jannotgene

[jannotgene]

𝖘𝖚𝖒𝖒𝖊𝖗𝖙𝖎𝖒𝖊 𝖘𝖆𝖉𝖓𝖊𝖘𝖘 (black lives matter)

[jannotgene]

why should I celebrate a party of when I was forced out to live when I prefer not existing?

10.6.20

Don’t forget to sign the birthday card.

[jannotgene]

𝙿𝚘𝚒𝚜𝚎𝚍 𝚊𝚗𝚍 𝙿𝚘𝚠𝚎𝚛𝚏𝚞𝚕, 𝙻𝚞𝚗𝚐𝚜 𝚝𝚑𝚊𝚝 𝚌𝚘𝚞𝚕𝚍 𝚌𝚞𝚝 𝚐𝚕𝚊𝚜𝚜.

The Weight of Water by Sarah Crossan

[jannotgene]

𝚈𝚘𝚞 𝚔𝚗𝚘𝚠 -- 𝚘𝚗𝚎 𝚕𝚘𝚟𝚎𝚜 𝚜𝚞𝚗𝚜𝚎𝚝, 𝚠𝚑𝚎𝚗 𝚘𝚗𝚎 𝚒𝚜 𝚜𝚊𝚍.

The Little Prince by Antoine de Saint-Exupery

[jannotgene]

𝖓𝖆𝖘𝖆𝖆𝖓 𝖘𝖎𝖑𝖆 (𝖆 𝕱𝖎𝖑𝖎𝖕𝖎𝖓𝖔 𝖘𝖕𝖔𝖐𝖊𝖓 𝖕𝖔𝖊𝖙𝖗𝖞)

ito ay hindi isang kwento tungkol sa isang tipikal na pag-iibigan, hindi rin isang chismis na nanggaling sa isang sipsip na kaibigan. akin rin namang maiintindihan kung ‘di ninyo ito gustong pakinggan ang isang kwentong aking kinatatakutan.

noong bata pa ako nag laro kami ng tagu-taguan kasama ang aking pamilya at ibang mga kaibigan. “sa pag bilang ng sampu naka-tago na kayo.” ‘yung iba naka tago sa kwarto, umakyat ng puno, nang lock sa banyo, pero nandito ako nag hihintay na ma pansin mo... yiEee ew. doon talaga ako nagtago sa bahay ng kapibahay ko.

tila ako na yata ang nanalo, pero ‘di pa rin ako lumabas kase sa TV ng kapitbahay may nakita akong palabas na so exciting, so jawdropping, minsan masarap, minsan masakit, at ang laki... ni Barney.

wala na akong pake na ako’y nagabihan, paano ba naman, “Barney taught us lots of things like how to play pretend.” ‘pretend’, nagpapanggap na tagu-taguan ay nilalaro ko pa, pero ang pinagtataguan ko ay ang aking pamilya. sabay dadasal ng sobra na sana’y magkamalay sila na ako pa rin ay nawawala... na ako ay anak pa rin nila, na ako ay dapat kasali sa litrato ng aming pamilya na pininta na nakasabit sa pader ng aming tahanan na tila nagpapaalala na wala akong halaga.

tumanda na lang ako, nakatatak pa rin si Barney sa aking puso, ‘di dahil isip bata ako, pero dahil “happy family” ang buong buhay na hiling ko. HAHAHAHaaay. ito na lang ay itatawa idadaan sa pag sayaw ng renegade at tala, pero kahit ang rami ko ng nakamit at nagawa tila hindi pa rin ako napapansin ng aking mga sinisinta. huwag ninyo itong hintaying mapunta sa alak at droga at matulad sa iba na sa kanilang landas ay na wala na punta sa lugar na doon inakalang mawawala ang kanilang mga problema pero ang mawawala pala ay ang puso’t isipan nila

ayoko na! ayoko ng kasama itong pamilya mag simba na aalay na lang ng malaking halaga dahil hindi man lang namin na abutan ang homiliya at hindi man lang tatapusin ang misa.

ayoko na! ayoko ng kahit saan ako pumunta ako’y nakikilala lang sa aking apilyedong aking dala-dala kahit na tila hindi naman ako parte nitong pamilya. ayoko na maging biktima ng pagsasawalang bahala ng isang pamilya na pinangakong sa kanila’y mag tiwala, pero nasaan sila!

nasaan sila noong mga panahon na ang kanilang bata ay hindi alam kung saan dapat lumingon at pumunta?

nasaan sila noong kailangan ng bata ng gabay upang makatayo muli gaing sa mga dapa, disgrasya, at trahedya?

nasaan sila noong sinabi nilang  “andyan kami palagi, ikaw ay mahal namin,” pero nasaan na ang pagmamahal noong mga panahon na kailangan niya?

nasaan sila?

gabi-gabi iniiyak ko ito habang hawak-hawak ang diyamante na nakasabit sa kwintas na kanilang ni regalo noong one week late nilang naalala ang kaarawan ko. kahit na ‘yung gusto ko sanang makuha ay ang kanilang puso, pero kontento na ako. tutal magkatulad lang naman ang diyamante at ang kanilang puso; isang malamig at matigas na bato.

ang tanging hiling ko lamang pag dumating ang araw na nakita ang katawan kong duguang nakabulagta, ‘di sila manahimik, magkibit balikat, at mag-iwas ng mata dahil kung masakit na ngang sa tagu-taguan ‘di man lang akong hinanap nila, mas masakit ang mamatay na walang pake ang pamilya.

 (PS: this was a spoken poetry I wrote to open up a theatre performance in our senior high school, so I can’t remember most parts that well. the last part I took and revised from “Adik” by Carlo, a popular spoken poetry performed in Ampalaya Monologues stage, but the rest are originally my creations. If there are any errors while writing this post, I’m sorry in advance hehe)

[jannotgene]

paper hearts you tried to make fragile and delicate. each time u cut, a lot is at stake for you cannot uncut paper by fate.

17.5.20

Scissors

[jannotgene]

a day passing is like an hour ago time too short or time too fast flying away blow by blow

16.5.20

Time flies

[jannotgene]

every night, away from anyone’s sight, she turns off the light and gather her might. a self-made blight of fears and fright crying out “it’s alright” to herself every midnight

1.5.20

No witnesses

[jannotgene]

he didn’t care anymore so he closed the door and dropped the keys to the floor because he is too sore to face the tears of the desolate shore

2.5.20

He had dropped his keys.

[jannotgene]

a time bomb she was heart ticking fast. last breath; the trigger from a conversation that could kill her

6.5.20

It was only a matter of time before this happened.

[jannotgene]

her eyes wide open her soul asleep her mind kept wondering her heart buried deep

10.5.20

It is five o’clock in the morning.

[jannotgene]

he was the cold during the summertime. he was the sun during the winter. he was the light when she closes her eyes. he was never there for her

14.5.20

He is not involved.

[jannotgene]

deep space

[jannotgene]

ocean waves crushing one by one, the heat touching us like under the sun. the in-between spaces you fill them up. the forbidden places we go as we speedup.

Write a sexy poem

[jannotgene]

emotions smeared to the mind for a friendship contract to be signed. first friends only because of home, but a ‘family’ only by name. lots of memories roam in the land of hurt, misunderstandings, and shame.

Write a poem about your first friend