#prawing

[unironicallypolish]

Ja nie lubię takiego centrycznego pierdolenia ale niestety w tej sytuacji trochę nie ma wyjścia. Jak nie chcemy typa, który już od początku kampanii polerował gałę Trumpa to musimy głosować.

"Mniejsze zło dalej zło." Ja wiem i PoPiS się wszystkim znudził tylko tu za bardzo nie ma się co zastanawiać.

Trzaskowski klepnie aborcję do 12 tygodnia.

Trzaskowski klepnie związki partnerskie.

Nawet jak ekonomicznie się jeszcze bardziej skłoni w stronę konfy to i tak będzie społecznie w lewo a prezydent nam jest potrzebny do podpisywania świstków a nie pisania ustaw. Mniejsza szkodliwość społeczna jest jedynym wyjściem.

Już raz przegrał wybory o włos. Niech tak się nie stanie po raz drugi.

[klykcieprawe]

Halo?

Jan Krauzer

Coś się dzieje w naszych Kłykciach.

Na początku zdawało mi się, że to wszystko normalne rzeczy związane z tradycjami wsi, jak nagłe zaginięcie lokalnej populacji papug czy migracja większej niż zwykle ilości kotów do sąsiedniej wsi, jednak z czasem zaczęło się dziać coraz więcej złych rzeczy.

Ulicą główną przemykał przez pewien czas podejrzany samochód który zniknął na terenie Kłykciów Lewych.

Nasza redakcja przez jakiś czas podejrzewała, że to spisek sąsiadów, jednak wszyscy... porzucili ten temat tak szybko jak się pojawił. Nawet nasze stare plotkary spod Jedenastki nie poruszały tego tematu. W sąsiedniej wsi mógł grasować jakiś agent, broń Boże FBI, a nasi mieszkańcy pozostawali wobec tego niewzruszeni!

Wtedy pierwszy raz zmartwiłem się stanem naszej społeczności.

A miało być jeszcze gorzej.

Przez cały sierpień (a przynajmniej mam nadzieję, że sierpień. Czas stał się dziwną rzeczą w ostatnich tygodniach) wśród mieszkańców zauważyłem odbiegające od normy zachowania. Chwilę zajęło mi zauważenie panującego trendu. Wszystko obracało się wokół astrologii.

Ludzie spod znaku Wagi zaczęli wykazywać nadzwyczaj dziwne zachowania dotykając trawy, taplając się w błocie i regularnie parząc języki przez lizanie pokrzyw. Wodniki wykształciły u siebie niezdrową miłość do keto racuchów z jabłek (czymkolwiek jest ten wymysł, dostęp do internetu stał się... skomplikowany), a wszyscy spod znaku Skorpiona wydawali się paranoiczni z powodu potrzeby zadzwonienia... ale gdzie?

Osobiście sam nie zostałem dotknięty żadną z powyższych rzeczy, być może dlatego że jestem Strzelcem, ale nieważne.

Kłykcie Prawe wydają się ostatnimi dniami bardzo ciche i bardziej opuszczone niż zwykle. Rozpętały się intensywne burze mimo iż lokalna audycja radiowa wróżyła nam słońce, jednak ani widu ani słychu naszej wielkiej gwiazdy. Tylko chmury i deszcz. Zabrali nam lato.

Zalało parę piwnic jednak właściciele nie wydają się przejęci.

"Ważne, że nasze wino jest nietknięte"

Wypowiedział się pan Jarosław z ulicy Waniliowej.

Najdziwniejszą rzeczą jest jednak to, że nikt nie jest w stanie wyjść ze wsi.

Próbowałem iść główną drogą w poszukiwaniu zaginionego kota Edmunda B. Borowika, stałego bywalca naszej redakcyjnej komórki, z myślą iż zapewne uciekł do drugich Kłykciów, jednak... dochodząc do końca głównej drogi w Kłykciach Prawych, tam gdzie powinna znajdować się graniczna droga między wsiami, wisiała gęsta mgła. Ruszyłem prosto w nią, odnalezienie Edmunda było priorytetem, wołałem go choć mgła zdawała się pochłaniać wszystkie odgłosy. Trasa wydawała się trwać wiele godzin, podczas gdy w rzeczywistości powinna zająć zaledwie 30 sekund... i wtedy, wychodząc z mgły znalazłem się na samym końcu Kłykciów Prawych.

Spanikowałem. Pobiegłem jeszcze raz. Efekt był ten sam.

Próbowałem rozmawiać z innymi mieszkańcami, jednak nikt nie zdawał się rozumieć powagi sytuacji. Próbowałem porozumieć się z innymi członkami redakcji ale... wydawali się dosyć dziwni.

I wtedy przyszedł on.

Stażysta Tomek.

Jakim cudem przekroczył mgłę, która tak skutecznie powstrzymywała mnie od przejścia przez drogę?!

Wypytany nic nie wiedział, nazwał mnie dziwnym i poszedł spać do swojego kąta.

A potem, po kilku dniach zniknął. "Wracał do Kłykciów Lewych".

Coś się dzieje z naszymi Kłykciami. Coś dziwnego. Nikt nie odpowiada na moje pytania.

Nikt nie wydaje się rozumieć powagi sytuacji.

Ale ja dowiem się o co tu chodzi.

Nie bez powodu zostałem dziennikarzem.

Jeżeli to czytasz to znaczy, że udało mi się dotrzeć do kogoś z zewnątrz. Spoza tej dziwnej... bańki. Nie dzwoń po żadne służby. Nie sądzę żeby mogli pomóc.

Ale uważaj na siebie. Sprawdzaj swoje horoskopy, nigdy nie wiadomo.

Mam nadzieję że moje śledztwo przyniesie efekty.

[redeclipse27]

I’ve only had these acrylic markers for two days and I’m already drawing chaos

[marandsviet]

"Every step forward, no matter how small, is progress."

[zhimaqiu]

Lepiej by ktoś jeszcze miał obsesje na punkcie Kłykci Prawych i Kłykci Lewych, bo mi smutno samemu czytać o przygodach w tych cudownych wsiach

[zmija-bernadeta]

Tak a propos niedawnego posta @klykcielewe

[fagatakonin]

Dobra ez zaglosowane... znalazlam lokal wyborczy po 1 spojrzeniu na mape i spacerze na oślep.. jestem pies gps normalnie. I nie było kolejek

[infozneta]

Korzyści z Użycia Generacji Muzyki AI

Szybkość i Efektywność: Generatory AI mogą szybko tworzyć utwory, co pozwala twórcom zaoszczędzić czas i skupić się na innych aspektach produkcji muzycznej.

Innowacyjność: AI może wprowadzać nowe pomysły i inspiracje, które mogą być trudne do osiągnięcia w tradycyjny sposób. Może to prowadzić do powstawania unikalnych brzmień i stylów.

Dostępność: Dzięki narzędziom AI, tworzenie muzyki stało się bardziej dostępne dla osób, które nie mają formalnego wykształcenia muzycznego. Każdy może spróbować swoich sił w kompozycji.

Personalizacja: Generatory AI mogą dostosować muzykę do indywidualnych preferencji użytkownika, co sprawia, że każdy utwór może być unikalny.

[ormus-online]

Czym Jest Karma? 12 Praw, Które Mogą Odmienić Twoje Życie

Czym Jest Karma? 12 Praw, Które Mogą Odmienić Twoje Życie

Karma to więcej niż tylko zasada "co posiejesz, to zbierzesz". 🌿✨ Zgłęb tajniki 12 praw karmy, które wpływają na każdy aspekt Twojego życia. Od przyczyny i skutku po duchowy rozwój – te prawa mogą przynieść prawdziwą harmonię i pozytywne zmiany. Jakie jest Twoje prawo karmy? Obejrzyj i dowiedz się, jak świadomie kierować swoją przyszłością. 💫🔄

👉 Odkryj potęgę karmy i zacznij ją świadomie stosować!

Link do artykułu: https://ormus-online.pl/artykuly/karma-rozwoj-duchowy/

Po więcej ciekawych informacji zapraszamy na naszą stronę Ormus Online

[pisarkanaspektrum]

Nowy społeczny doradca nowej Rzeczniczki Praw Dziecka

Pewnie przychodzę z tą informacją trochę spóźniona, ale Jan Gawroński – 16-letni autystyczny chłopak, koordynator Klubu Świadomej Młodzieży Fundacji Autyzm Team – został dziś społecznym doradcą nowej Rzeczniczki Praw Dziecka Moniki Hornej-Cieślak.

Mam nadzieję, że to dobry znak na przyszłość i nadzieja na zmiany dla autystycznych dzieciaków w szkołach.

[revelstein]

Z honorem na dnie

Pawlak Mikołaj to gość którego już sam wygląd nico dyskwalifikuje i skutecznie odstrasza, a jak jeszcze dołoży się do tego mocno nienormatywne poglądy, no to mamy oto człowieka wybitnie niebezpiecznego. Oddać takiemu dziecku pod opiekę, to świadomie skazać je na niewyobrażalne cierpienia. Tymczasem gość ten jest Rzecznikiem Praw Dziecka. PiS naprawdę ma wyjątkową zdolność poniżania ludzi, poprzez…

[klykcieprawe]

ZAGINĄŁ KOT

Sonia Roch-Kowalska

Dnia 4 stycznia 2024 roku całą wieś obiegła dramatyczna wiadomość. Zaginął Merlin, nasz najdroższy towarzysz i ulubieniec całej wsi. Merlin jest drogim i kochanym kotem pani Kazimiery, który jest prawie tak stary jak sama właścicielka. Zaginiony wyszedł ze swojego domu pełnego ciepła i miłości wieczorem 3 stycznia. Na początku właścicielka nie zwróciła na to szczególnej uwagi, myśląc iż kocur zwyczajnie wyszedł na wieczorną toaletę, jednak gdy okazało się iż zwierz nie obudził jej rano agonijnie głośnym miauczeniem pani Kazimiera wzniosła alarm. Do poszukiwań zerwała się cała wieś jednak dwugodzinne poszukiwania (zanim grupa poszukiwawcza przybyła złożyć raport do gazety) nie przyniosły żadnych owoców.

Każdego kto widział naszego zaginionego pupila prosimy o natychmiastowy kontakt z naszą gazetą.

Przypominamy, że Merlin jest dla naszej wsi i pani Kazimiery kimś więcej niż tylko kotem ale i synem, przyjacielem i najukochańszym towarzyszem.

Prosimy o pomoc!

[nightydraws]

No to serio jestem w mniejszości, xdd

Bo wzięłam 2. :b

Hot take, ale który temat na maturze brałeś, xd?

pierwszy 😎 i wszyscy moi znajomi też pierwszy xD przynajmniej ci których miałem okazję spytać

[lewanarta]

Andrzej Stękała for Onet: "I would like to ask what Damian and I did to the president that he denied us basic rights, such simple safety." In an interview with Dawid Dudko, the Polish ski jumping medallist talks about the grief over his partner: "There are images of Damian's death that are stuck in my mind. There was no chance to save him."

Translation of the interview under the cut.

Dawid Dudko: Damian would like this interview?

Andrzej Stękała: I'm sure he would be sitting here next to me right now and together we would tell you about the eight years of our relationship and our plans to spend the rest of our lives together. For me we are still together, only Damian is no longer here, as if someone took him away from me.

Do you still cry a lot?

I try not to cry and look forward, go to trainings, meet people. People in general make me able to pull myself together somehow. The worst thing is when I'm left alone, then it's hard to bear it all, it gets really hard, so unbearable.

I guess it's good to let yourself cry, but it's also good to remember that the other person would like to see you happy, however difficult it is right now.

My loved ones tell me that they would like to see such a happy Andrzej, smiling like before. But right now I can't honestly be happy about anything. I would like to finish our house that Damian and I built together, I know he would like that.

After you started a relationship, you wanted to quit sports.

Well yes, I thought: what do you mean, a gay professional athlete! I imagined that if people found out, I'd be cancelled. I decided that if I must choose between love and work, the choice is obvious for me. It was thanks to Damian that I realised that if I wanted there to be a place for gay people in sport, I should do something myself.

And that something shouldn't be running away.

I think everyone wants to share their happiness with others, not hide your phone from your teammates in the locker room while your boyfriend texts you. That's how I behaved in the beginning, hiding my phone, constantly glancing behind me to see if maybe someone was looking and about to ask me something and I'd have to lie. I would go to training camps and hide. Separation from Damian was one thing, but even worse was the whole thing of hiding him from the world, as if I was going to do something bad with this love of mine to someone.

Were there fictional girlfriends?

I had a lot of female friends, I always enjoyed the company of girls, I just somehow never was drawn to them in the sense that I was drawn to colleagues. One day, around the time of primary school, I asked my mum if I could bring a girl home. I tried something with the girls, but of course nothing came out of it, because it couldn't come out.

It is said that mothers generally feel all this.

Mine felt it too. It was her I told first. We had a long conversation, she explained that she supported me, but that she wouldn't want anyone to hurt me when there is still a lot of homophobia around. She's a strong woman, she's been through a lot, I admire her. You have no idea how much time I spent doing this kind of assessment in my head, who I could possibly tell at the beginning, who wouldn't reject me and think horrible things about me, or would not call me names at all…

I have a very good idea.

Oh yeah, you know what I'm talking about.

Who was the first person you told at work?

My coach. He hugged me, told me it didn't change anything and that I was a f***ing awesome person.

And you got a big weight off your back.

How much can you live like that, purposely getting up early so no one gets suspicious that you live with the other guy? Because I told people I was living at my family home, and I was already with Damian at the time and we were renting a flat together.

And then you made a public coming out.

With that support from people close to me, not only family but also the guys I train with, it's been easier. My mates know that just because I'm gay doesn't mean you have to bit your tongue in front of me or not tell any jokes because it's not appropriate.

Because you have support and acceptance from them.

Well, I am very grateful to them for such openness. They don't allow themselves to be manoeuvred into political games.

What do you mean by political games?

You watch the news with your family, that family loves you, supports you, accepts you, and from the TV they hear that you are an ideology and a threat to the family. Our president denied the humanity of me too and the love of my life. It is known that many politicians play with homophobia, but this is the president of our country. And yet it was also the ‘scary’ gay man who was his source of national pride, shaking his hand.

Today, would you also shake hands with a president who threatened the nation with LGBT+ people?

I think I would. But I don't know if I would accept an individual state decoration from him, since who I am goes against his views. Today I would certainly like to talk to him, like a human being to human being. Because those few years ago, when he congratulated us on the team World Cup in Zakopane, the conditions for such a conversation were not there. And I was still sitting in the closet.

So what would you like to say to the president today?

I would like to ask what Damian and I did to the president that he denied us our basic rights, such simple safety. I would ask where the problem lies. Why the hatred? Mr President, you have a wife, your loved one. I also had a loved one, but officially we were strangers to each other. That really hurts.

And how do you feel this formal strangeness on a daily basis? Strangeness, let's be more precise, enforced by the lack of civil unions in Poland, the possibility of formalising the shared lives of two, adult, loving people.

There are images from Damian's death that have stuck in my mind. Certainly that moment when I found him at home, lying on the floor, and I tried to save him. But also the situation with the rescue helicopter, which I was afraid they wouldn't let me into, because I didn't formally have any rights to Damian. The doctors with everything headed to his mum.

Did you finally get into that helicopter?

Of course Damian's mum gave her consent, but it was no longer needed. There was no chance to save him.

Will you tell us what happened?

He suffered a heart attack. A few hours earlier we were still talking to each other, as if nothing was going to happen. Only in the morning, when I left for training, he was still asleep, so I didn't wake him up. I knew that when he got up he would make breakfast for the people who were building our house… Sorry, Dawid, it's still difficult to talk about it.

For me, the challenge in this conversation is not to cry myself. Thank you, Andrzej, for talking about all this publicly despite the difficulties. Because grief in LGBT+ relationships is still an almost absent topic in our country.

After all, we really don't want special treatment. It's just about what is due to adult, tax-paying, honest people. My coming out is also a reminder of this.

With it you also break with stereotypes. In the general awareness, an LGBT+ person is associated with the artistic world rather than the sporting world.

It's not worth hiding. Nothing bad happened to me at work when people found out who I was, I didn't experience anything that I could call homophobia in sport. In everyday life there are some offensive messages or comments. But should I care about someone who insults me anonymously from a fictitious account? You know, I think our national openness is much better than, for example, some politicians claim.

According to surveys, Poles are ready for civil unions more than some politicians are convinced. 'The LGBT community cannot expect me to force it or deal with their issues'. - Law and Justice presidential candidate Karol Nawrocki recently stressed.

It makes me want to cry when I hear such words.

We are talking during the Easter season. Did you celebrate this time with Damian somehow?

Yes, we were believers. I believe in God, I'm a Catholic, although it's getting harder and harder when you look at the Church. I go to church sometimes, but much more rarely than I used to. I try not to listen to sermons, because from the altar they can say really nasty things. I go for prayer. Damian and I used to go together.

Did you want to get married?

Damian proposed to me. See, I'm wearing a ring on my finger. We were waiting that maybe something in our country would change one day, we hoped we would live to see better times. We didn't want to go abroad and get married there, when in Poland such a wedding doesn't matter. As for the holidays, I don't generally associate them with the best things. Last Christmas we cried, had Christmas dinner and cried with my mum that Damian was gone.

When you acknowledge how difficult it is to maintain a relationship with the Church today, I am reminded of the words of Paweł Dobrowolski, the current director of Olszyn Jaracz Theatre, also a gay believer, who said in our interview: a Catholic also has his limits.

You could say that today's Church is testing our patience.

Damian had a Catholic funeral?

Yes, as a man of faith he would have wanted such a funeral. He was bid farewell by a good priest, because there are still such priests, after all. I assume that the priest knew very well that Damian and I were more than just friends. He kept looking at me during the funeral.

You could have said goodbye to your loved one. Many LGBT+ people in the current legal situation are sometimes deprived of this opportunity at all, they cannot go to the funeral of their partners, they are forbidden to do so by their formal family.

After my coming out, I got words of support from world-class ski jumping stars like Karl Geiger and Martin Schmitt. They said it could be easier for many people in Poland thanks to me. That's what I think about it too and that's why I'm sharing my lifetime loss with people now.

What are your plans, Andrzej?

I simply have to learn to live again, I just don't know how yet.

[girlhelpicf]

leira leira leira leira

no pressure @marspumpkin @sunflowersandscreams + anyone who sees this

So I found this medieval looking picrew and I thought to myself: why not try to start a picrew chain?

So here it is

@dead-immortal @green-mountain-goose @just-a-cool-person and anyone else if you want to join

[theseshipsshallsail]

TRATTENUTO

They say the eyes are windows to the soul, but it’s the medium of music through which Elio expresses himself perfectly, and as such, his hands that held Oliver captivated from the very first instant he watched them master the Bösendorfer’s ivory keys.

The harried chords of Strauss and Rachmaninoff, for example, born of their early trepidation.

The mournful strains of Elgar’s Nimrod when they were seldom speaking.

The Siren’s call of Bach’s Capriccio when they were.

The exact same hands, in fact, that are currently clutching the emerald-green metalwork of the spare room’s single bed frame.

Grip determined.

Knuckles blanched.

Flexing fingers criss-crossing his own.

“I love you…” Oliver murmurs, edging his cock backwards in a tortuously slow retreat. “I’m in love with you,” he swears, the unabashed freedom to do so compelling him to make the distinction. 

There’s a carnal thirst twisting his belly. 

A frustrated ache in his drawn-tight balls. 

Drunk with the build, the kiss of his glans to Elio’s greedy rim sees Oliver’s heart expanding, and the other man strains as he arches from the rumpled sheets: a desperate plea spilling loose on a whimper when he exerts the scantest pressure; inching inside anew. 

“Non fermarti…” Elio slurs beside his ear; charcoal lashes fanning his burnished cheeks. “’m close…” 

The feeling’s entirely mutual, of course, yet Oliver’s resolved to fuck him senseless; watching Elio’s face contort in rapture as the pitch of his honeyed groans turns almost guttural.  

They’ve been at it a while, is the thing. Driving one another to the proverbial brink, then switching gears at the pivotal moment to eke out their release. It’s addictive - this self-imposed restraint after several months apart - but when bruising heels dig into his ass all bets are off, and Oliver surrenders to his baser urges as he dutifullyquickens the pace. 

“More…” Elio demands, blowing an errant curl from his dewy temple. “Please, mon chéri… need to come…”

Oliver leans in: lathing the salt-gleam hollow at his boyfriend’s throat. 

“You’re a provocateur, Elio Perlman…”

“Praw-vaw-ka-tœr,” comes the heavily-exaggerated reply; playtime ostensibly over as Elio chokes on a whine: nostrils flaring at each fervent jab to his tender prostate.

Caged between their sweat-slick bellies, his erection smears wet and sticky, and were the clasp of Elio’s palms not fused with such intensity he’d have happily reached down to double the stimulation.

In the end, however, it makes no difference. 

Success is a dance perfected through repetition, so no sooner have Elio’s legs hitched to encircle his waist does he cry out raggedly: Oliver’s world going blindingly white as he curses and shudders and grinds his teeth; spurring him on amidst motley sounds of contentment. 

One thrust.

Two.

An uncoordinated third.

Liquid pearls streak Elio’s sternum right up to his stubbly chin, and pressing his mouth to the spiderweb veins at his wrist, Oliver savours the perfect thrum of life: hips endeavouring to twitch in vain; jetlagged refractory period be damned.

How long they lie there he isn’t quite sure, but nature’s chorus is already stirring beyond the wooden shutters when he properly catches his breath, and the steady rise of Elio’s chest suggests he’s not too far from drifting off beneath him.

“Baise-moi…” the other man mumbles eventually, looking rather like the cat who got the cream. “That was -”

“Exceptional?” Oliver mutters, wheezing louder than Anchise’s old generator. “Spectacular?”

“Truly, I am Fortune’s favoured,” Elio drawls, chapped lips grazing the hinge of his jaw. “Humility is a virtue, professore.”

“So I’ve heard,” Oliver replies, snagging a pair of discarded boxers to clean up the mess. “But don’t let that keep you from stroking my ego.” 

Elio grunts. “Give me ten minutes and I’ll stroke your -”

“Goose,” Oliver snickers - smothering him with a pillow - and rearranging their sated limbs he settles in for the duration; thumb skimming idle patterns over Elio’s spine in the crushed-velvet pageantry of dawn.