#for ninay

[nootingextras]

Rio Futaba Icons

Series: Seishun Buta Yarou wa Bunny Girl Senpai no Yume wo Minai (Rascal Does Not Dream of Bunny Girl Senpai) Count: 614 Type: 100 x 100, Base Icons NSFW?: Light Credit: Like or Reblog, Editing is allowed Link: Dropbox

Preview:

[romances-not-tragedies]

WIP excerpt time!

Thank you @bookish-karina for the tag!

So for something new, some paragraphs I wrote for an idea of a fanfic for another obscure (which should not be!) literary work, Ninay:

The crier, who had been at a corner, returned to the center and announced, “Our new champion, el joven Tito!” The crowd let out a raucous cheer. Then the man once more asked, “Now, who wants to challenge our new champion?” The crowd muttered amongst themselves. Who would dare challenge the man who had just emerged triumphant at the most recent match? Pilar knew that if she did step up in the challenge, she would berate herself for her impulse. Yet it was the spark in his dark eyes that drew her to him. A promise of a challenge, which she would respond with her own. Disentangling from Loleng, she stepped forward, not smiling but lifting her chin up. “I am.” The crowd murmured amongst themselves. Pilar heard someone wondering aloud what a pretty lass wanted to do with the chess rat. Ignoring the mutterings, she walked forward and said, “I may not be up to par with your skills, but I want to prove myself, Señor Tito.” Tito tilted his head at the side. He appeared to contemplate her, and with how he stared at her and his appearance, it was as if she knew him from another life. She was not sure if he was the same man. But she did not back down. “Are you sure, Señorita…” “Pilar,” she answered. Then she smiled at him and asked, “So do we play the game? Do not tell me you are afraid of a woman.” To her surprise, he laughed, but it was not cruel. When he calmed down, their gazes locked. Pilar forgot to breathe as he said, “I have not been challenged by a lady as charming as you.” I was anything but charming, Pilar wanted to correct him. “But you are here now, and I am not one to back down,” he announced. He went to the chessboard, grabbed two pieces and kept them within their hold. “Choose your color.” Pilar slowly raised a finger, pointed at the left. Tito revealed that she chose the black pawn.

Tagging: @winterandwords, @avoidingcertaindoom, @thewriteflame, @laplumedemaureen, and an open tag to those who want to join.

Happy writing!!

[hr-bananabird]

Twin birds: Nell and Ninai

[burnertracfone]

スカサハ by ninai

[lihimlihamtinta]

Hihintayin kita dito sa kabilang dako

Hanggang sa maisipan mong lumingon

Hanggang sa ang pagitan ay tawirin mo

Hihintayin kita dito sa kabilang dako

Kapag muli mong naalala ang ating sakripisyo

Kapag ninais mo nang lagyan ng kaduktong

Hihintayin kita dito sa kabilang dako

Dahil ikaw pa rin ang natatanaw na destinasyon

Dahil tayo pa rin hiling sa huling bersikulo

Hihintayin kita dito sa kabilang dako

[michaelgarridocuela]

Please, give my music a try.

Kumusta? Ako po si Jhon Michael G. Cuela, 21, at ako po ay isang manunulat ng mga awitin, na nagmula po sa bayan ng San Vicente, Camarines Norte.

Ako po ay may album sa Spotify at Apple Music (both under: Michael Cuela) na aking nirelease at pinamagatang: Kundiman. Ito po ay naglalaman ng 13 na awitin, patungkol sa pagmamahal na aking ninais na bigyang lapat sa musika.

Ang album na ito ay aking isinulat bilang isang pag-amin sa aking pagmamahal na mayroon ako para sa isang binata sa aming bayan. At sa kung papaano nagpapatuloy ang kuwento, syempre, hindi parehas ang pagtingin sa akin ng aking minamahal.

Akin na itong lubusang tinatanggap. Dahil sa kabila nito, ako ay masaya sapagkat may baon-baon akong musika. Musika na umaawit bilang pagpapatunay na ipinanganak ako upang magmahal; tulad nating lahat. Na kahit mabigo man, ay babangong muli, at pipiliin pa ring magmahal.

Alam ko pong hindi ninyo ako kilala, pero hangad ko pong inyong tanggapin ang aking hangad na inyong bigyang pagkakataong pakinggan ang aking album.

Please tell your favorites! Tell me the high's and low's of my album, so that I may grow and be better equipped in my writing.

Sa pag-p-promote ng album, ako po ay lumilibot sa mga malls at sa campus namin upang mamigay ng album booklet. Sa kabila po ng mga pang-r-reject, ako po ay nagpupursigi sapagkat naniniwala po ako sa aking musika. Kaya sana ay inyo po akong matulungan at masuportahan.

Taos puso po ang pasasalamat ko sa mga makikinig! Salamat po!🥰

P.S. Maaari po ba akong makahingi ng tulong sa kung papaano i-p-promote successfully ang album natin? Mula lang po kasi sa allowance ko ang gastos ko, and konti lang po naiipon ko kaya tamang socmed lang po ang kaya kong promotion.

You can find me on FB: Jhon Michael Cuela;

IG, TikTok: Michael Cuela

Spotify: Michael Cuela

[promptuarium]

ZAMEIS Ninais, fifth king of the Assyrians or Babylonians, ruled after his mother Semiramis, whom he killed, for 38 years, of which the first year was the 2000th of the world and the 1962nd before Christ was born. He is called Amraphel in the holy scriptures. He gave up the pursuit of war, and grew old with a crowd of women; yet he adorned the temple of the Gods. See Genesis ch. 14 and Berossus book 5, Justin book 1, Diodorus of Sicily book 3.

[qu13ll3-choichoi]

Introduction

Hello, everyone. I'm Quielle/Ninay/Choi-Choi, I'm a young, female artist and I allow any pronouns. (most preferably they/them)

I am into various Fandoms, most being LEGO. (in alphabetical order)

Cookie Run: Kingdom

Hazbin Hotel

ItsFunneh

LEGO City — Adventures

LEGO City — No Limits

LEGO Friends

LEGO Jurassic World: Legend of Isla Nublar

LEGO Monkie Kid

LEGO Ninjago: Master's of Spinjitzu

LEGO Ninjago: Dragons Rising

Middlemost Post

My Little Pony

SCP Foundation

[upismediacenter]

LITERARY: Tagpi-tagping Sarili

"Ma, ayaw ko po nitong bestida!" Oo, namangha ako sa angking kagandahan ni Mama, At tuwing siya’y naglalagay ng kolorete sa kaniyang mukha, Tila siya’y nagiging isang makapangyarihang diyosa. “‘Nak! Lagyan kita ng liptint, halika.” Nabigyan ng kulay at buhay man itong mga labing namumutla, Pagtingin sa salamin, sarili’y halos hindi na makilala. Nakasuot man ng bulaklaking bestida, Pinagtakong man gaya ng mga reyna ng sagala,  Parang hindi talaga ako ito, ‘ma.  Tangan ang pait, ni hindi makaimik, Lagi na lang kailangang indahin ang nagbubuhol-buhol na hibla.  “Magsuklay ka nga ‘nak, mukha kang bruha,” Naroon sa lamesa ang gunting ni Mama… At mamaya, kapag sa bahay ay lumisan siya— Biglang gumaan, biglang lumaya Hindi ko inakalang itong aking buhok pala ang humihila sa akin paibaba At sa bawat paghaplos ng hangin sa aking batok Nawawala na ang pangamba at takot Sapagkat bagay man sa aking mga kalaro ang mala-prinsesang tirintas  Hindi ako sila. Hindi iyon “ako.”  Kaso— “Hala! Anong ginawa mo? Sayang ang ganda mo!”

Palagi kong nahuhuli ang sarili na napapatitig Sa isang kaklaseng namumukod-tangi Nakakaakit ang kanyang mga ipit sa buhok at nakalawit na hikaw Kaya isang araw, siya aking ginaya Sinuot ang nag-iisang pares ng hikaw  Sa ipit ng buhok, tiniyak na walang makakatakas na hibla Natuwa man si Mama, ngunit hindi ito ang aking inakala: Hindi ko maintindihan bakit sa kanya ito’y maganda, Pero kung sa akin, sarili’y hindi makilala.  Ginagaya ang pasusuot ng daster ni Mama, Nahirapan magpintura ng kuko at magsuot ng palda, Inayos ang pagkilos nang mayumi, pero hindi ko talaga kaya. Malapit naman ako sa mga kaklase kong babae, Ngunit hindi ko nadarama na ako ay tulad nila. Alam ko na sa sarili ko na hindi talaga ito para sa akin, Pero bakit ang hirap para sa kanilang intindihin? Sa paaralan ay hindi pinayagang tumayo sa kabilang pila Kaya ako lamang ang nakapantalon sa karagatan ng mga palda. Natuto na lamang isantabi ang mga reklamo Kaysa harapin na naman ang mga sermon at mga tukso. Kailan nga ba ako naging tiyak sa aking damdamin? Ito ba’y noong nasilaw ako sa kanyang kagandahan at nakintal siya sa aking isipan? Noon bang napuyat sa kakaisip sa kanyang katawan at napagtantong siya’y napupusuan? Ngunit kahit puso ko'y palagay na, katawan ko'y nanatiling nakahawla. Pagbangon mula sa kama'y dumiretso sa pagligo; Nanghihinang pinaagos ang dugong kinamuhian.  Itinaklob ko ang tuwalya sa katawan upang di na ito masilayan. Sampung minuto pa sa banyo, nakatitig lang sa salamin - Tumambad ang pagmumukhang alam kong hindi akin. Nagbihis at nilabhan ang kumot na natagusan; Nayayamot na kinuskos ang ipinilit na pananagutang Tinamo't pinasan buhat sa aking kapanganakan. Napadaan sa hiraya ang isang kakaibang pigura: Iba ang katawan, ngunit wangis ko'y tulad ng kanya. Ang hulma'y hindi kumurba o tumagas ng pula. Ninais kong maging siya. Siya ang daan ko sa paglaya. Paglaya na sa isang paraan ko lang makakamit; Dalang ginhawa nang makitang walang mantsa sa kumot na punit-punit. Hawla na aking tinakasan upang pagkilala sa sarili ay mabingwit; Hindi na maririnig ang “with wings?” dahil hindi na ito magagamit. Nagsimulang bumili ng gel para sa buhok na bagong gupit; Aking mga damit ay sa balikat na umiipit. Komportableng isuot ang preskong jersey ni Itay, tindig ay maskulado; Habang suot ang hiniram kay Kuya na sumbrero. Kahit ako ay pinagtitinginan, akin silang kikindatan; Kaya sila nalilito kung si Daniel Padilla ba ang kanilang nasisilayan. “‘Yan na ba yung anak ni Aling Celie?” Sabihin man ng Marites dyan-dyan, Isang malaking ngiti ang ibabalik sa kanila nang marahan. Hindi na nakakulong sa komento ng iba kahit sabihin man nilang sayang ang aking ganda. Kung hindi sila ang namimilipit tuwing darating ang regla, Wala sila sa posisyon upang manghusga. Walang namang dapat ikahiya sa pagiging babae; sadyang hindi lang ako rito kampante. Si Mama ay maganda pa rin sa aking mga mata,  Ngunit nakakaguwapo itong bigote kong patubo na. Ang pagkawala sa ibang identidad na nasa loob ko, Natatanging paraan para mahalin ang sariling ako.

[jpehg]

Sino si Alex Alexanderson? 130324 1316

Nung college ako, meron akong prompt sa isang libro. Tungkol siya sa isang binata na may kakayahang ibalik 'yung oras kapag inii-snap niya yung fingers niya. Oo, uunahan ko na kayo, 'di na bago 'yung time-travelling at time manipulation bilang isang cliché sa mga kwento, tula, or pelikula. Pero think about it, a piss poor guy na walang redeemable qualities maliban sa inosente niyang understanding sa mundo, tapos sinusubukan pa niyang kilalalin sarili niya, tapos 'yung setting, isa sa pinakaprestigious na unibersidad ng Pilipinas? Tapos kaya niyang ibalik 'yung oras? Bata pa ako nung naisip ko 'yon pero sa mata ng isang iskolar ng bayan, sapat na 'yan para maging bala sa bolpen at lapis. Gagamitin niya 'yung newly-learned powers niya sa kabutihan like para 'di male-late sa klase, or makapag-aral pa sa susunod na exam, o kaya siguraduhing tumae muna bago umalis ng bahay. I know. Taga-UP siya pero he's not that smart. Buhangin, oras, kahirapan. Literally Prince of Persia, but Pinas.

Pero noong mga panahong 'yon, inisip ko kung ano yung magiging alas ng librong 'to sa "Perks of Being a Wallflower", o kaya "Twilight". Wala akong mga bampira at 'di ko naman kayang i-afford si Logan Lerman bilang book cover. Syempre, kakailanganin natin ng mga magbabasa nito kahit na 'di ko naman ninais n'on na "dapat mabasa ng lahat 'to." Ewan, mas gusto ko kasi ng mas maliit na grupo ng readers na magsasabi ng "Haha, what was this guy thinking fuckin' dumbass" kapag may katangahang ginawa yung bida tapos ise-send nila sa messenger/tumblr ko 'yung reaction. That would feel nice. Pero ok nasa-sidetrack tayo, balik sa topic.

Ganto dapat 'yung magiging format ng libro. Ready ka na ba?

PAATRAS YUNG BILANG MGA CHAPTERS.

Pero hindi siya straightforward na "30" tapos "29" yung kasunod. Hindi rin nakalagay 'yung word na chapter. Basta number lang siya sa isang blankong papel. Magsisimula siya sa isang napakataas na numero hanggang sa umabot sa 1. Halimbawa, yung pinaka-unang chapter ay 423412312 pero in words. Sa una, iisipin ng mambabasa na "huh, ano 'yon?" Tapos tutuloy na lang sila sa susunod na kabanata. So nag-eenjoy sila. Tapos 'di nila mapapansin na pababa nang pababa 'yung number.

Tapos pagdating sa second to the last chapter, 120 or 60 na lang yung number.

Tapos habang binabasa nila yung maikling chapter na 'yon. Saka nila maco-correlate na 'yung numbers pala ay equivalent kung gaano pa katagal yung buhay ng bida.

Ang twist kasi ay, although may godlike powers ang bida natin, pabawas nang pabawas yung life span niya habang ginagamit niya 'yung abilities niya. And habang nagpo-progress 'yung books mahahalata rin ng mambabasa na parang nagkakasakit 'yung bida. Lalabas 'to pero small hints lang na parang 'yung hagdanan niya palagi niyang inaakyat, parang nararamdaman niyang mas nakakahingal.

Tapos heto pa. 'Yung second to the last chapter, equivalent lang sa 60-120 seconds reading time. Ganto 'yung context bago yung 2nd to the last chapter.

3rd to the last chapter:

Kumbaga, may plano yung bida na magpro-pose sa kasintahan niya kaya may pupuntahan sila. Pero sa kasamaang palad, maaaksidente 'yung bida at 'yung love interest niya (na syempre foreshadowed din kasi 'yung pinakaunang sentence sa libro is dine-describe ng bida kung bakit ayaw niya sa mga Fortuner na puti ewan para sa poetic lang na 'yung pinakaayaw pa niya yung magiging undoing niya). Tapos, dahil alam ng bida at ng mambabasa na mamamatay na siya kapag binalik niya 'yung oras, medyo suspense na talaga. Ano ba 'yung desisyon niya? Ibabalik ba niya? And kung oo, sa punto ng buhay niya ibabalik? Tapos *snap*.

2nd to the last chapter:

Number: Animnapu or Isang daan at dalawampu

De-describe ng bida 'yung scene. Mainit, maraming tao. Mahaba 'yung pila. Kukuha ng form 5. Familiar na 'yung mambabasa at 'yung bida dito sa scene na 'to kasi heto rin yung isang scene sa 2nd chapter ng libro. Pero imbes na mga random descriptions ng mga tao 'yung ide-describe niya, mga pangalan ng kaibigan niya 'yung mga sasabihin niya. Gets? Kasi kilala na niya 'yung mga taong 'yon. Tapos, magegets din ng mambabasa na "Ah puta mga kaibigan niya pala 'yung mga 'yon pero since di niya pa sila kilala at that point, dine-describe lang niya yung mga ginagawa nila. Balik nga ako sa chapter N here para ma-check." Apat 'yung kaibigan niya, and as fate dictated, nandun din pala sila sa pila. Yung dalawa sa kaibigan niya, magkapatid na lalaki at babae. Sa huling timeline (bago siya magsnap sa 3rd to the last chapter), namatay 'yung babae dahil sa isang krimen.

Tapos dito rin sa scene na 'to 'yung first interaction niya sa magiging love interest niya. Nabangga nung girl yung bida tapos nalaglag yung mga dala niyang papeles tapos nagpa-sorry tapos may familiar look 'yung babae na parang "have we met before?".

Unting-unti manghihina 'yung bida, kaunting luha. Tapos pipikit na 'yung mata niya.

Heto 'yung huling mga linya ng kabanata:

Siguro, mabuti nang ganito 'yung kinahantungan nating lahat. Hindi ako nagsisisi na tanging mukha mo at 'yung nakakunot mong noo 'yung huli kong makikita. Sobrang init talaga dito no? Parang ang sarap matulo.

Last chapter.

Number: Isa

Inaantok na ako.

Wakas.

---

Gets ba? 1 kasi isang segundo na lang pala bago siya baiwan. Isang segundo rin kailangan mo para basahin 'yan. Hindi ko ilalagay na explicitly siyang mamatay for dramatic flair. Gusto natin pagkatapos magbasa ng mambabasa, ibaba niya yung libro, tapos sasabihin niya "Damn," tapos is-search niya yung pangalan ko at makikita niya yung account ko sa linkedin tapos sasabihin niya, "Ay weh, software engineer pala 'to?" o kaya is-search niya "Is Alex Alexanderson dead?" tapos ang google quick result sasabihin na "The author did not explicitly state that he died but based from his conditions, it was heavily implied that he did."

Either of the two, that's good enough for me.

Hindi ko 'to tinuloy kasi dahil sa mga iilang dahilan-

Hindi ko gusto yung tagalog na translation ng "snap".

Nawalan ako ng motivation dahil sa mga pangyayari nung undergrad ako tapos dinahilan ko na lang 'yung pagpanaw ng tita ko para masabi na valid 'yung rason ko. Ba't ko ginawa 'yon? Hindi ko rin alam.

Anyway, ayon lang. Matagal ko na 'tong kinikimkim talaga. Hindi ko alam kung may kapareho na siyang plot or anything pero 2008-2013 ko pa yata 'to pinag-iisipan.

Heavily inspired din talaga 'to sa mga games at mythology shit na binabasa ko na related sa oras. Kronos, Prince of Persia. Tsaka sa sobrang romanticized understanding ko ng pagmamahal nung bata pa ako. Extremes talaga like martir puta 'di ko nga alam ba't ganon ako pero it is what it is.

Hindi ko alam kung isusulat ko pa 'to. Pero gusto ko lang din sanang malaman kung maganda ba 'yung prompt or nagm-make sense ba siya sa inyo. Let me know, please. Para alam ko kung delulu din ako or what.

By the way, isang fun fact about me, kapag nagsusulat ako, pinakauna kong sinusulat 'yung last line or yung ending. So 'yung "Inaantok na ako." na linya, matagal na siyang nabuo bago pa 'yung storya. Yung ibang lines na naisip ko is "At pagkatapos non, tapos na". Pero gusto ko sanang gawing galing sa perspective talaga ng bida. Kaya ayan.

[romances-not-tragedies]

Writing Share Tag

Kinda late but thank you for the tag @late-to-the-fandom

A bit of the idea I have written for my Ninay time-travel AU:

The chirping of the sparrows brought Pilar back to her senses. But she did not open her eyes, fearing that she would think she was in a dream. But something was wrong. Her head was on a soft pillow, a blanket draped over her body. When she turned, she knew that she was on a bed. I am not in hell, not in the roaring fires to burn and not turn to ashes. How did this happen?

Tagging: @satohqbanana, @chauceryfairytales, @bookish-karina, @avoidingcertaindoom + open tag for those who want to join the game.

Happy Writing!

[qrstuvvvvv]

SINING NG ILOCOS

Sa pagbigay ng pagkakataon na muling makumpleto ang pamilya ko, hindi namin ito sinayang at nagplanong maglakbay. Noong February 2024, napagdesisyunan ng aking pamilya na libutin at pasyalan ang lugar ng Ilocos, bago muling umalis ng bansa ang aking tatay. 

Alas-otso ng umaga nang magsimula kami patungo sa una naming pupuntahan, ang Vigan City. Ang binalak ng aking pamilya na puntahan sa Vigan City ay ang kilalang Calle Crisologo, kung saan ipinagmamalaki nito ang mga siglong lumang bahay na bato, magagandang tungsten lamp, at ang paggamit nito sa mga karwahe o kalesa na hinihila ng kabayo bilang transportasyon.

Mga alas-dos ng hapon kami nakarating sa Vigan City at nagcheck-in muna kami sa isang Airbnb na Happy Grey Hotel upang makapagpahinga nang saglit. Paglipas ng ilang oras na pahinga, nag-ayos na muli kami para sana pumunta sa Baluarte Resort and Mini Zoo, ngunit sarado na ito nung kami ay makarating. Kaya naman, dumiretso na kami sa Calle Crisologo nang mga alas-singko ng hapon. Pag-apak ko pa lamang ay manghang-mangha ako sa ganda ng mga bahay doon. Naglakad-lakad kami at ninais naming sumakay sa kalesa. Sumakay kami ng aking mga kapatid at ang isa kong pinsan sa karwahe o kalesa. Sa halagang dalawang daan ay inikot na kami sa mga lugar sa Calle Crisologo at makikita talagang makaluma ang mga bahay doon, ganoon din ang mga kainan, banko, at bilihan ng medisina. Pagkatapos kaming ilibot ay bumili kaming ang dirty ice cream na kilala rin doon. Nagikot-ikot muli kami para makabili ng mga pasalubong at mga souvenirs. Binilhan ko ang mga kaibigan ko ng mga pasalubong ko sa kanila. Ilang oras din kaming naglilibot sa Calle Crisologo at naisipan na naming umalis. Ang kasunod na pinuntahan namin ay ang Musical Dancing Fountain sa kanilang plaza. Bilib na bilib akong panuorin ang paggalaw ng tubig at ang mga ilaw. Pagkatapos ng show ay nag-hapunan kami sa isang sea food restaurant. Umuwi na kami at napagpasyahang magpahinga para sa muling paglakbay kinabukasan.

Alas-sais ng umaga, naglakbay kami papunta naman sa Bangui kung saan nandoon ang sikat na mga windmill. Apat na oras ang byahe papunta doon ngunit hindi ko ito naramdaman dahil sa ganda ng mga dagat at tanawin na nadadaanan namin. Pagkarating naming doon, kumuha lamang kami ng litrato at nilusong ko ang aking mga paa sa dagat. Ang panandaliang oras na iyon ay nakakawala ng pagod at problema, kasama ko lamang ang hangin, dagat, at ang aking pamilya. Napagdesisyunan naming umalis na dahil din mainit. Sinagad na namin at tumungo pa sa Pagudpud sa Patapat Viaduct. Sumaglit lamang kami doon para lamang pagmasdan ang tanawin at kumuha muli ng litrato. Naglakbay na kami pabalik para kumain dahil nakakaramdam na kami ng gutom. Kasunod ng pagkain namin, ay nilakbay namin pabalik ang Rock Formation, isang tourist attraction sa Ilocos. Mga alas-dos ng tanghali kami nakarating doon kaya init na init kami pero hindi naming sinayang ang bawat oras kaya itinuloy namin ito. Lumakad kami ng konti para makalapit sa Rock Formation at kumuha ulit ng mga litrato. Ayan ang huli naming pinuntahan bago kami umuwi. Sa lakbay namin pauwi ay kumain kami sa Jollibee sa may La Union. Tuloy-tuloy na ang byahe naming pauwi at umabot kami ng alas-dose ng madaling araw para makarating sa aming tahanan. 

Ang kamakailan na paglalakbay na ito ay naging isang magandang ala-ala na madadala ko habang buhay. Lahat kami ay umuwing may bitbit na memoryang hindi malilimutan. Ang paglalakbay na ito ay nagsilbi na oras namin para sa isa’t-isa. Ang tanging hiling ko na lamang ay maulit muli ang ganitong uri ng paglalakbay sa panahon na kami ay makumpleto muli.

[burnertracfone]

MM by ninai

[aescheretalks]

Kay simiy kasqaykita kamarikunchu

chukchu kichka

//

Kay simiy ripusqaykita aypanchu

nanayniy ninay

niy nina

My words cannot enclose all that you are

a trembling of thorns

//

My words are no match for your retreat

give voice to my affliction

say fire

[lavuribleeds]

Gusto kong bumalik sa kung saan kita, at mo ako iniwan. Gusto kong bumalik sa daan kung saan tayo huling magkasama bago nagpasiyang maghiwalay ng tatahaking landas kalaunan. Mahaba na ang nalakad ko pero hindi naman ako masaya. Hindi ko pala gustong tahakin ang isang estrangherong daan nang mag-isa.

Gusto kong bumalik sa kahapon kung saan magkasama tayong naglalakad sa gitna ng kawalan at hinihintay lang na paghiwalayin ng kalawakan. Sana pala hindi tayo umayon sa kung ano ang nais ng mga bituin, sana naglakad na lang tayo nang magkasama kahit pa hindi ito ang ninanais nila para sa 'tin dahil sa tabi mo, ang aking kasiyahan ay hindi mapantayan ng kasiyahang dulot lang ng magagandang tanawin. Sana pala nanatili na lang tayo sa kawalan at hindi hinayaan na kalawakan ang magdikta ng dapat nating gawin.

Subalit, hindi ko gustong maging makasarili. Hindi ko gustong manatili ka lang sa kawalan kasama ko gayong batid kong maraming naghihintay sa 'yo sa daang nakatakda mong tahakin. Hindi ko nais na ipagkait sa 'yo ang magandang bukas na hindi mo makakamit kung mananatili ka sa tabi ko. Kaya kahit hindi ko ginusto ang paglisan mo, hinayaan kita dahil iyon ang kailangan. Ninais kong sundan ka, kahit dito lang ako sa likod mo at hindi ka na sasabayan, 'yon nga lang ay hindi pala ako puwede sa mundo mo. Kaya nang tumalikod ka sa 'kin at nagsimula sa paghakbang, doon pa lang alam ko nang mabilis mo rin akong makalilimutan.

Mahaba na ang nalakad ko pero ni isang beses hindi ka nawaglit sa aking isipan. Umaasa pa rin ako na ang dulo ng dalawang daan na ating tinahak ay muling magiging isa at magagawa nating muli na lumakad nang sabay habang magkalingkis ang mga kamay. Sana lang ay maabutan kita, o maabutan mo ako. Sana lang ay pagdating natin sa dulo, p'wede pa tayo. Sana ay wala kang ibang kasama na tahakin ang daan mo, at ganoon din ako. Sana ikaw at ako, muling magkasama sa iisang daan pero ngayon hindi na lang sa gitna ng kawalan, kun'di tungo sa walang hanggan.

—lavuri, ikaw at ako sa iisang daan