#theo van den boogaard

[squarehead333]

Theo Van Den Boogaard's tribute to Hergé on the occasion of his death, 1983.

[whatacompletebastard]

[adobewanphotobi]

that one Theo van den Boogaard print

[pikslasrce]

kinda feeling like what a beauty! (1984) by theo van den boogaard rn

[shepherd-bones]

One Piece old crew members in the style of Theo Van Den Boogaard! (Also didn’t realize I was posting a Brook-related pic on his birthday so I’m sorry we can’t see his face! 💀)

[snowslugs]

oh hassel/larry/brassius how i love u 😚

inspired by the drawing by theo van den boogaard plus a stupit alt

[polyamorousmood]

I can’t be the only one who gets poly vibes from this piece by Theo van den Boogaard, right?

[emvisual]

Una ilustración de Theo van den Boogaard What a Beauty! (Que belleza!), 1985

[jurjenkvanderhoek]

DICK MATENA FIGURANT IN ZIJN EIGEN STRIPSCENARIO

“Soms laat ‘het geheugen van de strip’ dat ik schijn te hebben mij danig in de steek”, zo begint één van de vele autobiografische columns van Dick Matena. Ondanks dat hij nog zoveel van zijn verleden weet, baart het hem wel zorgen dat er zwarte gaten vallen in de herinneringen aan en uit zijn rijke leven. Hij schrijft de columns vanaf 2014 door de jaren heen voor het stripblad Eppo. Nu zijn de beste daarvan gebundeld in een boek. Dat hij na 80 jaar weleens wat is vergeten van zijn wandeling door een turbulent leven als striptekenaar en scenarist is hem vergeven. Dat kan ook bijna niet anders wanneer je leest wat hij nog wel allemaal weet en kan na vertellen. Zijn korte verhalen geven een bij tijd en wijle door drank en feesten vertroebelde kijk achter de schermen van de stripbladen en het stripschap.

Ook ik heb ze stuk gelezen. Die Pep’s en later de Eppo’s. Donald Duck vond ik eigenlijk maar niets, te kinderachtig. Ik wilde volwassen strips zien. En las later de Nederlandse MAD, Tante Leny Presenteert en had een abonnement op De Vrije Balloen. Ook kocht ik weleens een 1984 of Titanic. Kocht stapels stripalbums, verzamelde het werk met Asterix en Guust Flater. Ik verslond Aloha en was wild van het werk van Evert Gerardts, Theo van den Boogaard, Peter Pontiac en Joost Swarte. De laatste heeft eens bij een tentoonstelling van zijn werk in Museum Belvédère een exemplaar van Cocktail Comix uitgave 1973 gesigneerd met een heus zelfportret. Maar dit alles terzijde. Het illustreert mijn liefde voor de strip. En daarom was ik geïnteresseerd in de verhalen van Dick Matena. Ik had ze kunnen lezen in stripblad Eppo, maar verloor dit blad jaren geleden uit het oog. Maar de strip raakte niet uit mijn hart. Met rode koontjes en een hijgerige glimlach las ik zijn memoires vrijwel in een enkele dag door en uit.

Dick Matena is niet alleen een begenadigd tekenaar, maar ook een rasechte verhalenverteller. Met gevoel voor humor schetst hij een karakter van zijn leven. Matena figureert als het ware in zijn eigen strip naar een persoonlijk scenario. Hij schrijft zoals hij tekent. Eerst cartoonesk, maar later in een meer realistische vormgeving. Van Polletje Pluim en De Argonautjes naar meer serieus werk als De Avonden van Gerard Reve, Kort Amerikaans van Jan Wolkers en onwaarschijnlijke verhalen van Edgar Alan Poe. Start hij bij de Toonder Studios, tekent hij voor diverse stripbladen in binnen- en buitenland. Verdient hij met zijn werk prijzen. In zijn columns kijkt hij terug en vertelt zijn levensverhaal, zolang het nog kan. “Nu ik er nog ben” heet dat verzameld literair werk. De tekst wordt verluchtigd met fotomateriaal uit zijn eigen archief. Zo krijg ik beeld van de beschreven personages en gaat zijn leven voor mij leven.

De mensen die zijn pad kruisen benaderd hij als striptekenaar. Beschrijft de karakters beeldend. Van het verhalende beeld dat hij oproept maak ik in gedachten een tekenfilm. Een dynamische animatieprent. Humoristisch beschreven en omschreven zonder blad voor de mond te nemen. In de verhalen zet hij zichzelf niet weg als de grote man, de beroemde kunstenaar, maar gaat evenzo door het stof wanneer de waarheid boven water komt. Hij is nog weleens opvliegend en maakt dramatisch ruzie. Ik zie de stekelige tekstballonnen zich vullen met PATS BOEM BENG en andere krachttermen. De feiten lijken soms wat overtrokken en zeker wel eens over de top, maar het leest als een krachtige roman – het script voor een tragikomedie. Maar Matena zuigt zijn leven niet uit zijn duim, naar ik mag aannemen. De opgevoerde personages zijn bestaande mensen en geen verzonnen stripfiguurtjes. Met namen die klinken in de stripwereld en veelal tot de verbeelding spreken. Dick is nog weleens de juiste datum en de exacte plaats van de gebeurtenissen vergeten of voorgoed kwijt, maar weet zich daar uit te redden door het feit beeldend te omschrijven. Die gaten in zijn geheugen wuift hij weg met een kwinkslag en een grap.

Het leest gemakkelijk, zoals een strip eenvoud geeft aan een verhaal. Dick Matena schrijft beeldend, zoals een tekenaar de werkelijkheid met een lach en een traan kan weergeven. In zijn woorden zie ik de plaatjes zo opdoemen. Vormen de karakters zich als in een cartoon. De striptekenaar cq verhalenverteller voert mij door het stripwezen. Aan zijn hand leer ik de mens achter de getekende verhalen kennen. Grote namen als Marten Toonder, Hans Kresse en Martin Lodewijk zijn bij hem kind aan huis. Het zijn de idolen, voorbeelden en partners in crime. Zoals eerder geschreven neemt Dick geen blad voor de mond en schrijft zoals het gedrukt staat. Het is meer dan een kijk achter de schermen, een blik door de geopende deur die meestal gesloten blijft, het is ook een beschouwing van een leven, het zijn van een striptekenaar met best wel enige naam en faam.

Hoewel zijn naam bij stripliefhebbers tot de verbeelding spreekt, neemt hij zijn eigen roem met een korrel zout. “Ach ja, als ik een Marten Toonder-imitator geworden zou zijn, wat makkelijk gekund had, dan was ik populairder geweest dan dat ik nu ben. In ieder geval minder omstreden, want herkenning maakt het publiek rustig.” Zijn werk is weleens triviaal besproken en minder positief over de tong gegaan. Maar in zijn optiek is het leven een grap, een beeldverhaal. Iedere dag een strip met een open plot, zodat de volgende dag daarop voort gegaan kan worden. Zijn turbulente leven, hij is zijn eigen karikatuur van de losgeslagen kunstenaar, staat in rimpels op zijn gezicht geschreven. Een prachtkop die het leven beschrijft, een mimiek die het zijn tekent.

“Nu ik er nog ben” is dit jaar verschenen bij Uitgeverij L. En Dick Matena schrijft dit jaar 80 achter zijn leeftijd. Zijn leven kan nu nog verhaal krijgen uit de eerste hand. Hij is zijn eigen getuige en ik kan met rode oortjes op het puntje van de stoel daarvan deelgenoot worden. Lezen over zijn goden en half-goden, zijn voorbeelden en navolgers. En hij is er vele tegen gekomen in dat lange leven. Van Herman Brood tot Martin Lodewijk en André Franquin, van Fred Julsing tot Don Lawrence en alles wat daartussen zit in stripland en omstreken. Het is een machtig mooi geschrift, aanbevolen aan ieder stripliefhebber. Het boek verdient het om vele herdrukken te krijgen. Misschien dat de uitgever op een gegeven moment moet besluiten de titel te veranderen in “Toen hij er nog was”. Maar zover is het nog lang niet. Dick Matena heeft daarenboven het recht langer bij ons te zijn en meer van zijn herinneringen beeldend na te laten.

Nu ik er nog ben. Autobiografische columns. Dick Matena. Uitgeverij L, 2023.

[c86]

Theo van den Boogaard - What a Beauty!, 1985

[mauricedelafalaise]

“What a Beauty!,” 1985

by Theo van den Boogaard

[yourdailyqueer]

Theo van den Boogaard

Gender: Male

Sexuality: Gay

DOB: 25 March 1948

Ethnicity: White - Dutch

Occupation: Cartoonist

[cosmonautroger]

[undergroundrockpress]

Frank Zappa & The Mothers of Invention Poster by Theo Van Den Boogaard (1967)  

[ratatoskryggdrasil]

Theo Van Den Boogaard

[thebristolboard]

Two original pages by Theo van den Boogaard from Leon the Terror Reaches His Peak, published by Albin-Michel, 1984.