#van blad

[cidraman]

O Justiceiro.

VCD Collection. Van Blad.

[positionerenmaeva]

[nuveau-deco]

Calendar Sheet for October 1902 with a Decorative Mushroom Border. Printmaking by Gebroeders Braakensiek, after a design by Netty van der Waarden. From the 1902 calendar 'Bloem en Blad' ('Flower and Leaf'), published by C.A.J. van Dishoeck in 1901, Amsterdam. Rijksmuseum object number: RP-P-OB-25.160-10.

(Source: rijksmuseum.nl)

[homoerotisch]

[ID: een gedicht van Paul Gellings:

Nu trilt het laatste blad als een vergeten zakdoek in een magere hand die probeert vaarwel te zeggen terwijl hier niemand is om naar te wuiven. Oranjerood tegen een porseleinen hemel.

Alle terrassen in de stad bijeengerold en in serres opgeslagen. De zon ziet bleek, soms slaat de maan een wak dwars door de wolken. De stormen van dit jaar – zij woedden binnenshuis.

Nu trilt het laatste blad waarin de kleur gaat doven. Loslaten zal het, vallen en met andere verfrommeld verdwijnen tussen bomen of eindigen op een grote berg lotgenoten. End ID]

[jurjenkvanderhoek]

IN DIERVERHALEN MAAKT TOON TELLEGEN FILOSOFIE OVERDENKBAAR

Heb ik het nieuwe boek van Toon Tellegen gelezen, zak ik lekker onderuit in mijn fauteuil. Behaaglijk in de stof dat me welhaast omsluit zo kruip ik er in weg. Sluit mijn ogen. De tekeningen van Thé Tjong-Khing doemen voor mijn toegedekte pupillen op. Deze illustraties laten de zojuist gelezen verhalen achter mijn oogleden tot leven komen. Dan droom ik weg op de woorden en de pennenstreken. Waan ik mij dat onschuldige dier dat vol met vragen zit waarop menselijkerwijs geen antwoorden mogelijk zijn. Wat zal ik graag die eekhoorn of deze mier zijn, de olifant of het nijlpaard. Leven zonder je zorgen te maken om de grote vragen des levens. Je verwonderen om details, je afvragen wat er is daar verderop. De mammoet zal ik willen zijn die op zijn beurt de olifant wil zijn. Om gelukkig te leven in het nu en niet dat toen.

De dieren stellen elkaar vragen waar wij mensen niet opkomen, misschien nog niet aan toe zijn deze te bedenken. Die voor ons gesneden koek zijn, menen we. Omdat het onwerkelijke gedachten schijnen te zijn, niet realistisch. Niet ter zake doend, maar voor de dieren juist heel hier en nu. Oh, wat zal ik graag zo blank in het leven staan, als een onbeschreven blad. Zo zoals de dieren die in de verhalen van Tellegen kinderlijke vragen stellen. Het mensenkind heeft die onbevangenheid van deze dieren nog. Grote vragen stellen, die boven hun macht lijken te gaan. Kleine antwoorden verwachten, die de wereld en het leven tastbaar maken, begrijpelijk.

Toon Tellegen maakt met zijn verhalen filosofische vraagstukken bereikbaar, begaanbaar en voelbaar. Het diepste mijmeren landt door zijn woorden eenvoudig in mijn denken. Ik doorzie aan de hand van zijn vertellingen, die welhaast voor kinderen geschreven lijken te zijn, het bestaan beter. Levensvragen die voor de kleine krekel antwoorden verdienen om het leven aan te kunnen en de wereld verstaanbaar. Wat is er achter de muur waarop eekhoorn en mier stuiten na een lange reis. Daar is niets. Ik vraag me weleens af of het heelal een einde kent. Het heel is al, het is de ganse ruimte. Maar naar menselijke maatstaven bestaat oneindig niet. Net zoals eeuwig geen optie is in het leven. En wat is daar dan na, wanneer die onmetelijke ruimte afgemeten is. Eekhoorn breekt er zijn hoofd over, terwijl de mier genoegen neemt met niets. Zoals de mol en de aardworm onder de grond op het einde van de aarde stuiten, niet meer verder kunnen graven en onverrichte zake terugkeren. Dat was zeker de fundering van een huis zal de lezer raden, want de mens wenst wel overal een passend antwoord op. Mol en worm zingen elkaar in slaap en praten nergens meer over. De muis deed een niet te geloven ontdekking: wij bestaan niet. Dus is de olifant verzonnen, die op zijn beurt ontdekt dat de toekomst een vergissing is.

In zijn boek laat Tellegen de dieren vragen stellen die ertoe doen. Vraagstukken waarmee de schrijver misschien al langer rondloopt, maar aan niemand heeft durven voorleggen nog. De kans dat hij voor gek wordt verklaart namelijk is niet gering. De mensen van nu zijn zo rationeel dat de fantasie uit haar voegen barst en vervliegt in de tijd. De werkelijkheid staat hoog in het vaandel en degene die daarvan afwijkt wordt met liefde afgeschoten. Daarom zijn het de dieren die hoger kunnen vliegen en dieper kunnen graven. Zij nemen geen blad voor de mond, maar vragen waar het opstaat. Daarom maakt Tellegen van de dieren net mensen.

Foto Michael van Uden

De verhalen zijn fabels waarin de moraal tussen de regels door gelezen kan worden. In de beeldspraak wordt een abstracte waarheid duidelijk gemaakt. Want is dat niet de kern van de filosofie, je bezig houden met fundamentele vragen over het bestaan, de werkelijkheid, de rede, waarden en het verstand. De dieren spreken met elkaar na diep nagedacht te hebben. Ze bevragen elkaar om het zijn te onderzoeken, mogelijkheden te argumenteren, op hun manier logisch te denken. De dieren van Tellegen zijn vrije denkers. Naar menselijk idee is er geen logica in te ontdekken, maar de vragen zijn steekhoudend en doen er zeker toe. De schrijver geeft overigens geen duidelijk afgepaste antwoorden. De dieren denken het te weten, maar de lezer blijft veelal in het ongewisse en moet dieper in de gelaagde verhalen duiken om een waarheid te bevestigen.

In de filosofie van Toon Tellegen zweeft de waarheid niet boven de werkelijkheid. Maar kun je wel in gedachten hoog boven de realiteit vliegen om de feiten te overzien. De dieren kijken in hun onnozelheid van onder op het zijn, maar spreken er over alsof ze het van boven bekijken. Ze maken de levensvragen beschouwelijk, handzaam en laagdrempelig. Ze spreken hun ongecompliceerde gedachten aan elkaar uit om meer te weten te komen van het bestaan en het doel, de zin van het leven: waar gaan we eigenlijk heen.

De verhalen in het boek zijn niet alle nieuw. Voor mij wel. De oude verschenen in eerdere uitgaven. Tellegen vulde het aantal voor deze uitgave aan met enkele onlangs geschreven  vertellingen. De filosofische vraagstukken ontroeren in handen van dieren. Door hun onlogische logica zetten de dieren de mensen aan het denken. En soms kan ik een omfloerste lach niet onderdrukken. Die dieren zijn net mensen. Met al hun belachelijke gedachten, ideeën en standpunten. Toon Tellegen houdt ons een spiegel voor. Een lachspiegel waarin we ons zijn vervormd weerzien.

Foto Martin Waalbeer

De verbeeldingen uit ons dagelijks leven projecteert Tellegen op de dieren in zijn verhalen. De eekhoorn en de mier gaan in het eerste verhaal naar de verte, de toekomst. Ze lopen urenlang door naar die verte en stuiten op een muur, kunnen niet verder. De mier klimt op de muur en ziet niets. Kijkt hij in het hiernamaals? Er zijn mensen die menen dat daar inderdaad niets is. En dan de vraag van de krekel aan de schildpad. Is hij er wel zeker van dat hij de schildpad is. Je bent wat je doet, of is dat niet het wezen van het zijn. En de mier kan alles denken. Zich alles indenken en uitdenken. Denken heeft geen geheimen. Verder doordenken dan tot oneindig. Overdenken, toedenken. Maar iemand wegdenken kan ze niet. De neushoorn en het nijlpaard, beide willen het eerst aan de beurt zijn in de winkel van de sprinkhaan. Ze voeren allerlei redenen aan om maar aan te geven dat deze voor de ander eerst aan de beurt is. “Mijn wil bestond eerder dan ik. Die hing al in de lucht toen er nog niks bestond, de hele wereld niet, de zon niet, het was nog helemaal donker en koud en stil, maar mijn wil om vandaag hier in de winkel van de sprinkhaan iets te kopen, die zweefde al rond.” Zijn wij alle niet zo kleinzielig om haantje de voorste te zijn, op de eerste rij te staan, te denken dat het nu onze beurt is.

Toon Tellegen bedenkt wonderlijke dingen, filosofeert zich een punthoofd. Geeft oplossingen voor onbestaande vraagstukken. Deze zijn echter wel heel werkelijk, wanneer je er goed bij nadenkt, het overdenkt. Er peinzend induikt. Wat te denken van de verjaardag van de eendagsvlieg. Hij heeft maar één enkele dag in zijn leven, dus kan hij slechts een veruurdag vieren. Logisch toch? De krekel is zo nieuwsgierig naar hoe zijn gevoel eruitziet dat hij zich binnenste buiten keert. En wat is de waarde van de tor. Hij is iets waard. Niet helemaal niets. En schrijft het op de muur. “Dat ben ik, dacht hij. Dat moet ik nooit vergeten.” Kun je de grootte van iets afmeten. Wat is groot en wat is klein. Verjaardagen zijn klein, want duren nooit langer dan een dag. Verdriet is groot, onherbergzaam en koud en stil. Maar het kan ook klein zijn, zo weg te blazen. De struisvogel steekt zijn kop in de grond en droomt ergens anders te zijn. Wat zal ik dat graag wensen, me ergens voor afsluiten en menen op een andere plek te zijn dan daar waar ik ben en niet wil zijn.

En soms praat ik net als de eekhoorn met de dingen in mijn kamer. Vooral nadat ik dit boek van Toon Tellegen en Thé Tjong-Khing heb gelezen en bekeken. Ik leg het voor me op tafel en richt mijn woord tot het boek. Stel de vragen die de dieren elkaar stellen, het boek geeft me de antwoorden. Zoals op iedere pot een deksel past, zo sluit elk antwoord de vraag af. Misschien niet altijd even bevredigend, is het een dooddoener. Nadenkend, in de diepte overdenkend, kan ik de vraagstelling wegdenken en me het antwoord indenken. Tellegen schrijft waarheden als koeien. Thé tekent er een levendige verbeelding bij. En ik zak nog dieper weg in mijn fauteuil. Is het een foute uil?

Waar gaan we eigenlijk heen. Tekst Toon Tellegen. Illustraties Thé Tjong-Khing. Uitgave Em. Querido’s Uitgeverij, 2023.

[devosopmaandag]

Het lot van de stamper

Sla op het vollersblok

en laat me dat horen,

kloostervrouw.

Dit is een haiku van de beroemde Matsuo Bashō (1644-1694). Onlangs verscheen een bundel met vertalingen en toelichtingen door Jos Vos*. Zonder toelichting zou deze haiku wel erg raadselachtig zijn. Op een vollersblok wordt met een houten stamper stoffen zacht geslagen. Basho trekt op een van zijn vele reizen door een eenzaam berggebied waar veel kluizenaars zich vestigden. Vaak vonden zij troost in de oude Chinese dichters. Bashō verwijst in deze haiku naar een gedicht van Fujiwara Masatsune (1170-1221) dat eenzaamheid oproept door het geluid van het kloppen van de stof.

Laat in de nacht

waait de herfstwind

over de bergen van het schone Yoshino

en koud, in de hoofdstad,

klinkt het vollen.

Masatsune is op zijn beurt weer geïnspireerd door een gedicht van de beroemde Chinese dichter Bai Yuji (772-846) over het lot van verarmde vrouwen die in de nacht stoffen zacht slaan op het vollersblok. In de Japanse poëtica werd het geluid van het vollen een kenmerk van melancholische herfstnachten. De verfijning van de Japanse cultuur kan aardig duizelingwekkend zijn. Er is overigens nog een haiku van Bashō over dit onderwerp:

Was die stamper vroeger

een camelia

of een pruimenboom?

De stamper wordt door de Japanse adel in die tijd beschouwd als een kostbare schat. Bashō zegt daarover: 'Zeg eens, stamper, aan welk gebergte je ontsprongen bent en in welk gehucht een arm vrouwtje jou gebruikte bij het vollen? Vroeger was je een eenvoudig werktuig maar nu dien je als vaas en hang je boven de hoofden van de aristocratie.[-] Het nederige zal verheven worden, en het verhevene wordt gegarandeerd vernederd.” Bashō schrijft zelfs dat wij allen het lot van de stamper delen.

Natuurlijk dacht ik aan de 'ulekan' van mijn moeder, de stamper waarmee zij haar hele leven de kruiden en de uien vermaalde tot een 'bumbu', de basis van Indische gerechten. Vele jaren na haar dood gebruik ik hem nog regelmatig. Hij is gemaakt van de wortel van een boom. Op een heel andere manier is mijn stamper een schat geworden. Hij is direct verbonden aan moeders kleine rechterhand, aan de smalle vingers die zoveel kracht hadden. Niet langer is zij daar om mijn hoofd en schouders te masseren. Haar stamper, een kleine kostbaarheid, keukengereedschap.

Tienduizend maal wreef jij in de steen

blad en wortel tot geurend amalgaam,

hand werd hout en hout werd hand

tot aan het stille, bittere eind.

Zegt niet de oude dichter dat wanneer

de tienduizend dingen gezien zijn in hun

eenheid, wij terugkeren tot het begin en

blijven waar wij altijd geweest zijn?

Is mijn hand niet de jouwe?

Wacht niet weer een andere hand?

*'Matsuo Bashō – Verzamelde haiku's'| vertaald, ingeleid en toegelicht door Jos Vos | uitgeverij Atheneum – Polak & Van Gennep | 2023

[quandmeme]

"Agosto es un mes travieso" Edna O'Brian

Netty van der Waarden, Kalender Bloem en Blad,1902.

[detweedeochtend]

Dialogue intérieur

“Zo, beste vriendjes van de Nederlandse taal! Laten we eens aan deze nieuwe week beginnen. Het weekend hangt ongetwijfeld nog in jullie lijf en toch gaan we al wat nadenken. Jarno, steek jij je gsm even weg? Dan kunnen we erin vliegen.” Maandag. Het eerste lesuur. Iedereen heeft zich er ooit doorgesleurd. Niemand heeft er essentiële levenservaringen aan overgehouden. Behalve dan de vervelende referentie-ervaring dat er weinig pijnlijkers bestaat dan maandagochtendlessen. En wat stinkt hier toch zo?

Er zit nog een mandarijn in mijn rugzak. Al bijna twee maanden, denk ik. Dat realiseer ik me vlak nadat de leerkracht mij heeft aangemaand om mijn gsm weg te stoppen. De geur die opstijgt uit mijn tas doet me even kokhalzen. Het is een geur die ik al een paar dagen in een mildere vorm heb opgepikt, maar die ik steeds aan andere bronnen toeschreef. Had Hasan zich weer niet gewassen? Was dit de mondgeur van Mira, het meisje dat er verder onberispelijk uitzag? Die lijfgeur van Aziaten, waar ik weleens over had horen spreken, rook die zo? Nu schaam ik me voor mijn enigszins racistische vooronderstelling, bij de ontdekking dat ik met een stomme mandarijn zelf de oorzaak van de geurhinder blijk te zijn.

“We hebben ondertussen al best wat taalbeschouwing besproken. Ik hoop dat jullie tegen het mondelinge examen nog voldoende weten op te rakelen over onze lessen rond argumentatieleer, Griekse en Latijnse woorddelen en de verschillende tekststructuren. Literatuur kan er altijd nog wel bij, lijkt mij. Daarom heb ik vandaag een les voorzien over twee interessante fenomenen uit de internationale literatuurgeschiedenis. Ik wil het vandaag met jullie namelijk hebben over de stream of consciousness aan de ene kant en over de écriture automatique aan de andere kant. Is er iemand die al een van deze beide begrippen kent?” Natuurlijk niet. ‘t Is Nederlands, zot. Dat is al moeilijk genoeg. Wat komt gij nu met Engelse en Franse termen doen? Vertel gewoon nog wat over die gezellige Guido, die gij en uw collega’s van Nederlands altijd noemen. Dan kan ik nog slapen.

Mijn zusje Halime heeft niet geslapen. Ik dus ook niet. Mijn vader ook niet en eigenlijk is dat waarom Halime en ik niet geslapen hebben. Mijn zusje is drie, dus het kan ook gewoon een slechte nacht geweest zijn, maar mijn vader was weer boos op alles en iedereen. Hij sloeg op de tafel, was luid naar de televisie en stampte veel en hard met zijn voeten op de grond. De slaapkamer van mijn zusje en mij is direct boven de televisie. Papa is boos omdat de mannen op tv niet doen wat hij wil. Zo krijgt hij geen geld. Er was wel geld, want papa en mama hebben alletwee een job, maar omdat papa niet alleen zijn eigen geld aan de televisie geeft, maar ook het geld van mama gebruikte, is mama naar een ander appartement verhuisd. Volgende week slaap ik weer bij mama. Daar slaap ik beter. Ik weet nu al dat ik dan weer goede toetsen zal maken.

“Deze manier van schrijven kan je altijd en overal. Je hebt alleen een potlood of een balpen en een stuk papier nodig. Dan zet je de punt op het blad en begin je te noteren. Of je zet je vingers op een toetsenbord, dat kan natuurlijk ook. En hier komt het leukste van alles: je mag alles schrijven! Niets is verkeerd! Alles wat in je opkomt mag op het witte vlak terechtkomen, er zijn geen foute woorden of zinnen. Spring je in het midden van een zin naar een ander idee? Geen probleem! Wil je ineens in het Turks beginnen te schrijven? Doe gerust … AYSE. - Wakker worden, meid, we gaan gewoon door, hé! - Of heb je geen zin om een woord af te maken? Dan begin je toch gewoon met een ander woord! Alles mag in de écriture automatique! Weet iemand trouwens waar Noor uithangt? Is die onderweg of blijft ze weer thuis?” Zou die van Nederlands al doorhebben dat ik er niet ben? Of geeft hij zoals altijd gewoon zijn les, zonder aan de afwezigen te denken? Zou er zelfs iemand mijn afwezigheid opmerken? Denkt er wel iemand aan mij, op dit moment?

Daar rijdt de trein van 8.39u. Ik heb hem net gemist. Op een dag lig ik tussen spoor en wiel. Het klinkt dramatisch en zo bedoel ik het ook. Op dat moment zal mijn grootste wens ingewilligd worden: er niet meer zijn. Niet zijn. Geen pijn. Mijn hoofd is zo vol. En ik ben bang. Van alles. Van iedereen. En als ik dat aan iemand wil uitleggen, dan stop ik al, nog voordat ik ben begonnen. Ik wéét gewoon dat niemand mij zal begrijpen. Ik heb ze trouwens allemaal al gezien: de knikkende hoofden, de wegdromende ogen, de opgehaalde schouders, de van medelijden omlaag krullende mondhoeken. Nooit ben ik al klaar met mijn verhaal en altijd zijn zij toch al klaar met hun oordeel. Ik heb er schijt aan. Nochtans heb ik vorige week tegen die gast van Nederlands gezegd dat ik geen tof weekend zou hebben. Ik vind het wel spijtig dat ik net zijn les mis. Hij heeft een paar maanden verteld dat hij ook heeft geworsteld, dat hij ook diep heeft gezeten. Als hij tijd zou hebben, dan zou ik graag eens wat langer met hem spreken. Maar hij is altijd direct weg en dan nog: hij blijft een leerkracht. Daar kan je …

“Kan iemand eens een bericht naar Noor sturen? Jarno? Neem die gsm er maar weer even bij. Stuur dat die van Nederlands vraagt of ze het weekend heeft overleefd. En zeg maar dat ze mij er zelf over mag vertellen als ze hier voor tien uur is. Is ’t verzonden? Wilt ge dan maken dat die gsm weer weg is? Nee, mopje, Jarno. Bedankt om te sturen. Geef de factuur maar aan ‘t secretariaat. Bon, waar waren we? Ah juist! Stream of consciousness!”

Fuck, een bericht. Van Jarno. Al een geluk dat hij stuurt en niet tegen me spreekt: die gast stinkt! Huh? Die van Nederlands vraagt naar mij. Hm. Goed dan, vandaag krijgt hij nog. Maar morgen spring ik. Tenzij hij me be

[walhella]

Tolli

Ik staar naar dit blanco blad. Wil een verschil maken als het over jou gaat, maar weet niet hoe. In woorden kan niemand voelen hoe je me troostte, met je wankele grappen mijn onzekerheid omarmde en liefde in de strijd gooide, misschien teveel? Dat lag aan mij. Alles wat je zei kwam bij me binnen en kon ik mij in vinden, je intelligentie, je bijzondere manier van wenkbrauwen opheffen als je totaal geen wenkbrauwen wou opheffen, hoe je je ongenoegen verstopte in kleine kronkelige rimpels, nauwelijks te zien, maar ‘k zag ze, zoals jij mijn pijnen zag als iedereen dacht dat ik gelukkig was. Je gaf me woorden als ik dacht dat ik daden wou en deed me inzien dat ik met de juiste zin te overhalen was. Je hebt nooit geweten wat je betekent voor me, maar nu wil ik schreeuwen dat vrienden een verschil kunnen maken, waar je dat zelf niet meer kan. 

[a-sinning-midget]

Dingen die ik klanten heb horen zeggen in de winkel ; a thread

“Helaas, voorhuidkaas.”

“Paarden hebben echt een rare kop.”

“Je stelt Peter R. De Vries teleur.”

“Wsadzę moja tyłek w twoją pięść!“ ( “Ik steek mijn reet in je vuist” in het Pools )

“Dit blad doet mijn ziel pijn.” ( Fortnite blad )

“Ik denk dat we kunstmatige breincellen moeten gaan kweken voor de bedenkers van De Andere Krant.”

“Ik heb mijn longkanker liever akoestisch.”

“Ik heb pijn aan mijn portemonnee, maar verslaving is verslaving.”

“Waarom zijn alle wegwerp vapes bevroren?”

“Ik ga googly-eyes op elke vrouw plakken want dan hebben ze daar wat te lachen.” ( Context : Playboy sturen naar partner in het leger )

[budgethome]

© Foto's van @huizedop ♡ Superleuk, vanaf vandaag ligt er weer een nieuwe collectie van @huizedop in de winkels van @kruidvat! Na drie succesvolle interieurcollecties is er nu een tuincollectie uitgebracht. In deze collectie vind je de volgende items: • Zomerplaid €8,99 • Buitenkussen €6,99 • Hangmat €12,99 • Wanddecoratie blad €6,99 • Tuinposters €4,99 • Jute vaas €9,99 • Decoratietakken €2,99 • Schelpkaars €2,99 & €4,99 • Windlicht €9,99 Mooi die zachte kleuren en natuurlijke materialen. Mijn favorieten zijn de buitenkussens en zomerplaids. Waar ga jij voor kijken? https://www.instagram.com/p/Cd7oHT-IEgc/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[wimjee]

Blad. Premium wandelroute Nette Seen. De route begint aan de Nette met een schitterend uitzicht over de Windmühlenbruch met zijn witte waterlelies. Het gaat verder langs het meer naar de Gartzmühle, een voormalige watermolen en dan over een brug, van waaruit je een interessant uitzicht hebt over de nieuwe rivierbedding van de Nette. Na ca. 200 m heb je een mooi uitzicht over de Ferkensbruch met rietkragen, stuwdam en vistrap. Er volgen een lindelaan en de manege Lüthemühle en dan loopt de route aan de Pestkapel voorbij tussen de velden en weiden van de natuurbeheerhoeve. De route gaat dan verder langs een klein watertje naar de brug over de Nette, met uitzicht op velden waterlelies, dan naar het uitzichtplateau van het Roerdomp-project, met een prachtig uitzicht over de Wittsee. Daarna loop je langs de Leuther Mühle naar de landschapshoeve Baerlo en terug naar het uitgangspunt. Lengte 11,6km. https://flic.kr/p/2oBqDQN May 18, 2023 at 02:22PM

[honeymild]

Bloem en Blad (1903) by Netty van der Waarden

[juftoekan]

MEIMAAND = TAFELMAAND

We speelden 🍃blad 🀄️steen ✂️ schaar om de tafel van 8 te oefenen.

Een gezellige drukte 🫢😝.

[ourgoodfriendjonathan]

Ik zocht de Nederlandse Dracula vertaling uit 1928 (want die is in het publieke domein nu) maar vond deze recensie (ook uit 1928) van een meneer die vreselijk van het boek geschrokken is! vet grappig

(dikgedrukt door mij)

MOREELE WAARDEERING VAN A. GIELEN S.J.

Guttapercha! .... Wat 'n boek. Ik vermoed dat de titel niet geheel zonder bijbedoeling is gekozen, want er is nauwelijks eene blad te vinden, die geheel vrij is van drakerigheid. Op het prospectus kan men lezen dat het is „het ongelooflijkste van alle ongelooflijke verhalen". En een geleerde moet hebben uitgeroepen: "bah, wat een opeenstapeling van griezeligheden", maar den volgenden Zondag moet hij heel den Godgewijden dag hebben doorgebracht om het boek uit te lezen. Ja, die professoren ....

En dan vertelt de uitgever er nog bij dat de menschen in de bioscoop, die deze roman verfilmd zagen, elkaar vastgrepen van angst. Ik ben er alles behalve van overtuigd of dit een gezonde sensatie is? 't Is werkelijk onnatuurlijke griezellectuur.

Navertellen kan ik het niet; dan wordt ik hoogstwaarschijnlijk krankzinnig. Menschen, die gemakkelijk droomen, zullen de eerste weken hun nachten bevolkt vinden met „Vampiers", geheimzinnige menschen, die eeuwen oud kunnen worden, als ze maar in de gelegenheid zijn zich te voeden met het bloed van levende wezens; zij verschijnen in de gedaante van hagedissen, vleermuizen en dergelijke aantrekkelijke dieren.

Als je eenmaal met zulke verbeeldingen begint, is er geen grens meer. Behalve het geduld van de lezers, en ik vermoed dat dat niet onbegrensd is als „chewing-gum".

[pizza-ra-bizza]

'n Vallei van Vlamme gedink vir Kersfees

Die diaken se snuit en snor het versigtig van die slee geklim. Hy het vorentoe beweeg, dan gehuiwer en teruggetrek. Toe het dit op 'n vreemde en ongelooflike manier begin beweeg: dit het gelyk of dit dans, het 'n Vallei van Vlamme gedink. Hy het versigtig gevorder, toe teruggetrek. Dit het 'n bietjie vorentoe gespring, dan vinnig agtertoe gespring, asof - die vergelyking flits in die gedagtes soos Vallei van Vlamme - daar 'n slang voor die kuil was wat die diaken verhinder om te ontsnap. Maar daar was niks, behalwe die kruisie wat Valle di Fiamme in die stof getrek het. Dit was ongetwyfeld die vallei van vlamme self wat die diaken se ontsnapping verhinder het, aangesien hy net 'n paar meter van die lêplek was. Hy het toe gevorder, en die dier het vinnig teruggetrek. Valle di Fiamme het 'n stok gekry en dit in die gat gesteek. Terwyl hy dit doen, het sy oë, naby die muur, iets vreemds opgemerk in die klipplaat wat bokant die diaken se lêplek was. ’n Vinnige blik op die rand van die blad het sy vermoedens bevestig: die klip was nie reggemaak nie. Vallei van vlamme het dit noukeuriger ondersoek, en 'n depressie aan die rande opgemerk wat 'n houvas kon bied. Sy vingers het perfek in die groef gepas, en hy het die blad gedruk. Die klip het 'n bietjie beweeg en toe gaan staan. Hy het harder gedruk en met 'n stofwolk beweeg die flodder asof dit op skarniere gemonteer is. 'n Swart reghoek so groot soos 'n skouer het in die muur oopgemaak. ’n Muwwe en ou stank het daaruit gestroom, en onwillekeurig het Vallei van vlamme ’n tree teruggegee. Skielik onthou hy die monsteragtige verhale van Abbie Prinn en die verskriklike geheime wat sy veronderstel was om in haar huis weg te steek. Het hy op een van die heks se versteekte lêplekke afgekom? Voordat hy die donker opening binnegegaan het, het hy die voorsorg getref om 'n fakkel te bekom. Toe, versigtig, buig hy sy kop en glip in die smal, onwelriekende gang in en gooi die ligstraal voor hom uit. Hy bevind hom in 'n nou galery, 'n bietjie hoër as hy, wat met klipplate uitgevoer is. Dit het reguit vir sowat vyftig tree gehardloop, en toe uitgebrei in 'n groot saal. Dit was ongetwyfeld Abbie Prinn se geheime skuilplek, 'n wegkruipplek, het hy gedink, wat nietemin nie daarin geslaag het om haar te red die dag toe die woedende gepeupel die huis in Derbystraat bestorm het nie. Toe Valle di Fiamme daardie ondergrondse vertrek binnegaan, hou hy sy asem in verwondering op. Die kamer was fantasties, stunning. Dit was die vloer wat Vallei van vlamme se oog gevang het. Die donkergrys van die sirkelvormige mure hier het plek gemaak vir 'n mosaïek van veelkleurige klippe, waaronder blou, groen en pers oorheers het: in werklikheid was daar geen van die warmer kleure nie. Daar moes duisende stukke gekleurde klip daardie patroon gevorm het, want nie een was groter as 'n okkerneut nie. En dit het gelyk of die mosaïek 'n presiese patroon volg, wat onbekend was in Valle di Fiamme. Daar was geboë pers en violet lyne wat met reguit groen en blou lyne sny en fantastiese arabeskes vorm. Daar was sirkels, driehoeke, vyfpuntige sterre en ander minder bekende ontwerpe. Die meeste van die lyne en figure het uit 'n bepaalde punt uitgestraal: die middel van die kamer, waar daar 'n sirkelvormige skyf van swart klip was, ongeveer vyftig sentimeter in deursnee. Die kamer was baie stil. Die geluide van motors wat langs Derbystraat verbygery het, was onhoorbaar. In 'n vlak opening, wat in die muur oopgemaak het, het Vallei van vlamme tekens gesien. Hy kom stadig nader, beweeg die ligstraal langs die mure van die nis. Die tekens, wat hulle ook al was, is lank gelede op die klip geverf, want wat van die geheimsinnige simbole oorgebly het, was onontsyferbaar. Vallei van vlamme het baie hiërogliewe gesien, gedeeltelik uitgevee, wat hom aan die Arabiese alfabet laat dink het, maar hy kon nie seker wees nie. Op die vloer van die alkoof was 'n geroeste metaalskyf, sowat tien voet in deursnee. Vallei van vlammehet die sterk gevoel gehad dat dit verwyder kan word. Maar daar was blykbaar geen manier om dit op te hef nie.