#begone 2016

[joostjongepier]

Wat?   End of the Day (2019), Dialogue (2018), The Kingdom (2017) (met detail), See you on the Other Side (2019), Contemplating Infinity (2015), The Realm of Appearances (2017), Untitled (2019), The Sun (2016) en Nostalgia (2016) door Matthew Wong

Waar?   Tentoonstelling Matthew Wong – Vincent van Gogh. Letzte Zuflucht Malerei in Albertina, Wenen

Wanneer?   10 maart 2025

Onlangs was in het van Gogh Museum in Amsterdam een tentoonstelling te zien van het werk van Matthew Wong. Helaas ben ik er niet aan toegekomen deze tentoonstelling te bezoeken. Gelukkig biedt het Weense Albertina een herkansing. Gelukkig, want het werk van Wong blijkt alleszins de moeite van het bekijken waard.

Er zijn de nodige paralellen te trekken tussen Matthew Wong en Vincent van Gogh. Niet alleen is er een overeenkomst in de gekozen thema’s (waaronder landschappen) en stijl (pasteus opgebrachte verf en kriskras aangebrachte en korte kwaststreken), maar ook biografisch zijn er de nodige overeenkomsten.

De Chinees-Canadese schilder Matthew Wong ontdekte zijn passie voor schilderkunst pas toen hij eind twintig was. Zijn carrière duurde nauwelijks zeven jaar, maar daarbinnen werkte hij obsessief. Vanaf 2017 vond hij wereldwijde erkenning. Hij leed aan periodes van depressie, autisme en het Syndroom van Gilles de la Tourette. Schilderkunst vormde voor hem een tijdlang de mogelijkheid aan zijn psychische problemen te ontkomen. Hij schreef: “Basically life is hell all around except the moments before a canvas”. Wong hoopte aanvankelijk dat sociale erkenning een positieve invloed zou hebben op zijn gezondheid. Hoewel hij in de laatste jaren van zijn leven beroepsmatig veel succes had, realiseerde hij zich dat deze hoop ijdel was. Op vijfendertigjarige leeftijd benam hij zich het leven.

Van Gogh leed ook aan psychische aandoeningen en begon pas aan het eind van zijn leven enig succes in zijn werk te behalen. Hij pleegde op zevenendertigjarige leeftijd zelfmoord.

Wat bij het zien van veel schilderijen van Wong opvalt is dat hij vaak miniem kleine mensfiguurtjes schildert in zijn landschappen. Dat is al gelijk aan het begin van de tentoonstelling te zien in End of the Day en Dialogue. Met het schilderen van veel boomstammen in The Kingdom refereert Wong aan kunstenaars als Van Gogh, Gustav Klimt en David Hockney die hetzelfde motief als thema kozen. Daarnaast verwijzen de bomen naar de eigen leefomgeving van Wong in Edmonton in Canada waar hij zich, na periodes in de metropolen Hong Kong, Los Angeles en New York, vestigde. De titel verwijst naar Edmonton als de plek waar hij zich vestigde in zijn persoonlijke koninkrijk. Ook de koning in zijn schilderij is maar een nietig persoontje te midden van de vele hoge bomen.

Kort voor zijn dood schilderde Matthew Wong het werk See You on the Other Site. Een eenzaam figuurtje op de rug gezien, dat doet denken aan werk van Caspar David Friedrich, kijkt vanaf de rand van een ongedefinieerde witte vlakte naar de overkant, waar een berglandschap oprijst. Aan de voet van de bergen staat een klein huisje, symbool voor het eeuwig thuis. De rode vogel is waarschijnlijk een verbeelding van de Phoenix die herrijst uit de as, als symbool voor vernieuwing en wedergeboorte. Een werk dat haast als een filosofische voorbereiding op het zojuist genoemde schilderij kan worden gezien is  Contemplating Infinity.

Sommige schilderijen bevatten een heel expliciete verwijzing naar werk van Vincent van Gogh. The Realm of Appearances verwijst naar de door Van Gogh meermaals geschilderde zonnebloemen. Untitled toont de stoel van Van Gogh in zijn kamer in Arles, compleet met daarop diens pijp. Een heel directe verwijzing naar de stijl van Van Gogh is het indrukwekkende schilderij The Sun. Een zon die we terugzien in een ander werk van Matthew Wong: Nostalgia.

De schildercarrière van Wong is weliswaar kort geweest, zijn oeuvre is indrukwekkend. Hij paart een geheel eigen stijl aan talloze verwijzingen naar kunstenaars uit de geschiedenis. Zijn kleurenpallet is uitgesproken vrolijk te noemen, wat in sterke tegenspraak lijkt met zijn psychische moeilijkheden. Het koppelen van twee kunstenaars in één tentoonstelling doet vaak wat gekunsteld aan, maar de overeenkomsten tussen Vincent en Matthew zijn dusdanig dat ik het in deze expositie volledig gerechtvaardigd vind. 

[your-local-grinning-cat]

would you still love me if i were a fly that hasn't left you alone since 2016

I have no idea what you are, but you certainly are NOT a fly.

Begone evil spirit!

[devosopmaandag]

Een vriendschap

“Hilversum 18 mei 2016 Dierbare. Hoelang is het geleden dat we elkaar voor het laatst hebben ontmoet? Het lijkt langer dan we geleefd hebben. Het was op een donderdagmiddag. De zon scheen niet. Je had op het vliegveld een Hongaarse krant gekocht die ik niet kon lezen. Je stak jouw arm in de mijne. Zo zouden we dagen blijven slenteren. Om uiteindelijk terecht te komen bij de synagoge met de gebroken platen. Weet je nog?”*

De afzender is Wim Kaizer, de geadresseerde de Hongaarse schrijver Peter Esterházy. De brief wordt nooit beantwoord, Esterházy sterft twee maanden later aan kanker. Kaizer zelf zweeft ook op de rand van de dood, in afwachting van een steunhart. Hij heeft de vriendschap laten verwateren en het verdriet dat een herneming voorgoed onmogelijk is “lag over alles, het weerkaatste tegen de Andromedanevel, het aaide de bergen rond het huis.” Dat huis is een afgelegen boerderij in de Cevennen, die hij in een éénmansstrijd terugwon op de natuur en waar hij zich in de laatste twintig jaar van zijn leven terugtrok. Kaizer omringt zich met de boeken van zijn uit zicht verdwenen vriend, onderstreept en kruist aan, maar terug komt hij niet. Soms lees ik de cursief geplaatste citaten van Esterházy in Kaizers boek als de zijne. Ik stel me voor dat ze in hun zwerftochten door Boedapest elkaars gesprekken ook zo aanvulden. Kaizer besluit de weduwe noch diens kinderen te schrijven. “Ik laat hem sterven zoals ik wil. Met woedende nostalgie.”

Mannenvriendschappen, daar begon ik over na te denken. Vriend P had in zijn jongvolwassen jaren een soortgelijke vriendschap met T. Toen ik P leerde kennen, waren de meest gloeiende jaren van hun verbond al afgekoeld. Alleen uit verhalen ken ik hun soms koortsachtige gesprekken over schrijvers en kunstenaars. Na T's zeer vroegtijdige dood is er geen nieuwe mannenvriendschap in het leven van P. Hij sloot die met zijn boeken.

Er zijn nogal wat mannen in mijn omgeving die geen diepe vriendschappen kennen. Bij vrouwen is het misschien zo dat vriendschappen altijd ook gegrond zijn in het leven zelf. In mijn meest intellectuele vriendschap met een vrouw – vriendin I – is er ruim plaats voor slappe lach, wollen kniekousen en familiefrustraties.

Onlangs kreeg ik een foto toegestuurd waarop vriend R te zien is samen met Misi, een foto die mij ontroerde. R kocht zo'n vijftien jaar geleden een huis in een dorp in Hongarije. Hij leerde daar de ongeschoolde Misi kennen, die met zijn gezin een karig en moeizaam bestaan leidde in het huisje naast het zijne. R leerde voldoende Hongaars om met hem te kunnen praten en vond in hem een vriend. En net als bij Kaizer moest R het huis en de grond, vrucht van hun dromen en hard werken, om gezondheidsredenen verkopen. Waar Kaizers afscheid van zijn vriend vergeefs en wanhopig is, reisde R een paar jaar later nog één keer terug naar Kálló en sloot hij zijn vriend voor de laatste keer in de armen.

* De gelukkigste jaren van de mensen | Wim Kayzer | 2024 | Uitgeverij Balans

[spicyvampire]

Hi!! How are you?

For the ask game 1, 9 and 10!! ☺️

Hey, i'm okay, hope you are doing good

What are your top 3 favorite sets you’ve made?

God it is so hard to choose just 3, forcing me to choose between my children is almost criminal so imma just cheat a lot for this question

For 4Minutes (2024) : I do like that one I did for Tyme recently a lot Backstab, belittle, bisexual, begone (thot) & the Hold me one for Great because it's a punch in my guts

Imma cheat here (again lol) and actually put 2 because they kinda have the same theme Only Friends (2023) & KinnPorsche (2022) : Gaipa & Wen tumblr besties AND KP tumblr bots, honestly anything I made during the KP era is my favorite, during that era I had time to gif and I really peaked there

Kinda also recent Manner of Death (2020-2021) of course : tanbunn tinder profiles

I think I also did a lot during Wandee Goodday (2024) period that were my favs especially on the color front : Not Vanilla & Green & Taking care of boxer boyfriend

This one The Sign (2023-2024) : scooby doo gang gifset

And frankly a lot of my Tharn's gifset are my favs even if they were left unloved because so many people hated him : Richard Siken quote & Tharn's relationship with loss and grief are some of my best works

And cuz I simply can't NOT mention it Only Friends (2023) : Nick's spotify

So sorry imma stop now

9. What/who inspired you to start making gifs?

So back in 2020 during the Oxygen (2020) era not enough people were gifing PhuKao and I was complaining to a friend who could gif about it and they just pushed me in the direction of gifing and here am I, 4 years later, where it's straight up part of my personality

10. What was the first gif you ever posted?

Funny thing is, I don't think the first gif I ever posted was Oxygen (2020), it might have been some very badly made of either a one direction music video or deadpool gif back in 2016, idk which one came first, I don't even know if they really are the OG ones cuz there is also Star Trek & From Dusk Till Dawn in that folder but anyways here have both

Like the subs are even in french so yeah

Questions for gif-makers

[askp5royalthieves]

Welcome To Ask The Phantom Thieves

Welcome to a post-game Ask The Phantom Thieves Tumblr blog! This blog is set in 2021, P5R takes place in 2016, it has been five years since the events of the unjust game the Thieves were forced to play. The Phantom Thieves are now on the cusp of young adulthood and are navigating through new challenges as adults with their responsibilities and commitments.

Thise blog will follow the Phantom Thieves and their journey of healing through the traumas and living day to day life! This blog will have depictions of poly relationships/MLM/WLW and other relationships.

Pegoryugoro / Pegororyu = A polyship with Akira, Goro and Ryuji will be end game here. If you hate Goro or Ryuji, or you hate Shuake/Akeshu, Pegoryu or Ryugoro- this blog is not made for you.

Please exit immediately by backspace or the exit button.

There's also Yusuke x Futaba X Sumire here too.

Depending on how things go, the entire state of this blog could just slowly become Polythieves, sans Morgana. With different platonic and romantic dynamics, which will be clearly stated and mapped out. But for now, this is how things are/will be. So if you also HATE the idea of Polythieves, begone with thee!

Important links to things such as Character Status and such will be featured on this site: Phantom Thieves Ask Site

NOW FOR AN IMPORTANT DISCLAIMER

DISCLAIMER:

This blog will contain subject matter that's intended for a more mature audience. Themes such as suicide, violence/abuse and other such topics will be on display here.

Any theme/topic displayed here is not indicative of my morality and I do not condone the themes/topics I might write/draw/depict about here. This is why this blog is marked safe for proshippers/profiction. So antis, DO NOT INTERACT.

Also, before you accuse me of shit, I'm ace and sex repulsed and my proship/profic stance has nothing to do with my morals as a person. I do not condone/approve of these taboo subjects when it comes to them happening in reality, but I have no qualms with fictional depictions of taboo subject matter.

The reason I have these labels is because I feel like censorship of anything, even taboo topics is wrong. And you might not like it, but censorship of darker subject matter is not the way to go. If you don't like taboo subjects/dark subject matter, then this is not the blog for you. Feel free to BLOCK me and go about your day. If you put hate into my ask box over my opinion/stance of being proship/profic- then

I won't hesitate to block you or report you for harassment!

I don't have time for that nonsense!

With that being said, welcome to the blog, hope you have a wonderful time!

[senatortedcruz]

I reserve my right to gatekeep if you were an asshole to Taylor any point from 2006-2016 or were one of those people who thought she was a closet Republican (wtf). Ordinaries begone.

[chthonicgodling]

OOH speaking of Elysium I think I finally figured out what I’m doing with Kaia who’s been hovering on the cusp of nonexistence for the past few months for,, OoC reasons !!

good news! she can continue to exist

bad(?) news: I think I am retconning a demotion from her status as Lokikid. Now, she never was! Same mom [COUGHING FIT DONT ASK ME ABOUT THIS ITS EVEN MORE COMPLICATED, IYKYK] and—who knows or cares who her other parent actually is biologically??? can I say it’s a Lampade I’m sure they can do that

as such - Kaia reverts instead to ✨honorary✨ Step-LokiKid, as Loki’s relationship with [COUGHS] was still on/off-ISHHH enough when Kaia was canonically born in the first place — and remaining enough so for Loki to still dip out from Supervillain-at-the-time-Chal’s rehab project, y’know Just In Case For Safety back in 2016. THIS has been the whole reason I’ve been hesitating on striking Kaia from the record completely —Canonically there needs to have been a baby close enough to Loki at that time, incubating, for Loki to bow out his involvement and for Epi and Eury to replace him in supervillain-Chal-babysitting duties back in the beginning Chal days - as we (some of you? Most of you?) may recall THAT was a crucial ripple effect when the events with Vryk begun…….

so. Not a Lokikid - I never did anything with her and 💕still will not probably💕 so she can go offscreen somewhere to live ambiguously with her mom where I don’t have to figure out something to do with her, sowwy but begone byee

But! still there to fill an otherwise plothole of the past. hoorray! silly that this took this long for me to figure out what to do about this! I may still redesign her whenever I meander around to redoing [REDACCTEEDDDDD] which is clearly still not a priority - again iykyk but SO not important,,

anyway. now INCLUDING pending TaKi baby : the LokiKid count remains 14~

[birdmother]

some hockey blog reblogging something i posted in 2016 now my notifications are. insufferable. white people begone.

[leesportfolios6l1]

Over Jeroen Olyslaegers

Jeroen Olyslaegers (geboren in 1967 in Mortsel, een stad ten zuiden van Antwerpen) is een Belgische schrijver en theaterauteur. Na zijn studies Germaanse filologie, de studie van taal, literatuur en teksten, werkte hij onder andere bij het Louis Paul Boon-documentatiecentrum in Aalst, een centrum gewijd aan de Vlaamse schrijver Louis Paul Boon en zijn werk. Zijn debuutroman Navel kwam uit in 1994, gevolgd door Il faut manger (1996) en Open gelijk een mond (1999). Hij schreef ook theaterstukken zoals Woeste hoogten, rusteloze zielen (2009), Prometheus Landscape II (2011) en Mount Olympus: To Glorify the Cult of Tragedy (2015). Jeroen Olyslaegers schreef deze stukken voor gezelschappen zoals de Koninklijke Vlaamse Schouwburg en Het Toneelhuis. Om dit te doen heeft Jeroen Olyslaegers gewerkt met Jan Fabre.

In 2009 begon hij een serie romans over geheugen en identiteit met Wij, gevolgd door Winst (2012), WIL (2016) en Wildevrouw (2020). WIL won verschillende prijzen. Zijn laatste werk is de novelle Willem en mijn wellust (2022), die zich afspeelt in de 16de en 19de eeuw. Olyslaegers wil een nieuwe roman schrijven en hiervoor onderzoekt hij de geschiedenis van Antwerpen.

[nature-played-a-trick-on-me]

Ik moet ook denken aan een opmerking van mijn psycholoog.... die zei laatst iets van toen ik 30 jaar geleden met mijn opleiding begon zeiden ze 'bolletjesvla is de hel voor mensen met autisme omdat ze niet weten of ze moeten kauwen of doorslikken' en dat verklaart wel veel over waarom mijn diagnose zo laat was 😂😭 ik weet nog dat ergens rond 2016 mijn hoofdbehandelaar zei dat ik geen 'echte' autist kon zijn omdat ik hem kon aankijken en me niet voelde alsof ik de hele dag aan het acteren was... gelukkig is de kennis wel beter geworden

[stefselfslagh]

Nathalie Huygens: "Ik leef nog omdat ik dood mag gaan."

Acht jaar geleden werd Nathalie Huygens (52) op een gruwelijke manier verkracht. Haar leven werd zo'n hel dat ze toestemming kreeg om euthanasie te plegen. Over de impact van haar verkrachting schreef ze zopas een aangrijpend boek. "Mijn woorden moesten absoluut even rauw zijn als de realiteit."

Laten we, het kan niet anders, eerst de feiten reconstrueren. Al vertolkt het woord 'feiten' enkel het waargebeurde karakter van de gebeurtenissen. Niet de wreedheid ervan.

In de ochtend van 3 september 2016 wordt Nathalie Huygens al joggend gegrepen door een man. Hij gooit haar in een greppel en begint met zijn vuisten op haar gezicht te beuken. Nathalie voelt haar kaken, tanden en oogkassen breken en weet: als hij me nog één keer slaat, ben ik dood. Ze stopt met terugvechten, de man kalmeert en sleurt haar mee naar een veld. Daar duwt hij een mes in haar gezicht en verkracht hij haar. Keer op keer. Opnieuw en opnieuw. Op een beestachtige, barbaarse manier. Na wat niet alleen een eeuwigheid lijkt, maar dat ook is, laat hij Nathalie voor dood achter. Ze vraagt zich af of ze nog een gezicht heeft, raapt wat er nog van haar overblijft bijeen en gaat naar huis. Soms stappend, soms kruipend.

In de jaren die volgen zijn er moedeloosmakend veel operaties nodig om de fysieke kwetsuren van Nathalie te doen helen. Maar het is vooral de psychische pijn die haar opvreet. Ze verandert van een levenslustige, onbezorgde vrouw in iemand die niet meer weet hoe te werken. Hoe te moederen. Hoe te leven. Er komen momenten van grote radeloosheid, gevolgd door momenten van nog grotere radeloosheid. Er komen zelfmoordpogingen, psychiatrische opnames en daden van zelfverminking. En ondertussen vervreemdt ze steeds meer van haar man en haar kinderen. Nog voor 2018 begint, valt haar gezin uit elkaar. Leven wordt een synoniem van afzien, Nathalie dient compleet uitgeput een euthanasie-aanvraag in. Twee psychiaters en een arts oordelen dat haar lijden de kwalificatie 'ondraaglijk' verdient en willigen haar verzoek in. Sindsdien pendelt ze in haar hoofd heen en weer tussen 'nog even doorgaan' en 'mezelf eindelijk verlossen'.

In Het Begon Toen Het Voorbij Was, haar zopas verschenen boek, beschrijft Nathalie hoe ze alles kwijtraakte wat haar dierbaar was. Ze doet dat op een rauwe, onverbloemde manier: als ze rapporteert hoe ze met een schroevendraaier haar voorhoofd probeerde weg te krassen, voel je de stalen punt haast over je eigen vel schuren. Dat ze zich in haar boek tot een onzichtbare lezer kan richten, verloste haar naar eigen zeggen van de drang om anderen tegen de ongemakkelijkheid van haar verhaal in bescherming te nemen. Het maakt van Het Begon Toen Het Voorbij Was een goudeerlijk, maar ook buitengewoon pijnlijk boek: je hebt tijdens het lezen geregeld de neiging om je handen voor je ogen te houden. Tegelijk is de openheid van Huygens precies wat haar boek zo revelerend maakt. Wanneer ze haar verkrachting omschrijft als 'een misdaad in haar eigen lichaam' en haar pijn als 'ondraaglijke, smerige, kapotgeslagen, verkrachte degoutantigheid' kan je je zelfs als man iets voorstellen bij de impact van zwaar seksueel geweld. Opvallend: Het Begon Toen Het Voorbij Was kent geen ontknoping. Er is geen apotheose, geen catharsis, geen verlossing. De ultieme vraag die het boek opwerpt: kan een verwoest leven nog wel gerestaureerd worden?

Ik ontmoet Nathalie Huygens in de kantoren van uitgeverij Pelckmans in Antwerpen. Haar verhaal is er gedomicilieerd, ze kent er mensen, ze voelt zich er veilig. Ik ben nerveuzer dan ik doorgaans ben voor een interview. Hoe begroet je iemand die dood wil? Welke vragen stel je aan iemand die geen antwoorden meer heeft? Hoe maak je contact met iemand die zich omschrijft als een geest in haar eigen bestaan?              

We nemen plaats in een vergaderzaal die de komende twee uur onzichtbaar zal worden. We krijgen koffies die we ons pas na ons gesprek weer zullen herinneren. Ik leg een bandopnemer op tafel die nog geen idee heeft van waar hij aan begint.

Af en toe zal Nathalie fluisteren. Alsof haar verhaal wat minder waar wordt als ze het wat minder luid vertelt. Af en toe zal ze haperen. Alsof ze vindt dat ze zwijgend meer gezegd krijgt dan pratend. En af en toe zal ze lachen. Alsof ze ondanks alles niet vergeten is dat endorfine een natuurlijke pijnstiller is.

Mijn eerste vraag is ingegeven door bezorgdheid.

Zie je dit interview wel zitten, Nathalie? Je schrijft in je boek dat je sinds 3 september 2016 op elk moment wil kunnen gaan en staan waar je wil. Dat kan de komende twee uur in principe niet.

"Als ik in de loop van ons gesprek de drang voel opkomen om weg te gaan, doe ik dat gewoon. Je hebt mijn boek gelezen, je kent mijn verhaal, je zal mij wel begrijpen. Maar als ik hier zou zitten met iemand die niks over mij weet, en ik bijvoorbeeld twee uur lang een enquète zou moeten invullen, zou ik helemaal kapot gaan. Ik kan niet tegen het gevoel van vast te zitten. Dan wil ik vluchten. Hoe graag ik ook weer volwaardig deel zou uitmaken van de maatschappij, sommige dingen blijven moeilijk."

Het Begon Toen Het Voorbij Was startte vijf jaar geleden als een reeks notities: aan jezelf, aan je therapeuten, aan niemand in het bijzonder. Waarom heb je van je aantekeningen een boek gemaakt?

"Dat was ik aanvankelijk niet van plan. Het is niet omdat je iets ergs hebt meegemaakt dat je er per se een boek over moet schrijven, vind ik. En ik zoek evenmin de schijnwerpers op: ik wil juist klein en onopvallend blijven. Maar in de loop der jaren hebben therapeuten en medepatiënten me regelmatig gezegd dat ze mijn woorden waardevol vonden. Dat de manier waarop ik iets zei of schreef hen hielp om een aantal dingen beter te snappen of te formuleren. Daarom heb ik het boek toch geschreven. Ik denk dat het mensen kan helpen om te begrijpen wat de enorme impact van seksueel geweld kan zijn. En dat het lotgenoten wat steun en herkenning kan bieden."

Heeft het schrijven van je boek joú geholpen? Is het op één of andere manier therapeutisch geweest?

"Nee. Ik heb mijn verkrachting niet 'van me afgeschreven', zoals mensen soms lijken te denken. Ik kamp nog elke dag met de gevolgen ervan. De verschijning van mijn boek maakt mijn leven zelfs nog moeilijker. De voorbije jaren heb ik in al mijn naïviteit weleens gedacht: 'Ik beleef gewoon een hele lange nachtmerrie. Op een dag word ik wakker en zeg ik tegen iedereen: jullie moeten eens weten wat ik nu gedroomd heb.' Maar nu mijn boek er is, denk ik: 'Mijn verhaal heeft een tastbare vorm gekregen, nu zal ik wel nooit meer uit mijn nachtmerrie ontwaken.' Ik ben bang voor het onomkeerbare van mijn boek. Voor de mentale vluchtroute die ik er mee afsluit."

Je hebt je boek zelf geschreven. Sterker nog: je stond erop dat er geen woord veranderd werd.

(knikt) "Ik wilde niet dat mijn zinnen mooier gemaakt werden. Sommige passages zullen stevig binnenkomen. Maar de realiteit is ook stevig binnengekomen. En die kan ik ook niet herschrijven. Ik wilde duidelijk maken hoe het was. Hoe het is. Dat kan alleen met mijn eigen woorden. Annick (Ruyts, schrijfster en columniste, red.) heeft me wel geholpen om enkele hiaten in mijn verhaal op te vullen. Om het boek een heldere structuur te geven. Maar ze heeft niks herschreven."

Je bent in het begin van je boek heel open over wat er de ochtend van 3 september 2016 gebeurd is. Toch zijn er ook dingen die je niét geschreven krijgt.

(stil) "Tijdens mijn verkrachting stonden al mijn zintuigen op scherp. Ze waren allemaal tegelijk aan het waarnemen en registreren. Maar er gebeurde ontzettend veel. Mijn hersenen konden nauwelijks vatten wat zich aan het afspelen was. Wat ik voelde. Wat ik rook. Wat ik proefde. Waartoe ik gedwongen werd. Ik kan dat vandaag niet neerschrijven zonder dat ik ... (valt stil) Ik kan dat gewoon niet neerschrijven."

Veel mensen probeerden je na je verkrachting te troosten met de woorden: 'Je was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.' Dat maakte je opstandig.

"De mensen die dat zeiden, bedoelden het goed: ze wilden beklemtonen dat mijn verkrachting een jammerlijke speling van het lot was, dat ik er niks aan kon doen. Alleen: ze gebruikten twee keer het woord 'verkeerd'. Terwijl ik helemaal níks verkeerds heb gedaan. Ik was op het juiste moment en op de juiste plaats. Het is mijn dader, en alleen mijn dader, die iets verkeerds heeft gedaan."

De dader werd gevat en tot vijftien jaar cel veroordeeld. Drie jaar geleden ben je hem in de gevangenis gaan opzoeken. Begrijpt hij wat hij heeft aangericht?

"Even heb ik gedacht van wel: tijdens ons gesprek heeft hij zich een paar keer omgedraaid om zijn tranen weg te vegen. Maar een paar weken later vond hij plots dat hij al lang genoeg in de gevangenis had gezeten en vroeg hij om elektronisch toezicht. Je kan je dus afvragen of zijn emoties tijdens onze ontmoeting wel zo oprecht waren. Het gevoel dat ik aan ons gesprek heb overgehouden, is dat het gemakkelijker is om een dader te zijn dan een slachtoffer. Voor mijn dader is alles glashelder: zijn opsluitings-termijn, zijn bezoekregeling, noem maar op. Maar wat is míj́n traject? Míj́n termijn? Wanneer ga ík mij beter voelen? Als mijn dader zich goed gedraagt, komt hij vroeger vrij. Maar ik gedraag mij ook goed. En ik krijg géén strafvermindering."

Ze zegt het met de gedrevenheid van een advocate die haar slotpleidooi houdt. Maar het kan de aandacht niet afleiden van het leed in haar ogen. Wanneer ik aangeef dat ik Het Begon Toen Het Voorbij Was in al zijn helaasheid een prachtige titel vind, slaakt ze een zucht die tegelijkertijd 'dankjewel' en 'had ik die titel maar nooit moeten bedenken' zegt.

"Na mijn verkrachting krabbelde ik weer recht en dacht ik: het is voorbij. Ik zag mijn dader wegstappen, ik leefde nog, de conclusie kon alleen maar zijn: het is godzijdank achter de rug. Maar eigenlijk moest het allemaal nog beginnen. Moest de grootste gruwel nog komen. We zijn vandaag acht jaar verder en mijn leven is nog altijd een martelgang. Soms vraag ik mij af: heb ik in die acht jaar iets fouts gedaan? Had ik andere therapieën moeten volgen? Meer medicatie moeten slikken? Had ik dan verder gestaan  in mijn verwerkingsproces? Of had het allemaal geen verschil gemaakt? Het enige wat ik zeker weet, is dat ik altijd ben blijven vechten. Dat ik nog elke dag keihard mijn best doe om te functioneren. Ik blijf boodschappen doen, koken, wassen, strijken en schoonmaken. Je weet nooit dat het op een dag beter met me gaat. Dan kan ik gewoon weer in het leven stappen zonder dat ik eerst de vloer moet dweilen."

Ik durf het nauwelijks te opperen, maar misschien moet je je nu en dan juist wél laten gaan. Misschien werkt het louterend.  

"Ik heb dat een tijd geleden eens geprobeerd. Ik ging in de zetel liggen en nam me voor om er niet meer uit te komen. Al na vijf minuten kwam er een innerlijke dialoog op gang: 'Is het normaal dat ik mij zo verveel? Wat doen andere mensen eigenlijk als ze zich laten gaan? Ik heb zin in thee. Maar iemand die zich laat gaan, zet toch geen thee voor zichzelf?' Na een kwartier ben ik huilend uit de zetel gekropen: 'Ik kan mij niet eens deftig laten gaan!' (glimlacht) Het is behoorlijk vermoeiend om zo perfectionistisch zijn."  

'De vrouw die ik was, is op 3 september 2016 gestorven', stel je in je boek. Je schrijft geregeld over Nathalie alsof het iemand anders is. Heb je het gevoel dat de dader jou teniet heeft gedaan?

(knikt) "Uiterlijke letsels kan je wegpoetsen en herstellen. Maar een misdaad die ín je lichaam gepleegd wordt, kan je niet uitwissen. Mijn dader heeft zich mijn lichaam toegeëigend en er iemand anders in achtergelaten. Meteen na mijn verkrachting voelde ik al: 'Ik ben niet meer wie ik was, Nathalie is dood.' Maar niemand begreep dat. 'Voor ons ben je nog altijd dezelfde', zei iedereen. Dat was alweer goedbedoeld, maar het veegde wel mijn gevoel onder de mat. Want ik dacht alleen maar: 'Nee! Ik zeg net dat ik niét meer dezelfde ben!'  De enige twee mensen die ooit begrepen hebben dat mijn dader mij in iemand anders heeft getransformeerd, zijn mijn kinderen. "Jij bent mama niet meer", zeiden ze op een gegeven moment. Dat was enerzijds confronterend, maar anderzijds dacht ik ook: 'Oef, eindelijk iemand die het snapt.'"

Wat je in je boek over je kinderen schrijft, gaat door merg en been: 'Het schijnt dat die twee mensen mijn kinderen zijn. Maar ik voel het niet meer.' Begrijp je dat dat voor een buitenstaander nauwelijks te vatten is?

"Ja. Mocht ik mezelf niet zijn, ik zou het ook niet begrijpen. Maar het is wel wat ik voel. Wout en Tine zijn op de wereld gezet door Nathalie. En Nathalie is in het veld achtergebleven. Ik heb soms het gevoel dat ik de boel aan het belazeren ben als ik zeg dat ik de mama van Wout en Tine ben. (na een stilte) Begrijp me niet verkeerd: ik zie mijn kinderen doodgraag. Mochten ze de straat oversteken en er kwam een bus aan, ik sprong er onmiddellijk voor. Maar tegelijkertijd zijn mijn gevoelens voor hen na mijn verkrachting helemaal veranderd. We zien elkaar regelmatig, maar het is net alsof ik in hun bijzijn verdoofd ben. Ofwel kán ik niet meer voelen wat ik als mama hoor te voelen, ofwel dúrf ik het niet meer. Ik word er compleet wanhopig van. Ik hoop al acht jaar dat mijn moedergevoel gaat terugkomen. Het enige wat ik ooit heb willen zijn, is een mama."

Kunnen Wout en Tine zich bij jouw gebluste moederinstinct neerleggen? Kunnen ze zeggen: we snappen het niet, maar we hebben er wel begrip voor?

"Ik denk dat het voor Wout en Tine minder pijnlijk was geweest als mijn dader mij ook vermoord had. Dan hadden ze tenminste om mij kunnen rouwen. Nu is hun moeder er nog. Maar het is hun moeder niet meer. Dat moet een vreselijk gevoel zijn."

Wout en Tine begrijpen dat je wil sterven. "In mama haar plaats zou ik ook niet meer willen leven", zegt Wout. Zou je ook euthanasie hebben aangevraagd, mochten je kinderen protest hebben aangetekend?

"Ja. En ik weet: ook dat klinkt harteloos. Maar als je bereid bent om je eigen leven op te geven, wil dat maar één ding zeggen: dat je helemaal, maar dan ook he-le-maal op bent. Euthanasie is geen verdwijntruc: je komt nadien niet meer terug. Daar kies je dus alleen voor als je echt niet meer kan. Op de momenten waarop ik naar de dood verlang, verdwijnt de wereld rondom mij. Aan mijn kinderen denken, doe ik nog wanneer dat ik aan het afglijden ben. Maar op het moment dat ik de bodem van de put bereikt heb, dat alles zo zwart en zo zwaar is, ben ik helemaal alleen. Dan hou ik met niks of niemand meer rekening, omdat er ook niks of niemand meer ís."

Wat zeg je tegen mensen die erop staan je een egoïstische moeder te noemen?

"Dat ze moeten beseffen hoe gelukkig ze zijn dat ze zich niet in mij kunnen verplaatsen. Dat ze blij moeten zijn dat ze niet weten hoe het is om je volkomen radeloos te voelen. Als alles goed gaat, is de dood het meest angstaanjagende wat er is. Maar als doodgaan de enige manier is om niet meer af te zien, begin je daar toch anders over te denken."

Is euthanasie nog altijd je nooduitgang, de gedachte die je rust geeft? Of het is wel degelijk je eindbestemming, je enige uitweg?

"Ik ben streng voor mezelf: ik mag alleen euthanasie plegen als ik gedurende een lange periode geen enkele keer heb gedacht: 'Ik kan nog wel even verder.' Als ik het punt heb bereikt waarop ik me zelfs niet meer kan herinneren hoe geluk voelt. Maar ik probeer dat moment zo lang mogelijk uit te stellen."

De vergaderruimte waarin we zitten, is veel te mooi om er het woord zelfverminking in op te laten. Maar ik doe het toch, omdat Nathalie Huygens er in haar boek een aantal behoorlijk ontwrichtende alinea's aan wijdt.

Je hebt al een paar keer je gezicht beschadigd met een halter en een schroevendraaier. Het maakt je rustig, schrijf je. Kan je uitleggen waarom?

"Het lucht op. Het is een stap dichter bij de dood, het zorgt voor een ontlading. Plus: het is een manier om mijn innerlijke pijn zichtbaar te maken. Om de gedachten waar ik zo gek van word te veruiterlijken."

Waarom beschadig je altijd je gezicht, en geen andere delen van je lichaam?

"Ik weet het niet. Ik begrijp soms zelf niet waarom ik bepaalde dingen doe."

Heeft het te maken met het feit dat de dader je gezicht zo zwaar heeft toegetakeld?

"Ik weet het niet. Ik weet het echt niet."

De passages over je zelfverminking zijn ontredderend. Je kan er je pijn bijna in aanraken.

"Soms denk ik: 'Wat gaan de mensen allemaal over mij denken als ze lezen welke stoten ik heb uitgehaald?' Maar zoals gezegd: ik wilde in mijn boek niks verhullen. Als het in het echt rauw was, moest het ook in het boek rauw zijn."

Wat zijn de lichtpunten in je leven? Waar kan je nog van genieten?

"Van kleine dingen. De zon zien opgaan. Een eekhoorn zien voorbijhuppelen. Lachen om iets wat Wout of Tine gezegd hebben. (denkt na) Maar eigenlijk houdt vooral de wetenschap dat ik euthanasie mag plegen mij overeind. Het klinkt tegenstrijdig, maar ik leef nog omdat ik dood mag gaan. Omdat ik weet dat er een ontsnappingsroute is. (na een stilte) Maar verdorie, wat kan het leven toch pijn doen. Je hebt in mijn boek kunnen lezen dat ik al veel heb meegemaakt: ik heb mijn ouders op jonge leeftijd verloren, ik ben al eerder aangerand en ik heb een zwaar auto-ongeval gehad. Na al die gebeurtenissen dacht ik: 'Ik heb mijn deel van de miserie nu wel gehad, mij kan niks meer overkomen.' En toen kwam de ochtend van 3 september 2016. En wist ik: niemand heeft ooit 'zijn deel gehad'. Als je er zeker van wil zijn dat het noodlot je niet meer zal weten te vinden, moet je gewoon stoppen met leven. Jaren geleden al zei ik tegen mijn therapeuten: 'Wat als ik opnieuw gelukkig word? Dan kan ik dat geluk opnieuw verliezen.' Zelfs de gedachte aan een betere toekomst maakt me bang."

Staat je angst om toekomstig geluk weer kwijt te raken het vinden van toekomstig geluk niet in de weg?

"Natuurlijk, dat besef ik maar al te goed. Ik moet dúrven leven. En dat probeer ik ook. Het is niet omdat mijn euthanasie-aanvraag is goedgekeurd dat ik denk: 'Hehe, nu kan ik lekker achterover liggen.' Ik doe elke dag verschrikkelijk hard mijn best om weer beter te worden. (op fluistertoon) Maar het is zo uitputtend allemaal. Ik word zo moe van het proberen. Van het niet begrijpen van wat er allemaal met me gebeurt. Van het zoeken naar manieren om mezelf desondanks verstaanbaar te maken. Ik zou zo graag begrepen worden zonder woorden."

Er zijn de voorbije acht jaar nogal wat mensen uit je leven verdwenen. 'Het is het zien en bijna voelen van mijn pijn dat mensen afschrikt', schrijf je daarover. 'Ik ben besmettelijk, ik kan andere mensen mij niet aandoen.'

"Ik heb er voor mijn omgeving een gigantische puinhoop van gemaakt. Ik ben niet meer te begrijpen, niet meer te genieten en misschien zelfs niet meer lief te hebben. Soms wou ik dat mijn verkrachter mijn benen had afgehakt. Dan hadden de mensen tenminste iets aan mij gezien. Dan hadden ze het heel logisch gevonden dat ik bepaalde dingen niet meer kan. Maar uiterlijk mankeer ik op het eerste gezicht niks. En dus krijg ik vaak te horen: 'Wanneer ga jij de draad van je leven nu weer oppikken? Wanneer ga je die verkrachting eindelijk eens loslaten?' Het is slopend dat ik mij altijd moet verantwoorden."

Dat komt natuurlijk ook omdat geestelijke gezondheid minder serieus wordt genomen dan lichamelijk welzijn. Jouw fysieke revalidatietrajecten werden door de ziekteverzekering terugbetaald, jouw opnames in de psychiatrie niet.

"Dat is toch waanzinnig? Het is erg om te zeggen, maar een paar goed zichtbare fysieke kwetsuren hadden mijn leven, ook in financieel opzicht, een stuk makkelijker gemaakt."

Ondanks alles kan je nog altijd lachen, schrijf je een paar keer in je boek. Dat lijkt een tegenstrijdigheid, maar is het volgens mij niet.

"Nee. Humor gedijt bijzonder goed in wanhopige hoofden. Ook lachen is een manier om met pijn en verdriet om te gaan."

Dat humor tijdelijk voor verlossing zorgt, snap ik. Dat je ook troost vindt bij cavia's wat minder.

"Ach, mijn cavia's. (lacht) Ik ben dol op die beesten. Ze hebben zo'n dwaze kopjes. Als ik gewoon naar ze kijk, schiet ik al in de lach. Ik zou ze niet meer kunnen missen. Ze beuren me op, ik vind het zalig om ze te vertroetelen. Mijn kinderen hebben mij al laten weten dat mijn cavia's naar een asiel gaan als ik dood ben. Ik vermoed dat ze eigenlijk bedoelen: 'Mama, als je wil dat je cavia's een fijn leven hebben, zul je zelf ook moeten blijven leven.'"

Je hebt nog een andere reden om te blijven leven: het burgerlijk proces dat eind deze maand plaatsvindt. Daarop zal worden bepaald welke schadevergoeding de dader jou verschuldigd is. Maar als je vóór het proces sterft, krijg je geen schadevergoeding.

"Klopt, en dat zou voor Wout en Tine een ondraaglijke gedachte zijn. Niet alleen omwille van het geld. Maar ook omdat de straf van mijn dader dan helemaal voorbij zou zijn op de dag dat hij vrijkomt. Hij zou dan met een schone lei de gevangenis verlaten, terwijl wij nog altijd kniehoog in de modder staan."

Je noemt de dader consequent 'mijn' dader, valt me op.

"Hoe erg het ook is, er zijn op de hele planeet maar twee mensen die begrijpen wat er op 3 september 2016 gebeurd is. Hij was daar, ik was daar, en verder niemand. Er loopt voor altijd een onzichtbare lijn tussen ons. Dat is vreselijk, maar het is wel de realiteit. Mijn realiteit."

We besluiten dat er genoeg gezegd is, en dat wat nog niet gezegd is wellicht in haar boek staat. Even later meldt de fotografe zich. Ook auteurs die klein en onopval-lend willen blijven, moeten gefotografeerd worden.

Terwijl Eva Beusaert haar best doet om de fotoshoot zo pijnloos mogelijk te maken, dalen de voorbije twee uur in. Ik heb gehuiverd, ik heb gewalgd, ik heb kroppen van ontroering weggeslikt, een heel scala van emoties heb ik gevoeld. Maar het is nog altijd niks vergeleken met de emotionele cycloon die elke dag in Nathalie Huygens tekeergaat.

Dat die cavia's het maar niet wagen om dood te gaan.

[jossarisfoto]

Lissabon | Oudjaarsdag in de Portugese Hoofdstad

Zaterdag, 31 december 2016 | Lissabon, de prachtige hoofdstad van Portugal, is een stad die bruist van historie, cultuur en levendigheid. Onze reis begon op oudejaarsdag 2016, een perfect moment om deze betoverende stad te verkennen en het nieuwe jaar in stijl in te luiden. Onze Uitvalsbasis We kozen voor een strategisch gelegen hotel nabij de oude stierenvechtersarena in Campo Pequeno. Deze…

[jeroennl]

Mijn Reis in Huis Automatisering: Van Homey tot Slimme Apparaten

Mijn avontuur met huis automatisering begon in 2016 met de aanschaf van Homey, een centrale hub waarmee ik verschillende slimme apparaten in mijn huis kon verbinden. Mijn eerste stappen in huisautomatisering waren simpel maar magisch: lampen die via een API konden knipperen en een koffiezetapparaat dat opwarmde voordat ik naar beneden kwam. Deze eerste ervaring opende de deur naar een wereld van mogelijkheden.

In de loop der jaren is mijn verzameling domotica-apparaten flink gegroeid. Van slimme verlichting en slimme stekkers tot geavanceerde sensoren die mijn huis nog slimmer maken. Hoewel ik sommige producten, zoals slimme koelkasten en tv’s, niet nodig acht, blijf ik altijd op zoek naar nieuwe slimme oplossingen die mijn dagelijks leven makkelijker maken.

Bij elke nieuwe aankoop vraag ik mezelf af of het apparaat slim moet zijn en of het ondersteund wordt door Homey. Deze overweging helpt me om mijn huis efficiënt en technologisch geavanceerd te houden, zonder onnodige gadgets. Huis automatisering heeft mijn leven veranderd en blijft me fascineren met de mogelijkheden die het biedt.

Meer over mijn ervaringen en de inrichting van mijn slimme huis lees je op jeroen.nl.

[keynewssuriname]

City voor vierde jaar op een rij kampioen van Engeland

Manchester City heeft door een 3-1 overwinning op West Ham United voor het vierde opeenvolgende jaar de Premier League gewonnen. Onder leiding van coach Pep Guardiola heeft de club een ongeëvenaarde prestatie geleverd, aangezien geen enkele Engelse club eerder vier keer achter elkaar kampioen werd. De laatste speelronde van de Premier League had spannend kunnen worden, met Arsenal op slechts twee punten achterstand van City. Maar City nam al snel een comfortabele voorsprong van 2-0, terwijl Arsenal het moeilijk had tegen Everton. Phil Foden, onlangs verkozen tot speler van het jaar in de Premier League, opende in de tweede minuut de score voor City en verdubbelde de voorsprong met een prachtig schot vanaf de rand van het strafschopgebied. Met zijn achttiende en negentiende goal van het seizoen zette Foden City stevig op weg naar de titel. Hoewel West Ham vlak voor rust nog terugkwam dankzij een fraaie omhaal van Mohammed Kudus (2-1), bleef City domineren. Halverwege stond het 1-1 bij Arsenal tegen Everton, waardoor City virtueel vier punten voorsprong had. Rodri maakte na rust definitief een einde aan alle twijfels met een derde goal voor City, wat leidde tot uitbundige vreugde bij zowel de spelers als coach Guardiola. Arsenal wist in de slotfase nog met 2-1 te winnen van Everton, maar het mocht niet meer baten voor de titelrace. Pep Guardiola begon zijn ambtstermijn bij Manchester City in 2016, en sindsdien heeft hij de club naar ongekende hoogten geleid. De titel van dit jaar is zijn zesde en de tiende in de geschiedenis van de club. Guardiola's honger naar succes lijkt nog lang niet gestild en zijn tijdperk bij City is nog lang niet voorbij. Klopp neemt afscheid bij Liverpool Het tijdperk van Jürgen Klopp bij Liverpool kwam na negen jaar ten einde met een 2-0 overwinning op Wolverhampton Wanderers. Virgil van Dijk en Cody Gakpo begonnen in de basis, terwijl Ryan Gravenberch inviel. Liverpool was al verzekerd van de derde plaats. In zijn afscheidsspeech zong Klopp een lied voor zijn opvolger. “Arne Slot, lalalalala”. Hoewel Feyenoord en Liverpool de overgang van de trainer nog niet officieel hebben bevestigd, heeft Slot zelf al aangegeven dat hij naar Liverpool vertrekt. Read the full article

[vincentdesirepassera]

{Dutch}

---

Er was eens, The Man in 10 Lives.

Het begon allemaal in 1996. Er is weinig informatie beschikbaar over zijn kindertijd. Vin'c blijft erg discreet over zijn familie, omdat hij deze wil beschermen.

Het was in 2010 dat Vin'c zich begon te tonen als muzikant, toen hij slechts 13 jaar oud was (een paar maanden voor zijn 14e verjaardag op 2 augustus):

- 2010: Infraction

- 2011: The Beedies

- 2012: Playbong

- 2013: F.I.S.T: Fear of Insanity of a Slave Teen

In 2013, nadat hij zijn school had afgerond en zijn actieve leven was begonnen, besloot hij "Vincenzo D. Passera" op te richten, waardoor hij toegang kreeg tot het begin van een groot verhaal. Hij begon toen aan een eerste carrière als acteur en komiek, vertegenwoordigd met de kleuren van Nederland, waar zijn doel was om mensen aan het lachen te maken en samen te brengen. Het was op dat moment dat hij de eerste identiteit van MXL creëerde zonder zelfs maar te weten dat hij "The Man in 10 Lives" enkele jaren later genoemd zou worden. Via twee "test" -carrières - een in optreden in 2013 en een in productie in 2014 - bereikte hij zijn doel om zijn eigen carrière te lanceren:

- 2013: DBS: Dead Bros Step

- 2014: Iron Slappers

In 2014 richtte hij het "Vin'c Ded Pass" universum op, dat enkele jaren later manager zou worden in Engeland, met 5 officiële Side Projects en 2 Ghost Projects:

- 2014: #1 Vin'c Ded Pass (Solo)

- 2015: #2 Dave Emanuel & Vin'c Ded Pass (Duo) -> Nieuw in 2025: #2 The Winchester (Duo 2.0)

- 2016: #3 DVF: Dave Emanuel & Vin'c Ded Pass Feat Flacko (Trio) -> Nieuw in 2026: #2 T3NET (Trio 2.0)

- 2017: Ghost Project 1

- 2018: Ghost Project 2

- 2019: #4 We Are Resident (Live)

- 2020: #5 Désiré (Prod)

Via al zijn side projects kreeg Vin'c steun van artiesten zoals Hardwell, Armin van Buuren, Tiesto, DJ Snake, Dimitri Vegas & Like Mike, Steve Aoki, Nervo, Lost Frequencies en vele anderen. Hij trad op in verschillende landen zoals Frankrijk, Zwitserland, Nederland, Engeland en Italië. Hij kreeg ook de kans om bij verschillende labels te tekenen, waaronder het zijne, Smoking Bloodshed Records (voorheen Miser’ Records), evenals Sony Music, Spinnin en Panda Funk,...

In 2015 realiseerde Vin'c zich dat spelen niet genoeg voor hem was, maar dat hij verschillende artistieke beroepen wilde samenbrengen onder dezelfde vlag. Hij richtte toen zijn eigen label op in Zwitserland, het "Smoking Bloodshed" Universum, met Events, School, Records, Shop, In en Out. Via zijn Smoking Bloodshed-evenementen kreeg hij de kans om veel artiesten uit te nodigen die Vin'c steunen, evenals anderen die dichter bij het label staan. Het label heeft gewerkt in verschillende Zwitserse etablissementen en buiten tijdens evenementen.

In 2016 werkte Vin'c al enkele jaren in het medische en sociale veld. Hij wilde toen iets ontwikkelen dat hem erg aan het hart lag en richtte het "Mais Thy Pass" Universum op. Dit bedrijf voor de medische en sociale sector biedt gepersonaliseerde trainingen en verschillende diensten zoals bemiddeling, coaching en sociaal-educatief advies in Frankrijk.

Vier jaar later zal Vin'c in tien jaar in vijf menselijke domeinen hebben gewerkt: Sociaal, Medisch, Verkoop, Onderwijs en Veiligheid.

Het is door meerdere banen tegelijk op te bouwen en artistiek (film & muziek) te ontwikkelen en meerdere projecten dat Vin'c had wat hij "de beste training van mijn leven" noemt, maar ten koste van gezondheid die verzwakt en een pauze nodig heeft tussen 2019 en 2024 van het podium en opnames.

In 2017 richtte Vin'c een filmproductiemaatschappij op in de Verenigde Staten als acteur/co-producent en kondigde kort na Thanksgiving het "Bros United Pictures" Universum aan.

In 2018 richtte Vin’c "Passer@W" op, een grenzeloos bedrijf dat verbonden is met mediaproductie zoals fotografie, video en 3D, wat hem herinnerde aan een passie die werd overgedragen door een oude vriend, die van fotografie.

In de twee jaar die volgden, lanceerde Vin'c zijn laatste twee side-projects zoals hierboven vermeld.

Naar aanleiding van de wereldwijde pandemie die in 2020 toesloeg, besloot Vin'c verschillende grote evenementen uit te stellen die niet konden worden gehouden onder deze omstandigheden. Dit gaf hem de tijd om zich te concentreren op zijn privéleven, zijn banen en op zijn positie ten opzichte van de ontwikkeling van wat enkele jaren later een echt ecosysteem zou worden.

Zoals beloofd, hervat onze dierbare Vin’c de zoektocht naar de tien levens van zijn projecten, niet te vergeten zijn twee bekende ghostprojecten: "AMF: Avec Mijn Friends in Yverdon" met zijn jeugdvriend voor privéoptredens en meer, evenals "MTD: Mind The Dam in Los Angeles" met zijn neef voor de opzet, lichtshow,... van privé- en openbare optredens, zonder een Canadees extraatje "Maple Park" te vergeten, een applicatie die niet kan worden uitgelegd maar geconsumeerd.

In 2019 richtte hij "Les Franselles" op, een concept van een Franco-Zwitserse distilleerderij dat zal worden gel

anceerd zodra dit mogelijk is.

In 2020 richtte hij "Jack Dandy’s" op, een concept van een Brits-Amerikaanse pub die haar deuren zal openen zodra dit weer mogelijk is.

In 2021, na het tragische verlies van zijn hond, richtte Vin’c een familiefonds op met zijn moeder om de dierenzaak te ondersteunen onder de naam "PasserAnimals (Foundation for Djema)", dat tot doel heeft geen grenzen te hebben, waardig aan de dierenactivist die hij is geworden.

In 2022 richtte hij het ultieme bedrijf van het ecosysteem op "Univers MXL Corporation" dat zich zal richten op merchandising en de premium ontwikkeling van verschillende producten in Nederland.

"Universal Passera" zal het erfgoed zijn van de eerste Lord van zijn familie door de 10 bedrijven die hij heeft opgericht, de 2 die hij mede heeft opgericht en 1 applicatie waar hij vice-president van is, samen te brengen, zonder te vergeten 2 persoonlijke studio's en 5 beroepen die Vin’c waarden hebben gegeven die we regelmatig zullen vinden.

Het verhaal zal nooit eindigen; het begint pas.

[joriekerottier]

TERUGBLIK 2012-2022

‘Wat betekent een lijn voor mij?’ was de vraag die een formeel uitgevoerd onderzoek inzette tijdens mijn academietijd (2012-2016).  Tot dan toe werkte ik puur intuïtief en produceerde beeld na beeld, maar het gebrek aan taal om over de beelden te spreken begon in de context van de academie tegen me te werken. Het formele onderzoek ging me verrassend vlot af en leidde tot veel waardering. Ik stond sterk in mijn talige toelichting ervan. Het voelde als een trucje en ik stopte met die manier van werken omdat het voorbij gaat aan wat kunst kan zijn. Wat ik er nog van meedraag zijn twee werken en een boek: - een rol papier (1.50x10m) met daarop een enkele balpointlijn, in het midden 1.5m openliggend en aan beide kanten opgerold als een boekrol, waardoor onduidelijk is of de lijn de gehele lengte van het papier beslaat - een grillig gevormde, gesmede lijn die in de muur verdwijnt en even later weer tevoorschijn komt - ‘de horizon, een geestelijk verschiet’, een boekje met weinig tekst en veel beeld van verzamelde werken van Ger van Elk, dat eenvoudige materialen als mentale landschappen toont. Achteraf gezien een ontdekking die mijn werkproces sterk heeft gevormd en al opening gaf naar de subjectieve ervaring versus de omgeving.

 ‘’Nut is een begrip dat in de natuur geen betekenis heeft. Het is een antropomorfe gedachte, alsof alles voor ons nut moet hebben. Zo werkt het niet in de natuur. Het gaat om eten of gegeten worden. ‘’

Bovenstaande zinnen dienden lang als ‘verdediging’ van het werk dat ik maakte. De zinloze handelingen die ik uitvoerde waren bijvoorbeeld het vormen van geometrische lege plekken in een met bladeren bedekt wandelpad en het in een leegstaande fabriekshal een stuk muur te ‘schilderen’ met een uitgedroogde verfroller die in diezelfde hal gevonden was. Deze handelingen werden vastgelegd op video of foto en zo als documentatie van een voorbijgegaan moment getoond.

Door de materialen die ik van de diverse locaties meenam steeds meer als uitgangspunt te gaan nemen kwam ik op de notitie van ‘tijdelijkheid’ die leidde tot series van samengevoegde materialen met analoge foto’s van details die ik op de veelal verlaten plekken die ik bezocht maakte. Daarna zocht ik een manier waarop het werk tijdelijk zou zijn in plaats van het te tonen en dit werden ongefixeerde balpentekeningen op papier van divers formaat, zowel gevonden als nieuw (balpentekeningen Kunstwinkel en tijdens ‘witruimte,  in ruimteCAESUUR). Het idee was dat zodra de tekening ergens getoond werd, deze op zou lossen in het licht. De organische vormen van de tekeningen verkennen vragen als waar liggen mijn grenzen qua fysieke en mentale energie, hoe beweegt energie in sociale situaties, wat gebeurd er in het onbewuste en wat zijn mijn waarden? De balpentekeningen zijn sindsdien een doorlopende verkenning van en toegang tot het onbewuste gebleken. Na enkele jaren in schetsboek(jes) gewerkt te hebben vormt nu een boek uit de kringloop ondergrond voor het tekenen. Het boek als vorm komt met regelmaat terug in het werkproces, als samenbrenging van eerder tweedimensionaal werk, als fotoboek zoals bovengenoemd en als object, waarin alle tekst door arceren met ballpoint onleesbaar is geworden (MonCapitaine, zomertentoonstelling 2019 en publicatie in BALLUSTRADA (3/3, 2019). Het interessante is dat deze vorm één persoon tegelijk toelaat, een één-op-één ontmoeting met het werk mogelijk maakt die erg intiem is en geleefd kan worden. Het sluit mij als maker buiten, en ook in een tentoonstelling creëert het een vacuüm door de beperkte toegankelijkheid.

Het boek ‘party of one, a loners manifesto’ van Anneli Rufus lees ik elk jaar, en door de onderstrepingen en notities in de kantlijn groeit het met me mee. Zinnen als ‘desert islands are fine, but not required’ spreken tot mijn verbeelding en zoeken een vorm in het werk. Tijdens een solo-reis van 5 dagen in en rondom Dublin, Ierland herkende ik de eenzaamheid in een landschap dat mij paste als een tweede huid. De eenzaamheid, het verschil met alleen-zijn, en de rijkdommen die beiden kunnen brengen, met name in een wereld waarin dingen die je alleen doet, vaak als minder waard (want vreemd, waarom niet samen? Waarom niet direct met iemand delen wat je meemaakt?) worden gezien. Notities en schetsmatige tekeningen vertellen over het ervaren van een landschap waarin herkenning schuilt, een thuiskomen ervaren wordt, terwijl het de eerste keer is dat ik het bezocht (een tweede reis, van kust naar kust, volgde in 2019, toegevend aan mijn verlangen vanaf die kust ook de oceaan te ervaren). Hierdoor begon ik tussen 2015 en 2018 voor het eerst vorm te geven aan de weerstand die ik voelde tegen de commerciële manier van werken en het vermarkten van kunst. Er kwam een performance-werk zonder publiek waarin ik een groot formaat tekening met schoolbordkrijt maakte op de vloer van de academie. De ochtend na voltooiing werd deze alweer weggevaagd. De afzondering en tijd die nodig waren voor het creëren van het werk en de noodzaak om alleen te zijn werden doorvoeld door het maken ervan en zorgden ervoor dat ik begon te lezen over het onbewuste, dat 80% van de werking van ons brein bepaald. Via een ateliergesprek met Anne-Marie van Sprang kreeg ik het boek ‘het drama van de afhankelijkheid’ met essays van Connie Palmen in handen. Dit boek, haar specifieke taalgebruik, de filosofische grondslagen ervan, het beschrijven van de rol van de eenzaamheid voor het creatieve proces en met name het idee dat de werkelijkheid een weefsel is dat gevormd wordt door allerlei narratieven stuurden het denken-met-mijn-handen in herhalende handelingen, ritmes die gevormd worden door het krassen en ‘gedachteloos’ schrijven met pen op papier, het werken met garens en draden als grove borduursels die vormen van tekst en textuur vermengden.

Wandelen werd een vast deel van het werkproces. Op het strand, langs de kustlijn van Walcheren en in de stad Vlissingen vond ik tijdens wandelingen details in gebouwen, menselijke en natuurlijke elementen die me blijvend verwonderen en leren over opbouw en verval, erosie en zorgdragen. Daarnaast raapte ik fragmenten zoals stukjes plastic, vistuig, schelpen, stenen en papiertjes op. Deze worden gefotografeerd op een witte ondergrond in kenmerkend hard Zeeuws licht. Het is een poging te vatten wat ik aan informatie en indrukken opneem tijdens de wandelingen. De wandeling die ik samenstelde op vraag van de Vleeshal tijdens hun programma ‘So you don’t get lost in the neigbourhood’ gaf in combinatie met de publicatie ‘sensitive fragments’, inzicht in mijn werkwijze tot dan toe. Deze manier van mijn werk delen voelde zo natuurlijk dat ik me sinsdien afvraag of het op meer gebruikelijke manieren tentoonstellen van mijn werk nog voor meerwaarde heeft in het werkproces. 

In deze periode kreeg ik kartonnen hoekjes aangeboden, telkens zo’n 100 per maand. Dat ging twee jaar lang door. De kartonnen hoekjes verlijmde ik in ‘aanhef’ (getoond in BLADEREN, in GHL Middelburg) en vervolgens in ‘alinea's’ tot wat nu letter to the horizon (foto) heet. Dit is een van de werken die inmiddels gefungeerd hebben als onderdeel in een ‘tijdelijke stapeling’, waarover later meer. BLADEREN was een experiment waarin ik alles wat ik vanaf 2016 gemaakt had meenam naar de tentoonstellingsruimte. Om te reflecteren op wat er die jaren gebeurd was maakte ik vier weken lang elke week een nieuwe presentatie die een weekend lang open was voor publiek. Hierin ging ik het gesprek aan en zocht samen met de bezoekers naar wat er in de beelden gebeurd was. Dit samen kijken zette mij als kunstenaar in een kwetsbare positie, want het eerste wat ik duidelijk moest maken was, dat ik het zelf ook niet wist.

In 2020 werd ik door GalerieGerritse gevraagd een tentoonstelling te maken. Ik ging het gesprek aan en kreeg toestemming om de galerie vier weken lang als atelierruimte te gebruiken om mijn werkproces te delen met publiek. Tijdens de openingstijden van de galerie stond ik bezoekers te woord en werkte door. Enkele mensen kwamen meerdere keren kijken en groeiden zo mee met het werkproces. Er was ook verwarring, omdat mensen verwachtten ‘af’ werk te zien, ik moest het gesprek zo sturen dat het een uitwisseling werd over een lopend proces in plaats van vastgestelde kunstwerken. Ik nodigde Rebecca Niculae en Annemiek Wolse uit hun praktijk ook inzichtelijk te maken. Met deze vrouwen had ik in die periode een actieve uitwisseling met atelierbezoeken en in die zin maakten zij deel uit van mijn werkproces. De periode werd afgesloten met een gemodereerd gesprek tussen het publiek, de galeriehoudster Ellen Gerritse en mijzelf. Het was voor mij de eerste keer dat duidelijk allerlei lagen van de bevolking aanwezig waren, waardoor ik werd bevraagd op zowel het waarom en ambachtelijkheid als op concepten en inhoud. Bubbelplastic is een materiaal dat me door verschillende personen aangereikt werd. Mijn interesse in verpakkingsmaterialen en –vormen komt voort uit de doelmatigheid waarmee ze geproduceerd worden en de achteloosheid waarmee we ze weggooien wanneer we het begeerde object dat ze beschermden in handen hebben. Die beschermende functie, achteloosheid en het onderweg-zijn dat ze belichamen roept vanzelfsprekend geachte geborgenheid op. Door ze als materiaal te blijven zien beschreef en betekende ik ze met zowel woorden als structuren. Een proefopstelling waarbij de plastics als gelaagde golf in het atelier hingen tijdens Open Atelier dagen in ons ateliergebouw KipVis bracht allerhande beschouwingen te weeg van bezoekers. Het voelde vervreemdend dat het hoofdonderwerp ‘plasticsoep’ werd, waarover afstandelijk gesproken kan worden. Het raakte bij mij aan een inzicht dat materiaal zichzelf blijft, ongeacht wat wij erop projecteren aan mogelijk nut en betekenis(loosheid). Ik was verward en borg het werk op. Het fungeerde erna nog in geheel andere vorm in een tijdelijke stapeling in het atelier.

De maand van de filosofie bracht me in 2022 ‘intieme vreemden’ van psychoanalyticus Paul Verhaege. Daarin verteld hij over energie en stelt hij in een spannende hypothese dat het bestaan van levende wezens wellicht de meest efficiënte manier is om de entropie te bevorderen. Hij verhaalt over het ontstaan van leven en hoe wij als mensen de kroon spannen in het produceren van gigantische hoeveelheden energie die we direct weer opmaken door nutteloze activiteiten uit te voeren, zoals overproductie en toeristische uitstapjes in de ruimte maken. Tenzij, zegt Verhaege, het verbruiken zélf evolutionair gezien de functie is: het bijdragen tot entropie (p.54-59). Hieruit ontstond ‘tegenwicht’, samengesteld uit het betekende bubbelplastic van hierboven. Met veel weerstand en onrust, geplaagd door ‘is dit goed genoeg’ en de wens ‘een statement’ te maken kwam tegenwicht tot vorm. Een installatie in een oude schuur tijdens Kunstenfestival Aardenburg in 2022. Intussen rommelde ik in de losse bodem, wandelde in en rond de schuur en vond daar fragmenten van tegels, glas en hout. Vond een gat in de aarden vloer en vulde dat met de stukjes glas van de gebroken ruiten. Ik verwijderde één afgebakend gedeelte van de groene aanslag die klimop op de binnenmuur had achtergelaten. Kwam tijdens een wandeling plastic stroken bouwafval tegen en bracht dat in twee ‘regels’ als titel zonder woorden op de voorgevel van de schuur. Daar kwam energie vrij in het werkproces, een flow die mogelijk gemaakt wordt door heel open en aandachtig aanwezig te zijn in een omgeving. Dát is mijn werk. En de installatie met bubbelfolie leidde daar enorm van af... ze was niet op de plek zelf ontstaan. Ze hoorde in het atelier.

(de oplettende lezer mist wellicht de werkperiodes en wat deze gebracht hebben. Ze zijn zó vormend voor mij (geweest), dat ze een aparte reflectie verdienen.)