#απαντά

[romios-gr]

Πολεμικό σκηνικό στο Αιγαίο – Με 5 πολεμικά πλοία, τα τουρκικά ορκ – Η Ελλάδα απαντά με φρεγάτα και κανονιοφόρο – «Δειλός, ο Δένδιας» Μνήμες του 2020 -όταν το τουρκικό Oruc Reis έκανε… βόλτες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, με αποτέλεσμα Ελλάδα και Τουρκία να φτάσουν ένα βήμα πριν το θερμό επεισόδιο– ξυπνά η καθόλα… περίεργη αλλά και επικίνδυνη κατάσταση, που έχει διαμορφωθεί στο Αιγαίο. Ειδι... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/polemiko-skiniko-sto-aigaio-me-5-polemika-ploia-ta-toyrkika-ork-i-ellada-apanta-me-fregata-kai-kanonioforo-deilos-o-dendias/

[astratv]

Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά με ρεαλιστικές προτάσεις απέναντι στην κυβερνητική λογική συρρίκνωσης του εισοδήματος –

Ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά με ρεαλιστικές προτάσεις απέναντι στην κυβερνητική λογική συρρίκνωσης του εισοδήματος, τόνισε μεταξύ άλλων ο εργατολόγος και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Διονύσης Τεμπονέρας, στο πλαίσιο εκδήλωσης που διοργάνωσε ο νομαρχιακή του κόμματος το βράδυ της Τρίτης στο Χατζηγιάννειο με θέμα: “Ασφαλιστικό-Συνταξιοδοτικό, η πολιτική της κυβέρνησης και οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ”. Ο…

[fxckery-at-its-finest]

Θαλασσάκι μου / Θυμάσαι;

Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μιλά για συναισθήματα. Κυρίως γιατί δεν πιστεύω πως κάποια συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις. Πόσο όμορφο είναι όμως όταν ένας άνθρωπος σου δημιουργεί τόση ένταση στην ψυχή σου, τόση που να μην μπορείς να την περιγράψεις. Και αρκείσαι σε μια τόσο μικρή λέξη, «αγάπη». Και τι είναι η αγάπη; Και εγώ πώς και γιατί έτυχε να την ζήσω μαζί σου;

Σε αυτό το κείμενο θα σας μιλήσω για έναν αλλιώτικο Αύγουστο, ή μάλλον Σεπτέμβριο. Θα καταλάβετε.

28 Φλεβάρη 2022

Βρίσκομαι στο σπίτι μιας πολύ καλής μου φίλης. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, οπότε τώρα έχουν μαζευτεί πολλά για συζήτηση.

Καθώς στρίβω το τσιγάρο μου, χαζεύοντας στο κινητό μου, βλέπω εσένα. Τι όμορφο πλάσμα είσαι Θεέ μου με τα πιο καταγάλανα μάτια, που θυμίζουν τρικυμίες.

Κοιτάω την φίλη μου και της λέω «Τι λες; Να στείλω;» και εκείνη γελώντας μου απαντά «Πας καλά εννοείται, τί έχεις να χάσεις;»

Τι έχω να χάσω;

Και έτσι έστειλα ένα κουρασμένο μήνυμα στις 3 τα ξημερώματα. Και από εκεί και πέρα μιλούσαμε όλη νύχτα. Δεν νομίζω ότι στο είπα ποτέ αλλά εκείνη η νύχτα ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που ένιωσα ξανά ζωντανή. Ένιωσα ξανά εγώ. Περπατούσα μέσα στα στενά της Θεσσαλονίκης και είχα το νου μου μόνο στα δικά σου μηνύματα, να προλάβω να απαντήσω πριν σε πάρει ο ύπνος.

Και τελικά το ίδιο πρωί δεν πήγαμε σχολή. Ήρθες σπίτι μου και καθόμασταν και μιλούσαμε. Και κοιμηθήκαμε και αγκαλιά. Είχαμε τόσο ωραία χημεία από την πρώτη φορά. Θυμάμαι, δεν χόρταινα να κοιτάζω τα μάτια σου, και δεν ήμουν άνθρωπος που κοιτούσε μάτια. Κρεμιόμουν από κάθε μικρή λέξη που έβγαινε από τα χείλη σου, σαν να εξαρτιόντανε όλο μου το κορμί από εσένα. Και η ειρωνεία είναι πως πάντα μου το χτυπούσες πως εσύ με ερωτεύτηκες από την πρώτη φορά που με είδες, αλλά εγώ κατέληξα να σε αγαπάω παραπάνω.

Θυμάσαι;

14 Μαρτίου 2022

Έχουν περάσει 2 βδομάδες περίπου που είμαστε κάθε μέρα μαζί. Δεν ήξερα αν τελικά ήθελα σχέση αυτόν τον καιρό. Βλέπεις, με έχει πληγώσει πολύ η κατάντια του έρωτα. Έχω μάθει να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην θέλω να δώσω ευκαιρία σε κανέναν να μάθει το τι κρύβω μέσα μου. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Μαζί σου νιώθω το παιδί μέσα μου να χαμογελάει ξανά. Νιώθω για πρώτη φορά μετά από καιρό χαρούμενη. Σαν να μαθαίνω να ζω ξανά από την αρχή.

-«Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα ξέρεις» μου ψιθυρίζεις όσο καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ μου.

-«Δεν ξέρω τι να σου πω, μου αρέσεις αλλά νομίζω πως δεν είμαι έτοιμη για κάτι σοβαρό», σου απαντώ, τρομαγμένη για άλλη μια φορά.

-«Δεν μπορώ να συνεχίσουμε έτσι όμως. Σε θέλω δική μου. Θέλω να ξυπνάω ξέροντας ότι ανήκω σε σένα. Και εσύ σε εμένα. Ή εγώ και κανένας άλλος. Ή τίποτα.», μου λες και εγώ σε κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

Θυμάσαι;

Και αν δεν πάει καλά; Και αν βγω αδικημένη πάλι εις βάρος της δικής σου υποτιθέμενης αγάπης; Τι θα κάνω μετά;

Αλλά σε θέλω τόσο πολύ γαμώτο. Δεν το έχω ξανανιώσει αυτό με κανέναν στο ορκίζομαι.

Τι να κάνω;

Τι να κάνω;

Να σε χάσω επειδή φοβάμαι;

Ή να σε κερδίσω για να ζήσω;

Στο Πάρτι

Έκανε ένα πάρτι καλωσορίσματος στο νέο σπίτι η κολλητή σου και με κάλεσες. Δεν ήξερα αν θέλω να έρθω, αν θέλω να γνωρίσω όλους τους φίλους σου. Και αν δεν με συμπαθήσουν; Είναι και μεγαλύτεροι και αλλιώς.

Αλλά ήρθα.

Και μιλούσα με όλους.

Και όλοι με πλησίαζαν θέλοντας να με γνωρίσουν. Και τότε κατάλαβα πόσο πολύ τους μιλάς για εμένα.

Και καθώς καθόμουν στην κουζίνα, πίνοντας σφηνάκια με την κολλητή σου, γύρισα και της είπα:

«Με εγκρίνεις;»

Και εκείνη απάντησε:

«Είσαι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στην ζωή του αυτήν την περίοδο. Θέλω να το δώσετε μια ευκαιρία».

Κοίταξα εσένα που χόρευες ανέμελα σε κάτι ελληνικά έντεχνα μαζί με τους φίλους σου. Χαμογελούσες λες και δεν σε ένοιαζε τίποτα άλλο, παρά μόνο να βγουν σωστά εκείνα τα βήματα. Που και που με κοιτούσες και μου έσκαζες και ένα χαμόγελο φωνάζοντας «Είσαι πανέμορφη».

Και το αποφάσισα. Ήμουν σίγουρη. Σκέφτηκα «Αυτό θέλω. Πάω να το πάρω».

Πήγα στον υπολογιστή και έβαλα το αγαπημένο σου ισπανικό τραγούδι.

Και ήρθα κοντά σου.

Σε αγκάλιασα, σε φίλησα απαλά προσπαθώντας να μαζέψω όλο μου το κουράγιο μέσα από τα χείλη σου.

«Μπορώ να γίνω η κοπέλα σου;»

σου είπα, περιμένοντας μια απάντηση από αυτά τα χείλη που δεν χορταίνω να φιλάω. Από αυτά τα χείλη που τρόμαζα στην ιδέα ότι μπορούν να με ματώσουν. Αλλά δεν με ένοιαζε. Για τα δικά σου μάτια άξιζε να αδειάσει όλο μου το σώμα.

Άρχισες να δακρύζεις και με αγκάλιασες. Οι φίλοι σου μας κοιτούσαν από την απέναντι γωνία και χαιρόντουσαν.

Είμαστε μαζί.

Είμαι δικιά σου.

Θα τα καταφέρουμε.

Πόσο σε θέλω.

Τόσο ώστε να μας δώσω μια ευκαιρία. Τόσο ώστε να αποφασίσω να διαγράψω οποιοδήποτε πληγωμένο παρελθόν μου και να θέλω να γράψω το μέλλον μου μαζί σου. Ένα όμορφο μέλλον. Βασισμένο σε εσένα και σε εμένα. Σε εμάς.

Θυμάσαι;

25 Μαρτίου 2022

Καθόμαστε σε κάτι σκαλάκια στην Ροτόντα. Εσύ κλαις γιατί είδες κάτι που σου θύμισε ένα παλιό, ξεραμένο κομμάτι που σου άφησαν οι πρώην σου.

Και με κοιτάς με τα δάκρυα να τρέχουν όσο εγώ σου εξηγώ ότι ποτέ δεν θα σε πλήγωνα.

Θα προτιμούσα να πληγώσω τον εαυτό μου πριν πληγώσω έστω και λίγο εσένα.

Και δεν θα φύγω.

Μέχρι να με διώξεις εσύ.

-«Θέλω να σου πω κάτι αλλά φοβάμαι γιατί είναι νωρίς», μου λες.

-«Και εγώ το νιώθω μωρό μου…», σου λέω σφίγγοντας το χέρι σου.

-«Σε αγαπάω».

-«Και εγώ σε αγαπάω».

Καλοκαίρι 2022

Πάμε παντού μαζί.

Σε συναυλίες, σε μπαρ, σε θάλασσες, σε νέα μέρη.

6 μήνες μαζί σου και ένιωθα σαν να σε ξέρω χρόνια. Δουλεύαμε και οι δυο. Εγώ Θεσσαλονίκη, φτιάχνοντας κρέπες, εκείνες που πάντα μου έλεγες πως τις λάτρευες. Και εσύ στο χωριό σου. Είναι δύσκολη η απόσταση. Όταν σε αποχαιρέτησα γιατί θα σε ξανά έβλεπα σε δυο βδομάδες έκλαιγες. Στεναχωριόσουν επειδή δεν είχαμε ξαναπεράσει μακριά ο ένας από τον άλλον για τόσο καιρό.

Μου έγραψες και ένα ποίημα.

«Δεν έχω υπάρξει και για πολύ καιρό μακρυά σου να πούμε και την αληθεια. Και είναι ειρωνικό γιατί ζούσαμε τόσα χρόνια χωριστά . Με κάνεις να αναρωτιέμαι πως ανέπνεα παλιότερα χωρίς εσένα δίπλα μου .Όταν δεν σε βλέπω κάτι μου λείπει. Εσύ μου λείπεις βασικά. Όλο σου το είναι.»

Θυμάσαι;

«Στα χέρια σου ηρεμώ»

«Σε παρακαλώ μην φύγεις»

30 Σεπτεμβρίου 2022

Πήγες σε ένα πάρτυ μιας φίλης σου και έμεινες μέχρι τα ξημερώματα. Αυτήν η φίλη σου εμένα δεν με συμπαθεί, δεν με κάλεσε. Έτσι εγώ ήρθα στο σπίτι μιας πολύ καλής και αγαπητής μου παλιάς παρέας. Και ξημερώνει η επέτειός μας. Σου στέλνω μήνυμα για να μην νομίζεις ότι το ξέχασα. Το σκεφτόμουν όλη την ώρα για την αλήθεια.

Δεν μου απάντησες στο μήνυμα.

Σε πήρα τηλέφωνο, ελπίζοντας να το ακούσεις μέσα στην βαβούρα του πάρτι.

Δεν το σήκωσες.

Γύρισα στους φίλους μου και τους είπα «Έχω ένα κακό προαίσθημα».

«Άντε ρε ‘συ, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι για μια φορά σου έχει τύχει κάτι καλό; Σταμάτα να τα υπεραναλύεις όλα στο κεφάλι σου».

Ίσως να ‘χουν δίκιο.

Αλλά γιατί δεν έχει απαντήσει;

Πού είναι;

Μήπως εγώ είμαι υπερβολική και αφήνω το μυαλό μου να πάει μονο στο χειρότερο;

Γιατί είμαι έτσι;

Το ίδιο πρωί ήρθες σπίτι μου κλαίγοντας.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Εσύ απλά έτυχε να χορεύεις.

Είχες πιει και λίγο.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Είπες ότι δεν θα το ξανά έκανες ποτέ.

Και εγώ κάθομαι βουβή. Το μυαλό πάει να σπάσει στην ιδέα ότι ακούμπησες ξένα χείλη.

Και δεν μπορώ να βγάλω την εικόνα από το κεφάλι μου.

Μα δεν το ήθελες.

Μα δεν σήμαινε τίποτα για σένα.

Ήταν καταλάθος.

Σε συγχώρεσα.

Σε πίστεψα.

Αλλά η εμπιστοσύνη μου δεν θα ήταν ποτε ξανά η ίδια.

Έκανες ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι. Εκείνους που έβριζες και κατηγορούσες για τους φόβους μου.

Έκανες ό,τι έκαναν.

Και με κατέληξαν ψυχρή.

Αλλά εγώ σε συγχώρεσα.

Εγώ σε συγχώρεσα.

Σε συγχώρεσα.

Συγχώρεσα.

Θυμάσαι;

«Σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις. Δεν αντέχω για πολύ, σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ μην με πληγώνεις και εσύ. Σε παρακαλώ»

Χριστούγεννα 2022

Πόσο σε αγαπάω, πόσο με φοβίζει η ιδέα μακριά σου.

Λατρεύω κάθε λεπτομέρεια που μ’έχεις αφήσει να μάθω για εσένα.

Εγώ που έμαθα να τα περνάω όλα μόνη μου.

Εγώ πλέον θέλω μόνο εσένα δίπλα μου.

Οι κρίσεις πανικού μου ηρεμούν μονάχα στα χέρια σου.

Και τα δικά σου χέρια τρέμουν και εγώ τα φιλάω απαλά πάντα, κλειδώνοντάς τα μέσα στα δικά μου.

Για να σου θυμίσω.

Βλέπεις έχουμε και οι δυο προβλήματα.

Αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον.

Και δεν θα ευχόμουν για τίποτα περισσότερο.

Αλλά γιατί το έκανες αυτό;

Θυμάσαι;

Πάσχα 2023

Δεν είμαι και πολύ καλά τελευταία. Η παλιά μου παρέα έχει έρθει εναντίον μου και έχω χάσει πολλά άτομα. Η σχολή δεν πάει ούτε αυτήν καλά.

Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι μου. Με αγχώνει και η ιδέα του μέλλοντος. Με όλα τα άτομα που σχεδίαζα το μέλλον μου, έχουν πλέον φύγει.

Μα εσύ λατρεύεις να μιλάς για το μέλλον μας.

Έχεις σκεφτεί μέχρι και πως θα μοιάζει το σπίτι μας.

Μα εγώ φοβάμαι.

Πώς μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον μας όταν λίγο ποτό σε καταφέρνει να φιλάς ξένα χείλη;

Πως μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον με εμένα;

Είμαι ηλίθια.

Είμαι χαζή.

Δεν αξίζω τίποτα.

Δεν αξίζω την αγάπη.

Πρέπει να σε διώξω.

Δεν μπορώ, πνίγομαι.

Και όσο σκέφτομαι ότι θα τραβήξω και εσένα στον βυθό μου, δεν θέλω.

Μαλώσαμε πολύ εκείνη την μέρα.

Φωνάζαμε και εγώ έπαθα κρίση πανικού στα χέρια σου.

Μα εσύ δεν φεύγεις.

Εσύ λες πως αξίζω τα καλύτερα.

Λες ότι μ’αγαπάς πολύ. Για πάντα.

Και εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω.

Μου λες ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο.

Γιατί έχω θέματα.

Μου το βάζεις σαν όρο, τον παίρνω σαν όρκο.

Για να έχω εσένα.

Πόσο με έχεις μπερδέψει.

Θυμάσαι;

Καλοκαίρι 2023

Δεν είμαι καλά. Η ψυχολογία μου όσο πάει διαλύεται όλο και περισσότερο.

Κάθε φορά που προσπαθώ να το συζητήσω μαζί σου δεν βγάζουμε άκρη.

Εσύ λες «Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν είσαι όμορφη από την στιγμή που στο λέω κάθε μέρα;».

Σου λέω «Δεν λειτουργεί έτσι».

Μου λες «Άμα είναι και εγώ να μην πιστέψω ότι μ’αγαπάς».

Τι ήταν αυτό;

Και γιατί το είπες;

Πιστεύεις ότι δεν σε αγαπάω;

Εγώ;

Εγώ που τους έδιωξα όλους για να έχω εσένα;

Εγώ που σε γνώρισα στην οικογένεια μου;

Εγώ που έκανα υπομονή γιατί εσύ δεν μεγάλωσες έτσι;

Εγώ που στα έλεγα όλα;

Εγώ που είχα μόνο εσένα;

Εγώ που δεν σε απάτησα ποτέ;

Εγώ που σε συγχώρεσα;

Εγώ δεν σε αγαπάω;

«Έχω κουραστεί να σε σηκώνω εγώ. Μάθε να σηκώνεσαι μόνη σου», μου είπες.

Και ηχεί σαν αντίλαλος στα αυτιά μου μέχρι σήμερα.

Ίσως έχεις δίκιο.

Ίσως είχα δίκιο.

Δεν πρέπει να σε τραβήξω στον βυθό μου.

Ίσως οι σχέσεις δεν είναι για εμένα.

Ίσως είμαι υπερβολικά πολύ προβληματική για κάποιον.

Ίσως ήρθε η ώρα να φύγεις και εσύ.

Όπως έκαναν όλοι.

Δεν κάνεις κάτι διαφορετικό δα.

Πρέπει να φύγεις.

Γιατί πέφτω και χάνομαι.

Και δεν θέλω να χαθείς μαζί μου.

Και εδώ που τα λέμε, τι δουλειά έχεις να μείνεις;

Να φύγεις αμέσως.

Να τα ξανά καταφέρω όλα μόνη μου.

Δεν έχω ανάγκη κανέναν σας.

Τόσα μου μάθατε, τόσα μου δώσατε, τόσο με καταστρέψατε.

Θυμάσαι;

7 Σεπτεμβρίου 2023

Βγήκαμε έξω να συζητήσουμε.

Τελείωσε η εξεταστική μου και νομίζω τα πήγα καλά.

Έχω έρθει κοντά με νέα άτομα και σχεδιάζω νέα πλάνα μαζί τους.

Και με εσένα νομίζω είμαι καλά.

Ακούς; Γίνομαι καλά!

Μαζεύω τον εαυτό μου σιγά σιγά!

Για σένα!

Για μένα!

Για ‘μας!

Ακούς αγάπη μου;

Γίνομαι καλά!

Μα εσύ θες να χωρίσουμε.

Νευριάζεις με τα νέα πλάνα που έχω κάνει με τους φίλους μου λέγοντας πως θα έπρεπε να τα έχω σχεδιάσει πρώτα μαζί σου.

Μα εσύ έχεις φίλους.

Εγώ δεν είχα φίλους.

Εσύ όλον τον καιρό ήσουν στην πόλη σου με τους δικούς σου ανθρώπους.

Εγώ δεν είχα δικούς μου ανθρώπους.

Τώρα βρίσκω και θέλω να ζήσω.

Και θέλω να είσαι συνοδοιπόρος.

Μα γιατί θυμώνεις;

Αλλά έχεις δίκιο. Δεν μπορώ να σε κρατήσω άμα θες να φύγεις. Και ούτε θα το κάνω.

Σου λέω «όντως πρέπει να χωρίσουμε».

Δεν μπορώ να σε κρατήσω κοντά μου αν δεν θες να μείνεις.

Και έχω κουραστεί να παλεύω για εμάς.

Με κοιτάς και μου λες «Το λες όντως ή το λες για να με κάνεις να νιώσω καλά που συμφωνούμε;».

Με έχεις μάθει τόσο καλά.

Αλλά δεν πρέπει να μάθεις την αλήθεια.

Δεν πρέπει να μάθεις πως βάζω εσένα πάνω από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και θέλω να είσαι εσύ καλά, πριν γίνω εγώ.

Και ας είναι αυτό μακριά μου.

Μιλήσαμε για όλες τις ωραίες μας στιγμές μαζί. Τις αστείες, τις πονεμένες, τις τολμηρές, όλα όλα όλα.

Και γελούσαμε και λέγαμε πως θα το πούμε στους φίλους μας.

Ξέρετε, οι φίλοι μας αναφερόντουσαν σε εμάς ως το ιδανικό ζευγάρι.

Άλλοι λέγανε «αν χωρίσετε εσείς, δεν θα πιστεύω άλλο στην αληθινή αγάπη». Ήμασταν μαγεία.

Θυμάσαι;

Φιληθήκαμε.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Πόσο έκλαψα εκείνο το βράδυ.

Σε άφησα να φύγεις, όχι γιατί δεν σε αγάπησα ποτέ, αλλά γιατί σε αγάπησα περισσότερο από όλους.

Και ξαφνικά όλες οι υποσχέσεις που δώσαμε μοιάζουν άδειες.

Η αγάπη σου μοιάζει άδεια.

Άραγε με αγάπησες και εσύ όσο σε αγάπησα και εγώ;

Ήμουν όντως η πρώτη σου αγάπη όπως έλεγες;

Γιατί για εμένα ήσουν.

Για εμένα ήσουν τα πάντα.

Δηλαδή, είσαι τα πάντα.

Ιούλιος 2024

Πέρασαν μήνες από το τελευταίο μας φιλί. Σου έχω ήδη στείλει αμέτρητα μηνύματα παρακαλώντας σε να γυρίσεις.

Είμαι καλά.

Η σχολή μου είναι καλά.

Του χρόνου θα πάρω και πτυχίο.

Αλλά εσύ δεν νοιάζεσαι πλέον.

Εσύ είσαι σε μια νέα σχέση και δεν θες καμία επαφή μαζί μου. Έτσι λες στους φίλους σου.

Και κάθε φορά που πάω να σε πλησιάσω με διώχνεις.

Δεν έχουμε καν ο ένας τον άλλος στα κοινωνικά δίκτυα πλέον.

Σε έχω αφαιρέσει από παντού.

Και όταν στο είπα στο τηλέφωνο, τότε που έμαθα ότι έχεις αρχίσει κάτι καινούριο, με παρακάλεσες να μην το κάνω.

Μα δεν μπορώ να βλέπω εκείνη να μου κλέβει τον χορό μου μαζί σου.

«Σ’αγαπάω» μου είπες στο τηλέφωνο.

«Εγω Σ’αγαπάω περισσότερο» σου απάντησα.

«Ισχύει.»

Θυμάσαι τότε που μου είχες πει ότι ακόμα και αν παντρευόσουνα και εμφανιζόμουν εγώ, θα τα παράταγες όλα και θα έφευγες μαζί μου;

Τώρα γιατί δεν έφυγες μαζί μου;

Θυμάσαι τότε που μου υποσχέθηκες ότι θα μ’αγαπάς για πάντα;

Τώρα γιατί δεν θες να με αγαπήσεις;

Θυμάσαι όταν μου έλεγες πως μόνο εγώ σε ξέρω πραγματικά;

Πόσο κα��όλου δεν σε ξέρω τελικά;

Και τελικά πόσο άξιζε η σχέση μας όταν εσύ μπήκες σε μια καινούρια μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες αφού χωρίσαμε;

Τόσο άξιζε η αγάπη μας.

Γιατί τόσο σου πήρε να με ξεπεράσεις.

Να ξεπεράσεις το άτομο που έλεγες ότι σε έμαθε να αναπνέεις.

Να ξεχάσεις τα πάντα.

Εμένα.

Εσένα.

Εμάς.

Με έχεις αφήσει ναυαγό σε ένα ερημονήσι.

Και δεν θέλω σε καμία άλλη θάλασσα να κολυμπήσω.

Βρήκα πολλά νησιά.

Όμορφα, νέα νησιά.

Που με θέλανε να μείνω.

Αλλά δεν ήταν σαν εσένα.

Κανένα νησί δεν είχε την παραξενιά σου, το χάδι σου, το χαμόγελο σου, το βλέμμα σου.

Κανένα νησί δεν μοιάζει με σένα.

Και εγώ σαν ναυαγός τριγυρνάω στην θάλασσα.

Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα έρθεις να με σώσεις.

Μα δεν έρχεσαι ποτέ.

Θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ. Και θέλω ακόμα πολύ καιρό για να μπορέσω να προχωρήσω.

Αλλά δεν είμαι θυμωμένη. Ποτέ δεν ήμουν μαζί σου.

Ούτε καν όταν έμαθα πως όταν με απάτησες, δεν ήταν ένα αθώο φιλί.

Ήταν φιλί με την πρώην σου σχέση.

Δεν σου θύμωσα ούτε όταν έμαθα πως έλεγες στους φίλους σου πόσο σου λείπει.

Ενώ σε εμένα έλεγες ότι κανένας δεν σε αγάπησε όσο εγώ.

Ποτέ δεν σου θύμωσα.

Γιατί σ’αγάπησα.

Και βασικά ακόμα Σ’αγαπάω.

Ακόμα και τώρα που πρέπει να μάθω να ζω μακριά σου.

Ακόμα και τώρα έχω το κουπόνι που μου είχες φτιάξει στο πορτοφόλι μου.

Ακόμα έχω το αγαπημένο σου μπλουζάκι.

Ακόμα έχω την μυρωδιά σου.

Και ας μη φοράω πλέον το ίδιο άρωμα.

Και έχω αλλάξει πολύ. Τόσο που δεν θα με αναγνώριζες.

Λένε ότι για να αλλάξει κάποιος, πρέπει να του συμβεί ή κάτι πολύ κακό ή κάτι πολύ καλό.

Άραγε εσύ τι ήσουν;

Γιατί όταν έφυγες, εγώ έγινα καλύτερη.

Αλλά ήθελα να είμαι καλύτερη για σένα.

Και πλέον όσο αλλάζω σου μοιάζω.

Ακούω έντεχνα και λατρεύω τα πανηγύρια.

Πηγαίνω συνέχεια σε καφετέριες και μπαρ και πάντα παίρνω Βεργίνα.

Και όταν περνάω από εκείνο το στενό, εκείνο το στενό στο Ταραντίνο, κλαίω λιγάκι.

Και όταν τρώω καρμπονάρα πάντα θυμάμαι εμάς. Ήταν το φαγητό μας.

Πώς γίνεται να μην σου λείπουν όλα αυτά;

Πώς γίνεται να μην σου λείπω εγώ;

Θυμάσαι;

Κάθε άνθρωπος που θέλει να μάθει εμένα, πρέπει να ακούει πρώτα το όνομά σου.

Τέτοιο αποτύπωμα μου έχεις αφήσει.

Και οι φίλοι μου το ξέρουν.

Και με προσέχουν.

Και τους προσέχω και εγώ.

Το όνομα σου ακούγεται συχνά στην παρέα.

Και όλοι τρέχουν να με αγκαλιάσουν κάθε φορά που τους λέω ότι σε πέτυχα.

Θυμάσαι;

Να είσαι καλά και να προσέχεις Ντενιζέλ μου. Η αγαπημένη σου λέξη στα τουρκικά, που σήμαινε όμορφη θάλασσα.

Να είσαι καλά.

Να αγαπάς τον εαυτό σου όσο Σ’αγαπώ εγώ.

Και να θυμάσαι εμάς.

Γιατί εγώ θα μας θυμάμαι.

Και να μην αγχώνεσαι για μένα, θα είμαι εντάξει.

Εσύ να είσαι καλά.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος που έκανε λάθη.

Όπως και εγώ.

Θα σε θυμάμαι πάντοτε με χαμόγελο.

Αλλά βαθιά μέσα μου θα εύχομαι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ.

Γιατί τώρα θα πρέπει να σε θυμάμαι για περισσότερο καιρό απ’όσο σε ξέρω.

Και η αιωνιότητα είναι μεγάλη.

Μακάρι να την περνούσαμε μαζί.

Ίσως κατά μια έννοια να την περάσουμε.

Αφού η εικόνα σου θα βρίσκεσαι πάντα θαμμένη στις αγαπημένες μου αναμνήσεις.

Και ας ξαπλώνεις με το σώμα σου σε διαφορετικό κρεβάτι.

Δεν τα καταφέραμε μαζί.

Αλλά τα καταφέραμε ξεχωριστά.

Μόνο σε παρακαλώ, μην ξαναγυρίσεις.

Γιατί θα σε δεχτώ πίσω και δεν πρέπει.

Σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές.

Για όλα αυτά που μου έμαθες.

Σε ευχαριστώ για εσένα.

Τα χέρια μου πάντα θα τρέμουν άμα δεν κλειδώνουν με τα δικά σου.

Να θυμάσαι όμως πως το δικό μου σ’αγαπώ ποτέ δεν έληξε.

Και ούτε θα λήξει.

Σε αντίθεση με το δικό σου.

Γιατί, για να’μαστε ειλικρινείς.

Δεν θυμάσαι.

Και ούτε πρόκειται να θυμηθείς.

Να προσέχεις, φιλιά, και χρόνια σου πολλά.

Σ’αγαπώ, αλλά εύχομαι να μην.

Και συγγνώμη.

-11/07/2024, φανερώθηκα

[krkgeorge]

με την αλλαγή ώρας και τα

χειμερινά ηλιοστάσια,

τις εποχές που σφίγγουν σαν θηλιά τα αίθρια απογεύματα

πώς να προφτάσεις να

μιλήσεις για τις φύτρες που έσπειρες γι'αυτήν, άνθη νεκρά και λειψυδρίες, τα σέλας

χάζουν τους γεωμαγνητικούς ορίζοντες

κι εσύ που νόμιζες πως ο ουρανός δε ξέρει να απαντά

με τόσες όξινες βροχές φθινόπωρα υγρά

πως να την δεις και να της πεις, 'τα μάτια σου σήμερα λάμπουν'

χωρίς να πλημμυρίζει η γειτονιά, σεπτέμβρη μήνα

όντας ακόμα σίγουρος ότι δεν ρίξαν δακρυγόνα

σε επετείους δολοφονιών

ενόσω στα λασπόνερα πλέουμε μουσκεμένοι

με ρούχα λιωμένα παπούτσια αθλητικά

με τόσα χημικά λοιπόν στα στήθη, πως

να αντέξεις τα αγκομαχητά, τις κρίσεις άγχους - τα φίμωτρά τους

πως να προσλάβεις τα διατροφικά συστατικά

από μακράς διαρκείας σε σοπλίφτινγκ

και να σκεφτείς για την κλιματική την κρίση, το αποτύπωμά σου

όταν τα νύχια που σε αναρριγούσαν λεύκαναν

από έλλειψη βιταμινών

αν κάτι ίσως σε αφήνει να ελπίζεις

τα ψάρια στη γυάλα, που λέγεται γη, ποτέ δεν άλλαξαν την οπτική των

αστεροειδών

[gemsofgreece]

Με τον τρόπο του Γ.Σ. (english below)

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει. Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου ώσπου να βρούμε τα νερά του βουνού. Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης. Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «Ωραίας Ελένης του Μενελάου»· χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της. Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες. Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά; O ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως «έρχεται εξ Oμονοίας» «Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος» απαντά κι είν' ευχαριστημένος «βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό». Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει δεν ξέρουμε τίποτε δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια· περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.

Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δε βρίσκεται πουθενά· αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια δέχουνταν το χέρι του γερο-φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του όλα τα πετεινά τ' ουρανού.

Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει κι αν «ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς» είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜOΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚO. Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει· παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες… Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.

Α/π Αυλίς, περιμένοντας να ξεκινήσει. Καλοκαίρι 1936

Γ. Σεφέρης, Ποιήματα, Ίκαρος

Very famous poem by Greek nobelist George Seferis. Clumsy English translation by me under the cut.

In the way of G. S.

Wherever I travel to, Greece wounds me. Amid the chestnut trees in Pelion, the centaur's shirt slipped through the leaves to wrap around my body, as I was ascending the slope and the sea followed me, ascending too like mercury in the thermometer, till we found the waters of the mountain.

In Santorini, while touching sinking islands, listening to a fipple flute playing from somewhere in the pumice rocks, my hand was nailed on the wale by a paper plane darted suddenly from the farthest reaches of a withering youth.

I lifted the great stones and the treasures of the Atreides at Mycenae and I slept with them in the hotel "Helen of Menelaus" - they disappeared at dawn only when Cassandra crowed with a rooster dangling from her black throat.

In Spetses, in Poros and Mykonos I was tormented by the barcarolles. Why do all these people say they are coming from Athens or Piraeus? One comes from Salamina and asks the other whether he comes from Amity square, "No I come from the Consitution square", the other replies contently. "I met John and he treated me with an ice cream"

Meanwhile, Greece is travelling. We know nothing, we do not know we are all deserted, we do not know the bitterness of the port when all the ships have sailed, we mock those who can feel it.

Strange people who claim to be in Attica, though they are nowhere - they buy sugared almonds for their weddings, they hold drugs for hairloss, they take pictures of themselves - the man I saw today sitting in a background of doves and flowers was tolerating the hand of the old photographer pressing on his wrinkles, caused by all the birds in these skies. Meanwhile Greece is travelling more and more, and we see dead bodies flowering in the Aegean, it's those who wished to catch the great ship by swimming, those who grew weary of waiting for ships they can not move; ELSA, SAMOTHRACE, the AMBRACIAN.

The ships are whistling now that the sun falls in Piraeus, still whistling some more but no winch is moving, no anchor rode shone washed in the last evening light, the captain stands like stone in his white and gold.

Wherever I travel to, Greece wounds me. Curtains made of mountains, archipelagos, bare granite. The ship sailing is called AG ONY 937.

S/S Aulis, waiting for it to start Summer 1936

G. Seferis, Poems, Icarus

[justforbooks]

Σαν τουρίστας σε εκδρομή

Οταν ο νεαρός Κύπριος Φειδίας Παναγιώτου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να διεκδικήσει εκλογή στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ακούστηκε σαν αστείο… και τελικά αποδείχθηκε πιο αστείο απ' όσο ακουγόταν. Είναι πλέον ευρωβουλευτής και διεκδικεί μια θέση στην Επιτροπή Εξωτερικών και στην Επιτροπή Παιδείας, αν και έχει ξεκαθαρίσει πως δεν έχει ιδέα από πολιτική -πολύ περισσότερο από διεθνείς σχέσεις-, αλλά και ότι οι πανεπιστημιακές σπουδές είναι περίπου χάσιμο χρόνου και για τον λόγο αυτό ο ίδιος δεν σπούδασε.

Πλούσια η μέχρι σήμερα δραστηριότητά του στην καρδιά της Ε.Ε., με συναντήσεις και την οργάνωση του γραφείου του που θα σπάσει στερεότυπα, όπως είχε υποσχεθεί ο ίδιος. Μόνο που ουδείς μπορούσε να υποπτευθεί ότι το γραφείο ενός ευρωβουλευτή θα θύμιζε περισσότερο στούντιο παραγωγής οπτικοακουστικού υλικού για το YouTube και το TikTok παρά χώρο παραγωγής πολιτικής.

Ενα από αυτά τα βιντεάκια που γύρισε με τον αμφιλεγόμενο Ελληνα influencer Αλέξανδρο Κοψιάλη και ανέβασαν στο TikTok προκάλεσε θύελλα εναντίον τους. Σε αυτό το βίντεο έβαλαν διάφορους περαστικούς να κάνουν εξευτελιστικές δοκιμασίες έναντι 50 ευρώ, με πιο εξωφρενικό όλων ότι έδωσαν 50 ευρώ σε έναν νεαρό για να μασήσει μια γόπα τσιγάρου..

Μόλις συμπλήρωσε 10 ημέρες στις Βρυξέλλες, θεώρησε πως είχε αποκτήσει επαρκή γνώση για να διαπιστώσει τις αδυναμίες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αλλά και να κρίνει τον τρόπο που συμπεριφέρονταν οι άλλοι ευρωβουλευτές. Μάλιστα, σε βίντεο είπε πως δεν νομίζει άλλος ευρωβουλευτής που εξελέγη να έμαθε μέσα σε 10 ημέρες όσα έμαθε ο ίδιος.

Αποφάνθηκε πως «πολλά πράγματα όπως λειτουργούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εν λάθος. Πήγα να ζητήσω κάτι στη Γραμματεία και φάγαν μια εβδομάδα για να μου κάμουν εκείνο το πράγμα που ήθελα. Πίσης είδα άλλους ευρωβουλευτές που κάνουν πάρα πολλά λάθη στο τρόπο που λειτουργούν τις ομάδες τους, στο τρόπο που ξοδεύουν τα λεφτά και να κάμω κάποια βίντεο στο μέλλον να εξηγήσω…». Δεν παρέλειψε να αποκαλύψει πως ξεκίνησε κάποια «βιντεούθκια στα αγγλικά, για να έχουμε φωνή και στα αγγλικά και το πιο σημαντικό ξεκίνησα να προσλαμβάνω την ομάδα, που θα με βοηθά και σιγά σιγά θα ξεκινήσω να προσλαμβάνω και άτομα στη Κύπρο. Νομίζω πως θα αντέξω πέντε χρόνια. Είναι λίγο δύσκολο γιατί είναι λίγο φλώρικο για μένα».

Ενα στοιχείο που συνθέτει την προσωπικότητα του Φειδία Παναγιώτου είναι ο τρόπος που ντύνεται και η αίσθηση της ελευθερίας που φαίνεται ότι του δίνει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κυκλοφορεί με κοντά παντελόνια και μπλουζάκια, ακόμα και σε ώρες που δεν υπάρχει ψυχή στο κτίριο. Παράλληλα έχει βρει το τέλειο σκηνικό για τα «βιντεούθκια» του, αφού τον ακολουθεί μονίμως ο κινηματογραφιστής σε όλες τις βόλτες και τις επαφές του.

«Βιντεούθκια» στις αίθουσες συνεδριάσεων, στην αίθουσα της ολομέλειας και όπου αλλού βολεύει την προβολή στο YouTube. Δεν διστάζει ακόμα να βιντεοσκοπεί και τους υπαλλήλους του Κοινοβουλίου που έχουν ως καθήκον την ομαλή λειτουργία των εργασιών και την παροχή βοήθειας σε ευρωβουλευτές.

Όσο για την ενδυμασία, αντιλαμβανόμενος πως δεν μπορεί να κυκλοφορεί με κοντά παντελόνια, επισκέφθηκε κατάστημα ειδών ένδυσης με μια κοπέλα (επίσης youtuber) για να δοκιμάσει και να διαλέξουν ρούχα. Βεβαίως και αυτό καταγράφηκε σε βίντεο.

Και ενώ αναμενόταν να εξαγγελθεί η πρόσληψη συνεργατών με γνώσεις των θεσμών, στις 2 Ιουλίου, ο ευρωβουλευτής Φειδίας Παναγιώτου παρουσίασε την πρώτη του πρόσληψη και πάλι με βίντεo στο TikTok: «Ποιον ηφέραμε στες Βρυξέλες για να ξεκινήσει δουλειά; Ο κύριος Λουκάνικος. Πως εν η πρώτη σου μέρα κύριε Λουκάνικε;».

Και ο κ. Λουκάνικος απαντά, με απόλυτη φυσικότητα: «Παρέτα με ρε κουμπάρε. Καλά ρε, χάζι, ωραία (…) Αφησέ με να συνειδητοποιήσω πρώτα που είμαι ρε. Εντάξει».

Στη συνέχεια ο Φειδίας Παναγιώτου με τον συνεργάτη του κύριο «Λουκάνικο» εξερευνούν το κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου και ανακαλύπτουν συσκευή παροχής νερού που βγάζει ζεστό, κρύο και ανθρακούχο νερό. Ενθουσιασμένοι και οι δύο κάνουν βίντεο για την ανακάλυψη, με τον κύριο «Λουκάνικο» να λέει ότι ακόμα και μόνο γι' αυτό αξίζει να δουλέψει στις Βρυξέλλες. Ο Φειδίας Παναγιώτου αποφάνθηκε ότι ήταν «το πιο cool πράμα που είδα στο Ευρωκοινοβούλιο».

Με άλλο βίντεο εξηγεί ότι δεν προσέλαβε τον κύριο «Λουκάνικο» με μέσον: «Ο κύριος Λουκάνικος είναι ο πιο έξυπνος άνθρωπος στην Κύπρο και μπείτε που τ’ αλήθεια να δείτε τα podcast που κάμαμε μαζί. Ξέρει πάρα πολλά πράματα Είναι ο σύμβουλος μου από τότε που ήμουν 17 χρονών».

Ο κύριος «Λουκάνικος» (Λουκάς Νίκος) είναι καθηγητής Φυσικής και ήταν καθηγητής του Φειδία Παναγιώτου στη Τεχνική Σχολή Λευκωσίας. Μαζί έκαναν διάφορες περιηγήσεις και βίντεο, ενώ ανέλυαν ακόμα και το ουκρανικό, με τον κ. Λουκάνικο να εξηγεί πόσο δίκιο είχαν οι Ρώσοι που εισέβαλαν στην Ουκρανία. Στο πλαίσιο του αντισυστημισμού και της διαφάνειας, ο Φειδίας Παναγιώτου, με βίντεο πάντα, «αποκάλυψε» πόσα χρήματα παίρνουν οι ευρωβουλευτές, δίνοντας όμως την εντύπωση ότι βάζουν στην τσέπη €60.000 μηνιαίως.

Προσέθεσε στον μισθό των ευρωβουλευτών και τα ποσά που διαθέτει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για συνεργάτες, ταξίδια, προβολή, εκδηλώσεις κ.λπ., χωρίς να διευκρινίσει ότι τα χρήματα δεν πάνε στις τσέπες των ευρωβουλευτών και βεβαίως δεν μπορούν να εκταμιευτούν αν δεν παρουσιαστούν παραστατικά για την κάθε δαπάνη.

Οπως είπε, πολλοί προσπάθησαν να τον αποτρέψουν ώστε να μην κάνει βίντεο με τις απολαβές των ευρωβουλευτών, αλλά παρέλειψε να αναφέρει πως όσα «αποκάλυψε» είναι αναρτημένα σε δημόσια θέα στην ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από το 2019!

Ο Φειδίας Παναγιώτου, με τις απολύσεις συνεργατών του στην Κύπρο, τους οποίους βεβαίως πλήρωνε ο ίδιος, ελαφρύνθηκε οικονομικώς σημαντικά, αλλά δεν σκοπεύει να χάσει την τεχνική υποστήριξη για τα «βιντεούθκια» του. Ετσι, λοιπόν, παρουσίασε τον δεύτερο άνθρωπο που προσέλαβε… αλλά με χρήματα του Ευρωκοινοβουλίου.

Είναι ο νεαρός Χεσούς από την Ισπανία, ο οποίος εργαζόταν, ούτως ή άλλως, για τον Φειδία Παναγιώτου. Αυτό που αλλάζει τώρα είναι πως ως συνεργάτης ευρωβουλευτή θα πληρώνεται από την Ε.Ε. για να κάνει την ίδια δουλειά… με τα «βιντεούθκια». Οπως ανέφερε σε βίντεο, ο Χεσούς ήταν ο youtuber editor και ο κινηματογραφιστής του και μαζί κέρδισαν εκατομμύρια ακολούθους στα social media.

Ωστόσο, φαίνεται πως ξέχασε ότι είχε δεσμευτεί να προσλάβει άνεργους συνεργάτες πρώην ευρωβουλευτών και προχώρησε σε ανακοίνωση για ακόμα τρεις προσλήψεις. Αναζητεί έναν λογιστή, μερικής απασχόλησης, έναν short form editor και έναν Thumbnail Maker… για να του φτιάχνουν τα «βιντεούθκια» με μισθό από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Και ενώ έχει δηλώσει ενδιαφέρον για να συμμετέχει στην Επιτροπή Εξωτερικών του Ευρωκοινοβουλίου δεν έχει προσλάβει κανέναν συνεργάτη με εξειδίκευση στα διεθνή θέματα. Επίσης δεν έχει αποφασίσει αν θα ενταχθεί σε κάποια πολιτική ομάδα ή θα παραμείνει ανεξάρτητος. Αν θα ενταχθεί σε ομάδα, προτίθεται να είναι αυτή των Πρασίνων.

Το βάρος όμως της επιλογής το φόρτωσε στους followers του στο TikTok. Οργάνωσε διαδικτυακή ψηφοφορία και κάλεσε τους ακολούθους του να αποφασίσουν τι θα κάνει. Βεβαίως οι ακόλουθοι δεν είναι οι ψηφοφόροι του, ενώ σε μεγάλη πλειοψηφία δεν είναι καν Κύπριοι.

Τα πρώτα δείγματα γραφής, της πολιτικής δραστηριότητας του 24χρονου Κύπριου ευρωβουλευτή επιβεβαιώνουν πως ήταν ειλικρινής στις δεσμεύσεις του, πως δεν θα συμπεριφερόταν όπως οι άλλοι ευρωβουλευτές. Δηλαδή δεν θα «βόλευε» στα γραφεία του στις Βρυξέλλες και στην Κύπρο κομματικά στελέχη μέσα από ρουσφετολογικές προσλήψεις.

Εκανε κάτι άλλο, το οποίο όμως αν το είχε κάνει κάποιος άλλος ευρωβουλευτής, θα του έσερναν τα εξ αμάξης. Αρχισε να προσλαμβάνει φίλους και συνεργάτες χωρίς καμία πολιτική δράση και χωρίς το απαραίτητο πολιτικό υπόβαθρο για τη διαχείριση θεμάτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Κι ενώ προσλαμβάνει ανθρώπους για επιμέλεια του περιεχομένου του στο YouTube, με χρήματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, απολύει άλλους, οι οποίοι εργαζόντουσαν στην προσωπική του επιχείρηση με τα βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρόκειται όντως για πρακτική που δεν ακολουθούν οι άλλοι ευρωβουλευτές.

Στις 13 Ιουνίου, λίγα 24ωρα μετά την εκλογή του, ο Φειδίας Παναγιώτου ανηφόρισε στο μεγαλύτερο βουνό της Κύπρου, το Τρόοδος. Πήγε, όπως εξήγησε σε βίντεο στις 13 Ιουνίου, για να σκεφτεί τι θα κάνει με τις νέες προκλήσεις που δημιουργούν οι υποχρεώσεις του ως ευρωβουλευτή.

Οπως εκμυστηρεύτηκε στα «παιθκιά» (παιδιά στην κυπριακή διάλεκτο) μέσα από βίντεο που ανέβασε στο TikTok, με «πόνο ψυχής», ήταν αναγκασμένος να στείλει συνεργάτες του στο Ταμείο Ανεργίας: «Εχω 10 άτομα που δουλεύουν στην ομάδα μου στο YouTube και θα χρειαστεί να απολύσω κάποια άτομα από εκείνα και είμαι πολλά χαρούμενος για τούτο (;) Σκέφτουμαι λίγο πως ε να το κάνω και τα λοιπά… Πρέπει να προσλάβω πολλά άτομα να με βοηθούσιν σε αρκετά θέματα» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Τα πιο πολλά «παιθκιά» πίστεψαν ότι πλέον η καριέρα του youtuber περνάει σε δεύτερη μοίρα, αφού προηγούνται τα σοβαρά πολιτικά καθήκοντα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κι όμως, έπεσαν έξω. Ο Φειδίας Παναγιώτου, όπως όλα δείχνουν, μετέφερε την έδρα της δραστηριότητάς του στο Διαδίκτυο, από τη Λευκωσία στις Βρυξέλλες.

Ο πολυμήχανος Φειδίας σκέφτηκε πως ο καλύτερος τρόπος για να στελεχώσει το γραφείο του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα ήταν η επιλογή συνεργατών πρώην ευρωβουλευτών, οι οποίοι έμειναν άνεργοι μετά τις εκλογές της 9ης Ιουνίου. Μάλιστα αποκάλυψε ότι λάμβανε πολλά τηλεφωνήματα ψηφοφόρων από την Κύπρο, που του ζητούσαν να προσλάβει τα «κοπελλούθκια» (παιδιά) τους.

Ο ίδιος, όμως, στις 19 Ιουνίου, με ακόμα ένα βίντεο, ανήγγειλε πως θα ξεκινήσει προσλήψεις και για τον ίδιο «δεν υπάρχει μέσον. Δεν μας κόφτει ούτε ποιον ξέρουμε ούτε τίποτε. Απλώς διαλέγουμε τον καλύτερο για κείνη τη δουλειά. Έτσι προσλαμβάνουμε πάντα».

Δεν παρέλειψε για ακόμη μία φορά να ευλογήσει τα γένια του -γιος παπά γαρ- λέγοντας πως έχει μάθει να σκέφτεται «έξω από το κουτί».

Στις 28 Ιουνίου, σε ένα ακόμα βίντεο, δίνει «μαθήματα» αξιοκρατίας λέγοντας πως «το πιο σημαντικό πράγμα για έναν καλό ευρωβουλευτή είναι η ομάδα και νομίζω συμφωνούμε όλοι. Ως τώρα παιθκιά πως προσλαμβάναν δαμέ (εδώ) στο Ευρωκοινοβούλιο, από ό,τι μου είπαν; Α.. έχω τούτο τον φίλο, είναι καλός, είπε μου καλά για τούτον τον άνθρωπο δαμέ και να τον προσλάβω. Αλλά εγώ, λόγω της άγνοιας μου, επειδή δεν ξέρω πώς λειτουργούν τα πράγματα δαμέ, λαλώ (λέω). Εχάσαν πάρα πολλοί τη δουλειά τους τωρά (συνεργάτες πρώην ευρωβουλευτών). Τριακόσια άτομα που δεν εβγήκαν οι ευρωβουλευτές και τους έστειλα email ότι προσλαμβάνουμε. Από τους 300, οι 100 εκάμαν apply (αίτηση). Από αυτούς τους 100, διάλεξα εγώ τους 30 και σήμερα για 4 ώρες έκαμα εγώ συνεδρίες και ούλοι (όλοι) που ήρταν (ήρθαν) λαλούν μου (μου λένε), ποτέ δεν ξαναγίνει τούτον το πράμα. Πολλά (πολύ) καινοτόμα ιδέα, να κάμνουν ίντερβιου (συνέντευξη), έτσι όπως κάμεις εσύ και εσοκαρίστηκα και λέω: Ρε παιθκιά μα περιπαίζετε, με (με κοροϊδεύετε); Το λογικό πράγμα που έκαμα εγώ θεωρείται το ότι εν (είναι) καινοτομία τούτον το πράγμα;».

Στον Φειδία Παναγιώτου μπορεί κάποιος να καταλογίσει πολλά, αλλά αυτό που δεν μπορεί να του καταλογίσει είναι αφέλεια. Γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει, όπως γνωρίζει και τις αδυναμίες του. Για τον λόγο αυτό σπεύδει να ζητήσει προκαταβολικά συγγνώμη, επικαλούμενος ένα «επιχείρημα», το οποίο χρησιμοποιεί όλο και συχνότερα: «Είμαι μόνο 24 χρονών και κάνω λάθη».

Στο τελευταίο βίντεό του, θέλοντας να προλάβει την κριτική για τις επιλογές και τη συμπεριφορά του, είπε: «Θέλω να σας ζητήσω συγγνώμη από τα τωρά παιθκιά. Είμαι 24 χρονών, βγήκα ευρωβουλευτής τζε είμαι σίγουρος στο μέλλον ε να κάμω πολλά λάθη, αλλά πιστεύω πως ο μόνος τρόπος για μεν κάμνεις λάθη είναι το να μην προσπαθείς καθόλου. Θέλω παιθκιά να ξέρετε πως όσα λάθη και να κάμω, οι προθέσεις μου εν καλές. Θέλω να κάμω τούτον τον κόσμο που ζούμεν όλοι ένα καλύτερο μέρος. Σας αγαπώ τζε συγχωρέστε με για τα μελλοντικά μου λάθη».

Το be continued… H συνέχεια στις οθόνες σας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[glaufxgarland]

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ οι πλατφόρμες και τα social media για τούς ανεξάρτητους νέους μουσικούς και γενικώς καλλιτέχνες κάθε είδους.

Για παράδειγμα: Το spotify δεν θα πληρώνει πια αν έχεις κάτω από 50 ακροατές και λιγότερα από 1000 play ανά διαστήματα. Επίσης δεν θα πληρώνει καθόλου ό,τι έχει σχέση με noise μουσική και άλλου είδους πειραματικά όπως φυσικό ambient και concrete, διότι δεν τα θεωρεί μουσική.

Αν δε προσπαθήσεις να επικοινωνήσεις σου βάζουν ένα ρομπότ να μιλάει και τού γράφεις ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ και αυτό απαντά ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΗΝ ΕΡΩΤΗΣΗ.

Το δε youtube ανεβοκατεβάζει κατά βούληση τα play και τα like στα video. Δηλαδή μπαίνω την μία ημέρα και βλέπω 30 play και 4 like μετά μπαίνω ξανά και βλέπω 20 play και 2 like. Μετά μπαίνω ξανά και βλέπω 27 play και 5 like και μετά μπαίνω και βλέπω 24 play και 4 like.

Άλλες πλατφόρμες, όπως αυτή εδώ, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να πληρώσουν κανέναν καλλιτέχνη.

Το δε απαράδεκτο είναι πως όλες ζητούν χρήματα από όλους, αλλιώς σε θάβουν στον άπατο.

Με άλλα λόγια κάθε καλλιτέχνης ξοδεύει χρόνο και χρήματα για να κάνει τα έργα και μετά τού ζητούν να πληρώσει για να δείξει αυτά που έκανε.

Θα έλεγα πως σωστό είναι να τούς αφήσουμε να κάνουν αυτοί όποια τέχνη θέλουν και να την ανεβάσουν στις πλατφόρμες τους.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

[mon-petit-prince]

Ο άντρας μου μόλις έβαλε έναν καφέ , αχνίζει όσο περιμένουμε να περάσει η ώρα για να πάρο��με το παιδί από τον σταθμό. Εγώ έχω βάλει την τηλεόραση να μου κάνει παρέα όσο στρώνω το κρεβάτι και φτιάχνω το δωμάτιο. Καθαρά σεντόνια , της πιτζάμες στο προσκεφάλι του κρεβατιού και τις παντοφλίτσες δίπλα στο πάτωμα κοντά στο καλοριφέρ ώστε να είναι ζεστές.

Θα είναι κουρασμένο, όλη μέρα στο πόδι, με λίγες ώρες ύπνο. Νομίζω μου είπε 3 ή 4; Δεν θυμάμαι , θα κοιμήθηκε στο τρένο.

Ελπίζω να χρησιμοποίησε το μαξιλαράκι που τελευταία στιγμή πήγε να ξεχάσει πριν φύγει από το σπίτι.

Ένα κουδούνισμα ξαφνικά, είναι μια από τις μαμάδες των παιδιών. Θα έχει αϋπνίες και θέλει παρέα για να μην κοιμηθεί .

Τρεμάμενη φωνή στο ακουστικό, ο πανικός είναι εμφανής και ψελίζει με δυσκολία τις λέξεις " συγκρούστηκαν" ,"τα παιδία". Γεμάτη σύγχυση προσπαθώ να λύσω τον γρίφο, αλλά νιώθω την καρδία μου να αλλάζει ρυθμό.

Ο άντρας της παίρνει το ακουστικό και μας λέει να πάμε στο γενικό Νοσοκομείο της Λάρισας. Πρέπει να μείνω ψύχραιμη αλλά νιώθω οτι θα σκάσει η καρδία μου. Το παιδί δεν απαντά στο κινητό, δεν επικοινώνησε κανείς άλλος με εμάς για το συμβάν.

Τι έγινε; Πότε; Γιατί; Που είναι το παιδί μου; Που έχετε το παιδί μου; Φτάνουμε και πετάγομαι από το αμάξι και μέσα στον κόσμο απλά πιάνω τον πρώτο που έρχομαι αντιμέτωπη "που μπορώ να μάθω για το παιδί μου " έτοιμη να χάσω την πνοή μου.

Φορεία απλά περνάνε από δω και από κει, παιδία στο πάτωμα με τις γνωστές κουβέρτες σε κατάσταση σοκ .Και το παιδί μου ;Που είναι το παιδί μου;

Καμία απάντηση , κανένα τηλεφώνημα, ξεχάσανε το παιδί μου... Ο άντρας μου ψάχνει υπεύθυνους και γνώριμα πρόσωπα μέσα στο χαμό αλλά ξέρω οτι με δυσκολία καταφέρνει να κρατήσει τα δάκρυα του.

Έρχονται με μανία και σαν να κινούνται σε ένα κοπάδι μικρόφωνα, ερωτήσεις, ερωτήσεις και εγώ δεν έχω απαντήσεις.

Δεν έχω ρεπορτάζ για εσάς, δεν έχω να δώσω πλάνα, δεν έχω φωνή, δεν έχω ηρεμία, δεν έχω το παιδί μου....

🕊 1/3/2023 🕊

[rawmant1ki]

Σου έχει τύχει πότε να δεις πότε κατουρημενη σερβιέτα από κοντά; (storytime) (Απαντά ειλικρινά)

Εσενα σου εχει τυχει να μη ρωτας μαλακιες;

[darkmoonlights]

Τι σχέση έχετε με toxamogelastoagori (απαντά άμα θες)

Αυτό το μήνυμα νομίζω είναι η απάντηση που ψάχνεις ανων

[variemai29]

Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς,

αλλά κανείς σαν τον Μούψη.

Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου

και ήταν τόσο σωστός,

τόσο άψογος, τόσο απόλυτος,

- που κάπου - με τρόμαζε.

Ποτέ δε ζήτησε κάτι.

Ποτέ δε ζητιάνεψε φαγητό -

όσο κι αν πεινούσε.

Αν του έδινες, καλά - αν όχι,

ήταν άξιος να πεθάνει από την

πείνα, αλλά δε θα παρακαλούσε.

Ποτέ δεν ενόχλησε

με την παρουσία του.

Ήταν πάντα τη σωστή ώρα

στη σωστή θέση.

Στη γωνία του γραφείου μου,

όταν έγραφα,

στα πόδια του κρεβατιού μου,

όταν πήγαινα να κοιμηθώ.

Σύντροφος πιστός,

αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος.

Πάντα κρατούσε τη σωστή

(γι' αυτόν) απόσταση.

Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν,

τρίβονται, γουργουρίζουν.

(Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν

και πάντα με ευπρέπεια

και διακριτικότητα.

Ποτέ οι συμπαθητικές

βαρβαρότητες των σκύλων.)

Ο Μούψης ήταν διαφορετικός:

σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα.

Όταν ήταν παρών γινόταν

το ακίνητο και αόρατο κέντρο:

σιωπηλός και συλλογισμένος

σαν στωικός φιλόσοφος,

κέρδιζε τον σεβασμό

όχι μόνο των άλλων γάτων

(που ούτε τον πλησίαζαν)

αλλά και των ανθρώπων.

Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια.

Ήταν ο πιο κοντινός φίλος

για έντεκα χρόνια

και ο μόνος στη ζωή μου

που δε με πρόδωσε ποτέ.

Αντιμετώπισε τον θάνατο

με την ίδια αξιοπρέπεια

με την οποία έζησε.

Και όχι μόνο τον αντιμετώπισε,

αλλά τον επιζήτησε με τον

δικό του τρόπο.

Κάποια μέρα, μετά από μια

επώδυνη μάχη με δυο λυκόσκυλα,

αποφάσισε να τελειώσει.

Οι πληγές του

δεν ήσαν θανατηφόρες,

αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του

δεν του έκρυψε την αλήθεια.

Ήταν γέρος, άρρωστος

και, την επόμενη φορά,

ο πρώτος τυχόν σκύλος

θα τον κατασπάραζε.

Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή

τόσους και τόσους!

Κατάλαβε πως το μόνο

που μπορούσε πια να περιμένει

ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.

Αποφάσισε τότε να πεθάνει.

Έπαψε να τρώει.

Τα καλύτερα κομμάτια,

τα πιο λιχούδικα φαγητά

τον έκαναν να αποστρέφει

το κεφάλι του.

Άρχιζε να αδυνατίζει,

να εξαφανίζεται.

Αλλά η αποχή του σιδερένια.

Κι εγώ σεβάστηκα

και ακολούθησα τη θέλησή του.

Τις τελευταίες μέρες,

- ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε

τη φιλία τόσων χρόνων -

ήρθε για πρώτη φορά κοντά μου.

Ανέβηκε (με πολύ κόπο)

στα γόνατά μου και γουργούρισε.

Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του

να το χαϊδέψω.

Και με αποχαιρέτησε αίροντας

για μια φορά την απόσταση

που ο ίδιος είχε θεσπίσει.

Ο Μούψης βρίσκεται τώρα βαθιά

σε κάποια γωνιά του κήπου.

Προσπάθησα να οικοδομήσω

γύρω του όση περισσότερη

απόσταση, σιγουριά και γαλήνη.

Να διαφυλάξω - και για μετά -

την αξιοπρέπειά του.

Σκέπτομαι τώρα

πως το γεγονός ότι πολλές φορές

δανείστηκα το όνομά του για να

υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες,

δεν ήταν (όπως νόμιζα)

ένα χαριτωμένο εύρημα.

Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία,

μια κρυφή θέληση να του μοιάσω

σε πολλές ιδιότητές του.

Έχουμε κατατάξει τα ζώα

σύμφωνα με τις δικές μας

αξιολογικές κλίμακες

και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει

κάτω από εμάς.

Αυθαίρετη και εγωιστική

ιεράρχηση που μας βάζει

στην κορυφή της δημιουργίας...

Αλλά όποια κλίμακα αξιών

κι αν χρησιμοποιήσετε,

δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο

να έζησε και να πέθανε

με την αξιοπρέπεια του Μούψη.

Κυρίως εκεί,

μπροστά στο θάνατο,

φαίνεται - ό,τι κι αν λέμε - πόσο

ανώτερο από μας είναι το ζώο.

Τις άδειες νύχτες αναζητώ

τη ζεστασιά του στα πόδια μου

και σκέπτομαι:

Άραγε, θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε

μια μου πράξη μια τέτοια ποιότητα;

Αλλά η φύση, που προδώσαμε,

δεν απαντά.

Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια

χωρίς τον Μούψη.

Νίκος Δήμου.

[sophsaverni]

απαντά ή έστω τηλεφώνα

[dark-soul-fullofscars]

Ποιος ξέρει πιο καλά από όλους την αγάπη; Αυτός που λαμβάνει ή αυτός που του λείπει; Κανείς απαντά ή κι οι δυο κι φαντάστηκα εμάς, όχι εμένα ξέχωρα από εκείνη...

[dangerousplacesblog]

Αίγυπτος

Στα αρχαία Αιγυπτιακά κείμενα σπάνια γίνεται αναφορά σε αυτό που ονομάζουμε γάμο: συνήθως περιγράφεται ως μια μεταφορά της κοπέλας με την προίκα της από το πατρικό της, στο σπίτι του αρραβωνιαστικού, χωρίς να στερείται γραφικότητας ή ιεροτελεστικότητας. Πιθανώς ο μέλλων γαμπρός να προηγείτο της πομπής της νύφης και να περίμενε την άφιξή της. Ίσως να κατέγραφε τα στοιχεία τους, τα προσωπικά και περιουσιακά ένας διοικητικός υπάλληλος αν κρίνουμε από την ιδιαίτερη γραφειοκρατική αφοσίωση των Αιγυπτίων. Υποθετικό μπορεί να θεωρηθεί πως οι μελλόνυμφοι μαζί με τους συγγενείς τους, επισκέπτονταν το ναό του θεού της πολιτείας για προσφορά θυσίας και λήψη κάποιας ευλογίας.

Αρχαία Ελλάδα

Η γυναίκα στους Αρχαϊκούς χρόνους για να παντρευτεί έπρεπε να βρίσκεται στην εφηβική ηλικία. Αφού γνωστοποιείτο δημόσια η βούληση του πατέρα να παντρέψει την κόρη του, έρχονταν οι υποψήφιοι γαμπροί στο σπίτι της νύφης κομίζοντας δώρα στη νύφη και στον πατέρα της. Φιλοξενούνταν και συμμετείχαν σε γεύμα. Επρόκειτο για μια πρώτη φάση γνωριμίας και συναγωνισμού μεταξύ των υποψήφιων γαμπρών. Όταν ο πατέρας επέλεγε τον μελλοντικό γαμπρό του, ο τελευταίος έδιδε δώρα στον πεθερό του. Και ο πεθερός έδινε προίκα, τα ‘’μείλια’’. Πραγματοποιείτο ένα συμπόσιο πριν από τη μεταφορά της νύφης από το πατρικό της στο σπίτι του συζύγου της, συμπόσιο που ονομαζόταν ‘’ειλαπίνη’’. Η μεταφορά της νύφης στη νέα εστία της, γινόταν με άρμα και τιμητική συνοδεία, τουλάχιστον στις πλούσιες οικογένειες. Για τη μεταφορά της νύφης, επιλέγονταν ιδιαίτερα ευνοϊκές ημέρες του μήνα και ο Ησίοδος συμβουλεύει να γίνονται την τέταρτη αυτού.

Ισλάμ

Η αγαμία θεωρείται αμαρτία για το Ισλάμ.Σύμφωνα με τη νομική σχολή των Χαναφιτών, των Χανμπαλιτών και των Μαλικιτών ο γάμος είναι υποχρεωτικός. Η Σχολή των Μαλικτών θεωρεί υποχρεωτικό τον γάμο ακόμα κι αν ο σύζυγος δεν διαθέτει τα οικονομικά μέσα διατροφής της οικογένειάς του. Ο Μωάμεθ πιστεύει πως ο πιστός Μουσουλμάνος.Σύμφωνα με το Μουσουλμανικό δίκαιο είναι ο γάμος ένα συμβόλαιο πολιτικό ιδιωτικού δικαίου και όχι θρησκευτικό συμβόλαιο όπως στον Ιουδαϊσμό ή μυστήριο όπως στο Χριστιανισμό. Κατατάσσεται στα συμβόλαι�� ‘’tamlikat’’ δηλαδή σε εκείνα που χαρακτηρίζονται από την ανταλλαγή δικαιωμάτων. Η νομική διαδικασία της σύναψης του γάμου συνίσταται από την πρόταση γάμου, την αποδοχή της πρότασης αυτής στο όνομα του Αλλάχ, στην ύπαρξη μαρτύρων, και στον καθορισμό της προίκας. Οι ανήλικοι και οι ανίκανοι για δικαιοπραξία αντιπροσωπεύονται από τον κηδεμόνα τους. Όλες σχεδόν οι νομικές ισλαμικές σχολές αρνούνται το δικαίωμα στη γυναίκα να εκφράσει τη συγκατάβασή της έστω κι αν είναι ενήλικη ή ικανή για δικαιοπραξίες. Η πρόταση γάμου γίνεται γραπτά όχι όμως και η αποδοχή της. Την πρόταση γάμου την κάνει ο άνδρας ή και ο κηδεμόνας της γυναίκας: ο πατέρας, ή ο πατέρας του πατέρα, ο αδελφός του πατέρα, και ο αδελφός του παππού κατά σειρά. Αν η μέλλουσα νύφη είναι ορφανή, την κηδεμονία έχει ο καδής. Η πρόταση γάμου δηλώνεται με τα λόγια ‘’Σ’ έχω νυμφευθεί!’’ και ο κηδεμόνας της γυναίκας απαντά, ‘’Είμαι σύμφωνη!’’ Το γραπτό συμβόλαιο περιέχει το έγγραφο του γάμου με τα στοιχεία των νεονύμφων , την ημερομηνία οπότε έγινε η σύναψη, το συμβόλαιο για την προίκα την οποία πρέπει να δώσει ο άντρας στη γυναίκα καθώς και τυχόν άλλες υποχρεώσεις για δικαιώματα των συζύγων. Σε πολύ παραδοσιακές ισλαμικές χώρες συμπεριλαμβάνονται στο συμβόλαιο γάμου και στοιχεία για την ηθική ή ψυχική κατάσταση της γυναίκας όπως αν είναι παρθένα ή εάν έχει σεξουαλική ωριμότητα. Η πράξη του γάμου πρέπει να γίνεται ενώπιον δύο ή τριών μαρτύρων: ενηλίκων, ικανών προς καταλογισμό και οπωσδήποτε μουσουλμάνων. Ο Abu Hanifa δέχεται να υπάρχουν μάρτυρες και από τη θρησκευτική κοινότητα της γυναίκας, η οποία είναι Ιουδαία ή χριστιανή, αρκεί οι μάρτυρες να είναι τζιμίδες.

Οθωμανική Αυτοκρατορία

Ο αρχηγός της οικογένειας κρίνει πότε ο γιος του έχει έλθει σε ηλικία γάμου και ειδοποιεί τη γυναίκα του σχετικά, κι αυτή κάνει την εκλογή της βάσει των γνωριμιών της. Πιο συχνά τους μελλόνυμφους τους διάλεγαν με τη βοήθεια προξενητριών.Η μητέρα μαζί με τη μεσίτρια και κάποιες συγγενείς της ή γνωστές της πηγαίνει στο σπίτι της υποψήφιας νύφης για να κάνει τη γνωριμία μαζί της και με τη σειρά της η μητέρα της νύφης ζητάει πληροφορίες για τον υποψήφιο γαμπρό την κατάστασή του και τον πατέρα του. Το αναφέρει κι αυτή με τη σειρά της στον σύζυγό της κι αυτός αποφασίζει ανέκκλητα. Αν η υποψήφιες είναι περισσότερες τότε οι επισκέψεις είναι περισσότερες. Τελικά πατέρας και γιος αποφασίζουν. Ο πατέρας του νέου με συγγενείς ή φίλου μεταβαίνει κι αυτός στην κατοικία της μέλλουσας νύφης και συνομιλεί με τον πατέρα της για την τελική συμφωνία. Ο γαμπρός στέλνει δώρα στην γυναίκα του και το αγιρλίκ, τη συνεισφορά του στα έξοδα του γάμου. Μερικές ημέρες αργότερα υπογράφεται το σύμφωνο του γάμου (νικάχ) μπροστά στον ιμάμη. Η τελετή αυτή πραγματοποιείται στην κατοικία της μνηστής. Ο μέλλων πεθερός καταβάλλει το ποσό σαν παρακαταθήκη που θα παραμείνει στα χέρια της νέας συζύγου σε περίπτωση διαζυγίου. Τότε παρεμβαίνει ο Ιμάμης ο οποίος συντάσσει το συμφωνητικό του γάμου, καταχωρεί το ποσό της ρητρας και δέχεται τη συγκατάθεση, που την επαναλαμβάνει τρεις φορές ο νέος. Ο ιμάμης πηγαίνει στο χαρέμι όπου βρίσκεται περιστοιχισμένη από τους γονείς και τις φίλες της της κοινοποιεί το καθοριζόμενο και τελικά αποδεκτό, ποσό της ρήτρας, και την ρωτάει τρεις φορές αν δέχεται τον νέο για σύζυγό της. Ο ιμάμης επέστρεφε στο νέο μεταφέροντάς του τη συγκατάθεση της μνηστής του και ότι το συμφωνητικό είχε υπογραφεί. Από εκείνη τη στιγμή ο γάμος είχε ολοκληρωθεί.Σε κάποιες περιπτώσεις ο γάμος διαρκούσε μία εβδομάδα δίνοντας την ευκαιρία στις δύο οικογένειες να επιδείξουν τον πλούτο τους. Διάφορες τελετουργίες διεξάγονταν καθημερινά: την Τρίτη η αρραβωνιαστικιά έκανε το λουτρό της, την Τετάρτη το βράδυ η αρραβωνιαστικιά έβαφε με ένα χρυσό νόμισμα κόκκινα τα χέρια της για καλοτυχία συνοδεία χορών, τραγουδιών αντρών και γυναικών. Την Πέμπτη η νύφη παρουσιαζόταν με τα κοσμήματά της στις καλεσμένες που της έφερναν δώρα. Τότε έρχεται και ο αρραβωνιαστικός της για μια σύντομη πρώτη γνωριμία. Το ίδιο βράδυ δίνεται ένα πρώτο γεύμα με τη συμμετοχή αντρών και του ιμάμη, προσεύχεται από κοινού (νυχτερινή προσευχή) και ο γαμπρός αποχαιρετώντας τον ιμάμη, τον πατέρα και τον πεθερό του, οδηγείται από τις γυναίκες του σπιτιού στο δωμάτιο της αρραβωνιαστικιάς, όπου οι δυο τους μένουν μόνοι. Τότε η νύφη αφαιρεί τον φερετζέ της. Την Παρασκευή δίνονται χωριστά γαμήλια γεύματα για άνδρες (στο σελαμλίκι) και γυναίκες (στο χαρέμι) χωρίς η σύζυγος να εμφανιστεί σε αυτά. Τη Δευτέρα δίνεται ένα γεύμα από τους γονείς του συζύγου στους συμπεθέρους και τους φίλους της οικογένειας.

Ο γάμος των νεκρών

Σε πολλές ιστορικές περιόδους και πολιτισμούς απαντάται το φαινόμενο ένας νεκρός να συνοδεύεται από έναν νεκρό του άλλου φύλου, κυρίως αν ο πρώτος είναι άνδρας ο δεύτερος να είναι γυναίκα: ο ανύπαντρος νεκρός θεωρείται μια ιδιαίτερη ‘’επικίνδυνη’’ για τον κόσμο των ζωντανών, ομάδα νεκρών. Προκειμένου να εξευμενιστεί και να γίνει πιο ευτυχής εκεί που θα εί��αι, συντροφεύεται στην ταφή του με κάτι άψυχο εν είδη νυμφίου ή νύμφης: (μπανανιά για του άντρες ή σπαθί για τις γυναίκες στους Σεγκίτι-κάστας των Τελούγκου) ή με μια ανύπαντρη πεθαμένη (Κίνα) ή σκοτώνανε τη κοπέλα για να ακολουθήσει τον νεκρό στον τάφο (μια φυλή του Τρανσβάαλ). Αν πάλι ένας άντρας και μια γυναίκα συζούν, αλλά πεθάνει ο ένας από τους δυο χωρίς να έχουν προλάβει να παντρευτούν, τότε πραγματοποιείται ένας εικονικός γάμος μεταξύ τους: μια κοπέλα ντυμένη νύφη ακολουθεί το νέο στην τελευταία κατοικία του κρατώντας δυο στεφάνια που το ένα το ρίχνει πάνω στο λείψανο και το άλλο το κρατάει η ίδια. (κάστα Μαντράς Ινδιών, μεσαιωνική Γερμανία)

[justforbooks]

Στο μεταίχμιο αναμεταξύ δυο κόσμων, αυτόν της ραγισμένης και πολύπαθης Εγνατίας και της στιλιζαρισμένης Τσιμισκή, το βιβλιοπωλείο Σαιξπηρικόν του Γιώργου Αλισάνογλου κατάφερε τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να αναπτυχθεί. Εδώ δε θα βρεις μόνο βιβλία ποίησης και εκλεκτή λογοτεχνία, που τη διαλέγει ο ιδιοκτήτης του, αλλά και τις περίφημες ομώνυμες εκδόσεις. Με διακριτή μίνιμαλ τυπογραφία και ανοίγματα σε ξένους και έλληνες ποιητές, ο ποιητής και μεταφραστής Γιώργος Αλισάνογλου είναι ένα χαμηλών τόνων αγόρι, που μεθοδικά, φιλότιμα, πεισματάρικα και χωρίς να νερώσει τα μποντλερικά, καφκικά, τζεϊμτζοϊσκά και μπεκετικά ιδεώδη, αρνείται να κατεβάσει τα υψηλών προδιαγραφών στάνταρ αυτού του εξαιρετικού εργοταξίου λόγου και γραμμάτων που έστησε.

Γεννημένος πλάνητας, ο αλά Ρεμπό φιλαράκος και εκ Καβάλας ορμώμενος Αλισάνογλου, αφού περιπλανήθηκε στην Αγγλία για σπουδές και μεταπτυχιακά στην Κλινική Ψυχολογία και τις Διεθνείς Σχέσεις, δούλεψε στο Νιουκάστλ, πειραματίστηκε με ποστ πανκ μπάντες σαν τραγουδιστής, αλλά επιστρέφοντας στην Ελλάδα, αντί να διαλέξει μια ζωή με θέα τη νήσο Θάσο, που ο όγκος της απλώνεται απέναντι από τη γενέτειρά του, επέλεξε να βλέπει μόνιμα στο κάδρο της ζωής του τον Θερμαϊκό και τον Όλυμπο.

Το Σαιξπηρικόν άνοιξε το 2005 πάνω στα πρότυπα-ιδέα του παρισινού Shakespeare and Co και πρόσφατα οι εκδόσεις του κυκλοφόρησαν το (δίγλωσσο) Κοράκι του Έντγκαρ Άλαν Πόε σε μετάφραση του Αλισάνογλου και με την αυθεντική εικονογράφηση του Γκιστάβ Ντορέ. Πρόσφατα, επίσης έπεσαν στα χέρια μου και τα ποιήματα ενός άλλου, σύγχρονου Δανού ποιητή, του Μίκαελ Στρούνγκε, που επίσης κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν. «Τα όνειρά μας μέσα μας τα κουβαλάμε κάτω από το δέρμα. Και αυτά βουίζουν αόρατα ανάμεσά μας. Η ζωή είναι καλειδοσκοπική, τη γυρίζουμε και γίνεται όνειρο». Παρέθεσα το «Καλειδοσκόπιο» (η συλλογή έχει τίτλο « Η ταχύτητα της ζωής», μετάφραση Σωτήρης Σουλιώτης), γιατί νομίζω πως κάπως έτσι, στα τόσα χρόνια που τον ξέρω, τον συναναστρέφομαι και αλλάζουμε κουβέντες, πορεύεται και ο μεσιέ «Σαιξπήριον» Αλισάνογλου. Ανήσυχα και υπερδημιουργικά, λαμπερά και φωτεινά, το βιβλιοπωλείο και τα παραφερνάλιά του αναβοσβήνουν και εκπέμπουν σαν τα σήματα που στέλνει ένας μικρός φάρος. Για τη Θεσσαλονίκη, σας ��ιαβεβαιώνω, το Σαιξπηρικόν είναι ένα κόσμημα και μια ασφαλής καταφυγή. Όσο για τη συνέντευξη που ακολουθεί, να ξέρετε πως ξεκινά μεν με το Κοράκι του Πόε, αλλά αναπόφευκτα στη συνέχεια θα ανοίξει και για όλα αυτά που κρατούν τον Αλισάνογλου πάντα στην κόψη, πάντα ανήσυχο, πάντα ζωτικό και συνεχώς τελούντα εν εξάρσει.

Πόσο καιρό σε τυραννούσε η ιδέα να μεταφράσεις το Κοράκι; Ή μήπως ξύπνησες ένα πρωί και απλά είπες ας το κάνω;

Η αλήθεια είναι πως η ιδέα μιας νέας μεταφραστικής απόπειρας αυτού του σπουδαίου αφηγηματικού ποιήματος τριγυρνούσε στο μυαλό μου εδώ και χρόνια. Νομίζω πως καμία από τις μεταφράσεις που προηγήθηκαν από σημαντικούς ποιητές και μεταφραστές στον εικοστό αιώνα δεν χρησιμοποιεί το «τροχαϊκό οκτάμετρο», το μέτρο δηλαδή που χρησιμοποιεί ο Πόε στο πρωτότυπο. Οι τρεις πρώτοι στίχοι της κάθε στροφής διατηρούν μια χαλαρή εσωτερική ομοιοκαταληξία, ενώ οι τρεις τελευταίοι δημιουργούν ομοιοκαταληξία στο τέλος κάθε στίχου – καταλήγοντας στο «Ποτέ πια» (=nevermore). H πρώτη καραντίνα μου έδωσε τον χρόνο να ξεκινήσω τους πειραματισμούς με μια νέα «ανάγνωση» του ποιήματος αναζητώντας μια μορφή ευταξίας και πειθαρχίας προς μια νέα «φιλοσοφία της σύνθεσης» ενός κλασικού ποιήματος που κινείται, μεταβάλλεται, αναδημιουργείται, εξελίσσεται μέσα στον χρόνο αισθητικά, λυρικά, ηχητικά, εναρμονισμένο πάντα στην εποχή του – στην κάθε δυνατή εποχή.

Ο αφηγητής θρηνεί τον χαμό μιας Ελεονόρας. Το κοράκι σε όλες τις ερωτήσεις του απαντά με ένα Ποτέ Πια. Και δεν είναι μόνο η απάντηση στο ερώτημα για το αν θα την ξαναδεί, το Ποτέ Πια επαναλαμβάνεται συνεχώς, ίσως είναι η μόνη σοφία που κατέχει το κοράκι ή οι μόνες λέξεις που αποστήθισε από τη σχέση του με κάποιον άλλο αφέντη. Ποιος να ήταν; Το Ποτέ Πια επαναλαμβάνεται εμμονικά σαν μια συνεχής υπενθύμιση του memento mori. Δεν νομίζω πως τυχαία ο Πόε τοποθετεί το κοράκι πάνω στο άγαλμα της Παλλάδος, θεάς της σοφίας, αυτή όμως είναι μια δική μου ερμηνεία. Θα ήθελα να μάθω τη δική σου…

Το κοράκι απαντά σε όλες τις ερωτήσεις του αφηγητή με το «Ποτέ Πια», κι αυτή είναι η κατακλείδα σε κάθε μία από τις δεκαοχτώ στροφές του ποιήματος. Το κύριο θέμα του είναι η αέναη αφοσίωση σε μια κοπέλα, στην αναζήτηση του αιώνιου έρωτα και στο τέλος αυτού. Ο αφηγητής βιώνει μια διεστραμμένη σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία να ξεχάσει και την επιθυμία να θυμηθεί. Φαίνεται να παίρνει κάποια ευχαρίστηση από αυτή την εμμονή του στην απώλεια. Υποθέτει ότι η φράση «Ποτέ πια» είναι το «μοναδικό απόθεμα γνώσης» που έχει το κοράκι, και, ωστόσο, συνεχίζει να του υποβάλει ερωτήσεις, γνωρίζοντας εξαρχής ποια θα είναι η απάντηση. Οι ερωτήσεις του, λοιπόν, είναι σκοπίμως δοσμένες έτσι ώστε να οδηγήσουν στην αυτο-υποτίμηση και να υποκινήσουν περαιτέρω το συναίσθημά του για την απώλεια. Η λευκή προτομή της Παλλάδας δημιουργεί μια οπτική αντίθεση έναντι του μαύρου πουλιού. Κυρίως, όμως, ο Πόε θέλει να αντιπαραβάλει τη Θεά Αθηνά, τη Θεά της Σοφίας και του ορθολογισμού με τις ψυχικές μεταπτώσεις του αφηγητή, την ευαισθησία, τον παραλογισμό, την αμφιβολία, το ρομαντικό στοιχείο.

Αναμφίβολα το ποίημα διαθέτει μια μοναδική μουσικότητα. Το ρομαντικό, μεταφυσικό και στιλιζαρισμένο αφηγηματικό του ύφος πάντα μου έφερνε στο μυαλό μελωδίες και ερμηνείες του Νικ Κέιβ και των Joy Division. Γνωρίζω πως το ποστ πανκ και το σκοτεινό νιου γουέιβ ήταν πάντα μια μουσική που σε έλκυε, οπότε θα μπορούσες να κάνεις μια ιδανική πλέιλιστ με τα πέντε τραγούδια και μπάντες, ελληνικές και ξένες, που ταιριάζουν και ρυθμικά αλλά και αισθητικά με το ύφος του ποιήματος.

Η ιδιαίτερη μουσικότητα που διατρέχει το ποίημα είναι δομικό στοιχείο στη μορφοποίηση του αφηγηματικού του ύφους, αυτό το μοναδικό στιλ με τις εσωτερικές και εξωτερικές ρίμες δημιουργεί μια ατμοσφαιρική μελωδικότητα, δίνοντας τις απαραίτητες εξάρσεις και υφέσεις στον τόνο κατά περίπτωση. Θα μπορούσα να φτιάξω μια μακριά πλεϊλίστ με τραγούδια που ταιριάζουν με το ύφος και την αισθητική του ποιήματος, όμως τα πέντε που μου έρχονται αμέσως στο μυαλό είναι τα εξής: 1. The Cure, Burn / 2. Alan Parsons Project, The Raven / 3. Queen, Nevermore / 4. Joy Division, Twenty Four Hours / 5. Nick Cave & The Bad Seeds, Crow Jane

Χρησιμοποίησες την αυθεντική εικονογράφηση του Γκιστάβ Ντορέ. Πολλοί ζωγράφοι ως και σήμερα το εικονογράφησαν, και ορίστε άλλη μια ερώτηση που συγγενεύει με την προηγούμενη: Ποιος είναι ο εικαστικός που θα ήθελες να συμπράξεις σε μια μελλοντική επανέκδοση του ποιήματος από τον εκδοτικό σου οίκο;

Πιστεύω πως μια αισθητική προσέγγιση του ποιήματος από σύγχρονους δημιουργούς θα έδινε μια άλλη διάσταση στο πώς (ξανα)διαβάζουμε το Κοράκι στις μέρες μας. Νομίζω πως θα εμπιστευόμουν τους εικαστικούς-συνεργάτες του Σαιξπηρικόν, τη Γεωργία Τρούλη, τη Λουντμίλα Κράβετς, τον Βαλεριάνο Τροιάνι.

Αλήθεια, σε μια Θεσσαλονίκη που ειδικά τα τελευταία χρόνια δεν είναι και στα φόρτε της, πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να κρατάς ένα βιβλιοπωλείο που σε πείσμα των καιρών εκτός από το να πουλά βιβλία, κατάφερε να γίνει και σημείο αναφοράς για ανήσυχες παρέες; Παρεμπιπτόντως, υπάρχει αυτή η άλλη Θεσσαλονίκη και πώς αναπνέει, συναντιέται, παράγει και δρα; Το παρόν της, για να παραφράσω τον Κατσαρό, είναι σκέτη ανυδρία, και ξέρεις, κάθε φορά που περνώ από το Σαιξπηρικόν στο μυαλό μου έρχεται το παλιό κοχλάζον φαρμακείο, στέκι του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, μερικά μέτρα μακριά σας, που κάποτε έδινε ραντεβού όλος ο κόσμος ο καλός.

Παρόλο που η Θεσσαλονίκη έχει μεγάλη παράδοση στη νεωτερική πεζογραφία και την ποίηση σε όλον τον εικοστό αιώνα, τα τελευταία χρόνια βιώνει τη βραδύτητα που βιώνει όλη η Ελλάδα. Από την άλλη, συμβαίνει κάτι καλό σποραδικά, υπάρχουν κάποια δείγματα νέων ποιητών, πεζογράφων αλλά και αναγνωστών που δείχνουν να δέχονται και να εκπέμπουν κάποια σήματα. Είναι ωραία εποχή για λογοτεχνία, για ανάγνωση, αρκεί να αποκτήσουμε μια σχέση με τα πράγματα εντελώς αντίστροφη από αυτήν που έχουμε υιοθετήσει μέχρι σήμερα. Να διεκδικήσουμε ξανά το δικαίωμά μας στον πολιτισμό. Κατ’ επέκταση, σήμερα, σε πείσμα των καιρών συνεχίζουν να δημιουργούνται νέοι παραγωγικοί χώροι, μικρά βιβλιοπωλεία, εστίες βιβλιόφιλων, που φτιάχνουν άτυπες λογοτεχνικές-δημιουργικές κολεκτίβ��ς. Μέσα σε κείνα τα παλιά στέκια, όπως στο φαρμακείο του Πεντζίκη, το βιβλιοπωλείο του Μανόλη Αναγνωστάκη, ή στη Διαγώνιο του Χριστιανόπουλου ζυμώθηκε σε μεγάλο μέρος η σύγχρονη λογοτεχνική σκηνή της Θεσσαλονίκης. Εμείς, παιδιά μιας εντελώς cyber μετα/γλωσσικής έκφρασης, παλεύουμε να εναρμονίσουμε την ψηφιακή εποχή της άκρατης πληροφόρησης, εικόνας, διαρραγής του κοινωνικού ιστού με τον φυσικό χώρο ενός βιβλιοπωλείου. Έχουμε καταφέρει σε σημαντικό βαθμό να φέρουμε κοντά αναγνώστες και συγγραφείς διαφορετικών γενεών, μέσα από εκδηλώσεις, ποιητικά αναλόγια, λέσχες ανάγνωσης. Το Σαιξπηρικόν είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια «κυψέλη» που μέσα στα δεκαεπτά χρόνια λειτουργίας του κατάφερε σε σημαντικό βαθμό να ξεφύγει από τα όρια της πόλης και να συγκεντρώσει ποιητές, συγγραφείς, αναγνώστες και κοινό ανά την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Ο φυσικός του χώρος είναι η οδός Πατριάρχου Ιωακείμ στη Θεσσαλονίκη, όμως ως «ιδέα» κινείται παντού. Αυτό θέλω να πιστεύω πως είναι μια μικρή νίκη υπέρ της λογοτεχνίας και των ανθρώπων που στηρίζουν και αναζητούν ακόμη το ποιοτικό βιβλίο.

« …είμαι νευρικός, μόλις που σε αναγνωρίζω/ εσύ κι εγώ είμαστε ταξινομήσεις στο τετράδιό μου/ ό,τι σου γράφω μεταμορφώνει το δωμάτιο σε απέραντο δάσος/ αν έγραφα κι άλλο, η πόλη θα γέμιζε δένδρα…». Το καλοκαίρι διάβασα την τελευταία σου ποιητική συλλογή «Κυψέλες». Αλήθεια, γιατί με την Κίχλη κι όχι από το Σαιξπηρικόν; Και πώς συνδέεται ο μικρόκοσμος μιας κηρήθρας με τη μεγαλούπολη που κινείσαι;

Εδώ και χρόνια τυπώνω τα δικά μου βιβλία σε άλλους εκδοτικούς οίκους. Τα τελευταία δυο, Παιχνιδότοπος και Κυψέλες στις εκδόσεις Κίχλη. Είναι μια συνειδητή απόφαση-άποψη, θέλοντας να κάνω διακριτή την ιδιότητά μου ως ποιητής και εκδότης. Το μόνο εύκολο είναι να τυπώνω τα δικά μου κείμενα στο Σαιξπηρικόν, όμως έτσι παρακάμπτεις εύκολα το «τρίτο μάτι» που θα κάνει μια ουσιαστική κριτική ανάγνωση και τυχόν προτάσεις επιμέλειας κλπ. στο βιβλίο σου. Από την άλλη, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να αναλάβω την προώθηση-διακίνηση των δικών μου βιβλίων στην αγορά ή/κα σε κριτικούς λογοτεχνίας, μιας και (όχι εσκεμμένα), αυτό δύναται να προκαλέσει μια άτυπη μορφή «ανταγωνισμού» ως προς την προβολή του δικού μου έργου σε σχέση με βιβλία άλλων σύγχρονων Ελλήνων ποιητών που τυπώνουμε στο Σαιξπηρικόν. Ο δικός μου ρόλος λοιπόν ως εκδότης, είναι ακριβώς αυτή η μέριμνα και προώθηση βιβλίων άλλων ποιητών. Τώρα, όσον αφορά στη θεματική των «Κυψελών», θα έλεγα πως το ενδιαφέρον για τα συστατικά του μικρόκοσμου είναι ο άξονας της σκέψης μου σε αυτό το βιβλίο – αυτή η «πύκνωση» που ξεκινά από μέσα μας και περνάει στην πόλη, στην καθημερινότητά μας, στον τρόπο που βιώνουμε και δημιουργούμε μέσα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Οι Κυψέλες αφηγούνται την ιστορία μιας ημέρας σε τρεις διαφορετικές φάσεις. Ο μικρόκοσμος γίνεται μεγάκοσμος και πάλι μικρόκοσμος, με την ίδια έννοια που το προσωπικό γίνεται συλλογικό και το αντίθετο. Το πήγαινε-έλα των κοινωνικών μελισσών μελετούν τον άνθρωπο μέσω μια ποιητικής γραφής-ντοκουμέντο. Το βιβλίο τελειώνει ενώ γράφεται ακόμα. Η τέχνη και κατ’ επέκταση η ποίηση ακολουθεί τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται οι μέλισσες. Όπως μια μέλισσα-τροφός δεν ταΐζει απευθείας με τα άνθη τις νύμφες, αλλά τους προσφέρει μόνο το άρωμά τους, έτσι και η λειτουργία της τέχνης δεν μπορεί ν’ αποκαλύπτεται άμεσα, όμως αποσπασματικά, μέσω μεταφορών, αλληγορίας, υπαινιγμών, στα πολυάριθμα σχεδιάσματα πρός το ποίημα.

Υπάρχει ένας άξονας, μια συνέχεια κι ένας δρόμος που τον ακολουθείς με συνέπεια στο ποιητικό σου έργο, ή γράφεις εκτός πλάνου και σχεδίου, όσα φέρνει ο χρόνος ή η στιγμή;

Ξεκινάω συχνά με ένα θέμα που με προβληματίζει ή με σαγηνεύει. Έχω μάθει και μέσω της άλλης μου ιδιότητας, αυτής του κοινωνιολόγου, να συνδέω την καθημερινότητα - κοινωνικά και υπαρξιακά ζητήματα, με την διαδικασία της ποιητικής γραφής. Πως δηλαδή η ποίηση «δευτερολογεί» πάνω σε καθημερινά συμβάντα ζωής, πως βάλλεται, επηρεάζεται απ’ αυτά και πως τα ερμηνεύει. Το θέμα λοιπόν, είναι ο άξονας που γύρω και πάνω σε αυτόν γράφονται, εκτυλίσσονται σιγά και (θα έλεγα) βασανιστικά τα ποιητικά αίτια, οι αφηγήσεις, που πολύ αργότερα θα δημιουργήσουν ένα σπονδυλωτό ποίημα, δηλαδή ένα βιβλίο με μια συμπαγή θεματική και απόπειρα για μια νέα γλώσσα κάθε φορά. Ο χρόνος και η στιγμή μπορεί να φέρουν ιδέες, σπαράγματα, στίχους, που κάποτε θα οργανωθούν για να συμβάλλουν στην κεντρική ιδέα της αργής αυτής πορείας προς το ποίημα που πολύ αργότερα θα ολοκληρωθεί ως βιβλίο.

Ποια είναι η αγαπημένη σου διαδρομή στη Θεσσαλονίκη και πού συχνάζεις εκτός βιβλιοπωλείου; Πώς ξεσκάς, πώς δραπετεύεις και πού στο τέλος της ημέρας; Γιατί νομίζω πως και τα μπαρ και τα καφενεία ή οι ταβέρνες πλέον δεν είναι αυτά που ήταν…

Η αλήθεια είναι πως αν και έχουν ανοίξει κάποια νέα μπαρ και καφέ το τελευταίο διάστημα, ελάχιστα είναι αυτά που με εκφράζουν – δύσκολο να βρεις πλέον χώρους που θα ακούσεις καλή μουσική και θα διασκεδάσεις πραγματικά. Μου αρέσει πολύ να περπατάω κατά μήκος της παλιάς παραλίας προς τα δυτικά. Εδώ και χρόνια, όταν θέλω να χαλαρώσω μακριά από τον κόσμο και τη βοή του κέντρου, ξεκινάω από το λιμάνι προς τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, περνάω το «Φιξ» και φτάνω μέχρι τα Σφαγεία. Σε αυτή τη διαδρομή θαρρώ πως υπάρχουν τα χνάρια μιας άλλης Θεσσαλονίκης. Μια σχετική εγκατάλειψη, ερείπια που σου δείχνουν πως κάποτε κάτι συνέβη εδώ. Κάθε φορά που κατευθύνομαι προς τα ‘κει μου έρχεται στο μυαλό το τέλος ενός διηγήματος του Μπέκετ, (ο Διωγμένος) που με συναρπάζει:«…Όταν είμαι έξω πρωί, τραβώ να συναντήσω τον ήλιο, όταν είναι απόγευμα, τον ακολουθώ μέχρι να βρεθώ κάτω, ανάμεσα στους νεκρούς. Δεν ξέρω γιατί είπα αυτή την ιστορία. Θα μπορούσα κάλλιστα να είχα πει μια άλλη. Ίσως μια άλλη φορά να μπορέσω να πω κάποια άλλη. Ανθρώπινα πλάσματα. Δεν φαντάζεστε πόσο μοιάζουν μεταξύ τους».

Με τι κριτήριο εκδίδεις; Μπορούμε να ορίσουμε το αισθητικό πρέπει να… του Σαιξπηρικόν;

Επιδιώκουμε να προβάλλουμε καλούς σύγχρονους έλληνες ποιητές, αλλά και σύγχρονους και κλασσικούς ξένους ποιητές. Με απασχολεί πολύ το κομμάτι αυτό. Ταξιδεύω στο εξωτερικό, σε φεστιβάλ ποίησης και βιβλίων, με ενδιαφέρει πολύ τι γράφεται στην ποίηση σήμερα στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην ισπανόφωνη Αμερική και αλλού. Αναζητώ τον τρόπο που ερμηνεύουν οι άνθρωποι και οι ποιητές σε άλλα μέρη τη σύγχρονη ζωή, μέσα σε αυτόν τον «παγκοσμιοποιημένο» κόσμο που ζούμε. Στο Σαιξπηρικόν, έχουμε έως τώρα εκδώσει πέρα από έλληνες ποιητές και πεζογράφους, ποίηση ισπανόγλωσση, αμερικανική, βρετανική, δανική, νορβηγική, γαλλική, γερμανική, λιθουανική, σουηδική, ισλανδική, φινλανδική, κ.α. Νομίζω ότι γράφεται εκπληκτική ποίηση στον κόσμο στις μέρες μας. Αυτό θέλουμε να παρέχουμε στον αναγνώστη και τα έχουμε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία 17 χρόνια. Έχουμε διαμορφώσει μια μεγάλη συλλογή από ποιητικά βιβλία, πεζογραφήματα, μυθιστορήματα αλλά και από θεατρικά, κλασσικά και σύγχρονα έργα. Ο ουσιαστικός σκοπός της ποίησης, για εμένα, τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν και τους συνεργάτες μου, είναι να σε φέρει κοντά σε άλλους πολιτισμούς και κοινωνίες. Ο χρόνος δείχνει πως αυτή είναι μια πολύ γόνιμη ανταλλαγή. Δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε. Το αισθητικό κριτήριο ορίζεται από τον τρόπο που εμείς διαβάζουμε, γράφουμε, προτείνουμε και συνδιαλεγόμαστε με την ίδια την διαδικασία της γραφής σήμερακαι πως αυτή εναρμονίζεται με τον τρόπο που η ίδια η γλώσσα της ποίησης ανανεώνεται μέσα στο γενικότερο πολιτισμικό πλαίσιο. Αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό πώς ένας δυνάμει συγγραφέας αφομοιώνει ή/και συνομιλεί με την παράδοση, πώς αντιλαμβάνεται και πώς εξελίσσει τη δική του απόπειρα γραφής στο παρόν τραβώντας αυτό το νήμα της ιστορικής-λογοτεχνικής-αισθητικής συνείδησης.

Φανταζόσουν όταν το ξεκίνησες πως το Σαιξπηρικόν θα κατάφερνε να φτάσει εδώ που έφτασε; Και αν μπορούσε 17 χρόνια μετά να γίνει μια αποτίμηση, πώς θα εκτιμούσες την πορεία του, πόσο ζόρι, πόσο άγχος, πόση χαρά και από πού το κέρδος του, άυλο και μη;

Σήμερα, δεκαεπτά χρόνια μετά, ο χρόνος έχει κάνει τις επιλογές του. Και μπορώ πλέον να πω πως οι επιλογές αυτές είναι σε μεγάλο βαθμό σύμφωνες με αυτό που οραματιζόμουν πίσω στο 2005. Το Σαιξπηρικόν προσπαθεί να σταθεί αξιοπρεπώς, να επιβιώσει, μέσα σε μια πόλη και κατ’ επέκταση σε μια χώρα που δεν έχει μεγάλη σχέση και τριβή με το βιβλίο. Με τις επιλογές των τίτλων που υπήρχαν στις προθήκες του Σαιξπηρικόν εξαρχής, βρισκόταν σε θέση επισφαλή όσων αφορά στη βιωσιμότητά του. Γνώριζα, έβλεπα, παρακολουθούσα τη λογοτεχνική παραγωγή που υπήρχε στην Ελλάδα πολλά χρόνια πριν μου μπει καν η ιδέα να ασχοληθώ με το βιβλίο. Ευτυχώς, υπάρχουν άνθρωποι και δημιουργοί που αντιστέκονται σ’ αυτή τη φαυλότητα των καιρών μας. Ψάχνουν, βρίσκουν, ανακαλύπτουν λογοτεχνικά διαμάντια. Η καλή λογοτεχνία δε χάνεται ποτέ. Έτσι και στο Σαιξπηρικόν προσπαθούμε να επιλέγουμε αυτή την άλλη, την ��υσιαστική λογοτεχνία. Οι άνθρωποι που ψάχνουν τέτοιου είδους βιβλία ήταν έτσι κι αλλιώς πάντα η μειοψηφία. Μας βρήκαν. Τους βρήκαμε. Και κάπως έτσι, μέσω μιας αμοιβαίας αγάπης για το βιβλίο συναντιόμαστε. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τις εκδόσεις. Επιλέγουμε τίτλους καθιερωμένων ή πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων και φτιάχνουμε βιβλία με προσεγμένη τυπογραφία κι αισθητική - βιβλιοφιλικές πλακέτες που ελπίζω πως θα αντέξουν στον χρόνο. Σε κάθε παρόντα χρόνο.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[eclecticstarlightblogger]

Δημήτρης Παπαδημητριάδης: Το δεξί χερι του Στέφανου Κασσελακη απαντά για την Έλενα Ακρίτα

Σε παρέμβαση του ο Δημήτρης Παπαδημιτριαδης απαντά για την ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα: Η δήλωση της Έλενας Ακρίτα μπορεί να ξενίζει κάποιους, όμως δεν πρέπει να αποσπά την προσοχή μας από τη βασική αρχή που υπερασπίζεται: τη διαφάνεια και την ηθική στην πολιτική. Δεν είναι αμαρτία να έχεις περιουσία ή να την αποκτάς με σκληρή […] Δημήτρης Παπαδημητριάδης: Το δεξί χερι του Στέφανου Κασσελακη…