#mooie avond

[dutchjan]

March 13, 2023

[majestic-salad]

Spreek-Je-Eigen-taal-Dag hoi nu is het zing in je eigen taal dag waarbij ik er achter kwam dat er toch echt weinig nederlandse liedjes zijn die ik mooi vind maar deze is wel lief en ik ken de akkoorden ongeveer :)

Ook meteen een begin aan songfestivalposten oeps

[luckas58-blog]

Vandaag is het dag één van onze tocht naar Firenze, of zoals zezeggen le grand départ. Na wat stribbelingen met mijn Garmin, waarop nu geen Komoot app verscheen, om welke reden dan ook, konden we eigenlijk toch met een kwartier vertraging vertrekken naar Charlotte. Na het herstarten van mijn Komoot toch wel aan de weg mooi volgend. zoals Pol zei, het is altijd wat met jouw Garmin. Dan een mooi stuk langs de schelde gereden en langs de spoorweg naar Aalst tot Charlotte in Wetteren ons vaarwel zij en terugkeerde. Dan waren we op onze eigen. Bij de Turk in Aalst wat gegeten en gedronken voor € 13. In Brussel terecht gekomen in de hel hole van Molenbeek, t’is te zte midden een grote markt, waar we eind onze fiets aan de hand moesten houden. Wat een hoop volk! Ook vaststellen hoe levendig de Anspachstraat geworden is nadat deze volledig autovrij is gemaakt. Nu begrijpen waarom de groenen in Brussel zoveel stemmen gekregen hebben… na een croque-monsieur op de Anspachlaan, zijn we vertrokken over de Kunstberg richting zonien woud. Zo zijn we dwars door Brussel gereden en zoals Pol zei dat het eigenlijk toch wel een mooie stad geworden is. na twee stevige steile beklimmingen komen we plots in louvainLa neuve aan. En dan zaten er 100 km op. Deze avond lekker gegeten gegeten drie gangsmenu met aperitief en koffie voor € 150 voor twee personen. En een bediendster die ons vriendelijk in het Nederlands aansprak, onverwacht. In bed om 10:30 uur.

[fransopdefiets]

14-6 Oslo

In Frederikshaven at ik nog een laatste fatsoenlijke maaltjd. Die bestond uit een voorgerecht van witte asperges, gestoofde vis met aardappeltjes en een creme brulée met zomervruchten. Ondertussen las ik de Meester en Margarita uit bij gebrek aan een tafelgenoot. Eetlezen noemden wij dat vroeger thuis, volgens mij was het een bekende schrijver die de term bedacht heeft.

Om negen uur was al ik bij de gate en zocht om de tijd te doden alvast een nieuw boek uit, dat werd Het Chinese lakscherm van Robert van Gulik. Stipt om half tien ging de check-in balie open en even later stond ik met twee andere fietsers vooraan in lane 31 te wachten op de aankomst van de boot. Toen die wel erg lang op zich liet wachten, konden we met behulp van Marine Traffic uitrekenen dat die er pas tegen twaalven zou zijn. Dus daar stonden we dan tweeëneenhalf uur te wachten. Als ik dat geweten had, had ik wel een ander plan voor de avond gemaakt.

Mijn gezelschap bestond uit een vliegtuigingenieur uit Bordeaux die voor Dassault werkt en vloeiend Engels sprak en een oudere dame uit Wenen die misschien tien woorden Engels kon uitbrengen. We wisselden tips en ervaringen uit en ik heb een hoop geleerd over de certificering van jachtvliegtuigen en zakenjets.

Pas na twaalven kwam ik in mijn hut, ik bleek in de Commodorekkasse te slapen, vandaar dat mijn ticket zo duur was. (Het was exht het goedkoopste ticket van deze afvaart, maar waarschijnlijk waren de goedkope hutten al op). Je slaapt dan niet onder de autodekken maar op dek 9 bovenin het schip, er staat mousserende wijn voor je klaar en je hebt je eigen ontbijtlounge. Maar Commodore of niet, na 1 minuut douchen stond ik tot mijn enkels in het water dat dreigde de hut lopen. Verstopte afvoer. Ik was te moe om de receptie te gaan zoeken en mijn beklag te doen, ik dacht, dat komt morgen wel. Overigens sliep ik als een roos in mijn queensize double bed.

Ik word tegen zevenen verkwikt wakker en begin aan mijn Commodore ontbijt, dat geserveerd wordt met uitzicht op zee. Ik kijk naar het weerbericht en maak een plan. Het is vandaag mooi weer, dus dat wordt een rustdag op camping Ekedal in Oslo. Daarna twee of drie dagen regen, dus dat zijn prima dagen om van onderdak naar onderdak te fietsen. Daarna wordt het lekker kampeerweer. Er zijn, behalve de eerste 120 kilometer voldoende goedkope overnachtingsmogelijkheden. Ik doe alvast een aanvraag voor een airbnb morgen in Kløfta. Dat is 42 kilometer voorbij Oslo en dan heb ik daarna een mooie uitgangspositie voor de tweede etappe, waarbij je meer moet klimmen.

Anton uit Linköping stuurt een sms en vraagt naar mijn route volgende week, hij wil me over een paar dagen op komen zoeken. Dat is echt fantastisch, want het is een heel stuk rijden voor hem.

Voordat ik naar de camping ga, fiets ik eerst langs de winkel van de Noorse toeristenvereniging (DNT) en regel daar een lidmaatschap. Dan heb ik een jaar lang toegang tot 700 hutten, dat zou nog wel eens van pas kunnen komen. Dan is het nog drie kilometer klimmen in de eerste versnelling naar de camping, die niet voor niks Ekeberg heet. Knappe jongen die mij vandaag nog naar beneden krijgt.

Daar aangekomen val ik midden in een treffen van fietsers, de kampioen is een Chinese jongen, die zeven jaar geleden uit China vertrokken is en nu even naar de Noordkaap wil. Ik dacht dat ik veel bagage had, maar hij overtreft me ruimschoots. Ik zet mijn tentje op, ga douchen en Mayke bellen, die op het vliegveld van Cagliari zit te wachten op haar vlucht.

Gefietste afstand: 5 km

Gefietste tijd: 45 minuten

Afstand tot de Noordkaap zoals een vogel vliegt: 1.420 km (komt dichterbij hé).

[froy]

Gisteren op onze magazijnverkoop het meest mooie en schattige koppel aan mijn kassa gehad, ze gingen deze avond hun aankoop aan elkaar laten zien met een wijntje en kaasje. That’s the kind of relationship I want! 🤩

[dejufuniverse]

De laatste dag van 2023 is aangebroken. Hebben jullie de oliebollen en appelflappen al in huis? Ik heb gister twee oliebollen gehaald bij de plaatselijke bakker en die zijn door de keuring gekomen. Ik ga er niet meer halen want ik heb nog vier appelbeignets liggen. Hopelijk kan ik om 12 uur deze avond genieten van weer een mooie vuurwerkshow hier in het dorp. Vorig jaar is er ook veel afgestoken dus dat zou wel leuk zijn. Ik wens je alvast veel liefde, warmte , geluk, gezondheid en positieve energie toe.

De Juf

[magheteenonsjeminderzijn]

Vandaag werk ik vanuit huis waardoor het klaarmaken van de maaltijden toch wat makkelijker gaat. Ik heb nog spinazie in de koelkast dus ik probeer toch nog een keer een smoothie uit het New Fysic receptenboekje. Dit keer met oa frambozen, alfalfa en nog wat zaden en pitjes en magere yoghurt. Dit keer denk ik slim te zijn door de meng beker van de keukenmachine te gebruiken.

Het ging net zo beroerd als met de andere blender. In de tussentijd ging ook de werk telefoon al rinkelen dus ik werd meteen chagrijnig. Nog een beetje water erbij gedaan. Weer geprobeerd, nog geen succes. Pollepel erbij en doorduwen en ik wilde de beker eraf halen om te schudden. Kreeg ik de mengbeker er niet meer af 🤬 Ondertussen al de eerste telefoontjes van werk behandeld en gelukkig kwam toen mijn ridder in de nood weer thuis. Met zijn geduld kwam er een heerlijke dikke groene smurrie tevoorschijn. Het was te dik om te drinken dus maar wat water bij gedaan, nog een keer mengen en voila daar is mijn groene smoothie.

Alleen al van de lucht word ik niet vrolijk. Het ziet eruit als dunne poep. Ik drink het weg maar het is wel de laatste keer dat ik dit doe. Het blijft vies 🤢

Om half 11 tijd voor mijn gekoookt eitje, dat gaat er altijd prima in.

Om 12.35 heb ik mijn lunchpauze en op het menu staat weer salade. Deze zit vol met komkommer, wat nootjes, zaadjes etc. Deze vind ik erg lekker. Alleen iets te laat gedacht aan de supplementen dus ik moet 20 min wachten met eten. In de tussentijd maar wat nieuwe artikelen toegevoegd aan de webshop.

Na de 20 min kijk ik nogmaals op de klok en zie dat het 12 uur is en niet 13 uur! Een uurtje vergist dus. Stom zeg! Meteen maar weer in de telefoon gegaan en tussen de gesprekken door een hap van de salade genomen. Het heeft een uur geduurd voordat ik mijn salade op had😅

Om 15.15 weer 200 ml zuivel naar binnen gewerkt. Ik moet wel blijven opletten dat ik voldoende water blijf drinken. Misschien ook nog maar een mooie drink fles kopen dan is het ook duidelijker wat ik drink. Marcel nog een kopje thee gezet en voor de rest hou ik het bij water. Ik mag 2 glazen Pepsi Max maar ik wil zelf deze week toch zoveel mogelijk detoxen dus even geen Pepsi Max.

Om 17.30 gaan koken. Marcel heeft nog van gisteravond dus dat is makkelijk. Ik eet vanavond 400 gr groenten en een biefstuk tartaartje (vergeten foto te maken). Marcel zijn hap nog even aangebakken in de jus van mijn tartaartje waardoor we allebei lekker hebben gegeten. Ik kwam er wel achter dat mijn supplementen niet bij het avondeten worden vermeld in mijn agenda op de telefoon dus dat is nu allemaal aangepast. Na het eten weer een cappuccino waar ik het schuim van laat staan en dan ben ik wel klaar met eten voor vandaag.

Vandaag zijn bovenstaande kaarsen binnengekomen en ik heb er al 3 verkocht dus ik ga nog even een paar bestellingen inpakken en dan naar ‘Over mijn lijk’ bij NPO 1 kijken. Geen vrolijke kost maar het is goed hoe deze jongen mensen nog iets van hun leven maken ook al gaan ze binnenkort dood. Het helpt mij altijd weer om te relativeren.

Tussendoor heb ik ook nog het mama-zoon uitje Las Vegas geboekt. Mike heeft ook akkoord gekregen op zijn vakantie dus van 26 maart tot 1 april zitten wij in het Strat hotel in Las Vegas. Op 16 jarige leeftijd heb ik Mike de belofte gedaan dat ik hem mee zou nemen naar Vegas en nu, 17 jaar later, gaat het eindelijk gebeuren.

Morgen nog 1 dagje de reset fase doen en dan ga ik donderdag naar mijn coach voor het eerste meetmoment. Spannend! Hopelijk mag ik door naar de Regular fase zodat ik vooral ‘s avonds meer afwisseling aan kan brengen in wat ik eet.

[jogjadays]

Het is nu zondag 2 april half 7 's avonds lokale tijd en we zijn nu al een aantal uurtjes in het huis waar we de komende tijd gaan besteden. Het huis heet Rumah Mangga, oftewel Mango House. En de naam is gelijk ook het enige wat we wisten over onze verblijfplaats voordat we hier aankwamen. Het precieze adres van Rumah Mangga hadden we namelijk nooit doorgekregen. We zijn dus bijna 24 uur onderweg geweest naar een onbekende plek. Gelukkig heeft het goed uitgepakt. Rumah Mangga is een prachtige plek midden in de creatieve wijk van Yogyakarta. Het huis heeft een klein binnenplaatsje met een keuken, een mooie badkamer inclusief bad, een veranda en twee ruime slaapkamers. Ik denk eerlijk gezegd niet dat we iets mooiers hadden kunnen uitkiezen. De reis zelf verliep voorspoedig. De vlucht van Amsterdam naar Yogyakarta kostte zo'n 13 uur, waarbij de grootste uitdaging was om ons niet gek te laten maken door zowel Belgen voor ons, Duits/Nederlanders naast ons en nog meer Duitsers(?) achter ons. Bij aankomst in Jakarta namen we gelukkig afscheid van elkaar (niet letterlijk): zij naar Bali, wij naar Yogyakarta. We moesten echter wel nog een uur of 4 wachten tot onze vlucht zou vertrekken. Inmiddels was het ochtend in Jakarta en bleek de nieuwe terminal vol met eettentjes te zitten. Vanwege ramadan waren voor alle eettentjes schermen gezet zodat niet iedereen met eten geconfronteerd hoefden te worden. Niemand heeft ons dus ook gezien bij de KFC om 10 uur 's ochtends. De vlucht van Jakarta naar Yogyakarta duurde maar een uurtje en was zo voorbij. Op de nieuwe luchthaven van Yogakarta werden we opgehaald door twee mensen van het Cemeti-team (de kunstorganisatie waarbij Sam haar residency doet). Omdat we nog even op de trein van het vliegveld naar Yogyakarta zelf moesten wachten, stonden ze erop dat we nog even wat zouden eten met z'n allen. Sam en ik aten zo een vroege lunch met Nasi Kucing (kattenrijst). Dus niet Nasi Kuning. Nasi Kucing betekent eigenlijk dat je een klein bolletje rijst/bami in een bananenblad krijgt. Het kucing-gedeelte staat dus meer voor dat het een kleine (katten)-portie is(?). Misschien zit ik er naast hoor. Vervolgens pakten we de trein die zich door jungle, rijstvelden en dorpjes richting Yogyakarta zelf slingerde. De reis duurde zo'n 40 minuten en was het eerlijk gezegd alleen voor het uitzicht al waard. Je krijgt echt een mooi overzicht van het gebied tussen Yogyakarta zelf en de zuidkust van Java. Bij aankomst op het treinstation van Yogyakarta had Team Cemeti een taxi voor ons geregeld die ons dus naar ons surprise-huis bracht. Het eerste wat de taxi-chaffeur deed was wat zo'n beetje wat elke taxi-chaffeur in Indonesië doet: Westlife opzetten. En eerlijk gezegd is Westlife ook niet verkeerd. Na Westlife volgde Mariah Carey, die ik jaren geleden op Ambon ook al non-stop in de auto heb kunnen luisteren Verder hadden we het met de taxi-chaffeur nog over Yogyakarta zelf, Gunung Merapi (de nu actieve vulkaan) en Gudeg (het lokale zoete gerecht wat ik nog niet op heb). En zo stonden we voordat we het wisten dus voor het infameuze Rumah Mangga. En zoals ik al had verklapt. Het is prachtig. Nu gaan we misschien nog een klein rondje lopen en daarna lekker uitrusten.

[gewoonkarin]

Mijn lief en ik hadden het over tijd tekort. Dat komen we allebei op het moment. De korte dagen, vroeg donker, laat licht, breken ons op. We doen het beter op voorjaar en zomer.

Er zit een verbouwing aan te komen. Jongste liefje krijgt een slaapkamer op zolder en we zien er allebei wat tegenop. Ik tegen de bende en of het allemaal lukt. Mijn lief door werk en school, moet veel leren en dat leren leren is wel een ding. Al gaat het vooruit, het leren gaat steeds beter. Maar dan nog, tijd tekort.

Ik ben meer gaan werken ook. Heel fijn, wat meer inkomen, want het leven wordt alleen maar duurder. Wel weer opnieuw wennen met het werk wat thuis op me wacht en twee tuinen waar ik heen moet. Ik heb al vaak gezegd dat een tuin achter het huis nu heel fijn zou zijn. Geen verplicht sociaal gedoe maar gewoon lekker tuinen. Met m'n nieuwe tanden is het sociale sowieso een stuk minder.

Het gaat daarmee wel beter maar met het slinken van mijn kaken komen die twee plastic dingen wat los te hangen waardoor ik weer kokhals. Dat leren plakken is best een gedoe, ik ben er nog niet handig in. Tel daarbij op wat scherpe randjes en het feest is compleet. Nog ruim een week wachten en dan weer wat bij laten werken. Mijn kaken hebben rust nodig. 's avonds gaan de plastic tanden uit en zit ik met een murmelmondje lelijk te wezen. Ik voel me ook vaak lelijk nu. Het zijn mooie tanden, dat wel maar te groot voor m'n mond dus ik voel me ongemakkelijk. Slissen alom maakt dat niet beter. Eten gaat gelukkig wel weer. Fijn. Ik werd wat magerder. Niet erg overigens. Een paar kilo minder voelt beter.

Tijd tekort. We gaan het zien, het verbouwen enzo. Dat het maar snel lente mag worden. Feestdagen laat ik dit jaar ook in stilte voorbij gaan. Gaan eten ergens anders of met anderen dan m'n gezin is geen optie. In januari wordt het pas weer beter, dan krijg ik een nieuw laagje in m'n gebitjes.

Het komt goed. Het kost alleen wat tijd. Laten we dat nou net tekort komen.

[loudwombatnightmare]

Op het perron van Sassenheim zag ik jou lopen: een prachtige jongen waarvan ik het helemaal warm kreeg op deze koude avond op 16 december.

Ondanks de kou had je toch een korte broek aan en waren je prachtige kuiten te zien. Je broek zat iets te strak en de contouren van je kroonjuwelen waren iets te goed zichtbaar. De bobbel was groot en ik kon niet stoppen met staren en dit zag jij en je glimlachtte. Ik schaamde me kapot, maar kon het niet laten ook te lachen. De trein kwam aan en we gingen in de trein naast elkaar zitten. Je had een blauw overhemd aan met een mooie donker blauwe/ groene das.

We hadden een erg leuk gesprek wat echt veel te vroeg werd afgekapt, want je moest bij Hoofdorp alweer alweer uitstappen :(

Ik vond je echt heel erg leuk en knap en dacht dat jij dit misschien van mij ook wel vond. Ik ben een man van 41 jaar, een glad kaal hoofd en had een bruine jas aan. Ik hoop dat je dit bericht leest ❤

[devosopmaandag]

De schrijver en de jongen

Wat kun je eigenlijk aflezen aan een gezicht? Toen ik van vriend P een boek van een voor mij onbekende schrijver kreeg, bestudeerde ik het portret van Valery Larbaud (1881-1957). Ik zag een elegante man met gevoelige trekken. Hij zal daar misschien ergens in de twintig zijn, even na 1900. Deze week zag ik in het Musée Valery Larbaud een portret van hem als jongen. De zelfde gevoeligheid in het gezicht. De latere weldoorvoede literator is in beide portretten nog ver weg. Het boek heet 'Kinderscènes'*, in het Frans 'Enfantines'. Een maand geleden drong het pas echt tot mij door dat de schrijver is geboren in Vichy, hier een uur vandaan. Hij groeide als enig kind op in een welgesteld milieu en bracht zijn vroegste vakanties door in Saint Pourçain, waar we iedere zaterdag naar de markt gaan.

Het museum bevindt zich op de eerste verdieping van de moderne Mediathèque in Vichy. Alles oogt toegankelijk, efficiënt, licht, vriendelijk en neutraal, zoals hedendaagse bibliotheken zijn. En opeens, zonder toegangsdeur, stap je om een hoek de vervlogen tijd binnen. Weg is het harde licht, het wit, grijs en beige. Duizenden boeken staan achter glas in houten kasten, een boekentrapje staat als een stramme bediende doelloos te wachten. Hoog boven de kasten staren de familieleden van de schrijver elkaar aan, een hoek is ingericht als zijn werkkamer. Overgebracht in de moderne bibliotheek vormen Larbauds bezittingen de dode verzameling van een dode schrijver. Maar ik was blij de kinderfoto van dichtbij te kunnen bestuderen. De rammelaar ernaast deed me niets. In het portret van de jongvolwassen Valery is de gevoeligheid die van de melancholicus, in de jongen die van de stille observeerder.

Waar de schrijver natuurlijk wel springlevend is, is in zijn boeken. Het boek met de negen portretten van kinderen (een volkomen ontoereikende omschrijving) ademt, net als de twee foto's, weemoed, fijnzinnigheid en precieze observatie, niet geschreven door een oude man, maar door een dertiger. De pijn van het verlorene en het onbereikbare is steeds aanwezig. “Mijn belachelijke, onvergeeflijke gebrek is dat ik volwassen ben.”, verzucht Larbaud, en als hij in de heel vroege ochtend aan zee staat, hoopt hij dat alles dat hem daar omringt de kans grijpt om 'dat éne te vertellen wat me voorgoed sereen en blij zou maken.”

Soms maken tijdens het lezen zinnen zich los uit de bladzijden, als zonlicht dat even schittert in een glasscherf op de weg, in een raam dat ver weg geopend wordt:

“De eerste mooie avond heeft zijn kamp opgeslagen in de tuin en bij elk raam van het huis een zonnestraal op de uitkijk gezet.”

“En zo komt een klein gedachtetje aanzoemen als een bij tot voor de deur van de bijenkorf....”

“… en daar gaan we weer, in het oude, trage, ratelende rijtuig door de stad, waar alles helder is, als in de stijl van een goed auteur.”

* 'Kinderscènes' | Valery Larbaud | vertaling en nawoord: Katrien Vandenberghe | uitgeverij De Arbeiderspers 2021 | eerste uitgave 1918

[dutchjan]

March 07, 2024

[mollidays]

FLORIANÓPOLIS (18.03-27.03)

Floripa, het paradijs op aarde zeggen veel mensen ons. Na tien dagen op dit schiereiland moeten we toegeven dat er waarheid in die uitspraak zit. Gedaan met excursies en lange afstandsbussen, we zijn hier om te chillen. We installeren ons in Barra da Lagoa, een dorp aan één van de 42 stranden. De ideale uitvalsbasis om de naburige stranden te ontdekken én een ideale surfspot voor beginners. De plank op dus!

Dankzij de surfschool leren we in enkele lessen met vallen en opstaan ‘zelfstandig’ surfen. De juiste golf spotten en inschatten; even turbozwemmen met de armen; op het juiste moment rechtstaan; een stabiele houding aannemen; blijven kijken naar je golf en surfen maar.

Verder doen we weinig meer dan op de mooie en relatief rustige stranden liggen. We genieten van de rust, zwemmen wat en gapen tussendoor naar de mensen. Een leuke mix van verkopers, voetballende jongeren, surfers en ‘s avonds de lokale vissers. Lekkere zeevruchtenschotels zou je dan denken, maar niets is minder waar. De Brazilianen frituren alles waardoor we restaurantgewijs niet geprikkeld geraken. Gelukkig zorgen de verse kokosnoten, gigantische passievruchten en de smoothies van açaibessen voor de nodige vitamientjes. Die compenseren dan weer voor de dagelijkse caipirinhas in The Search House, onze favo hostel van deze reis.

Met een mix van enkele woorden Portugees en ons Spaans, beter gekend als Portuñol, behelpen we onszelf. Al zal het ook deugd doen nog enkele dagen Spaans te babbelen in Buenos Aires alvorens huiswaarts te keren.

[luckas58-blog]

Dag 5 van Parijs naar Toury. Het verlaten van Parijs naar het zuiden verliep zeer vlot via goed aangelegde fietspaden. Wel redelijk lastig klimmen om aan de buitenkant van Parijs te komen. Maar vandaaruit via landelijke wegen langs mooie dorpjes en tussen zeer uitgebreide korenvelden, langs dromen om deze keer zonder technische problemen aan te komen in Toury.‘s avonds diner met driegangenmenu aperitief wijn en koffie voor in totaal € 37 dat zal wel een record bedrag zijn. De donkere wolken met wat regen en het ziet er vanmorgen niet zo goed uit. We zien wel .

[fransopdefiets]

2-6 Nieuw Schoonebeek

Gisterenavond trakteerde ik mezelf op een concert in de Vermaning van Zaandam, ze speelden pianotrio’s van drie B’s, Beethoven, Bloch en Brahms. Mayke zat in het vliegtuig naar Sjanghai, dus ik moest mezelf vermaken deze tweede laatste avond.

Het stuk van Brahms sprak de zaal (nou ja, er waren hooguit 25 mensen) het meest aan, daar ontstond een bijzondere dynamiek tussen de musici. Mag ik hier even reclame maken voor de Nieuwe Huys concerten, die in de Vermaning gegeven worden? Ze weten altijd bijzondere ensembles te strikken voor een optreden waar vaak maar 15 of 20 mensen op afkomen. Dat is echt ten onrechte.

Het was een mooi slot van een emotionele week.

Het is een stuk kouder geworden dan twee weken geleden, het is grijs en er staat een stevige noordenwind. Ik denk dat die landinwaarts wel iets minder hard zal waaien, we gaan het zie . Maar ‘s morgens om tien uur op het stationnetje van Zaandijk is het behoorlijk fris. Ik ga weer naar Coevorden waar Bob en Hetty me weer ophalen van het station.

De route door Denemarken blijft een gokje, er staat de hele volgende week een harde westenwind aan de Deense kust zo tussen 4-7 bft. Het is maar net hoe dat uitpakt, als ie net iets zuidelijker wordt, is het feest, maar kiest die een beetje noordelijker hoek, dan ben je de sjaak. Gelukkig hoef ik pas woensdag of donderdag te beslissen, wie weet hoe het dan er voor staat. De komende twee-drie dagen lijkt de wind hoofdzakelijk westzuidwest te staan, wat natuurlijk reuze gunstig is.

Vandaag ben ik dan echt 67 geworden, zevenenzestig! en treed ik toe tot het legioen der veteranen, die hun beste jaren voor het vaderland gegeven hebben en naar wie in dankbaarheid wordt opgekeken door het Nederlandse volk. Onze beloning bestaat uit een staatspensioentje, dat de vaste lasten van ons bestaan dekt.

Ik heb nu 4 maanden de tijd om te bedenken hoe ik de komende jaren verder wil invullen. Vooralsnog heb ik me alleen aan wat bestuurswerk gecommitteerd en is er voldoende ruimte om weer iets te gaan leren of nog wat betaalde klussen te doen. Het leukste is natuurlijk om iets heel nieuws te gaan doen en daar dan ook nog wat geld mee te generen. Maar dan moet ik geen boeken gaan schrijven, want het schijnt dat uitgevers overspoeld worden met manuscripten van gepensioneerden. Dan kan ik beter proberen influencer te worden en mijn geld verdienen met het aanprijzen van steunkousen, zalf tegen de jicht en erectiepillen op basis van inheemse kruiden uit de Kalverpolder. Ik zie daar wel mogelijkheden en een mooie samenwerking met de Zaanse Schans. Want daar hebben ze nog geen authentieke Zaanse heelmeesterspraktijk. De stichting Kalverpolder levert de kruiden aan, de molenaars vermaken die tot zalf en de weverij fabriceert de steunkousen. Win-win-win.

[froy]

View this post on Instagram

A post shared by Troy (@froy74)

Het is ondertussen iets meer dan vier jaar geleden dat ik op een ochtend wakker werd in een tijd dat het niet geweldig goed ging. Toen vroeg ik tijdens de ochtendrush voor het werk aan het Universum om een teken als er een dag zou zijn waarop het wel weer goed zou komen. En ‘s avonds, op weg naar huis, werd ik getrakteerd op deze mooie en volledige regenboog.

…

Niet altijd de makkelijkste weg, maar hier ben ik dan, de mooiste dingen aan het beleven.

Om dan toch maar af te sluiten met een citaat: “ja, ik mag houden van mij.”

Lees de hele tekst op Instagram