#την αγαπω

[poignardeparlebeau]

κοιτα χαιρομαι πολυ που ο καπουτζιδης συζητησε συγγνωμη για τα τρανσφοβικα αστεια στο παρα πεντε αλλα θεωρω οτι πρεπει σιγουρα και να ζητησει συγγνωμη για τα ρατσιστικα αστεια και το black face. η σειρα εχει (εμφανως) μια μεγαλη επιρροη πανω μου και την αγαπω αλλα what the fuck πραγματικα

[boulevard-of-broken-dreams6]

καταλαβαινεις οτι ειμαι ψυχικα ασταθης απο τη στιγμη που χρησιμοποιω τοσα χρονια το ταμπλερ ενω εχειπερασει η μοδα του

[chica-loca]

πολυ την αγαπω την ψυχολογο μου

[xehasmenesithakes]

Η οικογενεια μου ηταν απο οσο με θυμαμαι μονογονεικη δεν ειχαμε ποτε πολλα χρηματα,ουτε εχω ζησει ποτε στο κλασικο μοντελο οικογενειας.Ηταν παντα εγω η μητερα μου και ο αδερφος μου.Μπορει να μην ακουγομαστε μεγαλη οικογενεια αλλα νιωθω πως ολη την αγαπη του κοσμου την εχουμε οι τρεις μας.Ακουσα πριν λιγο, τον αδερφο μου ποσο γλυκα καληνυχτιζε την μαμα μου,δεν ξερω γιατι συγκινηθηκα..τους καληνυχτησα,τους ειπα οτι τους αγαπω και τους δυο,γυρισα στο δωματιο μου,τωρα σου γραφω αυτο..ειμαι μονο ευγνωμων δεν θα θελα τιποτα αλλο..

[darkside-cookies]

Δεν ξέρω αν έχεις δει το Αρχελάου 5 στην ΕΡΤ αλλά εκεί παίζει ο στανκογλου και στη σειρά έχει σχολή χορού λάτιν που ταυτόχρονα είναι βιτρίνα γιατί είναι νονός της νύχτας και σε ένα επεισόδιο πήγε στη σχολή του και τον ανάγκασαν να χορέψει τανγκό

ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ!

[kwnstantiina]

Μπέρδεμα

Τελικά,όσο και να προσπαθείς να κρατήσεις έναν ανθρωπο στην ζωή σου,εάν ο ίδιος δεν θέλει και δεν ενδιαφέρεται να παραμείνει,τότε είναι άδικος κόπος.

Σε αγαπω με όλη μου την καρδιά,αλλά πλέον δεν μπορώ να είμαι εκεί για εσένα. Δεν μπορώ να σου υπενθυμίζω συνεχώς,πως είμαι εδώ,χωρίς Εσυ να δίνεις καμία σημασία. Όταν αγαπάς κάποιον,θυσιάζεις τα πάντα,όμως όταν θυσιάσεις και τον εαυτό σου,τότε παύει αυτομάτως να υπάρχει αγαπη.

Προσπάθησα παρά πολύ να σου δείξω πως ότι και να γίνει εγώ δεν πρόκειται να φύγω από δίπλα σου. Ανέχθηκα αισχρές και ακραίες συμπεριφορές,παρόλα αυτά,ήμουν βράχος. Εσυ όμως,αντί να τα κατανοήσεις όλα αυτά,βάλθηκες να με σπάσεις· και μάντεψε…τα κατάφερες.

Φευγω. Όχι γιατί το θέλησα εγώ,αλλά γιατί δεν μπορώ να είμαι άλλο ο συγγραφέας σε αυτό το παραμύθι. Η ιστορία δεν γράφεται από μόνη της,χρειάζεται γεγονότα. Σε αυτή την περίπτωση υπήρχε μόνο το παραμύθι, το οποίο μου πούλαγες και εγώ αγόραζα ξανά και ξανά.

Με μειώνεις τόσο πολύ με την συμπεριφορά σου,που δεν θίγομαι πλέον εγώ,αλλά μόνο τα συναισθήματα μου για εσένα.

Δεν μπορεί να υπάρξει αυτόβουλα η αγαπη εάν κάποιος δεν την πυροδοτεί. Η φλόγα δεν μπορεί να καίει συνεχώς εάν κάποιος δεν την προσέχει. Έτσι και με εμένα. Κράτησα την φλόγα,μέχρι που τελικά έκαψε μόνο εμένα.

Όταν σε έναν ανθρωπο έχεις προσφέρει τα πάντα,το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να τα εκτιμήσει. Εσυ ούτε για αυτό δεν ήσουν ικανός.

Δεν μετανιώνω για τίποτα. Αντιθέτως.είμαι ευγνώμων που ολα αυτά τα έμαθα από εσένα,από έναν ανθρωπο που αισθανόμουν ως άλλο ολόκληρο.

Πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα,χωρίς τις ιδέες που έπλαθα για εμάς,χωρις το στήριγμα και την κατανόηση που έπαιρνα από εσένα.

Ίσως ήρθε η ώρα να προχωρήσω,να τα αφήσω ολα πίσω μου. Να δω πραγματικά πως είναι να δημιουργείς μια σχέση που ο άλλος σε σέβεται και που υπάρχει αμοιβαία αγαπη.

Χρειαζομαι να ενταχθώ και εγώ κάπου, όπου δεν θα παρακαλάω για σημασία και αγαπη,αλλά θα μου την δίνουν απλόχερα.

Σε ευχαριστώ για όλα. Θα συνεχισω να σε αγαπαω και να σε νοιάζομαι αλλά μόνο στην δική μου πραγματικότητα,καθώς Εσυ έχεις βρει πιο αντάξια άτομα για αυτούς τους ρόλους.

Ελπίζω κάποια στιγμή,να ωριμάσουμε και οι δυο εξίσου και να συναντηθούμε ξανά. Ίσως αυτή θα είναι η ώρα να συζητήσουμε και να ανοιχτούμε ο ένας στον άλλον ειλικρινά και ολοκληρωτικά. Αλλά ποιος εν τελεί μπορεί να γνωρίζει τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Αυτή είναι η μοναδική ελπίδα που έχω πλέον μέσα μου…

[nofuckinlabels]

Στον πρωτο μου ερωτα

Υπηρξες τα παντα για μενα

Το οξυγόνο που ανεπνεα

Φοβομουν τοσο πολυ οτι δεν θα σε ξεχασω ποτε, οτι θα ζω παντα με τον πονο της απουσιας σου. Καποια στιγμη αληθεια ολα τα αστρα αυτου του ουρανου ευθυγραμμίστηκαν για την αγαπη μας

Σε αγαπουσα τοσο πολυ

Και δεν θα ψαξω ποτε για αυτο που ειχαμε

Θελω να ειναι ατοφιο

Θελω να ξερεις οτι ακομα νιωθω εναν κομπο στον στομαχι οταν ακουω κατι που συνηθιζες να λες

Η μυριζω το αρωμα σου και ξερω οτι δεν εισαι εσυ

Ακομα χαμογελαω οταν ξεφευγει το ονομα σου απο τα χειλη των δικων μου

Ακομα η καρδια μου σταματαει για λίγο οταν καποιος κανει καποιος έναν μορφασμο και για λίγα δευτερολεπτα σε βλεπω

Σε ξανα ερωτεύομαι

Οχι λοιπον δεν θα σταματησω ποτε να σε αγαπω

Ομως πλεον δεν φοβάμαι

Θελω να ξερεις οτι ο αδερφος μου ακομα σε θαυμαζει

Σημερα μου διαβασε κατι που ειχε πει για εμας

Εγραψε οτι στα ματια μας εβλεπε τον ερωτα οτι σε εσενα εβλεπε το προτυπο ενός αντρα

Οτι δεν ζηλεψε ποτε την σχεση μας

Οτι ��ταν η αποδειξη οτι υπαρχει αγαπη σε αυτον τον κοσμο.

Ελπιζω να εισαι λιγο περηφανος για εμενα

Ελπιζω να με βλεπεις και να νιωθεις οτι για λιγο σταματαει ακομα και η γη να γυριζει

Οχι απο ερωτα

Απο νοσταλγία

Η καρδια οσο αδειαζει γεμιζει

Και εμενα η καρδιά μου ειναι γεμάτη

Σαγαπαω

Συμβολισες 3 χρονια απο την ζωη μου

Ομως πλεον δεν ειμαι δικη σου

Αληθεια ελπιζω να εισαι χαρουμενος

Ελπιζω η ζωη να ειναι τοσο μα τοσο καλη μαζι σου

Ελπιζω να εισαι ερωτευμενος και να μην ξαναχρειαστει ποτε να ξυπνησεις αγχωμενος

Ελπιζω αυτη η κοπελα να σου φερεται καλα

Μην αφηνεις να περναν ετσι θαυματα

Οτι και να σου λεω

Οσο εγωιστρια και να γινομαι

Αγαπα τους ανθρωπους

Με ενταση

Αγαπα τους μεχρι να νιωσεις την καρδια σου να σφιγγεται

Αγαπα μεχρι να μην εχεις κατι αλλο να δωσεις

Μονο ετσι θα σε ξαναγεμισουν οι ανθρωποι

Σε ενα αλλο συμπαν

Ειμαστε αγκαλια

Σε ενα αλλο συμπαν με γεμιζεις φιλια και με κρατας σαν να ειμαι οτι πιο πολυτιμο εχεις

Σε ενα αλλο συμπαν

Εσυ μαγειρεύεις και εγω καθαριζω

Και απλώνουμε μαζι τα ρουχα

Σε ενα αλλο συμπαν ακουω το γελιο σου με καθε αφορμη

Σε ενα αλλο συμπαν εχουμε ηδη παει μαζι Ιαπωνια οπως λέγαμε

Οι ανθρωποι το πιο συχνα

Πληγωνουν ο ενας τον αλλον

Θελω σε αυτο το συμπαν

Να ειμαστε η εξαιρεση

Θελω που και που να με θυμασαι

Σε ενα ηλιοβασιλεμα

Σε ενα ξανθο κοριτσι με ενα φαρδυ ασπρο φορεμα

Στην μυρωδια του γιασεμι

Στο παρισι

Στην ποίηση

Θελω που και που εστω και φευγαλέα να με βρισκεις

Και να με ξαναερωτευεσαι

Και αφου τα παιδια σου δεν θα με λενε μαμα

Θελω να ξερουν το ονομα μου

Και να ξερουν οτι αγαπηθηκαμε

[atzatzoukalia]

είπα να αρχίσω να αγαπω τον εαυτό μου για αυτον τον έδιωξα από την ζωη μου

[o-monaxikos]

Για κανέναν μην σταματήσεις να πετάς,να ουρλιάξεις πιο δυνατά από αυτόν που σου φωνάζει,να μην υποταχθείς ποτέ,να μάθεις το μάθημά σου από την πρώτη φορά μπορείς να κάνεις λάθη, απλά ποτέ μην τα επαναλάβεις πάντα να φεύγεις από το πρώτο σημάδι και μην περιμένεις καταστροφικά αποτελέσματα ποτέ να μην πουλήσεις, μα ποτέ την αξιοπρέπειά σου ή δύναμη είναι στα χέρια σου να δουλέψεις γι' αυτό τι θέλεις,να γίνεις ή καλύτερη εκδοχή σ' αγαπω μοναδικε, ασύγκριτε, μοναδικε, ΕΑΥΤΕ μου.!Σ' αγαπώ πολεμιστή μου, δυνατέ μου, με ατσάλινα φτερά θέλω να σε νιώσω ολοκληρωμένα, με τα λαμπερά μάτια μου σε θέλω ζωντανό για σένα, και για μένα δυνατό, ασταμάτητο και άθραυστο.!Και αν κάποιος δεν το θέλει αυτό για σένα ενημερωσε με να καθαρίσω αυτόν τον δρόμο για σένα.!

Οι σκέψεις μου τα θέλω μου και ΕΓΩ. ✍️

[gentle-author]

Κι αν υπαρξουμε,

Κι αν δεν υπάρξουμε,

Ξε��ω πως θα σε αγαπω για πάντα...

Κι αν ζήσουμε,

Κι αν δεν ζήσουμε,

Ξέρω πως θα είμαστε μαζί αιώνια...

Μην με ρωτάς γιατί, απάντηση μην περιμένεις από κάποια χείλη που γεννήθηκαν για να αναπνέουν, ενώ ζουν για να γευτούν τα δικά σου, για να εισπνεύσουν τον δικό σου αέρα και όχι τον ξένο, τον "άλλο".

Μην με ρωτάς γιατί, απάντηση δεν παίρνεις από έναν άνθρωπο που δεν νιώθει άνθρωπος, που δεν νιώθει τίποτα, που είναι ένα τίποτα και τα πάντα μαζί.

Μην με ρωτάς γιατί, γιατί το "γιατί" είναι μια ξένη λέξη για έναν ποιητή.

Μην με ρωτάς γιατί, γιατί ξέρεις κάθε απάντηση που σε αυτό αναλογεί.

Γιατί αν ανεπνεα στα χρόνια της χολέρας, θα σε αγκάλιαζα τόσο ώστε η χολέρα θα μας φοβόταν και κάθε νυχιά στο φρούριο θα σήμαινε την αιώνια αγάπη μας.

Γιατί αν ησουνα λεπρος, θα κλεινομουν στο ίδιο μπουντρούμι με σένα κι η λεπρα θα μας φοβόταν μέχρι να ξυπνήσει η μέρα και να κοιμηθεί η νύχτα, μέχρι να φύγει ο κόσμος, μέχρι να γεννηθεί η αλήθεια.

Γιατί αν ήσουν άνεμος, θα ήμουν η θάλασσα που θα δαμαζες και τα κύματα θα μας φιλούσαν, θα μας υμνούσαν κι ίσως να μας αγαπούσαν.

Γιατί αν ήσουν χώμα, θα ήμουν ο σπόρος που θα ανεθρεφες και τα άνθη θα μας ευγνωμονούσαν, θα μας τιμούσαν και ποτέ δεν θα μας νικούσαν.

Γιατί αν ήμουνα παιδί, θα ήσουν το καταφύγιό μου, κι ας μην είχα ποτέ στην κατοχή μου τέτοια λέξη, παρά μόνον εμένα, τον αιώνιο φίλο και εχθρό μου, τότε, εσύ αγάπη μου θα ήσουν εγώ, κι εγώ λατρεία μου, θα ήμουν εσύ, κι εμείς, ναι εμείς...

Κι αν όλα τα παιδιά του κόσμου μας κοίταζαν στα μάτια, τότε να είσαι σίγουρος, αυτό που θα αντίκριζαν θα ήταν το "εμείς", η νέα ζωή, ο κόσμος κι η αυγή, τίποτα παλιό για να χαθεί.

Γιατί αν ήμασταν κύκνοι, το άσμα μας θα ήταν βαρύ, γεμάτο έρωτα και πόνο τραγουδισμένο ολονυχτίς κι ολημερίς σερί.

Γιατί αν ήμασταν βιβλία, οι σελίδες μας θα ήταν κολλημένες με κερι, ατόφιο κι ανέγγιχτο θα προσμενε τη δική μας την πνοή, να σβήσει, να γεννηθεί, να ζήσει, να ηττηθεί.

Γιατί αν ήμασταν εικόνες, τότε μάλλον θα ζούσαμε στην Αναγέννηση, ο Ραφαήλ θα έφτιαχνε το πορτρέτο του παιδιού μας, ο Μιχαήλ Άγγελος θα ζούσε υπό την διαταγή μας.

Γιατί αν ήμασταν μαζί, τίποτε δεν θα είχε σημασία, αλλά μόνον το "εμείς", η μία λέξη και αντωνυμία που έχει ισχύ.

Κι αν η Γη γυρνούσε ανάποδα, κι αν είχαμε μια μόνον ημέρα ζωής, δεν θα υπήρχαν εισιτήρια, παρά μόνον ένας δρόμος που θα οδηγούσε σ' εκείνο το νησί, εκεινο που φτιάξαμε εμείς, το μέρος που έγινε η αρχή.

Κι εσύ, κι εμείς, κι όλη η Γη μαζι, θα τραγουδούσαν για εκείνη την πνοή που θα γεννιόταν πλασμένη από άνθη γιασεμιού κάτω από τα δικά σου, γεμάτα έρωτα ροδοπέταλα, κάτω από την δική μου, γεμάτη τέχνη, αγνή βροχή.

Γιατί τόσο σε αγαπάω, που το αγαπάω έχει έξι γράμματα, που το "σε αγαπάω" έχει δύο λέξεις, που το "εγώ σε αγαπάω" είναι η αλήθεια, που δεν με νοιάζω εγώ όσο με νοιάζεις εσύ, ερωτά μου κι αιώνια ζωή...

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[incurablydreamy]

2024 λοιπον.....

για μενα σιγουρα,χρονια αλλαγων,χρονια επανορθωσης για οσα εζησα..

Λενε,για μας τους υπερδοτικους ανθρωπους,πως οταν δινεις,ξαναγεμιζεις.....δεν θα πω σε καμια περιπτωση πως δεν ισχυει αλλα τυχαινει πως οταν περνας το οριο της δοτικοτητας,καπου χανεσαι και αδιαζεις.....

Απο το 2021 με θυμαμαι σε μια διαρκη αναζητηση περιπετειων.Ανακαλυψα ολη την πολη μου,απο τα βορεια στα νοτια,απο τα δυτικα στα ανατολικα.Γνωρισα πολλους διαφορετικους ανθρωπους,μερικοι απο αυτοι υπεροχοι αλλα εφημεροι,αλλοι πολιτιμοι για μενα μεχρι κι σημερα, κι αλλοι καθοριστικοι για το ατομο που ειμαι σημερα...

Πονεσα,εκλαψα,ερωτευτηκα,αφιερωθηκα,αγαπησα,νοσταλγησα,ενθουσιαστηκα....κι πιστευω πως αυτος ο κυκλος συναισθηματων δεν θα παψει να με ακολουθει και ουτε κι θελω ειναι η αληθεια....γιατι ετσι ειναι η ζωη και εμαθα να αγαπω και να εκτιμω και τις ζορικες μερες και παντα να ψαχνω για τις καλυτερες!

Το 2024 λοιπον.....θα προσπαθησω να με φροντισω,να με αγαπησω και να ξαναγεμισω τις "μπαταριες" μου για νεες περιπετειες!

κι η συμβουλη μου;

/να σε βαζεις προτεραιοτητα!/

[poignardeparlebeau]

ομγ τέλειωσες το τανγκο! θέλω τύπου τοπ 3 χειρότερα σημεία του βιβλίου που σε έκαναν να κριντζάρεις περισσότερο <333

ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΣΕ ΑΓΑΠΩ

λοιπον τοπ 3 στιγμες χμμμ. δυσκολο να διαλεξω αλλα here goes

νουμερο 1: ΟΛΕΣ οι σκηνές με την λογγο και την ζωη. δεν περιμένα οτι θα μπορούσα να τον μισήσω περισσότερο σαν χαρακτηρα. man fuck him. κάθε φορα που ο ξανθούλη πήγαινε στο pov του ήθελα να τον πνίξω.

νουμερο 2: γενικά ο τρόπος που περιέγρ��φε την εμφάνιση του καραμανίδη. how can you be racist to a white guy????

νουμερο 3: WHAT is up με το fixation του ξανθούλη με το ρέψιμο????? πραγματικά παίζει ανα δύο σελίδες κάποιος να ρευόταν σε αυτό το βιβλίο.

honorable mention η φράση "η θηλή της γινόταν βάλσαμο για τους παρευβρισκόμενους" , γενικά όλο το dream sequence ημουν καπως ??? WHAT ARE WE TALKING ABT????

και τελος bonus στιγμη που με εκανε να αφησω κατω το βιβλιο και να πω ΦΩΝΑΧΤΑ "huh???" : οταν υπονοήθηκε (λεω υπονοήθηκε λόγω της αλλαγής του pov αλλα μάλλον όντως εγίνε αλλα who can be sure) ότι ο ρουμπινάκης jerked off κοιτώντας τον καραμανίδη να κάνει cpr/ make out (???) με τον λαζαρου. like HUH?????? WHAT IS GOING ON???

γενικά ήταν τόσο σημεία στο βιβλίο που ήμουν απλα ????? αλλα truly horribly charmed από τον εκνευριστικό τρόπο που γράφει λες και μοιράζεται ενα inside joke με τον εαυτό του ανα παράγραφο

επίσης αυτό που είχες πει ότι ό,τι είναι ομοφοβικό στο βιβλίο είναι γκέι στην ταινία και ό,τι είναι γκέι στο βιβλίο είναι ομοφοβικό στην ταινία; i finally understood.

ο τρόπος που περιγράφει τις σκηνές χορού; sweet jesus δεν περίμενα να είναι ακόμα πιο charged απ'ότι στην ταινία.

αλλα όχι ναι, έχω ακόμα μεγαλύτερο appreciation για την ταινία τώρα που το διάβασα, πραγματικά έκανα θαύματα. horribly horribly charmed και νιώθω τα brainworms βαθιά μέσα μου. η τελευταία παραγραφος..... im killing ξανθουλης with a hammer.....

[toshiro-shomashi]

Για την σειρα που αλλαξε την ζωη μου:

Το ποστ καθαρα για προσωπικη εκφραση

Οταν ημουν 14 ειχα εναν φιλο (αποδειχτηκε παπαρας), ο οποιος μου προτεινε μια σειρα ανιμε Great teacher onizuka (GTO), υπηρχε στο γιουτιουμπ, ευκολη προσβαση, αρα αποφασισα να την δω.

Τελειωνοντας σημερα την 5η φορα παρακολουθησης και βλεποντας καθε φορα τα μαθηματα της σε διαφορετικες φασεις της ζωης μου, αποφασισα να γραψω την δικη μου μαλακια εδω, μοιραζοντας (οχι οτι περιμενω να διαβασει κανεις εκθεση) την δικη μου εμπειρια και πώς με επηρεασε η εν λογω σειρα.

Η σειρουλα πραγματευεται εναν ανωμαλο, πρωην συμμοριτη, τον Eikichi Onizuka, ο οποιος θελει να γινει καθηγητης. για να ειμαι ακριβης GREAT TEACHER θελει να γινει ο φιλος. Πώς θα το κανει αυτο; ευλογη ερωτηση, αφου ο ιδιος εχει κακιστο πτυχιο, δεν ειναι το πιο κοφτερο ξυραφι, ουτε ειναι ιδιαιτερος γνωστης ή/και λατρης της αστικης ευγενειας(μπραβο του).

Απο την αρχη της σειρας, ο Eikichi μπαινει στα βαθια, αφου του αναθετουν τις "χειροτερες" ταξεις. Καλειται λοιπον, οχι να τους μαθει Κοινωνικες Επιστημες -το αντικειμενο του- αλλα ζωη. Βλεποντας την σειρα αυτη , η οποια εν ετει 2023 θα χε φαει κανσελ απο το πρωτο μισο λεπτο, παρατηρει κανεις την ανορθοφοξη φυση του ως ανθρωπος. Ο τυπος δεν ειναι απλος καθηγητης σου. Ειναι φιλος σου. Θελει να κερδισει την εμπιστοσυνη σου και να κανει το σχολειο "διασκεδαστικο".

Ο Eikichi ειναι παρτακιας, ανωμαλος, εγωπαθης και χαζος. Προσεγγιζει τους μαθητες του επειδη ειναι ομοιοι του. Ποτε δεν ισχυριζεται οτι ειναι παντογνωστης ή μοναδικη πηγη της αληθειας ή αυθεντια (οπως πολλοι καθηγητες κανουν). Συμφωνα με τον ιδιο κανενα παιδι δεν ειναι σκουπιδι. Ολα αξιζουν το ιδιο. Χεστηκε αν εισαι διανοια ή κακος μαθητης. Θα σου φερθει το ιδιο γιατι ετσι ειναι. Γιατι ολοι θα κανουν κατι στη ζωη τους. Δεν κρυβει τα ελαττωματα του κι εξαλλου οταν πρεπει, αναλαμβανει τις ευθυνες του ως ανθρωπος, ενηλικος και καθηγητης. "Σκουπιζε τον δικο σου κωλο" λεει ο δασκαλος. Θυσιαζει τον εαυτο του και τις απολαυσεις του για τους μαθητες του, οχι απλα για να το κανει, αλλα επειδη η βοηθεια ειναι καθηκον του. Δεν κραταει κακιες, συγχωρει, ειναι δοτικος και μεσα στην καφριλα του, καλος ανθρωπος.

Η σειρα εχει πολυ γελιο και πολυ κλαμα. Περιλαμβανει σοβαρες θεματικες. Οταν ενας μαθητης του λχ ροσπαθει να αυτοκτονησει λογω bullying, ο Eikichi πηδαει απο την ταρατσα μαζι του για να τον πιασει. Δεν ειναι ο μεσος, στερεοτυπικος ηρωας. Δεν εχει τροπους, ειναι χυμα και τελος παντων δεν ειναι ο καπτεν αμερικα. Με ανορθοδοξους τροπους ομως, πληρως αντισυμβατικους και καποιες φορες παραβιαστικους τοσο των νομων οσο και της συμβασης των δικαιωματων του παιδιου, καταφερνει να μεταφερει αυτο που θελει, επηρεαζοντας τα κωλοπαιδα προς το καλυτερο.

Με το περας των επεισοδιων δενεσαι μαζι του. Προσωπικα τουλαχιστον αγαπω αυτη τη σειρα, αφενος επειδη με εισηγαγε στην ιαπωνικη κουλτουρα ευρυτερα κι αφετερου επειδη αποτελεσε αξιακο δεικτη για την δικη μου ζωη. Παρατηρησα οτι οποτε περναω δυσκολα, παντα γυρναω σε αυτη τη σειρα, παντα βλεπω κατι φρεσκο και παντοτε με βοηθαει να ηρεμησω. Να παρω μια ανασα και να κοιταξω γυρω μου. Εμαθα την σημασια της ευθυνης απεναντι στον εαυτο σου και στα ατομα γυρω σου, την αξια της πλακας και της αυθεντικοτητας του εαυτου σου και κυριαρχα την ικανοτητα να χαλαρωνω και να περναω καλα ακομα κι αν οι συνθηκες γυρω μου δεν ειναι ιδανικες, γιατι ποτε δεν θα ειναι. ας απολαυσω λοιπον την ζωη μου ανεξαρτητως του καθε μαλακα χ και του τι θα πει ο καθε παπαρας ψ. στην τελικη "μην αγχωνεσαι. ολα θα πανε καλα. κι ας παρει χρονο. τουλαχιστον περνα ομορφα. η ζωη ειναι μικρη".

Και γι'αυτο ευχαριστω Tooru Fujisawa για το αριστουργημα που λεγεται GTO. Κι Eikichi Onizuka που ησουν απο τους πρωτους φιλους κι ο καλυτερος δασκαλος μου.

Υ.Γ. ισως επιστρεψω για καμια διορθωση

[xehasmenesithakes]

Θελω γυμνη αληθεια να σου δωσω,σκεφτομαι

Καποιοι κανουν ερωτα τωρα, καποιοι βομβαρδιζονται ,καποιοι γελανε,καποιοι πεφτουν για υπνο και αλλοι ξυπνανε.

Και γω περπαταω στο δρομο με τα ακουστικα στα αυτια μου και τη μουσικη τοσο δυνατα σαν ασπιδα γυρω μου,τιποτα δεν μπορει να μπει στο κοσμο μου.

Τα φωτα,οι περαστικοι ,τα γεματα μαγαζια πανω στα πεζοδρομια οι μουσικες.Τα νιωθω ολα να με πλαισιονουν,αλλα δεν με αγγιζουν,τα διαβαζω σαν βιβλιο.

Καποιος πεθαινει τωρα,καποιος γεννιεται,κατι τελειωνει.Καποιος αναρωτιεται.

Αναρωτ��εται αν αυτα τα τυχαια γεγονοτα,υπακουν καπου σε καποια αρχη μεγαλυτερη απο μας , συμπαντικη ισορροπια.Αναρωτιεται αν κρυβεται απο πισω μια πελωρια ζυγαρια.Μια ζυγαρια που χωρα να ζυγισει το βαρος ολου του κοσμου.Αναρωτιεται αν υπαρχει αντιβαρο.

Ο δρομος απο την δουλεια στο σπιτι,ειναι μακρης αλλα ομορφος.Εχω δοκιμασει ολες τις διαδρομες που θα μπορουσα να παρω και εχω κατασταλαξει.Αυτη ειναι η αγαπημενη μου.

Εχει ζεστα φωτα,και ωραια σπιτια ,εχει ανθρωπους οχι πολλους για να σε πνηγουν αλλα αρκετους για να νιωθεις τη ζωη γυρω σου.

Παρατηρω τα αυτοκινητα στοιχισμενα το ενα πισω απο το αλλο,κοιταω τα κοκκινα τους φωτα,την αντανακλαση των κοκκινων φωτων στα μαρμαρα των νεοκλασικων,Βλεπω τα κλειστα πατζουρια και τα παλια κουδουνια,Τα θερμα φωτα απο τα παραθυρα.

Καταπινω αυτη τη γλύκα και εστερνιζομαι την ομορφια ακατεργαστη,φιλτραρισμενη μονο απο τα ματια μου.Που αλλοτε ξεχνανε να την αφουγκραστουν και αλλοτε δεν χωρανε να την απορροφησουν.

Ανοιγοκλεινω τα ματια μου, και σκεφτομαι με ποσους διαφορετικους τροπους εχουν δει αυτα τα ματια τον κοσμο.Αν δεν ηταν κολλημενα πανω στο προσωπο μου,θα μου ηταν τοσο δυσκολο να δεχτω οτι ειναι τα ιδια δικα μου ματια.

Σημερα συνειδητοποιησα,οτι δυο ειναι οι στιγμες που σκεφτομαι κατι αληθινα δικο μου.Η μια ειναι οταν κλεινω το φως πριν κοιμηθω, και η αλλη ειναι εδω σε αυτη τη διαδρομη απο τη δουλεια στο σπιτι.

Σκεφτομαι οτι θελω να σου δωσω γυμνη αληθεια και ομορφια ακατεργαστη,μα πως να τα πιασω να στα δωσω;

Ταπεινες σκεψεις εχω.Ουτε τρομερα νοηματα ουτε συμπερασματα.Ταπεινες σκεψεις με σταθερο βημα στα ιδια πεζοδρομια.

Οι δικιες μου μουσικες

οι δικιες μου φθηνες φιλοσοφιες ,που μου τις πουλαω , και μου τις αγοραζω και ετσι συνεχιζω να περπαταω τα ιδια πεζοδρομια.

Κρατωντας μια ελπιδα στα χειλη και μια ενοχη στο λαιμο και αγνοωντας την γη που σειεται κατω απο τα ποδια μου.

Περπατω προς τελος του κοσμου,ονειρευομαι.

Δεν ξερω αν σκεφτομαι, νομιζω εγω μονο ονειρευομαι.

Νομιζω αν καποιος με ρωταγε ποια ειναι τα δυο πραγματα που κανω καλυτερα σε αυτη τη ζωη.

Το ενα σιγουρα ειναι να απολαμβανω τη μουσικη και το δευτερο ειναι να ονειρευομαι.

Χανομαι στα ονειρα τελευταια..

Η σκεψη ειναι μια σταγόνα θεου μεσα σε ολη αυτη την ευθραυστη ανθρωπινη υπαρξη.

Ειναι τοσο επικυνδινο να υπαρχει κατι τοσο ατιθασο μεσα σε κατι τοσο φυσικα ορισμενο.

Κατι αφθαρτο μεσα σε κατι φθαρτο.

Το αγαπω ομως

Εμενα αυτη η σταγονα εχει σβησει μερες και νυχτες δειψας.

αλλοτε σαν χαδι τη νιωθω στο μαγουλο

Αλλοτε σα χαστουκι

Αλλοτε παλι ειναι ευγενικη και μου επιτρεπει να σε αγγιξω ξανα απο την αρχη

Υπαρχουν στιγμες που θολωνουν τα νερα και με ψαχνω στους καθρευτες και ρωταω τα ειδωλα αν ξερουν που πηγα.

Και μετα με αγγιζεις και ξαφνικα το δερμα γινεται τοσο δικο μου ξανα και για λιγο το αισθανομαι.

Αλλα αληθεια αν με ρωτας νιωθω πως ολα οσα ειμαι ειναι αυτη η σταγονα.

Νιωθω οτι χωραω ολοκληρος,εκει

Στο δακρυ που διασχιζει το προσωπο σου

Στην αλμυρη γευση που αφηνει στα χειλη σου

Ολα,Τοσο εγω.

[kwnstantiina]

Μήνυμα στο μπουκάλι

Ξέρω ότι έχεις προχωρήσει την ζωή σου και πως πια δεν είμαι μέρος σε αυτή. Δεν θα πω πως δεν με πειραζει,αλλά αληθεια χαιρομαι για εσένα. Ελπίζω να έχεις βρει την κατάλληλη,που θα σε νοιάζεται και θα σε αγαπά πιο πολύ από εμένα.

Να ξέρεις προσπάθησα παρά πολύ για εμάς και δεν το μετανιώνω στιγμή. Εάν γύρναγα τον χρόνο πίσω,θα έκανα ακριβώς τα ίδια· ακόμα και με τα λάθη που έκανα.

Εννοείται πως ήθελα να ήσουν εδώ. Εννοείται πως δεν περνάει λεπτό που δεν σε σκέφτομαι,αλλά εσυ αποφάσισες να μην μιλάμε.

Βλέπεις,δεν το έχω επιδιώξει ούτε εγώ. Δεν θα κρυφτώ,με πόνεσε βαθιά που με άφησες. Έπραξα εγωιστικά που δεν ενδιαφέρθηκα για εσένα,ακόμα και μετά το φευγιό σου.

Δεν μπορούσα όμως να μην θυμώσω,πρέπει να με καταλάβεις και εμένα.

Μπορεί εν τέλη να μην τήρησα τα λογια μου· πως θα σε αγαπω και θα σε νοιάζομαι οτιδηποτε αποφασίσεις. Μπορεί τελικά να είμαι ανίκανη να αποδεχτώ αυτό που έχει γίνει μεταξύ μας.

Ακόμα θέλω να έρθω να σε βρω· να σε πετύχω κάπου «τυχαία» και να δω πως τα περνας χωρίς εμένα. Πως είναι η καθημερινότητα σου,χωρίς να ανταλλάζουμε ούτε ένα μήνυμα. Να δω εάν με σκέφτεσαι ή εάν σου λείπω καθόλου.

Τις τελευταίες μέρες,η μορφή σου έρχεται όλο και πιο έντονα στο μυαλό μου. Ίσως γιατί όντως πλέον δεν θα γυρίσεις. Ίσως γιατί με σκέφτεσαι και εσύ. Ίσως γιατί πρέπει επιτέλους να κάνω κάτι. Ίσως,ίσως,ίσως…

Δεν είμαι όμως έτοιμη,να απαντήσω κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Δεν θέλω να νιώσω πως σε ενοχλώ,δεν θέλω να σταθώ εμπόδιο στα νέα σου ξεκινήματα.

Ειδες; Αυτή τελικά είναι η αγάπη και ας μην την έκανα ξεκάθαρη εξαρχής. Δεν νομίζω πως με αγάπησες ποτε· αλλιώς γιατί να τα έκανες όλα αυτά; Γιατί να έφευγες σαν τον κυνηγημένο χωρίς λόγο και αιτία;

Περιμένω κάποια στιγμή να με πάρεις ένα τηλέφωνο· να δεις εάν είμαι καλα,τίποτα παραπάνω. Θα περιμένω και ας μην γίνει. Δεν θέλω να σε ξεχάσω. Δεν μπορώ.

Μήπως όμως πρέπει; Τι «πρέπει» στο κάτω κάτω; Δεν ξέρω.

Αυτό που γνωρίζω όμως,είναι πως βασανίζω τον εαυτό μου·πως ελπίζω σε μια επιστροφή χωρίς ημερομηνία.

Μπερδεμένες σκέψεις,με ερωτήματα που δεν θα βρουν ποτε απάντηση. Χαμένος χρόνος σε προσδοκίες που καταλήγουν σε αδιέξοδο. Και όλα αυτά,για κάποιον που έφυγε τρέχοντας.

[nofuckinlabels]

Είμαι στο Tumblr πολύ πρόσφατα, και δεν ξέρω αν είναι ευλογία η κατάρα.

Βλέποντας ένα blog είναι σαν να γνωρίζω κάποιον( η να γνωρίζω την έκδοση του εαυτ�� του που θα ήθελε να είναι), τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι.

Τώρα έπεσα και στο δικό σου.

Φαίνεται ότι εχεις περάσει πολλά.

Μπορεί να μην ξέρω ακριβώς τι, αλλά ο τρόπος που αποτυπώνεις τα γεγονότα μιλάει για το πόσο έντονα τα νοιώθεις.

Και τώρα αγωνιώ, για κάποιον άγνωστο, αγωνιώ γιατι αξίζει περισσότερα. Περισσότερα που θέλω να του δώσω.

Αυτά τα περισσότερα που δεν έχουμε κάνει στην ζωή μας ακόμα, οι πλασματικές εικόνες που βάζουμε τα λάθος άτομα μέσα, και όλα αυτά που δεν έχουμε ακόμα φανταστεί καν.

Ένα ιδιαίτερα καταδικασμένο συναίσθημα .

Μολις ξυπνησα και ομολογω το καλυτερο δωρο

Κανε με φολλοου να γινουμε mutuals

Σε ευχαριστω παρα παρα πολυ.

Οντως ναι εχω περασει πολλα και ισως να σου πω να μην το καταλαβαινω γιατι πταν συμβαινουν σε εμας εχουμε χρονο να τα οικιοποιηθουμαι. Δεν με φοβαμαι παντως εχω νευρο και δεν θα σταματησω μεχρι να καταφερω αυτα που θελω γιατι ξερω οτι μπορω. Χαιρομαι απιστευτα πολυ που ταυτίστηκες με οσα ειδες στο ταμπλερ μου. Δεν θα αφησω οτι κακο συνέβη να με ορισει σε σημειο που θα γινει μοιρολατρικο αυτο αλλα ταυτοχρονα εχω μαθει να αγαπω τον πονο και το βαθος που προσφερει.

Υπαρχουν παρα πολλα κενα ατομα η αληθεια ειναι. Μαλλον καλυτερα ατομα που εχουν υποκυψει στους φοβους και εχουν αδειασει. Ο καθε ανθρωπος που θα γνωρισουμε ειναι η εκδοχη του στο μυαλο μας και οχι αυτος καθαυτος. Αυτο ενοχλει τους ερωτευμενους. Για αυτο εθελοτυφλουμε. Θα θελα καποια στιγμη να μιλησω για ολα αυτα . Για εκεινα που ξερω πως ειναι αληθινα

Κανενα συναισθημα δεν ειναι καταδικασμενο ωστόσο πιστευω πολυ σε μια τελεολογικη θεαση του κοσμου. Ακομα καο να παρατηρησεις τον τροπο που εχει φτιαχτει το ανθρωπινο σωμα θα το καταλαβεις αυτο. Ισως να σε πειθει για την υπαρξει καποιου δημιουργου χωρις να το δεσμευω και να λεω θεο. Τα συναισθηματα ειναι δωρα. Τον πονο εμαθα να τον διοχετευω σε τεχνη γιατι απο μικρη παρατηρησα οτι ειναι πανανθρωπινο συναισθημα