#Veerboot

[surelookbutnothingtoseehere]

[polldermodel]

Ooit op een veerpont geweest? Ja/nee

[i-think-pictures]

Ferry Denmark - Iceland

[lolaloveschampagne]

STUIFDUINWANDELROUTE - 11 km.

STUIFDUINWANDELROUTE – 11 km.

[fransopdefiets]

23-7 Sandnes (10 km voorbij Storslet)

Gisterenavond aten we gevulde pasta voor vier personen met een gebakken courgette en tomaten. We namen een bescheiden ijsje toe.

Daarna moesten we in de rij staan om af te wassen in het keukentje, de man die aan de beurt was deed er eindeloos over en spoelde elk object wel drie keer na. Ik verdacht hem er van dat hij niet terug naar zijn vrouw en kinderen in de caravan wilde, die natuurlijk het mens-erger-je-niet-bord al opengeklapt hadden.

Met zijn tweeën in de tent is toch een andere ervaring, je ligt samen in een combinatie van aaneengeritste slaapzakken en een lakenzak op twee losse matrasjes, dus bewegingen als omdraaien vragen om enig beleid. Maar we slapen prima na zo’n middagje fietsen.

Om zes uur staan we op, ontbijten uitgebreid en vertrekken dan naar de veerboot van Lyngseidet naar Olderdalen. Het is een mooi tochtje van 22 kilometer langs een steile fjord met grillige bergtoppen. De zon schijnt weer volop en het is al snel weer 28 graden. Aan de overkant zijn alle plaatsnaamborden drietalig, in het Noors, Sami en Fins. Dus Olderdalen/Dálusvággi/Talosvankka.

Vanaf Olderdalen volgen we weer de E6, met uitzondering van de enige tunnel, daar mogen wij niet in, wij moeten over de berg. Een meevaller is dat de gemiddelde stijging maar 6% is. Tegen vijven komen we behoorlijk afgepeigerd op de camping aan. Die blijkt zes hectare groot, je mag gaan staan waar je wil, want meer dan tien gasten zullen er niet zijn. Wij hebben een heel bloeiend grasveld voor onszelf, met uitzicht op de fjord. De eigenaresse belooft ons een prachtige zonsondergang als hij achter de berg verdwijnt, waarna om middernacht de zon weer tevoorschijn komt tussen twee bergen. Dat kun je alleen hier zien, zegt ze. We gaan ons best doen om er wakker voor te blijven, beloven we.

Afgelegde afstand: 84 km

Gefietste tijd: 6,5 uur

Afstand tot de Noordkaap zoals de Noorse reiger vliegt: 213,1 km

[beirecool]

Donderdag 4 juli

Vandaag startten we dag twee van ons kamp met een scrabble voor superhelden! Verschillende ploegen namen het tegen elkaar op om het woord 'SUPERKRACHTEN' te vormen.

Op deze tweede dag konden de kinderen hun dag weer vol leuke dingen proppen. Zo konden ze onder meer kiezen uit de activiteiten beatbox (met een wereldkampioen beatbox!), schminken als een superheld, spelen op het strand, paardrijden, op een veerboot gaan en nog zo veel meer!

Om de avond af te sluiten daagden verschillende ploegen elkaar ook nog uit in een superheldenquiz. Wat een fantastische dag alweer! Ook hieronder vinden jullie nog heel wat kiekjes van vandaag;

[euroadventure]

Middelburg - Nijmegen - Hirtshals - Tórshavn

Donderdag 30 mei - Zondag 2 juni

Vandaag start ik met een nieuwe reis, eindbestemming: Faeröer Eilanden!

Voor ik kan vertrekken werk ik nog in de ochtend, om ongeveer 13uur stap ik de auto in en rijd ik, na een pitstop in goes om Deense Kronen op te halen, door naar Nijmegen. Mijn eerste stop.

Ik blijf vanavond bij vrienden logeren, Joep en Feija waar ik in 2021 ook een nachtje verbleef. Het is weer een leuk weerzien met ze! We gaan gezellig een hapje eten aan de Waal in Nijmegen en kletsen uitgebreid bij.

Ik slaap in mijn busje op de oprit, omdat ze pas verbouwd hebben, en dat is prima! De volgende ochtend vertrek ik op tijd, want vandaag wil ik tenminste 7 uur rijden, zodat ik morgen niet zo ver meer hoef te rijden.

De reis verloopt voorspoedig, met enige regelmaat stop ik voor een koffie of mijn lunch en later avondeten. Het gaat eigenlijk wel lekker en in plaats van al na 7 uur te stoppen vind ik een toffe camperplaats op nog maar 1,5 uur rijden van de veerboot in Hirtshals. Helaas kom ik daar nooit aan...een tien minuten voor ik daar ben begint er een rood lampje te knipperen 'olie pressure low' ik moet direct mijn auto aan de kant zetten. Ik kan gelukkig net de snelweg af en 100 meter verder zet ik mijn campertje stil op een fietspad/wandelpad in het plaatsje Rading. Volgens het boekje moet ik een specialist raadplegen...🙈.

Na twee uur wachten komt de Deense 'anwb' aanrijden. Hij bekijkt mijn olie en dat is allemaal prima. Wel is mijn vermogen van de accu te laag. Mogelijk door mijn koelbox die de hele dag op 12 volt was aangesloten. Hij start hem weer op en het klinkt weer als vanouds. Ik mag weer verder rijden, maar hij denkt wel dat ik ene sensor moet laten vervangen. In ieder geval morgen nog een garage zoeken die via een computer mijn auto kan inlezen. Ik rij nu voor de zekerheid toch maar een uurtje verder zodat ik morgen nog maar maximaal een half uurtje moet rijden. Onderweg begint weer alles te piepen en ik vind het best spannend want niet lang daarna regent het keihard en begint het ook nog te onweren...

Tegen half twaalf ben ik op de camperplaats aangekomen, gelukkig. Ik ben super moe en kruip gelijk mijn bed in. Morgen maar weer verder kijken.

De volgende ochtend ga ik na mijn ontbijt op zoek naar een garage, maar die zijn haast allemaal dicht op zaterdag en openen pas weer na het weekend 🫤. Gelukkig is er toch een open! Ik maak een rondje op de rotonde en rij naar de garage. De meneer wilt mij gelijk helpen en leest via de computer mijn campertje uit. De computer geeft aan dat door een gebrek aan stroom de melding is ontstaan. De auto wordt gereset en het zou nu opgelost moeten zijn. Helaas! Ik rij weg en mijn auto begint al weer te piepen...ik rij weer terug en dit keer zet de man hem op de brug. Niks te zien en nogmaals uitlezen in de computer levert niks op. Waarschijnlijk moet de sensor worden vervangen. Helaas lukt dat niet meer voor vandaag en ik besluit dan ook om eerst naar Hirtshals te rijden zodat ik daar in ieder geval ben.

Ik passeer nog een Volkswagen garage, goed om daar wanneer ik terugkom eens even binnen te stappen.

In Hirtshals ben ik vrij op tijd en na het parkeren van mijn campertje op de lang parkeerplaats pak ik mijn fiets en rijd ik nog even naar het strand.

Het is heerlijk weer 20 tot 25 graden dus ik geniet nog even volop van de warmte! Ik eet mijn lunch op het strand voor ik weer terug keer naar mijn campertje.

Bij de parkeerplaats aangekomen staat er een jong stel naast mijn campertje ook spullen op hun fiets vast te maken. Ze komen uit Duitsland en gaan ook fietsen op de Faeröer Eilanden. Wat toevallig! We kletsen uitgebreid. Plots vragen ze of ik ook extra eten heb ingeslagen vanwege de staking...eh staking? 🤔...nee dus. Ik heb wel iets voorbij zien komen over benzine tanken in Denemarken maar het jonge stel vertelt mij dat er al 3 weken gestaakt wordt en er haast geen vers voedsel meer is. Ai, nou ja ik heb voor 5 dgn avondeten mee en nog wat tussendoortjes, maar veel meer kan ik ook niet meer op mijn fiets meenemen. Behalve 2 potjes met groenten die ik nog in mijn campertje heb en 2 komkommers, ga ik ook niet nog stel op sprong de supermarkt in rennen. Meer kan ik gewoon echt niet meenemen 🤷‍♀️. Tja, de locals moeten toch ook eten? Ik verzin wel wat met wat er nog wel is dan.

Uiteindelijk varen we om 15uur al weg, een half uur eerder dan op het ticket stond aangegeven, maar prima ik was toch op tijd!

De tocht begint lekker zonnig aan boord, maar al snel wordt het frisser. Ik heb een eigen hut, maar ga binnen lekker een boekje lezen in het lounge gedeelte met mooi uitzicht 😁.

Ik heb ook nog sudoku mee en klets met verschillende mensen om mij heen. Er zijn veel Nederlanders en Duitsers aan boord, vooral veel gepensioneerden 😉. Ze gaan met campers, caravans of met een busreis na een korte stop op de Faeröer Eilanden door naar IJsland. Niet veel mensen blijven net als ik enkel op de Faeröer Eilanden.

Zaterdagavond is de champions league finale en dat wordt uitgezonden in het café aan boord. Leuk! Zo kijk ik met een Duits stel waar ik kort daarvoor nog tips over IJsland mee deel, en vele anderen gezellig voetbal.

De nacht verloopt minder soepel. De boot komt in steeds ruiger weer en schommelt en bonkt behoorlijk. Ik slaap altijd al licht maar doe ook nu niet veel mijn ogen dicht. Helaas! Ik ben blij dat het de volgende ochtend is, nog een lange dag te gaan dat wel, maar vanavond hoef ik niet meer aan boord te slapen.

Ik had voor vandaag lunch en diner bijgeboekt. De lunch is heerlijk en best luxe 😁 hihi. Ik word sjiek bediend en krijg een tafel bij het raam. Het diner is meer een all you can eat concept, een buffet. Heerlijk dat wel! Veel verse vis, teveel lekkere toetjes en zowel warm als koude gerechten. Ik eet maar mijn buikje rond aangezien ik de komende twee weken misschien op mijn reserves mag teren 🤣.

Overdag heb ik met veel verschillende mensen gekletst, eigenlijk best leuk! Rond half tien mogen we onze spullen weer op de fiets vast maken om vervolgens nog even terug te gaan naar het dek. Tussen 22 uur en half elf, lokale tijd, meren we aan. De aankomst is bizar winderig, het lijkt wel windkracht 7 of zo. Je moet je op het dek goed vast houden. Wel is het varen tussen de eilanden door al prachtig!

Het aanmeren verloopt soepel en wij fietsers mogen er als eerste af. Het Duitse stel heeft een kamer in hetzelfde hotel als ik geboekt. We fietsen gezellig samen daar naartoe, nou ja 200 meter was t maar haha.

Na het inchecken en fiets wegzetten stap ik tegen middernacht mijn bed in. Ik heb een fijne kamer en het bed ligt ook goed, binnen een paar minuten ben ik dan ook vetrokken 😴.

[beelceem]

Technisch gesproken kan het, volgens de hotelmanager. Maar hij beveelt het niet aan, water drinken uit de kraan. Voor het eerst deze reis koop ik water uit een fles. Dat laatste valt nog niet meteen mee, op deze zondagochtend. De meeste winkels zijn gesloten tot later die dag. Ik fiets langs een kerk, de mensen staan tot buiten op straat. Świnoujście ligt aan weerszijden van de Swine. Op de veerboot probeer ik mijn Garmin te resetten, die weer kuren heeft. De overtocht herkent hij niet als pad. Inmiddels weet ik hoe ik dat goed kan krijgen. Mijn bagage leidt tot gesprek met een stel Poolse fietsers, met leuke toevalligheden. Hun dochter studeert in Maastricht, sinds een jaar. En we arriveerden op dezelfde dag op Rügen, ik verzopen door de regen, zij nog vrijwel kurkdroog. Zo lokaal waren die buien. Er is nog een fietser op de boot, die mengt zich niet in het gesprek. Maar eenmaal op de wal passeert hij mij met een groet. Even later kom ik hem in het bos tegen. Verkeerd gereden, zegt ie. Het is een jongen uit Berlijn, kom ik dan te weten. Ik vermoed dat onze wegen wel weer samen komen. Dat gebeurt even later ook. Uiteindelijk zal hij door zich te verrijden vier keer mijn pad kruisen, voordat hij in hoge snelheid voor me uitsnelt. Het is goed fietsen in Polen, aangenaam. Het weer is prachtig, warm met een licht frisse bries voor de verkoeling. Doorgaans rijd ik over uitstekende wegen en paden, zowel verhard als onverhard. De blauwe EU-bordjes staan ook hier weer overal. Ik trek door het Nationale Park Wolin, zeer heuvelachtig en bosrijk, met een minimuseum in een bunker. In Wolin sta ik bij een ijssalon. Een paar communiekantjes in witte jurken lopen er rond. Dan gaat een sirene, vanaf een vlakbij gelegen brandweerkazerne. Niemand lijkt zich te storen aan het alarm. Maar als het aanhoudt zie ik toch wat ongemakkelijk geschuif, mensen die de winkel in- en uitlopen. Onwillekeurig gaan mijn gedachten naar Oekraïne dat hier nog zo’n 1000 kilometer vandaan ligt. Hoe het is, als je het luchtalarm moet horen, omdat er raketten vallen. Het alarm eindigt en even later klinkt de sirene van een brandweerwagen. Een fik, ergens. De meeste heuvels liggen achter me. Een lang grindpad volgt, langs de randen van de lagune, de Zalew Szczecenskii wat weer prachtige vergezichten oproept, waar de lucht rijk is aan vogels, waar open woningen in wording staan, al is de functie daarvan me nog niet helemaal duidelijk. Kunstwerk of uitkijkplaats? Mijn nieuwe onderkomen is aan de rand van de lagune, in Stepnica. In een hotel met torentjes, iets bescheidener in hoogte dan de paleizen aan zee, maar in dezelfde bouwstijl. Mijn fiets mag overnachten in het restaurant. Ik kijk nog even tv en zie al zappend een katholieke kerkdienst. De mensen staan er allemaal, de inrichting van het gebouw doet orthodox aan, zonder banken en met een wand vol iconen. Alleen communiekantjes, die zijn er niet. Ik fietste 66 kilometer

[rotterdamvanalles]

Gezicht op het Charloisse Hoofd met het ventilatiegebouw van de Maastunnel, 1946.

Het Charloisse Hoofd is het landhoofd ter hoogte van het voormalige dorp Charlois in de Nieuwe Maas. Aan het Hoofd lag de veerboot van Charlois op Schoonderloo.

Charlois en de Riederwaard (Reijerwaard) behoorden vroeger tot het land van Putten, een geheel onafhankelijk gebied met een eigen regering en een eigen recht. In 1456 ging dit gebied over van de heren van Gaesbeek op de hertog van Bourgondië, die er zijn zoon Karel de Stoute, graaf van Charollois (een graafschap in Bourgondië), mee beleende. Door de vele hoge vloeden in de 14de en 15de eeuw liep dit gebied regelmatig onder water. Karel de Stoute wilde in 1460 'die lande, slijck, uterwairt ende Rietbroek, geheiten Riderwairt' laten bedijken. Als voorwaarden werden daarbij gesteld dat dit land niet meer Riederwaard, doch Charlois zou heten, en dat er een kerk gesticht zou worden, gewijd aan Sint Clemens.

Dit land omvatte de latere polders Karnemelksland, de Hille, Charlois, Robbenoord en Plompert. Door de goede bedijking en de gunstige ligging werd het gebied spoedig bebouwd. Charlois was zowel een ambachtsheerlijkheid als een grondheerlijkheid. Bij eerstgenoemde berustte de jurisdictie, terwijl aan het bestuur van laatstgenoemde de zorg voor waterstaatszaken was opgedragen. In 1895 is Charlois door Rotterdam geannexeerd.

De Maastunnel is de oudste afgezonken tunnel van Nederland. Hij verbindt in Rotterdam de oevers van de Nieuwe Maas met elkaar. De tunnel omvat vier buizen: twee voor auto's, een voor fietsers en een voor voetgangers. De bouw ging in 1937 van start en was in 1942 voltooid.

De Maastunnel werd gebouwd volgens de afzinkmethode. De afzonderlijke segmenten (caissons) voor de Maastunnel werden elders in een droogdok gebouwd, en zijn vervolgens naar de plaats van de tunnel gesleept en daar afgezonken. Deze methode zou later bij talloze andere Nederlandse tunnels worden toegepast. Om lekken te voorkomen is bij de Maastunnel rond de hele betonconstructie een bekleding van aaneengelaste staalplaten aangebracht. De Maastunnel is de eerste onderspoelde tunnel ooit gebouwd; na plaatsing op in de bodem van de Maas werd zand onder en naast de tunnel gespoten. Hierdoor kon de riviertunnel in rechthoekig dwarsprofiel worden uitgevoerd. Voordien hadden dergelijke tunnels altijd een ronde buis.

De fotograaf is Gerard Roos en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[gekruidengeroerd]

Kruidenreis Griekenland April 2024

Op mijn rug lig ik onder de laagste bank van de couchette in de nachttrein naar Bologna. Het licht van een klein zaklampje in mijn rechterhand wringt zich in allerlei bochten om een glimp van een verloren zonnebril op te vangen. We noemen geen namen, weet zeker, dat ze de bril gisteravond op het plankje voor het raam heeft gelegd. Mijn yogalessen komen goed van pas als ik me nog wat verder de hoek in wring. Alles echter zonder resultaat. Hardhandig worden rugzakken nu aan de kant gezet en schoenen opzij geschoven. Als ik nog een keer de rits van een toilettas open trek, kijkt een zonnebril me met een duistere blik aan. De eigenaresse in verbijstering achterlatend.

De stations dweilmachine van Ancona trekt op dinsdagochtend haar baantjes. In haar kielzog een nat spoor van frisheid. Zorgvuldig worden rondjes rondom marmeren pilaren gedraaid. Met een lange veger neemt een tweede schoonmaker ondertussen de vloer onder de bankjes, waar de machine niet bij kan, onderhanden.

Let’s rock’’, staat er op de linkerarm van de bestuurder van de dweilwagen. Hij maakt zich op voor de 500 meter sprint.

‘Delay’, vat in één woord de vertraging van de veerboot samen. Ik vraag maar niet door. De man achter het loket wrijft over zijn pijnlijke nek en maakt een onnodige chaos van het papierwerk wat hij uit moet voeren. Ancona blijkt bij een nadere verkenning verrassend mooi.

Als de eerste ronde bergtoppen van Meteora in het zicht komen draai ik acuut een kleine zanderige parkeerplaats op. De andere chauffeurs draaien met me mee.

Achter bloeiende brem en koolzaad kijken we uit op dit fascinerende berglandschap.

Aangekomen bij ons hotelletje proppen we ons met z’n negenen rondom een minitafeltje op een minibalkonnetje, eten meegebrachte oude wijven koek en zien de kloosters steeds dichter bij komen.

De nachtegaal laat zich horen als we tegen zonsondergang het zandpad omhoog wandelen. Gekleurde kleding hangt nog steeds aan de lijn in de grot boven de kapel. De nachtegaal laat zich horen en lokt ons verder omhoog met haar gezang. Alles geurt en bloeit. Ontelbare kruiden versieren de berm. In het mooist denkbare licht geeft Meteora haar contouren langzaam weg aan de nacht.

Code rood is afgegeven in Milina op onze aankomstdag. Op onze mobiele telefoon verschijnt een waarschuwing van de Griekse Overheid dat we ons tot 16.00 uur de volgende dag niet onnodig op straat moeten vertonen of andere ‘bewegingen’ moeten maken.

Het collectieve trauma van alle bewoners in het dorp na de overstromingsramp in september vorig jaar is zo voelbaar na deze waarschuwing. Overal sjouwen mensen met zandzakken en worden er pallets voor de deuren gespijkerd. Zelfs de meest stoere ‘aardse’ mannen in het dorp klagen over hartkloppingen en een naar gevoel in hun maag. Niet nog een keer toch??? Alle auto’s worden naar veiligere hoger gelegen plekken gereden. Advies ook aan ons, om alle auto’s naar Lafkos, het boven Milina gelegen bergdorp te brengen. Dit om te voorkomen dat Europe Car huurauto’s straks haar auto’s uit de zee moet vissen.

We parkeren donze Skoda’s achter de kerk in Lafkos en wandelen via de Kalderimi naar beneden. Net voordat de eerste dikke regendruppels vallen komt het hotel van Magda in het zicht.

Het wordt stil in het dorp, en ook wij zijn stil. Gespannen op wat komen gaat. Onweersknallen schieten door de lucht en de eerste regenbui valt. Gevolgd door een rustperiode. Iedereen valt in een onrustige slaap om wat de nacht nog brengen zal. Luiken klappen en een hardnekkige vlieg treitert ons. Via de schoorsteen spatten de eerste druppels van een fikse regenbui onze kamer in. Een dikke handdoek vangt het meeste op.

De volgende ochtend lijkt de schade mee te vallen en haalt iedereen opgelucht adem. De markt in Argalasti is geannuleerd en om toch een beetje het marktgevoel te krijgen vragen we Staties de olijfhouten plankjes man of hij met z’n karretje voor ons hotel wil gaan staan. Staties rookt een sigaretje en drinkt zijn zwarte koffie, terwijl wij ons over alle mooie patronen in zijn plankjes buigen.

De kalderimi is gelukkig niet weggespoeld. Als het weer nog meer opklaart durven we de weg naar boven aan. Verzamelen laurierbladeren, groene vijgen, en de pittigste oregano die ik in jaren heb geproefd. De cisteroos houdt niet van strijken en ontvouwd haar gekreukte roze blaadjes in de middagzon. Op één van de graven op het kerkhof van Lafkos ligt een vijg in de zon. Grieks stilleven. In de kleine marmeren soms ijzeren kistjes zitten de schoongemaakte botten uit graven die zijn opgegraven om ruimte te maken voor de volgende.

Huilend spuit de Phanos van restaurant ‘El Plo’, de straat schoon. ‘Wat ben ik nog, ik ben geen kok meer, mijn bedrijf is kapot. Het enige wat wat ik nog doe ik stof en modder wegspuiten’. Hij blijft me knuffelen, draait zich dan weg om woest verder te gaan met spuiten. Om het restaurant heen is de ravage van de overstroming pijnlijk zichtbaar. Alsof een bulldozer rücksichtslos alles wat haar voor de voeten kwam heeft weggemaaid.

Toch kookt hij die avond voor ons de sterren van de hemel. Hopelijk voelt hij heel eventjes weer dat datgene wat in zijn ziel zit ook na de ergste overstroming bij hem is gebleven. Ook al lijkt het alsof het water alles heeft weggevaagd.

‘Het is een Indiaans gezegde’, zegt wereldreiziger Stepke, de schipper van één van de zeilboten waarmee we een tochtje naar One Tree Island maken. ‘Als je te snel reist, kan je ziel je niet bijhouden. Ben je zelf al opeen andere plek en staat je ziel staat nog op Schiphol in de rij en heeft geen tijd gehad de afstand zo snel te overbruggen’. Zeilen is volgens hem precies de goede snelheid voor onze ziel om ons bij te kunnen houden. Hij steekt zijn hand omhoog en grapt dat hij na 40 jaar timmerman te zijn geweest nog steeds in één keer 5 bier kan bestellen.

Onze Kelly kettle ligt in in de kajuit en de picknicklunch is klaar. Even later staat ‘Kelly’ op one tree island ingeklemd tussen de rotsen en zorgt ze voor een kopje thee voor iedereen. Courgette taart ligt klaar op de rotsen en wordt geserveerd op kerst servetjes.

Na een lange pauze peddelt Andre ons in het bijbootje terug naar de boot.

In gedachten klimt iedereen elegant vanaf het kleine wiebelende bootje weer aan boord. De werkelijkheid ziet er echter soms anders uit.

Op de terugweg trekt Stepke de fok omhoog en geeft mij de helmstok in handen. Iedereen neemt zijn ziel op schoot en we zeilen in een rustig tempo terug naar Milina.

Dina staat al klaar bij de bron van Metochi. Ze is een Griekse kruidenvrouw en woont in een huis ongeveer een uur lopen boven het dorp. Op de zandpaden naar boven wisselen we onze kennis uit en leren van elkaar. Saskia graaft een Iriswortel uit en we ruiken aan het blad van de Griekse wilde koriander waarvan ik nu even de naam vergeten ben

De tafels op haar veranda zijn versiert met lavendel en varens. Uit rode emaillen mokken drinken we thee en bedenken bijna spontaan een ‘blackbox’ kookworkshop.

Voordat iedereen het doorheeft wordt in de éne hoek van de keuken een Griekse reuzenbonen soep gebrouwen, frituurt Dina acacia bloemen in een boekweit tempura,worden tamme kastanjes in chocolade gedoopt en verworden de zilte zeevenkel met kappertjes tot een tapenade.

Knalgeel wordt de kamille zalf die we in de tuin van Magda maken. De geur van de schil van bergamot omringt ons, ze wordt met appelazijn en honing gemengd voor een heerlijke oxymel.

De koude siroop van de acacia bloemen en citroen is bijna klaar en in het koffiepotje pruttelt ons huis tuin en keuken hydrolaat van oranjebloesem. Wat een rijkdom.

Stoot Jaqueline aan als we langs de zee lopen op weg naar één van mijn lievelingsplekjes vlak bij Milina. ‘Vandaag zou een dag voor dolfijnen kunnen zijn’, zeg ik. De zee is stil en vlak. ‘Bedoel je die streep daar in de verte?’, is haar reactie. Ze heeft het nog niet gezegd of de eerste dolfijn duikt op. Iemand anders laat een schreeuw, nog twee dolfijnen of zijn het er vijf? duiken op en spelen met elkaar.

Als we onszelf even later via de rotsen in de zee laten zakken beelden we ons in dat we met dolfijnen zwemmen. Ze zijn immers nog vlak bij ons in de buurt. Achter de rotsen ligt een klein grotje. Stil zwem ik naar binnen. De glinstering op het water maakt zilveren strepen in de donkerte van de grot.

Nachtegalen begeleiden ons op weg naar de grot van Cheiron. Het verhaal gaat dat hij in deze grot les gaf over genezing en kruiden. Een beter leslokaal kun je je niet voorstellen. De grot zelf maant tot stilte en laat je luisteren. Net als jaren geleden gaan we eerst voor de grot zitten die zich nog steeds verstopt achter de, elk jaar groter wordende, granaatappelboom. Nog steeds kan ik me goed voorstellen dat deze plek in tijden van oorlog een vluchtplek was voor mensen uit het Milina.

Iedere dag is voor ons een oefening in meebewegen. ‘El capitano'van de veerboot naar het eiland Tikiri is ook taxi chauffeur. Als hij op de ochtend dat wij over willen steken nog iemand voor controle naar in ziekenhuis in Volos moet brengen dan gaat dit door en is er ineens geen veerboot.

Koby voert katten in Agios Kyriaki, we drinken Griekse koffie en slenteren door de smalle straatjes.

Met een emmer haalt een oudere Griekse vrouw water uit de zee. Misschien om vis schoon te maken of voor wat anders.

Twee uur in de middag gaan we toch nog naar de overkant. De gashandel wordt diep naar beneden gedrukt en de overtocht duurt ongeveer net zolang als het filmpje wat Mineke er van maakt. 11 seconden. We hebben het maar niet over onze ziel.

De oude vrouw loopt zuchtend voor ons uit en opent met een grote sleutel de zware kloosterdeur.

Ze draagt een zwarte zonnebril en bijpassende zwarte sokken.

In het zonnetje voor de deur ligt een witte poes in haar eigen zwarte schaduw en likt haar pootjes schoon.

In het klooster kun je voor een tientje twee nieuwe knieën kopen. In de vorm van zilveren gestanste plaatjes. Dit is een stuk goedkoper dan twee knieoperaties.

De nonnen zouden hun prijzen best iets omhoog mogen gooien.

Buiten in een hoek naast wat oude cellen staat een groot Tuborg vuilnisvat.

Vanaf een hoge balk kijkt een zwarte kat op ons neer. Er mist een stukje van haar staart.

De vrouw zucht dat de katten haar het kaas van het brood eten en dat het niet meevalt om met z’n tweeën dit hele klooster te onderhouden.

Zet haar zwarte zonnebril nog weer wat rechter op haar neus. Haalt haar schouders op, zucht nog eens. Pakt een plastic stoel en zet deze buiten voor de poort in het zonnetje. Ze zit er nog steeds als we een uurtje later weer langs het klooster wandelen.

Sommige dingen zijn éénmalig. Je zal maar 33 jaar getrouwd zijn op deze dag in Milina. De borrelplank met unieke creaties van ingelegde vijgen, zwarte walnoten en artisjokharten versiert de tafel. Kamperfoeliebloemen geven net dat beetje extra aan de cocktail van koude acacia siroop met witte wijn. Hun bed is versiert met bloemen.

De hoge wandelweg naar Chorto kijkt bijna voortdurend uit over zee. De olijfgaarden staan vol klaprozen en gele toortsen. Al lopend verzamel ik bloeiende ciste-rozen om te drogen voor een theemengsel.

In de verte steekt een stinkdier over. Waarna we onze neus in een bloeiende jasmijn steken om de geur te neutraliseren. Grapje natuurlijk maar het contrast is leuk.

De kamille langs de weg komt hier duidelijk iets opruimen en bloeit overvloedig.

We zwemmen langs de rotsen en zoeken een schaduwplekje op de trap om onze 'Spanakopita' weg te werken. Beter kan een picknick niet zijn.

Voor het eerst in mijn leven zie ik de kappertjesplant bloeien. Eigenlijk kun je de bloei alleen in de ochtend zien. Een paar uur warmte is voor het kappertje al voldoende om weer te verwelken.

In het zijvakje van mijn rugzak wacht nu een handje vol kappertjes op het moment dat ze in azijn worden ingelegd.

Ondertussen moeten we nog meer meebewegen en gaat alles anders. Aneklines gooit de complete overtocht naar Venetië eruit en laat ons zelf naar een oplossing zoeken. We blijven nog een dag langer in Milina en het lukt om hotels te annuleren en een nieuw plan te bedenken.

Twee uur in de nacht in Igoumenitsa, we zijn allemaal zo gaar als een klontje, draait de veerboot haar kont naar kade 7 toe en zakken de oprij platen langzaam omlaag.

De hutten blijken vol en de gereserveerde stoelen een nachtmerrie. Om ons heen scholieren die handstand oefenen en het gezellig hebben met elkaar. Het licht blijft aan, en op de houten platen van de bagagerekken proberen ook nog mensen te slapen. Om half drie komt er voor een deel van de groep de verlossende mededeling dat er nog toch nog 1 hut beschikbaar gekomen is.

Wat zijn ze blij.

Het is bijna 03.00 uur we ons hoofd op het het ronde bankje op de 8e verdieping naast de discotheek die dicht is, leggen. Gelukkig hoeven we morgen niet vroeg op.

Het is heerlijk aan dek. Lekker zonnetje en wat wind. Eindelijk tijd om een paar bladzijden uit mijn meegenomen boek te lezen. Het Eiland van Anna. Het gaat over Schokland en wat overstromingen doen met mensen op het eiland. Ik zie het lijntje met Milina.

We treinen, bussen, treinen en bussen, spelen Uno en om 20.00 uur stappen we het station van Groningen op.

Back home. Kalinichta.

[regioonlineofficial]

Vanaf dit voorjaar komen voor alle strandbroeders bij een aantal stranden van Rijkswaterstaat, Staatsbosbeheer en Natuurmonumenten op de Waddeneilanden dezelfde borden te staan. Daar staat een heldere boodschap op: help de strandbroeders! Hiermee worden handen ineengeslagen om kwetsbare vogels beter te beschermen tijdens het broedseizoen. Vogels die op en rond het strand broeden, hebben rust nodig. Bovendien gaat het niet goed met deze zogeheten strandbroeders. Met de borden worden bezoekers hierop geattendeerd. Beginnen op de boot “Deze nieuwe, uniforme boodschap begint al op de veerboot”, vertelt projectleider Karin Blanksma van Vogelbescherming Nederland. “Eigenlijk begint het zelfs al daarvóór, want via de landelijke en regionale media willen we mensen ook al wijzen op het belang van rust voor strandbroeders. Als mensen op alle eilanden en ook daarbuiten steeds dezelfde herkenbare boodschap zien, hopen we dat dit beter beklijft”, aldus Blanksma. Simpel touwtje Het blijft niet bij informeren alleen. Waar daadwerkelijk vogels (kunnen) broeden, worden gebieden ook door middel van een simpel touwtje weggehouden bij de nesten. Onder andere op Texel is daar al enige jaren goede ervaring mee, vertelt boswachter Jeroen van de Werff van Staatsbosbeheer. Met een simpel touwtje kan het gebied al aangegeven worden van de strandbroeders - Foto: Vogelbescherming Nederland “We werken al sinds 2017 met zo’n simpel touwtje, onder andere in De Slufter en ook rond een stuk van 8 ha bij de vuurtoren. Aan de begroeiing kunnen we duidelijk zien dat mensen zich keurig laten leiden door zo’n touwtje. Aan de ene kant is de begroeiing vertrapt en aan de andere kant staat de zeekraal nog fier overeind. Het werkt dus. Ook waar we nesten van dwergstern en bontbekplevier hebben beschermd met zo’n touwtje, blijkt dat goed te werken”, aldus Van de Werff. “Met nu dus ook die uniforme borden erbij, wordt de boodschap alleen maar duidelijker.” Strandbroeders te vaak verstoord Strandplevieren, dwergsterns en andere strandbroeders moeten hun broedgebied in het voorjaar en zomer delen met veel recreanten en hun honden. Verstoring door mensen zorgt dat vogels hun eieren of kuikens voor kortere of langere tijd alleen laten. Dat maakt ze kwetsbaar voor bijvoorbeeld meeuwen die in een ei of een kuiken een makkelijk hapje zien. Ook kunnen vogels hun nesten met eieren definitief verlaten bij te veel verstoring. Zonder uitzondering hebben de strandbroeders het zwaar in ons land. Sommige soorten nemen drastisch af in aantallen. De borden zijn dan ook bedoeld om ze beter te beschermen in het broedseizoen. Dat loopt officieel van 15 maart tot en met 15 augustus. Nederlands, Duits en Engels Onder een helder, geel schild met daarop een plevier, op een verder blauw bord, staat in het Nederlands, maar ook in het Duits en Engels de tekst: Help de Strandbroeders Welkom op het strand. Dit is nu de kraamkamer van strandbroeders. Help deze wadvogels het broedseizoen door. Houd afstand en ga niet naar de nesten. Zo geniet je van de natuur zonder vogels te verstoren. Dank je wel. In duidelijke pictogrammen staat daaronder het verzoek om honden aan de lijn te houden en 50 meter afstand te houden tot vogels en nesten. Waar nodig wordt ook vermeld dat de toegang tot een broedgebied verboden is, soms ook afgezet met touwen. Schild met strandbroeder - Beeld: Vogelbescherming Nederland Ervaring opdoen Het komende broedseizoen is het eerste waarin ervaring wordt opgedaan met deze nieuwe, uniforme borden. Het kan overigens goed zijn dat de borden volgend jaar op andere plekken opduiken. Dat kan zijn door de opgedane ervaring, maar ook door het verplaatsen van de vogels. Strandbroeders zijn bij uitstek mobiel en kunnen van het ene op het andere jaar ineens op heel andere plekken een nest proberen te maken. Samenwerking Het is de eerste keer dat terreinbeheerders Rijkswaterstaat, Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer de handen ineenslaan voor het plaatsen van uniforme borden.

Dat maakt het tot een breed gedragen initiatief met ondersteuning van de provincie Fryslân en Vogelbescherming Nederland. Het project is mogelijk gemaakt met financiering van het programma Wij&Wadvogels en het LIFE IP All4Biodiversity programma binnen de provincie Fryslân.

[2024idpgroup14]

Developing the Experience 

Angelique Shelley (MA Concept Art)

Blog Post #7

Sound

As production in After Effects continued, it became clear that it would make more sense for me to add and composite together the audio. The main reason for this is that the After Effects project file, complete with image sequences from Unreal added up to over 60GB so syncing that between team members could be problematic, especially since I am remote. There was also quite a lot of sickness in the group which I was fortunate enough to avoid.

Ana selected and shared some excellent sounds throughout the project for us to use.

We also received feedback from staff on how we should avoid just sticking sounds straight on but should pay attention to blend them together carefully.

I found that Premiere Pro was far more capable in the sound department than After Effects so exported the final composition from After Effects as an mp4 with a manageable file size that could render in real time in Premiere Pro. To avoid double-compression by encoding to mp4 twice though I decided to edit the sounds over the pre-rendered mp4 and then bring in the processor-intensive after effects file directly into Premiere Pro with the dynamic link at the very end and render that instead. This ensures maximum video quality and ease of editing along the way. 

While it could be argued that our visuals may seem disconnected throughout the video I hoped that the sound could help tie it together with more cohesion. 

After adding the first sounds of rocks banging down and slate grinding and stone chips falling, I noticed that the sound effects seemed laughably ‘small’ compared to the size of the giant heads rotating into position. I found that adding a Bass effect made the sounds sound larger and a Studio Reverb with the equalizer set to custom>great hall with some extra tweaks made it more echoey in between the pillars of the first scene (see fig. 1). 

Fig. 1 A screenshot showing the application of Studio Reverb.

The echoes unfortunately did not extend beyond the audio clip length so although echoing through the clip, ended abruptly. If this was After Effects I would assume that a precomposition of the audio layer would allow the software to echo even where there is no actual audio clip. I found that the premiere version of precompose is called ‘nest’. Indeed this worked as I intended. Duplicating a small audio file, adding it beyond the end of the composition and nesting that too allowed the final audio clip to echo as well.

The sounds now matched the scene far better. The sound links below show the originals and how small they sound in comparison.

I added the sound of wind and calm water to connect the viewer to the scene more as well.

The sound of the clock increasing in speed was a challenge as the speed ramp effect only worked on video instead of audio but I found that I could increase the speed of the whole layer linearly so just duplicated the audio layers, speeding each one up with a fade between them all.

I applied similar effects to all of the above for the wormhole and final scenes, but layering the sounds for the wormhole effect was both fun and challenging (see fig.2).

Fig. 2 A screenshot showing some of the final layers of sound for the wormhole effect.

The music we chose had an ethereal, mysterious and slightly unsettling feel and worked well as a more ambient track that did not draw too much attention to itself and did not overpower the direct environmental sounds such as the rocks or wormhole. I feel that the overarching music helps tie everything together and make it a more harmonious experience.

Fig. 3 Screenshot of final sound composition. 

The Final Composite

References:

allthingssound (2018). de rottende veerboot. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/allthingssound/sounds/425183/ [Accessed 12 February 2024]

carmsie (2012). PB It is time.wav. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/carmsie/sounds/168303/ [Accessed 12 February 2024]

carmsie (2012). PB Remember Remember v2.wav. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/carmsie/sounds/168305/ [Accessed 12 February 2024]

DylanTheFish (2018). Warp Speed.wav. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/DylanTheFish/sounds/454683/ [Accessed 12 February 2024]

felix.blume (2023). River bank, waterfall distant loud, lapping water, close recording, bird, subtle cicada in indigenous village Salto Hacha in Amazon rainforest. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/felix.blume/sounds/674104/ [Accessed 12 February 2024]

f-r-a-g-i-l-e (2019). Buttery Breakbeat Synth, octave playthrough. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/f-r-a-g-i-l-e/sounds/500662/ [Accessed 12 February 2024]

het_HCKM_DS_... (2022). Mortality Boring Death Dying clock tick tock klok tik tak incl 20 Hertz sometimes. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/het_HCKM_DS_huis/sounds/661499/ [Accessed 12 February 2024]

Jovica (2008). Pad 006 - Whispering Ears - D4.flac. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/Jovica/sounds/52489/ [Accessed 12 February 2024]

kernschall (2018). SFX_Stone_Calcit_DeadSea_Avalacne_foot #3-178.wav. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/kernschall/sounds/425017/ [Accessed 12 February 2024]

klankbleed (2017). wind gap indoors 001 170305_1100.wav. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/klankbeeld/sounds/383139/ [Accessed 12 February 2024]

Robinhood76 (2021). 10105 big stone crush impact.wav. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/Robinhood76/sounds/567840/ [Accessed 12 February 2024]

X3nus (2020). Ardanbanapolis Interstellar Hub.flac. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/X3nus/sounds/513487/ [Accessed 12 February 2024]

Zimbot (2011). Portal_Continuous_Rumble.wav. [Sound]. Freesound.org. [Online]. Available at: https://freesound.org/people/zimbot/sounds/122972/ [Accessed 12 February 2024]

[i-think-pictures]

DFDS ferry Oslo, Norway - Copenhagen, Denmark

[nihondave]

De eerste kennismaking met Kaohsiung Taiwan was enigszins negatief. Ik had een baaldag zoals wel eens gebeurd als je reist. De vlucht uit Vietnam had ruim een uur vertraging waardoor ik vrij laat arriveerde en ik mocht van de homestay niet eens roken op het balkon bij mijn kamer. De rook zou namelijk weleens ergens heen kunnen waaien, al weet ik niet precies waarheen, aangezien het balkon aan een steeg lag. Roken kon wel op het dakterras. Toen het bed ook nog eens te kort bleek, had ik er flink de P in.

Gelukkig was mijn chagrijn de volgende ochtend wel weer verdwenen. Roken op het dakterras was zo slecht niet - de koelkast stond op dezelfde verdieping- en de host was ontzettend aardig. Alsof ter compensatie zou ze me flink volstoppen de komende dagen. Zelf gebakken koekjes, fruit, soep en een keer een meesterlijk ontbijt (foto 9). Ze had een vriend, voordat er onterechte conclusies getrokken worden. Wel apart - en dat geldt voor heel Taiwan - is dat ze nog allerlei covid maatregelen in stand hield. Zij had een mondkapje op en ik moest mijn handen en de wieltjes van mijn rolkoffer ontsmetten. Een wieltje bleek echter al te veel gereisd te hebben en brak spontaan (extra toevoeging aan de baaldag). Een tweede wieltje bleek ook op breken te staan. Gelukkig was een winkel voor reparaties makkelijk te vinden. Een uurtje later zaten er voor 12 euro al weer twee nieuwe wieltjes onder. Daarna naar Pier 2 creative park geweest (foto 1 en 5) alwaar het prettig toeven was. Sowieso valt op dat er veel kunst en streetart is in Taiwan.

Daarna werd Taiwan eigenlijk steeds beter. Op de dag van het midden herfst festival (maan festival) ben ik naar Cijin eiland geweest, een dunne strook land voor de kust van Kaohsiung. De oversteek met de veerboot duurde slechts 5 minuten (foto 4 is van de terugtocht). Heerlijk gerelaxed in een strandtent en tussendoor een tempel, vuurtoren en fort bezocht. Ook waren er eetkraampjes en spelletjes voor kinderen langs de kant van de weg (foto 2). Daar ook gezien wat er met burnables gebeurd (foto 3), die gaan vrij voorspelbaar de oven in. Ook in Taiwan is dat een groot ding, al is het hier vooral nep geld/ talismannen (zie ook Vietnam). Op de terugweg ook een belangrijke tempel van Nezu bezocht, die blijkbaar 300 jaar bestond (foto 8). Althans dat werd mij uitgelegd door een dame in de tempel, die me tevens een lolly gaf, want blijkbaar was Nezu dol op snoep. Heb trouwens inmiddels zo. ontzettend. veel. tempels gezien dat ik er later een aparte post aan zal wijden. Dat wordt een zoek de verschillen 😀.

Over tempels gesproken, de volgende dag ben ik naar Fo Guang Shan geweest. Een enorm Boeddhistisch complex met museum, diverse gebedsruimtes en de grootste zittende Boeddha ter wereld (foto 5). Het is een bizar concept, want enerzijds wordt gepredikt om materiële welvaart en kapitalisme niet na te streven, terwijl anderzijds overal donatieboxen staan, er meerdere winkels zijn en ik nog nooit zoveel pinautomaten in een religieus complex heb gezien. Alles om de gelovigen flink geld uit de zak te kloppen als offer aan Boeddha en andere Boeddhistische goden. Van oorsprong kent het boeddhisme overigens geen goden, maar net als het christendom heeft het vele stromingen ontwikkeld. Hier bidden ze vrij fanatiek, ik zag zelfs een vrouw zichzelf prosterneren, door zich helemaal op de grond te gooien. Het is al met al een goed verdienmodel. Overigens kwam ik er - helaas te laat- achter dat er ook een oudere Fo Gaung Shan tempel is, die is misschien vanuit toeristisch oogpunt interessanter. Zelf was ik niet van plan iets te doneren, maar uiteindelijk toch gedaan. In een van de ruimtes werd mij door een vrouw een soort lego-achtige bloem in de handen gedrukt om te offeren. Ze begon ook een heel gesprek over waar ik vandaan kwam en wat deze Bodhavista (personen die nirvana hebben bereikt, maar op de aarde blijven om mensen te helpen) precies voor was. Het bleek voor betere prestaties op school en werk te zijn. Ik vertelde haar dat mijn baas daar vast blij mee zou zijn en heb toen wat muntgeld in de donatiebox gegooid. Maar dat ga ik declareren 🤪.

In de avond naar de Old Fart DJ Bar geweest. Daar had ik al eens een drankje gedronken en toevallig was ik weer in de buurt. De eigenaren zijn ontzettend relaxte mensen en je mag er binnen roken (zeldzaam in Taiwan). Het bier was er ook vrij goedkoop, een hele pitcher voor zo'n 11 euro. Ze draaien zoals de naam al enigszins impliceert vooral muziek uit de jaren 70/80 en weigeren Spotify. Heel veel contact met de stamgasten had ik niet, ze spraken geen Engels, maar desalniettemin was het gezellig om een paar biertjes te doen. Grappig was ook dat ze allerlei oude Taiwanese liedjes draaiden en dan de hele kroeg mee zong. Bijzonder was dat op een gegeven moment een man van een soort Thuisbezorgd binnen stapte met een gigantische hoeveelheid en verscheidenheid aan eten. Per portie van het een of ander betaal je dan 50 ntd (€1,5). Ik heb vier dingen genomen ( foto 8 varkensvlees, vis, boontjes en gezuurde groenten) en het was heerlijk. Na nog een rondje tequila van een vrouw die aan de bel ging hangen om 2.30 naar het hotel gestommeld.

Op de laatste dag tenslotte, begrijpelijk rustig aan gedaan een rond de Lotus Pond gelopen. Weer veel tempels waaronder in het grote beeld op foto 10. Hij heeft iets met het taoïsme te maken en is volgens mij de main man, maar echt snappen doe ik het niet. Al spreekt dat geloof me wel aan: Go with the flow.

[actuelekamers]

Prijs: 595 per maand Kamer omschrijvi... #Kamer #DenHelder #Kamer #NoordHolland https://actuelekamers.nl/kamer-tehuur-den-helder-350-eur/?feed_id=39357&_unique_id=64cf96a4d9529

[fransopdefiets]

18-7 Skaland

Gisterenavond at ik labskous (een soort hutspot maar dan met rundvlees), dit keer niet thuis bereid door een moeder en dochter en aan de veerkade verkocht, maar gewoon uit de supermarkt.

Na het eten bellen Mayke en ik nog even om de laatste praktische zaken voor zondag door te nemen en ons te verbazen over de weersvoorspellingen voor de route, die beginnen zo langzamerhand mediterrane trekjes te vertonen. We zullen zien of dat allemaal uitkomt!

Mijn idee dat je de hitte kunt ontvluchten boven de poolcirkel, werd gisterenavond gelogenstraft. De zon brandde ongenadig op de tenten, er was nergens schaduw en alleen de Noren genoten en zagen dit als een buitenkansje. Pas na elf uur ‘s avonds, toen de zeemist doorzette, verdween de zon en werd het wat koeler. Tot die tijd lag ik me zwetend op mijn slaapzak af te vragen of je op Groenland of Spitsbergen ook kunt fietsen.

Het was de eerste keer dat ik midden tussen de feestvierende toeristen zat, tot diep in de nacht liepen er mensen rond, druk aan het praten en met muziek. Gelukkig is de drank hier zo duur, dat overlast van dronken mensen eigenlijk uitgesloten is.

Om kwart voor zes staat de zon op de tent en dat is een goed moment, want ik moet de veerboot van kwart voor negen hebben in Andenes. Onderweg kom ik langs radarstations en het militaire vliegveld, waar twee meisjessoldaten volgens de regelen der kunst de Noorse vlag hijsen (stram in de houding, omhoog kijken en de vlag gelijkmatig hijsen). Ik ben mooi op tijd en mag als eerste naar binnen, bind de fiets goed vast in het ruim en dan begint de oversteek. Deze ferry is veel kleiner dan die tussen Bodø en Moskenes, waarmee ik gekomen ben. Het is behoorlijk heiig en door de stevige noordenwind van de laatste dagen staat er een dwarse deining.

Gryllefjord op het eiland Senja is een klein dorpje dat ingeklemd ligt tussen steile rotswanden. Er is één weg en die wordt in beslag genomen door een ellenlange rij voor de ferry. Je kunt op je vingers natellen dat het einde van de rij op zijn vroegst vanavond aan de beurt is.

Het eerste deel is mooi fietsen, Senja is een prachtig eiland. Je volgt de hele tijd de kust en golft een beetje op en neer. Maar dan moet je toch ineens omhoog naar 320 meter en uitgerekend op dat moment is er geen wolkje aan de lucht en brandt de koperen ploert ongenadig. Ik zweet me een ongeluk en de combinatie van de warmte en steil klimmen, maakt dat ik om de haverklap stop om op adem re komen. Ik neem me heilig voor om volgend jaar de een of andere ijs- of zoutvlakte over te fietsen of desnoods een savanne, maar ik ga niet meer klimmen in de brandende zon.

Als ik boven ben, laat ik mezelf eerst afkoelen en opdrogen, daarna een trui en een jack aan en hup de tunnel in die schuin omlaag loopt. In 2 kilometer ben ik weer terug op 150 meter. Die tunnel is op keldertemperatuur, dus je moet wel voldoende aantrekken als die langer dan 500 meter is. Aan de andere kant van de berg is het nota bene bewolkt, dus afdalen gaat in de kou, dat had beter andersom gekund.

Ik eindig op de self-service camping van Skaland. Ik meld me online aan en reserveer en betaal een genummerde plek. Alle plekken zijn zo knobbelig als wat, dus het maakt niet zoveel uit waar ik ga staan. Het is hier trouwens muggenparadijs, ondanks dat de camping aan een fjord ligt, dus goed smeren met deet. Voorlopig ben ik de enige fietser, op het knollenveldje staan verder wandelaars of mensen die met de auto gekomen zijn.

Je moet er wel op tijd bij zijn hier, in dit gebied zijn maar weinig campings, dus mensen checken al vroeg in. Morgen hoef ik maar een kort stukje, iets van 40 kilometer schat ik, dus ik heb alle tijd om bij te komen.

Gefietste afstand: 51 km

Gefietste tijd: 4 uur

Afstand tot de Noordkaap langs de meridiaan: 357,9 km