#propria
Explore tagged Tumblr posts
serenamatroia · 2 years ago
Text
Tumblr media
8 notes · View notes
narumimoon · 3 months ago
Text
Entre Sonhos e Sentimentos
A biblioteca da cidade era um refúgio silencioso, onde Narumi se sentava à sua mesa preferida, cercada por livros e pelo cheiro suave de papel. Seu notebook estava aberto, a tela iluminava seu rosto concentrado enquanto seus dedos deslizavam pelo teclado, transformando pensamentos em palavras. Os fones de ouvido tocavam músicas instrumentais que a inspiravam, ajudando-a a mergulhar na história que estava criando.
O tempo passava sem que percebesse. Quando olhou para o relógio, já havia finalizado dois capítulos. Respirou fundo, satisfeita. Fechou o notebook, guardou-o na bolsa e, ao sair da biblioteca, encontrou Yas encostada no corrimão da entrada, esperando-a com um sorriso divertido.
— Até que enfim! Pensei que você fosse virar um personagem do próprio livro e nunca mais sair dali — Yas brincou.
Narumi riu, ajeitando a bolsa no ombro.
— Me empolguei. Mas terminei dois capítulos hoje!
— Então você merece um café. Vamos?
Elas caminharam até uma cafeteria aconchegante, com luz baixa e o aroma de café recém-passado pairando no ar. Sentaram-se em uma mesa perto da janela, observando as pessoas passarem lá fora enquanto escolhiam seus pedidos.
— E então, amiga… Tem certeza sobre o Naoki? — Yas perguntou, girando a colher no café.
Narumi desviou o olhar para a espuma do cappuccino antes de responder.
— Tenho. Conversamos sobre isso e admitimos que gostamos um do outro. Sei que vai ser difícil no começo, mas não posso impedir ele de seguir o sonho dele. Eu o apoio, mesmo que doa.
Yas franziu a testa, apoiando o queixo na mão.
— Você é forte, Naru. Eu não sei se conseguiria.
Antes que Narumi pudesse responder, o celular de Yas tocou. Ela olhou a tela e se levantou rapidamente.
— É o meu namorado, vou atender lá fora. Já volto!
Narumi assentiu e ficou ali, sozinha, observando o movimento na rua. Seu olhar se perdeu nas luzes dos postes e nos carros que passavam. Então, seu celular vibrou. Pegou-o distraidamente e viu uma mensagem de Renya.
Renya: "Ei, o que acha de sairmos qualquer dia desses?"
Ela sorriu levemente e respondeu sem pensar muito.
Quando Yas voltou, notou o sorriso disfarçado da amiga e arqueou uma sobrancelha.
— Com quem você estava falando?
— Renya me chamou para sair — Narumi respondeu casualmente.
Yas riu e cruzou os braços.
— Ah, então agora você está cheia de contatinhos, né?
Narumi riu sem graça e desviou o olhar. Elas terminaram o café e seguiram seus caminhos.
Enquanto isso, Naoki estava em casa, sentado na escrivaninha do seu quarto, iluminado apenas pelo abajur. O laptop estava aberto com várias abas exibindo informações sobre os documentos necessários para sua viagem ao Japão. Ele trocava mensagens com um amigo, explicando que não tinha respondido antes porque estava ocupado.
Suspirou, recostando-se na cadeira. Seu coração pesava ao pensar na distância que teria que encarar. Pegou o celular e abriu a conversa com Narumi.
Naoki: "Como está a sua história? Conseguiu fazer a capa?"
Do outro lado da cidade, Narumi estava no quarto, rodeada por folhas de rascunho, lápis de cor e canetas. A música tocava no fundo, ajudando-a a se concentrar enquanto desenhava duas versões para a capa do livro. Assim que terminou, tirou fotos e enviou para Yas.
Narumi: "Amiga!! Qual versão você gostou? São só rascunhos."
Yas: "A primeira! É a cara da sua história."
Quando o celular vibrou novamente, Narumi sorriu ao ver o nome de Naoki.
Narumi: "A história está progredindo! Acabei de fazer dois rascunhos da capa. Quer ver?"
Naoki: "Manda pra eu dar uma olhada."
Ela enviou as imagens e esperou ansiosa pela resposta.
Naoki: "A primeira combina mais com a história."
— A Yas também escolheu essa! — Narumi comentou, satisfeita.
Aproveitou para perguntar como estavam os documentos para a viagem, mas evitou qualquer menção a Renya. Sabia que Naoki ficaria, no mínimo, incomodado.
Pouco depois, o celular vibrou novamente. Era Renya.
Renya: "Vai estar disponível no sábado?"
Narumi: "Acho que sim. Por quê?"
Renya: "Tem uma exposição incrível que acho que você vai adorar. Quem sabe não te inspira ainda mais? Quero te convidar para ir comigo."
Narumi hesitou por um instante, mas depois digitou:
Narumi: "Combinado! Que horas nos encontramos?"
Renya: "Às 15h30. Posso te buscar na sua casa."
Narumi: "Ok, então até sábado!"
Pouco depois, Yas mandou uma mensagem curiosa:
Yas: "Já tem compromisso com o Naoki no sábado?"
Narumi: "Compromisso sim… Mas não com ele."
Yas: "Como assim, menina? Explica!"
Narumi: "Lembra do Renya? Ele me chamou para uma exposição."
Yas: "E o Naoki já sabe?"
Narumi: "Claro que não, mas o Renya é só um amigo."
A noite chegou, e Narumi já estava de pijama quando ouviu um barulho na janela. Olhou para fora e viu Naoki no carro, observando-a. Seu celular vibrou com uma mensagem dele.
Naoki: "Posso subir um pouco?"
Ela sorriu e respondeu que sim.
Naoki saiu do carro e subiu pela escada lateral até a varanda. Assim que ficou de frente para ela, envolveu-a em um abraço apertado, como se precisasse daquela proximidade mais do que qualquer coisa.
— Precisava te ver e aproveitar alguns minutos com você — murmurou, segurando-a com força.
Narumi se aconchegou em seus braços.
— Eu também precisava disso…
Ela não se importava com o pijama de renda vinho, nem com o fato de que a madrugada avançava. Era Naoki.
Entraram no quarto e se sentaram na cama. Trocaram olhares, sorrisos e carinhos silenciosos, até que o cansaço os venceu. Naoki puxou-a para mais perto, e os dois adormeceram juntos, compartilhando um momento de paz antes que o destino os afastasse.
0 notes
sitiweb-re · 8 months ago
Text
Tumblr media
Per far crescere un'azienda, occorre conoscere il mercato, diversificare prodotti, investire in tecnologia, espandersi geograficamente e curare i clienti. https://www.sitiweb.re/come-far-crescere-la-propria-azienda/ #far #crescere #propria #azienda
0 notes
primepaginequotidiani · 9 months ago
Photo
Tumblr media
PRIMA PAGINA Globo di Oggi venerdì, 23 agosto 2024
0 notes
jesusreidamisericordia · 1 year ago
Text
Que se aqueçam no fogo do Vosso amor puro essas almas geladas que Vos enchem de tanta repugnância. Diário 1229.
0 notes
pontipines · 3 months ago
Text
THE NOLDOLANTË
Tumblr media Tumblr media
Noldolantë is the fifth studio album by the elven minstrel Maglor, released on October 31, 590 E.P by THREE-FINWE SOUNDS. The album received critical acclaim, being defined as an "instant classic" by specialized critics of the genre,and as "the best elven album of the year" according to the Rolling Silmarills Belerian magazine. Composed of twelve songs, the album is the result of a period of isolation lasting one hundred years (two elven years) and nine months caused by personal vicissitudes
»"The album is the result of overcoming a hard, dark and desperate moment. For one hundred and forty-five years and nine months I lived in isolation, I tied myself to a "toxic" person from a sentimental point of view. I went to Mandos because I felt empty. A warrior who had lost his fire. Then the songs came out like blood from a wound in just three months, it was a catharsis. Macalaurë had to kill Maglor to be reborn.» - Maglor,in an interview for Elven Today
The concept album focuses on the theme of the double through the meeting between the two personalities of the minstrel: the artist (Maglor) and the person (Maracaule). The common thread is represented by a hypothetical journey through the members of the Finwe family, on which various themes are based, such as mental health, anxiety or bad relationships. The macro-theme of the album is the existential crisis.
Tracklist: Of Flight of Gnomes (3:15), Noldolantë (7:00), Oath of Feanor (4:32), the Exile of Noldor (3:56), Finweg (3:12), Kano (4:20), Alqualondë, Out of Valinor (4:18), Kin of a Slayer (3:44), Fall from Manwë (3:50),When a Star Die (3:23),Seven Stone(s) for Seven Son(s) (8:00).
(this Is a deeply unserious shitpost don't take il too personal)
85 notes · View notes
un-codru-de-luna · 6 days ago
Text
Acum că şi revoluţia lui - la care el, ca de obicei, nu s-a dus să participe - a fâsâit şi s-a stins, şi toată povestea asta e (sper) un capitol încheiat, pun aici o colecţie de glume pe seama absenteismului lui George Simion, img luate din articolul de aici, şi din cel de aici.
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
27 notes · View notes
nekovale · 8 months ago
Note
OMG UR ITALIAN?? I LIVE YOUR ART SM (Sì sono italiana anche io lol scusa)
Ahhhhh ciao!!! :D Mi fa sempre un sacco piacere trovare altre persone della mia stessa nazionalità nei fandom E grazie mille!!
Tumblr media
31 notes · View notes
ross-nekochan · 5 months ago
Text
Tumblr media Tumblr media
Is this heaven? Ah no, it's just
HOME 🏡 ❤️
自分の家より良い所はない。
26 notes · View notes
narumimoon · 6 months ago
Text
Quando o Coração Fala Mais Alto
Na escrivaninha de seu quarto, Narumi estava concentrada em seu livro, mas sua mente insistia em voltar à última conversa que teve com Naoki. Ela segurava a caneta, distraída, enquanto as lembranças a invadiam. O som das notificações de seu celular interrompeu seus pensamentos; era Yasmin, sua melhor amiga, enchendo-a de mensagens.
— Pode me contar tudo o que aconteceu no fim de semana, mocinha! — Yas insistia em diversas mensagens.
— Tá bom, vou te contar! — respondeu Narumi, rindo da ansiedade da amiga.
Ela começou a relatar cada detalhe do evento em que esteve com Naoki, descrevendo como tudo aconteceu, incluindo o fato de ter dormido na casa dele e sobre a possível viagem ao Japão.
— E você vai mesmo deixar o seu querido ir para o Japão? — Yasmin perguntou, direta.
— É o sonho dele, Yas. Não posso ser egoísta e pedir para ele não ir... — respondeu Narumi, com um toque de tristeza.
As duas continuaram conversando até que a campainha tocou. Narumi pediu licença e foi até a porta. Ao abri-la, ficou surpresa ao ver Naoki parado ali, com uma expressão séria e ao mesmo tempo acolhedora.
— Aconteceu alguma coisa, Naoki? — perguntou ela, confusa.
Sem dizer uma palavra, ele a abraçou. Narumi hesitou por um momento, mas logo retribuiu o gesto. Sentiu o calor e a familiaridade do abraço, mas ainda não entendia a razão da visita.
— Será que podemos conversar? — Naoki finalmente falou, com a voz baixa.
— Claro. Entre — respondeu Narumi, conduzindo-o até seu quarto.
Os dois se sentaram na cama, e Naoki começou:
— Quero falar com você sobre o Japão. Preciso explicar por que não contei antes. Não quero que fique nenhum mal-entendido entre nós.
Narumi segurou a mão dele, incentivando-o.
— Estou ouvindo. Pode falar.
Naoki respirou fundo antes de continuar:
— Primeiro, não contei porque não sabia como abordar isso com você. Foi algo que eu dividi apenas com meus pais, e pedi para não te falarem nada. Eu queria encontrar o momento certo. Mas... tem um lado meu que hesita em ir por sua causa, Narumi. Eu sempre gostei de você, só tinha medo de admitir meus sentimentos. Apesar disso, o Japão é o meu sonho, algo pelo qual trabalhei tanto.
Sem pensar muito, Narumi o abraçou e, surpreendendo Naoki, o beijou. Com um sorriso emocionado, ela disse:
— Obrigada por me contar, Naoki. Eu fiquei chateada naquele dia porque soube pela sua mãe, mas depois percebi que você devia ter os seus motivos. Não quero que você desista do seu sonho por minha causa. Amo você, mas o amor que sinto significa querer o seu melhor. Então vá, realize seu sonho!
Naoki puxou Narumi para perto, aconchegando-a contra o peito.
— Obrigado, baixinha. Sabia que podia contar com você. Me sinto mais aliviado agora. Então, nenhum mal-entendido entre nós?
— Nenhum. E você pode sempre contar comigo. Vou te apoiar em tudo — ela respondeu, com convicção.
Os dois ficaram abraçados, aproveitando o momento íntimo. Deitaram-se lado a lado, olhando um para o outro, como se cada segundo fosse precioso. O tempo parecia parar enquanto Narumi e Naoki desfrutavam da companhia um do outro. Sem perceber, ambos acabaram pegando no sono.
Mais tarde, a mãe de Narumi entrou no quarto para chamá-la, mas ao vê-los dormindo juntos, apenas sorriu e fechou a porta. Foi para a cozinha, deixando-os descansar.
O celular de Naoki vibrou ao lado dele, e ele acordou, pegando o aparelho. Era uma mensagem de seu amigo:
— E aí, como está com sua princesa?
Naoki sorriu, respondeu rapidamente e olhou para Narumi, que ainda dormia serenamente. Ele começou a acariciar seu rosto, traçando levemente os contornos. Ela se mexeu um pouco, abrindo os olhos devagar.
— Caímos no sono, né? — disse ela, meio envergonhada.
— Sim. Mas dormirmos juntos é o que importa. Temos que aproveitar cada momento juntos — respondeu Naoki, dando um beijo suave na testa dela.
Os dois se levantaram e seguiram para a cozinha. No corredor, encontraram a mãe de Narumi, que os cumprimentou com um sorriso caloroso. Juntos, Naoki e Narumi começaram a preparar um lanche, compartilhando risadas e pequenos gestos de carinho. Mesmo com o futuro incerto, eles sabiam que estavam criando memórias que levariam consigo, não importa onde estivessem.
0 notes
ilfascinodelvago · 1 year ago
Text
Chi vive, quando vive, non si vede: vive. Se uno può vedere la propria vita, è segno che non la sta vivendo più: la subisce, la trascina.
Luigi Pirandello, La carriola
100 notes · View notes
primepaginequotidiani · 10 months ago
Photo
Tumblr media
PRIMA PAGINA Il Manifesto di Oggi mercoledì, 31 luglio 2024
0 notes
lunaticamic · 3 months ago
Text
comunque la scoperta di questo festival per me (ovviamente oltre lucio) è stato bresh. il pezzo è bellissimo anche se non sono per niente fan del genere
8 notes · View notes
maledettadaunangelo · 2 years ago
Text
A mio marito che negli anni ha sopportato la mia tendenza a svolazzare da un’ossessione all'altra, mentre cercavo la mia strada, che finalmente ho trovato. Grazie, amore, per non essere saltato giù dal mio folle treno.
Gina Leigh Maxwell
141 notes · View notes
sweetbearfan · 6 months ago
Text
Il corretto destino dei moderni despoti
" Non è che se uno ha idee diverse dalle vostre è ignorante o altro. Accettate il fatto che ognuno ragiona in base alle proprie esperienze e cultura. "
Le uniche "idee diverse" che si possono avere sono quelle che riguardano la sfera personale; quando vuoi decidere come gli altri debbano vivere la propria vita, non sei ignorante, ma despota - e per i moderni despoti degli "usi, costumi e religioni" esiste solo un posto degno: la solitudine di casa propria e la solitudine di un ospizio, perché non sanno stare al mondo in pace con gli altri.
Tumblr media
6 notes · View notes