#Gedichten

[divine-nonchalance]

We are rivers of blood inside bodies. Returning to the golden ocean. Life is liquid.

. Sejeluho

[welkominmijnkoffiehuis]

de liefde en het leven

liefde is geen bloemen uit een geweer

of een witte vlag uit een statisch geel parlementsgebouw

ze verstopt zich onder de wervels van je handen

in je sporadische sproetjes en moedervlekken

ze leest oude dagboeken op mijn kinderkamer op een vergeten doordeweekse dag

ze schrijft niet alleen het verhaal van lippenstift op je huid

maar ze klimt in me

en ritst me dicht

liefde laat haar niet kennen

niet door sterrenkunde, geschiedenis of kunst

ik schrijf haar op papier

jij zet me klem tussen je dijen

ik schilder haar contouren in oranje rood geel

jij kleurt me in

ik lees haar

jij leest mij

liefde laat haar niet kennen

en toch zie ik in jouw ogen alles wat liefde overschrijdt

[angelluvrs]

Fantasize

I dreamt a perfect fantasy of you

My knee touched yours

and you didnt pull back

You rested your hand

and gave me your eyes

I melted inside

You tell me you could tell

by the way I talk to you

I didnt pull away

Entangled in eachother

When you touched me so tenderly

You healed the wounds other men had left in me

I woke up longing

for a moment nonexistent

Broken once again

I went back to sleep

[cactusklas]

Enkele sfeerbeelden tijdens onze Cirque D'Olei van april ! ☀️

De opa (of kat 🤔) van Thor en Juno trakteerde ons op een leuk gedicht en er werden ook enkele brieven uit onze klas voorgelezen tijdens Studio kijk op!

[zondermens]

dikke knuffel

En, waarom niet eens van geluk spreken?

Van paarse hemels, tot rode dwergsterren. Van vuur en lachen en dansen. Het reizen. Onderweg zijn naar het paradijs. De vrijheid, zo dicht bij huis. Het nestelen in aquamarijn fluffy dekentjes. De psychedelisch oranje kermis. Liefde, een zielsvriend. Nostalgie. Met jou op een matrasje op de vloer. Groene fluo-paarse fractalen die me doen denken aan een oerwoud. Ik mis je niet. Ik zal je altijd meedragen. 

Een donkere kamer. Dikke dampen rook. Bulderlachen. Verbonden voor een nacht, een paar, een festival, een tent. Warmte en schoonheid en gras. 

Vriendschap vloeit en kan niet ontnomen worden. Vriendschap lacht naar mooie mensen. Heeft lief zonder te veel woorden. Vriendschap haakt de armen in elkaar, zingt en danst.

Vanaf nu heb ik het leven lief. Vanaf nu ben ik moedig. Vanaf nu is er overvloed.

[grijsblauwebloemen]

Je staart richting de maan en stelt jezelf vragen over ons bestaan

Je vertrouwt de sterren en de stand van de zon en je gelooft niks wat schrijver van de bijbel ooit verzon

Jij weet wel raad met de kunst van de tarotkaarten en laat je niet verleiden door de blikken van verboden vruchten die je het materiële leven kunnen laten ontvluchten

Jij bent de zon

Ik ben de maan

Ons bestaan draait om elkaar

Ik kijk naar jou alsof jij de zonnegodin bent waar de maya's in Peru naar deden bidden

Jij bent mijn sterren en ik ben de telescoop die ontelbare foto's van jou wil maken en jou tot mijn levenswerk wil maken

[seventwentysevenam]

[stormvanwoorden]

Telkens ik tegen de muur bots sterft wat er achter ligt een beetje en ik blijf terugkeren

tot ik het als een oud huisdier te rusten leg

[vermijme]

Ik ben bang en bangst om te verliezen wat ik had - wat eigenlijk al verloren is.

Ik mis. Ik mis. Ik mis.

[ikdenkdusikbenabsurd]

Koffie

Ik maak elke ochtend koffie

of ‘s middags

of ‘s avonds

hangt ervan af wanneer ik opsta

[akranen]

My childhood rests in the games i just to play.

In the playgrounds that have been demolished.

In the toys and old schoolbooks carefully stored in boxes.

My childhood rests, all the bad and good together collecting dust in the cracks of my heart.

[divine-nonchalance]

So, henceforth, back to simplicity.

Less time thinking, more time flirting.

The universe is made for swinging.

We all have a heart.

[welkominmijnkoffiehuis]

ik wil de ruimte tussen onze lippen overbruggen

ik wil er niets tussen

ik wil elke huidplooi verkennen

ik wil je allerdiepste kennen

en ik hoop dat jij dat ook wil

[angelluvrs]

A lonely girls confession

I look into eyes of unavailble men and see opportunity instead of infidelity

bad choices line up for me to pick and instead of turning around i run toward imperfection

i cry to my friends when i have been wronged once again like it wasnt written

accross his forehead and down his body

down his body i go as his head aches with love

and my body hurts with excitement

i get ready in the morning and i want to be seen

looked up and down by mistakes not yet made

i doll up to the idea of attention and dress down at the thought of true love

the gentle manner of gentlemen bore me and i know this is what i should want

and what i need is to be picked up and told ive been bad

and plead for your foregiveness for seeking attention but you dont

so i wont settle down

ill give them what they want to see

choke at the misogyny like i am not a part of the problem

ill tell my friends all i want is a man thatll make me feel special

but i dont give them time unless they give me a hard time

and i am sick of myself

[polldermodel]

Schrijf je wel eens gedichten?

Ja, alleen voor mezelf

Ja, voor mezelf en mijn naasten

Ja, voor kleine publiekelijke projecten (zines, locale krant, etc)

Ja, ik wil gepubliceerd worden of heb al iets uitgegeven

Nee, vroeger wel

Nee, maar wil beginnen

Nee, dat wil ik niet

Anders?

[zondermens]

May I only speak in Poetry

Het is een zonde. Zo jong en zo alleen. Bloemen en onkruid groeiend in haar hersenpaden met geen flauw benul hoe ze haar weg erdoor ging banen. Op automatische piloot reed ze. Niemand die haar koers bijsturen kon. Niemand waarvan ze de wegaanwijzingen geloofde. Smachtend naar een sterke hand die haar bij haar nekvel zou nemen, haar zou kneden tot iets concreet, iets duidelijk, een persoon, iets dat bestaan kon.

De paradox van haar leven was dat ze vrij wilde zijn maar in iemands handpalm wilde rusten, om nooit boven de randen van haar koninkrijk uit te hoeven kijken.

Wat als ze nooit de zachte lakens van zich had afgeslagen? Was het beter geweest als ze was gebleven waar ze was, als ze nooit die hongerige steken in haar buik had gevolgd?

"Ga!"

Ontdek waar je vandaan komt. Ontdek waar je naartoe kan. Keer het existentiële probleem tot in zijn kern binnestenbuiten en weet uiteindelijk wie je bent. Weet alles. Vind uw grond. Begin er als een gek in te graven. Duw tegen uw plafond tot het dak van uw hoofd niet meer verder kan. Begin er gewoon aan. Bevraag alles. Sla uw spiegelbeeld kapot.

De tegenstrijd van verlangen naar controle en vrijheid in de vorm van kennis.

Ze was een ram; mensen moesten wijken voor haar. Ze liep, rende door tuinen, knakte stelen kapot onder haar voeten, scheurde bladeren van struiken. Ze spuugde op het trottoir van haar ziel. Ze was kwaad dat ze ooit geboren was geweest. Dat dit haar was aangedaan. Dat dit alles moest bestaan.

Bestaan was een helse betovering van de geest. We zijn onder hypnose. Leven als zombies. Gekweld en bedeesd. We willen vrij zijn, maar de wijn houdt ons in bedwang. De ketens van begeerte: het engelengezang. De zachte muziek die klinkt in onze buiken als we weer met schuldgevoel toegeven aan de sirenes van het buffet dat ons wordt voorgeschoteld. De tuin van Eden. Het mag. Maar neem er de gevolgen wel bij. Wees verantwoordelijk voor het zijn van vrij.

We willen graag geloven dat verlichting inhoudt dat ge niet langer belast zijt met de verantwoordelijkheid voor uw problemen. We willen graag geloven dat alles makkelijk wordt als de ketens zijn afgeslagen. Is dit echt zo? Of rennen we gewoon weg in de mist van apathie en cynisch bespot?

Stel alles in vraag tot ge uw eigen staart achtervolgt en de hondsdolheid toeslaat, tot uw gevoel van eigenheid is weggerot.

"Er moet een balans zijn."

Een fluisterende windgolf doet haar tot stilstand komen. De gedachtentrein houdt halt. De zinnen in kale tunnels onder het station lachen in uitroeptekens.

"Wees eens stil."

Stations zijn in beweging en ik ben mee op reis. Drukte. Een afstandelijke verbondenheid. Hier ben ik thuis. Ik laat de mensenmassa over mij heenkomen.

Kijkt niemand dan echt? De boodschap wordt uitgeademd in elke mogelijke vorm van symboliek. Ben ik gek? Of kent gij de weg gewoon niet? Ik vraag het aan arrogante voorbijgangers, die mij met hun tas in de ene hand en hun telefoon in de andere, verstrooid aankijken. Alsof ik verdwaald ben. Alsof ik geld nodig heb. Ik ben niet verdwaald, denk ik.

We kunnen het niet weten. Het schrille contrast der perspectief zal nooit echt naast elkaar gelegd kunnen worden. We zijn gewoon: gij daar en ik hier.

De dualiteit, ons plezier. De dans. Het vertier. Ik neem er vrede mee. Vanaf nu, elke dag opnieuw.

Ik loop kalm naar de gele deur, in een zijsteeg van de tunnel en vind daar mijn tuin van Eden terug. Grasgroene velden met lelieblanke bloemenkelken verwelkomen mij alsof ik nooit weg ben geweest.

Geen geren en gevlucht meer. De cirkel is rond. Ik ben terug in mijn zachte handpalm, het beginpunt, mijn grond.

Ik doe het licht uit, trek de lakens over mij heen. Terug bij af. Helemaal opnieuw.

En toch kan ik niet meer terug.