#walang patutunguhan

[burning-sin]

Ang kawalan ng kapanatagan ay palaging ugat ng lahat ng kabiguan.

Sa kay tagal kong nakatapak dito sa mundong ito ay isa lang nais kong ipahiwatig—hindi lahat ng bagay ay umaayon sa iyo. Maaari itong maging sa anumang aspeto: ang iyong hinihintay na true love / ang pangarap mong trabaho na alam mong hindi ka mahihirapan / ang swerte na alam mong nakalaan sa iba ngunit patuloy ka pa ring umaasa na sana sa susunod na araw, sa susunod na linggo, sa susunod na buwan, ay maibigay rin sa iyo ang swerte na karapat-dapat sa iyo. Ngunit, wala namang masama sa mangarap, hindi ba?

Sa kay tagal kong nakatapak dito sa mundong ito ay ang tangi kong naririnig galing sa bibig nila ay ang mga pangungusap na sana ay hindi ko na lang nalaman—umabot sa puntong sana’y hindi nalang ako natutong makinig. Ang daming inaasahan. Kulang ng oras. Kung uulitin ko man ang aking buhay ay gagawin ko ang lahat ng aking makakaya upang makamit ang mga inaasahan nila galing sa akin. Subalit isang munting bata lang ako, naliligaw sa kung anong dapat sundin. Ako lamang si Valhayle. Nakakapagod. Nakakainip. Nakakawalang gana.

Valhayle, walang patutunguhan.

[neoswift]

PAIRING.    jaemin x fem!oc

CATEGORY.    filo social media au, fluff, crack, humor, “enemies” to lovers (kind of… not really), arianator!jaemin, swiftie!oc, stan twitter drama, college!au, established relationship (not exactly ... pero parang ganon na nga HAHAHA)

WARNINGS.    language, puro kagaguhan lang, stan twitter drama?, ag vs. ts discourse prolly

SYNOPSIS.    what are the odds na ‘yung kalandian mo turns out to be the same person na lagi mong kaaway sa twitter? for sab’s case—probably 10/10.

REQUESTED BY. anon! (send smau reqests here!)

STATUS. on going!

NOTE. sa anon na nagrequest neto last year ... sorry natagalan HAHAHAHA ETO NA SYA !! guys swiftie and arianator po ak pls wag nyo ak conceal CHZ HAHAHA anyway super crack lang to and mostly parang walang patutunguhan, just vibes 🤙🏼🤙🏼🤙🏼 also theyre in anitwt for this one kasi ... gusto ko lang ... and theyre dentistry students !! ( no one is surprised HAHAHA) enjoy reading! 🫶🏼

— sab and jaem's playlist!

PARTS!

profiles: main | stan twt | irls

01: resident arianator & swiftie

02: landing-landi

03: what if kayo talaga?

04: briejase first win

05: ???

TAGLIST. @archivedmkl @nctasdfghj @wooyoung-a @morkleetrash @kkotjia @i-aecrysture @injunified @smolpeyy @pepperrye @hibuki-chan @hannie-dul-set @chanfilms @yiz-yo @anya-writes-stuff @w0nderr @mihyu-ckie @remisaki @fullsunld @main-figuresk8-sunghoonie @dejavukirstein @seijenoh @renjun-pretty @skzbeyleynjasnct @yoitbb @najaeminluvbot @hazyru @lune1897@ heynayu @chimajeyn @rensaure @13isacoolnumber @liljeongseong @marahuyornjn @eureah @markleepooh @000rpheus @nanayogurt @luvenshiti @j-8star @flovezen @jaeyuuns @yoonhanzjaem @ssuungchans @shairamaexx @hibernatinghamster @roseltgiri

[ilaw-at-panitik]

May lugod din ang hindi hinahayaang umiral. Pagkaraan ng mahigit isang taon, nagkita ulit tayo. Mali, nakita ulit kita. Kanina, hindi ko namalayan, magkasunod pala tayo sa pag-akyat sa overpass. Noong nalampasan mo ako saka ko lang nakilala ang pamilyar mong likod na saulado ko ang bawat kurba, nililok ng maraming panakaw na sulyap sa aking isip. [...] Alam ko na ang pangalan mo; isinigaw ko ito nang tikom ang bibig. Hindi ka lumingon. Sa ibang bersyon ng alaalang ito, tinawag kita upang magpakilala. Malamang sa hindi, natapos na ang salaysay na iyon. Ito, hangga't nananatiling lihim, hindi. May mga bagay na tiyak na walang patutunguhan. Ang hindi nasisimulan, walang katapusan.

Allan Popa, mula sa "Overpass" sa Tao sa Prowa: Mga Tala, Mga Taon (Aklat Ulagad, 2023)

[upismediacenter]

LITERARY: Overdrive

Ayoko nang mag-drive. Pagod na pagod na ako. Pero hindi ako pwedeng huminto. Hindi ko maalis sa isipan ko ang itsura n’ya, Kung paano ko lang s’ya iniwan ng ganoon. Hindi malinaw ang dinadaanan, Walang tiyak na patutunguhan. Nauubusan na ako ng oras. Malapit na sila at wala na akong mataguan.

Magdadrive ako hanggang Baguio Baguio—Teacher’s Village: Halos buong araw kong inikot ang haunted house na yun. Inabot na ako ng hapunan pero okay lang. Dahil mas onti ang naglilibot na tao pag gabi, Mas walang nakakakilala sa ’kin. Pero pag naglilibot ako ng paikot-ikot, Naaalala ko ang tinago ko dito. Kailangan ko pang lumayo. Magdadrive ako hanggang Batangas Batangas— Nasugbu Beach: Nahugasan ko ang sarili ko mula sa ebidensya, Nang walang naiiwang bakas. Sa dami ng tao rito, maduduling ka sa paghahanap. Kaya maganda itong lugar para sa tagu-taguan. Kahit hindi pa maliwanag ang buwan. Magdadrive ako hanggang Bicol Bicol— Mt. Mayon: Hindi pala maganda ang view ng mount Mayon mula sa ibaba. Restricted area nga naman kasi rito. Pero sino ba ako para magreklamo? Walang pwedeng pumunta sa parte na ito, masyadong delikado. Kaya kailangan ko nang umalis dito, mas malayo pa. Magdadrive ako hanggang Visayas Kung kaya ko lang itawid itong kotse sa dagat, Na di ko kakailanganin sumakay sa isang roro, Nakarating na ako ng Visayas. Gustong-gusto ko nang tumigil, Pero nauubusan na ako nang mapupuntahan. Magdadrive ako hanggang Minda— Naramdaman kong unti-unting bumabagal ang kotse Nanlaki ang mata ko nang tuluyang tumigil ang sasakyan. Tanaw ko na ang pula’t asul na ilaw, malapit na sila. Palakas nang palakas ang tunog. Dali dali akong lumabas ng sasakyan para tumakbo, Hindi ko namalayan na nasa gitna na pala ako ng kalsada, Paglingon ko sa kaliwa hindi flashlight ang nakatutok sa akin, Kundi headlights ng isang malaking tru— SCREEEEEEEEECH— Halos tumilapon lahat nang nasa loob ng kotse sa lakas ng preno. Napatitig ako sa windshield at nakita ang taong nagmamadaling tumawid. Tuyo na ang mga pulang mantsa sa damit at katawan ko. Agad akong napalingon sa likod ng sasakyan. “Hindi. Hindi ko sinasadya.” Bulong ko habang inaayos sa upuan ang nakahimlay na katawan. Kailangan ko nang umalis. Malapit na sila.

[lihimlihamtinta]

Nandito nanaman ako sa lumang kumunoy

Kung saan ang pakiramdam ay tulad noon

Dama ko nanaman ang pag iisa

Walang kakampi at walang patutunguhan

Muli kong iisipin ang mga naging pagkukulang

O kung saan nga ba nagsimula ang wakas

Na tila ang lahat ay lumilipas lang

Tulad ko sa mundong ito na walang marka

Hinahanap ko nga ba ang aking katuturan?

O sadyang ang pag iisa ay ang aking hantungan?

[hashirun]

I've been feeling a bit down since kaninang hapon, na-open ko kasi kay Mama na i'm planning to start looking for a job next week kasi nga di na sumasapat yung kita ng private resort. Balak ko kahit bpo na lang muna ulit while i gather myself but she told me na kung sya ako maghahanap na lang sya ng trabaho abroad, kahit anong work pa yan kasi daw at this point naman parang huli na para mag-establish ako ng career. So dapat ang isipin ko na lang eh kung pano kumita nang malaki.

Nasaktan lang ako kasi di ko inexpect na marinig yon sa kanya lalo last week lang nag-open up din ako na nalulungkot ako kasi parang walang nangyayari sa buhay ko career wise, parang wala akong patutunguhan. Na i'm already in my mid 30s pero i'm still not good at anything, i don't have any skills na in demand sa job market. She comforted me and told me that it's not too late, that i've always been good at communication and public speaking so why not look for a job along those lines, like maybe apply for a job as a teacher or trainer.

She's always been my biggest supporter, so i was really surprised when she told me kanina na it's too late to start a career. Siguro napagod na lang din sya sa akin kasi lagi na lang ako pumapalpak.

I regret coming home nung nag-pandemic, siguro kung nag-stay ako nun sa Manila i wouldn't get caught up with managing the private resort, i wouldn't think it's a good idea to finally open my dream cafe, i wouldn't quit my job, i wouldn't be neck deep in debt, i would still have a life and a career. I wouldn't feel as useless and pathetic as i feel now.

[andrrns]

"Kailan ba naging requirement sa buhay ang maging matalino? Ang maging madiskarte? Kailan naisip ng tao na kailangan niyang mangarap sa pag-asang makaalis sa sitwasyong hindi naman niya pinili, pero kailangan niyang harapin—tanggapin.

Kailan naging kumplikado ang buhay na kailangan pa nating maligaw at manalig na lahat ng kung ano mang pagsubok na kinakaharap natin ay may dahilan, na pagtapos ng unos, may mapayapang tahanan ang naghihintay upang pahalagahan kung ano man ang naging kalabasan ng pakikibaka at pakikisuong natin sa kapalarang hindi man lang tayo binibigyan ng pagkakataong huminga. Dahil kasabay ng paghiga ay mga munting pag-aalala na baka maiwanan na tayo sa bilis ng takbo ng kung ano mang hinahabol natin.

At sa paglipas ng panahon, sa gitna ng takbuhan, makikilala mo pa ba ang sarili mo? Naabutan mo ba ang matagal mo nang gustong angkinin? O katulad rin kitang umiiyak sa kawalan, tinatanong sa buwan kung lahat ba 'to may patutunguhan. Umaasang may kasagutan sa walang-hanggang katanungan. Dito na lang ba nagtatapos ang buhay? Sa palagiang paghahanap kung lahat ba 'to may saysay?"

Siguro lahat tayo nakikibaka hindi dahil kailangan, nakikibaka baka lang may mahanap na kasagutan

[prikitiwsthoughts]

Sa'yo ako natutong hindi magpaalam, Dahil hindi sa lahat ng pag tatapos ay kailangan ng pamamaalam. Magmahal ng walang kapalit, Dahil hindi lahat ng binibigay ay dapat may balik. 

Sa'yo ako natutong maniwala sa walang patutunguhan. Kumapit sa kawalan. At ibigay ang lahat kahit na masaktan. 

Pero dahil dito natuto ako. 

Natuto akong mas mahalin, tanggapin at piliin ang sarili. Dahil hindi sa lahat ng pagkakataon ay hindi naman masama kung uunahin muna ang sarili. 

Natuto akong mas magmahal, tumanggap at pumili. 

Mas magmamahal pa ko higit sa kung paano kita minahal. Dahil kung nagawa kong magmahal ng taong hindi ako minahal, paano na lang sa taong mamahalin ako pabalik.

Mas tumanggap—tumanggap ng iba't ibang uri at hugis ng pagmamahal. Dahil masarap sa pakiramdam nang may nagmamahal at minamahal pabalik. 

Mas pumili pa. Mas maging mapili pa. Dahil marami pang pagpipilian. Pumili pa!

[makatangalang]

Payong

Ula-ha-ha-ha-ha-ha-ha-ha-han~ Sinong 'di mapapasayaw sa ulan? kung kasalo ka sa iisang payong, bahala na kung maambunan

hindi ako nakisilong dahil ayaw mabasa nais lang makalapit ng 'di nahahalata upang masilayan ka ng palihim laging tinataon na walang nakatingin

Sinisilip ang mga tala sa likod ng antepara pasensya kung ikaw ma'y nailang mabuti na lang at panahon ay nakisama may dahilan para ika'y tabihan

hinihiling na ang ulan ay magtagal at sana'y malayo pa'ng patutunguhan handa naman akong magpagal kahit hindi mo pa napupusuan

pero 'di na dapat pang mangamba dahil wala naman akong balak manligaw walang dapat na ipag-alala 'pagkat pagitan natin ay malinaw

alam kong wala namang pag-asa kaya hindi na para subukan pa sapat na ang sandaling natamasa kaya ayos lang na sukuan ka

[aurumxyz]

Yaman sa Kabilang Bayan

Magsaya at maging maligaya ang ninanais ng aking kaibigan sa pag-diriwang ng kaniyang kaarawan. Selebrasyon ng araw ng pagsilang ng aking kaibigan na nauwi sa isang maikling repleksyon sa aking isipan.

Saan kami nagpunta at paano nga ba kami nakarating dito?

Credits to Meghy Was Here.

Kami ay kaniyang dinala sa Liwliwa, San Felipe, Zambales at kami ay nakarating ito sa pagsakay sa bus papuntang Olongapo at sinundo kami rito ng kaniyang tito upang magtungo na sa San Felipe. Papunta sa lugar na ito ay matatanaw mo ang kabulubundukin ng Zambales. Sa bawat paglipas ng oras papunta sa aming patutunguhan ang aking mga mata ay nakakandado sa mga tanawin at para bang bigla akong nawala sa sarili kong katawan, biglang nawalan ng laman ang aking kaisipan, at walang maramdaman, ngunit hindi sa masamang paraan. Maaaring ang aking isip ay naghahanda lamang sa maaring mangyari sa hinaharap.

Pagkatapos ng dalawang oras na paglalakbay kami ay nakarating na sa aming destinasyon at kami rin ay biglang naligaw sa lugar na ito, kami ay napunta sa baybayin at hindi sa aming tutulugan o pansamatalaang titirahan, sa Ruca Liwa. Sa unang pagsilay ko sa baybayin ng Liwliwa ay para bang kinuha ako ng hangin papunta sa langit kung saan ay mapayapa, ang maalat na simoy ng hangin at matataas na alon ay biglang nagbigay ngiti sa aking mukha.

Credits to Ruca Liwa

Magandang oras o panahon na ito ay puntahan?

Ayon sa aking kaalaman, ang araw o oras na magandang pumunta rito ay sa panahon ng tag-init, ngunit madaming mga turista sa mga panahon na ito. Pumunta kami rito kung kailan magsisimula pa lamang ang panahon ng tag-init noong Enero.

Anu-ano ang aming mga ginawa rito?

Supresa sa aming Kaibigan

Nang makarating kami sa pansamantalaang titirahan namin, sa Ruca Liwa, sinupresa namin ang aming kaibigan at ginulat na nasa Liwliwa rin ang kaniyang pamilya, sa Odyssea. Hinanap namin ang Odyssea upang puntahan ang kaniyang pamilya ngunit mali ang aming nadaanan, kami ay naligaw dahil sa kabilang daan kami nagtungo. Pagkatapos ng mga ilang oras kami rin nakarating sa Odyssea.

Credits to Odyssea

2. Mommy Phoebe's Place

Dahil tanghali na, kami muna ay nagtanghalian sa Mommy Phoebe's Place at kumain kami rito ng Adobo, Lumpiang Shanghai, Crispy Pata, at Pusit. Ngunit, hindi ko nagustuhan ang mga pagkain rito, maaaring iba lang talaga ang pagluto nila rito sa San Felipe o dahil mas gusto ko lamang ang luto ng aking ina, na aking kinalakihan at hinding-hindi mawawala sa aking alaala dahil ito ay ang pagluluto na mayroong pagmamahal.

3. Pagligo sa Karagatan

Pagkatapos kami nagtampisaw at naligo sa dagat. Ang mga alon rito ay malalalaki at ito ay delikado ayon sa mga nagbabantay rito. Ako ay may takot sa malalalim na yamang tubig dahil hindi ako marunong lumangoy at magpalutang, ngunit rito dito ay hinarap ko ang takot na ito at aking hinarap ang malalaki at malalakas na alon. Tuwa ang lumabas sa aking mukha dahil ako rin ay hindi marunong mag-take ng risk, lalo't buhay ko ang aking itataya rito.

4. Takip-Silim

Kami ay nag-antay sa baybayin hanggang takip-silim. Nakaupo sa lupa, mga alon na humahampas, at maalat na hangin ang aming kasama sa panonood ng paglubog ng araw. Kapayapaan ang aking naramdaman sa paglubog ng araw at ito ay nagsilbing pansamantalang pahinga malayo sa aking mga problema. Sa paglubog ng araw ay akala mo na magdidilim na ang lahat ngunit may buwan at mga tala pa na magiging silbing ilan sa mga oras na madilim ang iyong daan. Kahit sa iyong "darkest times" may mga tao pa rin sumusubaybay, nag-aalala, at nagmamahal sa iyo.

Pangkalahatang Karanasan

Kung ako ay kasama mo sa paglakbay rito ang makikita mo lang akin mata at mukha ay tunay na ngiti at kasiyahan. Napakasaya na naranasan ko ito kasama ang aking matatalik na mga kaibigan. Nakita ko ang isa sa mga yaman at kagandahan ng aking minamahal na bayan o Pilipinas. Napakaraming maari mong gawin dito at ang mga tao rin dito ay mababait at hindi ka ituturing bilang isang turista ngunit bilang isang kabayan o pamilya.

Isa sa mga dahilan kung bakit ko naramdaman ang kasiyahan na ito ay sapagkat ngayon ko lang nakasama ang aking mga kaibigan upang maglakbay sa malayong lugar sa aming tahanan. Napakagandang simulan ang taon na ito na namulat sa kagandahan ng paraiso na ito. Hindi ko alam na kabilang bayan lamang ay may ganitong lugar kung saan mas magiging malalim pa sa karagatan ang aking kaisipan na nabubuksan ang mga iba't ibang isyu, paano pa kaya ang ibang lugar tulad ng Siargao, Boracay, Palawan, at marami pang iba ang maari pang magawa sa akin.

Gusto kong itago ang lugar na ito sa karamihan dahil gusto ko ako lang nakaramdam ng gantong saya, ngunit ako ay magiging makasarili kaya aking inirerekomenda ang lugar na ito, dahil ito ang magsisilbing pansamatalang pahinga sa iyo. Ang ligayaa na iyong mararamdaman dito ay hindi pangkaraniwan.

[walaumalistulog]

Hindi ko maiwasang hindi isipin na habang patuloy kong pinu-pursue 'yung bagay na hindi ko naman talaga gusto, lalo akong nawawalang ng drive to continue with everything. Para kang isang alagang aso na may tali sa leeg, pero ikaw din ang may hawak ng tanikala---you're lost. You think everything is in place, akala mo may tamang patutunguhan lahat ng desisyon mo, but in reality, you're just a lost cat in a forest. Pinipilit na hindi mag-"meow" dahil maraming naka-aligid na mga hayop sa paligid na higit na mas mabagsik at matapang sa'yo; may angking angas sa dahilang sila ay nasa natural habitat nila. Samantalang ikaw, you're making your way out by discreetly planning to escape ang realidad na wala ka sa tamang lugar na dapat kalalagyan mo.

Nandyan ka, kasi wala kang choice---walang other choice kundi ang mag-survive.

[ginniemouse]

sobrang agree ko kay Mimiyuh. naalala ko yung one conversation I had with my mom's friend. as usual, kapag nalaman nilang mag isa na lang ako sa buhay, palagi nilang sinasabi na mag asawa na ako.

nung una nga sobrang offended ko kapag nasasabihan ako ng ganon kasi para bang wala na akong patutunguhan kung hindi ang pag aasawa na lang.

don't get me wrong. sobrang ultimate dream ko ang maging housewife. gustong gusto ko mag asikaso ng pamilya. pero ayaw ko lang nagiging kawawa ang tingin nila sa akin kaya dapat ako mag asawa.

i told my mom's friend this line: "tito, wala po kasi akong boyfriend. tapos po, yung mga nagkakagusto at nanliligaw sa akin ay kung hindi tamad, mga walang ayos pong trabaho. tito, 12 hours po ako nagta trabaho sa isang araw para lang mabili ko yung mga gusto ko. mas okay na po akong ganito muna kaysa mag asawa po ng hindi ko kaparehas ng gusto sa buhay."

i felt relieved nung nasabi ko yon kasi parang sakanya ko lang nasabi yung totoong sentiments ko about it. syempre ayaw ko naman magmukhang pera o matapobre o judgemental.

pero ayon, na very good naman ako ni tito.

anyway, totoo talaga sinabi ni Mimiyuh. at explanation niya. we don't want the rich. we want the ones that are financially literate at may pangarap sa buhay.

[m--a-r-i--a]

"Comfort friend"

Sana all 'no? Sa mga taong may napagsasabihan ng problema. Mga taong kayang lumapit sa mga magulang, kaibigan, o kaya'y guro na napalapit sila. Sa ganang akin kasi may kani-kaniyang problema ang bawa't isa na kinakaharap kaya bakit ko aabalahin ang ibang tao para lang makinig sa mga hinaing ko sa buhay? Ayaw kong makaistorbo at ayaw kong masayang ang oras nila. Hindi ba't maganda na mga masasayang alaala ang likhain kasama ng mga taong mahal mo sa buhay sa halip na magsalitan kayo ng mga mapapait na karanasan? Iyan ang pilit kong itinatanim sa aking utak kaya hindi bukas ang aking puso na tumanggap ng mga taong nais na makinig sa akin.

Wika nga ng karamihan, masarap sa pakiramdam ang may nasasabihan o nalalapitan kapag may problema. Magandang magkaroong ng masasandalan sa tuwing sukong-suko ka na dahil hindi magandang kinikimkim sa kaloob-looban ang mga sakit na nadarama. Siguro ito ang nagpapaliwanag kung bakit gumagaan ang ating loob sa tuwing nailalabas natin ang ating galit, poot, suklam, kalungkutan, kasawian, o paghihinagpis.

Ngunit kahit ilang beses ko pang marinig ang mga pahayag na iyan. Hindi ko pa rin kayang magsabi sa mga tao ng aking mga problema. Bukod sa ayaw kong makaabala ng oras nila, natatakot akong mahusgahan sa mga pangyayari sa buhay ko at dahil hindi rin naiiwasan na madalas ma-iinvalidate ang iyong nararamdaman. May iba kasing minamaliit lamang ang mga napagdaraanan ng iba at kanila pa itong ikukumpara sa pinagdaraanan ng ibang tao o sa kanila. Alam kong hindi lahat ganiyan pero hindi pa rin maiiwasan ang mga agam-agam o pangangamba. Paano kung gamitin nila ang mga sinabi ko laban sa akin? Iyan ang isa sa aking mga dahilan kung bakit hirap akong magpahayag ng damdamin sa iba.

Hai.. kung maaari lang talaga, nais kong mabago ang aking pananaw na iyan. Dahil sa totoo lang, sukong-suko na ako sa buhay ko ngayon. Ang dating ako na matatag sa kahit anong problema ang tahakin ko, ngayon ay pawang natutong saktan ang sarili at lagyan ng mga hiwa ang galang-galangan ko. Totoo pala talaga 'no? Kapag wala kang mapagsabihan ng problema at tuluyan mo itong dinamdam at kinimkim nang kay tagal, sa sarili mo ilalabas lahat ng nararamdaman mo sa pamamagitan ng pananakit sa sarili mo. O ako lang ang ganito? Sa totoo lang hindi ko na alam saan na patungo ang buhay ko o kung may patutunguhan pa ba ako. Sana na lang kung dumating ako sa puntong ayaw ko na at magpapakamatay na ako, ay makita kong muli ang halaga ng buhay at itigil ang ginagawa ko(pagpapakamatay) upang bigyan ang sarili ko ng pangalawang pagkakataon na mabuhay muli at magsimula nang bago at masaya.

Nakakatawang isipin, dahil napakahusay kong makinig at umunawa sa ibang taong nagsasabi ng mga problema sa akin, ang kahusayan ko magbigay ng payo pero hindi ko maisabuhay ang mga payo ko sa kanila. Ang daling magpagaan ng loob ng iba ngunit ang hirap magsabi ng problema sa kanila. Nakakahiya, may pinagdaraanan din sila. Ayaw kong mamroblema sila sa kung paano nila ako papayuhan, paano nila pagagaanin ang aking loob, at ayaw kong mamroblema sila sa problema ko. Ako na lang ang laging 'comfort friend' nila, pero ako, walang ganiyan ni isa. :))

[kerobin]

at this point in time di ko alam paano ko nasusurvive ang araw araw na walang matinong patutunguhan. kasi mantakin mo gumigising lang ako para magkaron ng 100% na attendance sa trabaho. na prove ko na rin naman ang sarili ko kaya kahit di ko na galingan kasi nakita naman na ng boss kong promising ang mga outputs ko. pero to be honest okey na ko mag provide ng sapat lang sa sinasahod ko. di na rin kaya ng energy kong mag bida bida. one time nag pm sakin ang ka-work ko. bat daw parang di niya ko naririnig sa ms teams, parang ang tamlay ko daw, may sakit daw ba ko. sabi ko sinusumpong lang ng migraine. di raw siya sanay. gusto ko sanang sabihing, ‘ako rin.’

siguro may pake pa rin naman ako. despite everything, i still care, and i still love. there are times i catch myself having the urge to step up and say, ‘no this is how it should be done,’ o kaya naman, ‘let me show you,’ pero laging napaiimbabawan ng kasunod na, ‘let them do it,’ o kaya, ‘there’s no audience to perform for.’

hindi ko masabing tama ang term na /nagsawa/ para idescribe kung bakit pinipigilan ko yung sarili kong ibigay yung best ko pero siguro papunta na ko don. nakakaapagod kasing maging bigger person. parang lagi kang nasa outside realm looking at things. na kelangan laging one step ahead. na kelangan meron ka agad next move. mali ko siguro na feeling ko responsibilidad ko ang lahat pero ganun siguro kasi ako bilang tao. nasanay akong ako ang tumitingin at hindi ang tinitingnan. ang nakikinig. ang mas nakakaramdam.

i still care. at the back of my mind, nandun pa rin yung disappointment pag naiisip kong i could have showed up for myself. na tutal naman at pagod na rin lang ako, at least makabuluhan yung pagod kung sinubukan ko lang. kung inumpisahan ko lang. pero siguro kung talagang wala nang laman yung share mo ng baso, wala ka na ring mabibigay na magandang output. na hindi mo na maiisip yung mga ganitong realizations. na pumapasok lang tong mga isipin na to pag ganitong madaling araw, pag tahimik ang mga bagay, pag ikaw lang ang maingay.

funny because at this point, im no longer pertaining to work. i dont even know when did the lines get blurry. i dont know. i dont even know anymore.

[upismediacenter]

LITERARY: Sapagkat Mahal Kita

Sapagkat mahal kita, sasamahan kita sa kahit anong paglalakbay basta’t kapiling ka. Marinig lang ang iyong malumanay na paghuni sa aking ngalan, ika’y agaran kong dadayuhin. Susugurin ko ang walang usad na trapiko ng Maynila, tatakbuhin ko ang mga makikitid na eskinita. Kahit pa ako’y paakyatin sa bulubundukin ng Cordillera o kaya pasuungin sa ilalim ng West Philippine Sea, gagawin ko ito makarating lang sa iyong tabi.

Sa tuwing ika’y aking kasama, lagi’t lagi kong hahawakan ang iyong mga kamay upang tayo’y hindi mawalay sa isa’t isa. Balewala sa akin ang init at lagkit dahil ang hubog ng iyong palad at higpit ng iyong kapit ang siyang bumubuo sa hugis ng aking kamay. Hindi kita papakawalan kahit itulak-tulak tayo ng kapulisan.

Mga gamit mo ay kusang-loob na bibitbitin, balikat ay iaalay bilang sandalan upang kahit saglit ika’y makapagpahinga. Anumang bigat ay kaya kong akuin, kasimbigat man ng presyo ng mga bilihin, sapagkat nasubukan ko nang buhatin ang mundo sa mga panahong ika’y kapiling sa aking bisig.

Haharapin ko nang buong tapang ang iyong mga magulang at ipagtatanggol ang ating pag-iibigan. Likas sa kanilang pagmamahalan ang tamis ng pag-ibig kaya’t mauunawaan nila kapag aking sasabihing walang pinag-iba ang ating pag-iibigan. Tulad nila, ikaw ang aking pahinga, ikaw ang nagbibigay kulay sa aking mundo, at ikaw ang iibigin habambuhay kahit… hindi sapat—kahit hindi ito tanggap ng lipunan.

Iilan lamang ito sa aking mga gagawin para maiparamdam sa iyo ang aking pagmamahal.

Sapagkat mahal kita, sasama ako sa pag-alon ng pulang dagat upang makamit ang pagbabagong nais matamasa. Titiisin ang tirik ng araw, ako’y magmamartsa sa mga kalye ng EDSA at Mendiola.

Hahawakan ko at itataas ang aking panawagan. Katabi at kapiling ang malawakang hanay ng masa, iba’t iba ang isinisigaw ngunit iisa ang patutunguhan. Malinaw na ang nais ay kalayaan.

Ang kalasag ng kaalaman at ang armas na aking mga salita ay bibitbitin. At kung kakailanganin, handa akong iaalay ang aking buhay tulad lamang ng mga estudyanteng nauna sa akin.

Haharapin ko ang mga nagpapahirap sa ating bayan at ipagtatanggol ko ang bawat isang tumitindig at lumalaban. Ipaglalaban kita at ang bayan para makamit ang lipunang lahat tayo’y pantay-pantay.

Gagawin ko itong lahat dahil ang alam kong kapalit ay ang mahalin ka nang malaya

Ika nga nila, ang unang kulay ng bahaghari ay pula.

[caxxxe]

Emotional damage

Why people doesn't love me as I love them? Am I really the problem? Why people I cherished always give me that feeling of abandonment. Why do I need to feel this feeling that no one loves me even though I know I have them? I want to live BUT I don’t want this kind of life. I feel like I’m hopeless, walang patutunguhan. I don’t see my future anymore. Nawawalan na ko ng tiwala sa tadhana, sa tao at sana hindi ako mawalan ng tiwala kay God, dahil siya na lang pwede kong kapitan. 

Nawawalan na ko ng tiwala sa tao, takot na ko lumabas mag-isa. Napapagod na ko makipagcommunicate sa tao. Nakakapagod kapag tuluyan kang nag-iba. Proud pa kaya sakin yung batang ako? I think no, hindi kasi natupad yung pangarap nya na maging artista, na kumanta sa harap ng mga tao kasi nawalan na siya ng confidenceWondering if hindi nangyari lahat nug 2010. I’m a full of shit. A full of FUUUUUUCKKKK!!! AYOKO NA NG GANTONG BUHAY. I NEED TO BE STRONG!!!!!! I NEED TO BE OKAY. This is wrong. Killing self is wrong. CONTROOOOLLL self. You gotta live and try your best. You have YOU!