#δεν είπες κάτι

[mple-selhnhh]

Δεν έφυγες ποτέ από δω,

είσαι απλά σε όποιο δωμάτιο δεν είμαι.

Μου είπες «κάτι όμορφο γίνε»,

αλλά να γίνω εσύ δεν μπορώ…

-Solmeister

[o-kallitexnhs-o-atelhs]

«δεν έφυγες ποτέ από δω, είσαι απλά σε όποιο δωμάτιο δεν είμαι. Μου είπες "κάτι όμορφο γίνε", αλλά να γίνω εσύ δεν μπορώ.»

23/12/2023

We, Θεσσαλονίκη

"Junkie"

@solmeister13 🫠🌹

[annitagal12]

Εκείνο το βράδυ, την τελευταία φορά που μιλήσαμε ήθελα να σου πω τόσα πολλά πράγματα, ήθελα τόσο πολύ να σου ανοίξω την καρδιά μου, να μάθεις όλα όσα ένιωσα για εσένα. Αλλά αυτό που μου είπες εκείνο το βράδυ πόνεσε περισσότερο από την λεπίδα , με αποτέλεσμα να μην σου πω τίποτα έτσι κι αλλιώς δεν θα άλλαζε κάτι... Μου λείπεις από δίπλα μου, ήσουν από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μου. Ακόμα σε σκέφτομαι και χαμογελάω κάθε φορά που θα μιλήσω για εσένα ... Ελπίζω να είσαι ευτυχισμένος, μου λείπεις

[chanse4u]

Σου είπα αυτό που φοβόμουν να μην με αφήσεις

Και εσυ εκείνο το βράδυ μουτρωσες και γύρισες πλάτη

1 εβδομάδα μετά σβήσαμε τα κεριά μας

Καλώς είπες δεν έχω κάτι άλλο να πω

_κανένας_

[sugaroto]

Η Γιαννα είπες βγήκε από το Υ/Ν κι ήθελα να πω ότι ήταν πολύ γλυκουλι!! Η Ναομι είναι το παιδάκι που βγαίνει να πάει στο σούπερ μάρκετ και καταλήγει μάρτυρας σε γεγονότα πιο δυνατά από όσο μπορεί να κατανοήσει;;; Πως σου ήρθε η ιδέα για το ότι απαγορεύεται να κάνει κανείς δίδυμα όσον αφορά τον Ντονγκ και τον Ξιτ; Ποια είναι μια μέση μέρα στη ζωή τους; Καλή επιτυχία :D <3

Ευχαριστωω :D

Και ναι σίγουρα 100% η Ναόμι είναι το άτομο που θα δει τα ✨horrors✨ εκεί που πάει να αγοράσει πατατάκια για βραδινό αλλά είναι επίσης το άτομο που απλά θα αντιδράσει ως ok makes sense

Η Γιάννα κατά πάσα πιθανότητα είναι σε φάση τι στο διάολο κανείς εκεί κάθε φορά που την ακούει

Και παρόλο που δεν έχω γράψει πολύ πλοτ✨ έχω να πω ότι στο σενάριο την πρώτη μέρα που έφτασε στο Βαναμπι δεν έβρισκε σπίτι και πήγε να μείνει σε νεκροταφείο as one does (της είπαν οι ντόπιοι ότι εκεί συχνάζουν όλοι so-)

(τώρα αν οι όλοι είναι ζωντανοί ή όχι είναι άλλο θέμα)

Όσο για τον Ξιτ και τον Ντογκ☝️Λόγω υπερπληθυ- ναι όχι ψέματα δεν ήμουν τόσο έξυπνο 4χρονο

Τους είχα σκεφτεί πολύ μικρή αλλά νμζ το πόιντ ήταν ότι ο κόσμος νόμιζε ότι τα δίδυμα είναι σατανικά ✨ τύπου εφόσον είναι 2 ολόιδια άτομα θα ξεγελούν τον κόσμο, με σατανικές προθέσεις.??

Θα μπορούσε να πάρει κανείς παράδειγμα ένα κείμενο που είχαμε κάνει στην γ/δ δημοτικού? (Για όποιον το θυμάται λολ) Με κάτι δίδυμα που άλλαζαν θέσεις ανάλογα τα μαθήματα για να παίρνουν καλούς βαθμούς. Σατανικοτατο😤😌

Νμζ έχω κάνει ένα άλλο ποστ που λέω αναλυτικά... Την όλη τους ύπαρξη 🌀 αλλά ναι δεν βγάζουν όλα νόημα (αλλάζει και το πλοτ μερικές φορές και εξαφανίζονται τα sidekicks, rip ξιτντογκ και ντογκξιτ😔✊)

Όσο για μια μέση μέρα στη ζωή τους... 🤔😅 Λοιπόν έχει περάσει καιρός που σκέφτηκα την καθημερινότητα τους αλλά στο ορφανά στο νησί αρκ φαντάζομαι μάθαιναν τα ορφανά να ζουνε

ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΟΥΠΕΡ ΔΥΝΑΤΑ💪💪🦅🦅

(δεν ξέρω γιατί ήταν όλοι τόσο ανεξήγητα δυνατοί ρβδηδ)

(η δίδυμικη τους σατανικοτατα θα φταίει, οι μοναχοπαιδικοι είχαν δίκιο😔)

Ενιγουει μιλούσαν με τα λιοντάρια, βρίσκανε φαγητό, κρυβόντουσαν!! Σε περίπτωση που έρθουν άλλοι άνθρωποι!! Και τέτοια γενικά

Όσο για τους υπόλοιπους χαρακτήρες η Γιάννα is just a normal girl who likes a little routine και μετά πάει σπίτι της να ακούσει τα μυνήματα της Ναόμι και να φρικαρει

Η Ναόμι... Μάλλον παίζει ρωσική ρουλέτα με την πραγματικότητα

Καλή τύχη και στους υπόλοιπους 🥳🥳❤️❤️

[psychotiko-epeisodio]

Σε χρειαζομουν κάτι βράδια σαν και αυτά γαμωτο,

Όταν με έπνιγε η γεύση του αλκοόλ η μυρωδιά απτό χόρτο,

Όταν δεν μπορούσα με κανέναν ασφάλεια να νιώσω ,

Ήσουν ο μόνος που ήθελα εδώ.

Σε έπαιρνα τηλ μα η γραμμή όπως πάντα κατειλημμένη,

Είπες θα ερχόσουν να με βρεις όταν θα 'μουν λιγότερο τρελή και θολωμένη,

Σου υποσχέθηκα πως θα τα κόψω όλα, μα εκείνο το βράδυ από παντού ένιωθα ξένη,

Και όταν μου το 'κλεισες εσύ, μέσα σε μια στιγμή γύρισα πάλι στα παλιά τα μέρη.

[fegg4ropetra]

Σάββατο 25/11/2023 (12.43μ.μ.)

Δεν ξέρω τι έχει κάνει στο μυαλό και το σώμα μου. Νιώθω λες και έχασα έναν άνθρωπο που δεν έπρεπε να φύγει. Νιώθω τόσο αναίσθητη, ανέκφραστη, κενή. Έκλαψα με το που πάτησα το πόδι μου μέσα στη πολυκατοικία μου μετά που με άφησε. Μετά από 10 λεπτά σταμάτησα. Ένιωθα πιο κενή από ποτέ. Δεν ήξερα πως να αντιδράσω τι να σκεφτώ. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι αυτός ο άνθρωπος θα κατακλύσει για καιρό τις σκέψεις μου. Είμαι πολύ ήσυχο άτομο και γενικά παρατηρώ πολλά περισσότερα απ' ότι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Αυτό είναι ένα απ' τα μειονεκτήματα μου. Γιατί εγώ τώρα πρέπει να συνεχίσω να ζω με αναμνήσεις.

Όποτε βλέπω κομποσκοίνι και μου έρχεται η ανάμνηση του χεριού σου στο πόδι μου και τι δικό μου χέρι απλά να περιεργάζεται το δικό σου σαν να είναι χάρτης

Όποτε ακούω για Χάρι Πότερ και θυμάμαι εκείνο το βράδυ πριν φύγεις για Βουκουρέστι που μου είπες "μακάρι να είχα χρόνο να πηγαίναμε σπιτι να έβαζα Χάρι Πότερ να βλέπαμε όλο το βράδυ"

Όποτε βλέπω το βιβλίο των άθλιων που ακόμα δεν κατάφερα να το πιάσω από τότε που με άφησες

Όποτε περνάω βιβλιοθήκη ή βιβλιοπωλείο και δεν μπορώ να μη σκεφτώ τις ατέλειωτες συζητήσεις που είχαμε για βιβλία και βιβλιοθήκες που θα θέλαμε να επισκεφτούμε στο εξωτερικό

Οπότε βλέπω ένα ντονατ σοκολάτα και θυμάμαι πόσο προσπαθούσες να κρύψεις απ' τον εαυτό σου ότι σαρεσουν τα γλυκά

Όποτε ακούω για pancakes και θυμάμαι εκείνο το πρωί ραντεβού που ήρθα σπίτι σου και ερχόσουν και μου έδινες το ένα φιλί μετά το άλλο

Όποτε ακούω για γυμναστική και σκέφτομαι τη μέρα που μου έλεγες ότι νιώθεις φουσκωμένος και έβαλε το χέρι μου στους κοιλιακούς σου κι εγώ σε έβρισα μετά γιατί αυτό μόνο φούσκωμα δεν ήταν χαχαχ.

Όποτε ακούω για Ρουμανία και σκέφτομαι πόσο μου άρεσε να σε ακούω να μου εξιστορείς όλο το ταξίδι σας κι ας μην ήξερες ότι απλά μου άρεσε να ακούω τη φωνή σου.

Οπότε σπρώχνω μια πόρτα που λέει ελξατε και θυμάμαι εκείνη τη πρώτη μέρα που γύρισες πίσω στο αμάξι απ' το καφέ και μου είπες πόσο χαζός ένιωσες που έσπρωξες μια τέτοια πόρτα

Όποτε πίνω τσάι απ' έξω (ακόμα έχω και 2 χάρτινα ποτηράκια απ' όταν μου πήρε τσάι για να πάμε μια απ' τις περιβόητες βόλτες μας)

Όποτε βλέπω τον σελιδοδείκτη που μου πήρες και ξεκινάει η καρδιά μου να σφυροκοπά όπως εκείνο το βράδυ που μου το δωσες.

Μάλλον βλέπω πολλές ταινίες κι εγώ τι χαζή...

Τα όνειρα για έρωτες δεν είναι για μένα.

Πλέον θα κάνω καιρό να πιω τσάι, καιρό να διαβάσω βιβλίο, να δω Χάρι Πότερ, να μπω σε βιβλιοπωλείο...

Έπρεπε όσο κι αν με πονάει να σεβαστώ την επιλογή σου. Με σκότωνε που δεν μπορούσα να τρέξω πίσω και να σε πάρω μια ακόμα τελευταία αγκαλιά. Δεν σε έσφιξα όσο ήθελα. Δεν κατάφερα να σε κάνω δικό μου. Και το γεγονός ότι μου είπες πως δεν είμαι εγώ το πρόβλημα το έκανε ακόμα χειρότερο. Όπως και να θες να το παρουσιάσεις. Δεν ήμουν αρκετά "υπέροχη" όπως λες για να σε κάνω να ξεχάσεις ότι έχεις στο μυαλό σου και απλά να το ζήσεις, δεν κατάφερα να σε κάνω να βγεις απ' το μυαλό σου, δεν καταφερα να σε κάνω να μείνεις κοντά μου... Για άλλη μια φορά το ένστικτο μου βγήκε αληθινό. Πάντα ξέρω ότι δεν κρατάει για πολύ. Δεν ξέρω τι γίνεται λάθος και ένας άνθρωπος που έχει τόση αγάπη να δώσει μέσα του καταλήγει πάντα να μείνει μόνος. Να τον παρατάνε όλοι ο ένας μετά τον άλλον και πάντα ή ίδια δικαιολογία.. "δεν έχεις κάνει κάτι λάθος, εσύ είσαι μια χαρά, εγώ φταίω". Πώς περιμένουν οι άνθρωποι που μου λένε πόσο όμορφη είμαι να το πιστέψω όταν πάντα ακολουθεί η εγκατάλειψη. "Είσαι παρά πολύ όμορφη αλλα.." Εχω κουραστεί να μπαίνω σε αυτό του λούκι κάθε φορά που επιλέγω να ανοιχτω σε άνθρωπο και έχω κουραστεί πάντα να χάνω ένα κομμάτι μου. Πόσο ακόμα έχω μέχρι να μείνω κενή. Κομμάτι εδώ κομμάτι εκεί κομμάτι παραπέρα. Τελικά εγώ είμαι η ηλίθια που πιστεύω σε αγάπες και έρωτες.

Θα φύγω. Ξέρω ότι δεν θα με χωράει ο τόπος. Είχα λοιπόν μια πολύ καλή ευκαιρία να φύγω για χειμερινή σεζόν Αυστρία. Είχα ενδοιασμούς να πάω να μη πάω.. γιατί γνώρισα εκείνον. Όσο χαζό κι αν ακούγεται εγώ αυτόν τον άνθρωπο που γνώρισα 2-3 βδομάδες τον ήθελα κοντά μου. Όμως, δεν ξέρω αν είναι μοίρα, αν είναι κάρμα ή λαθος timing που λένε. Αλλά μου τι έκανε πιο "εύκολο" . Θα τη πάρω τη δουλειά. Θα τη πάρω θα πάω Αυστρία 4-5 μήνες. Θα ρίξω το κεφάλι μου στη δουλειά για να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Θα φύγω μακριά. Δεν με χωράει η πόλη μου πλέον...

[ekeino-to-tsigaro]

Ήσουν έρωτας ας πούμε ανοιξιάτικος, ήρθες σαν ξένο πουλί και έφυγε μόλις ήρθαν τα κρύα...

Που κράτησε μόνο τέσσερις μήνες, ήσουν ένα ξωτικό χαρμάνι που το βρίσκεις σπάνια..

Μου έφτιαξες αναμνήσεις μοναδικές, δεν νομίζω να ξεχάσω κάτι ουσιαστικό. Προφανώς θα ξεχάσω τις ηλιθιότητες. Αλλά δεν βρήκα ποτέ άνθρωπο να τονίζει τις ατέλειες μου τόσο πανέμορφα. Να τις χαϊδεύει, μου έδωσες τη πάσα να δω διαφορετικά τη ζωή, μια ζωή με μουσική, καλή παρέα κ όσο και να ακούγεται μπαναλ καλό σεξ. Μου έδωσες και κατάλαβα πως οι στιγμές μετράνε το τώρα όχι το μετά. Να ανυπομονώ να σε δω, να θέλω να είμαι όλη μέρα μαζί σου να γελάω να περνάω υπεροχα. Αλλά... Αλλά με γειωσες. Με εσπρωξες από εκείνο το σύννεφο και είπες πετα τώρα.

Δεν σε χαιρέτησα όπως ήθελα είχα παγώσει εκείνη τη μέρα που ήρθες να δικαιολογήσεις ότι μου χες πει. Πονούσα έβραζα από μέσα μου, το ήξερες το έβλεπες αλλά κράτησα ψηλά το κεφάλι και τη αδιαφορία μου. Όσο μαλακας και να ήσουν ρε γαμωτο. Δεν θα σου ξαναστειλω. Αλλά δεν θα σε ξεχάσω και ποτέ πάντα θα λέω γνώρισα έναν ναυτικό..

Θα πείσω τον εαυτό μμ πως δεν ζούμε κοντά. Δεν ξέρω ποιος είσαι θα κρατάω τη καρδιά μμ όταν σε αντικρίζω και θα βάλω τον εαυτό μου να πολεμήσει ότι έχει για σένα εκεί μέσα και να το θάψει.

Υγ. Όσο ρεμαλια και να είστε μερικοί.. αν θέλετε κάποιον αλλά ξέρετε ότι θα τον πληγώσετε να γίνεστε ρομπότ, γιατί εμείς οι καλές γυναίκες μένουμε με ένα γιατί στο μυαλό μας γιατί πολύ απλά όλα αυτά δεν κολλάνε...

Πάστα να κεράσω ;

[m-rosaaa]

Υπάρχουν λέξεις που φοβάσαι να τις πεις.

Ίσως πιστεύεις ότι θα χάσουν την μαγεία τους όταν λέγονται συχνά.

Ίσως πάλι υπάρχει ο φόβος ότι δεν τις εννοείς και λες μεγάλα λόγια.

Και κάποια μέρα, όταν κοιτάξεις πίσω, μετανιώνεις που δεν τις είπες.

Γιατί τότε όντως τις ένιωθες. Ένιωθες ακριβώς αυτό αλλά αρνιόσουν να το πεις γιατί σε κυρίευε ο φόβος.

Και ξεκινάς και βρίζεις.

Βρίζεις τον εαυτό σου που ήσουν τόσο δειλός και δεν πίστεψες σε αυτό.

Βρίζεις που δεν το προσπάθησες όσο έπρεπε.

Που δεν τα έδωσες όλα.

Που δεν έπεσες με τα μούτρα όπως επιβάλλεται στον έρωτα.

Θες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω. Μα οι δείκτες κυλάνε μόνο προς τα μπροστά μάτια μου.

Όσο και αν προσπαθούμε δεν γυρνάνε πίσω.

Και στο τέλος, μένεις με ένα περίεργο συναίσθημα που όσες λέξεις και να χρησιμοποιήσεις δεν θα μπορέσεις να το περιγράψεις ποτέ.

Και όλα αυτά, γιατί φοβήθηκες να πεις κάτι που ίσχυε.

[annarrchy]

δεν έφυγες ποτέ από δω, είσαι απλά σε όποιο δωμάτιο δεν είμαι. μου είπες: «κάτι όμορφο γίνε», αλλά να γίνω εσύ δεν μπορώ.

@solmeister13

[for-your-eyes-only-16]

Πριν από ένα χρόνο μου είπες ότι η καρδιά σου είναι κλειστή και ότι δεν πρόκειται να νιώσεις τίποτα για εμένα.

Κι αυτό μου το είπες, αφότου με έκανες να ελπίζω σε εμάς, σε αυτό που θα μπορούσαμε να καταφέρουμε μαζί.

Πριν από ένα χρόνο μου είπες ότι δε θα ξαναμιλήσουμε. Συγκεκριμένα, ότι δε θα μου ξαναμιλήσεις. Και μου τόνισες ότι εάν θέλω να σου μιλήσω θα μου απαντήσεις, αρκεί να μην ξεπεράσω το σημείο που εσύ μου επιτρέπεις.

Πριν από ένα χρόνο μου είπες να σταματήσω να παλεύω για εμάς. Να δω μόνο τον εαυτό μου. Να ζησω τη ζωή μου, να γνωρίσω άλλα άτομα, να αποκτήσω εμπειρίες.. Να, να, να...

Πριν από ένα χρόνο μου είπες ότι δε θέλεις να ελπίζω πια σε εμάς. Ότι δε θέλεις να ελπίζω ότι κάποτε μπορεί να νιώσεις κάτι περισσότερο για εμένα.

Κι εγώ καθόμουν και σε άκουγα να μου τα λες όλα αυτά. Κι έκλαιγα ακόμα περισσότερο. Και δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα αυτά. Έτρεχαν πλέον από μόνα τους, ασταμάτητα, παλεύοντας να σώσουν ό,τι θα μπορούσε να σωθεί.

Στο μυαλό μου το μόνο πράγμα που κυριαρχούσε ήταν μια φασαρία. Και ήξερα πως ο μονος τρόπος για να ηρεμήσω ήταν να χωθώ στην αγκαλιά σου. Δεν μου επιτρεπόταν όμως ούτε αυτό..

Σου έλεγα να το ξανά σκεφτείς. Σε παρακαλούσα να το συζητήσουμε όταν θα ήσουν ήρεμος. Όταν θα μπορούσα κι εγώ να ηρεμήσω από τον πόνο που μου προκάλεσες. Αλλά δε γινόταν..

Σε έ��λεπα να φεύγεις. Να με αφήνεις. Να με παρατάς. Να μας παρατάς. Να μην παλεύεις για εμάς. Να είσαι τόσο άνετος με την ιδέα να με αφήσεις. Να μην προσπαθείς να με κρατήσεις κοντά σου. Να μην προσπαθείς για εμάς.

Τίποτα από όλα αυτά δεν μου ήταν εύκολο. Και ποτέ μου δε θα δεχθώ το ότι μας τελείωσες, πριν καν αρχίσουμε. Δεν μας έδωσες ποτέ μια πραγματική ευκαιρία.

Ένα χρόνο μετά... Είμαι ακόμη εδώ. Και σε περιμένω. Και όσο και εάν δεν το παραδέχομαι μέσα μου, συνεχίζω να ελπίζω. Να ελπίζω πως κάποτε θα καταλάβεις, πως κάποτε θα νιώσεις. Όσο παράλογο κι εάν είναι.

Ένα χρόνο μετά κρατάμε τελικά επαφή. Αραιά και πού ωστόσο, χωρίς να ζητάω τίποτα παραπάνω. Μέχρι εδώ μου επιτρέπεται. Τόσο μπορείς, τόσο μου δίνεις.

Ένα χρόνο μετά ίσως και να θεωρεί κανείς ότι αναλώνομαι, εξευτιλίζομαι, αυτο-μαστιγώνομαι. Αυτό που ξέρω εγώ ωστόσο, είναι ότι για μένα είσαι σημαντικός. Σε νοιάζομαι, σε θέλω στη ζωή μου. Θέλω να ακούω τη φωνή σου, το γέλιο σου, το κλάμα σου. Θέλω να σε κοιτάζω στα μάτια, να σε φιλάω στα χείλη και να χάνομαι στην αγκαλιά σου.

Ένα χρόνο μετά και η καρδιά μου είναι ακόμη ανοικτή για εσένα...

- Ejo

10.03.2023

[anwfelh-elpida]

Δεν έφυγες ποτέ από εδώ

Είσαι απλά σε όποιο δωμάτιο δεν είμαι

Μου είπες

«Κάτι όμορφο γίνε»

Αλλά να γίνω εσύ δε μπορώ.

@solmeister13 ( ο ομορφότερος άνθρωπος του κόσμου)

[ecoamerica]

Watch the American Climate Leadership Awards 2024 now: https://youtu.be/bWiW4Rp8vF0?feature=shared

The American Climate Leadership Awards 2024 broadcast recording is now available on ecoAmerica's YouTube channel for viewers to be inspired by active climate leaders. Watch to find out which finalist received the $50,000 grand prize! Hosted by Vanessa Hauc and featuring Bill McKibben and Katharine Hayhoe!

[diary-of-touli]

19/2/24

3:05

Μόλις διάβασα ένα ποίημα και μελαγχόλησα. Ένα ποίημα που έλεγε κάτι για ένα σουπερμάρκετ και πως θα βρεθούμε σε αυτό δέκα χρόνια μετά και θα δούμε ο ένας τον άλλον για τελευταία φορά χωρίς να ξέρουμε ότι θα είναι η τελευταία φορά. Και το χειρότερο είναι πως το ποίημα έλεγε ότι κανένας από τους δύο δεν ήθελε να είναι η τελευταία φορά που θα συναντηθεί με τον άλλον, αλλά τελικά θα ήταν. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Κάτι τελειώνει χωρίς να το περιμένεις, χωρίς να το ξέρεις, χωρίς. Διαβάζοντας αυτό, ένιωσα απευθείας ένα σφίξιμο στο στομάχι και κάποιου είδους άγχος. Γιατί σκέφτηκα εμάς. Δε θέλω να καταλήξουμε έτσι. Με άγχωσε πολύ αυτή η σκέψη. Μου προκάλεσε θλίψη. Γιατί είναι πιο πιθανή από το να είμαστε μαζί και σε δέκα χρόνια από τώρα. Πολλά τα 10 χρόνια. Θα είμαστε 33. Ιδανικά θα ήθελα να ζω μια ωραία ζωή στα 33. Να κάνω τη δουλειά που θέλω, να μένω μόνη μου ή με εσένα και να έχω ακόμη όρεξη να δω τους φίλους μου και να διασκεδάζω. Να ζω. Αλλά αυτό που ήθελα να πω τώρα ήταν η σκέψη του να μένω μαζί σου μου φαίνεται υπέροχη. Φαντάζει όμορφη. Πολύ όμορφη. Το σκέφτηκα έντονα εκείνα τα λίγα λεπτά που ήμασταν μαζί στην τουαλέτα και βουρτσίζαμε τα δόντια μας πριν κοιμηθούμε. Ξέρεις, με τις πυτζάμες μας. Έτσι, απλά και καθημερινά. Σε κοίταξα μέσα από τον καθρέφτη και γέλασα και εσύ με κοιτούσες επίσης και αναρωτήθηκες. Νομίζω ίσως να με ρώτησες κιόλας. Κι εγώ απλά σκεφτόμουν: μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα άμα μείνουμε ποτέ μαζί, μακάρι να μείνουμε μαζί. Μαζί. Ωραία λέξη. Οι αγαπημένες μου στιγμές ήταν εκεί στο μπάνιο που βουρτσίζαμε τα δόντια μας πριν κοιμηθούμε αγκαλιά, πριν που καθόμασταν στη γωνία του καναπέ και μπροστά ξεδιπλωνόταν μια γειτονιά ήσυχη, συνοικιακή, μπορούσες να την πεις και άσχημη, αλλά δεν ήταν. Για 'μένα δεν ήταν. Ήταν η πιο όμορφη γειτονιά που έχω μείνει, γιατί έμεινα με εσένα. Το ορθάνοιχτο παράθυρο στις 4 η ώρα το πρωί και οι συζητήσεις μας. Καθ'όλη τη διάρκεια σκεφτόμουν: τι ωραία που είναι, δε θέλω να τελειώσει ποτέ. Αν μπορούσα να κρατήσω αυτή τη στιγμή κάπως... Όμορφο καρέ. Πριν σε γνωρίσω δε θα χρησιμοποιούσα ποτέ αυτή τη λέξη. Το καρέ. Θα έλεγα πως απλά ήταν μια όμορφη σκηνή, μια όμορφη εικόνα. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα όμορφο καρέ. Το δικό μας καρέ. Και η ταινία. Κι ας κάναμε 3 ώρες να τη δούμε. Και που σε χάιδευα καθ'όλη τη διάρκεια. Είχα ένα άγχος, νόμιζα πως σε ενοχλούσα και πως ιδανικά θα ήθελες να δεις την ταινία χωρίς κανέναν αντιπερισπασμό, αλλά εσύ μου είπες ότι ένιωσες μια ασφάλεια και μια οικειότητα. Το ετκίμησα. Πολύ. Πολύ περισσότερο από όσο νομίζεις ίσως εσύ. Ήθελα να ξέρω ότι δε σε ενοχλώ. Και χάρηκα που δε σε ενοχλούσα. Πολύ. Ξέρεις και όταν μιλάω πολύ δε θέλω να σε ενοχλώ, είναι απλά που είμαι τόσο ενθουσιασμένη μαζί σου που θέλω να προλάβω να σου τα πω όλα. Και τώρα κάπως δάκρυσα γράφοντας αυτά. Δε ξέρω γιατί, συγκινήθηκα. Περίεργο. Δε ξέρω. Αλλά και η συνάντηση με τη μικρή και τον Καφού. Τους λάτρεψα και τους δύο, γιατί τους λατρεύεις εσύ. Και νομίζω με συμπάθησαν. Όλο ήταν τόσο σουρεάλ, αλλά ταυτόχρονα τόσο απλό και όμορφο και τέλειο και καθημερινό. Και η τρατορία. Εκείνη ήταν εξωπραγματική. Η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι θα φάμε εκεί, ενώ μόλις είχα σκεφτεί: "φαντάσου να καθόμασταν εδώ". Αχ η τρατορία. Όμορφη σκηνή. Ήθελα απλά να χαμογελάω και να σε κοιτάω και συνεχώς σκεφτόμουν: δε μπορεί να με θέλει, δεν είναι δυνατόν, είμαι τόσο χαρούμενη με αυτό το όμορφο πλάσματάκι, αχ είναι πανέμορφος, δες πόσο όμορφος είναι ξανά και ξανά και είναι εδώ δίπλα σου. Δε θέλω να σε δω σε δέκα χρόνια σε ένα σουπερμάρκετ απέναντι μου. Μόνο δίπλα μου. Σε λατρεύω.

[skepsh-rypansh]

Και αφού δεν μπορώ να σου διαβάζω ποιήματα όλη μέρα•

Και αφού δεν μπορώ να σου κρατώ το χέρι και να σε χαζεύω, κάνω μισή ζωή.

Απ' αυτό το άθλιο είδος της ζωής που νόημα δεν έχει, που μοιάζει με επιβίωση.

Και σκέφτομαι τα μάτια σου, τα χείλη σου, τα χέρια σου -τα μάτια σου, την ρυτίδα πάνω από την μύτη σου -τα μάτια σου.

Τα μάτια σου.

Και τι δεν θα 'δινα για να κοιτάξω μέσα τους έστω για μια στιγμή.

Και θυμάμαι όταν μου είπες πως σου 'ναι δύσκολη η οπτική επαφή... κι εγώ απάντησα "καταλαβαίνω".

Κι όμως.

Τώρα το μόνο που βλέπω κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, είναι τα δικά σου.

Και θα έδινα κάθε δευτερόλεπτο της -μισής- μου -πλέον- ζωής, για να μπορέσω να δω τα μάτια σου χωρίς να χρειαστεί να κλείσω τα δικά μου.

Κι αφού δεν μπορώ να τα κοιτάξω•

Κι αφού δεν μπορώ να σου διαβάζω ποιήματα όλη μέρα, σου έγραψα κάτι παρόμοιο, που ίσως κάποτε διαβάσεις.

Και η μόνη σκέψη που μου τρώει το μυαλό καθώς το γραφώ, είναι πόσο τυχερό θα 'ναι το κείμενο αυτό αν κάποια μέρα φτάσει σε 'σένα, γιατί θα αντικρίσει τα μάτια σου.

Και κάπως έτσι κατάλαβα γιατί οι καταιγίδες παίρνουν ονόματα ανθρώπων.

Υ.Γ. Κάτι δικό μου.

[sugaroto]

Ευχαριστώ για αυτό που είπες για το γράψιμο, είμαι πολύ καλύτερος στο να γράφω και να λέω ιστορίες στα αγγλικά, και είχα πολύ άγχος ότι αυτό που θα γράψω στα ελληνικά θα είναι χάλια 😅

Που το κατάλαβες εν το μεταξύ το ότι ήμουν θετική? Διαβάζω αυτά που λέω και δεν βλέπω τι το πρόδωσε

Fake Έλληνες δεν ξέρουμε να γράφουμε στα ελληνικά 😔💪😭

Και wow όντως το πέτυχα? Wild guess

Κοίτα. Δεν είμαι από τα άτομα που θα κάτσουν να διορθώνουν συνέχεια τα ορθογραφικά των άλλων

Αλλά με τόσο χρη απρόσωπο ρήμα που φάγαμε πέρσι χρήση με "ι" μου κόλλησε στο μάτι σορρυ😭

Που οκ δεν λέω ότι της θεωρητικής είμαστε πάντα σωστοί στην ορθογραφία και έγραψες και ολόκληρη έκθεση ένα ορθογραφικό δεν είναι τραγικό αλλά ναι μου έκανε μπαμ 😭

Το ζενίθ από την άλλη. Φανσυ.

Είχα παρατηρήσει (συγκεκριμένα 2 θετικούς φίλους μου, οπότε δεν έχω πολλές αποδείξεις) να χρησιμοποιούν συνέχεια έξυπνες λέξεις, μεγάλες, φανσυ. Τις μισές φορές δεν ήξερα τι ήταν

Αν ήταν ελληνικές μπορεί να τις έσπαγα ετυμολογικά για να καταλάβω

Σε ξένες όπως το ζενίθ γκουγκλαρω

Και οκ αστρονομία. Ακούγεται θετικό.

Που λαικ οκ σίγουρα είναι φράση, ακουστά το έχω αλλά είμαι σε φάση κάτσε να το γκουγκλαρω τζαστ του μπι σουρ

Οκει οριακά ακούγομαι σαν ηλιθιο που δεν ξέρει ελληνικά, δεν ήταν τόσο ότι δεν ήξερα τις λέξεις, μάλλον πιο πολύ ήταν ασυνήθιστες(ή οι φίλοι μου μιλούσαν υπερβολικά ευγενικά) και ονλαιν συνέχεια γκουγκλαρω για να βεβαιωθώ ότι κατάλαβα καλα

Ναι τι λέει το στερεότυπο? Ότι οι θεωρητικοί μιλάνε αρχαία? Ε εγώ έχω παρατηρήσει το αντίθετο μιλάω σαν νταλικέρης και οι θετικοί που πετάνε κάτι λοπαδο­τεμαχο­σελαχο­γαλεο­κρανιο­λειψανο­δριμ­υπο­τριμματο­σιλφιο­καραβο­μελιτο­κατακεχυ­μενο­κιχλ­επι­κοσσυφο­φαττο­περιστερ­αλεκτρυον­οπτο­κεφαλλιο­κιγκλο­πελειο­λαγῳο­σιραιο­βαφη­τραγανο­πτερύγων

ΥΓ: ναι οκ παρατήρησα ότι στο σκρινσοτ δεν έβαλα τη σημασία του ζενίθ 💀 μόνο την αστρονομία 👍

Υγεία, ξέρεις τι σημαίνει

[psychotiko-epeisodio]

Με τούτα και με εκείνα πέρασαν δύο μήνες και κάτι από τότε που έφυγες.

Μου λείπεις λιγότερο τελευταία,αλλά και πάλι μου λείπεις .

Είναι σαν να έχω παγώσει,σαν να μην αφήνω τον εαυτό μου να βιώσει άλλο αυτήν την απώλεια.

Απο την άλλη θα μου πεις...Πόσο ακόμη να πενθήσω;Από ένα σημείο και μετά στερεύουν τα δάκρυα.Ποναω λιγότερο από όταν σε είχα πλάι μου.Η μάλλον...δεν ξέρω πως ακριβώς να το συγκρίνω...Δυο είδη πόνου εξίσου τρομοκρατικά.

Μα πονάει περισσότερο η απουσία όταν είναι παρών ο άνθρωπος που λείπει.Ε,τι πιστεύεις;

Δεν έχω νέα.Τουλαχιστον όχι καλά.Δεν ξέρω αν περιμένεις να ακούσεις πως πετάω στα σύννεφα και βρήκα τον εαυτό μου από τότε που έφυγες από την ζωή μου και άλλα τέτοια κλισέ,αλλά αν τα πω θα είναι ψέμα.

Με έχασα την στιγμή που σε γνώρισα και έζησα πολύ καιρό αποστασιοποιημένη από τον εαυτό μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να με βρω,όσο και αν με ψάχνω.

Εσυ,ήσουν εγώ.

Οπότε ναι,τα πράγματα είναι αρκετά πολύπλοκα το τελευταίο δίμηνο.Με κατέστρεψε η πορεία μου μαζί σου . Διαλύθηκα,άδειασα,σκοτεινιασα.Εχασα το χαμόγελο μου και άλλαξα τόσο,που όλοι μου λένε πως δεν με αναγνωρίζουν.Και μεταξύ μας,το λέω και εγώ και απορώ.

Είμαι ακόμη θυμωμένη.Αλλα δεν θα στο πω γιατί ξέρω πως δεν θα το καταλάβαινες όπως άλλωστε δεν καταλάβαινες ποτέ τίποτα.Δεν ήθελες,δεν σε συνέφερε.Σημασια είχες πάντοτε εσύ και η ζαχαρένια σου,μην τυχών χαλάσει.

Έννοια σου και εσύ είσαι μια χαρά.Φροντιζα για αυτό κάθε φορά που επελεγα να κάνω πίσω στα θέλω μου και να βάλω την δικιά σου ευτυχία για προταιρεοτητα.Φροντισα για αυτό ,όταν δέχτηκα την μια μαχαιρια πίσω από την άλλη .Φρόντισα για αυτό,όταν αντί να φύγω,επέλεξα να μείνω γιατί με χρειαζοσουν.Και όταν σε χρειάστηκα εγώ,δεν ήρθες ποτέ.

Αναζητουσες πάντοτε τα καλύτερα και σου εύχομαι ολόψυχα να τα βρεις.Μου έδινες απλόχερα να καταλάβω πως δεν ήμουν η "ιδανική" για εσένα,πως ήθελες κάτι "άλλο",αν και ποτέ δεν μου είπες τι ακριβώς ήταν αυτό που θα ήθελες να κανω καλύτερα και δεν έκανα.Σου έδωσα ότι πιο πολύτιμο μπορεί να είχε μέσα της η καρδιά μου,την πιο όμορφη πλευρά του εαυτού μου,εκείνη που δεν είχα ιδέα ότι διαθέτω.Και μου είπες πως δεν ήταν αρκετή.Το σέβομαι,αλλά σίγουρα δεν ήταν για πέταμα,όπως κατέληξε.

Εν πάση περιπτώσει.Ολα καλά,υποθέτω.Ροδα είναι και γυρίζει.Ολα επιστρέφονται,έτσι είναι ο νόμος αυτής της ζωής.Οτι δεν μπορείς να κάνεις εσύ,το κάνει η ζωή από μόνη της.

Δεν θα ευχομουν ούτε στον εχθρό μου να βιώσει τον πόνο αυτόν τον οποίο βίωσα,που ακόμη δεν μπορώ να κοιμηθώ.Που δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν,δεν μπορώ να προχωρήσω,να με συνγχωρησω και να με αγαπήσω.Που δεν μπορώ να με βρω.

Ουτε σε εσένα το εύχομαι,γιατί μπορεί να μην θυμάμαι ποια ήμουν πριν γίνουν όλα αυτά,αλλά είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν θα επέλεγα να σε βλάψω ,ούτε θα χαιρομουν αν αυτό συνέβαινε.

Εύχομαι μόνο να καταλάβεις.Να μετανιώσεις,να συνειδητοποιήσεις.Ισως ένα κομμάτι μέσα μου όταν συμβεί αυτό,να μαλακώσει.

[ecoamerica]

Watch the 2024 American Climate Leadership Awards for High School Students now: https://youtu.be/5C-bb9PoRLc

The recording is now available on ecoAmerica's YouTube channel for viewers to be inspired by student climate leaders! Join Aishah-Nyeta Brown & Jerome Foster II and be inspired by student climate leaders as we recognize the High School Student finalists. Watch now to find out which student received the $25,000 grand prize and top recognition!