#πικρία

[thenewsmag]

H πικρία της Μαργαρίτας για τον Μίκη Θεοδωράκη: «Για εμένα είναι προσβλητικό και υποτιμητικό»

H πικρία της Μαργαρίτας για τον Μίκη Θεοδωράκη: «Για εμένα είναι προσβλητικό και υποτιμητικό»

Η κόρη του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη δεν κρύβει την πικρία της για την διαθήκη του πατέρα της «Γίνανε πολλά και διάφορα μετά τον θάνατό του με τις διαθήκες. Είμαι πικραμένη, αλλά κανείς πρέπει να αποφασίζει στη ζωή του να ξεχνάει τα κακά του». H Μαργαρίτα Θεοδωράκη μιλησε στην εκπομπή «Στούντιο 4» και δεν έκρυψε την πικρία της για τις επιλογές του Μίκη όσον αφορά τη διαθήκη του. «Δεν…

[orgismenh]

Τι θυμόμαστε τελικά από τους ανθρώπους που ερωτεύτηκαμε πολύ αλλά δεν είμαστε πια μαζί; Εσύ τι θυμάσαι από τον τελευταίο σου έρωτα;

Άλλοτε θυμόμαστε αυτό το ελαφρύ, αλμυρό καλοκαιρινό αεράκι που έφερε η πρώτη γνωριμία, κι άλλοτε θυμόμαστε αυτόν τον λυσσασμένο χειμωνιάτικο αέρα και το κρύο που άφησε φεύγοντας.

Άλλοτε θυμόμαστε το παγωτό βανίλια συνδυασμένο με τη δροσερή γεύση του δυόσμου και άλλοτε αυτή την πικρή γεύση που έχει ο γαλλικός με καραμέλα.

Θυμόμαστε αμυδρά εκείνες τις ταινίες που βλέπαμε τα Σάββατα στην καραντίνα, και εκείνα τα κρυφά ραντεβού, τις βόλτες στο κέντρο της πόλης, με τα φώτα να μας τυφλώνουν λες και δεν ήμασταν ήδη τυφλωμένοι από έρωτα.

Θυμόμαστε εκείνο το γλυκό που μας κράτησε επειδή ήξερε πως θα αδιαθετήσουμε, και εκείνα τα μακαρόνια που του φτιάξαμε για να τα βρει ζεστά μετά την δουλειά.

Το μπάνιο που κάναμε μαζί, το κρεβάτι που μοιραζόμασταν τα βράδια και εκείνη τη μεσημεριανή αγκαλιά στον χαλασμένο καναπέ.

Θυμόμαστε το πρώτο μας φιλί, τις ανάσες, τα χαμόγελα, τις αγκαλιές, τις πεταλούδες στο στομάχι που αργότερα τις ξεράσαμε ανακατεμένες με τζιν στη λεκάνη κάποιου σπιτιού που δεν θυμόμαστε.

Θυμόμαστε τις συναυλίες, τις παραστάσεις, τα ραντεβού σε θερινά που ποτέ δεν πήγαμε, γιατί εκείνοι έφυγαν σαν να 'τανε χειμώνας, τι κι αν πλησίαζε το καλοκαίρι.

Θυμόμαστε τις συζητήσεις, τις διαφωνίες, τις συμβουλές, σε κάθε απόφαση, σε κάθε κατάσταση σκεφτόμαστε τι θα έλεγε εκείνος.

Τις διακοπές που σχεδιάζαμε μαζί, την πρώτη εκδρομή, την βόλτα με το αυτοκίνητο και τη μηχανή, τις διαδρομές με το μετρό που πάντα θέλεις να διαρκούν λίγο περισσότερο.

Θυμάσαι τις ανάσες που έπαιρνε πριν τον ύπνο, πως σφάλιζαν τα βλέφαρα πως χαλάρωνε το κράτημα του με την ώρα, πάντα σε άφηνε πριν τον αφήσεις και αυτό το θυμάσαι.

Θυμάσαι τα μηνύματα που σου έστελνε, τις ατέλειωτες κλήσεις σας, τις συναντήσεις στο φοιτητικό σου διαμέρισμα και τα βράδια που περνούσατε χωριστά κουρνιάζοντας σε δανεικές αγκαλιές.

Θυμάσαι το κοκκίνισμα στα μάγουλα κάθε φορά που σε κοιτούσε πονηρά, τις γραμμές των χεριών του, τις πλάτες του και εκείνο το μικρό σημάδι που είχε.

Θυμάσαι τον ήχο του γέλιου του αμυδρά, υπόκωφα σχεδόν, προσπαθείς να ξεχάσεις την φωνή του αλλά κάθε φορά είναι εκεί να σου υπενθυμίζει ότι υπήρξε και σου ψιθύρισε τα πιο όμορφα τραγούδια, τραγούδια που δεν ακούς πια κι όταν τύχει να τα ακούσεις στο ραδιόφωνο κλαις.

Είναι πολλά αυτά που θυμόμαστε, στιγμές, συναισθήματα, καταστάσεις, κάθε φορά εξαρτάται από πια οπτική τα σκέφτεσαι, την θετική ή την αρνητική. Θυμάσαι τον άνθρωπο άλλοτε με αγάπη, άλλοτε με πικρία. Έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, και κυρίως έτσι είναι ο έρωτας.

Εγώ θυμάμαι κυρίως πράγματα που δεν έζησα, γιατί πιστεύω πως την στιγμή δεν μπορείς να την σφραγίσεις, κάθε φορά που θα θυμάσαι κάτι θα προσθέτεις, κάτι θα αφαιρείς και η αλήθεια είναι ότι τα μαθηματικά δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου, ίσως για αυτό βγαίνω πάντα ρηγμένη.

[justforbooks]

Τον Ιανουάριο του 1975, ένας σαραντάχρονος, μικροκαμωμένος, διοπτροφόρος δημοσιογράφος ξεκινούσε στο δεύτερο κανάλι της γαλλικής τηλεόρασης μια εκπομπή που έμελλε να πάρει διαστάσεις θρύλου. Γιος αγροτών, λάτρης του καλού κρασιού και φανατικός θεατής αγώνων ποδοσφαίρου, ο Μπερνάρ Πιβό (1935-2024) πέτυχε με τις «Apostrophes» («Αποστροφές») κάτι που ακόμα και σήμερα μοιάζει ακατόρθωτο: επί μια δεκαπενταετία κρατούσε ενήμερους τους συμπατριώτες του για την εκδοτική παραγωγή, παροτρύνοντάς τους ν’ αγοράσουν βιβλία και, κυρίως, να τα διαβάσουν.

Ο ίδιος δεν ήταν ούτε κριτικός ούτε συγγραφέας. Το τελευταίο ίσως θα το ήθελε πολύ, αλλά η αδυναμία του δεν τον δηλητηρίασε με απογοήτευση ή πικρία. Αντίθετα, τον προίκισε με θαυμασμό και περιέργεια για εκείνους που γράφουν.

Ο Πιβό λειτουργούσε απλώς ως δημοσιογράφος. Κι όπως στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων εκτίθενται πρωτόλεια, έργα επικαιρικά, βιβλία ενδιαφέροντα μεν αλλά αποτυχημένα, έτσι και από το σαλόνι των «Apostrophes» πέρασαν συγγραφείς που δεν στέκονταν στο ύψος του Ναμπόκοφ, του Νόρμαν Μέιλερ ή της Γιουρσενάρ. Το σίγουρο, ωστόσο, είναι πως η εκπομπή του Πιβό, με αφορμή πάντα κάποια βιβλία, κατέγραψε όλα τα πάθη, τα ερωτήματα, ακόμα και τα ευτράπελα μιας εποχής.

Όταν με δική του πρωτοβουλία ο κύκλος των «Apostrophes» έκλεισε, τη σκυτάλη πήρε μια καινούργια εκπομπή, με τίτλο «Bouillon de culture» («Πολιτιστική σούπα»). Σ’ αυτήν, μεταξύ 1991-2001, ο Πιβό ανακάτευε τη λογοτεχνία με τον κινηματογράφο και τον χορό, και τα εικαστικά με τη μουσική και το θέατρο, χωρίς όμως να σαγηνεύει τα πλήθη που τον παρακολουθούσαν παλιότερα. Τι συνέβη; Είχε χάσει την ικανότητα να συνθέτει πάνελ ομιλητών; Δεν έκανε με την ίδια όρεξη τη δουλειά του; Δεν αντλούσε ενδιαφέρον υλικό από την πολιτιστική επικαιρότητα; Ή μήπως είχε αλλάξει γλώσσα και δεν απευθυνόταν πια στον μέσο τηλεθεατή;

Κάθε άλλο. Η «Πολιτιστική σούπα» αποτελούσε όαση στη γαλλική τηλεόραση και κάθε βδομάδα τροφοδοτούσε τον Τύπο με ειδήσεις και ευνοϊκά σχόλια. Γιατί η θεαματικότητά της, σε σχέση με την προηγούμενη εκπομπή του Πιβό, είχε πέσει στα μισά; Για τον ίδιο η απάντηση ήταν απλή: έφταιγε η ώρα προβολής της. Οι «Αpostrophes» ξεκινούσαν μεταξύ εννιά με εννιάμισι, ενώ η «Πολιτιστική σούπα» γύρω στις έντεκα το βράδυ. Στην αρχή της βραδιάς, οι πιθανότητες συνάντησης ενός χαρισματικού παρουσιαστή μ’ ένα περιφερόμενο, ακαθόριστο και μάλλον επιφυλακτικό κοινό είναι πολύ περισσότερες. Αυτήν την ώρα μπορεί κανείς να στρατολογήσει οπαδούς της ανάγνωσης, του θεάτρου ή της μουσικής. Πιο αργά, όμως, όσο πλησιάζουν μεσάνυχτα, στήνονται μπροστά στην οθόνη μόνο οι φανατικοί, οι «ψωνισμένοι» με την κουλτούρα. Οι εκ των προτέρων πεπεισμένοι.

Από την εποχή που ξεκίνησε ο Πιβό την τηλεοπτική του καριέρα ως το τέλος των '90s, είχαν έρθει τα πάνω κάτω (και) στο γαλλικό οπτικοακουστικό πεδίο. Η ιδιωτικοποίηση του TF1 το 1986 και η δημιουργία ιδιωτικών καναλιών επέφεραν ριζικές αλλαγές στον τηλεοπτικό χάρτη. Ο ανταγωνισμός των σταθμών, η αναζήτηση διαφημιστικών εσόδων όχι μόνο από τα ιδιωτικά αλλά και από τα κρατικά κανάλια, και η δικτατορία των μετρήσεων θεαματικότητας υπέσκαψαν την ποιοτική στάθμη των εκπομπών και εξόρισαν τις πολιτιστικές εκπομπές στις μεταμεσονύχτιες ώρες.

Μοναδικός ίσως επιζών της «απορρύθμισης», πιστός στην Αntenne 2 (το δεύτερο κρατικό κανάλι), παρά τις δελεαστικές προσφορές που δέχτηκε κατά καιρούς για να το εγκαταλείψει, ο Μπερνάρ Πιβό αποφάσισε τo 1998 να περάσει στην επίθεση. Και το έκανε γραπτώς, μ’ έναν λίβελο, επιπλήττοντας τις νοικοκυρές κάτω των πενήντα ετών –το target group στο οποίο απευθύνονταν οι διευθυντές προγράμματος για ν’ αυξήσουν τα διαφημιστικά έσοδα των σταθμών τους– για την απάθεια που επιδεικνύουν καταναλώνοντας φτηνές εκπομπές, οι οποίες υποτίθεται πως ανταποκρίνονται στα χαμηλά τους γούστα.

Το βιβλίο του –εξαντλημένο προ πολλού, δυστυχώς– «Αμήχανοι θεατές» (μτφρ. Ελένη Ψυχούλη, Λιβάνης) ήταν σαν τις εκπομπές του, ανάλαφρο και ταυτόχρονα διεισδυτικό. Ακόμα κι αν το εύρημα της επίπληξης των «νοικοκυρών κάτω των πενήντα ετών» μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ατυχές ή κακόγουστο, ο προβληματισμός του Γάλλου δημοσιογράφου για την παιδευτική λειτουργία της τηλεόρασης και για την τύχη των εκπομπών που στοχεύουν στην καλλιέργεια του κοινού παραμένει σημαντικός. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο που απεχθανόταν όσο τίποτε άλλο τους διανοούμενους που μεμψιμοιρούν για τα χάλια της τηλεόρασης επειδή δεν έχουν αντιληφθεί τι είναι τελικά αυτό το μέσον και σε τι χρησιμεύει.

Ο Πιβό γνώριζε καλά ότι η τηλεόραση δεν είναι παντοδύναμη κι ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τον ίδιο τρόπο όλες τις μορφές της τέχνης και της επιστήμης. Είχε επίσης συνείδηση ότι, όσον αφορά τις νέες γενιές, η κουλτούρα έχει χάσει την παλιά της αίγλη, ότι φαντάζει λιγότερο απαραίτητη στην ολοκλήρωση της ύπαρξης. Αντιλαμβανόταν ότι οι νέοι αρνούνται να παραδώσουν τη σκυτάλη της πολιτιστικής τους έκφρασης στην τηλεόραση, ότι δεν περιμένουν το «κουτί» για να τους εξηγήσει τον κόσμο ούτε να τους διαφωτίσει για τις συμπεριφορές και τα γούστα τους.

Ο λόγος για τον οποίο εξεγέρθηκε ο Πιβό ήταν επειδή όλοι –ακόμα και οι επικεφαλής των κρατικών καναλιών– είχαν καταθέσει τα όπλα στον βωμό των αριθμών: «Αντί να διαμορφώσουμε το γούστο του κοινού, προλάβαμε τις επιθυμίες του. Αντί να το ταράζουμε κάθε τόσο με κάτι το απρόβλεπτο, το παρακινδυνευμένο, το κολακέψαμε με εύκολες λύσεις. Ας έχουν χάρη η τηλεθέαση και η διαφήμιση που μας έκοψαν κάθε φόρα για τόλμη στις ζώνες υψηλής θεαματικότητας». Τα βέλη του μάλιστα δεν τα εκτόξευε γενικώς και αορίστως. Στις σελίδες του βιβλίου του, υπουργοί, βουλευτές και γερουσιαστές, επιχειρηματίες και στελέχη καναλιών, όλοι έχουν την τιμητική τους.

Σύμφωνα με τη γνώμη του διαπρεπούς κοινωνιολόγου Ντομινίκ Βολτόν –την οποία μνημονεύει ο Πιβό στους «Αμήχανους θεατές»–, η τηλεόραση είναι η μόνη δραστηριότητα που μοιράζονται όλες οι κοινωνικές τάξεις και όλες οι ηλικίες, η μόνη που συντελεί στη δημιουργία δεσμού ανάμεσα στα περιβάλλοντα. Καθώς το κοινωνικό ρήγμα διευρύνεται συνεχώς λόγω της οικονομικής κρίσης, της επέκτασης της ανεργίας και του ξέφρενου αγώνα για περισσότερο κέρδος, όσο η τηλεόραση παίζει τον ρόλο του καθρέφτη που επιτρέπει τη συνάντηση της μεγάλης πλειονότητας των κοινωνικών στρωμάτων τόσο περιορίζει τον αποκλεισμό εκείνων που αισθάνονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Ο Βολτόν ήδη προέβλεπε ότι σ’ ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον κάθε τηλεθεατής, απομονωμένος στο ιδιωτικό του σύμπαν, θα έχει πρόσβαση στο καλωδιακό κανάλι που θα προβάλλει τα εξειδικευμένα προγράμματα που τον ενδιαφέρουν. Μόνο τα μη ειδικά κανάλια με τα ποικίλα και διαφοροποιημένα προγράμματά τους, υποστήριζε, μπορούν να συντελέσουν στη δημιουργία κοινωνικού δεσμού.

Ωστόσο, όπως παρατηρούσε ο Πιβό, αυτά τα μη ειδικά κανάλια λειτουργούν με τους αμείλικτους όρους της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού, πριμοδοτούν φτηνές εκπομπές τύπου reality show, εξορίζοντας από τα προγράμματά τους τον πολιτισμό: «Η τηλεθέαση εκμεταλλεύτηκε αυτό το δημοκρατικό και κοινωνικό, σχεδόν πατριωτικό άλλοθι που της προσέφερε ο περίφημος “κοινωνικός δεσμός” για να επιβάλει λιγάκι παραπάνω τους δικούς της νόμους, σε βάρος φυσικά της κουλτούρας». Κι από τη μεριά του επέμενε ότι μακροπρόθεσμα η ταυτότητα ενός έθνους σμιλεύεται περισσότερο μέσα από τις κοινές πολιτισμικές πρακτικές και την αλληλεπίδραση των πατροπαράδοτων αξιών και των σύγχρονων έργων, παρά μέσα από τις εξομολογήσεις των ανθρώπων της διπλανής πόρτας που εκθέτουν δημόσια τη δυστυχία ή την «τρέλα» τους.

Τι πρότεινε τελικά ο Πιβό στις… νοικοκυρές κάτω των πενήντα ετών μέσα από τον λίβελό του; Ν’ αντισταθούν, φυσικά. Να διαψεύσουν τα προγνωστικά των επικεφαλής του μάρκετινγκ και να μην παραδίδονται στις εκπομπές που απευθύνονται ειδικά σ’ εκείνες. Τις καλούσε να ανακαλύψουν τις χαρές που στερούνται εξαιτίας της ρουτίνας, ν’ απελευθερωθούν από το «κουτί», να ονειροπολήσουν. Όπως αποδείχτηκε, ήταν ένας από τους τελευταίους ρομαντικούς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[nofuckinlabels]

Ο κανιβαλισμός είναι προνόμιο του δυτικού κόσμου

Φοβάμαι οτι οι σημειωσεις μου θα συνεχισουν να ειναι πτώματα ερωτικων εξομολογησεων

Αποδείξεις της δειλίας μου

Έφυγες καλοκαίρι.

Δεν μου ταίριαξε ποτέ αυτό

Ο καιρός απαιτούσε χαμόγελα

Ιδρωμένα σώματα

Ηθελα να είναι χειμώνας

Να ναι μικρή η μέρα και μεγάλη η νύχτα

Το φως ήταν αβάσταχτο

Τελευταία εβδομάδα Μαρτίου

Σε λίγο θα αλλάξει πάλι η ώρα

Το φως συνεχίζει να είναι αβάσταχτο

Φοβάμαι οτι τα μάτια μου θα συνεχίσουν να βαραίνουν

Φοβάμαι οτι θα συνεχίσω να πενθω επίμονα

Φοβάμαι οτι κάποια στιγμή θα ξεχάσω την απουσία σου

Θα ξεχάσω το πτώμα που βρίσκεται μπροστά μου

Αλλά θα συνεχίσω να πενθω

Από συνήθεια

Δεν γεννήθηκα νηπενθης

Κάτι πρέπει πάντα να θρηνω

Κάτι πτώματα στιγμών που όταν ήταν ακόμα ζωντανά δεν τα αναγνώριζα

Ζω από το παρελθόν μου

Καλύτερα έτσι

Εκείνο με αφήνει να το χτίσω όπως θέλω εγώ

Και δεν έχει φωνή πια αφού έχει πνοή μόνο στο μυαλό μου

Είναι ολο δικο μου

Με αφηνει να παζαρεψω με τον χρονο

Να συμβιβαστώ με μια επίπλαστη και εύθραυστη ευτυχία

Ίσως μάλιστα με πείσω

Ότι γίνονται και θαύματα

Κλείνω λοιπόν τα μάτια μου και είσαι ο έρωτας της ζωής μου

Και εθελοτυφλώ

Δεν πληγώσαμε ποτέ ο ένας τον άλλον

Οι άλλοι φταίνε

Οι συνθήκες

Η εποχή

Ο πόνος αυτός είναι ξένος

Μου τον επέβαλαν

Τα μάτια όμως, που είναι πεισματικά κλειστά κάποια στιγμή ανοίγουν

εμείς μας ρημάξαμε

Ο έρωτας νικά τους άλλους, τις συνθήκες, τις εποχές.

Ο έρωτας αντέχει

ομολογώ οτι αντιμετωπίζω την απουσία σου με κάποια μοιρολαγνια

Αποδέχομαι ότι τα βάσανα υπάρχουν ως παράπλευρη απώλεια του πάθους.

Υποφέρω άλλωστε σημαίνει να μένω πιστός στην οικειότητα

Εκεί που το έδαφος έχει υποχωρήσει και υπάρχει μόνο το κενό

Εχω προετοιμάσει την σαρκα μου

Τα χέρια μου έχουν αυλακώσεις

Σου υποδεικνύουν που να χρησιμοποιήσεις το μαχαίρι

Ο έρωτας είναι μια μορφή κανιβαλισμού άλλωστε

Ένας περίτεχνος φόνος

Στον οποίο το θύμα δίνει την συγκατάθεση του

Ευθανασία

Όλοι άλλωστε διψάμε για ανυπαρξία

Και ενίοτε για εκείνον τον άνθρωπο που θα μας βοηθήσει να την κατακτήσουμε.

Οι άνθρωποι κυνηγάμε την αλληλοφθορα

Θελουμε να επιστρέψουμε στην τροφο ιδεα μας

γνωρίζουμε την ματαιότητα του κόσμου

Και Αυτη η γνώση έχει σαρκωσεις

Τον έρωτα

Την θρησκεία

Ατελέσφορες προσπάθειες να κερδίσουμε την αιωνιότητα

Η

Να την χάσουμε ακαριαία

Η ποίηση σε αφήνει με μια πικρία στα σωθικά

Πάλι δεν κατάφερες να αφήσεις τα σπλάχνα σου στο τραπέζι

Πάλι χρησιμοποίησες τις λέξεις ως υποκατάστατα του διαμελισμού

Όμως ποτέ δεν θα είναι αρκετές

Γιατί η ποίηση είναι υποκατάστατο του έρωτα

Για αυτό όλα τα ερωτικά ποιήματα είναι γραμμένα σε ιστορικό χρόνο.

Εγώ δεν θα σταματήσω να γράφω σε ενεστώτα όταν μιλώ για σένα

Έχεις φύγει πια

Όσο κρατώ στη μνήμη μου το νεκρό σου σώμα

Σαπίζει

[visions-of-hlliana]

ΕΦΙΑΛΤΗΣ 1.

Χιόνι.

Παρατηρώ τα πάντα τριγύρω μου και όμως το μόνο που μπορώ να δω με θολωμένη όραση είναι το χιόνι.

Κρύο.

Προσπαθώ να νιώσω άλλες αισθήσεις και όμως το μόνο που μπορεί να νιώσει κάθε εκατοστό του κορμιού μου είναι το κρύο.

Πικρία.

Γλείφω τα χείλη μου σε μια προσπάθεια να γευτώ τι είναι αυτό που τα πικρίζει και όμως το μόνο που μπορώ να γευτώ είναι αίμα.

Αίμα;

Περπατάω ξυπόλυτη στο κάτασπρο χιόνι καθώς αίμα στάζει από τα χείλη μου στο σαγόνι και από το σαγόνι στον λαιμό μου.

Ούτε τα πιο ακριβά μαργαριτάρια δεν θα μπορούσαν να στολίσουν τόσο όμορφα τον λαιμό αυτόν.

Είμαι τόσο όμορφη.

Ματωμένη και στα λευκά ντυμένη.

Κάθε βήμα που αφήνω στο χιόνι κοκκινίζει.

Κάθε χιονονιφάδα που πέφτει σε θυμίζει.

Κάθε σταγόνα αίματος που χάνω με αδυνατίζει.

Είμαι τόσο όμορφη.

Αδυνατισμένη και στα κόκκινα ντυμένη.

Κάνοντας αέναους κύκλους στο χιόνι.

Μέχρι που ο ουρανός αρχίζει να γίνεται ένα με το έδαφος.

Μέχρι που αρχίζω να γίνομαι ένα με τον θάνατο.

Και έτσι όμορφη και ματωμένη ξαπλώνω στο λευκό μου σεντόνι.

Μέχρι να με σκεπάσει ο ματωμένος ουρανός.

Και να ξυπνήσω.

[gemsofgreece]

https://ardin-rixi.gr/archives/251402 https://ardin-rixi.gr/archives/251403

Βρήκα αυτό το εξαιρετικό άρθρο και θα ήθελα τη γνώμη σου για όσα λέει, πέρα από τα ενδιαφέροντα και επίκαιρα για την Ουκρανία είναι λες και γράφτηκε για την κατάσταση στην Ελλάδα πλην εξαιρέσεων δευτερεύουσας σημασίας. Απλά και κατανοητά εξηγεί την κατάσταση που υπάρχει σε μας και σε πολλές άλλες Ανατολικοευρωπαϊκες χώρες και όσα προσπαθούμε να εξηγήσουμε αλλά μας πνίγουν τις φωνές δυτικοί των “μεταμελημένων αυτοκρατοριών” , είτε με αγνές είτε ιδιοτελείς προθέσεις. Ένα πράγμα ειδικά που θα ήθελα τη γνώμη σου στο πλαίσιο όσων λέει, είναι το κομμάτι που μιλάει για “χρυσή εποχή” και “επαναλήψεις” διότι η εμπειρία μας δεν έχει σχέση με δυτικών/ρώσων ούτε Ουκρανών (πχ έχουμε απ την μία δυτικούς να προσπαθουν να οικειοποιηθούν τις αρχαίες χρυσές μας εποχές επειδή λεει ειναι αυτοί οι απογονοι των προγόνων μας -μη χέσω, απ την άλλη ρώσους να προσπαθούν να οικειοποιηθούν τις βυζαντινές χρυσές μας & την πρωτοκαθεδρία στην ορθοδοξία ως “τρίτη ρώμη” ταχα μου) εξού και η νοσταλγία και η άμυντικότητά μας.

Υ.Γ. ελαφρώς εκτός θέματος: Οι γερμανοί κλέψανε αρχαίο συμβολο και τ ονόμασαν σβ@στικ@, οι ρώσοι τον δικέφαλο αετό, οι τούρκοι το βυζαντινό άστρο και ημισέληνο, κανένας αλλος σκοπεύει να κλέψει κανα άλλο σύμβολο να το κάνουν το “δικό τους” ή ντάξ τελειώσαμε;

ΤΕΛΟΣ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ

Re: 

Όντως πολύ ενδιαφέρον άρθρο και μορφωτικό σχετικά με την ταυτότητα της Ουκρανίας αλλά και τον τρόπο που οι ίδιοι οι Ουκρανοί την αντιλαμβάνονται.

Όπως εντόπισες και εσύ, αν και γενικά μπορούμε να σχολιάσουμε τις ομοιότητες, υπάρχουν και αρκετές διαφορές μεταξύ της Ουκρανικής και Ελληνικής εμπειρίας που κατά την γνώμη μου δεν είναι και ακριβώς δευτερεύουσες. Έχουμε από τη μία την Ουκρανία που μέσα από την παράδοση και τη λογοτεχνία της προσπαθεί να διατηρήσει την ταυτότητα της απέναντι στην ενεργή απειλή της Ρωσίας και τον - εγώ θα έλεγα - νεωτεριστικό αντιρωσικό οίκτο της Δύσης, αλλά παράλληλα αποστρέφεται το παρελθόν, διότι εκείνο συχνά ήταν για τους Ουκρανούς ακόμα χειρότερο. Αυτό λέει ο Ουκρανός αρθρογράφος τουλάχιστον, ελπίζω να τα κατάλαβα σωστά.

Από την άλλη, η Ελλάδα μπορεί να ανήκει στο σύνολο των μετα-αποικιακών κρατών, αλλά δεν είναι κλασικό παράδειγμά τους. Μια διαφορά είναι ότι οι ίδιοι οι κάτοικοι της φέρονται να έχουν κουλτούρα με αποικιοκρατική ή αυτοκρατορική κληρονομιά, την οποία τιμούν σε γενικές γραμμές (υπάρχουν βέβαια εσωτερικές τριβές). Υπάρχουν πολλά "παρελθόντα" για τους Έλληνες και κάποια είναι σχετικά αποκρουστικά (Οθωμανική Αυτοκρατορία) ενώ άλλα είναι αξιομνημόνευτα (Κλασσική εποχή, οι καλές εποχές του Βυζαντίου κλπ). Είναι ενδιαφέρον να διαβάσεις προπαγάνδα γειτονικών λαών για τους Έλληνες κατά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι άλλοι λαοί έβλεπαν τους Έλληνες σαν πολιτισμικούς μικρο-κατακτητές που ενεργούσαν εναντίον των άλλων Χριστιανών εκμεταλλευόμενοι την αδιαφορία των Τούρκων. Φυσικά εδώ πρέπει οπωσδήποτε να θυμόμαστε ότι πρόκειται για προπαγανδιστικά κείμενα των βαλκανικών πολέμων που προφανώς εξισώνουν την ιστορική επιρροή του Ελληνισμού στην Ορθοδοξία με συνειδητοποιημένες ιμπεριαλιστικές στρατηγικές, αλλά από την άλλη δείχνει ότι οι υπόλοιποι Χριστιανοί υποτελείς της αυτοκρατορίας σε γενικές γραμμές θεωρούσαν ότι οι Έλληνες διατηρούσαν την κουλτούρα τους διακριτή ευκολότερα από εκείνους, και αυτό ίσως δημιουργούσε πικρία. (Εννοείται ότι επικεντρώνονταν στην ισχύ των Φαναριωτών και των Ελλήνων των μικρασιατικών παραλίων και αγνοούσαν τα βάσανα των Ελλαδιτών και ύστερα των Ποντίων και γενικά όλων των υπολοίπων, που δε διέφεραν από τα δικά τους, γιατί αυτό δε θα συνέφερε την προπαγάνδα.)

Εν πάσει περιπτώσει, για όλους αυτούς τους λόγους οι Έλληνες δεν αποστρέφονται το παρελθόν τους με τον τρόπο που το κάνουν οι Ουκρανοί (πάντα σύμφωνα με το άρθρο). Εκείνοι πρέπει τώρα για πρώτη φορά να πείσουν τον κόσμο για την διαφορετική ταυτότητά τους, την ξεχωριστή από την Ρωσία οντότητα, και ταυτόχρονα να πείσουν για όσα μπορούν να προσφέρουν στον πολιτικό, πολιτιστικό, τεχνοκρατικό και οικονομικό διάλογο. Οι Έλληνες, έχοντας την ευλογία και κατάρα να έχουν μεγάλα κομμάτια της κουλτούρας τους μονίμως στα φώτα της σκηνής, αρκεί περισσότερο να επαναδιεκδικήσουν την κυριότητά τους πάνω τους παρά να δημιουργήσουν μια εικόνα εξ ολοκλήρου καινούρια προς τον κόσμο. Υπό αυτήν την έννοια, το έργο των Ελλήνων θα έπρεπε να είναι ευκολότερο.

Με άλλα λόγια, η Δύση και όλοι οι ισχυροί του κόσμου δεν ξέρουν πολλά για την Ουκρανία ακόμα, διότι πάντα υπήρχε στην σκιά της Ρωσίας, που τους φόβιζε και τους απομάκρυνε. Και γνήσιο ενδιαφέρον δεν υπάρχει, πρέπει οι Ουκρανοί να τους το εμπνεύσουν. Οι Δυτικοί έχουν δείξει όσο ενδιαφέρον χρειάζεται για μια χώρα που βάλλεται από την "κακή" Ρωσία και άρα μπορεί στην ανάγκη να γίνει τώρα προτεκτοράτο της δυτικής επιρροής και πρόσβαση σε πολλά αγαθά του πρωτογενούς τομέα (η αγροτική παραγωγή είναι η υπερτεράστια δύναμη της Ουκρανίας και ο βασικός λόγος που οι Δυτικοί υποκρίνονται ότι νοιάζονται). Αλλά πέρα από αυτό, οι Δυτικοί δεν γνωρίζουν πολλά για την Ουκρανία, για τις εθνικές και πολιτικές ισορροπίες αυτής με την Ρωσία, και άρα αμφιταλαντεύονται ως προς τον ποιο βαθμό αξίζει να επέμβουν.

Στην πραγματικότητα, το ενδιαφέρον για την Ελλάδα είναι μεγαλύτερο και θα μπορούσε να είναι ακόμα περισσότερο αν οι Έλληνες ήταν καθόλου ικανοί να το προκαλέσουν. Πέρα από τον ουσιώδη πολιτισμικό παράγοντα, στον οποίο για κάποιο λόγο η Δύση έχει επενδύσει πολλά, υπάρχουν και αλλά γεωπολιτικά, συμμαχικά και εμπορικά (ναυτιλιακά) κριτήρια που θα μπορούσαν σίγουρα να κάνουν την Ελλάδα έναν δυναμικότερο παίκτη στην ευρύτερη περιοχή.

Στο πρόσφατο παρελθόν της, η Ελλάδα ήταν πιο "επιθετική" στις στρατηγικές της απ' ό,τι είναι σήμερα. Ξεκίνησε τις συμμαχίες και αναζήτησε ενεργά τη συμμετοχή της σε αυτές και μέχρι που έπαιρνε ενεργά μέρος σε πολέμους που δεν ήταν δικοί της, υπό την βλέψη ιστορικών εδαφών με σημαντικούς Ελληνικούς πληθυσμούς. Γι' αυτόν το λόγο, στους Τούρκους έχει περάσει η προπαγάνδα ότι η Ελλάδα είναι "επιθετικό" κράτος, αν και σε εμάς βέβαια και μόνο η σκέψη φαντάζει γελοία. Δεν σκέφτονται τα περί ιστορικότητας ή τους μεγάλους ελληνικούς μικρασιατικούς πληθυσμούς αλλά πώς στο καλό μια μικροσκοπική χώρα έπαιρνε σερί τους πολέμους για να πάρει εδάφη από την "τρανή"αυτοκρατορία. Τους φαίνεται ακραία προκλητικό και, εδώ που τα λέμε, ενείχε όντως ΤΡΕΛΟ ρίσκο. Η Ελλάδα του τώρα όμως δεν έχει σχέση με την Ελλάδα ούτε καν των 100 χρόνων πριν.

Φυσικά με όλα αυτά δεν εννοώ ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει επιθετική, ούτε ότι πρέπει να επαναδιεκδικήσει την κυριότητά της πάνω στα παγκοσμιοποιημένα πολιτιστικά της στοιχεία με επιθετικότητα. Αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να το κάνει με φυσικότητα και αξιοπρέπεια και σεβασμό απέναντι στον εαυτό της και τους άλλους. Η ουσία αυτών που λέω είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να έχει υπάρξει θύμα άλλων μεγαλύτερων δυνάμεων αλλά ο μεγαλύτερος δυνάστης της είναι οι ίδιοι της οι κάτοικοι. Η Ελλάδα φέρει πολλά εφόδια για να δυναμώσει ή ανακτήσει τη φωνή της, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον! Δεν χρειάζεται να δώσει έναν αγώνα τόσο σκληρό όσο η Ουκρανία ή άλλες μετα-αποικιακές χώρες που τώρα προσπαθούν να προσδιοριστούν εντελώς απέναντι στην αδηφάγα και αφομοιωτική Δύση. Έχει λίγο από δύση μέσα της εγγενώς και η ίδια, άλλωστε.

Το να κλαίγονται οι Έλληνες διαρκώς σαν αιώνια θύματα, δεν είναι ούτε εντελώς ιστορικά ακριβές αλλά ούτε και κάτι που θα κάνει τους άλλους να μας πάρουν σοβαρά. Το πολύ πολύ να μας πάρουν για λούτρινα αρκουδάκια και να μας κάνουν ό,τι θέλουν με τη δικαιολογία της "προστασίας". Ουσιαστικές διακρατικές σχέσεις υπάρχουν μόνο όταν οι συνεισφορές είναι αμοιβαίες. Δε μπορεί η Ελλάδα να κάθεται κούκος και να λέει "τιμήστε τον πολιτισμό μου και σώζετέ με κάθε φορά που έχω ανάγκη". Η Ρομαντική περίοδος έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Και τώρα θα μου πεις, και πως θα τα κάνει όλα αυτά η Ελλάδα. Ε λοιπόν, όλα ξεκινάνε από το να έχεις σωστούς ηγέτες, οι οποίοι αναδεικνύονται μόνο όταν ο λαός είναι συνειδητοποιημένος ως προς το πώς πρέπει να ενεργήσει. Ο σωστός πολιτικός ηγέτης κοιτά να κάνει τη χώρα του κόμβο ανάπτυξης, διαφάνειας και οικονομικής και πολιτιστικής προόδου, με αξιοπρέπεια και σαφή όρια, αλλά με φιλικότητα και όχι δουλικότητα, και σίγουρα όχι επιθετικότητα ή απομόνωση. Και όταν αναβαθμίσει τα εσωτερικά της χώρας, αυτό της δίνει ώθηση, επιχειρήματα και δίχτυ ασφαλείας να διεκδικήσει μεγαλύτερη επιρροή και στα εξωτερικά ζητήματα. Κι όταν μια χώρα έχει εσωτερική σταθερότητα και εξωτερική επιρροή στο παρόν, έχει πλέον μεγαλύτερες δυνατότητες να επαναδιεκδικήσει την κυριότητα στο παρελθόν της και να διασφαλίσει την επιδραστικότητα στο δικό της και το ευρύτερο μέλλον.

Πάντως από τη μια στιγμή στην άλλη δε γίνεται. Απλά η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να κινήσει προς αυτήν την κατεύθυνση δεκαετίες τώρα, αντ' αυτού κλωτσάει συνεχώς τα προαναφερθέντα διευκολυντικά εφόδια στη μούρη.

[thegreeklittlewriter]

Το ανεκπλήρωτο πονάει πιο πολύ από όλα.

Έχει την μεγαλύτερη πικρία μέσα του.

Την μεγαλύτερη δειλία. Την μεγαλύτερη θλίψη.

Θέλει κότσια ο ερωτας. Και Εσυ δυστυχώς δεν τα έχεις.

[theos-kai-kratos]

αν η ζωή σου ήταν ένα βιβλίο, τι νομίζεις ότι θα έγραφες στη τελευταία πρόταση;

"Και θα κοιτάξω τον θάνατο χωρίς μετάνοιες, θυμό ή πικρία, αλλά σαν φίλο που περίμενα να ανταμώσω μόλις έδυε ο ήλιος, έτοιμος να του πω μια περιπέτεια της οποίας όμοια δεν είχε ξανακούσει"

ακουγεται ψευτοσοβαροφανες. ηταν το τελος ενος ποιηματος που ειχα γραψει πριν καποιο καιρο

[space-vandal]

Μας λένε πρέπει οι τσακωμοί σας να μην αφήνουν πικρία

Πικρό μόνο τον καφέ μου πινω

Διάβασα κάπου ότι αν βάλεις αλάτι στον καφέ σου γίνεται λιγότερο πικρός

Από τοτε ξεκίνησα να βάζω αλάτι στις πληγές μου και δε σταμάτησα μέχρι που έμαθα να νιώθω το γλυκό με την άκρη της γλωσσας

Ίσα να ακουμπάει ,ούτε πολύ ούτε λιγο

Μέτρια

Με το τρια ,βουτάμε τα κεφάλια μας στη πικραμένη λίμνη και βγαίνουμε από εκεί μέσα πιο κρύοι

Τα πόδια μας στα δάχτυλα έχουν νεκρώσει

Το αίμα τους σαν χείμαρρος που δεν έχει να ξεσπασει

Ποιος νοιάζεται εξάλλου για τα δάχτυλα των ποδιών μας

"Δε πειράζει μωρέ"

Εμείς θέλουμε να έχουμε να λέμε ότι τα καταφέραμε

[pantopia]

Watch "Η Βασίλειος Ελευθερία" on YouTube

Κάθε άνθρωπος έχει δύο γονείς. Ο ένας γονιός σε διδάσκει ιδανικά, ο άλλος γονιός σε διδάσκει στρατηγική.

Χωρίς στόχους τα όνειρα θα παραμείνουν όνειρα, που με το καιρό σε οδηγούν στην απογοήτευση, ίσως στη πικρία, πιθανότατα στη παραίτηση. Χωρίς όραμα και αφοσίωση δεν πρόκειται να ξεκινήσεις κάτι που αξίζει ή θα σε κάνει περήφανο. Κάτι που θα φωτίσει και πολλούς γύρω σου. Χωρίς να αναγνωρίζεις τις αρχές που διέπουν κάθε πραγματικότητα και πραγματοποιούν ένα σκοπό ζωής για μια ζωή με ουσία και νόημα, και χωρίς την πειθαρχία να τις εφαρμόζεις δεν μπορείς ούτε να κινηθείς ούτε να κινήσεις τίποτα. Όμως χωρίς συνέπεια δεν πρόκειται να πηδήξεις την μάντρα. Η Μάντρα είναι η κάθε μάντρα των εσωτερικών σου φραγμών που δεν σου επιτρέπουν να δεις τι σου συμβαίνει και πως εσύ ή το δημιουργείς ή το υποστηρίζεις ή το ανέχεσαι. Με την άγνοια ή την αδιαφορία σου. Με τον θλιβερό τρόπο που βλέπεις τον εαυτό σου και την ζωή. Όταν όμως έχεις αποφασίσει να κάνεις αυτό που αγαπάς να κάνεις, καθημερινά, όσο πιο καλά μπορείς, αλλά προς θεού όχι τέλεια, και το προσφέρεις μόνο σε όσους το έχουν ανάγκη, το εκτιμούν και το αξιοποιούν, τότε μπορείς να κάνεις τα πράγματα διαφορετικά και καλύτερα. Έτσι πηδάς τη μάντρα της συνήθειας, της ρουτίνας των αβάσιμων πεποιθήσεων, όσες φορές χρειάζεται, για να φτάσεις στο προορισμό σου.

Αφήνοντας πίσω σου μια διαδρομή που εμπνέει αυτούς που ακολουθούν, πως μπορούν όλοι να επιλέξουν να κάνουν αυτό που αγαπούν και αυτό να προσφέρουν στη κοινωνία. Χωρίς σπατάλη ενέργειας και χωρίς να καταστρέφουν ούτε το περιβάλλον, ούτε τη ζωή κανενός.

[labookaracha]

Φόσε, το πρώτο αίμα.

Την τελευταία μέρα του 2022 μου έπεσαν κάτι λεφτουδάκια που δεν τα περίμενα οπότε τελειώνοντας τη δουλειά πέρασα από τα Public και πήρα τρία βιβλιαράκια. Τα δύο ευτύχησαν να διαβαστούν μέσα στο 2023, το τρίτο όμως άργησε. Και καλώς άργησε εν μέρει.

Εκείνες τις τελευταίες μέρες του 2022 διάβαζα το πρώτο βιβλίο του Αμπντουλραζάκ Γκούρνα που εκδόθηκε στα ελληνικά, δώρο από τον αδερφό μου λίγες μέρες πριν. Ήταν και το πρώτο βιβλίο που τελείωσα μέσα στο 2023 και επειδή η χρονιά αναγνωστικά πήγε καλά, θεώρησα ευκαιρία να κρατήσω το γούρι αρχίζοντας λίγο πριν βγει η χρονιά το πρόσφατα μεταφρασθέν βιβλίο του Νορβηγού που λίγες μέρες νωρίτερα τιμήθηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας για το 2023. Έτσι ήταν και το πρώτο που τελείωσα φέτος.

Δεν είμαι προφανώς ικανός να αξιολογήσω το ποιοι λογοτέχνες και γιατί πρέπει να τιμηθούν με Νόμπελ. Αυτό που έχω να καταθέσω είναι η προσωπική μου αίσθηση η οποία προφανώς είναι εντελώς υποκειμενική και εξαρτάται από το ποιος είμαι σαν αναγνώστης και το πώς βλέπω εγώ τη λογοτεχνία. Και φυσικά και από το πόσα βιβλία ενός συγγραφέα έχω διαβάσει. Το γράψιμο της Ερνό ας πούμε μου άρεσε, διάβασα τρία βιβλία της, θέλω κάποια στιγμή να διαβάσω και κάτι ακόμα δικό της. Βέβαια αναγνωρίζω ότι ο τρόπος που γράφει μπορεί από ένα σημείο και μετά να με κουράσει ασχέτως του αν οι ιστορίες που έχει να πει είναι αξιόλογες.

Το βιβλίο του Γκούρνα από την άλλη με κράτησε όσο το διάβαζα αλλά γρήγορα το ξέχασα. Δεν σημαίνει κάτι αυτό ούτε για τον συγγραφέα, ούτε καν για το ίδιο το βιβλίο. Θέλω να διαβάσω κάτι ακόμα δικό του αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους από την Ερνό.

Το βιβλίο του Φόσε με ιντρίγκαρε. Με τράβηξε από την πρώτη σελίδα. Δεν με κούρασε καθόλου ο τρόπος γραφής του, και όλο αυτό παιχνίδι στο παρελθόν και το παρόν, όλες αυτές οι νύξεις για το μέλλον, όλο αυτό το παιχνίδισμα με τα ονόματα μου θύμισε μια βιβλικότητα, την οποία είδα πέρυσι στα Βιβλία του Ιακώβ. Με έβαλε ταυτόχρονα σε έναν σουρεαλιστικό κόσμο όπου ο χώρος και ο χρόνος συμπλέκονται, αλλάζουν θέσεις και επαναδιαπραγματεύονται συνεχώς, μου θύμισε το σύμπαν του Dark City που δεν ξέρεις ποτέ ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα.

Το βιβλίο λειτουργεί σαν υποκατάστατο ή μάλλον σαν μια φάρσα αυτοβιογραφίας.

Έψαξα να βρω μια συνέντευξη του Φόσε που διάβασα πριν από λίγο καιρό στην Τίνα Μανδηλαρά. Εκεί ο Φόσε λέει κάτι παρόμοιο, δεν θυμάμαι τώρα την ακριβή διατύπωση. Σχολιάζει επίσης και τον Κνάουσγκορντ, από τα βιβλία του οποίου έμαθα τον Φόσε, λέει για παράδειγμα ότι όταν τον είχε μαθητή του είχε πει "να χρησιμοποιεί το βίωμα μόνο ως αφορμή για να το μεταμορφώσει σε κάτι άλλο, σε κάτι ανώτερο που είναι το μυθιστόρημα, αλλιώς δεν μιλάμε για μορφή τέχνης."

Παρακάτω λέει πως ο Κνάουσγκορντ ως καλός μαθητής πήγε και έκανε ακριβώς το αντίθετο. Και εδώ, διαβάζοντας το βιβλίο του Φόσε διακρίνω μια πικρία, αλλά και μια θέληση. Μια πικρία γιατί ο μαθητής έγραψε ένα πραγματικά καλό βιβλίο αλλά και μια θέληση να τον "τιμωρήσει".

Μέσα στο βιβλίο του Φόσε, τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη δομή, διέκρινα πολύ Κνάουσγκορντ. Ο πυρήνας είναι παρόμοιος, το μόνο που αλλάζει είναι ότι ο Κνάουσγκορντ με κάθε λέξη κυριολεκτεί, περιγράφει την ίδια του τη ζωή, ενώ ο Φόσε περιγράφει τον εαυτό του μέσω του ήρωά του. Δεν λέω ότι το ένα είναι καλύτερο από το άλλο σαν προσεγγίσεις. Κάνανε και οι δύο αυτό που θέλανε, their way.

Και ο Φόσε στο τέλος πήρε το Νόμπελ.

Προφανώς δεν το πήρε μόνο για την Επταλογία, που είναι το τελευταίο του έργο, αλλά σίγουρα έπαιξε το ρόλο του.

Έτσι εμμέσως ο Φόσε έδωσε ένα μάθημα στον μαθητή του. Και ίσως να υπάρχει και ένα μικρό ευχαριστώ εδώ, από τον Φόσε προς τον Κνάουσγκορντ. Ίσως το Min Kamp ενέπνευσε με τον τρόπο του την Επταλογία. Τραβηγμένες σκέψεις που όμως φτιάχνουν μια ιστορία. Μια ωραία ιστορία για μένα.

Όπως ωραία είναι η ιστορία του βιβλίου. Και αν και με ενόχλησε λίγο ένας μικρός διδακτισμός όσον αφορά τον ρόλο που έπαιξε ο ασπασμός του καθολικισμού απ' τον ήρωα, και πόσο τον βοήθησε στην δική του ανάβαση, θα ήθελα να διαβάσω την συνέχεια της ιστορίας. Θα ήθελα να δω πως και που θα τελειώσει αυτός ο στροβιλισμός. Γιατί αν αναπαριστούσα θεατρικά το σκηνικό του βιβλίου, ο Φόσε είπε στην ίδια συνέντευξη ότι έχει κάτι το θεατρικό μέσα το βιβλίο, τότε το σκηνικό θα ήταν ένα τεράστιο καρουζέλ με τους ήρωες του βιβλίου να κάθονται στα αλογάκια και να φέρνουν γύρες χωρίς να καταλαβαίνουν οι θεατές ποια εκδοχή του κάθε ήρωα βλέπουν την κάθε στιγμή.

Και για να συνεχίσει το γούρι, το επόμενο βιβλίο της σεζόν είναι το δώρο του αδερφού μου για τα Χριστούγεννα.

Τι το 'θελα...

07.01.24

[istologiolavaron]

Ο Μωυσής πήρε τους Ισραηλίτες από την Ερυθρά Θάλασσα και τους έφερε στην έρημο Σουρ. Τρεις μέρες βάδιζαν στην έρημο και δεν εύρισκαν νερό να πιούν. Έφτασαν στη Μερρά, αλλά δεν μπορούσαν να πιούν από το νερό της, γιατί ήταν πικρό. Γι’ αυτό είχαν δώσει στον τόπο εκείνον το όνομα «Πικρία». Τότε ο λαός άρχισε να διαμαρτύρεται στον Μωυσή λέγοντας: «Και τώρα, τι θα πιούμε;» Ο Μωυσής επικαλέστηκε τον Κύριο κι εκείνος του έδειξε ένα κομμάτι ξύλο. Ο Μωυσής το έβαλε μέσα στο νερό και το νερό έγινε γλυκό.

Εξόδος 15:22-25

Ανάγνωσμα της Εξόδου από τον εσπερινό της εορτής της Υψώσεως του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού, μτφρ. της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας στο Προφητολόγιον: Τα Λειτουργικά Αναγνώσματα από την Παλαιά Διαθήκη.

#Αγία_Γραφή

#μετάφραση

#η_αγία_γραφή_για_όλους

#προφητολόγιον

[stmol]

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ~ Άτμαν Νιτυανάντα

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ Τα κύρια αρνητικά συναισθήματα που γεννιούνται από την επιθυμία είναι ο φόβος, ο θυμός, η απογοήτευση, η στεναχώρια, το μίσος, η απαρέσκεια, η δυσαρέσκεια, η ζήλεια, η ανυπομονησία και βέβαια οι παραλλαγές αυτών (αγωνιά, άγχος, δυσαρέσκεια, εκνευρισμός, μελαγχολία, πικρία, μνησικακία, έχθρα, μοχθηρία, κλπ. κλπ.) Επιπλέον, οπού υπάρχει επιθυμία υπάρχει…

[eclecticstarlightblogger]

Η πικρα της Ντορας Μπακογιάννη για τον τροπο που της φέρθηκε ο Κυριακος Μητσοτακης

Η Ντόρα Μπακογιάννη δεν κρύβει την πικρία της για την στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη να μην της δώσει υπουργείο μετά την εκλογική νίκη της ΝΔ το 2019. Η βουλευτής της ΝΔ όπως ανέφερε σε συνέντευξή της στην εκπομπή «Πρωινό», αποκάλυψε ότι στην αρχή στεναχωρήθηκε και τελικά συμβιβάστηκε και της πέρασε…. «Στην αρχή ότι θεωρήθηκε ότι […] Η πικρα της Ντορας Μπακογιάννη για τον τροπο που της φέρθηκε ο…