 19 χρόνια.

Ο Φωτης ήταν ταμίας της τάξης στο λύκειο. Η Άννα και ο Βασίλης είναι και οι δύο πρώην μέλη του δεκαπενταμελους

Η Αγγέλα προσποιείται ότι αντέχει τα καυτερά αλλά δεν τα αντέχει με τίποτα

Η Ντάλια, ο Σπύρος και ο Φώτης προτιμάνε τα γλυκά ενώ η Αγγέλα και η Ζουμπουλία τα αλμυρά, γιατί λιγονωνται

Η Σόφη ζαλίζεται σε υπερβολικό βαθμό όταν είναι στο αμάξι

Η Αμαλία είχε το πιο τέλεια οργανωμένο ράφι βιβλίων, και ήταν οριακά υστερική σχετικά με αυτό

Ο Αβραάμ είναι fruity αλλά αρνιεται να βάλλει ταμπέλα στον εαυτό του

Ο Ανδρέας και ο Νίκος μια φορά, μετά από ένα ιδιαίτερα γερό μεθύσι, ξύπνησαν στην Πρέβεζα με το κεφάλι του Αντρέα καλυμμένο με χαρτί τουαλέτας και τον Νίκο να έχει μία γιρλάντα τυλιγμένη σαν φιόγκο γύρω από τον λαιμό του. Στο μισό μέτρο υπήρχαν κάτι ξεριζωμένα χορτάρια

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγ��ιρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και μου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[alalumin]

Το ότι η Ζουμπουλία ήξερε πως να πει την φράση "shit high and watch" κάνει imply ότι ο Αλέξης της έμαθε αγγλικές βρισιές

[fegg4ropetra]

Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)

" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"

Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να δείχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 

Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι άντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σχέση αυτή θα γίνει άθραυστη. 

Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 

Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 

Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, ��ατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξιά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Αυτη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 

Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κάνω. 

[romios-gr]

Στα θαυμαστά γεγονότα, τέλος, θα πρέπει να αναφέρουμε το γεγονος ότι ο Γέροντας ευωδίαζε. Οι μαρτυρίες γι’ αυτό είναι πολλές. Το βεβαιώνουν οι μοναχές της Μονής, οι οποίες τον ζούσαν στις διάφορες στιγμές του. Αυτό μπορούσε να συμβαίνει ξαφνικά, ακόμη και όταν ήταν νηστικός επί μέρες, είτε στο Μοναστήρι είτε στο νοσοκομείο. Το στόμα του, το σώμα του και ο χώρος γύρω ευωδίαζαν. ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/gerontas-amvrosios-lazaris-i-eyodia-toy-kai-aytos-poy-ithele-na-agapisei-ton-theo-kai-den-ixere-pos-na-ton-vrei/

[0cean--soul]

Ίσως να μην ήθελε να το κάνει.

Ίσως μέχρι εκεί μπορούσε να φτάσει.

Ίσως να μην ήξερε κι αλλιώς.

Γιατί έτσι έμαθε.

[toskrinio]

με τον καιρό, αντικατέστησε όλες του τις ποιητικές συλλογές με εγχειρίδια γαστρονομίας

(ήξερε κατά βάθος

πως δεν υπήρχε τίποτα πιο ποιητικό απ' το να βρει τις σωστές λέξεις για να περιγράψει τη γεύση της)

[gentle-author]

Η ιστορία ξεκινάει με εμένα και εσένα. Κανένας άλλος στο παρασκήνιο. Οποιοσδήποτε εκκωφαντικός ήχος πρόκειται για μηδαμινούς ψιθύρους που μας σπρώχνουν όλο και πιο κοντά, δίχως να το γνωρίζουμε. Δεν ξέρω τι μας ώθησε στο να βρεθούμε, μα σίγουρα υπήρχε λόγος. Υπάρχει λόγος. Κι αυτός είναι εμείς. Λίγα δευτερόλεπτα πριν χαθούμε για πάντα, κάποιος ή κάτι αποφάσισε ότι τα ονόματά μας χτίστηκαν, συλλαβή προς συλλαβή, γράμμα κατά γράμμα, ώστε να στέκουν δίπλα το ένα στο άλλο. Όταν ανταλλάξαμε το πρώτο βλέμμα, η φύση γαληνευσε, αφού ήξερε, πως τα ονόματά μας πλέον εγιναν τέχνη. Εμείς δεν το ξέραμε. Ή μάλλον, εσύ. Εσύ δεν το ήξερες ακόμη. Εγώ είχα πλήρη επίγνωση από την στιγμή που αντίκρισα τον άνθρωπο που θα άλλαζε τα πάντα. Τον έρωτα της ζωής μου και το σπίτι μου. Τον άνθρωπό μου. Και αργότερα, το έμαθες και εσύ. Μπορούσες να μην το μάθεις, μπορούσα να μην στο δείξω ποτέ. Μα από όταν σε είδα, ήξερα ότι θα γίνεις τα πάντα ή ένα τίποτα για εμένα. Σε αγάπησα με όλη την σημασία της λέξης από την στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά την φωνή σου, κι όμως, δεν στο είπα από την αρχή. Είναι δύσκολη λέξη το σαγαπώ. Μα είναι ακόμη πιο δύσκολο να πεις "σε αγαπάω". Κι έχει πράγματι μεγάλη διαφορά. Ποτέ δεν μου είπες σαγαπω. Πάντα μου έλεγες "σαγαπαω". Γι'αυτό ήξερα ότι θα γινοσουν τα πάντα για εμένα. Εσύ είσαι ο λόγος που αγαπάω. Και εγώ είμαι ο λόγος που αγαπάς. Εμείς είμαστε ο λόγος που η αγάπη αναζωπυρωνεται μέρα με την μέρα και κρατά την φλόγα της ζωντανή. Κι εμείς θα είμαστε για πάντα. Γιατί το "για πάντα" υπάρχει. Κι εμείς θα το αποδείξουμε. Σε αγαπάω.

[psychotiko-epeisodio]

Ο άνθρωπος που γράφεις τα κείμενα σου ξέρει ότι του γράφεις; Είναι εδώ μέσα ;

Ο άνθρωπος για τον οποίο γράφω τα κείμενα,όχι δεν ξέρει ότι του γράφω,δεν είναι εδώ μέσα,δεν έχει ιδέα τι νιώθω για εκείνον πια.Καποτε ήξερε,αλλά δεν τον ένοιαξε ποτέ.Πλεον,τα γράφω για να τα διαβάζετε εσείς,γιατί νιώθω ότι τα εκτιμάτε πολύ περισσότερο ,από ότι θα μπορούσε ποτέ του.❤️‍🩹

[v1ckymult1fand0m]

Ξαναείδα πρόσφατα το επεισόδιο 20 και είμαι πεπεισμένη ότι όταν η Αγγέλα έλεγε στον Φώτη για την Ντάλια, που μπορεί να πληρώσει και μετά να εξαφανιστεί, έκανε χοντρό projecting. Σκεφτείτε το: η Αγγέλα δεν θα πλήρωνε και εκτός της 5αδας δεν έχει κανέναν που να την κρατάει στην Αθήνα. Το Τσακάλι δεν ήξερε τίποτα για εκείνη πέρα από το μικρό της οπότε δεν θα μπορούσε να την απειλήσει. Και το πιο βασικό κομμάτι είναι μερικές ατάκες που λέει: "Έχει μείνει πολλά χρόνια απομονωμένη, δεν της είναι δύσκολο να διαλέξει ξανά την απομόνωση", "Μπορεί να πάει οπουδήποτε για να γλιτώσει". Η Αγγέλα ταιριάζει και με τις 2 αυτές ατάκες. Ζει εδώ και 10 χρόνια χωρίς καθόλου στενές σχέσεις και έχει την τάση να το σκάει όταν τα πράγματα ζορίζουν. Πιστεύω πως σε εκείνη την σκηνή η Αγγέλα βρισκόταν σε εσωτερικό δίλημμα καθώς το ένστικτο της έλεγε να φύγει και να γλιτώσει το τομάρι της ενώ η καρδιά της έλεγε να μείνει μαζί με την 5αδα και να μην ξαναπαρατήσει όλες της τις σχέσεις.