#πρόλαβε

[for-your-eyes-only-16]

Είμαστε η προσωποποίηση της μυθολογικής ιστορίας του Ικάρου και του Ήλιου.

Εγώ, όντας ο Ίκαρος, γοητευμένη από εσένα, τον Ήλιο, πετούσα όσο πιο κοντά σου γινόταν,αγνοώντας ότι τα φτερά μου είναι φτιαγμένα από κερί. Ήθελα βλέπεις Ήλιε μου να σε φτάσω, να σε αγγίξω, να σε νιώσω.

Είχα ξεχάσει όμως την πιο σημαντική λεπτομέρεια. Όσο πιο μικρή ήταν η απόστασή μου από εσένα, τόσο περισσότερο εσύ με κατέστρεφες. Χωρίς κανένα δισταγμό, με τη ζέστη σου Ήλιε μου, έλιωνες το κερί των φτερών μου. Με κατέστρεφες κι εγώ σου το επέτρεπα, καθώς το μόνο που ήθελα ήταν να βρίσκομαι κοντά σου, στην αγκαλιά σου.

Κι εγώ πετούσα όσο πιο ψηλά μπορούσα, όσο πιο κοντά σε εσένα γινόταν, με αποτέλεσμα, να λιώσουν τα φτερά μου, κι από τον ουρανό ξαφνικά να πέσω στη θάλασσα, κι εν τέλει να πνιγώ στα βαθιά και άγρια νερά της. Εγκλωβίζοντας με έτσι στο σκοτάδι που εγώ η ίδια κατασκεύασα ασυνείδητα για τον εαυτό μου.

Κι εσύ Ήλιε μου έμεινες εκεί ατάραχος, να λάμπεις όσο πιο δυνατά μπορούσες και να μου υπενθυμίζεις ότι ένα πέταγμα πιο κοντά σε σένα, είναι δέκα πετάγματα μακριά από εμένα.

Κι εγώ ο Ίκαρος, θαυμάζοντας σε και επιθυμώντας να γίνω ένα με 'σένα, δεν είχα συνειδητοποιήσει πότε πρόλαβε η πτήση, να γίνει πτώση.

- Ejo

11.04.2024

[kaliarda]

Η Πάολα Ρεβενιώτη για την Αλίκη Βουγιουκλάκη

(ανάρτηση στο facebook της Πάολας)

Μια που μιλάνε όλοι για την Βουγιουκλάκη να πω και εγώ 2 κουβέντες Που λέτε όταν ήμουν στα 17 μου trans πρωτόβγαλτη και μικρούλα,τα βραδια πήγαινα στην Συγγρού άγριος δρόμος τότε η Συγγρού, μπάτσοι ,άγριες τραβεστί εγκληματικές ,τσολιά που βρίζανε και πετούσαν γιαούρτια,αλλα τα ξεπερνούσαμε αυτά γιατί βγάζαμε καλά χρήματα και είχαμε δεκάδες όμορφα αγόρια να μας προσκυνάνε .Αλλα μην νομίζετε ότι σαν trans τότε μπορούσες να κανεις αλλα πράματα,η νύχτα ήταν το μονο διέξοδο μην πεινάσουμε

Τέλος πάντων εγώ έβγαινα εκεί που είναι το Ωνάσειο τότε ήταν ερημιά κάτι εγκατελειμμένα σπίτια και μερικά σκυλάδικα εκεί που είναι το πλανηταριο,πηγαίνω που λέτε στο περίπτερο που είχε εκεί απέναντι να κάνω ένα τηλέφωνο.Εκεί που παρλάριζα στο παρλαφουσι,ένα δάχτυλο με σκουντούσε από πίσω και μια φωνή μου έλεγε,κοπελια να τηλεφωνήσω κάπου γιατί βιάζομαι;γυρνάω και τι βλέπω; την Αλίκη είχε κατεβει από ένα taxi να τηλεφωνήσει,μόλις την αναγνωριζω τσιρίζω δυνατά αχ η Βουγιουκλάκη!!!!της δινω το τηλέφωνο και αυτή παίρνει από το περίπτερο μια σοκολάτα Serena και μου την προσφέρει με χαμόγελο για να με ευχαρίστηση που τις έδωσα το τηλέφωνο

Μετά από χρονια που είχα βγει στην εκπομπή τις Mαλβινας και είχα εκφραστή όμορφα για εκείνην με πήρε στο τηλέφωνο για να με ευχαρίστηση και να με καλέσει να δω την παράσταση της και να την δω στα καμαρίνια της Ήταν μερικούς μήνες πριν φυγη από την ζωή,πήγα την είδα και κουτσομπολεψαμε τι άλλο;για τεκνα.Ηταν την εποχή που η Βουγιουκλάκη προσπαθούσε να είναι πιο ανθρώπινη με τον κόσμο και όχι star να απεγκλωβιστεί από την εικόνα της. Δεν πρόλαβε...

[solmeister13]

Πολύ ωραία το κομμάτι και από σκηνοθετική άποψη και από μοντάζ και από όλα γενικά η ποιότητα όπως πάντα υπέροχη. Απλά δεν ξέρω κάτι δεν μου κάθεται καλά ίσως απλά η αλλαγή να ήταν απότομη η ίσως απλά να μην μου ταιριάζει εμένα αυτή η θεματολογία. Πως να στο πω νιώθω ότι έχεις χαθεί λίγο δεν ξέρω καταλαβαίνω απόλυτα και σέβομαι την ανάγκη σου να βγάλεις έναν τέτοιο δίσκο και δεν έχω αντίρρηση απλά αυτό νιώθω ότι έχεις χαθεί λίγο σαν το σπαθί των 30 να σε έκοψε τελικά δεν ξέρω ξανά λέω ίσως απλά εμένα δεν μου ταιριάζει αυτό το era αλλά μου έχουν λείψει τα παλιά ποιήματα και ξέρω πως δεν είσαι ο ίδιος με τότε και πως και τότε σου έλεγαν το ίδιο για τα ακόμα πιο παλιά σου κομμάτια αλλά δεν ξέρω βλέπω το πώς ήταν τότε και ζηλεύω πραγματικά όποιον πρόλαβε να ζήσει την εποχή που πρώτο βγήκε το νύχτες πρεμιέρας το cknd το χβ το τλσκ γιατί δεν ήμουν εκεί τοτε και βλέποντας αποσπάσματα από τα τότε λάιβ νιώσω πως κάτι έχει αλλάξει βέβαια το ότι κάθε φορέα που ανεβαίνεις στην σκηνή δίνεις πάντα την ψυχή σου αλλά μου φαίνεται πως κάτι λείπει σαν η ζωντάνια να έφυγε η απλά μεγάλωσες και καλός η κακός όλοι μεγαλώνουμε και είναι κάτι που δεν μπορ��ύμε να το αποφύγουμε αλλά νιώθω πως έχεις παραδωθεί λίγο σε αυτό και η επανάσταση έχει σβήσει. Ίσως να το έχεις καταλάβει και εσύ δεν ξέρω απλά μου φαίνεται πως όσο περνάει ο καιρός τα κομμάτια που βγαίνουν δεν έχουν το ίδιο βάθος με τα παλιά και δεν θέλω να σου γκρινιάξω γι'αυτό γιατί ξέρω πως το έχουν κάνει δεκάδες πριν από εμένα η μπορεί να το έχω κάνει και εγώ απλά ξέρεις δεν πρόλαβα να ζησω αυτές τις εποχές και βλέποντας και ακούγοντας όλα αυτά για το πώς ήταν νιώθω λίγο μαλακας που δεν ήμουν εκεί τοτε αλλά ναι. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι καταλαβαίνω δεν μπορείς να είσαι για πάντα 16 25 και οποιαδήποτε άλλη ηλικία που έγραψες όλα αυτά τα κομμάτια απλα νιώθω πως χάνεται η μαγιά στην όλη φάση σαν να βγαίνουν όλα λίγο ρομποτικά και το συναίσθημα ναι μεν να υπάρχει άλλα να είναι απειροελάχιστο. Νιώθω πως μέσα σε ένα χρόνο κάτι άλλαξε ίσως απλά να λέω μαλακίες και τίποτα να μην ισχύει και με τους δίσκους για τα φοιτητικά χρόνια να πάρω και εγώ λίγο το βαιμπ σαν τότε που είχε πρώτο βγεί το νύχτες πρεμιέρας και όλοι οι επόμενοι δίσκοι. Απλα νιώθω πως όσο περνάνε οι μέρες κάτι σε τρώει και ξανά λέω εγώ μπορεί να λέω μαλακίες και απλά να μην μου αρέσει το νέο era αλλά νιώθω πως τελικά η ενηλικίωση κέρδισε δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό η μάλλον για τον καθένα αυτό είναι διαφορετικό απλά ξέρεις το παρατήρησα και ήθελα να πω την γνώμη μου φυσικό χωρίς πρόθεση να γκρινιάξω η απλά να σου πω βγάλε δεύτερο cknd η κάτι τέτοιο γιατί ξέρω πως δεν γίνεται απλά κάπως μου φαίνεται πως χάθηκε η μαγεία αυτό νομίζω κατάλαβες τι θέλω να πω αλλά ναι α και δεν λέω πως τα κομμάτια δεν είναι καλά η α ο Σολ ξεπουλήθηκε η τίποτα τέτοιο μια χαρά τραγούδια είναι έχουν την φάση τους απλά αυτό νιώθω ότι χάσαμε λίγο το συναίσθημα

Λίγα σημεία στίξης θα τα εκτιμούσα γιατί δε μπορώ να σου απαντήσω εύκολα όταν θέτεις τόσα πράγματα σα λεκτικό καταρράκτη.

Δε βγαίνει τίποτα ρομποτικά, όλα κινούνται με βάση την καρδούλα και την πνευματική μου κατάσταση. Δε θα έπαιρνα δύο χρόνια σιωπής από το ΤΛΣΚ εάν τα έβγαζα ρομποτικά τα πράγματα. Κάνω την παύση μου, αφομοιώνω όσα ζω και τα καταγράφω.

Στο κείμενο βρίσκεις και χάνεις το νόημα μόνος 2-3 φορές. Ξέρεις ότι τα πράγματα που λες τα έχουν πει κι άλλοι σε κάθε νέο βήμα, αλλά μετά νιώθεις πως αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Για να σου δώσω λίγο τη δική μου οπτική γωνία· δεν είναι.

Το να παίρνεις ρίσκα στη δημιουργία σου είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: ρίσκο. Αν ήθελα να βγάλω το CKND άλλες 150 φορές, θα μπορούσα να το κάνω. Έχω και στην άκρη μισοτελειωμένα κομμάτια και μπορώ να παίξω πέντε pop punk κιθάρες και να πω μέσα εφηβεία, προαύλιο και λύκειο, αλλά δε θα είναι ειλικρινές. Εκεί θα ήταν ρομποτικό. Έγραψα μεγάλα κομμάτια για την εφηβεία και όσον αφορά τα lives επειδή τα αναφέρεις μέσα, τα τιμώ και τα ροκάρω σα να μην υπάρχει αύριο. Αλλά το κάλυψα το θέμα, είπα όσα ήθελα να πω.

Πλέον δεν τη νοσταλγώ το ίδιο, πιο πολύ νοσταλγώ τις μέρες που έγραφα το CKND, παρά τα πράγματα που νοσταλγούσα γράφοντας το.

Πλέον με πονάνε άλλες πληγές και μιλάω γι' αυτές με τον τρόπο που θεωρώ πως τους αρμόζει και δεν ντρέπομαι. Τα λέω έξω απ' τα δόντια και ίσως δε σου κάθεται καλά πως o Sol σου λέει για Xanax, αλλά εμένα αυτές είναι οι ιστορίες μου στο τώρα και όπως πάντα τις διηγούμαι για όσους είναι εκεί να τις ακούσουν.

Δεν αλλάζω το παρελθόν, δεν παύω να το θαυμάζω, μα δε ζω εκεί. Κάνω αυτό που έκανα πάντα.

Κοιτάζω πίσω, αλλά προχωρώ μπροστά.

[justforbooks]

Τα δύο αστυνομικά μυθιστορήματα του Όλιβερ Μπανκς

Βρόμικα παιχνίδια που στήνονται γύρω από διάσημους πίνακες και διαχρονικά ζητήματα του χώρου της τέχνης περνούν μέσα στις δύο ιστορίες με τρόπο οικείο και διαφωτιστικό

ΠΙΝΑΚΕΣ, ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΕΣ, ΧΡΩΜΑΤΑ, υπογραφές, τελάρα, κορνίζες, μαχαίρια, αίματα, συμβόλαια, χρήματα, δολοπλοκίες, σκοτάδια. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, η επιβλητική μορφή του Έιμος Χάτσερ, του ντετέκτιβ κλοπών έργων τέχνης της Νέας Υόρκης. Του προσώπου που συνέθεσε με μαεστρία ο Όλιβερ Μπανκς και που του «ανέθεσε» τις περίπλοκες υποθέσεις στα δύο μοναδικά του μυθιστορήματα.

Ο Όλιβερ Μπανκς, γεννημένος το 1941, υπήρξε ιστορικός τέχνης και καθηγητής Iστορίας της Tέχνης στη Νέα Υόρκη. Στη διάρκεια του σύντομου βίου του –πέθανε το 1991, σε ηλικία μόλις 50 ετών– ασχολήθηκε εντατικά με την τέχνη, έζησε μέσα σε αυτή, μελέτησε, δίδαξε και έγραψε για τους μεγάλους εκπροσώπους της τέχνης, ζωγράφους που όρισαν είδη και εποχές. Η διδακτορική του διατριβή, στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, είχε τίτλο «Watteau and the North: Studies in the Dutch and Flemish Baroque Influence on French Rococo Painting». Ωστόσο, παράλληλα με την ακαδημαϊκή του εργασία, ο Μπανκς θέλησε να δοκιμαστεί και στον χώρο της λογοτεχνικής γραφής. Δύο μόνο μυθιστορήματα πρόλαβε να γράψει: τον «Χαμένο πίνακα του Ρέμπραντ» («The Rembrandt panel», 1980) και τη «Μανία με τον Καραβάτζο» («The Caravaggio Obsession», 1984). Και τα δύο κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις εκδόσεις Άγρα, σε εξαιρετικές μεταφράσεις από τον Ανδρέα Αποστολίδη.

Ο Μπανκς δεν μετακινήθηκε μακριά από το πεδίο που γνώριζε καλά. Έστησε δύο ιστορίες βγαλμένες από τη σκοτεινή κοιλιά του χώρου των έργων τέχνης. Στην πραγματικότητα, έγραψε για αυτό που γνώριζε βαθιά. Όλοι βλέπουμε και θαυμάζουμε, μα λίγοι μπορούμε να φανταστούμε τι σκοτάδι κρύβεται πίσω από τα πολύτιμα τελάρα του Καραβάτζο, του Ρέμπραντ, του Πικάσο, του Ντα Βίντσι και εκατοντάδων άλλων μεγάλων της ζωγραφικής.

Πηγαίνοντας σε μουσεία, εκθέσεις και γκαλερί, κοιτάζει κανείς τα αριστουργήματα αιώνων, μπορεί να διαβάσει και να μάθει την ιστορία κάθε έργου τέχνης. Λίγοι, όμως, γνωρίζουν τα βρόμικα παιχνίδια που στήνονται ανά τους αιώνες γύρω από αυτούς τους πίνακες – και όχι μόνο: γλυπτά, διακοσμητικά αντικείμενα, έπιπλα αντίκες και ένα σωρό άλλα έργα τέχνης έχουν κλαπεί και βρεθεί «όμηροι» στα χέρια αιμοβόρων και σατανικών εγκληματιών.

Η αγορά των έργων τέχνης είναι από τις πλέον σκληρές και απάνθρωπες. Τι κι αν το αντικείμενο κλοπής είναι ένα πανέμορφο έργο τέχνης, που φτιάχτηκε από έναν ευαίσθητο και ευφυή καλλιτέχνη; Αυτό δεν αφορά καθόλου τον εγκληματία, που μπορεί να σκίσει με ένα μαχαίρι τον καμβά περιμετρικά του τελάρου, για να αποσπάσει τον πίνακα από την κορνίζα του πιο εύκολα και γρήγορα.

Φυσικά, υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί κλέφτες. Οι προαναφερθέντες προχειρολόγοι, που μόνο σκοπό έχουν να κάνουν τη δουλειά τους γρήγορα και να εξαφανιστούν (άνθρωποι που δεν γνωρίζουν και πολλά περί τέχνης, και φυσικά ούτε για αυτό που κλέβουν), αλλά κι οι άλλοι, εκείνοι που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και «ειδικοί» των έργων τέχνης. Εκείνοι, δηλαδή, που έχουν μελετήσει και γνωρίζουν επακριβώς την αξία αυτών που κλέβουν, που σέβονται και μεταχειρίζονται με απόλυτη ακρίβεια και προσοχή τα έργα (τα αποσπούν προσεκτικά από τα σημεία που εκτίθενται, τα συσκευάζουν, τα μεταφέρουν με αυξημένα μέτρα προστασίας).

Για αυτούς μιλά ο Μπανκς στα δύο του μυθιστορήματα, που ενδύονται τον αστυνομικό μανδύα –και πράγματι η πλοκή τους μιμείται τις τεχνικές μεγάλων αστυνομικών μυθιστορημάτων–, στα οποία όμως το ενδιαφέρον του συγγραφέα εστιάζεται αλλού. Αν προσπεράσει ο αναγνώστης τον αστυνομικού τύπου σκελετό των βιβλίων, βρίσκεται ενώπιον ενός υποκόσμου που μιλά και δρα εν κρυπτώ, που δολοφονεί μικροεμπόρους, γκαλερίστες, στον οποίο οι απειλές και οι εκβιασμοί αποτελούν καθημερινότητα. Μεγάλα και διαχρονικά ζητήματα του χώρου της τέχνης περνούν μέσα στα βιβλία αυτά με τρόπο οικείο και διαφωτιστικό. Ο απλός θεατής και λάτρης της τέχνης δεν δύναται να γνωρίζει τη σκοτεινή ιστορία κάποιων έργων, από ποια χέρια έχουν περάσει για να καταλήξουν στους τοίχους μεγάλων μουσείων ανά την υφήλιο.

Ένα μεγάλο θέμα, αυτό των πλαστών έργων τέχνης, ο Μπανκς το χρησιμοποιεί και στα δύο μυθιστορήματά του, μα κυρίως στον «Χαμένο πίνακα του Ρέμπραντ», όπου ένας πίνακας που αποδίδεται στον Ρέμπραντ φτάνει στα χέρια του Σάμιουελ Βάινστοκ, ενός Βοστονέζου εμπόρου έργων τέχνης. Μέσα από μια σειρά απίστευτων διαπλοκών και μηχανορραφιών, ο Μπανκς σκιαγραφεί τη διαδικασία που υφίστανται τα έργα τέχνης προκειμένου να αποσαφηνιστεί η αυθεντικότητά τους.

Καθώς η αγορά έργων τέχνης αφορούσε πάντοτε μια συγκεκριμένη μερίδα ανθρώπων, που έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα αποκτήσουν, οι άνθρωποι στους οποίους ο Μπανκς δίνει φωνή μέσα στα βιβλία του είναι άνθρωποι που γνωρίζουν πολύ καλά τις ποιότητες, τις νοοτροπίες και τα όρια αυτών των εύπορων πελατών. Όπως επίσης και των ανθρώπων που εμπορεύονται τα έργα αυτά. Ο Μπανκς τους γνωρίζει, έχει ζήσει ανάμεσά τους, έχει μυρίσει το χνότο τους, έχει σταθεί πλάι τους τις στιγμές των κρίσιμων αγοραπωλησιών.

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να τους πλάσει, να τους μετασχηματίσει σε λογοτεχνικούς ήρωες, να τους δώσει αιμάτινη μορφή και λόγο ρεαλιστικό; Διότι αυτό πετυχαίνει με τη γραφή του ο Μπανκς: να ακούς και να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους δίπλα σου, να μπαίνεις ολόκληρος μέσα στις μισοσκότεινες (βλ. το περίφημο κιαροσκούρο του Καραβάτζο) αίθουσες, να στέκεσαι πίσω από το γραφείο του εμπόρου, δίπλα σε στοιβαγμένα τελάρα πινάκων. Γιατί πίσω από τη λάμψη της τέχνης υπάρχει πολύ σκοτάδι. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε κάποιο σημείο της «Μανίας» ο Μπανκς: «Οι άνθρωποι που επιλέγουν τα μουσεία για εργασία τους συχνά το κάνουν για ν’ αποφύγουν τις δυσάρεστες καταστάσεις […] για να καταφέρουν τα μουσεία να επιβιώσουν στο μέλλον, θα έπρεπε οι εργαζόμενοι σ’ αυτά να πάψουν να τα θεωρούν ως ησυχαστήρια και να τα μετατρέψουν σε ετοιμοπόλεμα φρούρια».

Δεν θα είχε νόημα να περιγράψει κανείς, στο πλαίσιο ενός άρθρου, τις πλοκές των δύο αυτών μυθιστορημάτων, εν περιλήψει. Σημασία έχει να ανατρέξει ο αναγνώστης στα ίδια τα βιβλία, να τα πιάσει στα χέρια του, να τα μυρίσει, να τα ξεφυλλίσει, να τα διαβάσει. Να παραμερίσει τη βελούδινη κουρτίνα του μουσείου και να μπει λαθραία στον πίσω χώρο, τον λιγοστά φωτισμένο, που μυρίζει κλεισούρα και αίμα. Να συναντήσει επικίνδυνους εγκληματίες, να πιάσει στα χέρια του έργα τέχνης και να αναρωτηθεί αν είναι αυθεντικά ή πλαστά, να σηκώσει τα χέρια του ψηλά μπροστά σε μια κάνη που τον σημαδεύει, να ταξιδέψει σε χώρες μακρινές, να κατέβει σε υπόγεια, να δει φορτηγά που φέρουν επιγραφή χαρτιών υγείας αλλά που μεταφέρουν πίνακες εκατομμυρίων, εγκύους να βγάζουν την ψεύτικη κοιλιά τους ταυτόχρονα με το περίστροφο από την τσέπη τους.

Αυτά και άλλα πολλά μπορούν να αισθανθούν οι αναγνώστες, διαβάζοντας αυτά τα δύο βιβλία, που οι εκδόσεις Άγρα φρόντισαν και εξέδωσαν σε δύο τόμους, περιλαμβάνοντάς τα στη μικρόσχημη «μαύρη» σειρά των αστυνομικών τους βιβλίων. 

Ιδιαίτερη μνεία: το επίμετρο της «Μανίας με τον Καραβάτζο» έχει επιμεληθεί ο πρόσφατα μεταστάς Κύριλλος Σαρρής (1950-2024). Εκεί, ο αναγνώστης θα διαβάσει εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες, που συνοδεύουν τα μυθιστορήματα του Μπανκς και λειτουργούν επικουρικά. Μια εργασία γόνιμη και συγκινητική, αν σκεφτεί κανείς την «άτυπη» συνεργασία ανθρώπων μεταξύ τους: Μπανκς - Αποστολίδης - Σαρρής. Η τέχνη ενώνει τους ανθρώπους με δεσμούς που πολλές φορές παραμένουν αόρατοι. Αλλά για ποιον άλλο λόγο να έρχεται κανείς σε επαφή με έργα τέχνης, αν όχι για να συνδεθεί με άλλους ανθρώπους;

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[kavlorapano-stories]

Ο Πατέρας

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τίποτα. Καμία λεπτομέρεια. Θα τα καταγράφω όλα εδώ, στον πανίσχυρο υπολογιστή που μου πήρε ο Πατέρας. Και θα μου τα στέλνω σε μέηλ, μήπως και κάποτε τα χάσω όλα. Γιατί, πάνω από τη χλιδή και την ελευθερία, αυτό που δεν θέλω να χάσω σε καμία περίπτωση είναι η ίδια η ισ��ορία. Να μην σβήσει τίποτα απ' το μυαλό μου. Να τα νιώθω όλα όποτε θέλω, ακριβώς όπως τα έζησα.

Είμαι 21 χρονών και τον Πατέρα τον γνώρισα πριν κανένα δίμηνο. Έμενα στα δυτικά προάστια και δούλευα εκεί, σ' ένα κατάστημα με δερμάτινα είδη και παπούτσια. Πουλούσα παπούτσια. Με ελάχιστη επιτυχία. Δεν με ένοιαζε. Ούτε το μέλλον ούτε τίποτα. Ο μεγαλύτερος στόχος μου καθημερινά ήταν να κρύβω αυτό που είμαι. Βλέπετε, τα δυτικά προάστια το 2004 είναι... Ας πούμε απλά ότι ο πούστης (γιατί αυτό θα ήμουν για όλους, αν το μάθαιναν) δεν πρέπει να φαίνεται.

Και φυσικά, αυτό ήταν πολύ οδυνηρό. Και δεν ξέρω αν το έκρυβα και καλά. Οι γονείς μου το καταλάβαιναν σιγά σιγά, οι ελάχιστοι φίλοι μου το είχαν καταλάβει σίγουρα και είχαν αρχίσει να με περιπαίζουν. Το μόνο που έκανα ήταν να συνεχίζω να πηγαίνω σε μια δουλειά που δεν μπορούσα να κάνω και να πίνω τσιγάρα για να περάσει η μέρα.

Και μια μέρα, μπήκε στο μαγαζί ο Πατέρας. Τότε δεν ήταν ακόμα ο Πατέρας, ήταν ένας πελάτης που μπήκε στο μαγαζί και το γέμισε. Το ντύσιμό του ήταν προχωρημένο κυριλέ, κοστούμι που θα μπορούσε να είναι και για γραφείο και για έξοδο, ένα μπάκπακ και ορειβατικά. Ψαρομάλλης, γύρω στα 50, με κόκκινα γένια. Με το που μπήκε και κοιταχτήκαμε, εγώ κοκκάλωσα κι εκείνος χαμογέλασε.

Με ρώτησε αν θα τον εξυπηρετούσα και συμφώνησα. Τι θα θέλατε; Μια ζώνη για τα παπούτσια. Άνοιξε το σακάκι του και μου έδειξε τη μέση του. Εγώ, φυσικά, κοίταξα πιο κάτω. Κάτι φούσκωνε γενναία εκεί κάτω. Πού να φανταστώ ότι αυτό που φούσκωνε θα το έβλεπα από την καλή και την ανάποδη τελικά.

Τον πάω στις ζώνες και αρχίζω να του δείχνω. Μόνο. Χωρίς να μιλάω. Με κοιτάζει χαμογελώντας. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" με ρώτησε. Δεν κατάλαβα. "Εδώ μέσα, εσύ τι κάνεις;" με ξαναρώτησε. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου όμορφο, ωστόσο ξέρω ότι έχω καυλόφατσα, δεν περνάω απαρατήρητος.

Προσπάθησα να βρω τα λόγια να του πω ότι είμαι καινούριος, ότι δεν έχω μάθει ακόμα τη δουλειά, παρ' όλο που ήμουν ήδη 5 χρόνια στο μαγαζί. Αλλά με πρόλαβε.

Σε κατάλαβα, μου είπε. Μπορώ να κάνω πολλά για σένα. Να σε πάρω κάτω απ' τις φτερούγες μου...

Στις φτερούγες σταμάτησα να ακούω. Κοίταζα μόνο τα παχιά χείλη του να κινούνται και το κόκκινο γένι του να πηγαινοέρχεται. Άκουγα κάτι για παραίτηση, για έπαυλή, για σπουδές, για ό,τι θέλω, μέχρι που με έπιασε από τους ώμους και με ταρακούνησε.

Τον κοίταξα στα μάτια. Τα γαλάζια, ξεθωριασμένα μάτια του. Αυτά που θα έβλεπα από δω και μέρα μέχρι σήμερα να με πείθουν, να με διδάσκουν, να με καθησυχάζουν.

Με ακούς; ρώτησε.

Ναι, του είπα.

Τι ναι;

Δεν ξέρω. Απλά... ναι.

Ωραία, που είναι ο υπεύθυνος;

Εγώ... δεν...

Μην ανησυχείς. Πάρε τα πράγματά σου.

Πήγα στην αποθήκη και πήρα μια μπανάνα που φορούσα. Όταν βγήκα με περίμενε στην πόρτα. Την άνοιξε και μου έδειξε ένα μαύρο, τεράστιο αυτοκίνητο που περίμενε απ' έξω.

Μπες στο αμάξι και περίμενέ με.

Βγήκα από το αμάξι σαν υπνωτισμένος. Γύρισα και είδα μέσα από την πόρτα το αφεντικό μου να κατεβαίνει τις σκάλες. Ξαναγύρισα προς το αμάξι, ελπίζοντας να μη με έχει δει. Πλησίασα το αυτοκίνητο και, μέχρι να το κάνω, ο οδηγός είχε βγει και είχε προλάβει να φτάσει στην πίσω πόρτα πριν από μένα.

Καλησπέρα, κύριε.

Και την άνοιξε. Του χαμογέλασα αμήχανα. Ο οδηγός με κοίταξε με ένα μηχανικό χαμόγελο που μου φανέρωνε ότι αυτή την αμηχανία την είχε ξαναδεί. Είχε ανοίξει ξανά στο παρελθόν πόρτες σε άλλους σαν κι εμένα; Δεν ξέρω. Μέχρι σήμερα, δεν το' χω μάθει. Μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα. Από το φιμέ τζάμι, κοίταζα τον Πατέρα να μιλά με το αφεντικό μου και μετά από λίγο να βγαίνει και να έρχεται στο αυτοκίνητο. Μπήκε κι αυτός στο πίσω κάθισμα, δίπλα μου.

Σπίτι, Ευγένιε.

Το αυτοκίνητο ξεκίνησε και ένα διαχωριστικό τζάμι σηκώθηκε, αποκλείοντάς μας από τα μπροστινά καθίσματα.

Από δω και πέρα, θα είμαι ο Πατέρας κι εσύ ο Γιος. Εντάξει;

Ναι, απάντησα πάλι. Άφησε το μπάκπακ ανάμεσα στα πόδια του και πέρασε το χέρι του πίσω από τους ώμους μου. Νόμιζα ότι όλος αυτός ο όγκος ήταν λίπος, αλλά τελικά ήταν μυς. Σκληροί μυς.

Κοίταξέ με. Δεν ντρεπόμαστε μεταξύ μας. Είμαστε οικογένεια.

Γύρισα το κεφάλι μας και τον κοίταξα. Κι εκείνος έγειρε και με φίλησε. Με μικρά, επαναλαμβανόμενα φιλιά. Κι εγώ παρέλυσα. Δεν ήταν φόβος. Ήταν απληστία. Ήθελα να ζήσω αμέσως το μετά. Να διακτινιστούμε στο σπίτι του. Να τον δω γυμνό. Να ζήσουμε ό,τι ήταν να ζήσουμε. Να τελειώσει. Και όλα αυτά να γίνονταν αμέσως, εκείνη τη στιγμή.

Ήθελα να τα ρουφήξω όλα.

Καλωσόρισες, Γιε μου, είπε και μείναμε αγκαλιασμένοι.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα μια ηρεμία. Δεν χρειαζόταν να κρύβομαι σ΄ εκείνο το αυτοκίνητο. Ήμουν σ' ένα καταφύγιο με ρόδες και φιμέ τζάμια, αγκαλιά με τον προστάτη μου. Τον άνθρωπο που με έσωσε από μια δουλειά που δεν μου έκανε. Τι θα γινόταν μετά; Τι θα έλεγαν οι γονείς μου για την παραίτησή μου; Οι φίλοι μου; Δεν με ένοιαζε.

Δεν σκέφτηκα καν τι δικαιολογία θα έλεγα στους γονείς μου που δεν θα γυρνούσα σπίτι εκείνο το βράδυ. Tο αυτοκίνητο έβγαινε από τον αστικό ιστό και χανόταν σε σκοτεινούς δρόμους γεμάτους πανύψηλα δέντρα. Δεν ήξερα που ήμουν. Αλλά δεν με πείραζε. Είχα πει ναι. Αλλά ευτυχώς, ήμουν με τον Πατέρα και μέσα στην επόμενη ώρα θα γνώριζα έναν κόσμο που δεν φανταζόμουν ότι ήταν εφικτός.

(Συνεχίζεται)

[fegg4ropetra]

Κυριακή 9/12/2023 (10.56π.μ.)

Εχθές το βράδυ είδα ένα όνειρο πως περιπλανιόμουν σε έναν μονοπάτι χωρίς τέλος. Πήγαινα πήγαινα πήγαινα και το μόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν κενό. Σκοτάδι. Κάποια στιγμή κοίταξα κάτω στον γκρίζο πλατύ δρόμο και διέκρινα μια κόκκινη γραμμή. Ξεκίνησα να την ακολουθώ. Πήγαινα πήγαινα πήγαινα μα πάλι τέλος δεν έβλεπα. Μόνο την κόκκινη γραμμή που συνέχιζε στο σκοτεινό μονοπάτι. Ένιωθα όμως πως κάτι υπάρχει στην άλλη άκρη. Καλό ή κακό δεν είχα ιδέα. Συνέχισα να περπατάω και να ακολουθώ την κόκκινη γραμμή μέχρι που στο βάθος άκουσα ένα γέλιο. Αντρικό χαρούμενο ανέμελο γέλιο. Το δικό σου γέλιο.

Αμέσως ξύπνησα.

Είχα να σε ακούσω πάνω από 2 βδομάδες και μου έκανε εντύπωση που το υποσυνείδητο μου δεν είχε ξεχάσει τον ήχο της φωνής σου.

Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό ένας μύθος που είχα διαβάσει κάποτε σε ένα άρθρο.

Λένε πως σύμφωνα με τον ασιατικό θρύλο, οι θεοί δένουν ένα αόρατο κόκκινο νήμα γύρω από τα δάχτυλα των ανθρώπων που είναι προορισμένοι να βρεθούν στη ζωή τους. Ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου ή συνθηκών. Το κόκκινο νήμα αντιπροσωπεύει το δέσιμο μεταξύ δύο ανθρώπων που είναι άθραυστο και θα τους φέρνει εν τέλει πάντα κοντά.

Δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζει το υποσυνείδητο μου, δεν ξέρω γιατί κάθε σκέψη γυρνάει πίσω σε σένα. Δεν ξέρω τι έχει πάθει το μυαλό μου κι έχει κολλήσει τόσο άσχημα. Δεν ξέρω γιατί ελπίζω ακόμα. Δεν ξέρω γιατί είμαι έτσι. Δεν ξέρω πως εχω καταφέρει να μπλέχτω έτσι σε κάτι που καλά καλά δεν πρόλαβε να αρχίσει. Δεν ξέρω γιατί επιμένω για ένα άτομο που δεν επέμενε για μένα.

Αυτό που ξέρω είναι πως αν ίσχυε ο θρύλος αυτός, θα ήθελα πολύ στην άλλη πλευρά του νήματος να υπήρχε το δικό σου χέρι.

Κι ας με πουν υπερβολική...

[h-xwra-twn-grammatwn]

Έχεις δίκιο Βολεύτηκα να ζω σε ουτοπίες Εκεί που πριγκίπισσα φιλούσε κάθε βάτραχο με την ελπίδα να γίνει πρίγκιπας Μη γνωρίζοντας πως εν τελεί οι βάτραχοι είναι αυτοί που την ελκύουν Κ εγώ δεν είμαι βάτραχος μήτε πρίγκιπας να πολεμήσω κάθε μνηστήρα που ολημερίς εμφανίζεται στο παλάτι σου επειδή εσκεμμένα αφήνεις ανοιχτή την πόρτα… Εγώ δεν είμαι τίποτε, παρά ένα χωρικός καταδικασμένος να αναπολεί έναν χειμώνα που ονειρεύτηκε μα δεν πρόλαβε να ζήσει. Πόσο όμορφα ήταν τα τσιγάρα σου… Τόσο που δεν γνωρίζω αν εθιζόμουν στην νικοτίνη ή σε εσένα Μα εδώ που τα λέμε… και τα δυο το ίδιο επικίνδυνα είναι Και το γεγονός πως ακόμα καπνίζω με κάνει να πιστεύω πως δεν δύναται να κόψεις όλους τους εθισμούς ταυτόχρονα. Παραδόξως το κρεβάτι δεν μοιάζει άδειο… Και εκείνο το παντζούρι που εσκεμμένα άφηνα μισάνοιχτο μήπως ξυπνήσω πρώτος να σε χαζέψω ενώ κοιμάσαι μισάνοιχτο παραμένει Τίποτα δεν έχει αλλάξει στη ζωή μου και ίσως να με τρομάζει λίγο το παροδικό και το πόσο αναλώσιμοι είμαστε σαν όντα Δεν θυμάμαι όμως που ήθελα να καταλήξω; Α ναι θυμήθηκα, ήθελα απλά να σου πω, πως αποφάσισα να κόψω το τσιγάρο…

[xamogela-moy]

Δάκρυα που θέλησαν να μπερδευτούν με την λήθη... μα τα πρόλαβε η βροχή

[xamenotalento]

Γράμμα απ' τη Λιλιάνα (1)

Οργή, οργή για του φωτός την εκπνοή. Αυτό ήταν. Σε λίγο δεν θα πετώ. Η καρδιά μου θα σταματήσει. Μου άρεσε να φτιάχνω σπίτια που δεν είναι αυτό που φαντάζεστε. Όταν σχεδιάζεις ένα κτήριο είναι σαν να φέρνεις στον κόσμο έναν άνθρωπο. Χιλιάδες πράγματα απαιτούνται για να χτιστεί σωστά το οτιδήποτε. Μία κατασκευή και ένας άνθρωπος τα χρειάζονται όλα. Γι’ αυτό, επειδή είμαι αρχιτέκτονας, ξέρω ότι τα κάνετε όλα λάθος. Είμαι θυμωμένη, που είναι κάτι σαν να σας αγαπώ, και δε με νοιάζει η γνώμη σας για μένα. Χορεύω, τραγουδώ, καπνίζω, γελάω και σας αποχαιρετώ. Αν είμαστε 11 εκατομμύρια σ' αυτή τη χώρα, 11 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν μαζί μου. Γιατί δεν ήμουν μία. Κάθε ένας από σας έβλεπε κάτι διαφορετικό σε μένα. Κάθε ένας από σας βλέπει κάτι διαφορετικό στον καθένα σας. Το πραγματικό μέγεθος του παγκόσμιου πληθυσμού δεν θα το μάθουμε ποτέ. Γι' αυτό δεν είμαστε μόνο αριθμοί: Μας έχουν υπολογίσει λάθος. Εσείς που γράφετε νομίζετε ότι γράφετε ένα κείμενο, αλλά αν έχει 300 αναγνώστες, τα κείμενα που γράψατε είναι 300. Κάθε ένας απ' αυτούς κατάλαβε κάτι διαφορετικό γιατί μπήκε με τις δικές του εμπειρίες, ιδέες και άμυνες στο γραπτό σας. Ο λόγος που εξηγώ είναι ένας καλός λόγος που αποτυγχάνουν όλες οι αναλύσεις. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να μπερδέψετε τους άλλους. Προσπαθήστε να μπείτε σε μία καινούρια παρέα και θα το αντιληφθείτε αμέσως. Δείτε το έκτρωμα του Ναζισμού πάνω στον Νίτσε. Οι ποδοσφαιρόφιλοι σκεφτείτε ένα σουτ που κοντράρει. Από την πρώτη λέξη ξεκινάει ο αποπροσανατολισμός και μερικούς σας πειράζει ο ανταγωνισμός. Τι Επανάσταση να γίνει μαζί σας; Σας βλέπω που χτυπάτε στο πάτωμα τα χέρια σαν παιδιά που τους πήραν το παιχνίδι. Τουλάχιστον τότε ξέρατε πως είναι ένα παιχνίδι. Ίσως αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσετε. Την απελπισία μέχρι να δείτε με τα μάτια της. Η ανθρώπινη ευφυΐα δεν έχει όρια κι οι περισσότεροι σταματάτε στην πρώτη πίστα μέχρι να εμφανιστεί ο αρχηγός. Εκεί κολλάτε. Ένα σας λένε, ένα καταλαβαίνετε. Κρίμα, είστε και νέα παιδιά. Ήμουν παγιδευμένη κι εγώ στην κοινωνία. Δεν ήμουν ωστόσο τόσο υπάκουη όσο εσείς. Η μόρφωσή μου δεν πρόλαβε να αποκτήσει συμμόρφωση. Σχεδόν τίποτα δεν γεννιέται. Μικραίνετε τον εαυτό σας για να χωρέσετε στην εικόνα των άλλων για σας. Γίνεστε η εταιρεία που εκπροσωπείτε, τα στενά μικροσυμφέροντά σας, η ιδιαιτερότητα της ιδιαιτερότητάς σας. Είστε όμως χιλιάδες άλλα πράγματα που καταπιέζετε και αρνείστε. Ο καθένας σέρνει εκτός από τις αλυσίδες και τις αναπηρίες του. Δεν χρειάζεται να ντρέπεται γι' αυτές. Πρέπει να ντρέπεται όταν δεν προσπαθεί να τις αντιμετωπίσει. Αν ήμασταν τέλειοι, δεν θα είχαμε να προσπαθήσουμε για τίποτα. Μιλάτε όμως πολύ, βιάζεστε να αγαπηθείτε, αν δεν πρωταγωνιστείτε στα Σόσιαλ Μίντια φοβάστε ότι δεν υπάρχετε. Πόσοι από σας παραπονιούνται για τον έρωτα ξεχνώντας να γίνουν οι ίδιοι έρωτας, να επινοήσουν τον εαυτό τους, να είναι κάτι; Δίχως έρωτα, υπάρχει μόνο εκμετάλλευση. Χωρίς το παιχνίδι, το γέλιο και τη διαφωνία, γεννιούνται τέρατα. Το μόνο που σας φαίνεται λογικό, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, είναι να ανήκετε. Σκέφτεστε μια μέρα και τις υπόλοιπες έξι ξεπλένετε την ντροπή. Νομίζετε πως η δική σας ψυχή είναι για πέταμα. Άλλες φορές απλά βυθίζεστε στην ιδιοσυγκρασία σας και προσπαθείτε να πείσετε. Στο τέλος προκρίνετε την προκατάληψή σας έναντι άλλων προκαταλήψεων. Έχετε αποτέλεσμα από πριν 348 και κάνετε τα πάντα προκειμένου να βγει 348. Σ' αυτή τη διαδικασία, σκοτώνετε σκέψεις. Το αποτέλεσμα βγαίνει πάντα όπως το θέλετε. Εγώ όμως αυτό δεν το θέλω. Είμαι περήφανη που με κομμάτιασαν τα βιβλία κι αυτή η διάλυση έμεινε η μόνη μου πεποίθηση. Ο Παπαγιώργης έλεγε ότι θα γίνει ήρωας και θα διαβάσει 10 φορές το Είναι και Χρόνος. Σήμερα δεν έχουμε τέτοιους ήρωες. Δεν είστε βοσκοί στα γράμματα, δεν ανεβαίνετε κορφές, δεν παλεύετε με τα βιβλία, δεν ματώνετε. Μα αν δεν σας βλάπτουν, είναι άχρηστα. Αν δεν τρώτε ξύλο, βρε βλαμμένα, κλείστε τα. Ή θα φιλοσοφήσετε ξανά σαν Έλληνες ή θα λέτε παραμυθάκια. Παραμυθάκια λένε και οι παπάδες όμως. Την άγρια χαρά της κατάκτησης, που είχα στερηθεί εξαιτίας της αδύναμης καρδιάς μου, ξαναβρήκα στη βιβλιοθήκη. Έτσι ξέφευγα από την πλήξη. Κυρίως όμως πονούσα και υπέφερα. Μέσω της γνώσης κινδύνευα και εξοικειωνόμουν με το θάνατο. Τα γράμματα μου χάρισαν την αγριότητα του πολέμου. Τα μεγάλα βιβλία, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Σε τραυματίζουν, αν έχεις ψυχή, αλλά δεν μένεις ανάπηρος. Οι περισσότεροι δεν θα αντέχουν να χάνουν αθωότητα που ενίοτε ταυτίζεται με την άγνοια. Η ημιμάθεια ίσως παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια στο είδος μας. Κανέναν εξάλλου δεν άλλαξαν σε βάθος αυτά τα μαραφέτια. Να βγαίνεις απ' τα βιβλία όμως όπως ακριβώς μπήκες είναι ένας άθλος που δεν κατάφερα. Αυτό μόνο ένας βιβλιόφιλος θα μπορούσε να μας το εξηγήσει. Για μένα ήταν ο εχθρός που σεβάστηκα περισσότερο. Αν εγώ είμαι άρρωστη, εσείς είστε τυφλοί εκ πεποιθήσεως. Δεν είστε τρελοί επί της ουσίας, αυτό είναι το πρόβλημα. Γίνεστε βλοσυροί αντί να χαμογελάτε που η ζωή είναι μικρή. Δεν χαίρεστε τον ήλιο, τη βροχή, τη μοναξιά. Δεν έχετε τη σοφία του πόνου, ούτε τη σοφία του φόβου. Δεν ζείτε σαν να είναι η τελευταία μέρα, εγώ που έζησα έτσι, μπορώ να σας το επιβεβαιώσω. Γιατί καλύτεροι, πραγματικά καλύτεροι, μεταξύ μας δεν υπάρχουν με τον ίδιο τρόπο που δεν υπάρχουν αθάνατοι. Υπάρχουν ζωντανοί και ψόφιοι. Μασκαράδες και καραγκιόζηδες. Αυτοί που αγαπούν την ομορφιά του κόσμου, την αληθινή αλήθεια του όπως είπε ο ποιητής, κι αυτοί που την αγνοούν και δεν την υπερασπίζονται. Και είναι αυτό που λείπει απ' όλους για να γίνει ό,τι ζούμε λιγάκι πιο φωτεινό: Η ομορφιά του άξιου και του μόχθου. Η ίδια η υπεράσπισή μας. Το ωραίο, με όλα τα σκοτάδια του, σαν υπόσχεση ευτυχίας. Η ομορφιά που είναι μια γυναίκα που πεθαίνει νέα όπως εγώ

[v-chaos]

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια

κι όταν μας τέλειωσαν

αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια.

Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο.

Θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας,

ένας και πολλοί μαζί

Χωρίζαμε για λίγο μόνο

γιατί αλλιώς

πως θ' ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή

κάτι τεράστια γράμματα.

Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.

Μια φορά όμως που άργησες

πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας

που κράτησε όσο πέντε.

Κι όταν τέλειωσε

ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς.

Και δεν μπορούσες να γυρίσεις.

Έμεινες μακριά.

Και μου 'γραψες

η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος.

Μπορεί...

όμως

τα πιο ωραία μας ταξίδια

δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.

Σε περιμένω

έ λ α

θα μετρήσω ως το δέκα...

| Χρήστος Μπουλώτης | Θυμάμαι... Θυμάσαι; | εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα |

[mysterydark]

Τα χέρια δεμένα πάνω από το κεφάλι της με δερμάτινα λουριά που τυλίγουν τους καρπούς της και καταλήγουν σε αλυσίδες σφικτά δεμένες γύρω από μια πέτρινη κολόνα. Μπορεί να δει και να ακούσει τα πάντα. Δεν της έδεσε ποτέ τα μάτια ως τώρα, για να βλέπει την αγωνία και τον τρόμο ζωγραφισμένο σε αυτά τον τρόπο που κλείνει τα βλέφαρα της όταν υποφέρει και πως δαγκώνει τα χείλη της καθώς τα δάκρυα της κυλούν.

Ένοιωθε την αυξανόμενη αγωνία στο σώμα της. Ήταν νευρική και αφουγκραζόταν την καρδιά της. Ένοιωθε τους κτύπους της δυνατούς και ηχηρούς σαν εκρήξεις ηφαιστείου. Ποτέ άλλοτε δεν την είχε αφήσει να περιμένει τόσο πολύ. Ο θάλαμος ήταν ψυχρός και ένοιωθε το γυμνό σώμα της εδώ και ώρα κρύο. Ήταν μεσημέρι μα το φώς του ήλιου δεν έβρισκε τρόπο να μπει, παρα μόνο δύο λαμπτήρες έλουζαν το χώρο με το κίτρινο, καχεκτικό τους φως.

Μετά από αρκετή ώρα αναμονής ακούστηκαν τα βήματα του. Βήματα αργά, σταθερά, βαριά λες και δεν ήθελαν να τον οδηγήσουν εδώ κάτω. Δεν ήταν το γνώριμο γρήγορο , ανυπόμονο περπάτημα του που φάνταζε σαν κελάηδημα στα αυτιά της ξέροντας ότι σε λίγες στιγμές εκείνος θα ήταν εδώ. Μπήκε στο θάλαμο και της είπε με βραχνή φωνή να χαμηλώσει το βλέμμα της και να μην μιλήσει. Του άρεσε να αυτοσυγκεντρώνεται μέσα σε απόλυτη ησυχία. Εκείνη υπάκουσε και στο θάλαμο οι μόνοι ήχοι που διατάρασσαν την σιωπή ήταν οι δύο ανάσες τους. Η πρώτη αργή και βαθιά ενω η δεύτερη σχεδόν ακανόνιστη , έντονη, λαχανιασμένη. Την σκέψη του στοίχειωνε μια και μόνο θλιβερή ιδέα … αλλα θα ερχόταν η σειρά και για αυτό. Προς το παρόν ήθελε να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά.

Το βλέμμα του έπεσε στο γυμνό κορμί της. Η θέα αυτή δεν άργησε να του ξυπνήσει μια γνώριμη αίσθηση. Έναν πρωτόγονο πόθο να τη κάνει να υποφέρει. Έσφιξε στα χέρια του τη λαβή του μαστίγιου. Χαμογέλασε αχνά.. Ναι ήθελε να νοιώσει αυτή την αίσθηση άλλη μια φορά. Οι κραυγές της θα φάνταζαν σαν γοητευτική , μεθυστική μελωδία και αυτή η σκέψη έκανε για λίγο το σκυθρωπό του πρόσωπο να φωτιστέι.

Εκείνη ήταν ανήσυχη. Όχι τοσο για την δοκιμασία που την περίμενε αλλα για τον τρόπο που της είχε μιλήσει στο τηλέφωνο πρίν. Η φωνή του ήταν σβησμένη , πρόδιδε κόπωση , παραίτηση. Έβγαινε με δυσκολία από μέσα του, θαρρείς ξεψυχισμένα, μαρτυρώντας μια εσωτερική πάλη που τον άφησε αποκαμωμένο. Οι λέξεις που αντάλλαξαν ελάχιστες. Της είπε με επιτακτική φωνή να είναι στην ώρα της. Όταν τελικά ήρθε της φάνηκε ότι είχαν περάσει ατέλειωτες ώρες. Πρόλαβε να δεί ελάχιστα το πρόσωπο του πριν την διατάξει να χαμηλώσει το βλέμμα της. Αυτό που είδε ήταν ένα πρόσωπο στεγνό , ανέκφραστο , άδειο και για αυτό τόσο τρομαχτικό. Ας ήταν τουλάχιστον να διέκρινε ένα συναίσθημα έστω και αν αυτό ήταν μίσος.

Κρατούσε στα χέρια του ένα κοντό μαστίγιο ιππασίας και βάδισε προς το μέρος της. Στάθηκε μπροστά της και κοίταξε το γυμνό της σώμα. Ήταν δικό του , του άνηκε και μπορούσε να το κάνει ότι εκείνος ήθελε . Την κοίταξε στα μάτια με βλέμμα διαπεραστικό , αυστηρό.

-Είσαι δική μου;

-Μάλιστα Κύριε

[eclecticstarlightblogger]

Πεθανε μεσα στο ταξι που τον πήγαινε στο αεροδρομιο

Τραγωδία το μεσημέρι της Πέμπτης στο Ηράκλειο, με άνδρα να παθαίνει ανακοπή την ώρα που βρισκόταν στο ταξί και πήγαινε στο Βενιζέλειο νοσοκομείο. Σύμφωνα με όσα αναφέρει το creta24.gr, ο 85χρονος πήρε ταξί από κεντρικό δρόμο του Ηρακλείου και κατευθύνονταν στο νοσοκομείο, όμως δεν πρόλαβε και έπαθε ανακοπή μέσα στο αυτοκίνητο που τον μετέφερε. Ο […] Πεθανε μεσα στο ταξι που τον πήγαινε στο…

[thoughtfullyblogger]

Πεθανε μεσα στο ταξι που τον πήγαινε στο αεροδρομιο

Τραγωδία το μεσημέρι της Πέμπτης στο Ηράκλειο, με άνδρα να παθαίνει ανακοπή την ώρα που βρισκόταν στο ταξί και πήγαινε στο Βενιζέλειο νοσοκομείο. Σύμφωνα με όσα αναφέρει το creta24.gr, ο 85χρονος πήρε ταξί από κεντρικό δρόμο του Ηρακλείου και κατευθύνονταν στο νοσοκομείο, όμως δεν πρόλαβε και έπαθε ανακοπή μέσα στο αυτοκίνητο που τον μετέφερε. Ο […] Πεθανε μεσα στο ταξι που τον πήγαινε στο…

[greekblogs]

Πεθανε μεσα στο ταξι που τον πήγαινε στο αεροδρομιο

Τραγωδία το μεσημέρι της Πέμπτης στο Ηράκλειο, με άνδρα να παθαίνει ανακοπή την ώρα που βρισκόταν στο ταξί και πήγαινε στο Βενιζέλειο νοσοκομείο. Σύμφωνα με όσα αναφέρει το creta24.gr, ο 85χρονος πήρε ταξί από κεντρικό δρόμο του Ηρακλείου και κατευθύνονταν στο νοσοκομείο, όμως δεν πρόλαβε και έπαθε ανακοπή μέσα στο αυτοκίνητο που τον μετέφερε. Ο […] Πεθανε μεσα στο ταξι που τον πήγαινε στο…

[justforbooks]

«Αν το απίστευτα χοντρό πτώμα του Θέλα το δέσουμε σε ένα λευκό άλογο, τότε μπορούμε σίγουρα να έχουμε τον νέο Σιντ των ισπανικών γραμμάτων», γράφει ο Ρομπέρτο Μπολάνιο για τον Ισπανό μυθιστοριογράφο Καμίλο Χοσέ Θέλα Τρουλόκ, αποδομώντας τα ιερά και τα όσια της ισπανόφωνης λογοτεχνίας, μιλώντας για αυτό το παράδοξο «Κλαμπ Μεντιτερανέ» των συγγραφέων, όπως το αποκαλεί, που αρέσκεται σε πόζες και βραβεία. Σε ένα απολαυστικό κείμενο, που αποκαλύπτει όλη την καφκική ειρωνεία του σπουδαίου Χιλιανού και τους βιτγκεσταϊνικού τύπου συνειρμούς του, αποδομεί όλη τη λογική του κλειστού κύκλου των διανοούμενων, κάτι που είχαμε δει να κάνει και σε προηγούμενα έργα, όπως το «Ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική» κ.ά. Σε αυτήν τη σειρά διαλέξεων, οι οποίες δημοσιεύτηκαν μαζί με μια σειρά από χαρακτηριστικά διηγήματα σε αυτόν τον τόμο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ο ανυπόφορος γκάουτσο», που έμελλε να είναι ο τελευταίος, αποκαλύπτονται όλες οι ψευδαισθήσεις των κλειστών λογοτεχνικών κύκλων αλλά και η μεγάλη απέχθεια που έτρεφε ο Μπολάνιο για κάθε λογής κλισέ. Άκρως απολαυστικά και πολύ ενδεικτικά του ύφους του πρωτοπόρου και άκρως μοντέρνου Χιλιανού είναι τα διηγήματα «Ο αστυνόμος των αρουραίων» αλλά και ο «Ανυπόφορος γκάουτσο». Το γνωστό παιχνίδι ταυτότητας που καταλήγει σε αστυνομική πλοκή, το καφκικό παράλογο, οι φιλοσοφικοί πειραματισμοί και τα λογοτεχνικά, βιτγκεσταϊνικ��ύ τύπου παίγνια, όλα είναι εδώ, σε αυτές τις άκρως αντιπροσωπευτικές ιστορίες του Μπολάνιο που κατέληξαν σε αυτό το βιβλίο, που το είχε έτοιμο προς δημοσίευση αλλά τον πρόλαβε ο θάνατος το 2003.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[skandaladiaplokidiafthora]

Πεθανε μεσα στο ταξι που τον πήγαινε στο αεροδρομιο

Τραγωδία το μεσημέρι της Πέμπτης στο Ηράκλειο, με άνδρα να παθαίνει ανακοπή την ώρα που βρισκόταν στο ταξί και πήγαινε στο Βενιζέλειο νοσοκομείο. Σύμφωνα με όσα αναφέρει το creta24.gr, ο 85χρονος πήρε ταξί από κεντρικό δρόμο του Ηρακλείου και κατευθύνονταν στο νοσοκομείο, όμως δεν πρόλαβε και έπαθε ανακοπή μέσα στο αυτοκίνητο που τον μετέφερε. Ο […] Πεθανε μεσα στο ταξι που τον πήγαινε στο…