#eigen zooi

[kutautist]

Jongens ik was aan t kutten er dr kwam wa stoms uit hoor ^

[lesleyschrijft]

AGAPORNO

: Ma zou een agaporno niet leuk zijn voor je?

: Wat zou leuk zijn voor me, wat voor porno??

: Een agaporno ma, weet je wel die gezellig op je schouder komt zitten en in je oor gilt en kusjes geeft.

Ik wil zelf een groene met een rood hoofd maar ik kan niet door mijn f*cking allergieen.

Dus als jij nou zo'n beest neem dan ben ik zijn peettante en kan ik hem bij jou thuis bezoeken.

Dan heb ik toch een agaporno in de buurt.

: Ma kijkt me aan of ik ze wel allemaal op een rijtje hebt en zegt dan...ja ik ben gek ik wil geen agaporno in mijn huis met al dat gefladder en gekrijs.

En trouwens het heet Agapornis!

: Aaahhh ma doe het dan voor mij joh is echt gezellig hoor zo'n beest.

: Geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt, ik moet geen gillende vogel in mijn huis zegt mama vastbesloten.

Dat gesprek was inmiddels alweer een paar weken geleden.

Vanmiddag zat ik op de bank naast mijn geliefde hondje te vertellen tegen hem hoeveel zijn mama van hem hield, ik zat hem net een nieuwe rubberen kip te beloven en een nieuw joggingpak met capuchon voor in de kou buiten op straat, toen de telefoon ging.

: Hello House of horror, this is the lady of the house speaking....

: Ja met ma, ik wil een kanarie.

: Een kanarie? hoe kom je daar nou opeens bij?

: Nou gewoon ik vind het wel leuk zo'n gezellige fluitende kanarie om me heen.

Willen jullie die voor me halen dan?

: Ja is goed ma leuk voor je, doen we meteen vandaag.

: Goed leuk, maar ik wil alleen een gele en niet met bruin.

Hij moet helemaal geel zijn.

En hij moet wel jong zijn, niet eentje die al met pensioen is.

En ik wil een ronde kooi en geen vierkante.

En ook geen koperkleur maar zilverkleur.

: Oke komt goed ma, alleen...ik wil me nergens mee bemoeien hoor maar wat heb je nou aan een kanarie.

Die zit maar heel de dag als een dooie zoutzak op zijn stok.

Zit verder geen beweging in.

: Ja maar hij fluit toch zegt ma.

: Ja als je geluk hebt, zo niet zit je met zo'n dooie piet.

Dan kan je net zo goed een dooie opgezette vogel in de kooi zetten daar komt net zoveel geluid en beweging uit.

Geloof mij nou ma, een agaporno is veel leuker.

Die zijn heel slim en het zijn echte acrobaten daar kan je nog een hoop lol aan beleven.

: Ja vooral s'nachts als hij me heel de nacht wakker hou met dat zenuwachtige getrippel zegt ma.

Nee geen agapornis, ik wil een kanarie!

: Oke ik haal een kanarie, een gele zonder bruine vlekken met ronde kooi zilverkleur.

En daar gingen we op pad op zoek naar een gele kanarie.

Na vele telefoontjes van tevoren met de vraag of ze gele kanaries hadden kwamen we uit bij een dierenwinkel die er 1 had.

De kids bij mekaar geroepen en de auto in.

Kids achterin Pietje achter het stuur en ik ernaast.

Ik had aangeboden dat ik ook wel wilde rijden maar dat mocht niet van Pietje omdat ik geen rijbewijs heb.

En die zal ik van hem nooit mogen halen ook omdat hij vreest voor levens als ik zou rijden omdat ik volgens hem schijt aan de verkeersregels zou hebben en overal dwars doorheen rij en bovenal weinig tot geen geduld heb.

Najah ik vind het wel meevallen met dat geduld van mij, daar heb ik alleen last van als iets me niet mee zit.

Volgens Pietje verzin ik mijn eigen verkeersregels en alles wat me voor de voeten Loopt/fietst of rijd daar zou ik geen geduld voor hebben en de hele zooi omver rijden want ik moet erdoor en de rest moet opzouten.

Ik had het deze week nog gepresteerd om een bekeuring te krijgen terwijl ik op de fiets was.

Midden in de stad werd ik betrapt op het rijden op de stoep dwars door de markt op een drukke vrijdag ochtend.

Op heterdaad betrapt nah dan kan je niet zeggen dat het niet waar is en een hele strijd aan gaan van welles nietes.

Dus ik gaf braaf mijn adres gegevens en wat dan ook wel weer gezellig was is dat het een hele vriendelijke agent was die helemaal niet onaardig was.

Maar terwijl ik daar zo stond voelde ik me alles behalve op mijn gemak want ik werd aangekeken door voorbijgangers alsof je een winkel heb leeggeroofd.

Ik schaamde me dood voor deze vertoning en toen kwam er ook nog eens zo'n kakmadam met haar man aan die keek me van top tot teen een keer of 6 van boven naar beneden aan met een afkeurende arrogante blik alsof ik net gearresteerd was voor een bankoverval.

Toen de bekeuring uitdelen klaar was en ik ging weer verder (met de fiets aan de hand) stond dat bekakte mens nog steeds op een afstandje te kijken met haar man braaf aan de arm.

Ik liep haar kant op en dacht ik zal je krijgen kreng.

Als eerste zei ik tegen haar...zo de voorstelling is voorbij.

Daarna keek ik haar minachtend ook eerst van boven naar beneden aan net zoals zij bij mij deed, ook een keer of 6 en zei toen tegen haar...Nou kan je mij wel zo minachtend aankijken alsof ik een stuk stront ben, maar hou liever je eigen vent in de gaten want volgens mij zit hij 5 keer in de week bij de hoeren zo'n type vind ik het wel.

Ze was met stomheid geslagen en die vent trouwens ook.

Daarna liepen ze struikelend over elkaar maar snel door.

Ik zal wel een gevoelige snaar hebben geraakt, wie weet zit die vent wel echt 5 keer per week bij de hoeren.

Maar goed ik ging dus braaf naast Pietje in de auto zitten met mijn tas op schoot.

We reden lekker op de laan der verenigde naties toen ik ontdekte dat ik had vergeten om lippenstift op te doen.

Dus ik pakte mijn stickie en draaide de achteruitkijk spiegel die in het midden aan het plafond hang even goed mijn kant op zodat ik mijn lippenstift goed op kon doen.

Jaaah zo stond hij goed, ik was net bezig toen Pietje driftig en brutaal die spiegel weer zijn kant op draaide.

Hee joh zo zie ik niks zei ik.

Jij hoeft ook niks te zien als ik het maar kan zien zei hij baldadig.

En ik draaide de spiegel weer mijn kant op om verder te gaan.

Gleuf...blijf met je tengels van die spiegel af ik moet het verkeer achter me kunnen zien, en hij verbood me om weer aan dat ding te draaien.

Tsjonge jonge alles went behalve een vent.

In de winkel aangekomen was er inderdaad maar 1 gele kanarie en ik vroeg het verkoopstertje naar zijn leeftijd.

Het is voor mijn moeder zei ik en ze wilde geen kanarie die aan zijn aow toe is, hij is toch wel jong??

Ja hoor hij is een half jaar oud zei ze.

Ik keek nog even verder en zag een schattige agaporno een groene met een oranje hoofd, precies de zelfde als wat ik vroeger had.

Ik kreeg weer ontzettend veel zin om weer zo'n beest in huis te halen maar dat zou een regelrechte ramp worden met een hoop genies en gehoest en gesnotter.

Dus het feest ging niet door.

Dan nog maar even tussen de kooien een mooie ronde kooi uitzoeken voor ma.

En ik nam voor de zekerheid nog maar een berg zangzaad mee want hij moest en zou zingen.

Eigenlijk ook krom, als ik bij ma ben en ik zing dan moet ik heel snel ophouden en mijn kop houden, maar van die kanarie wil ze wel dat hij zingt.

Ik voel me eigenlijk een beetje achteruit gezet, waarom mag die kanarie wel zingen en ik niet?

Peter begrijpt het wel zegtie, nou ik niet en haalde mijn wenkbrauwen fronsend omhoog.

Schat niet iedereen waardeer jou opera geschreeuw.

Daarna gaf ik hem een knietje met de mededeling dat er voor hem vanavond geen bami was.

En wij de auto weer in met het spul.

Bij Moeti aangekomen de kooi neergezet hup en het beest erin, en het stond enig.

Ook leuk voor mijn hond om mee te spelen terwijl ik bij moeti ben.

#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortverhaal

[lateforitall]

Bierbrouwen als therapie

Geschreven door Valerie

Kiezen wat het onderwerp ging worden voor mijn eerste stuk op deze site, zorgt natuurlijk voor keuzestress en het gevaar dat ik het daarom helemaal niet meer doe.

Naast keuzestress; geef me teveel tijd en ruimte om ergens over na te denken en ik kan je 100 redenen geven waarom het een slecht idee was om er überhaupt mee te beginnen - “er zijn nu toch veel meer prangende zaken om aandacht voor te vragen, mensen die met veel moeilijkere shit te dealen hebben? Waarom ga ik hier niet strijden voor meer diversiteit & inclusiviteit? Dit platform gebruiken voor het nog meer onder de aandacht brengen van de klimaatcrisis? Het patriarchaat kapot trappen? - en als ik niet met het perfecte stuk kan komen, waarom zou ik dan starten? Ik moet toch beginnen met context, met uitleg over mij, mijn motivatie voor het starten van dit project en mijn levensverhaal? Maar waar begin ik dan?

Beginnen is voor mij altijd een een enorme uitdaging geweest. Ik heb altijd duizend ideeën, maar ook duizend redenen om er niet mee te starten of hier na de eerste stappen mee te stoppen. Ik merk gelukkig wel dat beginnen vaker iets beter lukt sinds ik begin dit jaar gestart ben met medicatie (dexamfetamine). Iets vaker. Iets afmaken gaat beter aangezien ik nu sneller in de hyperfocus terechtkom, maar beginnen (en dan vooral kiezen en prioriteiten stellen binnen alle mogelijkheden, taken, verwachtingen, verplichtingen, verantwoordelijkheden en interesses die ik heb) blijf ik wel een dingetje vinden.

Ik heb een hele sterke ‘maar, dat kan je helemaal niet’ stem die ik al vrij snel na het hebben van een idee moet onderdrukken.Ik zal jullie in dit stuk nog even besparen hoe deze stem is ontstaan en heeft kunnen groeien: ik begin even wat luchtiger.

Naast die stem is het ook de overvloed aan opties en de ‘ja, maar wat als’ gedachte die me vaak blokkeren. Gelukkig lukt het me steeds sneller om deze stemmen weg te jagen en ga ik in ieder geval aan de slag. Mijn plan op papier zetten, een passende playlist maken, een Instagram- en Facebook -pagina maken, iedereen er al heel enthousiast over vertellen, dagdromen over hoe dat er dan uitziet, wie daar allemaal blij van worden, welk gat in de markt ik ga vullen...vaker wel dan niet is de laatste stap dat ik toch ook maar eens ga uitzoeken wat ik daar eigenlijk allemaal voor nodig heb.

Dit is ook tekenend voor één van m’n andere uitdagingen: het grote geheel en de stip op de horizon zien. Waar wil ik eigenlijk heen? Ik verlies mezelf nogal snel in de details (die ik ook allemaal even belangrijk vind; prioriteit? Alles! En ook vooral als eerste de leuke dingen doen, vaak de dingen waarvan ik al weet dat ik ze kan).

Een van de zoveel ideeën is dat ik al een tijdje bier wil brouwen. Mijn eigen bier, met unieke smaak en helemaal alleen door mij gebrouwen, met een mooi logo en een groep fans onder m’n vrienden en familie. Al vrij snel had ik ideeën over welk soort bier ik zou willen brouwen, hoe het zou heten en hoe het logo eruit ging zien. Ik had zelfs al dromend een beeld bij waar het verkocht, gedronken en door de lucht gegooid zou worden zodra het een succes werd. Aan enthousiasme en verbeeldingskracht geen gebrek.

Maar daar heb je het weer: al vrij snel nadat ik ging onderzoeken wat ik daar dan allemaal voor nodig had, raakte ik verdwaald in alle opties en meningen over het perfecte brouwproces en wat je hier allemaal (minstens) voor aan moest schaffen. Na het brouwen laat je het bier een week staan voor het bottelen, nee minstens 2 weken, nee echt 3! Wat is een SG meter? Voor het filteren heb je een extra pan en vergiet nodig, of toch een filterkuip? Hey! ik kan ook gewoon verder met m’n LP’s op alfabet zetten (of op genre, of op autobiografische volgorde; maar net in welke maand je me treft).

Bovenstaande zal vast voor veel mensen heel herkenbaar zijn en hoeft ook absoluut niet altijd als heel vervelend ervaren te worden, net als bij veel van de uitdagingen waar mensen met een neurodivers brein tegenaan lopen (over de perks van een afwijkend brein later meer ;)). Pas wanneer bepaalde zaken je weerhouden ergens verder mee te komen, een terugkerend karakter hebben, sterker voelen dan je wilskracht om dit te veranderen, kan dit problematisch worden. Ik vind vaak dat ik pas echt trots kan zijn op mezelf als ik iets van a tot z zelf hebt uitgezocht en uitgevoerd. Om die reden ligt er nu al 3 jaar laminaat in m’n hal (de gang moet nog gedaan worden, daarna kan de rest weg) en zijn m’n keukenkastjes een zooi, omdat ik niet weet waar ik zou moeten beginnen als ik hier extra planken voor zou moeten zagen.

Daarbij ben ik als het op m’n eigen werk en keuzes aan komt vervelend perfectionistisch, maar ga ik wel blindelings mee*** in het oordeel van een ander, en heeft ‘perfect’ of ‘compleet’ ineens een andere betekenis. Als iemand het zo overtuigend brengt zal het wel kloppen (“Je hebt echt die spijkers van 3,8 mm nodig”) en als iemand iets maakt wat ik niet kan ben ik heel snel enorm onder de indruk (“WOW, die plantenbak heb je helemaal zelf in elkaar getimmerd? Trouw met me!”). Van dit gegeven zou ik eigenlijk vaker het voordeel in moeten zien en er gebruik van moeten maken. Daarover zo meer.

***Disclaimer: belangrijk om te weten is dat dit absoluut niet geldt als het om mijn ‘normen en waarden’, politieke keuzes, onrecht en maatschappelijke kwesties gaat, waar ik dan - heel gek - weer een hele sterke mening en overtuiging over heb, een heel sterk ‘dit is goed / dit is fout gevoel en weinig twijfels of onzekerheid - waar ik ook vol overgave voor uit durf te komen. Wat niet betekent dat ik niet door nieuwe invalshoeken en nieuw inzichten van of door iemand anders mijn mening / oordeel niet wil aanpassen; graag juist en dit gebeurt dan ook doorlopend; ik leef voor goede, diepgaande gesprekken met gelijk-, maar ook on-gelijkgestemden, bij voorkeur buiten social media om. Ik heb het in dit geval echt over mensen die wel kasten kunnen bouwen, schilderen, liedjes schrijven of om kunnen gaan met een heftruck.

Terug naar het bierbrouwen; na maanden hier niet meer aan gedacht te hebben (want o.a. begonnen met pornoborduren, starten met een punk- rock- yoga plan, deze site), kreeg ik niet lang geleden voor m’n verjaardag een hele brouwset. Een brouwemmer, een SG meter, alle ingrediënten om m’n eerste 5 liter blond bier te brouwen, een stap voor stap uitleg van het proces en zelfs extra pannen. Ideaal! Ik hoef niet meer na te denken over welk vergiet ik moet kopen en kon gewoon meteen aan de slag.

Het verjaardagscadeau bevatte zelfs een blok in m’n agenda, dus ook over het perfecte moment van starten na hoeven te denken was weggenomen. Ook de playlist was al gemaakt, dus ik kon dit ook niet uitstellen door eerst nog 3 avonden bezig te zijn met het vinden van alle noodzakelijke flauwe biergerelateerde nummers.

De dag na het brouwen heb ik met tranen in m’n ogen kunnen melden dat het cadeau zelf al geweldig was, maar dat het grootste cadeau eigenlijk is geweest dat alle zorgen over de spullen uitzoeken en het voorbereiden mij uit handen waren genomen.

Tijdens het brouwen zelf kwam ik mezelf aardig tegen, maar stoppen was geen optie: dat bier moest die avond de emmer in, zodat ik het over 2 weken kan bottelen en hopelijk 2 weken later van een eigen biertje kon genieten. Ik ging dit afmaken.

Een paar van de uitdagingen waar ik tegenaan liep:

Te kleine pannen: 2 van de 3 pannen bleken te klein te zijn voor het volume (ik had toch ook zo wel kunnen zien dat er geen 6 liter in die pan past?)

Caring too much, caring too little: 60 minuten lang de temperatuur bijhouden en switchen van obsessief naar de temperatuurmeter blijven kijken naar ‘ik kan vast even die pan alleen laten’ en vervolgens vergeten dat die pan überhaupt bestond.

Dramatisch tijdsbesef: Een timer zetten op 45 minuten, na 30 minuten naar de timer kijken, zien dat deze over 10 minuten afgaat, maar er van overtuigd zijn dat je de timer nog geen 10 minuten geleden heb aangezet, waardoor ik er eerst van overtuigd was dat m’n telefoon stuk was, toen toch accepteerde dat dit wel zou kloppen, maar zo schrikken van m’n wederom dramatisch slechte gevoel voor tijd, dat ik er echt even kort verdrietig van werd.

Perfectionisme: Het perfect en volgens de uitgeschreven stappen willen doen, dat ik het echt heel lastig vond om niet super onrustig te worden van het feit dat de wort al 10 minuten steeds net een paar graden boven de 67 uitkwam waar deze op moest blijven en daardoor het bier straks misschien naar rotte boter smaakt.

Allemaal punten waardoor ik normaal wellicht al had opgegeven, maar deze keer niet:

ACTION to the rescue: Ik heb voor het starten snel een grotere pan gekocht

Turn that shit around: Neergelegd bij het feit dat ik nou eenmaal wat onrustig en onzeker werd en al vrij snel gerealiseerd dat het ook wel mooi was dat ik het in ieder geval zag gebeuren en ook meteen begreep waar dat vandaan kwam.

STIP OP DE HORIZON: Meteen opgezocht hoeveel een brouwketel kost die het reguleren van de temperatuur automatisch doet, mocht ik dit vaker willen doen (In m’n hoofd stond m’n hele huis over een paar maanden al vol met zelfgebrouwen biertjes)

Maar het is dus gelukt! en het biertje is nog lekker geworden ook, maar eigenlijk voelt dit inmiddels als bijzaak.

Ik ben iets (met hulp, samen met iemand) gestart en ik heb eindelijk weer eens iets afgemaakt. Dat ik eigenlijk om 14:30 zou beginnen, dit 21:30 werd (omdat ik eerst mezelf echt goed wilde inlezen, het bestickeren van het notitieboek waar ik het proces in bij kon houden belangrijker vond en een nieuwe pan moest kopen) kon de pret niet drukken. Ik ben s’avonds nou eenmaal op m’n meest productief.

Om half 2 s’ nachts zat er 5 liter soon to be blond bier in de emmer.

Afsluitend, de belangrijkste leerpunten voor mij, met betrekking tot bovenstaande en soortgelijke situaties:

Durf om hulp te vragen; je hoeft niet alles alleen te doen. Daarbij vinden mensen die ergens iets vanaf weten het vaak ook leuk om hun kennis te delen en je te adviseren.Als dank zou ik in dit geval bijvoorbeeld een (drinkbaar) biertje terug kunnen geven.Ook kan iets met iemand samen doen een mooie stok achter de deur zijn natuurlijk.

Begin (deels) onvoorbereid, ook al weet je niet precies wat stap 2 gaat zijn: gaandeweg leer je ook veel, dit hoef je niet allemaal van tevoren al duidelijk op een rijtje te hebben. Dit weerhoudt mij er heel vaak van om te ergens mee te starten.

Niet alles hoeft te lukken, maar probeer je het niet, dan is dat al zeker (hoi tegeltjeswijsheid: niet geschoten, is altijd mis). Daarbij, wat is lukken? Hoe langer ik naar dit stuk kijk, hoe meer ik kan bedenken dat ik anders had willen doen of me afvragen of het sowieso wel iets toevoegt, maar het stuk staat; dat is gelukt.

Durf aan jezelf toe te geven waar je (op dit moment) wel en niet goed in bent. Vertel dit aan de mensen om je heen. Dan komt het ook niet uit de lucht vallen als je zegt dat je gitaar wilt leren spelen, al 10 gitaren hebt uitgezocht, 4 uur Youtube filmpjes hebt zitten kijken, maar echt diegene nodig hebt om de laatste keuze te maken tussen die 6 roze gitaren van 8 andere merken voordat je er echt mee aan de slag kan gaan.

Doe veel verschillende dingen, zeg vaker ja. Ga achterhalen wat je wel / niet kan en waar je blij van wordt (en onthoud dat alles veranderlijk is: dat is oké en juist alleen maar troostend!). Zo leer je ook steeds beter door gewoon veel te doen. Dit jaar alleen al ben ik begonnen met borduren, heb ik m’n gitaar weer eens opgepakt, voor het eerst gezongen in een repetitieruimte, heb ik een trippy ademhalingssessie ondergaan, me opgegeven voor een pottenbak- workshop en ben ik deze site begonnen. Het lastige is dat ik het allemaal leuk vind, ik ook fulltime werk, en daarnaast ook in een klimteam zit waar ik elke maand mee train (oh ja, en ook graag de lieve mensen in m’n leven wil zien, maar ook veel alleen moet zijn om op te laden), maar ik kom er wel steeds beter achter waar ik positief door geprikkeld word, soort van ‘goed’ in ben en energie van krijg. Het feit dat er dit jaar geen concerten zijn en sowieso minder te doen is heeft me hier wel echt de ruimte voor gegeven. Dat deze periode er juist ook voor zorgt dat ik me, zoals vermoedelijk veel van jullie, overall veel minder geprikkeld, actief en creatief voel is weer voeding voor een hele nieuwe post.

Lach jezelf regelmatig uit, dit helpt met relativeren.

P.S. Had ik al gezegd dat kort & krachtig ook niet echt m’n ding is?

Ecostrike- Time Is Now

[offtoljubljana]

136. Het einde

14/07/2020

Niet het einde van de reisblog! Verwacht ten minste nog een epiloog of zoiets dergelijks. Maar ja, het is 14 juli en het is 23:50, dus over 10 minuten begint mijn laatste dag in Slovenië. Eigenlijk was dit dus mijn laatste dag, want morgen vertrekken we waarschijnlijk rond 8:00 ‘s ochtends (help me) om naar Nederland te gaan.

Gisteren had ik alleen 135. x geschreven over Naya Rivera’s dood. Gisteren was ik te moe om over de dag te schrijven en eigenlijk vond ik het ook een beetje raar om van “iemand die veel heeft betekend voor mij in mijn tienerjaren is op een tragische manier overleden” naar “MIJN DAGJE IN LJUBLJANA SIKE!!!” te gaan. Ik doe vaker emotionele wendingen in blog posts, maar dat was me iets te veel.

Ik schrijf dit nog zo laat, omdat ik net eventjes afscheid ben gaan nemen van Aga. Alles eindigt nu eenmaal. Maar laten we terug gaan naar 13 juli.

De fam ging ontbijten in het hotel. Ze vroegen of ik ook wilde komen, maar ik wilde mijn koelkast leeg maken en ik had nog 6 eieren en 2 tomaten, dus ik heb beide ochtenden roerei met tomaat gegeten.

Rond 10:00 ofzo stonden ze voor mijn deur en zo konden ze mijn thuis eens zien. Hier heb ik voor de laatste 6 maanden gewoond. Ze vonden het weinige licht in mijn kamer zeer shit. Ik zeg al maanden dat ik de donkerste kamer heb. Lu was niet onder de indruk van het huis.

Het was tijd om eindelijk de obags in het echt te waarderen! Ma en Lu hebben er 5 lange maanden op moeten wachten. 

Toen gingen we Ljubljana weer in. Lulu wilde graag naar de bar waar we de struisvogel zagen in januari, oftewel de Zvezda. Ik was er niet meer geweest sinds de aller eerste dag. Lu wilde graag het ijs en we dronken wat en NATUURLIJK taart.

We zijn toen wat gaan winkelen (wow, goedkope elektrische tandenborstel bovenstukjes!) en ik liet ze gewoon wat plekken zien waar ik geweest was. Het is raar om op te merken hoe eigen alles is geworden in een korte tijd. 

Het was gewoon een simpel dagje Ljubljana. Ze hadden de stad al in januari gezien, maar nu was er meer ~feeling!!~, want nu hadden ze een crappy tour guide. Helaas was Open Kitchen er niet.

Wat was er wel? VIGÒ.

***

15/07/2020

Ah, de tien minuten zijn voorbij. Ik wilde vroeg gaan slapen, want morgen moet ik relatief vroeg op, maar ik wil dit ook af maken. Dat gaat nog even duren.

Maar ja, eindelijk hadden ze VIGÓ ijs. Ik had Vigò en Lila. Mama had de chocolade sorbet en amarena. Pa had de Griekse yoghurt en amarena en Lu had twee keer cheesecake. De Griekse yoghurt smaakte echt wel naar yoghurt.

Toen gingen we even chillen in het hotel en zo konden we ook alle shop spullen even opbergen (waaronder de elektrische tandenborstel bovenstukjes wow!). Lu was moe, maar ik ging met pa en ma naar het kasteel om wat te drinken met uitzicht over Ljubljana.

Pa nam de meest steile pad omhoog en mam en ik namen de comfortabele lift van €4 retour.

Ik zoek later wel op hoe de bar heette, maar ja, we hadden een uitzicht over Ljubljana. Ik had er al foto’s van gemaakt op zaterdag, dus ik was meer geïnteresseerd in perensap.

Daarna pikten we Lulu op om naar de Chinees te gaan. Lu wilde al de hele tijd dumplings en ik besloot om niet naar de mega prominente Han te gaan, maar naar Zhong Hua. Dat is het kleine restaurantje waar ik met Victor naar toe ben gegaan. Het is duidelijk een familie bedrijf, want een schattig kleutertje liep de hele tijd rond. 

Het was heel lekker, maar ik heb geen foto’s. Mam heeft er vast genoeg.

We gingen weer even naar het hotel, want het werd kouder, en toen op naar the place to be! Universiteitsplein. Er was namelijk een balletvoorstelling van het National Slovene Theatre in Maribor.

Nou, nu bleek het een mix van moderne dans en ballet te zijn. Ik had tijdens het optreden de voorstelling opgezocht, maar die pagina vind ik niet meer terug op de site.

Oh NEVERMIND, hier is het.

Eerst was er dus een dans met loopbanden en een danseres liep stil op de achtergrond, want ze was geblesseerd. Een grote fuck you naar de volwassen man achter me die het nodig vond om een danser belachelijk te maken toen hij een Aziatische taal sprak. Mijn twaalf jaar oude neefje heeft nog meer competentie dan u. De foto is niet geweldig, want het outdoor concert had al laten zien dat mijn camera niet geweldig is in het donker.

Daarna was er een mega lange pauze tussen de stukken. Ze moesten namelijk alle loopbanden weghalen en de danser kleedden zich om. Er kwam een mega lang stuk en pap en ik waren zeer onder de indruk van hun talent, maar ook zeer door de war. Ach, moderne kunst. Je snapt er niets van.

Het laatste stuk was dus de headliner. De “Falling angels”. 

Het was cool en ik vond het leuk, maar het was niet mega geweldig. Bij een groep van het National Theatre denk je vaak eerder aan meer klassieke ballet. Moderne kunst is nu eenmaal raar. Als je het begrijpt, kan je het vaker meer waarderen. Anders leidt het gewoon tot veel verwarring. Ik heb hier een 10 voor gekregen:

Lang verhaal kort: moderne kunst is gewoon raar.

Het was rond 22:30 afgelopen en ik nam de bus naar huis.

De dag daarna had ik me enigzins verslapen, maar rond 10:30 zaten we in de auto richting Lake Bled. Yes, de laatste dag in Slovenië en eindelijk ga ik naar Lake Bled. Pa wilde ook wat anders dan Ljubljana zien en daar geef ik hem gelijk in. Slovenië heeft veel te bieden.

We kwamen even mijn huisbaas tegen en hij zei dat we naar Velika Planina moesten gaan. Dat was echt natuur en niet mega toeristisch. Het zou maar 25 minuutjes rijden zijn. Nou, het was 1 uur en 25 minuutjes over deels onverharde wegen. Dan maar naar Bled. 

Lake Bled is één van de meest toeristische plekken in het hele land en wat is het een klote zooi om daar aan te komen. We hebben grotendeels rondgereden rondom het meer, want er stond nergens aangegeven hoe we er konden komen. De navigaties gaven ons een weg, maar dat was afgesloten wegens wegwerkzaamheden.

Uiteindelijk kwamen we er wel en we dronken wat in een heel schattig cafeetje. 

Lake Bled was mega rustig. Toen ik hier langsreed met Tabea en Cristina was het benen buiten en overal file, maar nu was het gewoon stil. Er waren wel toeristen, maar niet belachelijk veel. 

Wij zaten wel op een minder toeristisch deel, denk ik. We hadden niet eens geweldig uitzicht op het eiland in Bled. We zaten wel pal onder het kasteel.

Het was gewoon geweldig: het weer was niet te warm en niet te koud en het was helemaal niet druk. Het water is wel mooi.

Net zoals in Bohinj zie je de vissen zwemmen.

Er waren ook heel veel waterlelies.

We liepen even rond en er was ook een heel zwemgedeelte. Locals hebben allemaal abonnementen voor dat deel. Boven het zwemgedeelte lag een grill genaamd Grajska Plaža. Het plan was om uitgebreid te lunchen en dan licht te eten. 

Alsnog, ma heeft de foto’s van het eten. Het zag er echt geweldig uit en het smaakte ook goed. Lu had eindelijk haar beef soup.

Rond 15:00 gingen we terug naar Ljubljana. We hebben even in het hotel gezeten en toen zijn Lulu en ik souvenirs gaan kopen (of Lulu ging souvenirs kopen en ik stond er naast) en ijsrolletjes halen bij Ice Wave. Dit is een ander bedrijf dat die op Open Kitchen en het smaakte ook anders. Hier gebruikten ze yoghurt en Bueno. Bij de ander hadden ze melk, Bueno en stukken witte chocolade. Beiden waren goed.

Pa en ma zaten inmiddels bij een café aan het water genaamd Petkovšek. 

Wat voor avondeten? Burek. Ja, de laatste maaltijd in Ljubljana werd afhaal burek bij de 24/7 snackbar. We namen 3 pizza burek (burek met pizza smaak) en één pizza tuna (pizza met tonijn) voor Lu en ik ben blij dat de fam ook fan is van pizza burek. We namen het mee naar het universiteitsplein, want daar at ik ook altijd mijn afhaal eten. The place to be! Mijn Ljubljana experience!

Het plan was daarna om mijn spullen alvast in de auto te gooien, zodat we dat niet in de ochtend hoeven te doen. De fam ging naar het hotel en ik nam de bus naar huis. Vraag me niet waarom, maar ik voelde me ineens zeer “future” nostalgisch. De laatste keer buslijn 14 😭. Ja, ik ben zo iemand die gehecht raakt aan een buslijn, maar het was gewoon altijd een fijne rit, want het was niet mega druk. 

Eenmaal thuis ging ik het laatste inpakken. Toen ook wat afwassen en andere dingen klaar maken. Pa kwam aan met Snuf (onze auto heet Snuf) om het grootste deel in de laden. Toen voelde het wel raar. Mijn kamer nu voelt ook mega leeg. Ik zei ook tegen pap dat het einde nu wel raakt. Ik ben natuurlijk verdrietig om weg te gaan, maar ik ben klaar om te gaan.

Of dat dacht ik.

(Fuck you Spotify voor Science Fiction Double Feature, oftewel Naya’s eerste solo in glee.) (Ja, ik luister nog steeds naar Ultimate glee playlist. Het is meer dan 25 uur lang.)

Ineens waren de laatste zes maanden opgepakt in een grote koffer en een paar tassen. We reden naar het hotel, want ik besloot om ook even te chillen in de kamer. Dus hoe besteedde ik mijn laatste avond in Ljubljana? Clubben? Drinken? Uitgaan t/m de vroege ochtend? Een zeer emotionele wandeling door het centrum?

Nee. Animal Crossing in een hotel kamer. (En nu wilt Bob ook nog verhuizen!)

Ik had ook even gedoucht, want die douche in het hotel is overduidelijk beter dan hier in huis.

(Spotify. Serieus? Nog een Naya solo? Santa Baby? God, haar stem was geweldig. “Was”, niet “is”. Ah.)

En toen naar huis. Laatste nacht hier, bitches. Ik nam de bus en lijn 6 kwam net op tijd aanrijden. Het is alsof deze bus wist dat ik lijn 6 shit vind (ja, ik heb ook haat aan buslijnen), dus als een vaarwelcadeau kwam de bus precies op tijd aan zonder planning. De app was namelijk niet aan het werken, dus ik had in mijn achterhoofd dat ik misschien toch moest gaan fietsen.

Eenmaal thuis klopte ik even aan bij Aga om vaarwel te zeggen, maar ze sliep (of dat dacht ik), dus ik ging naar mijn lege kamer. Ik heb nog een kop thee gezet en Kath kwam binnen, dus ik ben ook even met haar gaan praten. Zij vertelde dat Aga nog wakker is, dus ik ben alsnog even naar Aga gegaan. 

Dat is het dan. 6 maanden en 6 dagen (oh wow) zijn voorbij. En nu is het 0:56 en ik moet echt slapen, maar ik wilde dit afschrijven. Plus, het is mijn laatste nacht hier! Let’s not care! No regrets.

De “caring”  en “regrets” komen morgen vroeg wanneer ik mijn wekker moet snoozen. Yuè-van-morgen moet maar met de consequenties leven. Dat gaat leuk worden, aangezien ik nooit kan slapen in vervoer. Yuè-van-morgen(-of-eigenlijk-vandaag), het spijt me.

Weltrusten lezer. Welstrusten Slovenië. Welstrusten Erasmus. Ik heb net drie keer welterusten fout geschreven. Ik moet misschien toch maar eens gaan slapen.

Have a kitty cat.

[petervdrijt]

Feyenoord – Fortuna Sittard.

De ploeg waar we eerder dit seizoen al drie keer tegen gespeeld hebben en met wisselend succes. Maar niemand mag toch de vorige wedstrijd in de kuip tegen dit taaie Fortuna vergeten zijn, hoop ik voor de wedstrijd. Nu is het weer op een zaterdagavond om 19.45 tijd voor de aftrap en we gaan er maar weer eens goed voor zitten. Net zoals de vele kameraadjes die ook vanavond welkom waren in de kuip. Ze zullen wel rekening moeten houden met de weersomstandigheden maar goed dat nemen we voor lief, als we ons maar kunnen warmen aan het spel. Tegenvaller is natuurlijk de absentie van Jørgensen, Botteghin en Özyakup. Door deze blessures of vooruitdenken richting kraker tegen PSV volgende week, Botteghin dus want die staat op scherp met de gele kaarten, speelt Feyenoord met de Ié in de verdediging en Boženik in de spits.

De eerste helft kan ik eigenlijk heel kort over zijn, treurig. Veel spelers van Feyenoord hadden vandaag niet de drive die ze verleden week wel hadden. Waar ligt dat dan aan is de vraag? Is het onderschatting, nee dat geloof ik niet. Het is een kwaliteit om elke week in goede vorm te zijn als je hogerop wilt, en dat zal toch wel het doel zijn.

Dan de tweede helft.

Toen werd het een wedstrijd en daarvoor moeten we eigenlijk de VAR bedanken. Want tot het moment van de eerste ingreep door de VAR was het maar een tamme zooi. Natuurlijk werd Boženik omvergelopen, de speler van Fortuna schopte tegen zijn schoen, minstens ging hij erop staan maar om nu te zeggen dat het een scoringskans was, nee dat gaat zelfs mij te ver. Maar goed het werd een strafschop en Berghuis schopte hem erin, meer goede ballen heb ik hem vandaag eigenlijk ook niet zien geven. Maar troost is er omdat er meerdere ware die slecht speelde en ook daarin werd weer een hoofdrol weggelegd voor de VAR, maar nu aan de andere kant. Ié schatte voor de zoveelste keer een bal verkeerd in en Bijlow schoffelde de aanvaller even onder de grond en dat mag nog steeds niet. 1-1 was het resultaat en de VAR deelde het keurig over beide partijen waarbij wel overeind blijft dat die laatste meer verdiend was.

Goed Feyenoord on toch maar vraag niet hoe. Berghuis schoot op doel, keeper keert dat schot en de bal komt voor de voet van Karsdorp welke op doel schiet en de bal van richting veranderd wordt door Boženik , 2-1 dus. Maar buiging voor Fortuna is op zijn plaats want de trainer daarvan, Hofland dus, wisselde erg aanvallend en Feyenoord werd nog verder onder druk gezet. Het was dan ook een grote opluchting dat het eindsignaal klonk na 96 minuten.

Conclusie is dat ook slechte wedstrijden gewonnen dienen te worden maar een krabbeltje achter de oren hoort er wel bij want Fortuna was het laatste kwartier eigen de bovenliggende partij.

Goed de mannen kunnen nu een week bijkomen want de volgende wedstrijd gaat het weer om positie 3 of hoger want dan moet er in Lampenstad worden aangetreden tegen FC Gloeilamp, o nee sorry Peter dat mag ik niet zeggen van jou, tegen PSV. Dat zal dan zijn op de eerste dag van de maand maart om 14.30 eindelijk weer eens een normale aanvangstijd. Tot dan zeg ik.

[rikopreis]

Hiroshima en mijn reis naar Nagasaki.

Zo, lieve meelezers.....ik ben een aantal dagen weg geweest van mijn blog maar er was genoeg te zien op mijn insta....ik schrijf jullie nu vanuit de Starbucks in Nagasaki......stuk minder hipster dan in Nederland......er is zelfs nu een band zich aan het klaar maken om straks wat te spelen....te leuk. Maar ik ga jullie vertellen hoe mijn dagen zijn bevallen in Hiroshima......let’s go:

De reis van Kyoto naar Hiroshima is prima te doen.....je bent er met ongeveer 2 uur.....je kan er dus ook voor kiezen om in Kyoto te blijven en dan Hiroshima als dagtrip te doen......ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb.......je bent anders aardig aan het rennen en vliegen.......dat doen we maar op ons werk.....niet op vakantie. Na een heerlijke ontspannen reis met de Shinkansen kwam ik aan op station Hiroshima....het was wat zoeken naar de uitgang maar na 10 minuten stond ik dan eindelijk buiten....ik Google Maps geopend en mijn hotel opgezocht.....deze was 15 minuten lopen vanaf het station.....de zon scheen dus ben ik dit dan ook gaan doen.....beetje inspanning kan nooit kwaad. 

Bij aankomst bij het Nest Hotel Hiroshima was ik meteen dolgelukkig dat ik dit hotel had geboekt! Personeel is super vriendelijk, alles is nieuw, de kamers zijn wat klein maar je hebt wel je eigen badkamer met bad! Daarnaast is de locatie top! Het hotel ligt aan de main street van Hiroshima, alles is op loopafstand te doen. Ik heb mijn spullen op mijn kamer gelegd en ben even heerlijk in bad gegaan....ik was behoorlijk plakkerig en zweterig van mijn reis.....dus even opfrissen + relaxen kon geen kwaad. 

Na mijn relax uurtje ga ik lekker even de stad ontdekken.....het is nu ongeveer 17:00 en krijg ook wat honger.....ik loop eigenlijk doelloos door de stad......ik volg de menigte en loop naar plekken die vanaf ver interessant lijken......zo kom ik terecht bij Hiroshima Castle en het Vredes Park......het is nu al donker en ik laat deze bezienswaardigheden even voor wat ze zijn.....ik heb namelijk morgen nog een volle dag in Hiroshima en op mijn uit-check dag kan ik ook nog het nodige zien.....ik besluit om lekker langs de 7-Eleven te lopen om wat eten mee te nemen wat ik mee kan brengen naar mijn kamer......lekker weer in bad en een filmpje aan.......even naks doen.......voordat ik ga slapen check ik nog even het weer voor de volgende dag.....helaas zie ik dat het letterlijk de hele dag/avond/nacht gaat regenen......f*ck.....het is niet heel erg maar voor het maken van foto’s is het wel een uitdaging....maar ach, wat kan ik er aan doen....ik ga lekker slapen en ik zie de volgende dag wel hoe de wat

Dit de bel vlakbij het vredesmonument....schoolkinderen waren bezig met een excursie en gaven de bel meerdere keren een goede ram.

Toen ik in de ochtend wakker werd waren de weervoorspellingen helaas waar.....regen, regen en nog meer regen......ik heb me nog eenmaal omgedraaid, heerlijk in mijn tweepersoonsbed, wat anders dan een bunkertje in een hostel, hahaha. Rond 11:00 besluit ik dan alsnog om de regen in te gaan.....ik wil natuurlijk nog wel zoveel mogelijk zien, wat heeft Hiroshima allemaal te brengen.....voor deze dag stonden er eigenlijk 2 dingen op mijn planning......Hiroshima Castle en het Vredespark + monument.....en nu dan bij daglicht....of daglicht.....het regent, het is grauw en koud......de dag was allesbehalve fotogeniek te noemen......maar je kan niet alles hebben......het Hiroshima Castle is ongeveer 15 minuten lopen vanaf met hotel...ik haal een paraplu bij de 7-Eleven en begin met lopen....ik probeer onderweg wat foto’s te maken maar dit is niet te doen.....ik heb mijn camera in 1 hand en mijn paraplu in mijn andere.....ik kan de camera op autofocus zetten om zo op deze manier wat foto’s te schieten maar dit verveelt al heel snel......ik moet dus telkens even stoppen....met paraplu onder mijn oksel klemmen en dan op deze manier te fotograferen....of een droge plek opzoeken....dat werkt ook.

Ik trof deze huizen midden in de stad in, mooi contrast.

Bij aankomst bij het Hiroshima Castle tref ik eigenlijk een nietszeggende plek aan.....het is nat, grauw en rustig.......de architectuur is natuurlijk prachtig....en de verhalen achter het kasteel ook.....maar de architectuur ben ik nu wel wat gewend en ik wil gewoon mooie foto’s schieten, haha.....maar ik ga gewoon de route lopen en betaal 300 yen om het kasteel in te mogen. 

Aankomst bij het Hiroshima Castle. Je moet de brug over om vervolgens in het prak te komen....dit is nog niet de befaamde hoge toren....deze ligt in het park.

De hoge befaamde toren! Entree kost 300 yen. 

Hiroshima Castle, soms ook Carp Castle genoemd, is een kasteel in Hiroshima, Japan, dat de thuisbasis was van de daimyō van de Hiroshima han. Het kasteel werd gebouwd in de jaren 1590, maar werd verwoest door de atoombombardementen op 6 augustus 1945.

Meneer lekker in het oranje in het park.

De poort vanaf de binnenkant.....de brug ligt aan de andere kant. 

Na ongeveer 45 minuten rond te hebben gebanjerd ben ik weer verder gegaan om vervolgens naar het vredespark te gaan.......heerlijk door de regen met mijn doorzichtige paraplu....muziek in.....ik vermaak me dikke prima.

Bij sommige grote wegen is het de bedoeling dat je onder de straat door gaat..er zijn geen zebrapaden maar tunneltjes..ik zag een spiegel en dacht ik maak even een fotootje van mijzelf...de tunneltjes hebben, vind ik, aardig wat sfeer/karakter

Misschien wat creepy....maar ik vind het wel wat hebben

Na een looptocht van ongeveer 20 minuten kom ik aan in het vredespark.....helaas is het hier ook totaal sfeerloos, nat en grauw.....mijn camera lens wordt telkens nat en ikzelf begin ook wat doorweekt te raken.....dus ik blijf niet te lang hangen....zie hier wat foto’s van de omgeving:

Ik merk dat de foto’s behoorlijk worden downgrade.....weet niet waarom...Hiroshima Peace Memorial Park is een herdenkingspark in het centrum van Hiroshima, Japan. Het is opgedragen aan de erfenis van Hiroshima als de eerste stad ter wereld die een nucleaire aanval heeft ondergaan, en aan de herinneringen van de directe en indirecte slachtoffers van de bom.

Wat foto’s van de Atoomkoepel.

Na wat foto’s te hebben geschoten ben ik lekker op huis gegaan.....ik was nu aardig doorweekt en ik kreeg het ook koud.....vanavond blijf ik ook lekker thuis....ik moet namelijk ook wat op mijn centjes letten.....de eerste week Tokyo heb ik aardig wat geld stuk gegooid met drank en uiteten gaan.....dus nu even op de budgetmanier reizen, hehe..ik lees heerlijk nog wat pagina’s uit mijn boek en val in slaap.....de dag erna ga ik vroeg op pad want ik wil nu de bekende Hiroshima Shrine zien, gelegen bij het eiland Miyajima....het stralend mooi weer vandaag....blauwe lucht, zon en een graad of 17......heerlijk met mijn t-shirt de hoort op.

Je kan op 2 manieren het eiland bereiken....1: je pakt de trein naar de veerboot die binnen 15 minuten je naar het eiland brengt, of 2: je neemt een rondvaart trip....kosten 4000yen en je stapt op bij het vredespark.....ik heb de rondvaart gedaan....je bent dan binnen 45 minuten op het eiland en het uitzicht is een stuk aangenamer dan vanuit een trein en een kort stukje met de veerboot. 

Opstap plaats van de rondvaart 

Ik heb mijn backpack achtergelaten bij het hotel en ik ben naar de rondvaart gelopen.....onderweg zag ik dat de rondvaart over 10 minuten zou vertrekken.....ik dacht bij mijzelf: ‘Dit moet ik redden’.....ik ben lekker doorgelopen/rennen totdat ik bezweet en buitenadem aankwam bij de rondvaart opstapplaats.......precies op tijd.....zelfs een minuut te vroeg.....YEAH!......wat.......gaat deze niet.......de volgende pas........45 minuten later......FML........ach, nu even een moment om nog wat sushi te scoren en in de zon te zitten........ik zit heerlijk 40 minuten in de zon en stap dan op op de rondvaartboot....het is lekker rustig, ik zit met 5 andere binnen......het zo’n snelle rondvaartboot....zo’n draagvleugel ding......helemaal top.....je kunt wanneer de boot in de rivier vaart op het achterdek staan......heerlijk in de zon.....vanaf hier kan ik wat foto’s schieten

Klote meeuwen ook hier......

We varen heerlijk naar het eiland toe en begin mijn ontdekkingsreis......ik weet dat hier de befaamde Shrine is maar voor de rest weet ik eigenlijk niet wat hier te doen is......niet echt ingelezen........dus gewoon gaan. 

Het eiland is prachtig.......ook hier lopen herten los.....deze zijn alleen niet zo tam als die in Nara Park.....het is ook niet de bedoeling om ze te aaien/voeren. Het eiland is echt een schattig opzichzelfstaand dorpje......wel heel toeristisch.....maar dat is begrijpelijk want de natuur is ook prachtig.......ik begin lekker met lopen en kom aan bij een ticketbalie......ik moet 500 yen betalen om de Shrine te mogen zien......ik betaal netjes en ga opzoek naar de Shrine.....na 45 minuten zoeken kan ik het echt niet vinden.....ik loop mijn route nogmaals terug maar ook weer geen succes.....WTF...ben ik zo dom......

Het pad wat je beloopt om naar de Shrine te komen....of iig dat dacht ik.....

Mensen zitten heerlijk in de zon......maar nog geen befaamde Shrine...hahah

Tokyo zal dit jaar de Olympische spelen verzorgen........door dit feit zijn er aardig wat bezienswaardigheden gesloten of worden gerenoveerd......misschien voel je het al aankomen.........de Shrine dus ook.......dat ding staat dus volledig is de steigers en er is letterlijk niks van te zien....haha.....ik dacht nog: ‘die steigers zullen het toch niet zien, dan zouden ze bij de ingang dit toch netjes vermelden???’......nou wel dus.....

Mooooooooooi.........haha

Ik loop heerlijk wat rond in het dorpje totdat ik aankom bij de voet van de berg......ik zie een boord de mij verwijst naar de gondelbaan die je naar boven brengt.....helemaal top......ik ga er op af....het is zo’n 500m lopen dus prima te doen......het is aardig stijl allemaal maar wel te doen......het kutte is alleen dat mijn dag backpack zo’n 20 kilo weegt omdat ik niet mijn laptop, boeken en nog mijn andere zooi in het hotel wilde laten liggen......maar niet zeiken.....gewoon door buffelen.....bij aankomst zie ik dus dat de gondel ook GESLOTEN is.......wegens renovatie.......naast de ingang van de gondels loopt een pad.....met een boord ernaast: ‘Top mount Miyajima 2.2 km’.......2.2 km.....das niet zo ver...makkie.....gaan we doen.....even.....daarna wat eten en drinken.....wat een ongelofelijke domme fout was dat zeg.........20 kilo op mijn rug......niet gegeten/gedronken (bij het opstaan wat slokken water en 1 koffie, 5 uur daarvoor, en 1 portie sushi 3 uur daarvoor)....maar ik geef niet op....ik blijf door stappen.....ik rust af en toe en schiet wat plaatsjes......het is hier namelijk adembenemend....zoveel mooie natuur en zoveel rust.....heerlijk...zie hier wat foto’s van mijn reis naar boven! 

Helemaal gesloopt, bezweet, klam, nat....maar blijven lachen en blijven gaan!

Zoals jullie kun zien was de klim het allemaal waard! Wat een waanzinnig uitzicht......wel 1 minpunt.....er is een overview dek op de top.......maar natuurlijk....gesloten, hahah.....maar alsnog een prachtig uitzicht! Ik heb wat foto’s geschoten en ik ben weer lekker naar beneden gegaan....dit was gelukkig een stuk sneller haha....lekker van het eiland af en door naar mijn volgende bestemming....Nagasaki.....dit is namelijk nog 4 uur reizen.....en wil niet te laat komen want ik moet voor 20:00 inchecken.

Met z’n allen, met z’n allen, met z’n allen zingen wij......nee staan wij te wachten op de trein

Ik kan dit nu rustig zeggen maar ik kwam er gisteren in de trein pas achter dat ik voor 20:00 moest inchecken......ik zou arriveren om 20:45.......uuh....wat nu.....ik mail het hostel wel even.....bellen kan ik namelijk niet want ik heb alleen internet hier......1 uur na het versturen van mijn mail nog geen reactie......kut.......wat nu.......wacht: ik gooi mijn verhaal in Google Translate en dan vraag ik een medereiziger..........Konnichi wa.....Konnichi wa, sir......meneer draait zich naar mij toe en ik laat hem mijn telefoon lezen......meteen eerste reactie: no, no, no.....ik dacht wooot: Japanners zijn toch zo vriendelijk......nou deze niet dus......oké volgende......weer niet (conducteur, doe is lief jo).....WTF......tot een andere conducteur langskwam.....hij las mijn bericht en begon meteen met bellen....de HELD!.....het was geregeld....ik mocht later inchecken......ik kon nu heerlijk even relaxen...ik moest nog 2 uur reizen.

Bij aankomst in mijn schattige hostel ben ik heerlijk gaan douchen en slapen! Volledig verrot! Ik ga mijn laptop nu lekker sluiten en jullie zien/horen weer van mij....check mijn insta voor korte updates! 

Dikke kus,

Rik op Reis 

[dbkv3s5]

Inspiratie

Bezoek aan Outsider Art Museum 28 oktober 2019

Aangezien wij toch al in Amsterdam waren, wou ik in de middag nog iets bezoeken. Ik ging even googelen en kwam het Outsider Art Museum tegen en die naam sprak mij wel aan, dus zonder een idee van de tentoonstelling ben ik daar gewoon naar toe gegaan. Ik had overigens wel eerder van de term outsider art gehoord. Ik ben blij dat ik hier naar toe ben gegaan, het werk van Willem van Genk sloot echt bizar goed aan op mijn eigen proces voor verdiepend en op de opdrachten (de kaart) en kunstenaars die aan bod zijn gekomen, vooral voor iets waar ik dus een soort van toevallig tegenaan liep. 

Aantekening tijdens bezoek

Willem van Genk’s werk is een soort map/kaart van zichzelf en de wereld. Humor en ernst. Het is een beetje aangekloot en tegelijkertijd technisch van goede kwaliteit. Zijn schrijfsels zijn grotendeels onleesbaar, dit is best sterk, het benadrukt de chaos, maar toch zou ik willen dat ik meer kon lezen. Voor een museum is deze tentoonstelling behoorlijk wild, er zijn dingen kaats op de muur geplaatst, er is een diagonale muur, werken hangen niet allemaal op dezelfde hoogte en er zijn geen bordjes, maar er is gewoon op de muur geschreven. Door op de muur te schrijven voelt deze tentoonstelling veel toegewijder aan Willem van Genk, in principe is het helemaal niet veel moeite om er later weer overheen te verven, maar toch ervaar ik zo minder de tijdelijkheid van de tentoonstelling en dat de kunst het praktische te boven gaat. Zinnen, letters en tekeningen zijn over elkaar heen geplaatst, veel lagen, het is een soort geordende chaos. In de ruimte zijn geluiden van trein en vliegtuig te horen. Van Genk brengt de fysieke en ideeënwereld samen. Hij gebruikt collagetechnieken. Hoe zijn werk is samengebracht doet mij een beetje denken aan ons eigen gepluraliseerde geheel; de samenleving. Ik vind het frappant hoe herkenbaar zijn werk is, op dat wat over oorlog gaat na dan. De wereld lijkt eigenlijk helemaal niet zo veel veranderd in de afgelopen 50 jaar, vooral m.b.t. het kapitalisme. Zijn werk strategie spreekt mij zeer aan, de vorm wat minder, dit is op zich goed want hiermee bedoel ik alleen maar dat ik het anders zou doen. Ik ben ook een kind van mijn tijd en ik zou vooral een ander kleurenpalet gekozen hebben, leuke neon en pasteltintjes bijvoorbeeld, een beetje meer Lilly van der Stokker (die ik overigens ook erg inspirerend vind).

‘Trolley Boys Station Arnhem’ 1980-90 laatste foto

Het is de fucking chaos van onze wereld, de zooi waar wij in leven. We zien een stadsgezicht, op een fundering van boeken, met daarboven regenjassen. Zijn de boeken te interpreteren als de intellectuele fundering waarop deze chaos gebouwd is? Het gebruik van reeds bestaande materialen versterkt de boodschap, het is misschien een geselecteerd deel, maar wij kijken wel daadwerkelijk naar onze wereld. Van Genk heeft de dystopie uit de wereld gefilterd en tentoongesteld. Het spreekt mij aan om met reeds bestaand materiaal te (gaan) werken, dat de wereld zich in mijn werk bevindt en daar niet alleen naar verwijst. De regenjassen kan ik niet helemaal plaatsen, is het misschien een verwijzing naar neerslachtigheid in de lucht? Ik weet het niet.

[bmwegermee]

Kijk , het is bijzonder fijn dat ze hun eigen zooi in de prak rijden.

En dan keihard blijven beweren dat ze niet roekeloos rijden..., nou dit lukt je echt never nooit niet met aangepaste snelheid.

Maar het woord "je aanpassen" staat niet het bmw handboekje.

Kosten berging volledig verhalen op deze oetlul is een prima deal.

[lillyalexxxandra-blog]

Interview Bianca 2jrs

Naam : Bianca

Leeftijd : 18 jaar

Lilly : L

Bianca : B

L: Waarom heb je voor HKU gekozen?

B:Uhm, ik heb hier de vooropleiding gedaan dat is elke zaterdag een les dag. Dus daardoor voelde het al heel vertrouwd. Het kom ook door mijn ouders die mij een beetje sturing gaven. Zij vonden het prettig als ik in Utrecht ging studeren vanwege reistijd. Utrecht was voor mij het meest praktisch in verband met reistijd. Ook door de voor opleiding voelde het gewoon al heel vertrouwd ik ben ook daardoor niet naar open dagen geweest.

L: Hoe lang moet je reizen naar school?

B: ik woon in een heel klein dorp met de bus is het één uur. Met de auto over de snel weg is het ongeveer 30 minuten.

L: Welke vakken spraken je het meest aan in het eerste jaar? En wat heb je daar nog aan in het 2e jaar ?

B: Dat weet ik niet zo goed dit jaar is pas net begonnen. Beeld is een heel fijn vak want het geeft je inzicht en sturing in hoe je dingen op papier kan krijgen en dingen vorm kan geven. Dat helpt heel erg bij ontwerp. Bij ontwerp is het heel erg na denken over een concept. Je hebt bij ontwerp heel veel na denk stappen. Beeld, bij beeld is het juist dingen snel op papier krijgen. Die twee samen werkt heel goed. Dat is nu wel heel nuttig als je een idee hebt en je moet t op papier krijgen.

L: Beeld is voor mij op het moment nog best een beetje moeilijk vanwege mijn digitale achtergrond. Heb je advies voor mij ?

B: Ik zag beeld vooral als een leuk vak voor er tussen door. Want ontwerp is heel erg uitleggen waarom je dingen hebt gedaan. En beeld is beeld daar doe je maar wat zooi. Dat is heel relaxed om zo een vak erbij te hebben naast je andere vakken. Chantal is ook echt super aardig, dus het was echt zo van “yes nu hebben we weer even Chantal”. Je hoeft niet veel uit te leggen waarom je allemaal stappen hebt. Vooral ‘t ‘loslaat vibe’ van beeld kan erg goed helpen op langer termijn.

L: Heb je nog advies voor ontwerp ?

B: Uit eindelijk moet je voor ontwerp een soort van je eigen ding doen. En het moet een beetje veel zijn. Zo dat de docent daar op kan reflecteren. Je moet zo veel mogelijk laten zien.

L: Ik filter mijn werk heel erg misschien moet ik dat een beetje los laten.

B: Je kan wel filteren, met de docent. Als je je werk laat zien geef je aan zo van hier licht mijn voorkeur en hier licht alles wat ik ook heb overwogen.

L: Welke kant wil je op met dit vak, beroep of studie?

B: uh, lastig. Ik merk heel erg dat ik liever beeld wil maken, dan fysieke kleding stukken op de naaimachine. Dus dan ga je richting een tijdschrift achtige kant. Misschien dat ik uiteindelijk korte films kan maken, een artikel kan schrijven of foto series kan maken. ik vind het bewustwording aspect, maatschappelijke boodschap zulk soort dingen erg fijn. Dus een soort journalistieke schrijfrichting en een beeld maak richting.

L: Vind je dat je daar in wel genoeg ruimte krijgt om je zelf te ontwikkelen?

B: Het 2e jaar heeft een film maak programma. Dus ik ben net klaar met het maken van een filmpje dus dat is heel tof. En dan nu een photoshoot opdracht dat je een photoshoot maakt zo als die in een tijdschrift zou kunnen, dus dat is ook heel tof. In het eerste jaar heb ik met mijn laatste project een kleine collectie gemaakt en bewust het snel af willen maken zodat ik een photoshoot kon doen. Om als nog dat beeld maak aspect te hebben. Dit jaar gaat ontwerp een half jaar duren dus ik heb nu al bedacht dat ik kleding ga maken, die kleding heeft een beetje een ondergeschikte functie. Omdat deze kleding nuttig moet zijn in een film die ik uiteindelijk ga maken met die kleding.

L: Kun je iets laten zien van je werk ? en je manier van aanpak er bij vertellen ?

B: Ik heb vaak ruim 3 weken lang dat ik geen idee heb wat ik aan het doen ben. Ik zal je mijn schetsboek laten zien. Mijn schets boek is echt heel erg random. Ik maak alles in mijn schets boek aan tekeningen van de les, aantekeningen van het huiswerk, gedachtegangen die ik tussen door heb. Ook plak ik er afbeeldingen in die gevoelsmatig op dat moment er bij passen. Daar schrijf ik dan iets bij en zo zien de docenten een beetje welke richting je in gaat zonder dat jij dat soms zelf weet. Als je uit eindelijk een concept heb ga je daar uit eindelijk mee aan de gang. Ik noteer heel veel ook als het niet belangrijk lijkt op dat punt.

L: Heb je advies voor mij om in mijn dummy te werken of aan ontwerp te werken ?

B: het help misschien als je een timer zet om bijvoorbeeld 2 uur alleen maar bezig te zijn met ontwerp onderzoek schetsen etc. zo dat je daar 2 uur intensief mee bezig bent. Zo dat je schetsboek pagina’s vol raken. Hoe meer schets boek pagina’s, hoe beter. Zelfs als je eind resultaat soms niks is zijn ze toch te vrede met je proces in je boek.

L: Heb je voor mij nog andere belangrijke dingen die ik moet weten voor deze studie?

B: uhm, ik kan niet hele duidelijke tips geven omdat iedereen natuurlijk zijn eigen werk manier heeft. Je moet kijken wat voor jou het beste werkt. Ik noteer erg veel maar andere mensen soms juist helemaal niet. Misschien is een goed tip, het maakt ze helemaal niet uit wat je maakt als je maar iets maakt en een tafel vol hebt. De kwaliteit maakt niet uit als ze maar kunnen zien dat je het wel probeert en ook een goed proces hebt.

L: werk je naast je studie ? kan je dit goed combineren met je studie ?

B: ik werk vooral omdat me ouders willen dat ik een baan heb. Het is heel lastig te combineren met school. Dit heeft zoveel denk proces en is vermoeiend op een hele andere manier dan andere HBO opleidingen en het is da ook heel intens om 1dag in je weekend kwijt te zijn aan werk. Ik heb in het 1ste jaar heel veel last gehad van hoofdpijn dat ik ook last had van geluid en prikkels. Dus ik werkte bij de McDonalds en er was teveel geluid en te veel prikkels. Dus daar ben ik een tijdje gestopt met werken. Nu ben ik daar weer begonnen in de zomer maar ik merk wel dat ik het weekend nodig heb om huiswerk te maken en een beetje bij te slapen. Want deze opleiding is intens! ;je hebt best weinig tijd na school om je te verdiepen in bijv. in iets van ontwerp of zo.

L: Doe je naast school nog creatieve dingen ?

B: alles wat ik doe probeer ik bij school te betrekken. Dat lukt ook wel aardig. Er is super weinig tijd na school om überhaupt iets te doen. Dus ik probeer alles in een school context te zetten. Naast school doe ik niet echt creatieve dingen. Als ik niks te doen heb zoek ik af en toe een foto op, op tumblr en dan ga ik de foto na tekenen. Dit doe ik in het zelfde schets boek van ontwerp. Dan licht dat er ook bij, bij de schouw.

L: Heb je speciale dingen die je doet als je vast loopt?

B: Ik loop niet echt vaak vast, dat is wel heel erg fijn. Ik zit eigenlijk in een constante fase van geen idee hebben wat ik doe. Je zou kunnen zeggen dat ik dan altijd vast loop. Maar ik denk dat dat er mee valt door het constant dingen opschrijven en timers zetten om aan dingen te werken. Vaak hoor ik dat de stappen die ik zet heel van zelfspreken lijken. Uhm, dus ik denk omdat ik constant blijf noteren wat ik doe ontstaan er steeds logische stappen om daar na te doen.

B: Mijn kunst docent op de middelbare zei een keer “als je geen inspiratie hebt om iets te tekenen, als je dan alleen al met je potlood de beweging maakt. Zou dat stimulerend zijn om daar over na te denken”. Dus als je niet weet wat je moet maken maak je gewoon wat bullshit en dan komt t idee van zelf wel.

B: dus ik denk dat steeds terug vallen op mijn schets boek er voor zorgt dat ik niet vast loop.

L: Laatste vraag. Heb je het gevoel dat je weet wie je bent als ontwerper of wat je over wilt brengen.

B: Een beetje. Iemand vroeg laatst aan me of ik al weet waar mijn volgend project over ontwerp over gaat. Ik heb geen idee dus ik weet daar in niet of ik zeker weet wat ik wil zeggen. Maar ik weet wel dat ik steeds terug val op historische verwijzingen en dingen uit de geschiedenis. Daar lag als kind al een passie. Dus ik heb wel wat meer zelfkennis gekregen over waar mijn interesses liggen. Dat is wel iets waar ik achter ben gekomen. Maatschappelijke dingen en politiek gerelateerde dingen vind ik ook altijd wel heel belangrijk, dus daar val ik ook erg vaak op terug. Ik wil in me werk kunnen zeggen wat ik vind over dingen die ik belangrijk vind. ik weet nog niet echt of ik een ontwerper ben of een filmmaker. Ik heb geen idee ik doe maar wat. Dit is zo een grote vraag. Het is het zelfde als dat je weet waar je over 10jaar bent. Dat is iets wat nooit 100% vast staat.

Beste Quote van ons gesprek. -> “Soms kan je maar wat bullshit doen. En uiteindelijk op een hele grote hoop van allemaal bullshit, is het uiteindelijk een geheel”.

[herscollectionpoetry]

We kunnen ook dit doen

Als jij klaar met het sinterklaas feest

Dan voel je een beest

Dat gevoel

Ferme poel

Die zit in je lijf

Ja jij lekker mooi wijf

In je schamel kleren

Van al dat gedoe

Por poe

Rijmen

Plagen en slijmen

Herinneringen

En vele verleden momenten

Ophalen

Hoe goed wij waren

Sexy dingen

Niet meer venten

Niet meer balen

Gewoon

Genieten van die vent

vrouwspersoon

In je harde schijf geprent

De liefde is er

Heel dichtbij

Niet ver

We zijn wij

Kojk masr wat err gebeurd

Wanneer wij elkaar zien

Het gevoel

Rr voor gaan

De nachtmerrie in jouw kop

Zou hij dit of nog dat

Dat heb ik nu wel gehad

Dat het voor korte tijd is

Forgett it

Al dat getraan en gemis

Wordt het dit

Geen stop meer

Van deze jongeheer

Wil rr echt voor gaan

Met foto's op Facebook

Kun j opaan

Jij en je eigen look

Prive ben je mijn stuk

Prive ben k jouw stuk

Nee ..op een brief

Kheb je heel veel lief

Thuiskomen heet dat

In jouw of mijn stad

Eten samen

Alles beamen

Noah uitlaten

Tuin in de gaten

Samen zijn

Kvanjouw

Jij van mijn

Hou van deze vrouw

Dat we allebei weten

Na een dag vol werken

Moe van t zweten

Dat kun je wel merken

Het eerste wat rr gebeurd

We gevrn elkaar een flinke beurd

Niet omdat t moet

Omdat t kan

De liefde vol vuur

Passie elk uur

Verleidelijk zoals je bent

Samen met jouw vent

Lieve geile sexy margreet

Khou van jouw

Altijd heet

Gebruik jij deze vent

Spuit al je sappen

Uit je geile vrouw

Dat zegt de sint

Tis geen hint

Hoogstens een plicht

Alles op jouw gericht

Begrijp mij niet verkeerd

Mag je zitten op zijn peerd

Na al dat sinterklaas gedoe

Wil je maar 1 tring

Wellicht weet je NU de klok

Bel.fax.app jouw eigen ding

Die lul van die vent

Die jouw laat genieten elk moment

Overal in huis neukenzelfs op de vloer in de keuken.

Kamer of de does

Of buiten in de boes

In de hut

Zwembad buiten of bed

Met jouw BUDD

Wij kunnen HET

al jouw sappen laten gaan

Erik is nog monogaam

Zijn liefde heet margreet

Voor nu en tot ons scheidt

Je doet vanzelf he benen wijd

Om eindelijk je cumm ontvangen

Het diepste verlangen

Niet 1 x keer op een dag

Zeg je met een glimlach

Elk uur paraat

Tis jouw eigens apparaat

Heerlijk vrijen

Hij moet hijen

Zij

En wij

Jij hebt al lang zin

Net zo veel

Gelijkwaardig

Winwin

Sexy zijn,sex is algeheel

Houden van is ook harig

Wellucht tijd niet glad

Geeft niks ,mesjes zat.

Voor mij zitten beentjes wijd

Scheerzeep flinke meid

Klitje strelen

Spuitend in mijn kelen

Dan mooi glad

In de geurende olie smeer

Met mijn cumm weer

Samen likken zuigen en meer

Puur genieten vol vuur

Blijft zo lieve schat

Dat is ons gevoel elk uur

Ook dat

Blijft zo

You always Bee wow

In en zonder kledij

Wij, hij .zij..Z I J

LOVE YOU met geheel mijn hart

Wij zijn een stel apart

In de liefde mooi

Thuis wordt t een zooi

Omdat t kan

Alleen met ERIK jouw man.

[kutautist]

Just gonna leave this here <3

[indradaad]

24-05-18

Soms zijn er momenten dat je opeens weer indaalt in jezelf. Je opeens weer verbonden bent met je eigen ziel lijkt het wel. Vandaag is zo’n moment. Het is relatief stil, mijn gedachten krijgen de ruimte, maar het is niet negatief. Ik lig op een veilige plek met mijn laptop op schoot. In het bed van mijn vriend terwijl hij op studiereis is. Ik kijk om me heen en realiseer me dat mijn leven best oke is. Al maak ik niet van alle tijd gebruik die ik nu nog heb, doe ik het best aardig. Ik hoef niet zo streng voor mezelf te zijn, het heeft toch geen zin.

Maargoed, ik heb een eeuwigheid alweer niet geschreven en dat kwam eigenlijk door een blokkade van energie. Snap niet precies hoe het is gekomen, maar terwijl die blokkade optrok, sluimerend stil, was er ook weer een moment dat het nodig was om mezelf te beschermen. In November ging de gezondheid van mijn vader opeens enorm achteruit en zo zit je dan opeens in een ambulance.

Niet dat het nu opeens goed met mijn vader gaat, maar het is weer enigszins naar stabiel toe aan het gaan.

Dát is het. Er komt gewoon wat meer stabiliteit in mijn leven. Al is dat financieel alles behalve het geval, ontstaat er langzamerhand gewoon wat meer structuur.Ook wel handig aangezien ik moet gaan wennen aan meer structuur aangezien ik na de zomer toch maar weer ga proberen om te studeren. Nee, ik ga studeren. Het is belangrijk om er zelf in te geloven voor de verloop van een proces. 

Ik vind het lastig om mijn vrije dagen en mijn tijd voor werk goed in te richten. Ik wil gewoon nog heel veel doen maarja, er zijn ook dingen die echt moeten. 

Ik moet gewoon echt ook mijn eigen huis opruimen, zodat ik het jaar goed kan beginnen, maar elke keer wanneer ik thuis ben, maak ik de zooi erger. Dat heeft er dan ook mee te maken dat ik dan weer een keertje thuis slaap nadat ik tot laat heb gewerkt en dan moe ben, maar ook dat ik wanneer ik een avondje vrij ben en thuis, ik heb dan de neiging om mezelf die avond te veel ontspanning te gunnen waardoor ik amper aan opruimen toekom. Daarbij is het zo dat ik dan te laat naar bed ga en te lang uitslaap, waardoor opruimen voor werk er ook niet meer inzit en het er al helemaal niet van komt. Daarom heb ik het vandaag besloten om anders te doen. Ik ga straks met een al gemaakte lunch richting mijn eigen huis (en wat spullen, aangezien ik hier Miguels huis te vol maak hihi) in een ready steady schoonmaak outfit. Ik zorg dat ik hier al wat was heb gedaan en daar gewoon een paar uur ga buffelen met muziek erbij. De sleutel is om heel veel weg te gooien geloof ik. 

Ergens ben ik best wel bang om dit te gaan doen, aangezien ik twee weken niet thuis ben geweest en ik niet van tevoren de koelkast heb uitgeruimd oid. Wacht, misschien ben ik wel drie weken helemaal niet thuis geweest. Anyhow, dit is allemaal niet zo handig maar ik moet er wel even iets aan doen.

Een van mijn andere doelen is mijn rijbewijs halen. In ieder geval nog voordat ik ga studeren mijn theorie. Dat is namelijk een leergedeelte wat er steeds bij inschiet. Daarbij heb ik het geld even niet voor de kosten van rijles. Maargoed, dat is weer een heel ander verhaal. Een rijbewijs is gewoon iets wat je even gedaan moet hebben en geeft daarna zoveel meer vrijheid. En ik ben nu ook wel op een leeftijd dat het ook wel redelijk noodzakelijk is.

Sporten wil ik ook weer oppakken. Al zegt M vaak genoeg dat ik echt een mooie vrouw ben en dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik verre van dik ben, zit ik gewoon niet helemaal lekker in mijn lijf. Daarbij kan ik met sporten ook wat van mijn stress kwijt en nu ik net even wat minder grote stukken fiets, doordat ik vaak bij hem slaap, is het ook gewoon gezond voor de algehele situatie. 

Ik probeer ruimte te maken in mijn hoofd, in mijn leven en de zaken op orde te krijgen, maar merk dat dat soms lastig is aangezien ik voor werk toch lekker rustig zit te brunchen met M of iets anders doms in de richting van huisje boompje beestje. 

Dat brengt me bij het volgende punt. Ik wil meer gebruik maken van mijn museumjaarkaart. Dit kan met pappa, of Miguel of gewoon alleen, maar ik merk dat ik er nu te weinig mee doe en dat ik dat enorm zonde vind en ook nog eens frustrerend. Eigenlijk geldt hetzelfde voor mijn bibliotheek pas.

Eigenlijk zou ik dus voor werk naar de OBA moeten gaan en daar dan met mijn laptop en een boek mijn theorie moeten oefenen.

Dit zijn dus min of meer mijn goede voornemens voor de aankomende maanden. Ik hoop dat het enigszins haalbaar is.

[nicolewannabees]

the law of attraction

Dit is zeker niet de eerste keer dat ik deze term hoor. Het is een filosofie gebaseerd op aantrekkingskracht. Zou het werken? Ik maak vandaag wel een eerste begin met het opvolgen van het goedbedoelde advies van mijn ‘oude vriend’. Ik verwachtte eigenlijk niet zo’n koel antwoord. Hij heeft eigenlijk niet zoveel gezegd. Niet iets dat directe steun, hulp kan bieden. Ik begin steeds meer te denken dat ik het echt zelf ga moeten doen. Ik begin er steeds meer in te geloven dat ik er alleen voor sta. In het beste scenario mogelijk is dat niet per se negatief. Hopelijk kan ik ook herboren worden, en vergeten hoe ik de afgelopen zes jaar heb gespendeerd. Ik ben eigenlijk nergens trots op. Wat ik vanaf mijn 18de tot 24ste levensjaar heb gedaan, is mezelf kwijtraken. De eerste drie jaar heb ik heel veel geslapen, gegeten, tijd verkwist, gehuild, zorgen gemaakt, doelloos rondgedwaald, en vooral gekeken naar de buitenwereld vanaf een afstand. Er zat nergens perspectief of consistentie in. Ik nam geen initiatief, had geen zelfvertrouwen, geen doorzettingsvermogen, en zelfs mijn verstand heeft me meermaals in de steek gelaten. De drie jaren daarop heb ik mijn leven gewijd aan een mongool, een narcistische psychopaat, voor zover dat geen pleonasme is, en de persoon die ik was, hoe verwaarloosbaar ook, is sindsdien geschiedenis. Of nee, geschiedenis wordt ten minste opgeschreven en herinnerd, in mijn geval is er helemaal niks herinnerd door niemand. Ik heb wel geleefd, zeker weten. Veel meegemaakt, veel gezien, veel gedaan. Achteraf denk ik dat ik daar naar hunkerde na drie jaar niks doen. Op een gegeven moment zei zelfs mijn moeder dat ik uit bed moest komen omdat mensen hun leven leven en ik er doorheen slaap. Dat moest pijn gedaan hebben, zat ik toen al aan de prozac? In ieder geval, leven heb ik zeker gedaan. Het probleem is alleen dat ik er een onzichtbare prijs voor heb betaald. Niet te blij, er is sowieso veel wel zichtbaar, maar dat is niet wat ik nu bedoel. Het is lastig om een waardig persoon te blijven als iemand constant aan je vreet en kritiek heeft. Mijn ontwikkeling is enorm gestagneerd, voor zover er überhaupt ontwikkeling in zat. Dat heeft er toe geleid dat ik nu niet echt een persoonlijkheid heb. Voor iemand die is gediagnosticeerd met borderline persoonlijkheidsstoornis is dat een erg verwarrend gevoel. Soms vraag ik me af welke persoon ik nu zou zijn als ik zou stoppen met prozac, maar dan herinner ik me mijn onbedwingbare eetlust en bedenk ik dat emoties sowieso overrated zijn. Zolang mijn hersenen niet zijn aangetast door die zooi, zie ik niet de noodzaak om op enig moment te stoppen. Niet zolang ik tevreden ben met de huidige waarheid die ondanks zijn standvastigheid tamelijk illusionair is. In ieder geval, ik heb de wereld vanaf een afstandje kunnen bekijken. Ik heb heel veel dingen gelaten, niet gedaan, gedrag afgeleerd, vergeten. Ik kan de negatieve dingen van vroeger makkelijk achterwege laten als ik opnieuw herboren word. Veel afgeleerd gedrag wil ik mezelf niet nog eens aanleren. Nooit meer. Mijn persoonlijkheid heeft weinig kleur, maar ik denk dat ik wel genoeg tijd heb gehad om na te denken over de kleurplaat zelf. Het zal ongetwijfeld veel energie en doorzettingsvermogen kosten om mijn eigen kleurplaat in te kleuren. Ik ben er nog lang niet en waar de uitvoering te wensen overlaat, kan ik wat sommige dingen betreft geeneens een theoretisch kader schetsen voor de uitvoering. Maar het komt wel goed. Soms zorgen de kleine dingen voor de grootste verandering, en het hoeft niet allemaal gelijk perfect te zijn... Wees bang om te falen, meer dan een keer, en kleine problemen op te lossen. Doe het voor jezelf, voor je familie en je toekomstige alles voordat je verder verwijderd raakt van jezelf, de waarheid, je geluk en onschuld. Wees streng in het stellen van je prioriteiten. Soms moet je op de automatische piloot vliegen, en soms moet je je verstand boven je gevoel verkiezen. Focus je energie op het herstellen van het vertrouwen in jezelf, en hopelijk komt de rest vanzelf. Wat mij toebehoort, zal tot mij komen, wanneer ik er klaar voor ben. Dat is denk ik ook enigszins the law of attraction. 

[overwijs]

Dag 177 – “Movie”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van woensdag 3 februari.

Wat ik de vorige keer achterwege liet in mijn verhaal was de worsteling waarmee ik de afgelopen dagen, in het weekend en zelfs gisteravond na en tijdens de open dag mee kampte. Een belofte die ik gedaan had.

Toen ik mijn eindexamenleerlingen in december overnam van mijn collega had ik mezelf een paar doelstellingen meegegeven: zorg dat ze goed weten wat ze moeten kunnen aan de hand van leerdoelen, zorg dat ze ook in hun eigen tijd kunnen werken aan de verwerving van de leerdoelen en sta voor de leerlingen klaar als dat nodig is.

Dus begon ik met alle stof te splitsen in leerdoelen, hier uitlegdia’s per leerdoel aan te koppelen om daarna per leerdoel aan te geven wat ze kunnen doen om het te oefenen. De laatste, en meest ambitieuze stap, was het maken van filmpjes per leerdoel. Niet van een hele paragraaf, maar specifiekere en daardoor ook kortere filmpjes zodat ze alleen hoeven te kijken naar de theorie die ze nog lastig vinden.

Leuk zo’n belofte, maar die maakt wel schuld. De afgelopen weken had ik mijn handen al vol aan het voorbereiden van de lessen en de theorie steeds net op tijd op een rijtje te hebben voor de leerlingen. En de filmpjes raakten dus achterop, zakten steeds weer net teveel op mijn prioriteitenlijst. Maar afgelopen vrijdag realiseerde ik me, dat het nu of nooit was. Deze week gingen mijn leerlingen namelijk de SE’s maken.

Dus ging ik het weekend in met de opdracht om filmpjes te maken bij 42 leerdoelen. Pfoe. Mijn collega’s ware niet jaloers op me, maar het was mijn eigen schuld en verantwoordelijkheid. Voor de zekerheid had ik die vrijdag toch even een polletje gedaan hoe graag zij het wilde en hoeveel gebruik ze er van zouden maken. Met een score van 4,5 ster op een schaal van 5, wist ik dat ik het móest doen. En zoals ik altijd zeg: wat moet, dat kan. Dus die vlieger moest nu ook op gaan.

Na een hele zaterdag te werken, voor mijn gevoel althans, had ik nog geen filmpje opgenomen. Wel had ik de presentatie flink uitgebreid omdat ik ook nog theorie moest verfilmen van ‘voor mijn tijd’, die leerdoelen had ik dus nog niet uitgewerkt. Tijdens het maken van zo’n presentatie kan ik me dan helemaal verliezen aan de volledigheid, de overgangen en de animaties die soepel lopen. Zodat ik niet voor verrassingen kom te staan in de les, normaal gesproken, of nu dus tijdens het opnemen van het filmpje.

Zondag kon ik daar de vruchten van plukken. Ik werkte verder aan de presentatie maar nam ook een zooi filmpjes op. Leerdoel voor leerdoel werkte ik ze af, plaatste ik ze op YouTube en zette ik de link in een excel die ik deelde met de leerlingen maar die ook automatisch voor mij de beschrijving van de video aanmaakte die ik kon gebruiken bij het uploaden. Mijn innerlijke computernerd kon z’n hart ophalen met al het geexcel en gepowerpoint dat ik in één weekend deed.

Het weekend was voorbij en ik had zeker nog geen 42 filmpjes. Dus de maandag werd gebruikt, de maandagavond (toen ik er werk thuis op mij te wachten lag na de open middag), de dinsdag en de dinsdagavond. Tijdens en rond de open avond gisteravond was ik nog druk bezig met uploaden. Tot het moment dat er stond: “uploadlimiet bereikt”. Mijn hart zonk even in mijn schoenen toen ik de tweede zin las: “U kunt 24 uur geen nieuwe video’s meer uploaden”.

Vierentwintig uur? Dan gaat het dus niet lukken! Ik moest er namelijk nog wel een aantal uploaden en alles wat ik ná vandaag uploadde sloeg écht nergens meer op, ik vond vandaag eigenlijk al te laat. Morgen is het schoolexamen NaSk1 (natuurkunde) en vrijdag het schoolexamen NaSk2 (scheikunde). Dus wat was ik als een kind zo blij toen ik vanmorgen wél weer kon uploaden, slechts 12 uur later. Gelukkig bedoelde YouTube gewoon dat ik gisteren niets meer kon uploaden.

Het was een interessant proces van zes dagen en ik was 42 leerdoelen, 42 filmpjes en meer dan 300 presentatiepagina’s verder. Ik was trots op het eindresultaat, of eigenlijk met name op het feit dat het gelukt was. Natuurlijk baalde ik ook dat het niet eerder af was en heb ik mezelf voorgenomen om het de volgende periode wel bij te houden maar onder druk werk ik nou eenmaal het best. Helaas was mijn timing misschien niet het beste voor de leerlingen, maar wel hield ik woord. Wat moet, dat kan. Eind goed, al goed. Gelukkig is er aan het einde van een goede film, na een sticky mess, altijd een happy ending.

No one ever told me

Maybe there was a reason

Been protected by this plastic screen all my life

No one ever told me

Maybe I wasn't listening

Has it been right there in front of me all this time

Here is what I can recommend

Why don't we all just pretend?

That we're living in a movie

It will soon be a happy ending

Where the girl saves the day

Doesn't let him get away

And now we'll all stay

I'm the starring role of the show

Didn't you know?

I'm living in a movie

But where's the good guy in the end?

Ooh in the end

Fast forward to the ending

Can't leave this unfinished

Gotta know if a happy ending will come in time

Let's take it to the preview

Don't know if I can believe you

Don't know if we're all headed nowhere

We're living in a movie

It will soon be a happy ending

Where the girl saves the day

Doesn't let him get away

And now we'll all stay

I'm the starring role of the show

Didn't you know?

I'm living in a movie

But where's the good guy in the end?

No bullet proof vest

To save us this time

No special powers

To rework the timing

Oh I thought I could fix things

Back to where they were

I thought the world would run smooth

If I could only be the glue

But now we're all stuck in this sticky mess

We're living in a movie

It will soon be

A happy ending

Where the girl saves the day

Doesn't let him get away

Now we'll all stay

I'm the starring role of the show

Didn't you know?

I'm living in a movie

Where's the good guy in the end?

Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/7khoiFK1rCsmT9s8vaWJUS?si=7QNTh9XcQYqjc1etRwZM8w

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

[arnoldbalde]

HET SPIJT ME EN EEN IJSJE IS NIET GENOEG. Er komt een moment en dan ontdek je je eigen onzin. Je troep. Elke keer als je je kind niet als liefde aanziet. Is troep. Elke keer dat je een mens als minder dan jij ziet. Is troep. Elke keer dat je onbewust negatief handelt. Is troep. En weet je wat echt vuilnisbak is? We geven het allemaal door aan onze kinderen. Dat is het normale systeem. Onverwerkte zooi, geef je door. Geeft niet. Wilde het alleen even noemen. . . Jij bent perfect.

[gewoonries]

De zomer

Ik heb niet het gevoel van de zomer. Heb de 4daagse en de zomerfeesten gemist. Het was zeker een goede beslissing om het af te lasten. Mijn verjaardag klein gevierd. Was een leuke dag. Van mijn hoefde dat jaren geleden niet maar toen kwam mijn jongste dochter die wilde het samen vieren toen der tijd. De jongste word 7 aug alweer 18. Het leek leuk om 18 te worden maar ze wilde ook wel weer 16 worden. Een hoop gedoe voor haar nu. Het ongeluk waar ze zwaargewond was heeft zijn sporen na gelaten. Komt wel een grote som geld maar dat dekt nooit lichamelijke ongemakken. Werken kost veel energie en de pijn is snel terug in de rug. Ze mag nog een paar plastische chirurgie operatie ondergaan voor het gezicht. De rug wervel 4 en 5 kunnen ze niks aan doen. Ze maakt zich ook zorgen mij. En gelukkig na ieder contact weet ze dat het goed gaat.

Sinds een paar dagen is de ontsteking weer terug in de lies. Zit nu een bult van een pingpong balletje. De vorige keer hebben ze het losgesneden en de zooi spoot eruit. Daarna nog 2 operaties gehad. Zat een goedaardig iets en daarna nog een keer een stuk van 7 bij 4 cm weg gehaald. Dat zat vol met huidcellen. Niks ernstig allemaal alleen ongemak.

Loop nu regelmatig op het winkelcentrum en gaat steeds beter. Het aneurysma kliert minder op het hart. De aanvallen van te weinig zuurstof hoge hartslag en bloeddruk zijn verdwenen. Ik kijk er zo tegenop allemaal hoop echt dat alles goed is en de operatie als nog niet meer hoeft. Shanti komt dan altijd bij me zo lief. Ze voelt het gewoon. Wandelen gaat heel traag met haar maar toch lopen we nog een flink stuk. Alleen ze snuffelt nu ieder grassprietje af. De neus is zo goed als versleten vermoed ik.prupke gaat ook goed mits het niet te druk is. Gaat als druk is gekke dingen doen. Riem in mijn knieholte en dan in mekaar gedoken lopen met de staart omhoog. Hoop dat er een oplossing komt. Heb eigenlijk genoeg aan hond met dit lichaam. De dames zijn ook weer druk geweest met geursporen. Bah spuitbus weer over uren. Shanti loopt nu ook zelf de achtertuin in. Eerst bleef ze wachten voor de keuken. Meer met zoiets de keuken is van prupke. Komen nu gelukkig zomerse dagen aan. Ik ga me eigen melden in dromenland