#sterk bier

[twafordizzy]

Friedman: 'Hoe een eland verdwaalde'

Ik las Dostojevski’s paralu van schrijfster Carl Friedman (1952-2020). Het is een bundel columns die ze voor dagblad Trouw schreef. In één van die columns besteedde ze aandacht aan een verhaal dat de Duitse astronoom Johannes Keppler (1571-1630) ooit boekstaafde. Tycho Brahe; bron beeld: de.wilipedia.org Er schoot me een ander verhaal te binnen over een verdwaalde eland, dat ik ooit heb gelezen…

[polldermodel]

wat is je favoriete/standaard alcohol drankje? (als ik iets vergeet feel free om toe te voegen ik weet niet zoveel over alcohol)

bier/fruitbier/rode wijn/witte wijn/rosé/cider/mix drankje/gwn straight sterke drank/ik drink niet

[peterpijls1965]

Job Klijn, een kunstenaar uit Nieuw-Zeeland. Hij is een immigrant.

De zin van het lijden

Op 8 mei 2015 probeerde ik uit te leggen waarom de christelijke god uit het Oude Testament een minder aangename atman is. Samen met de duivel vindt hij het nodig de rechtschapen Job alles af te nemen wat hem dierbaar is, en hem met open zweren te slaan. En dat alleen maar om het ijzeren geloof van de maatschappelijk geslaagde Job sadistisch op te proef te stellen. Bah.

Ooit hoorde ik een Nederlandse kardinaal iets bazelen over de zin van het lijden. Als goede katholiek moest deze prelaat de kruisdood van J. Christus rechtvaardigen. En de stille boodschap aan zijn kudde was: lijden is goed.

Ik kan deze Simonis uit de droom helpen: lijden dient geen enkel doel.

Nietzsche beweerde ook al dat uit pijn de beste zaken voortkomen. Nog zo’n wauwelaar. We weten hoe hij eindigde: in het gesticht.

Ik heb nu zo’n zeven weken non stop de ergste pijnen door vaatproblemen. Die kostten me recent een vinger. En mogelijk gaat ook mijn linker bovenbeen eraf.

Gisteren werd in het ziekenhuis van Venlo na een scan geconstateerd dat de belangrijkste slagader in het linker bovenbeen over een serieuze lengte potdicht zit. Maandag krijg ik te horen hoe de vaatchirurg deze verstopping gaat oplossen. Ik hoor in de verte een cirkelzaag.

Door die verstopte slagader doorbloeden mijn knie en stomp zwaar onvoldoende. Gevolg: een constante, ijskoude pijn, vooral ´s nachts.

Daardoor heb ik voortdurend de neiging me vol te laden met bier en marihuana. Die combi is namelijk de enige echt effectieve pijnbestrijder. Vergeet morfine. Gelukkig heb ik toch geen Jupiler en Bob Marley in huis.

Daarbij heb ik meestal geen budget voor alcohol en wiet. En gezien mijn verslavingsgevoeligheid is dat maar goed ook.

De uitdaging is nu mezelf mentaal in balans te houden. Ik ben bang en depri door alles wat er gebeurt. Vooral omdat het zo mysterieus is. De vaatchirurg kon gisteren geen enkele verklaring geven voor de verstopte slagader, die er op een scan van 2 jaar geleden nog prima uitzag.

Dat sterkt me in het donkerbruine vermoeden dat ik langzaam bezig ben dicht te slibben. Ik ben nog geen 50, maar ik heb het vaatstelsel van een ketting rokende bejaarde met een crush op Ketel 1.

Eerlijk gezegd heb ik me al neergelegd bij de volgende amputatie. De vaatchirurg had het er gisteren over dat de verstopte slagader misschien open gaat door sterke bloedverdunners. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij er zelf niet erg in geloofde. Hij had me ter plekke willen laten opnemen, maar het ziekenhuis ligt bomvol. Dus: patiëntenstop.

Ik weet nog dat ik vroeger verbijsterd het Bijbelboek Job las. Job was een meer dan rechtschapen man. Zijn oudtestamentische god stelde hem wreed op de proef met de ergste tegenslagen denkbaar. En dat alleen maar om uit te zoeken of het geloof van Job stand zou houden. Dit bleek het geval.

Sadistischer dan in het boek Job is het christendom nergens.

Zelf voel ik me dezer dagen ook op de proef gesteld. Al weet ik niet waarom, of door wie. Slechte bloedvaten zitten van vaderskant enigszins in de familie. Ik ben altijd een roker geweest, maar de vaatchirurg acht het uitgesloten dat een man van mijn leeftijd alleen door nicotine en teer zijn benen verliest.

Dus wie het weet mag het zeggen.

De enige zin van het lijden is misschien een reality check. Het afgelopen jaar was het beste in mijn leven: mentaal stabiel, droog en gelukkig met het weinige dat ik had. Dat feestje wordt nu verstoord door de amputatie van mijn vinger en de mogelijke amputatie van mijn bovenbeen.

Het zou betekenen dat ik in Hoensbroek een jaar vergeefs heb gerevalideerd met onderbeenprotheses. Tot tien dagen geleden liep ik als een kievit op de kunstbenen. Links kan ik de prothese nu niet dragen door de pijn. En misschien zit ik de rest van mijn leven in de rolstoel.

Die nieuwe uitgangssituatie is het zoveelste proces van aanvaarding en rouw. Ik probeer de lichtpunten te zien. Dat ik heb geleerd te incasseren, en te leven met verlies. Meer winst zie ik niet.

[modernfilmcanon]

Cannes 2024 - Daily Dispatch 2

Mes amis du cinéma,

Gisteren glad vergeten te vermelden dat Les Fantômes aangekocht is door Cinéart. Later dit of volgende jaar ook in de Nederlandse bioscopen dus.

Na een rustige aanloop op dag 1 dit keer vol aan de bak: van 08.30 tot 00.30 uur in totaal zes films afgewerkt.

De competitie om de Gouden Palm telt dit jaar 21 titels. Voor het palmares mag u The Girl With The Needle (16/20, competition) van Magnus von Horn alvast opschrijven: een in expressionistisch zwart-wit gedraaid historisch drama over Karoline, een jonge naaister die het hoofd boven water probeert te houden tijdens en vlak na de Eerste Wereldoorlog in Kopenhagen. De Eerste Wereldoorlog was ook geen pretje, maar het is klein bier vergeleken met de bak ellende die in deze film over Karoline wordt uitgestort. Misschien gaat dat kabinet Plasterk I toch nog meevallen. De slotakte vond ik dusdanig grotesk dat ik flink wat punten in aftrek heb gebracht, maar als Vic Carmen Sonne aan het einde van het festival met de prijs voor beste actrice staat te zwaaien, zult u mij niet horen klagen.

Diamant Brut van Agathe Riedinger (13/20, competition) is het enige debuut dat het dit jaar tot de competitie wist te schoppen. De film bleek een Franse tegenhanger van Andrea Arnolds Fish Tank. We volgen een 19-jarige vrouw die ervan droomt om de Franse Kim Kardashian te worden. Die droom lijkt werkelijkheid te worden als ze uitgenodigd wordt op auditie voor een reality tv-show. Een kritische maar ook nogal dunne kijk op de gevaarlijke kanten van social media en de influencercultuur; iets te veel een korte film die opgerekt was naar speelfilmlengte, maar toch de moeite. Aangekocht door September Film.

Eerder op de dag zag ik Ljósbrot (When The Daylight Breaks) van de IJslandse filmmaker Rúnar Rúnarsso, die dit jaar het Un Certain Regard programma mocht openen. Alle andere programma-onderdelen openden dit jaar met een Franse film. Sowieso doet het festival weinig moeite om te verbergen dat de selectie niet enkel op artistieke gronden tot stand komt, maar dat ook de zakelijke belangen van de Franse filmsector meewegen. Dit jaar maar liefst 6 (op 21) Franse filmmakers in competitie, 5 Franse films in Un Certain Regard (op 18), 4 Franse films buiten competitie, 8 Franse films (op 8  in Cannes Première), 7 Special Screenings, 5 Franse films in de Semaine de la Critique en nog 5 Franse titels in de Quinzaine des Cinéastes. 40 titels in totaal. Sommige van mijn beste vrienden zijn Franse films, maar je kunt ook overdrijven. Als je dan nog bedenkt dat de meeste internationale titels verkocht worden door in Frankrijk gevestigde sales agents, en dat er ook voor de meeste titels al een Franse distributeur is gevonden, en je begint te zien hoe sterk de grip van de Franse filmsector op dit festival is.

Het ingetogen, zintuiglijke Ljósbrot (15/20, Un Certain Regard) volgt één dramatische dag in het leven van een groep vroege twintigers die welhaast verlamd van verdriet zijn nadat hun vriend Diddi is omgekomen in een auto-ongeluk. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van kunstacademiestudente Una, die in het geniep een relatie had met de omgekomen Diddi. Als Diddi’s vriendin Klara opduikt – met wie Diddi een langeafstandsrelatie had – wordt het rouwproces voor Una er nog verwarrender op. Regisseur Rúnar Rúnarsson stuurt ons naar huis met de troostrijke en hoopvolle gedachte dat de dood een band kan smeden tussen de levenden. De fraaie muziek van Jóhann Jóhansson doet de rest.

Kennelijk is Alex Garland (Civil War) niet de enige filmmaker die de donderwolk die Trump 2 heet aangrijpt voor een relaas over een burgeroorlog. Roberto Minervini neemt ons in The Damned (13/20, Un Certain Regard) mee naar 1862; we volgen een groep Zuidelijke vrijwilligers die de opdracht heeft gekregen om tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog een grensgebied te bewaken. Wie vertrouwd is met de documentaires van Minervini weet dat je geen conventionele oorlogsfilm hoeft te verwachten. Minervini – die steevast met amateur-acteurs uit de marges van de Amerikaanse samenleving werkt – levert een minimalistische deconstructie van oorlog af, waarin amper wordt gevochten, maar vooral wordt gewacht en over God, familie en vaderland wordt gemompeld. Als je oorlog afpelt tot zijn kern blijft een monotone strijd over tussen anonieme mannen die in de loop staren van geweren van anonieme vijanden die ook vergeten zijn waarom ze ten strijde zijn getrokken. Maar hoe fraai gefilmd ook – ik moest vaak aan Meek’s Cutoff van Kelly Reichardt denken, en ik denk graag aan Meek’s Cutoff – de film zelf kan niet aan de monotonie ontsnappen die op het scherm geportretteerd wordt. Aangekocht voor distributie in Nederland door Imagine.

Het doet mij geen genoegen u te melden dat On Becoming A Guinea Fowl van Rungano Nyoni (12/20, Un Certain Regard) de belofte van haar geweldige debuut I Am Not A Witch niet wist in te lossen. Wat begint als een originele zwarte komedie neemt helaas een afslag richting een nogal drammerige afrekening met het patriarchaat in Zambia.

Me ook nog nuttig gemaakt voor Lumière door een aangekochte film (distributeur Vedette) in de Marché du Film te bekijken. All Shall Be Well van Ray Yeung (15/20) was eerder dit jaar op de Berlinale te zien en blijkt een klassiek gemaakt, ontroerend melodrama over Angie en Pat, een welgesteld lesbisch stel op leeftijd in Hong Kong. Als Pat onverwacht komt te overlijden, blijken Angies warme banden met Pats familie snel af te brokkelen en dreigt ze alles kwijt te raken.

A bientôt,

Mark

[elpistolettero]

Voetbal International debat liveblog

Zitten jullie klaar jongens? #tk2023 #matchday #voetbalinsidedebat Playbyplay kan ik niet beloven maar kan wel wat zingers sturen Genee presenteert. De kiezers hebben er zin in. Luid applaus. Een blonde vrouw tapt een biertje Het bier staat nog niet op tafel of Geert Wilders probeert al onder Dilan's rokje te komen We gaan over tot het onderdeel wonen: eerste vraag is waarom krijgen die buitenlanders alle woningen? Genee probeert iemand te laten uitpraten challenge 🤐💀(onmogelijk) Dilan noemt Amsterdam als voorbeeld van goede bouwregels Iedereen begint door door elkaar te schreeuwen. Het publiek gaat los Na 15 minuten gaan we het nu echt over migratie hebben Wilders noemt Timmermans dik. Applaus Een vertegenwoordiger van de Budel zwarthemden vraagt zich af waarom die buitenlanders niet ergens anders heen kunnen We gaan naar de reclame. Het volgende onderwerp: migratie Dat soort mensen stemmen altijd voor hun 'team'. Alsof het een voetbalwedstrijd is De tweede helft is begonnen, geen wissels aan tafel Omtzigt komt sterk uit de blokken en begint voor de derde keer over de toeslagenaffaire Geert Wilders quote Jan Schaefer ( in gelul kun je niet wonen) Iemand uit de zaal vraagt waarom Dilan toch zo'n toffe meid is Er wordt zowaar tien minuten inhoudelijk gedebatteerd 🥱 Nieuw onderwerp: migratie zorg De deelnemers kijken wie er het meeste gehuchten bij naam kent Genee stelt de vraag die wij allemaal denken hardop: waarom zendt de campingzender een verkiezingsdebat uit? Inmiddels is er een teller in het scherm met een countdown tot de nabespreking in Voetbal Inside Waar is just stop oil als je ze nodig hebt? Genee is niet van de cijfers, het gaat om de gevoelens Omtzigt geeft een vurig betoog voor een planeconomie Toch nog een linkse politicus aanwezig? We eindigen zoals we beginnen: iedereen die door elkaar heen schreeuwt Dilan verwijt Omtzigt op de valreep dat hij een Cda'er is geweest Tot zover dit liveblog, bedankt voor het lezen. En denk eraan, stem niet denk zelf.

[bucklemonster2]

VIER GEDICHTEN 11/2023

DUTCH / NEDERLANDS

4 Nieuwe gedichten,

Ik post ze in één keer omdat ik anders tumblr vol s'pam xD Het voorlaatste gedicht is wel enorm donker. (English version coming soon)

Nederlands / Dutch

4.22 De Mysterieuze Man van De Andere Kant Gedicht van Emilia Sameyn 07/11/2023 Hij lijkt het Allemaal te Weten, Gehaat door Velen, Toch woont Hij Ver Weg Geliefd bij Sommigen In een Andere Tijd Houdt Hij van Zichzelf? Hij is Jong, toch Wijs In zijn Nachtelijke Schuur Speelt Hij De Erotische Geest Vol Straling Als een Instrument Hij maakt Wapens van de Toekomst In zijn Hersenen Sensuele Dromen van Gesmolten Metaal Miljarden Formules Ze drongen zijn Leven binnen In zijn Eigen Lichaam Daar is Hij Gevangen Spreekt hij in Leugens? Of Verdraaide Waarheid? Maar toch in Zijn Gedachten Is Hij Vrij Hij is Een Mysterie De Mysterieuze Man van De Andere Kant

----------------------------------------------------------------

4.23 Huilen als Een Volwassene Een Gedicht

Waarschuwing: vermelding van ver'sla'ving, siga'retten, alc'ohol, existentiële an'gst, doo'd, abl'eisme, autisme, de'monen, bor'sten

NEDERLANDS / DUTCH:

Klein Baa Baa Schaapje Verdwaald in De Grote Stad, Vol Harde Geluiden En Felle Lichten Heeft kleine Auti Baby Wat Choco Loco Nodig

Om haar Kleine Mentale Krampjes wat te Verzachten? Heeft de Kleine Volwassene een Dutje Nodig? Oh Kleine Volwassen Baby-Boo-Boo Weeral Huilen? Als Een Volwassene? "waaah waaaaa!!" "mijn diploma is nutteloos!!" "waar is mijn tv-show? Ik heb mijn tv-show nodig om me te slapen!!" Lieve Kleine Volwassen Vrouw Waarom Heb Je Deze KrokodillenTraantjes? "waaah waa!!" "ik ben maar een klein zandkorreltje!!" "in een woestijn van miljarden!!" Ah, heb je een sigaretje nodig? Een demonen t'et,

om de melkachtige rook van dood op te zuigen? "Waaah Waaa!!" "Ik ben bang voor de eeuwige leegte!!" "Hoe ouder ik word!!" "hoe sneller de tijd verstrijkt!!" Ach Kleine Volwassen Baby, heb Je wat Wijn nodig voor Jouw Mentale Boe Boe?

F*Cking Autist, Dit Is Het Echte Leven! Een Wereld van Sensorische OverStimulatie

De Eeuwige Dans van Drama! De Roller-Killer-Coaster Razendsnel in De Leegte van De Dood De Dystopie van de Demiurg!

"De Aarde Trilt

De Rotsen Dansen Nu!"

-------------------------------------------------

4.24 Vieze Vuile Volwassenen Gedicht van Emilia Sameyn 09/11/2023 Waarschuwing: vermelding van kindermisha''ndeling, zelfm''oord, en versla''ving

Sommige zieke volwassenen Mochten niet Geboren Zijn Griezelige Grote Gluiperds Behoorlijk aan de Buitenkant Beestachtig VanBinnen Wanneer een Verdomde Fantasie Niet Genoeg is Voor Hun Ze denken dat het Jonge Liefde is Wij Schreeuwen van Duizend Daken Duizend Keer: Te Jong voor Toestemming! Maar ze Luisteren Nooit Ze vinden het Een Sterke Straf Kleine Klara Vastbinden Een Rotte Relatie Ongemanierde Oger Ouders Mechante Mannen Vieze Vrouwen Gewichten Aan Haar Hangen Denkend dat het Maar Even is voor Lichaam Voor Altijd Wegend in haar Gedachten

Miezerige Militair Hoeveel Kleine Levens Moeten Eindigen Door hun Eigen Grote Handen? Ze Nemen 'Vergeet Fentanyl' En 'Bye-Bye BozeDroom Bier' Vuile Volwassenen Grote Demonen mogen Geen Kleine Engels Opvoeden

------------------------------------------------------------

4.25 Su'icide Schrodinger Sto'ner Gedicht van Emilia Sameyn 10/11/2023 Waarschuwing: verwijzing zelfd"oding, wie''t Hippie Harold Heeft een Vriend Ze is Geen van Beide Hier of Daar Dood of Levend T'is Weeral Een Su'icide Schrodinger Sto'ner Wat moet Harold doen? Geen Bericht, Geen Antwoord, Tijd om te Bellen Helemaal Niets T'is Weeral Een Su'icide Schrodinger Sto'ner Moet hij de Politie Bellen? Bezorgd als Een Horrorfilm Niet Dronken en Niet Nuchter Niet Gek, Niet Normaal Dood of levend? Geen idee! T'is Weeral Een Su'icide Schrodinger Sto'ner Gewoon Weer een Ambulance-Oproep Weer een Welfare Check Geluk! Het Gaat Goed! Weer Een Doodnormale DonderDag T'is Weeral Een Su'icide Schrodinger Sto'ner Weeral een Sto'ner

[pedaalridder]

3 september

Als er een hitparade zou bestaan van steden die ik bezocht heb zou Stockholm met superstip binnenkomen. Want wat is het heerlijk toeven in de Zweedse hoofdstad. De vrijdagochtend van de eerste september ging gepaard met gestaagd regenval maar 's middags was het nagenoeg droog en was het tijd om meer te ontdekken. Op naar Djurgården, één van de eilanden van Stockholm. Je kunt er een attractiepark bezoeken maar ook tal van musea, ook het drukst bezochte museum van Scandinavië ligt er…het Vasamuseum, gelukkig viel het met de drukte wel mee en was het aanschouwen van het Vasaschip goed te doen. Heel imponerend is het. En vele malen groter dan ik van te voren gedacht had. Het schip dat op 10 augustus 1628 bij de eerste vaart vanuit de Stockholmer haven al zonk, en meer dan driehonderd jaar tot 1961 op de bodem lag. Gelukkig is het al die tijd goed geconserveerd gebleven. Een hele prestatie trouwens om het zo tentoon te stellen. Het schip ligt op een kiel er daarna is het gebouw erom heen getrokken.

Tegen de avond dan nog een lekkere wandeling gemaakt van zo'n 7 kilometer, en in de wijk Kungsholmen (= Koningseiland) in de Fleminggatan een leuke bar gevonden voor een lekker biertje van een halve liter. De prijs? Nou ja, ik denk dat het bij ons het laatste jaar zo explosief gestegen is dat je hier voor dat bier en flesje cola denkt dat valt wel mee die € 10,-.

*

Op zaterdag eerst een kijkje genomen rond het stadhuis, en inderdaad vooral aan de toren kun je zien dat het Enschedese stadhuis op het Stockholmse geïnspireerd is. Over Enschede gesproken er is zelfs een stadsdeel in Stockholm en dat heet Enske, slechts de a valt weg bij de Twentse versie. En was het ook niet de Enschedese band Teach-in die in 1975 het Eurovisiesongfestival won? Toch aardig wat overeenkomsten. In de middag een grote boottocht gemaakt en daarna ergens boven in de city me te goed gedaan in een visrestaurant. Het was heel smakelijk de spicy salmon met verfrissende groenten erbij.

*

Zondag

Op de söndag hier wordt ook gewoon de vuilnis opgehaald en is alles open en toch ook bij mijn fietstocht door de stad oogt het allemaal relaxt. Vanaf het hotel kwam ik langs kantoren, gevold door een wijk die wel wat weg heeft van de Bijlmer. Husby. Volgens de Zweedse politieraporten de gevaarlijkste wijk van het land, maar ja op zondagochtend zal het toch wel niet zo'n vaart lopen. Zo‘n tien jaar geleden braken hier grootschalige rellen uit. De flats hier gebouwd in de jaren '60 waren toen heel geliefd. Zweden dat 150 jaar geleden nog één van de armste landen van de wereld was, beleefde net zoals vele andere landen kort na de Tweede Wereldoorlog een 'Wirtschaftswunder‘ van een zeer agrarisch land werd het in korte tijd een sterke economie, met uiteraard veel woningsnood. En hoewel nu één van de rijkste landen ter wereld is de keerzijde dat mensen aan de onderkant van de samenleving natuurlijk altijd in dit soort wijken komen te wonen. Uiteraard gebeurde er verder niets en kwam ik daarna langs 'gewone‘ huizen. Gevolgd door een meer, kronkelende straten waar in de tuinen van de huizen met houten luiken appelbomen staan en op de hoeken van de pleinen de mensen lekker gebak met koffie nemen en ijs, gigantisch veel ijs. Door het schitterende centrum en uiteindelijk de mooie weg naar het strand van Saltsjöbaden.

En dat bij een heerlijke temperatuur van zo'n 18 graden.

[regioonlineofficial]

‘Een goed kunstwerk triggert de verbeelding, de fantasie, het associatieve of het narratieve. Thijs Wieman: Ik maak gebruik van de behoefte, die we allemaal hebben, aan een begrijpelijk verhaal.’ Opening op 13 april Tijdens de opening voor genodigden presenteert Thijs Wieman één van zijn werken. Hij vraagt de genodigden te vertellen wat ze zien op het werk ‘Eden’. De reacties uit de zaal komen zijn zeer divers, er zijn verschillende interpretaties. Precies wat maker Thijs Wieman probeert op te roepen bij het maken van zijn werk. Wat ziet de bezoeker en wat is zijn of haar interpretatie? Niets is goed of fout. Hij voegt diverse beelden uit de westerse cultuur samen, waardoor er een nieuw werk met een nieuwe betekenis ontstaat. Samenwerking met het Domijn Dat Weesp van oudsher een maakstad is, was u vast al bekend. Om maar een paar voorbeelden te noemen: de Weesper jenever, het Weesper bier, de van Houten Chocolade, maar natuurlijk ook het Weesper Porselein, het eerste van Nederland. Maar ook nu is Weesp nog altijd een maakstad. Dé reden dat Museum Weesp en Het Domijn een samenwerking zijn aangegaan. In deze Expo-serie toont Museum Weesp ieder half jaar werk van een andere maker van het creatieve werklandgoed Het Domijn in Weesp. Thijs Wieman Multidisciplinair, autonoom kunstenaar Thijs Wieman heeft sinds 2013 een atelier op werklandgoed het Domijn in Weesp. Hij maakt verschillende soorten kunst, zoals video's, installaties en tekenwerk. In zijn installaties en tekeningen gebruikt Wieman sampling. Hij gebruikt fragmenten van bestaande beelden en combineert deze in een nieuwe afbeelding. Hierdoor ontstaan nieuwe mogelijke betekenissen tussen de beelden. Naast zijn tekenwerk is Wieman ook docent en heeft hij jarenlang gewerkt als theatermaker. Inspiratie voor zijn werk Wieman is geïnspireerd geraakt door de oude meesters van de Barok, waaronder Peter Paul Rubens. Deze schilder maakte gebruik van dynamische composities en sterke emotie. Ook de gravures van Gustave Doré, die veel gebruik maakte van een sterk contrast tussen licht en donker inspireren hem. Streven naar verworvenheden In de expositie zijn zes houtskooltekeningen te zien, deze werken zijn onderdeel van een grotere serie houtskooltekeningen, getiteld Strive for achievements. De ‘bekoorlijkheid’ van onze cultuur staat in deze serie centraal, met verworvenheden als festivals, musea, indoor party-games, technologie, bedrijfsborrels, zorg en moestuinen. Terwijl we streven naar beloftes die in de toekomst liggen, houden we ons vast  aan de gemakken die we in het verleden hebben behaalt. De werken lijken iets te vertellen. Wat ziet u? En wat is uw interpretatie? Kom het zelf ontdekken. Streven naar verworvenheden is te zien in Museum Weesp van vrijdag 14 april 2023 t/m vrijdag 29 september 2023. Museum Weesp is geopend op woensdag t/m zondag van 13.30 – 17.00 uur.

[pizza-ra-bizza]

DIE MARMITE VAN DIE BRITSE SIEL

"Haat dit of hou daarvan."

MARMITE OM DIE teenstrydighede van die Britse siel beter te verstaan

"Haat dit of hou daarvan." So lui die ou spreekwoord as dit by Marmite kom. Volgens baie is dit die walglikste ding wat hulle nog in hul hele lewe geproe het, terwyl dit vir ander 'n ware plesier is, wat soos tuis smaak en in 'n enkele hap met die wêreld kan versoen. Waaroor gaan dit? Dit bestaan ​​al meer as 'n eeu, dit is 'n dik bruin stof met 'n onbepaalbare smaak en word in 'n dun lagie op 'n sny gebotterde brood gesmeer. Die effek is, indien verkies, nie anders as wat met ansjovispasta verkry kan word nie, maar Marmite is tegnies 'n gisekstrak. Die ovaal fles met die geel doppie is 'n stapelvoedsel in Britse huise en is so gewild dat Australiërs 'n effens ander weergawe van hul eie het, genaamd Vegemite. In beide gevalle word die bydrae van vitamien B12 gevier en, weer in beide gevalle, om dit te proe moet jy absoluut nie toegee aan die versoeking om dit "suiwer" te probeer nie: die geur is te sterk, nie eers die Engelse sal dit ooit doen nie . Die beste oplossing, om te verstaan ​​waarvan ons praat, is om die Marmite-toebroodjie by Starbucks te proe, waar die bekoring van die geheimsinnige donker stof beslis uitgelig word deur 'n ruim dosis cheddar, die kaas wat die beste daarby pas. Of jy kan die Marmite-gegeurde aartappelskyfies of ryskoekies probeer, wat maklik op supermarkrakke herken word aan hul rooi, geel en groen logo. Of weer, as jy Engelse vriende het, laat hulle sorg vir jou ontgroening met ’n sny roosterbrood en baie botter waarop jy die geheimsinnige stof kan smeer. Marmite kan ook direk op cheddar gesmeer word, soos gesien is. Daar is geen ontsnapping aan laasgenoemde in die Verenigde Koninkryk nie: dit is altyd teenwoordig op die tafel, dit is 'n harde kaas afkomstig van Somerset, beskikbaar in verskillende grade van geurmiddels. Die een van die supermark is aangenaam, maar as dit in 'n meer gesofistikeerde winkel soos Neil's Yard of in een van die vele boeremarkte gekoop word, markte waar direkte boere hul produkte regdeur die stad kom verkoop, is dit natuurlik makliker om die rede daarvoor te verstaan. sy sukses. Terwyl jy wag om die edele weergawe te proe, om 'n idee van Engelse kase te kry en oomblikke van honger stil te maak, kan jy klein enkelbedieningstokkies in die verkoelde toonbank van supermarkte koop: benewens cheddar vind jy Rooi Leicester, met 'n soortgelyke smaak maar oranje kleur, en Wensleydale, met 'n suur smaak en dikwels gemeng met rooi korente. Die ander Britse kosspesialiteite waaroor die opinie van buitelanders geneig is om te skei, is die gejellieerde palings, palings in jellie, wat nie eers die nuwe generasies Britte waardeer nie, hoewel hulle bedien word op plekke wat dikwels hul oorspronklike voorkoms behou het, te midde van en hout. tellers. In outydse kroeë vind dit toevallig ook groot deursigtige glashouers met uitgedopte eiers binne, gedompel in 'n vloeistof wat soms neig na pers: dit is gepekelde eiers, eiers in pekel, 'n stelsel wat gebruik word om dit vir 'n baie lang tyd te bewaar. Hulle is nuttig om bier te vergesel en die effekte daarvan te bevat, maar dit is onwaarskynlik dat hulle die harte van meer sensitiewe toeriste sal wen. 'n Tipiese Skotse gereg, maklik om selfs in Londen te vind, is haggis, gemaak met skaaphart, longe en lewer wat in die dier se ingewande geplaas en ure lank gaargemaak word, terwyl die swartpoeding wat in Engelse ontbyte gevind word, dit 'n wors is wat gemaak is van hawer en varkbloed . Hulle is albei uitstekend, maar miskien nie vir die meer beïnvloedbaar nie. Baie meer gerusstellend is die Cornish-pasta, 'n uitstekende manier om die middageteprobleem vinnig en goedkoop op te los: dit is 'n taamlik groot enkelporsie-tert gevul met vleis, aartappels, soetrissiekool, baie ui en baie peper. Dit word maklik gevind en daar is geen moontlike kontroversie nie: almal hou daarvan.

[sogardiona]

It’s that time of the year when i ..... #bier #beer #belgium #belgiumbeer #gust #blonde #sterk #delhaize #december #luxembourg https://www.instagram.com/p/B50C5c9J-gX/?igshid=1j6qb1eu193ou

[thomasopreis]

Het begin

Je moet ergens beginnen. Na afscheid te nemen van Hanna in Berlijn

en Nederland

en bijna alle andere mensen, vertrek ik met mijn ouders naar Kroatië. We vliegen op Split en daarna zijn we van plan de Dalmatische kust af te gaan.

De vlucht verloopt goed, onze corona certificaatjes worden gescand en we mogen Kroatië in. In Split komen we aan bij ons appartementje. Het is 4 hoog zonder lift, maar is wel prima gelegen en het heeft eigenlijk alles wat we nodig hebben. We rusten uit en de volgende dag ontdekken we een klein strandje waar de locals hangen. Heerlijk om te zwemmen. De Kroaten spelen allemaal een soort handbal in kniediep water. Niet handbal zoals wij het kennen maar met zo’n klein rubberen balletje dat ze naar elkaar overslaan. Het ziet er wel grappig uit. Het terrasje aan dit strand is mooi gelegen en een halve liter kost er 18 kuna (7,5 kuna is 1 euro). Prima.

Voor de rest is het in Split vooral een beetje strandhangen, zwemmen en we hebben nog het eilandje Brac bezocht met de veerboot.

Qua begroeiing heb je hier een hoop olijf en granaatappelbomen.

Ook hoor je de hele tijd het geluid van cicaden, net als op het nieuwe album van Lorde.

Na Split dalen we af naar Makarska met de bus. Eenmaal aangekomen in Makarska in ons mooie appartementje merk ik dat ik mijn secrid met daarin al mijn pasjes kwijt ben. Eerst kan ik het niet geloven, maar eventjes later vervloek ik mezelf dat ik zo dom kon zijn. Het kan niet anders dat die in de bus blijven liggen is. Misschien is die bus al wel doorgereden naar Dubrovnik ofzo. Pfff. Snel maar naar het busstation gegaan. De vrouw van het loket zegt dat de buschauffeur al naar huis is, maar de bus op het terrein van het busbedrijf Promet staat. Aan de rand van de stad ongeveer een half uur lopen. Wij spoeden ons daarheen, onderweg vervloek ik mezelf nog een stuk of 100 keer. Op het terrein staan er een hoop bussen. Ik spreek iemand aan en het blijkt de baas te zijn. Ik laat hem het kenteken zien en hij gaat met me mee de bus in. Ik zie mijn secrid direct liggen. Alles zit er nog in. Wat een opluchting! Pfff. Na een poging van mijn vader om me erop te wijzen dat ik altijd alles goed in de gaten moet houden (Jahaa dat weet ik wel) gaan we een drankje doen om bij te komen en ‘s avonds lekker uit eten (Cevapcici en vis aan de haven). Hèhè, dat ging maar net goed allemaal.

De volgende dag in Makarska besluiten we de berg te beklimmen omdat er bovenin een botanische tuin ligt. Het blijkt een zwaardere klim dan verwacht, maar uiteindelijk wel een mooie tocht.

Na Makarska vertrekken we noordwaarts naar Zadar. Dit plekje heeft ook een prachtige oude stad (net als Split) en twee interessante kunstwerken. Het eerste is een getijdenorgel, wat dus geluid maakt op basis van de inkomende golven (zal hem hieronder apart toevoegen want ik weet niet hoe je filmpjes moet invoegen in een blog post).

Het tweede is een zonnekunstwerk. Overdag schijnt de zon erop en laadt het op. ‘s Avonds geeft het een enorme lichtsjoo.

Onze laatste bestemming aan de kust is Rijeka, de grootste haven van Kroatië. Op een uurtje rijden van Rijeka met de bus is er een groot natuurpark waar we gaan wandelen. Blijkbaar is dit park enorm populair om te klimmen. We komen mensen uit heel Europa tegen die hier gaan klimmen. Wellicht ook leuk voor de klimmers onder ons? (Thijs, Maud)

Onze laatste bestemming samen is Zagreb. We verblijven hier wederom in een top appartement en verkennen de stad. Zagreb kent een hoop musea waaronder ook hele aparte musea zoals het Museum of Broken Relationships en het Museum of Hangovers. Het laatste kan ik zeker aanraden als je goeie verhalen wilt lezen.

Ook is Kroatië de geboorteplaats van Nikola Tesla en dat is natuurlijk wel reden voor een standbeeld.

Mocht je minder nieuwsgierig zijn naar de cultuur van het land en het liever dicht bij huis houdt, bij ons om de hoek was er een coffeeshop, maar in plaats van dat je naar binnen moest, hadden ze gewoon een automaat.

Veel plezier ermee.

In Zagreb nemen we afscheid en vertrekken mijn ouders naar Sibenik om nog wat dagen aan de kust te vertoeven. Ik vertrek naar Sofia en begin aan het solo gedeelte van mijn reis.

In Sofia kom ik ‘s avonds aan en net voor het hostel zie ik iemand die er ook nogal backpackerig uit ziet. Going to  the Hostel Mostel? vraag ik. Ben jij een Nederlander? reageert hij. Blijkbaar is m’n Engels dan toch niet zo accentloos. Kevin komt uit Amsterdam en samen hangen we de komende dagen wat rond in Sofia. Hij maakt een klein Oost Europees tripje, Budapest, Zagreb en Sofia. Hier zijn wij met onze gids bij de bekendste kathedraal van Sofia, met gouden dak.

Ook hebben we allebei nog een typisch Bulgaars ontbijt, mekici. Het smaakt naar olliebollen en is prima om de dag mee te beginnen.

Bulgarije is trouwens de armste lidstaat van de EU, het minimumsalaris is ongeveer 320 euro in de maand. Gemiddeld ligt het salaris op zo’n 6 a 700 euro per maand, maar je verdient meer in het bedrijfsleven als bijvoorbeeld medewerker van een callcenter dan als leraar voor een publieke basisschool. Dit is weinig geld voor ons Nederlanders. We verbazen ons er continu over dat alles zo goedkoop is. Een halve liter bier in een Bulgaars restaurant is bijvoorbeeld 2,1 lev (ongeveer 1 euro en 5 cent)

Voordat we allebei vertrekken hebben we nog de Vitosha berg beklommen, net buiten de stad. Sofia heeft een aantal mooie gebouwen in de oude stad, maar voor de rest voelt het een beetje beklemmend aan. Er zijn niet veel grote open ruimtes en ‘s nachts wordt het niet zo goed verlicht. Wel fijn om even buiten de stad te zijn en adem te halen dus. We zijn niet helemaal tot de top geklommen, maar wel tot de waterval. In het echt ziet het er indrukwekkender uit dan op de foto, maar hier toch nog een fotootje (gastje rechtsonder voor schaal).

Na onze klimtocht komen we terug in het hostel en is de eigenaar ruzie aan het maken met een vrouw. Het lijkt erop dat ze niet wil betalen. Ze klaagt over het geluid en dat het niet schoon genoeg is, maar dit valt reuze mee in dit hostel. Waarschijnlijk is het gewoon een trucje om niet te hoeven betalen. Ze roepen een tijdje naar elkaar totdat de vrouw vertrekt (zonder te betalen). De eigenaar van het hostel loopt boos naar achteren, ik hoor hem nog net “f*cking gypsies” mompelen.

De volgende dag vertrekt Kevin terug naar huis en neem ik de bus naar Thessaloniki. De bus vertrekt een uur later dan gepland van het busstation en van een andere plek waar hij had moeten vertrekken. De buschauffeur ziet er ook nogal vaag uit. Tijdens de rit slingert hij regelmatig over de weg en oja, hij was ook nog ff vergeten te tanken dus toen we aankwamen bij de grens met Griekenland draaide hij om en reden we een heel stuk terug Bulgarije in om te tanken.

Bij de grens gelooft de Bulgaarse vrouw bijna niet dat ik het ben op mijn paspoort. Oké, ik heb bijna geen haar meer op mijn kop maar toch, voor de rest zie ik er niet zo anders uit. Ze vraagt wel 3x om mijn naam en bekijkt me van top tot teen. Blijkbaar heb je in dit gebied veel vluchtelingen, maar een vluchteling met een Nederlands paspoort, Nederlands rijbewijs, Nederlandse bankpas en een museumjaarkaart met mijn kop erop lijkt me toch wel sterk. Uiteindelijk mag ik erdoor. Aan de Griekse kant kijkt er een vent een halve seconde naar me en zegt Joeeeee kom maar door. Tip voor vluchtelingen naar West Europa, ga na Griekenland niet via Bulgarije maar probeer een andere route. Wellicht Noord-Macedonië?

De buschauffeur stuntelt nog een beetje verder maar uiteindelijk komen we aan in Thessaloniki. Blijkbaar zaten de Bulgaarse medereizigers al de hele reis op hem te zeiken, dat hij niet kon rijden. Hij reageerde met, dan rij je volgende keer toch lekker zelf?

Enfin, we zijn in Thessaloniki en het voelt meteen een stuk gezelliger. Mensen zitten buiten op het terras, het weer is beter en er zijn een hoop open ruimtes. En het ligt aan zee natuurlijk. Top. Het hostel ziet er ook beter uit en ik heb een bottom bunk in plaats van een top bunk zoals in Sofia. Yes!

Ik ben hier de komende dagen en daarna wil ik graag de Olympus beklimmen. We zullen zien of dat een beetje te regelen is. Voor nu neem ik een gyrosje en een biertje (Mythos) en breng ik later weer verslag uit. Joejoeee

[lateforitall]

Bierbrouwen als therapie

Geschreven door Valerie

Kiezen wat het onderwerp ging worden voor mijn eerste stuk op deze site, zorgt natuurlijk voor keuzestress en het gevaar dat ik het daarom helemaal niet meer doe.

Naast keuzestress; geef me teveel tijd en ruimte om ergens over na te denken en ik kan je 100 redenen geven waarom het een slecht idee was om er überhaupt mee te beginnen - “er zijn nu toch veel meer prangende zaken om aandacht voor te vragen, mensen die met veel moeilijkere shit te dealen hebben? Waarom ga ik hier niet strijden voor meer diversiteit & inclusiviteit? Dit platform gebruiken voor het nog meer onder de aandacht brengen van de klimaatcrisis? Het patriarchaat kapot trappen? - en als ik niet met het perfecte stuk kan komen, waarom zou ik dan starten? Ik moet toch beginnen met context, met uitleg over mij, mijn motivatie voor het starten van dit project en mijn levensverhaal? Maar waar begin ik dan?

Beginnen is voor mij altijd een een enorme uitdaging geweest. Ik heb altijd duizend ideeën, maar ook duizend redenen om er niet mee te starten of hier na de eerste stappen mee te stoppen. Ik merk gelukkig wel dat beginnen vaker iets beter lukt sinds ik begin dit jaar gestart ben met medicatie (dexamfetamine). Iets vaker. Iets afmaken gaat beter aangezien ik nu sneller in de hyperfocus terechtkom, maar beginnen (en dan vooral kiezen en prioriteiten stellen binnen alle mogelijkheden, taken, verwachtingen, verplichtingen, verantwoordelijkheden en interesses die ik heb) blijf ik wel een dingetje vinden.

Ik heb een hele sterke ‘maar, dat kan je helemaal niet’ stem die ik al vrij snel na het hebben van een idee moet onderdrukken.Ik zal jullie in dit stuk nog even besparen hoe deze stem is ontstaan en heeft kunnen groeien: ik begin even wat luchtiger.

Naast die stem is het ook de overvloed aan opties en de ‘ja, maar wat als’ gedachte die me vaak blokkeren. Gelukkig lukt het me steeds sneller om deze stemmen weg te jagen en ga ik in ieder geval aan de slag. Mijn plan op papier zetten, een passende playlist maken, een Instagram- en Facebook -pagina maken, iedereen er al heel enthousiast over vertellen, dagdromen over hoe dat er dan uitziet, wie daar allemaal blij van worden, welk gat in de markt ik ga vullen...vaker wel dan niet is de laatste stap dat ik toch ook maar eens ga uitzoeken wat ik daar eigenlijk allemaal voor nodig heb.

Dit is ook tekenend voor één van m’n andere uitdagingen: het grote geheel en de stip op de horizon zien. Waar wil ik eigenlijk heen? Ik verlies mezelf nogal snel in de details (die ik ook allemaal even belangrijk vind; prioriteit? Alles! En ook vooral als eerste de leuke dingen doen, vaak de dingen waarvan ik al weet dat ik ze kan).

Een van de zoveel ideeën is dat ik al een tijdje bier wil brouwen. Mijn eigen bier, met unieke smaak en helemaal alleen door mij gebrouwen, met een mooi logo en een groep fans onder m’n vrienden en familie. Al vrij snel had ik ideeën over welk soort bier ik zou willen brouwen, hoe het zou heten en hoe het logo eruit ging zien. Ik had zelfs al dromend een beeld bij waar het verkocht, gedronken en door de lucht gegooid zou worden zodra het een succes werd. Aan enthousiasme en verbeeldingskracht geen gebrek.

Maar daar heb je het weer: al vrij snel nadat ik ging onderzoeken wat ik daar dan allemaal voor nodig had, raakte ik verdwaald in alle opties en meningen over het perfecte brouwproces en wat je hier allemaal (minstens) voor aan moest schaffen. Na het brouwen laat je het bier een week staan voor het bottelen, nee minstens 2 weken, nee echt 3! Wat is een SG meter? Voor het filteren heb je een extra pan en vergiet nodig, of toch een filterkuip? Hey! ik kan ook gewoon verder met m’n LP’s op alfabet zetten (of op genre, of op autobiografische volgorde; maar net in welke maand je me treft).

Bovenstaande zal vast voor veel mensen heel herkenbaar zijn en hoeft ook absoluut niet altijd als heel vervelend ervaren te worden, net als bij veel van de uitdagingen waar mensen met een neurodivers brein tegenaan lopen (over de perks van een afwijkend brein later meer ;)). Pas wanneer bepaalde zaken je weerhouden ergens verder mee te komen, een terugkerend karakter hebben, sterker voelen dan je wilskracht om dit te veranderen, kan dit problematisch worden. Ik vind vaak dat ik pas echt trots kan zijn op mezelf als ik iets van a tot z zelf hebt uitgezocht en uitgevoerd. Om die reden ligt er nu al 3 jaar laminaat in m’n hal (de gang moet nog gedaan worden, daarna kan de rest weg) en zijn m’n keukenkastjes een zooi, omdat ik niet weet waar ik zou moeten beginnen als ik hier extra planken voor zou moeten zagen.

Daarbij ben ik als het op m’n eigen werk en keuzes aan komt vervelend perfectionistisch, maar ga ik wel blindelings mee*** in het oordeel van een ander, en heeft ‘perfect’ of ‘compleet’ ineens een andere betekenis. Als iemand het zo overtuigend brengt zal het wel kloppen (“Je hebt echt die spijkers van 3,8 mm nodig”) en als iemand iets maakt wat ik niet kan ben ik heel snel enorm onder de indruk (“WOW, die plantenbak heb je helemaal zelf in elkaar getimmerd? Trouw met me!”). Van dit gegeven zou ik eigenlijk vaker het voordeel in moeten zien en er gebruik van moeten maken. Daarover zo meer.

***Disclaimer: belangrijk om te weten is dat dit absoluut niet geldt als het om mijn ‘normen en waarden’, politieke keuzes, onrecht en maatschappelijke kwesties gaat, waar ik dan - heel gek - weer een hele sterke mening en overtuiging over heb, een heel sterk ‘dit is goed / dit is fout gevoel en weinig twijfels of onzekerheid - waar ik ook vol overgave voor uit durf te komen. Wat niet betekent dat ik niet door nieuwe invalshoeken en nieuw inzichten van of door iemand anders mijn mening / oordeel niet wil aanpassen; graag juist en dit gebeurt dan ook doorlopend; ik leef voor goede, diepgaande gesprekken met gelijk-, maar ook on-gelijkgestemden, bij voorkeur buiten social media om. Ik heb het in dit geval echt over mensen die wel kasten kunnen bouwen, schilderen, liedjes schrijven of om kunnen gaan met een heftruck.

Terug naar het bierbrouwen; na maanden hier niet meer aan gedacht te hebben (want o.a. begonnen met pornoborduren, starten met een punk- rock- yoga plan, deze site), kreeg ik niet lang geleden voor m’n verjaardag een hele brouwset. Een brouwemmer, een SG meter, alle ingrediënten om m’n eerste 5 liter blond bier te brouwen, een stap voor stap uitleg van het proces en zelfs extra pannen. Ideaal! Ik hoef niet meer na te denken over welk vergiet ik moet kopen en kon gewoon meteen aan de slag.

Het verjaardagscadeau bevatte zelfs een blok in m’n agenda, dus ook over het perfecte moment van starten na hoeven te denken was weggenomen. Ook de playlist was al gemaakt, dus ik kon dit ook niet uitstellen door eerst nog 3 avonden bezig te zijn met het vinden van alle noodzakelijke flauwe biergerelateerde nummers.

De dag na het brouwen heb ik met tranen in m’n ogen kunnen melden dat het cadeau zelf al geweldig was, maar dat het grootste cadeau eigenlijk is geweest dat alle zorgen over de spullen uitzoeken en het voorbereiden mij uit handen waren genomen.

Tijdens het brouwen zelf kwam ik mezelf aardig tegen, maar stoppen was geen optie: dat bier moest die avond de emmer in, zodat ik het over 2 weken kan bottelen en hopelijk 2 weken later van een eigen biertje kon genieten. Ik ging dit afmaken.

Een paar van de uitdagingen waar ik tegenaan liep:

Te kleine pannen: 2 van de 3 pannen bleken te klein te zijn voor het volume (ik had toch ook zo wel kunnen zien dat er geen 6 liter in die pan past?)

Caring too much, caring too little: 60 minuten lang de temperatuur bijhouden en switchen van obsessief naar de temperatuurmeter blijven kijken naar ‘ik kan vast even die pan alleen laten’ en vervolgens vergeten dat die pan überhaupt bestond.

Dramatisch tijdsbesef: Een timer zetten op 45 minuten, na 30 minuten naar de timer kijken, zien dat deze over 10 minuten afgaat, maar er van overtuigd zijn dat je de timer nog geen 10 minuten geleden heb aangezet, waardoor ik er eerst van overtuigd was dat m’n telefoon stuk was, toen toch accepteerde dat dit wel zou kloppen, maar zo schrikken van m’n wederom dramatisch slechte gevoel voor tijd, dat ik er echt even kort verdrietig van werd.

Perfectionisme: Het perfect en volgens de uitgeschreven stappen willen doen, dat ik het echt heel lastig vond om niet super onrustig te worden van het feit dat de wort al 10 minuten steeds net een paar graden boven de 67 uitkwam waar deze op moest blijven en daardoor het bier straks misschien naar rotte boter smaakt.

Allemaal punten waardoor ik normaal wellicht al had opgegeven, maar deze keer niet:

ACTION to the rescue: Ik heb voor het starten snel een grotere pan gekocht

Turn that shit around: Neergelegd bij het feit dat ik nou eenmaal wat onrustig en onzeker werd en al vrij snel gerealiseerd dat het ook wel mooi was dat ik het in ieder geval zag gebeuren en ook meteen begreep waar dat vandaan kwam.

STIP OP DE HORIZON: Meteen opgezocht hoeveel een brouwketel kost die het reguleren van de temperatuur automatisch doet, mocht ik dit vaker willen doen (In m’n hoofd stond m’n hele huis over een paar maanden al vol met zelfgebrouwen biertjes)

Maar het is dus gelukt! en het biertje is nog lekker geworden ook, maar eigenlijk voelt dit inmiddels als bijzaak.

Ik ben iets (met hulp, samen met iemand) gestart en ik heb eindelijk weer eens iets afgemaakt. Dat ik eigenlijk om 14:30 zou beginnen, dit 21:30 werd (omdat ik eerst mezelf echt goed wilde inlezen, het bestickeren van het notitieboek waar ik het proces in bij kon houden belangrijker vond en een nieuwe pan moest kopen) kon de pret niet drukken. Ik ben s’avonds nou eenmaal op m’n meest productief.

Om half 2 s’ nachts zat er 5 liter soon to be blond bier in de emmer.

Afsluitend, de belangrijkste leerpunten voor mij, met betrekking tot bovenstaande en soortgelijke situaties:

Durf om hulp te vragen; je hoeft niet alles alleen te doen. Daarbij vinden mensen die ergens iets vanaf weten het vaak ook leuk om hun kennis te delen en je te adviseren.Als dank zou ik in dit geval bijvoorbeeld een (drinkbaar) biertje terug kunnen geven.Ook kan iets met iemand samen doen een mooie stok achter de deur zijn natuurlijk.

Begin (deels) onvoorbereid, ook al weet je niet precies wat stap 2 gaat zijn: gaandeweg leer je ook veel, dit hoef je niet allemaal van tevoren al duidelijk op een rijtje te hebben. Dit weerhoudt mij er heel vaak van om te ergens mee te starten.

Niet alles hoeft te lukken, maar probeer je het niet, dan is dat al zeker (hoi tegeltjeswijsheid: niet geschoten, is altijd mis). Daarbij, wat is lukken? Hoe langer ik naar dit stuk kijk, hoe meer ik kan bedenken dat ik anders had willen doen of me afvragen of het sowieso wel iets toevoegt, maar het stuk staat; dat is gelukt.

Durf aan jezelf toe te geven waar je (op dit moment) wel en niet goed in bent. Vertel dit aan de mensen om je heen. Dan komt het ook niet uit de lucht vallen als je zegt dat je gitaar wilt leren spelen, al 10 gitaren hebt uitgezocht, 4 uur Youtube filmpjes hebt zitten kijken, maar echt diegene nodig hebt om de laatste keuze te maken tussen die 6 roze gitaren van 8 andere merken voordat je er echt mee aan de slag kan gaan.

Doe veel verschillende dingen, zeg vaker ja. Ga achterhalen wat je wel / niet kan en waar je blij van wordt (en onthoud dat alles veranderlijk is: dat is oké en juist alleen maar troostend!). Zo leer je ook steeds beter door gewoon veel te doen. Dit jaar alleen al ben ik begonnen met borduren, heb ik m’n gitaar weer eens opgepakt, voor het eerst gezongen in een repetitieruimte, heb ik een trippy ademhalingssessie ondergaan, me opgegeven voor een pottenbak- workshop en ben ik deze site begonnen. Het lastige is dat ik het allemaal leuk vind, ik ook fulltime werk, en daarnaast ook in een klimteam zit waar ik elke maand mee train (oh ja, en ook graag de lieve mensen in m’n leven wil zien, maar ook veel alleen moet zijn om op te laden), maar ik kom er wel steeds beter achter waar ik positief door geprikkeld word, soort van ‘goed’ in ben en energie van krijg. Het feit dat er dit jaar geen concerten zijn en sowieso minder te doen is heeft me hier wel echt de ruimte voor gegeven. Dat deze periode er juist ook voor zorgt dat ik me, zoals vermoedelijk veel van jullie, overall veel minder geprikkeld, actief en creatief voel is weer voeding voor een hele nieuwe post.

Lach jezelf regelmatig uit, dit helpt met relativeren.

P.S. Had ik al gezegd dat kort & krachtig ook niet echt m’n ding is?

Ecostrike- Time Is Now

[peterpijls1965]

HET IS BEGONNEN, HIJ AT RAUWE WORTELS

Het hoogtepunt van carnaval in Venray, jaargang 2023, moet ik hebben meegemaakt toen ik om 12.30 twee kussenslopen wou gaan kopen in de HEMA. Ik reed met mijn rolstoel het centrum in, en stuitte op een ongeveer 18-jarige jongen die de wacht hield bij zijn druk bellende vriendin. In zijn linkerhand had hij een geopende zak rauwe wortels vast, die hij op dienbladhoogte vasthield, echter zonder eruit te eten.

Toen de jongeman me zag naderen, ging hij wat dichter bij zijn wat vettig lachende, bellende vriendin staan, de geopende en reeds halflege zak met rauwe wortels nog steeds hoog houdend, alsof zijn vriendin er ieder moment een uit zou gaan nemen, wat misschien al gebeurd was. Ze maakte de indruk een zwaar opgemaakt dansmarieke te willen imiteren.

Even later beëindigde de jongedame haar geanimeerde telefoongesprek, om met haar amant koers te zetten richting het centrum. Het vriendje hield de geopende zak met rauwe wortels nog steeds hoog in de lucht, opnieuw zonder eruit te eten. Zijn vriendin deed dat ook niet. Ik had sterk de indruk dat beiden althans nog niet onder invloed van alcohol waren.

Even daarvoor kreeg ik al een voorzichtige eerste indruk van wat het meestal zo serene centrum van Venray later vandaag te wachten staat. Op de Raadhuisstraat stopte plots een auto naast me. De portieren gingen zowat alle vier tegelijk bruusk open, waarop kerels van in de 30 explosief uitstapten. Ze slaakten onsamenhangende kreten en maakten wilde armgebaren. Ik kreeg sterk de indruk dat ze zich enorm verheugden op wat komen ging. Ze hadden hun kapsels gemodelleerd in korte hanenkammen, die toch geen agressieve indruk maakten.

Ook de HEMA spaarde me niet. Ik durf mijn hondje niet zo goed meer mee naar binnen te nemen, omdat twee personeelsleden me laatst een beetje vreemd aankeken toen ik met Nima op schoot de sympathieke winkel inreed. Dus vroeg ik een HEMA-meisje dat buiten worstenbroodjes verkocht of ze zo vriendelijk wilde zijn om even op mijn jonge terriër te passen, zodat ik binnen ongestoord mijn kussenslopen kon kopen. Dat vond het meisje geen enkel probleem, en haar collega trouwens ook niet.

Maar toen ik even later met afgerekende kussenslopen mijn hondje wilde oppikken, was het HEMA-meisje bezig een klant een worstenbroodje te verkopen, terwijl mijn boerenfox uit alle macht probeerde haar achterwaarts de winkel in te trekken.

Haar collega, een Afrikaans aandoend meisje, had haar verlaten. Even daarvoor had ze me in de winkel achter de kassa geholpen bij het afrekenen van de kussenslopen. Haar lach zag ik op straat tussen 12.30 en 13.00 uur wel vaker terug bij Venrayse adolescenten die het carnaval aan het inluiden waren.

Het was zo’n lach die het midden hield tussen lievige smerigheid en de belofte dat diverse Venrayse kerels er de komende drie dagen lelijk van zouden gaan lusten. Gelukkig vier ik principieel geen carnaval.

Juist op dat moment zag ik een echtpaar met een grote witte poedel de HEMA inlopen, zo te zien in het geheel niet bevreesd voor uitzetting.

Ik liet me lokken door de orkaanherrie op de Grote Markt en het Henseniusplein. Beide pleinen bleken zo goed als hermetisch afgesloten met hekken, bespannen met vuilgeel plastic, zodat het zicht op eventuele Sodom en Ghomorra-taferelen me ontnomen werd. Misschien was dat wel de bedoeling.

Door spleten in het hekwerk zag ik dat beide pleinen zwaar werden bewaakt door heren van de firma Securitor, hoewel er nauwelijks nog carnavalisten te zien waren. Ook de Venrayse politie patrouilleerde al druk door het centrum, in kennelijke pogingen de orde te handhaven.

Opzij van de Grote Straat stuitte ik op de oude Duitse man die nog voor Xerox had gewerkt. Zijn kleinzoon was drie jaar geleden jeugdprins geweest, memoreerde hij. "En nu drinkt hij al glaasjes bier."

Een imposant matrixbord in de Grote Straat riep de carnavalisten op om lief te zijn voor elkaar. Ik kreeg sterk de indruk, afgaande op wat ik tot dan zag, dat zulks een volstrekt overbodige mededeling was, maar misschien moet het ergste nog komen.

[havenpoort]

Abdij Leeuwenhorst of Oud Leeuwenhorst

Het gebied oostelijk van de N206 en de Leeweg draagt de naam Oud Leeuwenhorst. Hier bevond zich vroeger de Cisterciënzer vrouwenabdij, ook genoemd klooster Ter Lee. 

In 1261 werd langs het riviertje de Lee, grond door Arnout en Walewijn van Alkemade geschonken aan de orde Citeaux, voor de stichting van een vrouwenklooster voor adellijke cisterciënzerinnen, het kreeg de naam Le(de) of Leeuwenhorst.

In 1262 werd op St. Thomas-avond de eerste steen gelegd. Clarissa van Noordwijk was de eerste abdis. De abdij Leeuwenhorst had in het begin geen kerk. In 1287 kreeg de abdij een middenkoor en in 1350 een kapel ter ere van St. Michaël.

“Het ontginnen van woeste gronden was een specialiteit van de Cisterziënzer kloosters en in de dertiende eeuw was een aanzienlijk deel van Zuid-Holland nog één grote wildernis”, vertelt historisch geograaf Jan Beenakker van de Universiteit van Amsterdam.

In het veen achter de strandwallen werden waterlopen gegraven om het drassige land te ontwateren en te ontginnen. Leeuwenhorst lag langs het riviertje de Lee en werd daarom ook wel Klooster ter Lee genoemd. Stichters waren ridder Walewijn van Alkemade, heer van de ridderburcht Ter Leede bij Sassenheim, en zijn broer Aarnout. Na de dood van Walewijn trok zijn weduwe Clara van Noordwijk zich achter de kloostermuren terug, zij werd er de eerste abdis.

Volgens Beenakker werd Abdij Leeuwenhorst een belangrijk economisch centrum in de streek. “Dit was natuurlijk een geschikte plek om een klooster te stichten. Je zat er hoog en droog, op de strandwal, met schoon water voor de bierbrouwerij en een goede infrastructuur, want over de strandwal liep de oude Heerenweg van Leiden naar Haarlem.

” RIJKE DAMES, De nonnen waren veelal adellijke dames. Dat had te maken met redenen van erfrecht. Dames die ‘overschoten’ werden netjes in het klooster opgeborgen. In Leeuwenhorst woonden zeker honderd nonnen. Ze leefden daar in welvaart.

De kloosterbezittingen werden voortdurend uitgebreid, getuige archiefstukken die Beenakker terugvond in het Nationaal Archief in Den Haag. “De abdij was ook een zorgcentrum. De grote kruidentuin was er niet alleen voor de keuken, maar ook voor de ziekenkamer.

Gespecialiseerde ‘ziekenkamervrouwen’ deelden ook geneeskrachtige kruiden uit aan zieken die aan de poort klopten. Dagelijks werden giften aan de armen en behoeftigen uitgereikt, zoals brood, kaas, een potje bier of geld.” Naast akkers en weiden bezat klooster Leeuwenhorst vele honderden hectaren veengrond, ondermeer bij Leiden, Rijnsburg en Hazerswoude, maar ook in de Haarlemmermeer.

Beenakker: “Zo’n klooster had een enorme behoefte aan turf. Voor de kachel en de keuken, maar ook voor de brouwerij, de bakkerij en de kalkbranderij. Daar verstookte men strandschelpen en de kalk die na het branden overbleef, diende als metselspecie voor de bouwnijverheid.”

De dames hoefden niet zelf als turfstekers aan de slag. De vervening was in handen van een veenmeester, die arbeiders inhuurde voor verveningscampagnes om de turfvoorziening veilig te stellen.

De Tachtigjarige Oorlog maakte een eind aan het rijke kloosterleven. Haarlem en Leiden werden door de Spanjaarden belegerd, overal zwierven troepen rond. Na de landing van de Watergeuzen bij Katwijk in 1571 vluchtten de nonnen van Leeuwenhorst naar Leiden.

De Watergeuzen staken de verlaten abdij in brand zodat hij niet in handen van de Spanjaarden zou vallen. Op hun vlucht wisten de nonnen enkele liturgische schatten en waardevolle documenten mee te nemen. Die liggen nu in het Nationaal Archief in Den Haag. Er zijn nog originele belastingschriften of ‘cohieren’ met rekeningen van bierbrouwerij en bakkerij, naast economische gegevens over de turfwinning en grondverwerving.

Bouwmateriaal dat nog bruikbaar was is uit de afgebrande abdij gesloopt en opnieuw gebruikt in dijkjes en wegtracés. De karakteristieke bakstenen of ‘kloostermoppen’ van Abdij Leeuwenhorst dienden ook om afgebrande kerken te restaureren.

De gebouwen, de goederen en het gehele terrein kwamen in handen van de Staten van Holland De opbrengst van het klooster en de goederen zouden worden gebruikt voor het bekostigen van de oorlog tegen de Spanjaarden en de stichting van de universiteit te Leiden.

De Hollandse edelen, verenigd in de Ridderschap, protesteerden hier heftig tegen. Hun verweer was, dat de bezittingen van Leeuwenhorst en andere kloosters van adellijke herkomst waren en bedoeld waren voor het onderhoud van hun familieleden. Dit touwtrekken duurde tot 1586. Toen gingen de Staten van Holland overstag en droegen het geheel over aan de Ridderschap. Vanaf dat moment diende Leeuwenhorst als buitenplaats voor de Ridderschap.

Het doel van De Ridderschap was deze nieuwe buitenplaats te verhuren en te verpachten om daarmee inkomsten te verwerven. Opvallend is, dat ondanks de geheel andere functie van het gehele complex toch de naam “Abdij Leeuwenhorst” gehandhaafd bleef. Deze situatie duurde tot het einde van de 18e eeuw. In de 17e eeuw werden er nog tal van reparaties en onderhoud uitgevoerd en waren de inkomsten aanzienlijk. In de loop van de 18e eeuw raakte de landbouw en de veeteelt behoorlijk in het slop, waardoor de inkomsten minder werden. Dit was ook duidelijk te merken aan het onderhoud van het complex.

Gaspar Fagel en de botanische tuin

Een van de beroemdste bewoners van de Abdij van Leeuwenhorst was Caspar Fagel, raadspensionaris van Holland. In die tijd bereikte Leeuwenhorst haar grootste bloei en kreeg zelfs internationale bekendheid.

Vanaf 1672, het jaar waarin hij tot raadspensionaris van Holland werd benoemd, was hij een van de vertrouwelingen van Stadhouder Willem III. Hij huurde Leeuwenhorst om enige afstand te kunnen nemen van de drukke staatszaken, waarin hij voortdurend verwikkeld was. Vanaf 1676 bracht hij zijn grote passie ten uitvoer nl. het creëren van een botanische tuin, die weldra in de wijde omgeving zijn weerga niet kende.

Bijna al het geld dat hij verdiende, investeerde hij in deze tuin. Zijn belangstelling ging vooral uit naar allerlei exotische gewassen. Uiteindelijk bezat Fagel planten uit Kaap de Goede Hoop, Europa, Noord- en Zuid Amerika, Zuid- en Zuidwest Azië, het Mediterrane gebied en Afrika. Verschillende botanische werken uit de late 17e eeuw verwezen herhaaldelijk naar de beroemde tuin van Fagel.

Helaas was deze tuin geen lang leven beschoren, want na de dood van Fagel nam Willem III, inmiddels ook koning van Engeland geworden, een groot deel van de collectie over en liet deze overbrengen naar Hampton Court. Deze collectie raakte in het begin van de 18e eeuw sterk verwaarloosd en was na enige tijd nauwelijks meer te herkennen als botanische tuin. Een klein deel kwam terecht in de Amsterdamse Hortus en werd daar in de collectie opgenomen.

De naam Fagelsloot, die door het perceel van de voormalige abdij stroomt, herinnert nog aan deze illustere bewoner.

Eind 18e eeuw kwamen de patriotten aan de macht en moesten de Oranjegezinden, waaronder ook de Ridderschap met al zijn heerlijke rechten het veld ruimen.

Johan Valckenaar

In de loop van de 18e eeuw raakte het gehele complex ernstig in verval. In de periode van de Bataafse Revolutie aan het einde van de 18e eeuw raakte de Ridderschap dus het beheer van het Leeuwenhorstcomplex kwijt en werd de gehele buitenplaats te koop aangeboden.

Valckenaar was een fervent patriot en derhalve bepaald niet oranjegezind. Hij woonde aan het Rapenburg te Leiden. Hij stamde uit een aanzienlijk geslacht en was bepaald niet onbemiddeld, want hij kocht het gehele complex Leeuwenhorst en tevens de buitenplaats Dijk en Burg.

Dijk en Burg, dat tot dan toe geheel apart stond en een afzonderlijke ontwikkeling had meegemaakt, werd nu bij het totale complex Leeuwenhorst gevoegd. Hij ging met voortvarendheid aan de slag, liet de ruïnes van de oude abdij slopen en investeerde het nodige in tuinbouw en veeteelt. Het is opmerkelijk, dat hij al na vier jaar alles verkocht aan Mr. Hermanus Petrus Hoog.

Klooster en kloosterkerk werden in de Reformatie (16de eeuw) gesloopt. Poortgebouw, herenhuis en boerderij bleven gespaard. Op deze plek bevindt zich nu de boerderij Oud Leeuwenhorst. Aan het eind van de 18de eeuw worden het huis en de landerijen van de Ridderschap geconfisqueerd en tussen 1801 en 1805 geveild.

Dijkenburg en Leeuwenhorst komen in één hand en gaan Leeuwenhorst heten. In 1802 wordt het huis Leeuwenhorst gesloopt. Ten oosten van de Gooweg werd in 1858 Klein Leeuwenhorst gebouwd. In 1871 worden Klein Leeuwenhorst en het huidige (Nieuw) Leeuwenhorst aan gravin van Limburg Stirum verkocht.

Dijkenburg bleef buiten deze verkoop en kreeg toen waarschijnlijk ook zijn oude naam weer terug.

Klein Leeuwenhorst is een witgepleisterd blokvormig landhuis met neoclassicitische trekken. In de tuin zijn nog relicten van het klooster te vinden.

Graaf van Limburg Stirum geeft in 1880 opdracht voor de bouw van een nieuw huis op Leeuwenhorst in neogotische stijl met detailleringen van de neorenaissancestijl. Dit huis wordt in 1943 afgebroken ten behoeve van de aanleg van een Duitse tankval.

Ter ere van Leeuwenhorst werd een afscheidsdiner gegeven. Met de afbraak van het huis verdween ook een levensstijl van grootse diners en jachtpartijen. Het koetshuis annex paardenstal is bewaard gebleven.

Het tuinplan voor Leeuwenhorst is getekend door Eduard Petzold en aangevuld door jonkheer Gevers. Het plan is niet uitgevoerd. De veelheid aan kronkelpaadjes is gebleven. Leeuwenhorst is nu eigendom van de Stichting Het Zuid-Hollands Landschap en wordt beheerd als natuurgebied. 

[shotsforallposts-blog]

Wat is een shotje

In de wereld van alcoholische versnaperingen is er een gigantisch ruim aanbod in wat er te verkrijgen is. Van zoet naar zout en van zuur naar gigantisch duur. Het meest bekende is gewoon het standaard biertje, omdat dit een alom geaccepteerd drankje is met een alcoholpercentage van 5%. Een fenomeen onder jongeren is het zogenoemde ‘shotje’ ik hoor u al denken: de wat? In de volgende alinea’s neem ik u mee in de wereld van de zogenoemde shotjes en hoe deze gedronken, gemaakt en geserveerd worden

Trend onder jongeren

Naarmate de jongeren ouder worden gaat men ook vaker uit en hier gaat doorgaans ook een hoog drankgebruik bij gepaard. Het bier en de shotjes vliegen je om de oren en tijdens het stappen gaat dit onverminderd door. Met name de shotjes zijn populair. Shotjes zijn alcoholische dranken met een zwaarder percentage die geserveerd worden in een kleiner glaasje dan een regulier biertje. Bij shotjes is het alcoholpercentage vaak hoger dan bij een regulier drankje. Bij een biertje gaat het om ongeveer 5% maar bij een shotje zit het al heel erg snel tegen de 15% aan of vaak nog wel hoger. 

Shotjes worden bijna altijd in een slok weggedronken en dit noemt men ook wel het ‘shotten’ vandaar ook de naam ‘shotjes’ zoals al eerder benoemd zijn shotjes voorzien van een hoger alcohol percentage dan een normaal drankje, dit komt omdat shotjes geserveerd worden in glaasjes vaak niet groter dan 20 of 25cl. Om een shotjes makkelijk weg te drinken worden ze vaak koud geserveerd. Ook is de smaak vaak een uiterste bij shotjes, omdat het vaak of heel erg zoet is of bijvoorbeeld heel erg zuur. Doordat de smaak zo heftig is en er een hoog alcohol percentage in zit geeft het een soort van rush en een hele intense beleving.

wat doet het met je?

Als men eenmaal het shotje consumeert dan is vaak de eerste fysieke reactie een gezicht alsof men in een zure appel bijt. Dit komt omdat men vaak het hoge alcoholpercentage proeft en dit niet gewend is, hierdoor vertrekt het gezicht en daarom lijkt het dus alsof men in een zure appel bijt. Na deze eerste paar seconden proeft men vaak pas de smaak en trekt het zure gezicht weg en maakt deze plaats voor een iets normaler gezicht. Als het shotje erg sterk is ervaart men in de eerste 10 seconden ook vaak een warm gevoel in de slokdarm door het hoger percentage. Doordat het alcoholpercentage zo hoog en geconsenteerd is merkt men ook vaak veel eerder het effect van een shotje.

status symbool?

Er zijn ook bepaalde merken die alleen zich richten op het produceren van shotjes, omdat het erg populair is onder jongeren en het vaak ook een status symbool is om zo weinig mogelijk reactie te tonen als men een shotje neemt. Een goed voorbeeld is het merk Flugel wat zich puur en alleen richt op het maken van shotjes met een percentage van 15% en een erg zoete smaak en verpakt in een mooi flesje met aantrekkelijke kleuren. Als u nou benieuwd bent naar de soorten shotjes en de merken dan raad ik u aan om mijn volgende blog te lezen, want daarin wordt er uitgelegd welke merken er allemaal zijn en hoe deze smaken of door simpelweg even een kijkje te nemen op www.shotsforall.nl

[rutgerborgerink]

Luchtruim in Enschede straks vol drones, hoe voorkom je botsingen?

Op het dak van de 101 meter hoge Alphatoren in Enschede staat sinds deze week een droneradar. Space53, het dronetestcentrum op het vliegveldterrein, wil hiermee het luchtruim boven Enschede beter in beeld krijgen. Ter voorbereiding op ‘een toekomst met drones’.

Drones die zelfstandig opstijgen, hun route plannen, helikopters ontwijken, en weer op de juiste plek landen. De lucht zit er naar verwachting over enkele jaren vol mee. Een koud kratje bier, je net bestelde eten of online gekochte kleding: tal van bedrijven experimenteren met het gebruik van drones.

Hip en modern allemaal, maar het kan ook voor problemen zorgen. Eind juni kwam het tot een bijna-botsing tussen een traumahelikopter, die onderweg was naar het Medisch Spectrum Twente in Enschede, en een drone. „Dat incident is niet de aanleiding voor het plaatsen van deze radar geweest, maar heeft het proces wel in een stroomversnelling gebracht”, vertelt Marc Sandelowsky, directeur van Space53.

Illegale dronepiloten

Vrijwel de gehele stad Enschede is een no-flyzone. Dat betekent dat vliegen met drones er verboden is. Toch wordt er nog steeds illegaal gevlogen. „Er komen regelmatig meldingen binnen van mensen die een drone zien vliegen, maar we hebben geen idee hoe vaak het nou echt gebeurt”, zegt Sandelowsky. De radar bovenop de Alphatoren brengt nu in een straal van twintig kilometer de bewegingen in het luchtruim in kaart. „Met dit systeem krijgen we inzichtelijk om hoeveel drones het nu daadwerkelijk gaat.”

Eerste stap

De gegevens worden achteraf uitgelezen; Space53 benadrukt dat er niet live meegekeken wordt. „We zijn geen bewaking van het luchtruim van Enschede. Een volgend incident zullen we er dan ook niet mee voorkomen, maar het is wel de eerste stap naar een toekomst met drones”, zegt Sandelowsky.

Die toekomst verandert al sterk. Zo geldt er vanaf volgend jaar zomer Europese wetgeving voor  drones. De Luchtverkeersleiding Nederland en TU Delft experimenteerden vorige maand al met een nieuw systeem. Daarin zou de luchtverkeersleiding met één druk op de knop alle drones in een gebied kunnen laten landen, bijvoorbeeld als er een traumahelikopter over vliegt.

In goede banen

„Waar we nu naartoe moeten is de vraag: willen we drones van hoger hand in goede banen leiden, of kunnen we het ook met software oplossen?”, zegt Sandelowsky. „Met software kun je drones een ‘prioriteit’ meegeven, waarin belangrijke drones altijd voorrang hebben op de rest. De dronetechnologie biedt veel kansen, de data van de radar op de Alphatoren kunnen daaraan bijdragen.”

De ontwikkelingen in Enschede worden met grote belangstelling gevolgd door de Veiligheidsregio Twente, de politie Oost-Nederland en het MST in Enschede. Het radarsysteem wordt gefinancierd door Drone Flight Company uit Hoofddorp.

Nieuw?

Helemaal nieuw is een droneradar trouwens niet. Zo’n installatie werd eerder gebruikt bij onder meer de Nucleaire Veiligheidstop in Den Haag in 2014. Ook vliegvelden hebben er al eens mee getest. Maar zo’n radarsysteem in een stedelijke omgeving is vrij uniek, stelt Sandelowsky.

De radar beslaat een cirkel van 40 kilometer en brengt daarmee dus ook drones in bijvoorbeeld Hengelo en over de grens in Duitsland in kaart. Space53 zegt zich echter alleen te richten op de stad Enschede en het luchthaventerrein, waar eveneens een no-flyzone van kracht is.

Drone-examen

Nu heeft elk EU-land nog zijn eigen regels voor drones, maar vanaf medio volgend jaar geldt er strengere Europese wetgeving. Zo moet een dronevlieger straks minimaal 16 jaar oud zijn, moet hij of zij een theorie-examen afleggen en zich laten registreren. Ook mogen de onbemande drones niet hoger vliegen dan 120 meter.

De nieuwe wetgeving gaat ook een versoepeling van de regels betekenen: zo mag er ’s nachts gevlogen worden en geldt je papiertje ook over de grens, in andere EU-landen. Speelgoeddrones lichter dan 250 gram en zonder camera vallen buiten de wetgeving.

(Geschreven voor Tubantia | Foto: Laurens Kuipers)