#wat een huis

[talaricula]

Op naar de kapper! Eindelijk, minder triest schaap vibes. En net op tijd voor de fotoshoot die een vriendin van mijn ouders (amateurfotografe) ons heeft aangeboden als geboortecadeau!

[dutchjan]

February 19, 2023

[stomgetoeter]

.

[nature-played-a-trick-on-me]

Ik snap het dus echt niet meer. Waar is mijn slachtofferhulp. Mishandeld, aangerand, gestalkt en dan moet ik meer dan drie jaar zeuren om therapie, zeuren is het omdat ik anders niks geen hulp krijg.

[posititties]

i love my best friend and at the same time i hate him because i feel so guilty for everything that happened the past few days

[blogger-theo-herbots]

Theo-Herbots Welke maatregelen te nemen bij een hittegolf? ||What measures to take in a heat wave?

Theo-Herbots Welke maatregelen te nemen bij een hittegolf? Volgende Tips worden in dit bericht behandeld: Wat zijn enkele manieren om mijn huis koel te houden tijdens een hittegolf? Hoe voedsel te bewaren bij warm weer Hoe weet ik of mijn eten (ondanks alles) bedorven is? Hoe zorg je voor je tuin tijdens een hittegolf? ‘hoe zorg je voor je huisdieren tijdens een hittegolf’ Wat zijn enkele…

[madeliefkrans]

don’t u hate werknemers die je inhuren om iets te doen, dan de meest vage opdrachtomschrijving ooit geven waardoor je vervolgens zelf moet uitvogelen wat je precies moet doen en dan ook niet duidelijk aangeven wanneer de opdracht voorbij is waardoor je vervolgens ook zelf moet uitvogelen wanneer je opdracht af is

[polldermodel]

Je verhuisd met je gezin (ouders +evt broers en zussen of partner +evt kinderen) naar een ander land, wat zou je dan het meeste missen? (wat, niet wie, dus niet overige familie of vrienden)

Eten/drinken

Bepaalde tv programma's

De taal

De omgeving waarin je nu woont

Het huis waarin je nu woont

Helemaal niks

Iets anders

[jelenaervinovic]

8 mei

Woensdag 8 mei hadden Hanne, Anouchka en ik een vrije dag omdat het dan in Tsjechië Bevrijdingsdag is. Dit betekent dat Tsjechië op 8 mei 1945 bevrijd werd uit de handen van Nazi-Duitsland. Dit was het einde van de Tweede Wereld Oorlog voor hen.

Wat we gedaan hebben:

- Het dansende huis

- Coco café

- Korean food

- Wandeling

[vriendenboekjes]

In het jaar waarin we samen gelukkig zijn ga ik niet weg en weet jij altijd wat te zeggen op mijn melancholische overpeinzingen, hoe sneu ze ook zijn. Ik mis je niet, want je bent voor eeuwig naast me. We gaan naar die film waar je het over had en in het donker houd ik je hand vast. Ik slaap op je bank, of misschien je voeteneinde en snauw naar iedereen die te dicht in de buurt komt. Je handen strelen door mijn haar, langs die plek onderaan mijn oor, waar je weet dat ik gevoelig ben. Om me tot rust te brengen, of gewoon omdat je me lieflijk wilt zien. Ik ben leuker dan al je vrienden en het enige avondmaal dat je nog wilt verorberen. Morgen gaan we samen naar die mooie plek waar we zoveel over hebben gehoord, de groene velden en de blauwe lucht en de rijpe pruimen aan de bomen. Het zonlicht in je haar is de mooiste kleur rood die ik ooit heb gezien. Voldaan en met sap druipend van je lippen stappen we op de bus naar huis, waar ik rondjes om je draai en jij me cakebeslag voert. Daarna wil ik niet meer weg en je zegt blijf hier voor eeuwig en we gaan binnenkort een nieuwe kleur verf voor de muur uitzoeken en ik wil je en ik wil je en het eten smaakt niet hetzelfde zonder jou en waarom heb je anders je haar uit laten groeien?

Vanavond was ik je rug en kruipen we samen onder de wol. En de dag erna houd ik je vast en verdwijnen we van de aardbodem waar niemand anders ons vinden kan.

[k3fanblog]

Results of the best KKJ song bracket!!!

Congrats to Mamasé for being the best KKJ song! Also not pictured here, but Meiden van de brandweer gets a honorary mention for coming 4th.

Some fun stats:

Lollypopland, Beroemd and Niet-verjaardagsfeest had the biggest increase when compared to the full K3 bracket, Lollypopland was originally ranked 24th but managed to become 9th! Beroemd was ranked 21st and came 8th and Niet-verjaardagsfeest was ranked 28th but came 18th!

The biggest losers are Eya Hoya! and Willem Alexander, both losing 14 spots in the ranking

When looking at the albums, Eyo was the most popular, the average rank is 20.33, the next album is Mamasé (24.67) and then at a distance Engeltjes (32.92), Loko Le (35.69) and Alice in Wonderland (36.60). (The two singles without an album are K3 Loves you at place 20 and K3 kan het! at place 31.)

Full ranking below the cut! Though because of Tumblr lists it doesn't show ties, so it's only fully accurate until the 27th spot. (If anyone wants the full data feel free to message me)

So next is the HKM bracket, per popular demand it's going to be a 64 song bracket starting with a group stage that I will probably put up early next week so stay posted!

And that was it for the KKJ bracket, thanks everyone for voting and reblogging, it was a lot of fun to read your opinions and sometimes even song analyses! Hope to see you back for the HKM bracket!

MaMaSé

Waar zijn die engeltjes

Hallo K3

Meiden van de brandweer

Eyo!

Loko le

Zwaai als je verliefd bent

Beroemd

Lollypopland

K3-Airlines

Leukste van het land

Willem-Alexander

Handjes draaien

De politie

Ster

Drums gaan boem

Alice in Wonderland

Telepathie

Niet-verjaardagsfeest

K3 Loves You!

Parapluutje

Wanneer zie ik jou terug

Zeg eens AAA

Niet normaal

Filmster

Koning Willem-Alexander

Smoorverliefd

De revolutie

Geloof in jezelf

Dubbeldekkertrein

K3 Kan Het!

Eya Hoya!

Jurkje

Viva viool

Wat jij doet met mij

Blankenberge

Mijn liefje achterna

Kitty

En ik dans

Bel me ringeling

Kinderen baas

Kusje van jou

Hey hey

Cowboys en indianen

Alles kan in Wonderland

Verstoppertje

Gigaleuke dag

Vind ik leuk

Onder water

Ik wil naar huis

Doe de bloemendans

Naar de film

Op de kermis

Wie zal ik een kusje geven

Het steltenlied

Alleen door jou

Hiep hiep hoera

Mama kan alles

Radio

Leugentje leugentje

Ik wil niet naar huis gaan 

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Draak van Moerdal

Soms vraag je je af wat er in andere mensen omgaat.

Je hebt als arme boer hard gewerkt. De dag zit er op en je gaat naar huis om een hartige maaltijd te verorberen. Je bent zo moe dat je de heg laat liggen.

Dat kort verhaaltje begrijp ik.

Ga je dan, in al je vermoeidheid, denken "hey, ik ga de heg met de nagels naar boven leggen, dat lijkt me een uitstekend idee!" of heb je toch nog het gezonde boerenverstand om die ofwel om te keren ofwel toch mee naar de boerderij te nemen?

Ik hoop toch het laatste.

[devosopmaandag]

'Chroma – a book of colour'

Twee maanden woonden we diep het binnenland van de Limousin in, waar groen in duizend schakeringen mijn blikveld vulde. De nachten waren van een stilte die mijn oorschelpen deed groeien. Bijna één hele maancyclus ging schuil achter wolken. Zo donker heb ik het thuis slechts met verduisteringsgordijnen. De reeën en de das openbaarden zich alleen in het opengewroete gazon, roodbruine kalfjes dronken in de wei bij hun moeder, de uilen zwegen, de linde voor het huis verdubbelde in omvang, het brood was bijna overal goed. De stad was ver weg, en daarmee de stadscultuur. Ik bezocht één kunsttentoonstelling, die me verbijsterde (beelden uit de Tolkienfilms als enorme handgeweven tapisserieën). En, ja, ik ging één keer naar de dorpsbioscoop en zag een uitstekende film. In boeken die ik voor het slapen las kwam wel een beroemde in Parijs en New York wonende cineaste tevoorschijn ('Mijn moeder lacht' van Chantal Akerman) en werd een ook al in New York wonende schrijver bijna vermoord ('Mes' van Salman Rushdi), maar die stedelijke cultuur bleef binnen de pagina's van het boek. Er was wel het dagboek van Derek Jarman dat wat daar buiten mijn slaapkamerraam zich afspeelde, verbond met literatuur, film, kunst, politiek en stedelijke subculturen.

Mijn liefde voor botanie werd door hem keer op keer gevoed. Ik kon parallel oplopen met zijn observaties in zijn tuin en omgeving, van het bloeien van opeenvolgende bomen en planten: gaspeldoorn, sleutelbloem, bosviooltje, meidoorn, brem, vlier, vingerhoedskruid, akelei, ratelaar. Ik leerde hoenderbeet en vroegeling door hem kennen. Hij maakte zijn tuin ermee en schiep cultuur. Maar zijn hele dagboek draait evenzeer om wat we 'high culture' noemen, om de Britse maatschappij onder Thatcher, het vechten voor homo-rechten en om jeugdherinneringen. Alleen af en toe sluipt zijn ziekte het boek binnen.

Thuisgekomen vond ik een vanuit Frankrijk besteld boekje van Jarman: 'Chroma – A Book of Colour – June '93'*, geschreven toen zijn ogen slechter en slechter werden. Uiteindelijk zou hij blind worden. Ik begon gisteren gretig in het kleine boek te lezen, een verzameling van kleur naar kleur waarin hij al zijn kennis, liefdes en herinneringen duizelingwekkend en lyrisch samenbrengt. Het is een idiosyncratisch compendium, soms een beetje hallucinerend. In zijn inleiding is het eerst citaat van Wittgenstein: “Bezie je kamer op de late avond wanneer er nauwelijks meer kleuren vallen te onderscheiden – en maak nu licht en schilder wat je eerder in het halfdonker hebt gezien. – Hoe vergelijkt men de kleuren op zo'n afbeelding met die van de halfdonkere ruimte?”**

Op de een na laatste avond voor ons vertrek verdween het dorp aan de overkant van het dal in de mist. Ik opende de ramen en bleef heel lang kijken hoe grijzen, blauwen, in zwart verdwijnende groenen inelkaar vloeiden als inkten in water. Ik kon mijn ogen er amper van af houden. Drie dagen later opende ik Jarmans kleurenboekje.

* Chroma – A Book of Colour – June '93 | Derek Jarman | uitgeverij Vintage/Penguin Random Books 1994

** Opmerkingen over kleuren | Ludwig Wittgensteind | vertaling Paul Wijdeveld | uitgeverij Tabula 1982

[fransopdefiets]

2-6 Nieuw Schoonebeek

Gisterenavond trakteerde ik mezelf op een concert in de Vermaning van Zaandam, ze speelden pianotrio’s van drie B’s, Beethoven, Bloch en Brahms. Mayke zat in het vliegtuig naar Sjanghai, dus ik moest mezelf vermaken deze tweede laatste avond.

Het stuk van Brahms sprak de zaal (nou ja, er waren hooguit 25 mensen) het meest aan, daar ontstond een bijzondere dynamiek tussen de musici. Mag ik hier even reclame maken voor de Nieuwe Huys concerten, die in de Vermaning gegeven worden? Ze weten altijd bijzondere ensembles te strikken voor een optreden waar vaak maar 15 of 20 mensen op afkomen. Dat is echt ten onrechte.

Het was een mooi slot van een emotionele week.

Het is een stuk kouder geworden dan twee weken geleden, het is grijs en er staat een stevige noordenwind. Ik denk dat die landinwaarts wel iets minder hard zal waaien, we gaan het zie . Maar ‘s morgens om tien uur op het stationnetje van Zaandijk is het behoorlijk fris. Ik ga weer naar Coevorden waar Bob en Hetty me weer ophalen van het station.

De route door Denemarken blijft een gokje, er staat de hele volgende week een harde westenwind aan de Deense kust zo tussen 4-7 bft. Het is maar net hoe dat uitpakt, als ie net iets zuidelijker wordt, is het feest, maar kiest die een beetje noordelijker hoek, dan ben je de sjaak. Gelukkig hoef ik pas woensdag of donderdag te beslissen, wie weet hoe het dan er voor staat. De komende twee-drie dagen lijkt de wind hoofdzakelijk westzuidwest te staan, wat natuurlijk reuze gunstig is.

Vandaag ben ik dan echt 67 geworden, zevenenzestig! en treed ik toe tot het legioen der veteranen, die hun beste jaren voor het vaderland gegeven hebben en naar wie in dankbaarheid wordt opgekeken door het Nederlandse volk. Onze beloning bestaat uit een staatspensioentje, dat de vaste lasten van ons bestaan dekt.

Ik heb nu 4 maanden de tijd om te bedenken hoe ik de komende jaren verder wil invullen. Vooralsnog heb ik me alleen aan wat bestuurswerk gecommitteerd en is er voldoende ruimte om weer iets te gaan leren of nog wat betaalde klussen te doen. Het leukste is natuurlijk om iets heel nieuws te gaan doen en daar dan ook nog wat geld mee te generen. Maar dan moet ik geen boeken gaan schrijven, want het schijnt dat uitgevers overspoeld worden met manuscripten van gepensioneerden. Dan kan ik beter proberen influencer te worden en mijn geld verdienen met het aanprijzen van steunkousen, zalf tegen de jicht en erectiepillen op basis van inheemse kruiden uit de Kalverpolder. Ik zie daar wel mogelijkheden en een mooie samenwerking met de Zaanse Schans. Want daar hebben ze nog geen authentieke Zaanse heelmeesterspraktijk. De stichting Kalverpolder levert de kruiden aan, de molenaars vermaken die tot zalf en de weverij fabriceert de steunkousen. Win-win-win.

[salernoah]

Vrijdag | 24-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 11

Waar moet ik beginnen..?

Sommige dingen moeten nu eenmaal zo zijn, maar klopt dat wel? Ik schijn een neus voor drama te hebben. Alsof ik het op mezelf afroep – soms wel. Vandaag was het echter niet mijn schuld. En omdat ik mijn verhalen toch nooit in de chronologische volgorde vertel, zal ik nu ook geen uitzondering maken.

In de tussentijd is er al zoveel gebeurd. In slechts drie dagen tijd. Dat terwijl ik (en met mij de rest van mijn leeftijdsgenoten) elke keer loop te mekkeren dat Salerno best wel saai is (wat tevens wel zo is). In deze drie dagen tijd heeft het een plaatsgemaakt voor het ander, net zo wisselvallig als het weer hier aan de kust; het heeft werkelijk waar geen nut om de weersvoorspelling te bekijken, want het weer verandert om de haverklap.

Vanavond voelde ik me namelijk vreselijk ongemakkelijk. Ik kon – en wilde bovendien – wel door de grond zakken. Hoe groot is de kans, dacht ik nog, en hoeveel restaurants zijn er wel niet in Salerno? Hoewel ik het antwoord schuldig moet blijven, weet ik zeker dat er behoorlijk veel restaurants zijn in Salerno. Hoe kan het dan dat ik vanavond met de meiden (Laura, Nadine en Louise) uiteten ben gegaan in het restaurant waar de Italiaanse man nummer 1 werkte, zonder te weten dat hij daar werkte, en nadat ik hem vanochtend doodleuk in een bericht heb laten weten dat ik hem niet meer wilde zien? Wist ik veel dat hij uiteraard in dat restaurant werkte? Neen, zeker niet. Nu denk je misschien: Maar wat bazelt ze toch nou allemaal? Nou, ik kan jullie verzekeren dat ik me enorm ongemakkelijk voelde, want ik had, ten eerste: helemaal niet verwacht de Italiaanse nummer 1 in kwestie te zien (ooit nog, bedoel ik dan), en ten tweede: had ik hem dan mogen tegenkomen, dan zeker niet op zijn thuisbasis, op deze dag nota bene. Maar snap je nu nog steeds niet wat het probleem is? Goh, neem van mij maar aan dat je niet gelijk de persoon in kwestie tegen het lijf wilt lopen nadat je hebt gezegd dat je hem/haar/hen niet meer bliefde te zien. En mocht je dat wel overkomen, hoe klein de kans dan ook, dan kan ik je met zekerheid zeggen: pijnlijker kan haast niet.

Het koste me enige moeite om mezelf bijeen te rapen, maar gelukkig was er geen plek meer in het restaurant (‘Al dente’) zelf, en werden we vriendelijk verzocht om naar de bar aan de overkant te gaan (hoorde bij het restaurant) om daar te eten. De meisjes bestelden pasta. Ik snakte naar een wijntje. Aangezien ik kort daarvoor al gesnackt had, bestelde ik geen pasta. Ik was enkel meegegaan voor de gezelligheid en ik had er al bijna spijt van. De pasta’s waren heerlijk (ik heb van iedereen een klein beetje geproefd) en werden geserveerd in een soort koekenpan (volgens mij wordt dit tonnarello genoemd). Na het eten ben ik gelijk naar huis gegaan. Ik had mezelf voorgenomen om op tijd te gaan slapen, maar morgen kan ik ook nog de hele dag slapen. Ik was erg moe.

Nu ik eenmaal aan het schrijven ben, merk ik dat ik me minder moe voel dan eerst. Ik heb vannacht hooguit vijf uur geslapen en heb daarom besloten vandaag niet naar de les te gaan. Ik was niet de enige die niet naar school is gegaan: Ilaria was zo dronken vannacht dat ze niet eens meer naar huis kon lopen en ze bij Carol is blijven slapen. Dat vertelde Ilaria zelf vandaag. Gisteravond ben ik met Valeria, Laura, Nadine en Louise naar een speakeasy geweest, The Black Monday Speakeasy, waar het décor een Franse bistro imiteerde. De cocktails waren goed en voor het eerst heb ik iemand een Blue Blazer zien maken, met de blauwe vlammen van de in de fik gezette alcohol. We hadden ons allemaal chic aangekleed en ons opgemaakt. Ik sprak met de meisjes af bij Louise thuis, waarna we Valeria in de bar ontmoetten. Onderweg naar de bar kwamen we Ilaria, Yves, Julien en Thijs tegen, die naar een feest gingen.

Rond elven zei ik de meiden gedag om met een nieuwe gedaagde af te spreken. Een andere Italiaanse man van bijna-negenentwintig (volgende weer dinsdag is zijn verjaardag) die net klaar was met zijn dienst. Ik had hem uitgenodigd in de bar, maar na een poosje touwtje trekken moest ik toch water bij de wijn doen en zodoende stapte ik in de auto bij een wildvreemde die ik diezelfde dag nog voor het eerst via Tinder had gesproken. Zo doet men dat als je jong en onverschrokken en tamelijk impulsief bent. Niks aan het handje, want ik leef nog. Gelukkig waren mijn vriendinnen wel bezorgd en dwongen ze me mijn livelocatie met hen te delen.

Wat doet men in de auto met een wildvreemde? Italiaans praten, natuurlijk. Ik oefende mijn Italiaans terwijl we richting Vietri sul Mare reden. De avond was sereen en er was weinig verkeer. ’s Avonds rondrijden is veel fijner dan overdag. ’s Avonds is de atmosfeer anders. Ook ’s avonds over straat fietsen vind ik heerlijk, maar dat terzijde. Ik werd thuis voor mijn deur afgezet (goddank, want ik had die dag al zo veel gelopen). Over de rest zullen we het maar niet hebben.

Ja, ik had die dag veel gelopen. Ik was die dag naar school gegaan (en weer terug naar huis), om vervolgens diezelfde middag weer naar school te lopen, omdat ik de meisjes (Laura, Louise en Nadine) zou ontmoeten om naar Vietri te gaan. De meisjes wilden naar het strand en ik was meegevraagd. Met de bus vertrokken we naar Vietri, in de hoop op het strand te kunnen genieten van de zon. Eenmaal aangekomen op het strand bleek het flink te waaien en deels bewolkt te zijn. De wolken dreven boven onze hoofden voorbij en erg genieten deden we niet. Die beloofde 28°C was een leugen. Er zat niets anders op dan aan de klim naar het centrumpje van Vietri te beginnen en dan maar terug naar Salerno te gaan. Hop, terug naar huis en omkleden en daarna weer naar het centrum om naar Louise’s huis te gaan voor de make-up. En zo kwam het dat ik op en neer bleef lopen. Onderweg naar Louise begon mijn been zelfs te zeuren en pijn te doen. Een fiets is zoveel makkelijker, maar al had ik hier een fiets, zou ik hier niet eens durven fietsen.

Eergisteren, woensdag, was daarentegen een vrij rustige en saaie dag. Na school had ik niks te doen. Nu kan ik me amper herinneren wat ik die dag heb gedaan behalve met Valeria en Ilaria op een terrasje te hebben gezeten en daarna met Ilaria souvenirs te hebben gekocht. Ik zag er tegenop om naar huis te gaan (wat moest ik daar immers doen?), dus besloot ik mezelf zo lang mogelijk bezig te houden in de stad. Beetje ronddwalen, beetje shoppen. Geld uitgeven is het enige wat ik doe, lijkt wel. Uiteindelijk ben ik na het kopen van een paar hebbedingetjes maar naar huis gelopen.

Ook vandaag heb ik weer geld uitgegeven; dit keer aan een ketting en een Italiaans non-fictief boek over Salerno. De kaft van het boek vind ik prachtig en de hoofdstukken zijn kort, wat het ideaal maakt om te lezen. Laura en Nadine waren met me meegegaan en hebben De kleine prins maar dan het Italiaans voor €3,90 gekocht. Ik wil die ook nog kopen, want het verhaal heb ik nooit gelezen.

Een kleine tip tussendoor: Geef nooit je blog door aan de mannen over wie je schrijft. Niet dat het uitmaakt wat ze van je vinden of over je denken, maar om verdere ongemakkelijke en/of pijnlijke situaties te voorkomen. (Misschien moet ik toch maar eens zorgvuldiger te werk gaan).

Het is nu 23:15 en laat zat. Zondag staat er een strandfeest op de planning, maar morgen zal het voor mij een rustdag zijn.

Oh ja, ik ben er deze week pas achtergekomen dat je hier gewoon uit de kraan kunt drinken. Ik had tot voorheen heel zuinig aan gedaan met water uit plastic flessen en bovendien water gekookt en laten afkoelen. Omdat Roni en ik in Napels niet zo goed reageerden op kraanwater, durfde ik het niet aan, maar zo blijkt het water toch te zuipen te zijn.

[gewoonkarin]

Pinksteren. Het werden drie dagen tuinen met regenjas en soms schuilen voor het onweer. Ik was toe aan tuin.

Het is wat rommelig namelijk. Eindexamentijd voor oudste liefje en jongste liefje had een soort van doeweek. Tel daar Hemelvaartsdag en pinksterweekend bij op en de weken zijn meteen anders. Dan moet ik tuin. Dat doet me goed. Al moet ik nu wel mijn nagels gaan vijlen want m’n handen zien er niet uit natuurlijk.

Over een maand krijg ik implantaten boven. Nouja, krijgen. Kopen. Dag spaargeld. Ik moet van lief en liefjes en ze hebben gelijk. Het is zo niet echt te doen. De rollen stophoest en pepermunt zijn niet aan te slepen en mijn lijf is de overdosis suiker moe. Bedankt Menzis voor het meedenken. Laatste jaar bij jullie. Alle verzekeraars zijn boeven, daar niet van maar deze boef gaat van mij geen cent meer krijgen.

Zo naar huis met peulen, sla en de eerste komkommer. Fijn, zo’n tuintje.