#chór

[piosenkarka-emanuela]

Solistka Emanuela Rabińska występ w chórze na koncercie Opolski Bank Talentów

Solistka Emanuela Rabińska występ w chórze na koncercie Opolski Bank Talentów

[suprasl]

Suprascy chórzyści przygotowują się do koncertu

Chór Rodzinny Parafii Przymonasterskiej w Supraślu przygotowuje się do udziału w XX Jubileuszowym Przeglądzie Pieśni Religijnej i Paraliturgicznej w Siemiatyczach.

Chór wystąpi w dniu 19 listopada i wykona trzy utwory:

Swiataja ziemla. Pred dwiermi chrama Twojeho. O Wsiepietaja.

Chórzyści pracują pod czujnym okiem i uchem dyrygentów – matuszki Mirosławy i ojca Dymitra. Śpiewki odbywają się dwa razy w tygodniu.

[kronika-ilustrowana]

Одному любитель птиц в Бремене удалось создать первый слаженный птичий хор.

[singerboyvids]

Poznański Chór Chłopięcy ~ Nearer, My God, to Thee [Poland 🇵🇱] Poznan Boys' Choir

More Poznański

[donospl]

MUZYCZNE REKOMENDACJE: LIVET "Suite for Earth"

Fabryka Sztuki w Łodzi zaprezentowała pod koniec sierpnia projekt muzyczno- teatralny “LIVET”. Spektakl przygotowany został przez Teatr CHOREA we współpracy z norweskim teatrem Carte Blanche i islandzką instytucja kultury MMF Sláturhúsið. Przesłaniem spektaklu  jest troska o  naszą planetę. “Livet” jest współczesnym oratorium dla Ziemi w  kompozycji, opracowaniu i aranżacji Piotra Klimka na…

[zo3mess]

Nejsem žádný básník, ovšem občas si moje hlava spojí pár slov. Třeba se někomu bude líbit. Prázdná sklenka od vína A otisky od růže Tak to vždycky začíná Myslíš, že to pomůže? Krásné lži šeptá tobě Nejsi poslední a nejsi první Ten, kdo dává plamen k vodě Ten, kdo se píchá o svůdné trní Touha je krásný jed A když tě pokušení svedlo Hořící tělo pohlcuje led Přesto v té rudé vidíš světlo Bez bolesti, hlava plave Ostří leží na podlaze Nebeský chór příběh hraje že bez srdce je tak blaze Drž mne za ruku, má drahá Oči blyští se temně Posledním výkřikem byla snaha Láska umí zabíjet tak jemně

[revoevokukil]

Prolog

Dwa zwierciadła, czujące swych głębin powietrzność, Jedno przeciw drugiemu ustawiam z pośpiechem, I widzę szereg odbić, zasuniętych w wieczność, Każde jest zakrzepłym bliższego echem.

Dwie świece płoną przy mnie, mrużąc złote oczy, Zapatrzone w lustrzanych otchłań wirydarzy: Tam aleja świec liśćmi złotymi się jarzy I rzeka nurt stężały obojętnie toczy.

Widzę tunel lustrzany, wyżłobiony, zda się, W podziemiach moich marzeń, groźny i zaklęty, Samotny, stopą ludzką nigdy nie dotknięty, Nie znający pór roku, zamarły w bezczasie.

Widzę baśń zwierciadlaną, kędy zamiast słońca, Nad zwłokami praistnień orszak gromnic czuwa, Baśń, co się sama z siebie bez końca wysnuwa Po to, aby się nigdy nie dosnuć do końca…

Gdy umrę, bracia moi, ponieście mą trumnę Przez tunel pogrążony w zgróz tajemnych krasie, W jego oddal dziewiczą i głębie bezszumne, Nie znające pór roku, zamarłe w bezczasie.

Gdy umrę, siostry moje, zagaście blask słońca, Idźcie za mną w baśń ową, gdzie chór gromnic czuwa, W baśń, co się sama z siebie bez końca wysnuwa Po to, aby się nigdy nie dosnuc do końca!…

-

Two mirrors that feel the airiness of their depths, I set one against the other with haste, And I see a series of reflections shuttered into eternity, Each farther one a congealed echo of the last.

Two candles burn beside me, squinting golden eyes Staring at the mirror abyss of the cloisters: There, an avenue of candles with golden leaves glows And the river indifferently flows.

I see a mirror tunnel, carved, it seems In the underground of my dreams, menacing and enchanted, Lonely, never touched by a human sole, Not knowing the seasons, frozen in time.

I see a fairy tale in a mirror, where instead of the sun, A procession of candles watches over the long forgotten dead, A fairy tale that endlessly unfolds by itself In order to never reach the end…

When I die, my brethren, bear my coffin Through the tunnel plunged into the terror of mysterious beauty, Into its virgin and noiseless depths, Knowing no seasons, frozen in timelessness.

When I die, my sisters, dim the sun, Follow me into that fairy tale, where the choir of candles keeps watch, Into a fairy tale that endlessly unfolds by itself In order to never reach the end!…

- Bolesław Leśmian Translation by Krystian Kościelski (with small edits by a friend)

[smiertelnapoezja]

Pies

To szaleńcza żądza krwi, jak pies swe kości gryźć

Daj mi, Boże nieskończonej mocy

Czuję każdą tkankę, nie dane mi zasnąć dziś

Źle, one karmią się osłoną nocy

Też je masz, cichy czytelniku?

Płyną, płyną po sieci utkanej z gwiaździstych neuronów

Widzę, lampy zgasiły swój ogień po cichu

Rury i ściany wystukują kolejny z utworów

Jestem widzem koncertu, marny szczur

Drastyczna scena, potrafię zjeść i kota

Nawet i przyjaciół chór

Nie zmieni końca mojego żywota

[martiove]

Kobiety wychowane w rodzinach, które nie akceptują ich zdolności, często stawiają sobie wygórowane oczekiwania, nieosiągalne cele - nie wiedząc dlaczego. [...] Dokonują nie wiadomo jak niebezpiecznych, czasochłonnych i kosztownych czynów, by udowodnić rodzinom, że są jednak coś warte. [...] Usilne próby wykazania się i udowodnienia własnej wartości chórowi zazdrosnych wiedźm są bezcelowe z perspektywy głębokiej pracy nad sobą i, jak się przekonamy, w rzeczywistość przeszkadzają inicjacji. [...] Ulegać bez narzekania wydaje się bohaterstwem - ale w rzeczywistości powoduje coraz większe napięcie i konflikt między dwoma przeciwstawnymi naturami - jedną zbyt dobrą, drugą zbyt wymagającą. Podobnie w konflikcie między byciem sobą a nadmiernym naginaniem się do innych - narastanie tego napięcia prowadzi do dobrego skutku. Kobieta rozdarta w ten sposób jest na dobrej drodze, ale musi podjąć kolejne kroki. [...] Rodzina może tak tłamsić pączkującą psychikę, że przez ich machinacje ogień wygasa. Wtedy kobieta zaczyna tracić psychiczne oparcie. Czuje się zziębnięta, osamotniona i pragnie zrobić wszystko, żeby przywrócić ciepłe światło. To jest właśnie wstrząs, którego potrzebuje kobieta zbyt potulna, aby kontynuować wtajemniczenie we własną moc. Potrzebuje spotkać Wielką Dziką Wiedźmę, żeby ktoś ją porządnie nastraszył. Musimy opuścić złorzeczący chór i zagłębić się w las. Nie można jednocześnie odejść i zostać. Potrzebujemy jednak przewodniego światła, które pozwoli rozróżnić, co jest dla nas dobre, a co nie. Nie można się rozwijać, stojąc w miejscu i będąc czyimś popychadłem. Kobiety, które usiłują ukryć najgłębsze uczucia, same się zabijają. Ogień wygasa. To bolesna forma letargu. Paradoksalnie, wygasający ogień może stać się bodźcem do wyrwania z uległości. Z tą chwilą stare życie umiera, a ona drżąca wstępuje w nowe życie, oparte na starszej i głębszej wewnętrznej wiedzy.

Clarissa Pinkola Estés, Biegnąca z wilkami (s. 118-119)

[solasgheal]

Sheolfainn rudaí as r/Memesasgaeilge nó rud éigin mar sin, ach- níl tada ann atá greannmhar, in aon chór... (=.=)

[nasze-zd]

Stromą ścieżką

wokół sracza zap***la cień Apacza (...). Pamiętacie taką rymowankę kolonijno-szkolną? To jedna z rzeczy, które weszły mi w głowę w latach dziecinnych i nijak z niej wyjść nie chcą. Jak "bój w hucie", "stój Halina", czy "chór wujów". Nic nie poradzę, trzeba by lobotomii by to wykasować.

Jeden z domów, które dziś byłem oglądać, zapowiadał się bardzo ciekawie. Widok z okna powalający:

Reszta oferty też spoko. Niedrogo. Jednak dziwne było to, że ogłoszenie aktywne było od prawie 3 miesięcy. Tu oferty schodzą o wiele szybciej. No nic, myślę, pewnie wybredny właściciel, okaże się, że potrzebne są notarialnie potwierdzone referencje od 4 prapradziadków nie starsze niż 3 miesiące, albo coś równie zaskakującego.

Na miejscu niełatwo było znaleźć dom o podanym numerze - kilku zdało się brakować.

I tu pojawia się tytułowa stroma ścieżka uwidoczniona na poniższym zdjęciu. Jej początek ma miejsce przy czerwonym samochodzie z lewej strony. Następnie przedziera się przez wyłóg buszu, by dojść do miejsca ograniczonego białą barierką i wzdłuż niej podążyć.

Ścieżka miejscami ma szerokość jednej dorosłej osoby, przerastają ją korzenie, a nisko nad nią zwieszają się gałęzie. Wznosi się łagodnie, raz też opada kilkoma stopniami w dół, by po chwili zakończyć się płotem.

Romantyczny bardzo kawałek, nie da się ukryć. Na pewno równie czarująco będzie się tu wnosić zakupy w deszczu, bądź też stół, łóżko, czy pralkę.

Jak już staniemy u rzeczonego końca tej ścieżki i obrócimy wzrok ostro w lewo... Nie czeka nas nic śmiesznego.

Gdy wyjechali na wyniosłość drogi, oczom ich ukazał się las

schodów.

Na prawo od betonowych stopni (uwaga, jeden z nich się rusza) ciągnie się prowadnica windy towarowej. Nie działa, z powodu osunięcia się ziemi po deszczu. Zapomnieli wspomnieć o tym w ogłoszeniu. Jak i o samej windzie. Ditto o schodach. Oraz o ścieżce.

Tak, to jedyne dojście do tego domu. Za nim rozciąga się nieprzebyty, gęsty busz. Jak w ogóle ten dom zbudowano?! Zrzucono na spadochronie?

Na dodatek ta suszarka na pranie, co ją widać w dolnym rogu zdjęcia jest sąsiadów! Nasza jest w bagnistym zakątku w krzakach. Powodzenia!

[kingasiemion]

Romeo i Julia – Akt 2, scena 2

Dedykowana publiczność:

Polacy, osoby od 12-go roku życia.

Nasza scena porusza problem pedofilii w Polskich kościołach. Pokazuje jak ksiądz może zmanipulować niewinną dziewczynkę.

Są czasy współczesne, w Warszawie, w kościele Montekinów właśnie skończyła się msza święta. Wszyscy opuścili już kościół oprócz nastoletniej dziewczynki oraz księdza, który przyjmuje ją do spowiedzi. 

Bohaterowie:

Romeo: ksiądz w średnim wieku

Julia: 13- to letnia katoliczka

Marta (głosy za sceną) – matka Julii, która opuściła kościół

Aktorzy:

Romeo: Tomasz Karolak

Jest to bardzo znany polski aktor, który świetnie poradzi sobie w każdej roli. Jego obecność sprawi przywołanie większej publiczności. 

Julia: Roksana Węgiel

Jest to piosenkarka, która idealnie nadaje się do tej roli, ze względu na swój wygląd wcieli się w nastolatkę. Dodatkowo na końcu wykona swoją piosenkę. 

Marta: Maja Ostaszewska – tylko głosy zza sceny

Muzyka:

Muzyka w przedstawieniu będzie budować napięcie. Na samym początku, kiedy ksiądz będzie wchodził do konfesjonału zacznie śpiewać chór kościelny. Piosenka na początku będzie bardzo cicha i powoli będzie zwiększała swoją głośność. W pewnym momencie będzie bardzo głośna, aż nagle kompletnie ucichnie. Wtedy zacznie się scena.

Po zakończeniu sceny i wyjściu księdza z konfesjonału, Julia zaczyna śpiewać piosenkę Roksany Węgiel „Anyone I want to be”. Pokazuje to jak dziewczyna została zmanipulowana przez Romeo.

Emotion

Nasza scena ma wzbudzić u widza niepokój.  Pokażemy scenę pomiędzy księdzem a nastoletnią dziewczyną. Chcemy pokazać ludziom, że takie sytuacje nie są okej. W związku z tym, emocje, które będzie odczuwać widz podczas oglądania spektaklu to jest niepokój, strach oraz złość. 

Atmosphere

Atmosferę podkreślimy używając muzyki, światła oraz tonu głosu aktorów. Aktorzy będą mówili dosyć cichym tonem, gdyż bohaterowie są na spowiedzi. Te elementy dodadzą również do napięcia. 

Efekty wizulane

Na scenie jest ciemno światło pada jedynie na aktorów. Będzie również efekt mgły, aby podkreślić tą jakby tajemniczość sytuacji, jaką jest spowiedź. Światło będzie w bardziej ciepłych tonach. Te elementy będą sprawiały, że zapadnie mroczność na scenie. 

Scenografia

Jako miejsce, w którym dzieje się scena wybrałyśmy kościół, konkretniej konfesjonał, ponieważ pasowało nam to do tajemniczości jaką chciałyśmy osiągnąć. Wszystkie światła były by przyciemnione oprócz tych padających na bohaterów. 

Kostiumy

Romeo:

Romeo jest księdzem, więc jego kostiumem jest sutanna. 

Julia:

Julię chciałyśmy przedstawić jako młodą, niewinną osobę, która zostaje zmanipulowana, z tego powodu postanowiłyśmy ubrać ją w jasną sukienkę w kwiatki. 

SCENA DRUGA

Julia siedzi w konfesjonale, czeka na księdza. 

Wchodzi ksiądz, Julia pojawia się w okienku. 

ROMEO

Drwi z blizn, kto nigdy nie doświadczył rany. 

Julia ukazuje się w oknie.

Lecz cicho! Co za blask strzelił tam z okna!

Ono jest wschodem, a Julia jest słońcem!

Wnijdź, cudne słońce, zgładź zazdrosną lunę,

Która aż zbladła z gniewu, że ty jesteś

Od niej piękniejsza; o, jeśli zazdrosna,

Nie bądź jej służką! Jej szatkę zieloną

I bladą noszą jeno głupcy Zrzuć ją!

To moja pani, to moja kochanka!

O! gdyby mogła wiedzieć, czym jest dla mnie!

Przemawia, chociaż nic nie mówi; cóż stąd?

Jej oczy mówią, oczom więc odpowiem.

Za śmiały jestem; mówią, lecz nie do mnie.

Dwie najjaśniejsze, najpiękniejsze gwiazdy

Z całego nieba, gdzie indziej zajęte,

Prosiły oczu jej, aby zastępczo

Stały w ich sferach, dopóki nie wrócą.

Lecz choćby oczy jej były na niebie,

A owe gwiazdy w oprawie jej oczu:

Blask jej oblicza zawstydziłby gwiazdy

Jak zorza lampę; gdyby zaś jej oczy

Wśród eterycznej zabłysły przezroczy,

Ptaki ocknęłyby się i śpiewały,

Myśląc, że to już nie noc, lecz dzień biały. 

Patrz, jak na dłoni smutnie wsparła liczko!

O! gdybym mógł być tylko rękawiczką,

Co tę dłoń kryje!

JULIA

Ach!

ROMEO

Cicho! coś mówi.

Anioło! mów, mów dalej, uroczy aniele;

bo ty mi w noc tę tak wspaniale świecisz

jak lotny goniec niebios rozwartemu

od podziwienia oku śmiertelników,

które się wlepia w niego, aby patrzeć,

jak on po ciężkich chmurach się przesuwa

i po powietrznej żegluje przestrzeni. 

JULIA

Romeo! Czemuż ty jesteś Romeo!

Wyrzecz się swego rodu, rzuć tę nazwę!

Lub jeśli tego nie możesz uczynić,

To przysiąż wiernym być mojej miłości,

A ja przestanę być z krwi Kapuletów. 

ROMEO

Mam–że przemówić czy też słuchać dalej?

JULIA

Nazwa twa tylko jest mi nieprzyjazna,

Boś ty w istocie nie Montekim dla mnie.

Jest–że Monteki choćby tylko ręką,

Ramieniem, twarzą, zgoła jakąkolwiek

Częścią człowieka? O! weź inną nazwę!

Czymże jest nazwa? To, co zowiem różą,

Pod inną nazwą równie by pachniało;

Tak i Romeo bez nazwy Romea

Przecież by całą swą wartość zatrzymał.

Romeo! porzuć tę nazwę, a w zamian

Za to, co nawet cząstką ciebie nie jest,

Weź mię, ach! całą! 

ROMEO

Biorę cię za słowo:

Zwij mię kochankiem, a krzyżmo chrztu tego

Sprawi, że odtąd nie będę Romeem. 

JULIA

Ktoś ty jest, co się nocą osłaniając,

Podchodzisz moją samotność?

ROMEO

Z nazwiska

Nie mógłbym tobie powiedzieć, kto jestem;

Nazwisko moje jest mi nienawistne,

Bo jest, o! święta, nieprzyjazne tobie;

Zdarłbym je, gdybym miał je napisane.

JULIA

Jeszcze me ucho stu słów nie wypiło

Z tych ust, a przecież d��więk już ich mi znany.

Jest żeś Romeo, mów? jest żeś Monteki?

ROMEO

Nie jestem ani jednym, ani drugim,

Jedno–li z dwojga jest niemiłe tobie.

JULIA

Jak żeś tu przyszedł, powiedz, i dlaczego?

Mur jest wysoki i trudny do przejścia,

A miejsce zgubne; gdyby cię kto z moich

Krewnych tu zastał…

ROMEO

Na skrzydłach miłości

Lekko, bezpiecznie mur ten przesadziłem,

Bo miłość nie ma żadnych tam i granic;

A co potrafi, na to się i waży;

Krewni więc twoi nie trwożą mię wcale.

JULIA

Zabiliby cię, gdyby cię ujrzeli.

ROMEO

Ach! więcej groźby leży w oczach twoich

Niż w ich dwudziestu mieczach; patrz łaskawie,

A będę silny przeciw ich gniewowi. 

JULIA

Na Boga! niech cię oni tu nie ujrzą!

ROMEO

Ciemny płaszcz nocy skryje mię przed nimi.

Lecz niech mię znajdą, jeśli ty mię kochasz.

Lepszy kres życia skutkiem ich niechęci

Niż przedłużony zgon w braku twych uczuć.

JULIA

Kto ci dopomógł znaleźć to ustronie?

ROMEO

Miłość, co mi go doradziła szukać;

Ona mi instynkt, ja jej oczy dałem.

Nie jestem sternik, gdybyś jednak była

Równie daleko jak ów brzeg, którego

Morze najdalsze podmywa krawędzie,

Śmiało po taki klejnot bym popłynął. 

JULIA

Gdyby nie ciemność, co mi twarz maskuje,

Widziałbyś na niej rozlany rumieniec

Po tym, co z ust mych słyszałeś tej nocy.

Rada bym form się trzymać, rada cofnąć

To, co wyrzekłam; ale precz, udanie!

Czy ty mię kochasz? Wiem, że powiesz: tak jest;

I ja–ć uwierzę; mimo przysiąg jednak

Możesz mię zawieść. Z wiarołomstwa mężczyzn

Śmieje się, mówią, Jowisz. O! Romeo!

Jeśli mię kochasz, wyrzecz to rzetelnie;

Lecz jeśli masz mię za podbój zbyt łatwy,

To zmarszczę czoło i przewrotną będę,

I na miłosne twoje oświadczenia

Powiem: nie, w innym razie za nic w świecie.

Za czuła może jestem, o! Monteki,

Stąd możesz sądzić me obejście płochym;

Ufaj mi jednak, będę ja wierniejsza

Od tych, co bieglej umieją się drożyć.

Byłabym ja się była, prawdę mówiąc,

Także drożyła, gdybyś był tajnego

Głosu miłości mojej nie podchwycił.

Nie wiń mię przeto ani też przypisuj

Płochości tego wylania mych uczuć,

Które zdradziła noc ciemna. 

ROMEO

O! Julio,

Przysięgam na ten księżyc, co wspaniale

Powleka srebrem tamtych drzew wierzchołki…

JULIA

O! nie przysięgaj na księżyc, bo księżyc

Co tydzień zmienia kształt swej pięknej tarczy;

I miłość twoja po takiej przysiędze

Mogłaby również zmienną się okazać. 

ROMEO

Na cóż mam przysiąc?

JULIA

Nie przysięgaj wcale;

Lub wreszcie przysiąż na samego siebie:

Na ten uroczy przedmiot mych uwielbień,

To ci uwierzę.

ROMEO

Jeśli szczera miłość

Mojego serca…

JULIA

Daj pokój przysięgom.

Lubo się cieszę z twojej obecności,

Te nocne śluby nie cieszą mnie jakoś,

Za nagłe one są, za nierozważne,

Podobne niby do blasku, co znika,

Nim człowiek zdąży powiedzieć: „Błysnęło”. 

Dobranoc, luby! Oby nam ten wonny

Miłości pączek przyniósł kwiat niepłonny!

Bądź zdrów! i zaśnij z tak błogim spokojem,

Jaki, z twej łaski, czuję w sercu mojem.

ROMEO

Także mam odejść nie zaspokojony?

JULIA

Jakiegoż więcej chcesz zaspokojenia?

ROMEO

Zamiany twoich zapewnień za moje.

JULIA

Jużem ci dała je, nimeś zażądał;

Rada bym jednak one mieć na powrót.

ROMEO

Chciałaż byś cofnąć je? Dlaczego? luba!

JULIA

Ażebym mogła oddać ci je znowu.

A przecież jest to żądanie zbyteczne;

Bo moja miłość równie jest głęboka

Jak morze, równie jak ono bez końca;

Im więcej ci jej udzielam, tym więcej

Czuję jej w sercu. 

Słychać w pokojach głos Marty.

Wołają mię. — Zaraz.

Bądź zdrów, kochanku drogi! — Zaraz, zaraz.

— Najmilszy, pomnij być stałym! — Zaczekaj,

Zaczekaj trochę, powrócę za chwilę.

wychodzi

ROMEO

Błogosławiona, o! błogosławiona

Po dwakroć nocy! Ale czy to wszystko,

Dziejąc się w nocy nie jest marą tylko?

Co tak lubego może–ż być istotnym?

JULIA

ukazując się znowu

Jeszcze słów parę, a potem dobranoc,

Drogi Romeo! jeśli twoja skłonność

Jest prawą, twoim zamiarem małżeństwo:

To mię uwiadom jutro przez osobę,

Którą do ciebie przyślę, gdzie i kiedy

Zechcesz dopełnić obrzędu; a wtedy

Całą mą przyszłość u nóg twoich złożę

I w świat za tobą pójdę w imię boże.

MARTA

za sceną

Panienko!

JULIA

Idę. — Lecz jeśli mię zwodzisz,

To cię zaklinam…

MARTA

za sceną

Julciu!

JULIA

Zaraz idę.

— Jeśli mię zwodzisz, o! to cię zaklinam,

Skończ te zabiegi i zostaw mię żalom.

— Jutro więc przyślę.

ROMEO

Jak pragnę zbawienia…

JULIA

Po tysiąc razy dobranoc.

odchodzi

ROMEO

Po tysiąc

Razy niedobra tam, gdzie ty nie świecisz.

Jak żak, gdy rzuca książkę, tak kochanek

Do celu swego pospiesza wesoły;

A gdy nadejdzie z kochanką rozstanek,

Wlecze się smutnie, jak ów żak do szkoły. 

odchodzi

JULIA

ukazuje się znowu

Pst! pst! Romeo! O, gdybym mieć mogła

Głos sokolnika, by tego maiża

Nazad przywołać! Przymus jest ochrypły,

Nie może głośno mówić, gdyby nie to,

Wstrząsłabym góry, gdzie się echo kryje,

I głos bym jego zrobiła chrapliwszy

Niż mój od rozbrzmień imienia Romeo!

ROMEO

Moja to dusza dzwoni imię moje,

Jak srebrny dźwięk ma nocą głos kochanki!

I jest–że słodsza muzyka na świecie? 

JULIA

Romeo! 

ROMEO

Luba!

JULIA

O której godzinie

Jutro mam przysłać?

ROMEO

O dziewiątej.

JULIA

Dobrze.

Dwudziestoletni to termin. Nie pomnę,

Po com tu ciebie znowu przywołała.

ROMEO

Pozwól mi czekać, aż sobie przypomnisz.

JULIA

Zapomnę znowu, po co czekasz, pomnąc

O twojej tylko lubej obecności.

ROMEO

A ja wciąż czekać będę, abyś ciągle

Zapominała, sam zapominając,

Że mam gdzie inny dom jak tutaj.

JULIA

Wkrótce

Dnieć będzie: rada bym, żebyś już odszedł;

Nie dalej jednak jak ów biedny ptaszek,

Co go swawolna dziewka z rąk wypuszcza

I wnet, zazdroszcząc mu krótkiej wolności,

Jak niewolnika trzymanego w więzach

Jedwabnym sznurkiem przyciąga na powrót.

ROMEO

Chciałbym być biednym ptaszkiem w twoim ręku.

JULIA

O! ja bym zbytkiem pieszczot cię zabiła.

Dobranoc, luby! jeszcze raz dobranoc!

Smutek rozstania tak bardzo jest miły,

Że by dobranoc wciąż usta mówiły. 

odchodzi

ROMEO

Sen na twe oczy, pokój w pierś niech spłynie;

Obym był nimi w tej błogiej godzinie! 

Spieszę do ojca Laurentego celi,

On mi pomocy i rady udzieli.

wychodzi

[singerboyvids]

Poznański Chór Chłopięcy ~ Słoneczko już gasi złoty blask [Poland 🇵🇱] Poznan Boys' Choir ~ The sun is already extinguishing its golden glow

[donospl]

LIVE: 16 Letnia Akademia Jazzu

Klub Wytwórnia, Łódź, 07-08.2023 Przez dwa letnie miesiące 2023 roku w łódzkiej Wytwórni tradycyjnie rozbrzmiewały dźwięki jazzu. Czwartkowe wieczory należały do szesnastej edycji Letniej Akademii Jazzu. Festiwal rozpoczął się jednak koncertem wtorkowym i – co staje się powoli programowej tradycją tego wydarzenia – od występu gwiazdy. Na scenie pojawił się z solowym recitalem John Scofield,…

[dumbbitchhour]

Saturnin Świerzyński, Widok nawy bocznej kościoła katedralnego na Wawelu, 1873 x, Widok na chór i nawę główną Katedry na Wawelu, 1880 x

[cononeillbreastingboobily]

It's time.