#greekpoem

[psychotiko-epeisodio]

Ξέρεις τι θυμήθηκα;

Τότε στις αρχές που δεν μπορούσες χωρίς εμένα.

Που με κοίταζες και χαμογελούσες αυθόρμητα.

Που ερχόσουν χαράματα να με πάρεις να πάμε βολτα.

Εγώ ακόμη η ίδια είμαι.

Εσύ άλλαξες.

[li8argos]

Θα ’ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα.

Να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη–μη βλέπεις εμένα– μην κλαις. 

Εσύ είσ’ η ελπίδα άκου θά ’ρθει καιρός που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές με γερμένους απέξω

Και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε δε θα ’μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι –σκέψου!– θα μιλάνε με χρώματα κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές: απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία –δε θέλω να λέω ψέματα–δύσκολοι καιροί. 

Και θά ’ρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω –μην περιμένεις κι από μένα πολλά–τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω κι απ’ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά: «Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ’ όλα αυτά Μαρία.

Από τη συλλογή Ιδιώνυμο (1980)

[s-anastasiou]

Ψάχνοντας πυγολαμπίδες σε ένα δάσος νεκρό. Ίσκιος δε βρέθηκε ποτέ ξανά, ούτε μια στάλα δάκρυ. Όλοι περαστικοί στέκουν, μη στέκεσαι στην πόρτα. Φύγε ή μείνε.. Τις νύχτες όμως θα είσαι πάντα παρέα με τον εαυτό σου. Κι αν πέσεις από τα νωρίς για ύπνο, τότε θα ζεις στην άγνοια. Τον ήλιο ποτέ δεν το συμπάθησα, προτιμώ τα σκοτάδια μου. #στιχακια #στιχάκια #stixakia #greek #greekwriter #greekquotes #greekpost #greekstory #greekwriting #lifequotes #lovequotes #thoughts #athensgreece #athens #athensvibe #αθήνα #αθηνα #σκεψεις #ποίηση #greekpoetry #greekpoems #Efstathis #ellinikaquotes #stoixakia #ellinikastixakia #stixakiamenohma #περπατάδα #στίχοι #ρομαντήχοι https://www.instagram.com/p/Cp9BEXjoxkO/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[pyth0nissam]

Ήπιες Πτώσεις

Ήπιες πτώσεις οι πιο απότομες τελικά.

Μια πρόταση που ίσως κανείς να μην καταλάβει.

Ήπιες και ύπουλες, αλλά απότομες όταν τις αντιληφθείς.

Σε ρουφάνε και σε μαγνητίζουν.

Σε γκρεμίζουν και σε χτίζουν όπως θέλουν.

Συνηθίζεις την ύπνωση. Σ’ αρέσει.

Άντε να βγεις μετά.

Περίεργοι άνθρωποι, περίεργα μυαλά.

Τουλάχιστον με κάποια αυτογνωσία.

Κάποια δύναμη που αμφισβητείται συχνά,

λίγες καύλες και μπόλικα νεύρα.

Είμαστε κουκκίδες,

Κουκκίδες μικρές και άχαρες.

Περπατάμε στους δρόμους σαν μηχανές,

σταθερά και νευρικά.

Ένα βήμα μπορεί να ραγίσει την άσφαλτο,

και το επόμενο να σε στείλει με τη μια μες τη γη.

Είμαστε περίεργοι άνθρωποι, με περίεργες σκέψεις,

μα τόσο δυνατοί.

Καπνίζουμε, βήχουμε, βρίζουμε και ξανά βήχουμε.

Γελάμε λίγο με την κατάντια μας

και κάπου εκεί καταλαβαίνουμε πως ζούμε.

Μάλλον είναι ο μόνος τρόπος να αποτραβιόμαστε από την πτώση.

Όταν όμως το βλέμμα μας διασταυρωθεί με κάποιου άλλου,

παύουμε να ζούμε σε μορφή κουκκίδας,

και χρωματίζουμε τους δρόμους και τις ψυχές μας,

μέχρι να μικρύνουμε πάλι συνεχίζοντας το βάδισμα.

-Ο.

#thoughts #greekpoem

[betterthanbroccoli]

Γαμώ τις πανελλήνιες σας γαμώ

[cillius]

Αναζητάμε τότε ο ένας τον άλλον λαχανιάζοντας όρκοι, αγκαλιάσματα, παροξυσμοί, φιλιά, δάκρυα πιο γλυκά απ' όλες τις ευτυχίες ρίγη, λόγια απίθανα, τρέλες, πάναγνη προστυχιά, κι ερωτικοί εξευτελισμοί κατάστεροι σαν δόξες. Κι άλλα πιο φοβερά κι ακατανόμαστα που όλοι τα ζούμε και κανένας δεν τολμάει να τα εξομολογηθεί.

Τάσος Λειβαδίτης, Συμφωνία αρ. 1 (1957)

[rafaelaggio]

Να λετε παντα οσα νιωθετε γιατι αλλιως θα φτασετε 70 χρονων και θα τα φωναζετε μονοι σας, περπατωντας στον δρομο, με ενα ποτο στο χερι.

[koimitiriosdynami]

Μέσα από τα άστρα τα θολά η νύχτα κλαίει σιωπηλά κι αυτός που βγαίνει νικητής κλείνει το στόμα Είναι παράξενη η φθορά έχει η καρδιά της δυο φτερά που πληγωμένα αποζητούν να ζουν στο χώμα Κι αν λάθος βήματα διαβώ στείλε μου μήνυμα βουβό από το φως κάποιας αυγής να πάρω χρώμα

Έργο| Vincent Van Gogh ~ [The starry night]

[thewhisperwind]

Ήταν βράδυ,

κρυφτήκαμε κοντά σ´ ένα χαντάκι,

Κυνηγημένοι από τους δαίμονες της νύχτας,

Έτρεμα στην σκέψη να μας πιάσουν και να μας πάνε πίσω στο σκότος,

Με κοίταξες ήρεμος και μου είπες,

«Συγχώρα με»

Δεν κατάλαβα τι εννοούσες τότε,

Μα τώρα ξέρω,

Έφυγες μαζί με τις σκιές και με άφησες μόνη και αβοήθητη,

Φώναζα το όνομα σου με δάκρυα στα μάτια αλλά δεν δέχθηκα απάντηση,

Έκλεισα τα μάτια μου και έσκυψα στο έδαφος περιμένοντας το σκότος να με καταβροχθίσει,

Όμως δεν το έκανε. Γιατί;

Ήθελε τον έναν απο τους δυο μας ;

Μήπως ήσουν εσύ τελικά το σκότος;

Ήμουν τελικά τόσο φωτεινή για τις σκιές σου και αποφάσισες να με αφήσεις;

Και έτσι κατάλαβα ότι δεν με άφησες επειδή ήθελες,

αλλά με άφησες γιατί φοβόσουν,

Φοβόσουν ότι το δικό μου φως θα κατασπαράξει το δικό σου σκότος.

-𝕿𝖍𝖊 𝖂𝖍𝖎𝖘𝖕𝖊𝖗𝖜𝖎𝖓𝖉

[thewickedgoddesses-blog]

two | persephone's memories

As she bathes in the water washed memories, The Queen recalls her beautiful mother Fashioned of sunflowers and berry bushes, Reigning over four seasons with wit and joy The epitome of mother nature herself And yet the Queen only remembers frost now Her last journey to the lands above covered in snow Cruel, callous, and cold was her mother's voice

(why do you stay? He's a god of death and darkness and you are light itself)

She steps out of the River Styx, milky water running down her thighs The spirits call out to her, begging for mercy and compassion She ignores them, eyes glancing up at the palace in front of her Stepping into a dress of extinct creatures, Smelling the saber tooth tiger on her skin, The sounds of death have become comforting

(What can he give you that your dear mother can't?)

The palace is a place of shadows, soft whispers of power wisp around Never had the Queen felt more free than when she walks the marble halls She has found a new home in the King, his hands on her shoulders, Her brown hair is a halo of justice and avenger She enters the throne room and every phantom gaze turns to her, She revels in the glory that comes with a crown, Taking her seat beside the King on a throne built of bones and blood

(Is he your safe haven, love? All I want is you happy.)

[penthimh]

Δρόμος γεμάτος τριαντάφυλλα με αγκάθια.

Τρυπημένο σωσίβιο.

Καμια ελπίδα .

Βυθισμένη σαν λεπίδα.

Χαμένη αναμονή.

Σβησμένη αναμμένη.

Καμμένη τελειωμένη.

Σημάδεμενη στοχοποιημένη.

Του αλαφιασμένου το περπάτημα.

Της γης το αμάρτημα.

Ο ήλιος ανατέλλει, Ο Θεός απουσιάζει, ο κόσμος βράζει.

[elissaiostzel]

η αγάπη είναι φως - Η Αγάπη Είναι: (on Wattpad) https://my.w.tt/XuO5UVDMeab Ένα ποίημα για την αγάπη

[s-anastasiou]

Ναι ναι, γνωρίζω από σκοτάδια. Εκεί που είσαι με τόσους ανθρώπους γύρω σου.. τσουπ και πέφτουν τα φώτα και στέκεις μόνος άνθρωπε... Στέκεις βουβά και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι και συλλογίζεσαι τα λάθη, τα πάθη.. Ναι, ναι γνωρίζω τις καταλήξεις. Ένα δάκρυ, δύο νότες και ένα ποτήρι πολύ... Πολύ θολούρα, δίχως σκοτούρα και όνειρα, όνειρα απατηλα. #στιχακια #στιχάκια #stixakia #greek #greekwriter #greekquotes #greekpost #greekstory #greekwriting #lifequotes #lovequotes #thoughts #athensgreece #athens #athensvibe #αθήνα #αθηνα #σκεψεις #ποίηση #greekpoetry #greekpoems #Efstathis #ellinikaquotes #stoixakia #ellinikastixakia #stixakiamenohma #περπατάδα #στίχοι #ρομαντήχοι https://www.instagram.com/p/CnwQFxds9TK/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[pyth0nissam]

Μέλισσες

Οι μέρες περνούν βουβά με κάποιος ξαφνικούς κρότους,

τόσο σύντομους που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις

αν είναι υπαρκτοί ή αν βουίζουν τα αυτιά σου

πάνω στον πανικό που πια έχει γίνει μόνιμος.

Όπως αυτές, έτσι κι εκείνος, πέρασε μα δεν έμεινε.

Είναι από τους ανθρώπους που σχεδόν σε αναγκάζουν να διασχίσουν το μυαλό σου,

χωρίς να το επιδιώκουν

και ίσως χωρίς καν να το θέλουν.

Μια παρανοϊκή ιστορία δύο ανθρώπων,

που θέλουν να λέγονται κάθε άλλο,

πέρα από παρανοϊκοί.

Τελικά ο έρωτας,

ίσως να είναι το πιο κοντινό βίωμα

που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος,

με αυτό του χάους.

Εσύ αγαπάς το χάος.

Το δικό μας όμως σου έφερνε αηδία.

Δεν σε παρεξηγώ, κι ας σε παρεξηγώ.

Ούτως ή άλλως δεν έχει νόημα.

Κι εγώ αηδίαζα,

απλώς ασυναίσθητα κι επανειλημμένα κατάπινα την αναγούλα μου,

επιλέγοντας να ζω με μόνιμη σκέψη το πώς θα γινόταν η αλλαγή,

πεπεισμένη πως η ιστορία μας δε θα τελείωνε.

Τα πράγματα όμως δεν πήγαν έτσι.

Όπως οι μέλισσες, έτσι κι εσύ δε μπορούσες να σταθείς.

Προτίμησες να περιφέρεσαι από εδώ κι από εκεί,

λες κι αυτό θα σε γέμιζε πραγματικά.

-

Κρίμα.

-Ό.

#thoughts #greekpoem