#treden

[selidor]

[sheltiechicago]

Wall with yellow 'stairway' by Jan van der Wolf

[dutchjan]

January 21, 2023

[petermot]

Taalmodel: zich vertonen

FOUT Toen Anita haar winkel pas had geopend, kwam hij even zijn neus aan het venster steken. GOED Toen Anita haar winkel pas had geopend, kwam hij zich even vertonen. VERKLARINGDit is een gallicisme, ontstaan uit de Franse uitdrukking “mettre le nez à la fenêtre”.Mogelijke betekenissen zijn: “zich vertonen”, “naar buiten treden”, “zich manifesteren”.In ons voorbeeld is het “zich vertonen”, maar…

[vallenmetogendicht]

Ik sta twaalf treden midden in de horizon. Er wordt gefluisterd hier en gedronken of nee gezopen. Ik brokkel af en aan. Ik klamp me vast aan gedachtes. Ze vermorzelen me, maar net niet genoeg om te verdwijnen.

[medewerkers]

Wijzigingen

🌟 Nieuw

We blijven de pollfunctie naar meer mensen uitrollen! We doen het uit voorzorg langzaamaan om onszelf de kans te geven bugs op te lossen voordat we meer mensen toegang geven. Als je nog geen toegang hebt tot polls, dan komt dat binnenkort!

De indicatie "Nieuw" naast het TumblrMart-icoon op het web is vervangen met sterretjes die verdwijnen wanneer je de TumblrMart voor het eerst bezoekt.

Sommige gebruikers zullen op de pagina Verkennen een nieuw tabblad "Vandaag" zien, waar we zaken die op Tumblr gebeuren in realtime in de schijnwerpers zullen zetten.

Op het web hebben de knoppen die op een afbeelding verschijnen die je aan een bericht hebt toegevoegd nu labels om de berichteditor vriendelijker te maken voor schermlezers.

Op het web zie je nu een nuttig bericht als je het einde van je feed bereikt (op een tagpagina met zeer weinig resultaten, bijvoorbeeld) of wanneer je een volledig lege feed bezoekt (op het dashboardtabblad Je tags als je nog geen tags volgt, bijvoorbeeld).

Je kunt geen tekstopmaak meer gebruiken in pollvragen. Tot nu toe verscheen er zichtbare HTML-code in het geplaatste bericht als je dit probeerde.

Het eerste bericht van Kokobot bevat nu instructies voor als je geen berichten meer wilt ontvangen (je hoeft alleen maar te antwoorden met "Stop").

🛠️ Fixes

Een probleem op mobiel web opgelost waar de knop Krab oproepen over andere knoppen werd weergegeven. De knop verdwijnt nu na 5 seconden.

Versie 28.0 van zowel de iOS- als de Android-app bevat een fix die de gebruikte kleuren in polls voor bepaalde kleurpaletten verbeteren.

Een probleem op mobiel web opgelost dat het aanmaken van secundaire blogs voorkwam.

Nog een probleem op mobiel web opgelost dat voorkwam dat gebruikers toegang hadden tot chatberichten.

Een probleem opgelost dat ervoor zorgde dat de berichteditor crashte als je bepaalde polls probeerde te rebloggen.

Een probleem opgelost waardoor het mogelijk was dat het aantal pollresultaten hoger was dan 100%.

Een probleem opgelost dat er soms voor zorgde dat pollresultaten niet in de reblognotities werden geladen.

We hebben een probleem op het web opgelost dat ervoor zorgde dat de reblog-toewijzing in het tabblad Vind-ik-Leuk van de blogweergave aan berichten ontbrak.

Een bug opgelost die ervoor zorgde dat bepaalde ingebedde berichten met een scrolbalk werden weergegeven.

🚧  Nog mee bezig

Dit is je wekelijkse herinnering om spam te blijven melden! Sommige mensen vragen zich af wat wij in de back-end doen om dit probleem aan te pakken en hoewel we nog niet te veel in detail willen treden, kunnen we wel zeggen dat we een tool gebruiken dat lijkt op Akismet (ook een Automattic-product, Engelstalig) om deze bots de kop in te drukken.

🌱 Binnenkort

Momenteel niets te melden. 🌈

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community!

[lievendejaegheresblog]

Kortrijk 2030 zoekt verenigingen die uit comfortzone durven treden, om kandidatuur Europese Culturele Hoofstad te versterken

[moussezi]

FDA Registratie Registratienummer

De Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) zal een registratie niet voltooien of een registratienummer verstrekken totdat ITB HOLDINGS LLC bevestigt dat het ermee heeft ingestemd om op te treden als de Amerikaanse agent voor een buitenlands bedrijf.

ITB HOLDINGS LLC

390 North Orange Avenue, Suite 2300

Orlando, FL 32801

United States

T: +1 855 389 7344

T: +1 855 510 2240

T: +44 800 610 1577

https://www.itbhdg.com/fda-registratie/

[revolutietv]

Het gezelligste festival van Rotterdam 'Noorderdicht bij de Bar' is terug! De derde editie alweer.

Zondag 10 december zijn we er weer van 12.00 tot 20.00 bij de bar, barbier, brouwerij, koffie-en platenzaak, atelier en café. Zestig artiesten treden de hele dag op. Veel Rotterdamse woordkunstenaars en muzikanten performen bij de bar. Toegang is wederom gratis.

Voor de gidstours Voetbaliconen van het Oude Noorden, de Kaderdichten en door het Heinekengebouw moet je wel even een gratis tickets regelen via noorderdicht.nl

Een productie van Rotterdam Revoluties, toko in taal en daad.

[brilmans]

Over oude Schotse shit

Strandvakantie in Edinburgh

Begin deze maand vertoefde ik tot mijn verbazing in een zonovergoten Edinburgh. Niet het feit dat ik in de Schotse hoofdstad verbleef, verbaasde mij, dat was tenslotte ruim van tevoren gepland, maar dat het er suptropisch warm was, daar had ik niet op gerekend; dat bedenk je niet. 27 graden!

Gelukkig had ik voor vertrek, de baduitrusting staat standaard op de checklist, een zwembroek en een lichtgewicht badhanddoek tussen mijn poncho, regenbroek en zuidwester gepropt. Die kwamen nu mooi van pas. Mijn strandvakantie kon beginnen! Ik hoefde ik alleen nog maar een strand te vinden.

Na ampel speurwerk, Edinburgh is op z’n zacht gezegd geen echte badplaats, vond ik met behulp van Google Maps ergens langs de kustlijn van de Firth of Forth iets dat op een strandje leek. In Wardie Bay, tussen de golfbreker van Newhaven en die van Granton Harbour leek een strook zand zichtbaar. Omdat het op loopafstand lag, besloot ik erheen te gaan.

Wardie Bay

Bij aankomst bleek het grootste deel van Wardie bay ontoegankelijk. Een stijle zeedijk belemmerde de opgang. Ruim een kilometer verder dan gehoopt, vond ik uiteindelijk bij etablissement Old Chain Pier, van de oorspronkelijke pier was overigens niets meer zichtbaar, een doorgang. Om bij de zee te komen was nog wel het nodige klim- en klauterwetk vereist. Maar dat deerde niet. Ik wilde het strand op. Eenmaal onder aan de zeewering viel alles wat tegen. Het strand was amper dertig centimeter breed en het water ijzig koud.

Omdat ik het door alle inspanningen bloedverziekend heet had, nam ik een snel een plons, brrr, en maakte rechtsomkeer.

Terug in het vakantieverblijf bekeek ik de kaart nog eens aandachtig en vond waar het mis was gegaan: Ik had voor het strand nog ruim een kilometer verder moeten lopen. Het strand was geconcentreerd rond de pier van Granton.

Een strand met historie

De volgende dag liep ik de opgang bij de Old Chain Pier voorbij en volgde de kustwal richting Granton. Halverwege trof ik een interessant informatiebord met de titel: Fossils, Feathers and Flowers. Volgens het bord was het door mij gezochte stukje strand een paleontologische vindplaats met een rijke historie. Grote namen uit de natuurhistorie bezochten Wardie bay om er te verzamelen. Louis Agassiz, Hugh Miller en Ramsey H. Traquair deden er geweldige vondsten. Veelal goed geconserveerde fossielen van beenvissen en haaien. Ook is er een amfibie gevonden. Veel van die vondsten liggen nu in het National Museums Collection Centre in Granton. Op een steenworp van de vindplaats dus.

Een coproliet in matrix van een onbepaalde vis uit het Vroeg Carboon. In Wardie bay zijn dit de algemene fossielen.

Fossielen

Eenmaal op het strand kon ik het niet laten even in de voetsporen van Agassiz, Miller en Traquair te treden. Hoe vaak krijg je die kans. In een klein uurtje, ik had mazzel met het lage water, verzamelde ik een aantal fossielhoudende knollen. Precies zoals beschreven op het informatiebord. Helaas bevatten de knollen geen delen van een vissenskelet, dat zou wat zijn geweest, maar met de 340 miljoen jaar oude vissenpoep als inhoud ben ik al meer dan tevreden. Dergelijke vondsten maken een strandvakantie compleet.

Een voor Wardie beach typische Sideriet knol. Met daarin goed zichtbaar een coproliet. De coprolieten die in Wardie Bay gevonden worden kunnen van zoet en zoutwatervissen zijn. Gedurende het Vroeg Carboon moet er op de desbetreffende plek een zoetwatermeer zijn geweest dat zo nu en dan verbonden raakte met de zee, zodat marine fauna’s er toegang toe hadden.

De concentrische lagen, zoals goed zichtbaar in dit exemplaar zijn een typisch kenmerk van de vis coprolieten

Thuis heb ik een klomp doorgezaagd en gepolijst. Hierdoor werd het mogelijk de doorsnee van de coproliet te bestuderen. Onder de microscoop leverde dat interessante beelden op.

In de coproliet zijn duidelijke onverteerde resten zichtbaar. Wat dat durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar het lijken wel graten.

Meer lezen

Fossil hunting around the city

Sharks that lived off edinburgh beach brought to life once again

Fossil fish coprolite discoveries on Wardie fossil hunt

Bringing the ancient sharks of Wardie bay back to life

Stan wood and challenging edinburgh fossil site

Granton and Wardie Shore, Edinburgh excursion

Fossil fishes of Great-Britain

[pedaalridder]

Op een dag in 2001, welke dag het precies was weet ik niet meer, maar wellicht zo'n maandag waar het in die tijd op straat opvallend vaak naar aangebrande karbonades met bonen rook, fietste ik naar mijn fietsenmaker en daar werd het onheil geveld over 'Mister Comanche', zoals ik mijn fiets noemde. Kort en bondig zei de fietsenmaker "hij is op.“ Ik moest afstand doen van mister Comanche. Mijn fietsenmaker deed of als het om een levend persoon ging.

Nou had ik ook best het één en ander met deze fiets meegemaakt. Na eerst drie jaar met een 'gewone‘ fiets op vakantie geweest te zijn kon ik in 1992 na lang sparen eindelijk een fiets aanschaffen waarmee ik comfortabeler op reis kon… een groene Batavus Comanche.

In augustus ’93 ging ik met hem naar Denemarken. Een voor mij nieuw land waar bleek alleen chocolademelk in blik werd gekocht en de overige dranken in teveel wegende glazen flesjes. Opmerkelijk genoeg begreep ik meestal de Deense opschriften goed. Zo hing in een jeugdherberg een bordje waarop stond: ’din mor arbedjer ikke her‘, oftewel 'je moeder werkt hier niet, ruim je eigen pröttel op.' Helemaal geweldig vond en vind ik het woord: 'tak!‘ In variaties met mange en tusind (uitspraak: toesen) waar bedankt en hartelijk dank mee bedoeld wordt. Ook bleek als je het Deens niet machtig was dit net zoals overal in Scandinavië geen probleem te zijn omdat toen al het Engels daar algemeen in zwang was.

Voor het eerst ging ik ook naar Kopenhagen. Hoewel ik meteen erg onder de indruk was van de stad, was ik echter ook bedrukt. Ik was er vanuit de stad Herning dat in het midden van Jutland ligt met de tog (= trein) naar afgereisd. In die tijd best nog een avontuur. Midden tijdens de reis stapte opeens iedereen uit en ik begreep niet waarom. Wat bleek? We zaten op een ferry zonder dat ik dat door had. Tegenwoordig is Jutland met Sjaelland waarop Kopenhagen ligt verbonden met een brug, maar toen dus nog niet. De reden dat ik bedrukt was, was dat even daarvoor mijn fiets gestolen was, gelukkig bracht de politie hem terug, maar toch had het geen goed uitwerking op mijn gemoed en ben ik eerder dan gepland was naar huis gegaan. Uiteindelijk werd het een grote bron van inspiratie voor het volgende jaar waarop ik besloot meer van Kopenhagen te gaan genieten.

En daar ging ik op zondag 24 juli 1994 op pad vanuit Enschede naar Kopenhagen, om er op 4 augustus aan te komen. Nog altijd kijk ik graag terug naar dit avontuur, waarbij ik uiteindelijk 4 weken op de fiets onderweg was. Rond de Deense hoofdstad ligt het kasteel 'Sorgenfri', en dat was zeker op deze reis van toepassing.

Vele omzwervingen volgden, mooie reizen zoals ook deze vakantie door Noorwegen, Zweden en Denemarken. En zo belandde ik afgelopen zondag, de tiende september die heet begonnen was maar geleidelijk afkoelde bij Amalienborg, het 'optrekje' van de dronning…koningin Margrethe. Een opmerkelijk personage die het niet kan schelen hoe ze is uitgedost is, haar oudejaarstoespraak nog gewoon van papier voorleest en zelf poppen en wandbekleding maakt. Zoals ik tijdens de voorgaande keer dat ik in Kopenhagen, in de herfst van 2013, ervaren heb. Daar hing in het koninklijk paleis een wandkleed met gebeurtenissen uit de geschiedenis van Denemarken. Ook Anders And was er afgebeeld. Niemand minder dan Donald Duck! De maakster van dit kunstwerk…de dronning.

Of de dronning zondag ook thuis was weet ik niet, misschien was ze ergens in Kopenhagen onderweg net als ik. Op de fiets werd het een feestje want er is zo ontzettend veel te zien. Veel mooie muurschilderijen, pracht behuizingen, water, bruggen, havens. Zo rond de binnenstad leek het wel even op Amsterdam met al die toeristen die niet fietsen konden, een uitzondering was een klein meisje met een helmpje op, hoe zij kon trappen naast haar moeder! Eenmaal in andere stadsgedeelten kon je prima terecht. Heel mooi om te aanschouwen was de Grundvingtskerk en de aanpalende huizen rondom een hof. Om op het hof te komen moest je enkele treden op, toen ik een foto wou maken bemerkte ik dat een klein wit hondje achter mij had plaatsgenomen. Het was nogal koddig omdat het beestje moest uitrusten, de bazin begon een gesprek met mij, en ik raadde waar het over ging. In de wijk Nørrenbro was één straat totaal bevolkt met motorrijders, zoveel had ik er nog nooit gezien. Zo fietste ik langs een demonstratie tegen dierenmishandeling en nu dit. Je mening verkondigen is in Scandinavië een groot goed. Alweer snel was het avond geworden, een machtig klokkengeluid dwarrelde over de straten. Het einde van de rit was in zicht. Ik smeerde mij nog maar eens in met zonnemelk. Een regenjas en zonnemelk was ik vergeten mee te nemen vanuit huis. Eerstgenoemde bleek niet nodig, laatstgenoemde had ik gelukkig bijtijds in Zweden gekocht. Zo ging ik als een niet uitziende Comanche de avond in, over straten waar het gelukkig niet naar aangebrande karbonades met bonen rook.

[jurjenkvanderhoek]

VERHALENVERTELLER GIJS DRAGT VEBINDT HET VERLEDEN MET HET HEDEN

De fotograaf kiekt het moment. Zet een specifiek ogenblik vast in de tijd. Pint het op het prikbord van de geschiedenis. Gijs Dragt zoekt plekken op die ooit door schilders eerder werden vastgelegd. Op doek lijken deze momenten bevroren te zijn, maar in verf komt de omgeving in stilstand juist tot leven. Dragt vond de straten, de paden, de huizen, het uitzicht die Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren als vertegenwoordigers van de Veluwse schilders een eeuw eerder hebben gezien en vastgelegd. Deze plekken zijn veranderd nu, de tand des tijds heeft eraan gevreten. Of ze zijn verdwenen, uitgegumd en weggezakt in vergetelheid. Die omgeving, dat uitzicht geeft Dragt een nieuw gezicht in zijn project dat tot stand kwam in nauwe samenwerking met het Noord-Veluws Museum. Dragt legt de actuele situatie vast en zet het later nog digitaal naar zijn hand. De beweging van de tijd brengt hij in de compositie in. Deze verglijdt letterlijk in zijn beeld.

De mens kijkt met plezier over de schouder. Ziet graag terug in de tijd. Zelfs heeft de mens wel heimwee naar eerder. Hoe zag namelijk de wereld er toen destijds uit, hoe lag het erbij en ervoor vroeger. Zijn er nog herkenningspunten nu of is de schop er in gegaan. De herinnering kleurt veelal helder op, ook wanneer het aandenken zwart en grauw is. De mooie gedachten blijven, al hadden deze schaduwkanten die weggesleten zijn. Een gevleugelde uitspraak bij het omkijken is: 'vroeger was alles beter'. Het is eeuwig zonde wanneer een natuurgebied moet plaats maken voor een nieuwe wijk. Of dat een monumentaal gebouw plat gaat omwille van de vooruitgang. De omgeving dient zich te vernieuwen wil het zichzelf in stand kunnen houden. Natuurbranden zijn de gewoonste zaak van de wereld, daarna herstelt de natuur zich snel weer. Echter de mate waarin de mens de aarde om zeep helpt is in deze eeuw ongekend.

Terugkijken dat kan, vooruitkijken is onmogelijk. Naar wat geweest is en is voorbij gegaan kan met een nostalgische blik worden gekeken. Naar dat wat in de toekomst nog komen gaat valt te gissen. Misschien kan een logaritme uitkomst bieden of een glazen bol. Planologen plannen de toekomst, althans dat proberen ze. Maar de tijd gooit meestal roet in het eten, dat niet zo heet wordt gegeten als het is opgediend. De toekomst voorspellen is een heikele zaak. Daarom, omdat wat voor ons ligt ongewis is, kijken wij met belangstelling terug. Treden we graag in de voetsporen van voorgangers met naam en toenaam. Ook al zijn die voetsporen in de tijd onduidelijk geworden. We lopen graag de weg die iemand voor ons is gegaan. Dan herkennen we vroeger. Proeven de sfeer van weleer.

Kunstenaar Gijs Dragt trad in de voetsporen van enkele schilders die ooit de Veluwse omgeving vast hebben gelegd. Hij keek achterom en zocht de plekken op die deze schilders in verf op doek in beeld brachten. Nam er foto's van en bewerkte deze, zodat er een bewegend beeld in de tijd is ontstaan. In de composities is de sfeer van weleer te proeven. Kleurvegen geven de vertaling van gister naar vandaag aan. Dragt heeft niet het moment stil gezet, maar juist door laten klinken. Het galmt over het beeldvlak. De aan de hand van schilderijen gevonden plekken echoën in de tijd. Het zicht is gewijzigd of helemaal verdwenen. Maar het verleden klinkt in het heden. Voor de schilders is Dragt een ziener, een voorziener. Hij ziet wat zij zagen en hoopten te zien.

Het reizen en onderzoeken, het herbeleven is van alle tijden. Gijs Dragt reist in de voetsporen van drie beeldend kunstenaars op de noordelijke Veluwe. Hij reist terug in de tijd van een eeuw geleden en vindt er het zijn van nu in terug. Op zoek naar de locaties van de schilderijen, indien mogelijk naar hetzelfde standpunt. Hij kijkt, observeert, fotografeert, en laat zien wat er veranderd is, wat nog hetzelfde. De effecten maakt hij met de camera tijdens het fotograferen en later op de computer thuis met digitale programma's. Zijn werkwijze is te vergelijken met die van de schilders, die thuis in het atelier hun schilderijen vervolmaakten. En Dragt vraagt zich af hoe het er op die plek een eeuw later nog uit zal zien. Zoals die schilders zich dat toen ook afvroegen, maar er alleen hun gedachten over konden laten gaan. Met de nu beschikbare digitale technieken kan Dragt vooruit kijken in de tijd.

Korte levensbeschrijvingen in het boek “De Noord-Veluwe fotografisch geschilderd” doen mij de drie kunstenaars kennen die de fotograaf naliep. De manier waarop zij hun inspiratie uit de omgeving wisten vorm te geven. Het gebied doorkruisten om karakteristieke plekken meest en plein air vast te leggen en uit te werken. Het is niet zo verwonderlijk dat Gijs Dragt in Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren voorbeelden zag om na te volgen. Het boek geeft voldoende vergelijksmateriaal. Schilderijen zijn afgedrukt naast de composities die Dragt vormgaf. Zo kan de sfeer van toen worden geproefd en de vertaling van nu daarnaast worden gelegd. Bij de ene schilder zijn de vastgelegde plekken eenvoudiger in het heden te vinden dan bij de andere. Toch is Dragt op zoek gegaan en heeft voldoende aanknopingspunten gevonden om de plekken te vinden waarmee hij zijn verhaal over de Veluwe kan vertellen. Want dat is Gijs Dragt, een verhalenverteller. Zijn eerste en laatste woorden zijn de situatie van de Veluwse schilders en de locatie van nu. Daartussen vertelt hij zijn verhaal in een abstracte belijning, een kleuring van de herinnering. Dragt laat het niet bij het vastleggen van een beeld, meer nog wil hij een voorstelling creëren. Een compositie maken uit een bestaande situatie om zo een nieuw inzicht te scheppen. Zoals de schilder in het landschap, het stilleven of dorpsgezicht een ongeziene ziel legt.

Over Gijs Dragt is geen biografie afgedrukt, maar wel een beschrijving van zijn inspiratie en werkwijze. En op welke manier hij tot het project kwam om de Noord-Veluwe fotografisch te schilderen en daarmee trad in de voetsporen van Lussenburg, Viegers en Van Vuuren. Hoe de wereld er door zijn lens uitziet, want zegt hij “fotografie is het bevriezen van een moment dat direct daarna geschiedenis is. Dit heeft een magische betekenis. Het vertegenwoordigt een fractie van de seconde, waar je deelgenoot van was.” Die ene tel, dat het diafragma zich opent en het licht van de voorstelling in het hart van de camera binnenlaat, manipuleert Dragt later met het brein van de computer. Hij wil dat moment laten doorgaan, in beweging zetten. Aan die geschiedenis brengt hij een dynamiek zodat het voortduurt in het heden. Het verleden van gisteren is in zijn werk de blik in de toekomst. In de publicatie komen heden en verleden samen, lees ik, net zoals stilstand en beweging, mythe en werkelijkheid. fotografie en schilderkunst. Met de tijd als verbindende factor.

In zijn essay herhaalt Mischa Andriessen dat nog eens. Ik citeer: “In zijn kleurrijke beelden verbindt Dragt fotografie en schilderkunst, verbindt hij heden en verleden, verbindt hij stilstand en beweging. En verbindt hij wie kijken wil met wie gekeken heeft. Hij heeft een vorm gevonden waarin het er allemaal is. Allemaal op hetzelfde ogenblik. We zien wat hij heeft gezien, maar oom wat Lussenburg, Viegers en Van Vuuren hebben gezien, én wat zij hoogstwaarschijnlijk hadden willen zien. Dat gulle kijken is wat Dragt met de kijker deelt.”

De Noord-Veluwe fotografisch geschilderd. Gijs Dragt in de voetsporen van Jos Lussenburg, Ben Viegers en Jan van Vuuren. Teksten Lies van de Beek, Mischa Andriessen. Catalogus bij tentoonstelling in Noord-Veluws Museum tot 8 oktober 2023. Uitgave VanSpijk [photo] ArtBooks, 2023.

[devosopmaandag]

Schoonheid op aarde I

De tweede door Rokus Hofstede vertaalde roman van Charles Ferdinand Ramuz heet 'Schoonheid op aarde'*, dat zich afspeelt in een dorp aan het meer van Genève. Het is niet minder dan een betoverend boek, het verhaal en de stijl – maar over dat laatste een volgende keer. Ik raakte al snel vertrouwd met de dorpelingen, die door de komst van een jonge vrouw van slag raken. Als eerste is er de bijna twintigjarige Cubaanse Juliette, een vrije geest en zuivere schoonheid, haar oom, de bekrompen, opportunistische Milliquet, zijn lastige en jaloerse echtgenote, de dikke, vrijgezel Rouge, die leeft van de visvangst en die zich over Juliette ontfermt, zijn lange en magere hulp, de volgzame Décosterd, Marguerite, het nieuwe dienstertje, de gebochelde Italiaanse muzikant, Maurice, de jongeman die Juliette bespiedt, het meisje Émily, dat verliefd is op Maurice, de duistere Savoyaard. Zo opgesomd lijken ze universele en tijdloze romanpersonages. Het dorp, de bergen en het meer vormen het decor voor verhaal van Ramuz.

Twee weken zijn we nu in een klein dorp in de Allier, in de noordelijke Auvergne. We zijn voor twee maanden bewoners in een heel oud huis, met muren zo dik als je onderarm. Er is een flinke steen voor het tuinhekje geplaatst, want het gaat er stijl naar beneden. Vanuit de tuin hoor je het ruisen van de diepgelegen Bouble, die zich door een 'gorge' een weg baant. Hier zijn het de groene heuvels, de koolzaadvelden, het riviertje, de kloof, en de abdij van de Benedictinessen die de enscenering vormen van ons tijdelijke leven op deze plek.

Als eerste is er de beetje gedistingeerde Deen, van wie het huis huren en die hier veel oude huizen bezit. Onlangs kocht hij het 12e-eeuwse Hôtel de Dieu. Er is de Schotse overbuurvrouw die met haar Franse echtgenoot uit Thailand hierheen is verhuisd, er is de oude Engelse hippie-kunstenaar. De windgong, die aan de bloeiende appelboom in zijn boventuin hangt, verzacht de gure wind. Er is de bakkersvrouw, die op zondagmorgen nerveus wordt van de lange rij wachtenden. Dan is er de vrolijke zoon van het kruideniersechtpaar, die mij vol trots het potje ansjovis overhandigde, de hele dikke winkelier die mij de enige emmer toonde die hij in de winkel had en die me te groot was. Er is de kwezelachtige non in de winkel van de abdij, die al die geurende luxigheden die de nonnen zelf maken, absoluut niet nodig heeft. Naast ons woont een jong echtpaar met een engelachtig en ernstig meisje met zwarte krullen. En dan is er nog de licht verontrustende jongeman, die rondjes loopt voor de kerk en die verzonken in gedachten je overal in het dorp tegenkomt.

Je kan de werkelijkheid tegemoet treden als het binnenstappen in de Vival, je boodschappen doen en klaar ben je. Is de werkelijkheid van dit dorp en zijn bewoners wel stof voor een roman? Misschien niet, maar ik ben er zo ontvankelijk voor geworden door Ramuz – en Rokus Hofstede.

* 'Schoonheid op aarde' | Charles Ferdinand Ramuz (1878-1947) | oorspronkelijk verschenen in 1927 | vertaling Rokus Hofstede | Uitgeverij Van Oorschot | 2022

[gpfansnl]

DEEL TWEE: F1-coureurs als album covers! De afgelopen jaren zijn er genoeg cross-overs geweest tussen de muziekwereld en de Formule 1. Zo is voormalig Toro Rosso-coureur Jaime Alguersuari inmiddels een bekende dj in Spanje, treden er regelmatig dj’s op tijdens Grand Prix-weekenden en zien we coureurs als Lando Norris en Daniel Ricciardo ook regelmatig achter de draaitafel staan. Wat is jouw favoriet? Laat het weten in de comments.

[manonfontaine]

De waarzegger

Waarzegger: “Goeieavond jonge dame.”

Billy: “Goeieavond mevrouw, bedankt dat u me ontvangt.”

Waarzegger: “Oh maar geen probleem! Ik hou ervan om nieuwe klanten te verwelkomen.””

Waarzegger: “Dus, vertel me wat kan ik voor u doen?”

Billy: “Nou, mijn leven is altijd nogal chaotisch geweest, of het nu in mijn jeugd was, in mijn professionele leven of in mijn persoonlijke en emotionele leven. Op dit moment wil ik heel graag iemand ontmoeten, dus ik vroeg me af of u misschien wat kleine dingen voor me kunt voorspellen? Mijn collega Paula heeft u aangeraden. Ze zei dat u een mirakel werker was en dat alles wat u voorspelde uitkwam, dus ik hoop dat het voor mij ook zo zal zijn. “

Waarzegger: “Oh, ik dank u voor al deze mooie complimenten ook al doe ik alleen maar mijn werk. Dus geen zorgen, ik zal u vandaag helpen.”

Billy: “Is het waar? Heel erg bedankt.”

Waarzegger: “Geen zorgen. Nou, voordat ik begin wil ik dat u weet en ik vertel het aan al mijn klanten dat ik geen exacte momenten kan voorspellen in detail ik zie dingen maar het is vrij globaal. Dus verwacht niet alles te weten maar wel zoveel mogelijk en ook als wat ik voorspelde had niet uitkomt spijt me dat. Ik heb niet altijd gelijk, ik vertel alleen wat ik zie in de kristallen bol en als een gebeurtenis niet snel gebeurt, kan het in een latere periode wel plaatsvinden. “”

Billy: “Oké, geen zorgen.”

Waarzegger: “Goed. Ten eerste zou ik graag u naam willen weten en hoe oud u bent.”

Billy: “Ja zeker. Ik noem Billy en ik ben 30 jaar oud.”

Waarzegger: “Oké Billy. Dus allereerst zie ik een man. Ouder, volwassen, rijk, groot, hardwerkend, zeer hardwerkend, bruin haar. Hij gaat een belangrijke rol spelen in je leven. Ik zou zeggen voor de rest van je leven zelfs. Oh, en ik zie dat je hem kent, ik weet niet hoe, maar ja, je komt hem vaak tegen.”

Billy: “Wow, het klinkt alsof u de perfecte man beschrijft. Zou dat Noud zijn misschien? Hij is een collega waar ik goed mee kan omgaan en soms heb ik het gevoel dat hij me probeert te versieren.”

Waarzegger: “Nee, ik zie geen 'N' in zijn voornaam. Ik denk dat de eerste letter van zijn naam een ‘M��� of een ‘A’ is.”

Billy: “Een ‘M’ of een ‘A’? Ik kan niet meteen iemand bedenken. Kunt u alstublieft doorgaan?”

Waarzegger: “Natuurlijk. Dan zie ik een dame die u het leven moeilijk zal maken, u kent haar nog niet maar ze zal u erg woedend maken en u zal heel jaloers op haarzijn. Ze lijkt op eerste instantie perfect maar ze heeft heel veel geheimen die ze zeker niet wil delen. “

Billy: “Geweldig, nog meer drama alsof ik nog niet genoeg heb gehad in mijn leven en dat allemaal door een vrouw die ik niet eens ken. Weet u zeker dat het niet een van mijn collega's is? Zodat ik er makkelijker van afkom.”

Waarzegger: “Ja, u kent haar niet, dat garandeer ik u. Maar maakt u zich geen zorgen, ik zie dat u er doorheen zal komen.”

Billy: “Nou, dat is het al. Iets anders?”

Waarzegger: “Ja, ik zie een vaderfiguur. Een zekere spanning ook. Ik zie een ziekenhuis, een huis, een andere vrouw die niet u moeder is. Ik zie flessen alcohol, illegale substanties. Wat een onheilige omgeving.”

Billy: “Ok, ik begrijp dat u mijn vader aan het beschrijven bent maar u bent niet echt duidelijk met u ziekenhuis, u huis, een andere vrouw die niet mijn moeder is. Wat betekent dit allemaal?”

Waarzegger: “Het spijt me, maar ik zei in het begin dat ik niet in detail kon treden. Dit zijn de enige dingen die ik zie.”

Billy: “Ik heb het gevoel dat ik mijn tijd met u heb verspild. Kunt u me alstublieft nog één ding vertellen?”

Waarzegger: “Dus als laatste zie ik 3 kinderen. Een die u van slag brengt met zijn verhaal, een die u snel leert kennen en niet meer zonder wilt en een die uw leven voorgoed zal veranderen.”

Billy: “Nog beter! Nu beschrijf u me hier als een babysitter. Yey!”

Waarzegger: “Het spijt me, maar dit is wat ik zie. Het is de kristallen bol die beslist, niet ik.”

Billy: “Ja, ja, zeker. Hoe dan ook, ik ga weg, ik heb genoeg tijd met u doorgebracht. Hoeveel moet ik u betalen voor al deze onzin?”

[keesdp]

TERUG NAAR DE NATUUR

We bezoeken wat steden in Noord Spanje zoals Jaca, Huesca en Lleida. Allemaal stadjes met een historisch centrum boven op de berg, maar ze zijn geen toeristenbestemming, wel hebben sommige een universiteit, wat ze direct gezellig maakt als de siësta is afgelopen. Iedereen is dan op straat en in de stad. Tijdens de siësta is het uitgestorven en heet.

We zijn op weg naar Poble del Fonoll een naturistendorp in de vallei van de Rio Corb. Het valt niet mee het te vinden, de navi snapt het niet en er staan fouten in de coördinaten. Ik kom in de buurt door de aanwijzingen te volgen uit de FKK Reiseführer en hun website. Ik teken een cirkel op de kaart waar het zou moeten liggen en ga in die buurt op zoek. Tussen twee dorpjes vind ik een weg met een bord Cami del Fonoll. Dit moet het zijn, denken we en we rijden het onverharde onoverzichtelijke smalle weggetje in. Na een tijdje geklommen te hebben en vele bochten slaat de twijfel toe. We komen niets tegen wat op een dorp of camping lijkt. Dan ineens een splitsing, zonder wegwijzer. Hier is gokken de enige methode. We volgen de weg naar rechts en na een paar honderd meter niets, denk ik toch dat we de linker hadden moeten nemen. Ik besluit terug te rijden. Aangezien je hier niet kan keren ga ik achteruit tot de splitsing. We slaan linksaf en rijden een gelijkwaardig pad naar boven. Boven op de berg staat een huis. Een vrouw van een jaar of 80 maar ik kan er ook 30 jaar naast zitten, kijkt me medelijdend aan. Ze haalt er een andere vrouw bij, die misschien haar dochter of moeder is. Ik vraag naar El Poble del Fonoll. Haar Spaans is niet te verstaan, maar uit haar gebaren maak ik op dat ik die andere weg had moeten hebben. Nu weet ik tenminste dat ik goed zit. Gelukkig kan ik hier op hun erf wel keren. Terug naar het andere weggetje. We blijken nog niet eens op de helft te zitten. We rijden verder door naaldbossen en soms zien we een paard. Eindelijk een bord dat we in het naturistendorp zijn aangekomen. Alleen is er nog geen bebouwing te zien. De weg voert ons steil omhoog en na een paar bochten zien we een gebouw. De man die voor het huis zit, Wat later een hotel blijkt te zijn, wijst ons de weg naar de receptie. Een vriendelijke grote man komt met uitgestoken hand door het vliegengordijn op ons af. Hij is de eigenaar en stichter van deze gemeenschap, zo ver verborgen van de bewoonde wereld. Het dorp bestaat uit een rijtje gebouwen die in de middeleeuwen op de bergrug is gebouwd en nu gerenoveerd tot hotel, restaurant, winkel en gastenkamers. Alles geheel zelfvoorzienend en biologisch, dat betekend zeer primitief. Iedereen is de hele dag bloot en vegetarisch. De vallei is 200 hectaren groot en als je wil kan je elke avond om 8 uur meedoen met de wandeling van 1,5 uur. We parkeren eerst op het kleine parkeerterrein boven in het dorp, en gaan de boel verkennen. Aan de overkant van het dal zien we een zwembad. een trap naar beneden van 78 treden voert ons via het dal, wat de bosrijke camping blijkt te zijn, naar het paadje door het bos naar het met water uit de bron gevulde natuurbad. Vanuit het dorp kan je de camping niet zien door de bomen. Vanuit het zwembad wel. Na het zwemmen lopen we de weg door het dal naar boven. Er staan maar een paar mensen en een paar onbewoonde caravans. Het is nog een hele klim naar het dorp terug. Op de parkeerplaats waar we staan is geen schaduw. Een man die op Anthony Quinn lijkt en dezelfde stem heeft maakt me duidelijk dat ik beter in het dal kan gaan staan, daar sta je onder de bomen. We besluiten zijn raad op te volgen. Het weggetje het dal in is nog slechter dan de toegangsweg en tot overmaat van ramp mis ik ook nog de afslag het dal in, zodat we veel te ver de berg oprijden. Honderden meters moet ik achteruit langs de steile afgrond. Yvonne heeft het niet meer en na 10 minuten achteruit rijden besluiten we om eerst maar even lopend het pad af te gaan om de afslag te vinden. We vinden hem achter een ketting die we voorbij waren gereden. Verder achteruit tot de afslag en dan vooruit de diepte in. Een haarspeldbocht waar een Duits campertje staat en daarna vinden we diverse schaduwrijke plekken waar we ons kwartier maken. Zo privé hebben we nog nooit op een camping gestaan. Het enige wat we horen zijn de windmolens op de bergrichel. Ik wist niet dat ze het geluid maakte van een vertrekkende Jumbojet. Verder is alles hier zo stil, dat je de vliegen en de vlinders hoort vliegen. De sterrenhemel is adembenemend. Een haan heeft al vroeg in de morgen onze aandacht. Een ezel maakt een geluid als een alarmsysteem op de eerste maandag van de maand. Douchen doen we met een zwarte douchezak die een tijdje in de zon is gelegd en daarna in een boom gehangen, want koud water is er wel in het dal en zo wordt hij snel heet. Een wc vindt je alleen in het dorp boven en we pakken onze wandelstokken en lopen de berg op. Er is elke zondag een gezamelijke Paëlla op de eetplaats boven en we schrijven ons er voor in. Om 13:00 uur zijn we daar en een aantal mensen zitten al voorbereidingen te treffen. Anthony Quinn met zijn vrouw en een ander stel wat ook beneden kampeert in een tentje zijn al paprika's en champignons aan het snijden en wij doen gelijk mee. Anderen zijn brood aan het roosteren en sla aan het maken. Niemand spreekt Engels en wij geen Spaans maar het is hardstikke gezellig. Iedereen die hier is, is vrolijk en makkelijk. Er wordt water in flessen aangevoerd en uit een grote plasticfles wordt wijn in schenkkannetjes gedaan. Er wordt voor 40 man gedekt, maar de grootste groep komt later als wij de halve paëlla al op hebben. Yvonne heeft teveel opgeschept en geeft wat ze niet meer op kan aan een man die het niet kan geloven dat hij dat zomaar krijgt. Later in het zwembad bedankt hij haar nogmaals. Met kruiwagens wordt fruit aangevoerd en je kan eten en drinken wat je wil. En dat voor €10 pp. De baas snijdt voor iedereen een schijf meloen af, en komt daarna met een kist appels. Als afsluiting snijdt hij een zelfgebakken cake in 40 stukken. Wij kunnen niet meer en tollen na afloop het dal weer in. Het wordt erg rustig na het eten, we zien nog een paar mensen in het zwembad, maar het lijkt of alle kampeerders en hotelgasten zijn gaan slapen, net als de baas. Als we maandagmorgen de boel weer hebben ingeladen, de auto hebben gekeerd en de berg opgereden, komen we in een leeg dorp aan. Niemand te vinden. Gelukkig hebben we gisteren al afgerekend. We rijden het zandpad weer af naar de weg en missen nu al de mensen die de hele dag vrolijk OLA roepen.

We rijden naar de kust, naar camping El Templo del Sol. Een groot naturistenterrein in een naaldbos aan het strand, ten zuiden van Cartegena. Het verschil kan niet groter zijn met het vorige terrein. de receptie in Moorse steil en de 5 talen sprekende receptioniste, Ja ook Nederlands, doen vermoeden dat het hier een dure bedoening is. We mogen een plaats uitzoeken en krijgen een kaart mee van de camping. We vinden een mooie plek aan de rand met uitzicht op zee. Het is 3x zo duur als in Fonoll, maar wel 4x zo lux en we genieten van elke minuut hier in de schaduw onder de bomen en de luifel. Je loopt zo het strand op via een stenen trap, waar een douche staat om het zand en zeewater af te spoelen. Het zwembad is het mooiste wat ik ooit heb gezien en loopt net als de zee van heel ondiep naar 2 meter diep. 4 bubbelbaden. Het is volop genieten. Alleen worden we op de eerste dag al gewaarschuwd door de Belgische buren achter ons, dat er rovers op het pad langs de campers lopen, want dat mogen ze niet afsluiten omdat het een openbaar voetpad is. Ze schijnen zelfs shampoo en handdoeken te pikken. Dus sluiten we alles goed af, ook als we even gaan douchen.