#ναι εγω ειμαι αυτο

[your-girl-circe]

Προς όλες τις κοπέλες που πονάνε για έναν γκομενο (meh χαζός λόγος να πονάς but still): Αν κάποιος σου πει πως δεν, είτε με έμμεσο είτε με άμεσο τρόπο -> ΚΑΝΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ !!! (Και οχι μη το δικαιολογείς γιατι μπορεί να εννοούσε κάτι άλλο ή "αχ είναι σε περίεργη στιγμη").

Όχι, δεν σε θέλει.

[portokali]

playlist: πας σε κλαμπ με γνωστούς από την σχολή κι όμως πάλι καταλήγεις καθισμένος στα παγκάκια απ'έξω να καπνίζεις παρατηρώντας την κρύα, άδεια πόλη με μια αλλόκοτη και σχεδόν σπαραχτική θλίψη να κουρνιάζει βαθιά μέσα στον θώρακά σου. :(

ωωω. σαντ! τελος παντως νομιζω η πλευλιστ που παει εδω ειναι οι τρασιλες, τραπίλες και τα περιστασιακά αξιοπρεπέστατα μπιτάκια που παιζουν μεσα στο μαγαζι (αλλα φαντάσού τα muffled, from another room):

ξημερώματα - κωνσταντίνος αργυρός obsessed - light ft. trannos τα κατάφερες - κωνσταντίνος αργυρός madame - kings ft. trannos γλύκα γλύκα - έφη θώδη και συγκεκριμένα το weeknd remix (sapphic rep!!) yo perreo sola - bad bunny ζιγκολό - έλενα παπαρίζου take my breath - the weeknd σε πήρα σοβαρά - σαρμπέλ γυναίκες - rack tití me preguntó - bad bunny

άκου την εδώ! (χωρις το from another room εφε βεβαια)

[xehasmenesithakes]

(Χτυπος)

(Σιωπη)

(Χτυπος)

Ολα καλα λεω στον εαυτο μου,ξαπλωμενος στο κρεβατι μου μπλεγμενος στα λευκα μου τα σεντονια.

Αιμορραγώ απο τις πληγες μου,οχι μεταφορικα,τελειως κυριολεκτικα.Σταζει το αιμα στο σεντονι.Ποσο πολυ ταιριαζει το ασπρο με το κοκκινο,εγω και ναι ,εμεις

Εξω βρεχει και μεσα στο δωματιο βρεχει.Πανω απο το κεφαλι μου βρεχει. μερες τωρα μουσκεμα.

Κινουμαι μεσα στα πληθη χαμενος μεσα σε ανθρωπους που φαινεται να ξερουν παντα καλυτερα απο μενα που πανε.Κινουμαι,τους μιμουμαι και γω.

Γυρναω στο κρεβατι μου πεφτω μεσα στα λευκα και στα κοκκινα.

Ακροβατω στο παρον κοιταω πισω,βλεπω εσενα να μου γελας.Σε αγκαλιαζω με αγκαλιαζεις,και υστερα ερχεται η ζωη μας παιρνει απο το χερι και μας παει τον καθενα παρακατω ,σε νεα ματια.Φαινεται να ξερεις που πας … Ειλικρινα ευχομαι να με λησμονησεις μεσα στις ομορφιες.

Σε αφηνω εδω.

Και μενα απο την αλλη με περιμενει ο Ολυμπος να τον ανεβω και τα αλλα διακοσια πενηντα εφτά ονειρα μου.

Γδυνομαι απο τους εγωισμους μου,ντυνομαι στα μελαγχολικα.Τα κοκκινα διασχιζουν το κορμι μου του αλλαζουν σχημα και γω μεσα στη ζαλη μου γυρναω πλευρό και κοιτω το αυριο.

Το αυριο..Που με φωναζει να τρεξω ,χωρις να μου λεει προς τα που να παω.Το ξυπνητηρι δεν εχει καν χτυπησει αλλα εγω νιωθω ηδη αργοπορημένος.

Κανει κρυο,μου φτιαχνει τσαι μου λεει οτι ολα θα πανε καλα,πιανω την κουπα πιανει τα χερια μου.Το εννοω μου λεει,ολα θα πανε καλα.Εχουν κατι τα ματια της που δεν μπορω να μην τα πιστεψω.

Τα σεντονια πιο κοκκινα απο χθες.

Με βλεπεις να πονω,σε βλεπω να πονας μαζι μου.Με αγαπας πολυ,το αισθανομαι.Σε αγαπω πολυ,και αυτο το αισθανομαι.

Σε αυτο το τρελο πραγμα που λεμε ζωη αν για κατι ειμαι ευγνωμων ειναι τους ανθρωπους της ζωης μου.Τους ανθρωπους του χθες,του σημερα,του αυριο και λιγο παραπανω για τους ανθρωπους του παντα και παντου.

Τα σεντονια μου μονο κοκκινο πια.

Ανησυχω

Το μυαλο μου καιει , το κορμι μου καιγεται.

Η καρδια μου ακομα χτυπα.

Καθε χτυπος που περνα και αυτος ο χρονος μεχρι να τον διαδεχτει ο επομενος,εκει νιωθω πως τα ρισκαρω ολα….

Υστερα Σιωπη

Υστερα Χτυπος

(συνεχιζεται..)

[alatismeni-theitsa]

a perspective on being μια ελληνίδα του εξωτερικού (γεννήθηκα ελλάδα, μεγάλωσα σε τρείς διαφορετικές ηπείρους)

είναι σουρεάλ που είμαι μετανάστης και μέρος του greek diaspora aka ελληνίδα του εξωετρικού αλλά δεν σκέφτομαι ποτέ ότι είμαι μετανάστης. σίγουρα μεγάλο ρόλο παίζει ότι είμαι λευκή, και μέχρι να ανοίξω το στόμα μου και να αποκαλύψω τα άθλια γαλλικά μου, δεν φαίνεται η διαφορά. ίσως είναι και ότι δεν αισθάνομαι ότι "ζω" στο εκωτερικό, αλλά περισσότερο ότι απλά είμαι εδώ για ένα μεγααααλο χρονικό διάστημα (βσκ το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου για να λέμε την αλήθεια). και ότι η "κανονική" μου ζωή είναι στην ελλάδα, όπου θα επιστρέψω κάποια στιγμή.

επίσης, οπουδήποτε και να πάω, ελληνικά μιλάω. πήγα σε ελληνικό σχολείο και έκανα παρέες με ελληνίδες. η κομμώτρια, ο οδοντίατρος, ο υδραυλικός, η αιστθητικός μου είναι όλοι έλληνες. όπως πολλοί μετανάστες, φτιάξαμε μια δική μας κοινίτητα στην πόλη μας. αλλιώς δεν παλεύεται.

από κει και πέρα, στιριζόμαστε σε άλλες κοινότητες μεταναστών. μια φορά τον μήνα περίπου πάμε σε συριακό σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε πράγματα που δεν βρίσκουμε αλλού, πχ αμπελόφυλλα για ντολμαδάκια, κατεψηγμένα σουβλάκια και τυρόπιτες από την ελλάδα (ναι, το συριακό σούπερ μάρκετ εισάγει ελληνικά προϊόντα!)

δεν αιθάνομαι 100% ελληνίδα (αυτό είναι άλλη πολύ μεγάλη συζήτηση. σίγουρα όμως δεν αισθάνομαι και ότι έχω απομακρυνθεί από την ελλάδα. είμαι σε ένα περίεργο ενδιάμεσο, που δεν ταυτίζομαι με τις εμπειρίες των περισσότερων ελλήνων μεταναστών, που κάνουν χρόνια να γυρίσουν ή δεν γυρνάνε ποτέ, και κάνουν assimilate εντελώς. αλλά δεν είμαι και από αυτούς που έχουν το ένα πόδι στην ελλάδα. ούτε όμως είμαι και η στάνταρ ελληνίδα.

φαντάζομαι ότι πολλοί που σε ακολουθούν θείτσα μ ταυτίζονται με αυτό. η αλήθεια είναι ότι και εσύ έχεις το βάιμπ της ελληνίδας του εξωτερικού. ή εγώ κάνω project πάνω σου lol. λοβ το μπλογκ σ βτγ <3

Συγγνωμη για την καθυστέρηση στα asks... Αυτές οι εβδομάδες ήταν τρα-γι-κές😅

Ευχαριστώ για το μηνυμα σου και το γεγονός ότι μου/μας εμπιστεύτηκες τα συναισθήματά σου. Με τόσους (κυρίως) Έλληνες να εχουν φυγει εξωτερικο πιστεύω οτι σιγουρα καποιος αλλος βρισκεται σε μια παρομοια κατασταση με τη δικη σου. Από φίλους μου που εχουν φυγει στο εξωτερικο για σπουδες (δηλαδη σχεδιαζουν να γυρισουν) ακουω παρομοια πραγματα. Βασιζονται στις ελληνικες κοινοτητες εκει, εχουν δεθει με αλλους Βαλκανιους ή Μεσανατολίτες και πάντα λατρευουν τα μαγαζιά των γειτονικων μας λαων γιατι εχουν ιδια/παρομοια υλικα με τα δικα μας. Τωρα βεβαια δεν ξερω "ποσο Ελληνες" αισθανονται. Αλλα πιστευω οτι θα εχουν συνηθισει και καποια πραγματα του εξωτερικου, με αποτελεσμα να μην τους αρεσει πλεον το Ελληνικο στυλ πληρως.

Απο την αλλη, ειμαι και εγω αρκετα ελαστικη και λεω οτι δεν υπαρχει μονο ενας τροπος να εισαι και να αισθανεσαι Ελληνας. Αλλιως ειναι ο Ελληνας στη Μελβουρνη και αλλιως στο Βερολίνο, αλλα και παλι εχουν την Ελληνικη κουλτουρα μεσα τους. Δε χρειαζεται να ειναι κανείς 100% σαν τον μεσο Ελληνα. Εδω αρκετοι Ελληνες στην Ελλαδα δεν ειναι "σαν τον μεσο Ελληνα". Ειναι καλο που εχεις και μια διαφορετικη εμπειρια. Σιγουρα θελεις να ταυτιστεις και με τους αλλους Ελληνες μεταναστες αλλα υπαρχει και κατι θετικο στο γεγονος οτι ζεις μια μοναδικη και ενδιαφερουσα εμπειρια. Θα εχεις αντιστοιχα και μια μοναδικη οπτικη αναμεσα σε τοσους αλλους "ιδιους", που ειναι παντα καλο ;)

Ούτε εγω αισθανομαι σαν τον μεσο Ελληνα και η αληθεια ειναι οτι ειμαι μειονοτητα με παραπανω απο εναν τροπους, οποτε αυτο ισχυει. (δεν εννοω οτι ειμαι κατι ανωτερο προφανως) Ταυτοχρονα μοιραζομαι κ εγω αρκετα Ελληνικα χαρακτηριστικα.

Επειδη διατηρω επαφες με το εξωτερικο και με ξενους που ερχονται Ελλαδα, καποιες φορες νιωθω κι εγω οτι ειμαι μονο με το ενα ποδι στην Ελλαδα - αλλα καλως ή κακως γεωγραφικα ειμαι εδω 😂

Ευχομαι να εισαι καλα, να περνάς καλα, και να εχεις παντα ενδιαφερουσες στιγμες!

=====================================

If my posts have helped you in any way consider buying me a ko-fi 💖

[meeixeskaimexases]

Μου ειναι τοσο δυσκολο να αποδεχτω το γεγονος οτι στις δυσκολες στιγμες ημουν εκει γιασενα ενιωθα οτι ημουν οντως εκει οπως καισυ ησουν γιαμενα ναι το ξερω δν γνωριζομαστε σχεδον καθολου ειμαστε ακομα στην αρχη αλλα μπορω να πω οτι σε νοιαζομαι αρκετα. Επιλεξες αλλο ατομο που σου κινησε προφανως το ενδιαφερον ναι δεν ειμαστε ολοι για ολους αλλα στην τελικη απο τι ειδα δεν πηγε καλα αυτο δεν ξερω γιατι αλλα το ενιωθα οτι θα γινοταν αυτο αλλα δεν μιλαγα δεν μαρεσει να μιλαω εκει που δεν με σπερουν. Δν θελω να φανω εγωιστρια και κ οχι δν ειμαι κ το γνωριζω. Εκανα τοσα για να σε δω εστω κ λιγο κ το ξερω εγω η ιδια ρισκαρα παλι σε αυτην κωλοζωη μα παλι καισυ δεν θελω να μιλησω απλα ειναι δικαιολογιες.. Οταν θελεις πραγματικα να δεις ενα ατομο γυρνας την γη αναποδα για να το δεις αλλα μαλλον εσυ δεν ξερω ετσι οπως μου φερεσαι ειναι λες κ εισαι ενα απο τα ατομα που παει να με μπερδεψει κ μετα να με πληγωσει. Μπορω να πω οτι μου θυμιζες το ατομο που με πληγωσε αλλα δν σουπα κατι το προσπερασα οπως παντα. Μακαρι να κανω λαθος μακαρι γιατι δεν νομιζω οτι θα μπορεσω να αντεξω παλι ολο αυτο δεν ειμαι σε θεση αυτην την περιοδο να δωσω και να μην μου δωσουν.Δεν ξερω τι θελεις απο εμενα να σου πω την αληθεια ξεκινησαμε λιγο λαθος πιστευω αλλα δεν μπορω να γυρισω τον χρονο πισω το μονο που γινεται σε αυτην την ζωη ειναι να κοιταξουμε το τωρα και αμα θελουμε να το διορθωσουμε κ να το αποδεχτουμε. Δεν θελω να πω οτι εγω σου αξιζω αυτο δν μπορει να το πει κανεις ολοι καλοι ειμαστε στην αρχη και ολοι αξιξουμε στην μεση ομως εκει πραγματικα θα δεις αμα νιωθεις οτι σου αξιζει αυτο το ατομο που βρισκεται απεναντι σου. Δεν μαρεσει να κανω βιαστικες κινησεις δεν ειμαι εγω! μαρεσει να πηγαινω τα πραγματα βημα βημα και σωστα! Για να το ξεκαθαρισω δεν θελω βλεποντας αυτο να μου στειλεις μηνυμα και να με ρωτησεις. Θα θελα μονο να το διαβασεις και μεχρι εκει. Θα μου ηταν αρκετο πιστευω. Πρεπει να δεις ποια ατομα αξιζουν πραγματικα γιασενα και θες να κρατησεις στην ζωη σου κ μεσα απο αυτο να κανεις σωστες επιλογες. Να ξερεις ομορφαινει το μεσα ολων καθε φορα που χαμογελας και δεν ψευδομαι σου λεω την αληθεια. Καποιες φορες στο τελος παμε στους σωστους ανθρωπους αλλα τοτε ειναι αργα παντα ειναι αργα εκεινη την στιγμη. Ακομα δεν ειναι αργα μπορω να πω αλλα φτανει στο τελος του σιγα σιγα τρεχει ο χρονος καθε δευτερολεπτο καθε λεπτο καθε ωρα που περναει. Ενταξει μιλησα αρκετα πιστευω ελπιζω να βρεις αυτο που πραγματικα θελεις και σου αξιζει! Θα τα ξαναπουμε

[ola-mia-idea-einai]

Ναι αλλα.. γιατι για 'μενα να ειναι τοσο δυσκολο;

Εννοω, ολοι λενε πως "δεν δουλεψε γιατι δεν ηταν το σωστο", ή "ηταν ενα πολυτιμο μαθημα", ή "θα ερθει κατι καλυτερο".

Ε λοιπον εγω δεν νομιζω πως ολοι οσοι ειναι σε σχεση εχουν βρει τον ιδανικο ερωτα. Και να σου πω και κατι, ειμαι σιγουρη για καποιους απο αυτους οτι εδω και μηνες στην σχεση τους δεν ενιωσαν ουτε τα μισα που ενιωθα εγω για σενα. Κι ομως παραμενουν μαζι και εχουν κατι ομορφο.

Εγω αυτο γιατι δεν μπορω να το εχω; Ας μην ειναι κατι τοσο ουσιαστικο ας μην ειναι ο ερωτας της ζωης μου, γιατι δεν μπορει να ειναι απλως μια ομορφη αλληλεπιδραση; Γιατι πρεπει παντα να αποτελει ενα μαθημα; Γιατι πρεπει παντα να καταληγω μονη και πληγωμενη;

Γιατι;

[razakos]

05/07/2024 2:40AM

Νιωθω αναλωσιμος γαμω το κεφαλι μου, νιωθω αχρηστος σε πολλα, νιωθω πως πολλες φορες μειωνω τους αλλους ωστε να νιωθω εγω καλα. Εχω κουραστει με τον εαυτο μου παρα πολυ πλεον, τα ονειρα μου για την φετινη χρονια εσπασαν, με σκεφτομουν φοιτητη απο οκτωβρη ρε γαμωτο. Ερχονται οι στιγμες που λεω παλι καλα που εχω τον Γιωργο και την Δεσποινα διοτι αλλιως θα ειχα λυγισει και απλα θα ημουν ακομη στα χαπια και η κατασταση μου θα ηταν ασχημη. Απλα νιωθω οτι θα ειχα παρετηθει, εχει φυγει ολη μου η ενεργεια για δημιουργικοτητα και μαθηση. Πλεον εχω παρατησει και το ραπ γιατι δεν εχω καν εμπνευση. Νιωθω πως ειλικρινα πλεον ειμαι μια κινουμενη μελαγχολια οπως ημουν και παλια. Ευτυχως δεχομαι αγαπη και στοργη απο την Δεσποινα και απειρη στιριξη απο τον Γιωργη. Εχω βαρεθει πλεον να νιωθω ετσι, εχουν περασει 6 χρονια κοντα απο οταν ξεκινησε η καταθλιψη και τα πραγματα ενω ειναι καλυτερα απο τι ηταν πριν 8 μηνες ακομη δεν εχουν φτιαξει προς το καλυτερο, ναι ξερω χρειαζεται χρονια και οχι μηνες για να φτιαξει αυτο απλα νομιζω πως εαν δεν εχω καταθλιψη δεν θα ειμαι εγω. Εχω καταθλιψη απο τα 12 και φτανω 18. Εχω πληγες που δεν εχουν κλεισει και μαλλον δεν θα κλεισουν ποτε τους. Ποναω, ποναω εσωτερικα δεν ξερω ακριβως πως να το εξηγησω ειναι ενα πολυ αλλοκωτο συναισθημα οπου δεν νομιζω να υπαρχει προσδιορισμος που να το χαρακτηριζει πληρως.

Κουραστηκα.

Κουραστηκα να προσπαθω για το καλυτερο.

Κουραστηκα με εμενα.

Κουραστηκα με το να παρασκεφτομαι.

Κουραστηκα με το να μην μπορω να βαλω στοχους.

Κουραστηκα με το να μην νιωθω οτι ανηκω σε μια οικογενεια.

Συγγνωμη για την απογοητευση, απλα οι φωνες μες το κεφαλι μου δεν σκανε.

Ετσι ειμαι.

[jo54poetry]

Μετατόπιση

Γράφω, σβήνω.

Ξανά γράφω, ξανά σβήνω.

Μάλλον κάνω τις μουτζούρες μου να ειναι μέρος της βουβής μου τέχνης.

Πέρασαν 2 χρόνια για να μπορέσω να τοποθετήσω κάποιες σκέψεις μου σε γραμμές.

Δυο χρόνια για να μάθω τι δεν θέλω και που δεν δείχνει η εσωτερική μου πυξίδα.

Οι άνθρωποι γυρω μου κινούνται ολο και πιο γρήγορα.

Τρέχουν να προλάβουν…

Το φανάρι που θα γίνει κόκκινο

Το τελευταίο μετρό

Αυτό το deadline που μπήκε απ το αφεντικό 4 μήνες πριν.

Εκείνη την κλήση που τους έβγαλε με τα νερά απ το μπάνιο, μπας και ενεργοποιηθεί κανένας νευροδιαβιβαστής και σταματήσουνε να επιθυμούν τον θάνατο.

Τρέχουν σε έναν τροχό με τόση μανία, προσπαθώντας να αποφύγουν την νομοτελειακή κατάσταση της εντροπίας. Φύσει αδύνατον.

Νους σε καταστολή

Ανάσα σπάνια, αλλα ευτυχώς εντος πλευρικού τόξου.

Καρδιά με εντοιχισμένα ξεκούρδιστα ηχεία να λουπαρουν το «Μια ωραια πεταλούδα».

Εγω για να ξέρετε τις πεταλούδες δεν τις αφήνω στο στομάχι.

Μετατόπιση της θέσης, της άρσης και των πεταλούδων.

Μετατόπιση της οπτικής μου σε άγνωστες, για την γεωμετρία παντα, μοίρες.

Όσο πιο κοντά φτάνουμε στο 2024 τόσο περισσότερο εγκαθιδρύεται το 2018 στην ρουτίνα μου.

Σιγοτραγουδάω προσευχές απο μεσσίες των τεχνών και των δρόμων.

Τα γράμματα τα αφήνω στους μαθηταδες.

Αα, να μην ξεχάσω… ή να ξεχάσω?

Μηπως κάτι να ψάξω….?

Καλα ίσως αργότερα…

Ξανά ήρθες στο μυαλό μου, ίσως δεν έφυγες, ίσως δεν σε μετατόπισα σε συγχρονισμό με την μετατόπισή μου.

Ίσως και να μην υπηρξε μετατοπιση.

Ίσως και να μην υπήρξες εσυ.

Κάπως βολικό, μα κάπως δεν βολεύομαι.

Είναι που δεν χωράω πουθενά.

Η μόνη μετατοπιση υπό πλήρη παρακολούθηση ειναι της αυχενικής μου μοίρας στο ιερό.

Θα φταίει που δεν ειμαι ο Μωαμεθ για να πηγαινοέρχομαι στα βουνά.

Δεν υπάρχουν ιερά όμως, γιατί όπου υπήρξαν κουρνιαζε ο διαβολος στα σπλάχνα τους.

Και τον διαβολο, σε κόντρα της κοινής ομολογίας, πρέπει να τον ρίξεις στην φωτια.

Γι αυτο αποφάσισα η οργή μου να γίνει πυρ και μανία.

Κατάλαβες τώρα γιατί δεν χρειάζομαι σπινθήρες?

Τελικά τι έπρεπε να μην ξεχασω?

Α ναι, την ξυλόσομπα!

[paranoia-me-podia]

Αν σε επηρεαζουν οι δδ πλιζ μην το διαβασεις<3

ugh, δδ λοιπον...

Βασικα ειναι πρωτη φορα που θα εκφρασω τα συναισθηματα μου για τις δδ, η περισσοτεροι δυστυχως δεν ξερουν καν τις κατηγοριες των δδ. Εγω θα μιλησω για βουλιμια και για αδηφαγικη διαταραχη (binge eating disorder) καθως με κατεχουν αυτες. Ολα ξεκινησαν οταν ημουν εκτη δημοτικου, η βουλιμια μου χτυπησε τοτε την πορτα. Με κοιτουσα στον καθρεφτη και επιανα το σωμα μου στα σημεια που ενιωθα ασχημα, κ αμεσως μετα εγραφα στο γκουγκλ "πως να χασω γρηγορα κιλα" για εβδομαδες τυλιγα αυτα τα σημεια με μεμβρανη καθως ειχα διαβασει οτι ετσι καιει πιο γρηγορα το λιπος και θα σταματουσαν επιτελους να με φωναζουν οι συμμαθητες μου "χοντρη, χοντρη". Προφανως και ολα εγιναν ματαια, ετσι φτανουμε στο γυμνασιο ηταν οι χρονιες που μειωνα γευματα, εχανα καποια κιλα αλλα μετα τα επαιρνα πισω αμεσως. Τριτη γυμνασιου αρχισαν τα πρωτα σταδια της αδηφαγικης διαταραχης, αρχικα επελεγα να τρωω μερα παρα μερα και οταν το συνηθιζα με κρατουσα νηστικη οσες μερες αντεχα. Πηγαινα στην κουζινα επιλεγοντας να "φαω" μονη μου, λερωνα το πιατο μου και το εβαζα στον νεροχυτη. Το ενα εφερε το αλλο και το binge eating disorder ειναι η ρουτινα μου μεχρι και σημερα, απο την αφαγια περασα στο να τρωω μεγαλες ποσοτητες, δεν πεινουσα αλλα ειχα την αναγκη να φαω, τρωω μονη μου τα τελευταια 5 χρονια, εχω υπερφαγ��κα επεισοδια αν οχι καθε μερα τις περισσοτερες μερες της εβδομαδας... Εννοειται οταν ο εγκεφαλος μου ξεθολωνει απο αυτη την κατασταση αρχιζω και αγχωνομαι για το βαρος μου, την εμφανιση μου κλπ και καπου εκει φτανω να λεω το γνωστο ποιηματακι "απο αυριο δεν θα ξανακανω καμια βλακεια,, ακομα περιμενω αυτο το αυριο... Μετα τις πανελληνιες αποφασισα να παω σε διατροφολολο. Ολα πηγαιναν καλα τον πρωτο χρονο, ειχα χασει κοντα 10 κιλα. Ο εσωτερικος μου εαυτος ηταν λες και με ειχε αφησει και τα χα βρει με μενα αλλα αυτο δεν κρατησε δυστυχως, η μια υπερφαγια εφερε την αλλη και την αλλη... Μια εχανα, μια εμενα στασιμη, μια επαιρνα. Ολο αυτο ειχε αρχισει να με κουραζει ψυχολογικα, ετσι φτανουμε στο φετος οπου σταματησα την διατροφολογο. Της ειπα να κανουμε ενα μπρεικ μεχρι να τα βρω με εμενα για να μπορεσω να ακολουθησω παλι ενα προγραμμα, μπας και καταφερω να με βοηθησω αλλα αναρωτιεμαι αυτες τις μερες, θα καταφερω ποτε να με βοηθήσω; (μαλιστα πολλες φορες μου χει συμβουλεψει ψυχολογο ειδικευμενο σε δδ αλλα ακομα δεν εχω βρει την δυναμη να παω). Ναι δεν μπορω να με βλεπω στον καθρεφτη, ηταν 2 ολοκληρα χρονια που οταν εμπαινα για μπανιο κοιτουσα αντιθετα απο τον καθρεφτη για να μην δω το σωμα μου (καποιες φορες ακομα το κανω), οι περισσοτεροι οταν περνανε απο τζαμαριες κοιτανε για να δουν πως φαινονται (εγω αν το κανω θα βαλω τα κλαματα), ολοι φωνάζουν "να αγαπας το σωμα σου,, (πως να το αγαπησω οταν συχαινομαι καθε κομματι του;), "αν δεν σε αγαπησεις εσυ πρωτα δεν θα σε αγαπησει κανεις,, (α δηλαδη αν με αγαπησω θα πεσουν ολοι στα ποδια μου; δεν εχει σημασια να στεκεσαι διπλα στον αλλον και να του δινεις δυναμη οταν σε χει αναγκη;). Εχω φιλες που ειναι αδυνατες και μιλανε 24/7 για τα κιλα τους, εχω φιλες που βγαινουμε και καθε φορα μου λενε "πω πω πρεπει να χασω κιλα σαν τερας εχω γινει,, (αρα εμενα με βλεπουν σαν τερας;), εχω φιλες που οποτε βγαινουμε μου τσιμπανε τα μαγουλα και λενε "κοιτα κατι ζουμερα μαγουλακια,, (πηρα να κανω μασαζ στο πρόσωπο για να ξεπρηστει), εχω φιλες που μου υπενθυμιζουν καθε φορα ποσο ασχημη ειμαι.

Δεν λεω οτι δεν μπορουν οι ιδιες να εκφρασουν το πως νιωθουν αλλα ο τροπος που το κανουν ειναι λες και πετανε σποντες για μενα για να νιωσω μειονεκτικα και να κανω κατι για τον εαυτο μου. Οταν ειχα ξεκινησει με την διατροφολογο κ το χαν μαθει ηταν σε φαση "μπραβο ρε συυ καλα εκανες,, ναι οκ νιωθεις καλυτερα ας πουμε τωρα που το πες;

[apogohteymenhs-blog]

💫Σημειώσεις που διαβάζω στον ευατό μου για να μείνω μακριά από την πιο τοξική σχεση της ζωής μου αλλά και ταυτόχρονα και από έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ ενώ ξέρω ότι δεν μου κάνει καλό 💫

Αυτο θα το διαβασεις οταν τον ξανα δεις...αν τον ξανα δεις..κι αν θελησεις να ξανα κανεις το οτιδηποτε μαζι του..που θα το θελησεις δεν θα κρατηθεις και το ξερεις..βρισκεσαι μονη σου εξωτερικο και περνας μια απο τις καλυτερες φασεις της ζωης σου..μακρια...ωστοσο αυτος δεν λεει να βγει απο το μυαλο σου..τον ζητας συνεχεια...θελεις να του μιλας να τον βλεπεις..να τον ειχες εδω..πονας ξανα που ξερεις οτι τωρα ειναι με καποια αλλη..και θες να ησουν στην θεση της να ησουν στα χερια του...να αισθανοσουν καλα να αισθανοσουν ασφαλεια χαρουμενη και ερωτευμενη..να σου εκανε μονο εκεινος ερωτα..να κοιμοσουν και να ξυπναγες διπλα του..και θα σου ειναι πολυ δυσκολο να επανελθεις παλι...οσο και να το θες..οσο κι αν τον ζητησεις..μην το κανεις..τα γραφεις σε μια στιγμη που επιασες πατο..γιατι πραγματικα ειναι σαν να επιασες πατο..μπηκες στο τρυπακι να αποδεχτεις ξανα οτι δεν μπορεις να εισαι μαζι του..οτι ειναι με αλλη οτι αλλη τον αγγιζει οτι αλλο τον εχεις στη αγκαλια της οτι αλλη ικανοπιει και τον ικανοποιει οχι εσυ..μακαρι να ημασταν αλλιως και να του ελεγα καθε μερα οτι τον αγαπω..αναρωτιεμαι αν αυτο ειναι αγαπη..δεν ξερω αν ειναι αγαπη..αλλα τον ηθελα..τον ηθελα και τον θελω οσο δεν φανταζεται..μονο δικο μου..και εγω θα ημουν μονο δικια του..και θα του τα εδινα ολα..θα του τα εδινα ολα παρα πολυ δυνατα..αλλα δεν αντεχω αλλο να πληγωνομαι και να ποναω ετσι..δεν μου αξιζει τιποτα απο ολα αυτα..οποτε οταν παω να το ξανα κανω θελω να ξανα θυμηθω ποσο χιλια κομματια με εχει κανει ποσο δυσκολο ειναι για μενα ολο αυτο και ποσο πολυ πρεπει να κρατηθω να μην με ξανα αγγιξει..γιατι ακομη και εκει νιωθω απορριψη..μου εχει ριξει την αυτοπεποιθηση..αισθανομαι οτι δεν μπορω να λειτουργησω με κανεναν..αλλα θα τα καταφρρω να το.κανω και θα ξανα γινω οπως πριν..απλα μακρια του..οσο γινεται μακρια του..ας.με ξεχασει καλυτερα.να εξαφανιστει για να.μπορεσω να εξαναφιστω και εγω..να το αποδεχτω καποια στιγμη οτι δεν μπορω να ειμαι μαζι του..οτι επιασα αλλη μια φορα πατο ενω εκεινος ειναι με αλλη ξανα..και δεν ειμαι εγω αυτη..για πολλοστη φορα δεν ειμαι εγω αυτη..πρεπει να σκεφτω τον ευατο μου και να σταματησω..να μην ξανα γυρισω..να μην κανω κανενα πισωγυρισμα..να προχωρησω καποια στιγμη και να τον βγαλω απο το μυαλο μου...γιατι μου βγαζει εναν κακο εαυτο..γίνομαι ζηλιαρα κτητικη θυμωμενη με ολους και με ολα..και μακαρι να μπορουσε να μου παρει αυτον τον θυμο και να με εκανε να αισθανθω καλα..αλλα δεν μπορει..δεν ξερω ποιον κλαιω αυτη την στιγμη..κλαιω εναν τυπα που ποτε δεν μου εδωσε ποτε την προσοχη το συναισθημα το ενδιαφερον που αξιζω..που δεν μεε δωσε τιποτα ουσιαστικο..που απλα τα εδινα ολα χωρις να με νοιαξει..και φταιω εγω για αυτο..εγω κανενας αλλος παντα συνειδητα τον δεχομουν πισω..και πρεπει να σταματησω γιατι φτανει..και πρεπει να το θυμηθω αυτο οταν θα μαι καλα και θα θελω να κανω υην ιδια μαλακια..ελπιζω να ναι καλα..να βρει κατι σοβαρο να ερωτευτει να το ερωτευτουν..μεχρι να κανω και εγω το ιδιο..και να παψω αβιαστα να τον ζηταω και να τον θελω πισω. Θα μάθω δηλαδή να αγαπάω περισσότερο τον ευατο μου από ότι τους ανθρώπους γύρω μου.

[leviackerman777]

Η ιστορια επαναλαμβανεται,γνωριζω μια καταπληκτικη κοπελα στο πιο απιθανο μερος με τον πιο απιθανο τροπο.Δημιουργειται μια σχεση αθωα αγνη ,σχεση οχι ερωτικη ουτε σεξουαλικη αλλα εκτιμησης κρυφης αγαπης(ισως).Με τους μηνες ερχομαστε κοντα παρα τις οποιες αναταραξεις ανα καιρους μιλαμε τα λυνουμε κ ειμαστε ακομα πιο κοντα.Μεσα μου οσο και αν προσπαθω να το καταπολεμησω νοιωθω αισθηματα βαθυα (δεν ειναι στοχος μου το σεξ οπως γινοταν με ολες τις αλλες) αλλα τα καταπιεζω γιατι ξερω οτι στο τελος θα χαλασει λεω μεσα μου “νικο δεν μπορω να το υποστηριξω δεν μπορω να την κανω χαρουμενη να της δωσω αυτο που θελει”.Νοιωθω ανικανος που δεν μπορω να κανω πραγματα που ισως για αλλους ειναι απλα καθημερινα,χανω ατομα απο αυτο και με πληγωνει,αυτη την στιγμη που τα γραφω αυτα ποναω 19/4/2023 μεσημερι βροχερη μερα τωρα ανοιξε ο καιρος και κανω σκεψεις ισως να παω περπατημα κ κολυμπι θαλασσα αργοτερα,ομως μεσα μου ποναω νοιωθω απογνωση θελω να γινουν τα πραγματα οπως πριν να πηγαινω θαλασσα να ερχεται μετα η να ειναι εκει ηδη,με την πρωτη οπτικη μας επαφη να χαμογελαμε να χαιρομαστε με την παρουσια ο ενας τους αλλου,να μιλαμε για τα παντα να χανομαστε στις συζητησεις με φοντο την θαλασσα να περνανε οι ωρες σαν λεπτα να νοιωθω τελεια ωραια μαζι της ,να φτανει η στιγμη που πεινασε και θελει να γυρισει να γυριζουμε μαζι να φτανει ο δρομος του αποχωρισμου που κοιτιομαστε ισως λιγο αμηχανα λεμε ενα γεια θα τα ξαναπουμε κοιτιομαστε λιγο ,νοιωθω μια αναγκη να την παρω αγκαλια να την φιλησω αλλα δεν ξερω αν αισθανεται το ιδιο(μαλλον οχι) και φοβαμαι την απορριψη αλλα κυριως μην το χαλασω ολο αυτο το παραμυθακι και απλα τα κραταω μεσα μου λεω ισως την επομενη φορα,οι φορες πανε και ερχονται ,καποτε φτανει το τελος ,σκεφτεσαι ολες τις στιγμες που ειχατε μαζι και τις εκτιμας παραπανω τωρα ,ποσο τυχερος ησουν που εφτιαξες αυτες τις στιγμες μαζι της ,πως θα επρεπε πολλες φορες να ζεις το ΤΩΡΑ παραπανω και να μν σκεφτεσαι το χτες η το αυριο,χαχαχ η πλακα ειναι ξεκινησα να γραψω ενα μικρο κειμενακι και δεν σκεφτομαι καν τι λεω απλα μου βγαινουν αυθορμητα , το θελω αυτο το ατομο τελικα?η απλα το εχω αναγκη?σκεψεις πολλες οι περισσοτερες δεν εχουν συγκεκριμενη απαντηση νοιωθω τοσο μπερδεμενος τοσο ευαλωτος τοσο ΑΝΙΚΑΝΟΣ που δεν μπορεσα να την διεδικησω εστω και με τις λιγες πιθανοτητες που υπηρχαν,ο πονος ειναι μεγαλυτερος απο οσο μπορω να αντεξω (ελπιζω για την ωρα) ελπιζω με τον καιρο να γινει πιο διαχειρισιμο να μην την σκεφτομαι και να ποναω (θα γινει αραγε?) το μονο σιγουρο θα μεινει χαραγμενη μεσα μου για παντα οπως και η κασσι που ναι μεν δεν ποναω οπως τοτε αλλα παντα θα την σκεφτομαι για τις ομορφες στιγμες που μου χαρισε , νοιωθω τοσο τυχερος που καταφερα να γνωρισω 2 τοσο απιστευτες γυναικες (ημουν ΑΝΙΚΑΝΟΣ να τις κανω χαρουμενες,ημουν ΤΟΞΙΚΟΣ ,ΠΑΡΤΑΚΙΑΣ,ΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ....στην πλειοψηφια των περιπτωσεων χωρις να το θελω ,ακουγεται περιεργο ετσι?τρελο ισως?) αλλα εκατσαν με αγαπησαν με τον τροπο της η καθεμια μου εδειξαν τον εσωτερικο τους κοσμο,ηθελαν να με βοηθησουν αλλα στο τελος ειμαι ΑΝΙΚΑΝΟΣ να υποστηριξω κατι τετοιο ,τοσο καλες κοπελες.Ποναω πολυ και σκεφτομαι οτι δεν εχω βαλω σωστα σημεια στιξης στο κειμενο και θα βγει κουραστικο οταν το διαβασω ξανα ισως μετα απο λιγο ισως αυριο ισως μετα απο 1 μηνα απο 1 χρονο... Ποσο σωστο να απολαμβανεις το ΤΩΡΑ και την καθε στιγμη,η χαρα η ευτυχια ειναι κατι πολυ απλο και μπορει να ερθει παντου και με τον πιο απιθανο η συνηθισμενο τροπο.Νοιωθω οτι κουραστικα πραγματικα δεν ξερω πως εφτασε τοσο μεγαλο το κειμενο αυτα βγηκαν μεσα απο την καρδια μου σε μια περιοδο μεγαλου πονου και στεναχωριας ,χαμενος στις σκεψεις μου στην ζωη γενικα προσπαθωντας να επιβιωσω σε αυτο που αλλοι αποκαλουν θειο δωρο εγω το αποκαλω ΜΑΡΤΥΡΙΟ/ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ αλλα μεσα σε ολο αυτο το διαρκες μαρτυριο υπαρχουν και οι φωτεινες στιγμες/περιοδοι που υπηρξα χαρουμενος που ενοιωθα ειχα στοχο και νοημα στην ζωη ...

Νικος

[xehasmenesithakes]

Γιατι δεν ενδιαφερεται ερωτικα κανεις για εμενα;Πως γινεται ολα τα ατομα στο περιβαλλον μου ανεξαρτητως να ειχαν ερωτικες σχεσεις κεχρι τωρα εκτως απο εμενα;

Λοιπον θα σου μιλησω λες και θα μιλουσα στο κολληταρι μου,για καποιο λογο εχω δει ενα πατερν στα ατομα που λενε α γιατι κανενας δεν ενδιαφερεται για μενα και λοιπα.Γενικα αυτα τα πραγματα δεν θελουν πολυ να τραιχαρνταρεις ,το να προσπαθεις να αρεσεις για καποιο λογο δε δουλευει ποτε.Οι ανθρωποι ελκονται απο ανθρωπους που ειναι ο εαυτος τους και δε τους νοιαζει αν αρεσουν και σε ποιον ή τουλαχιστον αυτο δειχνουν.Σε εσενα θα αρεσεες;Απο εκει πρεπει να ξεκινησουμε;Σαρεσει το ατιντιουντ σου;Το στυλ σου ;Πιστευεις σε σενα;Και αν αρεσες σε καποιον οποιον να ναι εισαι οκευ με αυτο;Αμα βαζεις τον εαυτο σου σε μια διαδικασια λες και εισαι επιλογη χωρις καν να χεις στανταρ απλα ετσι …εσυ δε σου δινεις αξια …πως θα σου δωσει καποιος αλλος;.Επισης αλλο ενα πραγμα ειναι οτι πρεπει να δημιουργησεις και τι συνθηκες δηλαδη αμα καθεσαι ολη μερα σπιτι σου και μου λες α γιατι ειμαι μονος εεε μαντεψε ρεε συ…Γενικα δεν ξερω αν ακουγεται εγωιστικο ή οχι και δεν ξερω αν ειναι και η καλυτερη επιλογη γιατι και γω εχω τις ανασφαλιες μου αλλα ρε φιλε εγω νταξει δεν ειμαι ο πιο ωραιος γκομενος που κυκλοφορει στο δρομο προφανως καμια σχεση αλλα μου συμπεριφερομαι λες και ειμαι ξερω ποιος ειμαι,ειμαι απροσεγγιστος δεν γινομαι επιλογη κανενος ουτε θα με βαλω ευκολα στη θεση που μπορει να απορριφθω ισως και απο ανασφαλεια..αν θελησει καποιος να με προσεγγισει θα πρεπει να προσπαθησει εγω ειμαι ο κυριαρχος της ζωης μου εγω θα κανω τις επιλογες δεν θα μαι οι επιλογες..

[companionofthemoon]

Κοιταχτε αν στις 2 το βράδυ δεν μπορείτε να κοιμηθείτε και νιώθετε την ανάγκη να τσεκάρετε το σάιτ της σχολής ε κάτι δεν πάει και πολύ καλά.

[portokali]

η διαφορα της μερεντας με την νουτελα ειναι οτι η μερεντα ειναι εκ φυσεως πιο πλουσια, με περισσοτερη υγρασία. αλλά η μερεντα απαιτεί προσοχή. απαιτεί συντήρηση. για να διατηρηθεί η μερέντα σας πλούσια και -προς έλλειψη άλλης λέξης- ζουμερή, πρέπει να ανακατέψετε κάθε βαζάκι μερέντας όταν το πρωτοανοίγετε, ωστέ τα λιπαρά της μερέντας να πάνε παντού, αλλιώς μένουν πάνω και απολαμβάνετε λίγες φέτες ζουμερής -ίσως υπερβολικά λιπαρής- μερέντας, αλλά μετά το υπόλοιπο μισό της συσκευασίας μένει ξερό. στο ντιμπέιτ “μερεντα βς νουτέλα” έχω ακούσει το “η μερέντα στεγνώνει και ξερένετε εύκολα” ως επιχείρημα κατά της μερέντας. όχι. η μερέντα απαιτεί προσοχή και αγάπη. θα δώσει όταν λάβει. αλλά πρώτα πρέπει να λάβει. να λάβει αγάπη, προσοχή, στοργή, καθώς με ένα μαχαίρι βουτήρου ανακατέβετε όλο το περιεχόμενο ώστε τα έλαια να διαμοιραστούν ομοιόμορφα. η νουτέλα είναι ξερή εκ φύσεως, αλλά η μερέντα θα ξεραθεί μόνο αν δεν δώσετε την κατάλληλη τροφή στην σχέση σας για να ανθίσει. αν φροτνίσετε την μερέντα σας θα σας ταιήσει και αυτή - θα πει, i love you, i want us both to eat well. και δεν είναι αυτό το νόημα της αγάπης; οπότε φροντίστε τις σχέσεις σας. φροντίστε την μερέντα σας.

[mouskema-stories]

Γαμήλιο Δώρο

Πετυχα στο δρομο τη Χ. τις προαλλες τυχαια...Ειχα να τη δω πανω απο 2 χρονια..33αρα πλεον αλλα εμοιαζε με 25 οπως παντα...Σαν να μη μεγαλωνε απο τοτε που τη γνωρισα..1.70, καστανη, με πιασιματακια και προσωπο απο αυτα τα προσωπα που εχουν φτιαχτει για να χυνεις πανω τους..

Ηταν απο αυτες τις γκομενες που παντα υπαρχει κατι στην ατμοσφαιρα...Θες να τις πηδηξεις, το ιδιο κι αυτες, αλλα ποτε δεν καθεται η φαση....

Με ειδε αυτη πρωτη γιατι εγω στον κοσμο μου ως συνηθως κοιτουσα κατι αφισες σε εναν τοιχο..

- "Δεν το πιστευω!!!! Μωρο μου!!! Ποσος καιρος!!!", 8 χρονια που την ηξερα δεν με ειχε πει με το ονομα μου..παντα με ελεγε "μωρο"..Και ειχε και μια λιγο τσιριχτη φωνη, οποτε καταλαβα ποια ειναι πριν γυρισω να τη δω..

- "2 χρονια, 1 μηνας και 7 ημερες, δεσποινις Χ.", της ειπα χαμογελαστα...Στην τυχη το ειπα αλλα ψαρωνε ευκολα και ειχε πλακα....

- "Σοβαρα? Τις μετρας?", ρωτησε με εκπληξη αλλα φανηκε οτι της αρεσε..

- "Αφου ξερεις οτι σου εχω αδυναμια...κι ας μη μου καθεσαι...Τι κανεις?"

- "Παντρευομαι την αλλη βδομαδα!!", ειπε ενθουσιασμενη κι εγω ψιλοκολλησα..

- "Αντε ρε..μπραβο...και στα δικα μας οι λευτερες..ποιος ο τυχερος?", ειπα λιγο ειρωνικα αλλα δεν το καταλαβε..

- "Ειναι υπευθυνος σε ενα κλαμπ..δεν τον ξερεις....Εχει κανα χρονο που γνωριστηκαμε...Αντε ελα πανω για καφε να τα πουμε!!", ειπε πιανοντας το χερι μου και συνειδητοποιησα οτι ημασταν ακριβως κατω απο το σπιτι της..

Πριν προλαβω να μιλησω ξεκλειδωνε την εισοδο και μπαιναμε στην πολυκατοικια..

- "Μονη εισαι πανω?", τη ρωτησα γιατι δεν ειχα ορεξη για γνωριμιες με κλαρινογαμπρους και δεν με ενοιαζε κι αν παρεξηγησει την ερωτηση..

- "Ναι μονη!!! Δεν μενω πλεον εδω, απλα ηρθα να παρω καποια πραγματα..Μετακομισαμε Πανοραμα.." ειπε οσο εγω χαζευα τον κωλο της την ωρα που εμπαινε στο ασανσερ...Ειχε κωλαρα η πουτανα...

- "Σορρυ που ειναι ετσι χαλια το σπιτι!! Δεν περιμενα κοσμο οπως καταλαβαινεις!! Κατσε στο σαλονι κι ερχομαι!!", ειπε πηγαινοντας στο δωματιο...

Πηρα μια μπυρα απο την κουζινα κι εκατσα στο σαλονι...Ψιλομελαγχολια γιατι ειχα χρονια να παω σπιτι της...συνηθως πηγαιναμε βραδια με παρεα πριν βγουμε..και τωρα ηταν λιγο περιεργο ολο αυτο...

- "Σαρπραιζ!!!", φωναξε η Χ. και με τρομαξε λιγο αφου σκεφτομουν διαφορα κοιταζοντας στο παραθυρο...

Γυρισα προς το μερος της και οντως ηταν σαρπραιζ....ειχε φορεσει το νυφικο κι εκανε στροφες...

- "Δεν ειναι γρουσουζια να σε βλεπω με το νυφικο?", τη ρωτησα καθως ειμαι και ασχετος με εθιμα..

- "Οχι ρε μωρο μου!! Ο γαμπρος δεν κανει να με δει...Οι αλλοι οσο θελουν!!", ειπε γελωντας και ακομα εκανε στροφες..

- "Πολυ ωραιο...κουκλα...για σηκωσε το λιγο...", της ειπα πιο σοβαρα αυτη τη φορα και σταματησε να κανει σβουρες

- "Τι εννοεις?", ειπε λιγο αμηχανα

- "Νομιζω λιγο πιο κοντο θα σου πηγαινε περισσοτερο.."

- "Ποσο δηλαδη? τοσο?", ειπε σηκωνοντας το μεχρι τα γονατα..

- "Ταγερ νυφικο? ψιλοχαλια...πιο ψηλα...", της απαντησα..

- "Ε ποσο??? εδω? δεν ειναι τσουλε?", ρωτησε σηκωνοντας το μεχρι τα μπουτια..

- "Πιο ψηλα...", ειπα και κολλησε λιγο αλλα συνεχισε να το σηκωνει αργα μεχρι που φανηκε το ασπρο βρακακι της...

- "Εκει...γυρισε να σε δω κι απο πισω...", της ειπα ηρεμα...

Γυρισε αργα κρατωντας το νυφικο πανω απο τη μεση..το ασπρο της στρινγακι αφηνε την κωλαρα της ακαλυπτη μπροστα μου..με τις ψηλες καλτσες και τις γοβες ηταν καυλα...Ντρεποταν να γυρισει να με κοιταξει...

Tην πλησιασα και χουφτωσα δυνατα το κωλαρακι της..Τραβηχτηκε ελαφρα αλλα δεν ειπε τιποτα..Συνεχιζα να τον χαιδευω οσο της μιλουσα...

- "Ξερεις ποσο καιρο ηθελα να το κανω αυτο, ε?"

- "Ξερω μωρο μου...αλλα δεν κανει τωρα...", ειπε σιγα κι ακομα δεν τολμουσε να κοιταξει..

- "Κανε το στρινγκακι στην ακρη", της ειπα κι εγω σιγα..

- "Δεν καν....", εφαγε ενα δυνατο χαστουκι πριν τελειωσει την προταση....

- "Τωρα..", της ειπα παλι σιγα...

Αυτη τη φορα ηταν πιο υπακουη...το τραβηξε στην ακρη...οι τρυπουλες της ηταν καυλα..αρχισα να τις πειραζω λιγο με το δεξι χερι, ενω με το αριστερο της κρατουσα το κωλαρακι ανοιχτο...Αφησα λιγο σαλιο να πεσει απο ψηλα και το απλωσα στην κωλοτρυπιδα της αργα...Ανασαινε αργα και ετρεμε λιγο...Βογγουσε σιγα καθε φορα που το δαχτυλο μου εμπαινε στο κωλαρακι της..

- "Μη μωρο μου..", ειπε ανασταιναζοντας κι εφαγε ενα πιο δυνατο χαστουκι..το χερι μου ειχε μεινει αποτυπωμα στην κωλαρα της...

Την πιεσα να γονατισει μπροστα μου και κρατησα το πεπλο που φορουσε πισω...το κεφαλι της ηταν τοσο κοντα στο τζην μου που μολις το ξεκουμπωσα και κατεβασα το μποξερακι, ο πουτσος μου τη χτυπησε στο προσωπο...

Ειχα καυλωσει παρα πολυ..φαινοταν να της αρεσει να τον νιωθει ετσι στο προσωπο της αλλα δεν εκανε κατι...μαλλον απο τυψεις...ουτε τα ματια δεν ειχε ανοιχτα...

- "Ανοιξε τα ματια και βγαλε τη γλωσσα", της ειπα με λιγα νευρα και ανοιξε τα ματια...

- "Και τη γλωσσα καριολα..", ειπα ξανα και υπακουσε..

Τον ετριβα παντου...τον περνουσα κι απο τη γλωσσα της να τον βρεχει και γλιστρουσε πιο ευκολα στο προσωπακι της..οσο πιο πολυ την εβλεπα τοσο πιο πολυ με καυλωνε..τον ρουφουσε καθε φορα που εμπαινε στο στομα της...

Μας διεκοψε το κινητο της που αρχισε να χτυπαει..το ειχε αφησει σε ενα επιπλο διπλα μου..πηγε να σηκωθει αλλα την κρατησα κατω και το πηρα εγω στα χερια...

- "ΔΗΜΗΤΡΗΣ-ΔΟΥΛΕΙΑ λεει....επειγει?" τη ρωτησα ειρωνικα βαζοντας το  καυλι μου πιο βαθια στο στομα της για να μη μπορει να μιλησει...

- "Ο αντρας μου ειναι!!αστο!!", ειπε με μια ανασα τραβωντας το κεφαλι της προς τα πισω καπως τρομαγμενη..

- "Μελλων αντρας εννοεις..και δεν ειναι καλο να τον αφηνεις να περιμενει..μιλα.." της ειπα πατωντας το πρασινο κουμπακι..

Με κοιταξε τρομαγμενη και πηγε παλι να σηκωθει αλλα δεν την αφησα..την κρατησα γονατιστη και κολλησα το τηλεφωνο στο αυτι της..

- "Ελα αγαπη μου, ηρθα απο το σπιτι να παρω κατι πραγματα...ναι ξερω...αργησα λιγο...βρηκα μια φιλη και τα λεγαμε...θα τα παρω και θα παω σπιτι σε λιγο δεν θα αργησω...", του μιλουσε τρεμωντας οσο ετριβα το μουνακι της πανω απο το στρινγακι και της ψιυθριζα στο αλλο αυτι ποσο πουτανα ειναι...

- "Εισαι πολυ μαλ...", πηγε να πει κλεινοντας το τηλεφωνο αλλα εκλεισα το στομα της με τον πουτσο μου..

- "Βγαλε το σκασμο μαναρι μου και περιποιησου τη φιλεναδα σου....δεν βλεπεις πως εχει γινει?", της ειπα ενω της γαμουσα αγρια το στομα..

Δεν την αφηνα να παρει ανασα αλλα της αρεσε..ενιωθα την καυλα της...εβγαζε τη γλωσσιτσα της οσο μπορουσε για να νιωθει και τ αρχιδια οταν τον επαιρνε βαθια....

Την εβαλα στα 4 στο πατωμα και εκοψα το στρινγακι της..εφαγε μερικα χαστουκια...πολλα μαλλον...δεν χορταινα να την βλεπω ετσι...το μουνακι της εσταζε...πηρα το κινητο της και αρχισα να βιντεοσκοπω τα δαχτυλα μου να γλιστρανε στο μουνι της...δεν ηταν πολυ ��ταθερα τα πλανα γιατι της το κανα δυνατα και γρηγορα...Βογγουσε και εσταζε...

Εσυρα τον πουτσο μου πανω στις τρυπες της και τον εσπρωξα αργα στο καυτο μουνι της...Κρατουσα το κινητο για να καταγραφει τα παντα...τον επαιρνε βαθια..καθε ποντο μεσα της...Ειχε ιδρωσει και ουρλιαζε απο ηδονη...

- "Σκιστο μωρο μου..μη λυπασαι..σκιστο γαμημενε", ειπε δυνατα..

Τον ειχε κανει μουσκεμα με τα υγρα της...τον εβγαλα και τον εσπρωξα αργα στο κωλαρακι της...Ουρλιαξε και πηγε να τραβηχτει αλλα την κρατησα..Εμπαινε αργα στη στενη τρυπουλα της και τσιριζε..

Γαμουσα και χαστουκιζα την κωλαρα της που ηθελα τοσα χρονια...Αρχισα να χυνω μεσα της...Με ενιωθε να χτυπιεμαι πισω της κι αρχισε να χαιδευει την κλειτοριδα της και να χυνει μαζι μου...

Σηκωθηκα λαχανιασμενος και ιδρωμενος...Κουμπωσα το παντελονι και εκλεισα την καμερα απο το κινητο...Η Χ. ειχε πεσει μπρουμυτα και δεν μπορουσε να ηρεμησει...

- "Παρ'το ως γαμηλιο δωρο..", ειπα αφηνοντας το κινητο διπλα της...

[allstarpoem]

- Μειον εικοσι τρια κομμα κατι.

- Τι;;;

Εβαλε το χερι του στην τσεπη του παλτου του, ψαχνοντας ενα ακομα τσιγαρο για να αναψει. Το βλεμμα του ηταν χαμενο στο κενο.

- Ο μεσος ορος της θερμοκρασιας στη Σεληνη την ημερα του χειμερινου ηλιοστασιου ειναι μειον εικοσι τρια κομμα κατι. Τρελο δεν ειναι;

Εκεινη δεν του απαντησε, δεν ηξερε τι να του απαντησει. Γελασε μονο νευρικα. Καθισε και τον παρατηρησε λιγο. Ηταν σε αθλια κατασταση: ηταν χλωμος, πολυ πιο χλωμος απο την τελευταια φορα που τον ειδε. Τα ματια του ηταν φανερα κοκκινισμενα, με δυο τεταστιους μαυρους κυκλους γυρω του. Τα μαλλια του πιο μπλεγμενα απο ποτε, το χερι του ετρεμε και τα ποδια του λυγιζαν. Ενιωθες οτι απο στιγμη σε στιγμη θα καταρρευσει, θα σωριαστει ολος στο πατωμα. Ωστοσο, η προσπαθεια του να κρατησει ζωντανο το χαμογελο του ηταν που εκανε την οψη του ακομη πιο τρομακτικη.

- Γιατι μ εφερες εδω; τον ρωτησε εκεινη αυστηρα, ενοχλημενη απ την σιωπη που επεσε αναμεσα τους. Δεν εχω πολυ χρονο...

- Ποιος σου ειπε οτι εχω εγω; της αντιγυρισε εκεινος με πικρια.

- Τοτε πες μου γιατι καθομαστε εδω περα τετοια ωρα και μην με ταλαιπωρεις!

Ηταν ετοιμη να εκραγει. Δεν μπορουσε να συνεχισει να παιζει το παιχνιδι του*ολο κατι ηθελε να της πει,κατι σημαντικο που τον βαραινε,ολο της ζητουσε να μιλησουν και ολο δειλιαζε μπροστα της, τραυλιζε και μασουσε τα λογια του, χωρις εντελει να καταφερει να αρθρωσει λεξη. Τον ειχε πλεον βαρεθει, ας της ελεγε επιτελους! Παρ ολα αυτα δεν του μιλησε. Τον κοιτουσε μες στα ματια και περιμενε.

Εκεινος παρεμεινε σιωπηλος, με το βλεμμα του χαμενο στο κενο.

- Δεν εισαι καλα..., ψελλισε αυτη εντελει προσπαθωντας ξανα να σπασει την σιωπη.

- Οχι, της αποκριθηκε με ενα ειρωνικο γελιο, δεν ειμαι καλα. Δεν ξερω αν φαινεται πολυ, αλλα εχω μερες να κοιμηθω ησυχα, εχω μερες να ξυπνησω κεφατος, εχω μερες να χαμογελασω και στεκομαι οριακα στα ποδια μου. Οι μερες κυλανε χωρις να το καταλαβω, και γω χωρις κινητρο χωρις διαθεση για τιποτα τις βλεπω απλα να περνανε. Στην ιδια θλιψη που με αφησες ειμαι* οποτε ναι, σε ευχαριστω που το προσεξες,δεν με λες και καλα.

Τιναξε με νευρικοτητα τις σταχτες απ το τσιγαρο του.

- Δεν εχεις ιδεα..., συνεχισε. Δεν εχεις ιδεα ποσο πολυ μπορει να πονεσα. Εφτασα στο χαμηλοτερο σημειο της ζωης μου. Και δεν εχεις ιδεα ποσο πονεσα οταν με αφησες. Οταν ενιωσα οτι δεν εισαι πια κοντα μου, οταν ενιωσα οτι δεν εισαι πια το στηριγμα που νομιζα οτι ησουν, οταν απλα με παρατησες αδιαφορωντας πληρως πια για το πώς ειμαι. Δεν εχεις ιδεα αληθεια...

Σταματησε. Το μυαλο του κολλησε και το βλεμμα του χαθηκε ξανα στο κεμαυρο του ουρανου.

- Δεν εχεις ιδεα..., ψελλισε ξανα.

- Τοτε γιατι απλα δεν μου προσπαθεις να μου εξηγησεις;

- Γιατι δεν θελω! της ειπε με φωνη που τρεμει. Δεν θελω να γεμισω το αγνο σου μυαλο με τις σκοτεινες σκεψεις που εκανα... Δεν σε εφερα γι αυτο εδω. Ηθελα απλα να σου πω ποσο λυπαμαι. Να σου πω οτι λυπαμαι που δεν εισαι πια αυτη που νομιζα οτι ησουν, λυπαμαι που δεν μου μιλας πια με την ιδια θερμη με τοτε, λυπαμαι που με εχεις αφησει πισω σου σαν να σου ειμαι παντελως ασημαντος. Λυπαμαι που αλλαξες, και λυπαμαι που εφτασα στο σημειο να στα λεω ολα αυτα, γιατι..

Εκανε μια παυση, προσπαθωντας να κρυψει τους λυγμους του.

- Ειμαι εξαρτημενος απο σενα. Κι ας μην ηθελα να το παραδεχτω, κι ας ηταν το χειροτερο πραγμα που θα μπορουσα να μου κανω. Δεθηκα τοσο πολυ μαζι σου που πλεον δεν αντεχω μακρια σου.. Αλλα σ αγαπαω τοσο πολυ που το κοντα σου δεν ειναι ποτε αρκετο. Και ειναι ολο ενας φαυλος κυκλος. Το μονο που ξερω ειναι οτι διπλα σου σταματησα να αγχωνομαι, σταματησα να κανω αρνητικες σκεψεις και ειδα τα παντα με μια πιο αισιοδοξη νοτα. Για μενα ησουν ενα μεσο διαφυγης απο ολους και ολα, ενας τροπος να ξεφευγω και να σκεφτομαι οτι ισως αξιζει να παραμεινω εδω...

- Ωχ, οχι δεν θελω να ξανακουσω γι αυτο, τον εκοψε εκεινη με μια ειρωνια στη φωνη της.

Εμεινε αναυδος* δεν περιμενε να του φερεται με τετοια ψύχρα.

- Τοτε γιατι ηρθες και καθολου; της φωναξε θυμωμενος. Γιατι ηρθες ενω δεν θες να με ακουσεις και απλα περιμενεις την ωρα που θα σταματησω να μιλαω και θα φυγεις; Ας μην ερχοσουν, αν ειχες σκοπο να με βυθισεις κι αλλο στην θλιψη μου!

Για λιγο περιμενε οτι θα τον βρισει, και οτι θα τον παρατουσε ξανα. Ωστοσο, αυτη τον κοιταξε στα ματια, και του χαμογελασε στοργικα.

- Μα δεν εχω ερθει καν εδω, του απαντησε χαμηλοφωνα. Δεν εχω ερθει αποψε εδω... Εισαι μονος στο σκοταδι και παραμιλας, προσπαθωντας να πεις ολα τα λογια που ειχες αφησει μισα. Μα τωρα δεν εχει κανενα νοημα, εχουν ολα αλλαξει. Ειμαι μονο μια μουσα στο κεφαλι σου, μια ιδεα που δεν μπορεις να διαγραψεις... Δεν θυμασαι καν τη φωνη μου, πώς μοιαζω ή πώς σου μιλαγα τοτε. Οποτε αντι να τα πεις ακομα μια φορα ολα αυτα, αναλογισου λιγο: γιατι το κανεις αυτο;

Εκεινος δεν μπορουσε πια να συγκρατησει τα δακρυα του.

- Ησουν η μονη που με κρατουσε στη ζωη, προφερε μεσα στους λυγμους του. Ησουν η μοναδικη ελπιδα για μενα, το μοναδικο ατομο με το οποιο επικοινωνουσα πραγματικα. Και τωρα απλα δεν εισαι εδω και...

Πεταξε μακρια το τσιγαρο του, χωρις να το εχει τελειωσει.

- Οχι, της ειπε. Αποψε δεν κανω ξανα τον ιδιο μονολογο με παντα, λεγοντας στον εαυτο μου οσα ποτε δεν σου ειπα. Αποψε ηθελα να σου πω ποσο πολυ σε αγαπησα*για μια τελευταια φορα.

Εκεινη συνεχισε να τον κοιταζει στοργικα.

- Ειχα βαλει ενα στοιχημα. Ζωγραφιζα πεταλουδες στον καρπο μου, αντι να κανω πληγη. Και καθε φορα που θα σκεφτομουν να ανοιξω πληγη, εβλεπα τις πεταλουδες και....

- ...και σκεφτοσουν οτι δεν θα ηθελες να τις παρεις μαζι σου, ειπε αυτη συμπονετικα. Το θυμαμαι, εγω σου το ειχα προτεινει.

- Ναι.

- Και γιατι αποψε το χερι σου ειναι κενο;

Διστασε για λιγο, δεν ηξερε αν ηθελε να της απαντησει.

- Στο υποσχομαι, θα σχεδιασω μια με την πρωτη ευκαιρια.

- Καλα.

Επεσε σιωπη αναμεσα τους. Καθισαν μερικα λεπτα αμιλητοι, ρεμβαζοντας τη Σεληνη, που φωτιζε το απεραντο βαθυ μαυρο του ουρανου. Εκεινη εγειρε το κεφαλι της στον ωμο του.

- Μειον εικοσι τρια κομμα κατι, ε; του ειπε σπαζοντας ξανα την σιωπη. Οχι και τοσο κατω...

- Αυτο σκεφτομουν κι εγω.

- Θα αντεχες να μεινουμε εκει πανω σε τετοια θερμοκρασια;

- Δεν ξερω, της ειπε. Εξαρταται ποσο ειναι αυτο το κομμα κατι...

Γελασε. Για καποιο λογο χαρηκε που ηταν μαζι του, κι ας ηταν ολο στη φαντασια του. Ωστοσο, ηξερε οτι απο στιγμη σε στιγμη θα επρεπε να φυγει. Πριν φυγει τον κοιταξε μια τελευταια φορα στα ματια.

- Καληνυχτα, χαρηκα που μιλησαμε, του ειπε και του εδωσε ενα πεταχτο φιλι στο μαγουλο.

Εκεινος την παρατηρουσε οσο απομακρυνοταν, με ενα χαμογελο ζωγραφισμενο πισω απο τα δακρυα του.

**********

Ηταν το τελευταιο βραδυ του.

Το επομενο πρωι βρεθηκε στο υπνοδωματιο του νεκρος, μεσα σε μια λιμνουλα απο αιμα. Ειχε κανει στον καρπο του με το μαχαιρι μια πληγη, σε σχημα πεταλουδας....