#dilemas* (pardon)

[torgawl]

i'm actually obsessed with this line from chapter 6 of trigun maximum. this might be my favourite scene so far!!!

bonus cool vash panel from the same scene because it's so *chef's kiss*:

[lokisprettygirl]

hi i know i havent done this in a while but thought this was long over due so if you still dont mind these, here are my thoughts about tb...

the last few chapters have been nothing short of incredible, i havent interacted much, fault of my own dismay but really the chapters have been an absolute marvel. the twists and the unanswered questions to many many question linger in the air. (pardon me but for some reason i turn very formal for no utter reason)

one question is what happened with the whole bruce and mummy dearest dilema.

i remember there being a loose end concerning steve and co.

but to now talk of the latest chapter if again you dont mind this annoying

i whole heartedly agree the she was being completely irrational but the fact that she knew she did something wrong shows something. and lokis thoughts are completely valid, with everything he's been through, what they've been through, the trauma of what happened last time still haunts him. he doesnt deserve that and im sorry for that darling.

and that sameera woman ughhhhh. for god bloody fucking sakes, she never deserved a space in his mind to occupy let alone his heart. the gull of that whiny idiotic girl boils my blood as she had the shit to say the shit she did after crying to her father that he took her, which caused him to get beaten to an inch of his life. FUCK OFFF you bitchy little girl (i was very tempted to call her a spoiled rich bitch then remembered y/n)

god darling, i really am just sorry. you dont deserve any of this. please wipe the tears that has had no right to cause you any distraught. your feelings are valid but it doesnt mean you deserve to feel the pain you feel. if you cant hold your tears anymore though darling, know that im here to hold you whilst you curse out the world and i will protect you no matter what (wow that got way too personal? not sure if thats the right word)

him being cold to her is albeit a bit rude, is totally understandable. the walls theyve broken down together were coming back up in the moments he thought and did lose her. only for a second though but he did lose her in those few hours and that was just enough time build back those walls up slowly. he still hasnt forgiven her fully hasnt he? but he still loves her enough to ensure that nothing will happen to her and that i believe is real true love. a bit cliché but it is. hes still very guarded now especially with what happened but god the mysteriousness of him is... i just find it rather hot is all

and also that he trusts her enough to know that she isnt like that woman, though he was desperately holding on to that thought, despite the facts, he really loves her does he. to hold on to the belief and hope that she wont leave him despite everything, god i just love him.

why does the mean side of me think that the one he called was bruce and hes taking revenge on her for leaving him in those few moments. its petty and unlikely but my mind is a labyrinth.

i deeply apologize for psycho analyzing your work but its all truly brilliant and if i may be honest hmbomt is still in my mind. im going through withdrawals and the urge to reread it again is very strong and drew to distracting myself to reading lisik.

anyway hope you have a lovely day darling and hope im not a bother

from your lovely 😊❤️ 💜💙💚💛😊

I never mind these dear, you have no idea how happy I feel to get a feedback (the current chapter literally have 0 comments..zero, I was writing the next chapter yesterday and stopped because it got no interaction for hours and it bummed me out) that's not what motivates me to keep going. This does so never be afraid to send me your thoughts, receiving a feedback on something I wrote will never not make me happy,

I like your formal tone 😂

Ohh bruce and her mum will make an appearance soon 👀

Thank you for trying to see the both sides, if I had Loki's traumas and issues and I read that message from her with her being gone, I'd think the worst too. He was just starting to learn to accept the fact that she loves him and not what he can do for her so this definitely wasn't something he needed.

She needs to learn alot about the life and she needs to learn to love herself and she's trying her best, but she got overwhelmed and instead of confining to him she chose to act out because that's what she had done all her life. That's how her life has been like :(

And yes I think he got swept up by her pain and didn't really get to know the person behind those walls, like bad people can get hurt too, they get depressed and they get Suicidal too but at the end it's all about what they can get, it's all about them.

She didn't care about loki, she cared what he was giving her and then once she realised how tough life was outside her mini palace she couldn't survive it.

He's not taking revenge I can assure you that, he's not vengeful type of guy, he did get a phonecall and had to leave but he can't tell her the truth 👀

Thank you for such high praises for HMBOMT, that fic would be the one fic id save if all my fics were dying and I could only save one 😂

Lisik was my first born so writing style isn't the best there but I put all of my ideas in there, so I hope you will enjoy it because I loved writing that baby.

You're never a bother, thank you my lovely 😍💚

[rebekadjarin]

Heyy, this is for the request game, it can be with either Crosshair or Tech.

This may sound silly, but I’m very attached to fictional things, like books, movies, etc. And I feel kinda bad about it? Cause most people just Don’t care ya know? And there’s even people that laugh at me for being this way. I know it’s not wrong or my falt, but I can’t help but think that I will never be 100% happy in my life cause of these things. At the same time I feel like I’m being dramatic???? Such a dilema kandjwnduw

Anyways, than you <3

"To be completely honest with you I have always felt a sting of jealousy when I watched you get completely lost in a book or movie you love. It was fascinating to see you live the story with the characters and get attached to them like they were your friends or family. They actually seem to play such roles in your life. I know how much comfort they bring you. I want to experience that as well because you make it seem like something magical. I have tried to recreate it myself but I don't think I have done it correctly. Would you help me? Pardon? You said that there are people that laugh at you for being able to enjoy a story thoroughly? That's utter nonsense. I'm certain they only say that because they have never experienced something similar. Don't listen to them. Now which, how do you say it? Yes, fandom you recommend me? I want to do an experiment." - Tech

[vozdodeserto]

OS ARTISTAS EVANGÉLICOS SÃO UNS CAGÕES (tenho disco novo para breve)

Esta sexta-feira sai um som novo chamado “Bato Palmas na Igreja”. Nele participa o LEONB e a Carol Bazzo. É uma canção especial porque as vozes deles levam-na para lugares onde sozinho não chegaria. Se Deus quiser, esta canção vai integrar um álbum que planeio para breve, também chamado “Bato Palmas na Igreja”. De certo modo, é o meu primeiro disco assumidamente cristão.

Explico: acho que não acredito em música cristã mas apenas em música. Ela pode ser feita por cristãos ou não—é isso. Mas, por outro lado, não posso ignorar que se convencionou chamar “música cristã” a algo que se desenvolveu sobretudo a partir dos anos setenta, com a conversão de muitos hippies americanos ao cristianismo (rock cristão, diziam na altura). Nos anos oitenta a coisa cresceu (era então habitual falar em “Christian Contemporary Music”), chegando até aos escassos adolescentes evangélicos de Portugal, como eu.

Cresci numa relação complicada com essa música, dita cristã. Por um lado, ela consolava-me quando os Iron Maiden eram demasiado inseguros para uma audição que se queria pia. Os Petra não eram tão pesados mas os Stryper, quando descobertos, encheram-me as medidas. Era pouco o que chegava cá mas o suficiente para me marcar a mim e aos meus amigos da Igreja Baptista de Queluz: One Bad Big, quando o punk nos piscou o olho; The Crucified, quando nos tornámos mais hardcore; Bob Dylan (na fase evangélica) quando a Faculdade nos exigia alguma erudição; e isto sem esquecer os clássicos que eram a Amy Grant e o Michael W. Smith, apropriadamente ostracizados pela nossa teenager necessidade de sons mais agressivos.

Por outro lado, a minha vaidade sempre me fez sentir superior aos rótulos seguros de uma música certinha para consumir. Era óbvio para mim que o cristão mais talentoso era aquele que era ouvido por não-cristãos. Play it safe sempre foi uma banhada para quem, como eu, queria ter jogo de choque. A verdadeira conquista é atingir quem está do outro lado, certo? As guerras ganham-se assim e, também por isso, nunca me interessou pregar para o côro ou receber o reconhecimento de quem já acredita no que acredito. A nossa editora, a FlorCaveira, foi construída nessa mistura complicada entre não querer negar as nossas raízes religiosas ao mesmo tempo que procurava os corações dos ímpios. Religião & Punk Rock, right? Johnny Cash uber alles, cantando sobre Jesus ao mesmo tempo que dava o middle finger aos guardas-prisionais de Folsom.

O que tem mudado então? Entre muitas coisas, muda-me o facto de ser pai de quatro miúdos que hoje vão dos 18 aos 12 anos. Getting to the point: quando és pai de quatro miúdos evangélicos, tendes a amá-los. Os meus miúdos são os miúdos evangélicos que menos vergonha tenho de amar e que me levaram à conclusão de que amar mais miúdos não-evangélicos do que miúdos evangélicos é uma estupidez do caraças. Na prática, era isso que durante anos fazia, perdido no meu narcisismo. E é agora para mim um credo: os artistas evangélicos são uns cagões da treta (pardon my french) porque ainda não assumiram a acepção de pessoas que fazem ao preferirem pessoas não-evangélicas sobre as evangélicas. Os artistas evangélicos são cidadãos em estado de negação, que não sabem lidar com as suas origens, que tendem a querer ignorar para conquistar as pessoas mais sofisticadas que são as não-evangélicas, e por isso é que tresandam a cobardia e se andam a “desconstruir” (como os saloios agora dizem).

Já estão a ver onde quero chegar: quero que os artistas evangélicos se rebentem todos nos seus diversos dilemas de auto-estima. É por eu seu um deles que falo com tanta paixão nisto. O que sei é que a arte que será verdadeiramente eterna é aquela que, por ser fruto do verbo divino, declara Cristo. Por isso, e por muito subtilmente sofisticada que possa ser uma música que alude sem escarrapachar na nossa cara uma mensagem evangélica directa (como tanto tento fazer), é que, das duas, uma: se ela não estiver firme no “fiat” original, será desfeita. Deal with it.

Pior do que ser um artista evangélico, é ser um não-assumido. Este é um assunto que não dá para elaborações simples e bonitinhas. Temos de encarar que é um negócio quebrado. Se nos Estados Unidos já sabemos topar à légua a mania que os artistas evangélicos não-assumidos têm, vinda desses conflitos internos que os entopem em angústias infantis, no Brasil também já nos estamos a habituar (os artistas evangélicos andam a descobrir aos trinta anos causas que vaporosamente os devem redimir como a “brasilidade”—céus! Quem quer saber de brasilidade? O Brasil em si já chega!). Em Portugal, ainda somos demasiado insignificantes para merecer alguma real atenção mas a tentação para nos armarmos em profissionais da aflição artística já cá mora. É preciso ter cuidado.

Enfim, dei uma grande volta para expurgar os meus próprio vícios… O que me anima aos 44 anos é chegar a um ponto onde já deveria ter chegado há muito: não ter vergonha da minha fé e assumi-la. E se ela não cair bem aos miúdos não-evangélicos que durante décadas preferi aos evangélicos? Azar o deles. Hoje, graças aos meus filhos, sei que qualquer geração de hipsters passa (os meus filhos são totalmente indiferentes aos críticos musicais que durante anos quis convencer). A vantagem de ser um has-been artístico, como sou, é que quem é esquecido já está mais no futuro do que aquele que é lembrado. Seremos todos poeira na terra, já dizia o Tom Waits. Se algum dos nossos refrões louvando Cristo chegar às bocas futuras, aí sim: teremos conseguido alguma arte.

Eu, músico evangélico que faz uma música que não é bem evangélica, assumo-me: venha daí um álbum novo que meta medo ao Diabo (e aos filhos dele). Que invoque o Deus trino com a religião e punk rock que ao longo dos anos tem sido a casa da FlorCaveira. Se sentirem o som, tanto melhor. Se não, paciência. O louvor, finalmente começo a ver, não será para mim, de qualquer modo. See ya in the pit!

[mika-invin]

Mirek x Jarka

Už byla tma a členové klubu Rychlých šípů se pomalu ubírali do svých stanů. Jen dva z nich ještě zůstali sedět u ohně. Mirek vybrnkával tichou melodii na kytaru a Jarka sledoval hvězdy a občas pohledem zabloudil k Mirkovi. Pak vždy ale zase rychle uhnul očima jinam, aby ho Mirek nenachytal.

,,Nejdeš ještě spát?" zeptal se ho tiše Mirek. ,,Dnešek byl poměrně náročný."

,,Ještě ne," zavrtěl Jarka hlavou, dal ruce za sebe a opřel se o ně.

,,Nejsi unavený?"

,,Trochu. Ale ten výhled stojí za to," podíval se opět na oblohu.

,,To ano. A to ať se koukneš kamkoli."

Tábořili totiž na kopci, který obklopoval les a zároveň z něj byl rozhled na okolí. V dálce svítila okna z města a slabě se rýsovaly další kopce a pole.

,,To jo," kývl Jarka a potichounku dodal: ,,Třeba vedle sebe."

,,Cože?"

,,Uh. Nic. Jen že hlavně nad sebe. Dnes jsou hvězdy opravdu pěkně vidět. Po delší době je zase jasná obloha."

,,Však už bylo načase," souhlasil Mirek, ale stále pochyboval, že zrovna tohle druhý chlapec řekl.

Náhle Jarka zívl.

,,Opravdu ještě nechceš jít spát?" zeptal se ho Mirek a odložil kytaru hned vedle do svého stanu.

Odpovědí mu bylo pouhé zavrtění hlavou.

Jarka se pokusil potlačit další zívnutí, ale Mirkovi to stejně neušlo. Vzal druhého chlapce kolem ramen a opřel ho o své vlastní.

,,Klidně usni. Kdyžtak tě odnesu do stanu," opřel si o něj hlavu a upřel zrak do dohasínajícího ohně.

,,Dobře," řekl Jarka rozespale a objal Mirka.

Ten se na chvíli zarazil, ale pak ho objal nazpět a za chvíli už cítil, jak Jarka tiše oddechuje. Slabě se usmál a vtiskl mu pusu do vlasů. Chvíli ho ještě nechal, ale pak ho vzal do náruče a zvedl se. Následovalo dilema, kam ho položit. Jarka se ho nechtěl pustit, takže spát odděleně bylo vyloučeno. Musel by ho vzbudit a to nechtěl. Nakonec se rozhodl odnést ho do svého stanu. Podařilo se mu ho položit, lehnout si vedle něj a přikrýt je aniž by ho vzbudil.

,,Sladké sny," zašeptal a políbil ho na čelo.

Jarka se jen zavrtěl, přitiskl se víc k němu a cosi zamumlal. Nad tím se Mirek usmál a sám konečně zavřel oči.

*ráno*

,,Mirku! Mirku! Jarka chybí! Není ve svým stanu!" ozvalo se hned z rána volání Rychlonožky.

Následně vtrhl do Mirkova stanu a spatřil tam oba chlapce v objetí.

,,Tak konec poplachu, pánové," obrátil se k ostatním a poodhrnul plachtu víc na stranu.

,,No že jim to trvalo," zavrtěl hlavou Červenáček.

,,Pojďme. Necháme ty plantážníky spát," mávl rukou Jindra. Zbylí dva ho následovali.

Chvíli na to se Mirek probudil. Pohlédl dolů a usmál se.

'Roztomilý,' pomyslel si.

Jednou rukou Jarku pohladil po vlasech a druhou nechal kolem jeho pasu. Netrvalo dlouho a Jarka se zavrtěl a pomalu začal otevírat oči.

,,Dobré ráno," pozdravil ho Mirek.

,,Dobré," odpověděl stále ještě rozespale Jarka. ,,Počkej... Promiň. Nechtěl jsem-"

,,V pořádku. Vždyť jsem ti to slíbil. V klidu lež," stáhl ho Mirek zpět.

,,Není už pozdě?"

,,Ne. To bude, až se po nás začnou shánět. Zatím ještě můžeme ležet."

,,Fajn."

Brzy ztratili přehled, jak dlouho tam leží, ale bylo jim to jedno. Prostě si užívali přítomnost toho druhého. Ticho prolomil až Mirek.

,,Víš. Něco bych ti měl říct."

,,Copak?"

,,Mám tě už delší dobu rád."

,,Rád jako rád nebo rád jako rád?"

,,Rád jako tohle," zvedl Mirek Jarkovi hlavu a slabě spojil jejich rty. Jarka jejich polibek prohloubil a když se oddělili prohlásil: ,,Poté jsou tvé city opětovány."

Na to se Mirek jen usmál a ještě jednou ho políbil.

Jejich moment jim však zkazil Rychlonožka, který náhle vlétl do stanu.

,,Oh. Pardon. Já nechtěl... Měl jsem za úkol vás vzbudit s tím, že je snídaně, vy dvě hrdličky," řekl a zase stan zavřel.

,,Hádám, že už musíme," povzdechl si Jarka.

,,Tak pojď," věnoval mu Mirek další polibek a vzal ho za ruku. Vyšli ze stanu a tentokrát spolu.

Nenavazuje na předchozí ff. Pouze oneshot.

[blueeques-blog]

@sendousha

“This is complicated.” Lawrence murmur to himself as he looks at the food displayed. It says it’s like fish... yet there isn’t exactly a fish to look at. All stuffed within some rice and other ingredients... how does one feel full and enjoy such a small meal? perhaps it is common for the lower class to enjoy something like this. Nothing that Lawrence had much experience in- to learn more and more about the common folk was always an enjoyment, yet he would be baffle at the way commoners live. Hence... his own dilema.

Glancing over at a boy that was doing his own shopping, he saw that he also obtain this... ‘sushi’ as a meal as well. “Pardon me. I have a few questions if you don’t mind me asking. Starting with this.” Lawrence took out a box of sushi that had six pieces before showing it in front of him. “How do you explain this? How is there fish when I don’t see any kind of fish?”

[itswordporn]

Žeđ

Žeđ Vreli, sparni letnji dan. Požurila je do njegovog stana cela sređena, doterana. Doživljavala ga je kao dobrog, odmerenog momka i u skladu sa time (ni)je očekivala ništa. Nije to bio prvi „dejt“ više prijateljska kafica u njegovom stanu. Nije se mnogo trudila ni oko dizajna gaćica ili boje karmina jer je znala da neće biti ničega između njih te predvečeri. Lagana večerica, vino i sve kako dolikuje, on je bio divan ali, kako uvek ma ono ALI očekivala je da će ovaj deo večeri polako prerasti u dosadu i da će je vino samo uspavati pa bi bilo vreme da pođe kući. Šalili su se uz dobre igre dosetki, internih kvizova, pogađanja predmeta samo na osnovu dodira, verbalne zanimljive geografije. Na jednom od pogađanja predmeta…..Šok. Malo je reći …Šok! U ruci je osetila nešto što svakako ne može da se pomeša sa bilo čim drugim…a opet bilo joj je toliko neverovatno da neko tako fin i smeran uopšte može da joj to uradi. Osećala je kombinaciju groženja tim postupkom, potpunog iznenađenja ali i velike neobične uzbuđenosti, po prvi put u toku večeri. Povez na očima je i dalje stajao, baš kao i dilema da li brzo povući ruku, prekinuti i+gru i revoltirano krenuti kući, ili nastaviti igru. Ako je u vinu istina ili bar skidanje inhibicija, rešila je makar da dovrši „pogađanje“. U ruci je držala njegov kurac, onakav kakav dugo nije imala prilike da „poseduje“. I baš zato što ga nije videla, draž joj je bila veća. Radilo se, bar kad je dužina u pitanju o osrednjem primerku, koji je, logično bio tad neverovatno tvrd, možda čak i malo debeo za njen ukus ili je to bila samo taktilna percepcija. Opipavala ga je onako pažljivo ne govoreći ništa svesno se praveći da fol ne zna o čemu se radi. Onako gladak, obrijan, sa kožicom koja jedva može da dopre i prekrije glavić. Napipala je i onu žilu koja je pulsirala ubrano u otkucajima njegovog srca. Kako čudna i bizarna kombinacija reklo bi se, osećala je otkucaje njegovog srca kroz pulsiranje njegovog lepog, obrijanog kurca. Tu je bilo svega, uzbuđenja, tona, dodira, mirisa feromona…svega sem slike. I baš zato joj je možda u tom momentu bilo još uzbudljivije. To je za nju u mislima mogao biti upravo onakav kurac kakav ona želi. Ni manji ni veći ni lepši ni ružniji. Ni tvrđi ni mekši. Bojala se da skine povez u strahu da će se razočarati… Ne onim što je videla već onim što nije zamišljala. Osećala je kako ne samo da vlaži nego joj iz međunožja bukvalno curi i kvasi gaćice i mini suknju. U strahu da ne pokvasi i njegov kauč ustala je naglo u kombinaciji uzbuđenja i straha, rešena da ipak prekine igru. On je to shvatio drugačije. I veoma brzo „zloupotrebio“. Zgrabio je i onako u polustojećem položaju okrenuo otpozadi, zadigao suknju, spustio gaćice do pola i samo se silovito sjurio u nju. Bez predigre ili najave. Kako nije skinula gaćice nije imala slobode da više raširiti noge ali, sa druge strane bila je toliko mokra da to nije predstavljao problem. Polako pa sve brže brzo pa usporeno pa opet jako i grubo se zarivao u nju da su njeni uzdasi polako prerasli u stenjanje a zatim i glasno jecanje i vrisku. Do te mere se prepustila i probudila godinama skrivanu pohotnu latentnu nimfomanku, dobrovoljnu i krajnje intimnu kurvetinu u sebi. Vrištala je stavljala ruke iza sebe pokušavajući da ga dohvati, stegne, zagrebe… Bio je praktičan i bez namere da stane. Samo na sekund ga je izvadio, skinuo joj gaćice i toj sekundi iz nje je pokuljalo kao da se dno od neke čaše pune vode razbilo. Njenim gaćicama je samo ovlaš obrisao svoju nabreklu pulsirajuću igračku kao i njene sokove sa parketa i tako vlažne, pardon, mokre gaćice joj strpao u usta nastavljajući da je zverski jebe. Ne, ona definitivno nije verovala šta joj se događa. Sve ono što nije radila, što nije sanjala godinama ili možda celog svog života, sada se tome prepustila u roku od par minuta i sve inhibicije su nestale. Osećala je miris i ukus njega i sebe u ustima na svojim gaćicama koje su samo donekle uspeli da priguše njenu ciku. Uživala je, htela je da ide do kraja i iza kraja, da iz nje izađe sve ono što je decenijama gušila. Da rže i bude izjebana kao kobila, da je svaki mišić i svaka koščica boli posle te noći. Bila je jako žedna. Bukvalno ali i simbolično. -Piški mi se, žedna sam…Uspela je da promrmlja onako zapušenih usta kroz čipkastu tkaninu. -U redu, odgovorio je… Hodajući polako, pačijim hodom, ne izlazeći iz nje vodio je do kuhinje. Jednom rukom odvrnuo je slavinu na česmi tek toliko da voda lagano kaplje nad sudoperom. Nije valjda da će me pustiti da utolim žeđ tako što ću kao neka kučka jezikom lapati vodu sa česme, pitala se u sebi. Upravo to je bilo njegov cilj. Sagnuo joj je glavu i pustio da srče kapi vode dok stenje, viče, skiči i grči se u višestrukim orgazmima dok je on neprekidno puni. Povez je i dalje bio tu. Najednom zvuk telefona. Neeeee, gde sad, kad smo se tek zalaufali, pomislila je. Bila je skoro očajna jer je znala da će se morati javiti, zove je koleginica oko bitnog projekta na poslu čija se realizacija bliži kraju. -Mmmm,moraću da se javim rekla je. Bojažljivo kao da se plaši da će posle tog poziva pokvariti sve. Pa javi se, odgovorio je. Pa kako?...I dalje ne izlazeći iz nje otišli su do stola on je uzeo mobilni telefon, „podigao slušalicu“ i bukvalno u tom momentu je izleteo iz njenog međunožja i zario joj se u usta. Šok. Šok za šokom!? Pa kako sad da pričam? Da mrmljam ustima punim muškog mesa, mislila je u sebi? Pa hajde javi se koleginici, nećeš je valjda pustiti da čeka tako na liniji, rekao joj je naređivačkim tonom… Istovremeno je počeo sve brže, grublje i jače da je puni, na momente je osećala njegov glavić na nepcu, čak i onu blagu neprijatnost, kao da će se zagrcnuti… Da se ne lažemo, da je njoj toliko bilo neprijatno, ne bi krevet pod njenom pičkom bio mokar sve do madraca… NASTAVIĆE SE…