#tekenaar

[wimjee]

Straattekenaars #2. by Wim Jacobs Via Flickr: Straattekenaars #2.

[twafordizzy]

Vroman zegt de terrorist vaarwel

bron beeld: vprogids.nl Het is 1984, het jaar waarin literair tijdschrift Hollands Maandblad 25 jaar bestaat. Het jaar dat beroemd werd omdat de Britse schrijver George Orwell (1903-1950) er een boektitel aan wijdde, en de dictatuur zijn impact toonde. In dat jaar schreef dichter Leo Vroman (1915-2014) Vaarwel terrorist vaarwel: enkele strofen… Vaarwel terrorist vaarwel Luister! Luister in…

[builtec]

Goedemiddag allen!

Ik ben verheugd om een nieuwe stap met jullie te delen! Vanaf 1 september begin ik volledig voor mijzelf als bouwkundig tekenaar onder de naam 'Builtec Engineering'.

Velen van jullie hebben wellicht al gezien dat ik een passie heb voor technisch tekenwerk, modelleren en ontwerpen. Naast mijn ervaring met 3D-tekenwerk voor bouw- en vergunningen, heb ik de afgelopen tijd ook veel plezier beleefd aan het maken van artist impressies. Het is iets waar ik me verder in wil ontwikkelen!

Graag wil ik met jullie een van mijn recente projecten delen: een artist impression voor het project "Sikkemabuorren 14". Het was een geweldige ervaring om de visie van mijn opdrachtgever tot leven te brengen in deze creatie.

Ik ben oprecht benieuwd naar jullie reacties! Wat vinden jullie van deze impressie? Laat het me weten, ik waardeer jullie feedback enorm! Voor volgende

Als jullie in de toekomst behoefte hebben aan bouwkundig tekenwerk of advies, of als jullie geïnteresseerd zijn in het laten maken van artist impressies voor jullie eigen projecten, aarzel dan niet om contact op te nemen.

#BuiltecEngineering#Bouwkunde#Tekenaar#ArtistImpression#Ontwerp#Bouwprojecten#ToekomstigOndernemer#Architectuur#Adviesbureau#ArchiCAD#3D#Visualisatie

[haarlemupdates]

Vanaf 16 mei zijn in het centrum van de stad kunstwerken van zeventien gerenommeerde tekenaars, illustratoren en street artists te zien die alles te maken hebben met het thema 80 jaar vrijheid in beeld(verhaal). Naast deze buitenexpositie zullen ook een aantal tekenaars live gaan tekenen in het centrum van de stad. Zo wordt de binnenstad een openbare expositie en atelierruimte. Dat allemaal vanwege een speciale extra editie van Stripdagen Haarlem. Het project staat niet alleen stil bij de bevrijding in 1945, maar vraagt ook aandacht voor actuele thema’s zoals mensenrechten, vrouwenrechten, kinderrechten en gendergelijkheid. De werken worden aangebracht op hekken die zijn bekleed met biologisch afbreekbaar folie, waarmee het tijdelijke en vergankelijke karakter van vrijheid en expressie visueel wordt versterkt. De live tekeningen zijn van 16 mei tot en met 16 juni 2025 te zien op verschillende plekken in Haarlem. Tijdens Stripdagen Haarlem op 24 en 25 mei zijn ze prominent aanwezig in de stad en rond de Koepel. Op vlaggen op het Stationsplein en de Zijlstraat. Op grote borden in de Zijlstraat, de Barteljorisstraat en op de hoek Grote Houtstraat - Spekstraat. Daarnaast zijn er verschillende evenementen zoals live tekenen op verschillende locaties. Deelnemende kunstenaars aan het indrukwekkende project zijn Eline van Dam, Brian Elstak, Nova de Hoo, Milan Hulsing, Melanie Kranenburg, Victor Meijer, Michiel Offerman, Martyn F. Overweel, Georgien Overwater, Coco Ouwerkerk, Sterre Richard, Joost Swarte, Marloes de Vries, Aart-Jan Venema, Femke van de Zee, Emanuel Wiemans en Menno Wittebrood. Stripdagen Haarlem 2025 vindt plaats op 24 en 25 mei en staat geheel in het teken van ‘80 jaar vrijheid in beeld(verhaal)’. Hoofdlocatie, inclusief stripbeurs, tentoonstellingen en lezingen is De Koepel met openingstijden van 10:00 uur tot 17:00 uur.  

[levisgeekstuff]

De Donald Duck verhalen van Carl Barks

Deze week was het de verjaardag van Carl Barks, de legendarische tekenaar van Donald Duck. Barks werd op 27 maart 1901 geboren in Merrill, Oregon.

Als schoolverlater zonder diploma deed Barks tal van jobs en klusjes, zoals cowboy, houthakker, metaalbewerker, kippenboer, timmerman enz. Wat doet denken aan hoe hij zijn latere avonturen van Donald Duck zou invullen.

In 1935 zou hij aan de slag gaan als assistent in de tekenfilmstudio van Walt Disney. Dat beviel hem echter niet. Hij verliet de studio in 1942 en begon een freelance bestaan als Disney-tekenaar. 👉

(foto uit Donald Duck Collectie 1, Lekturama, 2000)

Het is in die rol als freelance tekenaar dat Barks zijn stempel begint te drukken op de ontwikkeling van Donald Duck. Want in tegenstelling tot zijn collega-Duck-tekenaar Al Taliaferro die de dagstrips in de kranten verzorgde, kreeg Barks in volledige comics wel de ruimte om een hele wereld rond het personage op te bouwen. 

The Duck Man

Zo creëerde hij naast Donald en de neefjes Kwik, Kwek en Kwak nog tal van andere karakters. In het verhaal ‘Christmas on Bear Mountain’ uit 1947 zien we het debuut van de oude, gierige, rijke oom Dagobert. Later zouden ook figuren als Gladstone Gander (Guus Geluk) en Gyro Gearloose (Willie Wortel) volgen. Ook de setting van ‘Duckstad’ is een idee van Barks. Het leverde hem de bijnamen ‘The Duck Man’ en 'Die goede Duck tekenaar' op. 😎

Zijn impact op popcultuur is dan ook niet te onderschatten. Denk bijvoorbeeld maar aan Springfield uit The Simpsons, mét vervelende maar steenrijke inwoner. Een typisch voorbeeld van Barks' verteltechnieken.

In het Nederlands

In oktober 1952 maakte Nederland voor het eerst kennis met het werk van Carl Barks. In nummer 1 van ‘Donald Duck, een vrolijk weekblad’ stond het inmiddels beroemd geworden brandweer verhaal. 

Daarna zouden nog vele verhalen van Barks volgen. Niet enkel in het weekblad, ook in tal van gebundelde uitgaven:

Donald Duck en andere verhalen’

In 1958 begon uitgeverij De Geïllustreerde Pers om de beste verhalen uit het weekblad te bundelen in de reeks ‘Donald Duck en andere verhalen’. Een aantal van deze verhalen zijn uiteraard van de hand van Carl Barks.

De beste verhalen van Donald Duck’

De bekendste reeks bundelingen is waarschijnlijk de albumserie ‘De beste verhalen van Donald Duck’. Hierin werden alle Donald Duck verhalen door Carl Barks opgenomen. De reeks verscheen bij uitgeverij Oberon en ging van start in 1975. Er zouden tot 2010 liefst 135 albums verschijnen. 

Later, vanaf 2000 is deze reeks bij Lekturama ook nog in een hardcover editie verschenen onder de naam 'Donald Duck Collectie' met daarin telkens 4 of 5 van de ‘originele’ albums én leuke dossierpagina's. Deze reeks telt 34 volumes.  

Oom Dagobert

‘De beste verhalen van Donald Duck’ kreeg in 1977 ook een zusterserie ‘Oom Dagobert’. Ook hierin werden aanvankelijk alle Carl Barks verhalen opgenomen. Vanaf nummer 31 zijn in deze reeks echter verhalen van andere tekenaars opgenomen. 

De covers van alle bovenstaande Oberon uitgaven zijn trouwens niet door Carl Barks getekend. Wel door de Nederlander Daan Jippes, die de stijl van Barks bijna perfect wist te imiteren.

Donald Duck: Alle klassieke verhalen

In 1986 lanceerden uitgevers Oberon en Loeb de nieuwe hardcover reeks ‘Donald Duck: Alle klassieke verhalen’. Daarin zou al het Duck werk van Barks chronologisch worden opgenomen. De verhalen verschenen hier wel in zwart-wit. Na 6 edities kreeg deze serie een herstart bij De Geïllustreerde Pers. Die zou dan weer 17 volumes duren. 

Barney Bear en Benny Burro 

Geen Donald Duck maar wél Carl Barks: in 2020 verscheen bij Dark Dragon Books de hardcover ‘Het complete verzamelwerk Barney Bear & Benny Burro’. Een heel leuk album, want de originele (Amerikaanse) verhalen van Barney Bear en Benny Burro zijn zeer moeilijk te vinden. Als extraatje zitten er ook nog enkele dossierpagina's over Carl Barks in. Aanrader!

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - Het graf van Ronjar

Een korte hottake. We naderen het einde van het verhaal. Deirdre kiest voor … niemand. Daar sta je dan met je zwaard in je handen.

Waarom deze prent? Niet om Johan uit te lachen, maar voor de positionering van Deirdre.

Ze staat hier uit de kader. De tekenaar had haar perfect in de kader kunnen tekenen, maar koos er voor dat niet te doen. Het is me niet direct duidelijk waarom. Enkele albums geleden had ik het nog over opvliegende eenden die een mooie verbinding maakte met de volgende prent, maar dat is hier niet het geval. Vreemd.

[jurjenkvanderhoek]

FRITS KLEIN - DE KUNST VAN HET BEELD

Museum Heerenveen heeft een kleine tentoonstelling ingericht over het omvangrijke oeuvre van Frits Klein. De in 1924 geboren creatieve geest wilde kunstenaar zijn, maar werd de eerste Heerenveense reclameman. Vanwege het feit dat Klein in 2024 de eeuw zou aantikken, ware het niet dat hij in 2016 overleed, heeft het museum de tijd rijp geacht een kleine greep in zijn vele werken te doen. Men heeft een oproep gedaan particulier bezit in bruikleen te geven, zodat een kamer op de eerste verdieping van het oude gedeelte van het museum kon worden gevuld. Naar mijn idee een enigszins weggestopte uitstalling, want de tentoonstelling over het werk van Louis le Roy krijgt beneden ruimschoots aandacht: 100 jaar is niets. Le Roy is van hetzelfde bouwjaar als Klein, stierf vier jaar eerder, dus dat schept een band. Ze kenden elkaar, hadden weinig contact: de één prominent aanwezig, de ander meer bescheiden op de achtergrond. Hun werk wordt nu parallel in het museum gepresenteerd, maar het was een uitdaging geweest om deze markante Heerenveense kunstenaars te combineren in een enkele tentoonstelling.

Met Frits Klein onderhield ik een vriendschappelijke band. Vooral in de jaren nadat zijn geliefde vrouw Immie was overleden. Ik bezocht met hem diverse musea in de regio, en dan kwam altijd zijn blauwe bolide met de uitstekende muziekinstallatie daarin voorrijden. Hij was trots op zijn sportwagen en reed daarmee met mij op de passagiersstoel graag een extra rondje voordat we op de plaats van bestemming waren. Eerder al kende ik Klein en kwam wel bij hem thuis aan de Pastorielaan en de Woudsingel. Hij was mijn mentor toen ik, warm van de kunstacademie, een muurschildering in het toen nieuwe bijgebouw van de Gereformeerde Kruiskerk moest maken. In januari 2007 had ik een kort interview met hem voor mijn rubriek Kunststukjes in de offline Heerenveense Courant.

“Och-och-och, wat is het een hoop werk geweest!” Frits Klein komt van Oranjewoud en heeft een lang en productief leven achter zich. Niet echt in de kunst, zoals hij dacht het te kunnen maken. Een kind van voor de oorlog heeft erna geen rode cent. Dus een vakopleiding zat er niet in, maar wel een glanzende carrière in de reclame. Hij werd vormgever en tekenaar, maar nauwelijks schilder.

“Ik heb mooie tekeningen kunnen maken zo door de tijd. Veel boeken geïllustreerd en verschillende strips gemaakt. Kort werkte ik met striptekenaar Hans Kresse, ik maakte zijn achtergronden – natuur en architectuur. Wij pasten qua stijl goed bij elkaar. Hij bood mij een vaste baan aan, maar ik wilde mijn zelfstandigheid niet kwijt.”

Reclame is zijn vak en het vrije werk doet Frits ertussen door. En dat kan van alles zijn, van glas-in-lood tot muurschildering en van standbouw tot het ontwerpen van schepen.

“Ik heb eigenlijk teveel verschillende dingen gedaan. Misschien had ik me moeten specialiseren, maar in een kleine provincie als Friesland verdien je dan niets. Ik vind het fijn om te tekenen. In het voorbijgaan pak ik het wezen van de mens op. Aan de stijl zien de mensen direct dat het een tekening van mij is. (…) Ik weet hoe je een penseel moet vast houden. De technieken, ik ken ze allemaal. Maar voor de rest moet je het toch zelf doen.”

Voor de reclame nam hij een schriftelijke cursus, maar veel moest hij zelf nog in de praktijk uitvinden. Technisch heeft Klein het hele vak doorlopen.

“Het is een vak dat je uitoefent. Het is versierend vakwerk. De impressionisten vind ik geweldig. Die nieuwe realisten kunnen mooi schilderen. Het is de verbeelding van de werkelijkheid en dat vind ik een loffelijk streven. Het is wat het is. Ik vind abstract wel mooi, maar ik zie het niet als geweldig groots en geweldig mooi en schitterend en prachtig, het is gewoon sierkunst. Een versiering aan de wand, zo zie ik het. Kunst gaat dieper, het moet je grijpen. Je moet, of je wilt of niet, er steeds naar kijken. Je hoofd omdraaien en ernaar kijken. Het moet indruk maken, dan is het kunst. Dat gebeurt bij mij bijna nooit. Ik heb bewondering voor veel grote schilders, maar er zijn zoveel grote schilders. Het ambachtelijke zit er altijd achter. Ik heb ook wel veel versieringen gemaakt. Ik kom uit die stijl van de Jugendstil en Art Nouveau. In die stijl heb ik geleerd om versieringen te maken. Als je daar van uitgaat kom je niet gauw tot de abstractie. Pas na de oorlog begonnen ze te smijten met verf, dat kon ik niet. Dat lag me niet. Maar wat is er nu? Het is doodgelopen op dat abstracte en op dat vreselijke versieren. Sommigen vallen terug op het superrealisme. Wat is dat een monnikenwerk om zoiets te maken. Zo precies, zo zuiver! Surrealistisch zuiver, maar waar is het leven van die impressionisten? De Haagse school, dat is het! Dat is mooi. Het leeft, dat doet je iets.”

Frits Klein is van alle markten thuis maar maakt nergens een kunstje van. “Vroeger ben ik eens psychologisch onderzocht: wat is het karakter van deze mens. Dat werd aan de hand van mijn handschrift gedaan en dat had onder meer als uitslag: sterk gevoelig voor originaliteit. Hij wil toch graag altijd iets uit niets maken, wat anders maken. Dat heb je in de reclame ook, dat moet. Je moet steeds nieuwe dingen uitdenken. Vernieuwend bezig zijn. Veel geld verdienen ten koste van de kunst, dus met een eens uit gevonden en aangeslagen maniertje – dat is geen kunst.”

Kunst is een verbeelding voor de mensheid, zo dat ze het leven beter begrijpen. “Ik ben over de tachtig, maar ik heb nog nooit één keer mijn werk geëxposeerd. Ze vroegen me te gidsen in het oude Heerenveen. Want ik ben hier opgegroeid, ik ben een kind van voor de oorlog. Ik heb het hier helemaal zien groeien. Maar ze kennen me niet als kunstenaar, als iemand die iets leuks maakt. Ze weten wel dat ik van alles gedaan heb, ze kennen me wel. Maar ik denk toch dat het allemaal ligt aan het feit dat ik reclame deed en die strips gemaakt heb.”

In 2014 heeft Tresoar belangstelling voor het werk van Frits Klein. Welhaast zijn hele oeuvre, althans wat hij nog thuis heeft liggen, wordt door de schatbewaarders van het Friese verleden overgenomen. Hij krijgt een tentoonstelling in het Fries Landbouw Museum waarvan hijzelf nog de opening heeft mogen meemaken. En nu is er dan een uitstalling in Museum Heerenveen. Hoewel klein van omvang doet het enigszins recht aan waarmee Klein tijdens zijn leven zoal heeft gewerkt. Het geeft aan hoe veelzijdig hij was, maar toch worden zijn muurschilderingen daarbij node gemist. Er zijn al vele verdwenen doordat gebouwen zijn afgebroken of in handen van een andere eigenaar zijn gekomen. Ook mis ik het figuurtje waarmee Frits bekend is bij het grote publiek en dat nog iedere dag commentaar geeft in de Leeuwarder Courant. Hoewel verbannen van de voorpagina, is het nog voortdurend een vaste rubriek in de krant. Het mannetje liet zich wel zien bij Tresoar maar is afwezig in Heerenveen. Wel zijn er de onlangs aan het museum geschonken oorlogstekeningen te zien. Daaruit blijken het scherpe oog en het treffende handschrift van Frits Klein. Een opmerkelijke Heerenvener.

Frits Klein - Eeuwig creatief. Tentoonstelling bij Museum Heerenveen, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 28 september 2024 tot en met 19 januari 2025.

[l5-gbsdehorizon]

Druk in de weer in groepen aan onze klasstrips.

Morgen meer van dat! Scenarist, tekenaar, letteraar en inkter aan de slag!

✍🏻

[johnooms]

ELKE DAG HET NIEUWS VAN VROEGER Wat gebeurde er op 22 juni? 1634 –REMBRANDT VAN RIJN HUWT MET SASKIA VAN UYLENBURGH

Rembrandt was een Nederlandse kunstschilder, etser en tekenaar. Hij geldt algemeen als één van de grootste schilders en etsers in de Europese kunst, en als de belangrijkste Hollandse meester van de 17e eeuw. Rembrandt vervaardigde in totaal ongeveer driehonderd schilderijen, driehonderd etsen en tweeduizend tekeningen. Saskia van Uylenburgh werd geboren als dochter van de jurist Rombertus van Uylenburgh en Sjoukje Ozinga. Ze was de jongste van acht kinderen uit een gegoede familie en vernoemd naar haar grootmoeder. Het paar kreeg vier kinderen, van wie er drie kort na de geboorte overleden. Titus, het jongste kind, bleef het langst in leven. Saskia overleed op 16 juni 1646. Rembrandt trouwde nooit opnieuw; daarmee zou hij de erfenis van Saskia hebben verspeeld... Meer Nieuws van Vroeger: http://johnooms.nl/2025/06/22/22-juni/

[rotterdamvanalles]

Van Brienenoordbrug. Foto 1 📸 Gezien vanaf het eiland Van Brienenoord. Foto 2 📸 Tweede Van Brienenoordbrug vertrekt uit Zwijndrecht (1989)

De Van Brienenoordbrug is een brug over de Nieuwe Maas in het Rotterdamse stadsdeel IJsselmonde en Kralingen-Crooswijk aan de oostkant van Rotterdam, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De brug bestaat uit twee naast elkaar gelegen boogbruggen met in het verlengde daarvan drie basculebruggen. De oostboog van de Van Brienenoordbrug is aangelegd in 1965 en de westboog in 1990. De weg over de brug is de rijksweg A16, en met zes rijstroken per richting en dagelijks meer dan een kwart miljoen voertuigen een van de breedste en drukste autosnelwegen van Nederland. Buiten de boog aan de oostzijde loopt ook een tweerichtingsfietspad. De totale lengte van de Van Brienenoordbrug bedraagt 1320 meter en de doorvaarthoogte is afhankelijk van het getijden.

Het plan voor de Van Brienenoordbrug dateerde al uit de vroege jaren dertig. Tijdens de regering van minister-president Colijn werd een rijkswegenplan uitgewerkt waarbij ten oosten van Rotterdam een brug over de rivier zou komen. Het geld dat hiervoor gereserveerd was, werd echter voor de Maastunnel gebruikt. Na de oorlog werd pas weer in 1959 nagedacht over de Ruit van Rotterdam. Het bouwrijp maken van de grond nam een aanvang voor of in 1961. Rond 1962 stelde de gemeenteraad de naam van de brug vast. De Van Brienenoordbrug dankt zijn naam aan het onderliggende Eiland van Brienenoord, het oord van A.W. baron van Brienen.

De brug is in zijn geheel ter plaatse gebouwd. Om de boog te kunnen bouwen werden tijdelijk twee hulppijlers in het water gebouwd. De kenmerkende diagonale kabels waar het wegdek aan is opgehangen, geven de constructie een grote vormvastheid. Dit bleek mogelijk door de bijzondere verhoudingen van de boogvorm. Het ontwerp van ir. W.J. van der Eb van Rijkswaterstaat was voor zijn tijd revolutionair slank en transparant, en heeft later vele gebouwde bruggen geïnspireerd.[3] De technisch tekenaar die het ontwerp van ingenieur Van der Eb heeft uitgewerkt was de heer C. Verkade, die in dienst van Rijkswaterstaat onder andere ook het ontwerp van het Emmaviaduct in Groningen op tekening heeft uitgewerkt.

De Van Brienenoordbrug werd door koningin Juliana feestelijk opengesteld voor verkeer op 1 februari 1965. Ook minister Jan van Aartsen was daarbij aanwezig.

De brug vormt de derde vaste oeververbinding na de opening van de Willemsbrug in het centrum van de stad in 1878 en de nog westelijker gelegen Maastunnel in 1942. In het zuiden sloot de nieuwe weg door middel van een groot verkeersplein bij IJsselmonde aan op de bestaande rijksweg 16 van de oude Stadionweg naar Dordrecht. Aan de noordkant hield het traject eerst op bij het Kralingseplein (bij het tegenwoordige Rivium), maar spoedig volgde de verlenging naar de Bosdreef en de Hoofdweg en in 1973 de aansluiting op de A20 op het Terbregseplein.

Al snel bleek de capaciteit van de brug ontoereikend. In 1986 werd dan ook begonnen met een grootschalig project dat voorzag in een verdubbeling van de Van Brienenoordbrug en de toeleidende wegen. Om het scheepvaartverkeer zo min mogelijk te hinderen werd deze tweede boog niet ter plaatse gebouwd, maar in Zwijndrecht. In 1989 is de nieuwe boog, met een overspanning van 287,5 meter, naar zijn definitieve plaats gevaren, op slechts 15 centimeter ten westen (stroomafwaarts) van de oude brug. Deze operatie trok enorm veel publiciteit, onder meer doordat het gevaarte alleen via de Oude Maas en de Nieuwe Waterweg de Nieuwe Maas kon bereiken. Er moesten daarnaast de Spijkenisserbrug, Botlekbrug en de Koninginnebrug worden gepasseerd. De overige scheepvaart is voor die gelegenheid stilgelegd. Op 1 mei 1990 is de tweede Van Brienenoordbrug in gebruik genomen.

De tweede (westelijke) boog is iets breder dan de oude. Vol trots meldde men dat het nieuwe wegdek van het beweegbare deel veel dunner was dan dat van de oude brug. In de zomer van 1997 bleek echter het nieuwe wegdek te dun en ontstonden vermoeiingsscheuren, waardoor de val (het bewegende gedeelte) tegen hoge kosten vervangen moest worden. Deze ontdekking vormde de aanleiding voor de oprichting van het meerjarige onderzoeksproject Problematiek Stalen Rijvloeren van Rijkswaterstaat.

Brienenoordbrug in zo'n slechte staat verkeert dat ze binnen 10 jaar moet worden gerenoveerd.[6] Op 17 januari 2018 presenteerde minister Van Nieuwenhuizen van Infrastructuur en Waterstaat in Rotterdam een plan voor de vernieuwing van de Nederlandse weginfrastructuur, waarin ook groot onderhoud aan de Van Brienenoordbrug werd aangekondigd, dat in 2020 zou kunnen beginnen. In de zomervakantie 2020 is begonnen met de houten balken van het beweegbare deel te vervangen en te asfalteren. Het plan is de brug in te pakken om te stralen ivm roestvorming. M

In juni 2020 heeft de minister echter besloten om af te stappen van het renovatiespoor en de bruggen te gaan vervangen. De westboog zal worden vervangen door een nieuw te bouwen boogbrug met dezelfde functionaliteit, die in de zomer van 2026 zal worden verwisseld met de bestaande boogbrug en op de bestaande pijlers wordt gelegd. De oude westboog zal op een werf worden gerenoveerd en in de zomer van 2028 weer gebruikt worden om de oostboog te vervangen. In de tussenliggende tijd zal dan in 2027 het beweegbare deel worden gerenoveerd, waarbij in die zomer onder meer de twee brugkleppen van de oostboog zullen worden vervangen.

Foto's met informatie komen van wikipedia.

[peecee-columns]

Hoe ramen en deuren voor verbinding zorgen

‘Een raam, wat is dat? Als je van binnen naar buiten kijkt, is het een kader, een lijst rond het uitzicht. Wie van buiten naar binnen kijkt, ziet de uitsnede van een interieur. Geen baanbrekende gedachte...’ Met deze beschouwende zinnen begint journalist Hans Steketee zijn artikel voor de rubriek Wat maakt het leven de moeite waard? in NRC. Dit keer staat striptekenaar en grafisch ontwerper Joost Swarte centraal. Hij is inmiddels zesenzeventig jaar en wordt de meester van de klare lijn genoemd. Deze bijnaam heeft hij te danken aan zijn pure tekenstijl, waarbij strakke contourlijnen en heldere kleurvlakken worden gehanteerd en weinig details worden gebruikt.

Swarte tekent affiches en striptekeningen voor onder andere tijdschriften en tentoonstellingen, in binnen- en buitenland. In zijn afbeeldingen maakt hij vaak gebruik van ramen, doorkijkjes en spiegels, met als gevolg dat er altijd meer gebeurt en zichtbaar is dan je op het eerste oog ziet. Het geeft zijn werk een bepaalde gelaagdheid. Zijn tekeningen zetten daardoor aan tot nadenken, want meestal is niet meteen duidelijk wat hij wil uitdragen. Tevens heeft hij de gave om een kort verhaal in één plaatje uit te beelden, waardoor je als aanschouwer ziet wat er gebeurt en ziet aankomen wat er daarna volgt of kán gaan volgen.

Het gebruik van ramen in gebouwen is in ons dagelijks leven van essentieel belang en zorgt daarnaast aan de buitenkant voor een bepaalde esthetiek die een gebouw kenmerkt. We gaan hier, vaak letterlijk, aan voorbij, maar profiteren wel elk etmaal van het daglicht dat in onze huizen en werkplekken naar binnen valt. De multifunctionaliteit van ramen ontgaat ons in deze vanzelfsprekendheid dan ook weleens. Ze bieden ons, naast een uit-, door- of inkijkje, ook de mogelijkheid om te zien wat er om ons heen gebeurt en om aan de binnenkant juist te dromen van wat we zouden willen dat er gáát gebeuren. Het is tevens een transparante en onmisbare kunstvorm, waarbij de afbeelding in min of meerdere mate van vorm en inhoud wisselt en de lijst om de zoveel jaar een nieuwe lik verf krijgt, indien deze niet van kunststof is.

Ramen nodigen ook uit om van buitenaf een kijkje naar binnen te nemen. Deuren hebben deze eigenschap wat minder. Alhoewel ook voorzien van een kader, is enige mate van transparantie daarnaast een keuze die doorgaans niet voor een (buiten)deur is weggelegd. De charme van een deur zit hem dan ook in het feit dat deze op elk gewenst moment kan worden geopend om, puur functioneel, naar binnen of naar buiten te lopen en om anderen wel of geen toegang te verlenen tot je persoonlijke habitat. In de Zeeuws-Vlaamse plaats Axel stond menig voordeur vorig jaar de gehele maand december op een kier, tijdens een zogenaamde levende Adventskalender. Elke dag stond er een huis centraal waar de deur voor iedereen open stond. Eenmaal de open deuren getrotseerd wachtte overal een kopje koffie of thee, inclusief een luisterend oor van de bewoner(s). De gesprekken leidden tot meer cohesie in de buurt en volgens initiatiefneemster Ankie Oppeneer zijn er mooie vriendschappen ontstaan.

Net als in de doordachte doorkijkjes van tekenaar Joost Swarte, zorgde de openstelling en de gastvrijheid van de deelnemers voor een andere blik op de deelnemende buurtgenoten en hun verhalen. De levende Adventskalender zorgde op deze manier voor een net zo levende gelaagdheid en een diepere kennismaking met mensen die je wellicht enkel kende van het voorbijgaan of van het schichtig door het raam naar binnen kijken, terwijl je ’s avonds met de hond langs hun huis liep. Het initiatief heeft dit jaar in elk geval navolging gekregen in andere plaatsen. Dat het openstellen naar elkaar voorziet in een grotere behoefte, is dan ook een baanbrekende gedachte mijnerzijds.

[wimjee]

Straattekenaars #1. by Wim Jacobs Via Flickr: Straattekenaars #1.

[twafordizzy]

Jan Elburg sabbelend

De tijd: eenmaal toen ik hem hàd, heb ik zijn tand getrokken. Want wij leden er pijn aan. Aan die tand des tijds. Onbevoegd, ik? Veel had ik al getrokken: soep, smoelen, in België mijn plan (kieskeurig was ik niet) en nu was het moment voor de meesterproef aangebroken. Hij kwam in mijn stoel onder de vermomming van Greenwich Time. U kent dat: streepsjesbroek van wester- noch oosterlengte. Mean…

[positioneren23-24gerardcaroline]

Later op de week heb ik een interieur beeld afgebeeld van het huis. Hierin heb ik de vordering van tijd, architectuur en snelheid in proberen weer te geven.

Naarmate het ontwerp is gevorderd of aangepast wordt het sneller en slordiger, alsof de architect/tekenaar de evolutie van architectuur niet meer kan bijhouden.

Waterverf, waar je tijd voor moet nemen >< snelle stift en wasco

Gelaagdheid: verschillende lagen van schetsen over elkaar, gelaagde tijd en gelaagde materialen.

Ik ga verder met dit idee: een sequentie van beelden die dezelfde ruimte of gebouw afbeelden maar waar er telkens iets bij komt of wordt geschrapt.

[maartenbuser]

[FR:] Dans le nouveau - malheureusement tout dernier - numéro de Septentrion, on trouve mon article sur Susanna Inglada, dessinatrice avant tout. Traduit par Caroline Coppens.

[NL:] In het nieuwe, helaas allerlaatste nummer van Septentrion, staat mijn artikel over Susanna Inglada, die boven alles tekenaar is. Vertaald door Caroline Coppens.

[levisgeekstuff]

Civil War

Op de valreep van het jaar 2024 komt Dark Dragon Books nog met een heel leuk nieuw initiatief. Na experimenten met nieuwe formaten van albums zoals 'Something is Killing the Children' en 'Ultimate Spiderman', komen ze nu ook met... Marvel Pockets! 🥳 Dat doet natuurlijk meteen denken aan de klassieke pockets van Oberon. Naast 2 'Marvel Action' pockets met verhalen voor jongere lezers, is er ook 'Marvel Heroes Pocket 1' met daarin de klepper 'Civil War'.

De moeite? Check de review 👉

De comic draait om een moreel en politiek conflict binnen de superheldengemeenschap. Na een tragisch incident waarbij onschuldige burgers omkomen, wordt de "Superhuman Registration Act" ingevoerd. Dit dwingt helden om hun identiteit openbaar te maken en zich te registreren bij de overheid. Wat volgt is een breuk: Iron Man leidt de pro-registratiekant, terwijl Captain America zich verzet. Het resultaat is een emotionele en gewelddadige strijd tussen voormalige bondgenoten.

De kracht van Civil War ligt in de manier waarop het complexe, ethische vraagstukken aansnijdt. Het stelt de lezer vragen over privacy, veiligheid en vrijheid. Wie heeft gelijk? Het antwoord is allesbehalve zwart-wit, en zo hebben we onze comics natuurlijk het liefst.

De makers

Schrijver Mark Millar is bekend om zijn scherpe, provocerende verhalen. Civil War is daar dan ook een schoolvoorbeeld van. Hij weet op briljante wijze spanning en emotie te combineren.

Tekenaar Steve McNiven werk tilt de comic naar een nog hoger niveau. Zijn gedetailleerde en dynamische stijl geeft de gevechten en dramatische momenten extra impact. De kleuren van Morry Hollowell voegen diepte en intensiteit toe, waardoor elke pagina een visueel spektakel is. En jawel, ook op meer old school papier zoals deze pocket blijft het prima overeind.

Impact

De gevolgen van Civil War waren enorm. Het verhaal leidde tot een herstructurering van het Marvel-universum, met blijvende gevolgen voor personages en verhaallijnen. Het inspireerde ook de gelijknamige film in het Marvel Cinematic Universe, hoewel die een aangepaste versie van het verhaal vertelt.

Uitgaven

Zoals je waarschijnlijk wel weet verscheen Civil War eerder in 2019 ook al op albumformaat bij Dark Dragon Books in 3 delen.

En al veel langer geleden, in 2007, kregen we de spin-off deeltjes uit Spiderman en Wolverine al te lezen in de desbetreffende Juniorpress en Z-Press uitgaven.

Over de nieuwe Marvel Pocket

Het invloedrijke verhaal 'Civil War' verscheen natuurlijk al eens eerder bij Dark Dragon Books op Europees albumformaat. Toch is deze nieuwe pocketversie óók zeker de moeite. Alleen al het ruwe, matte papier én het feit dat de pocket gewoon bij krantenwinkels als Bruna te koop is, brengt het échte comicgevoel uit het Juniorpress tijdperk weer een beetje terug. En dat kunnen we uiteraard enkel toejuichen! 🙌