#blik op het oosten | Explore Tumblr Posts and Blogs

gokottacuckoo-blog · 6 years

Text

‘Here comes het goede nieuws’

Aloha medebewoner van deze prachtige planeet,

Zijn we weer! Met een nieuw stukje tekst over wat me bezighoudt op het gebied van klimaatverandering en duurzaamheid. Dit keer met een opbeurende opsomming van wat menselijk vernuft, van wat verbluffende vindingrijkheid, van wat bruut doorzettingsvermogen. Om zo een beeld te schetsen van wat er zoal gebeurt om misschien wel het grootste probleem uit de menselijke geschiedenis aan te pakken. Zodat ikzelf een beetje op de hoogte blijf maar belangrijker: om jou wellicht te inspireren zelf met een duurzame doorbraak te komen.

Mocht je nu zelf iets tegenkomen waar je van zegt: ‘Het ei van Columbus! Dit is niets minder, niets meer dan het ei van Columbus. Deze oplossing gaat er voor zorgen dat het Braziliaanse regenwoud niet nog sneller wordt gekapt (bron); dat we geen onnodig plastic meer gebruiken (bron); dat het binnen niet afzienbare tijd gedaan is met het in de lucht blazen van CO2, methaan of een ander broeikasgas (bron).’ Laat het me dan weten. Het is, gelukkig, allemaal niet meer bij te houden. Sharing is caring.

Omdat een wijs man ooit eens zei: ‘We kunnen de problemen niet oplossen door op eenzelfde wijze te denken als de wijze waarop deze problemen in de eerste plaats werden geboren’ (vrije vertaling). Met die ontplofte grijze haardos in het achterhoofd gaan we randje coma. Uberhippie Xavier Rudd in de playlist en die spirit bird stijgt op. We klimmen hoog, hoger, zo hoog mogelijk in die pen.

Alle onderstaande ontwikkelingen hebben betrekking op energie(transitie). Andere mooie ontwikkelingen op het gebied van klimaatverandering en duurzaamheid, zoals de verbetering van de biodiversiteit en de toename van gerecyclede producten, volgen in latere stukjes.

We beginnen met drie ontwikkelingen die je zou mogen scharen onder de categorie rocket science:

De Zweden zitten niet stil. In eerder bericht (klik hier voor het artikel) roemde ik de onderzoekers van universiteit van Lund al voor het inzichtelijk maken wat ons gedrag voor impact heeft op het klimaat (bron). Nu zijn een aantal andere Björn Borg-onderzoekers in staat gebleken om zonne-energie 18 jaar lang (!) op te slaan. Yeah, science bitch! Opslag van schone energie is nu nog een van de grootste problemen om de fossiele brandstoffen voor eens en altijd naar het graf te dragen. Hoewel er nog veel moet gebeuren kan dit mogelijk een behoorlijke stap in de goede richting zijn. Lees hier hoe deze Scandinavische ijskonijnen de moleculen hebben weten te manipuleren om zo de energie van de machtige zon te vangen tussen al die koolstof-, stikstof- en waterstofatomen.

General Electric, oftewel GE, je zou ze kunnen kennen van de koelkasten, wasmachines en ander witgoedspul, zit al een tijdje in windturbine-business. Ook hier beseffen ze gelukkig dat het groen, groen en nog eens groen is dat de toekomstige klok gaat slaat en waarschijnlijk zijn de ontwikkelaars om die reden op de proppen gekomen met de Haliade-X 12 MW. Deze monsterturbine met een tiphoogte (wanneer het blad op zijn hoogste punt staat) van 260 meter heeft, zoals de naam al een beetje verklapt, 12 megawatt aan vermogen. Om je een beeld te geven van hoe onnoemelijk veel dat is: dit ding kan 12 miljoen joules per seconde leveren als het een beetje waait en daardoor zo’n 2.4 miljoen LED-lampen van 5 watt laten shinen. Met andere woorden: dit brute apparaat, hij is vijf keer hoger dan de Arc de Triomphe, kan straks in zijn uppie letterlijk duizenden huishoudens van stroom voorzien. En weet dit wat betreft windturbines: des te groter, des te beter ie presteert. In tegenstelling tot andere zaken volgens een aantal heren, doet de omvang bij windturbines er wel degelijk toe. Omdat een grote molen van 9 megawatt, meer oplevert dan drie windturbines van 3 megawatt. Kijk hieronder hoe groot dit bakbeest is en voor eventuele aanvullende informatie.

In Cambridge, Massachusetts zijn een aantal artiesten, want zo mag je deze wetenschappers wel noemen, erin geslaagd om een vliegtuig te maken zonder bewegende onderdelen (!). Een vliegtuig zonder propellers, kun je je het voorstellen? Ik niet en ik moest het zien om te geloven. In het bijgevoegde filmpje zie je hoe een vliegtuig door middel van een geladen elektrisch veld moeiteloos door de lucht heen glijdt, gelijk een papieren vliegtuigje zoals we vroeger en vandaag de dag nog steeds maken. Het is nog maar de vraag of de burgerluchtvaart er gebruik van kan maken maar het is in ieder geval een mooi begin. Een begin om de enorme impact die de luchtvaart heeft - het is om verklaarbare redenen onduidelijk wat de daadwerkelijke impact van deze vervuilende manier van reizen is op de algehele uitstoot - serieus terug te dringen.

youtube

Dan ander noemenswaardig nieuws:

Goede berichten uit het land dat er deels verantwoordelijk voor is dat ik deze stukjes schrijf, de Verenigde Staten. Een aantal jonge mensen, verenigd onder de naam Our Children’s Trust neemt het daar op tegen de federale overheid. Ze gaan proberen om net als Urgenda (lees hier over de Nederlandse zaak) de overheid te dwingen meer te doen tegen klimaatverandering. Trump vecht deze zaak vanzelfsprekend aan maar er is hoop dat het een verandering teweeg kan brengen blijkt uit onder meer een reactie van een rechter. Deze stelt dat zij er niet aan twijfelt ‘dat het recht op een klimaatsysteem dat in staat is het menselijk leven te ondersteunen, fundamenteel is voor een vrije en geordende samenleving’ (bron). Naast dat het een prachtige ontwikkeling is werd ik gegrepen door onderstaande foto over de zaak: het vuur in de verbeten blik van dit tienjarige mannetje, de optimistische mensen om hem heen en het feit dat deze foto in Washington is genomen, een van de machtigste plekken van de wereld, het stemt mij allemaal hoopvol.

China, een van de grootste vervuilers door de uitstoot van broeikasgassen (zie tweede bron hieronder bij punt 3), zet vol in op de energietransitie naar een groenere toekomst (bron). Het gaat snoeihard daar in het oosten. Om een voorbeeld te geven: elke vijf weken gaan er 9.500 nieuwe elektrische bussen de Chinese weg op, een aantal dat gelijkstaat aan de complete busvloot van London (bron). En het klopt dat het maken van die bussen ook energie en grondstoffen kost. Echter, de ecologische voetafdruk van zo’n bus is behoorlijk snel terugverdiend mits de elektrische energie die wordt gebruikt om de bus te laten rijden, duurzaam en hernieuwbaar is opgewekt (bron). Wil je wat meer weten over de Chinese aanpak: kijk dan naar deze aflevering van Tegenlicht. En ja, ik ben het met je eens dat we kritisch naar die draken uit het verre Oosten moeten kijken want het is inderdaad zo dat er daar hele dorpen en volkeren worden verplaatst om ruimte te maken voor solar farms en andere duurzame zaken. Desalniettemin kunnen we veel leren van de Chinese ‘oorlog tegen vervuiling’ getuigt ook onderstaande panda bestaande uit zonnepanelen.

Het lijkt erop dat de macht van de industrie rondom fossiele brandstoffen langzaam maar zeker minder en minder wordt. ‘Winsten dalen, de cash flow is lager, de balansen verslechteren en de kapitaaluitgaven verminderen,’ aldus The Guardian. F*** Yeah! Het is goed om te zien dat de invloed van deze koekenbakkers tanende is. Waarom? Omdat de 100 meest vervuilende organisaties en bedrijven van de wereld allemaal in de categorie ‘fossiele brandstof industrie’ vallen. Gezamenlijk zijn zij, deze 100 most wanted met Shell op plek 9, goed voor 70 procent van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen. Laat dat even bezinken: 70 procent van de uitstoot wordt veroorzaakt door slechts 100 vervuilers (bron). En wat wellicht het ergste is, is dat een groot deel van de investeringen in deze vervuilende industrie publiek is. Met andere woorden: banken en pensioenfondsen financieren deze handel en wandel voor een deel met ons geld. Maar gelukkig lijkt hier dus verandering in te komen. Ook hier is de weg nog lang maar er gloort hoop aan de horizon!

Laten we gezamenlijk blijven strijden voor een beter klimaat. Keep up the good work y’all!

Gokotta.

#sustainability #climate change #gokottacuckoo #wemustact #fossil fuel use #optimism

1 note · View note

charleshaddonspurgeon · 3 years

Photo

Bijbels Dagboek: De schatkamer van David

11 Want zo hoog de hemel is boven de aarde, is Zijn goedertierenheid geweldig over degenen, die Hem vrezen. 12 Zo ver het oosten is van het westen, zo ver doet Hij onze overtredingen van ons. 13 Gelijk zich een vader ontfermt over de kinderen, ontfermt Zich de HEERE over degenen, die Hem vrezen. 14 Want Hij weet, wat maaksel wij zijn, gedachtig zijnde, dat wij stof zijn. 15 De dagen des mensen zijn als het gras, gelijk een bloem des velds, alzo bloeit hij. 16 Als de wind daarover gegaan is, zo is zij niet meer, en haar plaats kent haar niet meer. 17 Maar de goedertierenheid des HEEREN is van eeuwigheid en tot eeuwigheid over degenen, die Hem vrezen, en Zijn gerechtigheid aan kindskinderen; 18 Aan degenen, die Zijn verbond houden, en die aan Zijn bevelen denken, om die te doen. 19 De HEERE heeft Zijn troon in de hemelen bevestigd, en Zijn Koninkrijk heerst over alles. 20 Looft den HEERE, Zijn engelen! gij krachtige helden, die Zijn woord doet, gehoorzamende de stem Zijns woords. 21 Looft den HEERE, al Zijn heirscharen! gij Zijn dienaars, die Zijn welbehagen doet! 22 Looft den HEERE, al Zijn werken! aan alle plaatsen Zijner heerschappij. Loof den HEERE, mijn ziel!

Grenzeloos wijd is de goedertierenheid van de Heere over Zijn uitverkorenen; ze valt evenmin te meten als de hoogte van de hemel of van de hemel der hemelen. Vrome vrees is een van de eerste vruchten van het goddelijk leven in ons, het is het beginsel der wijsheid, en verzekert degene die deze vrees kent van alle wel daden van goddelijke goedertierenheid. Hier en elders wordt ze aangewend om de som van de ware religie uiteen te zetten. Zij die misbruik maken van de grenzeloosheid van de goddelijke genade moeten wel bedenken dat ze, hoewel zij zo wijd is als de horizon en zo hoog als de sterren, toch alleen bestemd is voor hen die de Heere vrezen. Wat halsstarrige oproerkraaiers betreft, zij zullen gerechtigheid zonder genade toegemeten krijgen.

Wij worden van de zonde bevrijd door een wonder van liefde! Wat een last om te verplaatsen, en toch wordt hij zo ver weggedaan dat de afstand niet te berekenen is. Vlieg zo ver als de vleugel dei verbeelding u kan dragen, en als u oostwaarts reist door de ruimte, bent u met iedere wiekslag verder van het westen verwijderd. Als de zonde zo ver wordt weggedaan, dan kunnen we er wel zeker van zijn dat de geur, het spoor, ja de herinnering eraan totaal ver dwenen moet zijn. Als de zonde over zo’n afstand wordt verwijderd, hoeft er niet de minste vrees te bestaan dat ze ooit wordt teruggebracht; zelfs satan zelf zou dat karwei niet kunnen klaren.

Onze zonden zijn weg; Jezus heeft ze weggedragen. Zo ver als de plaats van zonsopkomst is verwijderd van het gindse westen, waar de zon ondergaat als haar dagelijkse gang ten einde is, zo ver werden onze zonden zovele eeuwen geleden weggedragen door onze Zondebok. Als ze nu gezocht worden, zullen ze niet gevonden worden, ja, ze zullen niet meer zijn, zegt de Heere. Kom, mijn ziel, word klaarwakker en verheerlijk de Heere voor deze rijkste van alle zegeningen. Halleluja! De Heere alleen kon, hoe dan ook, de zonde wegdoen, en Hij heeft het op een goddelijke wijze gedaan, door een totale opruiming van onze overtredingen te houden.

Hoe groot is de tegenstelling tussen de bloem die verwelkt en de eeuwige God! Wat een wonder dat Zijn genade onze zwakheid verbindt met Zijn eeuwigheid, en ons ook eeuwig maakt! Van alle eeuwigheid zag de Heere Zijn volk als voorwerp van ontferming, en als zodanig bestemde Hij hen ertoe, deel te hebben aan Zijn genade. Het leerstuk van de eeuwige uitverkiezing is allerheerlijkst voor hen die het licht hebben om het te zien en de liefde om het te aanvaarden. Het is een onderwerp voor de diepste overdenking en de hoogste vreugde. Jehova verandert niet, Hij kent goedertierenheid zonder einde of begin. Zij die Hem vrezen zullen nooit tot de ontdekking komen dat, hetzij hun zonden, hetzij hun noden, de grote diepte van Zijn genade hebben uitgeput.

Overweging:

De kernvraag is: ‘Vrezen wij Hem?’ Als wij ons oog vol kinderlijke vrees opslaan naar de hemel, wordt de blik van vaderlijke liefde nooit van ons afgewend, en dat zal ook nooit gebeuren, tot in eeuwigheid.

0 notes

jurjenkvanderhoek · 3 years

Text

KORTE VERHALEN MET WENDBAAR PLOT

Hij is een verhalenverteller. Maar geeft zichzelf niet veel tijd het verhaal te vertellen. Is het een heldere blik of een haastige concentratie. Schrijver, dichter en muzikant Nyk de Vries getroost zich niet veel woorden om zijn punt te maken. In een kleine bundel op A6 formaat, zojuist verschenen bij de Afûk en in minimale vormgeving van Monique Vogelsang, zijn 27 korte verhalen van hem opgenomen. Zijn beste werk of zoals dat in het Fries hoort “It bêste fan: Humor út de Wâlden”.

De Wâlden, de Wouden, een soort van Fryske belt, een Bosk Belt. Een streek in het oosten van Friesland met een eigen karakter, ruwweg lopend van de bossen en zandgronden in het zuiden tot op de weilanden en de klei in het noorden van de provincie. De wâldpiken, heidepiken of klaaiklûten, terphippers of dreechpraters – op diverse manieren staan ze onder de plaatselijke bevolking gekscherend bekend. Het is een bijzonder volkje, zoals iedere landstreek ongewone mensen kent. Vanwege die aparte aard staan ze alom bekend op het platteland elders, en niet altijd op een even positieve manier. Maar goed, daar gaat het hier nu niet over.

Nyk de Vries heeft een opmerkzaam oog en een scherpe pen. De gewone gangbare voorvallen in de normale wereld, zoals de Friese Wouden dat zijn, worden rechtuit door hem beoordeeld. Zo openhartig als een wâldpyk van nature is, recht voor de raap. Zonder blikken of blozen, zonder omhaal. En dus in en met weinig woorden. Zo zijn ook de verhalen van De Vries opgebouwd. Want waar zal hij zich voor schamen, hij vertelt gewoon waar het op staat. Zijn jeugd in de streek.

En steeds heeft ieder kort verhaal, want verhaaltje klinkt dan weer zo geringschattend, een vreemde wending. Wanneer je denkt dat je leest wat er staat en het linksom zal gaan, gaat het plot juist rechtsaf. In enkele zinnen weet Nyk de Vries een handeling duidelijk neer te zetten. Ik weet direct wat hij meent, zie de bezigheid meteen voor me. En het is dan in de bundel ook nog eens in beeld duidelijk gemaakt. Tekenaar Willie Darktrousers aka Emiel Joormann heeft bij de woorden punctueel een illustratie gemaakt. Zo gaat de humor uit de Wouden nog meer leven.

Het is een beeldend schrijven. Een film in woorden. Met een zuivere opbouw die er in enkele zinnen staat. Maar dan in de laatste woorden komt er een draai in de voorstelling. Zo zoals bijvoorbeeld een schrijver als Roald Dahl een slinger aan zijn korte verhalen kon geven, dat ik onverlet op het verkeerde been sta bij het lezen. De Vries is zowel dichter als muzikant, daardoor kan hij de woorden op papier laten klinken. Elk verhaal is een compositie en kan een lied zijn, ik tik mijn voet als het ware ritmisch mee bij het lezen.

De verhalen van De Vries zijn niet kort, deze zijn ultrakort. Als een tekenaar, niet Willie, weet hij in enkele lijnen het onderwerp neer te zetten. Schetsmatig bijna. Maar niet abstract. De werkelijkheid is weleens aangedikt, zo lijkt het. Maar de wâldpyk houdt wel van grote woorden, grootspreken en bluffen. Hoewel hij weinig woorden nodig heeft, dus. Het is de taal van de velden, het praat van de straat. Nyk de Vries houdt het wel laagdrempelig, althans wanneer je de Friese taal machtig bent. Dat is eigenlijk het enige obstakel. Helaas is die taal ook weer niet te vertalen in enige andere taal, want het Frysk heeft de eigen uitdrukkingen en onvertaalbare woorden. Het zou veel aan kracht verliezen, dan. Dus op naar de Afûk voor de cursus Fries, om de unieke blik van Nyk de Vries niet te missen.

Verhalenbundel “Humor út de Wâlden, it bêste fan Nyk de Vries”. Geïllustreerd door Willie Darktrousers. Uitgave Afûk, 2021.

#nyk de vries #afûk #willie darktrousers #de wâlden #verhalen

0 notes

afstuderen-monique · 4 years

Text

masterpost literatuur:

Info: naam boek, wanneer uitgegeven, naam schrijver, land uitgegeven. Waarom interessant? (kan in steekwoorden)

**1. De Meester en Margarita (1920′s, eerste ongecensureerde versie in 1968), Michael Boelgakov/Михаил Булгаков, Sovjet Unie/Rusland. Waar het allemaal begon.

-> fabel/sprookjesverhaal. Best grappig. Stak de draak met communisme, en werd daarom decennia lang verbannen. De schrijver heeft er tot zijn dood aan gewerkt, pagina's opnieuw geschreven en weg gehaald. Er zijn wat fouten in het boek daardoor.

-> eerste blik op Rusland voor mij. Niet het betonblok wat ik in gedachte had. Hierdoor lijkt Moskou sprookjesachtig. Rusland heeft veel rijkdom gekend, zowel economisch als cultureel.

**2. Crime and Punishment (1856), Fyodor Dostoeyevsky/Фёдор Достоевский, Russisch Keizerrijk.

-wat gaat schuil in het brein van een moordenaar? Gaf dezelfde romantische gevoelens, maar dan in Sint Petersburg.

**3. Animal farm (1945), George Orwell, Verenigd Koninkrijk

-> all animals are created equal, but some animals are more equal than others.

-> alles in het boek is een metafoor

**4. 1984 (1949), George Orwell, Verenigd Koninkrijk.

-> De hele wereld in 3 grote staten: Oceania, Eurasia, Eastasia, en het oorlogsgebied wat het grootste deel van Afrika, het Midden-Oosten en Indonesië is.

-> Super totalitair regime, dat uiteindelijk overwint.

**5. Spomenik Monument Database (2018), Donald Niebyl, Verenigd Koninkrijk

Een database van alle monumenten in het vormalige Joegoslavië. Een korte beschrijving van waar het om gaat, hoe het gebouwd is en hoe het er nu uit ziet. Heel goed voor inspiratie

**6 This brutal world (2016), Peter Chadwick, Verenigd Koninkrijk

Een kunstboek over brutalistische architectuur over de hele wereld. Hele mooie foto’s en goed ingedeeld

Wat nu lezen?

Inventing Eastern Europe (1996), Larry Wolf

-> Maus

-> Uzumaki

-> V for Vendetta

#bronnen

0 notes

dewelmedia · 4 years

Photo

Spoorstraat⁣ Een blik vanaf de (slagers-)brug naar het oosten op de Spoorstraat.⁣ ⁣ De Spoorstraat vormde de scheiding tussen Oudkarspel (links) en Noord-Scharwoude (rechts).⁣ ⁣ Aan de Noord-Scharwoude kant waren de huizen nog heel lang alleen maar bereikbaar over de bruggetjes over een sloot, die weg en erf van elkaar scheidde.⁣ ⁣ Bron: Archief @langedijkerverleden⁣ ⁣ Verzorgt en gepubliceerd door @nico_vanderwel https://www.instagram.com/p/CBr1FkeDuUL/?igshid=12c7c4rmhc6ku

0 notes

zannekinbond · 4 years

Text

Waarom we strijden - De Vierde Wereldoorlog is begonnen

Dit manifest van de hand van Zapatistas-leider Subcommandante Marcos werd gepubliceerd in de Franse krant Le Monde in 1997. Zoals blijkt uit de gebeurtenissen van de laatste jaren, en zeker ook de laatste maanden, heeft het sindsdien alleen maar aan actualiteit gewonnen. Het neoliberalisme, als een globaal systeem, behelst een nieuwe oorlog om gebieden te veroveren. Het einde van de Derde Wereldoorlog (of de “Koude Oorlog”) heeft er op geen enkele manier toe geleid dat de wereld haar bipolariteit te boven is gekomen noch dat er stabiliteit is teruggekeerd onder de hegemonie van de winnaar. Want, als er een verliezer is geweest (het socialistische kamp), is het evenzeer moeilijk om een winnaar te benoemen. De Verenigde Staten? De Europese Unie? Japan? Alle drie? De nederlaag van het “Kwaadaardige Rijk” heeft nieuwe markten geopend, en de verovering hiervan is bezig een nieuwe Wereldoorlog uit te lokken, de Vierde. Zoals bij alle conflicten worden natiestaten gedwongen om hun identiteit te herdefiniëren. De wereldorde is teruggekeerd naar het vroegere tijdperk waarin Amerika, Afrika en Oceanië veroverd werden. Een moderniteit die erop vooruitgaat door achteruit te gaan, het is een vreemde zaak. Het schemerdonker van de twintigste eeuw lijkt meer op vroegere barbaarse periodes dan op de rationale toekomstvisies die door zoveel sciencefiction-werken werden beschreven. Uitgestrekte gebieden, rijkdom en, bovenal, een immens beschikbaar arbeidspotentieel wachten op hun nieuwe meester. Maar, ondanks de talrijke kandidaten, is er maar één plek als wereldheerser in de aanbieding. Deze onderlinge wedijver verklaart de nieuwe oorlog die ophanden is tussen diegenen die beweren dat ze bij het “Goede Rijk” horen. Waar de Derde Wereldoorlog ging om de confrontatie van kapitalisme en socialisme op diverse grondgebieden en in verschillende intensiteit, zal de Vierde uitgevochten worden tussen de grote financiële centra op wereldwijde schaal en met een ontzettende en constante intensiteit. De Koude Oorlog, die eigenlijk een verkeerde naam draagt, bereikte zeer hoge temperaturen: Van de ondergrondse catacomben van internationale spionage tot de sterrenruimte van Ronald Reagans beroemde “Star Wars”; van het zand van de Varkensbaai in Cuba tot de Mekong Delta in Vietnam; van de tomeloze kernwapenwedren tot de brutale coups in Latijns-Amerika; van de verwerpelijke schijngevechten door NAVO-legers tot de intriges van CIA-agenten in Bolivia, waar Che Guevara werd omgebracht. Al deze gebeurtenissen culmineerden in de val van het socialistische kamp als wereldsysteem en in diens teloorgang als sociaal alternatief. Voor de overwinnaar, het kapitalisme, legde de Derde Wereldoorlog de voordelen bloot die gewonnen kunnen worden door de “totale oorlog”. De naoorlogse periode laat ons toe een vluchtige blik op te vangen van een nieuwe planetaire dispensatie, waarbij de hoofdredenen van conflicten liggen in de beduidende groei van niemandslanden (een bijproduct van het debacle in het Oosten), de ontwikkeling van een verminderd aantal grootmachten (de Verenigde Staten, de Europese Unie, Japan), de globale economische crisis en een nieuwe informaticarevolutie. Met dank aan de computers leggen financiële markten hun wetten en regels op aan de planeet volgens de grillen van de handelsvloer. Globalisering is niets meer dan de totalitaire voortzetting van hun logica in alle aspecten van het leven. Waar de Verenigde Staten voorheen de teugels in handen hadden op economisch vlak, worden ze nu gedirigeerd, vanop digitale afstand, door de eigenlijke drijfveer van financiële macht: de vrije handel. De marktlogica profiteert van de poreusheid die wordt veroorzaakt door de ontwikkeling van telecommunicatie om zich alle aspecten van sociale activiteit toe te eigenen. Eindelijk een totale oorlog in de ware zin van het woord! Eén van de eerste slachtoffers van deze oorlog is de nationale markt. Zoals een kogel die wordt afgevuurd in een kamer met stalen wanden, ketst de door het neoliberalisme ontketende oorlog terug naar de schutter en verwondt hem. Eén van de basisstructuren van de moderne kapitalistische staat, de nationale markt, wordt geliquideerd door de artillerie van de globale financiële economie. Het nieuwe internationale kapitalisme maakt nationale vormen van kapitalisme overbodig en hongert de openbare machten uit tot deze erbij neervallen. De klap is zo brutaal geweest dat natiestaten niet meer over de kracht beschikken om de belangen van hun burgers te beschermen. De mooie etalage van de Nieuwe Wereldorde, overgeërfd uit de Koude Oorlog, is aan diggelen geslagen door de neoliberale ontploffing. Het vergt slechts enkele minuten om ondernemingen en staten ineen te laten storten, niet door de winden van de proletarische revolutie maar door het geweld van financiële stormen. De zoon (het neoliberalisme) verslindt de vader (het nationale kapitaal) en vernietigt daarbij de leugens van de kapitalistische ideologie: In de Nieuwe Wereldorde is er democratie noch vrijheid, gelijkheid noch broederlijkheid. Het planetaire podium wordt veranderd tot een nieuw slagveld waar chaos heerst. Tegen het einde van de Koude Oorlog schiep het kapitalisme een militair gedrocht: de neutronenbom die alle leven wegvaagt maar gebouwen intact laat. Tijdens de Vierde Wereldoorlog heeft men daarentegen een nieuw wonder ontdekt: De financiële bom. Anders dan wat er op Hiroshima en Nagasaki werd gegooid, zorgt deze nieuwe bom niet alleen voor de vernieling van de polis (hier, de natie) en het opleggen van dood, verderf en ellende aan diens inwoners, maar transformeert deze ook zijn doelwit tot alweer een stukje in de puzzel van economische globalisering. Het resultaat van de explosie is geen hoopje rokende ruïnes en evenmin duizenden levenloze lichamen, maar de toevoeging van een departement aan het nieuwe planetaire warenhuis en de omvorming van de aanwezige werkkrachten volgens de wetten van de nieuwe wereldwijde arbeidsmarkt. De Europese Unie voelt thans scherp de effecten van de Vierde Wereldoorlog. De globalisering is erin geslaagd om de grenzen op te heffen tussen rivaliserende staten die elkaars vijanden waren gedurende eeuwen en verplicht deze natiestaten in de pas te lopen om een politieke unie te vormen. De weg van de natiestaten tot een Europese federatie zal geplaveid worden met vernieling en puinhopen, te beginnen met die van de Europese beschaving. Megapolen vermenigvuldigen zich over de hele planeet. De vrijhandelsgebieden van de wereld vormen hun favoriete paaiplaatsen. In Noord-Amerika gaat de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst (NAFTA), afgesloten tussen Canada, de Verenigde Staten en Mexico, vooraf aan de verwezenlijking van een oude veroveringsdroom: “Amerika voor de Amerikanen”. Zijn de megapolen bezig met het vervangen van naties? Neen. Veeleer doen ze meer dan dat. Megapolen geven naties namelijk nieuwe functies, nieuwe beperkingen en nieuwe perspectieven. Hele landen worden departementen van de neoliberale megabusiness en brengen teloorgang en ontvolking teweeg enerzijds, en de reconstructie en reorganisatie van regio’s en naties anderzijds. Waar atoombommen tijdens de Derde Wereldoorlog vooral dienden om te dreigen en af te schrikken, hebben de financiële hyperbommen van de Vierde Wereldoorlog een andere aard. Ze worden gebruikt om territoria (natiestaten) aan te vallen, waarbij ze de materiële fundamenten van hun soevereiniteit kapot maken, kwalitatieve ontvolking veroorzaken en zo iedereen uitsluiten die ongeschikt wordt geacht voor de nieuwe economie (zoals inheemse volkeren). Tegelijkertijd leggen de financiële centra ook een reconstructie van natiestaten op, waarbij ze heringericht worden volgens een nieuwe logica die economie laat zegevieren over het sociale. De wereld van de inheemse volkeren zit vol voorbeelden die zo’n strategie illustreren. Ian Chambers, directeur van het Midden-Amerikaanse Departement van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO), stelde dat de inheemse volkeren (300 miljoen mensen) wereldwijd in gebieden wonen die 60% van de natuurlijke grondstoffen op de planeet bevatten: “In dat geval hoeft het niet te verrassen dat er veel conflicten uitbreken over het gebruik en de toekomst van hun landen m.b.t. de interesses van handel en overheden . De ontginning van natuurlijke grondstoffen (olie en mijnbouw) en toerisme zijn de hoofdindustrieën die inheemse gebieden in Amerika bedreigen”. En met deze laatsten doen vervuiling, prostitutie en drugs hun intrede. In deze nieuwe oorlog is politiek geen drijfveer meer voor de natiestaat, want deze beheert nu slechts de economie. Ondertussen zijn politici niets meer dan zaakvoerders geworden. De nieuwe heersers over de wereld hebben geen nood aan direct bestuur, omdat nationale overheden de handelsadministratie voeren in hun naam. De nieuwe orde is de vereniging van de wereld in één enkele markt; en als staten enkel zaakvoerders zijn die zich voordoen als overheden, dan gelijken de nieuwe regionale allianties meer op commerciële fusies dan op politieke federaties. De eenmaking die het neoliberalisme voortbrengt is economisch; in de gigantische planetaire supermarkt mag alleen handelswaar vrij circuleren, maar mensen niet. Globalisering verspreidt bovendien een algemene manier van denken. De “Amerikaanse manier van leven”, die is meegereisd met de troepen van de Verenigde Staten naar Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog, daarna naar Vietnam in de jaren zestig en recentelijk naar de Perzische Golf en het Midden-Oosten, wordt nu verbreid over de wereld via de computer en de media. Het gaat dus niet alleen over de vernietiging van de materiële fundamenten van de natiestaten, maar evenzeer over historische en culturele vernietiging. Alle culturen die gesmeed werden door naties – het nobele inheemse verleden van het Amerikaanse continent, de briljante beschaving van Europa, de wijze geschiedenis van de Aziatische naties en de voorouderlijke rijkdom van Afrika en Oceanië – worden aangevreten door de Amerikaanse manier van leven. Op die manier verwoest het neoliberalisme (groepen van) naties om ze zo opnieuw op te bouwen volgens één bepaald model. We zitten verwikkeld in een planetaire oorlog van de ergste en wreedste soort, die wordt gevoerd tegen de mensheid. We hebben te maken met een puzzel. Er ontbreken nog steeds veel noodzakelijke stukken om hem te maken en op die manier de wereld van vandaag te begrijpen. Desalniettemin kunnen we er zeven vinden, die ons lichte hoop geven dat dit conflict niet zal eindigen met de vernietiging van de mensheid. Zeven stukken die we kunnen tekenen, inkleuren, uitsnijden en inpassen met andere om zo terug de globale puzzel te vervolledigen. Het eerste puzzelstuk betreft de tweeledige verwerving van rijkdom en armoede aan de twee polen van de planetaire samenleving. Het tweede stuk gaat over de massale uitbuiting van de wereld. Op het derde stuk zien we de nachtmerrie waarin dat gedeelte van de mensheid leeft, dat veroordeeld is tot een zwerversbestaan. Het vierde stuk toont de misselijkmakende verhouding tussen macht en misdaad. Het vijfde stuk is het geweld van de staat. Het zesde stuk betreft het mysterie van de megapolitiek. Het zevende puzzelstuk wordt tenslotte gevormd door de verschillende vormen van weerstand die de mensheid inzet tegen het neoliberalisme.

Het eerste puzzelstuk: De concentratie van rijkdom en de herverdeling van armoede Teken ten eerste een monetair symbool. In de geschiedenis van de mensheid hebben verschillende modellen het uitgevochten om het absurde als teken van de wereldorde te bewerkstelligen. Het neoliberalisme zal een belangrijke plaats innemen als het gaat om de prijsuitreiking. Diens voorstelling over de “verdeling" van de rijkdom is tweevoudig absurd: een accumulatie van rijkdom voor enkelen, en een accumulatie van armoede voor miljoenen anderen. Onrechtvaardigheid en ongelijkheid kenmerken de wereld van vandaag. De aarde telt vijf miljard mensen: daarvan leven er slechts 500 miljoen in comfortabele omstandigheden, terwijl de overige 4,5 miljard mensen armoede lijden. De rijken maken hun numerieke minderheid goed door miljarden dollars te bezitten. De totale rijkdom van de 358 rijkste mensen ter wereld, de dollarmiljardairs, is groter dan het jaarinkomen van bijna de helft van de armste inwoners van de wereld, dat wil zeggen ongeveer 2,6 miljard mensen. De vooruitgang van grote transnationale ondernemingen gaat niet noodzakelijkerwijs gepaard met vooruitgang in de landen van de ontwikkelde wereld. Integendeel, hoe rijker deze reuzen worden, hoe meer armoede er ontstaat in de zogenaamde rijke landen. De kloof tussen arm en rijk is enorm: de sociale ongelijkheid neemt niet af, maar neemt juist toe. Het monetair symbool dat je hebt getekend symboliseert de economische wereldmacht. Kleur het nu dollargroen. Negeer de misselijkmakende stank; de geur van uitwerpselen, slijk en bloed horen erbij. Het tweede puzzelstuk: De globalisering van de uitbuiting Teken ten tweede een driehoek. Een van de leugens van het neoliberalisme is dat de economische groei van bedrijven werkgelegenheid en een betere verdeling van de welvaart oplevert. Dit is niet waar. Wanneer een koning zijn persoonlijke macht ziet toenemen, wil dat niet zeggen dat zijn onderdanen hierin delen (integendeel). Op dezelfde manier verbetert het absolutisme van het financiële kapitaal allerminst de verdeling van de rijkdom en schept het evenmin banen. In feite zijn de structurele gevolgen ervan armoede, werkloosheid en onzekerheid. In de jaren zestig en zeventig steeg het aantal armen in de wereld (door de Wereldbank gedefinieerd als zij die een inkomen van minder dan één dollar per dag hebben) tot ongeveer 200 miljoen. In het begin van de jaren negentig bedroeg hun aantal twee miljard. Meer armen en verarmden dus en steeds minder rijken (die echter steeds rijker worden). Dit leert ons het eerste stukje van de puzzel. Om dit absurde resultaat te bereiken “moderniseert" het wereldkapitalistische systeem de productie, het verkeer en de consumptie van grondstoffen. De nieuwe (informatie)technologische revolutie en de nieuwe politieke revolutie (de megapolissen die uit de ruïnes van de natiestaat voortkomen) veroorzaken een nieuwe sociale “revolutie". Deze sociale revolutie bestaat eigenlijk uit een herschikking, een reorganisatie van de sociale krachten en vooral van de beroepsbevolking. De economisch actieve wereldbevolking groeide van 1,38 miljard in 1960 naar 2,37 miljard in 1990. Een grote toename van het aantal mensen dat in staat is om te werken en welvaart te genereren. Maar de Nieuwe Wereldorde organiseert deze arbeidskrachten binnen specifieke geografische en productieve gebieden en herschikt hun functies (of “niet-functies”, in het geval van werklozen en werknemers in onzeker dienstverband). De economische actieve wereldbevolking per sector (EAPS) heeft de afgelopen 20 jaar radicale veranderingen ondergaan. De landbouw en de visserij zijn gedaald van 22% in 1970 naar 12 % in 1990 en de productie van 25% naar 22%, maar de tertiaire sector (handel, vervoer, banken en diensten) is gestegen van 42% naar 56% (Chi en del Pilar, 1997). In de ontwikkelingslanden is de tertiaire sector gegroeid van 40 % in 1970 naar 57 % in 1990, terwijl de landbouw en de visserij zijn gedaald van 30 % tot 15 %. Dit betekent dat meer en meer werknemers worden ingezet voor het soort activiteiten dat nodig is om de productiviteit te verhogen of de productie van grondstoffen te versnellen. Het neoliberale systeem functioneert dus als een soort megabaas voor wie de wereldmarkt wordt gezien als één enkele, eengemaakte onderneming, die moet worden beheerd op basis van “moderniseringscriteria". Maar de “moderniteit" van het neoliberalisme staat dichter bij de monsterlijke geboorte van het kapitalisme als wereldsysteem dan bij de utopische “rationaliteit", omdat deze “moderne" kapitalistische productie nog steeds afhankelijk is van kinderarbeid. Van de 1,15 miljard kinderen in de wereld leven er minstens 100 miljoen op straat en werken er 200 miljoen - en volgens de voorspellingen zal dit aantal tegen het jaar 2000 stijgen tot 400 miljoen. Alleen al in Azië werken 146 miljoen kinderen in de (handmatige) productie. En ook in het Noorden moeten honderdduizenden kinderen werken om het gezinsinkomen aan te vullen of gewoon om te overleven. Er zijn ook veel kinderen werkzaam in de “plezierindustrie": volgens de Verenigde Naties worden elk jaar een miljoen kinderen in de sekshandel gedreven. De werkloosheid en de onzekere arbeid van miljoenen werknemers over de hele wereld is een realiteit die we niet gauw kwijt zullen zijn. In de landen van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) is de werkloosheid gestegen van 3,8% in 1966 naar 6,3% in 1990 en in Europa van 2,2% naar 6,4%. De geglobaliseerde markt maakt kleine en middelgrote ondernemingen kapot. Door het verdwijnen van de lokale en regionale markten en zonder bescherming zijn de kleine en middelgrote producenten niet in staat om te concurreren met de grote multinationals. Miljoenen werknemers zien daardoor hun job verdwijnen. Eén van de absurditeiten van het neoliberalisme is dat de groei van de productie geen banen schept, maar er juist vernietigt. De Verenigde Naties spreken van “groei zonder banen". Maar daar houdt de nachtmerrie niet op. Werknemers worden ook gedwongen om onzekere omstandigheden te accepteren. Minder werkzekerheid, langere werktijden en lagere lonen: dat zijn de gevolgen van de globalisering in het algemeen en de explosie in de dienstensector in het bijzonder. Dit alles leidt tot een specifiek overschot: een overmaat aan mensen die nutteloos zijn in termen van de Nieuwe Wereldorde omdat ze niet produceren, niet consumeren en niet lenen bij de banken. Kortom, wegwerpmensen. Elke dag leggen de grote financiële centra hun wetten op aan landen en groepen van landen over de hele wereld. Ze herschikken de inwoners van die landen, maar uiteindelijk moeten ze vaststellen dat er nog altijd “teveel mensen” zijn. Wat je nu hebt is een figuur die lijkt op een driehoek. Deze verbeeldt de piramidevorm van de wereldwijde uitbuiting.

Het derde puzzelstuk: Migratie, de dolende nachtmerrie Teken ten derde een cirkel. We hadden het reeds over het bestaan, aan het einde van de Derde Wereldoorlog, van nieuwe gebieden die rijp zijn voor verovering (de voormalige socialistische landen) en andere die heroverd dienen te worden. Vandaar de drievoudige strategie die de financiële markten hanteren: het aanwakkeren van "regionale oorlogen" en "interne conflicten", het nastreven van een atypische accumulatiestrategie door kapitaal en de mobilisatie van grote massa's arbeiders. Met als resultaat een enorm rollend rad van miljoenen migranten die zich over de planeet verspreiden. “Buitenlanders" in die "wereld zonder grenzen" (die door de overwinnaars van de Koude Oorlog was beloofd) worden zo gedwongen tot racistische vervolging, onzekere werkgelegenheid, het verlies van hun culturele identiteit, repressie door de politie, honger, gevangenschap en moord. De nachtmerrie van de migratie, wat de oorzaak ervan ook moge zijn, blijft groeien. Het aantal personen dat onder het Hoge Commissariaat voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties (UNHCR) valt, is onevenredig gegroeid van 2 miljoen in 1975 tot meer dan 27 miljoen in 1995. Het doel van het neoliberale migratiebeleid is meer om de mondiale arbeidsmarkt te destabiliseren dan om de immigratie af te remmen. De Vierde Wereldoorlog, met zijn mechanismen van vernietiging/ontvolking en wederopbouw/reorganisatie, brengt de ontheemding van miljoenen mensen met zich mee. Hun lot is om de wereld af te dwalen en de last van hun nachtmerrie met zich mee te dragen, om zo een bedreiging te vormen voor werknemers die een baan hebben, een zondebok die bedoeld is om mensen hun bazen te laten vergeten, en om een basis te leggen voor het racisme dat het neoliberalisme uitlokt.

Het vierde puzzelstuk: Financiële globalisering en de veralgemening van misdaad Teken ten vierde een rechthoek. Als je denkt dat de wereld van bandieten dood en begraven is, dan heb je het mis. Tijdens de Koude Oorlog heeft de georganiseerde misdaad een respectabeler imago verworven. Ze begon niet alleen op dezelfde manier te functioneren als elke andere moderne onderneming, maar ze drong ook diep door in de politieke en economische systemen van de natiestaten. Met het begin van de Vierde Wereldoorlog heeft de georganiseerde misdaad haar activiteiten geglobaliseerd. De criminele organisaties van vijf continenten hebben de "geest van mondiale samenwerking" overgenomen en hebben zich verenigd om deel te nemen aan de verovering van nieuwe markten. Ze investeren in legale bedrijven, niet alleen om hun vuil geld wit te wassen, maar ook om kapitaal te verwerven voor illegale operaties. Hun favoriete activiteiten zijn luxueuze vastgoedinvesteringen, de vrijetijdsindustrie, de media en… het bankwezen. Ali Baba en de Veertig Bankiers? Erger nog. Commerciële banken gebruiken het vuile geld voor hun legale activiteiten. Volgens een VN-rapport werd de betrokkenheid van misdaadsyndicaten vergemakkelijkt door de programma's voor structurele aanpassing die de debiteurlanden hebben moeten accepteren om toegang te krijgen tot leningen van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). De georganiseerde misdaad is ook afhankelijk van het bestaan van belastingparadijzen: er zijn zo'n 55. Eén daarvan, de Kaaimaneilanden, staat op de vijfde plaats in de wereld als bancair centrum en heeft meer banken en geregistreerde bedrijven dan inwoners. Naast het witwassen van geld maken deze belastingparadijzen het mogelijk om aan belastingen te ontsnappen. Het zijn plaatsen voor contacten tussen overheden, zakenlieden en maffiabazen. Hier hebben we dus de rechthoekige spiegel waarin legaliteit en illegaliteit elkaar afwisselen. Aan welke kant van de spiegel staat de misdadiger? En aan welke kant staat de persoon die hem achtervolgt? Het vijfde puzzelstuk: Gewettigd geweld door onwettige machten Teken ten vijfde een vijfhoek. In het cabaret van de globalisering voert de staat een striptease uit, waarbij tenslotte het absolute minimum overblijft: zijn repressieve krachten. Met de vernietiging van zijn materiële basis, de afschaffing van zijn soevereiniteit en onafhankelijkheid en de uitroeiing van zijn politieke klasse, wordt de natiestaat steeds meer herleid tot een veiligheidsapparaat in dienst van de megabedrijven die het neoliberalisme opbouwt. In plaats van de overheidsinvesteringen te richten op sociale uitgaven, geeft de staat er de voorkeur aan de uitrusting te verbeteren die hem in staat stelt de samenleving beter te controleren. Wat moet er gebeuren als het geweld voortkomt uit de wetten van de markt? Waar is het gewettigde geweld dan? En waar het onwettige? Welk geweldsmonopolie kunnen de ongelukkige natiestaten eisen wanneer het vrije spel van vraag en aanbod een dergelijk monopolie tart? Heeft het vierde puzzelstukje niet aangetoond dat de georganiseerde misdaad, de overheid en de financiële centra nauw met elkaar verbonden zijn? Is het niet duidelijk dat de georganiseerde misdaad echte legers heeft waarop ze kan rekenen? Het geweldsmonopolie behoort niet langer toe aan de nationale staten: de markt heeft haar veiling geopend. Echter, als het geweldsmonopolie niet wordt betwist op basis van de wetten van de markt, maar in het belang van “de mensen van onderaf", dan ziet de wereldmacht het als “agressie". Dit is één van de (minst bestudeerde en meest veroordeelde) aspecten van de uitdagingen die aangegaan werden door de inheemse volkeren, die met wapens in opstand kwamen in het Zapatistisch Nationaal Bevrijdingsleger (EZLN) tegen het neoliberalisme en voor de mensheid. Het symbool van de Amerikaanse militaire macht is de vijfhoek. De nieuwe wereldpolitie wil dat de nationale legers en de politie eenvoudige veiligheidsinstanties worden die de orde en de vooruitgang binnen de megapolen van het neoliberalisme garanderen.

Het zesde puzzelstuk: De megapolitiek en haar dwergen Teken ten zesde een krabbel. We hebben eerder gesteld dat natiestaten worden aangevallen door de financiële markten en gedwongen worden om zich op te lossen binnen megapolen. Maar het neoliberalisme voert zijn oorlog niet alleen door naties en regio's te “verenigen". Diens strategie van vernietiging/ontvolking en wederopbouw/reorganisatie veroorzaakt ook een breuk of breuken binnen de natiestaat. Dit is de paradox van deze Vierde Wereldoorlog: terwijl er zogenaamd gewerkt wordt aan het wegnemen van grenzen en het “verenigen" van naties, leidt dit in feite tot een vermenigvuldiging van grenzen en het uiteenvallen van naties. Als iemand er nog steeds aan twijfelt dat deze globalisering een wereldoorlog is, laat deze persoon dan kijken naar de conflicten die zijn ontstaan door de ineenstorting van de Sovjet-Unie, Tsjecho-Slowakije en Joegoslavië en de diepe crises die niet alleen de politieke en economische fundamenten van de natiestaten hebben verbrijzeld, maar ook hun sociale samenhang. Zowel de opbouw van megapolen als de fragmentatie van staten zijn gebaseerd op de vernietiging van de natiestaat. Zijn dit twee onafhankelijke en parallelle gebeurtenissen? Zijn het symptomen van een megacrisis die op het punt staat te ontstaan? Of zijn het gewoon afzonderlijke en geïsoleerde feiten? Wij denken dat ze een tegenstrijdigheid vormen die inherent is aan het proces van globalisering, en één van de kernrealiteiten van het neoliberale model. Het wegvallen van de handelsgrenzen, de explosie van de telecommunicatie, de informatiesnelwegen, de alomtegenwoordigheid van de financiële markten, de internationale vrijhandelsovereenkomsten – dit alles draagt bij aan de vernietiging van de natiestaten en de interne markten. Paradoxaal genoeg leidt de globalisering tot een gefragmenteerde wereld van geïsoleerde stukken, een wereld vol waterdichte compartimenten die hooguit met elkaar verbonden kunnen worden door fragiele economische loopplanken. Een wereld van gebroken spiegels die de nutteloze eenheid van de neoliberale puzzel weerspiegelen. Maar het neoliberalisme versplintert niet alleen de wereld die het beweert te verenigen, het produceert ook het politieke en economische centrum dat deze oorlog stuurt. Een discussie over deze megapolitiek dringt zich op. De megapolitiek globaliseert de nationale politiek, met andere woorden, zij bindt deze aan een centrum dat wereldbelangen heeft en dat opereert volgens de logica van de markt. Het is in naam van de markt dat er wordt beslist over oorlogen, kredieten, het kopen en verkopen van grondstoffen, diplomatieke erkenning, handelsblokken, politieke steun, immigratiewetten, het afbreken van relaties tussen landen en investeringen. Kortom, het voortbestaan van hele naties. De wereldwijde macht van de financiële markten is van zo’n aard dat zij zich geen zorgen maken over de politieke kleur van de leiders van de afzonderlijke landen: wat in hun ogen telt is het respect van een land voor het economische programma. Financiële disciplines worden opgelegd en iedereen is daarbij gelijk voor de wet. Deze meesters van de wereld kunnen zelfs het bestaan van linkse regeringen tolereren, op voorwaarde dat zij geen enkele maatregel nemen die de belangen van de markt kan schaden. Zij zullen echter nooit een beleid aanvaarden dat de neiging heeft te breken met het dominante model. Volgens de megapolitiek wordt de nationale politiek gevoerd door dwergen die zich moeten houden aan de dictaten van de financiële reus. En zo zal het altijd zijn, tot de dwergen in opstand komen. Hier heb je dan de figuur die de megapolitiek voorstelt. Onmogelijk om er de geringste rationaliteit in te ontwaren Het zevende puzzelstuk: Verzetshaarden Teken ten zevende een haard. “Om te beginnen vraag ik u om het verzet niet te verwarren met politieke oppositie. Een oppositie verzet zich niet tegen de macht maar tegen een regering, en haar volwaardige vorm is die van een oppositiepartij; verzet kan daarentegen niet per definitie een partij zijn: het is niet gemaakt om te regeren, maar... om zich te verzetten.” (Tomás Segovia, “Alegatorio", Mexico, 1996) De schijnbare onfeilbaarheid van de globalisering stuit op de hardnekkige ongehoorzaamheid van de werkelijkheid. Terwijl het neoliberalisme diens oorlog voortzet, vormen zich overal op de planeet groepen demonstranten, kernen van rebellen. Het rijk van financiers met weelderige haarden stoot op de rebellie van verzetshaarden. Ja, haarden. Van alle maten, van verschillende kleuren, van verschillende vormen. Hun enige gemeenschappelijke punt is de wens om weerstand te bieden aan de “Nieuwe Wereldorde" en de misdaad tegen de menselijkheid die deze Vierde Wereldoorlog vertegenwoordigt. Het neoliberalisme probeert miljoenen wezens te onderwerpen en probeert zich te ontdoen van al diegenen die geen plaats hebben in diens Nieuwe Wereldorde. Maar deze “wegwerpmensen” komen in opstand. Vrouwen, kinderen, ouderen, jongeren, inheemse volkeren, ecologische militanten, homoseksuelen, lesbiennes, HIV-activisten, arbeiders en al diegenen die de geordende vooruitgang van het nieuwe wereldsysteem verstoren en die zich organiseren en strijden. Het verzet wordt geweven door degenen die zijn uitgesloten van de “moderniteit". In Mexico bijvoorbeeld wordt het zogenaamde “Programma voor Integrale Ontwikkeling van de Landengte van Tehuantepec" opgevat als de aanleg van een grote industriële zone. Deze zone zou bestaan uit industriële fabrieken, een raffinaderij voor de verwerking van een derde van de ruwe olie in Mexico en een fabriek voor de productie van petrochemische producten. Er zouden doorvoerroutes tussen de twee oceanen worden aangelegd: wegen, een kanaal en een spoorlijn die de landengte doorkruist. Twee miljoen boeren zouden arbeiders worden in deze industrie- en transportsector. Op dezelfde manier wordt in het zuidoosten van Mexico, in het Lacandonawoud, een regionaal ontwikkelingsprogramma voor de lange termijn opgezet met als doel inheemse gebieden ter beschikking te stellen voor het kapitaal, die niet alleen rijk zijn aan waardigheid en geschiedenis, maar vooral ook aan olie en uranium. Deze projecten zouden uiteindelijk leiden tot een versnippering van Mexico, waardoor het zuidoosten van het land zou worden gescheiden van de rest van het land. Ze zijn ook ingekaderd in een strategie van opstandbestrijding, als een tangbeweging die probeert de opstand tegen het neoliberalisme, die in 1994 werd geboren, te omcirkelen. In het centrum bevinden zich de inheemse rebellen van het Zapatistisch Nationaal Bevrijdingsleger. Nu we het toch over opstandige inheemse volkeren hebben, dienen we toch het volgende in te lassen: de Zapatistas geloven dat het herstel en de verdediging van de nationale soevereiniteit in Mexic deel uitmaken van de antiliberale revolutie. Paradoxaal genoeg wordt het Zapatistisch Nationaal Bevrijdingslegerzelf ervan beschuldigd dat het probeert de Mexicaanse natie te versnipperen. De realiteit is dat de enige krachten die voor separatisme hebben geijverd de zakenlieden van de olierijke staat Tabasco zijn, en de parlementsleden van de Institutioneel Revolutionaire Partij (PRI) uit Chiapas. De Zapatistas van hun kant denken dat het noodzakelijk is om de natiestaat te verdedigen tegen de globalisering en dat de pogingen om Mexico in stukken te breken door de regering worden ondernomen, en niet door de rechtvaardige eisen van de inheemse volkeren voor autonomie. Het EZLN en de meerderheid van de nationale inheemse beweging willen dat de Indiaanse volken zich niet losmaken van Mexico, maar erkend worden als een integraal onderdeel van het land, met hun eigen specifieke kenmerken. Ze streven ook naar een Mexico dat democratie, vrijheid en rechtvaardigheid omarmt. Terwijl het EZLN strijdt om de nationale soevereiniteit te verdedigen, fungeert het Mexicaanse federale leger om een regering te beschermen die de materiële grondslagen van de soevereiniteit heeft vernietigd en die het land niet alleen heeft opgeofferd aan grootschalig buitenlands kapitaal, maar ook aan de drugshandel. Het neoliberalisme wordt niet alleen bestreden in de bergen van Zuidoost-Mexico. In andere regio's van Mexico, in Latijns-Amerika, in de Verenigde Staten en Canada, in het Europa van het Verdrag van Maastricht, in Afrika, in Azië en in Oceanië nemen de verzetshaarden toe. Elk heeft zijn eigen geschiedenis, zijn specifieke kenmerken, zijn overeenkomsten, zijn eisen, zijn strijd en zijn successen. Als de mensheid hoopt te overleven en zichzelf te verbeteren, ligt haar enige hoop in deze haarden, die worden gecreëerd door de uitgeslotenen, de gemarginaliseerden en degenen die als “wegwerpmensen" worden beschouwd. Wat we hier hebben is een tekening van verzetshaard. Maar hecht er niet teveel belang aan. De mogelijke vormen zijn even talrijk als de vormen van verzet zelf, even talrijk als alle werelden die in deze wereld bestaan. Teken dus welke vorm je maar wilt. In deze kwestie van haarden, zoals in die van het verzet, is diversiteit een rijkdom. Nu je deze zeven puzzelstukken hebt getekend, ingekleurd en uitgesneden, zal je merken dat het onmogelijk is om ze in elkaar te passen. Dit is dus het probleem. De globalisering heeft geprobeerd om stukken in elkaar te zetten die niet passen. Om deze reden, en voor anderen waarover ik in dit artikel niet kan uitweiden, is het noodzakelijk om een nieuwe wereld te bouwen. Een wereld waarin ruimte is voor vele werelden. Een wereld die alle werelden kan bevatten.

__________________________________________________________________________________________________________________ Een naschrift dat spreekt over dromen die in de liefde liggen. De zee rust aan mijn zijde. Lange tijd heeft ze mijn angsten, mijn onzekerheden en veel van mijn dromen gedeeld, maar nu slaapt ze met mij in de hete nacht van het bos. Ik kijk naar haar kabbelende bewegingen terwijl ze slaapt en ik ben verbaasd dat ik haar weer onveranderd vind: warm, fris en aan mijn zijde. De verstikkende hitte van de nacht trekt me uit mijn bed en leidt mijn hand en mijn pen om de oude Antonio op te roepen, vandaag, zoals hij vele jaren geleden was... . Ik vroeg de oude Antonio om mee te gaan op een verkenningstocht langs de rivier. We namen alleen een beetje stoofpot mee om te eten. Urenlang volgden we de kronkelende rivierbedding, en uiteindelijk begonnen de honger en de hitte ons te bereiken. Die middag brachten we door met het volgen van een kudde everzwijnen. Het was bijna nacht toen we ze uiteindelijk inhaalden. Plotseling maakte een enorm wild zwijn zich los van de groep en viel ons aan. Ik riep al mijn militaire kennis op, gooide mijn geweer weg en klom in de dichtstbijzijnde boom. De oude Antonio was ongewapend, maar in plaats van weg te rennen plaatste hij zich achter een struikgewas. Het reuzenzwijn kwam recht op hem af, met volle kracht, en belandde in het kreupelhout. Voordat het zich kon ontwarren, tilde de oude Antonio zijn grote oude stok op, en zorgde met één klap voor ons avondeten. De volgende ochtend, toen ik klaar was met het schoonmaken van mijn moderne automatische geweer (een 5,56mm M-16 met een bereik van 460 meter, een telescopisch vizier en een trommelmagazijn met 90 kogels), ging ik zitten om mijn velddagboek te schrijven. Het grootste deel van wat er gebeurd was, liet ik weg, maar ik merkte alleen op: “Met wilde zwijnen. A. doodde er één. Hoogte 350 meter. Het heeft niet geregend”. Terwijl we wachtten op het vlees om te braden, vertelde ik aan de oude Antonio dat mijn portie zou dienen voor de festiviteiten die op de basis werden voorbereid. “Festiviteiten?” vroeg hij, het vuur aanwakkerend. “Ja", zei ik, “welke maand het ook is, er is altijd iets te vieren". En ik begon aan wat ik als een briljant proefschrift achtte over de historische kalender en de vieringen van de Zapatistas. De oude Antonio luisterde naar mij in stilte. Wanneer ik dacht dat hij het niet interessant vond, ging ik slapen. Terwijl ik nog half wakker was, zag ik de oude Antonio mijn notitieboekje pakken en er iets in schrijven. De volgende dag, na het ontbijt, deelden we het vlees uit en gingen we elk onze eigen weg. Toen ik terug in het kamp kwam, meldde ik me terug en liet ik de notities zien die ik in mijn notitieboekje had gemaakt. “Dat is niet jouw handschrift", zei iemand die naar de betreffende pagina wees. Daar, onder wat ik had geschreven, had de oude Antonio geschreven, in grote letters: “Als je niet zowel rede als kracht kan hebben, kies dan altijd rede, en laat kracht over aan de vijand. In veel gevechten is het de kracht die het mogelijk maakt om een overwinning te behalen, maar de strijd als geheel kan alleen worden gewonnen door het verstand. De sterke man zal nooit in staat zijn om de rede uit zijn kracht te putten, terwijl wij altijd kracht uit onze rede kunnen putten". En beneden, in kleinere letters, had hij “Gelukkige feesten” geschreven! Ik had natuurlijk geen honger meer en zoals gewoonlijk waren de Zapatista-feesten inderdaad gelukkig. Subcomandante Marcos https://mondediplo.com/1997/09/marcos Uit een interview met Martha García, La Jornada, 28 mei 1997. Ochoa Chi en Juanita del Pilar, Mercado mundial de fuerza de trabajo en el capitalismo contemporáneo, UNAM, Economia, Mexico Stad. Ochoa Chi en Juanita del Pilar, Mercado mundial de fuerza de trabajo en el capitalismo contemporáneo, UNAM, Economia, Mexico Stad. Read the full article

#antiglobalisme #Amerika #anarchisme #anti-imperialisme #antikapitalisme #autonomie #Chiapas #inheemseculturen #internationalisme #latijnsamerika #Mexico #nationalisme #neoliberalisme #ontwikkelingslanden #Regionalisme #Subcommandantemarcos #zappatistas

0 notes

prijst-almachtige-god · 5 years

Text

Hoe ik bijna een dwaze maagd werd

In de herfst van 2002 bracht zuster Zhao, die lid was van mijn denominatie, de Kerk van de Waarheid, haar nicht, zuster Wang, naar mijn huis om het grote nieuws van de komst van de Heer te vertellen. Na een paar dagen de woorden van Almachtige God te hebben gelezen en te hebben geluisterd naar de gedetailleerde communicatie van de zuster, begreep ik dat God, vanaf de schepping van de wereld tot op dit moment, drie werkfasen had uitgevoerd om de mensheid te redden. Andere waarheden die ik ook te weten kwam waren Gods aanname van een andere naam tijdens elke fase van Zijn werk, het belang van Gods naam in elk tijdperk, het mysterie van Gods incarnatie, enzovoorts. Deze waarheden waren enorme openbaringen voor me en ze waren een lust voor mijn oog. Ik dacht bij mezelf: Deze weg lijkt kristalhelder en Almachtige God is naar alle waarschijnlijkheid de wedergekeerde Heer Jezus.

Ik kan dus maar beter deze kans aangrijpen en meer van de woorden van Almachtige God lezen. Voor ze vertrok liet zuster Wang een aantal boeken met Gods woorden voor me achter. Elke keer dat ik tijdens de dag wat tijd overhad, las ik Gods woorden. Hoe meer ik ze las, hoe liever ik ze las en hoe meer ik voelde dat ze de woorden van God waren. Na drie dagen begon ik me zorgen te maken. Ik dacht: Mijn zoon, die ook een gelovige is, en vele broeders en zusters in mijn kerk, weten nog steeds het grote nieuws niet. Ik kan maar beter opschieten en het hen vertellen.

De volgende dag, vroeg in de morgen, ging ik naar het huis van mijn zoon. Ik sprak blij tot hem: “Dit is zo’n geweldig boek. Je zou het zo spoedig mogelijk moeten lezen.” Mijn zoon wierp me een blik toe en vroeg: “Welk boek? Je ziet er behoorlijk opgetogen uit. Leg het daar maar neer en ik neem wel een kijkje wanneer ik tijd heb.” Ik dacht dat, omdat alle gelovigen uitkijken naar de wederkomst van de Heer, mijn zoon wel blij zou zijn om te horen dat de Heer reeds was wedergekomen.

Ik had in geen miljoen jaar kunnen bedenken dat mijn zoon drie dagen later aan het hoofd van zes voorgangers bij mijn huis zou opdagen. Eén van hen was voorganger Xia van mijn denominatie en de anderen waren voorgangers en predikanten van de denominatie van mijn zoon. Ik was een beetje verbaasd ze te zien, want ik kon niet bedenken wat er aan de hand kon zijn en waarom zo veel mensen bij me op bezoek kwamen. Een voorganger met de achternaam Li nam me een moment lang nauwlettend op en sprak met een zorgelijke uitdrukking op zijn gezicht: “Tante, we zijn allemaal gelovigen in de Heer, één grote familie. Je zoon vertelt ons dat iemand je een boek heeft gegeven, maar je zou het echt niet moeten lezen. Dit zijn de laatste dagen en de Heer Jezus heeft gezegd: ‘Als iemand dan tegen jullie zegt: “Kijk, Christus is hier of daar,” geloof het dan niet. Want er zullen valse christussen en valse profeten opstaan. Zij zullen grote tekenen en mirakelen aan de dag leggen, zodat zij – als dat mogelijk was – zelfs de door God uitverkozen mensen om de tuin zouden leiden’ (Matteüs 24:23-24). We geloven dat deze woorden van de Heer Jezus betekenen dat eenieder die zegt dat de Heer is wedergekeerd een bedrieger is waarvoor we op ons hoede moeten zijn en waarnaar we moeten weigeren te luisteren. Op dit moment is Bliksem uit het oosten de enige in de hele wereld die publiekelijk getuigenis aflegt van de wederkomst van de Heer, dus, wat je verder ook doet, zorg ervoor dat je in elk geval niet langer met hen van doen hebt. Lees ook geen boeken van Bliksem uit het oosten. Hun weg wijkt af van ons geloof, luister dus niet naar hen. Je begrijpt de Bijbel niet zo heel goed en je hebt een kleine gestalte, je wordt dus makkelijk misleid. Wij preken al jaren en we begrijpen de Bijbel goed. We hebben heel China afgereisd, hebben veel gezien en hebben meer levenservaring. We zijn vandaag speciaal gekomen om je te redden. Je zou ons dus moeten geloven en niet eigenwijs moeten zijn.” Toen ik dit hoorde, dacht ik bij mezelf: Het lijkt erop alsof deze voorganger zich zorgen over me maakt en wat hij zegt is niet onjuist. Ik ben oud en niet zo hoogopgeleid, en ik begrijp de Bijbel niet zo heel goed. Ik kan zeker niet zo goed onderscheid maken als zij dat kunnen. Op dat moment zei voorganger Xia: “Ik ben een voorganger en de Heer heeft me Zijn kudde gegeven om voor te zorgen. Het is dus mijn verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat ze niet afdwalen van de ware weg. Als ik niet voor de kudde van de Heer zorg, zal ik niet in staat zijn rekenschap af te leggen aan God. Zuster, laat je niet in met andere groepen zoals deze. Als je van ons gestolen wordt door Bliksem uit het oosten zullen al deze jaren die je in de Heer hebt gelooft verspilde tijd zijn geweest!” Toen ik naar hun gespannen gezichten keek en de serieuze toon hoorde waarop ze met me spraken kreeg ik een beetje een bang gevoel. Ik dacht: Dat klopt! Als ik nu op een verkeerde manier zou gaan geloven, zouden dan al die jaren van geloof niet verspild zijn? Maar vervolgens dacht ik: De woorden in dat boek leken zo goed, zo juist. Deze voorgangers en predikanten hebben de woorden van Almachtige God niet gelezen, hoe kunnen ze dan zeggen dat het geen ware weg is? Ik zei dus tegen hen: “Jullie hebben misschien gelijk wanneer jullie dit zeggen, maar wat ik van hen heb gehoord is volkomen in overeenstemming met de woorden van God in de Bijbel!” Toen ze me dit hoorden zeggen, begonnen ze allemaal tegelijk tegen me te praten, waarbij ze zo veel dingen zeiden om me bang te maken dat ik er duizelig en verward van werd en heel geëmotioneerd werd. Ik zat daar maar, niet in staat om ook maar iets te zeggen. Toen wilden ze dat ik met ze zou bidden en Bliksem uit het oosten zou vervloeken. Daar stemde ik echter niet mee in en dus begonnen ze me opnieuw te terroriseren. Uiteindelijk sprak mijn zoon: “Laat mijn moeder nu maar aan mij over.” Toen nam hij twee boeken met lofzangen en de cassettebandjes van ‘Volg het Lam en zing een nieuw lied’, alsook een boek met Gods woorden getiteld ‘Oordeel begint met het huis van God’ uit de kast en gaf ze aan de voorganger om mee te nemen.

Nadat ze waren vertrokken was ik zo overstuur dat ik zelfs mijn avondeten niet kon opeten. Ik kwam dus voor de Heer en bad: “Heer Jezus, is wat deze voorgangers zeggen waar of niet? Het lijkt erop alsof ze zich echt zorgen maken over mijn leven. Als ik niet naar hen luister, zal ik dan niet in iets verkeerds gaan geloven? Oh Heer, als u werkelijk bent wedergekeerd als Almachtige God en ik u niet accepteer, sluit ik dan niet de deur voor u? Zou ik dan niet precies als één van de dwaze maagden zijn? Oh Heer, doordat ik deze afgelopen dagen de woorden van Almachtige God heb gelezen, heeft mijn geest naar mijn gevoel veel geestelijk voedsel verworven. Ik heb dit echt en eerlijk gevoeld, maar kan ik het misschien mis hebben? Nu ze mijn boeken en cassettebandjes met lofzangen van me hebben afgenomen, voel ik me heel verdrietig en weet ik niet wat ik moet doen. Toon me alstublieft de weg …” Na te hebben gebeden, herinnerde ik me plotseling dat zuster Wang me nóg een boek van de woorden van Almachtige God had gegeven en me had gevraagd het diep in het binnenste van de kast te verstoppen. Toen ik me realiseerde dat ik dit boek nog steeds in bezit had, voelde ik me een beetje beter. Maar toen dacht ik aan wat deze voorgangers hadden gezegd en voelde ik dat ik nog steeds niet wist wat ik moest doen. Moet ik dat boek nu lezen of niet? Die nacht sliep ik nauwelijks, mijn gedachten schoten alle kanten op. Keer op keer bad ik in tranen tot God …

De volgende dag, vroeg in de morgen, kwam mijn zoon om me mee te nemen naar een bijeenkomst in mijn voormalige kerk. Ik twijfelde erg, maar mijn zoon sleepte me mee naar de bijeenkomst en vertelde zelfs aan een predikant dat ik was gestolen door Bliksem uit het oosten en hij vroeg haar haar best te doen mij te overtuigen te blijven. In een oogwenk omsingelden de predikant en alle broeders en zusters me. De predikant nam mijn hand en sprak op vriendelijke toon: “Tante, wat je ook doet, luister niet naar de prediking van iemand anders. Als je in iets verkeerds gaat geloven en de Heer komt om de gemeenten op te nemen, zul je dan niet worden achtergelaten? Je hebt een kleine gestalte, wanneer iemand je dus een boek geeft om te lezen, zou het beter zijn als je ons eerst zou raadplegen. Laat ons het voor je controleren …” De broeders en zusters bleven ook proberen me over te halen te blijven, en ik was tot tranen geroerd door hun ‘liefde’. Toen ze zagen hoe ontroerd ik was, maakten ze hun standpunt nogmaals duidelijk: “Als iemand van Bliksem uit het oosten nogmaals bij je op bezoek komt, moet je hem of haar niet binnenlaten. Zorg ervoor dat je niets meer met ze van doen hebt!” Ik knikte instemmend.

Het was maar een paar dagen later dat zuster Wang opnieuw op bezoek kwam. Ik vertelde haar: “De voorganger heeft de volgende passage uit de Bijbel aan me voorgelezen: ‘Als iemand dan tegen jullie zegt: “Kijk, Christus is hier of daar,” geloof het dan niet. Want er zullen valse christussen en valse profeten opstaan. Zij zullen grote tekenen en mirakelen aan de dag leggen, zodat zij – als dat mogelijk was – zelfs de door God uitverkozen mensen om de tuin zouden leiden’ (Matteüs 24:23-24). In de laatste dagen zullen er valse christussen verschijnen en ieder die zegt dat de Heer is wedergekeerd is een bedrieger. Ik begrijp de Bijbel niet en mijn gestalte is klein, ik wordt dus makkelijk misleid. Ik durf niet meer naar welke andere weg dan ook te luisteren en ik laat je dus niet binnen. Kom niet nog een keer.” Met grote oprechtheid zei zuster Wang: “De Heer Jezus zei dit om ervoor te zorgen dat we ons zouden hoeden voor valse christussen tijdens de laatste dagen, maar Hij bedoelde niet dat we ook Christus onze rug zouden moeten toekeren. Als er valse christussen zijn is dat omdat de ware Christus reeds verschenen is, omdat zonder de ware Christus de bedriegers niets zouden hebben om te imiteren. Deze woorden van de Heer Jezus vertellen ons dat we moeten leren onderscheid te maken. Ze zeggen niet dat we zouden moeten weigeren te luisteren naar het evangelie van de wederkomst van de Heer, simpelweg omdat er tijdens de laatste dagen valse christussen zullen verschijnen. Hoe zouden we anders de wederkomst van de Heer kunnen verwelkomen? In feite heeft de Heer Jezus de karakteristieken van valse christussen reeds duidelijk beschreven. Tot de belangrijkste behoren het vertonen van tekenen, het doen van wonderen, het genezen van de zieken en het uitdrijven van demonen – het kopiëren van het werk dat de Heer Jezus reeds heeft gedaan met de bedoeling mensen te bedriegen. Iemand die zich dus tijdens de laatste dagen voordoet als de Heer Jezus om de weg van berouw te preken en in staat is enige eenvoudige tekenen te doen of de zieken te genezen en demonen uit te drijven, is een valse christus. Almachtige God, die de in de laatste dagen in het vlees weergekeerde Heer Jezus is, herhaalt het werk dat de Heer Jezus reeds heeft gedaan niet, maar doet in plaats daarvan nieuw werk op de fundering van het verlossingswerk van de Heer Jezus. Almachtige God heeft het Tijdperk van Genade beëindigd en heeft het Tijdperk van het Koninkrijk geopend. Hij heeft waarheden uitgedrukt en voert de werkfase van het oordelen en reinigen van de mensheid uit. Almachtige God zal alle mensen die zijn verlost maar nog steeds in zonde leven grondig redden door de boeien van hun zondige natuur weg te nemen en hen te onttrekken aan de duistere invloed van Satan. Hij zal de mensheid naar haar prachtige uiteindelijke bestemming voeren. Alleen God Zelf kan dit werk doet, geen van de valse christussen kan dit.” Hoewel wat de zuster zei redelijk klonk, tolden de dingen die de voorganger had gezegd nog altijd in mijn hoofd rond. Mijn geest was geagiteerd, ik was niet in staat me te focussen en wilde verder niets meer horen van haar communicatie. Om van haar af te komen vertelde ik dat ik iets te doen had bij mijn buurman, wat een leugen was. Zuster Wang kwam daarna nog talloze keren bij mij thuis langs, maar ik vermeed haar steeds. Mijn buurman zei tegen me: “Ze ziet er niet uit als een slecht mens. Waar ben je bang voor?” In mijn hart wist ik dat zuster Wang een goed mens was, maar daar ik van geringe gestalte was, was ik bang dat ik mijn geloof op het verkeerde zou vestigen.

Nadat ik weer was teruggekeerd naar mijn voormalige kerk om een bijeenkomst bij te wonen, hoorde ik de voorgangers in hun preek nog steeds dezelfde dingen zeggen als voorheen. Ze spraken er de hele tijd over hoe je op je hoede moest zijn voor Bliksem uit het oosten, of over dat je aan de kerk moest doneren, of ze haalden weer saaie oude koeien uit de sloot over hoe ze voor de Heer hadden gewerkt en geleden en hoeveel van de genade van de Heer ze hadden ontvangen … Ze konden niet ook maar het geringste vertellen over iets dat een nieuw licht zou werpen. Ik kreeg er snel genoeg van naar hen te luisteren en begon in slaap te sukkelen. Een andere keer kwam er een broeder uit een andere kerk om een preek te houden, maar dat was meer van hetzelfde, over hoe hij stad en land was afgereisd om het werk van de Heer te doen, over hoe veel hij had geleden, hoeveel mensen hij had bekeerd door het verspreiden van het evangelie en hoeveel kerken hij had gesticht. Hij bleef maar opscheppen. Het luisteren naar hem gaf me een heel ongemakkelijk gevoel en ik vormde voor mezelf de opinie dat hij geen getuigenis voor de Heer aflegde, maar slechts van zichzelf. Op een andere dag was ik net aangekomen bij de plaats waar de bijeenkomst zou plaatsvinden toen één van de zusters me vertelde: “Vandaag komt er een studente theologie van een jaar of twintig een preek houden.” Ik was heel blij dat te horen en dacht bij mezelf dat ik deze keer extra goed zou opletten, omdat ze beslist een betere preek zou houden dan onze voorgangers deden. Maar de studente begon haar preek met hoe we op onze hoede moesten zijn voor Bliksem uit het oosten en vertelde vervolgens hoe ze haar reguliere studies op 16-jarige leeftijd had opgegeven om naar het seminarie te gaan om theologie te studeren, hoe ze buiten in weer en wind had gewerkt en geleden, hoeveel plaatsen ze had bezocht … Hoe meer ik luisterde, hoe meer ik er genoeg van kreeg. Ik dacht bij mezelf: Dit is allemaal oude wijn in nieuwe zakken! Waarom komen ze steeds met dezelfde oude, saaie dingen aanzetten? Niets van dit alles heeft ook maar iets te maken met hun ervaring of kennis van de woorden van de Heer, noch leidt het ons bij het volgen van de weg van de Heer of het beoefenen van en binnengaan in Zijn woorden. Ik bezoek nu alweer meer dan een maand opnieuw de bijeenkomsten, maar ik heb er nog niets van opgestoken. Hoe meer ik naar deze preken luisterde, hoe dorrer mijn geest werd, en ik dacht dat ik zou sterven van geestelijke dorst en honger wanneer ik op deze manier zou blijven geloven. Waar kon ik heen om een beetje leven te vinden? Hoe meer ik er over nadacht, hoe meer ik overstuur raakte.

Na de bijeenkomst wandelde ik met een bezwaard hart naar huis. Ik dacht aan het boek Oordeel begint met het huis van God dat zuster Wang me had gegeven. Daarin werd gesteld dat mensen niet arrogant zouden moeten zijn en zichzelf niet zouden moeten verheerlijken, maar God als groot zouden moeten vereren en Hem zouden moeten verheerlijken. Deze voorgangers getuigden echter allemaal van zichzelf, eerden zichzelf boven alles en lieten anderen naar hen opkijken en hen verafgoden. Het leek erop dat wat er in het boek stond juist was! Die avond, toen ik alleen thuis was, pakte ik dus het exemplaar van Oordeel begint met het huis van God en las er een gedeelte uit. Hoe meer ik las, hoe meer mijn hart zich verhief, en ik voelde echt dat deze woorden geestelijk voedsel voor mijn leven zouden kunnen zijn. Ik begreep niet waarom onze voorganger niet toestond dat ik zo’n goed boek zou lezen. Onze voorganger had vaak gezegd dat hij verantwoordelijk was voor mijn leven en toch leek hij alleen maar te weten hoe in zijn preken over zichzelf kon getuigen. Hij vertelde me nooit hoe ik leven kon verwerven. Ik herinnerde me een periode waarin ik heel zwak was en niet naar de bijeenkomsten van de kerk wilde gaan. De voorganger kwam toen nooit op bezoek en bood me ook geen enkele ondersteuning. Hoe kwam het dan dat hij, zodra ik enig geestelijk voedsel begon op te doen uit het lezen van de woorden van Almachtige God, plotseling opdook en me terugsleepte naar mijn oude kerk om hen dezelfde oude dingen te horen herhalen? Dat was geen verantwoordelijkheid over mijn leven nemen! Ik realiseerde me plotseling hoe fout ik had gezeten, en maakte mezelf bittere verwijten: De woorden van Almachtige God konden geestelijk voedsel voor mijn leven bieden. Dat betekende dus dat ze hoogstwaarschijnlijk van God afkomstig waren. Hoe kon ik zo dwaas en blind zijn geweest te geloven wat de voorganger had gezegd en het onderzoeken van de ware weg op te geven? Ik dacht er ook aan hoe zuster Wang me altijd liefdevolle ondersteuning had geboden en voor mij getuigenis had afgelegd van Gods werk van de laatste dagen zodat ik de kans had gehad Gods redding van de laatste dagen te verwerven. Maar ik was niet zo aardig geweest tegen zuster Wang en ik had zelfs een aantal keren vermeden haar te ontmoeten. Ik had haar niet als een vijand moeten behandelen. Toen ik hieraan dacht, voelde ik me heel erg verdrietig. Ik kwam dus voor de Heer en bad in tranen een gebed van berouw: “Heer, ik behandelde de zuster die me het boek van de woorden van God bracht als een vijand en keerde haar mijn rug toe. Dit was niet ik die een mens de rug toekeerde, het was in werkelijkheid ik die uw redding weigerde. Heer, nu weet ik dat ik niet naar deze voorgangers had moeten luisteren en het onderzoeken van Gods werk van de laatste dagen niet had moeten opgeven. Ik wil berouw voor u tonen, maar ik weet niet hoe ik zuster Wang kan vinden. Help me alstublieft …” Na te hebben gebeden pakte ik het boek weer op en begon het tot laat in de nacht te lezen. Hoe meer ik het las, hoe meer ik voelde dat de inhoud goed was, en hoe meer ik de voorgangers begon te verachten omdat ze me hadden weerhouden van het lezen van de woorden van Almachtige God.

Ik ben de Heer zo dankbaar dat Hij mijn gebed heeft verhoord! De volgende dag, rond het middaguur, was ik aan het lunchen toen zuster Wang op bezoek kwam. Ik vertelde haar over alles wat er gebeurd was sinds ik haar de laatste keer had gezien. Toen ze hoorde dat ik binnen de religie geen geestelijk voedsel kon vinden, deelde ze een passage uit de woorden van Almachtige God met me: “God zal dit feit tot stand brengen: Hij zal ervoor zorgen dat alle mensen in het hele universum voor Hem komen te staan en de God op aarde zullen vereren. Zijn werk in andere plaatsen zal ophouden en mensen zullen gedwongen worden om de ware weg te zoeken. Het zal zijn zoals bij Jozef: iedereen kwam bij hem om voedsel en boog zich voor hem neer, want hij had eten. Mensen zullen gedwongen worden de ware weg te zoeken om hongersnood te vermijden. De hele religieuze gemeenschap lijdt ernstige honger en alleen de God van het heden is de bron van levend water, in het bezit van de eeuwig stromende bron voor het welzijn van de mens, en mensen zullen komen en zich op Hem verlaten” (‘Het Duizendjarig Koninkrijk is gekomen’ in Het Woord verschijnt in het vlees). Toen communiceerde de zuster met me: “God is de bron van het levende water en alleen God kan het leven van mensen van geestelijk voedsel voorzien. Wanneer mensen God verlaten, worden ze allemaal donker en dor, net als een tak die van de stam van de boom is afgebroken. In ons geloof in God moeten we de voetstappen van het Lam op de voet volgen, Gods huidige werk aanvaarden en voor God komen, want alleen dan kunnen we het werk van de Heilige Geest verwerven en de voeding en voorraad van Gods levende levenswater ontvangen. Waarom is het zo dat we geen geestelijk voedsel kunnen ontvangen wanneer we luisteren naar deze voorgangers en ouderlingen in de religie? Hiervoor zijn twee redenen: De eerste is dat deze voorgangers en ouderlingen zich niet aan de geboden van de Heer houden en de woorden van de Heer niet in praktijk brengen. Ze hebben geen werkelijk levenservaring en geen echte kennis van God, laat staan dat ze een hart hebben dat God vreest. Ze verheerlijken God in het geheel niet en getuigen ook in hun werk en prediking niet van Hem. Ze scheppen altijd op en getuigen van zichzelf. Door volledig af te wijken van de weg van de Heer, zijn ze typische valse herders geworden die mensen bedriegen. Dit is waarom de Heilige Geest van ze walgt en ze verwerpt en ze nooit Zijn verlichting en leiding ontvangen. Dit is de belangrijkste reden dat de religieuze gemeenschap in zo’n troosteloze toestand verkeerd. De andere reden is dat de Heer Jezus reeds is wedergekeerd om het werk van het nieuwe tijdperk te verrichten. Het werk dat de Heilige Geest verrichtte aan de mensen van het Tijdperk van Genade is reeds ingetrokken en wordt nu gedaan aan de groep mensen die op de hoogte zijn van Gods nieuwe werk. De voorgangers en ouderlingen onderzoeken echter in het geheel niet Gods nieuwe werk en ze volgen Gods voetstappen of aanvaarden Zijn leiderschap niet. In tegendeel, ze verzetten zich alleen maar als waanzinnigen en veroordelen Gods werk van de laatste dagen, en ze belasteren en spreken kwaad van Almachtige God, de Christus van de laatste dagen. Ze doen alles wat ze maar kunnen om gelovigen ervan te weerhouden de ware weg te onderzoeken en tot God terug te keren, en zijn zo precies als de farizeeën geworden die de Heer aan het kruis nagelden. Ze zijn reeds door God veroordeeld en uitgeband, de Heilige Geest kan dus onmogelijk in hen werken. Als we dus geestelijk voedsel voor ons leven willen ontvangen, moeten we het huidige werk van de Heilige Geest bijhouden, de woorden die God op dit moment uitdrukt aanvaarden, het leiderschap en de voorziening van Almachtige God, de Christus van de laatste dagen aanvaarden en accepteren door Hem te worden geweid. Dit is voor ons de enige manier om waarheid en leven te verwerven. Dit vervult wat de Heer Jezus had gezegd: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven’ (Johannes 14:6). ‘Maar wie het water drinkt dat ik hem geef, zal nooit meer dorst krijgen. Het water dat ik geef, zal in hem een bron worden waaruit water opwelt dat eeuwig leven geeft’ (Johannes 4:14).”

Na naar de communicatie van zuster Wang over Gods woorden te hebben geluisterd, realiseerde ik me plotseling waarom de voorgangers, ouderlingen en theologiestudenten niets van belang hadden om over te preken: Ze hebben de waarheid niet! Ze verzetten zich tegen God en de Heilige Geest heeft hen reeds lang geleden verlaten. Wanneer ze prediken, kunnen ze alleen maar uitgaan van intellectuele kennis. Ze hebben niet de verlichting van de Heilige Geest. Dit is de reden waarom niemand baat heeft bij hun prediking. Maar er was nog steeds iets dat ik niet begreep en ik vroeg dus aan zuster Wang: “Al die voorgangers en ouderlingen zeggen dat ze de Bijbel heel goed kennen, dat ze op het seminarie hebben gezeten en veel leven bezitten. Ik begrijp de Bijbel niet zo goed en ik was ervan overtuigd dat zij werkelijk volwassener waren dan mij in het leven, daarom luisterde ik naar hen. Nu kom ik er maar niet uit of ze nu werkelijk veel leven hebben of niet. Zuster, denk je dat ze werkelijk veel leven hebben?” Zuster Wang antwoordde en zei: “Niemand kan van zichzelf zeggen dat hij leven heeft. Dit wordt allemaal beslist overeenkomstig Gods woorden. Wat betekent het leven te hebben? Welke dingen zouden zich specifiek moeten manifesteren? De Heer Jezus sprak: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven’ (Johannes 14:6). En Almachtige God sprak: ‘Of je over de werkelijkheid beschikt of niet, is niet gebaseerd op wat je zegt, het is eerder gebaseerd op hoe je uitleeft. Wanneer Gods woorden je leven en je natuurlijke uitdrukking worden, telt alleen dit als werkelijkheid en geldt alleen dit als het bezitten van inzicht en een ware gestalte. Je moet in staat zijn om de toets voor een lange periode te doorstaan en je moet in staat zijn om de gelijkenis na te leven die God van je verlangt; het moet niet louter van buiten zijn, maar het moet als vanzelf uit je stromen. Alleen dan heb je echt de werkelijkheid en alleen dan heb je het leven verkregen’ (‘Alleen het in praktijk brengen van de waarheid is werkelijkheid hebben’ in Het Woord verschijnt in het vlees). ‘Waarom wordt er gezegd dat veel mensen geen leven hebben? Omdat zij God niet kennen en er dus wordt gezegd dat zij geen God in hun hart hebben en geen leven hebben’ (‘Alleen zij die God kennen, kunnen een getuigenis van God afleggen’ in Het Woord verschijnt in het vlees). Uit Gods woorden kunnen we opmaken dat Christus de waarheid, de weg en het leven is. Waarheid kan als leven van een mens dienen. Het verwerven van waarheid is dus hetzelfde als het verwerven van leven, en het bezitten van leven geeft aan dat iemand waarheid heeft verworven en God kent. Iemand die geen waarheid begrijpt en God niet kent zal geen hart hebben dat God vreest en zal niet in staat zijn de werkelijkheid van Gods woorden uit te leven. Dit betekent dat zo iemand geen leven heeft. Als iemand niet Gods woorden als zijn leven heeft, dan leeft hij nog altijd bij Satans giffen die in hem geworteld zijn. Ze openbaren vaak hun verdorven gezindheid – arrogantie, verwaandheid, egoïsme, verachtelijkheid, valsheid, sluwheid, enzovoorts. En zelfs als ze in God geloven, zijn ze nog steeds niet in staat God te vrezen en uit de buurt van het kwaad te blijven. Ze liegen, bedriegen en zondigen vaak en verzetten zich tegen God. Hoe kunnen ze ooit mensen genoemd worden die leven hebben? Als ze zeggen dat ze leven hebben, dan is het slechts het vleselijke leven, het satanische leven dat vervuld is van verdorven gezindheden die tegengesteld zijn aan God, en niet het nieuwe leven, dat voortkomt uit het ervaren van Gods woorden en het verwerven van de waarheid. Hoewel de voorgangers en ouderlingen dus goed op de hoogte kunnen zijn van de Bijbel en kennis van de Bijbel en theologische theorieën bezitten, betekent dat niet dat ze God kennen en vrezen, en dat ze de waarheid begrijpen en het werk van de Heilige Geest hebben. Het betekent zeker niet dat ze de woorden van de Heer beoefenen en Hem gehoorzamen. In plaats daarvan zien we dat ze doorgaans zichzelf verheerlijken en van zichzelf getuigen, en over het algemeen proberen gelovigen zo ver te krijgen dat ze hen verafgoden. Wat ze openbaren en uitleven is de gelijkenis van Satan, ze zijn arrogant en verwaand, hebben geen vrees voor God en zijn hypocriet om mensen voor de gek te houden. Noch in hun werk noch in hun prediking kunnen ze spreken over enige werkelijke kennis van de woorden van de Heer of enige praktische ervaring waar andere mensen baat bij hebben. Hoeveel jaren je ook naar hen luistert, je zult nooit enige waarheid begrijpen en je leven zal nooit groeien. Ze hebben geen kennis van God of Zijn werk, en wanneer God in de laatste dagen wederkomt in het vlees om waarheden uit te drukken en Zijn oordeelswerk te verrichten, weerstaan, veroordelen en lasteren ze Hem op waanzinnige wijze zonder ook maar het kleinste beetje vrees voor God in hun hart. Wat voor soort leven hebben ze? Ze hebben volkomen het leven van Satan. Ze zijn net als de farizeeën die de Bijbel goed kenden en dachten dat ze oprecht geloof in God en leven hadden, maar die God niet kenden en de Heer zelfs weerstonden en veroordeelden en Hem aan het kruis nagelden. Dit vertelt ons dat het enkele feit dat iemand de Bijbel goed kent, nog niet betekent dat hij waarheid en leven heeft. De enige mensen die leven hebben zijn degenen die waarheid begrijpen en beoefenen en die God kennen, een hart hebben dat Hem vreest en kunnen leven bij Gods woorden. Deze voorgangers en ouderlingen die zeggen dat ze veel leven hebben houden alleen maar gelovigen voor de gek en bedreigen zichzelf.”

Na naar de woorden van Almachtige God en de communicatie van zuster Wang te hebben geluisterd werd me in mijn geest alles volkomen duidelijk: het enkele feit dat iemand de Bijbel goed kent en kan uitweiden over de Bijbel, betekent nog niet dat hij de waarheid begrijpt, God kent of leven heeft. Ik dacht altijd dat mensen in hoge posities, die theologie hadden gestudeerd of Bijbelkennis hadden, ook veel leven hadden. Maar nu zie ik dat mijn opvatting volstrekt absurd was. Het lijkt erop dat mensen die de waarheid niet hebben, niet in staat zijn onderscheid te maken, en dus gemakkelijk voor de gek worden gehouden. Toen stelde ik zuster Wang een vraag: “Almachtige God spreekt zo goed. We hoeven alleen maar Zijn woorden zorgvuldig te lezen om ons te realiseren dat dit de woorden van God zijn en Gods stem. Hoe komt het dan de voorgangers en ouderlingen dit niet aanvaarden en zelfs hun uiterste best doen zich tegen Hem te verzetten en Hem te veroordelen?” Zuster Wang antwoordde: “Nu, in de laatste dagen, is Almachtige God gekomen en heeft alle waarheden uitgedrukt die nodig zijn voor de verdorven mensheid om te worden gereinigd en gered. Deze waarheden vormen de weg van het eeuwig leven dat God ons heeft geschonken. Wanneer mensen Gods woorden serieus lezen, zullen ze toegeven dat deze woorden de waarheid, het leven, de weg, de fundering en de leidraad voor het overleven van de mensheid zijn. Dit is een feit. Hoewel de meeste voorgangers en ouderlingen Gods werk van de laatste dagen weerstaan en veroordelen en proberen de mensen ervan te weerhouden de woorden van Almachtige God te lezen, betekent dit niet dat ze de stem van God niet in deze woorden kunnen horen. Sommige voorgangers en ouderlingen kunnen niets nuttigs prediken, dus stelen ze de woorden van Almachtige God en preken ze tot hun gemeenten, waarbij ze claimen dat ze hen door de verlichting van de Heilige Geest zijn geschonken. We kunnen dus zien dat ze volledig in staat zijn te vertellen dat deze woorden de uitdrukking van de waarheid zijn. Maar waarom verzetten ze zich dan nog steeds op zo’n waanzinnige wijze tegen Almachtige God en veroordelen Hem? Dit heeft te maken met hun natuur en wezen van het haten van de waarheid. Als we terugdenken aan de tijd dat de Heer Jezus net begonnen was met het verrichten van Zijn werk, zien we dat Hij vele wonderen deed, in het bijzonder het voeden van de vijfduizend met vijf broden en twee vissen. Een nog verbazingwekkender wonder voor de mensen in het land Judea was dat Hij Lazarus opwekte uit de dood. Veel van de gewone mensen in die dagen maakten uit de woorden van de Heer en het werk dat Hij deed op dat Hij de komende Messias was. Maar de leiders van de Joden aanvaardden de Heer Jezus niet, maar verzetten zich in plaats daarvan tegen Hem, veroordeelden Hem en zweerden uiteindelijk met de Romeinse overheid samen om de Heer te kruisigen. Waarom gebeurde dit? Was het omdat ze het gezag en de macht in de woorden van de Heer Jezus niet konden horen en niet konden herkennen dat ze van God afkomstig waren? Was het omdat ze op een of andere manier inferieur waren aan gewone Joden wat betreft hun kaliber? Nee! Het was omdat ze zagen dat meer en meer mensen de weg van de Heer Jezus aanvaardden. Ze waren bang dat als al het gewone volk in de Heer Jezus geloofde, niemand hen meer zou volgen of aanbidden, en dat ze hun status en hun levensonderhoud zouden verliezen. Ze wisten heel duidelijk dat de Heer Jezus God was en toch verzetten ze zich opzettelijk tegen Hem. Dit openbaarde hun antichristelijke essentie, die zich verzette tegen God en die de waarheid haatte. De Heer Jezus berispte hen bitter toen Hij zei: ‘Maar nee, u wilt mij, iemand die u de waarheid heeft gezegd die hij van God gehoord heeft, doden […]. Waarom begrijpt u niet wat ik zeg? Omdat u mijn woorden niet kunt aanhoren. Jullie zijn van je vader de duivel en de lusten van je vader zullen jullie doen. Hij was een moordenaar vanaf het begin en bleef niet in de waarheid, want er is geen waarheid in hem’ (Johannes 8:40, 43–44). In de tegenwoordige tijd hebben de woorden van Almachtige God kristalhelder de natuur en de essentie van de huidige leiders van de religieuze gemeenschap geopenbaard. Almachtige God sprak: ‘Degenen die de Bijbel lezen in majestueuze kerken reciteren de Bijbel elke dag, maar toch begrijpt geen van hen het doel van Gods werk. Niemand van hen kent God en niemand leeft in overeenstemming met Gods hart. Ze zijn allemaal waardeloze, verachtelijke mensen, die alle vanuit de hoogte God onderwijzen. Hoewel ze met de naam van God schermen, verzetten ze zich moedwillig tegen Hem. Hoewel ze zichzelf gelovigen van God noemen, zijn ze degene die het vlees van de mens eten en zijn bloed drinken. Zulke mensen zijn allemaal duivels die de ziel van de mens verslinden, hoofd-demonen die doelbewust degenen die op het rechte pad willen wandelen voor de voeten lopen, struikelblokken die het pad van degenen die God zoeken moeilijker begaanbaar maken. En hoewel ze van “stevig vlees” zijn, hoe kunnen hun volgelingen weten dat ze antichristen zijn die de mens leiden in zijn verzet tegen God? Hoe kunnen zij weten dat ze levende duivels zijn die er in het bijzonder op uit zijn hun zielen te verslinden?’ (‘Allen die God niet kennen, zijn degenen die zich tegen God verzetten’ in Het Woord verschijnt in het vlees). Deze leiders van de religieuze gemeenschap zijn precies als de farizeeën van toen: Hoewel ze de Bijbel goed kennen, weten ze absoluut niets over Gods werk. Ze zien dat de woorden van Almachtige God door steeds meer mensen worden aanvaard die verlangen naar Gods verschijnen en ernaar op zoek gaan, en ze zijn bang dat als de gelovigen allemaal in Almachtige God gelovigen, niemand hen meer zal volgen of hen geld zal doneren. Om dus hun status en levensonderhoud te beschermen, onder het mom van trouw aan de Heer en het beschermen van Zijn kudde, hebben ze allerlei soorten kwaadaardige geruchten gefabriceerd om zich tegen Gods werk van de laatste dagen te verzetten en het te veroordelen, en doen ze hun best gelovigen ervan te weerhouden de ware weg te zoeken en te onderzoeken. We kunnen dus zien dat religieuze leiders in feite farizeeën zijn die walgen van de waarheid en de waarheid haten. Het zijn levende demonen die de zielen van mensen verslinden, het zijn antichristen die door Gods werk van de laatste dagen worden ontmaskerd.”

Na naar Gods woorden en de communicatie van de zuster te hebben geluisterd, zag ik plotseling het licht. Ik knikte een paar keer met mijn hoofd en zei: “Nu begrijp ik eindelijk waarom die voorgangers en ouderlingen, wanneer ze horen dat er mensen zijn die getuigen van de wederkomst van God, dit niet zoeken of onderzoeken, maar Hem in plaats daarvan aanhoudend veroordelen. Nu begrijp ik waarom deze voorgangers en ouderlingen luidkeels claimen dat ze me beschermen en zich zorgen maken over mijn leven, terwijl ze in feite hun uiterste best doen me tegenhouden en beletten de woorden van God te lezen en van God het geestelijk voedsel voor het leven te ontvangen. Dit komt allemaal omdat alles wat ze doen erop gericht is hun eigen belangen te verdedigen. Ze zijn bang dat als mensen beginnen Almachtige God te volgen, ze niet meer naar hun preken zullen luisteren of hen geld zullen doneren. Dit is de reden dat ze mensen ervan weerhouden de ware weg te onderzoeken. Ze zijn echt verachtelijk en ze ruïneerden bijna mijn kans ware redding te verwerven. Nu ik weet hoe ik beter kan onderscheiden, ga ik weigeren ook nog maar iets met hen van doen te hebben. Wat ze ook doen om me te hinderen, ik zal voet bij stuk houden en Almachtige God volgen.” Daarna bezocht ik nooit meer de bijeenkomsten van mijn oude kerk.

Niet lang daarna kwamen twee voorgangers van mijn oude kerk bij me thuis op bezoek. Eén van hen, voorganger Zhang, zei tegen me: “Tante, waarom heb je de bijeenkomsten niet bezocht? Heb je weer contact gehad met de mensen van Bliksem uit het oosten? Wat je ook doet, ga niet over tot hun geloof. Als je hun geloof volgt, is het afgelopen met je!” Met vaste stem antwoordde ik: “Ik stak de laatste tijd niets op van het bijwonen van jullie bijeenkomsten, de duisternis in mijn geest nam steeds meer toe en ik was niet in staat de aanwezigheid van de Heer te voelen. Maar sinds ik de woorden van Almachtige God ben gaan lezen, is mijn geest opgewekt, ik begin nu waarheden te begrijpen en mijn leven wordt gevoed. Ik voel dat God in me is en dat de Heilige Geest in me werkt. Nu ben ik zeker dat Almachtige God de wedergekeerde Heer Jezus is en dat de waarheden die door Almachtige God zijn uitgedrukt het levende levenswater zijn. Alleen de woorden van Almachtige God kunnen me geestelijk voedsel geven, en waar ik leven kan verwerven, daar zal ik heengaan.” De ander van de twee, voorganger Song, zei toen: “We maken ons zorgen over je. We maken ons zorgen dat je van de ware weg zult afwijken. Je bent onvolwassen in het leven …” Ik zei tot haar: “Ik ben misschien onvolwassen in het leven, maar God zal me toch leiden. Bedankt voor jullie bezorgdheid, maar jullie zouden aan jullie eigen leven moeten denken. Mijn leven is in Gods handen …” Nadat ze hadden gehoord wat ik had te zeggen, vertrokken ze beledigd. Toen ik hen in de verte zag verdwijnen, voelde ik een enorm gevoel van opluchting zoals ik nog nooit eerder had ervaren. Ze keerden nog twee keer terug, maar toen ze zagen dat ik totaal niet onder de indruk was van hun vermaningen kwamen ze daarna nooit meer terug. Dankzij Gods leiding drong mijn blik door tot het ware gezicht en de zondige motieven van deze religieuze leiders, doorzag ik Satans listen en vond ik mijn weg uit de verwarring en terug tot God. Ik word nu voorzien van het levende levenswater en ik zal altijd Almachtige God volgen en aanbidden.

#de komst van de Heer #incarnatie #wederkomst #voorgangers #Bliksem uit het oosten

0 notes

stefselfslagh · 7 years

Text

De Tien Waarheden van Fatma Taspinar.

In De Tien Waarheden stel ik een interessante sterveling de vraag: “Wat zijn de tien dingen die je in de loop van je leven hebt geleerd en die je als waarheden durft te verkondigen?” Het resultaat: bruikbare levenswijsheden, niet zelden verpakt in snedige oneliners. (Foto’s: Karel Duerinckx)

Radiojournaliste Fatma Taspinar (34) heeft een hogere naambekendheid dan veel van haar collega's. Met dank aan haar Turkse roots. "De meeste mensen kennen maar één Fatma. Als ik ergens aankom en zeg: 'Ik ben Fatma', is er bijna altijd iemand die me vraagt: 'Toch niet Fatma Taspinar?'" De tien waarheden van een VRT-topper in wording.

"Ik kom toch niet over als een probleemgeval, hè?" Fatma Taspinar heeft me zonet verteld dat ze een chronische piekeraar is en vraagt zich af of de mensen niet gaan denken dat ze dringend in behandeling moet. Ik verzeker haar dat zowat de helft van de mensheid zich chronisch opvreet en dat ze bijgevolg niet abnormaal is, maar de zorgelijke frons op haar voorhoofd blijft nog een tijdje op post. Pas wanneer al haar waarheden verklaard en verhelderd zijn, oogt ze voor het eerst helemaal ontspannen. "Dat is keitherapeutisch, zo'n interview", lacht ze. "Ik voel me veel lichter dan twee uur geleden."

In Van Gils & Gasten getuigde ze samen met acteur Wim Willaert over 'leven met ADHD'. Willaert noemde hun gemeenschappelijke aandoening 'een hersenstorm'. Het is die storm - of in ieder geval een voorbode ervan - die tijdens ons gesprek voor mijn ogen aan het razen is. Soms bieden zich in haar hoofd zoveel woorden tegelijkertijd aan dat ze haar betoog moet opsplitsen in verschillende kapittels. Onduidelijk wordt ze nooit - zelfs tijdens het verbaal meanderen blijft haar analytische geest uitstekend zijn werk doen. Maar dat Fatma Taspinar tijdens een levensbeschouwelijke biecht meer mentale kilowattuur verbruikt dan de gemiddelde sterveling is wel duidelijk.

Ik vraag of haar brein af en toe nog tijd heeft om te registreren wat haar hart haar influistert. "Eigenlijk zou ik willen dat mijn hart het eens wat vaker van mijn hoofd zou overnemen", antwoordt ze. "Dan zou ik mijn emoties ook eens fysiek kunnen uiten in plaats van enkel verbaal. De meeste mensen krijgen tranen in hun ogen wanneer ze ontroerd zijn. Ik niet: ik ween nooit. Terwijl ik niks liever zou willen. Wat mij tegenhoudt? Ik wil mijn omgeving niet belasten met mijn emoties. Gevoelens die enkel in woorden vertaald worden, kunnen mensen nog vrij gemakkelijk negeren. Maar fysiek geuite emoties niet: daar moét je haast wel op reageren. Dat wil ik niemand aandoen."

On the record: Fatma Taspinar is alles behalve een probleemgeval. Zelden iemand gesproken die er zo weinig bezwaar tegen heeft om haar onvervalste zelf te zijn. En op haar wildwaterrivier van gedachten is het prettig raften. Hou u vast, we zijn weg.

1. When Life Gives You Lemons, Make Lemonade.

"Ik hou van citroenen: ik gebruik ze in zowat elk gerecht dat ik klaarmaak. Vandaar dat ik de zin 'When life gives you lemons, make lemonade' eerst nogal letterlijk interpreteerde: als je citroenen krijgt, maak er dan limonade mee. Of: als je een kans krijgt, grijp ze dan. Maar eigenlijk betekent de limonade-quote: als er in je leven iets zuurs gebeurt, maak er dan iets zoets van."

"Van iets negatiefs iets positiefs maken: ik kan dat. Toen ik nog op de lagere school zat, werd ik - net zoals de andere allochtone kindjes - nooit uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes. Daar had ik iets op gevonden: ik zocht de jarige op de speelplaats op en vroeg heel lief: 'Mag ik toch komen, alsjeblieft?' Waarna ik alsnog werd uitgenodigd. Dat ik mezelf had moeten opdringen, maakte mij niks uit. Ik onthield enkel het resultaat - mijn aanwezigheid op het feestje in kwestie - en niet het pijnlijke proces dat eraan vooraf was gegaan."

"Mensen zeggen me soms: 'Fatma, jij kent geen schaamte.' En dat klopt: het leven is te kort om je ergens voor te schamen. Deuren die gesloten blijven, probeer ik gewoon open te beuken. Een nee heb ik, een ja kan ik krijgen. Ik zou niet staan waar ik vandaag sta, mocht ik een mak schaap zijn."

"Als journaliste hanteer ik een eenvoudige regel: als een woordvoerder na twee oproepen nog altijd niet opneemt, bel ik de derde keer gewoon naar zijn minister. En dat doe ik desnoods tien keer na elkaar. Ik hoor het wel als dat een probleem is." (lacht)

2. Niks Zo Belangrijk Als Leren Loslaten.

"Ik ben niet dom en ik weeg geen duizend kilogram. Ik ben noch op mentaal noch op fysiek gebied beperkt in mijn opties. En toch pieker ik voortdurend. Ik vind dat ik de best mogelijke versie van mezelf moet zijn en vraag me elke dag af of ik het wel allemaal goed doe. 'Ben ik tijdens die vergadering niet te dominant geweest?' 'Heb ik met dat grapje niemand gekwetst?' Heb ik persoon x of y wel de aandacht gegeven die hij of zij verdient?' Mijn dag is pas geslaagd als ik iedereen heb kunnen plezieren. Ik word doodongelukkig als iemand me na een etentje zegt: "Je was nogal luidruchtig, Fatma." Zo'n opmerking achtervolgt me minstens nog een jaar. 'Ik had meer op mijn hoede moeten zijn', denk ik dan. 'Dan had ik dat verwijt niét gekregen.' Waarna ik mezelf nog fanatieker begin te corrigeren. Dat is ongelooflijk vermoeiend."

"Mijn zelfcorrigerende aanpak maakt ook zelden het verschil. Zo probeer ik voor mijn twee metekindjes een topmeter te zijn. Maar ik zie ook vrouwen die veel minder moeite doen om een goeie meter te zijn en toch ook een fijne band hebben met hun metekind. Al mijn inspanningen maken dus niet zoveel uit. Als ik de dingen wat meer zou loslaten, zou het ook wel goed komen."

"Ik moet veel vaker denken: 'Dit is wie ik ben en als dat niet goed genoeg is, tant pis.' Maar ik blijf toch nog altijd dat kleine meisje dat er zo graag bij wil horen. Dat ook naar het verjaardagsfeestje wil. Ik ben - vrees ik - een tamelijk hardnekkige crowd pleaser. Maar ik begin stilaan te leren dat dat niet nodig is."

3. Goed Gepikt Is Beter Dan Slecht Bedacht.

"In de media moet je niet altijd het warm water willen uitvinden. Het is soms genant om te zien hoe journalisten in hun zoektocht naar originele verhalen onnozele invalshoeken bedenken. Usain Bolt komt naar België? Gegarandeerd gaat een journalist op pad om uit te vlooien of alle Jamaicaanse vlaggen in ons land zijn uitverkocht. Maar weet je: I don't give a shit. Ik wil weten met welke ambities Bolt hier neerstrijkt en wat zijn tegenstanders over hem denken. Journalisten moeten de mensen informeren over de dingen die ertoe doen. Niet bewijzen hoe origineel ze wel zijn."

Juist, zeg ik, maar dat neemt niet weg dat we toch wat verrassender uit de hoek zouden mogen komen. Tijdens de presidentsverkiezingen in Frankrijk ging letterlijk élke buitenlandjournalist op quotejacht in pittoreske Franse dorpjes. Daar zijn we ook niet veel wijzer van geworden. "Ik begrijp je punt, maar het is een utopie om te denken dat je nog iets volkomen origineels kan bedenken. Wij zijn samenraapsels van allerlei invloeden. Ál onze ideeën zijn in zekere zin gepikt. Het enige wat je nog kan doen, is er iets van jezelf aan toevoegen."

"Kijk, als het universum van plan was geweest om mij inzichten te laten verkondigen die nog nooit in een menselijk brein zijn opgekomen, dan had ik dat ondertussen al wel gedaan, denk ik. Ik heb er lang van gedroomd om een belangrijke vrouw te worden. Zo iemand waarover iedereen zegt: 'Het heeft zin gehad dat ze geleefd heeft.' Maar nu ben ik al te oud om nog te geloven dat ik ooit een heldinnenstatus ga bereiken."

4. Je Moet Je Ouders Koesteren Wanneer Het Nog Kan.

"Mijn moeder is 69, mijn vader 70. Ze komen uit een arme boerenstreek in het Noord-Oosten van Turkije. Er was niks, zelfs geen telefoon. Mijn grootvader is gestorven aan een blindedarmontsteking omdat hij niet op tijd in het ziekenhuis in de stad geraakte. Om maar te zeggen."

"Op het einde van de jaren zeventig zijn mijn ouders - samen met mijn 3 oudste broers en zussen - naar België geëmigreerd. Ze kenden het Nederlandse woord voor spiraal niet en kregen in Lier - waar ze zich vestigden - nóg drie kinderen, waaronder ik."

"Mijn moeder heeft haar leven volledig gewijd aan de opvoeding van haar zes kinderen. Ze is een moederkloek: het geluk van haar kinderen gaat voor alles. Ze heeft zich altijd als een leeuwin over ons ontfermd. En ondertussen ging mijn vader in de fabriek geld verdienen. Hij heeft zijn zes kinderen kunnen laten studeren zonder ook maar één eurocent schulden te maken. Daar is hij - terecht - trots op."

"Mijn ouders geven ons de vrijheid om met ons leven te doen wat we willen. Als je bedenkt hoe traditioneel ze zelf zijn opgevoed, is dat haast ongelooflijk. Naarmate ik ouder word, besef ik dat ik een uitzonderlijke vader en moeder heb. Veel mensen spreken hun waardering voor hun ouders pas uit wanneer ze hen begraven. Ik probeer dat nu al te doen. Soms geef ik mijn moeder een dikke knuffel en zeg ik: 'Ik vind jou een uitzonderlijke mama.' 'Dat komt omdat jij een uitzonderlijke dochter bent', antwoordt ze dan." (glimlacht)

Tijdens haar puberteit waren haar ouders nochtans ook een bron van schroom. In haar pogingen om het perfecte Vlaamse meisje te worden, moffelde ze een tijdlang haar Turkse afkomst weg: ze probeerde niet gezien te worden in het gezelschap van haar gehoofddoekte moeder en vertelde iedereen dat ze thuis met vier waren in plaats van met zes. "Ik wilde er ontzettend graag bijhoren. En ik dacht dat dat beter zou lukken als mijn Turkse achtergrond onzichtbaar zou worden. Maar vandaag ben ik net trots op mijn exotische roots. Dat ik in een Turks gezin ben opgegroeid, heeft mijn blik verruimd: ik kan me in veel verschillende mensen en situaties inleven. Ik voel me mentaal erg rijk."

5. Esthetiek Is Alles.

"Wij Vlamingen hebben veel te weinig oog voor schoonheid. We kopen ons interieur integraal bij Ikea. En hoe grijzer we gekleed zijn, hoe beter."

"Ook journalisten lopen er vaak nogal groezelig bij. Als je een intellectueel bent, heb je zogezegd geen tijd om je te verzorgen. Maar ik wil én een kritische journaliste zijn én er goed uitzien. Inhoud en esthetiek kunnen perfect samengaan."

"Elke avond stel ik mijn outfit voor de volgende dag samen. Ik test die dan even uit voor de spiegel. Je moet weten: ik draag maximaal twee kleuren. En die kleurencombinaties moeten tot in de kleinste details kloppen. Dat lijkt een heel gedoe, maar dat is het niet: ik weet bijzonder snel wat ik wil. Het is dus geen dwangstoornis." (lacht)

"In alles wat ik doe ga ik op zoek naar schoonheid. Het is toch veel leuker om je koffie 's ochtends uit een mooi kopje te drinken dan uit een lege pot choco? En om 's avonds in een mooie zetel te kunnen neerploffen in plaats van in een mottig leren ding? Zelfs taal is voor mij esthetiek. Het stoort mij enorm wanneer stagiairs bij de VRT West-Vlaams of Antwerps praten. 'Je bent hier wel bij de VRT', denk ik dan. 'Opsmukken, dat taaltje. Ook al is het maar voor een maand.'"

“Ik maak op esthetisch gebied maar één uitzondering: mijn auto. Die mag schandalig vuil zijn, I don't care. Lege blikjes smijt ik gewoon op de achterbank. En ik voel niet de minste behoefte om die daar nadien weer weg te halen." (lacht)

6. You Don't Have To Wear The Crown To Be A Queen.

"Je kan je ook een koningin voelen zonder het kroontje te dragen. Met andere woorden: ga niet altijd op zoek naar de erkenning van anderen. Je kan ook jezelf de nodige waardering geven. Als je op het einde van de dag kan zeggen: ik heb vandaag alles gedaan wat binnen mijn mogelijkheden ligt, mag je jezelf best graag zien."

In een interview zei ze ooit dat ze geen elitejournaliste is. En dat ze nooit zal vergeten waar ze vandaan komt. Is het onbeleefd om die twee zinnen bij elkaar op te tellen en ze te interpreteren als een gebrek aan ambitie? "Onbeleefd niet, fout wel. (lacht) Ik had op professioneel gebied één droom: gerechtsjournaliste worden. En nu ik dat ben, wil ik de béste gerechtsjournaliste worden. Dat volstaat voorlopig qua ambitie. Wat je doét is belangrijk, niet de titel die je hebt. Er zijn ook mensen nodig die géén bazenfunctie willen. "

"Maar wat helaas wél waar is: ik maak mezelf vaak kleiner dan ik ben. Dat is een familietrekje. Mijn ouders zijn heel bescheiden en hebben hun kinderen geleerd om dat ook te zijn. Er wordt in ons gezin dan ook niet zo gek gedaan over het feit dat ik een min of meer bekende journaliste ben. En dat is wel mooi, maar het heeft ook een nadeel: wij kunnen niet zo goed trots zijn op elkaar. Of op onszelf. Vóór dit interview, vertelde je mij dat je vindt dat ik goed kan schrijven (ik verwees o.m. naar haar column over de ramadan op deredactie.be, STS.) Wel, ik word een beetje zenuwachtig van zo'n compliment. Ik denk dan meteen: 'Hij gaat zich zo dadelijk omdraaien, beginnen te lachen en denken: 'Die gelooft dat nog ook.' Dat soort gedachten zou ik liever niet hebben. Het is goed dat ik me niet beter voel dan een ander, maar ik mag mezelf best iets hoger inschatten."

7. De Waarheid Is Dat Er Geen Waarheid Is.

"Ik ben niet zo principieel. Als je principes hebt, moet je je daaraan houden. En dat is behalve vermoeiend ook beperkend. Ik wil ook open staan voor andermans waarheden. Dat kan alleen als ik niet te hard vasthou aan de mijne."

Als de waarheid niet bestaat, wordt alles dan niet ondraaglijk relatief? Waar moeten we dan nog in geloven? "Het is niet omdat de waarheid niet bestaat, dat er geen ruimte is voor een waarheid. Je moet gewoon aanvaarden dat wat waar is voor jou niet noodzakelijk waar is voor iemand anders. Daarom praat ik ook niet meer over religie. Ik ben gelovig - ik neem ook deel aan de ramadan - maar dat is voor mij iets heel persoonlijks. Ook mijn geloof is niet dé waarheid, ik hoef er anderen niet van te overtuigen."

8. Everything Will Be Okay In The End, And If It's Not Okay, It's Not The End.

"'Everything will be okay in the end, and if it's not okay, it's not the end': ik vind dat een prachtige zin. Volgens sommigen heeft John Lennon hem geschreven, anderen kennen hem toe aan de Braziliaanse schrijver Paulo Coelho. Wat er ook van zij: het is mijn levensmotto. Er zit een heel eenvoudige, maar belangrijke waarheid in: het leven eindigt niet tot het eindigt. Er zijn altijd nieuwe kansen, je kan altijd opnieuw beginnen. Het is nooit te laat om wat van je leven te maken."

"Ik word zelden fluitend wakker. Maar ik kan wel goed relativeren. Ik weet ondertussen: je sterft niet aan verdriet of tegenslagen. Alles gaat voorbij, je kan veel meer aan dan je zelf denkt."

9. Nergens Beter Dan Thuis.

"Je hebt extraverte personen - mensen die hun energie halen uit sociale contacten - en je hebt ambiverte personen: mensen die zich opladen door alleen te zijn. Ik behoor tot de tweede categorie: ik moet regelmatig wat tijd in mijn eentje kunnen doorbrengen, anders hou ik het niet vol."

"Wanneer ik de behoefte voel om alleen te zijn, blijf ik het liefst van al thuis. Thuis kan ik tegen niemand iets verkeerds zeggen. Thuis kan ik alles even loslaten. Dat geeft mij rust. En na een paar dagen van zelfgekozen eenzaamheid ben ik opnieuw klaar voor de buitenwereld."

10. Cesaretli Ol! (Turks voor: Wees moedig!)

"Ik hou van mensen die niet bang zijn voor het leven. Die ervoor gaan. Mijn moeder is zo iemand. Ze blijft zichzelf voortdurend ontwikkelen en heeft geen schrik van het onbekende. Ze is onlangs beginnen Whatsappen alsof het niks is. En binnenkort wil ze naar Dubai, waar één van mijn broers woont."

"Op 34 jaar tijd heeft mijn moeder welgeteld één keer haar zorgen met mij gedeeld. Nadien heeft ze zich daar drie dagen lang voor verontschuldigd: 'Sorry, Fatma. Ik heb je belast en dat had ik niet mogen doen. Ik moet joú kracht geven in het leven, niet omgekeerd.' Dat is ons mama ten voeten uit."

Ik vraag of ze enige affiniteit voelt met het politieke discours van Zuhal Demir, die allochtonen aanmaant om moedig voorwaarts te gaan en zich niet als slachtoffers te gedragen. "Ze heeft een punt, maar ze moet beseffen dat niet iedereen de mogelijkheden heeft die zij en ik gehad hebben. Sommige mensen hebben wat meer hulp nodig dan anderen. Maar ik hou ook niet van zeurders. Je moet niet altijd wachten tot iemand iets voor je doet, je moet ook zelf iets ondernemen."

In een interview met de Campuskrant van de KU Leuven zei ze vorig jaar: 'Mij zal je niet meer op de barricades zien staan.' Ze had naar aanleiding van haar verslaggeving over Turkije een paar emmers bagger over zich heen gekregen en had besloten om rustiger journalistieke oorden op te zoeken. Een gebrek aan professionele moed? "Misschien wel, ja. Maar ik was als Turkijeverslaggever doodongelukkig. Ik kon voor niemand goed doen. Niet voor de nationalistische Turken en niet voor rechts Vlaanderen. Na een tijd dacht ik: 'Voor wie doe ik dit eigenlijk? Mijn passie is gerechtsjournalistiek, niet politieke verslaggeving. Waarom zou ik dan over de politiek in Turkije berichten? Ik hoef toch niet samen te vallen met mijn roots?' Griet De Craen, mijn hoofdredacteur, was het daar volmondig mee eens. We spraken af dat ik mij opnieuw zou foucussen op justitie."

Haar vrijheid van doen en laten is haar dierbaar, zegt ze. "Toen ik mijn thesis schreef - over allochtonen in de criminaliteitsberichtgeving - zei één van mijn zussen: 'Je bent het aan ons en aan de maatschappij verplicht om er iets goeds van te maken.' Mijn reactie was: ik moet just niks. Ik kan er niet tegen als ik onder druk gezet word. Dat veroorzaakt een kortsluiting in mijn hoofd. Ik heb acht jaar in de horeca gewerkt om mijn studies zelf te kunnen betalen. Zo kon ik tegen mijn vader zeggen: 'Pa, ik weet dat jij wilt dat ik rechten ga studeren. Maar ik betaal mijn studies zelf en dus heb jij daar niks over te zeggen. Ik ga criminologie doen. Tot later.'" (lacht)

"Ik heb ook altijd zakgeld geweigerd. Dat vond mijn vader heel onbeleefd: door zijn hulp af te slaan, wees ik hem af als vader, zei hij. Terwijl ik hem gewoon niet tot last wilde zijn. Vandaag kan ik bij momenten al wél tegen mijn ouders zeggen: zorg maar voor mij. Al doe ik dat eigenlijk enkel om hen te valoriseren in hun ouderrol. Want eerlijk gezegd, voor mezelf laten zorgen: ik kan dat gewoon niet goed. "

3 notes · View notes