#hendrix cunningham

[mondieuwordnerd]

I loved Totally Completely Fine, it was a really beautiful, painful show that I would recommend to anyone. I would only flag that it deals with themes of mental health, addiction, trauma and suicide. Despite its tough subject matter it is humanizing and hopeful. It also features a lovely LGBTQIA romance throuh the episodes, that is so wholesome and romantic ❤

[thingstol00kat]

Love Letters

1. Alex Turner to Alexa Chung

2. Friday Kahlo to Diego Rivera

3. Johnny Cash to June Carter

4. Jimi Hendrix to unknown

5. John Cage to Merce Cunningham

[queenofcarrotflowers-s]

hello~ I am returning to tumblr, the place of my youth, after a good few years away. this feels like a homecoming in a weird way because tumblr had such a big impact on myself and my identity growing up, and honestly I haven't had a place I could explore my thoughts in the same way in awhile. but my dash has become quite dead while I was gone so I'm looking for new mutuals/people to follow.

(also, if we've been mutuals and you're still here and you see this, please feel free to say hey!)

so let me (re-)introduce myself—my name is mikayla or mik (she/they is cool), and I am 28 years old and a public librarian + union steward in my daily life. I'm bi and currently living with my sweet partner of three-and-a-half years. we have two cats that I deeply adore, named snickers and lorelei. snickers is a big, beautiful former cat beauty pageant runner-up and lorelei is a tiny gal who was rescued from the streets as a teen mom. caring for them gives me so much purpose in my life and I don't know where I'd be without them! anyways, let me pay the cat tax:

(left: lorelei, right: snickers—in a rare moment of peace and camaraderie!)

I deal with chronic fatigue and other issues from an autoimmune thyroid disorder (Hashimoto's) and was recently diagnosed with anxiety/persistent depression/ADHD, which I mention here not because I think anyone wanted my entire medical history but because I hope to write about my experiences and possibly connect with others living with chronic illness, mental health struggles, and/or neurodiversity, as well.

current interests under the cut! if you're into any of the same things, please feel free to reach out / follow! I'd love to meet some new moots/friends :~)

some of my current interests include: cross-stitch/embroidery, latch hook rug-making, creative reuse art, art journaling, cats, libraries, dollhouse miniatures, zumba fitness, union organizing, socialism/communism, thrifting and antique/vintage collecting, interior design and organization, cryptids, folk art, graphic novels, tattoos (I currently have 19), podcasts & audiobooks, dungeons & dragons, country line dancing (I went to one queer country dance party and am now obsessed lol)

video games: baldur's gate 3 (hyperfixating hard on this one rn), disco elysium, paradise killer, stardew valley, animal crossing: new horizons

tv shows: what we do in the shadows, beastars, sex education, yellowjackets, abbott elementary, stranger things, the boys, i think you should leave, the bear, cutthroat kitchen, good eats, tuca & bertie, bojack horseman, black mirror, toast of london, rupaul's drag race, the good place, schitt's creek

authors: grady hendrix, jeanette winterson, lisa hanawalt, michael deforge, lucy knisley, box brown, agustina bazterrica, patricia polacco, brian k. vaughan, sylvia plath, mary roach, caitlin doughty, patricia lockwood, haruki murakami

music: andrew bird, kate bush, yebba, weyes blood, bright eyes, lucy dacus, fleet foxes, remi wolf, fiona apple, hozier, benny sings, gus dapperton, orville peck, father john misty, dolly parton, loretta lynn, madison cunningham, mac miller, the decemberists, the magnetic fields, ABBA, cheekface, wild child, chappell roan, the chicks, villagers, fleece, the growlers, peach pit

podcasts: and that's why we drink, beach too sandy water too wet, ridiculous crime, dimension 20, behind the bastards, welcome to night vale, last podcast on the left, sounds like a cult

[zainmadan]

event starter call

it is i, tom, a man of few words with a growing list of characters i didn't intend to have here.

if anyone would like a event starter for any of my characters below, can you comment who you'd like (can be more than 1 of you wish) and i'll reach out to you:

Finn Cunningham

Reed Hendrix

Reza Kogoya

Sebastian Keane

Zain Madan

[rattlinbog]

Books Read in 2022

January

The Red-Haired Girl from the Bog: The Landscape of Celtic Myth and Spirit by Patricia Monaghan 

The Unpassing by Chia-Chia Lin

North and South by Elizabeth Gaskell

The Hakawati by Rabih Alameddine 

February

The Final Girl Support Group by Grady Hendrix

The Beauty and the Terror: The Italian Renaissance and the Rise of the West by Catherine Fletcher

The Desolations of Devil’s Acre (Miss Peregrine’s Peculiar Children #6) by Ransom Riggs 

Eifelhelm by Michael Flynn 

The Time Traveler’s Guide to Elizabethan England by Ian Mortimer 

March

The Wives of Henry VIII by Antonia Fraser

The Salt Path by Raynor Winn

The Watchmaker of Filigree Street by Natasha Pulley (reread)

The Lost Future of Pepperharrow by Natasha Pulley

April

The Parted Earth by Anjani Enjeti 

Homeland Elegies by Ayad Akhtar 

Once There Were Wolves by Charlotte McConaghy 

The Last Blue by Isla Morley 

Lone Stars by Justin Deabler 

All the Young Men: A Memoir of Love, AIDS, and Chosen Family in the American South by Ruth Coker Burns

I Know Why the Caged Bird Sings by Maya Angelou

May

The Vanishing Half by Brit Bennett

If Beale Street Could Talk by James Baldwin

Klara and the Sun by Kazuo Ishiguro 

Station Eleven by Emily St. John Mandel (reread)

As Long as Grass Grows: The Indigenous Fight for Environmental Justice, from Colonization to Standing Rock by Dina Gilio-Whitaker 

LaRose by Louise Erdrich

A History of Native American Land Rights in Upstate New York by Cindy Amrhein 

June

Four Treasures of the Sky by Jenny Tinghui Zhang

Member of the Family: My Story of Charles Manson, Life Inside His Cult, and the Darkness That Ended the Sixties by Dianne Lake and Deborah Herman

These Silent Woods by Kimi Cunningham Grant

Darkwater: Voices from Within the Veil by W.E.B. Dubois 

Take My Hand by Dolen Perkins-Valdez 

A Marvelous Light by Freya Marske 

Catch and Kill: Lies, Spies, and a Conspiracy to Protect Predators by Ronan Farrow

July

No Exit by Taylor Adams

The Wanderers by Meg Howrey 

A Tall History of Sugar by Curdella Forbes

Peach Blossom Spring by Melissa Fu

Calypso by David Sedaris

My Antonia by Willa Cather 

The First English Actresses: Women and Drama 1660-1700 by Elizabeth Howe

English Animals by Laura Kaye

Their Eyes Were Watching God by Zora Neale Hurston

August

An American Marriage by Tayari Jones

The Sea Around Us by Rachel Carson

Exhalation: Stories by Ted Chiang 

The Ice Cream Queen of Orchard Street by Susan Jane Gilman (reread)

The Latecomers by Helen Klein Ross 

Unlikely Animals by Annie Hartnett

The Book of Longings by Sue Monk Kidd

September

The Island of Missing Trees by Elif Shafak 

The Invention of Wings by Sue Monk Kidd

Country Roots: The Origins of Country Music by Douglas B. Green

Drive Your Plow Over the Bones of the Dead by Olga Tokarczuk

Golden Gates: The Housing Crisis and a Reckoning for the American Dream by Conor Dougherty

Sexing the Cherry by Jeanette Winterson (reread)

J.M. Barrie and the Lost Boys: The Real Story Behind Peter Pan by Andrew Birkin

The Lost Ones by Anita Frank

October

A History of Wild Places by Shea Ernshaw

When No One is Watching by Alyssa Cole

The Corn Maiden and Other Nightmares by Joyce Carol Oates

The Reddening by Adam Nevill

My Heart is a Chainsaw by Stephen Graham Jones

November

It Happened in the Smokies... A Mountaineer’s Memories of Happenings in the Smoky Mountains in Pre-Park Days by Gladys Trentham Russell

Pastoral Song: A Farmer’s Journey by James Rebanks 

Jesus Land by Julia Scheeres 

I Was Told There’d be Cake: Essays by Sloane Crosley

The Postmistress by Sarah Blake

The Thousand Crimes of Ming Tsu by Tom Lin

December

Floating Coast: An Environmental History of the Bering Strait by Bathsheba Demuth

Disappearing Earth by Julia Phillips

Four Lost Cities: A Secret History of the Urban Age by Annalee Newitz

The Bloody Chamber and Other Stories by Angela Carter (reread)

The Tenant of Wildfell Hall by Anne Bronte (reread)

Mrs. Death Misses Death by Salena Godden

Moon of the Crusted Snow by Waubgeshig Rice

[francescacammisa1]

La storia di un amore è ciao e addio finché non ci rivedremo ... Jimi Hendrix Ph Imogen Cunningham

[cricketsatnight]

“Let me wash your hair for you.”

Jopper or Hellcheer. Up to you.

13. "Let me wash your hair for you."

(prompt post)

Showering, for Chrissy, was difficult to say the least. Two months after surviving Vecna’s attack with one broken leg and one broken arm, she graduated to braces instead of casts— but it hadn’t gotten any easier. It’s late May and the warm summer heat edges ever closer in Hawkins… which means dousing her hair in baby powder is proving fruitless against the humidity.

Robin and Nancy had become regulars at the Cunningham household, always eager to assist Chrissy with the mundane tasks that felt impossible, but today they’d both been tied up. Even her father was busy volunteering with rebuilding what damage had been done in Hawkins— and her brother? Chrissy couldn’t keep up with where he was, but she also doubted the boy knew the difference between shampoo and conditioner.

Her mother, Laura, angrily left their family behind after the earthquakes. Chrissy refused to abandon her friends and Hawkins, finally standing up to her mother’s tyranny for the first time, and her father agreed to stay behind with her and her younger brother Alex.

Their home actually felt like a real home. Almost.

So when Eddie shows up, offering to help her out that day, there’s no fear coiled in her gut about her mother’s reaction to her rebellious, long-haired, eccentric friend. Even her father had grown to like Chrissy’s oddball group of friends– bonding specifically with Eddie about the famous guitarists of his generation like Jimi Hendrix, Eric Clapton, and Buddy Guy.

Eddie wordlessly helps her around the house, makes them a simple lunch of BLTs, and changes Chrissy’s bed sheets— all the while talking her ear off about his latest plans for a summer D&D campaign. She grins at the way his eyes light up over Will Byers joining them and his dimpled, bashful smile when he mentions the teenager ‘really digging’ his drawn dungeon maps.

“Another artist in Hellfire, then?” She asks, watching Eddie wash the dishes after lunch.

“Basically, yeah. Have you seen his stuff?” He looks up at her. Chrissy’s seated at the marbled island bar top across from the sink. She shakes her head. “Kid’s really good. I, uh, finally understand all the raving about it from the guys this year.” Eddie pauses. “Hey, is there anything else you need me to do around here, Chrissy?”

Chrissy looks down, blushing. “There’s one thing.”

“What’s up, princess?” Eddie turns the sink off, drying the last dish, and leans back against it. He folds his arms, waiting.

She was hoping he wouldn’t use the term of endearment— the one she’s been increasingly attached to. “Um, so Robin and Nancy usually help me with this. Sometimes my dad.” Chrissy nervously fidgets one hand against the edge of the marble countertop.

Eddie doesn’t say anything.

“I really need help with my hair,” she winces, gesturing at the oily, messy bun on her head. “It’s been a few days and—”

“Let me wash your hair for you,” Eddie nods. “That’s easy, Chrissy.”

It takes some awkward shifting, but eventually Eddie’s got Chrissy seated backwards at the sink. He layers a few dish towels down along the lip of the basin to make it more comfortable, and winks when she catches his eyes. Her cheeks feel like they’re on fire and she hopes against hope that it’s not stupidly obvious.

It’s bad enough he loosely tied his hair back with one of her scrunchies— it’s bad enough the angle she’s in lets her just stare.

His sleeves are rolled up past his elbows and he leans over her, adjusting the temperature of the faucet. “We’re lucky you have one of these fancy detachable things, Chris,” he snickers. “I think you’ve had enough pretzeling of your body to last a lifetime.” Eddie squints at the shampoo and conditioner bottles he brought down from her bathroom. “You like the water hot, lukewarm?”

“Jeez, Eddie,” she laughs, hoping her voice sounds even. “I feel like I’m in a salon. Getting pampered today.”

“I don’t have this gorgeous mane without some effort, Queen Chrissy,” he jokes. Eddie leans over her again and she sucks in a breath. He smells earthy, even a little musty, and Chrissy can’t help the way her heart flutters. Now she knows her face is bright red.

“Warm is fine,” she finally says.

Eddie dampens her hair, careful to brace her nape with his other hand. “That good?” he asks. Chrissy just nods.

When he starts massaging the shampoo into her scalp, her eyes flicker shut, and there’s no fighting the contented smile on her lips. Reflexively, she hums a little— and feels Eddie let out a short breath against her forehead.

Eddie lets her know everything he’s doing before he does it. ‘Now I’m gonna rinse ya,’ and ‘Here comes the conditioner. Should I leave it in? You need a drink or something?’ and Chrissy tries to tease him a little more about the luxury Munson treatment.

“Any time,” he laughs, “I’m serious. S’kinda relaxing for me, too.” He’s rinsing the conditioner when he clears his throat. “Almost done, Chris. Your uh— your hair’s gotten long.”

“How much for a trim at the Munson Boutique?” She snorts, trying to follow his eyes, but now it’s his face that’s flushed.

“If you’re, um, not just giving me a hard time here… I can definitely help you with that. Lemme brush you out first.” He wrings her hair out and helps her straighten up in the stool, fluffing a towel onto her shoulders to keep her dry.

“Eddie?”

“Uh, yeah?” He’s pointedly avoiding her face when he reaches for the brush.

“Can you kiss me first?”

Eddie blinks at her, tapping the brush into his other palm while he considers.

“I’m sorry,” she blurts out. “I just— I just made this so weird, didn’t I? You’re just being a good—”

“Hang on, hang on. I’m just trying to figure out how much a kiss and a trim are, Cunningham.” 

Chrissy drops her eyes, letting out a shaky breath.

Eddie lifts her chin with his fingers. “Y’know, on second thought, it’s on the house. Even if you look a little like a wet Afghan hound right now.”

Chrissy tries to look scandalized, but Eddie kisses her— and that’s all she can think about.

[marisair]

welcome aboard, marisa irigaray, student #14. we are excited to set sail with you ! has anyone told you that you look like macarena achaga? according to our records, you hail from montevideo, uruguay, prefer she/her, are cis female, and are here to study philosophy. we also see you received a spot on the ss university because of your academic scholarship — we won’t tell anyone. during your first few weeks here, other students said you were + confident, + independent, but also - deceiving. it sounds like you spend most of your time at the sun deck. upon checking your luggage, we noticed you packed a necklace brought from home. hopefully your roommates don’t steal it!

                                    STATS / / PINTEREST

hey there! i’m ella (she/her, cst) and i’m so excited to play marisa because she’s a character i’ve had in my mind for a while so this is very exciting for me. if you’d like to plot, please feel free to message me or ask for my discord if you prefer.

basic information

FULL NAME:  Maria Isabel Irigaray Monroy

NICKNAME:  Marisa

AGE:  Twenty-three

DATE OF BIRTH:  November 12, 1997

PLACE OF BIRTH:  Montevideo, Uruguay

GENDER:  Cis Female

PRONOUNS:  She/her

SEXUAL ORIENTATION:  Bisexual

ROMANTIC ORIENTATION:  Demiromantic

LANGUAGES: Spanish and English

OCCUPATION:  Philosophy student

character inspo

alexis rose (schitt’s creek)

marissa cooper (the oc)

haley dunphy (modern family)

regina george (mean girls)

catherine earnshaw (wuthering heights)

background

Born in Montevideo, Uruguay, Marisa always believed she was destined for more than what she had which was not a lot. 

For the first five years of her life, Marisa knew what being part of the 1% was like. Her family had several businesses but that all changed in 2002 when the economic crisis hit Uruguay. 

After her family lost pretty much everything, the Irigarays had to settle with a humble lifestyle which was not ideal for her mother, Isabela (who had married Carlos Irigaray because of his fortune).  

From a young age, Marisa was told by her mother that she would be the one that would bring prestige and wealth back to their family name.

cheating tw Isabela tried everything from pushing both of her daughters into modeling and acting to cheating on her husband with wealthy man who would only give her expensive presents but nothing more. 

A smart child, Marisa always got scholarships intro private schools and that only increased her need for money. She hated being the girl with the scholarship, not being able to invite her friends over because she felt ashamed of her small house that have no comparison with their mansions. 

When she got into a prestigious high school, she decided to pretend. Told everyone that while her father’s company had gone bankrupt they still had a lot of family money and that her father now was a big executive for a bank. She dressed with designer brands, clothes and accessories that friends from her previous school had given to her.

It all seemed to work until her final year when a girl jealous of her found out she’d been lying and exposed her in front of the whole school.

For the next months, she was relegated and mocked for lying. The biggest humiliation in her life. 

After graduation, she got a scholarship for a private school but opted to skip it because she couldn’t handle the rejection again. She enrolled into a public university and for some time she was happy until her greed came back.

She started dating a man 10 years older than her who had a lot money. There was no love between them, she liked the lifestyle he gave her and he liked showing her off. It was a silent agreement. 

Marisa dropped out to be with him all the time but after two years he kicked her out of his life, and broke the news that he was engaged and that while she was great she was not good wife material.

Without a plan, Marisa decided to go back to school and this time she was told by her mother of a new experimental educational program. Without anything to lose, she applied for a scholarships and she was granted it.

But old habits die hard and once again Marisa began lying about her background, saying her father was a wealthy banker and that she was on the ship on a scholarship because she wanted to prove herself. 

personality

Marisa is independent, beautiful, spoiled, arrogant and temperamental. She craves freedom in every respect, but, whether out of fear or simply selfishness, she makes decisions that she herself knows will make her unhappy, but that she still carries out. She always emotional and not very rational. She’s often torn between being herself and her social ambition. She can be cruel and mean but beneath this exterior she’s very insecure and craves true connection. Marisa is very smart but she often plays dumb because it’s what people expect from her. As a friend, she’s loyal and will do anything to protect those she cares for.

established connections

bffs with aurora cunningham

one night stand of lacey hamilton

bully of luna hendrix

wanted connections

confidant: this person is the only one who knows the true about Marisa and for some reason they have agreed to keep her secret. 

crush: I would love for Marisa to have a crush on someone who is not her type and she just hides it as if it was a state secret.

fwb: she’s bisexual

ex: good terms or bad terms

pen pal: someone she wrote with before coming to the ship

** i can’t think of any other lmao but pls plot with us

[beatdisc]

RSD Black Friday

Confirmed list of titles for the RSD Black Friday - all available from our pop-up webstore tonight 27th November at 12:00am https://beatdisc-records.myshopify.com/

IN-STOCK & ON SALE MIDNIGHT TONIGHT Ace Frehley - Space Truckin' [12'' Picture Disc] Aimee Mann - Bachelor No.2 [2LP] Alice In Chains - Sap [LP] Baroness - Live At Maida Vale BBC, Vol. II [LP] Beastie Boys - Some Old Bullshit [LP] Big K.R.I.T. - TDT [LP] Brian Wilson & Van Dyke Parks - Orange Crate Instrumentals [LP] Chariot, The - Long Live [LP] Comet Is Coming, The - Imminent [12''] Dio - Dream Evil Live '87 [12'' Picture Disc] DMX - Best of DMX (DMX: The Legacy) [2LP] Jahari Massamba Unit (Madlib) - Pardon My French [LP] Jazz Sabbath - Jazz Sabbath [LP+DVD] Jerry Garcia Band - GarciaLive Volume Two: August 5th, 1990 Greek Theatre [4LP] Jewel - Live at the Inner Change    [2LP] KIDS SEE GHOSTS - KIDS SEE GHOSTS [LP] Lewis Capaldi - Divinely Uninspired To A Hellish Extent (Deluxe) [2LP] Lou Reed - Magic And Loss [2LP] Mick Fleetwood And Friends & Fleetwood Mac - Green Manalishi [12''] Ol' Dirty Bastard - Return To The 36 Chambers: The Dirty Version (The Instrumentals) [2LP+7''] Painted Shield - Painted Shield [LP+7''] Paul Kantner & Jefferson Starship - Blows Against The Empire: 50th Anniversary    [LP] Shadows Fall - Of One Blood [LP] Snoop Doggy Dogg - Doggystyle [2LP Picture Disc] Tha Dogg Pound - Dogg Food [2LP] U2 - Boy (40th Anniversary Edition) [LP] War - Greatest Hits [LP] Various Artists - Fraggle Rock Rock On [10''] Various Artists - Silent Night, Deadly Night (Song Soundtrack) [LP] Various Artists - The End Is At Hand: Jesus People Music (Vol. 1) [LP]  ARRIVING LATE, AVAILABLE TO PRE-ORDER FROM MIDNIGHT TONIGHT

Bettye LaVette, Billie Holiday, Nina Simone - Original Grooves: Billie Holiday, Nina Simone, Bettye LaVette [12''] Bill Evans - Live At Ronnie Scott's (with Eddie Gomez & Jack DeJohnette) [2LP] Buckcherry - Buckcherry [LP] Chris Cornell - Patience [7''] Chuck Berry - Rockin' N Rollin' The New Year [2LP] Corey Taylor/Dead Boys - All This And More (Side by Side) [12''] Curtis Knight & The Squires feat. Jimi Hendrix - No Business: The PPX Sessions Volume 2 [LP] Dave Brubeck - Christmas Lullabies [12''] Don Cunningham - Something For Everyone [LP] George Coleman Quintet - In Baltimore [LP] Grand Puba - Reel To Reel [2LP] Grover Washington, Jr. - Grover Live [LP] Herbie Hancock Trio - The Herbie Hancock Trio [LP] Jadakiss - The Collector's Edition [2LP] Lou Reed - Live At Alice Tully Hall January 27, 1973-2nd Show [2LP] Masters Of Reality - Sunrise On The Sufferbus [LP] Nick Cave - Cosmic Dancer [7''] Norma Jean - Meridional [2LP] Sonny Rollins - Rollins In Holland: The 1967 Studio & Live Recordings [3LP] sunn O))) - Flight Of The Behemoth [2LP] Various Artists - Jazz Dispensary [LP] Volbeat - Hokus Bonus [LP] Weeknd, The - After Hours (Remixes) [LP]

[scottelkartwork]

INSPIRATION

CERAMICS

Peter Voulkos b. 1924, Montana, U.S.A.

Calling Peter Voulkos a ceramist is a bit like calling Jimi Hendrix a guitarist. The charismatic, rebellious sculptor and teacher was a genuine rock star of his medium, a trained potter who went on to violate every rule of pot-making — often before a live audience. His sculptures started out clearly enough as polite, wheel-thrown vessels but evolved into nervy and transgressive abstract paintings, looming behemoths fired in industrial-size kilns, precarious assemblages and live-wire performances (no ritual immolation but lots of smashing and dropping of plates and vases).

His large clay sculptures, often took the form of ice buckets, plates, and stacks, which he then cast in bronze. A participant in the resurgence of American studio crafts, he helped change the viewpoint that ceramics were merely utilitarian objects. Through an active process of formal experimentation, he expanded the confluence of sculpture and pottery.

“I am not a conceptual artist,” Voulkos said. “I can’t just sit there and think of an idea. Most of it comes out of my hands.”

Born Panagiotis Voulkos on January 29, 1924 in Bozeman, Montana to Greek immigrant parents, he studied painting and ceramics at Montana State University. The artist went on to receive his MFA from the California College of the Arts in Oakland. In 1953, Voulkos taught a ceramics course at Black Mountain College, where he made connections with leading avant-garde artists of the time, including Robert Rauschenberg, Merce Cunningham, and John Cage. Voulkos died on February 16, 2002 in Bowling Green, OH. Today, his works are held in the collections of the Los Angeles County Museum of Art, the Metropolitan Museum of Art in New York, the Stedelijk Museum in Amsterdam, and the Museum of Fine Arts in Boston.

What I connect with…

The fragmented forms. The cross over of utilitarian functional ceramics to abstracted art pieces. The scale. The colours that speak of the medium and process, seemingly burning black in a fire.

[switch842]

Who are some of your favorite minor characters in TV shows & movies? And why?

Major Paul Davis (Colin Cunningham, Stargate) - I love Major Davis. I love Colin. Colin is amazing. And I totally ship Paul/Daniel (and Jack/Daniel). :-D

Donnie Hendrix ( Kristian Bruun, Orphan Black). Donnie and Allison are the best. They’re hilarious and just awesome.

Jim Sterling (Mark Sheppard, Leverage). He’s not a bad guy. He’s just trying to do his job. Sadly, his job is to capture our protagonists and put them in jail. LOL

Anna Milton (Julie McNiven, Supernatural). I love her so much I made her a video. I was kinda iffy on the whole thing she had with Dean, but the rest of it was great.

Elizabeth Burke (Tiffani Thiessen, White Collar). She’s the best wife ever. That episode where she found the business card from when Peter went undercover in early season 1 and he was like “I had to flirt with her! It’s the job!” And she just laughs at him? That sold me.

Sara Ellis (Hilarie Burton, White Collar). She and Neal were just so cute. I feel like she brought out the best in Neal without trying to change him. She knew exactly who he was and that was enough. Most of the time....

[thebatgurrl]

The return of coal mining at Cedar Mountain (aka West Coast Coal) was brought about by a mysterious figure. His name was John “Jack” McQuade. Are you ready for his story and a deeper investigation into his importance to the area?

My first clue about McQuade was in Edith Cavanaugh’s article in the 1961 Seattle Times called Lost Towns of King County; Busy Cedar Mountain only a memory. She told the reporter:

The mine experienced several shutdowns and was reopened about 1920, when John McQuade found the coal seams again. He leased the property to the Pacific Coast Coal Co., which sold to E.R. Peoples. The last operators were Ed Littlefield and his mother, who inherited the coal mine

When I read that I remember that early coal mine map of the Jones Slope. On that were two smaller shafts and penned in very small print along the shaft was “McQuade Slope”. It is bottom center on the map below.

Close up of the two 1920 Cedar Mtn Slopes – DNR Coal Mine Map K_41A

This map was published in 1920 by Pacific Coast Coal Company (PCCC) when they first purchased the rights to the Indian Mine from the Jones Brothers and Cedar Mountain Coal Co from the Campion Family who managed the estate of John Colman. Funny how this little clue would drive me to dig even more into the what, why and how the mine was brought back from life support.

Of course I wanted to look for this clue to the past. I did find a sink hole on 194th Ave SE that I believe is the McQuade Slope mine shaft. Read more about that search and these mines at Link to article on #4 & #5 Cedar Mtn Mine Shafts

Sink hole on east side of 194th Ave SE – McQuade Slope I bet

The second thing I read about McQuade was around the house he built in 1925 on the north side of the Jones Road Bridge on the Cedar River. It was built from very beautiful brick manufactured by the Denny Renton Clay Brick Company. How could he afford this mansion house was voiced in the 1970s? The mystery was thickening.

McQuade Home from across the river

Front Door of Brick McQuade Home

John McQuade House from Jones Road

Here is that little scrap of info around the house & our Mystery Man. Bill at Palmer Coking Company sent me this inside a bunch of miscellaneous items around the New Black Diamond Coal Mine. Not till I moved to investigating the Cedar Mountain Coal Mines did this make any sense or became relevant.

Note from Robert Cunningham in 1973 sent to me by Bill of Palmer Coking Company

Around the same time (1926) McQuade’s grown son Thomas bought property just to the west of the New Black Diamond Coal Mine (aka Indian). There he built a grocery with a house above it in anticipation of a town being built around the mine. This store still exists on the Maple Valley Renton Highway and is better known as the 76 Gas Station. Where did the money come from for that?

Today the Tom McQuade’s Store built for New Black Diamond Coal Mine – per Google Street View

This all points to him buying and making a success of the mine across the river where a fault had caused closure in the 1890s. As a refresher see the map below. The mine I am referencing is labeled the second & largest mine (on the right side of map). It is the mine shaft that I could not physically get too. Quest for Mine Entrance Article

Over view map to give you the lay of the land of Cedar Mtn Town & Mines.

Are you following along and see where I am going? It is all about the question of when and how did McQuade’s finger cause the revitalization of the Cedar Mountain Coal Mines? Only a few clues exist around it. Time to dig deeper.

My research for any and all clues took over. That is right, another rabbit hole consumed Batgirl. This Cedar Mountain Coal Mine had so many players, locations and the data was all over the place.

Are you ready to get into the weeds? Meet the man of mystery! John “Jack” McQuade.

John McQuade

He was born in County Tyrone Ireland 10/14/1863. He immigrated in 1880 per bio from Issaquah Museum but the censuses and  his obituary in The Issaquah Press have different dates. Hard to tell which is the right date and from my research on my grandfather it is not uncommon in this period to have discrepancies. 

In May 1880 (substantiates earlier immigration date), his mining career started in New Castle, Pennsylvania as a miner.  Then he traveled to Canada and mined in Nanaimo BC. Back to the USA, he went to Butte MT in 1883 and next to Cedar Mountain, working for Colman in 1885. One has to assume this knowledge on the first Cedar Mountain slope/mine entrance brought him back again and again.

With his mining experience and the lure of something different he went to work on the Northern Pacific Railroad Stampede Tunnel in 1886. He must have been working at it from the beginning until the end. They started hand drilling it on February 13, 1886. Moved to air drills and the two tunnels met into one May of 1888. It opened soon thereafter.

McQuade came to Gilman/Issaquah in 1888 (per Bio on Issaquah Museum site). That corresponds with the tunnel’s completion. He married Margarette (Maggie) Lewis 3/15/1890 in Seattle. They had four sons; Thomas, Charles, John, and William and three daughters; Edith, Ethel and Margarette. 

Railroad service came to town in 1887 and the coal and lumber industry took off. Next the town was platted in 1888, and incorporated under the name Gilman in 1892. The townsfolks renamed the village to Issaquah in 1899. Our guy was in the middle of all this early history.

When the town was incorporated he was appointed the first Gilman Marshal in April 1892 and continued in that position until February 1898. I also found he was Deputy Sheriff for North Bend but no dates listed. He was next the Mayor from January thru April 1900. The census of 1900 captures him twice and adds a little spin to his mining experience.

First 1900 census in Gilman Town with wife & 4 kids – owned house outright on Front Street – listed as Marshal instead of Mayor– Bio states this is confusing & perhaps he was filling in.

Second count he is on the Passenger list of the Whaler Jeannie of San Francisco in Nome, AK.  A gold rush had occurred that year where you could pick nuggets off the beach. Bio states he went to Alaska to mine.  Could he have grabbed some of those nuggets?

Another confirmation of his Alaska adventures is I found him listed in Nome on the Alaska-Yukon Gold Rush Participants list compiled around 1899 – 1900. (also found two Jones Brothers and my Grandfather on this list)

Issaquah History Museum Photo

More Census data I found:

Census 1910 – Issaquah with wife & 6 kids on Front Street – listed as miner. Looks like he was no longer in civic service but was full time into the mining scene. Not sure what mine though.

Census 1920 – Issaquah Town with wife & 5 kids on Front Street – listed as coal mine operator (Connect the McQuade Slope and Edith’s comments) Also said he immigrated to US in 1883 & naturalized in 1889.  Hmmm.. Does not agree with bio or 1930 census.  

Found that one of his Issaquah homes was saved and rebuilt at the Gilman Village Shopping Center.  They moved a lot of old structures to create an eclectic group of shops and stores.  My research on age and where it was originally located did not yield much info. 

McQuade House at Gilman Village

He took over Cedar Mtn Mine in 1926 according to his Bio and Obituary. Colman/Campion company was Cedar Mountain Coal Company. I believe this is when the revitalized portion of the mine was renamed West Coast Coal Company. 

He built his wonderful Brick House 1925 thru 1927 at 20005 SE Jones Road.

Census 1930 – Cedar Mountain Brick Home with wife & 2 kids – listed as mine operator. I had to manually find this census since this  page was torn & taped right over them.  Just to add to the confusion it had an 1878 immigration date.  

Died at Cedar Mountain Brick Home 6/24/1934. He is buried in Greenwood Cemetery, Renton, WA.

This slideshow requires JavaScript.

This is the same cemetery where Jimmy Hendrix is buried and a large memorial erected.

Hendrix Memorial at Greenwood Cemetery, Renton, WA

This brings us back to the mystery of what happened between 1920 and 1926? How did McQuade come to find the coal seam and own this valuable piece of property and lastly afford that expensive brick home?

Let us dissect these questions one at a time. Warning!! Some of this is my assumption and what I can glean from the documents and maps.

How did McQuade find the coal seam again?

Let us start with that 1920 coal mine map K_41A that documents the Jones Slope (Indian Mine) and two Cedar Mountain slopes. One of those slopes is named McQuade Slope and I have identified it is in the northeast corner of section 30. That puts it squarely inside the Cedar Mountain Coal Mine properties owned by Colman Estate administrated by Campion.

Pacific Coast Coal Company (PCCC) purchases the Coleman Estate ownership of the Cedar Mountain Coal Mine in Section 30 in 1920. This was at the same time as they acquired the Jones Brothers’ claims.

Why did they buy this property? It was because McQuade had proved there was coal beyond the pesky fault. That made the closed Cedar Mountain Coal Mine valuable again. PCCC was going to use that info to grow their New Black Diamond development in a hope that the Jones seam/slope continued towards the McQuade Slope.

How did John McQuade benefit from this rediscovering of the lost Cedar Mountain Coal Seam?

I am assuming that Campion the executer of the Colman Estate generously shared the bounty from the PCCC purchase with McQuade.

Perhaps there was a lease agreement between them like the Jones had on their property. Whichever, he found it and thus everyone connected got rich or richer.

How did McQuade come to own considerable property including the closed mine across the river (aka West Coast Coal Mine)?

I have only more questions and conjectures to answer this with. Did he finally spend gold nuggets he potentially found in Nome, Alaska? Or did he take the funds and relationships with the Colman Estate to make his dreams come true? I am betting on The Colman Estate funding his endeavors and a slim chance he still had gold left over from Nome.

Don’t think we will ever really know the money part unless I dig in archives. Unfortunately, they are at this point closed to the public. However, this is where old property maps come in. They will demonstrate how McQuade gambled by buying the properties with potential coal. Where the funding came from might be in debate but the ownerships are not fiction.

We start with the Anderson 1907 map of King County Township 23 North Range 6 East W.M.. Let us review several stakeholders in the area:

Cedar Mountain Coal Company (Colman’s mining group) can be seen in section 30. They owned the northern half plus the NW corner of the southern half.

J M Colman private holdings of the southern half of section 20.

Colman died 12/13/1906, so this and his coal company were all part of his estate in 1907. We know from the 1920 Seattle Times article about the New Black Diamond Mine that John T Campion was the executor of the Colman Estate. I also uncovered that Campion was the President of Cedar Mountain Coal Company in the State of WA Report of State Inspector of Coal Mines 1/1/1905 – 9/30/1906 Biennial Report Vol 5.

Samuel Blair (estate) was a large land owner in the areas around the Colman pieces. He held ownership in Sections 30 and 29. A piece of the section 29 property contains the large Cedar Mountain coal mine that is related to our mystery man McQuade. Over time this piece of Colman’s coal mines must have been sold to Blair and his family. Coincidentally, I think this is the same Samuel Blair who had large interests in the Seattle Coal & Transportation Company. Their prime mine was at Newcastle in the 1870s.

E. Grondahl owns a small piece between Cedar Mountain Coal & Blair in section 30.

Northwestern Improvement Company has land holdings in Section 29 around the large coal mine. That company was the Northern Pacific Railroad’s subsidiary that was set up to manage it’s land grants and other coal opportunity land purchases. They were developing coal for their own use and outside sales. The Federal government deeded certain amounts of alternating sections of public land for each mile of track that was built to encourage railroad development.

Next we have the 1912 map by Kroll which shows a few changes. Grondahl’s share of section 30 was bought up by Cedar Mountain Coal Company and Samuel Blair estate was settled and now owned by Abbie B Blair.

Lastly, this 1926 Metzker’s map below shows PCCC owns the old Cedar Mountain Coal Co (section 30) for it’s development of the New Black Diamond Coal Mine. Note that Lots 8, 9 & 10 of Section 19 is owned by PCCC and is where the major industrial complex is built.

To seal the deal on our mystery man’s rise to becoming a coal mine owner the map shows that McQuade has purchased the Blair & J.M. Coleman properties. Some of which have been added to a company called West Coast Coal Co. This includes the property where McQuade’s house is built in the southwest corner of section 20 on this map.

His coup d’état!!

What a man John McQuade must have been. I am not 100% sure of all the details but my research gave us good clues. Our man of mystery pulled off the gamble that he could find the coal again. Then he capitalized on that find to redevelop the original Cedar Mountain Coal Mine.

That is how the Cedar Mountain Coal Mine was resurrected.

Time to move on to my next article. We will follow the final batch of owners and a few other characters around Cedar Mountain Coal Mines. That will bring us to the conclusion my adventure and research on this coal mine with so many players and mine shafts.

If you want to read more about my search for Lost Coal Mines here is a link to my directory of articles.

Shoot me any questions or better yet any information you have to add. This is a never ending deep dig into 100 years of old coal mine history.

Remember Times are a changing.  Blink and all will be changed. Literally, a town (Cedar Mountain) can disappear!

Locating Lost Old Coal Mines of King County

Cedar Mountain Coal Revival The return of coal mining at Cedar Mountain (aka West Coast Coal) was brought about by a mysterious figure.

[iamkornel-blog]

(Artykuł z polskiego METAL HAMMER’a ad 2005) CZĘŚĆ PIERWSZA Historia, w której osiąga się dno i i nie potrafi się już wzbić w powietrze a jedynym sposobem na wyrażenie lęków i frustracji jest tworzenie muzy, którą później można się zachłysnąć, zachwycić, złapać jak tonący brzytwy, albo po prostu siedzieć i słuchać bez zastanawiania się, dlaczego co chwila dostaje się dreszczy… Można więc rozpocząć od pewnego piątkowego popołudnia, 2002 roku, kiedy to do jednego z domów w północnej stronie Seattle służby pogotowia siłą sforsowały drzwi, by dostać się do środka. Choć nie można było rozpoznać zwłok, nie było wątpliwości, do kogo należą. Po przeprowadzeniu sekcji, okazało się że wynikiem śmierci było przedawkowanie narkotyków. W domu wartym 270 tys. $, przez 2 tygodnie, zapomniane przez Boga, rodzinę i przyjaciół spoczywało ciało jednej z najbardziej utalentowanych i tragicznych postaci muzyki lat 90. Chociaż może nie do końca tak to wyglądało, choć Seattle Post, właśnie w takim tonie pisał, że Layne przez te 2 tygodnie był najbardziej zapomnianym człowiekiem na świecie. Przez fanów i groupies, przez kolegów z kapeli, nawet przez rodzinę. Słynny, bogaty i sam jak palec, jak dodało inne pismo. I chociaż Jamie, siostra Staleya, prostuje: Zawsze miał on dookoła siebie ludzi, którzy go kochali i troszczyli się o niego, i on o tym wiedział. Nie był takim samotnym ćpunem, żyjącym w nędzy”, trudno jest zachować obojętność. Był piątek, 19 kwietnia, godz. 5.45 po południu. Po północy w polskim radiu podali informację o śmierci Layne'a Staleya, życie na chwile zwolniło swój bieg, a potem słuchaliśmy już tylko Dirt. Klatka stop i próba odpowiedzi na parę egzystencjalnych pytań. Na temat pogody panującej w Seattle radio milczało, ale i tak zupełnie niespodziewanie pojawiło się jeszcze jedno pytanie: tak więc panie Staley, padało gdy pan umierał? Grupa potem już nigdy razem nie miała zagrać, zresztą od dobrych kilku lat formacja wspólnie już ani nie koncertowała, ani nie tworzyli razem muzyki. Chociaż Jerry Cantrell nigdy nie wykluczał takiej możliwości, to i tak gdzieś w głębi, zupełnie bezsensownie tlił się jakiś płomyk nadzieji, że może jednak, jakiś cud się przytrafi. I parę miesięcy temu, coś na kształt cudu nastąpiło, i to też mógłby być punkt wyjścia do tej opowieści. Kiedy to Alice In Chains zebrało się wspólnie, żeby wziąć udział w benefitowym koncercie na rzecz ofiar tsunami. Prawie całe Alice In Chains. Na wokalu pojawili się tacy artyści jak James Maynard Keenan, Patrick Cunningham z Damage Plan, czy Wes Scantlin z Puddle Of Mudd… I choć takiego głosu nie da się podrobić, to można zacząć snuć domysły, czy przypadkiem Alice nie powstanie jak Feniks z popiołów… Albo może najwłaściwiej będzie zacząć od momentu, kiedy Alice In Chains w wielkim stylu pojawiło się w świadomości ludzi i powaliło na kolana wszystkich wyczulonych na chore, dziwaczne dźwiękowe wibracje… Pamiętacie tą chwilę kiedy pierwszy raz usłyszeliście/ zobaczyliście Would? Czwórka zdesperowanych facetów o wyglądzie zakapiorów spod ciemniej gwiazdy, co to właśnie obrabowali najbliższy lumpeks, która wymiata z taką pasją, jakby była to ostatnia rzecz jaką robią w życiu. Mroczny image, mroczna muza, no i mistrz ceremonii - Layne Staley, który darł się, jakby ścigał go cały zastęp diabłów. I jeszcze wplecione do tego fragmenty filmu. Obraz nazywał się Singles (w polskiej wersji Samotnicy) i okazał się w sumie banalną historyjką o zagubionych młodych ludziach. Natomiast tą wielkopomną pieśnią było właśnie Would, która oryginalnie znajdowała się na krążku Dirt… Oczywiście muzyka ta nic wspólnego z banałem już nie miała. O ile po filmie męska część widowni wzdychała do Bridget Fondy, która tym razem miała problem z rozmiarem swojego biustu, a damska do Matta Dillona (wersja zbuntowany, długowłosy, aczkolwiek głupiutki, początkujący muzyk rockowy), to wszyscy zwariowali na punkcie ścieżki dźwiękowej do tego obrazu. Pearl Jam, Soungarden, Alice In Chains, długo by wymieniać… Większość z tych kapel miała ze sobą jeszcze jedną wspólną rzecz - pochodzili z jednego miasta. Miasta, które szczyciło się jedną z najwyższych średnich używania heroiny w USA i ponoć najniższym wskaźnikiem przestępczości, bagatela około 1 morderstwo tygodniowo. Miasta, w którego regionie uwielbiał przebywać Charles Manson, a rzut beretem dzielił je od Twin Peaks. Miejsca, skąd wywodzą się takie wynalazki jak fabryka samolotów Boeing, gdzie niejaki Bill Gates wybudował komputerowe imperium Microsoft, gdzie wynaleziono aparat do dializy nerek i… skondensowane mleko w puszce. Oraz gdzie na świat przyszedł doskonale kojarzony nawet przez laików Jimi Hendrix. I właściwie przy okazji pisania o brudnej Alicji, ciężko byłoby przemilczeć tak ważny wątek tego niezwykłego rozdziału w historii muzyki rockowej… Znane już i z lubością przytaczane jest porównanie, że na początku lat 90. Seattle było dla muzyki rockowej tym, czym Betlejem dla chrześcijaństwa. Można się śmiać z tego stwierdzenia lub też traktować je z przymrużeniem oka, ale faktem jest, że kiedy machina promocyjna ruszyła do ataku, muza z Seattle stała się po prostu trendy, lansowana gdzie tylko się dało, poczynając od MTV na wybiegach dla modelek kończąc. A zespoły z Seattle wykazywały dużą odporność na muzyczne mody wcześniej serwowane i takim samym poważaniem darzyły dokonania Sabbathów i Hendrixa co Zeppelinów, Kissów czy Beatlesów, sprawnie mieszając w dowolnych proporcjach heavy metal z hardcorem, punkiem czy glamem. Grunge, takiego słowa zaczęto używać do sklasyfikowania tej muzy. I właściwe pomyłką było pakowanie tych formacji do jednego worka, ale przewrotnie samo słowo nie oznacza nic innego jak tylko stary, wżarty brud, a brudnych brzmień było w Seattle pod dostatkiem. Wśród tych wszystkich kapel, chyba najwyraźniej do metalowej stylistyki nawiązywała jedna grupa, założona w 1987 roku przez wielbiciela AC/DC i Kiss - gitarzystę Jerry'ego Cantrella i wokalistę Layne'a Staley'a. Wkrótce składu dopełnili basista Mike Starr i perkusista Sean Kinney. Po ponad 2 latach działalności grupa podpisała kontrakt z Columbią i wydała optymistyczną trójkę We Die Young i album Facelift, a w kolejnym roku akustyczną płytkę Sap. Mimo iż Facelift okazał się sporym sukcesem, to zespół sprawiał wrażenie nie do końca zdecydowanego pod względem stylu muzycznego. Na domowym podwórku na jakiś czas przylgnęła nawet do formacji złośliwa nazwa Alice Mudgarden. Jednak wkrótce Alicja dobitniej wypowiedziała się, w jakich klimatach czuje się najlepiej. Chłopcy wyskoczyli z przyciasnych spandexów w bardziej luźne ciuchy i pokazali wszystkim, co potrafią! I nikt już potem nie odważył się porównywać ich do kolegów z Soundgarden. Pełną klasę Alice In Chains zaprezentowało na swoim opus magnum - płycie wydanej w 1992 roku, złowieszczo i jakże trafnie, zatytułowanej Dirt. Jednak zanim ruszymy dalej do przodu, zatrzymajmy się jeszcze na chwilę na pierwszym etapie działalności Alicji, żeby jeszcze bliżej naświetlić parę faktów z prehistorii zespołu. Powołując się na tekst zamieszczony w Music Bank można tą historię zacząć też tak… Dawno, dawno temu, zanim pojawił się grunge, zanim nastały lata 90., na muzycznej scenie, istniały sobie 2 zespoły, które zwalczały się nawzajem: Diamond Lie i Alice N Chains, zespoły, którym przewodził niejaki Layne Staley… W końcu wyodrębniła się z tego jedna grupa Alice In Chains. Głównymi frontmanami byli właśnie Layne Staley, który już od jakiegoś czasu przebywał w Seattle, a miał on już za sobą rozstanie się z rodziną i przeżył parę zachwiań wiary, znajdując pociechę w narkotykach, oraz Jerry Cantrell, który za sobą miał równie świetlaną przeszłość, który nigdzie na dłużej nie zagrzał miejsca z tak prozaicznej przyczyny jak fach ojca, którego armia ciągała po różnych częściach świata, naturalnie razem z rodziną… Choć gdyby trzymać się ściśle chronologii, to najpierw doszło do spotkania między Staley'em a Seanem Kinneyem, około 1985 roku. Jednak po jakimś czasie stracili oni ze sobą kontakt. Z Cantrellem natomiast Layne spotkał się na przyjęciu w 1987 r., w czasach kiedy Staley był managerem Music Bank, klubu, w którym odbywały się różnego rodzaju koncerty i próby, a także miejsca, w którym swego czasu odbyła się jedna z największych antynarkotykowych obław policyjnych w stanie Waszyngton. Cantrell, który właśnie przyjechał z Tacomy, 6 miesięcy wcześniej stracił matkę i babkę, a po otrzymaniu ubezpieczenia przybył do Seattle. Jerry wspomina: Pomyślałem, że jest on najfajnieszym facetem, jakiego dane mi było spotkać. Wyglądał super, panny go lubiły i był bardzo magnetyczny. Każdy lubił Layne'a (…) i jak tylko usłyszałem jego głos, chciałem, żeby pisał/ grał ze mną w jednej kapeli. On znał moją histiorię i zaprosił mnie do Music Bank, zatroszczył się o mnie, dał mi schronienie i miejsce i traktował mnie w porządku, wbrew temu, że byłem zupełnie obcym gościem. Wtedy już Cantrell działał z Diamond Lie, ale idea nowej kapeli już kiełkowała. Znał on już Mike'a Starra, z wspólnego tygodniowego grania w Gypsy Rose, z którego to bandu zresztą obydwaj wylecieli, zaś Staley ciągle pamiętał o Kinneyu. Okazało się, że Kinney nie tylko znał Starra od lat, ale też i spotykał się z siostrą Starra. Koniec końców ostatnim ogniwem w piekielnym łańcuchu okazał się Layne Staley, który po miesiącu wahań ostatecznie dołączył do grupy. Nazwali się wielce oryginalnie Mothra and Fuck, ale potem przyjęli nazwę Alice In Chains. Po tygodniu grania zespołowi zaoferowano 45 minutowy set nagraniowy, mimo że materiału mieli zaledwie na 15 min. Wypożyczyli więc vana, sprzęt i wyjechali do miejsca zwanego tree/house, gdzie nagrali demo pod takim właśnie tytułem, na które złożyły się numery: I Cant Have You Blues, Soicla Parasite, Queen Of Rodeo, Watcha Gonna Do i kowery Hanoi Rocks i Davida Bowiego. W 87 i 88 roku, grupa grała gdzie tylko się dało, w mniejszych i większych klubach, po jakimś czasie mogli już koncertować w bardziej renomowanych miejscach, jak np The Vogue czy The Central Tavern. Jedynym członkiem kapeli, który nie miał jeszcze 21 lat, był Layne, często więc zdarzało się tak, że musiał on czekać przed klubem, aż zespół wejdzie na scenę, a po koncercie zaraz opuszczał gościnny przybytek. Lokalny promotor Randy Hause, który polubił zaspół, załatwił im profesjonalne nagranie demo, co zostało uczynione w London Bridge Studios, na 24 trackowej taśmie, gdzieś na przełomie 87 i 88 roku z Rickiem Parsharem w roli producenta. I właśnie tymi nagraniami usiłowali zainteresować wydawców, agentów i kogo się tylko dało. Wtedy też zespołem zaczęła zajmować się dwójka lokalnych promotorów: Susan Silver i Kelly Curtis. W końcu grupa podpisuje konkrat z Columbią, a rok później wychodzi pierwsza EP-ka We Die Young. I znowu Alicja koncertuje gdzie tylko można. Wśród ważniejszych tras na pewno można wymienić koncerty z Iggy Popem w listopadzie w 1990 roku, gdzie po raz pierwszy prezentują publiczności takie kawałki jak Dirt czy Rooster, (ponoć numery te nie obeszły nawet psa z kulawą nogą), a już miesiąc później wyprzedają koncert w Moore Theater w Seattle. Koncert nagrywany przez Josha Tafta ukazuje się pod tytułem Live Facelift jako produkcja video. Koncerty te były następstwem wydania pierwszego studyjnego krążka grupy – Facelift, który w pierwszych sześciu miesiącach sprzedał się w ilości 40 000 tys. egzemplarzy. Największą furorę z tego albumu zrobił numer Man In The Box, który później przez 16 tygodni utrzymywał się na rotacji MTV. Był też pierwszym i jedynym wydanym na kasecie singlem Alicji w USA. Nad płytą chłopcy pracowali z Davem Jerdenem. Wszyscy przeprowadzili się do jednego domu, wynajmowanego okazyjnie od matki Starra i praktycznie większość rzeczy robili wspólnie, Cantrell później wspominał, że byli w tych czasach jak 4 muszkieterowie. Kiedy Kinney’owi przydarzył się wypadek i złamał rękę, aby nie opóźniać nagrań, sam pozbył się gipsu z trzytygodniowym wyprzedzeniem… Na płycie tej już było oczywiste, że panów raczej interesują ciemne strony życia, z czym mogła identyfikować się młoda generacja, jednak Staley zastrzegał się: Jeżeli oni mogą się w jakiś sposób odnieść do tego, mogą przerobić coś z tego na własny pożytek i jest to coś dobrego dla nich, albo coś co uwolni agresję - to super, ale my nie jesteśmy kaznodziejami, to nasze własne gówno. Nad materiałem na nową płytę zespół zaczął już pracować od 1990 roku. A właściwie pod tym względem był to teatr jednego aktora, bo za większość rzeczy odpowiedzialny był Jerry Cantrell. Ponoć bardzo duży wpływ na inwencję twórczą Jerry'ego miała trasa Clash Of The Titans z Anthraxem, Megadeth i Slayerem. Pierwsze 3 miesiące 1992 roku grupa spędziła w studio ponownie pod okiem Dave’a Jerdena, który to jeszcze bardziej uwypuklił wokale na płycie. Jednak nikt nie przewidział aż takiego sukcesu, na amerykańskiej liście Dirt zadebiutowało na pozycji 6, a wg pisma Kerrang! została płytą roku. Wprawdzie można powiedzieć, że szlak został już przetarty przez Nevermind Nirvany, Ten Pearl Jam czy Badmotorfinger Soundgarden, które wydane były rok wcześniej i zdążyły wspiąć się na listy przebojów, albo, że na ekrany kin właśnie wchodził film Singles promowany utworem Would, a w mediach ciągle panowała grunge gorączka, potęgowana poszukiwaniem kolejnego objawienia z Seattle. Ale, że pozwolę się powtórzyć: płyta ta ma na swoją obronę jeden niepodważalny atut, jest po prostu majstersztykiem. Już sama okładka nie pozostawia złudzeń co do zawartości płyty. Jak dla mnie mogłaby to być równie dobrze subtelna reklama Nocy Żywych Trupów. Dirt powala ciężkim, soczystym brzmieniem, bogactwem pomysłów, to takie pudełeczko, z którego nie wiadomo było do końca, jaki diabeł z niego wyskoczy. Kolejna sprawa to melodie, ale nic z gatunku lekkiego kalibru… Już od Them Bones jest oczywiste, że zapomnieć należy o banalnych rozwiązaniach muzycznych, które można sobie puszczać mimo uszu przy niedzielnej kawie. Staley zaczyna swoje partie od krzyku, ale robi to w tak rozdzierający sposób, że w takim stylu równie dobrze mogłaby się zacząć apokalipsa… Klarowne partie gitary kontrastują tutaj z psychodelicznymi odjazdami w wyższe regiony muzycznej abstrakcji. Chory, powykręcany Sickman, kapitalny numer, jedno z najlepszych dzieci Cantrella z najlepszych i jednocześnie jedno z najtrudniejszych do zagrania na koncercie. Albo taki Rain When I Die z ukłonem w stronę psychodelii z wstawkami płaczącej gitary. Czy też Hate To Feel z patentem gitarowym, którego nie powstydziłby się Tom Morello z RATM. Gdyby ktoś jeszcze szukał muzycznych odniesień, znalazłby ich tu trochę, jednak przyprawione są one w tak pomysłowy i wyszukany sposób, że w sumie tworzą nową jakość. Jak na przykład nieco orientalny Dirt, przywodzący na myśl Led Zeppelin, do których dołącza Jimi Hendrix. Znajduje się też na tej płycie utwór, do którego jak ulał pasuje hasło standardowa ballada metalowa. Ale Down In The Hole ma to coś, co sprawia, że ciarki chodzą po plecach, ten przygniatający ciężar, który nie pozwala oderwać się od ziemi, chociaż tak bardzo chciałoby się wzbić w powietrze. Albo wspominany już Would, piosenka poświęcona tragicznie zmarłemu Andrew Woodowi z Mother Love Bone, kipiący jakimś podskórnym niepokojem, irracjonalnym lękiem. Czy Rooster, kolejne dzieło (a raczej działo) Cantrella z cudownie potęgowanym napięciem, oparty na historii ojca gitarzysty o niekończącym się koszmarze wojennym. Ta piosenka powstała jeszcze w czasach Facelift, w malutkim pokoiku Chrisa Cornella z Soundgarden, gdzie zwykł często przychodzić Cantrell i gdzie ponoć najlepiej mu się pracowało nad nowymi utworami. Nie zapominajmy, że oprócz Cantrella sporo do powiedzenia ma też spółka Kinney - Starr, klimatyczna sekcja rytmiczna, która jest bazą do śmiałych poczynań gitarzysty. Jednak pierwsze skrzypce, a raczej główny łańcuch w tym zespole dzierży Layne Staley. Facet o głosie szaleńca, stojącego na skraju przepaści, która wiedzie tylko do jednego miejsca. Boli, ale on nie ma złudzeń, na ten ból nie ma lekarstwa. Do granic wytrzymałości przeciąga dźwięki, charakterystycznie je przybrudza, ale potrafi też wzbić się w bardziej subtelne regiony i zaśpiewać bardziej delikatnie. Również pod względem tekstów Dirt to podróż w mroczne miejsca ludzkiej psychiki. Przemijanie, śmierć, narkotyki, to główne tematy i złe duchy unoszące się nad wszystkimi piosenkami. A jakie miałyby być teksty do takiej muzyki? Tym bardziej jeżeli w tym samym czasie wokalista toczył swoistą walkę z wiatrakami, próbując wyzwolić się z narkotykowego nałogu. I tego tematu dotyczy prawie połowa tekstów. Junkhead, God Smack, Sickman aż do Angry Chair to właściwie jedna historia (…) To taka młodzieńcza wizja. Narkotyki są fajne, seks jest fajny, rock'n'roll jest fajny. Wielu młodym ludziom to odpowiada. Dopiero potem zaczynają zdawać sobie sprawę z tego, w co się wpakowali. O tym właśnie są Angry Chair i Hate To Feel - wspominał Cantrell. W filmie Trainspotting jest taka scena, w której główny bohater - narkoman, funduje sobie odwyk na własną rękę. Leży w łóżku i zapada się w nim. Klaustrofobiczny klimat, szaleństwo pierwszej wody. I właściwie większość utworów z Dirt mogłaby się śmiało pojawić w tym momencie filmu. Tym bardziej, że i w przypadku bohatera kreowanego przez Ewana McGregora i Staleya odwyk okazał się skuteczny, ale tylko na jakiś czas. Wkrótce o Staleya ponownie miała upomnieć się jego stara znajoma, heroina, a zespołowi coraz trudniej było się z nim porozumieć. Powstać miało zaledwie kilka płytek z nowym materiałem, w tym cudne Jar Of Flies… ale o tym w następnej części historii o przypadkach Alicji po drugiej stronie lustra… CZĘŚĆ DRUGA ... w pewien grudniowy poranek Jerry Cantrell wybrał się wraz ze swoim bratem na polowanie. Wszystko byłoby ok gdyby nie fakt, że jakimś cudem Jerry’emu ubzdurało się, że listopad ma 31 dni i tym sposobem przegapił on pierwszogrudniowy koncert, jaki Alice In Chains miało zagrać z Van Halen. Anioł stróż z Columbii szybko załatwił sprawę; jako gwiazdkowy prezent Cantrell znalazł pod choinką kieszonkowy kalendarz… I właściwie nie wiadomo czy tak negatywnie na pamięć artysty wpłynęła praca nad kolejną EP-ką grupy – Sap, czy po prostu jest on takim zapalonym myśliwym, faktem jest natomiast, że wszystkie przekazy słowno-pisemne milczą na temat dalszych ewentualnych odwołanych koncertów. Jednak wypada napisać parę słów na temat SAP – EP-ki, która pokazała, że Alicja nie jest pierwszą lepszą metalową kapelą, która wypadła diabłu spod ogona, że panowie nie tylko grzeją i wymiatają na metalową nutę, ale że potrafią też uderzyć w bardziej spokojne, liryczne i akustyczne tony. Do nagrań zapraszają oni takich muzyków jak Chris Cornell z Soundgarden, Ann Wilson z Heart czy też Mark Arm z Mudhoney. Płyta ukazuje się właściwie bez promocji, a na efekty sprzedaży nie trzeba długo czekać, do początku 1994 roku znajduje ona pół miliona nabywców. W 1993 roku ma miejsce jeszcze jedna istotna zmiana w Alice; odchodzi Mike Starr, a jego miejsce zajmuje Mike Inez, który muzyczne szlify zdobywał u boku Ozzy'ego Osbourne'a. Na dogadanie się z zespołem ma on zaledwie 3 dni. Jednak czas ten jest na tyle wystarczający, że światową trasę koncertową kończą oni z Inezem, który w kapeli miał już zostać do końca… W lutym odbywa się też europejska trasa Alicji, a już miesiąc później grupa powraca do USA, gdzie nagrywa 2 numery na potrzeby soundtracku do filmu Last Action Hero: A Little Bitter i What The Hell Have I. W czerwcu natomiast AIC występuje na kolejnej edycji Lollapalozy (dokładniej rzecz ujmując od czerwca do sierpnia). W 1993 roku zestaw kapel na trasie był cokolwiek miażdżący, bo obok nich pojawiły się takie bandy jak Primus, Fishbone, Tool, Rage Against The Machine, Dinosaur Jr czy Babes In Toyland. W tym czasie też zaczyna się pogłębiać rozczarowanie Stayle’a dotyczące wszystkiego, co nie ma związku z pisaniem muzy czy z występami: Pierwotnie chciałem być sławny i bogaty - mówi muzyk. Robić muzę i grać ją dla 10 tysięcy ludzi. Tego właśnie chciałem. Ale nie jestem pierdoloną gwiazdą rocka, jestem człowiekiem. Po powrocie z trasy zespół spotyka niemiła niespodzianka, okazuje się, że zostali eksmitowani z mieszkania, które zajmowali. Tak to już jest gdy się myśli, że kolega uiści czynsz… koniec końców panowie praktycznie przenoszą się do London Bridge Studio w Seattle, jak wierzyć przekazom: samotni, znudzeni i zdołowani. W tym czasie okazuje się, że cuda się zdarzają, w ciągu 7 dni powstaje 7 nowych numerów, piszą, produkują i nagrywają. Powstaje album, który jest kontynuacją pomysłu podjętego na SAP. W styczniu 1994 roku ukazuje się najdelikatniejsze dziecko Alicji, akustyczna minipłytka Jar Of Flies. Album debiutuje na pierwszej pozycji amerykańskiego Billboardu. To pierwsza i jedyna Epka, która zadebiutowała właśnie na takim miejscu. Panowie musieli pośpieszyć się ponoć z wydaniem tej płytki z prostego powodu; lada dzień na rynku miała ukazać się akustyczna, hucznie zapowiadana płyta Stone Temple Pilots. Sam tytuł natomiast ma dość oryginalny rodowód. Otóż w czasach szkoły średniej Jerry Cantrell znany był z swojego zamiłowania do entomologii i przeprowadził on wówczas pamiętny eksperyment. W dwóch słojach umieścił muchy, z tym, że w jednym z nich było pożywienie, a w drugim nie. Jak można przewidzieć zagłodzone muchy zaczęły zjadać się nawzajem… Siedem numerów, które znalazły się na krążku przyniosło zupełnie nowe oblicze grupy, choć nie powinno ono wydawać się dziwne tym, którzy znali je już wcześniej właśnie z SAP. 7 odsłon najbardziej metalowego bandu z nurtu grunge, z których każda mogłaby mieć takie przymiotniki jak; subtelny, liryczny, łagodny, zupełnie jakby ktoś rzucił urok na zespół i zapalił światło w najciemniejszej jaskini… Mamy więc zdecydowanie proste, akustyczne brzmienia jak np. w Nutshell, przyozdobione też smyczkami jak np. w I Stay Away, nawet jeżeli decydują się na nieco bardziej ożywione brzmienia, czy to podbijając numer funkiem jak w No Excuses czy też właśnie rozkołysany Swing On This to wszystko jednak trzyma się doskonale całości i pasuje do siebie jak części układanki. Na płytce znalazł się też numer instrumentalny Whale And Wasp. Cantrell: To jedna z tych piosenek, które były odłożone przez chwilę. Faktycznie to jeden z moich najwcześniejszych numerów - miałem jakieś 18, 19 lat, kiedy go napisałem, tak więc kiedy pracowaliśmy nad Jar Of Flies musiałem sobie przypomnieć, jak on leciał. Mike mówił, żeby do płyty dołożyć smyczki, a ten kawałek idealnie się do tego nadawał. A dlaczego tak go właśnie nazwałem? Bo tak właśnie dla mnie brzmi - jak konwersacja pomiędzy wielorybem i osą. Tak naprawdę nie zamierzaliśmy niczego wydawać - wspomina jeszcze Kinney. Po prosu kontynuowaliśmy pokazanie tej drugiej strony, chwila wytchnienia i zobaczymy co się stanie. Sporo się nad tym napracowałem, myślę, że album pokazuje prawdziwe możliwości tej kapeli. Cantrell dodaje: »Jar Of Flies« udowodniła i nam i fanom jak utalentowaną i ważną częścią zespołu był Mike. Gra on najgwłatowniejsze, najmroczniejsze dźwięki, ale ma on najsłodsze serce na świecie. W lipcu zaczynają już się pierwsze kłopoty grupy, na karku mają oni mającą lada dzień zacząć się trasę z Metalliką, jednak odwołują te koncerty i zawieszają działalność. Podobno Kinney nie mógł już dłużej wytrzymać niedyspozycji Staleya i po prostu rzucił pałeczkami… Cantrellowi, który znany jest ze swojego pecha to przedmiotów martwych, znowu przytrafiła się historia jak z filmu. O ile wierzyć biografiom zespołu, w domu muzyka odłączony został prąd w wyniku awarii, biedak przez 2 dni mało nie umarł z głodu, bo okazuje się, że oprócz elektronicznych drzwi (ach, ci Amerykanie) również nie może uruchomić elektronicznego otwieracza do konserw (ach, ci faceci). Ale że artysta głodny jest najbardziej płodny, okres ten obfituje 20 nowymi piosenkami, a muzyk odratowany zostaje dzięki patrolowi policyjnemu. 94 rok to czas w którym Alicji nieźle się powodzi: Facelift przynosi status platyny, Dirt w samych Stanach uzyskuje status podwójnej platyny, a SAP złotej płyty, natomiast Jar Of Flies jest bezkonkurencyjny na Billboardzie… Jednak muzycy coraz częściej zaczynają działać na własną rękę. Cantrell pracuje nad solowym materiałem i nagrywa numer na trybutową płytę dla Willie Nelsona, a w lipcu na Nelsonową składankę dołącza się Sean Kinney, w duecie z Johnnym Cashem w kawałku Time Of Preacher, nie wiedzieć czemu, Cash przez cały czas zwraca się do Kinneya per Sue… Natomiast Mike Inez wspomaga na solowej płycie byłego gitarzystę Guns N Roses - Slasha. W grudniu tego roku, Layne Staley bierze udział w projekcie Mad Season, w którym również spotykają się Mike McCready z Pearl Jam, Barret Martin z Screaming Trees i niejaki Baker (początkowo działają oni pod nazwą Gacy Bunch). Płyta nosi tytuł Above. Cantrell mówi: Myślę, że album ten jest cholernie dobry. Kiedy po raz pierwszy go usłyszałem, byłem zazdrosny jak cholera. To było tak, jakby ktoś podprowadził ci twoją dziewczynę. Ale po tej reakcji początkowej, zobaczyłem ich na żywo w Moore Theater i byłem z nich tak dumny, że prawie się rozpłakałem, kiedy widziałem jak grali, a potem się wkurzyłem, bo nie grałem z nimi (śmiech). Rozmawiałem z Laynem wiele na temat tej płyty. Była to dla niego bardzo dobra sprawa, bo dzięki temu pozbył się wielu złych rzeczy ze swojej głowy(…) Żywię do niego najwyższy szacunek za to, co zrobił. Layne w najpiękniejszy sposób wśród ludzi jakich znam, mówi o strasznych rzeczach. Bo faktycznie Mad Season to bodajże jeden z najlepszych, najbardziej klimatycznych projektów pobocznych, w które zaangażowani byli członkowie tych kapel. A zaczęło się kompletnie niezobowiązującą, ot po prostu wspólne jammowanie dla przyjmneści po klubach, jednak wkrótce ta współpraca nabrała bardziej realnych kształtów i planowano nawet wydanie drugiej płyty. Niestety nie miało to już nastąpić, bo skład kapeli wykruszył się o basistę. Tak czy inaczej płyta, która powstała z jednej strony snuje się w sennym i rozmarzonym klimacie, jak w otwierającym Wake Up czy kończącym Long Gone Day a z drugiej sporo tu jednak ciętych, aczkolwiek stonowanych brzmień: Lifeless Dead czy I Don't Know Anything. I cały czas nie mogę pozbyć się wrażenia, że oprócz akustycznych dokonań Layne'a sygnowanych nazwą AICH, właśnie ten album jest jedną z najmniej chorobliwych płyt w dorobku artysty, może zasługa w tym leży po stronie McCready'ego, który wokalizom Staley'a nie dodaje tego samego ciężaru, co Cantrell? Jednak i tak Staley nie traci swojego patentu na najbardziej zbolały i psychopatyczny głos dekady… Nie da się też ukryć, że w tym czasie prasa rozpisywała się nie tyle o muzie Alicji, co o uzależnieniu Layne'a, bo nie było z nim dobrze… Spin był bardzo bezpośredni: klipy Alice to takie mini podróże przez życie ćpuna, heroinowe uzależnienie i walka z nim to obraz poetyki, jaką buduje Layne, coś na podobieństwo syreniego śpiewu…. Tym podobne historie zdecydowanie ucinał Cantrell, który wprawdzie nie mówił za wiele, jednak były to stwierdzenia dość wymowne: Przygotowaliśmy finalne oświadczenie dla prasy, kiedy zdecydowaliśmy się rozstać. Byliśmy jak przepełniona gąbka, którą trzeba było wycisnąć. Poważnie potrzebowaliśmy czasu, żeby usiąść na spokojnie i zacząć wszystko na świeżo. Zdecydowanie nie jesteśmy idealnymi ludźmi, ale nie przepraszam za to gówno. Robię co mogę najlepszego, mając do dyspozycji to co mam, tak jak pozostali w tym zespole. Z początkiem 1995 roku, prace na nowym krążkiem ruszają pełną parą. Cantrell zaprasza do współpracy nad nowym materiałem resztę zespołu, a w maju do ekipy dołącza sam Layne. W kwietniu panowie zamykają się w studio i zaczynają sesję nagraniową pod przewodnictwem wielebnego Toby Wrighta (tak, tak, tego samego od Slayer i Corrosion Of Conformity). Płyta przyniosła ze sobą konsekwentny rozwój stylu, który kojarzony jest z grupą od czasów Dirt. Tym razem bez żadnych światełek w tunelu typu Nutshell czy Down In The Hole. Raczej wszędzie wczech obecny jest przytłaczający mrok i ciężar, nawet w tych lżejszych partiach, ale to już przecież nikogo nie powinno dziwić, bo to właśnie znaki firmowe tej kapeli. Czy będą to z jednej strony bardziej klarowne, oparte na mniej wymyślnych gitarach Grind czy Sludge Factory czy też harmonijne Heaven Beside You czy Frogs czy też chore, udziwnione patologiczne, wycyzelowane brzmienia, jakie serwowane są w God Am… Alicji udał się powrót w iście królewskim stylu, ale jest to ponownie królestwo mroku i nieustającej walki z własnymi demonami. Zresztą już trójnogi pies z żółtymi ślepiami z okładki płyty przyprawia o dreszcze, a kiedy zajrzy się do wkładki, okazuje się, że fascynacja wszelkimi wynaturzeniami ma dalszą kontynuację Płyta zaczyna się bardzo wymownie, jest jak policzek wymierzony wszystkim tym, którzy już pogrzebali ten zespół: In the darkest hole, youll be well – advised, not to plan my funeral before the body dies. Zresztą cały utwór otwierający album – Grind ma właśnie taką wymowę, Cantrell: Ten numer powstał pod presją prasy i wszystkich tych plotek o odwołanych trasach, amputacjach, to piosenka z serii: fuck you for saying something about my life! Przeciwko każdej pojedynczej pogłosce, która słyszeliśmy. Wg nich ja sam umarłem już kilka razy, a Layne'owi przytrafiło się to nieskończoną ilość razy na równi z stratą członków ciała. I codziennie słyszę nowe plotki na ten temat. W jednym z kolejnych wywiadów Cantrell tak się wypowiada: Czasami musisz się kompletnie zgubić, żeby się odnaleźć. Były takie momenty podczas ostatniego półtora roku, kiedy nawet nie chciałem już grać. Albo myślałem, że już nigdy nie zagram. (…) w końcu jakoś doszedłem do siebie i zdałem sobie sprawę, że nie mogłem prosić o nic lepszego, niż ta praca, którą wspólnie wykonaliśmy, niż wszyscy ci ludzie, dla których mogliśmy grać. (…) Musisz też pamiętać przez cały czas, że jesteś istotą ludzką, że kiedy jesteś zraniony, trzeba odpocząć, wyluzować i mieć nadzieję, że powrócisz. Za miesiąc ostatnia część historii Alice In Chains. CZĘŚĆ TRZECIA Ostatnia część historii W listopadzie 1995 roku ukazał się kolejny krążek pod tytułem Alice In Chains, debiutuje od razu jako no.1 na amerykańskim Billboardzie, a z początkiem nowego roku przekracza nakład mln egzemplarzy. Płyta ta określana również bywa jako tripod z tej przyczyny, że na okładce widnieje trójnogi pies. No i na tę płytę nie szczędzono ani czasu, ani pieniędzy: Demo tej płyty nagrywaliśmy w miejscu zwynym Bear Creek - wspomina Cantrell - znajdowało się ono nad jeziorem i było tam całe mnóstwo cholernie głośnych żab, tak więc wystawiliśmy mikrofony na zewnątrz i zaczęliśmy je nagrywać, kosztowało nas to 10 000 dolców przez tydzień i była to jedyna rzecz, jaką stamtąd wynieśliśmy, kiedy więc nagraliśmy taki numer, upewniliśmy się, żeby te żaby się w nim pojawiły…. Co do wokali Staleya Cantrell tak się wypowiadał: Layne jest niesamowity. Poszliśmy na zewnątrz i graliśmy w piłkę, kiedy on nagrywał partie wokalne. Po powrocie okazało się, że ma już gotowych 5 rewelacyjnych numerów, Toby posłuchał tego i powiedział: nie mogę ci powiedzieć, żebyś cokolwiek zrobił w inny sposób. Pochodzący z tej płyty Grind został wielkim przegranym kolejnej edycji MTV Music Video Awards. Kawałek wystartował w kategorii Best Hard Rock Video, ale obyło się bez laurów… W lipcu 1996 roku na płycie ukazuje się koncert AICH. Koncert jaki grupa dała w ramach serii gigów dla MTV spod znaku Unplugged. Występ nagrany został 10 kwietnia 1996 roku w Brooklyn Academy of Musics Majestic Theater. Jest to pierwsze show grupy na żywo od 7 stycznia 1994 roku. Podczas tego koncertu ma miejsce premiera nowego numeru – Killer Is Me. Kapitalna, wyciszona płyta, od wzruszającego Nutshell po właśnie Killer Is Me. Numery głównie zaczerpnięte z Dirt i i Jar Of Flies nabierają właściwie nowego wymiaru, to chyba jeden z najlepszych koncertów jakie dała Alicja, mimo tego, że tak wyciszony i w dodatku acoustic… Wśród publiczności tego dnia znaleźli się też panowie z Metalliki, a przez kilka sekund Cantrell gra zajawkę Enter Sandman… Na status platyny album czeka jedynie miesiąc. Po wydaniu tego krążka Alicja miała w planach kolejną trasę koncertową, ale na planach się skończyło, bo do takiej trasy nigdy już nie doszło, choć 2 dni przed wydaniem Unplugged Alicja wzięła udział w wielkim come backu oryginalnego Kiss na Tiger Stadium w Detroit, a potem jeszcze dodatkowo kapela pojawia się na 3 koncertach na trasie Kiss. Ostatniego dnia marca 1997 roku Jerry Cantrell wydaje swój pierwszy solowy album – Boggy Depot. Nagrywa go ze starymi kompanami, w prawie kompletnym składzie: na perkusji Sean Kinney, Mike Inez na basie. Z gościnnym udziałem pojawili się również tacy basiści jak Les Claypool z Primusa, a także Rex Brown z Panetry i Norwood Fisher z Fishbone. I choć w nagraniach udziału nie brał Staley, jednak jak wielokrotnie przyznawał Cantrell, był on duchowym mecenasem tego krążka. Często wisieli oni na telefonie po kilka godzin, kiedy Cantrell pytał a Staley doradzał i upewniał przyjaciela jak tylko mógł… Zresztą płyta, która powstała, nie odbiegała od tego, co tworzyła Alicja, wszak to Jerry był nadwornym kompozytorem grupy. Czy będzie to przebojowy, motoryczny Cut You In czy balladowy Hurt Long Time czy piosenkowo przystępny My Song albo Between z zacięciem country… Rok później Alicja ostatnim zbiorowym wysiłkiem nagrywa kawałki Died i Get Born Again, a w czerwcu - kolejnego roku, ukazuje się kompilacyjny Nothing Safe - Best Of The Box. W tym samym czasie światło dzienne ujrzał pięknie wydany Music Bank. Czarodziejskie pudełeczko, równie zaskakująco podane, co i jego zawartość. Na 3 płytach zawarto ponad 3 i pół godziny muzy, w sumie 48 numerów, a w tym kawałki nigdy wcześniej nie wydane, numery demo, rarytasy i utwory live. Dodatkowo znalazlo się tutaj CD z klipem do Get Born Again, Jar Of Flies - extra multimedia z The Journey - interaktywnym tripem wprowadzającym do albumu, a raczej psychodelicznego świata Alicji… W tym samym roku dokonuje się też ostatni wokalny zryw Layne'a Staleya. Artysta wspólnie z Tomem Morello bierze udział w projekcie Class Of 99, a właściwie był to zespół stworzony na potrzeby filmu Faculty - nagrali oni jeden kawałek-cover, złowieszczy Another Brick On The Wall, Part 2 . W 2002 roku ukazuje się druga solowa płyta Jerry'ego – Degradation Trip. Kiedy parę lat wcześniej artysta realizował swój pierwszy solowy projekt, on sam nie był pewien, czy jest to jednokrotne doświadczenie czy nowa forma realizacji własnych zamysłów, która w przyszłości będzie miała ciąg dalszy? Jednak wkrótce okazało się, że Jerry ma jeszcze sporo do zaoferowania na tym polu… W 1998 roku zamknąłem się w swoim domu i napisałem 25 piosenek. W trakcie tego okresu, rzadko się kąpałem, przysyłano mi jedzenie, nie odważyłem się nawet wyjść z domu przez te 3 czy 4 miesiące - wspomina Cantrell - po prostu wyrzuciłem z głębin swojego ja całe to gówno, z każdego aspektu i poziomu mojego życia. W ten sposób poradziłem sobie z wieloma sprawami, które normalnie były nie do przeskoczenia. Myślę, że najlepiej dla mnie jest wyrażać się przez muzykę. Ale to była najcięższa rzecz w moim życiu. Cieszę się, że to zrobiłem, cieszę się, że to doświadczenie mam już za sobą, ale już nigdy więcej nie chciałbym tego powtórzyć Nad pomysłami nad nową płytą i jej pierwszymi szlifami Cantrell pracował sam, ale do dalszej współpracy muzyk zaprosił swojego starego znajomego – Mike'a Bordina, (bębniarz Faith No More i grupy Ozzy'ego Osbourne'a) a że ten akurat grał z basistą Robertem Trujillo (wtedy również Ozzy Osbourne, a także Black Label Society i Suicidal Tendencies, a lata później dopiero Metallika), to wkrótce cała trójka zaczęła wspólnie ćwiczyć. W granie zaangażowali się wszyscy i to od razu maksymalnie: Bordin twierdzi, że jest jeden prosty sposób, aby o tym się przekonać, dzieje się tak wtedy, kiedy podczas gry na perkusji, rani się do żywej krwi, a trakcie sesji nagraniowej do tego albumu działo się tak podobno wielokrotnie… Ostatecznie Degradation Trip nagrywane było w kilku studiach na terenie Los Angeles. Pocztkowo Cantrell chciał zatrudnić jako producenta Dave a Jerdena, który odpowiedzialny był za 2 pierwsze płyty Alice In Chains, ale pomysł nie wypalił. W końcu Cantrell zdecydował się na samodzielną produkcję, z pomocą Jeffa Tomei, (Smashing Pumpkins, Matchbox Twenty czy Soul Asylum.) I wtedy na jaw wyszła kolejna przykra niespodzianka - Columbia Records, która pierwotnie miała wydać jego album, nie zapłaciła rachunków za studio. Aby kontynuować pracę, Jerry musiał podobno zastawić swój dom. A potem zaczęły się kolejne spotkania z potencjalnymi wydawcami. Musiałem odnaleźć się w tej nowej dla mnie sytuacji, jako nowy artysta, spotykać się z różnymi ludzmi z różnych firm fonograficznych, słysząc jak powtarzają w kółko - tak, kochamy cię, kochamy to, co stworzyłeś - I dalej nic się nie działo - wspomina z ironią Cantrell - po jakimś czasie było to dość zniechęcające. Ostatecznie muzyk podpisał kontrakt z Roadrunner Records. Poproszono go, aby z 25 piosenek wybrał 14, a w kolejnym roku, album ukazał się już w kompletnym, pięknie wydanym podwójnym zestawie… Po wydaniu Degradation Trip tak artysta wspominał swoje związki z rodzimym bandem: Nie kojarzyłem się z Alice In Chains na Boggy Depot. Odchodziłem wtedy od zespołu, był to więc świadomy zabieg, aby nie brzmieć jak Alicja. Ale ludzkie obawy bledną. Fan tej formacji może mnie kojarzyć, ale ktoś, kto po prostu lubi Alicję, może nie znać mojego nazwiska, doszło do mnie, że kiedy ludzie zapoznali się z Alice In Chains MTV Unplugged, zauważyli ile mam tam do powiedzenia, ile piosenek śpiewam, ile utworów było mojego autorstwa… Zdałem sobie sprawę ile miałem i w dalszym ciągu mam w sobie z tego zespołu, jak bardzo dumny jestem z tej kapeli. Tyle dobrze, że Cantrellowi przeszła ta chwilowa zaćma, bo tak na dobrą sprawę, można byłoby z tym stwierdzeniem polemizować. A co do samego albumu, muzyk mówi: »Degradation Trip« to odpowiedni tytuł, nie ma lepszych słów, które opisałyby te piosenki i te doświadczenia. Sądzę, że trzeba być trochę szalonym, żeby nagrać coś takiego (…). Znajdziemy tutaj prawdziwe perełki, pod którymi równie dobrze mógłby się podpisać cały zespół, jak chwytający za serce Solitude (zawsze mam skojarzenia z Nutshell czy Down In The Hole), psychotycznie ciężki i miażdżący Chemical Tribe czy Psychotic Break, albo nieco bardziej przystępne Angel Eyes. To nie tylko kawał dobrego gitarowego rzemiosła, powiem więcej, cholernie dobry kawał uduchowionej muzycznej roboty, przy słuchaniu której nie sposób powstrzymać dreszczy… I chociaż Alicja już nigdy nie wstanie z grobu w oryginalnym składzie, to jednak cały czas tli się nadzieja, że plotki okażą się prawdą i panowie wspólnie jeszcze coś nagrają pod niebiańską kuratelą Staleya (czy też w jakim tam miejscu Layne się teraz znajduje). Tym bardziej, że Cantrell ma już za sobą epizody i w Nickelback i u boku Ozzy'ego Osbourne'a, a podczas tras promujących solowy krążek, wielokrotnie na żywo Cantrell wykonywał numery Alicji. I choć zjednoczenie pod starym szyldem, może wydawać się bardzo wątpliwym i szalonym pomysłem, to właśnie takie pomysły interesują Cantrella najbardziej. Tak więc, wypada tylko poczekać, aż pewnego pięknego dnia, Alicja znów przebudzi się do życia… TOP TEN najlepszych numerów Alice In Chains wg Jerry'ego Cantrella (Guitar School) We Die Young (Facelift, 1990) Pamiętam dokładnie, kiedy pierwszy raz przyszedł mi do głowy ten riff. Naprawdę utknął mi w głowie - miał takie gwałtowne brzmienie. Pomysł na tekst wziął się z takiego terenu w Seattle, nazywanego Seward Park, na którym znajduje się dużo cracku i broni i generalnie jest to strefa kontrolowana przez lokalne gangi. Widywałem 12 latków narąbanych każdego dnia, widok ten zadziwił mnie i przestraszył i dlatego napisałem o tym tekst. Man In The Box (Facelift) Riff do tego numeru chodził za mną przez jakiś czas, ale nigdy go specjalnie nie wykorzystałem. Layne zaproponował kilka rozwiązań jeżeli chodzi o partie wokalu i jakoś poskładało się ten kawałek do kupy. Na naszym wczesnym materiale, riff, który idzie z talkboxa jest jednym z moich ulubionych. Layne napisła tekst i sądzę, że próbował on w nim powiedzieć, że ludzie są bardzo podobni do zwierząt, którzy żyją w małych klatkach i że mamy ograniczone pole widzenia tylko do tego gówna, które podają w gazetach i o którym jest głośno. It Aint Like That (Facelift) Riff do tego numeru był właściwie pomyłką, jaką popełniłem jednego dnia na próbie. Wygłupialiśmy się z Seanem i wymyśliłem ten riff jako żart, ale Sean powiedział tylko - o, to jest niezłe, zagraj to raz jeszcze. Nie sądziłem, że coś z tego będzie, ale kiedy już zagraliśmy to wspólnie, zdałem sobie sprawę, że to może zadziałać. Żartowałem sobie z tego kawałka i grałem go zazwyczaj z głupkowatym wyrazem twarzy. Right Turn (Sap, 1992) Pracowanie nad tą piosenką było prawdziwą frajdą. Po napisaniu jej, nie byłem pewien czy coś z tego wyjdzie, ale miałem pomysł, żeby wokalnie numer wspomogli Chris Cornell z Soundgarden i Mark Arm z Mudhoney. Pojawili się więc, zaśpiewali swoje partie i wyszło to wspaniale. Kiedy Mark śpiewa ostanią linijkę, numer wtedy zyskuje dodatkowy ciężar. No i Cornell rządzi - oni właściwie zrobili ten numer. Z naszych wszystkich utworów to jeden z moich zdecydowanych faworytów. Them Bones (Dirt, 1992) Piosenka właściwie przypomina mi brzmienie We Die Young, jest w niej naprawdę silny riff. Wielu ludzi ma kłopoty z odbiorem naszych tekstów, bo one nie są najłatwiejsze, są szorstkie, nieprzyjemne jak właśnie Them Bones. Numer ten tak naprawdę nie traktuje o śmierci i umieraniu, raczej o radzeniu sobie z resztą czasu, jaka pozostała ci w życiu, kiedy koniec już jest bliski. To bardzo smutna rzecz, kiedy zdajesz sobie sprawę, że nie będziesz trwał wiecznie. Powinieneś próbować zrobić tyle rzeczy, ile tylko można, w czasie, który jest ci dany. To moja recepta na życie. Rooster (Dirt) Napisałem ten numer w czasach Facelift, ale nic z tym tak naprawdę nie zrobiłem. Przebywałem wtedy w miejscu Chrisa Cornella, gdzie on sam popełnił wiele nagrań. Jest to tak małe pomieszczenie, że będąc tam, możesz się skoncentrować tylko na muzyce. Miałem wiele pomysłow na różne numery w tym miejscu, a Rooster jest jednym z nich. Zawsze byłem bardzo dumny z tego kawałaka i muzycznie i tekstowo. Sickman (Dirt) Pewnego dnia Layne poprosił mnie o wymyślenie najbardziej chorego. pokręconego numeru jaki mogę napisać - tak właśnie powstał ten numer (…) To jedna z najlepszych rzeczy jakie zrobiłem, ale też i najcięższa do zagrania. What The Hell Have I (Last Action Hero, 1993) Nie napisaliśmy tego numeru specjalnie na potrzeby tego filmu. Po prostu mieliśmy go już wcześniej i pomyśleliśmy sobie, że pasowałby on do tego filmu. To generalnie numer o nas, o tym jak radzimy sobie z tym całym zamieszaniem wokół nas w tym czasie. To taki numer ode mnie dla Layne'a. Próbowaliśmy kilka różnych instrumentów, chciałem zagrać na sitarze, ale za bardzo nie wiedziałem jak to zrobić, skończyło się więc na guitar - sitar. Whale And Wasp (Jar Of Flies) To jedna z tych piosnek, które były odłożone przez chwile. Faktycznie to jeden z moich najwcześniejszych numerów - miałem jakieś 18, 19 lat, kiedy go napisałem. (…) Rotten Apple (Jar Of Flies) Ten numer i I Stay Away, to kawałki, które przyniósł Mike i napisał je na bas i potem wymieszał je z moją gitarą, w ten spsób powołując je do życia. Poza materiałem na Last Action Hero, była to pierwsza rzecz, jaką wspólnie napisaliśmy z Mikem. Jest on utalentowanym gościem i wiele dodaje do zespołu. Było to dla nas ważne, że mogliśmy liczyć na niego w tym względzie. Część pierwsza: metal hammer nr 166 4/2005 Część druga: metal hammer nr 167 5/2005 Część trzecia: metal hammer 168 6/2005

Metal Hammer

[a--piedi--nudi]

«Sono cresciuto nel Sud della California dove ai libri non si dava grande importanza: nulla in confronto al cinema, alla musica e alle spiagge. Avevo 15 anni quando lessi "La signora Dalloway", perché una ragazza che mi piaceva me lo tirò addosso dicendomi: perché non lo leggi e provi ad essere un po’ meno stupido? Non ero sicuro di voler essere meno stupido, però mi misi a leggerlo. E la mia vita cambiò. Fino ad allora non avevo immaginato che si potessero ottenere simili risultati con inchiostro e carta, non avevo mai letto frasi così dense, complesse e musicali. Mi ricordo di aver pensato: ehi, ma questa qui sta facendo con il linguaggio quello che Jimi Hendrix fa con la chitarra. Penso ancora che la Woolf sia il Jimi Hendrix della letteratura». Michael Cunningham

[tuseriesdetv]

Noticias de series de la semana: Anuncios de repartazos y series nuevas

Renovaciones

HBO ha renovado The Righteous Gemstones por una segunda temporada

OWN ha renovado Queen Sugar por una quinta temporada

Comedy Central ha renovado South Park por una vigesimocuarta, vigesimoquinta y vigesimosexta temporada

Noticias cortas

La serie de Awkwafina en Comedy Central se titulará Awkwafina Is Nora from Queens.

La comedia de Mindy Kaling para Netflix se titulará Never Have I Ever.

Incorporaciones y fichajes

Whoopi Goldberg (Sister Act, Ghost) y Alexander Skarsgård (Big Little Lies, True Blood) serán Mother Abigail y el malvado Randall Flagg en The Stand, la adaptación de la novela de Stephen King. Se unen también Jovan Adepo (When They See Us, The Leftovers), Owen Teague (It, Bloodline), Brad William Henke (Orange Is the New Black, Sneaky Pete) y Daniel Sunjata (Rescue Me, Graceland), que serán Larry Underwood, un joven músico; Harold Lauder, alguien que buscará supervivientes junto a Frannie (Odessa Young); Tom Cullen, un compañero de viaje de Nick (Henry Zaga) discapacitado tras un accidente cuando era niño: y Cobb, un militar que debe supervisar a Stu (James Marsden).

Liv Tyler (The Lord of the Rings, The Leftovers) protagonizará 9-1-1: Lone Star junto a Rob Lowe. Será Michelle Blake, jefa de paramédicos.

Amanda Peet (Brockmire, Studio 60) y Christian Slater (Mr. Robot, Heathers) protagonizarán la segunda temporada de la antología que comenzó con Dirty John. Esta vez en USA Network, nos traerán la historia de Betty Broderick, una mujer de California que en 1989 asesinó a su marido y a su amante. Escrita por Alexandra Cunningham (Dirty John, Desperate Housewives).

Jenna Coleman (Doctor Who, Victoria), Billy Howle (MotherFatherSon, Glue) y Ellie Bamber (Les Misérables, The Nutcracker and the Four Realms) protagonizarán The Serpent (BBC One) junto a Tahar Rahim. Serán Marie-Andrée Leclerc, cómplice de Sobhraj; y Herman y Angela Knippenberg.

Dermot Mulroney (Shameless, My Best Friend's Wedding), Anthony Welsh (Fleabag, Pure), Severine Howell-Meri, Cherelle Skeete (Ordinary Lies) y Gianna Kiehl se unen a la segunda temporada de Hanna.

Richard Dormer (Game of Thrones, Fortitude), Adam Hugill (1917), Jo Eaton-Kent (Don't Forget the Driver), Marama Corlette (Blood Drive), Lara Rossi (Crossing Lines) y Sam Adewunmi (The Last Tree) protagonizarán The Watch, adaptación de Discworld. Serán Sam Vimes, Constable Carrot, Constable Cheery, Corporal Angua, Lady Sybil Ramkin y Carcer Dun.

Richardo Chavira (Desperate Housewives) y Gabriel Chavarria (The Purge) serán el padre y el hermano de Selena en Selena: The Series.

Se le ha ofrecido a Hailee Steinfeld (Pitch Perfect, Ender's Game) protagonizar Hawkeye. Sería Kate Bishop, nueva Ojo de Halcón y miembro de los Young Avengers.

Melissa George (The Slap, The Good Wife) será recurrente en The Eddy, la serie de Damien Chazelle para Netflix, interpretando a Alison Jenkins, la sofisticada exmujer de Elliot (André Holland) y madre de Julie (Amandla Stenberg).

Jennifer Esposito (The Affair, Mistresses) será recurrente en Awkwafina Is Nora from Queens como una profesora de arte. Ming-Na Wen (Agents of S.H.I.E.L.D., Street Fighter) participará como invitada interpretando a la bohemia y espiritual tía de Nora.

Jason Ritter (Parenthood, Another Period) participará en varios episodios de la segunda temporada de A Million Little Things interpretando a alguien relacionado con Patricia (Melora Hardin). 

Scoot McNairy (Halt and Catch Fire, True Detective), Zoe Chao (Strangers), Sasha Compere (Miracle Workers) y Peter Vack (The Bold Type, Mozart in the Jungle) se unen como regulares a la primera temporada de Love Life. Serán Bradley, dueño del museo para el que trabaja Darby (Anna Kendrick); Sara, mejor amiga de Darby; Mallory, compañera de habitación de Darby; y Jim, novio de Sara.

Hope Davis (Wayward Pines, American Crime) se une como regular a Your Honor. Será Gina, la esposa de Tommy (Michael Stuhlbarg). Lilli Kay (Chambers) será recurrente como Fia, la hija de Tommy y Gina.

Cicely Tyson (How to Get Away with Murder, The Help) será Miss Luma Lee Langston, una legendaria estrella del teatro y el cine, en Cherish the Day.

Ritu Arya (Humans, The Good Karma Hospital), Yusuf Gatewood (The Originals, Good Omens) y Marin Ireland (Sneaky Pete, Homeland) se unen a la segunda temporada de The Umbrella Academy. Serán Lila, un camaleón con un retorcido sentido del humor; Raymond, devoto marido y líder nato; y Sissy, una madre de Texas que se casó joven por las razones equivocadas.

Marsha Stephanie Blake (When They See Us) participará como invitada en la sexta y última temporada de How to Get Away with Murder. No se conocen detalles.

Rachel Naomi Wilson (Rise, The Good Wife) será Mia, amiga de Victor (Michael Cimino), en Love, Simon.

Craig T. Nelson (Parenthood, Coach) será recurrente en la tercera temporada de Young Sheldon como Dale Ballard, entrenador de béisbol.

Uzo Aduba (Orange Is the New Black), Glynn Turman (House of Lies, The Wire), Corey Hendrix (The Chi) y Matthew Elam se unen a la cuarta temporada de Fargo.

Joe Holt (Scandal, The Punisher) será recurrente en la tercera serie del universo The Walking Dead como Leo Bennett, un hombre de familia sólido y profesor respetado con un corazón generoso y un firme optimismo por el futuro.

Keesha Sharp (Lethal Weapon, American Crime Story) será recurrente en la sexta y última temporada de Empire como Paula Wick, una doctora compasiva y sensata.

Ashley Park (Tales of the City, Nightcap) protagonizará Emily in Paris junto a Lily Collins. Será Mindy Chen, una au pair que trata de convencer a Emily (Collins) de que París es genial.

Daniel Henney (Criminal Minds), Madeleine Madden (Picnic at Hanging Rock, Tidelands), Marcus Rutherford (Obey), Barney Harris (Clique, The Hollow Crown), Zoë Robins (Power Rangers Ninja Steel) y Josha Stradowski (Instinct, Spangas) serán al'Lan Mandragoran, Egwene Al'Vere, Perrin Aybara, Mat Cauthon, Nynaeve y Rand Al'Thor en The Wheel of Time.

Cassandra Jean Amell será recurrente en la segunda temporada de Roswell, New Mexico como Louise, una alienígena que busca refugio en 1947.

Tiffany Lonsdale (Ascension, Hail, Caesar!) se une como regular a la tercera temporada de Siren. Será Tia, una sirena extremadamente inteligente con un conocimiento muy evolucionado de la condición humana.

Abby Quinn (Black Mirror, After the Wedding) será Mabel, la hija de Paul (Paul Reiser) y Jamie (Helen Hunt) en Mad About You.

John Thomson (Cold Feet) y Bill Paterson (Fleabag, Outlander) se unen a la segunda temporada de Brassic.

Beau Garrett (Girlfriends' Guide to Divorce, The Good Doctor) será Cloud, la madre de Tully en los años 70, en Firefly Lane. Ali Skovbye (Breakthrough) y Roan Curtis (The Magicians) interpretarán a las versiones jóvenes de Tully (Katherine Heigl) y Kate (Sarah Chalke).

Mitch Silpa (Bridesmaids, Nobodies) y Lindsey Gort (The Carrie Diaries, Impastor) serán recurrentes en All Rise como Clayton Baker, ayudante del fiscal del distrito; y Amy Quinn, una abogada defensora privada.

Matt Murray (Eyewitness, 9JKL) será recurrente en la segunda temporada de In The Dark como Gene, un policía novato que es erróneamente relacionado con Murphy (Perry Mattfeld) y Jess (Brooke Markham).

Yasha Jackson (Ray Donovan) y Garrett Wareing (The Perfectionists) serán recurrentes en la segunda temporada de Manifest como Suzanne Martin, decana de la Universidad de Astoria y exnovia de Ben (Josh Dallas); y TJ Morrison, pasajero del vuelo 828 que está solo en el mundo. 

Laura Bell Bundy (Anger Management, Hart of Dixie) será recurrente en Perfect Harmony como Kimmy, rival de Ginny (Anna Camp).

Bill Bellamy (Insecure) será Sweetness, un banquero que trata de hacerse amigo de Madam Walker (Octavia Spencer), en Madam CJ Walker.

Adam Pålsson (Bron/Broen) será el Young Wallander de Netflix. Le acompañarán Richard Dillane (The White Princess, Wolf Hall) y Leanne Best (Cold Feet, Carnival Row) interpretando al superintendente Hemberg y a Frida Rask.

El tenista John McEnroe narrará Never Have I Ever, la comedia de Mindy Kaling para Netflix.

Pósters

                   Nuevas series

HBO prepara un piloto del universo Game of Thrones que contará la historia de los Targaryen.

Emily Watson (Chernobyl, Apple Tree Yard) protagonizará el thriller Too Close en ITV. Será una psiquiatra a la que le asignan trabajar con una mujer acusada de un crimen atroz que dice no recordar nada de lo sucedido. Escrita por la actriz Clara Salaman y adaptada de su propia novela (2018), escrita bajo el seudónimo Natalie Daniels.

David E. Kelley (Big Little Lies, Mr. Mercedes) y Jack Bender (Lost, Mr. Mercedes) adaptarán para la televisión The Institute, la novela de Stephen King (2019) en la que Luke Ellis, un chico con telequinesis, es forzado por una organización secreta que practica pruebas a jóvenes con dones sobrenaturales.

BBC One encargó A Suitable Boy, adaptación de la novela de Vikram Seth (1993) en la que Lata (Tanya Maniktala) estudia en la universidad en tiempos de cambio en la India (1951) y descubre el amor y a sí misma mientras su madre le busca un marido. Al mismo tiempo, el rebelde Maan (Ishaan Khattar; Beyond the Clouds, Dhadak) quiere disfrutar de la vida sin importar las consecuencias, aunque le pese a su padre político, y tal vez enamorarse de una cortesana (Tabu; Life of Pi, The Namesake) no sea la mejor idea. Escrita por Andrew Davies (Bridget Jones's Diary, House of Cards) y producida por Mira Nair (The Namesake). Seis episodios.

BBC Three y HBO Max encargaron seis episodios de Starstruck, comedia creada y protagonizada por Rose Matafeo que se centrará en una veinteañera de Londres con dos trabajos sin futuro que lidiará con las complicaciones de dormir accidentalmente con una estrella de cine.

Netflix adquiere Ginny & Georgia, drama sobre una quinceañera (Antonia Gentry) que se siente a veces más madura que su madre treintañera (Brianne Howey, The Passage, The Exorcist). Viven junto a su hermano Austin (Diesel La Torraca) en un pueblo de Nueva Inglaterra, donde Georgia quiere asentarse y dar a sus hijos una vida normal mientras su pasado no la encuentre. Con Jennifer Robertson (Schitt's Creek), Felix Mallard (Happy Together) y Sara Waisglass (Degrassi: Next Class) interpretando a los vecinos y Scott Porter (Friday Night Lights, Scorpion) y Raymond Ablack (Narcos, Shadowhunters) al alcalde y al dueño de un restaurante. Creada por Sarah Lampert y escrita por Debra J. Fisher (Being Mary Jane, Criminal Minds). Diez episodios.

HBO ha encargado seis episodios de Betty, comedia inspirada en la película Skate Kitchen (2018) que se centra en un grupo de chicas de Nueva York que practican skateboarding. Rachelle Vinberg, Nina Moran, Kabrina Adams, Dede Lovelace y Ajani Russell repetirán papeles. Creada, escrita y producida por Crystal Moselle (Skate Kitchen) y Lesley Arfin (Love). Dirigida por Moselle.

BBC Two ha adquirido Vienna Blood, drama criminal ambientado en Viena a principios del siglo XX y basado en las novelas de Frank Tallis. En él, un joven y brillante doctor (Matthew Beard; The Imitation Game, An Education), que estudia bajo la atención de Sigmund Freud, conoce a un detective austriaco (Jürgen Maurer, Parfum) y ofrece sus habilidades forenses para investigar un caso. Les acompañan Conleth Hill (Game of Thrones, Dublin Murders), Charlene McKenna (Ripper Street, Raw), Amelia Bullmore (Gentleman Jack, Scott & Bailey), Jessica De Gouw (Arrow, Underground) y Louise Von Finckh (Gute Zeiten, schlechte Zeiten). Escrita por Steve Thompson (Sherlock). Tres episodios.

BBC One encarga Rogue Heroes, drama adaptación del libro de Ben Macintyre (2016) sobre la creación del Special Air Service, una nueva forma de combate en los desiertos del norte de África durante la Segunda Guerra Mundial. Creada por Steven Knight (Peaky Blinders). Seis episodios.

Channel 4 ha encargado seis episodios de Generation Z, comedia negra en la que un camión militar se estrella contra una residencia y una sustancia tóxica convierte a los ancianos en zombies a los que un grupo de adolescentes normales y corrientes deberá combatir. Creada por Ben Wheatley (The Wrong Door).

Netflix encarga Sex/Life, dramedia que explora qué ocurre cuando la vida y la libido colisionan. Escrita por Stacy Rukeyser (UnREAL, One Tree Hill) y basada en el libro '44 Chapters About 4 Men', de BB Easton (2016), se centra en un triángulo amoroso entre una mujer, su marido y su pasado, que le da un nuevo y excitante punto de vista al deseo y a la identidad femenina. Ocho episodios.

BBC Two encarga seis episodios de una comedia creada y protagonizada por la comediante Sara Pascoe, que no sabe por qué todo el mundo se empareja y tiene hijos y por eso comienza una misión para entenderlos. Ella trata de demostrar que el amor romántico no es más que química y condicionantes y no se merece nuestro respeto, y esto entra en conflicto con los preparativos de la boda de su hermana y con el embarazo de su mejor amiga.

Sky Atlantic encarga I Hate Suzie, drama en el que el teléfono de Suzie Pickles (Billie Piper; Secret Diary of a Call Girl, Penny Dreadful), una estrella en decadencia, es hackeado y todo el mundo ve una foto suya en una posición comprometedora y ahora sabe cómo es en realidad. Cada uno de los ocho episodios tratará una etapa -shock, negación, miedo, vergüenza, negociación, culpa, ira y aceptación- mientras su mánager y amiga Naomi trata de mantener en pie su vida, su carrera y su matrimonio. Creada por Piper y Lucy Prebble (Secret Diary of a Call Girl, Succession).

BBC One encarga cuatro episodios de Roadkill, thriller político en el que un carismático ministro conservador (Hugh Laurie; House M.D., The Night Manager) trata de conseguir sus  propios objetivos caminando sin vergüenza o arrepentimiento entre la gloria y la catástrofe mientras sus enemigos hacen que su vida pública y privada se desmorone. Escrita por David Hare (The Hours, Collateral).

BBC One encarga When It Happens To You, drama sobre el aborto en Irlanda del Norte y la experiencia de las familias y sus seres queridos. Escrita por Gwyneth Hughes (Vanity Fair, Dark Angel).

Fechas

The Feed se estrena en Virgin el 16 de septiembre

First Wives Club llega a BET+ el 19 de septiembre

La novena temporada de Doc Martin se estrena en ITV el 25 de septiembre

Frayed se estrena en Sky One el 26 de septiembre

The Oval se estrena en BET el 9 de octubre

Sistas se estrena en BET el 9 de octubre

La segunda temporada de Baby llega a Netflix el 18 de octubre

Daybreak llega a Netflix el 24 de octubre

See se estrena en Apple TV+ el 1 de noviembre

His Dark Materials se estrena en BBC One el 3 de noviembre

La segunda temporada de Britannia llega a Sky Atlantic el 7 de noviembre

El estreno de la 10ª temporada de Shameless en Showtime se retrasa del 3 al 10 de noviembre

Dublin Murders se estrena en Starz el 10 de noviembre

La segunda temporada de Alta mar llega a Netflix el 22 de noviembre

Party of Five se estrena en Freeform el 8 de enero

Tráilers y promos

El Camino

Watchmen

Shameless - Temporada 10

Castle Rock - Temporada 2

See

Dublin Murders

How to Get Away with Murder - Temporada 6 y última

The Walking Dead - Temporada 10

Looking for Alaska

Baby - Temporada 2

The Good Doctor - Temporada 3

Impulse - Temporada 2

Modern Love

Alta mar - Temporada 2

[brisbanecollection-blog]

Music reviews: The Kinks, Rufus Du Sol, Gaye Su Akyol, Ambre Hammond and more

ROCK The Kinks ARE THE VILLAGE GREEN PRESERVATION SOCIETY (BMG) In November 1968 there could not have been a record more anachronistic record than this. While Hendrix and Zeppelin were setting their controls for the heart of the sun, Ray Davies got nostalgic for both a fading England and his own youthful innocence. But being Ray Davies, there's also a sardonic edge to his whimsical reverie. The title track acts as an overture, as he croons "God save little shops, china cups and virginity" over a bucolic shuffle. Old photos, steam-powered trains, riversides and village churches are littered throughout jauntily arranged songs, and on Do You Remember Walter? Davies reminisces about an old friend and worries about what they have both become. This 50th anniversary edition includes bonus singles and B-sides, some of which could have made the initial cut: Lavender Hill, Rosemary Rose and the previously unreleased Time Song all fit the concept well, and could have replaced more jarring original choices Phenomenal Cat, Monica and Wicked Annabella. A half-century gives any album a sepia-tinged aura, but in truth this already had that patina in 1968, and you can hear its influence on everything from Blur's Parklife to You Am I's Hourly, Daily. BARRY DIVOLA AFRO/REGGAE The Palm Wine Ambassadors SHADY CABAL (azobell.bandcamp.com) Is there a sound closer to heaven than the kora? More than any other instrument it defines the texture of Byron Bay's Palm Wine Ambassadors, with its ability to drape melody across rhythm in such a way that the harder lines of the groove become shrouded in its own celestial beauty. The player here is Jason Burns, in a band that has more sonic surprises up its sleeve, with bassist Armando Ornano also able to turn to bansuri flute, and singer Chris Chandler doubling on saxophone. The supple, understated grooves a mix of West African and reggae are maintained by percussionists Steve Nugent and Elliott Orr and drummer Josh Bell, with guitarist Azo bell swapping duties between skanky rhythms and some enthralling solos. Chandler's singing of the band's original songs is laid-back, and mostly mixed within the fabric of the music, the exception being the anti-war anthem Scream ("the man with the weapon won't bring peace"). The gentle Bahia (on which the kora and bansuri) intersect) and the lilting Brother Hymn give a pretty good idea of how music would sound in Paradise were there such a place. Perhaps it is Byron Bay. The locals seem to think so. JOHN SHAND ELECTRONIC Rufus Du Sol SOLACE (Sony) Stars Sydney trio Rufus Du Sol return with their third studio album, Solace, a triumphant record that lives up to its name. Retreating to California to record, they found inspiration in the mystical and psychedelic landscapes of the Golden State. A refined track-list of nine songs leaves no room for mistakes, and Rufus make every moment count. Opener Treat You Better is a diaristic delight and the highlight of the album, building from a single organ and layered vocals to an all-out euphoric, modulating beat. Every song that follows is executed with the same finesse. Electronic music is often thought of as harsh and unlistenable, but Solace is delicate and incredibly sophisticated in its production. The lyrics hinge on one central theme of yearning, whether that be for change, company or space. On Underwater the melancholy pleading "Save me now/before I give up" is paradoxical to the whirring, upbeat production. Often they pay homage to the pioneers that came before them, No Place being reminiscent of Underworld's heavy synths, while the title track has a glimmer of Giorgio Moroder. Solace achieves so much in 42 minutes, and is testament to the burgeoning success of Rufus Du Sol. KISH LAL [embedded content] FOLK Loudon Wainwright III YEARS IN THE MAKING (Proper/Planet) Loudon Wainwright's genius lies in his ability to take everyday events (a dead skunk in the middle of the road, going swimming in summer, getting drunk as a teenager) and craft them into unforgettable, resonant truths. This double album doesn't do that. Spread across 42 tracks, this is Wainwright's "audiobiography" from his days as a folkie (there's a version of Stewball); through his dalliance with musicals (Smokey Joe's Cafe); Happy Birthday sung by his children, Rufus and Martha; a huge family singalong (Meet the Wainwrights); radio advertisements; a friendly endorsement from his childhood neighbour, Liza Minnelli; and covers of songs by Dylan, Woody Guthrie and Richard Thompson. It's all accompanied by a booklet full of esoteric memorabilia. including a eulogistic telegram from Elton John and a generous note from Johnny Cash. Most of the songs either recorded live or studio out-takes are obscure. One of the few exceptions is Your Mother and I, about his failed marriage to Kate McGarrigle, which includes the unforgettable line, "We both fell in love/Love's a very deep hole." Treasure this as a complement, but not a substitute, to all the other great albums he's recorded. BRUCE ELDER SOLO PIANO Ambre Hammond NIGHT FLOWERS (nightflowers.com) Ambre Hammond is a multi-talented performer and composer (who also has a keen social conscience and fascinating back story, much personal charisma, and is available for keynote addresses). Here she has teamed up with photographer James O'Toole to create a series of 24 miniatures pairing photos of flowers with musical excursions and, in her words, "immortalising the flower forever". The photos are of you guessed flowers at night, dramatically lit to show single, sculptural images against a black background, occasionally spritzed with water, or possibly dew or tropical rain. The saturated colours and truncated blooms look spookily artificial. The piano accompaniment to each picture is unremarkable: a meditative, sometimes sparse, sometimes busy series of improvisatory explorations. Hammond draws a delicate, lucent sound from the piano, redolent throughout with snatches of Chopin, Gershwin and Bach, which reveal her lifetime of dedication to the instrument. It's lovely but, in the end, it's hard to conceive of this as more than background music: music to accompany, but not overwhelm, an art exhibition. The album will last longer than the blooms, but immortality is pushing it. HARRIET CUNNINGHAM https://www.brisbanetimes.com.au/entertainment/music/music-reviews-the-kinks-rufus-du-sol-gaye-su-akyol-ambre-hammond-and-more-20181026-h174cl.html?ref=rss&utm_medium=rss&utm_source=rss_feed