#technokids

[utank]

Les TECHNOKIDS de la chaîne sur-évolutive

Je suis de cette génération soit-disant les "x". Premiers d'une chaîne sur-évolutive.

Petit, je salivais devant les Amstrad et les Vertrex de mes copains friqués. Ils incarnaient la littérature de science-fiction que je dévorais, entre autre. Tout en vivant une vie provinciale, les mains dans l'humus et accrochés à mes bâtons, j'étais fasciné, aimanté par l'écran et l'interface.

Lorsqu'on nous a proposé l'utilisation des réseaux, en 1993, c'était sous la houlette d'artistes, de curateurs et dans le cadre d'une "néthique" qui interdisait les échanges monétarisés.

On nous voulait se projeter dans une décentralisation promise politiquement, qui a tourné aux affaires locales et à une centralité effective des systèmes de contrôle. La cyber-culture était affaire d'artistes, d'auteurs et d'ex-punks à ce moment promotionnel. De démesure artistique et de concept.

Rappelons nous que Steve Jobs s'est vanté de ses expériences psychédéliques. Et que c'est Arpanet qui est à l'origine du web, un réseau militaire. Armée et état qui s'acharnent à noyauter les écolos et toute contestation de l'intérieur et depuis longtemps (voir l'autre journal 1989).

Technologie et humanité

Alors, doit-on se parer d'un rejet absolu de cette sur-technologie que propose l'informatique?

Je la nomme sur-technologie pour indiquer qu'elle n'est pas déterminée dans une chaîne de production ou un objet précis, mais offre un support pratique et théorique, à la fois à la production réelle et également en créant un champ de production virtuelle.

Il devient de moins en moins évident de lier l'objet, par exemple un logiciel, à la masse d'extraction nécessaire à sa fabrication. Une barre d'acier ou de plomb montrent, par leur densité, le minerai qui a servi à leur fonte. En vidant nos poubelles, on sent la masse de déchets produit par jour et par foyer. Ce qui prend tout son sens lors des grèves d'éboueurs. Mais les extractions massives demandées par nos appareils technologiques sont invisibilisées par la légèreté et l'étrangeté des matériaux composites mis en œuvre dans nos computers, téléphones et autres gadgets techno. Difficile de lier le nylon ou le gore-tex au pétrole, conceptuellement. Mais les administrateurs connaissent les tenants et aboutissants de notre monde. Ils parlent de "miner" un bitcoin. Ancien monde têtu!

Or ce sont ces extractions, ces minages qui ont mis au jour les artefacts ayant donné naissance à la paléontologie et à l'archéologie, généralement engagé par les ingénieurs, industriels qui menaient carrière. Et idem pour la chimie moderne qui produit ce monde coloré et engraissé. Ces industries, portées par les rentiers, les transforment en entrepreneurs. La France qu'on connaît existe en vertu de cette transformation par l'industrie, et par autant de récits historiques empruntés et biaisés pour correspondre au modèle industriel. La représentation toute entière de la nation se fond dans ces symboles de progrès, de civilisation et de domination technologique.

Vous le voyez, la chose n'est pas évidente à juger, lorsqu'on réside tout entier dans l'aquarium libéral. On parle même d'industries lithiques, pour situer l'imbrication lexicale et intellectuelle dans ce modèle évolutif.

Comment, dès-lors, conceptualiser une sortie de ce système et de nos propres affects bourgeois, de notre confort?

Comment éviter que ce ne soient les machines de guerres, celles qui sont à l'origine de la domination technologique, qui abolissent et transforment la démocratie et nos structures politiques in fine?

[labtechgreece]

Αναζητώντας Ποιοτικά Μαθήματα Υπολογιστών

Τρία χρόνια τώρα, ψάχνω να βρω ένα καλό φροντιστήριο για μαθήματα υπολογιστών, και κάθε φορά απογοητεύομαι όλο και περισσότερο. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.

Ξεκίνησα την αναζήτησή μου το 2019. Δουλεύω σε λογιστικό γραφείο, και ήξερα ότι, για να προχωρήσω, χρειαζόμουν ψηφιακές δεξιότητες. Word, Excel και γενικά όλο το MS Office – όλα αυτά είναι πλέον βασικά, και αν δεν τα έχεις, νιώθεις σαν να μένεις πίσω. Ο ξάδερφός μου, που είναι τεχνικός υπολογιστών και δέκα χρόνια μεγαλύτερος, μου είχε πει πόσο σημαντικό είναι να έχω κάποια πιστοποίηση. Όταν ήταν 15 και πήγαινε στη Ζαν Νταρκ στον Πειραιά, είχε κάνει το IC3, ένα πιστοποιητικό που κάνουν και οι μαθητές γυμνασιου στην Αμερική, και μου έλεγε ότι θα μου άνοιγε πόρτες αν έκανα κάτι αντίστοιχο.

Εκείνη την περίοδο, οι υπολογιστές εμπαιναν μαζικά στα ελληνικά νοικοκυριά, το θυμάμαι γιατί τότε έφερε και ο μπαμπάς τον πρώτο μας υπολογιστή στο σπίτι, και η ανάγκη για εκπαίδευση εκτινάχθηκε. Εταιρείες όπως τα Future Kids και τα Technokids ήταν πρωτοπόροι στον χώρο, με οργανωμένα εκπαιδευτικά προγράμματα για τα Windows XP και το Office 2000, τα οποία αποτέλεσαν τη βάση της ψηφιακής εκπαίδευσης για εκατομμύρια μαθητές.

Παράλληλα, η ζήτηση για ψηφιακές δεξιότητες αυξήθηκε και στον ενήλικο πληθυσμό, κυρίως στους νέους ηλικίας 18 και άνω, οι οποίοι έψαχναν τρόπους να ενισχύσουν το βιογραφικό τους. Η αγορά εργασίας άρχισε να απαιτεί όλο και περισσότερα ψηφιακά προσόντα, ενώ το Ελληνικό Δημόσιο καθιέρωσε την υποχρεωτική πιστοποίηση υπολογιστών για τους νέους προσληφθέντες μέσω ΑΣΕΠ.

Με την πρώτη άνθηση των μαθημάτων υπολογιστών, σχεδόν όλα τα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης και Αγγλικών εγκατέστησαν 2-3 ή και περισσότερους υπολογιστές, προσθέτοντας στα προγράμματά τους και μαθήματα πληροφορικής. Αυτά, όμως, δεν ήταν απαραίτητα οργανωμένα με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών. Στην ουσία, οι μαθητές έκαναν απλά τεστ για να περάσουν τις εξετάσεις και να πάρουν το «χαρτί», χωρίς κάποια ουσιαστική εκπαίδευση. Η τάση αυτή επικράτησε για αρκετά χρόνια, αλλά καθώς η τεχνολογία προχωρούσε, οι ανάγκες άλλαξαν.

Το Χάος με τα Φροντιστήρια Πληροφορικής

Οπότε πάμε σχεδόν στο τώρα…! Το 2019 που είχα ξεμπερδέψει και με το πανεπιστήμιο άρχισα να ψάχνω για φροντιστήρια υπολογιστών. Το 2019, ακόμα λειτουργούσαν αρκετά ιδιωτικά κέντρα που έκαναν μαθήματα σε τάξεις με καθηγητές. Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία να ρωτάω για το πρόγραμμα και κυρίως για τους καθηγητές. Ήθελα να ξέρω αν οι άνθρωποι που θα με μάθουν κάτι τόσο σημαντικό έχουν τα προσόντα. Αλλά εκεί που ήλπιζα για ξεκάθαρες απαντήσεις, έπαιρνα μισόλογα. «Ποιοι είναι οι καθηγητές;» ρωτούσα. Η απάντηση ήταν κάπου μεταξύ «έχουμε καλούς καθηγητές» και «δεν ξέρουμε αν θα είναι διαθέσιμοι». Αργότερα, έμαθα ότι πολλοί από αυτούς δεν ήταν καν καθηγητές, αλλά απλοί υπάλληλοι που τους έδωσαν ένα βιβλίο και τους είπαν «δίδαξε». Σοβαρά τώρα;

Είχα αρχίσει να απελπίζομαι, αλλά πριν κάνω το βήμα να ξεκινήσω κάπου, ήρθε η καραντίνα. Κλειστήκαμε όλοι στα σπίτια μας, και τα μαθήματα πήγαν περίπατο. Λέω, «δε πειράζει, θα το ψάξω ξανά όταν ηρεμήσουν τα πράγματα».

Ψάχνοντας το 2024

Ήρθε λοιπόν το 2024, και λέω «καιρός να το ξαναψάξω». Ξεκινάω την αναζήτηση και τι να δω; Τα περισσότερα φροντιστήρια που δήθεν έκαναν μαθήματα με καθηγητή, στην πραγματικότητα είχαν περάσει σε μια τελείως αλλοπρόσαλλη μέθοδο. Έπρεπε να πας στο φροντιστήριο, να φορέσεις ακουστικά και να παρακολουθήσεις βίντεο με ηχογραφημένα μαθήματα. Καθηγητής; Μόνο σε βίντεο. Άντε, αν ήσουν τυχερός, να υπήρχε και μία γραμματέας να σε βοηθήσει αν κολλήσεις. Κι αυτό, μόνο αν ήξερε η ίδια τι να κάνει.

Εκνευρίστηκα απίστευτα. Δηλαδή σοβαρά τώρα; Σε υποχρεώνουν να κάθεσαι να βλέπεις βίντεο σε φροντιστήριο, χωρίς καμία προσωπική επαφή με καθηγητή. Σκεφτόμουν ότι μάλλον θα έπρεπε να τα παρατήσω. Καμία σχολή δεν φαινόταν να προσφέρει αυτό που χρειαζόμουν πραγματικά.

Η Ευχάριστη Ανατροπή

Και τότε, όπως ψαχνόμουν περισσότερο, βρήκα ένα κέντρο πληροφορικής στον Πειραιά που φάνηκε να είναι εντελώς διαφορετικό. Είχαν αναπτύξει ένα δικό τους πρόγραμμα ασύγχρονης online εκπαίδευσης. «Ασύγχρονη», σκέφτηκα. «Τι σημαίνει αυτό;». Σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις τα μαθήματα όποτε θες εσύ. Δεν χρειάζεται να είσαι συνδεδεμένη συγκεκριμένη ώρα, ούτε να περιμένεις τον καθηγητή. Μπορείς να μπεις από οποιονδήποτε υπολογιστή, είτε από το σπίτι είτε από το γραφείο, να κάνεις τα μαθήματα και τις ασκήσεις σου με τον δικό σου ρυθμό.

Το πιο ωραίο; Δεν είσαι μόνη σου. Υπάρχει ένα σύστημα chat όπου μπορείς να ρωτήσεις πραγματικό καθηγητή οποιαδήποτε στιγμή κολλήσεις. Δεν χρειάζεται να βασίζεσαι σε κάποιον που δεν ξέρει τι του γίνεται – μιλάς απευθείας με τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τη διδασκαλία σου.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι καθηγητές εκεί είναι πραγματικοί επαγγελματίες. Τα βιογραφικά τους είναι αναρτημένα στην πλατφόρμα, και όλοι τους έχουν επίσημες πιστοποιήσεις, όπως το Microsoft Office Master Instructor, που είναι αναγνωρισμένο από τη Microsoft. Ήταν σημαντικό για μένα να ξέρω ότι οι άνθρωποι που με διδάσκουν ξέρουν τι κάνουν. Επιπλέον, είχαν περάσει και από προγράμματα εκπαίδευσης ενηλίκων, όπως το Train The Trainer.

Κι αν αυτά δεν ήταν ήδη αρκετά καλά, η πλατφόρμα τους περιλαμβάνει και προσομοιώσεις εφαρμογών. Ουσιαστικά, σου δείχνει τα προγράμματα σαν να τα χρησιμοποιείς ζωντανά, και το μάθημα γίνεται σαν παιχνίδι. Αυτό που λέμε gamification. Το να μαθαίνω έγινε ξαφνικά κάτι ευχάριστο, και όχι αγγαρεία. Γενικά μπορείτε να δείτε και μόνοι σας πώς δουλεύει η πλατφόρμα σας και κρίνετε αν σας βολεύει.

Ελπίζω να σας βοήθησα και να πάρετε κάτι και εσείς από τη δική μου περιπέτεια!

[toysstoreukraine]

TECHNOK Tehnok Toys Technok придбати Технок Технок Тойс Технок придбати Технок іграшки Технок опт Технок роздріб Технок іграшкова техніка Технок дитячій транспорт #technok #technoktoys #technokids #technokіграшки #технок #технокукраїна #технокіграшки #технокопт #технокроздріб #техноктехніка #техноктранспорт #іграшки #дитячііграшки #іграшкикиїв #іграшкиукраїна #замовитиіграшки #придбатиіграшки #іграшкиопт #іграшкиоптом #іграшкифото #іграшкирозіграш Toys-Store Ukreine Toys Store Ukraine Toys-Store-Ukraine Toys_Store_Ukraine ToysStoreUkraine #ToysStore_Ukraine #ToysStore-Ukraine #Toys-Store-Ukraine #Toys_Store_Ukraine #ToysStoreUkraine Замовити іграшки: ☎️ +380961253272 Приймаємо замовлення в Direct 24/7 📋🖋️ Відділ доставки 🚚 #0961253272 ⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️ #НАТИСНИТЬ_ПЕРЕГЛЯНУТИ_КАТЕГОРІЮ_TECHNOK #viewcategory_TECHNOK 🇺🇦 (at Ukraine Україна) https://www.instagram.com/p/CdqlvmTDLzw/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[techno-kids]

Learn How To Draw A Rabbit And A Beetle | With Alphabet “B” | Drawing Tutorial For Kids

[brick-a-doodle-do]

oneshot! not a very good one but the idea came to me in the middle of a lake and i really wanted to write it for a while. based off of something that happened to me otw to said lake (i watched a bee trapped in the window. not as exciting as this)

the feeling comes so quickly

wc: 1856

cw: character injury (briefly described), brief character panic

—–—

He was leant against the windowsill when he saw it. He had been struggling profusely to keep his eyes from fluttering shut, as to not tune out the conversation between his mother and his father in the case that he missed something. Wilbur had been to his right, head pressed against the upper strap of his seatbelt, knocked out cold, mouth hung open childishly with drool collecting near the corner of his lips.

Techno had looked at him, scowled, then turned in the other direction to watch the world go by.

It did, for a while, the trees blurring together like watercolor, and the passing cars racing across his line of vision. 

Then, all of that had come to a decided halt as his attention caught on something considerably more dire—a piece of twine, somehow dug into the rubber part of the car’s window and tied on minutely to a piece of wire. It flutters in the wind, the carelessness of the highway making it flap wildly. The only thing keeping it from thumping against the window, presumably, (which Techno noticed as he carefully traced the length of the tan rope before coming to a quick halt), was the little creature at the end of it.

Upon first glance, Techno assumed it to be some kind of bug; it was tiny enough to pass as a moth or a bee. But, as Techno shifts up and leans forward to get a better angle of it, he sees that it’s very much not a bug. He leans closer, which the creature seems to notice, although pays no mind to him given current problems more desirable. It almost looked human. 

With posable fingers, their grip on the rope is deathly, a black hand and a white hand clinging desperately to the tip of it while it tries to reserve his strength.

Something in his chest churns, watching it adjust its grip every so often as it becomes tired makes him feel uneasy about only staring at it rather than making a move to fix it’s situation.

He holds off for a few moments, instead keeping his eyes on the trees again. But now, there’s a fluttering black-and-white blur in the corner of his eye that he hadn’t even noticed before. Whereas now, it’s the only thing he can see; his gaze lingers on the rushes of green, although it always drifts back down to the poor thing that radiates the betrayal in it’s soul.

His attempts to distract himself are short lived, and he sucks it up. He can save this thing, he’s absolutely flawless at rescuing things.

Sparingly, Techno glances first at his brother, who’s throat is caught up in the seatbelt and looks more asleep than as of earlier, and then to his mother, who’s tracing her nails along the route on a paper map, one sourced from an outpost that they’d been to when it was apparent that they’d underpacked. 

Once he confirmed the secrecy of his rescue plan, Techno returned his attention to the creature. 

“I’m gonna roll the window down,” Techno announces to his parents. His mom smiles back at him, and Techno takes that as his cue to carefully unbuckle his seatbelt as he also maneuvers his other arm to push the button. Cool, windy air hits his face. He winces at it the further down the window goes, although he can’t say the freshness of the forest was something he didn’t cherish.

When his seatbelt is secured at its stationary position, Techno shuffles up as quietly as possible. He almost loses his footing when he pushes himself up against the middle console so he can get a better grip on the hook stuck inside the window. Techno untangles his foot from the hoodie on the car’s floor and continues, pulling his legs up onto the seat and bracing himself on the edge of the window. 

The road rushes under him. The bright yellow line blends into the grey concrete and it makes him shudder with the possible feeling of tumbling out the window and right onto the highway. Although, he toys with the possibilities of that considering he had good reflexes for a six-year-old. 

The longer he stares, contemplating death and rescue, the longer the creature flutters around in the wind, eyes closed tight as it tries to continue clinging on. His dad’s obliviousness, (which makes the car only speed up with the sight of no oncoming traffic or even a hint of cars as of now),  makes it hard to try and gather the confidence to tempt his fate, but he can’t handle the feeling of sitting still.

So, he makes sure he’s secure before pushing everything above his torso out the window.

His hair whips wildly around his face, shoulder-length strands of soft pink obscuring his vision. He considers backing down, as the cold wind from outside bites at his skin and the noise of it whips in his ears consistently. He can’t though, and instead he reacts instantly; his hands make an instinctual grab at the hook. The closer he looks at it, though, the more he realizes that he might have faced a much larger problem than he’d thought.

It’s wedged into the window, weaved in like it’d been intentionally made difficult, like the creature had planned to stay here.

Techno grimaces, huffing when his fingers slip and his fingernails scrape against the door in chalkboard-like fashion, making him wince. He tries again, but his fingers pose too thick for the twine, and he slips yet again. The sudden failure jerks him forward. Techno’s heart skips a beat and he finds himself grabbing onto the windowsill as tightly as possible.

He can’t let that stop him, he needs this creature to safety or his head won’t ever shut up.

Techno quickly composes himself, taking a few solemn breaths that get his thoughts more motivated than ever. A new plan is set, which is considerably more dangerous, although he can’t say acting on a whim wasn’t on his palate for the time.

He straightens up, pulling his hair back with a hair tie on his wrist and getting back to work. He spares another glance to Wilbur and his mother, who both seem caught up in what they had been before. 

Nodding to himself, he leans over the edge of the window, keeping himself balanced against it using his core, meanwhile his hands are making mindless motions to the rope, which trace the length of it until his fingers brush against the creature. 

Quickly, Techno notices it’s fluffy. From the parts of it that aren’t covered in cloth, such as its arms and its neck, the constant tufts of fur are matted and unkempt, which makes Techno frown, something instinctual creeping along the back of his neck.

The thing has become suddenly aware of him, the more physical Techno’s closing fist becomes, where its eyes fly open, two neon eyes, one red and one green, staring at him with gathered fear. 

Techno shakes his head at it, as if wordlessly trying to say you’re fine. It’s a lot cause, decidedly, as the fluffy tiny begins squirming profusely, causing techno to shift further out the window in order to have a two-hand hold on it, which makes his footing adjust, which makes his foot catch on something in the trash-ridden car, which—

“Phil, stop!”

He doesn’t know what’s happening, but Techno closes his hands around—something, there was something in his hands and—

(*)

The last thing Techno remembered was closing his fingers around something, and then it had been black.

Then, only a few seconds later, Techno’s head was stirring.

Something of black and white, although he didn’t pay any mind to it, what he was more focussed on was an indignant beeping noise that toyed with his left ear. His other ear was ringing profusely, which made his skin tingle.

When his eyes forced themselves open, the first thing he noticed was a white ceiling. To his left, a curtain, and to his right, a wall with five posters on them, with things he didn’t bother reading.

The reason: he couldn’t stop worrying about the black-and-white something.

Trying to dampen the thoughts with reality, he shifted up further and looked around the hotel room. He goes to move his arm to brush hair out of his face, but a spasm of pins stops him short. 

He winces  aloud, a world of pain coursing through his veins. 

At this, Wilbur, who he quickly noticed was passed out across two chairs, submerged under three armrests. He smiles at the sight, and even further as his brother hits his head against one of the said armrests. “Ah, ow!” Wilbur groans, holding his forehead and shifting from his spit. Somehow, he squirms his body out from the two chairs’ hold with barely any struggle,  then shifts onto the ground and stands up. 

“Technoblade!” Wilbur says, giddy-like as he comes rushing to his brother. 

Techno welcomes the hug, especially as Wilbur moves his arm under his (presumably) broken one. 

While the gesture is nice, and he returns it, it still felt empty without the thing from the window—oh.

A lot of things become apparent to him again. He was in the hospital after his tumble out of the window while making his dangerous rescue mission for the poor creature that was trying not to fall to their death. 

“Do you have that—uh,” Techno’s voice trails off ashe swallows away the dryness of his throat, “somethin’ I might have had when I fell out the window?”

Wilbur stares at him for a moment, the child-like glint in his eye pondering on it for a while, before, “oh! Yes, yes I do, I made mom and dad leave so I could give him to you.”

Techno’s spirit lightens at that. His brother reaches into his pocket, then slowly pulls his hand out. Instantly, his eyes beg for a look at the creature as the black-and-white fur comes into vision. The being’s eyes were blown wide, one red and one green staring at Techno with fear laced all throughout it. 

He couldn't help but feel bad, letting out a deflated huff. “Did we kidnap somebody?” Techno asks his brother. The longer he stares at the creature, the more sentient it looks. 

“No,” Wilbur reassures. “He can't talk. I've tried, he’s– stub…stubbord? That word.”

“Can I have him?” Techno asks, holding his good hand out. The creature’s ears are flat against his head and his tail whips wildly when he’s transferred to Techno’s hand. It chirps wildly, the scared noise filling his senses, which does nothing for instincts, although it does make him eager to try and help him.

Techno, carefully, runs his thumb across the top of the being’s head, where he feels the matted and unhealthy fur against his skin. He frowns at it. “Hullo,” he says, voice lined with sincerity. 

The creature chirps, long and deflating at a constant volume, like a whine.

“I'll help you, even though we don't know what to do,” he says, to which Wilbur chimes in with a fond nod. 

—–—

[lulu-fay]

Princess of nothing. . . . . . . Memories and photo provided by @ciem_nia 🖤🦈 #techno#technokids#date#party#pale#tattoo#tats#ink#inked#alternative

[little-nightmare-gt]

Mini giant fatherly figure Sam? How about Mini giant fatherly figure Technoblade? Raise the bench trio for anarchy! When their older they take down governments!

Ranboo is half ender half cat (beeeeaaaans!)

Tommy is gonna be racoons, red panda or moth (leaning towards red panda)

Tubbo is either axolotl, bunny, or ram (as much as I love bee hybrid Tubbo, I haven't seen a lot of axolotl or bunny Tubbo and ram makes sense)

(I think Tommy should be oldest in this fic, then Ranboo, then Tubbo.)

[sandyelcreadordesuenos]

⚡️ONLY TECHNO ⚡️ #minimaltechno #technohouse #technolove #technomusic #techno👽 #technopark #technology #technolover #technolife #arlequinradioshow #lionistechno #lioninlive #vuelvelion #minimaltech #lioninlive #technotrance #elmundonogiralomuevearlequin #elfuturoeshoy #technoaddict #technokids #embrionlabel #arlequinrecords #vivetussueñosembrion #embrionvive #inprogressradio (en Palma De Mallorca, Spain)

[cosmic-nopedog]

TechnoDad is the Father of

An Enderman, A Normal Human Girl, And A Guy in a Sonic Onsie. TechnoDad is the new Philza

controversial opinion: dont think connor should be added to the technokids Why?

1.- we share name n makes me feel weird 2.-I dont care he

[dreamsmp-au-ideas]

For the feral kid techno au: I like to imagine that Philza has just barely found this gremlin child in the nether. Long enough ago that Techno knows that the sbi are safe and family. But not long enough to really learn much english (the piglin language being the one he knows), especially after Wilbur and Tommy left for the smp. So, now we've got tiny Techno who barely understands what's being said other than the few words that he knows. Bite (as in don't), food, colors, potato, and other simple things are probably what he can recognize in conversation. He just goes nuts whenever he hears a word he knows, no matter who said it. Leading to shenanigans both inside and outside of Pogtopia. Just going from fairly calm to a running leap because he knows what a word means.

~♠️(if someone has taken that emoji let me know and I will change it next time.)

Oh that’s nice. I like this a lot. Technokid is adorable and hilarious in this au. I love that.

[knowledgehubdubai]

The Knowledge Hub

The Knowledge Hub was founded with an aim to provide high quality education to students to match-up to the growing demands of learning and development in today’s competitive world. The brand has contributed towards revolutionizing the education system by seamlessly making available technology in classrooms for the benefit of the learners. Being a pioneer in the EdTech space, the company has made positive strides in helping countless schools and universities streamline their activities. Partnering with top players like LEGO® Education and TECHNOKIDS, their portfolio comprises cutting-edge learning solutions and a team of well-trained experts to provide the required consultation.

[technofxtze]

Techno

Eine Szene die man nie vergisst, dass ist nur was für die echten Technokids. Hier wirst du nicht verurteilt für das was du bist. Man wird einfach akzeptiert so wie man ist. Techno ist das einzige was dir niemals dein Herz zerbricht, eine Hoffnung die nie erlischt. Es ist jedes mal der DJ der uns mit dem Break erwischt, zwischen all den anderen und dem ganzen Strobolicht. Dunkle Räume die dreckig sind, wo das Leben neu beginnt und alles in dir zum Beben bringt.

[edmdnepr]

View this post on Instagram

A post shared by Zabiyako Yuriy (@edmdp.ua)

#technokids #kinderrave @edmdnepr.dp (at Edm Dnepr, Днепр, Украина.) https://www.instagram.com/p/B5TWk6tAWJJ/?igshid=36m8z0hh9n6g

[tomtommusic]

#technokids (at Steel) https://www.instagram.com/p/BxZgtPqHF8F/?igshid=wk4yql5vtfa4

[sandyelcreadordesuenos]

⚡️ONLY TECHNO ⚡️ #minimaltechno #technohouse #technolove #technomusic #techno👽 #technopark #technology #technolover #technolife #arlequinradioshow #lionistechno #lioninlive #vuelvelion #minimaltech #lioninlive #technotrance #elmundonogiralomuevearlequin #elfuturoeshoy #technoaddict #technokids #embrionlabel #arlequinrecords #vivetussueñosembrion #embrionvive #inprogressradio (en Palma De Mallorca, Spain)

[djfuria]

Lo mejor de las comidas familiares, es dejar a los niños experimentar y disfrutar de la música electrónica! ❤️ Vamos a prepararnos nuestro particular directo 🎚🎛 #technokids #Techno #MelodicTechno #kids #musicproducer (en Furia Producción Musical) https://www.instagram.com/p/BqndridHxVF/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=qljj6zrrfqdo