#γιο

[romios-gr]

Όταν Ρώσος Άγιος εμφανίστηκε σε θετό γιο του Ναπολέοντα Μαρία Τομπόλοβα Πολλά θαύματα συνδέονται με το όνομα του Οσίου Σάββα του Ζβενίγκοροντ. Σε ένα από αυτά αναφέρεται και η ιστορία που ακολουθεί. Αυτή συνέβη το 1812, τότε που οι Γάλλοι είχαν καταλάβει τη Μόσχα. Ο Γάλλος στρατηγός Ευγένιος ντε Μποαρνέ με δύναμη είκοσι χιλιάδων στρατιωτών είχε καταλάβει τ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/otan-rosos-agios-emfanistike-se-theto-gio-toy-napoleonta/

[atzatzoukalia]

καμία διάθεση να νταντευω καμιας τον γιο

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτον και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι σκέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι λέω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και μου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[0cean--soul]

Πως ξενέρωσα μαζί του :

Σκέφτηκα ότι αν ήμουν μάνα του θα ήμουν η πιο αποτυχημένη μητέρα.

Γιατί δεν θα είχα καταφέρει να μάθω στον γιο μου να αγαπάει,

να σέβεται,

να μην προσβάλει

να μην κοροϊδεύει,

να μην πληγώνει

και να μην υποτιμά τις γυναίκες ...

[orgismenh]

Ο μπαμπάς μου είναι ένας ωραίος τύπος

Η μαμά μου είναι μία καλή γυναίκα

Ήθελαν να κοιμάμαι πριν τις δέκα

Στο τρίμηνο να τα 'χω όλα δέκα

Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες

θα καθορίσουνε την ιστορία μου

γιατί με κάνανε εμμονικό

και ενίσχυσαν την τελειομανία μου.

Μετά καυγάδες για τα λεφτά

πάνω στην φάση της ενηλικίωσης...

Η Ελλάδα της κρίσης μου έκανε δώρο το ένστικτο της επιβίωσης.

Άφραγκος, νευριασμένος,

βγαίνω απ' το γκισέ, περιμένω το τρένο

Μα τώρα το βλέπω από μακριά

Μαμά και μπαμπά σας καταλαβαίνω

Αυτό είναι το σύστημα, ψάχνει ένα σπίτι στο τέλος του δρόμου για να καταστρέψει

Και κάνει κακό ένα γονιό που το μόνο που θέλει είναι να προστατέψει

Γιατί του φυτέψαν πως δίχως λεφτά και εξουσία το μέλλον στο τέλος γκρεμίζεται

Κι ο φόβος περνάει από πατέρα σε γιο και ο κύκλος αυτός συνεχίζεται.

Ανοίγω ένα νέο χαρτί για να γράψω τις σκέψεις που δεν μου αρέσαν

Μα βλέπω συνέχεια κουτάκια,

μοτίβο που δεν με χωρέσαν

Ελπίζω μόνο στο παράδεισο τα πορτοφόλια να μην επιτρέπονται

για να μην μπορέσει να σε κρίνει κανένας με βάση το τι έχεις μέσα.

Bloody Hawk - Oules

[sugaroto]

Έχεις εσύ κανένα κουτσομπολιό? γιατί από αλλού δεν βρήκα

Νομίζω το έκανα ποστ εχτές💅 αλλά κάτσε να σου πω γιατί είχα σκάσει στα γελια

Πραγματικά κρατιόμουν μία ώρα να μην γελάσω μπροστά στους τουρίστες

Ήρθε ένα ζευγάρι, έρχεται πρώτα ο ένας μπαμπάς λέει ο κύριος στο εστιατόριο δεν άφησε τον γιο μου να μπει στην τουαλέτα για ΑΜΕΑ και έκανε λέει assumption ότι ο γιος μου δεν το χρειάζεται

Οριακά έτοιμος να κλάψει πιο πολύ νομίζω παρεξηγήθηκε για το assumption ότι ο γιος του είναι υγιείς παρά τίποτα αλλο

Αλλά ήταν τύπου I will not disclose και από τα υπόλοιπα που είπαν μετά έχω την εντύπωση ότι ο γιος δεν είχε τίποτα απλά δεν θέλαν να πάνε στις δημόσιες τουαλέτες

Οκει. Fair μέχρι εδώ αλλά οι τουαλέτες μέσα είναι αυστηρά για άτομα ΑΜΕΑ σύμφωνα με τον μετρ και δεν κατηγορώ έναν 50αρη Αλβανό που δεν σκέφτηκε ότι το 6χρονο μπορεί να έχει invisible disability ούτε που ξέρουμε τι είναι αυτό σε αυτή τη χωρα

Συγνώμη αλλά ΑΜΕΑ στην Ελλάδα θεωρούν κάποιον με καροτσάκι δεν ήμαστε τόσο progressive

Anyway μετά έρχεται ο 2ος μπαμπάς

Ξεκινάει

Το δωμάτιο μας όταν ήρθαμε δεν ήταν έτοιμο είχαμε μια πετσέτα ενώ ήμαστε 4 το φως δεν λειτουργεί και κάτι αλλα

Οκει fair again κάτι πήγε λάθος εκεί έχεις όλα τα δίκια

Δεν άφησαν τον γιο μου στην τουαλέτα ΑΜΕΑ και δεν ήθελα να πάμε κάτω γιατί πήγαμε πριν και είχε σκατα

Οκει γιατί έχει σκατα. Και γιατί δεν μας το λες να στείλουμε την καμαριέρα 😭

Δουλειά τουρίστα είναι αυτή. One of your kind

Ο μετρ δεν σας άφησε μέσα γιατί είναι "κλινικά καθαρή και αυστηρά για ΑΜΕΑ και μια χαρά τον είδα τον γιο του εγώ" δικά του λόγια

Δεν αφήνει κανένα ούτε το προσωπικό

Μετά λέει νομίζω μερικά από τα πρόβληματα είναι επειδή είμαστε δύο άντρες με δύο παιδιά

Γιατί όταν ήρθαμε το βράδυ αυτός που μας έκανε την άφιξη μας ρώτησε αν είμαστε στο ίδιο δωμάτιο και φάνηκε να έχει πρόβλημα με αυτό

Bro είναι η δουλειά του να ρωτάει αν είστε στο ίδιο δωμάτιο γιατί πρέπει να τα περάσει στο συστήματα ρωτάμε τους πάντες

Εδώ ήταν που ήθελα να γελάσω γιατί μου λέει δηλαδή ότι ο νυχτερινός είναι ομοφοβικός αλλά εγώ έχω δει στο ιστορικό του λάπτοπ να γράφει black players gay fuck και δεν νομίζω ότι το έψαξε η πρωινή, εγώ ή η απογευματινή που νήστευει μέχρι και τις Τετάρτες

Δηλαδή. Δεν είστε το πρώτο γκει ζευγάρι😭 αλλά είστε το πρώτο που μας κατηγορει για ομοφοβία 😭 επειδή σας ρωτήσαμε αν είστε στο ίδιο δωμάτιο? Ξέρεις πόσοι άσχετοι είναι στο ίδιο δωμάτιο πρέπει να ρωτάμε

Και λαικ. Οι ανιματερ τα έχουν ο τυπάς που φτιάχνει τα πρωινά είναι γκέι ένας σερβιτόρος είναι τρανς ο νυχτερινός βλέπει γκέι πορνό εγώ είμαι κουιρ

Λαικ οκ μερικοί είναι στην ντουλάπα αλλά

Και παρεξηγήθηκαν επίσης που έπρεπε να περιμένουν στην άφιξη γιατί ο νυχτερινός είχε πάει να φτιάξει ένα δωμάτιο

Μπρο είναι μόνος του τα βράδια σε ένα ξενοδοχείο με 500 τουρίστες και είχε 69 γαμημενες αφίξεις τι θέλεις να κάνει😭

...

Ναι αυτά πάνω κάτω

Οκει σε μερικά είχαν δίκιο

Αλλά εγώ είχα σκάσει που είπαν τον νυχτερινό ομοφοβικό ενώ αυτός βλέπει γκέι πορνό εν ώρα εργασίας

Και επειδή τους ρώτησε αν είναι στο ίδιο δωμάτιο

Τώρα για την τουαλέτα τι να πω ήρθες σε μια χώρα που δυστυχώς έχει τα άτομα με ειδικές ανάγκες χεσμενα

Εντωμεταξύ ήθελε λέει να πάει ο μετρ στο δωμάτιο του το βράδυ να του ζητήσει προσωπικά συγνώμη

Δεν ξέρω τι είδους κουτσομπολιό ήθελες αλλά άκουσες για το δράμα στην δουλειά

Επίσης γκουγκλαρα το 853 που πήγε να μας δείρει και η τύπισσα δούλευε σε κλινική με έγκυες. Φοβάμαι για την ζωή τους

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Shameless favoritism (σγχωρατε με) ελπίζω η Θεοδωρα να φτάσει τελικό!!! Πες μας όμως όταν έγραψες την ιστορία με αυτές τη σκέφτηκες ή απλά έβλεπες και πηγαινες; Πως είναι μια μέση μέρα των κοριτσιών; Έχει γνωρίσει η Θεοδωρα το γιο της Ελενας;

ΚΑΛΗΣΠΈΡΑ!!!! Σόρι οι διακοπές και οι εργασίες για την σχολή είναι πάντα πολύ κακός συνδυασμός, απέτυχα τελείως στο να απαντήσω αυτό το ασκ στην ώρα του. Είναι πολύ γλυκό πάντως που μας έχεις πάρει όλους σβάρνα και μας ρωτάς για τους χαρακτήρες μας 💕

Μονόλογος κάτω από το read more επειδή λυπάμαι τους φόλοουερς μου.

Όπως έχω ήδη αναφέρει αρκετές φορές, το ένα και μοναδικό στορι που έχω γράψει για την Θεοδώρα και την Έλενα προοριζόταν αρχικά για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Ήταν κάποια στιγμή στη καραντίνα, εκείνη τη περίοδο που πηγαίναμε σχολείο μέρα παρά μέρα. Είχα λάπτοπ στο δωμάτιο μου για πρώτη φορά στη ζωή μου (λόγω webex), βαριόμουνα και η καθηγήτρια που μου έκανε έκθεση με παρότρυνε να συμμετάσχω. Δεν είμαι σίγουρη από που προέκυψε η ιδέα αλλά μπορεί και να φταίει το γεγονός ότι είχα κόλλημα με τον Σέρλοκ Χολμς εκείνη την περίοδο οπότε όπως καταλαβαίνεις, ο οργανισμός μου ζητούσε εγκλήματα μυστηρίου και ομοερωτισμό. Η πλοκή στην οποία κατέληξα δεν είναι και πολύ περίπλοκη (κυριολεκτικά είναι μόνο δύο σκηνές) οπότε είχα στο μυαλό μου την αρχή και το τέλος και έγραψα κυρίως διάλογο + περιγραφές για να γεμίσω το ενδιάμεσο.

Μέση μέρα των κοριτσιών....η Θεοδώρα δουλεύει στο δημόσιο (το έχουμε εμπεδώσει αυτό) οπότε από τις εννιά μέχρι τις πέντε είναι συνήθως σε ένα γραφείο σε ένα μισό εγκαταλελειμμένο δημόσιο κτίριο. Κάποιες μέρες έχει υπηρεσία σε σπίτια, ιδρύματα κλπ ή ότι τέλος πάντων κάνουν οι κοινωνικοί λειτουργοί όταν φεύγουν από τα γραφεία τους. Φαν φακτ!! Η αλήθεια είναι ότι η μητέρα μου δουλεύει σε δημόσια υπηρεσία οπότε όλα τα βάσανα της Θεοδώρας τα στηρίζω κυρίως σε ότι έχω μάθει από αυτήν χαχα. Φαντάζομαι λοιπόν ότι πνίγεται στην χαρτούρα και ότι το δράμα στο γραφείο είναι πιο τοξικό και από το Τσερνόμπιλ. Αλλά παρόλα αυτά η Θεοδώρα λαμβάνει ικανοποίηση από την δουλειά της όταν της δίνεται η ευκαιρία να βοηθάει κόσμο παρόλο που ώρες ώρες νιώθει σαν να βουρκώνει στο γραφείο.

Η Έλενα από την άλλη ακόμη δεν έχω αποφασίσει εκατό της εκατό αν έχει άλλη δουλειά πέρα από το να είναι πάρτ ταιμ ντεντέκτιβ...ή αν είναι φουλ ταιμ ντεντέκτιβ....ή έστω μέχρι πιο σημείο δουλεύει με τις αρχές.... Σίγουρα πρέπει να συνεργάζεται ως έναν βαθμό για να μπορεί να μιλάει σε υπόπτους και να χειρίζεται στοιχεία αλλά ταυτόχρονα θέλω να είναι και κάπως πιο ανεξάρτητη. Νομίζω είμαι πολύ picky σε αυτό το θέμα, στο μυαλό μου είναι μια πολύ συγκεκριμένη ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί: από την μια οι φικτιοναλ ντεντέκτιβ θεωρώ ότι δεν πρέπει να λειτουργούν ως αυτόκλητοι μπάτσοι οι οποίοι είναι και καλά πιο ~αποτελεσματικοί~ επειδή απλά δεν απαντούν σε καμία νομοθεσία αλλά ταυτόχρονα δεν θέλω να Είναι ακτουαλ αστυνομικός.... δεύτερο φαν φακτ για απόψε, στο αρχικό ντραφτ της ιστορίας η Έλενα ήταν ντεντέκτιβ επαγγελματίας αστυνομικίνα... από τότε προφανώς το άλλαξα αυτό το στοιχείο της ιστορίας αλλά δεν έχω ακόμη καταλήξει ακριβώς στο πως δουλεύει η δουλειά της λολ. Θα σας ενημερώσω όταν καταλήξω σε κάτι τελικό. Αν και λίγο πολύ καταλήγω στο ότι έχει κάποια βαρετή μπεισικ δουλειά και απλά λύνει μυστήρια στον ελεύθερο της χρόνο. Ποιός την πληρώνει για αυτό;; Η αστυνομία φαντάζομαι. Ως σύμβουλο ή κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα, η Έλενα τα βράδια της βλέπει πολύ τηλεόραση και όχι οπωσδήποτε καλή τηλεόραση. Μιλάμε για μια γυναίκα η οποία θα έβλεπε το tv queen του όπεν μόνο και μόνο επειδή της φαίνεται τραγελαφικό.

Και για την τελευταία ερώτηση!!! Η Έλενα με τον γιό της είναι λίγο (ως πολύ) απομακρυσμένοι μεταξύ τους για κάποιο χρόνια. Νομίζω απλά συμπαθεί περισσότερο τον πατέρα του 😔 και είναι ενήλικος τώρα πια και απλά Δεν Έχει Χρόνο Να Επισκέπτεται (ή απλά το χρησιμοποιεί ως δικαιολογία). Οπότε όχι, μέχρι να επανενωθούν μεταξύ τους μάνα και παιδί η Θεοδώρα δεν έχει γνωρίσει τον γιο της Έλενας. Εντωμεταξυ δεν του έχω δώσει καν όνομα ακόμη. Όπως καταλαβαίνεις σαν χαρακτήρας δεν είναι πολύ fleshed out. Έχω περισσότερη επαφή με τα συναισθήματα και τον ρόλο που παίζει στην ιστορία παρά με το πχ τι σπουδάζει ή τι χρώμα μαλλιά έχει. Κυριολεκτικά έριξα κορώνα γράμματα για να διαλέξω αν θα είναι γιός ή κόρη. Πάντως στο μυαλό μου γνωρίζει και επισήμως την Θεοδώρα λίγο πριν η Θ τα "φτιάξει" με την μάνα του (βάζω το φτιάξει σε αστεράκια επειδή η σχέση τους είναι περισσότερο προς κουιαρ πλατωνική παρά παραδοσιακή ρομαντική σχέση). Αργότερα θα βρουν μια ισορροπία μεταξύ τους αλλά στην αρχή η Θεοδώρα δεν ξέρει πως να αντιδράσει. Πώς κάνει καν κανείς parent έναν δεκαεννιάχρονο έτσι στα ξαφνικά. Ακολουθήστε για περισσότερες φιλοσοφικές ερωτήσεις.

[groovalos]

θέλω τον γιο του μαλαμα τον μικρό

[justforbooks]

Περπατώντας κατά μήκος της οδού Σαλαμίνος, εκεί που γωνιάζει με την Ψαρών, λίγο προτού ο Πειραιάς αγγίξει τη Δραπετσώνα, στέκει η ιστορική μπακαλοταβέρνα Το Ειδικόν. Μια γωνία που δεν μοιάζει καθόλου παράταιρη με το υπόλοιπο τετράγωνο κι ας μην είναι hip. Ζωγραφισμένες στο χέρι πινακίδες με «Εδώδιμα», «Αποικιακά» και «Ρετσίνα Μεσογείων» είναι κρεμασμένες και σε εισάγουν άμεσα σε μια αλλοτινή εποχή, στην οποία μεταφέρεσαι από το κατώφλι, προτού ακόμα πατήσεις τα φθαρμένα τσιμεντένια πλακάκια του μαγαζιού.

Το οινοπαντοπωλείο άρχισε να λειτουργεί το 1920 από τον κ. Αριστείδη, εκ Πειραιώς, με καταγωγή από το Γαρδίκι Τρικάλων. Το πρωί λειτουργούσε ως μπακάλικο και το βράδυ ως ταβέρνα, ένα στυλ που είχε άνθηση εκείνα τα χρόνια και έδωσε το όνομά του στις μπακαλοταβέρνες. Ο κόσμος που περνάει σήμερα την πόρτα γνωρίζει τον κύριο Αποστόλη, γιο του ιδρυτή, κλειδοκράτορα και θεσμοφύλακα του μαγαζιού.

Από την παραγωγή στην κατανάλωση, λοιπόν, οι μεζέδες και το κρασί που το πρωί ήταν προς πώληση, το βράδυ έφταναν σερβιρισμένοι στα λιγοστά τραπέζια.

Το Ειδικόν έχει ό,τι χρειάζεται και ό,τι του πρέπει. Τυρί, φάβα, ντομάτα με ελιές, κεφτέδες, συκώτι, κάνα παστό, ομελέτα κορν μπιφ και το περίοπτο βαθύ πιάτο με τις τηγανητές πατάτες και από πάνω τέσσερα αυγά μάτια. Από ποτά, κρασί και μπίρα. Τελεία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[o-monaxikos]

Άνθρωπε ανεγκέφαλε

Τη γη ξεκοκαλίζεις

Την καίς και δηλητήριο

Κι απόβλητα την ποτίζεις.

Άνθρωπε δε σεβάστηκες

Τα δώρα από το Θεό σου

Τι θα αφήσεις σκεφτηκες

Στην κόρη και το γιο σου;

Τα παιδιά σου όπου πάν'

Θα βρίσκουν αποκαΐδια

Τα άνθη και το πράσινο

Τα έκανες σκουπίδια.

Στο χέρι ένα πλαστικό

Το ρίχνεις όπου να ναι

Γεμίσαν οι ωκεανοί

Οι θάλασσες ξερνάνε.

Ερμη η πλάση κι ο ντουνιάς

Έγινε σαν καμίνι

Θερισες παράδεισο

Και έσπειρες οδύνη.

Κι όπως το έξυπνο πουλί

Πιάστηκες απ'τη μύτη

Τώρα όμως είναι αργά

Ψάξε να βρεις πλανήτη.

[olesi-oikon]

Και ακουω Παύλο και θυμήθηκα ότι όταν μείνω έγκυος σε γιο Παύλο θα τον ονομάσω

Και η αλκμηνη ήταν μια πολύ καλή φιλη του σιδηροπουλου

Ψάξτε το

Και συμμαθήτριες με την Γιολάντα !!

[deepfriedtrout]

Homeward bound you will travel, through inferno and back. You'll survive through all of this (you have to), even if you die a thousand times trying to reach home.

Outis drinks tea, reads newspaper like an old man, and thinks about her family.

[epestrefe]

Μάνος Κατράκης και Δώρα Βολανάκη στην ταινία "Ταξίδι στα Κύθηρα"(1984)

Το Ταξίδι στα Κύθηρα είναι μια ελληνική δραματική ταινία του 1984, σε σκηνοθεσία και παραγωγή Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Το σενάριο γράφτηκε από τον Τονίνο Γκουέρα, τον Θανάση Βαλτινό και τον Αγγελόπουλο. Κέρδισε 2 βραβεία στο Φεστιβάλ Καννών, το βραβείο σεναρίου και το βραβείο Fipresci, ενώ προτάθηκε και για Χρυσό Φοίνικα.

Ο Αλέξανδρος (Τζούλιο Μπρόγκι) είναι σε αναζήτηση ενός ηλικιωμένου ηθοποιού. Τον συναντά τελικά σε ένα οπωροπωλείο και η ταινία του μπορεί να αρχίσει. Εδώ ο σκηνοθέτης τοποθετεί τον εαυτό του μέσα στο σενάριο. Ο Αλέξανδρος υποδέχεται τον πατέρα του, τον Σπύρο (Μάνος Κατράκης), πρώην κομμουνιστή που επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από 32 χρόνια εξορίας στην ΕΣΣΔ χάρη στην αμνηστία που αποδόθηκε με την πτώση της δικτατορίας το 1974. Ο Σπύρος ξαναβρίσκει τη γυναίκα του, την Κατερίνα (Δώρα Βολανάκη), το σπίτι του και κάποιους παλιούς συντρόφους. Η αρχική επανεύρεση του Σπύρου με την γυναίκα του είναι δύσκολη. Μετά την άρνηση του να συμμετάσχει στην ομαδική πώληση ενός κομματιού γης προς επιχειρηματική αξιοποίηση, ο Σπύρος έρχεται σε ρήξη με τον περίγυρο του χωριού και την συνολικότερη αντίληψη της κοινωνίας, εκπρόσωπος της οποίας εντός της οικογένειας του Σπύρου, η γυναίκα του Αλέξανδρου, η οποία σε αντίθεση με τον γιο του που τον στηρίζει στην επιστροφή του, επιμένει να συμμετάσχει ο πατέρας της στην πώληση της γης. Έχοντας περάσει 32 χρόνια ως την ημέρα της επιστροφής του, αδυνατεί να προσαρμοστεί στον τόπο καταγωγής του και να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Μόνο η γυναίκα του τον καταλαβαίνει. Ή ίσως ο Σπύρος δεν έχει άλλον που θα μπορούσε να τον καταλάβει. Ο Σπύρος έχει ξαναπαντρευτεί και έχει και δυο παιδιά με τη δεύτερη γυναίκα του. Η Κατερίνα δεν μπορεί να το χωνέψει εύκολα αυτό. Αυτή τον περίμενε. Όμως καθώς εξελίσσεται η υπόθεση, ο Σπύρος αποκόβεται σχεδόν από όλους, και μένει μόνο η Κατερίνα δίπλα του.

[hachimitsuna]

καλα τα λέω εγώ τόσο καιρό για την παραίτηση, αλλά πως παραιτείσαι καν? πας απλά εκεί και λες ει γιο μίστερ γουαιτ την κάνω πάω για πρέζα? μάλλον όχι

χελπ

[eclecticstarlightblogger]

Το ξέσπασμα του Παύλου Ασλανιδη: Να έρθει σε εμάς ο πρωθυπουργός, να μας φέρει και τον Τριαντόπουλο, να μας τα πει κατάμουτρα αυτά τα πράγματα

«, ξεσπαθώνει ο Παύλος Ασλανίδης, που έχασε τον 26χρονο γιο του Δημήτρη στο Εγκλημα στα Τέμπη, απαντώντας σε πρώτο πρόσωπο στον κυνικό Κυριάκο Μητσοτάκη που δήλωσε ανερυθρίαστα ότι εάν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω αυτό που θα άλλαζε θα ήταν η επικοινωνία για τη διαχείριση του σιδηροδρομικού δυστυχήματος προκειμένου να μην αναδυθούν «θεωρίες συνωμοσίας». […] Το ξέσπασμα του Παύλου Ασλανιδη:…

[xehasmenesithakes]

2018.Διακοπες στην Αλεξανδρουπολη.Σε σχεση τοτε εγω.Μια γνωστη του πατερα μου ηταν εκει και μας προτεινε εμενα και τον αδερφο μου να βγουμε με τον γιο της και την κορη της.Το ιδιο βραδυ θα τους περιμεναμε στον φαρο της Αλεξανδρουπολης. «Εσεις ειστε;» λεμε με την ελπιδα οτι ειναι αυτοι και δεν θα γινουμε ρεζιλι, «εμεις» απαντανε. Και εκει νομιζω κοιταξα πρωτη φορα μεσα στα ματια του ανθρωπου,που αν θα με ρωτησεις μεχρι και σημερα,αυτα τα ματια θελω να κοιταζω οσα χρονια και αν περασουν.Δεν ειπαμε πολλα,σχεδον τιποτα.Κοιταζομασταν λιγο.Σαν να ντρεπομασταν.Αυτο ηταν,γυρισαμε στην πολη μας και δεν ξαναμιλησαμε.Περασε σχεδον 1 χρονος,χωριζω εγω και την ιδια περιοδο χωριζει και αυτος.Ηταν απλα σαν να επρεπε να γινει,και εγινε.Και ηταν υπεροχο οπως ηταν.Και ταξιδια παντου και εκδρομες και συναυλιες και ξενυχτια με μπυρες και χιλιομετρα πολλα γιατι σπουδαζα μακρια αλλα δεν με πειραζε.Δεν με πειραζε καθολου.Τα χρονια περασαν και φτασαμε στο περσινο καλοκαιρι.Ειχαμε καπως ψυχρανθει και αποφασισαμε να ακυρωσουμε τις διακοπες που ειχαμε κανονισε μαζι.Βασικα εγω φταιω,εγω του ζητησα λιγη αποσταση γιατι δεν ημουν καλα ψυχολογικα.Οχι αυτο που λενε «θελω λιγο χρονο να κατσω σε αλλον να σκεφτω»,δεν ηθελα να χαθουμε ουτε να μην μιλαμε,τουλαχιστον να μην παμε διακοπες μαζι.Ειχα δικιο μετα απο 10 μερες ηταν παλι ολα καλα.Πηγαμε σε ενα φεστιβαλ που γινεται στην πολη μου και αφου βρεθηκαμε και επιτελους θυμηθηκα πως ενιωθα καθε φορα που κοιτουσα στα ματια του,ερχεται ο πρωην μου.Λιωμα,να φωναζει και να βριζει.Στο τελος βρεθηκα να φταιω γιατι δεν μπορουσε να πιστεψει οτι δεν ετρεχε τιποτα και δεν μπορουσε να καταλαβει πως μετα απο τοσα χρονια ασχολειται ο αλλος ακομα μαζι μου.Μου ζητησε να χωρισουμε.Δεν ειχα λογο να ειχα εγωισμο σε κατι τοσο ομορφο.Μου ζητησε να τον αφησω να σκεφτει αν οντως τον αγαπαω.Το σεβαστηκα.Μετα απο λιγες μερες που ξαναμιλησαμε δεν ηταν ο ιδιος ανθρωπος.Τον ρωτησα ευθεως αν πηγε με αλλη,η απαντηση ηταν θετικη.Και εμενα ο κοσμος μου εσπασε γιατι εγω δεν τον ειχα προδωσει ποτε και ας πιστευε τα χειροτερα για εμενα,και εκει πονεσα γιατι ηξερα οτι ποτε ξανα δεν θα ηταν το ιδιο.Το καλοκαιρι τελειωσε,εφυγα και πηγα στην πολη που ζω πλεον.Εγινα θυμα.Για τρεις μηνες παραπονιομουν οτι με ειχε παρατησει ενω εγω ημουν αυτη που ειχε γινει χαλι.Εμπαινε και εβγαινε στην ζωη μου συνεχεια χωρις ομως να θελει να ειμαστε μαζι και εγω το επετρεπα.Μου ζητουσε ενα παιδι επιμονα να βγουμε.Βγηκα με την σκεψη οτι κατι θα αλλαξει μεσα μου,δεν αλλαξε τιποτα.Ειπα πως δεν ειμαι για πολλα και πηγα σπιτι μου.Το βραδυ σκεφτομουν οτι ισως πρεπει να το προσπαθησω,δεν γινοταν να περιμενω αλλο για κατι που δεν θα γυρισει ποτε,και εκεινη την ωρα χτυπησε ξανα το τηλεφωνο μου.Ηταν 1:30πμ.Μιλησαμε μεχρι τις 7:30.Αφου ξυπνησα,εκλεισα εισητιριο για Αθηνα.Μπηκα στο λεωφορειο χωρις να το ξερει κανεις.Εφτασα Αθηνα,πηρα και αλλο λεωφορειο για να φτασω στην πολη του,χτυπησα την πορτα,ανοιξε και δεν το πιστευε.Με ρωτησε τι εκανα εκει.Του ειπα οτι την απαντηση στην ερωτηση «με αγαπας;» εγω την εδωσα με το χτυπημα της πορτας.Εμεινα εκει 3 μερες.Εξακολουθουσε να μην πιστευει οτι ημουν αθωα τοτε.Το τελευταιο βραδυ καθως κοιμοταν εκλαιγα με λυγμους γιατι ηξερα οτι εκεινη ηταν η τελευταια φορα που τον εβλεπα.Το επομενο πρωι ξυπνησε και μου χαιδεψε τα μαλλια.Ξυπνησα και τον ειδα να δακρυζει.Τον αγκαλιασα σφιχτα και αυτος εφυγε για την σχολη.Του εγραψα ενα γραμμα,του εξηγησα πως δεν ξερω αν φευγω ευτυχισμενη η στεναχωρημενη,αλλα τουλαχιστον ξερω οτι φευγω ολοκληρη και οχι μιση.Εγραψα πολλα.Αφησα και υστερογραφο,παντα μου αρεσαν.Δεν ηταν μεγαλο,ηταν απλα ενα «προσπαθησα ρε γαμωτο»·

Θα ξανανιωσω ποτε ετσι με αλλον ανθρωπο;

Ουφ.Ομορφο ρε.Εννοω οτι ετσι ειναι οι ανθρωπινες σχεσεις,παρα το τελος τους,ομορφες.Αν θα ξανανιωσεις ετσι με αλλον ανθρωπο;Χμ..Μαρεσει να σκεφτομαι οτι αυτος ο ερωτευμενος εαυτος μας που κανει τις υπερβασεις και ζει χτυποκαρδι στο χτυποκαρδι ειναι μεσα μας,οι αλλοι μας τον βγαζουν προς τα εξω αλλα οταν φευγουν δεν τον παιρνουν μαζι.Ναι αν με ρωτας,πιστευω θα νιωσεις ξανα ετσι εντονα,με τον ιδιο τροπο;μαλλον οχι.Δεν θα χε νοημα κιολας αν το ζουσες ξανα και ξανα …αλλα δεν πρεπει να ζουμε εν αναμονη του ερωτα.Ειναι εθιστικος αλλα μην κυνηγας το συναισθημα ,η μαγεια ειναι στα ατομα που στο ξυπνανε,υπαρχουν υπεροχοι ανθρωποι εκει εξω