#conservatisme | Explore Tumblr Posts and Blogs

saulsplace · 2 years

Photo

Sid Lukkassen en Tasfhin T. Essaguiar over het eindspel van Baudet: Wat staat West-Europa en FVD te wachten?

Steun Sid via BackMe en volg zijn Telegram-kanaal!

Dit is een gesprek met de Leidense student Tashfin T. Essaguiar, gevoerd op LinkedIn, een publiek medium. Het vond plaats na publicatie van dit artikel over de koers van FVD en de vraag of zij hun toon moeten matigen. Volgens ons is dit het ultieme artikel van doctor Sid – alles komt erin terug. De globalisering, wat ‘links’ en ‘rechts’ nog betekenen, de rol van Thierry Baudet, wat er te verwachten valt van christendom en islam, en hoe reëel het Nietzscheaans produceren van waarden is in het licht van electorale strategieën. Tot slot gaat het over de rol van de elites en de massa in het bewerkstelligen van historische omwentelingen.

Voordat we beginnen geef ik voor alle duidelijkheid een definitie van ‘links’ en ‘rechts’. Kort samengevat staat links voor de deughegemonie en rechts voor het realisme van de gewortelde burger. Links valt samen met haat tegen de Westerse volkeren en met handelen vanuit christelijk-marxistisch schuldgevoel over ongelijkheid. Links staat voor de maakbare samenleving en voor utopisme: alle mensen moeten broeders worden.

Je bent rechts als je zonder problemen kunt leven met ongelijkheid en trots op je volk durft te zijn. Rechts koestert een gezond gevoel van eigenwaarde en is afkerig van collectivisme vanuit de overheid dat de eigen individuele bewegingsvrijheid inperkt. Voor links zijn intenties, oftewel ‘zich goed voelen’, belangrijker dan goed functioneren, terwijl rechts kijkt naar de praktische uitwerking in de realiteit. Rechts is tevreden als iets redelijk efficiënt functioneert. Rechts verwerpt utopisme en aanvaardt dat elk systeem imperfect is. Altijd zullen er rafelrandjes en oneffenheden zijn, niet iedere ziel kan worden gered en dat is prima.

Tashfin:

Ik denk dat FVD een probleem heeft met de strategische focus. FVD slaat om zich heen en komt hierdoor chaotisch en onvoorspelbaar over. De partij zou zich op enkele kernthema’s moeten fixeren. Vermoedelijk is dit de reden dat iemand als Yernaz Ramautarsing nu bij BVNL aan de slag gaat. Mijns inziens is FVD op punten tegenstrijdig. Het oppert neo-nationalisme maar zit boordevol decadente liberalen.

Zou FVD bestaan uit ultraconservatieve gelovige leden, die allen thuis grote gezinnen hebben, dan hadden ze nog enige legitimiteit wat betreft het huldigen van conservatisme. FVD is niet conservatief want het heeft niet duidelijk gedefinieerd wat het wil conserveren. Het ene moment spreekt Thierry Baudet over Joods-christelijke normen en waarden; even later noemt hij het christendom een religie voor zwakkelingen. De naald van zijn kompas tolt rond.

Mensen voelen dit aan en zien de volatiliteit van de partij. Rechtse ultrarealisten zouden waarschijnlijk een preciezere, meer machiavellistische strategie kiezen. Waarbij kantelmomenten op de lange termijn worden nagestreefd door eerst voorzichtig momentum te verzamelen op enkele kernpunten. Neem nu belastingmodellen en het EU-vraagstuk. Door op allerlei onderwerpen veel hooi op de vork te nemen, ziet men geen duidelijk eindspel meer bij FVD.

Sid:

Om met het laatste te beginnen: dezelfde vraag naar het eindspel geldt voor de PVV. Geert Wilders is een uitstekend debater, maar in de machinekamer van de macht, waar het beleid wordt gemaakt, negeert men zijn inbreng. Wilders vertolkt de zorgen van miljoenen Nederlandse burgers, maar binnen het parlement is zijn inbreng aan dovemansoren gericht. FVD kiest een andere koers en bouwt bewust aan een buitenparlementaire beweging. Omdat er hierbij géén steun komt vanuit de overheidsinstellingen – waar alle organisatorische ervaring zit – is het merkbaar een proces van vallen en opstaan.

Als je grote gezinnen wenst, dan zul je mensen anders moeten vormen. Met name vrouwen zullen vanuit een ander maatschappijbeeld moeten worden opgevoed. Namelijk zonder feminisme, wat ik even vertaal als carrière boven het gezin stellen en een kinderloze ‘vrijgevochten’ levensstijl verheerlijken. Ook het bestaan van dating apps, waar tachtig procent van de vrouwen zich fixeert op twintig procent van de mannen, en omgekeerd tachtig procent van de mannen hun aandacht verspreidt over tachtig procent van de vrouwen, is contraproductief voor de gezinswens. Want hiermee hebben vrouwen toegang tot veel goedkope validatie van mannen die zich eenzaam voelen. Buiten het loutere vrouw-zijn, hoeft er voor die aandacht geen prestatie te worden geleverd.

Om dat ideaalbeeld van een groot gezin te faciliteren zou de hele maatschappij op de schop moeten. Er zou meer sociaaleconomische vastigheid moeten zijn, qua inkomsten, en betere faciliteiten qua kinderopvang. De gemeenschap zou meer betrokken moeten worden bij de opvoeding van kinderen. Tashfin, wat jij verlangt is onhaalbaar onder de huidige omstandigheden. Dit gezinsbeeld treffen we hooguit nog aan in islamitische enclaves en enkele SGP-dorpjes. De globalisering – en de leefstijl die daarmee samenhangt – doordringt het totale leven in West-Europa.

Dit is kortom een vraagstuk op het snijvlak van biologie en de inrichting van de maatschappij op sociaaleconomisch vlak – het is niet puur een waardenvraagstuk, zoals jij het voorstelt. Dit heb ik uitvoeriger geanalyseerd in Avondland en Identiteit (2015), Levenslust en Doodsdrift (2017) en Wees Afgrondelijk (2022).

Tashfin:

Die vorming die jij noemt, vereist een dragende ideologie. FVD levert geen ideologie. Het verkeert namelijk in dezelfde crisis die veel andere Europese politici doormaken: een post-religieus Nietzscheaans vacuüm. Baudet noemt zichzelf een heiden. Hoe kan hij vanuit die positie een cultuur scheppen die de globalisering countert? Ik vermoed dat anti-globalisme alléén stabiel kan rusten op nationaalconservatisme. Moslims slagen er meer in om grote gezinnen voort te brengen en tegelijkertijd pro-vrije markt posities in te nemen als ondernemers. Dit is omdat zij terugvallen op hun religie, die tegelijk een sociaaleconomische ideologie is. Die dekt hen in tegen aan George Soros verwante lobbygroepen die de Europese centrum-linkse netwerken grondig hebben geïnfiltreerd. Ik herhaal zodoende mijn punt dat FVD in een identiteitscrisis is. Europa-breed maakt rechts een identiteitscrisis door: men is deel van een stroming waarin koerswijzigingen moeilijk te maken zijn. Wat ik wil zeggen is dat rechts enkel kan slagen via demografische mobilisatie. Demografische kracht vergt conservatisme. En dan zul je als ultrarealist religie moeten benutten als een machtsinstrument. Of meen je soms dat ze in Iran, en in Arabische monarchieën, oprecht geloven dat hun godsdienst de absolute waarheid is? Voor hen is het vooral een middel tot een doel. Namelijk het manifesteren van macht via eendracht.

Sid:

Juist het Nietzscheaanse zélf scheppen en het zelf valideren van waarden, maakt ons los uit het christelijk-marxistische deugparadigma. Denk maar aan het boek Opstand der horden (1930) van de Spaanse wijsgeer Ortega y Gasset. Hij legt uit dat een tijdvak niet zomaar kan worden ‘gereset’, maar moet worden doorleefd om een stap verder te kunnen. Als we de klok terugzetten naar de jaren vijftig, dan zal de spruitjeslucht opnieuw opgaan in wietlucht. We moeten verder kijken dan puur conservatisme. Dan over de islam. Dat is een ideologie die enerzijds de globalisering kan weerstaan, maar die tegelijk de samenleving terugbrengt tot de Middeleeuwen, inclusief woestijnen en kamelen. Overal waar de islam meer voorbrengt dan dat, is dit vanwege: [1] Kennis overnemen van antieke Griekse geschriften. [2] Een seculiere dictator die de letterlijke islam at gunpoint in bedwang houdt. [3] De verkoop van olie om Westerse kennis en Aziatische arbeid in te voeren. De islam parasiteert op het Westerse barmhartige Samaritaan complex: het willen onderhouden van de vreemde ander als eigene en gelijke. Dit complex wortelt in het christendom en is nu voortgezet in een postmoderne of zo je wil neomarxistische vorm. Echter, zodra het Westen de islam niet meer overeind wil of kan houden, wordt een islamitische samenleving zoals in Iran en Afghanistan. Jijzelf gelooft ook niet in de islam – daarvoor ben je al te liberaal onderwezen. Je bent, in de woorden van Hirsi Ali, door de “wasmachine van de Verlichting” gegaan. De islam wil jij hooguit als een schild of dekmantel gebruiken om de ergste excessen van de globalisering buiten de deur te houden. En je wil dat FVD precies zo omgaat met het christendom.

Tashfin:

Nog even over de islam. Als politiek en civilisationeel fenomeen heeft deze inderdaad alléén enigszins kunnen bloeien binnen een imperiale kalifaat toestand. Andere constructies zijn doorgaans instabiel, primitief en te orthodox op punten die juist belangrijk zijn voor menselijke ontwikkeling. Vergeet trouwens niet dat de Grieken ook veel overnamen van de Egyptenaren, Phoeniciërs en Perzische rijken. De denkfout wordt vaak gemaakt dat Griekse wetenschap en filosofie in een geografisch vacuüm zijn geproduceerd. De Griekse beschaving floreerde juist doordat zij interesse hadden in rivaliserende rijken en van hen leerden. De Visigoten namen na de val van het West-Romeinse rijk de boel over en bestierden kleine en zwak georganiseerde feodale staatjes. Dit leidde de Middeleeuwen in. Maar in de Middeleeuwen hebben de Moren intellectuelen en specialisten voortgebracht en manuscripten, waarvan veel in Timboektoe werd gekopieerd. Die gingen over botanica, geneeskunde, wapentuigbouwkunde, enzovoorts. Het idee dat moslims geen nieuwe kennis kunnen produceren en alleen kunnen ‘overnemen’ is historisch gezien onzinnig. Overigens zou ik de islamitische wereld niet onderschatten. De wetenschappelijke output groeit:

Sid:

Wat je zegt over de interesse van de oude Grieken in andere epische beschavingen, mag als algemeen bekend worden verondersteld. Het Oudgriekse schrift is afgeleid van het Phoenicische alfabet. Zie ook het werk van Herodotus, Historiën, geschreven rond 450 v.C., dat geldt als het eerste geschiedkundige werk.

Tashfin: Nu moet ik opmerken dat de moeilijk toepasbare ideologische schepping die ik aantref bij FVD, aan iets veel diepers vast hangt. Dit raakt de algehele koers van de Westerse beschaving. FVD zie ik als een schip voor rechtse Nederlanders. Het poogt nog te draaien met de boeg in de stroomrichting van het water, maar de realiteit is dat de Westerse beschavingsstroom een route heeft gekozen die eindigt bij een waterval delta.

Die waterval delta is een volkslot omdat de brede massa medeplichtig meewerkt aan de vernietiging van traditionele gemeenschapspatronen. Als je die rites, rituelen, folklore en cultureel erfgoed ontwricht, kan een samenleving onmogelijk nog collectieve slagkracht hebben. Indien rechtse politici dit niet inzien, zijn ze medeplichtig aan dat volkslot. Alleen religieuze rechtse Europeanen maken nog een kans – zij kunnen op iets terugvallen. De post-religieuzen zullen een Spengleriaanse crematie ondergaan. Zij moeten hopen dat hun nazaten uit de as zullen herrijzen.

Sid:

Nu verval je in een logische tegenspraak. De christelijke religie is ontwikkeld door Joodse en Griekse slaven die in het Midden-Oosten leefden onder Romeinse heersers. Het is dus geen product van Europese bodem, het is niet authentiek Germaans of faustisch. De bekering van ons continent tot deze religie is – juist in Spenglers termen – een pseudomorphose. Het aannemen van een gedaante die eigenlijk niet je ware gedaante is. Het is een bekering die niet vanuit oprecht geloof geschiedde, maar vanuit politieke motieven. De Frankische vorsten wilden gebruik maken van de kerkelijke administratie. Zij verzochten om wijding door de paus zodat ze konden onderscheiden van de heidense Merovingische dynastie. Het heeft geleid tot culturele schizofrenie – een probleem van het Westen. In het christendom wil men een deontologie, een plichtethiek die op collectieve verzoening aanstuurt, mengen met een apocalyptische eschatologie die is gericht op de eindtijd. Het voert tot vormen van verwarring waar het Westen aan ten onder gaat. De wortel van deze innerlijke tegenspraak ligt in religie. Enerzijds nederig zijn en de ander laten voorgaan boven het eigen ego: de andere wang toekeren. Tegelijk stiekem wraakzuchtig hopen op een afrekening via het laatste oordeel. De Westerse moraal is collectivistisch, de nadruk ligt op zielige groepen vooruit helpen. De cultuur daaromheen is echter uiterst commercieel, en staat ten teken van de opdringerige onderscheidingsdrang van het individu.

Enerzijds is er de kapitalistische concurrentie en de profilering van het individu, en tegelijk wil men deugen en alle zielen moeten worden gered. Je komt uit op een ‘leeuwen zullen naast lammeren slapen’ en daar profiteert de islam mateloos van. Namelijk via het al te bekende uitkeringsmisbruik en de grenzeloze tolerantie, die wel weer gepaard gaat met moralistisch vingerwijzen. Er wordt geklaagd maar niet gehandeld. Want uiteindelijk draagt God ons op om allemaal lief voor elkaar te zijn en volgens de bijbehorende eschatologie zullen alle volkeren broeders worden.

Je voelt je feitelijk beter dan een ander, eigenlijk moreel superieur en zelfs uitverkoren. Je mag dit echter niet hardop zeggen, want tegelijk draagt die moraal je op om nederig te zijn. Dit leidt tot contraproductief deugdrammen en passief-agressieve provocaties. Deze totaalhypocrisie valt samen in het credo: ‘De eersten zullen de laatsten zijn en de laatsten de eersten.’

Tegenover deze moraal, die uiteindelijk weer het ‘heb uw vijanden lief’ en het ‘weg met ons’ baart – denk maar aan de paus die in het recente verleden de voeten van illegale immigranten waste – vertegenwoordigt juist Baudet het verfrissende elan van een breakaway society waiting to happen. Ik omschreef het reeds in Cultuurmarxisme (2018). Hij bestuurt een scheepje dat zich losmaakt van de moedervloot, die inderdaad van de waterval zal storten. De cultuurmarxistische absurditeiten die ons in dat ravijn stuwen, stromen precies voort uit de tegenstrijdige moraal waarmee het christendom onze faustische zielen heeft opgezadeld.

Dit alles is weer een andere discussie dan die over de stabiliteit van een warm gezinsleven met huisje, boompje, beestje en een groot gezin, wat men in religieuze gemeenschappen soms nog aantreft. Echter, zoals ik aangaf is dat een debat over sociaal-economische bestaansvoorwaarden.

Tashfin:

Ja, je komt denk ik tot de kern van het issue: de ideologische verwarring die er nu heerst. Voor die verwarring is mijns inziens alleen een goed alternatief te bieden als je iets voor je ziet dat meer orde brengt. Daarin zie ik Baudet niet slagen. Hij is uitmuntend in tegen het establishment aan te dreunen, de status quo en de consensus te choqueren. In hem bespeur ik echter geen alternatieve visie, buiten dan vast te houden aan de nationalistische formule die reeds is opgeheven door de economische condities van globalisering. Alternatieve tactieken heeft hij zeker, maar een strategie kan hij moeilijk bepalen als hij ideologisch nog niet is gekristalliseerd.

Als een alchemist zie ik hem te vaak zaken smelten en opnieuw stollen in andere vormen. Een realistische politicus giet ijzeren kabels in reeds aangelegde cementkolommen. De crisis van het Westen is dat al die kolommen (zuilen?) zijn afgebrokkeld door postmodern cultuurmarxisme.

Het is de vraag of Baudet als ‘heiden’ een nieuwe kolom kan bouwen die te verstevigen is. Heidendom heeft nooit een significante beschaving voortgebracht en post-religieuze ideologieën, zoals marxisme en nazisme, bleken instabiel. Waar gaat Baudet op voortbouwen? Het is mij onduidelijk. Ik snap de wil om de status quo af te breken maar een degelijk leider breekt niet slechts af maar bouwt ook op.

In het licht van alles-doordringend globalisme, is het mogelijk een onontkoombare gang van zaken die hier de route bepaalt die de massa aflegt. Nog los van de vraag of de massa hierin een bewuste actor is, en die nationale organisatieverbanden bewust achter zich laat. Ik weet dat deze gedachtesprong leidt tot fatalisme en defaitisme, maar hear me out.

Op de korte termijn bezien lijkt het alsof de menselijke wil – in dit geval de wil van de elite – bepaalt wat er binnen een land gebeurt. Maar kijken we naar, neem nu de aftakeling van het Ottomaanse Rijk of het Portugese handelsimperium, is dit dan werkelijk te herleiden tot individuele besluiten? Duizenden mini-oorzaken maken de aftakeling van zo’n rijk achteraf beschouwd onvermijdelijk. Bestuurders die leven binnen die tijden, handelen – in hun ervaring – binnen omstandigheden gedwongen. Hun handelingsvrijheid stelt weinig voor en zowel de massa als de elites lijken achteraf gezien willoze werktuigen van de geschiedenis.

Sid: Churchill was vastbesloten om niet te onderhandelen met Nazi-Duitsland, terwijl zijn kabinet twijfelde. In de coronatijd besloot minister Hugo de Jonge (CDA) om apps te ontwikkelen voor contact tracing waarop het middenveld niet zat te wachten. Hij besloot eigenstandig om dubieuze deals rond mondkapjes te sluiten en het papierwerk daarover in de shredder te smijten. De gebroeders De Witt namen aan dat Engeland in 1672 neutraal zou blijven, terwijl er duidelijk signalen waren dat de Engelse koning vriendjes was met de Franse kroon. De ‘gang van de geschiedenis’ – en dus ook de globalisering – kan de elites nóóit ontheffen van de morele verantwoordelijkheid voor hun besluiten.

Daarnaast is het een absurde claim dat de heidense beschavingen niets significants hebben voortgebracht. Zie bijvoorbeeld de Chinese Muur en de tempels van de Maya’s en Azteken. De Vikingen hebben de Edda en de Trellenborgs, hoogtepunten van Middeleeuwse dichtkunst en architectuur. Ze hadden nog veel meer maar dat is door intolerante christenen in brand gestoken, zoals omschreven door Adam van Bremen. In de Grieks-Helleense context is ongeveer hetzelfde gebeurd: zie de Bibliotheek van Alexandrië en het heiligdom van Isis en Serapis.

Deze claim is kortom ridicuul eindtijd-denken, zoals ook de islam over zichzelf denkt als het ‘zegel der profeten’. In het licht van een eschatologie wordt de hele geschiedenis afgedaan als irrelevant en inhoudsloos. Juist dát is religieus zelotisch denken. Juist omdat ze niet zo dachten, konden de Grieken en Romeinen episch worden, gedreven door oprechte leergierige interesse in andere beschavingen. Maar om met die kennis op Nietzscheaanse, zelf-validerende wijze hun eigen ding te doen. En niet om het oikofoob en xenofiel te verheerlijken, zoals vandaag gebeurt met ongeveer alles wat niet-Westers is.

Het brengt ons op Baudet en het scheppend bouwen. Een visie voor dit productieve scheppen is opgetekend door ondergetekende in Wees Afgrondelijk (2022). Dat reflecteert eveneens op Baudets proefschrift, Aanval op de Natiestaat (2012).

Aanval op de Natiestaat moet worden gezien als een laatste poging om nog te redden wat er te redden viel. Bij nadere beschouwing was het vooral een historische exercitie: het schetste een tijdsbeeld en postuleerde een aantal mogelijkheidsvoorwaarden waaronder Nederland als coherente natiestaat had kunnen blijven bestaan. Reeds toen al was aan de bestuurscultuur te proeven dat die doelstellingen niet zouden worden behaald.

Het scheppend bouwen, vergt veel. Namelijk een grote groep mensen met ervaring en kennis van praktische vakken. Het vergt een wijze om die groep te sturen en te coördineren, plus kapitaal om dit alles mogelijk te maken en te onderhouden. Het grootkapitaal en de elite hebben dit alles zo goed als geheel gemonopoliseerd. Denk alleen al aan het CBDC, het programmeerbare geld.

Als je buiten de overheid wat probeert te regelen, moet je het doen met vrijwilligers. Je investeert veel tijd in netwerken, mensen enthousiasmeren en groepsgevoel scheppen rond het initiatief. Er wordt een beginnetje gemaakt, maar dan komen er privé-omstandigheden tussendoor. Iedereen gaat op elkaar wachten en het momentum bloedt weg. Dit is precies waarom ik persoonlijk de overstap wil maken naar de professionele politiek. Dan kun je dit achter je laten en betaalde krachten inzetten: harde werkers waarop je altijd kunt rekenen, die dezelfde arbeidsethiek volgen als ikzelf. Ik ben 35 en dit had al gebeurd moeten zijn: ik kom er nog op terug.

Komen we toch weer op het klassieke marxistische verdelingsvraagstuk: een machtsgreep is nodig om de productiemiddelen in eigen hand te krijgen. Tot er wat loskomt is het inderdaad vooral trappen tegen de elite.

De kloof tussen mensen met een vast dienstverband bij de overheid en de rest van werkend Nederland, is steeds dieper. Iedereen met talent wil werken voor de overheid. Dat is immers de laatste werkgever die nog vastigheid en zekerheid voor de toekomst aanbiedt. Precies dus die voorwaarden die je nodig hebt voor het voortbrengen en onderhouden van een gezin. Immers, een zelfvoorzienige toegang tot het land en de natuur, hebben wij niet meer, opgesloten in overbevolkte steden dat wij zijn.

Zo is het niet meer mogelijk om buiten de overheid een scheppende kracht te realiseren – een situatie waarvoor de Engelse filosoof J.S. Mill al waarschuwde. Helaas is de overheid zelf ook allerminst scheppend, hoewel de overheid alle andere scheppende initiatieven in de samenleving overschaduwt, bemoeilijkt en leegzuigt, en zo zelf het brandpunt wordt van alle levende ambities en verlangens.

Die verstikkende inerte overheid zal dus eerst ten val moeten worden gebracht om lucht en ruimte te brengen. Dit vergt inderdaad nog heel veel porren en provoceren. Het herrijzen als een feniks uit de as, zoals je het omschreef, is inderdaad het hoogst haalbare, en dit slechts op de lange termijn.

Tashfin:

En als Baudet dan wil bouwen, wat zijn dan de ideologische ingrediënten? antiglobalistisch nationalisme is te vaag. Nationalisme vereist een lichaam, een eenheid. Met het uitzicht op die eenheid huldigen Slavisch nationalisme en Russisch imperialisme het Oosters-orthodoxe christendom. Tsjetsjeense nationalisten wentelen zich in de islam en ga zo door. Welke ideologie zal Baudet inzetten? Nietzsche’s weg van de übermensch is niet haalbaar voor de massa. Dat is te elitair en transcendent. De massa’s behoeven religieuze verhalen. Hier zie ik een zwakte bij FVD.

Het gaat grotendeels over wat er mis is met de gevestigde orde, maar ideologische alternatieven bespeur ik amper. Het is mijn indruk dat Baudet zelf niet helemaal zeker is over alternatieve ideologieën voor de huidige koers in het Westen. Ik heb het idee dat hij intellectueel nog zit te experimenteren van dag tot dag – vandaar mijn opmerking over alchemie.

Het ideaal dat FVD een partij wordt voor zelfscheppende übermenschen lijkt me onrealistisch. Ik bedoel ‘übermensch’ dus in de Nietzscheaanse zin – het eigenstandig valideren van zelfgekozen waarden – en niet de racistische associatie, die links er vast weer op zal plakken. Enfin, übermenschen zullen nooit massa’s worden. Het lichaam van de massa’s kan hooguit een aantal übermenschen opnemen in het hoofd. Dus als Baudet een massapartij wilt worden, moet hij nadenken over het nationalistisch lichaam en wat het bloed doet stromen. Welk ideologisch hart laat hij kloppen voor zijn project?

Sid:

Er is een ernstig probleem met jouw stelling, maar laat ik allereerst een compliment uitspreken. Je klaagt namelijk niet dat FVD ‘simpeler’ en ‘toegankelijker’ dient te zijn, maar je hebt het juist over ideologie. Je meent dat die ideologie een verdiepingsslag behoeft. De meeste klagers over FVD zijn oppervlakkige zielen, die vinden dat FVD zou moeten neerkomen op: tégen windmolens, asielzoekerscentra en lage belastingen. De stemmen van voetbalmoeders zouden dan vanzelf komen.

Deze formule is echter al geprobeerd door VVD en JA21. Door afkerig te zijn van ideologische reflectie, maak je jezelf tot speelbal van andermans ideologieën. Door gebrek aan ideologische standvastigheid op rechts, verschuiven de maatschappelijke doelposten steeds verder naar links. Waarschijnlijk omdat pragmatische machtspolitici als Joost Eerdmans zelf te simpel zijn om op een ideologisch niveau te denken, en debatten daarover met de eigen beleidsmedewerkers zou verliezen. Kortom, hij stelt zijn partij af op volkse sentimenten, en eindigt met een verwaterde kartelpartij vol lobbyisten en oligarchen. Ik ben dus blij, Tashfin, dat ik met jou over échte politiek kan praten.

Het verlagen van het eigen politieke niveau in het streven om ‘de massa’ te bereiken, brengt geen heil. Enerzijds wordt de massa geestelijk te laag ingeschat. Al kent men een specifiek woord niet, dan vatten ze de betekenis vanuit de maatschappelijke sfeer. Het idee van verkiezingen is erop gebaseerd dat je mensen vooruitschuift die intelligenter zijn dan jijzelf, en die grofweg dezelfde waarden delen. Het woord ‘laagdrempelig’ is een afschuwelijke uitdrukking. Het heeft de marxistische implicatie van culturele nivellering: jezelf verlagen om maar iedereen te bereiken.

De hele geschiedenis door heeft ‘de massa’ zelden een rol van betekenis gespeeld: zie hierover De Muqaddima (1377) van Ibn Khaldûn, The Power Elite (1956) van C. Wright Mills en Who Governs? (1961) door Robert A. Dahl. Hooguit heb je meerdere elites en dynastieën die onderling wedijveren om de macht. De gunst van de massa komt er pas op het allerlaatst aan te pas, om de machtswisselingen te legitimeren die al plaatsvinden als gevolg van het steekspel tussen elites. De aard van de massa is namelijk afwachtend en passief. Daarnaast komen de meeste mensen niet vanuit waarheidsvinding tot hun politieke standpunten, maar vanuit belangen. Dit komt er domweg op neer dat Frits Bolkestein (VVD) al in de jaren negentig zei dat ‘democratie’ een uitgehold spelletje voor de bühne is, wanneer ongeveer de helft van de stemmers financieel afhankelijk is van overheidsuitgaven.

Hoewel ik dit alles vaak heb toegelicht, blijven velen steken in de volgende gedachte: “Maar! Als Baudet het woord ‘boreaal’ toch niet had laten vallen… Dan had Toon de loodgieter het óók begrepen! Dan gingen de ogen los, dan zou het volk in beweging komen! Dan wonnen we de verkiezingen!”

Alleen al het feit dat FVD in 2019 inderdaad de verkiezingen won, en dat het kartel toen de Klimaatwet erdoor ramde één dag voordat de nieuw gekozen Eerste Kamer werd geïnstalleerd. Waarna iedereen weer ging slapen en diezelfde stemmers nu koud thuis zitten. Zij kunnen de energierekening niet meer betalen, en nog altijd maken zij zich druk om de frames die de media loslaten rond FVD. Joey Conrad van FVD Arnhem zou zeggen: de enige gepaste reactie hierop is het omhooghouden van een clownbordje.

Nu komen we op het probleem met jouw algehele stellingname. Dat je iets moet aangrijpen, een religie zoals islam of de Grieks-orthodoxe kerk, om een eenheidsgevoel op te starten.

Hierbij zie je over het hoofd dat, in de kern, het scheppende lichaam moet berusten op een rotsvaste overtuiging. In de kern heb je een scheppende bol, en alles aan de buitenranden komt voort uit die creatieve bol. Als je mythes gaat ophangen waarin je niet oprecht gelooft, maar die je verkondigt omdat ze een sociaal-hiërarchisch nuttige functie hebben, komt de hele telos van de beschaving waar je aan werkt nooit van de grond.

In hoeverre kun jij, als een liberaal gebildet persoon met een islamitische achtergrond c.q. culturele vernislaag, een geloof serieus belijden waarin een messias water in wijn verandert of een profeet de hemel beklimt op een ladder van licht? In je hart kun je dit niet. Misschien denk je dat jouw minder begaafde neefje dit zou kunnen geloven, maar jijzelf kan dit niet. Alleen als je mensen bewust dommer maakt en hen dogmatisch opvoedt, kan religie die gewenste eenheid brengen. Maar dit rijmt totáál niet met alle technologische vooruitgang die nu het lot van de mensheid bepaalt en feitelijk al de wereldpolitiek, via de industriële capaciteit van China om hoogwaardige technologie te produceren. In jouw visie eindig je met een clubje slimme mensen aan het roer die de massa bewust sprookjes voorhouden waarin zijzelf niet kunnen geloven. Dit model brengt een beschaving niet ver. In dat geval wordt het zo’n verhaal van de nazi’s, die zelf niet geloofden in de katholieke godsdienst. Toch wilden zij de katholieke godsdienst promoten in het Oosten. Dit wilden ze doen bij mensen die ze als minderwaardig zagen. Om hen als onderontwikkelde landarbeiders te laten ploegen op de graanvelden waarmee het Duitse rijk zou worden gevoed. Religie als instrument. Zodoende is het onbeschrijflijk veel beter om Nietzscheaans experimenteel te blijven zoeken en gaandeweg te scheppen.

Tashfin:

Mijn punt is dat FVD als partij zoekende is naar een ideologie en ik niet weet of dit politiek kan werken. Gaandeweg scheppen klinkt te geprivilegieerd.

Politiek is het absorberen van de korte termijn stoom en lange termijn dampen van de massa’s. Om die via ideologische buizen te kanaliseren als grondstof om motorische slagkracht op te wekken en een electorale wil tot macht. Frustratie aftappen is een tactiek maar hiermee kun je op de lange termijn niet blijven bouwen.

Zo komen we terug bij ons startpunt: FVD lijdt aan ideologische desoriëntatie. Het enige waarover FVD’ers het eens zijn is dat globalisering de Nederlandse soevereiniteit ondergraaft en de collectieve nationalistische wil tot macht verlamt. Ik zie echter geen duidelijke visie aangaande de juiste ideologie die wat is weggeslagen zou kunnen herstellen. Hier laat Baudet steken vallen.

Overigens is het eerlijk van je om de zaak zó te omschrijven zoals die in de kern is. En niet te vervallen in cognitief-dissonante reflexen. Dit waardeer ik Sid. De problemen heeft FVD haarfijn in zicht, scherp als een adelaar. Maar de visie voor de oplossingen is troebel en er zijn drijvende deeltjes op het oogvlies.

Sid:

Gaandeweg scheppen klinkt juist niet bevoordeeld – in tegendeel! We stelden vast dat de overheid zich overal heeft ingemengd. Ruimte maken om zelf te scheppen is zwaar. Het getuigt van wijsheid en voortschrijdend inzicht om te handelen naar bevind van zaken. Verder is het basisinstinct dat men tijdens dit zoekende scheppen ervaart, zeer levenskrachtig en herkenbaar. Een gemoedelijk Nederland zonder cultuurmarxisme, waar mensen voor elkaar klaarstaan en kindjes geen discussies voeren over geslacht. Iedereen kan de energierekening betalen. Fluitend naar je werk. Geen Mocro’s die ‘voor de lol’ andermans bezit in brand zetten na een potje voetbal. Iedereen kent dit instinct. De intellectuele smaak accenten die FVD er bovenop legt, maken de partij juist interessant en onderscheidend tegenover doorsnee ‘gestampte pot’ politici met te weinig verbeeldingskracht. Wellicht heeft FVD het meest intelligente deel van de Nederlandse bevolking in zich geabsorbeerd, en is het überhaupt lastig om wat constructiefs met de massa te doen. Pim Fortuyn heeft dit bewezen. Hij werd gesteund door alle lagen van het volk, maar toen hij was vermoord ging iedereen door met huisje boompje beestje. Nu twintig jaar later is het totale chaos.

Bij jouw verhaal over politiek als een buizenstelsel om dampen van de massa op te vangen, zie ik de politiek voor me als een stierengevecht. Men zwaait met felrode vlaggen voor de ogen van een stier om met het momentum van de woeste stier een kleine, symbolische verandering in te zetten. Met deze werkwijze zal men het afleggen tegen de huidige elites. Dan zijn we boos over QR-codes en dan weer over de Toeslagenaffaire of over CBDC. We hollen van boosheid naar boosheid en volgen agenda’s die onze vijand initieert. We voegen ons naar dat wat we bestrijden meer dan zelf te scheppen. Pas als we zelf scheppen, kunnen wij onze dynamiek opleggen.

Nu moet ik nog iets zeggen – en wellicht is dit een mooie afsluiting van deze intellectuele uitwisseling – over de cognitief dissonante trekjes die de hedendaagse publiekelijke intellectueel kenmerkt. Want inderdaad: ze zijn gehecht aan hun status, gaan niet tot het gaatje en hebben allerlei ‘belangen’ waarmee ze rekening houden. Maar ondergetekende? Tsja, het volk crowdfundt mij om dit te doen. Ik ben 35 en als een gezin en een gazon voor mij in de sterren stonden, dan was het al wel gebeurd. Ik ga verder als een Luther, kronieken schrijvend, gedetailleerd vastleggend hoe het Westen wankelde en viel. Niet wegkijken maar getuigenis doen: Hier sta ik, ik kan niet anders!

Thierry Baudet had een unieke kans, door een samenloop van omstandigheden, om de overstap te maken van een rol als publiekelijke intellectueel, naar een eigen politieke partij. Mainstream media maakten hem bekend, zoals Studio Powned en nrc. Hij trof Freek Jansen die goed is in video's editen en Henk Otten nam de administratie op zich. De sociale media lagen destijds nog open als methode voor rechts om stemmen te werven, voorafgaand aan de Cambridge Analytica affaire. Er waren raadgevende referenda mogelijk, wat een nationale campagne opleverde rond het Associatieverdrag met Oekraïne. Het bood de springplank tot Baudets politieke loopbaan. Wilders voerde een flutcampagne wegens een lek in zijn beveiliging. Door deze optimale samenloop van zaken zal er nóóit meer een momentum ontstaan zoals in 2017 rond Baudet. Met hem zullen we het in deze epische queeste moeten doen.

Volgens mainstream media staat het er somber voor met FVD. Maar nog steeds weet Baudet duizenden te inspireren en te mobiliseren – dit stellen we objectief vast aan de hand van het recente FVD-partijcongres.

Nu is hij vader geworden, heeft een nieuw huis en is getrouwd. Er zijn belangen die hem nopen tot matiging. De vraag is of de geest nog in de fles te krijgen is. In zijn oeuvre heeft hij consequent benadrukt dat enerzijds dit land vanuit een democratische mythos wordt bestuurd, maar dat anderzijds de nationale democratie de marionet is van globale machten. Deze divergentie kan niet anders dan uitmonden in escalerende spanningen. Los van wat Baudet vandaag zou zeggen: deze diagnose blijft van kracht.

Conclusies:

De islam is in staat, ideologisch en hierdoor ook demografisch en sociaaleconomisch, om de globalisering te weerstaan. Hoewel de wetenschappelijke output wat stijgt in vergelijking met de laatste millennia, wordt er op cultureel vlak vooral stagnatie en verstarring verwacht. De islam blijft een eigen lichaam en zal zich hooguit voeden met de resten van het Westen.

De verworvenheden van het humanisme hebben zich tegen het humanisme gekeerd en voor het liberalisme geldt hetzelfde. Naties, gezinnen, tradities – kortom alles wat het maatschappelijk lichaam in West-Europa eenheid geeft, valt uiteen. Alles wordt verzwolgen in globalisme dat ons tot losse atomen uiteentrekt. Mensen kijken naar de staat en verlangen naar utopische structuren om opnieuw gevoelens van samenhang te ervaren. Op links leidt dit tot identiteitspolitiek en tribalisering rond ‘woke’ denkbeelden. Dat ‘woke’ is de ultieme uiting van narcisme: de wereld moet bestaan in een vorm waarin je jezelf voortdurend herkent. Alles moet een weerspiegeling zijn van jezelf.

Een nieuwe eenheid – als alternatief voor dat atomisme, die globalisering en dat utopisme – moet gedragen worden door een oprecht, authentiek geloof in waarden die wij als individu en als gemeenschap zélf valideren. Baudet huldigt de natiestaat. Achter dat uitwendige schild, echter, laat hij zich niet verleiden tot het overnemen van historisch ten dode opgeschreven ideeën, die geen authentieke bezielende scheppingskracht kunnen manifesteren. Dit ‘experimenteren’ aan de binnenkant, heeft op korte termijn uitwerkingen op de buitenkant, namelijk op het politieke profiel van FVD.

Door de lange termijn koers van de Westerse beschaving te verkiezen boven het politieke effectbejag op de korte termijn, is Baudet, alles tegen elkaar afgewogen, toch op de juiste weg. Namelijk de enige weg die op de lange termijn levensvatbaar is. De globalisering en atomisering gaan echter zó snel, dat het onduidelijk is of Baudet tijdig een nieuwe ideologische formule kan produceren die de massa, het maatschappelijk lichaam, tot eenheid bindt en bezielt.

Links streeft na wat goed voelt. Rechts verkiest wat goed werkt.

Om dit alles in Magic-termen uit te drukken: tegen de huidige elite moet je een mono red burn deck spelen. Met life gain en card advantage kom je er niet.

#column #sid lukkassen #thierry baudet #FVD #links #rechts #politiek #realisme #conservatisme #christendom #islam #pvv #wilders #kabinet #feminisme #religie

0 notes

ataturquie · 7 months

Text

#turquie #conservatisme en turquie

0 notes

empiredesimparte · 9 months

Text

"Freedom" The book that shakes the Simparte imperial family!

As Francesim prepares to celebrate the coronation of Emperor Napoléon V, Louis Simparte decides to overshadow his grandson. In a work that blends his personal story as a fallen prince with the history that is written in books, Napoléon V's grandfather recounts his shocking life as an exile from the Simparte family for his modern views.

Summary: His first political act? Changing his first name. Formerly Louis Napoléon Simparte, he decided to remove Napoléon from his life. Now simply "Louis Simparte", the scandals continued: involved in socialist revolts, he stood up to the head of the House of Simparte on numerous occasions, culminating in a divorce with his entire family. Stripped of his inheritance by his father, Louis Simparte the exile has now decided to shed light on his family's shadowy past and present his reflections for the Francesim. Rejecting the conservatism of his ruling family, Louis Simparte wishes to readopt Liberty and the Republic.

⚜ Traduction française

"Liberté" Le livre qui fait trembler la famille impériale Simparte !

Alors que la Francesim s’apprête à célébrer le sacre de l’empereur Napoléon V, Louis Simparte décide de faire de l'ombre à son petit-fils. Dans un ouvrage qui mêle son histoire personnelle de prince déchu et l’Histoire qui s’écrit dans les livres, le grand-père de Napoléon V raconte sa vie bouleversante d'exilé de la famille Simparte pour ses prises de positions modernes.

Résumé : Son premier acte politique ? Changer de prénom. Autrefois prénommé Louis Napoléon Simparte, il décide de retirer Napoléon de sa vie. Devenu simplement "Louis Simparte", les scandales se poursuivent : révolté auprès des mouvements socialistes, il se dresse face au chef de la Maison Simparte à de multiples reprises, jusqu'au divorce avec toute sa famille. Déchu de son héritage par son père, Louis Simparte l'exilé décide aujourd'hui d'éclairer les zones d'ombres de sa famille et de présenter ses réflexions pour la Francesim. Rejetant le conservatisme de sa famille dirigeante, Louis Simparte souhaite réadopter la Liberté et la République.

#simparte #ts4 #ts4 royal #royal simblr #sims 4 royal #sims 4 fr #sims 4 #ts4 royalty #book #sim : louiselder #sims 4 royal family #sims 4 royal simblr #sims 4 royalty #ts4 royals #ts4 royal family #ts4 royal simblr #le cabinet noir

42 notes · View notes

contesdefleurs · 5 months

Text

Dépolitiser la littérature met des vies en danger

Permettez-moi de faire au plus simple dans ce billet, parce que je m'adresse essentiellement à des personnes qui, comme moi, à l'époque où je ne comprenais pas ce que le mot "politique" impliquait, n'ont que peu de notions. Si vous souhaitez nuancer mon propos ou partager des ressources, n'hésitez pas à laisser des commentaires.

Cela semble exagéré comme titre ? Et pourtant, il n'en est rien. Depuis que je suis sur les réseaux sociaux, et en particulier dans la sphère littéraire de divers milieux numériques, beaucoup ont clamé haut et fort qu'il fallait "cesser de tout politiser" ou d'arrêter d'évoquer les questions relatives à la place de la politique dans nos ouvrages. Comme si dire que la littérature a un rôle social et politique, c'était prêter trop d'importance, ou trop de sérieux, à "un simple loisir". Chose que beaucoup de personnes pensent, la réduisant ainsi à un rôle unique : celui de nous divertir. Or, notre manière de nous divertir est bien plus politique que vous ne le pensez.

Introduction

Si vous n'en êtes pas convaincu-e, c'est peut-être que vous ne vous êtes pas interrogé-e sur le sujet, ce qui est normal, personne ne l'a vraiment appris. C'est en faisant des recherches, en rencontrant des gens ou en militant qu'on peut en venir à se questionner. Au cœur de notre imaginaire collectif, nous n'avons de cesse de voir partout des domaines relatifs au divertissement être réduits à une seule fonction : divertir. Certes, elle n'est pas négligeable, et elle est tout aussi importante à considérer. Sauf que c'est aussi un moyen de porter des idées. La mentionner chaque fois que l'on parle de politique a été, dans bien des situations, une façon de délégitimer des critiques, qui visaient, entre autres, des idées conservatrices et oppressives. Donc des idées susceptibles de mettre des personnes en danger, car les mettre en avant et les banaliser normalise des violences : le racisme, la misogynie, le validisme, la grossophobie, etc.

Quelques notions

"Discriminations", "oppressions". Voici des formes de violences dont vous connaissez peut-être les noms, ou que vous avez pu lire sur les réseaux. Ce sont des violences basées sur des critères arbitraires qui consistent à marginaliser, exclure, des groupes de personnes du fait qu'elles ne correspondent pas à des normes établies ou à un modèle social défini selon des hiérarchies, et cela varie en fonction des pays et cultures (aux causes et conséquences sociologiques et historiques différentes). Le fait d'être un homme blanc (au sens littéral comme au sens social), cisgenre, riche, valide, neuroT, hétéro, mince, etc fera que vous serez valorisé-e en France par exemple. Il vous sera plus facile d'obtenir un logement, un travail et d'autres avantages, au détriment d'autrui parfois. Pour peu que vous n'entriez pas dans ces critères, et que vous ne faisiez pas partie d'un groupe haut dans la hiérarchie, vous pouvez donc subir des violences. Les degrés dépendent du milieu où vous évoluez en société, de l'exposition à ces dernières, de vos liens sociaux et divers autres facteurs.

Le conservatisme est, d'après le dictionnaire de l'Académie française : "une doctrine ou état d’esprit qui tend à s’opposer à toute modification ou innovation, par attachement aux pratiques traditionnelles ou à un ordre existant". C'est donc un ensemble d'idées qui tend vers le maintien de ces dernières. Dans une société aux pensées conservatrices, il est donc fréquent que les normes, injonctions et modèles soient défendus au point de réprimer des idées qui osent s'y confronter, puisqu'elles sont banalisées et institutionnalisées. Cet "attachement" décrit dans cette définition n'existe non pas que pour la valeur sentimentale des traditions (argument souvent utilisé par la droite et l'extrême droite qui jouent sur les paniques morales et la fameuse "perte des valeurs et de notre identité"). Il est aussi présent parce que conserver ces hiérarchies favorise et avantage des groupes privilégiés (ceux qui sont donc en haut) au détriment des autres par leur exploitation. Il s'agit là d'un rapport de force se trouvant être le résultat d'évènements socio-historiques, et cet ensemble d'éléments (idées, rapport de force et un pouvoir institutionnel et gouvernemental) forme un système.

À présent que vous avez quelques notions, humblement définies, sachez que les idées (vous vous en doutez) ne se présentent pas que sous la forme d'injonctions. Elles circulent à travers notre manière de vivre, et bien sûr, notre manière de se divertir. Et oui. Même l'humour est un vecteur d'idées. C'est parce qu'on normalise certaines blagues, basées sur des clichés oppressifs, qu'elles perdurent. En les réduisant à du divertissement, on minimise et sous-estime l'impact qu'elles peuvent avoir dans nos représentations et elles finissent par perdurer en perpétuant des violences déjà existantes (parfois en les augmentant dans des périodes de tensions politiques, comme lorsque des idées progressistes ou des luttes prennent de l'ampleur ou que des droits sont enfin obtenus).

Dire "ce n'est qu'un récit" quand on parle de littérature en ignorant (volontairement ou non) son rôle politique, cela fait partie de la dépolitisation. C'est-à-dire nier ou retirer dans notre propos le caractère, le rôle et l'impact politique (au sens social du terme) que peuvent avoir des livres. Des personnes vont les lire et des idées seront diffusées à travers ces lectures, d'une manière ou d'une autre. En dépolitisant des sujets qui concernent des vies humaines (souvent des groupes oppressés et discriminés), nous les mettons donc en danger. En dépolitisant la littérature, nous maintenons des idées destructrices.

La dépolitisation de la littérature

Plusieurs auteurices ont présenté des œuvres avec des idées oppressives (participant de fait à des violences visant des groupes de personnes pour leurs origines, couleur de peau, handicaps, identité de genre, religion, orientations romantico-sexuelles, et bien d'autres choses...). Que cela soit volontaire ou non, les mêmes arguments, plus que discutables, sont encore tenaces de nos jours : "ce n'est que de la fiction" ; "mon livre n'est pas politique, il est divertissant" ; "il faut arrêter de tout politiser, c'est juste un récit".

La politique n'est pas détachable de toute sphère ou domaine, car elle les influence en permanence. Elle est présente dans notre langage et nos représentations, d'où l'importance de ne pas négliger sa présence dans la littérature. Certain-e-s pourraient dire qu'il ne s'agit là que de questions culturelles : en réalité, les deux sont très liés. Les cultures se sont construites autour d'environnements, de sociétés, elles-mêmes grandement liées à des évènements et évolutions socio-historiques, comme mentionné plus tôt, qui ont émergé parce qu'elles ont été portées par des idées.

Répandre l'idée selon laquelle il faut différencier politique et divertissement/littérature, c'est passer à côté du rôle que l'on a. C'est aussi dépolitiser notre propre place d'écrivain-e et/ou lecteurice. En tant qu'individu membre d'une société, qui que l'on soit, on porte, diffuse, partage un regard politique sur notre monde de manière consciente et/ou inconsciente. Ignorer cela, ne pas prendre en compte la place que la politique prend dans les milieux littéraires, c'est participer, volontairement ou non, au maintien de violences. Ne pas agir, c'est devenir complice.

Conclusion

Il est vrai que se positionner, agir, sur des sujets politiques, s'éduquer, apprendre, n'est pas toujours chose aisée. C'est un inconfort que l'on doit surmonter si l'on souhaite contribuer à une littérature plus éthique engagée. L'esprit critique garantit une forme d'autonomie et une liberté de penser, qu'il faut considérer avec sérieux, selon moi. Au-delà de l'aspect moral (ce n'est pas un combat entre le bien et le mal). N'est-il pas plus enviable de prendre conscience et comprendre la société dans laquelle on évolue ? Dans les milieux centrés sur l'écriture, on parle davantage de diversité, d'inclusivité, ce qui montre que les mentalités ont évolué et qu'il est possible de surmonter cet inconfort. Il devient moindre grâce au travail collectif réalisé dans nos luttes et nos efforts individuels.

Plus tard, j'envisage de présenter quelques ressources pour compléter ce modeste billet. J'espère qu'il éclaircit un peu plus les enjeux présentés. La dépolitisation touche bien d'autres domaines, alors gardons en mémoire que la politique ne concerne pas que le vote ou les débats.

Merci pour ta lecture, à bientôt pour de nouvelles aventures ! 💜

Si cela vous intéresse, vous pouvez me retrouver sur les réseaux sociaux et lire mes projets publiés ici, à bientôt ! :

#chapitrepelucheux #francais #france #littérature #litterature #politique

5 notes · View notes

aurevoirmonty · 4 months

Text

« Le sens du conservatisme consiste non pas à faire obstacle au progrès et à l’élévation, mais à s’opposer à la régression et à la descente vers la nuit du chaos […]. »

Nicolas Berdiaev, De l’inégalité (1923)

4 notes · View notes

duxvonzazer · 9 months

Text

« De toute évidence, après être devenus l'Établissement lui-même, nos anciens révolutionnaires ont très peu de pouvoir libre à offrir. Tout ce qu'ils pouvaient attraper avec leurs crocs, ils l'ont aspiré et jeté. La proie restante est très petite, très insaisissable et très indigeste. Le mouvement progressiste connaît rapidement une crise de famine de pouvoir — ses partisans, qui se nourrissent de la victoire, exigent de l'action. Mais il reste très peu de victoires à remporter.

Une stratégie de reboot, comme la Réaction, offre une tranche d'impact de manière plus probabiliste. Bien qu'elle ait une faible probabilité de victoire, l'ampleur de la victoire — un tout nouveau régime à construire — est si grande que leur produit perçu n'est pas insignifiant. Du moins, il devrait être comparable aux rations de famine du progressiste. Sans parler de celles du conservatisme, dans lequel la probabilité de victoire est significative mais l'ampleur de la victoire est négligeable.

Ainsi, la Réaction a la capacité de devenir à la mode auprès des élites amorales, ce qui était clairement une condition préalable à tout type de succès politique au 19e et 20e siècles. Au lieu d'une petite tranche de pouvoir dans le régime actuel, qui est réelle, elle offre aux partisans une grande tranche de pouvoir dans le nouveau régime, qui est hypothétique — mais qui deviendra réelle dès que suffisamment de personnes la soutiendront. Cela suffit à stimuler l'instinct de pouvoir du chimpanzé, qui est, si l'on peut dire, plus développé dans les esprits les plus cultivés et éduqués. »

Curtis Yarvin

3 notes · View notes

pia-writes-things · 2 years

Text

Le film du Visiteur du futur étant enfin en VOD, c'est parti pour un live blog !

Rien que la musique du début me donne envie de pleurer 😭😭

IL EST LÀ

Et on l'entends pas dire son discours 😂😂

Le coup du chinois et du mandarin mdrrrr

La brigade temporeeeelle

Bon bah RIP McFly et Carlito hein 😅

Le tiiitre ! Je suis tout chose

Hakzvakzbr, ils sont dans le labo d'Henry

La musiiiiique bordel

Mon dieu cette scène d'ouverture est INCROYABLE

On stan la fille activiste qui va emmerder son père en en conférence

Ptdrrr les stratégies militantes pourraves

Vraiment les feels que me donne la musique, j'ai mal au cœur

La Pia de 14 ans en mois est en PLS

Le père d'Alice me hérisse les poils

ALEX RAMIRES MY BELOVED

Oooouh la famille dysfonctionnelle bonjour

Oh putain ! La musique de la fin de la saison 3 en sonnerie de tel 😭😭

Les blagues sont si drôles : "Ta vidéo tu peux te la carrer dans le cul" "C'est déjà fait" 😂😂

"Vous êtes qui" -> "Vous d'abord" -> Il commence son speech et elle l'assomme, enchaînement parfait 😂😂

Le trio Audrey, Matthieu et Vincent est PARFAIT

LE PREMIER "VOILÀ CE QU'IL VA SE PASSER" I'M CRYING 😭😭 PLEASE LET ME IN PEACE WITH THE FEELS

MATTEO QUI SAUVE RENARD !

"La patronne va être tellement vénère" On peut la voir la patronne please 👀👀

RAPH !

Il est si chou, tout timide à leur dire de pas avoir peur

Première vision du futur, ça fait un choc 😅

MICHEL !

CONSTANCE !

Et Richard ptdrrr

Gilbert Alibert c'est tellement un nom de merde tho 😂

Raph is too pure

Ah bah non, il s'est bien endurci dis donc

Un fifa mdrrrrrr

Les zombies !

HENRY

Comme il se la pète 😂

Le "J'avais raison" envers son père, ça doit être si satisfaisant 😍

"Ils sont où vos jetpacks" 🤣🤣🤣

Oh les gens qui kiffent Henry ont dû se REGALER

(Sidenote : on apprécie la vision plutôt nuancé du nucléaire qu'on a eu entre Renard et Gilbert)

Purée, iels retiennent pas leur coups en terme de politique 😮 We stan

Purée, les discussions entre Renard, Henry et Raph sont hilarantes 😅😅

Les entrées de la brigade temporelle sont toujours tellement dramatiques 😅

François a mis tous ses potes dans le film en fait 😂

"Zombiephobe" 😂😂

Oh c'est rude comme backstory la daronne

LE TERRIER

La réf à Clotilde, be still my heart

KYAN ET NAVO

"Je l'ai lu sur FB" 😂

Oh la vache, elle rigole pas Alice

Et son père me pète les couilles

Iels ont remis plein de musique de la série, I'm emotional

J'ai peur pour le labo 😬😬

Ah bah oui, RIP le labo

La cinématographie tho

HENRY

NON

WTF

Pourquoi ? I swear to god if he's dead...

*singsong* On va aller au Terrier ! Et on va voir Belette 🤗🤗

I really don't know how I feel about Renard et Belette being together...

C'est moi ou Raph est vachement plus awkward qu'avant ?

BELETTE

Terrier avec une faute d'orthographe, je meurs

Mais aussi 🥰🥰🥰🥰

🫠🫠🫠 Moi actuellement

Le complexe du héro de Renard de retour !

La meute my beloved ! Ces gamins sont incroyables 🥰🥰

Henry 😭😭😭😭

Putain mais après Judith, ils peuvent pas nous faire ça

Mais euh, c'est un désastre là : Henry est mort, Renard et Raph sont inconscients, la Meute se rends 😭😭

The way I'm attracted to Constance is not okay

"CRS du futur" + le sous texte sur le conservatisme de la Brigade is 😙👌🏻

La conversation avec le double du futur c'est chaud 😬😥

Purée, leur maison c'est pas une maison de pauvre 😮😮

La confrontration Renard / Constance 👀👀

Et le tutoiement qui lui échappe !! 😵😵

Il va me falloir 3 jours pour m'en remettre 😭😭

Je suis en PLS sur le sol

Oooh ce câlin trop mignon entre Alice et Gilbert !

Je suis une petite boule d'émotion... Je vais devoir scroller loooongtemps sur Tumblr dans le tag après ça

Tant de potentiel gâché entre elleux deux

Ooooh dark!Constance is out !

Tout le passif qu'il y a entre Matteo, Constance, Raph et Renard me rends DINGOS

Henry qui participe à sa propre reconstruction 😂

Faudrait que je lise les mangas pour comprendre pourquoi Louise tique quand on dit qu'alors est assisté

Mais Constance pourquoi tu es devenue aussi méchante 😭😭😭 I wanna rip my heart out

YES LOUISE !

Raph 🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️

La tension entre Louise et Constance tho 👀👀

Judith et Constance qui se battent 🤝🏻 my lesbian awakening => Louise et Constance qui se battent 🤝🏻 my lesbian continuing 🤣🤣

Raph et la piscine mdrrr

Oh fuck, Renard qui laisse Matteo sur le front de 14-18... Ça a des vibes Doctor x Master 👀👀

I'm scared pour le Terrier 😬😬

Showdown Matteo x Renard

I'm REALLY emotional

J'aimerai une petite réf à Judith SVP

Je ship Alice et Raph

RIP les gens du bar...

Purée le Terrier 😭😭

Le regard entre Belette et Henry 😭😭😭😭

Changement temporel !!!

RIP Alice par contre

I should not feel sorry for Constance and yet...

Le câlin Renard et Constance, I am shaking crying sobbing chewing my own knuckles

Purée c'est si bien fait et si triste à la fois cette fin 😭😭😭😵😵

Ce film is destroying me

How can she still be alive ?

What ?

DW en sueur face à ce paradoxe

REM MY BELOVED

Bon bah je suis in love 😍 Juste déçue de pas avoir de réf à Judith mais c'est un détail

Il était incroyable, il a quand même fondamentalement changé mon cerveau, I'm actually crying. Genre je suis vraiment très emotional là. La moi de 14 ans aurait jamais pensé vivre ce moment, et j'ai attendu tellement longtemps pour le voir depuis septembre 😭😭

#i need to lie down #how am i supposed to go on with my life ?#vdf #vdf le film

6 notes · View notes

claudehenrion · 1 year

Text

Chartres -- 2023...

Y a-t-il un lien de cause à effet entre la Pentecôte, le Pèlerinage de Chartres et le fait que ''La Croix'', journal très à Gauche... à défaut d'être de Gauche, ait rendu public hier un sondage sur ''Mieux comprendre les jeunes qui vont aux JMJ'' ? En tout cas, il y a bien un lien ''de Claude à effet'' (si j'ose !) dans le fait que j'en parle aujourd'hui : les habitués de ce ‘’Blog’’ m'ont souvent vu m'inscrire en contre des mouvements qui agitent l'Eglise de France –et l'Eglise, en général– et qui, quoi qu'en pensent ceux qui les soutiennent (ce qui est leur droit le plus indiscutable –comme c'est le mien de dire mon désaccord) dépeuplent nos églises et assèchent la chrétienté (les chiffres sont cruels, mais ils sont là, incontournables, hélas...).

Pendant trois jours, 16 000 jeunes chrétiens ont marché de Paris à Chartres, sous un cagnard rappelant le ''réchauffement climatique'' (NB : ayant pas mal ''pérégriné'' sur trois continents, je ne sais pas si la chaleur extrême est préférable à un froid piquant ou à une pluie démoralisante !). Pourquoi 16 000 ? Car il a fallu clore les inscriptions, ''pour raisons de sécurité''... Sur les traces de Charles Péguy qui, un an avant sa mort en héros, allait à pied supplier la Vierge de sauver son fils malade, des milliers de jeunes gens pleins d'espoir, de foi, et de rêves dans leur belle âme ont repris ce chemin, plat à en être désespérant. Plat, vraiment ? Pas pour ceux qui (se) récitent en marchant les vers sublimes de ''La Route de Chartres'' (1913).

Ainsi nous naviguons vers notre cathédrale. De loin en loin surnage un chapelet de meules, Rondes comme des tours, opulentes et fières, Comme un rang de châteaux sur la barque amirale. Deux mille ans de labeur ont fait de cette terre Un réservoir sans fin pour les âges nouveaux. Mille ans de votre grâce ont fait de ces travaux Un reposoir sans fin pour l’âme solitaire

Vous nous voyez marcher sur cette route droite, Tout poudreux, tout crottés, la pluie entre les dents. Sur ce large éventail ouvert à tous les vents La route nationale est notre porte étroite (…) Nous ne demandons rien, Refuge du pécheur, Que la dernière place en votre Purgatoire, Pour pleurer longuement notre tragique histoire, Et contempler de loin votre belle splendeur.

Quelques mots sur ce sondage qui s'inscrit à contre-courant de ce que vit, dit, pense, et pratique (ou plus exactement : ''ne pratique plus, hélas !'') la France.. Il démontre sans ambiguïté la force du conservatisme chez les jeunes catholiques... ce qui peut redonner espoir pour le futur, le conservatisme étant la seule force centripète dans un monde hélas plus porté vers les fausses promesses de forces centrifuges. Même La Croix –qui n'en est pas plus heureuse qu'un progressiste qui se rend compte que son choix ne peut déboucher sur rien de bon, de vrai, d'utile, de transmissible-- est obligée d'admettre qu'une partie importante de la jeunesse a renoncé à tout consensus avec les idées du jour –dont les siennes, hélas pour lui.

La constatation est simple à énoncer, sinon à ''manager'' : il semblerait que les jeunes cathos, comme tous les autres ''jeunes'' –et une partie grandissante des ''moins jeunes'' et des ''pas-jeunes-du-tout''-- refusent net les prises de position, totalement démodées, déjantées et décentrées – de leurs dirigeants officiels. Si j'ose un raccourci (donc forcément outrancier) on pourrait presque dire : ''Macron / François = même combat : des idées d'hier, démontrées périmées, devant un monde qui bascule vers de nouveaux paradigmes dont ils n'ont pas, eux, la moindre idée''. (Paradigmes dont nous parlerons demain, in cha Allah) ! Car il ne faut pas minimiser ce phénomène par masochisme destructeur : c'est par dizaines de millions que se comptent les participants aux ''JMJ'' ! Ils ont parfaitement bien intégré leur nouveau rôle de ''jeunes passeurs dans un monde dé-christianisé'', et n'en ont ni plaisir masochiste ni joie malsaine : leur foi leur suffit largement.

Mais revenons à ''notre'' sondage qui va mettre la panique chez les habituels ''bien-pensants'' (qui sont, de manière inexplicable, ceux qui pensent le plus ''de traviole'' !), et la stupeur chez tous nos ''maitres-à-penser-des-mensonges'' : 75 % des sondés vont à la messe une fois par semaine, dont 24 % plusieurs fois (par semaine) et 1 % seulement ''presque jamais'' (je suis prêt à parier qu'une majorité de français aurait donné, spontanément, des chiffres exactement inverses !).

Vous allez me dire que cette apparence de renouveau s'inscrit en contre de la posture qui est habituellement la mienne sur ce sujet ? Je crains de décevoir ceux qui auraient cet espoir –quelles que soient les raisons qu'ils invoquent-- mais pour cela, il faut revenir sur le sujet douloureux de ''la messe en latin'', cette querelle stérile que le Pape François vient de rallumer dans une absence apparente d'infaillibilité pontificale, son rôle étant –pourrait-on croire !-- d'unir plus que de diviser. Mais j'arrête : qui suis-je, pour avoir une opinion sur ce sujet particulier ?

Ce que je sais, en revanche, c'est que il y a un mois, une femme remarquable, de culture musulmane affirmée, Sonia Mabrouk, s'était étonnée que la chrétienté ait délibérément tourné le dos à ce chef d’œuvre du ''sacré'' qu'était une messe dite tridentine, ou ''préconciliaire''. Elle sait, elle, que la langue ne saurait être un frein à la pratique d'un contact permanent avec un Dieu défini par Sa transcendance, et que l'arabe, dit ''la langue d'Allah'' par ses croyants, n'a jamais porté le moindre frein à l'explosion de l'islam –j'en atteste ''de visu''-- dans les pays non-arabophones (par centaines de millions en Indonésie, en Malaisie, en Chine, en Iran, dans le monde turcophone et (de mon expérience) berbérophone, de l'Atlantique au désert blanc libyo-égyptien : tous ces gens ne parlent pas –ou refusent de parler, pour certains-- la langue arabe... qu'ils retrouvent tous, cependant, pour des prières ardentes dans un idiome dont ils savent moins que l'Europe ne savait de latin.

Que dit le sondage sur ce sujet ?. Il est clair et précis (je cite La Croix ) : ''Entre sacralité, tradition et identité, une partie de la jeunesse française semble sensible à la Tradition''. J'imagine comme ça doit leur faire mal d'écrire ça ! Et pourtant, la vérité est au delà : 38 % des ''jeunes-version JMJ'' aiment la messe en latin, 40 % ''n'ont rien contre'', 8 % la préfèrent à toutes les autres, et seulement 12 % y voient un ''retour en arrière inutile''. J'avoue être surpris par ces chiffres : que de vieux Kroumirs comme moi regrettent le faste, les musiques dites ''sacrées'', si éloignées des musiquettes ''made in Paray-le-Monial'', on peut le comprendre, voire même l'expliquer. Que la nostalgie, le syndrome du ''bon vieux temps'' jouent un rôle, OK !

Mais que des jeunes gens qui n'ont jamais connu ces beautés, ces richesses, la profondeur d'un contact avec un Dieu vertical, en Majesté, pour qui ''rien n'était trop beau'' (propter maximam Dei gloriam, bien sûr!), la perception aiguë de la primauté donnée au ''Sacré''... qu'une génération qui a, depuis sa naissance, entendu ''taper'' (et parfois très fort : j'en ai bien souffert, souvent) sur les tradis, les intégristes, ces rétrogrades... et le latin, et qui n'ont aucun des souvenirs des émotions qui étaient alors non seulement permises mais recommandées ( Oh ! Quels ''trop-pleins'', esthétiques autant que religieux, quand éclataient les notes —et les paroles !-- merveilleuses du ''Minuit Chrétiens'', de la ''Cantate à l'Etendard'' ou du ''Veni creator'' que, signe des temps et du retour des belles choses, j'ai ''eu'' hier, chez ''mes'' petites sœurs de Bethléem ! Quel bonheur !). Je dois dire à ces jeunes gens mon admiration pour leur profondeur et la dimension ''limite extra-humaine'' de leur démarche. Une conclusion ? (une fois n'est pas coutume) : Merci, mon Dieu...

H-Cl.

6 notes · View notes

raisongardee · 6 days

Text

"Conservatrice au sens le plus profond, la révolte paysanne l’est assurément. Mais c’est dans la radicalité même de son conservatisme qu’il faut lire ce qu’elle véhicule d’aspiration à la liberté. Que veut-elle conserver ? Que se soucie-t-elle de préserver ? L’espace libre, la sphère autonome de la communauté familiale et villageoise, que de façon remarquablement universelle les anciennes formes de domination étatique ont toujours laissé subsister et que seul l’Etat occidental moderne s’est employé à détruire. De la Chine aux Andes, les anciens empires ont certes engendré des machines étatiques autrement plus écrasantes que celles sécrétées par les monarchies européennes du XVIe siècle. Mais cet appareil bureaucratique qui s’édifie à la tête de la société laisse à la base perdurer un monde à l’écart de l’Etat et monde même d’avant l’Etat par beaucoup de ses traits. L’ambition de l’Etat moderne, tel qu’il trouve précisément ses assises stables dans l’Europe du XVIe siècle, est tout autre. Non pas contrôler du dessus et à distance la société pour en extraire le surplus économique mais pénétrer littéralement la société, s’introduire dans ses articulations les plus fines, se rendre maître de ses rouages les plus intimes. Réglementer, codifier, redéfinir, changer, moderniser. "Civiliser", diront les grands commis éclairés et les serviteurs zélés. Briser donc cette base ou ce noyau le plus archaïque où se conservent d’antiques modes de pensée, des gestes millénaires et surtout un gouvernement de la petite communauté continuant à conjurer au sein d’elle-même par la tradition la différence de ceux qui commandent et de ceux qui obéissent. L’Etat partout, l’autorité partout proche ; même là où subsistait un tout petit peu d’une très ancienne liberté : tel se dessine l’horizon social dès l’instant où s’affirme pleinement le projet étatique […] Le prétexte immédiat de la révolte peut n’être que fiscal. Un examen plus approfondi révèle déjà derrière la défense des intérêts la haine d’une innovation signifiant toujours surcroit de pression sur le "populaire" – la haine aussi, en la personne du gabeleur, de l’intrus rendant sensible la volonté d’inquisition d’un pouvoir jusque-là lointain. Au-delà du poids de l’impôt et de la pression administrative, c’est le nouveau qu’on redoute, le nouveau d’un Etat dont on pressent qu’il ne va cesser de produire du nouveau."

Miguel Abensour et Marcel Gauchet, « Les leçons de la servitude et leur destin », in Etienne de La Boetie, Le discours de la servitude volontaire, 2002.

#miguel abensour #marcel gauchet #paysans #agriculteurs #etat #conservatisme #modernite

2 notes · View notes

havaforever · 2 years

Photo

INU OH - lnu-oh, créature maudite, est né avec une particularité physique l’obligeant à cacher chaque parcelle de son corps. Sa vie de paria solitaire change lorsqu’il rencontre Tomona, un joueur de Biwa aveugle. Ensemble, ils créent un duo singulier qui fascine les foules et deviennent les premières célébrités du Japon. Pour découvrir la vérité sur la malédiction d’Inu-oh, ils devront continuer à danser et chanter, au risque de déranger l’ordre établi.

Inu-Oh fait écho à un monde parallèle sorti de nulle part, qui, par la magie du millimètre (d’humour, de couleur, d’audace, d’innovation, de chance aussi, de magie en tout état de cause), devient unique. Tout aussi étrange qu’il soit, Inu-Oh est, tout ensemble, une ode à la liberté, à la vérité, à l'art, au rock, aux sentiments que la trahison ne parviendra jamais à tuer ; une réalisation par laquelle le Nô et le Rock se répondent et se confrontent, une scène sur laquelle la modernité - vecteur de vérité et le conservatisme - instrument politique continuent de s’affronter.

Inu-Oh est par le biais d’une rétrospective du Japon médiéval d’il y a six siècles, semblable à celui de Princesse Kaguya. Dans l’univers des esprits et dieux si cher à l’animation nippone, il fait muter un Nô primitif vers le rock de Jimi Hendrix, livre dans un shogunat du XIVème siècle des représentations d’opéras rock évoquant Tommy des Who ou la grandiloquence de Queen.

C’est ainsi qu’il fait vibrer des sonorités typiquement Jane’s Addiction dans des palais écrasés par l’étiquette impériale, et qu’il parvient à faire émerger dans un monde terriblement ancien une rock star maquillée comme Aladdin Sane, tout en faisant bouger les paysans en mode breakdance.

Seuls les japonais peuvent, aujourd'hui, dans notre monde de hontes et haines aussi recuites que factices, revendiquer fièrement leur culture, leurs croyances et leurs racines, en un mot leur tradition, nous en rendre jaloux, tout en la dénaturant respectueusement dans un esprit purement punk et un déluge de lumières.

NOTE 12/20 - Le scénario est éminemment original, mais il est aussi complètement bizarre, les décors sont bien dessinés mais on peut déplorer que les personnages soient moches et l'animation un peu saccadée.

Un film quand même trop perché pour prétendre au chef d’oeuvre.

#Cinéma #INU OH #japon #animation #rock #moyen age #monstres #12

4 notes · View notes

ambipolis · 2 years

Text

Vendredi 7 octobre 2022

Extrêmement c…

Depuis la victoire de l’union des droites en Italie avec en tête le parti de Giorgia Meloni revient l’antienne « extrême droite » avec un concept étrange et mal défini : celui de post-fasciste.

La notion d’extrême droite a été caractérisée par son antiparlementarisme, des actes « anti-démocratiques », son antisémitisme, un programme xénophobe.

En Italie comme en Suède, pas d’antiparlementarisme, pas d’actes « anti-démocratique », pas de déclaration ni d’actes antisémites. L’antisémitisme n’est plus depuis longtemps l’apanage de l’extrême droite. La volonté de limiter et réguler l’immigration est très souvent considérée par certains comme la caractéristique majeure de cette nouvelle extrême droite xénophobe et islamophobe. A cette aune, cette soi-disant extrême droite est majoritaire dans la plupart des pays européens et devrait donc gouverner tous ces États.

Revenons en France. Le Rassemblement national n’est pas un parti d’extrême droite, mais est considéré comme tel pour tenter de le disqualifier. Reconquête a un programme plus radical qui est plus ultra conservateur, donc loin de celui du fascisme et du national-socialisme. Il y a bien France comme dans toute l’Europe une extrême droite très antisémite, anti parlementaire et très violente : elle est très marginale.

En fait nous avons en France une extrême droite qui ne l’est pas, une extrême gauche sectaire, qui pratique l’arbitraire en interne comme en externe sans craindre utiliser les méthodes de 1793 et des procès de Moscou. Et puis un soi-disant « extrême centre » qui prétend se caractériser par son sens de la modération, son refus de la radicalité et du conservatisme, sa posture ambivalente, mais qui se manifeste aussi et de ce fait pour beaucoup par son impuissance, par l’écart entre les mots et les actes.

Et puis il y a la majorité des abstentionnistes qui, pour le moment, ne se retrouve dans aucune des trois et une autre majorité très présente dans les médias « mainstream » : celle des « extrêmement » c… !

François BAUDILLON

3 notes · View notes

ataturquie · 9 months

Text

#turquie #conservatisme en turquie

0 notes

jgmail · 2 years

Text

¿Es la extrema derecha una vanguardia cultural?

Traducción de Juan Gabriel Caro Rivera

El escritor Stéphane François acaba de publicar el libro Une avant–garde d’extrême droite. Contre-culture, conservatisme radical et tentations modernistes en Editions de la Lanterne. Presentamos a continuación una traducción de las dos entrevistas que le hicieron a raíz del mismo en Le Monde y en L'Humanité.

En el libro que acaba de publicar usted aborda el tema de la extrema derecha desde un punto de vista cultural, haciendo énfasis en sus referencias históricas, religiosas, musicales o literarias. ¿Podría clasificárselos como una forma de contracultura?

Sí, por supuesto, pero es un tema mucho más complejo: la contracultura apareció por primera vez en la década de 1960 en los Estados Unidos de la mano de la oposición a la guerra de Vietnam, desarrollándose como un movimiento anti-conservador y antimilitarista mezclando diversos elementos en su seno que iban desde referencias académicas hasta aspectos populares, espirituales, políticos o musicales. La extrema derecha ha hecho algo similar, pero mucho después: solo fue a partir de la década de 1970 que comenzaron a hacer referencia a la cultura popular, en particular en Italia. Los militantes de la extrema derecha, especialmente los neofascistas, comenzaron a utilizar estos elementos populares y los impregnaban de su respectiva ideología. Un ejemplo claro fueron los campamentos italianos en honor al Hobbit organizados por la sección juvenil del neofascista Movimiento Social Italiano explícitamente conectados a la mitología de Tolkien. Posteriormente, esta misma organización público varios folletos de este estilo cargados de referencias contraculturales. Solo hay que ver como la extrema derecha utiliza películas como 300 para hablar de Esparta o hace referencias a grupos musicales o cantantes como Joy Division, Morrissey y Smiths. A pesar de la mezcla de elementos heterogéneos, intentan darle coherencia intelectual y cultural a su movimiento.

¿Es una forma coherente de pensar?

Sí, aunque esta contracultura de extrema derecha hace referencia principalmente a elementos de religiosos marginales, el paganismo o las vanguardias conservadoras. Su objetivo es crear una cultura común que suplante a la cultura dominante actual. Ahora bien, esta cultura es excluyente, pero tiene diversas corrientes en su seno como, por ejemplo, los neopaganos, los católicos tradicionalistas o los skinheads de extrema derecha. Lo que los une es el deseo de crear una contracultura “blanca” para sus descendientes basada en los valores europeos.

¿Qué influencia tienen estas corrientes marginales de la extrema derecha en movimientos políticos como Rassemblement National (RN) o Reconquête?

Es necesario diferenciar entre el discurso público dirigido a todos y las referencias que solo son entendidas por los militantes. Las referencias que utilizan los activistas más antiguos y radicales no son las mismas que las del votante promedio que elige votar por el RN por odio o rechazo al “sistema”. Las referencias culturales de los primeros son muy radicales y provienen de esta contracultura de extrema derecha, mientras que para los segundos estas referencias son prácticamente incomprensibles, especialmente todo lo que tiene que ver con el paganismo y el esoterismo. No obstante, de vez en cuando la cultura de los militantes radicales de extrema derecha se hace claramente visible como, por ejemplo, en la defensa del localismo por los políticos identitarios del RN. Es una referencia directa a las patrias carnales de Charles Maurras y las ideas identitarias de la Nueva Derecha que tienen matices y expresiones culturales muy profundas o diversas.

Lo mismo podemos decir de la teoría conspiracionista de la “gran sustitución” adoptada por muchos políticos...

Sí, es una teoría que tiene su origen en los círculos nazis de la década de 1950 y que fue difundida por Dominique Venner [un destacado intelectual de la extrema derecha] en la década de 1960 y, posteriormente, durante la década de 1970 por la Nueva Derecha. Este discurso sin duda se ha atenuado, pero ha mantenido muchos de sus elementos originales.

La candidata favorita para las elecciones legislativas italianas, Giorgia Meloni, ha asumido esta contracultura al asistir al festival anual de Atreju, el cual hace referencia a La historia sin fin. ¿Qué podemos decir de Francia?

La situación de ambos países es muy diferente y está ligada a sus historias nacionales. El fascismo ha vuelto a ser aceptado en Italia como fuerza política ya que fue un movimiento político relevante allí. En cambio, podemos decir que un manto de plomo fue puesto sobre la extrema derecha francesa después de 1945 y no ha sido capaz de quitárselo. En Francia los escritores de extrema derecha se resistieron durante mucho tiempo a crear una cultural juvenil para sus militantes y esa es la razón por la que imitan a los italianos, siendo estos últimos los primeros en adoptar como referentes a Yukio Mishima y Ernst Jünger.

¿Qué interés puede tener el estudio de todas estas corrientes culturales para un investigador? ¿Y por qué se estudian tan poco?

Creo que he intentado demostrar que la extrema derecha no es tan pobre intelectualmente como siempre se cree y que han construido un mundo muy complejo lleno de muchísimas referencias intelectual desde la década de 1930. Incluso han estudiado la experiencia de otros movimientos, en particular de la izquierda y la extrema izquierda. El hecho de que sea un tema tan poco estudiado se debe al miedo, el desprecio e incluso la condescendencia. A menudo me dicen: “¿Cómo puedes estudiar tal cosa? Es imposible”. Le explico a mis colegas que es un tema fascinante porque la extrema derecha no son solamente brutos agresivos, sino que entre sus filas existen intelectuales muy sofisticados... Además, muchas veces me reprochan que debería juzgarlos o tomar partido, una actitud que es muy común en algunos intelectuales que ven “roji-pardos” por todas partes y se niegan a estudiar lo que dicen sus enemigos por miedo a que el contacto con ellos los contamine.

Tu anterior libro verso sobre la ecología y la extrema derecha, ahora has escrito uno sobre la relación de la extrema derecha con la cultura y sus diferentes manifestaciones ¿Por qué crees este tema es importante para comprender esta clase de movimientos políticos?

Fue un tema que siempre me intereso, especialmente porque hice parte de los ambientes de la música independiente. De joven estuve muy involucrado con la cultura industrial (un movimiento musical experimental heredero del punk). Rápidamente me di cuenta que este movimiento estaba infiltrado por varios fanzines o grupos de extrema derecha. Fue así como comencé a reflexionar sobre este tema. Esta clase de producciones culturales cumplen una serie de funciones estratégicas que no siempre son llevadas a cabo de forma consciente. En primer lugar, esta cultura esta destinada a los militantes de la extrema derecha, pues les permite crear vínculos entre ellos.

En tu libro dices que esta clase de producciones culturales de la extrema derecha resultan inconcebibles especialmente para la izquierda. No obstante, ¿por qué usas la expresión “vanguardia”?

Muchas veces creemos que la extrema derecha es contrarrevolucionaria o reaccionaria, pero muchas corrientes asociadas a ella son en realidad revolucionarias y hacen referencias a las vanguardias artísticas – sobre todo el futurismo –. Revistas como Zentromag (perteneciente al sitio alternativo Zentropa) es futurista y usa los colores rojo-blanco-negro. Algunos de estos grupos incluso se definen como “vanguardias conservadoras” y cuentan con una producción artística de muy alta calidad.

Toda vanguardia debe tener referencias intelectuales importantes y usted analiza algunas de ellas. ¿Cuáles serían los principales autores?

La figura internacional más influyente de todas es Alexander Dugin. Alain de Benoist sería en Francia el principal referente, aunque él constantemente lo niega. Además, varias instituciones importantes, en particular el Institut Iliade, promueven una especie de “cristianismo pagano” o “cristianismo identitario”. Hace diez años llamarse “católico tradicional” dentro de los círculos de la extrema derecha fascista o revolucionaria estaba mal visto, pero hoy no sucede lo mismo.

Uno de los principales referentes de estas vanguardias de la extrema derecha es la organización italiana CasaPound. ¿Cuál es su influencia?

Tiene mucha influencia. Su nombre hace referencia al poeta vanguardista estadounidense Ezra Pound, simpatizante del fascismo. Es una organización que retoma los códigos contraculturales: es una especie de casa okupa que promueve conciertos de grupos góticos o punk, concursos de grafitis, exposiciones, etc. CasaPound fue un modelo que intento aplicarse a Francia y no funcionó, aunque tuvo una importante influencia intelectual. Los neofascistas italianos siempre han sido vanguardistas y se sienten atraídos por la Modernidad.

Retomemos el problema con el que comienza el libro: la cuestión religiosa o, más bien, el hecho religioso. Es bien conocida la defensa de la “Europa cristiana”, pero este tema se mezcla con el problema del retorno a las raíces. ¿Cuál es el papel que juega la religión en la extrema derecha?

Es fundamental, porque la religión da un sentido de identidad. Normalmente se defiende la cultura clásica y el Occidente cristiano como lo hacían los regímenes de Franco y Salazar. No obstante, desde la década de 1920, en particular entre los nazis, han existido grupos anticristianos que promueven una concepción pagana del mundo. Todos estos grupos comparten una preocupación por reconstruir una identidad común y una concepción étnica de la religión. Podríamos decir que se trata de una especie de cristianismo paganizado: su “genialidad” subyace en el hecho de que no existe necesariamente oposición entre los dos o, en otras palabras, subrayar los elementos paganos presentes en el cristianismo y deshacerse de los elementos judíos extraños a los europeos.

También has escrito un capítulo dedicado a la fascinación de la extrema derecha por la Edad Media. ¿Por qué crees que se produce este fenómeno?

Existen varias razones: para los reaccionarios y cristianos es una época donde se produjo el enfrentamiento entre los cristianos y los sarracenos, las cruzadas y la defensa del Occidente cristiano por parte de Hugo Capeto o la Reconquista española. Por otro lado, la extrema derecha considera la Edad Media como una suerte de edad de oro de la sociedad europea tradicional: una sociedad ordenada y orgánica gobernada por una élite aristocrática que les fascina. Por supuesto, en semejante sociedad medieval muchos de los actuales defensores de la extrema derecha no habrían sido parte de la aristocracia sino siervos pertenecientes al tercer estado, algo que muchas veces olvida el discurso tradicionalista, aristocrático, organicista y guerrero que ellos defienden.

La figura del caballero en la portada de tu libro es interesante... ¿Qué papel juega la mitología nórdica en el imaginario de la extrema derecha?

Sigue siendo parte de la Edad Media, pero el vikingo es un hombre libre, guerrero y conquistador. La extrema derecha ha tenido polémicas intelectuales muy fuertes con los historiadores especializados en el mundo nórdico, tachándolos de “convertir a los vikingos en comerciantes, mientras que en realidad eran conquistadores que iban a la guerra en sus barcos”. El vikingo es reivindicado como el prototipo racial europeo ideal de la siguiente manera: cuanto más cerca se encuentre del Polo Norte más puro eres espiritual y genéticamente.

¿Crees que existe una relación entre la contracultura de extrema derecha y el actual ascenso político de esta última?

Creo que se trata de un tema secundario, porque el objetivo de la extrema derecha es atraer votantes. Las vanguardias artísticas son más bien patrimonio de los grupos radicales, pero existen vínculos entre ellos. Por ejemplo, buena parte del Institute Iliade hizo parte de los asesores de Eric Zemmour. Partidos políticos como el RN defienden más bien el localismo.

Extraído de https://tempspresents.com/2022/09/23/lextreme-droite-une-avant-garde-contre-culturelle/

#Vanguardias #arte #cultura #extrema derecha #pensamiento #historia

2 notes · View notes