#pod ziemią | Explore Tumblr Posts and Blogs

linkemon · 6 months

Text

Zhongli x Reader

Resztę oneshotów z tej i innych serii możesz przeczytać tutaj. Zajrzyj też na moje Ko-fi.

Some of these oneshots are already translated into English. You can find them here.

ᴄᴏ ʙʏś ᴢʀᴏʙɪᴌ, ɢᴅʏʙʏś ᴍᴏ́ɢᴌ ᴄᴏғɴᴀ̨ᴄ́ ᴄᴢᴀs? ᴍᴏʀᴀx ᴘʀᴢᴇᴢ̇ʏᴌ ᴊᴜᴢ̇ ᴄᴀᴌᴀ̨ ᴡɪᴇᴄᴢɴᴏśᴄ́, ᴀʟᴇ [ʀᴇᴀᴅᴇʀ] ɴɪᴇ ᴊᴇsᴛ ᴘᴇᴡɴᴀ ᴄᴢʏ ᴍᴇ̨ᴢ̇ᴄᴢʏᴢɴᴀ ɴɪᴇ ᴛᴇɢᴏ ᴡᴌᴀśɴɪᴇ ᴘʀᴀɢɴɪᴇ…

ᴏ ᴛʏᴍ ᴅʟᴀᴄᴢᴇɢᴏ ʟɪʏᴜᴇ ᴊᴇsᴛ ʟᴇᴘsᴢᴇ ɴɪᴢ̇ ᴡᴏʟɴᴏśᴄ́ ᴍᴏɴᴅsᴛᴀᴅᴛ, ɴɪᴇsᴋᴏɴ́ᴄᴢᴏɴᴏśᴄ́ ɪɴᴀᴢᴜᴍʏ, ᴍᴀ̨ᴅʀᴏśᴄ́ sᴜᴍᴇʀᴜ, sᴘʀᴀᴡɪᴇᴅʟɪᴡᴏśᴄ́ ғᴏɴᴛᴀɪɴᴇ, ᴡᴀʟᴇᴄᴢɴᴏśᴄ́ ɴᴀᴛʟᴀɴᴜ ɪ ᴄʜᴌᴏ́ᴅ sɴᴇᴢʜɴᴀʏɪ. ᴏ ʜɪsᴛᴏʀɪɪ ʟɪʏᴜᴇ ɪ ᴏ ᴛʏᴍ ᴊᴀᴋ ᴘᴏᴡsᴛᴀᴌ ᴘʀᴢᴇᴡᴏᴅɴɪᴋ ᴘᴏ ɴᴀᴄᴊɪ ᴋᴏɴᴛʀᴀᴋᴛᴏ́ᴡ ᴀ ᴛᴀᴋᴢ̇ᴇ sᴛᴀʀʏᴄʜ ɪ ɴᴏᴡʏᴄʜ ᴘʀᴢʏᴊᴀᴄɪᴏᴌᴀᴄʜ. ᴏ ʟɪʟɪᴀᴄʜ, ᴋᴛᴏ́ʀᴇ ᴌᴀᴘᴄᴢʏᴡɪᴇ ᴄʜᴌᴏɴᴀ̨ sᴌᴏᴡᴀ ɪ ᴢ̇ʏᴄᴢᴀ̨ sᴢᴄᴢᴇ̨śᴄɪᴀ…

ᴅᴏᴅᴀᴛᴋᴏᴡᴇ ɪɴғᴏʀᴍᴀᴄᴊᴇ:

ᴏɴᴇsʜᴏᴛ ᴢᴀᴡɪᴇʀᴀ sᴘᴏɪʟᴇʀʏ ᴅᴏ ᴀʀᴄʜᴏɴ ǫᴜᴇsᴛᴏ́ᴡ ᴢ ʟɪʏᴜᴇ. ᴄᴢᴇ̨śᴄ́ ɪɴғᴏʀᴍᴀᴄᴊɪ ᴊᴇsᴛ ᴛʏʟᴋᴏ ᴡʏᴘᴇᴌɴɪᴇɴɪᴇᴍ ʟᴜᴋɪ ᴡ ᴋᴀɴᴏɴɪᴇ ɪ ᴏғɪᴄᴊᴀʟɴɪᴇ ɴɪɢᴅʏ ɴɪᴇ ᴍɪᴀᴌᴀ ᴍɪᴇᴊsᴄᴀ ʟᴜʙ ɴɪᴇᴡɪᴇʟᴇ ᴏ ᴛʏᴍ ᴡɪᴀᴅᴏᴍᴏ.

ᴢᴅᴇᴄʏᴅᴏᴡᴀᴌᴀᴍ sɪᴇ̨ ɴᴀ ᴛᴌᴜᴍᴀᴄᴢᴇɴɪᴇ ɴɪᴇᴋᴛᴏ́ʀʏᴄʜ ɴᴀᴢᴡ ᴡ ᴄᴀᴌᴏśᴄɪ ʟᴜʙ ᴄᴢᴇ̨śᴄɪᴏᴡᴇ (ɴᴀᴘʀᴀᴡᴅᴇ̨ sᴘᴏʀᴇᴊ ɪʟᴏśᴄɪ, ᴡɪᴇ̨ᴄ ɴɪᴇ ʙᴇ̨ᴅᴇ̨ ɪᴄʜ ᴡsᴢʏsᴛᴋɪᴄʜ ᴡʏᴍɪᴇɴɪᴀᴄ́).

ᴇᴅɪᴛ: ᴡ ᴍᴏᴍᴇɴᴄɪᴇ ᴘɪsᴀɴɪᴀ ᴛᴇɢᴏ ᴏɴᴇsʜᴏᴛᴀ ɴɪᴇ ʙʏᴌᴏ ᴡɪᴀᴅᴏᴍᴏ ᴊᴀᴋ ᴡʏɢʟᴀ̨ᴅᴀᴌᴀ ᴀɴɪ ᴊᴀᴋ ᴢɢɪɴᴇ̨ᴌᴀ ɢᴜɪᴢʜᴏɴɢ. ɪɴғᴏʀᴍᴀᴄᴊᴇ ᴏ ᴛʏᴍ ᴘᴏᴅᴀɴᴇ ᴡ ᴇᴠᴇɴᴄɪᴇ ᴘᴏᴊᴀᴡɪᴌʏ sɪᴇ̨ ᴅᴏᴘɪᴇʀᴏ ʀᴏᴋ ᴘᴏ́ᴢ́ɴɪᴇᴊ.

Morax bezradnie patrzył na kobietę trzymającą jego dłoń. Guizhong uśmiechała się lekko. Jej czarne włosy tańczyły w otaczającej ich, szaleńczej wichurze. Był jej ostatnią deską ratunku. Jego ręka była tym, co utrzymywało ją nad szalejącą rzeką. Woda kotłowała się, zalewając całe Guili Plains. Z każdą sekundą czuł, jak opuszczają go siły. Miał ochotę wyć. Był bogiem, do cholery! Nie miał prawa być słabym. Nie w takim momencie. W całym swoim długim życiu nie pragnął siły bardziej niż w tym momencie. Dlaczego więc ziemia nie chciała go słuchać? Głazy spadające na Osiala wciąż były zbyt małe. Grunt nie mógł pochłonąć morskich wód wylewających się daleko w głąb lądu. Ludzie spoglądali na niego bezradnie. Od katastrofy dzieliło ich tylko kilka wzgórz. Matki tuliły dzieci. Nie mógł usłyszeć ich płaczu. Wiatr zagłuszał wszystko. A jednak wyraźnie słyszał słowa Guizhong:

— Musisz mnie puścić.

— Nie. — Zastanawiał się, czy widziała teraz wyraźnie jego twarz. Tę, po której nie była w stanie spłynąć łza, choć bardzo tego chciał. Pragnął w jakiś sposób dać jej znać, co czuje, ale już żadne słowo nie opuściło jego ust.

Zawsze powtarzała mu, że nie potrafi wyrażać emocji. Żartowała sobie z jego kamiennej twarzy. Nie odczuwał potrzeby uzewnętrzniania tego, co się działo wewnątrz niego. Tego jak lubił dania Marchosiusa. Jak pięknie wyglądała Bogini Pyłu, zbierając swoje ukochane lilie. Jak zależało mu na szczęściu ludzi pod jego opieką. Wszystkim wydawało się, że jest bezuczuciowy. Dopiero ona potrafiła się przedrzeć przez tę skorupę, którą się otoczył. Ich wspólną umową, przypieczętowaną dzwonkiem, który dostał od niej w podarunku. Nie był to kontrakt, których tak wiele do tej pory zawarł. To była relacja oparta na zaufaniu. Czymś tak dla niego obcym przy niestabilnym świecie, w jakim żył. Gdzie większość bogów pragnęła tylko zagarnąć jak najwięcej dla siebie. Ona była jak powiew świeżego powietrza.

— Proszę, zaopiekuj się moimi ludźmi. Żegnaj, Morax. — Słowa były ciche i szare. Wydawało mu się, jakby skurczyła się w sobie.

Desperacko wyciągnął rękę, ale wysunęła się z uścisku. Zmieniła się w pył zanim dotknęła wody. Powtarzał sobie, że tak było lepiej. Jeśli pragnęła wybrać swoją śmierć, to nie zamierzał tego kwestionować. Wiedział, jak bardzo męczyła ją wojna. Przewidywał, że może do tego dojść, nigdy jednak, że w taki sposób. Z niedowierzaniem spojrzał na skraj niegdyś białej szaty, teraz splamionej krwią i ziemią. Skapywały na nią krople. Dotknął twarzy. Płakał. Usta zapiekły, gdy tylko zetknęły się ze słonymi łzami. Wstał z kolan. Wielu ludzi mówiło potem, że Rex Lapis krzyknął. A był to krzyk podobny do burzy. Niebo pociemniało od pyłu. Setki kamiennych włóczni przebiły ciało Osiala. Wielki wąż upadł, pogrążając się na lata w głębinach oceanu. A Morax poprowadził ocalałych w stronę miejsca znanego potem jako Liyue, gdzie zbudowano miasto, które przysiągł chronić.

***

[Reader] wbiła wzrok w stół, zastanawiając się, ile jeszcze powinna czekać. Czy wygląda już wystarczająco żałośnie? Sądząc po tym, jak patrzył na nią kelner po ostatniej dolewce herbaty, zbliżała się pora na to, by zapłacić i odejść. Czuła, że to był głupi pomysł. Poznała tego faceta przez listy. Mieli się tu spotkać i nie pojawił się. Po głowie chodziła jej myśl, że może coś mu się stało. Ale nawet jeśli, to niedługo już jej tu nie będzie. Nie miała pojęcia, kiedy nadejdzie kolejna okazja, by wrócić w te strony. Czuła się zawiedziona i zła na siebie. Przesiedziała tu już kolejną godzinę. Gdyby chociaż wzięła ze sobą książkę, mogłaby udawać zajętą. Zmięła serwetkę i dopiła ostatni łyk napoju.

— Przepraszam, mogę zająć chwilę? — Niski, ciepły głos dobiegł gdzieś z wysoka.

Przez moment myślała, że może wreszcie jej udręka się skończyła. Niestety mężczyzna stojący przed nią nie pasował do tego, którego widziała na fotografii dołączonej do listów. Spojrzała za siebie. Nikt inny za nią nie stał.

— Pani [Reader], prawda? Mogę się dosiąść?

Pokiwała głową.

Przyjrzała się jeszcze raz uważnie. Szczupły i zdecydowanie wysoki. Brązowe włosy związane w długi kucyk opadały swobodnie na długi płaszcz. Dopiero gdy uważnie przyjrzała się oczom, doszła do wniosku, że rozpoznaje niespodziewanego gościa. Z jakiegoś powodu te bursztynowe tęczówki utkwiły w jej pamięci.

— Pan Zhongli? Z Zakładu Pogrzebowego Wangsheng? — Jego delikatny uśmiech dał jej znać, że odgadła poprawnie.

Widzieli się kilka razy w życiu. Żaden z nich jednak nie był związany ze szczęśliwymi wspomnieniami. Jak to zwykle bywa w przypadku pogrzebów. Pamiętała jednak, że zawsze był taktowny i wyrozumiały.

— To ja. Choć przyznam, nie spodziewałem się, że będzie mnie pani pamiętać. Okoliczności zwykle nie sprzyjały zawieraniu znajomości. — To mówiąc przywołał kelnera. — Poproszę tę mieszankę. Ma wyjątkowy smak. — Zwrócił się znów do [Reader]. — Zupełnie jakby ktoś zamknął esencję ziemi w tych liściach. To pierwszej jakości susz zbierany na północy. Trudność w selekcji prowadzi do wysokiej ceny, ale jest to przecież zasadne.

Kobieta była pewna, że jeszcze nigdy nie słyszała, by ktokolwiek wiedział tyle o herbacie. To nie tak, że nie dopuszczał jej do głosu, ale pasja, z jaką Zhongli o tym opowiadał, sprawiała, że nawet nie chciała go zabierać. Zdawał się płynnie przeskakiwać od tematu do tematu, wyciągając coraz to nowsze ciekawostki i anegdotki. Musiała przyznać sama przed sobą, że zupełnie nie spodziewała się po nim tak szerokiej wiedzy. Wydawało jej się, że jako konsultant, będzie raczej nudnym człowiekiem. A już na pewno nic nie wskazywało na to, by podróżował po odległych zakątkach Liyue. Skąd jednak miałby czerpać aż takie ilości praktycznej wiedzy?

[Reader] zajrzała smętnie do filiżanki. Kolejny raz tego dnia ukazało się jej czyste, białe dno. Nawet profesjonalne parzenie herbaty nie stanowiło problemu dla tego mężczyzny. Ona zwykle po prostu wlewała gorącą wodę. Na swoje usprawiedliwienie miała jednak fakt, że jej wyprawy zwykle zmuszały ją do rozkładania noclegów w miejscach, gdzie nawet nie było mowy o porządnej ceremonii parzenia. Musiała przyznać, że smak napoju był wspaniały. Głęboki i mocny, z dodatkiem kwiatowej nuty. Zupełnie jakby zanurzyła się w glebie i poznała wszystkie jej sekrety. A teraz wróciła na powierzchnię, bo został tylko pusty czajniczek i poczucie, że powinna się zbierać. Kapitan Beidou nie będzie wiecznie czekać. Niedługo podniesie kotwicę i odpłynie.

— Właściwie nie powiedziałem jeszcze, z czym tu przyszedłem. — Zhongli wyjął coś ze starej torby. — Chciałem prosić o autograf.

To było kolejne zaskoczenie tego dnia. Szczególnie że czas minął jej tak niespodziewanie, że właściwie przestała się zastanawiać, w jakim celu mężczyzna w ogóle do niej podszedł.

— Czyta pan moje przewodniki? — Ze szczerym zdziwieniem przyjęła książkę. Jej palce przez moment zetknęły się z urękawiczoną dłonią.

Dom Wydawniczy Yae podpisał z nią umowę dawno temu. To właśnie ona pozwoliła jej zwiedzać kolejne miejsca w Teyvacie. Zarobiła wtedy pierwsze prawdziwe pieniądze i zaryzykowała, wybierając się do Sumeru. Niedługo potem poznała Kapitan Beidou, stając się częstym gościem w jej morskich żeglugach. Poza tym pozwoliło jej to taniej podróżować. Od tamtej pory zdążyła już wyrobić sobie renomę. Wciąż jednak nie mogła się równać z czołowymi pozycjami produkowanymi w Inazumie. Jej gatunek trafiał głównie do świeżych kupców, turystów czy ludzi szukających przygód. Przeciętni mieszkańcy zwykle nie wiedzieli, kim jest, o ile nie potrzebowali wyjechać na zagraniczne wakacje.

Tak więc, choć nie pierwszy raz proszono ją o autograf, było to rzadkie zjawisko. Na szczęście wszędzie nosiła ze sobą pióro. W końcu nigdy nie wiedziała, gdzie natchnie ją wena.

— Myślę, że świetnie uchwytują atmosferę miejsc. Ma pani dar opisywania tego, co istotne, by poczuć ich ducha. Gdy je czytam, czuję się, jakbym tam był. Szczerze mówiąc, pchnęły mnie do kilku decyzji, dzięki którym mogłem znów zacząć podróżować. — Jego uśmiech był delikatny i ledwo uchwytny. Jakby z domieszką melancholii.

— Miło mi to słyszeć. — [Reader] zawstydziła się odrobinę i wręczyła mu z powrotem książkę.

— Zawsze zastanawiałem się, dlaczego nigdy nie powstał przewodnik po Liyue. — Wzrok Zhongliego był przenikliwy.

— Chyba bałam się, że nie podołam. To w końcu mój kraj. Zjeździłam tyle miejsc, a wciąż kocham go najbardziej ze wszystkich. Jeśli miałabym to zrobić źle, to wolę nie robić tego wcale. — Zapatrzyła się przed siebie.

Taka była prawda. Wolność Mondstadt, nieskończoność Inazumy, mądrość Sumeru, sprawiedliwość Fontaine, waleczność Natlanu i chłód Snezhnayi. Poznała je wszystkie. A jednak jej serce zawsze wracało do nacji kontraktów. Tu się wychowała. Od najmłodszych lat mieszkała ze swoją rodziną, marząc o wielkim świecie. A kiedy wreszcie go zaznała, uznała, że Liyue jest najpiękniejsze. Ze swoim portem, gdzie można się przechadzać i poczuć na skórze morską bryzę. Gdzie marynarze przywozili ryby na rynek, opowiadając o legendarnych stworach śpiących na dnie morza. W górach, gdzie mieszkali potężni adepti, a stoki pokrywały lilie. Babcie zawsze opowiadały o nich najlepsze historie, sprzedając latawce w czasie Lantern Rite, kiedy na niebie królowały fajerwerki. Piękno tkwiło też w bambusowych lasach niedaleko wiosek pełnych znajomych i przyjaciół, statuach starożytnych bogów zapomnianych przez czas i Jadeitowej Komnacie pani Ningguang zwiastującej nowy czas dla ludzi. Wszystko tak cudowne, że bała się je źle opisać. Wyjawiła te obawy Zhongliemu, a on słuchał przez cały czas.

— Właśnie dlatego byłaby pani idealną osobą, by opisać Liyue. — Wzrok mężczyzny utkwiony był gdzieś daleko.

— Tylko jeśli udzieliłby mi pan konsultacji w kwestii dobrych herbaciarni — roześmiała się [Reader].

Może rzeczywiście powinna to zrobić. To byłoby idealne zwieńczenie serii. Przez jakiś czas mogłaby wreszcie pomieszkać w domu. Stanowiłoby to miłą odmianę po tak długim czasie tułania się na obczyźnie.

— Zawsze do dyspozycji. Mam nadzieję niedługo ujrzeć kolejny tom. — To mówiąc wstał. — Nie będę zabierał pani więcej czasu. — Skłonił się elegancko i zniknął w ulicznym tłumie.

Kobieta chciała podążyć w jego ślady, jednak przypomniała sobie o rachunku. Spędziła tu tyle czasu, czekając na kogoś, kto nigdy się nie pojawił, że wprost czuła, że koszt będzie wysoki. Kiedy jednak kelner oznajmił jej, o jakiej sumie Mory rozmawiają, o mało się nie zakrztusiła.

— Ile? — spytała ponownie.

— Jegomość, który był tu z panią, zamówił najdroższą mieszankę ze wszystkich i to kilkukrotnie. Nie rozumiem, czemu się tak pani dziwi — stwierdził zirytowany kelner.

— To on nie zapłacił za siebie?! Już ja mu dam przewodnik! Przysięgam na zmarłego Rexa Lapisa!

***

— Denerwuję się — wyznała [Reader].

Wspinaczka na górę Aocang była długa i żmudna. Była pewna, że gdyby nie lata podróżowania, poddałaby się w połowie drogi. Nawet piękne widoki nie wynagradzały tego wysiłku.

Żałowała, że nie ma z nią Zhongliego. Hu Tao pilnie potrzebowała jego pomocy, więc został w pracy. Postanowiła mimo wszystko nie rezygnować. Niegrzecznie byłoby teraz odwołać wizytę.

— Naprawdę nie masz czym — zapewniła Ganyu. — Cloud Retainer na pewno cię polubi. Tylko proszę cię, jeśli zacznie mówić o moim dzieciństwie…

— Mam kategorycznie zmienić temat. Pamiętam. — Uśmiechnęła się szeroko.

Sekretarka prosiła ją o to już któryś raz. Musiała przyznać, że zabawnie było wyobrażać sobie, jak ktoś opowiada historie z dziecięcych lat o tak ważnej osobistości. Poza tym Ganyu bardzo łatwo było zawstydzić czymkolwiek i czasem miała ochotę się z nią droczyć tylko po to, by zobaczyć, jak z zażenowaniem łapie się za rogi.

Myśli o spotkaniu z adepti ciągle błądziły jej po głowie. To nie tak, że się ich bała. Jak każdy w Liyue często słyszała o ich sile oraz o należnym im szacunku. Po prostu stanowili trochę mityczne wyobrażenie do momentu, aż okazało się, że Zhongli im przewodzi i widuje ich całkiem często. Problem polegał na tym, jak ona postrzegała swoją wizytę. W jej mniemaniu było to coś w rodzaju odwiedzin u rodziny swojego ukochanego. Prawdziwej nie posiadał. W końcu bogowie nie mają rodziców czy dziadków. Nie żeby znała jakichkolwiek innych dla porównania... Chciała po prostu dobrze wypaść przed jego najbliższymi przyjaciółmi. Był to swego rodzaju kolejny krok w ich relacji.

— Jesteśmy! — oznajmiła radośnie przyjaciółka.

Niewielkie jezioro otoczone było zielonymi pagórkami. Czerwone liście na drzewach miarowo poruszały się za sprawą lekkiego wiatru. Musiała przyznać, że to był piękny dom. Miejsce tchnęło spokojem i ciszą. Wręcz nie miała ochoty go zakłócać. Dziewczyna jednak widocznie była już do tego przyzwyczajona, bo poprowadziła ją po okrągłych kamiennych wysepkach aż na środek jeziorka.

— To jest [Reader]. [Reader], to Cloud Retainer. — Kobieta skłoniła się. Zaraz potem wyjęła z torby zapakowany w ozdobne pudełko prezent.

— To soczewka z ciekawym mechanizmem. Przywiozłam ją z jednej z moich podróży do Mondstadt.

Badanie, które wtedy pomogła prowadzić Lisie, było długie i nudne. Obejmowało bieganie po mieście i oglądanie ludzi przez szkiełko. Do dzisiaj żałowała, że się na nie zgodziła. Bibliotekarka potrafiła jednak być straszna, kiedy bardzo tego chciała, więc jakoś przemęczyła wyzwanie.

Żuraw przyjrzał się przedmiotowi, po czym z zadowoleniem pokiwał łebkiem.

[Reader] odetchnęła z ulgą. Dobrze, że Zhongli powiedział jej, że interesuje się inżynierią. Nikt nie przychodził w takie miejsce z pustymi rękami. Uważano to za coś w rodzaju zniewagi. I choć była tu na innych zasadach niż większość śmiertelników, wolała nie ryzykować.

— Miło mi cię poznać. Dobrze, że dzisiejsza młodzież jest choć trochę wychowana. Ostatnim razem jak byłam w porcie…

— Moon Carver i Mountain Shaper nie przyszli? — Ganyu rozejrzała się dookoła.

— Te stare dziady wolą siedzieć i nie wychylać nosa. A może spotkali się sami beze mnie jak w ostatnie Lantern Rite? — Cloud Retainer gniewnie rozłożyła skrzydła i nastroszyła pióra.

— A to jest… — zaczęła Ganyu.

— Adeptus Xiao. Spotkaliśmy się już kilka razy.

Yaksha skinął jej głową na powitanie. Wielokrotnie mijała gospodę Wangshu, szczególnie ostatnio. Każdy, kto zostawał tam na noc, prędzej czy później go spotykał. Większość ludzi nie miała jednak ochoty ani możliwości zobaczyć go z bliska. Zdecydowanie nie przepadał za towarzystwem śmiertelników. Zdarzyło jej się jednak go odwiedzić. Zhongli poprosił kiedyś, by przyniosła mu specyfik z apteki Bubu. Pojawił się przed nią dopiero, gdy na werandzie postawiła talerz migdałowego tofu. Ponury, ale uprzejmy — takie wtedy wywarł na niej wrażenie.

[Reader] wypakowała wraz z Ganyu potrawy z podróżnego plecaka. Kamienny stół pod drzewem zapełnił się różnymi potrawami. Do wszystkiego pasowała oczywiście mieszanka herbaty wybrana przez jej ukochanego. Z dumą zaparzyła napój, przypominając sobie czas, gdy jeszcze nie wiedziała, jak należy to poprawnie robić.

Czas mijał leniwie. Gospodyni miała tendencję do powolnego przechodzenia od jednego tematu do drugiego. Robiła to mniej ciekawie niż Zhongli, ale wciąż na tyle, by dostarczyć dziewczynie mnóstwo faktów, które z pewnością przydadzą jej się przy przewodnikach. Xiao zniknął, gdy tylko zaczęła lekko przynudzać. Wspomniał coś o tym, że śmiertelnicy nie wytrzymują jego pokładów złej karmy i właściwie to ma dużo do roboty, więc zmył się zaraz po zjedzeniu deseru.

— Koniecznie musisz usłyszeć tę historię! Otóż kiedy Ganyu była jeszcze malutka, była tak pulchna, że turlała się z górki i…

[Reader] stłumiła śmiech, udając, że spowodował go kawałek ciasta. Musiała przyznać, że zapowiadało się na niezłą anegdotkę. Jej przyjaciółka patrzyła w jej stronę błagalnie. Kobietę korciło, by słuchać dalej, ale mimo wszystko złożyła obietnicę.

— Zmień temat — wymówiła bezgłośnie sekretarka, składając ręce jak do modlitwy.

— Niezwykle zajmująca opowieść — odkaszlnęła [Reader]. — Chciałam jednak zapytać o… — Rozejrzała się wokół siebie. — O te krzesła. Nawet gdyby wszyscy się zjawili, to jest ich o jedno za dużo. Czekamy na kogoś jeszcze?

— Jesteś bystra. Trochę mi ją przypominasz. — Cloud Retainer pokiwała głową. — Zazwyczaj stoją tu tylko trzy krzesła. Moje, Moraxa i to dodatkowe, o które pytasz, należące do Guizhong.

— Chodzi o Boginię Pyłu? Tę, która zginęła na Guili Plains, prawda? — upewniła się [Reader].

— Właśnie o nią. — Ptak zapatrzył się na moment ponad szczyty gór. Zaklekotał cicho. — Mówiłam Moraxowi, że nie powinien próbować się z nią spotkać. Martwi mają prawo spać spokojnie. Ten artefakt nie przyniesie mu szczęścia. — Wskazała dziobem na naszyjnik wiszący na szyi dziewczyny.

To był pierwszy raz, kiedy w ogóle o tym słyszała. I nie podobało jej się to. Magia chwili zniknęła, zasypując jej umysł pytaniami.

Klejnot nosiła przy sobie, odkąd kilka miesięcy temu znalazła go podczas zbierania materiałów do książki. Nie zastanawiała się wtedy nad nim zbyt wiele. Któryś z kupców wspominał o jakiejś dziwnej legendzie, ale nie dała mu wtedy wiary. Wyglądał ślicznie, choć z pewnością czasy świetności miał dawno za sobą. Nie udało jej się go w pełni wyczyścić. Zhongli co prawda pytał o niego, ale tylko raz przy zakupie i nigdy potem. Nie chciała jeszcze wyciągać pochopnych wniosków. Będzie musiała dowiedzieć się więcej.

— Czasem myślę, że byli w sobie zakochani — westchnęła Cloud Retainer. — Te rozmowy mnie zmęczyły, dziewczęta. Myślę, że na was już pora. — Z tymi słowami żuraw wzbił się w powietrze.

[Reader] zebrała się do drogi powrotnej, próbując ignorować zmieszane spojrzenia Ganyu. Potrafiła poznać, kiedy czuła się niekomfortowo, i to z pewnością był jeden z tych momentów. Nie odpowiadała za swoją mentorkę, ale z całych sił starała się mówić o czymkolwiek, by przykryć wcześniejszą rozmowę. Nie wychodziło jej, ale kobieta doceniała wysiłek.

***

[Reader] ostatnie dni spędziła na przeszukiwaniu starych zapisków, legend i w Wanwen, przegrzebując stosy książek. Miała ochotę odwiedzić też pierwotnego kupca artefaktu, ale nie było takiej potrzeby. Wszystko stało się jasne; na tyle, na ile takie mity mogły być prawdziwe. Kamień zdobiący jej szyję był częścią większego rytuału. Co do tego, czy pozwalał przywrócić zmarłych do życia, nie było zgody, ale miał rzekomo pozwalać przynajmniej ich zobaczyć. Okazja na wykonanie obrzędu pojawiała się raz na kilka tysięcy lat i według wszelkich przewidywań miała mieć miejsce dzisiaj.

Spojrzała za okno, wzdychając głośno. Miała już dość.

— Nad czym tak rozmyślasz, kochanie? — Zhongli objął ją od tyłu i ucałował w głowę.

Przez moment rozkoszowała się tą chwilą. Widok na Liyue był piękny. Miasto tętniło życiem, choć słońce powoli kończyło swoją dzienną wędrówkę. W Wangsheng było cicho i ciepło. Jej ukochany był tuż przy niej. W głębi serca jednak czuła się, jakby go zdradzała.

— Nad niczym ważnym. — Zamknęła gruby tom. Kurz uleciał w promieniach słońca.

Wiedziała, że powinna z nim porozmawiać, ale jakoś nie mogła się przemóc. Odkąd usłyszała, co sądziła Cloud Retainer, w jej głowie zaczęły kiełkować wątpliwości. Nie wątpiła w to, że mężczyzna ją kocha. To jednak było teraz. A co, gdyby Morax naprawdę mógł w pewnym sensie cofnąć czas? Czy mając do wyboru ją albo Boginię Pyłu, wciąż byłaby na pierwszym miejscu?

— Chciałem cię o coś poprosić. — Zhongli odsunął się delikatnie. — Czy pożyczyłabyś mi dzisiaj swój naszyjnik?

To sprawiło, że coś w niej pękło. Wiedza zdobyta w ciągu ostatnich dni gromadziła w niej ból, który teraz objawił się jednym prostym pytaniem:

— Dlaczego nie powiedziałeś mi o Guizhong?

Jej oczy zaszkliły się łzami, ale zamrugała szybko, by nie pozwolić im się wydostać.

— [Reader]…

— Cloud Retainer powiedziała, że byliście w sobie zakochani i interesuje cię ten cały rytuał… więc szukałam za twoimi plecami, chociaż wiem, że nie powinnam…

Wzięła głęboki wdech. Prawda była w pewnym sensie oczyszczająca. Konfrontacja z sytuacją siedzącą w jej głowie przez kilka ostatnich dni stanowiła nie lada wyzwanie, ale przynajmniej będzie wiedziała, na czym stoi.

— Nie szkodzi. Powinien był ci powiedzieć już na samym początku. — Lekko zmarszczył czoło, jak zawsze, gdy się nad czymś zastanawiał. Jednak bursztynowe tęczówki nie wydawały się nosić żadnych śladów poczucia winy.

— Panie Zhongli, jeśli chcemy zdążyć, to musimy wyruszyć teraz! — Do domu pogrzebowego wpadła Keqing.

— Chwileczkę — zaczął mężczyzna.

Droga do Guili Plains była dosyć daleka. Młoda Yuheng była wiecznie zabiegana. [Reader] dobrze o tym wiedziała. Jeśli się tu zjawiła, to widocznie wszystko było zaplanowane już jakiś czas temu. Kilku Millelith czekało przed budynkiem. A więc tyle osób wiedziało oprócz niej…

Ściągnęła naszyjnik, przyglądając mu się ostatni raz. Wydawał się ważyć więcej niż zazwyczaj. Jakby pod ciężarem jej decyzji.

Wzięła dłoń ukochanego i wcisnęła w nią przedmiot. Błyszczał słabym światłem. Legendy były prawdziwe.

— Musisz iść. — Widząc, że chce jej przerwać, przyłożyła mu palec do ust. — Posłuchaj. Cloud Retainer radziła, że zmarłych powinno się zostawić w spokoju. Ja też tak uważam, ale nigdy nie stanę na drodze do twojego szczęścia. Jeśli potrzebujesz się z nią zobaczyć, to zrób to. To nie jest koniec tej rozmowy. Potrzebuję trochę czasu. Zamierzam iść i skończyć ostatni rozdział przewodnika. Porozmawiamy, kiedy wrócę. — To mówiąc sięgnęła po torbę. Nie czekając na odpowiedź, wyszła z Wangsheng.

***

Rex Lapis mocno ścisnął przedmiot i wyruszył w góry. Nie mógł się skupić. Jego myśli krążyły wokół wszystkiego, co się wydarzyło. Źle się stało, że rozstali się w takiej atmosferze. Szczególnie, że nie zdążył powiedzieć żadnej z rzeczy, które chciał wyjaśnić.

Chłodny wiatr powiewał na Liyue. Słońce chyliło się ku zachodowi. Czas odbycia rytuału zbliżał się nieubłaganie. Zadbał o wszystko, a jednak niepokój nie chciał zniknąć, choć powtarzał kroki w umyśle raz po raz. Lilie kołysały się miarowo w cieniu drzew, przypominając o wszystkim, co kiedyś było. Zatonął w myślach. Może dlatego nie zauważył, jak na horyzoncie pojawiło się trzech wędrowców. Byli bladzi i przerażeni.

— Wszystko w porządku? — Keqing jako pierwsza wystrzeliła w stronę nieznajomych.

— Byliśmy przy Luhua Pool — zaczęła kobieta. Mówienie wyraźnie sprawiało jej dyskomfort.

Jej suknia była podarta. Musiała uciekać w pośpiechu.

— Potwory. I... — zakaszlał mężczyzna obok niej. — I magowie Abyssu.

Trzeci wędrowiec był w o wiele gorszym stanie. Zaniemówił z szoku. Po prostu usiadł na ziemi i zaczął cicho szlochać. Musieli ledwo ujść z życiem.

Kiedy żołnierze pomagali mu dojść do siebie, Zhongli uświadomił sobie jedną rzecz. Tylko tego miejsca brakowało w przewodniku po Liyue. [Reader] mogła wyruszyć gdziekolwiek, ale to było najbardziej prawdopodobne.

— Xiao. — Na dźwięk swojego imienia Yaksha pojawił się tuż przy nim. — Grupa potworów przy Luhua Pool.

Tyle wystarczyło, by demon na powrót zniknął w ciemnym obłoku.

— Ruszamy dalej? Teraz naprawdę nie zostało nam wiele czasu. — Keqing zostawiła ludzi pod opieką kilku Millelith.

Zhongli przez moment stał na środku drogi, nic nie mówiąc. W ręce ściskał klejnot, przyglądając się swojemu odbiciu w nim. Spojrzał jeszcze raz na widoczne w oddali Guili Plains.

— Wracajcie do miasta. Przepraszam, że was tu ściągnąłem — powiedział tylko, przyspieszając kroku.

— Biegniesz do niej, prawda? — Z oddali dobiegł go głos Yuheng.

Nie odezwał się, bo dobrze znała odpowiedź. Zawsze była bystra. Doceniał ją. Nawet jeśli bardzo go nie lubiła i przeczyła wszystkiemu, co do tej pory zrobił przez lata. Nie wątpił jednak, że takich osób potrzebowało to miasto w nowej erze należącej do ludzi.

Nie był już tak szybki jak Xiao. Kiedyś mógłby go prześcignąć. Obecnie, po oddaniu Gnosis, siły stopniowo go opuszczały. Nie był słaby, ale zdecydowanie już nie taki, jak dawniej. Taka jednak była cena, którą musiał zapłacić, jeśli chciał pozostać zwykłym Zhonglim, a nie Moraxem, Wielkim Rex Lapisem.

Pogromca Demonów pewnie poradziłby sobie ze wszystkim sam. Gdyby Zhongli spojrzał na to chłodno, zapewne niepotrzebnie w ogóle teraz biegł. Mógł zostać i odbyć rytuał. Czy będzie miał jeszcze okazję zobaczyć Guizhong? Kto wie. Trudno było ocenić, jak długo jego ciało poradzi sobie bez tego, co przez tyle czasu je zasilało. Może kilkaset lat, a może kolejne tysiąclecia. Wszystko wskazywało na to, że naszyjnik pozostanie już tylko pamiątką, niezdatną do użytku za jego życia.

A jednak, jeśli istniał choć cień szansy, że [Reader] jest tam gdzieś teraz, otoczona przez potwory, to musiał to sprawdzić, bo nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby coś jej się stało.

Dlatego widok, który zobaczył, zmroził mu krew w żyłach. Alatus trzymał w rękach płaszcz pokryty jasną czerwienią. Zhongli spojrzał mu w oczy, szukając potwierdzenia. Zanim jednak zdążył o coś zapytać, usłyszał wołanie o pomoc. Głos był znajomy. Nigdy w całym swoim długim życiu nie poczuł większej ulgi, słysząc czyjś krzyk.

Podbiegł do krawędzi klifu, gdzie najpierw ujrzał dłoń, a potem całą resztę ciała. [Reader] trzymała się jedną ręką wystającej skały, szukając podparcia dla nóg. W mgnieniu oka z boku wyrósł pilar. Kobieta ostrożnie postawiła na nim stopy. Zaraz potem złapała ciepłą, znajomą dłoń i została wciągnięta na górę. Upadła wprost na mężczyznę. Już chciała wstać, gdy Zhongli objął ją ciasno. Poddała się więc, wtulając głowę w zagłębienie jego szyi. Przez moment nic nie mówili. Po prostu leżeli na łące lilii. Słońce schowało się za horyzontem, a kwiaty rozłożyły swoje białe płatki, zwracając się w stronę księżyca.

— Dlaczego tu jesteś? — spytała cicho [Reader].

— Usłyszałem o magach Abyssu i musiałem sprawdzić, czy wszystko z tobą w porządku.

— To ty wysłałeś Xiao? — upewniła się.

— Tak — odparł Zhongli, zakładając jej kosmyk włosów za ucho.

— I mimo tego… i tak tu przyszedłeś? — Uśmiech cisnął się na jej usta.

Musiał przyznać, że był piękny. Tak, jak zawsze. Miał szczęście. Nie zamierzał go nigdy stracić.

Pokiwał tylko głową.

— Kiedy zobaczyłem twój płaszcz, myślałem, że coś ci się stało — wyznał.

— Wpadłam po drodze na Jueyun Chili. A potem przykleiło się do mnie kilka slime’ów i zepchnęły mnie do samej krawędzi.

To tłumaczyło, dlaczego jej oczy były czerwone i spuchnięte. Musiały ją mocno piec.

— A co z Guizhong? — spytała [Reader], patrząc na medalion zawieszony na jego szyi.

— Nie jestem pewny, czy jeszcze kiedyś ją zobaczę. Chciałem… chciałem jakoś zamknąć wszystkie sprawy z czasu, kiedy byłem Rexem Lapisem. Sam nie wiem, czy ją kochałem… — Zapatrzył się w dal. — Myślę, że w tamtym momencie nie do końca jeszcze wiedziałem, czym są emocje. Jej śmierć była pierwszym momentem w moim życiu, kiedy płakałem. Naprawdę chciałem się z nią spotkać. Powiedzieć jej, że dotrzymałem obietnicy. Że za nią tęsknię. Że potomkowie jej ludzi są w bezpiecznych rękach, a nasi przyjaciele mają się dobrze. Że jestem wdzięczny za wiele rzeczy, których mnie nauczyła. I że jestem w tobie zakochany…

— Jestem pewna, że ona o tym wie. Słyszy cię teraz i jest szczęśliwa. — [Reader] przytuliła się do jego ramienia. — Ja chciałabym jej powiedzieć, że też cię kocham i zaopiekuję się tobą najlepiej, jak potrafię.

Zawiał lekki wiatr. I przez moment kobieta miała wrażenie, że lilie dookoła niej skłoniły swoje głowy, po czym wróciły do pierwotnej pozycji. A może tylko jej się wydawało...

— Ty płaczesz? — spytał Zhongli, zerkając na nią kątem oka.

— No co ty… to tylko… ekhem , chili. — [Reader] pociągnęła nosem.

— Śmiertelniczka definitywnie płacze — skwitował Xiao. To mówiąc, oddał jej ubrudzony płaszcz.

— Byłeś tu przez cały czas?

Na to pytanie nie dostała jednak odpowiedzi, bo demon uniósł brew, wymamrotał coś pod nosem, po czym zniknął.

Tak więc [Reader] i Zhongli wstali i trzymając się za ręce, ruszyli w drogę powrotną do Liyue. Zamknęli stary rozdział. Przyszła pora na rozpoczęcie nowego.

#zhongli x reader #genshin impact x reader #genshin impact #oneshot x reader #guizhong #xiao #morax x reader #liyue #cloud retainer #ganyu #keqing

10 notes · View notes