#adelijk

[twafordizzy]

Georges de la Tour gefascineerd door het licht

Schilder Georges de la Tour (1593-1652, Fr) heeft zijn hele leven in Lotharingen gewerkt. Hij was de zoon van een bakker en huwde met Diane Le Nerf, een vrouw uit een adellijk geslacht met wie hij een gezin stichtte. Er zijn geen schetsen, brieven of andere geschriften van zijn hand bekend zodat er weinig details over zijn leven bekend zijn. Hij woonde en werkte in Lunéville. Hij werd goed voor…

[pedaalridder]

31 augustus

Wat een fijne verrassing is Stockholm. De wandeltocht begint bij het metrostation Kungsrädgården, een waar kunstwerk dat gebouwd is in de vorm van een grot. Als je het bordje volgt waarop het grappige woord 'upp' staat leidt je het naar boven. En daar kom je meteen tegenover het koninklijk paleis uit. De wacht werd er net afgelost.

Met de klanken van de vrolijke mars nog in de oren betreden we ‘Gamla stan‘ de oude stad die geplaveid is met nauwe klinkerstraatjes, in één ervan ligt de Storkyrkan oftewel de grote kerk, daar is ook het beeld van Sint Joris en de draak te zien, hetgeen de overwinning van de Zweden op Denemarken moet verbeelden.

Sinds de Deense koningin Margarethe in 1397 haar land met Noorwegen en Zweden verenigd had waren de Denen overheersend en dat zette vooral in Zweden kwaad bloed, de ene muiterij en opstand volgde elkaar op, vooral ook omdat Denemarken een oorlog was begonnen tegen de Hanze, hetgeen de export van koper en erts voor de Zweden hinderde. Als in 1513 in Kopenhagen een nieuwe heerser de troon bestijgt weigert de Zweedse adel nog langer te gehoorzamen. Na zeven jaar weet de Deense koning Christian II eindelijk de strijd te winnen. De rebellen die zich in de oude stad van Stockholm verschanst hebben openen in de herfst van 1520 de poorten nadat de koning hun vergiffenis en strafontheffing heeft toegezegd. Pronkvolle feesten bezegelen het feit dat de Zweden Christian II hem nu ook als hun koning aanvaarden.

Het loopt slecht af.

Op een avond wordt het Stockholmse slot afgesloten en de gasten gearresteerd. Wat volgt is dat één ieder die verdacht wordt deelgenomen te hebben aan de revolutie geexcuteerd wordt.

De koning denkt hiermee dat hij zijn Zweedse onderdanen afgeschrikt te hebben. Mis! In tegendeel zelfs.

Eén van de gevangenen een zekere Gustav Vasa weet te ontsnappen. Hij stamt uit een oude adelijke familie en wordt in het verzet tegen de Denen gesteund door boeren en mijnwerkers , langzamerhand krijgt hij ook steun van de andere adelijke families, en de Deense overheersing begint in het achterland grotendeels af te brokkelen. Echter om de macht in de steden te veroveren is meer nodig. Gustav wendt zich tot de aloude vijand van de Unie…de Hanze. En daarmee is hij succesvol, zelfs Stockholm komt in Zweedse handen en Gustav Vasa wordt als koning gekozen. De steun van de Hanze moet echter wel terug betaald worden. De vraag is waarvan? Laat nou net in die jaren het Lutherse geloof opgeld doen. Voor de nieuwe Zweedse koning een mooi instrument om te gebruiken om alle bezittingen van de katholieke kerk te verbeuren en zo aan de rijkdommen komt om de Hanze terug te betalen. Het was het begin van de opmars van Zweden, vanaf toen was het land honderden jaren lang in oorlog met omringende rijken rondom de Oostzee. Heel anders dan nu want Zweden is al meer dan 200 jaar niet in oorlog geweest.

[ernstiggroteadelaar]

ik ga dan proberen The Bachelor te spelen in de sims he...

(De meeste van deze characterdesigns zijn half gestolen uit de gallery, don’t shoot me. Maar andere mensen zijn dus heel creatief en ik bouw daar graag op. Ik heb het idee van een The Bachelor-household van een random youtubevideo en heb m’n best gedaan een hoop zeer uiteenlopende personages bijeen te gooien)

Barend Blauwbaard (he/they) is een zelfzekere, modebewuste atleet met het hart op de juiste plaats, die een lief zoekt.

Anneke Avonduur (she/her) is een creatieve timide aspiring writer, zo de seut(/pos) die zich iets te vaak laat doen door anderen.

Giselle Generat (she/her) is een goth vrouw die niet op haar mondje is gevallen, maar tbh maakt dat haar ook een beetje het “not like other girls” typetje. (Denk Emma van #LikeMe lol)

Juliette Najadini (lees op het ritme van O julissi na jalini) (she/her) is een fashionista en een rijke snob die vooral op geld uit lijkt, maar ook gewoon graag een gezin wil stichten.

Banshee vanGoth (she/they) speel ik eigenlijk al superlang, want zij is een selfmade girlboss queen. Die is een onsterfelijke witchlike creature en heeft de gewoonte zich steeds opnieuw in verschillende generaties van de adelijke en ondertussen koninklijke familie vanGoth binnen te werken. Met haar achterkleinkinderen aanpappen doet ze steeds met wisselende identiteiten (Baba Yaga, Barbie Nieuwhoor, Banshee), en de periodes dat ze haar dood in scene zet, leeft ze in het woonzorgcentrum, tot ze weer naar het paleis trekt om een troonsopvolger die verdacht veel op haar lijkt te schaken. Banshee is best een genie te noemen, en het komt hen altijd net iets te goed uit wanneer iemand die hen niet zo zint plotseling omkomt in een tragisch ongeval...

Christen Kinderte (she/her) is een echt feestbeest die houdt van alle muziekstijlen en van grappen en grollen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, is altijd haar motto! Christen is opgegroeid in het weeshuis ‘Josdubbels Kindertehuis’, waar haar moeder opgroeide als wees en later bleef werken.

(Dat weeshuis heb ik ooit opgericht om af en toe kindjes van npc’s in te droppen en hun ouders te deleten for storytelling maar it got out of hand en ze kregen daar zelf teveel kinderen lol)

Helma Huisjesvaart (she/her) is een lieve ziel die gewoon op zoek is naar een lieve man om een gezin mee te stichten. Niets complexs, ze weet wat ze wil, maybe i should be rooting for her?

Barb Goot-Khan (they/them) is ook echt geboren in mijn simswereld, die komt uit een gezin met twee poly queer vaders. Blijkbaar is Barb een beetje evil, maar tegelijk focust die zich op lekker(!) eten, en vooral op grilled cheese, want ik heb pas ontdekt dat dat kon lol.

(Eén van hun vaders is trouwens een afstammeling van de Goth-familie, via de Goot-tak waarvan de stammoeder ooit haar rijke familie ontvluchtte en in de lagere klasse/in de goot belandde, en dus bekend kwam te staan als Goot ipv Goth.)

[fienborremans]

Game of thrones ( extra )

Mijn vader en ik kijken elke zondag naar ‘Game of Thrones’, een Amerikaanse fantasy-televisieserie die zich afspeelt in een verzonnen wereld, Westeros en omstreken. De serie gaat over enkele adelijke families die er alles aan doen om hun macht te vergroten en heerser te worden van Westeros. Ik vind het de beste tv-serie (tot verbazing van mijn mama) dankzij de verschillende verhaallijnen en constante wisseling van personages. We zitten wel een beetje achter want we zitten maar in de helft van het vijde seizoen en het achtste seizoen is al uit.

[debijrijder]

Het fietspad langs de N363 bij Winsum 😊 Als je hier adelijk links gaat rij je Winsum binnen (Meeden). Een filmpje dat gemaakt is van deze weg kun je (uiteraard) vinden op de website... www.deBijrijder.eu Op deze website staan ook diverse filmpjes die gemaakt zijn in b.v. #Adorp #Aduard #Baflo #Bedum #Eenrum #Farmsum #Muntendam #Veendam en #Zuidhorn. ( De foto is gemaakt op 15 februari 2022 ) Onderweg kwam ik @mzwie trouwens niet tegen, de man van #eemrondjeom 😁 Volg die man ook zou ik zeggen, om vrijwel wekelijks schitterende foto's te zien. / 🇳🇱 #beleefhetnoorden #groetenuitgroningen #groningen #groningeninbeeld #groningerlandschap #nature #nature_good #naturelovers #naturephotography #provinciegroniningen #super_holland #supernatural #holland #holland_photolovers #hollands_best_pictures / #DeBijrijder #gemeenteHetHogeland #Nederland

[dirklagast]

Wapenstilstand

Elf november, we herdenken de wapenstilstand van de eerste wereldoorlog.Op school leerden we dat door die oorlog de democratie werd ingevoerd. Voor 1914 bestond bijna nergens enige vorm van algemeen stemrecht. De samenleving werd beheerst en beheerd door een kleine, schatrijke elite: adelijke grootgrondbezitters en industriëlen. Zij hadden alle politieke en economische macht. Maar een spook…

[rcvandenboogaard]

Er zijn ook slimme Amerikanen

Met afgrijzen zijn we dezer dagen getuige hoe een vulgaire, domme Moskou-knecht die nooit een boek leest, de bijl zet in het Westers bondgenootschap - daarbij, naar te vrezen valt, de vrijheid en vrede in Europa op het spel zettend. Om mijzelf enigszins af te leiden van dit gruwelijk schouwspel, heb ik een biografie gelezen van een slimme Amerikaanse diplomaat die - helaas vergeefs - tijdens het interbellum 1918-1939 pleitte voor een meer actieve rol van de Verenigde Staten in Europa, daar anders een hernieuwde grote Europese oorlog onvermijdelijk zou zijn. Daarin kreeg hij - wederom helaas - gelijk: als de XXste eeuw iets duidelijk heeft gemaakt, is het het onvermogen van de Europese staten om zonder de beschermende paraplu van de VS duurzaam en vredig samen te werken. Met een Amerikaanse president die nu niet alleen die paraplu weghaalt, maar ook nog eens binnen Europa tegenstellingen aanwakkert en heult met de dreigende anti-democratie in het Oosten, gaan we nog wat beleven - ik ben daarvan overtuigd. 

De diplomaat in kwestie heet William C. Bullitt (1891-1967), die de eerste Amerikaanse ambassadeur in de Sovjet-Unie was, van 1933 tot 1936. De verhalen over die periode zijn verreweg de smakelijkste in de aardige biografie die de Amerikaanse historicus Alexander Etkind wijdt aan Bullitt, Roads not taken. In de riante adelijke villa in het centrum van Moskou die Spaso House genoemd wordt - en die nog altijd de residentie is van de Amerikaanse ambassadeur in Moskou - blijkt zich menig pikant feest te hebben afgespeeld. Aan de eerste generatie Amerikaanse diplomaten in Moskou die Bullitt om zich verzamelde - waaronder latere beroemdheden als George Kennan en Charles Bohlen - was enig gevoel voor grandeur niet vreemd. En gevoel voor seks ook niet - er waren tal van romantische betrekkingen met de lokale bevolking van beiderlei kunne. Het schijnt dat Michail Boelgakov, die in Spaso House regelmatig te gast was, sommige feesten en ook de persoon van Bullitt heeft verwerkt in zijn De meester en Margarita. Ook de jonge, volstrekt niet preutse danseressen van het Bolshoi-theater waren regelmatig op de ambassade te vinden - dat zij hun bevindingen, seksueel en anderszins, doorbriefden naar de geheime dienst kon Bullitt en de zijnen kennelijk niet zo heel veel schelen.

De benoeming van Bullitt in 1932 betekende diens terugkeer in de diplomatieke dienst, die deze journalist en schrijver, en telg van een welvarend geslacht uit Philadelphia, in 1919 demonstratief had verlaten uit onvrede met de politiek van Woodrow Wilson en Versailles-vredesverdrag dat, naar Bullitt terecht veronderstelde, de basis legde voor een nieuwe Europese oorlog. Van een mede door de Amerikanen gegarandeerde, eerlijke vrede en een nieuw begin was weinig terecht gekomen. Het Amerikaanse Congres zorgde er voor dat de VS zelfs geen lid werden van de Volkenbond. Bullitt nam dat alles Wilson persoonlijk kwalijk. 

Zijn eigen diplomatieke inbreng was trouwens ook terzijde geschoven. Dat is een van de merkwaardigste verhalen in dit boek. Bullitt had, naar het schijnt, in 1919 met Lenin in eigen persoon een akkoord gesloten waarbij de Bosjewiki beloofden hun gebiedsaanspraken tot een deel van Europees Rusland rondom Moskou te beperken. Gebieden die op dat moment in handen waren van de Witten, of buitenlandse interventiemachten, zouden dat tot nader order blijven. Gebieden als de Oeral, de Baltische landen of zelfs heel Siberië werden dan onafhankelijke staten. Enig ongeloof aan de mate waarin Lenin in de zijnen zich zouden hebben gehouden aan deze afspraken, lijkt hier wel op zijn plaats. Maar zoals biograaf Etkind terecht opmerkt: de geschiedenis zou anders zijn verlopen wanneer dit akkoord door Wilson zou zijn overgenomen. En vreselijker dan de Russische geschiedenis daarna in werkelijkheid is verlopen, lijkt nauwelijks denkbaar.

Bullitt was kind aan huis in het Kremlin in de eerste jaren na 1917. Hij was, net als andere Amerikanen, sterk gefascineerd door de Russische revolutie, om niet te zeggen dat hij deze sterk bewonderde. Net als zijn vriend John Reed, de in 1920 overleden en aan de Kremlin-muur begraven schrijver van de bestseller Ten days that shook the world, had hij de neiging in de Russische revolutie een onderneming te zien die geestverwant was aan het beeld dat progressieve Amerikanen in die tijd van hun eigen land hadden - iets met een fris begin, geen genade voor heilige huisjes, een massacultuur, een alternatief voor het oude Europa.

Deze gedachte koesterde Bullitt nog steeds enigszins toen hij, nadat hij min of meer bevriend was met president Franklin D. Roosevelt, in 1932 terugkeerde in de diplomatieke dienst. De tussenliggende jaren had hij onder andere besteed aan het schrijven van een roman, It’s not done uit 1925, en een buitengewoon ongelukkig huwelijk met de weduwe van John Reed, de feministe Louise Bryant (trouw nooit met de weduwe van een vriend). Ook legde hij contact met Sigmund Freud, met wie hij zelfs een overigens pas in 1966 verschenen psycho-analytisch boek over Woodrow Wilson schreef.

In 1932 al was de sfeer in Moskou voor een intelligent man als Bullitt bepaald verstikkend. En dat werd na de moord op Kirov in 1934 nog erger. Angst regeerde onder Stalin. De gasten op al die leuke feestjes op de ambassade leefden met de wetenschap dat ze elk moment konden worden gearresteerd, om vervolgens te worden gemarteld, tot het kamp veroordeeld of geëxecuteerd. In de meeste gevallen is dat ook gebeurd. Van de Russen met wie Bullitt in Moskou contact had, hebben maar weinigen de jaren dertig overleefd. Wel Boelgakov, merkwaardigerwijze. Bullitt werd ruw gewekt uit zijn dromen over Rusland als een progressieve factor in de wereld. Net als zijn collega-diplomaten leerden ze de Sovjet-Unie van Stalin zien als een wrede autocratie, die de vergelijking met Hitler-Duitsland alleszins kon doorstaan. De visie beviel Roosevelt maar weinig: hij hield liever vast aan het Stalinistische Rusland als een van de voorbeelden voor zijn New Deal. 

In 1936 werd Bullitt overgeplaatst naar Parijs, waar hij  vriendschap sloot met premier Léon Blum en Jean Monnet, de latere grondlegger van het Verenigd Europa. Het schijnt dat Roosevelt in die tijd zijn belangstelling voor de uitvoerige diplomatiek-strategische inzichten die Bullitt hem per brief deed toekomen, al ruimschoots was verloren. In 1938 was Bullitt een van de voornaamste organisatoren van de geslaagde, veel geld kostende bevrijding van Freud uit Nazi-Wenen. In 1940 weigerde hij als Amerikaanse ambassadeur de Franse regering van Pétain te volgen naar Vichy - hij bleef tot 1941 in de Amerikaanse ambassade (destijds aan het Place de la Concorde). Zijn hoop op een belangrijke regeringspost in de VS werd niet bewaarheid. Hij nam toen dienst in de vrije Franse troepen, aan de kant van De Gaulle dus, en had enige tijd de dubbele nationaliteit. 

Bullitts daadwerkelijke invloed is, al met al, gering geweest. Toch lees je de biografie met plezier. Nooit geweten bijvoorbeeld, dat de communistenjager senator Joe McCarthy het in de jaren vijftig met name ook voorzien had op veronderstelde ‘homoseksuele netwerken’ binnen het Amerikaanse overheidsapparaat - iets waarbij Bullitts Moskouse jaren soms ter sprake kamen. Bullitts gedachte aan een VS die in Europa actief een constructieve en pacificerende rol speelden, werd - zonder dat Bullitt daarbij een rol van betekenis speelde - na 1945 werkelijkheid, met de Marshall-hulp, de Navo, de Amerikaanse steun aan de Europese eenwording. Dat heeft ons, Europeanen, of meer in het bijzonder West-Europeanen, bijna driekwart eeuw vrede, stabiliteit en voortdurend groeiende welvaart opgeleverd.

Deze periode, die ongeveer samen valt met mijn leven, lijkt nu tot een eind te komen. Pech voor een volgende generatie, die de kans loopt op crises en oorlogen, die zij zich als kinderen van een stabiele wereld vermoedelijk nauwelijks kunnen voorstellen. Roads not taken laat in ieder geval zien dat er gelukkig nog verstandiger en interessanter Amerikanen bestaan dan de oranjeharige sloper die nu het Witte Huis heeft betrokken. Of er na het wegvallen van de Amerikaanse beschermende hand ook een ander Europa bestaat dan dat welke de wereld in de XXste eeuw twee keer over de rand van de afgrond heeft geduwd, zullen we zien. 

Alexander Etkind: Roads not taken. An intellectual biography of William C. Bullitt. University of Pittsburgh Press, 2017. 

Afbeelding boven: Op 5 juni 1938 verwelkomt Bullitt (rechts) op een station in Parijs Sigmund Freud, wiens bevrijding uit de Weense Nazi-klauwen hij heeft georganiseerd, ook financieel. Links van Freud de eveneens bij deze onderneming betrokken Marie Bonaparte. Onder: Bullit als ambassadeur in Parijs in 1938. En Bullit met twee duel-pistolen die hebben toebehoord aan George Washington, die ze ze ten geschenke had gegeven aan de Markies Delafayette, een van de vroegste Franse medestanders van de Amerikaanse revolutie. Bullitt kreeg ze op zijn beurt in 1941 in Parijs ten geschenke van een onbekende, als dank voor zijn standvastigheid als ambassadeur in Parijs. 

[dv-vilt]

SATORAREPOTENETOPERAROTAS 17

Giuseppe Capogrossi – Superficie N°82

Giuseppe Capogrossi (1900 – 1972) – Italiaans schilder van adelijke afkomst, studeerde rechten en daarna in de leer bij Felice Carena. trok in 1927 met Fausto Pirandello naar Parijs, hij zou daar regelmatig opduiken vanaf dan. vanaf 1930 vaak deelgenomen aan de Biennale van Venetië en de Triënnale van Milaan. met drie andere schilders had hij enkele…

[bartwatching]

Speurtocht naar de percelen van Gabriel Lenssen (1770 – 1837)

Door te zoeken in de genealogie bibliotheek van Geneanet, die o.a. ook Delpher van de KB ontsluit, kwam ik uit op onderstaande advertentie uit de Journal de la province de Limbourg van 27 september 1823 waar mijn voorvader Gabriel Lenssen wordt genoemd. Tenminste ik ga er gemakshalve maar even van uit dat het dé Gabriel Lenssen is. Tijd en plek zou heel goed kunnen en een andere Gabriel met Lenssen als achternaam ben ik tot nu toe niet tegengekomen.

Maar wat vertelt deze advertentie nu precies? Het is niet het Nederlands van deze tijd. Ik kan er natuurlijk zelf wat van maken maar ik besloot het te vragen aan mijn collega én Limburgensia specialist Emile Ramakers die net als ik werkt bij Centre Céramique in Maastricht. Hij vertelde me het volgende:

“Leuke advertentie. ‘Reingenoten’ zijn buren, c.q. eigenaars van het naast het genoemde perceel gelegen gronden. ‘Een hoofd’ is de achterzijde of de voorzijde van het perceel.” Gabriel is dus niet de vertegenwoordiger / voorman van Baron Weuhr zoals ik zelf bedacht had.

Emile doceert verder: “De Baron Weuhr kan ik niet meteen thuisbrengen. Ik vermoed dat het gaat om baron De Weichs de Wenne, die daar wel goederen had (blad 2, perceel 160). Dat is dan: Kaspar Karel , baron de Weichs de Wenne, heer van Geijsteren en Spraland (* kasteel Wenne (D) 1777; + k., Geijsteren (Wanssum) 1850), o.a. page van de Keurvorst van Keulen, student te Marburg, aspirant-houtvester te Arnsberg 1804-; jachtjonker te Hessen-Darmstadt 1806-; lid Ridderschap van Westfalen tot 1816; lid Grote notabelenvergadering 1814, lid Provinciale Staten van Limburg 1829-135; lid Ridderschap van Limburg 1842-+). Hij erfde door huwelijk met Maria Ernestine, gravin van Hoensbroeck (1774-1846) Geijsteren en Spraland, en ook kasteel Ter Borch onder Schinnen. Het gezin woonde op kasteel Geijsteren. De oudste zoon van het gezin woonde korte tijd op Ter Borch (vanaf 1844). Bron: Nederland’s Adelsboek,97(2012), p. 241-242; W. Hupperetz e.a. red., Ter Borch, in: Kastelen in Limburg. Burchten en landhuizen (1000-1800), p. 308-319.” Beide boeken zijn beschikbaar in Centre Céramique.

Kadastrale ligging

Emile geeft me tevens een goede tip waar ik de kadastrale ligging van de percelen kan checken namelijk de Beeldbank van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE). De collectie scans van de Kadastrale Kaarten 1811-1832 waren vroeger te raadplegen op WatWasWaar maar zijn inmiddels overgedragen aan de RCE. De scans van de verzamelplans, minuutplans en OAT-bladen zijn online te raadplegen en via verschillende manieren te vinden, te sorteren en te filteren.

Inderdaad een handige tip. Ik heb de site erfgoedenlocatie.nl ooit wel eens eerder verkend maar die was ondertussen al weer van mijn netvlies verdwenen. Meteen maar de link opgeslagen bij mijn verzameling links op Pinboard.

Tijd om te zoeken naar het bewuste perceel van mijn voorvader. Een eerste startpunt is de gehele collectie scans, gesorteerd op documentvolgorde (op basis van de gemeentecodering). Hier gekozen voor de gemeente Oirsbeek, sectie A, blad 2. Op de daarbij behorende tafels zou het terrein te vinden moeten zijn. Gezocht op de naam van de beide reingenoten (Hennen en Lenssen), met één perceel ertussen, en ook in de kolom met de omvang van de percelen: 1b, 38 r., 69 el. Maar geen succes. Ik vind wel vrij gemakkelijk het “Hoog Root” en hier ook percelen van de hierboven genoemde baron. In eerste instantie kom ik zelfs geen Lenssen tegen. Wel veel personen met de achternaam Hennen maar die hebben weer niet met de voornaam ‘Pieter’. De eerste Lenssen die ik tegenkom is een zekere Servaas Lenssen, een dagloner. Zover ik weet is dit geen familie. In ieder geval ik ben deze nog niet eerder tegengekomen. Ik ga hem wel opzoeken in de archieven.

Ik ploeg de pagina’s door. Het lezen, mede door de goede kwaliteit van de scans en het duidelijke handschrift, valt me reuze mee. Na enige tijd stuit ik op bouwland (no. 1028 van sectie A., blad 27) van Theodorus Lenssen (1755). Vermoedelijk de broer van Gabriel. Op blad 28, no. 1032 van sectie A. kom ik de eerste keer Pieter Hennen tegen. Ook een dagloner volgens de boeken.

Op hetzelfde blad, onderaan, verschijnt de eerste keer Gabriel Lenssen, landbouwer uit Doenrade, met de percelen 1064 en 1065. Beide bouwland. Landbouwer klinkt toch al beter als dagloner. Perceel 1073 op blad 29 geeft weer resultaat. Hier is een boomgaard van Gabriel geregistreerd. De resultaten smaken naar meer.

Maar het duurt nog tot blad 38 voordat ik weer prijs heb met percelen 1455 (huis), 1456 (boomgaard) en 1457 (tuin). Allen gelegen in Doenrade op de kruising Kluisstraat / Clouserweg. Bekijk hier de volledige kaart.

In 2019 ziet de situatie er als volgt uit. Er is natuurlijk wel een en ander veranderd maar je herkent de hoofdwegen nog goed. 

En zou dit het huis van mijn voorvader Gabriel Lenssen zijn? Gelegen op de Kluisstraat 49? Het ligt in ieder geval op dezelfde plek. Volgens een Wikipedia artikel zou Kluisstraat 49 en 51 gemeentelijke monumenten zijn. Met Google streetview kun je ook langs de zijkant van het huis lopen waaruit blijkt dat het een soort hoeve is.

In ieder geval interessant om de geschiedenis van dit huis in de toekomst eens nader te onderzoeken. Sowieso eens langs rijden. En ook de overige kadastrale kaarten van de gemeente Oirsbeek nog eens doorspitten. Wie weet wat ik nog meer tegenkom.

Ik ben in ieder geval weer een stukje wijzer geworden. Mooi die digitalisering van archieven. 

Update - Maart 2020

In maart 2020 met de huidige eigenaar van het huis gesproken. Zijn vader heeft veel onderzoek naar de geschiedenis van het huis gedaan. De gevel van het huis is nog origineel en inderdaad uit de tijd van Gabriel. Afgesproken met de eigenaar dat ik contact zou opnemen zodra we verlost zijn van het coronavirus. Helaas duurt dit langer dan verwacht. Maar verheug me erop om deze woning te kunnen gaan bekijken waar mijn voorvader in heeft gewoond.

Update - Maart 2021

Sinds februari 2021 is het Aezel erfgoedproject in volle gang. Honderden vrijwilligers hebben miljoenen genealogische en kadastrale gegevens ingevoerd, die gebundeld zijn in deze website. Onder het thema ‘Minuutplans’ zijn in plaats van 38 gemeenten nu 60 van de oude kadastrale gemeenten zichtbaar waaronder Oirsbeek! Zo kun je nu vrij gemakkelijk zoeken naar de percelen van Gabriel Lenssen.

Update - Mei 2021

Gevonden op pagina 25 in het boekje ‘Doonder: dorp op ‘t Rooth’ [1994], een uitgave van de Vereniging “Historie Schinnen” in samenwerking met de Stichting “De Limpens”

“Kluisstraat 49: ‘t Hoes aan de Clous is gebouwd in 1788 door Wilhem Wehrens en M.H. Kallen uit Sittard. De eerste bewoners waren hun dochter Maria Catharina en haar echtgenoot Gabriël Lenssen. Daarna woonden er de families Offermans en Meertens. Van 1921 tot 1953 was de woning eigendom van Jan Willem Boesten en Helena Maas. Jan Willem was landbouwer en fruithandelaar. De huidige bewoners, de familie Wollerheim, hebben het pand gerestaureerd.  Foto: Voorste rij v.l.n.r.: Sjana, Wil, Adam en Fien Boesten. Daarachter: Lies Boesten, Helena Boesten-Maas, Marie Boesten.” In het ‘Schinnen: Tijdschrft en contactblad voor geïnteresseerden in de geschiedenis van Schinnen’ [2e jrg, nr. 1, nov 1985] ontdekte ik het artikel ‘Kluis en kluizenaar in Zuid-Limburg in het algemeen en Kluis en kluizenaar in Doenrade in het bijzonder’ waarom de Kluisstraat zo heet. In Zuid-Limburg leefden in vroege eeuwen vele kluizenaars. Zo ook in Doenrade. Vaak liet een adelijke grootgrondbezitter op zijn landerijen een kluis bouwen die als huisvesting voor een kluizenaar diende. De kluis van Doenrade lag op de bezitting van de adellijke familie Von Brembt. Later bouwde men op de plaats van de kluis een kapelletje. Dit kapelletje ligt er nog steeds en staat recht tegenover het voormalige huis van Gabriël. In oude documenten komt men herhaaldelijk namen tegen, wat doet herinneren aan de kluis zoals “Cloeser veldje”, “Kloesstraat” en “Cloesgatz”. de woningen, welke in de buurt van de vroegere kluis liggen, noemt men ook nu nog “aan de Kloes”.

[twafordizzy]

In de voetsporen van Marguerite Yourcenar

In de voetsporen van Marguerite Yourcenar

Bevind me in het Franse Vlaanderen, daar waar de scheiding tussen het Belgische en het Franse cultuur-erfgoed het grootst is. Bovenop de Zwarte Berg, Mont Noir, in de buurt van Saint Jan Cappel. In dat dorp staat een kleine school en daar tegenover staat een parmantig huisje. Wat die twee met elkaar van doen hebben (de berg en het dorp) toon ik later. Marguerite Cleenewerck de Crayencour werd in…

[pedaalridder]

Impressies uit Oostenrijk

De 'Verlängerter' de koffie in Oostenrijk waarbij altijd water wordt geserveerd smaakte goed, gezeten op een houten bank in de bakkerij waarbij je uitzicht had op allersoort lekker gebak waarvan op de schaal in de toonbank nu een stuk ontbrak bij de Esterházykuchen genoemd naar een oude Hongaarse adelijke familie omdat ik dat op zat te smikkelen en je deed beseffen dat het culinaire Oostenrijk rijk en gevarieerd is door het voormalige Habsburgse rijk, de Vielvolkeren staat. In de bakkerij was aardig wat te doen. Een man las de Oberösterreichische Zeitung en wandelaars laafden zich ook aan allerlei lekkers. Op de wand kon je allerlei aankondigingen lezen over aankomende festiviteiten. Als je naar buiten keek had je uitzicht op de bergen waar het eindelijk droog was want onderweg had het nogal gestortregend. Gelukkig was dat in de ochtend nog niet zo geweest want 

toen had ik nog een fietstocht gemaakt door München. Niet zo'n lange, maar wel divers. Al na een paar kilometer was ik de stad uit, maar de tocht over het land duurde niet lang of ik was al terug in München. Niettemin oogde het tussen de 'gewone' huizen nog wat dorps, bij een kerk zat op het kerkhof een eekhoorn te spelen. Maar zoals dat in een stad gaat... voor je het weet bevind je het daarop volgend ogenblik in een wijk waarin je je in een oerwoud van flats waant en je bent een brug over een autosnelweg over die me in een villawijk bracht waar in een 'optrekje' hoogstwaarschijnlijk een hoge pief woonde want er stonden politiewachthuisjes rondom. Ik kwam in het Franzosenviertel en daar in de Lotharingenstrasse op nr. 11 is in 1919 een opzienbare moord gepleegd de 16jarige Joseph Apfelböck had na onenigheid met zijn ouders ze een kopje kleiner gemaakt, met ingeslagen schedels werden ze gevonden. Via een goed fietswegennet geraakte ik nog even in het centrum. Maar niet voor lang want de reis naar Oostenrijk moest vervolg worden. 

Een hele reis nog tegen de avond bereikten we Graz. De tweede stad van Oostenrijk waar we de komende dagen zouden verblijven. De volgende dag gingen we met de tram naar de stad, toen de bim (zoals hier de tram genoemd) de binnenstad inreed viel direct de schoonheid van de panden op. Een voordeel zou blijken dat grotendeels had meegespeeld was dat de stad lang in vergetelheid was geraakt en men geen geld had om de stad te vernieuwen, zodat de panden die wij nu mooi vinden zijn blijven bestaan. Uiteraard telt de stad talloze kerken waar bij de interieurs de engelen opvielen. Kunstenaars mochten zich hier nogal uitleven, in de ene kerk hadden de engelen namelijk nogal oedeemvormige benen, terwijl ze in een andere parochie juist groot en rank tentoongesteld werden. Bij de dom is zelfs een mausoleum…van Ferdinand II, de Habsburgse vorst die in de 16de eeuw het Luthers geloof verbood. In Steiermark had het veel aanhangers, moe van de sociale omstandigheden en de oorlogsbelastingen, de zogenaamde Türkensteuer, omdat Oostenrijk altijd door het Osmaanse Rijk werd bedreigd, was de bevolking massaal van geloof veranderd, maar zie ze waren weer eens een speelbal van de machthebbers.

Op 1 mei was het een levendige boel, ik fietste eerst door de binnenstad waar ik in geen jaren zo'n grote Dag van de Arbeid demonstratie had gezien. Voor het stadhuis stonden podia met live muziek, er heerste een uitgelaten stemming ook al omdat Sturm Graz de avond ervoor tegen Rapid Wien de Oostenrijkse beker had gewonnen. Via het stadspark kwam ik in de wijk Sankt Leonhard terecht waar vele Art Deco panden bleken te staan. Als ik niet opgelet had zou ik zo de Rosenberggürtel overgeslagen hebben, daar het maar een steegje is, maar het was daar waar ik moest zijn om de stad uit te klimmen. Een heerlijke weg met toen ik één maal de stad uit was mooie weiden om me heen en een mooi uitzicht op Graz. Na een daling van 23% kwam ik nog door enkele buitenwijken. Muziekkorpsen waarvan de leden in orginele kostuums getooid waren staken over, in een biergarten was livemuziek. Ik kwam tenslotte uit in Rein, een klein plaatsje met een klooster waarbij de kerk een prachtige barokke kerk bezit. Bij de Stiftsstube buiten gezeten, boven op het dak nestelde een jonge ooievaar waarvan je nog net het kopje kon zien, aan tafel gaf het Bärlauchsoep, zalm en Apfelstrudel!

[timvanminnebruggen]

Brandstapel

Starende blikken, stormloop die fluistert, haar handen gebonden, haar toekomst verduisterd.

De haviken sturen, als lomp is zij vlees, soms van goeder huize maar veelal als wees.

De geur van het ceder, van vlas en van hooi, teken van vrijheid, gebouwd als een kooi,

Dat wat haar nu steunt, hardhouten nest, de geesten beneveld, gezaaid als de pest.

Hun blikken verenigd, een reizende ster, zo lijkt ze verhemeld van heinde en ver,

Al leefde ze sober, had velen te vriend, ontdaan van het leven, het volk blijkt verblind.

De heren des huizes, adelijk bloed, draperen hun vlaggen voor algemeen goed.

Met list en omstreden, als rat in een val, de woorden geslepen, noch raken ze wal.

Zo vol van het leven, zo dof haar verdriet, maar niemand die ziet dat de leugen geschied.

De wind streelt haar haren, haar blik naar het veld, tot plots dat de stilte haar noodlot vermeld.

Het volk houd zijn adem, duister wordt lucht, als likkende tongen, het hout ingevlucht.

Op luttele seconden, door waanzin verbrand, haar schoonheid door machtslucht en wraak aangerand.

Als stof van haar lichaam, door vlammen verstrooid, verbrand om haar leven en eeuwig vergooid.

© Van Minnebruggen Tim

[graduationwietskevanbraak]

Borduren is al zo oud als de mensheid. Vanaf het moment dat de mens spinnen en weven ontdekte, is ook het borduren ontstaan als een methode om kleding te verfraaien of aanduidingen op kleding aan te brengen. De eerste overblijfselen van borduurwerk zijn in Oost-Azië gevonden, uit de 5e tot 3e eeuw voor Christus. In Europa nam de borduurkunt in de middeleeuwen een grote vlucht, met name als versiering voor kerkelijke en adelijke gewaden. In en na de renaissance werd borduurwerk steeds complexer en mooier. Adel en rijke burgers droegen rijk versierde kleding. ook werd kleding toen al naar China gestuurd, bekend om de zeer fijne naaldkunst. In de 17e eeuw werd het bekleden van meubilair met borduurwerk populair.

[rondeleeuw]

Koningsdag

Lang leve de duurste steuntrekkers van ons land! De koninklijke familie heeft het behaagd om een bezoekje te brengen aan Dordrecht. Dit jaar geen ezeltjeprik, spijkerpoepen, toiletpotsmijten, koekhappen, volksdansen of Oud-Hollandse ambachten. Een oude maar moderne stad heeft zich gepresenteerd aan Max en Lex. Uiteraard stond een enorme mensenmassa uitzinnig te zwaaien naar dit adelijke zooitje ongeregeld en zij zwaaiden beschaafd neplachend terug. Ergens heeft het wel wat treurigs, het halve land doorreizen in je bespottelijke oranje carnavalskloffie om je in een stad bij een heleboel anderen te voegen die eveneens uit een sociale werkplaats lijken te zijn ontsnapt, om naar een groepje kakkers te gaan staan zwaaien die je louter kent uit de media en die dit hele onzincircus gelaten over zich heen laten komen omdat het nu eenmaal de vurige wens is van het gepeupel; althans een deel hiervan. Maar de festiviteiten beperken zich niet tot de stad welke wordt aangedaan door het koninklijke gajus. In elke stad, in elk dorp en elk gehucht is er wel iets georganiseerd. Vaak een rommelmarkt met allerlei muffige bestofte rotzooi uitgestald op kleedjes op het trottoir waar exorbitant hoge prijzen voor worden gevraagd. Dit alles vergezeld met de nodige rommelmarktmuziek (lees: Nederlandstalige schlagers, levensliederen en ander luide bombastische herrie) van een aantal b-artiesten. De hele dag is het één groot feest. Kinderen die ziek worden door een overdosis aan suiker, ouders die schijtziek worden door het gejengel van hun zieke/vermoeide kinderen en uiteraard de geheel '(on)verwachte' tegenvallende verkopen. Maar wat je niet verkoopt laat je toch gewoon daar liggen? Zo verschaf je ook weer werk aan de mensen van de gemeentelijke vuilophaaldienst anders zitten zij ook maar thuis duimen te draaien. Maar aan alles komt een einde; gelukkig maar.

Copyright © 2015 Ron de Leeuw

[dv-vilt]

LAIS CXVII

LAIS CXVII - Het is het kwijt maar het blijft toch gezocht.

Het is het kwijt maar het blijft toch gezocht. Er is een meid, van plezier en van poen, de geur van geld in haar boezem, verkocht als storm, rijzende, vallende en toen, het vindt het verband, toendra en zoen. Tomeloos. Alsof Er ooit tomen had. Adelijk, dodelijk, glad als een pad, met kennis in de overdracht, een kracht die kan stellen, poseren, een zwart gat dat Niets wil, enkel het nu, iets na acht…

[johandemeyvalueplan]

Is het nu Monte Carlo of Monaco: een begripsverwarring ?

MC (als afkorting van”Monte Carlo“) is een bekende Duitse muziek groep (Real McCoy) of een jaarlijkse bekende auto rally (van Monte Carlo), of de woonplaats van een adelijke prinselijke familie (Rainier), en … OHLALA bij verrassing lijken er ook almaar-meer-belgische-zakenlui-thuis-in-monaco te resideren of er te zijn gedomicilieerd.

Voor kenners evenwel is het een overduidelijke en uitgemaakte…